Laanen's Luim

Overigens net als de Dikke Trump, maar dat wisten jullie al. Vanwege de invloed van Kunstmatige Intelligentie, KI, niet te verwarren met Kunstmatige Inseminatie, heeft ‘De Dikke’ gemeend de invloed daarvan, en met name die van de er nogal eens naast piesende AI (Artificial Intelligence, zie KI) bot, aan de kaak te stellen. Bot = afkorting van robot. Lees het voorafgaande en je begrijpt dat scholieren, die toch al zo achterlopen in begrijpend lezen en schrijven, hier horendol van worden. Het is me ook wat, wanneer je de klemtoon niet correct gebruikt, kan de volgende zin met twee identiek uitziende werkwoorden nogal wat hersenspinsels teweeg brengen: ‘na het vele negeren, besloot ik ze te negeren’. Onderstaand in beeld twee uitspraken, één recent en eindig, de ander voor de eeuwigheid.

Sparta na 1-5 overwinning donderdag: ‘we bekeren verder’.

De paus door de eeuwen heen: ‘we bekeren verder’.

Met dit soort verwarrende gebruik van werkwoorden, begrijpt iedereen dat je begint te hallucineren, behalve ‘De Dikke’. Over Trump gesproken, onderstaand zijn kerst rapportcijfers:

Dit is dan nog vóór publicatie van de Epstein documenten. En dan toch nog president van de VS worden, dat is knap! En geloof me, de man die dit gepubliceerd heeft was een insider en heeft al die cijfers uit rechtszaken en andere officiële publicaties. Anders was hij net als de BBC wel aangeklaagd geworden voor $10 miljard. Maar misschien was Trump wel in de kerststemming nadat hij de vermoorde, gelauwerde acteur en filmmaker Rob Reiner door het slijk gehaald had. Woorden schieten tekort om een ‘mens’ als Trump zelfs maar te omschrijven, ondanks de vele voorbeelden van wrede dictators uit het verleden en heden. Vandaar dat we proberen met onze familie, al is het maar een druppel op een gloeiende plaat, een positief voorbeeld te zijn in 2026:

En, zoals het bekende spreekwoord luidt, vele druppels blussen een gloeiende plaat!

Nou heb ik in mijn leven toch heel wat lezingen en speeches mogen geven, maar tot dusver nimmer een cruciaal onderdeel achterwege gelaten. Bij de 80^e verjaardagparty van vriend Martin Corsten in ‘De Gouden Snor’, de buik van Rotterdam, dus wel.

Dat is deels te wijten aan mijn koppigheid om alles uit mijn hoofd te doen, en deels de platte hand over haar strot van mijn manager (Astrid) ten teken om er een slot aan te breien. Dat was het moment om uit te leggen dat drie weken voor de party Martin en ik 1-op-1 van de lunch genoten hebben bij Grandcafé ‘In den Boekenkast’ in Capelle aan den IJssel. Daar vond ik het slot voor mijn speech. Toen we daar zo aan de tafel zaten en we het station gepasseerd waren van lichamelijk ongemak en bluf, je weet wel, gescoorde goals worden mooier, gevangen vissen van de haak na hevige strijd (en ik hou niet eens van vissen). Wat tussen ons bleef was een hoop wijsheid en ervaring over een periode van maar liefst 63 jaar. Martin en ik zaten daar als twee boekensteunen, met een hoop moois tussen ons in. Boekensteunen, ‘Bookends’ op z’n Engels, en dat bracht me naar het album van Simon and Garfunkel met de song ‘Old Friends’. ‘Old friends, sitting together like bookends’. Prachtig. Mooi einde, zo leek het, maar ik was ervan overtuigd iets vergeten te hebben. Als een bliksemslag drong het tot me door; met veel pathos had ik willen roepen ‘Gemeen’, waarna een kleine stilte zou volgen. Ontzetting op een aantal gezichten. En losjes wilde ik vervolgen met wat Martin en ik gemeen hebben. Allereerst de dermatoloog die om de zes maanden meent een stukje vlees uit ons te verwijderen, maar belangrijker, een echtgenote die ons door dik en dun steunt. Daar had ik Yvon een pluim voor in haar achterste willen steken. Martins donkere momenten worden door haar teniet gedaan met onverwoestbaar optimisme en vrolijkheid. Hulde alsnog in deze Luim. En ze kan nog zingen ook! Haar door Johnny Hoes opgenomen ‘Quand le soleil’ heeft menig bedrijfsfeest opgevrolijkt. Ook het onze:

Bij Multi Function Computers, kerst 1984. Over MF gesproken, de afgelopen week ontvingen we het droevige bericht dat ons voormalige branchmanager Barneveld, Wim Ham, op 76-jarige leeftijd van ons is heengegaan. Veel voor ons betekend, ook voor wat betreft onze cliënten in Parijs. Tevens gezegend met een groot gevoel voor humor.

