Laanen's Luim

We schrijven mei 2016 wanneer de 50 jaar en 5 maanden jonge Astrid Laanen-Gruter van sommige familieleden en vrienden te horen krijgt dat het voor een 50-jarige moeilijk is om nog aan de bak te komen. “Dat zullen we nog wel eens zien,” sprak Astrid monter met haar Paramedic papieren op zak en na meer dan 10 jaar werkzaam geweest te zijn bij American Medical Response (AMR) in 911 dienst. Vergelijkbaar met 112, maar dan gevaarlijker. Optimistisch gestemd belde ze BIG. BIG staat voor Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg, in leven geroepen om de kwaliteit van de zorg te controleren.

Omdat ik erbij zat, en het graag parodieer bij presentaties, geef ik het gesprek weer zoals het in mijn oren klonk: “Met BIG.” “Ja, goedemorgen met Astrid Laanen, ik wil……” De hele santekraam. “Nou mevrouwtje, dat gaat niet lukken,” sprak de man van BIG kordaat. “Ja maar,” probeerde Astrid, “wanneer ik mijn diploma’s naar BIG stuur, dan hoor ik welke cursussen ik moet nemen om wel bevoegd te zijn.” Zucht aan de andere kant. “Mevrouwtje, dan komt dat op mijn bureau terecht, dus wordt het niets.” Verbluft hangt Astrid op, nou ja, ze klikt op het rode telefoontje.

Niet uit de weg geslagen gaat ze op de sollicitatietoer en verdomd, het lijkt wel of overal op de eerste pagina om je aan te melden naar jouw leeftijd gevraagd wordt. En jawel, de afzeggingen stromen binnen, zonder redenen die hout snijden. Even bij de pakken neergezeten. En toen op de Amerikaanse manier gewoon bij bedrijven binnengestapt, immers, ze is ook bevoegd doula, oftewel geboortebegeleidster. Komt ze binnen bij Kraam en Co., waar de eigenares haar binnen ziet komen en denkt ‘die moet ik hebben’. Vervolgens heeft Astrid het eerste jaar voor een opleidingsstuiver gewerkt, en binnen één jaar een driejarige opleiding afgewerkt.

Begin vorig jaar neemt ze het moedige besluit om voor zichzelf te gaan beginnen, met de wetenschap dat met name expats snakken naar kraamverzorgers die ook hun taal spreken. En dan bedoel ik niet ‘hou joe verclean ze luiers’, maar echt vakengels. Doorslaand succes, of het nu eenlingen zijn of tweelingen.

Nu, in haar tweede jaar, zou je bijna kunnen gaan zingen van ‘there’s no business, like baby business’. Maar het is iedere dag weer moeder en kind tevreden stellen, en er zijn voor prangende vragen. Hulde, deze bedrijfswagen is derhalve welverdiend!

Nog een held, mijn oudste zoon Rick. Niet door iedereen begrepen, en zeker niet gezien als een zwart/wit figuur:

Waarom? Rick is vrolijk, plagerig, houdt van het leven, met name muziek, en vergeet af en toe z’n huishoudelijke plichten. Maar is ook de commerciële topman die men live natuurlijk niet in actie ziet. En wat een kei hij wel is, bleek van de week toen hij een memorabele order afsloot, waar hij vele maanden voor aan het werk is geweest. Een mega order waar ik ondanks mijn smeekbeden niet het bedrag noch de naam van mag noemen, maar het is…… “Even niet flauw zijn, pa,” hoor ik Rick roepen. Bij deze de beker die wereldwijd actieve werkgever Orange hem gaf, waaraan ik helaas enig stufwerk heb moeten uitvoeren:

Mijn bankrekening is…………… Nee, even niet lullig, ik ben echt trots op m’n oudste, en dat hoop je als vader te zijn. Voor het einde bewaard, de 28^e verjaardag van Bo-Peter,

hier vastgelegd met tante Danielle, die hem van harte feliciteert:

Dat het gezellig werd is buiten kijf, maar graag wil ik aandacht vragen voor de marathon (42 kilometer en 195 meter) die Bo-Peter 3 november in New York loopt ten behoeve van een kinderprogramma:

KlikenStort!

Stort ruimhartig! Niet vergeten: a.s. woensdag komt aflevering 19 van ‘Uit de Amerikaanse School Geklapt’ uit met o.a.: Het einde van ma, maar niet geheel zonder strijd. Met een saffie, een jonkie en het WK voetbal 1998, beleeft ze nog een paar prettige dagen.

Wellicht gaan we een betere deal met Sybase maken, en een verdrietige periode in het verschiet.

Het werken thuis in Düsseldorf, de eerste paar dagen, was een verademing. Tevens gaf het me nog wat tijd om afscheid te nemen van enige ex collega’s van Arcade, met name Olli Sondermann, de financiële man met wie ik het fatale reorganisatieplan kerst 1997 had opgezet. Prettige lunch, waarbij de jeugdige Sondermann me ‘herzlich’ bedankt voor alle wijze lessen. Die schopt het nog ver!

Woensdag 10 juni brengt m’n trouwe (laatste maand) Mercedes me naar Kasteel Moersbergen waar de immer serieuze Frans van Mackelenberg me opwacht met een waslijst aan vragen. Oh wat zou hij er plezier in scheppen om de hele boel op te blazen. Ik bewaar, soms met de grootste moeite, mijn kalmte en kan veelal pareren waar hij mee aan komt zetten. Maar onaangenaam is het, en ik vraag me in alle eerlijkheid af welke chemie er tussen zo’n kerel en Eckart überhaupt kan zijn. Uiterst koel nemen we afscheid van elkaar en ik neem me stellig voor om bij Eckart een boekje over hem open te doen.

Op naar Rotterdam nu, wederom het Havenziekenhuis. Aan de situatie van ma is niet veel veranderd, broos maar toch nog zo scherp als een scheermes. Ze hoopt maar dat de bloembakken aan het balkon goed door de buren onderhouden zijn. We babbelen wat over vroeger, en met name ook over haar schrijftalent. Voor het Charlois’ Kinder Operettekoor Sylva, opgericht in het bevrijdingsjaar 1945, had ze de tekst voor de Oosterse Operette ‘Ali Baba en de 40 Rovers’ geschreven. Ma’s jongere broer Henk heeft me indertijd de verfomfaaide pagina uit het programmablad gegeven. Omdat ik zo bewaarderig ben! En die heb ik meegenomen om haar op te beuren.

Haar ogen lichten op: “dat was de première, ergens in november 1947, in het Colosseum Theater aan de Beijerlandselaan,” weet ze nog.

Ze glimt nu ze er weer aan denkt. “Hoe kom je daaraan,” vraagt ze nieuwsgierig. Ik leg haar uit dat Oom Henk mij een en ander van de familie gegeven heeft, waar dit ook bij zat. “Die Henk, altijd een boekhouder gebleven,” zegt ze met een halve grijns. “Is er een mogelijkheid in het ziekenhuis zaterdag naar Nederland-België te kijken ma,” vraag ik haar in alle ernst. Dat is in haar straatje. “Die eerste wedstrijd tegen de Belgen mag je niet missen hoor,” fluister ik in haar oor terwijl ik ze een afscheidskus geef. “Reken maar van yes, jongen,” wuift ze me na.

M’n auto de Maasboulevard opsturend ben ik opgelucht dat ze nog zo pittig reageert, overigens met de wetenschap dat haar toneelspel net zo goed is als haar Ali Baba werk. Wat had ze er graag in doorgegaan. Maar ja, het leven was na de 2^e wereldoorlog niet zo eenvoudig. Aangekomen in Driebergen

ontvangt Eckart me zoals alleen Eckart kan: “kom erin pik, ik heb al een lekker koud biertje voor je klaar staan.” We nemen de zaken door, waarbij hij steeds positief reageert, dan wel met inzichten komt die hout snijden. Plots staat hij op en geeft aan dat het morgen weer vroeg dag is en dat ik dat hele stuk nog naar Düsseldorf moet rijden. “Momentje Eck, ik wil het nog even met je hebben over onze vriend Frans.” “Hoezo?” reageert Eckart nukkig. “Wel, volgens mij heeft die vanaf moment één getracht om het project Ex’pression onderuit te halen en word ik alleen maar geconfronteerd met negatieve signalen.” Eckart ontkent dat in alle toonaarden en vindt dat Frans zijn belangen goed behartigt. Hebben we hier nu een geval van ‘good cop, bad cop’? Klapjes ’s ochtends, biertjes ’s avonds! “Gewoon lekker doorgaan Peet,” voegt Eckart me toe wanneer hij me naar de auto brengt en het portier achter me dicht gooit.

