Keuzes, Koeman, hoe dan?

Deze foto plaats ik omdat mijn oude voetbalmaat Koen Bulsing, waar ik zo’n 50 jaar geleden mee voetbalde in het eerste van Alexandria ’66, me op een idee bracht voor deze Luim.

Staand 2e van rechts gastspeler Faas Wilkes, één van Neerlands beroemdste profs uit het begin van het betaalde voetbal. Rechts laag met de kop er even bovenuit prijkt Koen, en links knielend, moi.

Zo’n zes keer per jaar lunchen we bij Van der Valk in Vianen en praten dan niet alleen over voetbal en aanverwante non Derksen zaken, maar o.a. ook over politiek. Koen is mild rechts van het midden en ik mild links van het midden, dus discussiestof genoeg. Toen Koen Dion Graus ter discussie bracht, waren we het unaniem erover eens dat we hier toch wel een echte engnek aanstippen. Later meer hierover. Voor de goede orde, zoveel schrijf ik nou ook niet over voetbal. Toch?! Bij tijd en wijle een beetje over Sparta, maar dat is mijn cluppie, dat mag. Daarom nu even over de definitieve selectie van Oranje, waar Koeman traditiegetrouw Sparta doelman Nick Olij uitgeknikkerd heeft. Ik ben benieuwd met welke nonsens Koeman nu weer aan komt zetten om dat te verklaren. Hij zal wel te klein zijn (1.88). Dat hij de beste reflexen heeft van alle keepers en er minder door heeft gelaten dan die andere twee op de wip, doet er niet toe. Verbruggen (Brighton), liet er 44 door. Flekken (Brentford) maar liefst 52. Olij, gehandicapt door twee backs van een zeer matig gehalte, slechts 36. Misschien wilde Koeman het aantal Nederlanders (voetballend in Nederland) miniem houden (7 stuks) nu zijn favoriete Ajacieden geblesseerd zijn. Soit, dit is net zoiets als urineren tegen de wind in, maar toch iets over de keuze van Wijnaldum. Spelend in de zandbak voor El-Ettifaq, dat een bescheiden 7e plaats inneemt in een competitie waar op hun laatste benen lopende vedetten nog even hun zakken vullen. Er moet iets tussen die twee zijn. Toen Wijnaldum reserve was bij PSG en na een blessure net uit de krukken was, selecteerde Koeman hem ook: ‘past zo goed bij Memphis’. Nou, dat hebben we tegen Frankrijk gezien! Heel eerlijk, ik mocht de voetballer Koeman veel meer dan de coach Koeman. De eerste deed veel minder water bij de wijn, maar ja, hij was ook beter!

Maar goed, zo gaat het in de politiek ook: PVV leider Wilders houdt stevig vast aan Dion Graus, ondanks al diens capriolen, en dat is nog mild uitgedrukt.

Hebben jullie onlangs gezien hoe Graus wolven op de vlucht jaagt? Mensen lijden aan het Rood Kapje-syndroom, oreerde hij in de tweede kamer, waarin hij dit ten tonele bracht. Mocht je het nog niet gezien hebben, bij deze:

Hoewel er nog veel meer kwezels rondlopen op deze aardkloot, is Graus beslist geen uithangbord voor Nederland. Maar ja, Koem…. eh Wilders houdt aan hem vast. De verkiezingen in Rusland zijn begonnen en de Russen houden aan Poetin vast. Niet dat ze veel keus hebben.

Zo gaan dromen echt in rook op, maar hadden we iets anders verwacht? Zo zie je maar, Koeman kiest voor ‘zekerheid’, oftewel gouwe ouwe, Wilders idem, en de Russen noodgedwongen ook. Wat overblijft is hoop, maar dat wordt ook wel uitgestelde teleurstelling genoemd (zie Olij). Is er dan niets over om van te dromen? Grijp ik terug naar een schrijver uit het verleden, omdat ik leef? Harry Mulisch, ik citeer: ‘wakker geworden aan de verkeerde kant van zijn dromen. Wie dat overkomt is dood’. Ik droom, dus ik leef, en heb een toekomst! Maar het thema van deze Luim is naar de toekomst kijken en dat heb ik gevonden bij ons demissionaire kabinet. Wat?! Jawel, met de Franse slag worden 4 onderzeeboten vervaardigd, waarbij de eerste twee tussen 2034 en 2037 worden opgeleverd, hetgeen betekent dat we de komende 10 jaar geen sores van betekenis verwachten. Wat een heerlijk vooruitzicht!

Lief dagboek

Laat ik er nou gisteren niet aan toegekomen zijn om een leesbare Luim te maken. En dat terwijl ik zoveel materiaal had. M’n week leek wel ingeklemd tussen twee evenementen, zo leek het. Enerzijds het wegbrengen en ophalen van Astrid naar en van Schiphol, anderzijds twee wedstrijden van Sparta tegen resp. AZ en Twente. En daartussen, als een smeuïge hap, een rij van als het ware mantelzorgers die mijn weekje van ‘eenzaamheid’ kleur wilden geven, Hoe lief is dat?! Vandaar (nogmaals) deze waanzinnig liefde uitstralende foto van moeder en zoon in Sint Maarten, hetgeen ook een mooie weerspiegeling is van mijn week.