V.l.n.r. Christy Bains, Peter Wijsman, Wim Ham, PL en Mariette de Haas. Rust in vrede Wim. December is echt zo’n maand van afscheid, lijkt het wel. We zijn er nog niet klaar mee, ben ik bang. Gisteren een historische ‘Google meet’ bijeenkomst met de laatste der Mohikanen bij Dutch Game Garden. Officieel betekende dat het formele einde van de Stichting Dutch Game Garden. Keurig ten einde gebracht na het stoppen van de subsidie.

JP van Seventer en Christel van Grinsven tot het laatst (en nog een beetje) erbij betrokken stafleden. Bestuursleden Tim Laning en ik blijven bescheiden in de schaduw. Het laatste hoogtepunt is het overdragen van alle relevante media aan Beeld en Geluid in Hilversum. Dat vindt 13 januari plaats, en daar verheug ik me op. Ik had nog wat over Ajax en Feyenoord willen schrijven, maar dat lijkt met het oog op het voorafgaande irrelevant. Leef!

Wat wil het geval, 1 december ontving ik een schrijven van de RDW met de mededeling ‘uw rijbewijs verloopt’. Hoe attent, dacht ik, voordat ik al doorlezend koude rillingen kreeg. ‘….dan moet u eerst gekeurd worden door een arts. Soms moet u zelfs naar meer artsen. Begin op tijd, de afspraken bij de artsen kosten tijd. Soms een paar maanden’. Handen uit de mouwen dus. Waar te beginnen? Aha, eerst een gezondheidsverklaring bij het CBR invullen. Zo gezegd, zo gedaan. Daar begint het eerste ‘ka-ching’ moment of zoals benoemd door Van Kooten en De Bie; ‘trek je poeplap’. 2 december, reactie van het CBR: ‘Om te kunnen besluiten of u geestelijk en lichamelijk in staat bent om te rijden, hebben we in uw geval (wat weten zij wat ik niet weet?) een keuringsverslag nodig van een arts’. Daar heb je een verwijsbrief voor nodig die online aanwezig is. Printen en meenemen naar de keurende arts. Keurende arts gevonden, hetgeen ka-ching betekent zodra ik de praktijk binnenstap. Maar, zo meldde de assistente, eerst dient u een test van een opticien te overleggen. Afspraak bij de opticien gemaakt, je begrijpt het…..ka-ching. Binnen vier weken na de keuring kan de reactie van het CBR verwacht worden. Mocht dat positief zijn, dan komt het verlengde rijbewijs eraan, gepaard gaand met de laatste ka-ching. Het kan ook zijn dat er meer informatie nodig is, bijvoorbeeld van een andere arts. Of, dat er nog een rijtest (neeeeeeeeeeeeeee!) gedaan moet worden. In ieder geval dient de poeplap dan wederom getrokken te worden. Zoals ik al zei; ‘stelt niets voor om een bijna verlopen rijbewijs weer leven in te blazen’.

Over ka-ching gesproken, dan was dit de week wel, en dat zonder Sint- of kerstcadeaus. Maandag werd Mila gesteriliseerd, een kleine week voor haar geboortedag (7-12-2024). Goed voor haar, goed voor ons, minder goed voor de portemonnee. Tijdens de ingreep bleek dat ze op haar baarmoeder cysten had, dus die werd ook maar verwijderd. Ka-ching+. Toen Astrid meldde dat ze eraan kwam, nam ik me voor om met haar zo voorzichtig mogelijk Mila naar binnen te dragen. Tot mijn grote verbazing kwam Mila voor Astrid uitlopend naar de voordeur. Onwaarschijnlijk. Naderhand was ze best een beetje zielig:

Ongelooflijk hoe zo’n beestje herstelt. Gisteren liet ik haar uit en toen sleepte ze mij, zoals te doen gebruikelijk, voort. De orde is weer hersteld. Morgen gaan we haar 1^e verjaardag vieren, maar ook de 80^e van oudste vriend in dienstjaren Martin Corsten:

Hier afgebeeld als Asterix tijdens een stripfiguren feest naast “Wilma”, echtgenote Yvon. Dit is een quizvraag voor morgen, dus gelieve niet door te geven. Martin en ik hebben onlangs tijdens een 1 op 1 lunch onze vriendschap van 63 jaar doorgenomen, beginnend bij onze eerste kennismaking bij dansschool Wuijster. Dat was toen bijna verplichte kost op je 16^e, maar ook de kans om meisjes te ontmoeten (vette knipoog). Veel kan ik van onze lunchpraat niet met jullie delen omdat a) het onderdeel is van mijn voordracht door en voor één ‘heer’ en b) jeugdige lezers verward zouden kunnen raken. Wel kwamen Martin en ik tot de slotsom dat in deze fase van ons leven we onze zegeningen mogen tellen en per saldo niet mogen mopperen over het positieve resultaat. De laatste ka-ching gebeurtenis deel ik met mijn vrouw, die op dezelfde dag als het kindeke Jezus geboren is:

Dat noemen ze nu ‘eind goed, al goed’!

