Heb ik daar vorige week nog voor gewaarschuwd, en nu dit!
Premier Jan Peter Balkenende zei vrijdag dat kiezers met hun grote steun aan zowel anti- als pro-Europese partijen een duidelijk signaal hebben willen geven, maar de signalen zijn wel „heel verschillende en soms zelfs tegengesteld”. „Dat is goed voor het debat over Europa”, zei Balkenende vrijdag na afloop van de ministerraad.
Hoorde ik daar de vooroorlogse (WO2) Minister President Colijn weer?
‘Ik verzoek den luisteraars dan ook, wanneer zij straks hun legersteden opzoeken, even rustig te gaan slapen als zij dat ook andere nachten doen. Er is voorshands geen enkele reden om werkelijk ongerust te zijn’.
|
Hendrikus (Hendrik) Colijn (1869–1944) |
Offe….omdat we gewoon zo zijn?!
YouTube – Fluitsma & Van Tijn: 15
miljoen mensen with subtitles
Terug naar (laatste vrije aflevering….hoewel….) waar we waren gebleven!
Mama
De rit naar Rotterdam kan ik wel dromen.
Het mooiste deel vind ik wanneer je vlak voor de Van Brienenoordbrug de Maasboulevard opdraait. Wat een prachtige sky line.
Rotterdam heeft zich daadwerkelijk van een lelijk eendje tot zwaan getransformeerd.
Previous user photo Next user photo
Ik heb nog mid vijftiger jaren gevoetbald op de puinhopen die de Duitsers achter lieten in het gebombardeerde hart van Rotterdam.
En vlotje gevaren in de onder water gelopen kelders van het in aanbouw zijnde Dijkzigt ziekenhuis.
Nog een Godswonder dat ik uit m’n jeugd ben gekomen met ‘slechts’ een gebroken pols en hier en daar wat littekens.
Het appartement waar mijn moeder woont ligt aan de Wijnkade, ze werden eind zeventiger jaren gebouwd ter vervanging van oude, lelijke pakhuizen.
Met mijn stiefvader, die 6 augustus vorig jaar overleed, terwijl wij op vakantie in Malta waren, heeft ze daar zo’n twintig jaar gelukkig gewoond.
Ook mijn moeder is behoorlijk aan het kwakkelen, en ofschoon ze 85 jaar werd afgelopen januari, is ze geestelijk meer dan behoorlijk bij.
Ze maakt van het bezoek altijd een mini feest; blokjes kaas al gesneden, whiskietje ingeschonken en een geldersch worstje achter de hand voor de zekerheid.
Hans van Hemert, onder andere bekend als producer van Mouth & McNeal en Luv’, vroeg mij een aantal jaren geleden om de tekst te schrijven voor de groep Vulcano, met als thema moeder (dag).
Hans houdt van thema’s, bijna al zijn groepen zijn als zodanig samengesteld.
Maar ja, als je, zoals Hans, van de royalties kan leven, dan doe je het goed.
Onmiddelijk moest ik aan mijn moeder denken; het refrein vloeide uit mijn pen:
“Lieve, lieve mamama, lieve mamama, met je kreukeltjes gezicht,
lieve, lieve mamama, lieve mamama, vele lijntjes, een bericht,
m’n whisky glijdt naar binnen, ik bedaar,
als ik dalijk thuiskom, bezoek ik haar,
lieve, lieve mamama, lieve mamama, het wordt weer gezellig aan de bar”
Helaas hield Vulcano kort daarop te bestaan, hetgeen hopelijk niets van doen had met mijn tekst.
Mijn moeder zoemt de buitendeur open en staat al bij de ingang van haar appartement te wachten.
God, wat is ze klein geworden, en mager, rilt het door me heen.
“Ha die moeke,” luidt mijn standaard tekst.
“Dag jongen, kom maar gauw binnen, daar brandt de kachel.”
Zodra ik zit, komen de lekkernijen een voor een op tafel.
Zelf neemt ze een jonge jenever van een wit merk.
Even valt er een stilte en dan beginnen we tegelijk te praten.