Om echt een indruk te geven van mijn week, presenteer ik het maar in dagboekvorm zodat het niet te uitgebreid wordt. Zaterdag: omdat Sparta pas om 21.00 tegen AZ speelt, en Tinley het niet verdient om zo lang alleen te blijven, koers gezet naar Culemborg om ons daar voor de nacht te nestelen, na de wedstrijd. Voordat broer Rob en ik ons naar Het Kasteel begeven, verwent schoonzus Mariette ons met nog wat hapjes. Niet teveel want bij De Bosselaar wacht ons nog het traditionele broodje kroket en kleintje pils. Uiteraard legt tribune vriendin Simone ons nog even vast voor de wedstrijd:

We kunnen tevreden zijn, Sparta houdt er een punt aan over en het was ook nog eens een leuke wedstrijd. Uiteindelijk zijn we zondagochtend rond 00.35 weer terug in Culemborg. Mariette vindt het leuk dat Sparta gelijk heeft gespeeld, maar is enthousiaster over het wereldrecord van Femke Bol. Nachtmutsje (of twee) en daarna in de armen van Morpheus. Een uur of wat later produceert Mariette nog een lekker ontbijtje en ga ik op weg naar Loosdrecht, waar kleinzoon Felix op me wacht. Halverwege ontdek ik tot m’n schrik dat ik mijn jack met inhoud (portefeuille) heb laten liggen. Een GVD ontsnapt me. Vervolgens volledige rust, wat kan me gebeuren? Luchtmacht korporaal Felix Laanen is stipt op tijd, we babbelen genoeglijk, hij slaat twee door Astrid voor mij vervaardigde ballen gehakt met groot gemak naar binnen en doet met Tinley de ronde van de dag. Rond een uur of vijf ‘big hug’ afscheid. Rustige avond, niet al te laat naar bed. Maandag: Kees Rijvers, oude voetbalheld, op 97-jarige leeftijd overleden. Zoon Eric haalt me rond lunchtijd op, waarna we bij Loetje in Breukelen ons tegoed doen aan een prima lunch. Het weer laat het toe dat we in de tuin nagenieten en lekker kunnen babbelen over de dingen die ons bezig houden. Na zijn vertrek me wat met administratieve zaken bezig gehouden en me verdiept in het boek ‘Revolusi’ van David van Reybrouck. We komen er niet best af in Indonesië, met name de wreedheden van de VOC worden aan de kaak gesteld. Toch goed geslapen. Dinsdag: Even kopje koffie in Culemborg om mijn jack en portefeuille op te halen, daarna door naar de podoloog in Breukelen. Daar wordt onderzocht wat te doen aan mijn kromgegroeide grote teen. Geen hak- of breekwerk, roep ik vooraf. Dat kan, zo krijg ik te horen, na een paar flinke klappen met een hamer op mijn scheenbeen. Begin april wordt er een soort van ‘brace’ aangemeten. Laat op de middag komt mijn voormalige PZ man Freek (bij Multi Function) op bezoek met een Chinees kip hapje voor twee. Ivar sluit aan, waarna de volgende twee ballen gehakt er ook aan geloven. Buitengewone discussies ontstaan. Waardevolle avond. Woensdag: de wasmand is overvol, wat te doen? Ik herinner me een notitie die ik ooit gemaakt heb over het gebruik van de wasmachine. Gevonden. Spannende eerste lading. Gelukt, niets is gekrompen. Victorie. Oudste zoon Rick haalt me om17.00 op voor een hapje, maar met name een poolwedstrijd bij Hippo in Hilversum. Na een 3-1 voorsprong verlies ik alsnog met 4-3. Tijdens de laatste partij verlies ik zoveel concentratie dat ik nog geen bloemkool kan raken. Gelukkig is het maar een spelletje. Rick legt grijnzend een van mijn missers vast. Mag. Donderdag: serieuze zaken. Bestuursvergadering Dutch Game Garden met diverse scenario’s voor de toekomst. Voorbereiding en uitwerking kosten tijd, dat is zeker. Daarna overleg met wonderkind Ming-Faraz Khan over digitale geletterdheid. Diner met Paul, mede woordvoerder van de arken in Mijnden. Bij de Drie Gekroonde Laarsjes wisselen we serieuze zaken af met humoristische beschouwingen, dat maakt onze samenwerking zo waardevol. Thuis afgesloten met een kleintje whiskey en daarna vermoeid m’n mandje ingerold. Vrijdag: onverwachte, prettige lunch met even overgewaaide oud collega Gérard Brikkenaar (Houston). Oude overheid koeien uit de sloot gehaald, alsmede huidige activiteiten van deze twee senioren. Uitnodiging om met Astrid een weekje in Charlottesville (Virginia) door te brengen. Ivar komt met vriendin Arielle ’s avonds een zalmmaaltijd bereiden, bepakt en bezakt lopen ze van de bushalte naar onze ark. Top die kok, gesmuld dus. Lekker uitbuiken op de sofa en een beetje voetbal gekeken. Wat kan zo’n bed dan zalig zijn, ook al omdat sommige zaken gedurende de week gewoon door zijn gegaan. Zaterdag: Ivar en Arielle naar huis gebracht, inclusief hun hond Tinkerbel, en daarna koers gezet naar Schiphol om Astrid op te halen. Geweldig om elkaar weer in de armen te sluiten. Veel verhalen uit te wisselen, ook over Kaj en zijn voorliefde voor het strand in Sint Maarten waar de overvliegende machines z’n haar net niet beroerden.