Gek werd ik gisteren bij het krieken van de dag met alle Black Friday aanbiedingen. De tekstuele variatie was enorm, van kortingen tot 70% tot schreeuwende koppen als ‘nimmer zo laag geprijsd’. Zoals mijn moeder zou zeggen; ‘en gij gleuft dat’.

Opvallend ook dat met name vrouwen als trekpleister fungeren, uitgerust met ruime boodschappentassen en zakken. Zou het kunnen zijn dat dan ook mannen meer aandacht aan de advertenties besteden? Is vast voortgekomen uit Chat GPT. Na naarstig gezocht te hebben naar advertenties gericht op mannen, viel m’n oog op de onderstaande blikvanger:

Helemaal geen eau-de-toilette pour hommes, of mannelijke aftershave, nee, drones! Zo worden wij dus afgeschilderd, dom lachend met allemaal techstuff om ons heen. Nou ja, je bent dan beter af dan Arne Slot op Black Wednesday:

Engelse kranten bikkelhard voor ‘verlamde’ Arne Slot na ‘beschamende horrorshow’: ‘Genoeg is genoeg’

Van Hero naar Zero, zo snel kan dat gaan. Moet je dan, wanneer je het over winnaar Peter Bosz hebt, spreken van White Wednesday? Ten eerste begeef je jezelf dan qua kleuren op een glibberig pad, maar de enige andere dag die ik met wit ken, is Witte Donderdag, de dag van het laatste avondmaal (ken je klassiekers). Indien Van Persie als coach in Engeland dezelfde resultaten had geboekt als met Feyenoord de laatste weken, dan hadden de Engelse tabloids waarschijnlijk ook geschreven over zijn Laatste Avondmaal na de wedstrijd tegen Celtic. Tot zijn verdediging, Celtic had Rod Stewart ingezet als 12^e man. En laten we eerlijk zijn, Lee Towers is met zijn ‘I wok ulone’ geen partij voor Rod’s ‘I am sailing’. Tja, en dan zijn eigen zoon coachen en ook nog eens in laten vallen, dat doe je niet, hoewel:

Echt een van de weinige keren in de voetbalgeschiedenis dat het resultaat opleverde (Ivar knielend 2^e van links). En dan was het natuurlijk donderdag ook Thanksgiving Day in de V.S. Deed Trump voor het eerst dit jaar wat aardigs door twee kalkoenen de braadpan te besparen, het kostte niets, vandaar, maar ik moest meer aan hem denken toen ik las over de ‘fart walk’. Deze scheetjeswandeling is met name bedoeld om na zware maaltijden, zeker na grote porties kalkoen met in jus zwemmende ‘mashed potatoes’, ongewenst gas en buikkrampen kwijt te raken. Toen dacht ik ‘had Trumps moeder dat maar gedaan toen ze zwanger was’. Lelijke gedachte? Dan moet je Trumps uitspraken maar eens lezen die hij uitstortte over het land en nog meer haat en verdeeldheid zaaiden. Soms word je aangenaam verrast door een zin van iemand die je hoog hebt staan, en waarvan je geen idee had dat hij niet kon stoppen met het lezen van de episodes uit ‘de Amerikaanse school geklapt’. Episode 139 was de laatste die ik publiceerde voordat een kort geding er een einde aan maakte. Dat was vier jaar geleden. Hierbij nog even het begin van die episode: De reactie van Eckart. De bom barst. Eckart stelt wat ‘vaderlijke woorden’ kwijt te willen. Ons verzoek voor een management buy out beschouwt hij als een verkapte motie van wantrouwen. Hij neemt aan dat het management niet $50 miljoen uit eigen zak kan ophoesten en derhalve andere aandeelhouders moet zoeken. Dus, stelt hij, dan wil je met andere bazen verder. Dan volgt de waarschuwing; ‘je zou je baan te grabbel gooien als je onsuccesvol zou zijn met het zoeken van de financiering voor een MBO’. Na veel geharrewar is alles goed gekomen, maar vraag niet hoe, dat is advocatenwerk. Tja, iemand moet er wat aan verdienen!

