Month: November 2025

Zo’n hack hakt er wel in; je bent echt onthand. Jullie, trouwe lezers, moeten nu wachten op de eerste indrukken die ik had willen verstrekken over mijn laatste thriller; ‘De verrader in Het Witte Huis’. Ook had ik willen schrijven over de 1024 prof voetbalspelers die in Turkije geschorst zijn wegens een groot gokschandaal, maar vooral ook over de opbouw van mijn lezing die ik zaterdagmiddag zou houden voor de Kieviten, een stichting die honk- en softbalclubs ondersteunt, evenals individuele spelers. Maar ik kon er niet bij, paswoorden werden onbereikbaar en een karakter als @ kreeg een andere inhoud. Ik zat daadwerkelijk met m’n handen in het…..eh….. Nou ja, ik was bijna ten einde raad. Uiteindelijk bracht Astrid uitkomst; haar vele IT knokpartijen met (semi) overheidssites hadden haar genoeg kennis gebracht om mij wederom toegang te verschaffen tot mijn kostbare data. Wat een vrouw! Afijn, die opbouw dus. Ik had mijn leven ingedeeld in fases om aan te geven hoe gebeurtenissen in het verleden wellicht beslissingen in de toekomst hebben beïnvloed. Laat ik het begin eruit pikken. 0-12 jaar. Voornaamste dieptepunten: overlijden zusje 1951, overlijden vader 1958. Klein malheur: gebroken pols in 1957 tijdens potje straatvoetbal (bedankt voor het haken, Jantje Rotteveel). Teleurstellend (voor een kleine jongen) dat ik van Sparta naar Steeds Hooger moest. Met 4 opgroeiende jongens had m’n moeder wel wat anders aan haar hoofd dan voetbal. En, geld was krap, ik kreeg bovendien een gratis tenue. Hoogtepunten waren er ook: 1952 geboorte (Sparta) broer Rob, voetballen op straat (amper auto’s) en aanname bij Sparta C’tjes in 1958 (voor het overlijden van mijn vader). WK’58 finale: Brazilië-Zweden 5-2 met Pele (17). Bij buurvrouw Kuijten, wij hadden geen TV, gesmeekt of we daar mochten kijken. Bij het kauwgum kwartet spaarde ik Didi, Vava, Garrincha en Pele, getekend door Dik Bruynesteyn. Dan, 31 jaar later, krijg ik een afscheidscadeau van het bondsbureau, Dik Bruynesteyn meldt zich en vraagt hoe ik vastgelegd wil worden als karikaktuur. Ik: ‘Didi, Vava, Garrincha en Pele’. ‘Watblief?’, mompelt Dik. Na uitleg mijnerzijds vervaardigt hij die fab four met de toevoeging ‘& Peter’.

Twijfelachtig was ik over de periode dat ik misdienaar was, ik mocht namelijk wel eens op eigen initiatief een slokje miswijn tot me nemen. Appellation Controlée Vaticaanstad. Het kwam mijn roomse carrière niet ten goede. Spannender werd het van 13 -21 jaar, maar dat houd ik voor me, er lezen kinderen mee. Donderdag stond ik bibberend op het perron in Rotterdam-Alexander, ja, ja, ik had weer eens de trein genomen, toen plotsklaps uit de luidspreker de woorden ‘Beste reizigers’ tot me doordrong. Een stand-up komediant had die woorden onlangs in zijn act; wanneer hij die begroeting hoorde was er veelal sprake van een negatieve mededeling. Inderdaad, mijn Sprinter naar Breukelen was geannuleerd. Toen maar de trein naar Utrecht CS genomen, in ieder geval lekker warm. In de tussentijd had Astrid uitgevogeld dat ik 7 minuten had om van spoor 11 naar spoor 14 te lopen om daar de trein naar Breukelen te nemen. Eitje, ik had zelfs nog 2 minuten over. Eind goed al goed, vooral ook omdat Astrid me in Breukelen opwachtte. Wat een vrouw! Of had ik dat al gezegd? Wat ik in Rotterdam deed? Welnu, ik vierde daar het leven met mijn oudste vriend in dienstjaren (63) Martin, die binnenkort 80 wordt. Met een lunch, natuurlijk, bij ‘In den Boekenkast’ in Capelle a/d IJssel. Zijn vrouw Yvon, die ik ook 63 jaar ken (zelfde dansschool), haalde en bracht ons. Wat een vrouw!