“Food for thought,” mompel ik in mezelf terwijl ik het grindpad afdraai om m’n weg te vinden naar de A12. Ik druk de CD van Lutricia McNeal in de gleuf om al meeblerrend bij ‘Ain’t that just the way’ nog even na te genieten van een van onze grootste single hits in Duitsland: meer dan 400.000 verkochte eenheden. Hè, dat lucht even lekker op! Zo komt Hubbelrath tegen middernacht toch weer snel in zicht en prent ik, wellicht voor een van de laatste keren, het beeld in mijn hersens van het huis waar we een behoorlijk aantal ‘gemütliche’ jaren doorgebracht hebben.

Ik parkeer de auto en ben blij dat Astrid op me gewacht heeft. Vragend kijkt ze me aan, terwijl ze een droge sherry voor me inschenkt. Ik vertel haar over m’n ongenoegen met Frans, het ziekenhuisbezoek aan ma, en het eigenlijk, op het laatst, onbevredigende gesprek bij Eckart. Astrid kent m’n soms wat ongeduldige aard met dit soort zaken en vraagt me om ook wat aandacht te besteden aan de dingen die op til staan, zoals de verhuizing naar België. “Helemaal mee eens,” beaam ik haar stellingname. “One for the road,” zijn we het eens, en klinken op onze nieuwe, nog wat onzekere toekomst en zoeken tegen enen ons mandje op. ‘United we stand’ is ons motto.

Donderdagochtend breng ik door met het opsommen van de mensen die ik vandaag absoluut moet spreken, zoals Hope Spadora van Sybase die een dringende boodschap heeft achtergelaten. Het 9 uur tijdsverschil met Californië breekt me nu op, zeker omdat we nu de bal aan het rollen moeten houden. Hope is een vroege vogel, dus kunnen we vanmiddag rond 4 uur een en ander doorspreken, dat is voor haar 7 uur ’s ochtends. Daarna Dawn Cardi, aangezien met New York maar een tijdsverschil van 6 uur is, evenals bij Gary Platt in Florida. Daarna Craig Deonik over het marketingplan en Gary Breen inzake afronding van de koopovereenkomst. Het wachten tot 16.00 kan ik prettig invullen door met Astrid over verhuiszaken te praten en met name de jongens wat aandacht te geven.

Bo-Peter, Kaj en Ivar in onze grootste tuin ooit

De klok tikt weg naar 4 uur en exact op dat tijdstip rinkelt mijn telefoon. Hope laat er geen gras over groeien: “I’m gonna make you a sweetheart deal,” begint ze. Ze legt uit dat de Sybase boeken afgesloten worden per 30 juni en dat ze voor die tijd het gebouw uit de balans wil hebben. Ik wip op m’n stoel van enthousiasme, want dit gaat korting betekenen. “How about a $200.000 cut if you guys buy the building before June 30,” stelt ze voor. Mmmm.. $200.000 korting wanneer we voor 30 juni het gebouw aankopen. Ik laat een kleine pauze vallen, denkend aan m’n Krauthammer cursus, kuch en deel haar mede dat dit maar een korting van net 2,5% is. Goed dat ze m’n overenthousiaste gezicht niet kan zien! Na veel gesteggel en gesteun komen we uit op een kortingsbedrag van $300.000. “Deal!” roepen we gelijktijdig. Hier kan niemand toch op tegen zijn, zou je denken. Nou, dat is een misrekening begrijp ik, zodra ik ‘fucking’ NY lawyer Dawn Cardi aan de lijn kreeg. “Peter, how could you do this?” schreeuwt ze bijna door de telefoon. “Easy,” probeer ik haar te temperen. Ik leg haar uit dat deze transactie, ondanks dat vastlegging van de gebruiksvergunning er geen onderdeel van uitmaakt, echt een ‘sweetheart deal’ is. Ook al omdat Sybase niet gaat wachten tot we een gebruiksvergunning hebben. Na nog wat gesputter hangt Dawn op. “Oké Astrid, hoeveel zet je erop dat ze nu onmiddellijk Eckart belt,” vraag ik. Astrid haalt haar schouders op en zegt dat we morgen afspraken hebben in Lommel met de bank, met de eigenaren van het huis dat we op het oog hebben, en de verhuizer. “En laten we als het even kan het huis gelijk afronden,” voegt ze eraan toe. “Yes darling,” antwoord ik schaapachtig, waarna ik het nummer van Gary Platt intoets.

“Plattski reporting,” schalt het door de telefoon, waarbij Gary z’n omroepersstem opzet. Ik informeer hem over het Sybase gesprek, waar Gary enthousiast op reageert: “Yes baby, yes!”. Over Dawn Cardi is hij wat minder enthousiast en zeer uitgesproken: “What a bitch!”. Ik krijg te horen dat het schrijven van het curriculum gestaag vordert en dat de geplande ‘milestones’ daadwerkelijk gerealiseerd zullen worden. Tevens meldt hij losjes Craig Deonik onder uit de zak te hebben gegeven omdat volgens hem ‘Rolling Thunder’ meer weg heeft van ‘slaap kindje slaap’. “Next on my list, Gary,” antwoord ik hem, waarna ik Craig Deonik optoeter. Die zegt niets over zijn aanvaring met Gary, maar presenteert inderdaad een wat agressiever plaatje. Met een “keep up the good work,” laat ik hem gaan voor de laatste call van de dag met makelaar Gary Breen. Duidelijk moge zijn dat hij met stip de gelukkigste mens van de dag is. Voor 30 juni afsluiten betekent voor deze Gary ‘money in the pocket’. “Als je wint, heb je vrienden,” zing ik, waarna ik een vragend kijkende Astrid meeneem naar Restaurant Bürgerhaus en haar onder het verorberen van een mega schnitzel en een pul Bit bier bijspijker. Een uiteindelijk positieve dag komt ten einde. “Vrijdag Lommel dus, en zaterdag Rotterdam om met Hans, Aad , Rob en aanhang over de verdeling van de taken te praten met het naderende einde van ma in het zicht,” vat ik de komende twee dagen samen. Astrid knikt instemmend, ze is daadwerkelijk de stille kracht achter mij.

En wat ook leuk is, ze kan nog steeds over mijn flauwe grappen proesten van het lachen! “Lopen een olifant en een muis over een houten brug, zegt die muis…..”

Volgende week: Ma’s einde nadert tijdens het WK voetbal 1998. Torpedeert Dawn Cardi het contract met Sybase?

Laten we beginnen met de WK finale vrouwen; USA 2 Nederland 0. Is moeilijk wanneer je beide landen als ‘home’ kunt beschouwen. Uiteraard krijgt Oranje te allen tijde de voorkeur. Met buurman Peter en 4.999.998 mede Nederlanders de wedstrijd bekeken. En tja, er viel op de overwinning van USA niets af te dingen. Maar harde koppen, dat hebben we wel!

Er ging een kreet van afschuw door het stadion toen Lieke Martens en Kelley O’Hara elkaar tijdens een kopduel hard raakten. Lieke kon door, Kelley moest na de rust afhaken. Hoogstwaarschijnlijk om verzekeringsredenen, iedereen kent Amerika’s cultuur van juridisch vervolgen dan wel aanklagen. Ofschoon, wanneer Neymar er bij betrokken zou zijn geweest had-ie zeker 5 buitelingen gemaakt. Waarschijnlijk is hij dan ook de meest geparodieerde voetballer wat dat betreft:

Maar genoten hebben we van onze meiden. Zeker weten! Leuk ook is dat ik na publicatie van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ reacties krijg van Amerikanen die het door Google translate halen. Geeft inspiratie om ermee door te gaan. A.s. woensdag alweer aflevering 18! Wel gek dat je het weer opnieuw beleeft, dat je al die momenten kunt terughalen. Beetje hak op de tak, maar tussen alle herinneringen door knalde het onweer gisteren dermate hevig dat Tinley aan kwam rennen en onder mijn bureau dook:

Ja, dan is het baasje weer je beste vriend! Inderdaad, goede observatie, het minifietsje blijf onder mijn bureau staan omdat ik het later dit jaar weer nodig heb. Na de succesvolle vervanging van mijn rechterknie, heb ik besloten dat het een goede zaak zou zijn om de kraakbeenarme linkerknie ook te vervangen. Gaat 2^e helft november gebeuren, na onze trip

naar China. Ben ik net op tijd klaar voor het WK 2022 in Qatar. Hoewel, naar die autoritaire vrouwonvriendelijke zandbak, waar al honderden doden zijn gevallen bij de bouw van de stadions, ga ik bij nader inzien niet heen. Om van de omkoping om het daar gehouden te krijgen nog maar niet te spreken.