Zo’n hack hakt er wel in; je bent echt onthand. Jullie, trouwe lezers, moeten nu wachten op de eerste indrukken die ik had willen verstrekken over mijn laatste thriller; ‘De verrader in Het Witte Huis’. Ook had ik willen schrijven over de 1024 prof voetbalspelers die in Turkije geschorst zijn wegens een groot gokschandaal, maar vooral ook over de opbouw van mijn lezing die ik zaterdagmiddag zou houden voor de Kieviten, een stichting die honk- en softbalclubs ondersteunt, evenals individuele spelers. Maar ik kon er niet bij, paswoorden werden onbereikbaar en een karakter als @ kreeg een andere inhoud. Ik zat daadwerkelijk met m’n handen in het…..eh….. Nou ja, ik was bijna ten einde raad. Uiteindelijk bracht Astrid uitkomst; haar vele IT knokpartijen met (semi) overheidssites hadden haar genoeg kennis gebracht om mij wederom toegang te verschaffen tot mijn kostbare data. Wat een vrouw! Afijn, die opbouw dus. Ik had mijn leven ingedeeld in fases om aan te geven hoe gebeurtenissen in het verleden wellicht beslissingen in de toekomst hebben beïnvloed. Laat ik het begin eruit pikken. 0-12 jaar. Voornaamste dieptepunten: overlijden zusje 1951, overlijden vader 1958. Klein malheur: gebroken pols in 1957 tijdens potje straatvoetbal (bedankt voor het haken, Jantje Rotteveel). Teleurstellend (voor een kleine jongen) dat ik van Sparta naar Steeds Hooger moest. Met 4 opgroeiende jongens had m’n moeder wel wat anders aan haar hoofd dan voetbal. En, geld was krap, ik kreeg bovendien een gratis tenue. Hoogtepunten waren er ook: 1952 geboorte (Sparta) broer Rob, voetballen op straat (amper auto’s) en aanname bij Sparta C’tjes in 1958 (voor het overlijden van mijn vader). WK’58 finale: Brazilië-Zweden 5-2 met Pele (17). Bij buurvrouw Kuijten, wij hadden geen TV, gesmeekt of we daar mochten kijken. Bij het kauwgum kwartet spaarde ik Didi, Vava, Garrincha en Pele, getekend door Dik Bruynesteyn. Dan, 31 jaar later, krijg ik een afscheidscadeau van het bondsbureau, Dik Bruynesteyn meldt zich en vraagt hoe ik vastgelegd wil worden als karikaktuur. Ik: ‘Didi, Vava, Garrincha en Pele’. ‘Watblief?’, mompelt Dik. Na uitleg mijnerzijds vervaardigt hij die fab four met de toevoeging ‘& Peter’.

Twijfelachtig was ik over de periode dat ik misdienaar was, ik mocht namelijk wel eens op eigen initiatief een slokje miswijn tot me nemen. Appellation Controlée Vaticaanstad. Het kwam mijn roomse carrière niet ten goede. Spannender werd het van 13 -21 jaar, maar dat houd ik voor me, er lezen kinderen mee. Donderdag stond ik bibberend op het perron in Rotterdam-Alexander, ja, ja, ik had weer eens de trein genomen, toen plotsklaps uit de luidspreker de woorden ‘Beste reizigers’ tot me doordrong. Een stand-up komediant had die woorden onlangs in zijn act; wanneer hij die begroeting hoorde was er veelal sprake van een negatieve mededeling. Inderdaad, mijn Sprinter naar Breukelen was geannuleerd. Toen maar de trein naar Utrecht CS genomen, in ieder geval lekker warm. In de tussentijd had Astrid uitgevogeld dat ik 7 minuten had om van spoor 11 naar spoor 14 te lopen om daar de trein naar Breukelen te nemen. Eitje, ik had zelfs nog 2 minuten over. Eind goed al goed, vooral ook omdat Astrid me in Breukelen opwachtte. Wat een vrouw! Of had ik dat al gezegd? Wat ik in Rotterdam deed? Welnu, ik vierde daar het leven met mijn oudste vriend in dienstjaren (63) Martin, die binnenkort 80 wordt. Met een lunch, natuurlijk, bij ‘In den Boekenkast’ in Capelle a/d IJssel. Zijn vrouw Yvon, die ik ook 63 jaar ken (zelfde dansschool), haalde en bracht ons. Wat een vrouw!

Wat een vrouwen!

Dat kan ik goed velen van de ‘one and only’ Kapitein Haddock! Waarom? Omdat bij hem sprake is van ruwe bolster, blanke pit, en hij met de huidige problemen in de wereld niets van doen heeft. Hij zou ze oplossen!