Heb ik Bo-Peter nog niet genoemd? Die meldde zich ook telefonisch uit Vietnam om liefdevol te vragen hoe het met me ging. Volgens mij geregisseerd door Astrid. Als dat geen liefde is……

Gezichtsverlies en wat van dies meer zij

Hartelijk dank aan eenieder die me beterschap gewenst heeft na de ingreep van de dermatoloog. Bijna helemaal genezen, zodat ik vanavond m’n gezicht weer kan laten zien wanneer Sparta aantreedt tegen AZ. Hopelijk heeft iedereen de achterliggende boodschap begrepen: wanneer je je overgeeft aan de zon dan de volgende AH hamster reclame volgen ‘SMÉÉÉÉREN MAAR’. Wanneer je dat advies volgt, dan lijd je geen gezichtsverlies (letterlijk). Het was vanmorgen eenzaam wakker worden nu Astrid met zoon Kaj een welverdiend zonnig moeder-zoon weekje doorbrengt in Sint Maarten. Aan het ochtendgloren lag het niet:

Dit kon zo maar met de juiste belichting de hoes zijn van een LP; ‘Hotel Loosdrechtia’. Maar goed, Tinley was zo van streek dat ze in de kleine gastenkamer is gaan slapen en verstoord opkeek toen ik de deur helemaal opende:

Het leek wel of ze me beschuldigde van de afwezigheid van de bazin. Afijn, ik stommel de trap op en in de algehele verwarring zet ik water op om een beker thee te zetten voor de niet aanwezige Astrid. Zo’n gewoontedier ben ik dus. Lang verhaal kort, uiteindelijk heb ik dus de voor haar bestemde stroopwafel zelf maar opgegeten. Je moet wat. Gisteren, nadat ik Astrid bij Schiphol had afgezet, kreeg ik weer zo’n muziek moment, dit keer uit het nummer KL204 (Als ik God was) van Peter Koelewijn: ‘de snelweg Utrecht-Amsterdam rijd ik af bij Vinkeveen……’. Precies, omdat ik Tinley nog moest uitlaten vóór mijn volgende afspraak in……Amsterdam. Dan reken je toch op wat dankbaarheid, maar nee, hare majesteit vindt dit normaal. Heerlijke hond, dat wel. Genoeg persoonlijke besognes, eerst een correctie aanbrengen. In mijn blog inzake Mart Smeets, die VIP boxen bij de Haarlemse Honkbalweek een denkfout noemde, had ik over het hoofd gezien dat de organisatoren van het honkbal WPT toernooi in Rotterdam, daar al in 1985 mee begonnen waren. Daar werd ik fijntjes aan herinnerd door Gerard Vaandrager, de grand seigneur van honkbal in mijn geboortestad. Vandaar onderstaand een nobel trio met een deel van het voorwoord voor WPT, hetgeen staat voor World Port Tournament, 1989:

Volkomen terecht, dus deze terechtwijzing van Gerard Vaandrager. Het enige dat ik me kon bedenken was dat Mart Smeets dat überhaupt niet serieus nam, en Rotterdam niet echt als een bedreiging van ‘zijn’ Haarlem zag. Terug naar het heden: moet ik mezelf zien als een ‘hoedje’ wanneer ik me aan de snelheidslimiet houd? Even voordat je naar ons onderkomen afslaat op de Bloklaan, is een 30km zone van kracht. Dat is moeilijk, zonder dat je auto gaat trillen omdat hij/zij/hen te weinig toeren draait. Dus hou ik 40 aan. Menigmaal word ik dan voorbij geflitst door een persoon die me bij het voorbij razen nog even met een zekere minachting aanstaart. Waarschijnlijk mompelt hij/zij/hen ‘daar heb je weer zo’n hoedje’. Het zij zo, wel weet ik zeker dat het bijna altijd Audi of BMW automobilisten zijn. Als ik een ‘hoedje’ ben, zijn die lui dan ‘patsers’? Het heden confronteert je altijd met het verleden, zo ook dit bericht in de Emeryville Eye (het stadje waar Ex’pression opgericht werd):

Chevys, na 25 jaar in Emeryville, sluit de deuren. Beetje weemoedig, zoete herinneringen wellen op, maar het zij zo. Daarom, geniet van het heden, de zon lacht me nog steeds tegemoet, zo ook de maan vanavond rond een uur of 11 (90+7) wanneer we de zege van Sparta op AZ vieren. Hoop doet leven.

Dat je gewaarschuwd bent!

Waarom deze foto?

Nee, nee, ik heb me niet in m’n eentje in het uitvak gewaagd bij Sparta tegen Excelsior. Ik wil een waarschuwing afgeven onder de titel ‘kwam laatst een man bij de dermatoloog’. Woensdag, na de ietwat tegenvallende controle, reed ik weer naar huis, 4 biopsies ‘rijker’ en een bepleistering waar iedereen verschrikt naar keek, ook op de A2. Oorzaak: teveel zon op mijn bol tijdens outdoor activiteiten zonder bescherming aangebracht te hebben. Niet nodig joh!

Hier als jeugdig kale ‘top’ amateur in de kraker tegen VVP. Geen lik zonnebrand op mijn schedel. En in het geval dat de gedachte in je opkomt dat er geen publiek was, de hoofdtribune was precies aan de andere kant bij de dug-outs en (heel slim) vlak bij de kantine. Overigens, de doelman heette Borsboom en de ambulance bracht me naar Zoetermeer, waar ik toen woonde. De zondag daarna stond ik gewoon weer in de opstelling, wat dacht je?! Ik liep toen tegen de 30, kejje nagaan hoeveel wedstrijden ik mezelf al blootgegeven had aan de zon en andere gevaarlijke zaken. Denk kantine. Maar, of dat niet genoeg was, wilde ik natuurlijk ook lekker gezond en gebruind van wintersport terugkomen. En dat gaat als de brandweer zonder zonnebrand.