Ja, daar is veel van terecht gekomen! Vandaag is mijn voormalige buurvrouw jarig, ze is 91 geworden. Waarom is dat zo bijzonder? Welnu, in het seizoen 1985-1986 ben ik een jaar alleen, zonder partner dus, door het leven gegaan. Hoe kan dat nu, hoor ik u zeggen, zo’n aantrekkelijke man (niet kotsen). Lang verhaal, iets voor een openhaardvuursessie. Van belang is dat deze dame en wijlen haar echtgenoot, toen ik nog in Wilnis woonde, uitstekend voor me gezorgd hebben. En dat zal ik nooit vergeten. Dus ga ik haar a.s. dinsdag persoonlijk opzoeken in haar bejaarden appartement om nederig mijn felicitaties aan te bieden. Voelt goed. Waar ik ook blij van word, is onderstaande foto:

Twee jonge verliefde mensen die afgestudeerd zijn op de fiets, onderweg naar een blije toekomst. En ik geef het eerlijk toe, het is onze jongste, Ivar, met Italiaanse vriendin Natalia, die eveneens in Rotterdam studeert. En natuurlijk, bloed is veelal dikker dan water. Zei ik veelal? Soms prevaleert vriendschap! Maar dit gelukkige plaatje is zeker posterwaardig. En met deze laatste ‘happy’ regel ga ik gelukzalig het weekend in. Oh ja, woensdag natuurlijk #18 weer op de diverse sociale kanalen!

De eerste fase voor PR wordt aangepakt: ‘Rolling Thunder’ gaat kamerbreed in Californië uitgerold worden. Wat brengt de discussie met de bouwer van Pixar?

Met de folder van Scandinavian Design in mijn hand, waarop ik de gewenste meubelen heb aangekruist, begeef ik me naar het filiaal in Concord. Gezien mijn hekel aan winkelen heb ik me terdege voorbereid op de route die ik in het immense pand moet nemen. Is het er niet, dan schiet ik een verkoopconsulent aan om te vragen wat er het dichtst bijkomt. 2 uur later, en $3.000 verder, heb ik wat leuke meubeltjes en kastjes aangeschaft. Het wordt 2 juni bij het appartement bezorgd. Nu nog even een burger en een wijntje bij Applebee’s ‘Neighborhood Grill and Bar’ scoren. Dat doen ze heel slim, ze profileren zich als hèt restaurant en dè bar van de buurt waarin ze een vestiging hebben, en hangen daar uitrustingen en foto’s neer van de plaatselijke football- en baseballteams, veelal van High Schools.

Na dat uitstapje, en wat prietpraat met de mensen naast mij aan de bar (‘ben je voor de Oakland Athletics of de San Francisco Giants?’), is wat mij betreft Pinksteren voorbij.

Maandag 1 juni; 2^e Pinksterdag is een mooie kantoordag om de zaken voor te bereiden voordat ik vrijdag naar Nederland vertrek. Om m’n gedachten te ordenen, kalk ik op een whiteboard de zaken die absoluut behandeld dienen te worden: *bankdetails afronden met de Summit Bank *stagiaire gesprekken met Nightwing en Goldleaf *voorgesprek met DPR, de partij waar Steve Jobs namens Pixar mee in zee is gegaan voor het bouwen van hun headquarters in Emeryville *gesprek met KMEL, het radiostation waar we op mikken voor een deel van de roll out van PR golf ‘Rolling Thunder’ *software meeting met KPMG in Oakland *conference meeting met architecten en makelaar voor de gebruiksvergunning van het Sybase gebouw *afronden koopovereenkomst met Sybase via, natuurlijk, een lokale lawyer. Je kunt echt niet zonder, anders word je genaaid waar je bij staat. Niet lekker, wel kwaliteit, en prijzig bovendien!

Ik doe een stap naar achteren en bekijk wat ik aan het whiteboard heb toevertrouwd. Veel, maar haalbaar, zij het dat mijn vliegtuig vrijdag rond half twee vertrekt, dus die dag ben ik zo goed als kwijt. Ook nog wat merkspullen voor de boys kopen. Astrid heeft me een lengtemaat doorgegeven van 1.35m. Mocht het niet lukken, dan kan ik het altijd nog iets op het vliegveld kopen, stel ik mezelf gerust.

Dinsdagochten begin ik vol goede moed aan de geprogrammeerde activiteiten van de dag. Feest der herkenning is de bijeenkomst met Phil Cohen van Nightwing op het vliegveld van Oakland, waar hij op doorreis is. Met hem heb ik heel prettig samengewerkt in Tampa, Florida, ten behoeve van UltiFox. Hij gaat onze studenten als stagiaire nemen wanneer ze het afstudeerstadium benaderen. Cool guy! Larry Weinstein van Goldleaf Games belooft me hetzelfde. In de knip! Stephen Ingram van KMEL en zijn collega, de aantrekkelijke Aziatische Jennifer Louie, spiegelen me een beeld voor van het aantal studenten dat we via hun station, en met name hun KMEL Summer Jam concert, binnen kunnen hengelen. Dit jaar zullen daar o.a. Mariah Carey en Mary J. Blige optreden. Enthousiast laten ze beelden van 1997 zien, gemaakt in het Concord Pavillion amphitheater, dat meer tegen R&B aanleunde met sterren als Aaliyah, Dru Hill en Blackstreet.

Aaliyah bewerkt het Concord Pavillion publiek

Het kost me heel wat moeite om hen te overtuigen dat augustus nog wat te vroeg is voor ons. “We are not licensed, yet,” doet het. Zonder licentie valt het moeilijk om studenten aan te nemen, begrijpen ze ook wel. Ze beloven me uit te nodigen voor het augustus concert, zodat ik met eigen ogen en oren kan beleven waar ze het over hebben. Ze nemen met een ‘warm handshake’ afscheid.

Laatste van de dag is Craig Stone van DPR, die dik doet over de opdracht die ze van Pixar gekregen hebben. We bezoeken het (nog) Sybase gebouw, waarna hij de verbouwing afdoet als een ‘piece of cake’, een eitje dus, in vergelijk met Pixar. Ik mag hem niet. Wel hangt hij Steve Jobs als een worst voor mijn neus. Hij claimt dat hij me bij Jobs kan introduceren, hetgeen als stagiaireplek voor onze studenten super zou zijn. Ik forceer een beleefde lach en beloof een vervolgafspraak te maken. Leeg, dat ben ik. Dus ben ik de mening toegedaan dat een ‘Townhousje’ verdiend is, en loop vol tevredenheid daarheen. Weer geweldige ontvangst en dito maaltijd. De weg terug naar het Four Points Hotel, over de loopbrug van de spoorweg, is een waar genoegen in de zwoele Emeryville avond. Nog één nacht daar en dan intrek in ons Emery Bay appartement. Als een kind zo blij.

Het intrekken is een waar genoegen, de spullen zijn geleverd en het is lekker om alles een plekje te geven. Snel even naar de plaatselijke art store om wat goedkope kunst te kopen om aan de muren te hangen. Wat je allemaal niet vermag met een hamer, wat spijkers, en een muur van gipsplaten. Het begint echt een ‘home’ te worden! Hier en daar moet ik een ‘extra’ gaatje toedekken met additionele art. So what? Gek hè, zo’n hamer leidt soms een leven van zichzelf. Ja toch, niet dan?

Met het marketingrapport stevig in mijn koffertje gepropt en vliegtuigtickets in m’n binnenzak, begeef ik me onderweg naar het vliegveld van Oakland. Het wordt een rare vlucht met Martinair 802, niet zozeer vanwege luchtzakken of iets dergelijks, maar wel van de hoeveelheid werk dat nog gedaan dient te worden en het gegeven dat mijn moeder weer in het ziekenhuis opgenomen is, en dat ziet er niet goed uit. M’n gedachten dwalen terug naar het moment dat mijn moeder op een feestje kennis maakte met mijn stiefvader. Ik was bijna 16 en mocht nog steeds graag naast m’n moeder zitten:

Maar liefst 36 jaar geleden! En bijna was ik met het bandje de ‘FBI Stars’ als Cliff Richard imitator naar Duitsland gegaan. De gitarist van de band, die al twee keer was blijven zitten, had me bijna overgehaald. Maar moeder Jo was onverbiddelijk, “eerst school afmaken”. Dan gebruikte ze een van haar verbluffende ‘one liners’ die me altijd zijn bijgebleven: “je kunt toch wel dansen, al is het niet met de bruid”. Oftewel, ga lekker op het toilet zingen. Immers, een douche hadden we niet, we moesten indertijd naar het badhuis. De landing op Schiphol haalt me ruw uit m’n gedachten en na alle formaliteiten staan oudste zoon Rick en vrouw Imelda me op te wachten om me naar het Havenziekenhuis te brengen. Tijdens de rit naar Rotterdam breng ik hen op de hoogte van de ontwikkelingen in de Verenigde Staten en word ik geïnformeerd over de situatie van mijn moeder, die ze onlangs nog bezocht hebben. Niet goed.