Dat kan ik bepaald niet zeggen van de man die voor het halen van bepaalde doelstellingen duizend miljard dollars eist…..of anders…. De aandeelhouders zijn gezwicht (75%) en de rijkste man ter aarde (momenteel 500 miljard dollars) heeft zoveel geld ter beschikking dat hij kan (om) kopen wie of wat waar hij zijn inhalige grijpklauwtjes op legt. Dat is niet vet, maar ziek, zum kotzen. De man is rot tot op het bot!

Ik geef toe, na al die jaren komt mijn pensioenfonds ook met een statement ten behoeve van mijn aanzwellende vermogen. Ik ga ervan uit dat €1, staat voor €1miljard, zoveel nullen zijn namelijk moeilijk weer te geven:

60 jaar geleden, toen ik een verloren maandag werkte bij het glaszettersbedrijfje van mijn stiefvader, is het zaadje gelegd voor dit fortuin. De tijd is gekomen om te cashen en er goede sier mee te maken. Nu begrijp ik wat ze bedoelen met het Zwitserleven gevoel! En, ik ga er des te meer van genieten dankzij mijn puike conditie. Ook deze week stond ik weer om 10.15 paraat voor de TV toen Max paradepaardjes Duco en Barbara ‘Nederland in Beweging’ zette, gewichtjes en rekelastiek bij de hand.

Ik geef toe, het zal van buitenaf een mal gezicht zijn om mij zo in pyjamabroek en T-shirt bezig te zien, maar ik voel me er wel bij. Geen foto op de Luim, daar wordt qua rechten momenteel om gevochten. Het behelst een foto en sound bites van mij voor en na mijn aansluiting bij de Duco en Barbara beweging. Ik zal Max er altijd dankbaar voor zijn, het is ook een welkome aanvulling op mijn schilders pensioen. Even een overstapje naar voetbal. Veel vrouwelijke lezers haken nu af. Jammer. De nummers een tot en met vier van de eredivisie scoorden van de twaalf te behalen punten er één. Ja, je leest het goed; één. Gisteren rolde het hoofd van Ajax coach John Heitinga de Johan Cruyff arena uit. Diverse bronnen melden dat Louis van Gaal degene was die hem het nekschot gaf (lekkere kop in deze tijd van wereldwijde brandhaarden). Hoe het ook zij, ons clubvoetbal is niet bestand tegen Europese ploegen waar het geld van types als Musk binnenstroomt, met als gevolg dat vedettes samenklonteren bij een klein aantal clubs. Daar is ook niets te bedenken ter verbetering zolang maffioso types als Infantino er de baas spelen, die er voor zorgen dat landen als Tuvalu evenveel stemrecht hebben als bijvoorbeeld Engeland of Duitsland. Ach, konden ze maar net als ik in mijn A66 tijd, niet te verwarren met D66, mijn huidige ploeg, zwierig, maar vastberaden, boven de meute fladderen en scoren.

Scoren voor het welzijn van de wereld. Daarom rol ik de mouwen op en stel ik per heden mijn schilders pensioen ter beschikking aan een goed doel, een doel dat de wereld verbetert en ons verlost van types als Infantino, Trump, Poetin, Musk, en……helaas volgt er nog een lange rij. Zoals Heer Bommel Tom Poes opdroeg om een list te verzinnen, zo daag ik jullie ook uit: ‘verzin een list, versla deze verzamelaars van geld en macht’. Amen.

Terwijl ik deze Luim inklop is Ivar, onze jongste, net 29 jaar geworden in Mexico City, waar hij en vriendin Arielle uitgenodigd zijn voor een semi zakelijke/vriendschappelijke bruiloft. Gelijktijdig bereiden een na jongste zoon Kaj en vrouw Michelle, overgekomen uit Californië, hun tripje naar Istanbul voor want ja, wanneer je toch in Europa bent…… Uiteraard krijg je dat met die zwerfpalen van ouders. Maar goed, donderdagavond zaten broer Rob en ik in plaats van op Het Kasteel voor de buis in Loosdrecht, om op de sofa Sparta-Groningen gade te slaan. Onze seizoenkaarten hadden we genereus afgestaan aan broers Kaj en Bo-Peter, wiens vriendin momenteel in Californië bij haar ouders verblijft. Houden jullie het nog een beetje bij? Zo te zien hadden de heertjes het goed naar hun zin:

Rob en ik wat minder. Na de vroege goal van Sparta, werd het billenknijpen tot de rust. We bleven met veel geluk op 1-2 steken, maar zagen de tweede helft met angst en beven tegemoet. Niets was minder waar, binnen een minuut viel de gelijkmaker en uiteindelijk rolde Sparta naar een 5-2 overwinning. Vreugde in Loosdrecht, vreugde in Rotterdam. Motto: geef nooit op voor het laatste fluitsignaal. Voor mijn gevoel had het iets te maken met de manier waarop ik de kale bol van onze ‘Happy Boeddha’ gewreven had, dubbel dus, voor twee wensen.