Stom, stom, stom. En nu zit ik met de gebakken peren, oftewel, zoals niet geadverteerd door mooie jonge mannen en vrouwen op TV: ’a perfect skin craquelé’. Het wordt wel iedere keer gerepareerd (niet prettig), en het kan erger zijn, maar is onnodig. Dus neem deze raad van me aan, smeer je lekker in voor het te laat is. En even heel iets anders: iets waar ik heel blij mee ben, ik had het al over de Sparta – Excelsior wedstrijd, is het gegeven dat ik Astrid met me mee heb kunnen tronen. Broer Rob had een fatale agenda vergissing gemaakt. Aanvankelijk had ik een brommende vrouw naast me zitten onderweg naar Spangen. “Je had zeker een chauffeur nodig vanavond,” mopperde ze nog terwijl ze de auto voor Het Kasteel parkeerde. Maar toen gebeurde het, haar ogen openden zich dankzij de geweldige sfeer in het stadion, en vooral op Het Kasteel:

Ze riep me in al haar enthousiasme toe nog wel een keer te willen. Ik bedoel maar, zien en jezelf onderdompelen, doet geloven. Ik betrapte haar zelfs in de badkamer op het neuriën van de Sparta Marsch. Weer een Sparta zieltje gewonnen. Enige weken geleden maakte ik gewag van de Country &Western radioshow die Ivar en ik presenteerden en waar we het over cross overs hadden (country naar pop) vice versa. Hoe hadden we ooit kunnen vermoeden dat zelfs de grootste popsterren hun oor te luisteren hadden gelegd.

Beyoncé debuts at No. 1 on Billboard’s Hot Country Songs chart and makes history

Inderdaad, onze presentatie was Engelstalig, vandaar dat Beyoncé er lucht van kreeg. Nu we toch al in een wereld leven waar het ene nare bericht het andere opvolgt, is het toch om te lachen hoe New Yorkers reageerden op de $355 miljoen boete die Trump aan z’n broek kreeg wegens fraude:

Voor Trumps meest kostbare bezit, Trump Tower in New York, stonden ze daar met borden waarop…. nou ja, kijk zelf maar. De leukste vond ik persoonlijk: ‘wordt opgeheven, alles moet weg’. Op = Op. Daarom: ‘New York, New York, so good you named it twice’ en ‘Trump, so bad, you elected him once’!

Sparta en HEMA: zelfde prijs, maar je krijgt minder. RIP Navalny.

Dat gevoel krijg ik meer en meer, de verwachting wordt gewekt dat je er niet op achteruit gaat, maar uiteindelijk sta je met lege handen of een minder resultaat. Neem nu Sparta, ze zetten hun beide backs bij het oud vuil en kopen reserves van andere eredivisie clubs. En dat om wat geld te besparen. Het zijn geen kwaaie jongens (hebben hun moeder uit eten genomen afgelopen woensdag) maar terecht droegen ze het predicaat ‘reserve’. En dan presteert onze reserve trainer (uiteindelijk tweede keus) het om een andere miskoop tegen Feyenoord bij een 2-0 achterstand in te ruilen voor een der eerder aangehaalde backs. Een onderstreping van het laffe voetbal tot dat moment. Ik noem maar geen namen want uiteindelijk is de technische (management) staf te blameren voor de huidige Sparta selectie. Eén kans kregen de ‘onzen’ nog bij een vrije trap rond de 16. Klaarblijkelijk was er geen enkele speler die op het doel durfde te schieten, dus hopeloos verprutst. Genoeg geklaagd, vanavond naar Sparta-Excelsior, uiteindelijk blijft het toch je cluppie. Maar, hoe het ook zij, het bracht me qua thema bij m’n geliefde HEMA rookworst. Astrid verheugde me door twee HEMA rookworsten mee te nemen als een soort prijspakker. Eenmaal uit de verpakking wist ik niet wat ik zag:

Ik dacht nog dat moet vast een vergissing zijn geweest bij Unox, waar volgens zeggen de rookworsten vervaardigd worden. Niet dus. En geloof me, ik had ook geen visioen van de HEMA rookworst waarin Ivar indertijd zwom in ‘a land far, far away’:

Wel moest ik plotsklaps aan een ‘niet meer kunnen’ verhaal denken, dat als volgt eindigt: ‘wel klein, maar baggervet’. Blijkt dat er achter in je hoofd toch een soort van floppy disk meedraait waar al dit soort ongein niet uitgewist kan worden. ‘Muscle memory, so to speak’. Maar al het voorafgaande is van nul en generlei waarde wanneer je geconfronteerd wordt met het overlijden van de Russische oppositieleider Navalny. Poetin heeft de trekker overgehaald, zijn geduld was klaarblijkelijk op, er kon nog wel een doodshoofd bij:

Met dank aan de Salt Lake Tribune. Navalny: Een held? Een martelaar? Een Don Quichot? Was het wel zo verstandig om na de zenuwgas aanval naar Rusland terug te keren? Vragen die alleen maar beantwoord kunnen worden, en nog niet eens met zoveel woorden, wanneer Poetin wegens de moord op Navalny ten val wordt gebracht. Hoe dan ook. Eind goed, al goed is een nietszeggende, holle frase geworden. Wanneer het uiteindelijk toch nog goed komt, is dat meestal ten koste gegaan van vele mensenlevens. Er zijn er nogal wat die zullen zeggen ‘het zal me worst zijn’, maar let op, je zou wel eens minder kunnen krijgen dan waar je recht op meent te hebben. Sterker nog; overblijven met een velletje, lees; huis en haard verliezen. Ik heb het de afgelopen week meerdere malen horen zeggen door hooggeplaatste militairen: ‘verwacht het onverwachte’, en ja, Ukraine is maar twee vlieguren van Schiphol.