Na een klein uur komen we bij het Havenziekenhuis, en gezegd moet worden dat het er in de loop van de jaren cosmetisch niet op vooruit is gegaan. Ma reageert verheugd ons te zien en geeft me een dikke knuffel. Maar oh, wat is ze broos. Er is van de flinke vrouw niet veel overgebleven. Ze vertelt enthousiast dat ze binnenkort naar huis mag. “Om te sterven,” geef ik aan, onderweg naar Düsseldorf, nadat we emotioneel afscheid hebben genomen. Bedrukt komen we na zo’n twee-en-een-half uur in Düsseldorf-Hubbelrath aan, waar de hele familie in de armen gesloten wordt en Astrid er voor zorgt dat de inwendige mens ook aan z’n trekken komt. Na veel gepeins in het weekend besluit ik m’n vlucht van zaterdag de 13^e naar Miami te annuleren, waar ik o.a.

SoftImage zou bezoeken, een bedrijf dat software voor 3D computer animaties produceert. Want, mocht het zover komen met m’n moeder, dan wil ik er bij zijn. Allereerst informeer ik Gary die laconiek reageert: “you gotta do what you gotta do, Pete.” Inderdaad, dit moet gebeuren. Na hem wat ‘to do’ zaken te hebben aangereikt, dienen een aantal afspraken geregeld te worden.

Astrid laat me met rust, ze weet dat dit een paar weken vol stress gaan worden. Ze houdt de jongens ook bij me weg, hetgeen enerzijds prettig is en anderzijds pijnlijk. Er is ook zo ‘fucking’ veel te doen. Woensdag Kasteel Moersbergen met Frans van Mackelenberg. Of je op bezoek komt bij de inquisiteur. Daarna naar het ziekenhuis, waarna Eckart me bij hem thuis in Driebergen verwacht rond 20.00. Conference calls tot het me duizelt, en vrijdag worden Astrid en ik in Lommel verwacht om het papierwerk inzake het huurhuis dat we op het oog hebben af te ronden. Zaterdag hebben mijn broers in Rotterdam afgesproken om te bezien hoe we omgaan met de situatie van onze moeder, en uit te vogelen wie voor wat zorgt. Prettig is in ieder geval dat het WK voetbal bijna begint, een evenement waar onze moeder naar uitziet. Het Nederlandse team ziet er goed uit:

Leuke dingen in woelige tijden, herkenbare gasten!

Volgende week: wellicht gaan we een betere deal met Sybase maken, en een verdrietige periode in het verschiet.

Zo kon het gebeuren dat ik zo’n drie jaar geleden Astrid meldde dat ik me aan ging sluiten bij een gymklupje voor oudere jongelingen. Die viel bijna omver, omdat het zonder enige druk harerzijds door mij besloten was. Na een zware keuring, 15 oktober 2016, waar ik uiteraard probleemloos uitkwam – sterker nog, ze vroegen me zelfs of ik niet te jong was voor deze categorie. Oké, uitgeprobeerd bij Astrid, maar die tuinde er niet in. 24 oktober, de eerste les onder leiding van juffrouw Olinda, troffen zo’n 16 vreemdelingen elkaar voor het eerst, met uitzondering van buurman Chris, die me stomverbaasd vroeg wat ik daar kwam doen (die geloofde wel mijn verhaaltje!). Enfin, onderstaande foto, eerder genomen dit jaar op verzoek van de stagiaires (wedden dat je ze er niet uithaalt), laat een groepje mensen zien dat elkaar door dik en dun steunt.

Waarom ik dit ook vertel is om aan te tonen dat je een stel oudere mensen bijeen kunt zetten zonder dat het uitdraait op een wedstrijd wie de meeste pillen gebruikt, of het fluisteren over de kwalen van andere mensen. Wanneer je ze een voor een natrekt, dan hebben ze allemaal hun portie ellende gehad, het overwonnen en weer volle goede moed de toekomst in gemarcheerd. En daar waar wij als groep ondersteuning konden geven, hebben we niet verzaakt. Maandag was het einde van het seizoenfeestje, hetgeen dit keer bij ons thuis plaats vond. Het werd een genoeglijke boel, mede dankzij de inzet van Astrid (BBQ en andere lekkernijen), waar optimisme hoogtij vierde.

V.l.n.r. Ger, Astrid, Dorothea en PL die soesjes en minitompoezen serveert

Oh ja, het was ook genieten met de koffielikeur uit Ruurlo. Vind je het gek dat onze App-naam de ‘Gezelligste Sportclub’ is?! Astrid wil er ook graag bij, maar die is nog te jong. We moeten streng zijn. Twee van onze oudste leden tikken volgend jaar de 80 aan, en ondeugend dat ze zijn! Laten we het eens over Nederland-Zweden hebben tijdens het WK voetbal voor vrouwen. Op mijn verjaardag, hetgeen uiteraard in het voordeel van onze Leeuwinnen speelde. En, trouwe lezers, alle cijfers wezen op 1-0 voor Nederland. Immers de datum 3-7 maakt opgeteld 1-0. Mijn geboortejaar maakt opgeteld 1-0, evenals mijn leeftijd. Mijn leeftijd raden? Wie van de drie: 55, 73 of 64. Roept U maar! Zondag gaat het er om:

Ook die datum, 7-7, voorspelt de uitslag. Gaat echt spannend worden! En dan iets dat eraan kwam, onze Benjamin, Ivar geheten, is afgestudeerd! Trots verlaat hij de Erasmus Universiteit als International Bachelor of Science in Communication and Media. Da’s een mond vol en waard om gevierd te worden (uiteraard bij Het Drechthuis):

Trotse moeder Astrid met beduusde Bachelor Ivar

Dat beduusde was er na het tweede glas wijn wel af! In ieder geval voor ons ouders weer iets om tros op te zijn, en wanneer ze zich allemaal gaan gedragen als voornoemde ‘oudjes’, dan komt het helemaal goed! In ieder geval ben ik a.s. zondag vanaf 17.00 een paar uurtjes niet te storen! En niet vergeten, volgende week woensdag komt digitaal ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ nummertje 17 uit!

Gary en Peter arriveren bij ‘The Bureau’ in Sacramento – Peter moet vervroegd terug naar Nederland

Highway 680 naar Sacramento voert je niet bepaald door een inspirerende omgeving. Pas bij de brug over de Suisun Bay, van Martinez naar Benicia, wordt het interessant. Niet alleen vanwege het weidse watergezicht, maar meer vanwege de Amerikaanse mottenballenvloot die daar al roestend licht te wachten op de dingen (oorlogen?) die komen gaan.

“Pete, if only we could sell those for scrap value, we could buy Eckart out,” komt Gary uit de hoek. Gary heeft een natte droom om sloopwaarde van die boten aan te wenden om Eckart uit te kopen. “Just kidding man,” reageert hij omdat ik er het zwijgen toe doe. “Sure,” laat ik het erbij. Het lijkt me niet het moment om over uitkopen te praten terwijl we nog moeten beginnen. We passeren Vacaville waar het bord met ‘Premium Outlets’ me angstige voorgevoelens bezorgt.

Merkartikelen, die toch al goedkoper zijn in de V.S., worden hier ook nog eens met hoge kortingen aangeboden. “Shopping around the corner, Pete,” leest Gary mijn gedachten. Inderdaad, winkelen is niet bepaald mijn favoriete bezigheid. Na Davis komen de contouren van Sacramento in zicht. Eigenlijk een suffig provinciestadje, dat omhoog is gestuwd in de vaart der volkeren dankzij de ‘hoofdstad’ status. En zelfs dan nog zijn ze niet in staat geweest om meer dan één professioneel topteam aan zich te binden. De Sacramento Kings zijn de trots van de stad, uitkomend in de National Basketball Association (NBA). Eigenlijk kende ik Sacramento alleen maar van het gelijknamige liedje van ‘Middle of the Road’, begin 70-er jaren.