De Boeddha hadden Astrid en ik tijdens een honkbaltrip naar Taiwan in 1987 aangekocht en naar Nederland laten versturen, en is sindsdien met ons de hele wereld overgegaan. Maar goed, de tweede wens had van doen met Sparta op donderdag, de eerste wens met de gang naar de stembus op woensdag; laat er evenwicht ontstaan, laat middels D66 een evenwichtig midden ontstaan, waarmee het geknoei van het afgelopen jaar ongedaan wordt gemaakt. Onze Happy Boeddha scheen warempel de armen nog hoger te heffen nadat beide wensen in vervulling waren gegaan. Mooi, dan kan ik me nu concentreren op een lezing die ik ga houden voor de Kieviten, een organisatie die heel breed honk- en softbal ondersteunt. Ga naar https://www.kieviten.com/ om het fijne ervan te weten te komen. Als oud voorzitter van de KNBSB wil ik me concentreren op de manier waarop ik grootgebracht ben, en hoe dat wellicht van invloed is geweest op beslissingen gedurende de roerige jaren (1987-1989) van mijn voorzitterschap. Zelfs na de overdracht van de voorzittershamer stoorden sommige mensen zich aan een rubriek in de Volkskrant waar ik tot ‘De Winnaar’ werd uitgeroepen. Zie onder:

Alsof ik daar invloed op heb kunnen uitoefenen! Overigens heb ik nog wel wat te melden over zaken waar men nimmer weet van heeft gehad. Spannend! Maar, gebeurt alleen bij honkbal in de V.S., waar geen gelijk spel bestaat en er doorgespeeld wordt tot er een winnaar is. Afgelopen week, we hebben het over de wereldserie wedstrijd tussen de L.A. Dodgers en Toronto Blue Jays, trokken de Jays de wedstrijd naar zich toe na 18 innings met een speeltijd van 6 uur en 39 minuten. Lust u nog peultjes?! Inmiddels staat de teller op 3-3 (best of 7) en wordt de beslissende wedstrijd vandaag in Toronto gespeeld. De weddenschappen die afgesloten worden neigen naar de Dodgers als winnaar, maar ook in honkbal is de bal rond! Play Ball!

Meestal gebruikt als ‘brothers from a different mother’, maar dit terzijde. Zoals ik vorige week schreef, Kaj en echtgenote Michelle zijn na een goed jaar afwezigheid voor een paar weekjes weer in ons midden. Het weer in Californië hebben ze ingeruild voor een week of wat druilerig Nederlands herfstweer. Dat bracht Michelle er toe een paar dagen met haar neefje Ethan in Madrid door te brengen, terwijl Kaj en ik ons zaterdagmiddag vermaakten met een potje pool bij Hippo in Hilversum. Afgeleid door de uitbundige bittergarnituur, ging ik in ‘the-best-of-seven’ met 4-0 af. De oorzaak van die nederlaag heb ik natuurlijk anders verklaard! Omdat Kaj de eerste dagen in NL gezellig in z’n eentje doorbracht, werd er een uitbundig voetbalprogramma voorbereid. Allereerst zondag voor de buis Sparta uit tegen Groningen, die alleraardigst met een 0-2 overwinning voor Sparta eindigde. Voor en tijdens de wedstrijd kregen we spontaan gezelschap van m’n oudste zoon Rick (Feyenoorder) met gade Liesbeth, en onze jongste zoon Ivar (Spartaan), met vriendin Arielle. Gelukkig is Astrids gaarkeuken op dit alles voorbereid. Maandagochtend werd Kaj opgehaald door Ivar, die een voetbalreisje had gereserveerd naar de Champions League wedstrijd Bayer Leverkusen tegen Paris Saint-Germain, via de KKD kraker Roda JC tegen Almere City FC. Wat een opbouw qua kwaliteit! Ivar was niet bepaald tevreden over de vele stickers in het Parkstad Limburg Stadion:

Het getuigde hier en daar van PVV aanwezigheid en Nazi sympathie. Enfin, na een matige wedstrijd (2-0 overwinning Roda JC) brachten Kaj en Ivar de nacht door in het rustieke Kerkrade. Dinsdag op pad naar Keulen, waar Bo-Peter, die inmiddels onderweg was met de trein (kedeng kedeng), zich bij hen zou voegen. Nou, toen was een Biergarten voor de wedstrijd zo gevonden! De wedstrijd zelf was spectaculair, zachtjes uitgedrukt; rode kaarten, penalty’s en maar liefst 9 doelpunten, waarvan 7 tegen oranje doelman Mark Flekken.