Wat een vrouwen!

Dat kan ik goed velen van de ‘one and only’ Kapitein Haddock! Waarom? Omdat bij hem sprake is van ruwe bolster, blanke pit, en hij met de huidige problemen in de wereld niets van doen heeft. Hij zou ze oplossen!

Dat kan ik bepaald niet zeggen van de man die voor het halen van bepaalde doelstellingen duizend miljard dollars eist…..of anders…. De aandeelhouders zijn gezwicht (75%) en de rijkste man ter aarde (momenteel 500 miljard dollars) heeft zoveel geld ter beschikking dat hij kan (om) kopen wie of wat waar hij zijn inhalige grijpklauwtjes op legt. Dat is niet vet, maar ziek, zum kotzen. De man is rot tot op het bot!

Ik geef toe, na al die jaren komt mijn pensioenfonds ook met een statement ten behoeve van mijn aanzwellende vermogen. Ik ga ervan uit dat €1, staat voor €1miljard, zoveel nullen zijn namelijk moeilijk weer te geven:

60 jaar geleden, toen ik een verloren maandag werkte bij het glaszettersbedrijfje van mijn stiefvader, is het zaadje gelegd voor dit fortuin. De tijd is gekomen om te cashen en er goede sier mee te maken. Nu begrijp ik wat ze bedoelen met het Zwitserleven gevoel! En, ik ga er des te meer van genieten dankzij mijn puike conditie. Ook deze week stond ik weer om 10.15 paraat voor de TV toen Max paradepaardjes Duco en Barbara ‘Nederland in Beweging’ zette, gewichtjes en rekelastiek bij de hand.

Ik geef toe, het zal van buitenaf een mal gezicht zijn om mij zo in pyjamabroek en T-shirt bezig te zien, maar ik voel me er wel bij. Geen foto op de Luim, daar wordt qua rechten momenteel om gevochten. Het behelst een foto en sound bites van mij voor en na mijn aansluiting bij de Duco en Barbara beweging. Ik zal Max er altijd dankbaar voor zijn, het is ook een welkome aanvulling op mijn schilders pensioen. Even een overstapje naar voetbal. Veel vrouwelijke lezers haken nu af. Jammer. De nummers een tot en met vier van de eredivisie scoorden van de twaalf te behalen punten er één. Ja, je leest het goed; één. Gisteren rolde het hoofd van Ajax coach John Heitinga de Johan Cruyff arena uit. Diverse bronnen melden dat Louis van Gaal degene was die hem het nekschot gaf (lekkere kop in deze tijd van wereldwijde brandhaarden). Hoe het ook zij, ons clubvoetbal is niet bestand tegen Europese ploegen waar het geld van types als Musk binnenstroomt, met als gevolg dat vedettes samenklonteren bij een klein aantal clubs. Daar is ook niets te bedenken ter verbetering zolang maffioso types als Infantino er de baas spelen, die er voor zorgen dat landen als Tuvalu evenveel stemrecht hebben als bijvoorbeeld Engeland of Duitsland. Ach, konden ze maar net als ik in mijn A66 tijd, niet te verwarren met D66, mijn huidige ploeg, zwierig, maar vastberaden, boven de meute fladderen en scoren.

Scoren voor het welzijn van de wereld. Daarom rol ik de mouwen op en stel ik per heden mijn schilders pensioen ter beschikking aan een goed doel, een doel dat de wereld verbetert en ons verlost van types als Infantino, Trump, Poetin, Musk, en……helaas volgt er nog een lange rij. Zoals Heer Bommel Tom Poes opdroeg om een list te verzinnen, zo daag ik jullie ook uit: ‘verzin een list, versla deze verzamelaars van geld en macht’. Amen.