Staat me nog levendig voor de geest! Die bezongen het als ‘de plek waar je moet zijn’. Eh…..nee. Maar goed, het bureau is daar, dus we moeten er wel zijn. Bij het bureau worden we ontvangen door Patty Wohl, die ons net als bij de eerste ontmoeting op formele wijze begroet. Niets van de opwinding waarmee we hen toen verlaten hebben. Strikt zakelijk gaat ze door onze documentatie heen. Ze wijst ons op de ‘Maxine Waters Legislation’, hetgeen betekent dat we vanwege deze wetgeving onderhanden werk dienen te beschouwen als ‘niet verdiend lesgeld’. En grappig genoeg betekent dit dat we er pas later belasting over hoeven te betalen, hetgeen goed is voor de cashflow. Gary staart inmiddels wat dromerig uit het raam, dit interesseert hem echt geen bal. Na nog wat kleine wijzigingen schudden we haar hand en gaan de klamme buitenlucht in, waar het kwik inmiddels tegen de 30 graden loopt. “Nou, dat viel mee,” begin ik tegen Gary. Die kijkt me aan of ik Swahili aan het spreken ben. “Sorry buddy,” herstel ik me. Soms heb ik dat in m’n enthousiasme, dan gooi ik er wat Nederlandse praat uit. Na terugkomst zijn we in staat de wijzigingen redelijk snel aan te brengen en vrijdag kan het pakket terug naar het bureau. Wel is het zo dat we, dankzij onze rechtstreekse presentatie, zo’n drie weken gewonnen hebben. Zaterdagmorgen 23 mei: verward word ik wakker, “waar ben ik,” mompel ik. Ah, ik herken m’n hotelkamer. Nog steeds in het Four Points hotel. “Shit,” Gary moet dadelijk naar het vliegveld en de wekelijkse rapportage moet er ook nog uit. Okay, het pakket met wijzigingen is gisteren naar het bureau gestuurd. Afspraken voor volgende week zijn gemaakt met de City Manager, John Flores, en de lokale Kamer van Koophandel. Een en ander is geregeld door Hope Spadora van Sybase en Liz Altieri, de lokale directeur van de Summit Bank. Wat ik niet wist is dat de City Manager degene is die het voor het zeggen heeft in een stadje als Emeryville. De burgemeester is een gekozen positie, formeel hoofd van de gemeenteraad, maar heeft een full-time baan ernaast om in zijn levensonderhoud te voorzien. En dat is dus duur in Californië, zeker weten. Zeker nadat Gary en ik wat potentiële huizen voor hem en zijn familie hebben bekeken in Walnut Creek, een stad van circa 55.000 mensen een half auto uur ten oosten van Emeryville en Berkeley.

Voor $350.000 heb je niet eens ’n middelmatige woning. En, wil je in een goede buurt wonen omdat je privé scholen wilt vermijden, leg er dan nog maar een tonnetje of drie bovenop! In ieder geval goede maatjes met de City Manager in Emeryville worden, leg ik mezelf op. Ik neem een en ander met Gary door en fax het door naar Nederland.

Vervolgens breng ik Gary in de Van naar SFO, het drukke vliegveld van San Francisco aan de andere kant van de baai. Na een “Gary” hug wenst hij me het allerbeste voor de komende week en verdwijnt in de drukke vertrekhal. Hij ziet ernaar uit om terug te keren naar Florida en is ontsteld over de hoogte van de huizenprijzen. Welcome to California! Maandag 25 is het Memorial Day, de dag dat de Amerikanen alle militairen herdenken die in de diverse oorlogen gesneuveld zijn. Het wordt altijd ‘gevierd’ op de laatste maandag in mei, waarbij veel mensen militaire begraafplaatsen bezoeken en Amerikaanse vlaggetjes plaatsen.

Nationale militaire begraafplaats Arlington

Uiteraard, zou ik bijna zeggen, zal de dag eindigen met de gebruikelijke BBQ, hoewel het nog steeds regent. In ieder geval ken ik nog bijna niemand, derhalve ook nergens uitgenodigd en breng dus een groot deel van de dag op kantoor door. Daar voorzie ik het door Craig Deonik geproduceerde marketing rapport van de nodige aantekeningen en vragen. Wellicht dat ik hier en daar iets niet begrijp. Wellicht ook een cultuurkwestie. We’ll see. Mijn vriend de barkeeper kijkt me meewarig aan: “what’s up man?” Ik leg hem uit waarom ik hier in m’n eentje zit en meevoelend schenkt hij me een dubbele ‘Jack rocks’ in. “On the house,” glimlacht hij daadwerkelijk van oor tot oor. Natuurlijk weet hij dat ik een goede tipper ben. Maar toch. Lekker slapen daarna is geen straf. Craig Deonik is nu regelmatig op kantoor en genoeglijk sparren we over mijn op- en aanmerkingen inzake het marketingrapport. Ik krijg hier en daar een lesje, maar ben ook in staat hem van de gebaande paden te lokken en creatiever te zijn. Zijn ogen achter de dikke brillenglazen stralen soms ongeloof uit, maar hij heeft geen weerwoord. Woensdagmiddag loop ik naar Bucci’s, dat ongeveer tien minuten van kantoor ligt. Daar heb ik een lunchafspraak met City Manager John Flores en Hope Spadora. John is een creatieve en charismatische man die al heel wat goeds voor Emeryville heeft bewerkstelligd.

John Flores wiens vriendelijke uitstraling omgekeerd evenredig is aan zijn daadkracht

Hope is fantastisch en na de eerste aanvaringen is zij een eerste klas supporter van Ex’pression geworden. Tijdens de lunch bespreken we alle pro’s en contra’s inzake de geboorte van Ex’pression in Emeryville, maar ook het ‘gevaar’: The Martin Group. Wanneer we na de lunch afscheid nemen, zegt hij me toe te allen tijde voor ons bereikbaar te zijn en dat hij ons alle steun zal geven om door dit proces heen te komen. Als bewijs van zijn goede wil geeft hij me alle informatie over waar en wanneer ik hem kan bereiken, en met welk medium. “And, if there’s a clash with The Martin Group, we will favor you!” Da’s niet niks, wanneer The Martin Group vervelend gaat doen, dan krijgen wij het voordeel van de twijfel. Nu moet The Martin Group wel met hele zware ammunitie komen om ons neer te halen. Hope en ik praten nog wat na en zijn super enthousiast. De rest van de week is een wervelstorm van bijeenkomsten met verzekeringsmensen, alarmmensen, bankmensen, lunch bij de kamer van koophandel (ik verkoop de Ex’pression huid duur), architect conference call, telefoon installateur en tenslotte de man van de personele arbeidsvoorwaarden. Het circus Jeroen Bosch marcheert daadwerkelijk voorbij. Soms te droog voor woorden, maar een noodzakelijk kwaad. En hoera, we kunnen 12 juni ons appartement in. Dat wordt zondag meubels kopen! 1^e

Pinksterdag weliswaar, maar daar zit niemand mee. Hoera 2 is voor mijn Apple computer die 2 juni verwacht wordt. Inmiddels krijg ik dan ook kramp in mijn vingers van het schrijven van al die rapporten. Zaterdag de benefiet van een vriend van mijn zoon Rick, Rob Terheggen, die al geruime tijd in Marin woont en door Rick gehint werd om me eens op sleeptouw te nemen. Samen met vrouw Mary toeren we rond. Het is goed toeven naast een chauffeur die de plekjes kent en me via de Golden Gate brug naar Marin voert, waar we wat prachtige plekjes aandoen. Dat doet een mens goed na alle inspanningen en iedere keer ‘on top of your game’ zijn. Zondag steekt daar wat bleekjes bij af wanneer ik een keuze voor meubels maak bij Scandinavian Design, die zagen er na vergelijk met diverse folders er het beste uit. Ik verheug me erop het appartement te betrekken. Nu nog even een rapportje voor Nederland, en klaar is Kees.

Volgende week vrijdag terug naar huis, dan zitten de eerste vijf weken erop. Het thuisfront laat weten dat m’n moeder weliswaar weer opgenomen gaat worden, maar dat er geen noodzaak is om eerder terug te vliegen. Enerzijds prettig, anderzijds is het me zwaar te moede.

Volgende week: de eerste fase voor PR wordt aangepakt: ‘Rolling Thunder’ gaat kamerbreed in Californië uitgerold worden. Wat brengt de discussie met de bouwer van Pixar?

Begon natuurlijk al met lekker vaarweer op de Loosdrechtse plas. Beetje heet, maar a la. Het was goed toeven met kapitein Astrid en ketelbinkie Tinley (die haar kop introk):

Uiteraard werd de ontvangst van de Sparta (eredivisie!) seizoenkaart 2019-2020 met gejuich ontvangen, althans door het mannelijke deel van ons gezin.

Competitie begint ook gelijk leuk 4 augustus: Feyenoord-Sparta in de Kuip. Mocht Sparta in de competitie even veel geluk hebben als onze leeuwinnen tegen Japan, dan worden ze landskampioen. Overigens hoop ik wel dat onze voetbalmeiden Italië verslaan en dan gelijktijdig een plaats voor de Olympische Spelen bemachtigen. Duimen dus! Zondag kwam RevenYOU, een bedrijf dat beleggers middels algoritmes laat scoren op de beurzen, op RTL7 bij Harry Mens op de buis. Het effect was dermate groot dat mensen die geïnteresseerd raakten, na de presentatie van mede oprichter Michiel Stokman, de website van RevenYOU gingen uitpluizen – www.revenyou.io – Komen ze bij ‘advisory board’ mijn postzegel tegen. Wisten we niet, kreeg ik te horen. Sorry, bij deze nu wel! Dinsdag onder ‘erbarmelijke’ omstandigheden (32 graadjes, maar lekker koel in de auto) een bezoek gebracht aan Kampen. Kampen? Ja Kampen, dat prachtige middeleeuwse hanzestadje aan de IJssel.

