Achter de gordijnen (van binnen naar buiten)

Daar zou je een beetje depri van kunnen worden; je opent de gordijnen en dan is het ’s ochtend buiten net zo donker als binnen! En dan komen ze tevoorschijn, de krenten in de pap van die week, de lichtpuntjes zogezegd. Allereerst de 100e verjaardag vanTante Bep, de jongste zus van mijn moeder:

En wat werd het feessie gezellig afgelopen zondag in Café Restaurant Kaandorp, gelegen aan de Maas, met uitzicht op de Willemsbrug. Inderdaad, Rotterdamser kon het niet! Tante Bep was op haar best, declameerde Goethe, zong een duet met een Franse zanger en herkende iedereen nog. Het was ook een waar genoegen om alle ‘verloren’ neven en nichten weer eens een keer te zien, en dit keer bij een heugelijke gebeurtenis! Laat Ome Henk me nu het trouwboekje van zijn ouders (mijn grootouders) hebben nagelaten, omdat ik nogal bewaarderig ben. Astrid heeft hiervan een collage gemaakt waarvan Tante Beps geboorte inschrijving een onderdeel van uitmaakte:

Tante Bep op 6, mijn moeder op 3 en Ome Henk op 4. Op 1 Tante Cor en op 5 Tante Beps tweelingzus Tante Jet. Ik herinner me deze zachtaardige tante, Bep dus, als streng toen ik nog een jochie was. Dat brengt je weer tot jezelf: hoe heeft zij mij zien opgroeien. Welnu:

Bovenaan toen en nu, daaronder de verjaring, of zo u wilt, de verharing. Een tikje Elvis of Cliff, een snufje Beatles en de rijpwording, hoewel mijn moeder altijd zei dat een man nooit ouder wordt dan 12. Ook werd ik nog zakenman, ondanks Boudewijn de Groots “…..maar liever dat nog (voetballer) dan het bord voor de kop van de zakenman”. En nu een tevreden semi pensionado in Loosdrecht, met Astrid aan mijn zijde en kinderen verspreid over Nederland en de Verenigde Staten. Heeft Tante Bep mijn ontwikkeling ook zo gezien? Ga ik haar nog een keer vragen. In mijn ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ saga die ik elke woensdag publiceer, schreef ik j.l. woensdag het volgende: 13 januari 1999 “Plotseling valt ons oog op een geparkeerde pick up truck waarin wat beweegt. Argwanend naderen we het voertuig, waar achter de ruit plotsklaps het slaperige hoofd van een jonge man verschijnt die zich beleefd voorstelt: “Brian Johnson, gentlemen, I drove three days ago from Detroit to be here on time for my class tomorrow.” De verbazing moet van onze gezichten af te lezen zijn omdat hij niet in ons systeem voorkomt. Maar wat een doorzetter!” Daarna vermeldde ik nog dat ik blij was dat ik hem de volgende dag verfrist uit het toilet zeg komen. Heeft deze jongeman (21 jaar later!) het vertaald en gaf hij op facebook de volgende response:


Brian Johnson
Nice… “Glad to see him coming from the toilet, refreshed”…
I imagine I was pretty stinky after three days in my truck. I am very happy you and Gary welcomed me into the school. Thank you Peter.

Hij kon zich voorstellen dat hij behoorlijk stonk na drie dagen in zijn truck te hebben gereden. En hij bedankt ons dat we hem tot de school hebben toegelaten. Nou, dan kunnen die gordijnen voor wat mij betreft wel open, een zonnestraal vindt altijd zijn weg!

Brian Johnson in Contra Costa Times 9 januari 2000