Laanen's Luim

Kroatië in de finale, wie had dat gedacht? Poetin dus, die zag het aankomen toen Kroatië afstevende op een verlenging in de kwartfinale tegen Rusland. Uiteraard is de slogan voor Poetin (met dank aan een vulgaire Amerikaan): “Russia First”. En zo kon het gebeuren dat een minuut voor het reguliere einde doelman Subasic uit het niets getroffen werd door wat leek op een hamstring blessure. KGB insiders wisten wel beter, Poetin zou dit klusje persoonlijk klaren en Rusland door de verlenging slepen:

“Helaas”, penalty’s werden Rusland alsnog fataal. Met dank aan een facebook vriend. Afgelopen zondag in Ziggo Dome hebben Astrid en ik ons zo’n 2,5 uur kostelijk vermaakt met hetgeen de 76-jarige Paul Simon op de bühne presteerde. Fabelachtig, met een geweldig 12-koppig orkest ter ondersteuning. Oor recensent Sven Gerets schreef er een stuk over dat bijna perfect was tot hij het volgende stelde:  “Over Bridge Over Troubled Water vertelt hij (PL: Paul Simon) dat hij een moeilijke band heeft met het nummer. Over hoe hij het ooit heeft weggegeven, zodat anderen het konden zingen.” Daaraan kon je merken dat Gerets begonnen was bij Paul Simon, en niet bij Simon & Garfunkel. Hij wist niet dat hun grootste album de gelijknamige titelsong droeg:

Simon had het nummer geschreven op de stem van Art Garfunkel, die het zodanig vertolkte dat het nimmer verbeterd is. Paul Simon zei ook tijdens het concert dat hij het nummer aan Arty gegeven had. Uitgebracht in 1970 werd het ook hun laatste studio album. Het album verkocht wereldwijd meer dan 25 miljoen exemplaren, stond 10 weken op #1, bleef 85 weken in de charts en de titelsong won maar liefst 5 Grammy onderscheidingen. Lust u nog peultjes? Zo teruglezend lijk ik wel een muggenzifter, maar ja, geschiedenis hoort nu eenmaal fake proof te zijn! Nog wat fun facts: terug in de tijd in Californië had ik het genoegen om Randy Newman (oh, oh, al die beroemdheden) te begeleiden rond een concert in Martinez. We kwamen ook te praat over Paul Simon en hoe jaloers hij was op de kop grotere Art Garfunkel met die engelachtige stem. Het ergste was dat men dacht dat de langere Garfunkel ook nog eens die songs schreef. Blijkt dat Garfunkel 15 cm groter is dan Simon, maar slechts 1.75 meet. En zo klein oogde Paul Simon ook op de bühne, maar wel met een stem die de Ziggo Dome vulde. Top concert! Een andere kleine man zit hier:

hij ziet de dagen, uren en minuten traag als stroop aan hem voorbij trekken. September, zo dichtbij en toch zo ver weg. Indien er een God is, dan dient hij er op toe te zien dat Jaitsen Singh parool of gratie krijgt. Daarom heb ik Jaitsen een brief geschreven die hem aanspoort om hoop niet op te geven. Iets of iemand tussen hemel en aarde moet toch empathie hebben voor deze man die beetje voor beetje ook nog eens z’n gezondheid aan het verliezen is. Hoop houdt ons gaande: Nil Desperandum!

Het was niet de bedoeling dat de 500^e Luim deels een Rutte uitgave is geworden. Het diende zich echter allemaal aan op een dienblaadje. Vandaar. Wat een brutaaltje is die Rutte toch! Die heeft zomaar “no” gezegd tegen die beschaafde meneer Trump. Toen ik dat grote nieuws vernam, stormde ik naar YouTube om dat met eigen ogen en oren tot me te nemen. Wat een teleurstelling. Hij zei het wel, maar Trump trok zich er niets van aan.

Het had iets van de klassieker ‘de muis die brulde’. Of die mop over de muis en de olifant die samen over een brug lopen. Zegt de muis “wat stampen we lekker he?!”. De beroemde Bette Midler vatte het op twitter als volgt samen:

1. Bette Midler?Verified account @BetteMidler Jul 3

Yesterday the Dutch Prime Minister said “No!” to Trump’s face! But Trump just ignored his “No!”. Almost like the Dutch PM was a woman!!

538 replies3,400 retweets17,282 likes

Vertaald: Gisteren zei de Nederlandse Minister President “Nee!” in Trump’s gezicht. Maar Trump negeerde zijn “Nee!”. Bijna alsof de Nederlandse PM een vrouw was. Daar gaat een heldendaad de plee in. Om een zo gedegen mogelijk inzicht te krijgen in deze gecompliceerde wereld, neem ik informatie tot me van links naar rechts. Wanneer je dan een artikel leest dat zowel in een linkse krant als rechtse krant gestaan zou kunnen hebben, dan raak je in verwarring. Zo stootte ik op een Volkskrant artikel over Rutte van Ariejan Korteweg met de volgende kop:

Tegen Rutte is geen kruid gewassen: hij heeft zowel het Binnenhof, als Brussel aan zijn voeten

Ik dacht eerst dat het een VVD reclame was, maar buiten alle loftuitingen was er toch nog iets op Rutte aan te merken, lees en huiver:

Mocht hij al gebreken hebben, dan zijn die van het onzelfzuchtige soort: de neiging gebreken van zijn getrouwen met de mantel der liefde te bedekken en hen tot ver voorbij hun houdbaarheid in bescherming te nemen.