Daar nemen we Amerikanen naar toe om het eivolle Amsterdam te ontlopen, en ze te laten zien dat er nog veel meer te bewonderen valt in Nederland (buiten Rotterdam). We bezochten de enige en echte stadsgids Reinier de Wit die met zijn Kampen and Beyond behoorlijk aan de stadswallen timmert – www.kampenandbeyond.com – Hij verzorgt op buitengewoon boeiende wijze stadswandelingen en overige arrangementen. Een ware professional! Bij restaurant ‘De Bottermarck’ ook zo’n pareltje, natuurlijk gelegen aan de Botermarkt, genoten we van een voortreffelijke lunch en bespraken toekomstplannen. Heerlijk om klankbord te zijn, waarbij Astrid zich ook niet onbetuigd liet! Warm afscheid genomen, airco op vriezen en lekker ‘cool’ weer in Loosdrecht beland. ’s Avonds Japan zien verliezen tegen lucky Nederland. Maar wat een klasbakken, buigen naar het publiek na de onverdiende nederlaag, en ook nog de kleedkamers opgeruimd. En de happy week denderde maar door: donderdag als bestuurslid van de Dutch Game Garden aanwezig bij de presentatie van de Games Monitor 2018, waarin het wel en wee van de Nederlandse Game industrie geanalyseerd is. Goede drie jaar achter de rug in vergelijk met de Game Monitor van 2015.

Managing Director JP van Seventer en Operations Manager Christel van Grinsven in opperbeste stemming na het ‘baren’ van deze klus!

De opluchting straalt van hun gezichten, ook vanwege de prima resultaten van de gamewereld ten opzichte van de vorige Games Monitor. Een week zonder een enkele smet, da’s niet mogelijk zou je zeggen. Toch wel. ’s Middags op weg naar Leidschendam waar wederom een roadshow van RevenYOU plaatsvond. En weer een prima presentatie:

Enthousiaste oprichters Colin Groos en Michiel Stokman begeesteren potentiële investeerders

Komt een man naar me toe wiens naam ik niet kan noemen (Joop van Rossum) die zich voorstelde “u kent mij niet, maar u krijgt de groeten van mijn vrouw.” Blijkt Ida van den Herik te zijn met wie ik in de 80-er jaren samengewerkt heb met de organisatie van computershows. Een werd er nog geopend door Pieter van Vollenhoven. Onder het genot van een glaasje chardonnay hebben we ruim een uur heerlijke verhalen opgehaald. Of we elkaar al jaren kenden! Uiteraard sloot de week goed af met de winst van de V.S. op Frankrijk, hetgeen bij winst vanmiddag van Nederland een plaats op de Olympische Spelen garandeert. Nogmaals: duimen! En niet vergeten: a.s. woensdag komt aflevering 16 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ in de digitale brievenbus.

Gaat The Martin Group dwarsliggen, en loopt het bezoek aan het bureau in Sacramento wel goed af?

We weten dat de heren van The Martin Group, die we gaan bezoeken in San Francisco, een behoorlijke vinger in de pap hebben bij de lokale overheid. Zo hebben zij parallel aan Highway 80 ruim 6500 vierkante meter getransformeerd in 684 wooneenheden, een shopping centrum, een openbare marktplaats, alsmede de United Artists bioscoop met maar liefst 10 schermen. En, geinig genoeg, wij gaan een appartement huren in de Emery Bay Club & Apartments:

Leuke binnenkomer, vinden Gary en ik. Gary Breen, onze makelaar, die er uiteraard ook alles aan gelegen is dat de heren van The Marketing Group ons welgezind zijn, wacht ons op bij de receptie. Het moet gezegd, Toby Taylor en Tom Gram ontvangen ons uiterst hartelijk. Joviaal feliciteren ze ons met de aankoop van het Sybase gebouw. Geen woord over de benodigde parkeerplaatsen. Vervolgens doen Gary en ik dezelfde opvoering als bij het bureau in Sacramento. En het moet gezegd, onze ‘dog and pony show’ wordt goed ontvangen. Gary en ik raken steeds beter op elkaar ingespeeld. We wisselen wat details uit, waarna beide heren ons verzekeren dat ze er uiterst serieus naar zullen kijken. Sterker nog, ze zullen zich opstellen als de ‘friendly neighbor’. Jazeker, beter een goede buur dan een verre vriend! Zoals het er nu naar uitziet gaan ze ons niet lastig vallen, en waarom zouden ze? De strijd is gestreden. Breen is uiteraard ook tevreden en complimenteert me omdat in zijn oren mijn accent nog amper merkbaar is. Daar moet je mee oppassen, heb ik inmiddels gemerkt. Met complimenten zijn ze hier niet zuinig en wanneer je een vraag stelt, is het normaal wanneer iemand eerst zegt “excellent question.” De eerste keer kijk je alle kanten op omdat jezelf van je eigen vraag niet bepaald onder de indruk bent. Maar goed, ik knik minzaam en schud hem de hand. Voor de provisie die hij gaat vangen wil ik ook wel een compliment over de heg gooien. Enfin, Gary en ik gaan verder met ons levenswerk, zo lijkt het, de applicatie voor het bureau. Het wordt laat en vervolgens weer vroeg. Het is donderdag, vandaag gaan we de GM Van ophalen, maar eerst applicatie, applicatie. 14.30: de Van staat klaar en nadat we al het papierwerk hebben ingevuld, gaan we als opgewonden teenagers in die grote bak op weg naar San Francisco, waar we een rondleiding krijgen bij Wired Magazine.

Dit alles om in een goed blaadje te komen bij Jane Metcalfe. Immers, haar willen we echt wel als lid van de Raad van Commissarissen aan boord hebben. Co-Founder Wired Magazine: da’s een lekker uithangbord. Het is informatief, buitengewoon interessant en vooral goed, zeker voor mij, om te weten wat er zoal speelt in het Amerikaanse techwezen. Tevreden toeren we met onze Van terug naar Emeryville, hakken een hamburger naar binnen en gaan weer verder aan de slag met de applicatie. Wat staat er verder nog op het programma? Ik maak wel een ‘To Do’ overzicht, laat ik Gary weten, zodat er wat klaarheid gebracht wordt. Gewillig stemt hij in, dit is niet zijn sterkste kant. Als volgt: 1) liquiditeit overzicht maken 2) vrijdag naar kantoor wanneer Pacific Bell de telefooncentrale installeert 3) met Mike Taylor alle benodigde verzekeringen bespreken (morgenochtend om 10 uur) 4) fysiek Sybase gebouw controleren (morgen 15.30) 5) afspraak met het bureau in Sacramento definitief voor a.s. dinsdag bevestigen 6) applicatie komend weekend afronden 7) bij Kinko’s a.s. maandag een kopieerapparaat reserveren om een aantal kopieën van de applicatie te maken 8) dinerafspraak met Nadine Storyk (dochter van) vrijdagavond om haar rol als onze persoonlijke assistent te bespreken 9) industrie ondersteuningsbrieven voor oprichting van Ex’pression nagaan en bij applicatie voegen 10) applicatie voor het gebruik van de school afmaken en in de loop van de komende week naar het betreffende comité van de City of Emeryville sturen

“We got a top-10, Gary, what do you think?” Gary stuitert achterover en mompelt zachtjes “how about a beer?” Dat lijkt me een goed idee, want het gaat een lang weekend worden. De nacht is kort, maar een compacte slaap geeft de nodige rust. De vrijdag gaat als een flits voorbij, met name de controle van het Sybase gebouw schept veel vreugde. De mogelijkheden zijn eindeloos. Met Nadine Storyk, natuurlijk in ‘The Townhouse’, is het niet alleen plezierig, voedzaam en wat van dies meer zij, maar aan haar zullen we echt een goede hebben om ons te ondersteunen met die moeilijke eerste fase. En, vind ik uit, ze heeft al het een en ander voor Gary met betrekking tot Ex’pression gedaan in Florida. Helemaal op de hoogte dus.

Zaterdag en zondag brengen we op kantoor door omdat we dinsdagochtend 10 uur bij het bureau in Sacramento verwacht worden. Het zaterdagrapport wordt ook geproduceerd en verzonden per fax.

