Stephan Raes, de hoogste economische ‘baas’ van de B.V. Nederland in de Verenigde Staten, gestationeerd bij de Nederlandse ambassade in Washington, las voor: “Drugs en alcohol maken meer kapot dan je lief is. Een enkele keer leveren ze ook iets moois op, zoals de bijzondere vriendschap tussen twee gebruikers in de psychiatrische inrichting Maaszicht”.
Dat stukje was niet uit eigen werk, maar een teaser van mijn broer Rob betreffende zijn laatst uitgegeven boek; “Het Erasmus Concept”, oftewel, Rotterdamse nuchterheid overgoten met een mysterieus Schots sausje.
“Dat is nog eens een stevig begin”, stelde Stephan monter vast.
Kijk, dat vind ik nou leuk, mijn broer schrijft een goed boek en dat dient hoe dan ook de juiste promotie te krijgen. Waarom? Omdat het een goed boek is. Zegt wie? Ik. Of ik vooringenomen ben? Natuurlijk, maar ik weet wel dat het een goed boek is en dat ik niet iets de hemel in prijs dat bagger is, ook al is het mijn broer. Maar is het dan goed, tja dan ben ik niet te stoppen, wetend dat zijn beroemdheid ook een beetje op mij afstraalt. “He, ben jij verwant aan die schrijver? Hallooooo….da’s mijn broer”. Eerbiedige stilte.
Daarom nog maar eens een keer:
Dat brengt mij naar een ander familielid, mijn jongste zoon Ivar die ik vandaag niet begeleid naar het Worldtournament in Davis. Ik ben in staking. Bijna het hele seizoen heb ik knarsetandend het ongelofelijk knullige gedrag van een incapabele coach gadegeslagen . Jongetjes van 13 en 14 horen de basistechnieken van voetbal te beheersen, en als je select speelt (een niveau hoger dan mijn house team), dan horen tactiek en techniek zij aan zij te gaan. Gebruik de vleugels, tik een balletje terug, speel eens breed, enfin, jullie begrijpen het wel. Zo niet, koop dan maar eens Wiel Coerver’s boek over hoe voetbal gespeeld dient te worden. Goed, dat mijn house team (met gegarandeerd 4 toegewezen kneuzen) verzorgder voetbal speelden dan dit select team, a la, maar als de coach gaat sjoemelen met speeltijd, dan gaat mijn bloed koken. Zeker als het om mijn zoon gaat! Alhoewel Ivar het merendeel van de tijd in goal had doorgebracht (en goed), moest hij weer veldspeler worden omdat een jongetje niet meer in het veld wilde spelen en volgens zijn moeder geplaagd werd. Okay…. Ivar vond het prima, immers, hij had in het ene kwartier per westrijd dat hij in het veld stond verhoudingsgewijs de meeste doelpunten gemaakt. Daarom verheugde hij zich zeer op het laatste toernooi. Helaas, het eerste kwartier op de bank. Al blunderend stond het team na een kwartier met 3 – 0 achter. Bij rust stond het 5 – 0. Vervolgens werd een van de beste spelers in het doel gezet (waaaaaaaaaaaaaaaaaaaat?). En Ivar mocht het laatste kwartier weer naar de bank. Nou ken ik mijn pappenheimers, en vanaf de andere kant van het veld zag ik ongelofelijke tranen in zijn ogen staan. Beheerst klapte ik mijn stoel in (die witte knokkels had ik altijd al) en besloot om het aan Ivar over te laten of hij ooit nog voor deze bal gehakt (letterlijk ook nog) wilde spelen. Ja dus. Dit zijn z’n makkers en hoewel ze allemaal de betreffende coach een onbenul en zeur vinden willen ze gezamenlijk het seizoen afmaken. Okay, dan hou ik m’n mond wel, anders wordt Ivar nog meer speeltijd onthouden. Maar het moet er toch uit, dus bij deze.
Zoek de drie hoofdrolspelers uit het linker kwartet.
Na een zeer geslaagde Stanford borrel, mede georganiseerd door de KNBC (Koninklijke Nederlandse Borrel Club), toog ik me op weg naar het honkbal ‘walhalla’ van de A’s, het coliseum in Oakland, alwaar mijn 3 zonen al ongeduldig mijn komst (en dollars) afwachtten, ik was immers een uur te laat.
De A’s hebben een manager die een 4-tal jaren geleden aangesteld is door zijn beste vriend, en baas, Billy Beane. Bob Geren was ook Billy’s ‘best man’ tijdens zijn huwelijk, en daarom mag Bob nu al jaar na jaar aanklooien zonder dat er ook maar een 1 winnend seizoen op zijn naam staat. Gisteren werd Bob, na veel gejen door de fans, uit het veld gezet door de hoofd umpire. Plotsklaps ging het team veel beter spelen, op 1 speler na, 1e honkman Daric Barton. Barton wordt geacht een hitter te zijn omdat hij als 2e in de line up geplaatst wordt. Maar, lieve vrienden en vriendinnetjes, Barton heeft een percentage van .207, hetgeen betekent dat je in 80% van de keren dat je aan slag bent je weer onverrichter zake op de bank mag plaats nemen. Behalve Manager Bob Geren begrijpt niemand dat. Na de game luisteren we altijd met vreugde naar A’s radio omdat de fans dan aan de beurt komen. Geweldig moment toen een van de mensen die in de show kwam de vraag stelde of genoemde 1e honkman Barton wellicht de ‘best man’ was geweest van voornoemde Manager Geren. Begrijpt U het nog? Zo ja, dan raad ik van harte het boek van mijn broer Rob aan, of hadden we het daar al over gehad? Dan maar ter afsluiting een liedje dat veel over mijn gemoedsrust zegt!
2:06
Add to