Allemachtig, de rij is eindeloos, van leugenaars tot mensen als ex VVD voorzitter Henry Keizer die nu door het Openbaar Ministerie wegens oplichting en valsheid in geschrifte aangepakt wordt. Er zou inmiddels bij hem voor €20 miljoen beslag gelegd zijn. En wanneer je al Rutte’s leugentjes over de jaren achterelkaar plaatst, dan krijg je ook een imposante rij. Rutte is zeker getalenteerd, maar met kanttekeningen, vooral waar het de verbetering betreft van hen die het toch al goed hebben. Journalist Korteweg deed inderdaad zijn naam eer aan door de smalle paadjes van de waarheid te vermijden, en daardoor had het stuk net zo goed in Prive of Story kunnen staan. Waterverf!

Leuker was mijn 72e verjaardag. Het enige dat ik God-zij-dank met Trump gemeen heb. Zo oud al, hoor ik menigeen in verbazing uitroepen. Inderdaad. Hetgeen mij het meest plezierde was het feit dat de honderden felicitaties de tijd overbrugde van mijn eerste serieuze baan, Amerikaanse Leger Rotterdam, ik was 21, tot nu, inclusief alle banen of zaken die ik opgezet heb. Volgens mij heb ik iedereen geantwoord, hetgeen nog een hele job was, ook al omdat je soms ondergedompeld wordt in ‘memory lane’. De onschuld van deze jeugdige Peter is niet echt meer aanwezig:

Wel hoop ik nog jaren door te kunnen gaan met zaken die ik momenteel onderhanden heb. Ook weet ik me gesteund door vrouw Astrid, een baken om van te houden. En dat doe ik dan ook. Een van die ‘zaken’ betreft natuurlijk de onschuldig vastzittende Jaitsen Singh. Stiekempjes had ik gehoopt, dromer als ik ben, dat mijn grootste verjaardagscadeau uit Californië zou komen; een onderhoud met Gouverneur Brown. Helaas. Sommige mensen menen dat het komt vanwege mijn Trump aversie. Die kan ik gerust stellen, Brown heeft net zo’n afkeer van Trump als ik. Derhalve; Nil Desperandum!

Het volgende schreef ik in mijn Luim van 12 november 2016: “Ter afsluiting; voor het eerst in mijn bestaan ben ik lid geworden van een politieke partij; D66. Niet alleen vanwege de zaken waar ze voor staan, of tegen het gevaar Wilders, maar ook omdat lijsttrekker Pechtold een van de weinigen was in de Nederlandse politiek die zei waar het op stond.” Man, oh man, wat heb ik me daarin vergist. Zodra D66 in de coalitie kwam veranderde Heer Pechtold als een blad aan een boom, danwel “zo de wind waait, waait mijn rokje”. Waar is die frisse oppositieleider gebleven? En niet alleen dat, dan is er ook nog zijn geschenkflatje van ruim €160.000 dat door hem als prive bestempeld wordt. Wie krijgt dat nou? Heeft een van jullie al in de vriendenkring gesondeerd of dat wel meer voorkomt? Ook al zou die gulle Canadese gever zijn holmaat zijn geweest, so what?! Wees er open over, daarmee schakel je de roddelmachine uit. Deze van Hein de Kort vond ik wel aardig:

Overigens dacht de Raad van Europa daar anders over en tikte de Tweede Kamer behoorlijk op de vingers. Rutte werd buiten beschouwing gelaten omdat diens vingers reeds behoorlijk afgetikt zijn. En ook het referendum, en……Groningen, en….. Duidelijk is dat principes worden verlaten zodra men aan de macht komt, er wordt van harte meegejokt en meegedraaid. Sorry D66, er wacht u een “PvdA” doemscenario bij de volgende verkiezingen, ook wel het Rutte effect genoemd. Over Rutte gesproken, denk dividendbelasting, ik moest j.l. woensdag enorm lachen over de kop van deze rake column in de Volkskrant:

COLUMN SHEILA SITALSING

Als je Shell heet, of Unilever, mag je vrij pinnen bij het Torentje

Tot zover de uitzending voor politieke partijen. En dan nu het WK voetbal: Duitsland naar huis. Sommige grappen daarover waren ronduit zeer humoristisch, sommige met tweede wereldoorlog beelden ronduit onsmakelijk. Vergeet niet dat Duitsland ons grootste exportland is, zo’n klant dient niet altijd geschoffeerd te worden. Uiteraard hadden zij ook wat te schrijven toen Nederland uitgeschakeld werd tijdens de kwalificatiereeks:

“Holland boekt zomervakantie 2018” kopte Bild. Dus kunnen wij nu constateren dat door de uitschakeling van Duitsland de Nederlandse stranden weer genoeg klandizie van de oosterburen gaan krijgen. Tot zover ons economi……eh, onze sportrubriek. Het grootste deel van ons verblijf in Calfornie hebben we doorgebracht in Crystyl Ranch, Concord, en alle bosbranden waren tot onze terugkeer naar NL op redelijk veilige afstand. Tot gisteren:

Zo’n 250 bewoners werden geëvacueerd maar konden gelukkig ’s avonds weer huiswaarts gaan. Al onze buren en vrienden daar zijn ongedeerd, twee brandweermannen raakten licht gewond, hetgeen ons altijd dichtbij zoon Kaj brengt, het blijft een beroep met risico’s. Voor wat betreft Jaitsen Singh doen we even pas op de plaats. Bent u gelovig, bid voor hem. Bent u dat niet, duim voor hem. Voor wat betreft een onderhoud bij Gouverneur Brown kan ik alleen maar melden dat mijn koffer dag en nacht gereed staat om stante pede met mij te vertrekken wanneer ik het groene licht krijg om gratie voor Singh te bepleiten. Nil Desperandum!