Tussen de ‘buien’ door bel ik mijn oudste broer Hans om te vragen hoe het met ons moeder gaat. “Niet best,” komt het korte antwoord. “Waarschijnlijk gaat ze weer terug naar het ziekenhuis, maar wees gerust, we houden een oogje in het zeil.” Ik verzoek hem mij onmiddellijk te informeren wanneer er iets fout dreigt te gaan. Met 9 uur tijdsverschil en een vlucht van een kleine 11 uur, wil er al snel iets verkeerd gaan. “Doe ik, broertje,” sluit hij af. Het voelt plotseling beroerd, die afstand. Gedane zaken nemen echter geen keer, dus weer aan de slag. “Hey Gary, there is a miscalculation in these class schedules,” merk ik een rekenfout op. Gary is niet te raken: “Yo, my man Pete, that’s why you will become the CEO.” Maar zover is het echt nog niet, mijn benoeming tot CEO is absoluut niet officieel. Ik bedank Gary voor het compliment, waarna het ploeteren met de papiermassa continueert. De nacht omarmt ons uiteindelijk als verloren zonen. Morpheus is onze grootste vriend en strooit met zoete dromen van succes.

Maandag 18 mei komt hortend en stotend op gang. De twee dikke ordners die we geproduceerd hebben, dienen nu aangevuld te worden met brieven ter ondersteuning van bedrijven in ons vakgebied, maar ook hardware leveranciers en TV en film producerende bedrijven. Mensen die claimen onze afgestudeerde studenten in dienst te willen nemen. Liefst beroemdheden, ‘Names’ dus. Twee van die mensen, studiobaas Arne Frager en Jane Metcalfe, ontbreken nog, dus die gaan we achter de broek zitten. Genoeg over Jane Metcalfe, want Arne Frager mag er ook zijn. Zijn studio, ‘The Plant’ in Sausalito, is beroemd geworden vanwege de beroemdheden die daar opgenomen hebben. Wat te denken van Prince, Mariah Carey en Whitney Houston? Meer? Fleetwood Mac, Aretha Franklin, Metallica en Santana. Daar wil je als afgestudeerde geluidsman wel werken, dunkt me.

Carlos Santana en Arne Frager: dikke pret

Nu de brief van Arne nog, zelf ook een ‘Name’ in de industrie. Even na drie krijg ik Arne te pakken, hij belooft de brief per koerier te laten bezorgen. Bij de derde poging krijg ik Jane Metcalfe om half 6 te pakken, maar die gaat de brief per fax versturen. Ook goed. Gary houdt zich in de tussentijd bezig met Steve Fee, die de tekeningen van het Sybase gebouw nodig heeft. Zo is het al met al gezellig rommelig, echter, de boeken zijn nog niet compleet. Na haastig een broodje naar binnen te hebben geslagen, komen tot onze opluchting de laatste documenten binnen en kunnen we gaan kopiëren bij Kinko’s. Lang leve de 24/7 maatschappij want de klok wijst inmiddels 10.45 PM aan, oftewel 22.45. Na anderhalf uur kopiëren besluiten we om de rest een uurtje of 7 later te doen, we maken te veel fouten. Voordat we naar Sacramento vertrekken, dus vroeg uit de veren. Alhoewel ik lichamelijk moe ben, komt de slaap moeilijk. Hier en daar vluchtige slaapmomenten, maar gelukkig breekt de nieuwe dag weer aan. 07.30 het karwei bij Kinko’s afmaken om vervolgens de weg naar Sacramento in te slaan. In de ‘forest green’ GM Van geven Gary en ik elkaar een ‘high five’, we zijn vol goede moed.

Volgende week: Gary en Peter arriveren bij ‘The Bureau’ in Sacramento – Peter moet vervroegd terug naar Nederland

Tevreden keek Heer Drumpf in de spiegel. Eindelijk kon hij zijn ware ik aan de massa prijsgeven.

Er staken weliswaar nog wat stukjes van de blonde fakepruik door het zwart, en ook de hoorntjes had hij niet helemaal kunnen verdoezelen, maar al met al kon Lucifer trots op hem zijn. Stiekempjes was hij altijd jaloers geweest op de snor van veiligheidsadviseur John Bolcom, alleen dat middenstuk, daar bleven de zwarte haren maar doorheen prikken. 73 jaar geleden was hij op de wereld gezet om uiteindelijk de machtigste duiv….. eh mens op aarde te worden. En man, oh man, wat had hij er voor moeten knokken. Allereerst moest hij natuurlijk leren om met geld om te gaan, en toen hij op een gegeven moment er een miljard doorheen geslingerd had, moest Lucifer in 1994 weer ingrijpen. Maar daarna was het een stuk makkelijker geworden, met name in het bankwezen. De Germaansche Bank zat op een gegeven moment zo dik in de ‘scheisse’ dat ze hem maar lekker aan lieten lenen. Toen begon hij mensen en politici te kopen, hetgeen makkelijk was omdat ze zo ongelooflijk ijdel zijn. “En eikels,” gniffelde Heer Drumpf erachter aan. Hoewel de ‘tegenpartij’ recentelijk een overwinning behaald had, fake natuurlijk, had hij in de senaat, die notabene de minderheid van het klootjesvolk vertegenwoordigt, de schildpad zitten, die alles gewoon tegen kon houden; wat een lachertje deze democratie.

Mitch McTurtle in volle glorie.

En, omdat hij een schildpad is, is het natuurlijk makkelijk verdedigen dat alles zo langzaam gaat. Wat een giller! Hij had nog één tegenstander van formaat: een lispelende vrouw wiens feeëngezicht niet haar leeftijd verraadde. Nana Pellegrosi.

Wel naar dat het een vrouw is, die kon hij niet zo vernederen als al die anderen die hij inmiddels al voor de bus gegooid had. Ook wel griezelig, zo’n vrouw die niet voor hem kroop. En dan dat vingertje! Helaas kon hij voor wat betreft Pellegrosi niets uit zijn duim zuigen, in zijn geval uit zijn hoorn, om haar in een kwaad daglicht te stellen. Hoewel, ze hadden pas een speech van haar dermate veranderd dat het leek of ze dronken was. Een kleinigheid omdat ze van nature slist. Of, dacht Heer Drumpf er geniepig achteraan, omdat haar gezicht te veel gelift was. Zijn badge als Junior Lucifer had hij met verve behaald. Hoge cijfers voor alle vakken: #Bedriegen #Overspel (uitmuntend zelfs) #Frauderen #Liegen in extremis #Trouweloos #MeToo (zonder veroordeeld te zijn) #Bully. Kortom; Drumpf Sr zou er uitermate tevreden over geweest zijn. Het enige dat overbleef was de eis om te regeren zonder limiet. Lukte dat, dan kon hij op bevel van Lucifer ook het Vaticaan aanpakken. Heer Drumpf houdt niet van een paus die een mening geeft over iets waar hij niet bij betrokken is. Voor wat betreft de Islam moest hij nog uitvogelen wie de ‘good guys’ zijn. Daarvoor hoefde hij natuurlijk alleen maar op z’n (geheime) bankrekening na te gaan wie het meest gestort had. Maar goed, allereerst maar eens er voor zorgdragen dat er nog maar één partij bestaat, met uitsluitend goede figuren. In ieder geval moeten ook de mannen met de witte puntmutsen beloond worden. En zeker de Heer Drumpf bikers niet vergeten! Nu Lucifer even contacten om hem te melden dat een van zijn grootste projecten, het scheiden van kinderen en ouders aan de grens, een groot succes was geworden. En dat pakte faliekant verkeerd uit. Of het nu Lucifers eigen verleden betrof, of toch nog het engelachtige restant in hem, wie zal het weten, maar wel deed hij het voorkomen of hij Heer Drumpf beloonde. Immers, diens grootste wens was van boven af de aarde te blijven bezien en controleren. Dat werd ingewilligd, echter niet zoals Heer Drumpf voorzien had!

Let op: a.s. woensdag glijdt ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ 15 in de digitale postbus!

Gaat de deal met Sybase nou wel of niet door, en Gary en Peter werken koortsachtig aan de applicatie voor het bureau.

Merkwaardigerwijs word ik ’s ochtends met een duffe kop wakker. Heb ik nooit. Ik besluit alvorens de hotelprijs voor de komende periode uit te onderhandelen, de kapper te bezoeken, inclusief een kleine scalp massage. De kapper bezweert me dat ik het kleine beetje haar moet laten staan, en vooral koesteren. Ja, ja, 10 minuten verder en $15 afrekenen! Maar, dat dient gezegd, ik voel me een stuk frisser. Bij het Four Points Hotel kom ik uit op een forse korting voor de lopende maand, waarna ik me opmaak voor de bijeenkomst met Dawn Cardi en Gary Breen om de inhoud van de Letter of Intent te bespreken. We zijn er snel uit omdat we voor de $7,6 miljoen optie gaan, met zekerheden dus. Cardi en Breen zullen gezamenlijk het stuk opstellen, waarna Breen het persoonlijk bij Hope Spadora gaat afleveren. Het lange wachten kan gaan beginnen.