Oh Mart, ook Gij…….Bullebak

De eerste keer dat ik Mart Smeets, het Gezicht van Studio Sport, meemaakte was tijdens het 75-jarig jubileum van de KNBSB in 1987. Als rookie voorzitter van de Koninklijke Nederlandse Base- en Softball Bond vond ik het heel prettig dat zo’n toonaangevende sportcommentator kleur gaf aan ons evenement, ondanks het gegeven dat hij er in eerste instantie niet veel voor voelde. Maar zijn liefde voor de honkbalsport trok hem over de streep.

Was hij toen al een BIW (Bullebak In Wording)? Tja, een tikje arrogantie kon zeker geconstateerd worden, alsmede het afkappen van mensen die hem in zijn ogen domme vragen stelden. En natuurlijk is dat achteraf best in een hokje te stoppen. Het jaar daarop namen wijlen Jacques Reuvers en ik de organisatie op ons van de vermaarde Haarlemse Honkbalweek (HHW 1988). Met het oog op het financiële debacle van het WK1986 in Nederland, vonden wij het plaatsen van VIP boxen bij de Haarlemse Honkbalweek niet alleen een goede bron van inkomsten, maar PR-technisch ook een mooie primeur. Zo niet bij azijnzeiker Smeets, die in ‘Trouw’ schreef dat VIP’s bij honkbal als een denkfout bestempeld kon worden:

Hij schreef het volgende, best ook om te lachen: ‘Maar dan die boxen en vooral hun bewoners. De honkbalbond heeft een jonge swingende bobo aan het hoofd, een gecoiffeerde (humm!), gesoigneerde, waarschijnlijk goed gemanipuleerde, in ieder geval goed gemanierde zakenman die uit het software circuit komt en met werkelijke witkracht de vuile zaken binnen de honkbalbond heeft gereinigd’………..’Chef Laanen (zo heet hij) heeft echter bedacht dat ook VIP’s bij het honkbal passen hetgeen een bijna misverstand is’………’De oude honkbalorganisatoren waren volks en gewoon en werden graag met elkaar dronken, maar het toernooi was voor hun publiek en anders niet. De nieuwe leiders zijn meegegaan in de vaart der sportvolkeren en hebben een denkfout gemaakt’. Het moet gezegd een humoristisch stuk, maar Mart maakt twee denkfouten: 1) veel van dezelfde oude leiders die dronken werden waren ook verantwoordelijk voor het financiële drama van het WK honkbal 1986, hetgeen de KNBSB diep in de rode cijfers bracht. 2) de extra inkomsten van de VIP boxen waren ook bedoeld om de entree prijzen voor ‘het volk’ betaalbaar te houden. Dat had hij best aan Jacques Reuvers en mij kunnen vragen. Helaas. Zijn status werd BIW+. Overigens plaatste de Telegraaf in een voor honkbal ongewoon grote kop dat ‘De Honkbal Week’ een groot succes was, zowel sportief als financieel. Vervolgens plaatste het lot ons in een artikel over workaholics in KLM’s magazine ‘Flying Dutchman’, we schrijven december 1989:

En toen werd het stil rond ons. Mart Smeets beklom de apenrots met zijn TV talent en ik zwierf met de familie uit naar Duitsland, België en in 1998 Californië. We troffen elkaar weer in 2012 bij het 100-jarig jubileum van de KNBSB, waar ik een van de keynote speakers was en Mart Smeets, TV Icoon toen, MC. En een goede. Vlak voor ik mijn speech begon, siste hij me toe dat ik de 15 minuten niet mocht overschrijden.

Ik ging er slechts 5 minuten overheen, volgens Mart 10, en dat liet hij het publiek weten. Geen reden om aan zijn BIW+ status een plusje toe te voegen. Menigmaal heb ik de afgelopen jaren, zijn column lezend in de Gooi- en Eemlander, eraan gedacht om dat te doen, wat een betweter. En toen kwam het programma op TV over grensoverschrijdend gedrag bij de publieke omroep, vakkundig geleid door Coen Verbraak, waarbij alle geïnterviewden zich professioneel gedroegen, behalve……..inderdaad Mart Smeets. Voor het eerst dacht ik, wat een engnek. Hij schoffeerde Verbraak, had plotsklaps geen mening, wilde Verbraak een rode kaart geven omdat hij doorzaagde over een voorval met een dame over wie Smeets had gezegd ‘wat moet ik hiermee’, en werd zodoende het vleesgeworden imago van een overschrijder van grenzen. Een ander icoon, Jeroen Pauw, moet zijn voorbeeld worden, deze liet zien hoe men respectvol met een interviewer omgaat. Smeets kreeg na die betreffende uitzending van mij de volledige B-status. En ter afsluiting; ik geloof die vrouw.

Fifty and all that jazz!

Waar denk je zo al aan bij vijftig? Ja, ja, je hebt Abraham of Sarah gezien. Fifty shades of grey? Nope, erotiek komt er niet aan te pas. 50 Cent dan, een Amerikaanse rapper? Nee, maar heeft in ieder geval wat met muziek te maken. Waar denk je zeker niet aan? Juist, vader en zoon die op een internet radiostation een twee uur duren Country & Western vinyl show ten gehore brengen. Maar wat heeft dat met vijftig te maken? Verschil in leeftijd, logisch toch! Ivar, die regelmatig draait bij TNP, kreeg het voor elkaar om een twee uur durend programma op zaterdag te bemachtigen bij een der eigenaren. Met mij dus, op voorwaarde dat ik de vinyl playlist zou maken. Heerlijk om weer al dat zwarte 45 toerengoud door je vingers te laten gaan. Omdat de meeste plaatjes in de beginperiode (50-er/60-er jaren) soms amper de twee minuten haalden, een hele klus. Voor Ivar, die met de jukebox is opgegroeid, feest der herkenning. Marty Robbins, Willie Nelson, Kenny Rogers, Dolly Parton en veel andere C&W sterren, ondersteund door de melodieuze stem van Ivar en mijn gebrom, zorgden ervoor dat de studio langzamerhand volstroomde.