Scumbag President wordt hij ook wel door mijn Amerikaanse vrienden genoemd, danwel, vrij vertaald: Tuig van de richel, dat is wat je noemt ‘slecht volk’, oftewel: gajes, schorem, schorriemorrie, gespuis, geteisem, rapaille, uitschot. En het begon allemaal zo mooi toen Donald’s grootvader Friedr Trumpf op 16-jarige leeftijd in 1885 vanuit Duitsland emigreerde naar Amerika. En dat onder het motto aan de linkerkant van het vrijheidsbeeld: “geef me jullie vermoeiden, jullie armen, jullie bijeen gekropen massa die er naar verlangt vrij te ademen”.

Opa Friedr bracht zijn eerste zes jaar als kapper door, vervolgens vertrok hij naar de westkust (Seattle), waar hij zijn vermogen opbouwde. Wel waren toen reeds kenmerken aanwezig die kleinzoon Donald uiteindelijk getekend hebben. Zijn restaurant serveerde niet alleen drank en voedsel maar verhuurde ook kamers aan prostituees. Tevens emigreerde hij naar Amerika om de dienstplicht te ontlopen *ahum*. Maar kinderen van hun ouders afnemen, daar kunnen we de oude Friedr niet op betrappen. En dan die familieleden, dochter Ivanka die haar vader bedankt dat hij zo groothartig is om de ouders weer te herenigen met de kinderen. Dan Pfeiffer schreef dat is de kidnapper bedanken dat hij de gegijzelden laat gaan. En dan die andere immigrant, vrouw Melania, die met dit achterlijke jack die kindjes gaat bezoeken:

U.S. first lady Melania Trump walks from her airplane to her motorcade wearing a Zara design jacket with the phrase “I Really Don’t Care. Do U?” on the back as she returns to Washington from a visit to the U.S.-Mexico border area in Texas at Joint Base Andrews, Maryland, U.S., June 21, 2018. REUTERS/Kevin Lamarque?

Ben je dan van de pot gepleurd (vrij naar MP Rutte) of wat? En, van zo’n 2.300 kinderen weten ze niet eens meer bij welke ouders ze precies horen. “Helaas, we kunnen uw ontvangstbewijs niet thuisbrengen”. Wat een tuig. Over tuig gesproken, na donderdag Kroatië – Argentinië ‘bewonderd’ te hebben, vraag ik me af wat je moet doen om een rode kaart te krijgen. Onderstaand zie je mijn elegante duwtje waar ik vroeger al een vermaning voor kreeg. Overigens gaf Kuipers gisteren een onterechte penalty aan Brazilië nadat Neymar als een stervende zwaan naar het gras fladderde voor iets dergelijks. Lang leve de videoref want Makkelie bleef bij de les en ‘onze’ Nederlandse scheidsrechter zag op het scherm dat er niets aan de hand was.

In ‘mijn’ tijd werd door Nederland ook nog eens beter gevoetbald! Geen wonder dat het Marokkaanse elftal met 4-5 ‘Nederlanders’ niet verder kwam. Immers, ook wij hadden daar niets te zoeken. Maar goed, dat geldt voor heel wat ploegen. Moet gezegd worden dat ik praktisch geen wedstrijd mis. En Astrid laat me. En eerlijk is eerlijk, hoe leuk was het dat Mexico won van Duitsland! Tijd dat ik opgeroepen word voor Studio Rusland? Nee hoor, ik zit heerlijk thuis, mopper hier en daar wat, neem een glaasje en hoef me niet te voelen als die supporters uit Argentinië. Wat een armoede! Voor wat betreft Jaitsen Singh houden we op dit moment onze adem in. Nog geen bericht van Gouverneur Brown en de parooldatum nadert angstvallig snel. “Nil desperandum” blijft echter onze lijfspreuk!

Barstte een soort van mediahype uit……echter, waarom krijgen ze de feiten niet correct? De Telegraaf:

DEN HAAG – Naar verwachting valt later dit jaar een besluit over de vervroegde vrijlating van de Surinaamse Nederlander Jaitsen Singh, die al ruim dertig jaar vastzit in een Amerikaanse cel. Hij is mogelijk onterecht veroordeeld voor twee moorden.

Er was meer tekst, o.a. de steun van minister Blok op humanitaire gronden. De meeste overige media hadden dit ook zo overgenomen, zij het zonder foto. Uiteraard stuur ik een correctie naar De Telegraaf:

Als wettelijke vertegenwoordiger van Jaitsen Singh enige correcties:

*Inmiddels zit hij 35 jaar onschuldig gevangen.

*Hij is niet veroordeeld voor moord, daar is hij van vrij gesproken, doch voor huurmoord. Daar komen de omgekochte getuige en de frauderende aanklager ter sprake.

