Denk niet dat ik zit te kniezen, maar de aanloop naar verwijdering van de natuurlijk verkregen knie, inclusief vervanging door een bionisch modelletje, komt nu akelig dichtbij. Wanneer begon de aftakeling? Mijn gedachten dwalen naar het jaar 1980, en afbouw van mijn voetbalcarriere bij Hertha in Vinkeveen. Zaterdag 22 maart spelen we met Hertha 3 de immer moeilijke streekderby tegen NITA 2. Na een weergaloze schijnbeweging volgde een ongelooflijke schop tegen mijn knie. De schijnbeweging werkte, het resultaat pakte wat minder uit. De elftalleider trachtte me nog over te halen om het tot de rust vol te houden, maar dat leek me wat te pijnlijk. Toch nog het veld afgestrompeld, na afloop biertje gedronken om vervolgens door mijn been te zakken. Op de rug van medespeler Cees Zaal (die naam vergeet ik nooit) naar de auto, en vervolgens naar huis gebracht. Arts in opleiding nam me onderhanden bij het streekziekenhuis in Woerden, en dat plaatje staat nog steeds op mijn netvlies:
Eerst constateerde hij een meniscusbreuk met daaronder nog wat schade, om uiteindelijk na heel wat gepiel tot de conclusie te komen dat de knieschijf enigszins verbrokkeld was. Enfin, uiteindelijk 1 april geopereerd (ik maakte nog een grap die niet op prijs werd gesteld), waarbij zo’n 15% knieschijf verwijderd werd, de rest was nog intact. Revalidatie enz. enz. Uiteindelijk heeft de knie dus nog 38 jaar service verleend, zij het de laatste twee jaar onder protest. Onder aanvoering van vrouw Astrid “dadelijk zit je in een rolstoel”, en alleroudste zoon Rick “je investeert in jezelf en je bent het vergeten voordat je het weet”, is het besluit tot stand gekomen. Met name ook het “vergeten voordat je het weet”, deed me nadenken over mijn blessurevrije voetbaltijd. Op m’n 11e brak ik m’n rechterpols tijdens een partijtje
straatvoetbal in de Van der Poelstraat. Haakte Jantje Rotteveel (naam ook nooit vergeten) me opzettelijk of niet? Doet er niet toe. Met oude (wijlen) jeugdvriend Aat de Boon naar het ziekenhuis gelopen om me te laten behandelen. Buiten de gebruikelijke ongemakken en pijntjes nog een paar voor de gein:
Broer Rob, die me naar het ziekenhuis bracht heeft daar, terwijl ik gehecht werd, nog een mooie anekdote opgepikt van een geblesseerde biljartspeler. Den Haa
Lichte hersenschudding, week daarna gewoon aan de bak. Mocht ik soms wat verward praten, dan weet u waarom. Dit was ook een lekkere tijdens een erewedstrijd voor oude coryfeeën van Graaf Willem II VAC:
Gemangeld door twee oud coryfeeën; enkelbandblessure. Maar, bekijk je het op de 23 jaar dat ik georganiseerd voetbal heb gespeeld bij Sparta, Steeds Hooger, Alexandria ‘66, SVDP, VIOS Zuilichem, Graaf Willem II VAC en Hertha, dan valt het mee. Kortom; voordat ik het weet ben ik het vergeten. Mede ook door de goede voorzieningen die door het thuisfront zijn gearrangeerd. Niets beter dan een echtgenote te hebben die ook paramedic is. Maandag begin ik met drie dagen anti infectiekuur (dettol) en donderdag is het zover. Mocht u over een half jaartje gepasseerd worden door een ongeduldige 65plusser, dan weet u wie dat is!
