Dan gebeuren er mooie dingen. Jan Willem Beaujean, Director for Consular Affairs and Visa Policy, had me nog geen week geleden toegezegd dat hij de zaak Singh zou aankaarten met hoogwaardigheidsbekleders uit Californie! En dan word ik afgelopen donderdag reeds op twitter ‘getagged’ door hem, met tekst en fraaie foto:
JW Beaujean? @JWBeaujean Valuable exchange with speaker @JohnAPerez from #California: excellent talks on higher education, migration & consular issues.
You, John A. Pérez, Ministerie van BZ and 5 others
Deze man is letterlijk en figuurlijk een zwaargewicht: Speaker Emeritus of the California Assembly, representing the 53rd District in the heart of Los Angeles. Candidate for Congress CA-34. Gooi het maar in Google translate en je weet waar ik het over heb. Er werden ‘consular issues’ besproken, het terrein waar Jaitsen Singh onder valt. Wanneer een en ander in dit tempo voortraast, dan staat Jaitsen op mijn stoep in ‘no time’. Maar, er moet nog wel wat geld in de kas komen. Uiteindelijk dienen we meerdere sporen te bewandelen om tot het gewenste resultaat te komen. Dank dubbelgevers George P., Ab van R., Gineke P. en ruimhartige Bart V. Dit zegt Jaitsen ervan:
Mensen, nog een keer gas geven: https://www.geef.nl/nl/actie/maak-het-verschil-voor-jaitsen-singh/donateurs
KNIEgate. Donderdag ook nog het UMC bezocht om mijn versleten knie aan een nader onderzoek te onderwerpen. Die knie die in 1980 gebroken werd tijdens de hevige slag tussen Hertha 3 en NITA 2, met analyse van Knudde na de wedstrijd, waarna die andere knie het naderhand ook begaf:
De knie die me toch nog steeds goed diende als scheidsrechter in Californie:
Die knie dus. Astrid ging met me mee omdat ze mijn versies van dokterbezoeken nooit zo realistisch vindt: “cholestrol mag geen naam hebben, hart zoemt als een naaimachine, levertje pico bello, bloeddruk nog nooit zo laag geweest”. Gaat er bij haar niet in! Nu had ik vernomen dat ze bij het UMC een bloedkuur hebben waarbij eigen bloed, na bewerking, in de knie gespoten wordt en je weer een tot twee jaar verder kan. Dat leek me wel wat omdat ik naast goede verhalen ook nare verhalen over kunst (geen grap hier) knieen had vernomen. En aangezien ik genoeg littekens heb, leek me dat wel wat. Op naar het UMC dus:
Indrukwekkende gebouwen, leek wel een stad op zich. Nog nooit meegemaakt dat een ziekenhuis zo op tijd werkte. 12.48 bij de rontgenafdeling, alwaar behalve beide knieen ook de heupjes vereeuwigd werden, waarna om 13.15 de chirurg op het programma stond (dat betekende in mijn ogen “bye, bye bloedkuur”). Leek ons niet haalbaar, maar de saucijzenbroodjes die Astrid razendsnel gescoord had lagen nog ten dele op het vetvrije papier toen mijn naam al klonk. Goed gesprek (in mijn ogen), beetje gewrongen aan de knieen en de constatering dat ze beiden goed versleten waren. Dokter legde voor- en nadelen uit van de knievervanging, waarbij ik volgens Astrid alleen maar op de nadelen lette. Besloten om de knie alleen maar te laten vervangen wanneer de pijn daadwerkelijk niet te dragen valt. Astrid niet blij. Maar, na een wat gespannen middag besloten om weer dagelijks de hometrainer te bestijgen (gisteren begonnen) en samen bij tijd en wijle Tinley uit te laten. Ook mee begonnen. Vrede getekend en die goeie ouwe knie, die me zo lang gediend heeft, mag nog even in z’n behuizing blijven! Van de weersomstuit kwam Sparta gisteren bij NAC in Breda van een 2-0 achterstand terug, en behaalde alsnog een broodnodig punt.
NFIAgate:
Je zou toch denken dat die lieden ook enig empatisch gevoel hebben, waarbij ik aanteken dat rechtsgevoel al helemaal niet in hun woordenboek voorkomt. Nadat Bo-Peter’s advocaat de heertjes Van Rossum (Washington) en De Vries (San Francisco) aangeschreven had, hetgeen gevolgd werd door weken van stilte, werd na aanmaning een Nederlandse schrijven van een jurist van BuZa (Klaproos) als antwoord gestuurd. Omdat diens antwoord sloeg als een tang op een varken, werd de Amerikaanse advocaat gedwongen om CG Kunst (u welbekend) en ambassadeur Schuwer aan te schrijven. Response? Niets! Waarschijnlijk adviseert Klaproos om niets te doen, dan gaat het vanzelf over. “Uitroken die hap”, sneert hij in Den Haag! Elvis Costello zong “It’s been a good year for the roses”, helaas gaat dat niet op voor klaprozen. Moving on.
Nog even dit: vanmiddag komen Jaitsen’s zus Sieta en haar man Laurens voor een hapje en een snapje naar Loosdrecht. Praten we nog even de laatste (positieve) ontwikkelingen door, en ook wat Astrid en ik aan Jaitsen in persoon kunnen overbrengen van z’n zus wanneer we hem 8 oktober bezoeken. Inmiddels heb ik m’n Jeep ingeruild voor een economisch vervoersmiddel:
Eerste opmerking die ik kreeg; “dat past helemaal niet bij jou”. Mijn response: “maar wel bij m’n portemonnee”. Kortom; doe wat je hart/verstand ingeeft, niet wat jouw omgeving meent hoe je het aan zou moeten pakken. Enne….niet Jaitsen vergeten he!
Comments are closed.