*Singh komt regulier in aanmerking voor parool in september, en daar hebben we de steun van de regering voor nodig.

*In wezen zou een verzoek om gratie van de regering vele malen beter geweest zijn. Immers, wordt het parool wederom niet gehonoreerd, dan komt Singh pas over 3 jaar weer in aanmerking en zal hij inmiddels reeds ruim de 75 gepasseerd hebben. De angst is dat hij dan de gevangenis in een kist verlaat.

Gaarne een en ander rechtzetten.

Dat laatste gebeurt natuurlijk niet! BuZa reageert als volgt, geschrokken van de media aandacht: “Wij informeren de kamer van tijd tot tijd over detentiezaken en dit is op verzoek aan de kamer openbare informatie”. Ik moet zeggen dat de NOS een en ander het beste weergaf, zij het dat PrisonLaw’s voorvrouw, advocaat Rachel Imamkhan, het volgende poneerde: “De aanvraag voor de vervroegde vrijlating is ingediend door de stichting Prisonlaw”. Eh…..drie jaar geleden, september 2015, gaf het California Department of Corrections and Rehabilitation aan dat parool voor een periode van drie jaar onthouden werd. Hoe bedoel je vervroegd? Wel worden de Amerikaanse advocaten gefinancierd door de actie die door PrisonLaw is opgezet ter ondersteuning van Singh. Hopelijk kunnen we nu wel op de onvoorwaardelijke steun rekenen van Minister Blok! Klik op onderstaande link wanneer je het NOS bericht nogmaals wilt lezen:

https://nos.nl/l/m/2236334

Nu ik gestaag vorder in mijn boek, kom ik fragmenten tegen die er toen al op duidden dat ik uiteindelijk bij Ex’pression zou eindigen als oppasser in een dierentuin, soms in een kooi. Flarden uit 1998: Zondag krijg ik een brief van Gary aan Dawn Cardi (Eckart’s New York advocaat) in handen waarin hij stelt dat iets waar hij zoveel vreugde aan beleefde, veranderd is in een verschrikkelijke nachtmerrie. “Toen ik Eckart ontmoette dacht ik dat hij een positieve kracht zou zijn, iemand die me zou helpen iets unieks en creatiefs te creëren. Jazeker, we praten over veel geld, maar hem beschouw ik nu als een donker, arrogant figuur die zichzelf niet eens kent, en ik wil geen onderdeel zijn van zijn ongelimiteerde machtswellust”.

Gary en Eckart in betere tijden (januari 1999). Het geeft me soms een gevoel van groot onbehagen wanneer ik alle faxen, e-mails en aantekeningen doorlees om het vervolgens in begrijpelijke taal en boekvorm weer te geven. Ook al omdat ik het beschouw als een leerboek voor jonge entrepreneurs, maar ook de impact die het heeft op het dagelijkse familieleven. Enfin, goed dat ik hierbij ondersteund word door gerenommeerd PR bureau Lubbers-de Jong. In ander schokkend nieuws heeft een voorstel van miljardair Tim Draper genoeg handtekeningen opgehaald om in november te stemmen op een driedeling van de staat Californië volgens onderstaande indeling:

Draper redeneert dat op deze manier lokaal betere en zinvollere beslissingen gemaakt kunnen worden over zaken die momenteel onder druk staan, zoals het schoolsysteem, te hoge belastingen, uitgeholde infrastructuur en een overheid die overbelast is. Wanneer ik eind augustus in Californië aankom, zal ik uitgebreid de thermometer er insteken en dito verslag doen. Rest mij eenieder die daarvoor kwalificeert een vaderdag toe te wensen waarbij het kwik zich van z’n beste kant laat zien.

Is de concurrentie voor wat betreft het presenteren van “do’s and don’ts” van het zakendoen in Amerika dermate aan het escaleren dat men denkt mij zo uit te schakelen? Door me zo te af te beelden?

Zo van; “kom niet in mijn buurt, ik ben gepensioneerd, eikel!”. Eigenlijk voel ik me vereerd, ik word nog steeds serieus genomen! Indien ik sowieso minder aan het arbeidsproces deelneem, dan komt dat vanwege iets belangrijks. Bijvoorbeeld een belangrijke voetbal- of honkbalwedstrijd. Kan ook basketbal zijn, momenteel spelen ‘onze’ Golden State Warriors in de play offs tegen de Cavalliers uit Cleveland. Staan met 3-0 voor (best of 7), dus dat ziet er wel goed uit. Oh, oh, vannacht hebben ze de titel gegrepen. De Cavs kregen een ‘sweep’ aan de broek. Maar…..belangrijkste reden is dat ik alleen voor en met leuke mensen werk. Dat kan er inhakken gezien het aantal griezels en gluiperds in deze wereld. Heb ik ook mee mogen maken toen ik nog voor het Ministerie van Economische Zaken werkte in San Francisco. Zo’n minister die er niet voor te porren was om een ontbijtsessie, altijd het best bezochte evenement, om 07.30 bij te wonen. Dat je aan de Consul Generaal de veelbetekenende vraag stelt; “komt-tie nou als toerist of om commercie te bedrijven?”. Soit, dat ligt allemaal achter me. Moet ik erbij vertellen dat elke dag minimaal een uur verplicht schrijven aan het boek “Uit de (Amerikaanse) school geklapt”, er ook inhakt. Niet alleen qua tijd, maar ook de herinneringen die het met zich meebrengt. Bepaalde feiten zijn ook van het grootste belang voor het boek, wel zijn ze soms dermate indringend dat je jezelf iedere keer weer de vraag stelt of je het wel moet vermelden.

