Heel eerlijk gezegd kon ik niet weten dat mijn laatste blog (“De knie wil nie”) zoveel lezers op de been zou krijgen. Inclusief goede wensen, tips en harten onder al mijn riemen, waarvoor hartelijk dank. Het leek me ‘leuk’ om mijn trouwe lezers mee te voeren naar de dag van de operatie, echter zonder Saoedische taferelen. Hoewel, er wordt wel gezaagd!
En een beetje getimmerd. Maandag, dinsdag en woensdag: begin van de Dettol dagen. Drie dagen voor de operatie word ik geacht het hele lichaam twee maal daags te wassen met Dettol antibacteriële handzeep. Preventief bestrijden van infecties voor de operatie is van het hoogste belang. Trouwhartig mee begonnen, alsmede 2 luciferkopjes grote hoeveelheid fusidinezuur zalf in beide neusgaten gepropt. Kan ik makkelijk hebben! Ik weet niet of het daardoor kwam, maar plotsklaps functioneerde de knie veel beter trap opwaarts. Angst voor verwijdering veroorzaakt klaarblijkelijk wondertjes. Het lijkt wel een soort afscheidstournee want om 11.00 zaten Astrid en ik op de koffie in Almere bij oudste broer Hans en schoonzus Cintha. Altijd gezellig, wijntje tot slot (nu het nog mag) en vervolgens terug naar Loosdrecht om Amerikaans/Nederlandse vriend Paul Nijssen en diens vrouw Lenore te ontvangen. Paul is dierbaar, heeft Jaitsen Singh vele malen in de gevangenis bezocht nadat wij terugkeerden naar Nederland. Lenore is zijn steun en toeverlaat.
Paul torent hier boven Jaitsen uit. Zijn van Schiphol meegebrachte multivlaai (traditie) lieten we ons goed smaken. Paul en Lenore door naar Enschede (Paul is een echte Tukker), wij de avond in met een wijntje en een whiskietje al mijmerend over wat ons te wachten staat. Dinsdag: na m’n Dettol procedure naar Hilversum getogen om met Astrid een leesbril op te halen bij Rene Fro…… eh EyeLove (Etos eigenlijk). Na wat rond gedribbeld te hebben in het toch wat mistroostige centrum van Hilversum de ochtend toch nog afgesloten met een sobere doch voedzame lunch bij Lunchcafe van Drimmelen. Wederom merkte Astrid op dat het wel leek of het lopen me beter afging. Dat een chardonneetje zo’n effect heeft kon ik niet bevroeden. Alleroudste zoon Rick belde dat hij nog even langs wilde komen voor een biertje, en om me moed in te spreken. Astrid had wegens haar afwezigheid ‘s avonds voor Bo-Peter (onze oudste zoon) en mij een heerlijke ragout maaltijd voorbereid, echter niet genoeg voor drie. Geen nood, de ijzeren voorraad in het vriesvak bevatte nog wat heerlijke HEMA rookworsten en met een glimlach naar redder Marcel Boekhoorn, ging dat er grif in. Zo dribbelden we door naar de dag dat mijn versleten trouwe knie omgeruild zou worden voor een bionisch modelletje, zij het dat mijn Astrid ons onderkomen invalide technisch perfectioneerde door hier en daar beugels aan te brengen:
Ik weet het, ik weet het, ik ben gezegend met zo’n handige vrouw! Nog net voor het vasten begon een heerlijk biefstukje bij Loetje in Breukelen naar binnen geharkt, inclusief witte boterhammen om lekker in de jus te soppen. Tevens ter afscheid van Bo-Peter die op de dag van mijn operatie terugkeert naar zijn stamplaats in Californië. Donderdag 13.00 ingecheckt bij de Bergman Clinic in Naarden, alwaar me een comfortabele kamer wordt toegewezen. Na een paar uur (duurt langer in mijn gedachten) word ik in mijn operatiejurkje, aangevuld met onderbroek, naar de voorbereidingskamer gebracht. Allemaal lief, allemaal doortastend, en voor ik het weet lig ik aan een infuus. Vervolgens rap, rap naar de operatiekamer waar ik al pratende onder zeil wordt gebracht. Na een circa anderhalf uur durende operatie word ik weer wakker en krijg tot mijn grote vreugde een raketijsje aangeboden. Lekkerrrrrrrr! Alles voelt goed, Astrid brengt vreugde en ’s avonds geniet ik ook nog van een warme maaltijd. Fast forward……..mijn been staat weer recht, vanuit x formaat en oude schoenen worden weggegooid (verkeerd afgesleten), en ik kan niet geloven dat ik daags daarna alweer op mijn rechterbeen kan staan:
en daarna met krukken kan lopen. Zaterdag het krukken trap op, trap af examen. Geslaagd, ik mag naar huis. Nu kijk ik vanmorgen (vandaag dus) naar de TV en zie de ellende in Jemen en de puinhoop die Trump van deze wereld maakt en ik denk, waar heb ik het over? Maar in het kleine zit soms ook de essentie waarom we mensen en menselijk zijn. Dank daarom aan alle mensen die ondersteunende berichten stuurden, dank aan mijn wederzijdse buren die een ‘stress relief’ pakket voor de deur zetten:
Dank aan Sparta voor de periode titel, dank Dr. Feilzer voor een perfecte plaatsing van de nieuwe knie:
En dank dat alles naar wens gaat en dat de fysio oefeningen het gewenste resultaat opleveren. En voor het geduld van Astrid die nu wel heel veel voor me doet. Pay back time komt er vast aan! Kortom; een druppel in de emmer van het hedendaagse gebeuren, maar ik moest het even kwijt.