Verhaal van bovenstaande foto: het einde van de show nadert, Ivar bedankt moeder Astrid voor haar complimenteuze app. Dan ziet hij tot zijn schrik dat de laatste plaat op de draaitafel de titel ‘Devil Woman’ heeft. Hij keert zich tot mij, maar Pistol Pete blijft onverstoorbaar; “let it rip,” E.Varius, dat knokken we later wel uit. Kijk, dit was de teneur van de reacties (o.a. facebook):

Wilma Rotten

Heerlijke muzikale uitzending, Peter en Ivar. Lekker genoten en met een aantal nummers heerlijk meegezongen (eerder mee bleren) zingen kan ik het niet noemen

Om te blozen toch?! Voor de zekerheid nog even de link naar het twee uur durende programma, lekker voor op de computer, een soort van C&W arbeidsvitaminen!

Ivar draagt de mand met het vinyl en begeleidt me naar mijn auto. We zeggen niet zoveel, maar wasemen tevredenheid uit. Bij de auto een echte ‘big hug’, terwijl Ivar (E.Varius) 50 jaar overbrugt door te zeggen dat we deze ‘memory’ gelijkwaardig tot stand hebben gebracht en er zeker een herhaling komt: ‘the return of Pistol Pete’. Onbetaalbaar! Dinsdag ook een memory dag omdat op die dag verjaardagen genoteerd staan van moeder Jo (111 jaar geleden geboren, heengegaan in 1998) en schoonvader Toon (87 jaar geleden geboren, heengegaan in 2008). Warme herinneringen, en dat is heerlijk. Vriend Chris Groeneveld werd daags daarna 83, hetgeen we donderdag met een broodje bal en een jonge Ketel1 gevierd hebben bij het Regthuys in Breukelen. Leve het leven! Zo begon een andere verjaardag:

1 februari is Astrid met haar Geboortesupport het 7e jaar ingegaan, en inmiddels hebben een paar honderd (ik ben de tel kwijt) baby’s ondervonden wat vakmanschap is. Hulde! Nadat buurman Peter me er opmerkzaam op maakte dat de website van de Luim kuren vertoonde, schakelde ik mijn ‘Mannetje’ in Vietnam in. Bo-Peter, de digital nomad, had het binnen een mum van tijd gefixed. Ik hoefde niet eens te vermelden dat ik ons partijtje poolen gewonnen had omdat hij vier keer scratchte. Soort eigen doelpunten. Hoe het ook zij, met de boys is hulp nooit ver weg: Bo-Peter in Vietnam + 7 uur, Kaj in Californië – 9 uur, Rick, Eric en Ivar allemaal binnen een uur. Kortom, hulp is mondiaal geregeld. Wat ben ik toch een bofkont!

‘Beautiful people’ leeft voort bij Instagram

Toen Melanie deze hit in Nederland scoorde, we schrijven 1969, was ik zwaar onder de indruk, zowel van haar uiterlijk als van haar zangtalent. Zo ook toen ze slechts ondersteund door haar gitaar het Wooodstock publiek begeesterde, dat prompt met aangestoken kaarsen haar beloonde. Ja kinderen, dat is wat anders dan iPhone lampjes, maar dit terzijde. Ik was dus best een beetje aangeslagen toen ik vernam dat ze ons ontvallen was. Een beetje als een ver, maar geliefd familielid. Daarom deze herinnering van Woodstock 1969, R.I.P. Melanie Safka.

Overigens had Astrid ‘Animal Crackers’ tot favoriete Melanie song gebombardeerd. Met name het ‘la-la-la’ deel zong ze foutloos en helemaal niet vals mee. Nu we toch in de muziek zitten, vandaag om 12 uur een C&W radioshow op internet station Radio-TNP.com gevoed met mijn 45-toeren plaatjes en geproduceerd door zoon Ivar, a.k.a. E.Varius.

‘Poeh’, zegt Astrid, ‘ik heb weleens betere foto’s van je gezien’. Of Pistol Pete zich laat fotograferen voor Instagram?! Daggut niet. Veel van die plaatjes duren net iets meer dan twee minuten, maar hebben wel allemaal hun eigen verhaal. Hoe is het mogelijk dat vader en zoon, terwijl Johnny Cash er over zingt, kunnen vermelden dat ze allebei San Quentin hebben aangedaan. Wie wil nou niet weten wie er het meest heeft verdiend aan de monster hit ‘You Are’ van Whitney Houston? En ja, het origineel wordt ook gespeeld. Dus dat wordt interessant en dikke pret. Dat laatste zeker voor ons. Over dikke pret gesproken, dat hadden we absoluut toen alle vijf broers tijdens de kerst aanwezig waren. Kaj en Michelle zijn inmiddels al weer hoog en breed in Californië, en gisteren vertrok Bo-Peter naar Vietnam om zijn Azië trip voort te zetten. Wonderlijk hoe snel je een 32-jarige weer als je kind(je) beschouwt, en ook hoe snel je moet beseffen dat zijn wereld er even iets anders is uit gaan zien, en hij jou nog wat kan leren. Eigenlijk iets om blij om te zijn. Het afscheid wordt er niet minder om. Nou ja, die tranentrekker speel ik dadelijk wel, hoewel, niet voor Bo-Peter:

Dat is toch wel het mooie van muziek, je kunt er heel wat van je emoties in kwijt. Waarbij ik moet aantekenen dat het voor mij moeilijk is om een lied te bedenken dat het beeld van die victorie kraaiende crimineel van een Trump uit mijn geheugen wist. Ongelooflijk; elk ander land met zo’n presidentskandidaat zouden we als bananenrepubliek bestempelen. De geschiedenis dreigt zich te herhalen, wat schreef ik in 2016: “Of we er aan willen geloven of niet, Trump wordt de nieuwe Baas van de V.S. Hij mag zich dan wel President gaan noemen, maar dat is hij niet; daar moet je immers Presidentieel voor zijn. Ik hoef niet te herhalen wat overal al geschreven is, dan wel op sociale media etc. ter berde is gebracht. Wel deed het me onmiddellijk denken aan Robert Long’s lied “de letter K”. Niet in het minst door de steun van onderstaande nobele lieden voor Trump:

“In Trump’s geval wordt dat de letter “B” van Baas. Laten we beginnen met “Betrouwbaarheid”. Fact checker, het orgaan dat in Trump’s geval diens uitspraken tegen de waarheid heeft aangehouden gedurende zijn campagne, constateerde maar liefst 59 maal dat hij flagrant gelogen heeft”. Het deed er allemaal niet toe, Trump ging aan de slag, zij het eenmalig. Nu moet hij het, een wonder daargelaten, weer tegen oude baas Biden opnemen. Ik zou bijna zeggen ‘laten we bidden’ dat de oude baas éénmalig een wonderlijke injectie krijgt (Halsema?) die hem in staat stelt Trump van de kaart te vegen. Zo niet, dan raken wij van de kaart. S.O.S. planet Earth.

De ene bijeenkomst is de andere niet!

Dinsdag 16 januari gingen Astrid en ik, stemmig gekleed, op weg naar Ugchelen om definitief afscheid te nemen van haar Oom Rob, die net niet de 66 jaar mocht halen. Toen we ’s ochtends de deur openden, troffen we vers gevallen sneeuw aan:

Auto sneeuwvrij maken en vroeger op pad om er zeker van te zijn tijdig aan te komen. Met Astrid achter het stuur en wegen die na het strooien van miljoenen kilo’s zout goed berijdbaar waren, kwamen we ruim op tijd aan bij crematorium Heidehof. Natuur technisch was alles geregeld om Rob een mooi afscheid te bezorgen: sneeuw knisperde onder onze voeten, de zon scheen en de boomtakken waren versierd met vers gevallen glinsterende sneeuw. Een brok in de keel toen we zagen hoe Lucienne dapper voortstapte achter de rouwauto waarin haar Rob lag voor zijn laatste rit. In de stilteruimte voor de aula het aanvankelijk gefluisterde medeleven bij binnenkomst en een toepasselijke knuffel. Typisch Nederlands; het stiltebord gaat aan en (bijna) iedereen heeft er maling aan. De ceremonie begint; iedereen heeft op verzoek een bloem meegenomen en steekt die in de rand die rondom de kist is aangebracht. Een mooie collage van bloemen en kleuren ontstaat. De drie toespraken veroorzaken ieder op hun eigen wijze kippenvel. Dochter Elisa, door Rob liefkozend z’n kleine smurf genoemd, ontroerde met haar terugblik, met name hoe ze naar haar vader toegegroeid was. Schoonzus Mariska bracht een overzicht van met name het laatste jaar, inclusief de niets ontziende grappen en grollen die haar man, broer Ton, en Rob wekelijks telefonisch uitwisselden. Tot het laatste moment. Ton was te geroerd, vandaar dat hij bleef zitten. Lucienne wist op heldhaftige wijze, tussen het snikken door, een gedicht voor te dragen. Tijdens het dramatische ‘Time to say goodbye’ van Sarah Brightman liep iedereen langs de kist voor een laatste vaarwel. Zoals Rob het gewild zou hebben, werd nadien in de koffiekamer geen koffie gedronken, maar het glas op hem geheven. Nu maar hopen dat de mensen die haar liefhebben de tijd nemen om Lucienne langdurig te steunen en dat het niet na een maand of wat aan verwatering onderhevig is. Woensdagochtend 17 januari is het flink krabben geblazen om de auto ijsvrij te krijgen. Ver hoef ik niet, want bij carpool Vinkeveen wacht Alex Broekman op me. De grote roerganger van Superconnectors neemt het op zich om me te vervoeren naar het door hem georganiseerde evenement in Groningen. Een evenement waar ik graag ‘reclame’ voor maak:

In Amsterdam voegt Superconnector Alix Armour zich bij ons, jeugdige oprichter van Recraft Ventures en medeoprichter van Super73. Tijdens de rit blijkt dat ze heel wat te maken heeft met fat bikes en ook inmiddels het klappen van de zweep heeft leren kennen van de bij tijd en wijle wrede boardroom. Al pratend lijkt Groningen dichterbij dan gedacht. Aldaar aangekomen wordt begonnen met de opbouw van geluid en beeld bij ‘Rooftop Eten en Drinken’ met wijds uitzicht over Groningen. De Superconnectors stromen binnen en Alex schraapt z’n keel ten teken dat het evenement op het punt staat te beginnen. Er gaan zes bedrijven pitchen voor een veelvoud van Superconnectors. En nu het grappige, oftewel de crux, in tegenstelling tot veelbelovende bedrijven die snakken om support, gaan de Superconnectors als het ware in een veilingachtige sfeer met elkaar bieden wie het bedrijf de beste ingang kan bieden onderweg naar succes. Er is behoefte aan financiering, introductie bij de overheid, behoefte aan commercie, etc. etc. Onderstaand een beeld:

De namen van bekende financiers, waarvan sommige in de ruimte aanwezig, vliegen in het rond, alsmede staatssecretarissen, medische ‘kanonnen’, kortom bijna iedereen heeft wel een overtreffende trap in zijn/haar bagage. Zeer vermakelijk en gunstig voor de pitchende onderneming. Uiteindelijk mag die één voor hem meest gunstige Superconnector kiezen. Waanzinnig leuk concept en zeer vakkundig vol humor in de juiste banen geleid door Alex, die hier een vloeibare prijs uitgereikt heeft:

Ook volgend jaar staat Groningen weer in mijn agenda. Duidelijk moge zijn hoe verschillend van aard een bijeenkomst van de ene op de andere dag is. Vrijdag 26 januari: uh…..dat is volgende week. Klopt, dan wordt er ‘Country and Western’ muziek op vinyl gedraaid

Het station waar jongste zoon Ivar normaal alternatieve muziek het internet instuurt is: https://radio-tnp.com/ maar volgende week van 11.00 – 13.00 staan vader en zoon aan de draaitafel met ‘C&W’ 45 toerenplaatjes en bijbehorende intrigerende praatjes. Stay tuned!

Niet alles is rozengeur en maneschijn!

Vorige week ben ik er niet over begonnen, waarschijnlijk wilde ik het nog even verwerken, of verdringen. Vrijdag 5 januari: Rick en Liesbeth, amper 4 heerlijke wittebrood dagen in Phuket, gaan onderuit met hun gehuurde scooter en belanden tegen een geparkeerde auto. Het lijkt op het eerste oog mee te vallen, veel blauwe plekken. Bij nader inzien blijkt Liesbeth 4 gebroken ribben opgelopen te hebben. Niet veel later komt het bericht dat de vader van Liesbeth is overleden. Hoewel niet onverwacht, toch geschokt. We leven mee. Niet veel later krijgt Astrid het bericht dat haar jongste oom (Rob, 65), waar ze het meest mee gemeen heeft, op z’n best nog maar dagen te leven heeft. De beste wensen voor 2024, luiden de meeste teksten, hoe bitter. We gaan zondag op pad naar Apeldoorn om afscheid te nemen. Rob ligt uitgeput en moegestreden op bed. Hij ziet Astrid binnenkomen en zegt; “Akkebak, je bent gekomen”. Hij komt op dit moeilijke moment met haar koosnaam op de proppen. Sinds jaar en dag niet meer in gebruik. Tranen prikken in ieders ogen. Om mijn knieën te sparen wil hij zelfs naar beneden komen, hetgeen ten enenmale onmogelijk is. Woorden, zinnen, worden emotioneel uitgewisseld, waarna een betraande afscheidsknuffel volgt. Laat hem in Godsnaam niet langer lijden, is de wens van ieder die hem lief is. Dat einde komt maandag, twee weken voor zijn 66e verjaardag. Dinsdag zullen we hem met Lucienne, Elisa en vele liefhebbende familieleden een behouden vaart toewensen; een goed mens is heengegaan.

Inmiddels zien Rick en Liesbeth in Phuket kans om hun vakantie eerder af te breken, zodat ze de afscheidsceremonie van haar vader bij kunnen wonen. Na een laatste scan krijgt Liesbeth tot grote opluchting het groene licht om te mogen vliegen. Gisteren zijn ze aangekomen, vandaag wacht er nog een samenzijn met de familie om waardig afscheid te kunnen nemen. Met het voortschrijden van de tijd zal onderstaand beeld van de eerste gelukkige dagen op Phuket hopelijk de overhand krijgen:

Wat een gemeenplaats, ‘het leven gaat door’. Helaas een waarheid als een koe. Over tegenstellingen gesproken; Astrid is inmiddels in dit prille jaar bezig haar tweede baby (en moeder) te verzorgen en ondersteunen. Als Geboortesupport gaat ze volgende maand haar 7e jaar in. Hulde! Een bericht dat me overigens terugwierp naar de sixties was het faillissement van Clarks. De schoen die je droeg op je Puch, de schoen (half laarsje) van suède die gedragen werd door Rockstars, het maakte je tot wat ze zongen in de West Side Story: ‘little boy, you’re a man, little man, you’re a king’!

Opgericht in 1825, net de twee eeuwen niet gehaald. Ik zoek naar een passend einde van deze Luim. Is moeilijk met zo’n begin. Leuk is in ieder geval dat Bo-Peter nog twee weken bij ons logeert. Over twee weken zet hij zijn Azië trip voort, allereerst in Vietnam. Hij daagde me uit voor een partijtje pool bij Hippo in Hilversum en dreigde me in te maken. Hahahahahahaha…………… Hij had gelijk, hij won the-best-of-seven met 4-2. Hij scratchte twee keer, vandaar mijn twee winstpartijen. Omdat ik een slechte verliezer ben, en we het toch over rockers hadden, plaats ik een foto van Bo-Peter als jonkie met een Bill Haley kuif(je).

Lief menneke, toch?! Met gemengde gevoelens ga ik dit weekend in, maar met de wetenschap dat ik (we) het in vergelijk met veel andere mensen of landen heel goed hebben. Stichtelijke afsluiter: ‘Als op de zee van het leven de stormwind om je loeit / als je tevergeefs je arme hart vermoeit / tel dan al je zegeningen één voor één / en je zegt verwonderd: <vul hier je god in> liet me nooit alleen!’