Wat is er bijvoorbeeld geworden van deze eerste drie sleutelfiguren achter me? Van links naar rechts: Duke Zaffery, Program Director Sound Arts, Rob Gibson, Program Director Digital Visual Media en Gary Platt, President en Co-Founder. Wanneer de tijd daar is (2019) kunnen jullie het allemaal zelf lezen en beoordelen. Tegen die tijd ben ik waarschijnlijk een boek aan het schrijven over de meest intensieve jaren die ik als vrijwilliger met iemand heb doorgebracht: ‘’De mens Singh”. Het is eigenlijk meer therapie om het van me af te schrijven dan dat het andere oogmerken behelst. Wel vertrek ik 30 augustus naar San Francisco om de paroolzitting van Jaitsen Singh persoonlijk bij te wonen. Ook ga ik hem voor die tijd nog wat moed inspreken. We moeten met positieve gedachten afdwingen dat Singh na 35 vreselijke jaren vrijkomt, PUNT! Weet je waar ik ook tot slot vrij voor neem? Voor een zoon die je 7 maanden geleden in Californië voor het laatst omhelsd hebt. En zie die stoere firefighter/paramedic daar vreedzaam dobberen op een roze flamingo.

Astrid’s hart smelt, en dat is dan het einde van een film met een ‘happy end’!

Al schrijvend aan mijn aangekondigde boek -productie, productie- kwam ik bij een stukje aan van een dag of 10, zo’n 20 jaar geleden, waarvan ik dacht, ‘nou, nou, ik moet toen wel in goede conditie geweest zijn’. Lees even mee: 2 april 1998: In Londen aangekomen om 10.05 (vanuit San Francisco) check ik in op British Airways vlucht 940 die om 15.45 in Dusseldorf landt. Daar wacht Astrid me op in ‘mijn’ Mercedes (met dank aan Arcade), waarna ze ons in hoog tempo naar Eckart in Driebergen stuurt. Daar draag ik mijn eerste zakelijke indrukken staccato aan Eckart over. Eckart knikt vergenoegd en ter afscheid voegt hij me toe “goed gedaan jochie”. Groter compliment kun je niet van hem krijgen! Maar of ik het wel de komende week allemaal even op schrift wil zetten. Overbodige vraag. En de mededeling dat ik zaterdag 11 april weer verwacht wordt in Florida. Wat?!! Samen met Gary dien ik het voorstel te optimaliseren, zodat er bij investeringsvehikel Ex’tent een klap op kan worden gegeven. Ik spring niet in de houding, maar het scheelt niet veel. We rijden vervolgens naar Astrid’s ouders in Vinkeveen, waar we de nacht doorbrengen. 3 april: de grote man van Keulen’s productiehuis MaxiMedia, Jurgen Hohmann heeft ons na de Arcade zeperd als speciale gasten uitgenodigd voor de ARD knaller Stars 98 in Stuttgart, waarvan de baten ten gunste komen van het Aidsfonds.

De Mercedes draait op volle toeren over de Duitse Autobahn. In Stuttgart aangekomen wacht ons een zeer genoeglijk hotel waar we ons in ‘gala’ kunnen uitmonsteren. Naast de Kelly Family en Modern Talking, speelt daar ook een groepje dat debuteert op TV: Ace of Base met het liedje ‘Life is a flower’. Het maakt geen indruk op me. Dat is overigens ook iemand bij beoordeling van de Beatles demo’s overkomen! Opmerkelijkste feit: door de droom van Ex’pression als modernste mediaschool te verkopen, blijkt een Duitse filmstudent zo onder de indruk te zijn dat hij uiteindelijk als eerste student aller tijden bij Ex’pression ingeschreven wordt. -Tip voor jonge ondernemers: netwerken kan altijd en overal!- 4 en 5 april: terugreis, lunch met Arcade financiële collega, verjaardagfeestje schoonmoeder. 6 en 7 april: tussen 1000+1 telefoontjes vervaardigen rapport inzake Ex’pression. 8 april 12.45: bijwonen crematie van de onverwacht overleden Jacques Reuvers, de man met wie ik een zakelijk tandem vormde tijdens de 14^e Haarlemse Honkbalweek.

De man met wie ik de skyboxen introduceerde. Zo triest.

Mart Smeets foeterde in een artikel over deze ontwikkeling, maar wij stonden op het standpunt dat we alleen op deze manier betere landenploegen konden binnenhalen. Ook het gegeven dat we de entreeprijzen voor de supporters laag konden houden, speelde zeker een rol mee. 17.00 op bezoek bij mijn zieke moedertje in Rotterdam. Ze ziet er slecht uit maar houdt vol dat het best gaat. 24 juni overlijdt ze in haar geliefde woning aan de Wijnkade. 20.00: zakelijke ontmoeting in Hotel New York te Rotterdam. 9 en 10 april: het Ex’pression rapport moet af, zo ook de voorbereiding voor de nieuwe trip naar de V.S. 11 april 12.00: Martinair’s MP631 brengt me naar Florida, waar buiten het vliegveld van Orlando wederom de knalgele kever van Gary Platt, de latere president van Ex’pression, me opwacht. En toen kwam het verhaal pas echt op gang. Daar zit ik nu dus middenin, maar als ik in dit tempo doorschrijf en details verwerk, zal er nog danig in geschrapt moeten worden voordat er een boek van monsterachtige omvang gecreëerd wordt. “Hij” is binnen!