Paris SG droogde Leverkusen met maar liefst 2-7 af, maar de boys hadden een wereldavond. Nu even snel doorspoelen naar gisteren. Bo-Peter en Ileana hadden een gezellige avond belegd voor de twijg die uit mijn persoonlijke familietak voortgesproten is. Dat betekende dat alle vijf broers aanwezig waren (ze zouden eens een feestje missen), alsmede de twee oudste kleinzonen. De ‘brothers of the same mother’ werden allemaal vergezeld door hun vrouw/vriendin (zie Luim 18-10-25), en Mother Astrid genoot met volle teugen van – sowieso- alle aanwezigen. Uiteraard waren Kaj en Michelle het middelpunt van deze familie ‘night of love’, hetgeen Kaj benadrukte door Michelle en neef Ethan op z’n brede schouders te nemen.

Voor mij kon de avond niet beter eindigen, dus niet alsmaar door blijven gaan, zoals vroeger, maar met een gloed van trots met (chauffeur) Astrid, broer Rob, schoonzus Mariette en ‘neefje’ Ethan terug naar Loosdrecht voor een afzakkertje. Vandaag wacht ons nog een dinertje, Rob neemt de honneurs waar bij Sparta-Telstar, maar één ding kan met zekerheid gezegd worden; deze prachtige week uit het leven kan ons niet meer afgenomen worden. Oftewel; we hebben de week geplukt!

Je merkt pas wanneer je een geliefde echt mist wanneer je hem/haar in de armen sluit. Dankzij de goede kant van social media en techniek, heb je niet in de gaten hoeveel tijd er verstreken is tussen de omhelzing van gisteren en van……meer dan een jaar geleden. Het voelt zo vertrouwd aan de ene kant en zo nalatig aan de andere kant. Had je tussendoor niet even naar Californië kunnen vliegen? Heel eerlijk; Astrid was druk en ik had geen zin om naar Trumps Amerika te komen. Maar goed, genoeg gejeremieerd, gisteren kwamen Kaj en Michelle aan op Schiphol waar Astrid ze als goede (schoon) moeder stond op te wachten. En eenmaal weer thuis kwam er geen eind aan de hugs, schouderklopjes en mooie woorden. Om de reizigers (Michelles neefje Ethan was er ook bij) wakker te houden, had Astrid een tafel inclusief lunchplank (aanrader) gereserveerd bij de Viersprong in Vinkeveen.

Dat ging er met bijpassend drankje goed in. Het kon niet uitblijven dat broers Bo-Peter en Ivar een dringend verzoek deden om ook nog acte de présence te geven. Na enig gedol waren ze ook wel bereid om even te poseren:

Uiteraard waren de boys niet alleen gekomen, hun dames waren er ook bij en tijdens het nemen van een foto schoot het door me heen dat in deze roerige tijden, zachtjes uitgedrukt, de wereld er zo uit zou moeten zien:

Van links naar rechts: Ileana, geboren in Guatemala, Amerikaanse staatsburger, woont in Amsterdam/Californië. Bo-Peter, geboren in Hilversum, Nederlandse staatsburger, woont in Amsterdam/soms in Californië. Arielle, geboren in de Filippijnen, Canadese staatsburger, woont in Amsterdam. Ivar, geboren in Düsseldorf, Nederlandse staatsburger, woont in Amsterdam. Kaj, geboren in Hilversum, Nederlandse staatsburger, woont in Sacramento. Michelle, geboren in Martinez, Amerikaanse staatsburger, woont in Sacramento. ‘Wacht eens, wacht eens’, hoor ik in mijn achterhoofd (floppy disk) ‘hoor ik daar een liedje’? Inderdaad, ‘Melting Pot’ van Blue Mink. Zo mooi kan het worden, kerst is nog een goede twee maanden van ons verwijderd, hoewel je dat in sommige winkels niet kan merken, maar ‘Vrede op aarde’ is de propaganda van deze Luim. Volgende week sluiten nog twee Laanen broers met aanhang aan en, wie weet, schiet me nog een ander liedje te binnen. Om maar weer op aarde te blijven, gaan Kaj en ik vanmiddag een potje ‘pool’ doen bij Hippo in Hilversum. Rijden we nog even voorbij onze voormalige woonstee, vlakbij de Oude Haven. Morgen gaan we (verplichte kost) op de sofa naar Sparta-Groningen kijken. Ik hoop dat Sparta in ieder geval wat leuks op de grasmat legt, zeker ook omdat ik Kaj enige tijd geleden gewezen heb op het toch enigszins armetierige niveau van het Amerikaanse voetbal. Het in de tweede divisie acterende Sacramento Republic FC was onderwerp van mijn kritiek. Misschien werd ik ook beïnvloed door de prijs van het bier: $18. Dat zouden ze in de Bosselaar niet durven te rekenen! We gaan nog een paar leuke weken tegemoet, zeker weten, waarbij ik het vermoeden heb dat Astrid en ik weinig stille, heilige nachten mee zullen maken.