Lachend kijken we elkaar aan en dan zegt ze, “weet je nog dat pa altijd zei dat de dood een reden moest hebben?”
“Ja ma, omdat hij altijd zware van de weduwe rookte, meende hij in ieder geval zijn eigen reden te hebben gecreeerd.”
Ze haalde haar schouders op ten teken dat ze echt iets op haar lever had.
“Weet je,” begon ze, “weet je, wil je me beloven dat als ik iets van kanker heb of zo, dat je me niet toestaat om zo’n chemo kuur te doen.”
Beiden wisten we hoe vorig jaar de chemo kuur mijn stiefvader’s leven wellicht met enkele maanden verlengd had, maar de kwaliteit verkort.
Zijn biertje, zijn lust en leven, was volgens hem door ons aangelengd, achter zijn rug om.
Omdat hij hardhorend was, bestempelde hij alles dat voor hem onverstaanbaar was, als een vorm van roddel, met hem in de hoofdrol.
Mijn moeder had het er, mede gezien haar gevorderde leeftijd, knap lastig mee.
Ongemakkelijk tuur ik in mijn cognac kleurige whisky; ik ben niet goed in praatjes over de dood, ondanks dat ik er al te veel mee geconfronteerd ben geweest.
Ik schraap mijn keel, “ma, je wordt vast honderd, ik beloof echter mijn poot stijf te houden als je er om vraagt. Mijn beurt om wat in te schenken.”
In de eikenhouten keuken neem ik me voor om haar een light versie te vertellen van hetgeen op dit moment gaande is.
Het Arcade verhaal had haar reeds geschokt.
Mijn moeder leed aan het grote enveloppen syndroom, zoals ik dat noemde; voor haar waren grote, of blauwe, enveloppen het teken van naderend onheil.
Soms moet ik ze openmaken, om haar dan geruststellend voor te lezen dat het om een geringe verhoging van de onroerend goed belasting gaat, of iets dergelijks.
Binnengekomen doe ik haar verslag van de ontwikkelingen, waarna ze zegt dat pa en zij de mening waren toegedaan dat ik altijd op mijn pootjes terecht zou komen.
Pa Jan en Ma in feeststemming (1960)
“Goed om te weten, ma,” zeg ik, om vervolgens op haar een toast uit te brengen, waarbij haar felle grijze, opmerkelijk sprankelende ogen goedkeuring uitstralen.
Nadat we de familie doorgenomen hebben, besluit ik op te stappen omdat het me toch wel weer een uurtje kost, op dat tijdstip, om rond zeven uur terug te zijn bij Eckart en consorten.
Na een innige omhelzing en nog wat nazwaaien op het balcon, verdwijn ik om de hoek, opgelucht dat het beter ging dan verwacht, alhoewel ik weet hoe goed mijn moeder toneel kan spelen.
Weer terug naar de Maasboulevard, waar het verkeer zich stapvoets voortbeweegt naar de Van Brienenoordbrug.
Tijd ook om even zoon Rick te bellen dat de plannen helaas gewijzigd zijn.
“Met Rick,” schalt het door mijn auto.
“Vader hier, ik moet me helaas afmelden voor vanavond.”
De teleurstelling klinkt in zijn stem door als hij om het ‘waarom’ vraagt.
Ik leg hem de situatie uit en Rick draait om; hij is altijd nogal avontuurlijk aangelegd geweest.
“We doen dit snel over,” beloof ik, “hou jij intussen een oogje op oma?”
Rick is gek op oma, en toen opa nog leefde gingen hij en zijn vrouw Imelda bijna wekelijks langs voor een potje klaverjas.
“Zekers, veel sukses vanavond,” sluit Rick af.
Het diner
Nadat ik de altijd openstaande deur van Eckart’s keukeningang dichttrek, lijkt de stemming aanmerkelijk opgeklaard te zijn.
Zijn het de cocktails, of is de kleine filmdiploma viering van Eckart’s stiefzoon Jan Diederik, waar Gary een namaak Oscar heeft uitgereikt, de oorzaak?
Hoe het ook zei; Gary oogt heel relaxed en we beginnen een interessante discussie over de beoogde school en de bands die we gezamenlijk kennen.