Ja, degradatie of niet, het blijft toch jouw kluppie. Ruim 60 jaar supporter; dat is geen kattenpis. Vrijdagavond Jupiler league. Dat wordt ’s middags biljarten aan de Oude Haven, 20.00 op de Kasteeltribune en 22.00 ‘n biertje (zegge een) bij de Bosselaar. Kan slechter eens in de 14 dagen! Gaat dit het jaar van Singh worden? In ieder geval heeft zijn persoonlijke assistente gereageerd op mijn verzoek om Gouverneur Brown te ontmoeten. Een en ander is formeel in werking gezet. Een stapje verder? Laten we het hopen, want hoop is het enige dat doet leven!

Nadat de degradatie van Sparta een feit was geworden, ‘genoten’ we nog van een lusteloos biertje bij de Bosselaar (onder het Kasteel), en togen we huiswaarts. Onze Amerikaanse vrienden vonden me tijdens het diner wat stilletjes, maar ik gedroeg me verder voorbeeldig. Maandag voelde ik me al weer een stuk beter, ook al omdat zowel broer Rob als zoon Ivar wederom plechtig hadden beloofd een seizoenkaart aan te schaffen. “Sparta aanhangers, in voor- en tegenspoed”, dat is de spirit!

En niet tussen al het nieuws door vergeten dat ik ook nog grootvader geworden ben. Aren is de naam van de kleinzoon, oftewel ‘Berg van Kracht’. Het lijkt of hij niet naar opa is vernoemd, maar indirect wel! Immers, Petrus betekent “op deze rots bouw ik mijn kerk” dus dat lijkt me duidelijk. En Spartaan in wording lijkt me ook een voor de hand liggende voorspelling. Mooi hoor! Met Amerikaanse vrienden o.a. Haarlem aangedaan, is wat leuker en minder druk dan Amsterdam. En, je komt nog eens op een idee. Nadat de kapitein/toergids ons vertelde over de belegering van Haarlem tijdens de 80-jarige oorlog en de kanonskogel die door de Sint Bavokerk vloog, nam ik ’s avonds het vandaar uit voortvloeiende gezegde over en verklaarde mijn beslissing door te zeggen dat ‘de kogel door de kerk was’. En wat heb ik dan beslist?

En waarom dan wel? Na een kilometer of wat in Haarlem rondgesloft te hebben kwam het me voor dat het rechterbeen (knieschijf gebroken tijdens de wedstrijd Hertha 3 – Nita 2 in 1980) absoluut niet meer met de linker samen wenste te werken. Basta, bedacht ik me. Van een goede relatie de beste orthopedische chirurg doorgekregen van Nederland (volgens hem, een ex patient) en me gisteren ingeschreven bij de Bergmankliniek in Naarden. Hopelijk ben ik voor het einde van het jaar weer het (Sparta) ventje. Ook was het natuurlijk een groot genoegen om zoon Kaj gisteren van Schiphol op te halen en hem na een kleine 7 maanden weer in de armen te sluiten.

Archieffoto met de mama. Vakantie in Nederland voor de zoon uit Californie. Gelukkige ouders, dat is zeker. Helaas nog geen antwoord uit “Sacramento” op het verzoek van BuZa, gevolgd door mijn verzoek om Singh’s zaak bij Gouverneur Brown te bepleiten. Volgende week maar even een herinneringsbericht sturen, zodat ze weten dat we niet opgeven. Wanneer ik zo naar buiten kijk, dan besef ik eens te meer wat een groot voorrecht het is om vrij te zijn! En het weer gooit er nog een schepje bovenop. Ooit zongen we “Free Nelson Mandela”, dat is gelukt, nu “Free Jaitsen Singh” dus. Blijf het in de gaten houden en steun hem wanneer we dat verzoeken. Niet zozeer geld, meer om “Sacramento” of “Den Haag” te bewegen om er een schepje bovenop te doen. 35 verloren mensenjaren onder erbarmelijke omstandigheden, dat is waar we over praten…….

Gisteren hebben we met partyboot Opa de Ruyter de Loosdrechtse Plassen en de Vecht aangedaan. Ruim een dozijn Multi Function getrouwen, sommigen met aanhang, hadden behoorlijke afstanden en verkeersstremmingen getrotseerd om weer bijeen te zijn. Ruim 31 jaar geleden nam ik afscheid van het ietwat geforceerde huwelijk van fusie partners Multihouse en “ons” Multi Function, herdoopt tot Multihouse.