You can never leave’. Beroemd stukje proza uit Hotel California van de Eagles, dat altijd ergens achterin mijn hoofd op de 5 ¼ inch floppy opgeslagen is gebleven. Daar had ik de Luim mee willen beginnen. Maar ja, de overheersende vreugde dat die bullebak van een Trump de Nobelprijs voor de Vrede af moest staan aan een echte heldin, bracht deze kleine koerswijziging teweeg. De winnares, de Venezolaanse oppositieleider Maria Corina Machado, heeft meer moed en fatsoen in haar pink dan Trump in dat vadsige lijf. Overigens, volgens onbevestigde berichten, schijnt onderstaand document ook een rol te hebben gespeeld:

Volgens de Noorse Nobelprijs deskundige Per Ole Madsen komt een persoon die de vrede in zijn/haar eigen land niet kan bevorderen, niet in aanmerking voor deze hoge onderscheiding. Dat frisse vogels als Netanyahu je nominatie steunen, werkt ook niet bepaald in je voordeel. Goed, ‘You can check out any time you like, but you can never leave’. Dat gaat over ons, en onze gemeenschap, en maakt ons onderdeel van de proza, dus moet het op enig moment openbaard worden. In het kort; we leven dus in een gemeenschap waar je datgene wat je bezit (watervilla’s) kunt verkopen, maar je komt niet weg (je ontvangt door tegenwerking niet het overeengekomen bedrag), tenzij……..je de pachter aan wie je huur betaalt voor grond en water, ‘losgeld’ betaalt. Abracadabra? Even vertalen, de pachter dwingt je als het ware ondererfpacht, het ‘losgeld’ dus, mee te verkopen, hetgeen jouw bezit €150.000 tot €200.000 duurder maakt, oftewel onverkoopbaar, tenzij je de koper een royale korting geeft. De pachter mag dit niet doen, maar op z’n Trumps trekt die zich daar niets van aan, hetgeen advocatenwerk (en kosten) met zich meebrengt. Het lijkt op een slecht sprookje, en is het ook met een pachter die klaarblijkelijk heel hard geld nodig heeft en alle voorhanden (kwalijke) trucs gebruikt om zijn doel te bereiken. Voor ons geldt dat we geen enkele behoefte hebben om te verhuizen, maar wanneer je het geld nodig hebt, dan wordt je door de pachter in een hoek gedreven. Op de barricades dus. Inmiddels is Mila 24 weken bij ons en getraind om met ons de strijd aan te gaan:

Oef, wanneer zij haar tanden laat zien, berg je maar! Helaas is Astrid enige tijd uitgeschakeld voor het barricadewerk. Na haar rechter carpaal pols, moest gisteren ook haar linker carpaal pols eraan geloven. En dat tunneltje wilde niet meewerken:

Het betere hak- en breekwerk veroorzaakt nogal wat pijn, hetgeen voor zo’n doordouwer als Astrid moeilijk te behappen is, die wil doen, doen, doen. Haar in-house dokter (ik dus) heeft haar absolute rust voorgeschreven. Moeilijk te handhaven, maar ik ben de baas *gelach op de achtergrond*. Het is de tijd van het jaar, zo lijkt het, dat mensen in het laatste kwartaal overlijden. Ofschoon ik al geruime tijd geen contact meer had met Bert van Aalten, mede vanwege ons langdurige verblijf in het buitenland, viel zijn overlijden me toch rauw op de maag. 75 jaar jong overleed de man die als De Aal, de zingende tandarts, furore maakte tijdens carnaval met zijn hit ‘De Barg’. Wat weinig mensen weten is dat hij ook minderheidsaandeelhouder was bij Multi Function Computers en dat ik hem bij een aantal optredens vocaal ondersteunde:

Links de onvergetelijke Dolf Brouwers met zijn Greet. Via deze weg wensen we Iet en de kinderen alle sterkte die maar te wensen valt. Goed is het om te lezen dat Bert van het leven genoten heeft, en dat ook deelde met familie en vrienden. Bij ons leverde het na een ander sterfgeval nogmaals het goede voornemen op om nimmer boos uiteen te gaan, je weet immers nooit wat voor poets het leven je bakt. Somber einde? Absoluut niet: LEEF!