Het wordt inderdaad een nerveuze langdurende middag, waarbij ik een begin maak met het schrijven van het interim rapport, dat ik bij voorkeur elke zaterdag het licht laat zien. Bij gebrek aan een computer, schrijf ik nog steeds zo keurig mogelijk, ook al omdat het gefaxed moet worden, in hoofdletters, met een zwarte balpen.

De klok tikt en tikt. Ik hou me bezig met onnozele administratieve bezigheden onder het motto ‘ledigheid is des duivels oorkussen’. Rond kwart voor vijf gaat de telefoon; Gary Breen. M’n hart slaat een slag over: “and?” “Hope is verbally in bed with us,” komt Breen bijna door de telefoon heen. “But……” wat nou ‘maar’, denk ik. Het valt mee, iemand van de Sybase Raad van Commissarissen dient uiteindelijk het stuk te ondertekenen waar we het mondeling over eens zijn. Voor het weekend zal het afgehandeld worden, omdat het volgens Breen een ‘rubber stamp’ is. De uitdrukking om aan te geven dat Spadora in deze volledig vertrouwd wordt door haar superieuren. Allereerst bel ik Gary om dit heuglijke feit mede te delen. De reactie van Gary is voorspelbaar: “that’s fucking fantastic, Pete,“ brult hij door de telefoon, “We’re making fucking history.” We zijn het erover eens dat we “Nederland” pas informeren wanneer we het getekende stuk in handen hebben. Zo wordt vrijdag toch nog een zenuwachtige aangelegenheid, maar er is zat werk aan de winkel: om kosten te besparen gaan we een appartement in Emeryville huren, dus meubels kopen, daarnaast moet het grotendeels door Gary geschreven applicatiestuk tot uit den treure door worden genomen, alvorens we het bij het bureau gaan presenteren. Tevens zijn we overeengekomen om Gary maandelijks een toelage te verstrekken van $7.500 tot het moment dat hij naar San Francisco verhuist. Mijn telefoon geeft aan dat Gary Breen weer aan de lijn is. Het zal toch niet……. Maar nee, Breen meldt dat hij onderweg is met het door Sybase getekende contract; een golf van blijdschap en opluchting overweldigt me. Het wordt een gek weekend. Overlopend van enthousiasme schrijf ik het rapport af, koop meubels voor kantoor, kies een telefooninstallatie, val vervolgens ’s avonds uitgeput in slaap. Zondagmorgen begin ik me echt te ergeren aan de constant neervallende meiregen, ondanks dat de temperatuur zeer aangenaam is. Iedereen die me benijd heeft met mijn Californië trip, zit me nu stilletjes uit te lachen, somber ik. Zondag 10 mei, Moederdag, mis ik onze gebruikelijke liefkozerijen, door de telefoon komt het niet echt intiem over. ‘Alleen’ blijkt dan echt wel een beetje eenzaam te zijn. “Geen zelfmedelijden,” maan ik mezelf. Gelukkig maakt sport op TV veel goed en lees ik uitgebreid over de mogelijke fusie van Chrysler met Mercedes-Benz, hetgeen volgens de berichtgeving een deal van maar liefst $80 miljard zou kunnen beteken.

Daimler and Chrysler in merger talks

Shares soar on prospect of $80bn deal

· Michael Harrison in London David Usborne in New York and Imre Karacs in Bonn

· Thursday 7 May 1998

The Independent

DAIMLER-BENZ and Chrysler set the automotive industry alight yesterday after confirming they were in merger talks to create the world’s fifth largest car producer with sales of $130bn (pounds 78bn) and a market capitalisation of $80bn.

A combination of Daimler, Germany’s second biggest car group, and Chrysler, number three in the US, would bring together marques such as the Mercedes S-Class, the Jeep and Dodge Viper sports car and would pose a serious competitive threat to BMW and Volkswagen.

“Dat zijn nog eens bedragen,” praat ik hardop. Wat mij betreft mag maandag qua actie nu beginnen! Maandagochtend ben ik net na acht op ons kale kantoor in Emeryville, waar een schoonmaakploeg even later aan de slag gaat om de ruimte volledig te reinigen, voordat het meubilair arriveert. En dat was hard nodig, het was een echte baggerzooi. Na en lange dag volgepakt met klein geneuzel, ook onderdeel van het entrepreneur zijn, ga ik even een hapje eten bij ‘The Townhouse’, enerzijds gedwongen door de omstandigheden, omdat ik geen vervoer heb, anderzijds is het daar goed toeven. Niet alleen qua voedsel, maar ook omdat een groot deel van Emeryville’s artistieke bewoners daar acte de présence geeft. Netwerken dus! Hoe prettiger de omgeving, hoe relaxter er contact gemaakt kan worden. De volgende dag verwacht ik Gary, en dan kunnen we een ruk gaan geven aan de applicatie en alle andere openstaande punten. Dinsdagochtend bezoek ik de GM dealer in Oakland om een transportbusje, op z’n Amerikaans een Van, uit te zoeken. Gary en ik hebben besloten dat we sowieso zelf vervoer nodig hebben, en later ook in staat willen zijn om (potentiële) studenten lokaal vervoer aan te bieden. Niet alleen om ze binnen te krijgen, maar ook om ze daar te houden. Verkoper Jim Hutchinson houdt een gloedvol betoog, en ik kan geen optie opnoemen of hij heeft een vehikel op zijn parkeerplaats staan die daaraan voldoet, en sleurt me daar dan ook heen. Hij weet als door de wol geverfde verkoopman dat wanneer het prooi zonder handtekening het perceel verlaat, je hem of haar als klant weleens verloren zou kunnen hebben. Uiteindelijk valt mijn oog op een, zie ik op de sticker, ‘forest green’ voertuig. Mooi groen is niet lelijk. Probleempje: ik kan het niet kopen omdat ik geen social security nummer heb, maar ook geen Amerikaans rijbewijs. Daar moet Gary dus voor ten tonele verschijnen. Ik zet een handtekening en we spreken af dat ik donderdag met Gary de GMC Van op kom halen, waarbij we de benodigde papieren en cheque ter hand zullen stellen. Tevens maak ik wat foto’s, waarna ik, in samenspraak met Gary, Silent Planet opdracht geef om een ontwerp te maken, zodat we de Van als reclameobject kunnen gebruiken. Rond half zeven arriveert Gary in het hotel, vermoeid, maar lawaaiig als altijd. Kwajongensachtig enthousiast bespreken we de voortgang en de uit te voeren acties van de week. Opwinding over wat we aan het doen zijn bezwangert de omgeving. Het gaat gebeuren, het gaat gebeuren! “Abso-fucking-lutely,” murmelt Gary, net voordat hij indommelt in een van de foyer fauteuils. “Time to hit the hay, buddy,” schud ik hem wakker, waarna hij gewillig z’n kamer opzoekt. Het kostte even wat moeite om Gary woensdagmorgen weer aan de praat te krijgen, maar na een bergje pancake’s met stroop verslonden te hebben, en de nodige koffie, zijn we 9 uur klaar om in conclaaf te gaan met Craig Deonik. Tot onze verbazing is hij in gezelschap van een jongeman, Byron geheten, die hij voorstelt als computerspecialist, en ons wel eens zeer van pas zou kunnen komen. We luisteren kortaf naar diens prevelement en besluiten dit voorlopig te parkeren om uitsluitend marketingzaken te bespreken. Ook Gary raakt onder de indruk van de kennis van Deonik. Na een vervolgafspraak te hebben gemaakt, nemen we afscheid van Craig en Byron. “Akward,” meent Gary, mijn mening onderschrijvend dat het meenemen van die Byron merkwaardig was. “Oh well,” andere zeden, andere gewoonten. ’s Middags om 2 uur wacht ons een belangrijk onderhoud met twee principalen van de The Martin Group, Toby Taylor en Tom Gram. Even voordat dat plaats gaat vinden krijgen we van Silent Planet het ontwerp van de GM Van door:

“Oh, my God,” roepen Gary en ik in koor, “this is the bomb.” High van alles wat deze week gepasseerd is, en met dit ontwerp als afmaker, voelen we ons sterk om het gesprek met The Martin Group aan te gaan, onze concurrent inzake het Sybase gebouw.

Volgende week: gaat The Martin Group dwarsliggen, en loopt het bezoek aan het bureau in Sacramento wel goed af?