Ondanks de prachtige afscheidsreceptie die me aangeboden werd in het nu herbouwde ‘Le Canard Sauvage’ Vinkeveen, zag ik er in mijn afscheidsspeech toch vrij ongelukkig uit. Maar soit, het is toch nog goed met me gekomen. Daar waren ze dan, die twintigers en dertigers uit de zeventiger en tachtiger jaren. ‘Forever young’ schalt er in onze hoofden. Er is dan ook nogal wat gebeurd in de ruim 10 jaar die we samen doorbrachten. In ons beginjaar (1976) hadden we reeds een hattrick aan faillissementen kunnen scoren. Is niet gebeurd! Ik mag het graag aan jonge leergierige ondernemers vertellen; mocht je ten onder gaan, dan mag je jezelf niets kunnen verwijten. In 1976 kaapten we een computer bij een client die weigerde ons te betalen. Jaren later ruim belicht in Computable:

Omdat onze oorspronkelijke leverancier Digital plotsklaps 18 maanden levertijd op ons bordje legde, dienden we om een faillissement te voorkomen een alternatief vinden. En dat vonden we in een systeembouwer, Systime geheten. Tot onze schrik konden die echter het operating systeem niet leveren. 1977 werd dus het jaar dat wij ons dus tot de eerste hackers konden rekenen. Van de programmeertaal Dibol van Digital maakten wij Sybol voor Systime (ik gebruik de afkortingen om verdere hokus pokus te voorkomen). Illegaal? Best wel, maar in liefde en oorlog is alles geoorloofd! En daarna begint het groeiproces, je groeit zo hard dat je het lievelingetje van de bank wordt, totdat….. Totdat ons filiaal in Duitsland (Hamburg) omver viel. Lang verhaal over misbruik (niet te weinig) en niet goed opletten mijnerzijds. Wederom voer voor jeugdige ondernemers. Het lievelingetje van de bank, we schrijven 17 september 1982, veranderde plotsklaps in een onoplettende verkwister van de eerste orde. We overleefden het, en ik kon het in mijn Luim van 14 oktober 1987 in de Automatisering Gids van me afschrijven, met naam en toenaam:

1986 werd het jaar dat Pierson de mist in ging en Multi Function Computers tijdens de beursgang begeleid werd door de Amrobank. ‘There is a God!’. Overigens is er in genoemde 10 jaar nog veel gebeurd dat of lezenswaardig is of curieus, het waren immers de cowboy jaren van de automatisering. In het voorafgaande is de “we” factor groot, zonder hen was het nooit gelukt. Sommige van de afschrijvingen die ik kreeg voor de reunie waren ronduit ontroerend, en ook zijn er teveel ons ontvallen. “We” gingen dus aan boord, veelal vijftigers, zestigers en een tweetal zeventigers. Maar tijgers op het gebied van anekdotes en innemen. Opmerkelijk: van de zes mensen die eind 1976 op de loonlijst stonden, waren er drie van aanwezig! En de saamhorigheid aan boord was groot, slechts een paar (!) rimpels hier en daar vormden het verschil tussen het heden en onze glorietijd. Queen zong nogmaals onze all time favoriet “We are the champions”, en gisterenavond voelden we ons ook zo.

Nu……ik spreek niet voor de anderen, ben ik enigszins brak. Nu kan dat laatste ook komen van donderdagavond toen een overduidelijk bijziende scheidsrechter Sparta een loepzuivere penalty onthield. Het ‘was nou maar naar specsavers gegaan’ klinkt nu nog geinig, maar mocht het morgen zo zijn dat Sparta degradeert vanwege een niet gegeven penalty, dan zijn de rapen gaar! Een videoref die het aangeeft, een scheidsrechter die het aan alle kanten mag bekijken om vervolgens Emmen een doeltrap te geven. Schande! Wanneer de paroolzitting van Jaitsen Singh in september ook zo verloopt, dan zie ik het somber in. Mocht ik voor die tijd Gouverneur Brown kunnen bezoeken in Californie, dan raam ik de kans op gratie eigenlijk groter. Schreef ik net ‘There is a God’, dan hoop ik van ganser harte dat deze God zijn zegen geeft aan zijn kind Jaitsen Singh. Amen!

Songfestival presentatrices in Portugal die me hevig deden verlangen naar het presentatieteam dat ons bedient in ons timeshare resort in het Mexicaanse Los Cabos. En die zijn overdag ook nog eens een keer het fitness team! Wat een armoe!

Jeetje, die lui komen me bekend voor! Sparta, dat qua prestatie niet veel onderdeed voor het Eurovisie songfestival niveau, tegen het al even armetierige FC Dordrecht. Morgen de ontknoping van de eerste halve finale. Gaat het Sparta-FC Emmen worden? Ook geen lekkere tegenstander. Wat er ook gebeurt, volgend jaar koop ik toch een seizoenkaart. Hallo, ruim 60 jaar supporter, dat neem je niet zo maar weg!

De beroemde filmster Jayne Mansfield betrad in 1957 het (toen nog) heilige gras van Sparta voor de wedstrijd tegen DOS (gefuseerd in het het huidige FC Utrecht). De goed uitziende DOS keeper Frans de Munck, de bekende zwarte panter, was nog even verbouwereerd van de kus die hij van haar kreeg toen de 1-0 van Sparta een feit werd. Dat was het, Sparta kwam niet meer aan de bak en DOS won met 1-7, tot dit seizoen de grootste thuisnederlaag. Wie won er ook alweer dit seizoen… Enfin, waar het om gaat is dat ik er in 1957 bij was (met grote kinderogen). Genoeg over mij. Nee, even dit nog; deze week ook een check-up gehad, bloed, urine, je kent het wel. Laat ik nou verrassend gezond blijken te zijn. Een minpunt, letterlijk, het afgelopen jaar 2 centimeter gekrompen. Alles opgeteld ben ik de laatste 5 jaar zo’n 5 centimeter korter geworden. Zelf dacht ik dat m’n kinderen en kleinkinderen alsmaar aan het groeien waren, blijk ik te krimpen. Wat een schrikbeeld, dadelijk moet ik op m’n tenen staan om de koelkast te openen. Maar goed, genoeg over mij. Nu even over Singh. BuZa heeft te kennen gegeven dat ze een aanbevelingsbrief begin volgende week gaan sturen naar Gouverneur Brown om mij te ontvangen en zodoende gratie voor Jaitsen Singh bespreekbaar te maken. Dat betekent niet dat er een vrijbrief ligt, maar het betekent wel vooruitgang.