Terwijl ik deze Luim inklop is Ivar, onze jongste, net 29 jaar geworden in Mexico City, waar hij en vriendin Arielle uitgenodigd zijn voor een semi zakelijke/vriendschappelijke bruiloft. Gelijktijdig bereiden een na jongste zoon Kaj en vrouw Michelle, overgekomen uit Californië, hun tripje naar Istanbul voor want ja, wanneer je toch in Europa bent…… Uiteraard krijg je dat met die zwerfpalen van ouders. Maar goed, donderdagavond zaten broer Rob en ik in plaats van op Het Kasteel voor de buis in Loosdrecht, om op de sofa Sparta-Groningen gade te slaan. Onze seizoenkaarten hadden we genereus afgestaan aan broers Kaj en Bo-Peter, wiens vriendin momenteel in Californië bij haar ouders verblijft. Houden jullie het nog een beetje bij? Zo te zien hadden de heertjes het goed naar hun zin:

Rob en ik wat minder. Na de vroege goal van Sparta, werd het billenknijpen tot de rust. We bleven met veel geluk op 1-2 steken, maar zagen de tweede helft met angst en beven tegemoet. Niets was minder waar, binnen een minuut viel de gelijkmaker en uiteindelijk rolde Sparta naar een 5-2 overwinning. Vreugde in Loosdrecht, vreugde in Rotterdam. Motto: geef nooit op voor het laatste fluitsignaal. Voor mijn gevoel had het iets te maken met de manier waarop ik de kale bol van onze ‘Happy Boeddha’ gewreven had, dubbel dus, voor twee wensen.

De Boeddha hadden Astrid en ik tijdens een honkbaltrip naar Taiwan in 1987 aangekocht en naar Nederland laten versturen, en is sindsdien met ons de hele wereld overgegaan. Maar goed, de tweede wens had van doen met Sparta op donderdag, de eerste wens met de gang naar de stembus op woensdag; laat er evenwicht ontstaan, laat middels D66 een evenwichtig midden ontstaan, waarmee het geknoei van het afgelopen jaar ongedaan wordt gemaakt. Onze Happy Boeddha scheen warempel de armen nog hoger te heffen nadat beide wensen in vervulling waren gegaan. Mooi, dan kan ik me nu concentreren op een lezing die ik ga houden voor de Kieviten, een organisatie die heel breed honk- en softbal ondersteunt. Ga naar https://www.kieviten.com/ om het fijne ervan te weten te komen. Als oud voorzitter van de KNBSB wil ik me concentreren op de manier waarop ik grootgebracht ben, en hoe dat wellicht van invloed is geweest op beslissingen gedurende de roerige jaren (1987-1989) van mijn voorzitterschap. Zelfs na de overdracht van de voorzittershamer stoorden sommige mensen zich aan een rubriek in de Volkskrant waar ik tot ‘De Winnaar’ werd uitgeroepen. Zie onder:

Alsof ik daar invloed op heb kunnen uitoefenen! Overigens heb ik nog wel wat te melden over zaken waar men nimmer weet van heeft gehad. Spannend! Maar, gebeurt alleen bij honkbal in de V.S., waar geen gelijk spel bestaat en er doorgespeeld wordt tot er een winnaar is. Afgelopen week, we hebben het over de wereldserie wedstrijd tussen de L.A. Dodgers en Toronto Blue Jays, trokken de Jays de wedstrijd naar zich toe na 18 innings met een speeltijd van 6 uur en 39 minuten. Lust u nog peultjes?! Inmiddels staat de teller op 3-3 (best of 7) en wordt de beslissende wedstrijd vandaag in Toronto gespeeld. De weddenschappen die afgesloten worden neigen naar de Dodgers als winnaar, maar ook in honkbal is de bal rond! Play Ball!