Een mens snakt toch naar positief nieuws wanneer er weer een bak ellende je, via welk kanaal dan ook, toegediend wordt. Gelukkig word ik als fanatiek volger van onze sporters in Korea door de Nederlandse successen verwend, maar het gemanoevreer van mijn politieke leider Pechtold (Zijlstra, referendum) en de uitspraken van die pannenkoek in het Witte Huis, vagen dat deels weg. Trump wil dat leraren uitgerust worden met een schietwapen!
Die worden dus als eerste neergemaaid. Wat een idioot. Om maar niet te spreken over de smerige campagne die gevoerd wordt tegen de studenten die de schietpartij in Florida hebben overleefd. Dat zouden acteurs zijn!
SHOULD KNOW BETTER
Donald Trump Jr slammed for appearing to endorse vile Florida shooting conspiracies by ‘liking’ Twitter posts about ‘crisis actors’
The US president’s son has fuelled conspiracy theories about the Florida massacre with his social media activity
By Sofia Petkar
23rd February 2018, 1:29 pm
Updated: 23rd February 2018, 5:43 pm
Ondersteund door nota bene Pannenkoek Jr. Je zou ze toch! Maar, lieve Luimlezers, de week begon goed met een bezoek aan het zusje van Jaitsen Singh, Sieta, in het pittoreske Ruurlo. Wanneer je bij Sieta en Laurens op visite bent, dan voelt dat aan als een ‘alles inclusief’ vakantieresort! We zouden niet meedineren, maar toen we huiswaarts keerden voelde het aan of we net een 5-gangen maaltijd tot ons genomen hadden. Uiteraard vol vuur de zaak van haar broer besproken, alsmede de mogelijkheid dat de paroolzitting wellicht een maand eerder komt. Volgende week, na overleg van BuZa met PrisonLaw, stem ik af met BuZa hoe verder te gaan, welke stappen te nemen. Men verzekerde mij nogmaals dat ook zonder Halbe Zijlstra de kar onverminderd getrokken wordt. Super, we zien er naar uit!
En gezellig was het! Gisteren; topdag! Eerst genoten van het olympische goud van Kjeld Nuis en daarna van een topmiddag, de traditionele broertjesdag, met mijn drie broers en onze gades. Verhalen van nu en toen onder het genot van de door Astrid vervaardigde lekkernijen.
Voorop links stamoudste Hans, rechts Aad, en achter (zoals het hoort) de ‘jongelingen’ Rob et moi. Hans, geboren in 1941, had de pech om tegen het eind zijn diensttijd en het eind van de oorlog in Nieuw Guinea in 1960, alsnog daarheen gestuurd te worden. Negen Nederlandse militairen sneuvelden daar, een groter aantal kwam echter door ziekte of ongevallen om het leven. Hans kwam tot ons aller opluchting met de schrik en een aantal enge verhalen vrij. Kan ook het meest vertellen over de Laanen geschiedenis. Aad, geboren in 1943, is onze pechvogel. Gedurende de hongerwinter in 1944 viel hij met zijn gezicht tegen een gloeiende kolenkachel, hetgeen uiteindelijk via tientallen operaties redelijk gerepareerd werd. Ook zijn wij gezamenlijk een aantal malen met zijn motorfiets onderuit gegaan. Ondanks zijn luimigheid, vooral ‘s ochtends, verloor hij nimmer zijn gevoel voor humor. Rob, vorig jaar de prachtige leeftijd van 65 bereikt, had een meisje moeten worden (zie mijn verhaal) en is al heeeel lang heeeel gelukkig getrouwd met Mariette, die hij in het ziekenhuis leerde kennen waar hij opgenomen was voor de behandeling van jeugdreuma. Bekend als schilder, maar vooral ook als schrijver. Zie www.roblaanen.nl Als naoorlogskind (1946) waren wij bij gebrek aan bepaalde inentingen gevoelig voor zekere ziektes. Mijn opmerking bij Rob komt voort uit het gegeven dat ik in 1951 difterie kreeg. Difterie, vroeger ook bekend als kroep, is een infectieziekte die wordt veroorzaakt door een bacterie die via hoesten van mens op mens wordt overgebracht. Difterie was, voordat vaccineren algemeen gebruikelijk werd, een van de doodsoorzaken bij kinderen. Ons zusje Mieke werd door mij besmet en overleed in 1951, drie jaar oud.
Onze moeder heeft dat heel haar leven met zich meegedragen. Een van de vragen die ik stelde aan Hans, tijdens een serieus moment van de middag, was of men mij dat ooit kwalijk had genomen. Domme vraag misschien, want wat kon ik er aan doen? Maar toch. Hans stelde mij, zoals het een stamoudste betaamt, gerust. Grappig is dat ook Hans en Aad eigen ondernemingen hebben gesticht en ook creatief zijn, net zoals Rob. Vandaar ook dat ik Duitsland, Belgie en de Verenigde Staten heb moeten afstruinen om gelouterd weer terug te keren naar Nederland. Op het moment dat we aanbeland waren bij liedjes en mopjes die moeder Jo leuk vond, werd het tijd de dag teneinde te verklaren. De Brothers Four konden met hun echtgenotes op een geslaagde middag zonder animositeit terugkijken. In your face Mr. Trump! Daar zullen ze in het Witte Huis wel van schrikken! Geniet van een prachtig Olympisch slotweekend.
