Dalen en pieken; het lijkt het leven wel!

Nadat de degradatie van Sparta een feit was geworden, ‘genoten’ we nog van een lusteloos biertje bij de Bosselaar (onder het Kasteel), en togen we huiswaarts. Onze Amerikaanse vrienden vonden me tijdens het diner wat stilletjes, maar ik gedroeg me verder voorbeeldig. Maandag voelde ik me al weer een stuk beter, ook al omdat zowel broer Rob als zoon Ivar wederom plechtig hadden beloofd een seizoenkaart aan te schaffen. “Sparta aanhangers, in voor- en tegenspoed”, dat is de spirit!

En niet tussen al het nieuws door vergeten dat ik ook nog grootvader geworden ben. Aren is de naam van de kleinzoon, oftewel ‘Berg van Kracht’. Het lijkt of hij niet naar opa is vernoemd, maar indirect wel! Immers, Petrus betekent “op deze rots bouw ik mijn kerk” dus dat lijkt me duidelijk. En Spartaan in wording lijkt me ook een voor de hand liggende voorspelling. Mooi hoor! Met Amerikaanse vrienden o.a. Haarlem aangedaan, is wat leuker en minder druk dan Amsterdam. En, je komt nog eens op een idee. Nadat de kapitein/toergids ons vertelde over de belegering van Haarlem tijdens de 80-jarige oorlog en de kanonskogel die door de Sint Bavokerk vloog, nam ik ’s avonds het vandaar uit voortvloeiende gezegde over en verklaarde mijn beslissing door te zeggen dat ‘de kogel door de kerk was’. En wat heb ik dan beslist?

En waarom dan wel? Na een kilometer of wat in Haarlem rondgesloft te hebben kwam het me voor dat het rechterbeen (knieschijf gebroken tijdens de wedstrijd Hertha 3 – Nita 2 in 1980) absoluut niet meer met de linker samen wenste te werken. Basta, bedacht ik me. Van een goede relatie de beste orthopedische chirurg doorgekregen van Nederland (volgens hem, een ex patient) en me gisteren ingeschreven bij de Bergmankliniek in Naarden. Hopelijk ben ik voor het einde van het jaar weer het (Sparta) ventje. Ook was het natuurlijk een groot genoegen om zoon Kaj gisteren van Schiphol op te halen en hem na een kleine 7 maanden weer in de armen te sluiten.

Archieffoto met de mama. Vakantie in Nederland voor de zoon uit Californie. Gelukkige ouders, dat is zeker. Helaas nog geen antwoord uit “Sacramento” op het verzoek van BuZa, gevolgd door mijn verzoek om Singh’s zaak bij Gouverneur Brown te bepleiten. Volgende week maar even een herinneringsbericht sturen, zodat ze weten dat we niet opgeven. Wanneer ik zo naar buiten kijk, dan besef ik eens te meer wat een groot voorrecht het is om vrij te zijn! En het weer gooit er nog een schepje bovenop. Ooit zongen we “Free Nelson Mandela”, dat is gelukt, nu “Free Jaitsen Singh” dus. Blijf het in de gaten houden en steun hem wanneer we dat verzoeken. Niet zozeer geld, meer om “Sacramento” of “Den Haag” te bewegen om er een schepje bovenop te doen. 35 verloren mensenjaren onder erbarmelijke omstandigheden, dat is waar we over praten…….