Jurylid: een taak om naar uit te zien!

Het was weer zover, donderdag mocht ik wederom als jurylid aanschuiven bij de Rotterdam School of Management (Erasmus Universiteit).

Jaarlijks strijden daar een 12-tal universiteiten uit de hele wereld om een uitdaging van een onderneming op te lossen. In het kort: hoe help je het milieu door de klant een duurzame pen te laten kopen van €50 in plaats van een tig-tal wegwerp balpennen van twee kwartjes, waarbij aantoonbaar de duurzame aankoop op de lange termijn ook nog goedkoper is. En er ook nog beter uit ziet, maar dit terzijde.

Een hele kluif om daar een oplossing voor te vinden! Met drie juryleden kregen wij de taak om uit de ons toegewezen drie universiteiten (Taiwan, Canada en Spanje) de winnaar voor de finaleronde te kiezen. En dat viel nog niet mee want, zoals de jaren daarvoor, hadden de bollebozen binnen zes uur een verbluffende presentatie neergezet. Na de presentatie komen de vragen van de jury, daarna worden de presentatoren verzocht te vertrekken en delibereren we wie de winnaar gaat worden, en dat is serieus werk. Ook omdat we de andere deelnemers gemotiveerd dienen te vertellen waarom zij het niet geworden zijn. Ook natuurlijk om hun pluspunten te onderstrepen en hen gemotiveerd door te laten gaan met hun studie. U begrijpt het, een dankbare taak. Geinig wordt het wanneer me gevraagd wordt wat mijn binding met de Erasmus Universiteit is. Wanneer ik dan zeg dat mijn jongste zoon en oudste kleinzoon daar studeren, dan vallen de monden los!

Oom Ivar met neef Rico, lang, lang geleden.

Nu wil het ‘toeval’ dat ik met de heertjes afgesproken had om na mijn juryplicht een biertje te gaan drinken, ook nog vanwege Rico’s verjaardag. Hoe mooi is het dan om van je kleinzoon een biertje aangeboden te krijgen!

Archieffoto Oom en neef, Oude Haven, Rotterdam.

Dat het goed toeven was op het Erasmus terrein moge duidelijk zijn, en met het Laanen nageslacht zit ’t wel goed! In niet gerelateerd, maar happy news; Astrid is weer terug! Dinsdag mocht ik haar ophalen van Schiphol, en dat was weer fijn, na twee zware weken van genadeloos alleen zijn! Okay, dat is fake news, het was bij tijden zeer aangenaam bij buren, familie en vrienden, maar…… hoeveel voetbal kun je tot je nemen wanneer je alleen bent? Twee weken is ook mooi om te beseffen hoezeer je met elkaar vervlochten bent. Mooi man, zou een bekende voetbalcommentator zeggen. Ze is inmiddels weer aan de bak, wat dacht je; (There’s no business like baby business) en heeft m’n rol aan het thuisfront officieel bevestigd:

CBO, wie had dat gedacht?! Zo zie je maar, je bent nooit te oud om promotie te maken!