Zo wil ik hem in september (of eerder) graag zien, een glimlach na 35 jaar onterechte gevangenisstraf. Op naar de zo zeer verdiende vrijheid! Nu een chronologisch opsomming van mijn schermutselingen met Microsoft. 30 april 2018: ik besluit op mijn nieuwe terabyte machtige HP desktopcomputer Microsoft Office 365 Personal te bestellen. Alles loopt op rolletjes, de proefcent wordt ingehouden (zie onderstaand) en het downloaden van Office 365 loopt gesmeerd. Lekker aan de slag!

30-04-2018iDEAL

EUR -0,01

Tegenrekening/IBANNL60 ABNA 0593 3408 17

Ten name vanMicrosoft by Adyen

Omschrijving4615250909188295 0030002842771856 Microsoft ? NL64RABOxxxxx5199 pasnr.3xxx/007

Rentedatum30-04-2018

Verwerkingsdatum30-04-2018

Transactiereferentie30-04-2018 14:22 0030002842771856

Doel van overschrijvingEPAY

Ha, dat had je gedacht! Zondag 6 mei word ik verrast door onderstaande berichten:

Hallo Laanen The Brand,

Je ontvangt dit bericht om te bevestigen dat je abonnement op Office 365 Personal is beëindigd op zondag 6 mei 2018.

We vinden het jammer dat je vertrekt en zouden je graag op enig moment weer welkom heten. Als je van gedachten verandert, ga dan naar https://office.com/renew, en volg de stappen om je abonnement opnieuw te activeren.

Hartelijk dank!

Het Microsoft Office-team

Hallo,

Bedankt voor uw aankoop bij ons.

Uw betalingsprovider kon helaas de betaling niet goedkeuren.

We hebben de licenties voor Office 365 Personal ingetrokken.

Vervolgens dwaal ik eindeloos door het doolhof van Microsoft ‘hulp’: gaat niet lukken, de virtuele assistent stuurt me allemaal nutteloze informatie. Bellen kan maandag weer van 09.00-18.00. Maandag 7 mei, 09.05: slechts drie minuten in de wacht en vervolgens een vrolijke dame waar ik me via mijn e-mail adres moet aanmelden. Na een kwartier van alles en nog wat geprobeerd te hebben meldt ze me neerslachtig dat ze mijn e-mail adres niet thuis kan brengen. ‘Maar’ breng ik ongeduldig uit, ‘daar sturen jullie de e-mails heen die ik voorgelezen heb’. Ze belooft me dat ik binnen een uur teruggebeld wordt. En zowaar, om 10.07 word ik opgebeld door ene Andrea. Uit de herhaaldelijk hinderlijk onderbroken gesprekstroom begrijp ik dat mijn e-mail adres ‘gevonden’ is. Mijn vraag of dit een buitenlandse lijn is bevestigt ze, vandaar het hakkelend-achtig doorkomende gesprek. Het klinkt als een skypegesprek in de vroege dagen van skype. 10.13 belooft ze dat ik teruggebeld wordt. 11.34: nog steeds niets, ik besluit om opnieuw de bestelling te plaatsten. 11.36: bericht dat de verwerking van de betaling niet is gelukt. Nu dreig ik mijn geduld te verliezen, immers alle andere betalingen lopen via dezelfde rekeningen en worden prompt afgeschreven. Na op mijn lip gebeten te hebben, besluit ik om 11.38 weer de microsoftstore te bellen. Na 6 minuten naar vrolijk pianospel geluisterd te hebben komt Luuk aan de lijn en lopen we weer door diverse verificaties heen. Mijn Amerikaanse creditcard werkt ook niet, waarna Luuk me adviseert om Wells Fargo te bellen om de ‘buiten Amerika’ blokkering ongedaan te maken. Daarna zal hij me terugbellen. Wells Fargo gebeld, blokkering ongedaan gemaakt, waarna Luuk inderdaad terugbelt. Het lijkt erop dat wanneer je teruggebeld wordt, in ieder geval vandaag, dat de stem met horten en storen doorkomt. Dat moet Microsoft ook doorhebben omdat alles opgenomen wordt. Nu hang ik op het is niet verstaanbaar. 13.37 krijg ik Liesbet bij de microsoftstore aan de lijn die het verhaal kent en mij een link stuurt zodat ik Office 365 een maand gratis kan gebruiken alvorens de betaling ingaat. Halleluja, het werkt als voorspeld. Tevens stuurt ze me nog een e-mail ter bevestiging met een referentienummer. In ieder geval waren de mensen die me getracht hebben te helpen superaardig (bravo Microsoft!) maar de electronische hulpmiddelen onder de maat. Hey Microsoft, is AI (artificial intelligence) een ideetje?