Laanen's Luim

Ongelooflijk. Tijdens het dagelijkse fietsen op mijn home trainer voor de TV, hoor ik Trump vele malen liegen….eh…oreren en inderdaad, je wordt er immuun voor. Maar na zijn tirade over mensen die via hun Amerikaanse familieleden Amerikaans staatsburger konden worden, en hoe gevaarlijk dat is, wandelden de schoonouder van de Orange Man moeiteloos de Verenigde Staten in via dat door Trump verfoeide programma.

Wat een onwaarschijnlijk corrupt en immoreel creatuur is het toch. Moge de z.g. mid term verkiezingen in november een oorvijg van epische omvang opleveren voor deze dictator in opleiding. Ik zit elke dag op mijn home trainer als voorbereiding op het onvermijdelijk vervangen van mijn rechterknie. A.s. maandag onderhandel ik bij Bergman Clinics in Naarden over de inruilprijs. Laten we wel wezen, in 1980 gebroken tijdens een potje zaterdagmiddagvoetbal van Hertha 3 tegen NITA 2. Ik was aan het afbouwen. Na een onwaarachtig briljante schijnbeweging mijnerzijds, kreeg ik een onwaarschijnlijk harde trap op mijn knie. “Een beetje de technicus uithangen”, gromde mijn tegenstander. Laat ik even de ziekenhuisellende overslaan en volstaan met de mededeling dat de knie mij daarna nog 38 jaar gediend heeft, in voor- en tegenspoed. Dat moet toch wat waard zijn! Eigenlijk had ik donderdagavond nog met Feyenoord mee kunnen doen qua tempo. Wat een afgang! Ook in Californië hadden ze veel respect voor de scheidsrechter met de ingepakte knie.

Verband zat een beetje strak, dat kwam mijn buik niet ten goede. Enfin, allemaal onderhandelingsargumenten komende maandag. Gisteren is de jukebox dokter geweest. Mijn geliefde 1959 Seeburg kreeg wat kuurtjes. “Hij” doet het weer.

Blij als een kind draai ik weer m’n 45 toerenplaatjes met hier een daar een kras, maar ook met heerlijke bas. Enigszins melancholiek heb ik deze week afstand gedaan van mijn Kuifjes (de hele serie), en al zijn vrienden:

Maar nu het leuke deel. De gelukkige koper nam ik mee naar mijn favoriete restaurant; Het Drechthuis, nota bene op onze Mijndengrond. Genietend van een eenvoudige doch voedzame lunch (die stripboeken moet ik nog verkopen), alsmede een glaasje druivensap, kwam mij ter ore dat de hele serie die hij indertijd al in zijn bezit had, noodgedwongen in zijn jeugd verkocht was. Dit was dus een “match made in heaven”. Na deze revelatie besloten we nog een glaasje druivensap te nuttigen en gingen daarna goedgeluimd ons weegs. Tripje Hilversum (donderdag). Voor mijn Amerikaanse trip, eind van de maand, besloot ik voor de zekerheid een internationaal rijbewijs aan te schaffen bij de ANWB. Daarna, besliste Astrid, gaan we gelijk door naar Rene Froger….eh…..

eyelove voor een oogmeting voor jouw leesbril, om vervolgens bij Aldi ons favoriete doosje slobber chardonnay op te halen. Vol goede moed togen wij op pad in Astrid’s C1, langs de Loosdrechtse plassen naar Hilversum. Parkeren bij de Aldi betekende al de eerste korting. ANWB om de hoek; bingo! Buiten de waard gerekend, bij het “loketje” services stond een rijtje van vijf waar we bij aansloten. Dat stond er na een kwartier nog steeds omdat een mevrouw lidmaatschap problemen had en vervolgens tergend langzaam geholpen werd bij de aankoop van een reisverzekering. De dame achter de balie had er zin in: “weet u wel zeker dat er geen mogelijke overlijdensgevallen met u meegaan, en hoe voelt u zichzelf?”. Ze schiep zichtbaar behagen in het rijtje dat maar niet uitdunde. Gelukkig kwam een tweede dame ons na 20 minuten de verlossing brengen. Dat ging gelijk fout…ik was de pasfoto vergeten! Astrid, rookwolkje boven het hoofd, voerde me vervolgens naar Etos, waar eyelove een zogenaamde in-store heeft. Hangt er een briefje boven de brillen dat de lokale eyelove gesloten is tot maandag wegens vakantie. “Ik ging naar eyelove”, galmde Froger. Laatste stop; Aldi. Helaas, onze chardonnay is niet in het schap aanwezig. Toch nog mazzel, we waren binnen het uur weg, dus gratis parkeren met de overige boodschappen. We konden er naar huis rijdend wel om lachen. En uiteindelijk pulkte Astrid met haar posting op de eyelove website er nog een tientje korting uit. De week werd sowieso positief afgesloten met een optimistische BuZa e-mail inzake Jaitsen Singh. Het verstevigt me in de slogan die we voeren tot Jaitsen’s vrijlating: “Nil desperandum”.

Gedurende mijn 72 jaar op deze aardkloot heb ik nimmer een walgelijker figuur meegemaakt dan Donald Trump. En geloof me, ik heb er meer dan een paar mogen aanschouwen. De afgelopen week sloeg alles; de President van het machtigste land ter wereld die als een sekteleider zijn volgers toespreekt, oproept tot geweld, een partijgenoot imiteert die kanker heeft (McCain) omdat hij tegen hem gestemd heeft, en wederom de pers uitmaakt voor vijand van het volk. En dan laat het volk zich meeslepen en belaagt een reporter van CNN met de meest afgrijselijke bewoordingen, de middelvinger paraat.

Omdat Donald’s vocabulaire nogal beperkt is, moet hij qua welbespraaktheid het onderspit delven tegen een collega (Hitler), waar hij overigens wel het draaiboek uit de dertiger jaren van de vorige eeuw geleend heeft. En we weten allemaal hoe dat afgelopen is. Neem van mij aan dat geweld in de lucht hangt, het schuim om de mond van Donald Trump geeft het aan. Zoon Donald Jr. gooit er nog een schepje bovenop door het geweld in tweets te verheerlijken en verder aan te moedigen. De appel is loodrecht vanuit de boom naar beneden gevallen. Over appels en bomen gesproken…… Zoon Eric poseerde onderstaand gewillig in Nederlands honkbalteam uitrusting op de step in de tuin van onze toenmalige woning in Hilversum. Dan verzucht je soms als vader, ”heeft een kind nog wel een toekomst” (Robert Long).

Een jaar of wat overslaand, kunnen we dat volmondig met “ja” beantwoorden. Afgelopen woensdag togen kleinzoon Felix en ik naar Den Haag om in het Paleis van Justitie aldaar wat rechtszaken bij te wonen. En glimmend van trots kon ik daar de 36-jarige Officier van Justitie Eric Laanen aan het werk zien:

Overtuigend las hij de aanklachten voor, zoals door hem opgesteld, zodat de politierechter exact wist wat er gaande was. Na de diverse pleidooien was het ook zijn taak om de straf te bepalen, hetgeen al dan niet door de rechter overgenomen werd. Tijdens onze lunch bespraken we nog het nut van aangifte van winkeldiefstallen. En dan blijkt dat het wel degelijk zin heeft omdat recidive uiteindelijk leidt tot gevangenisstraf. Nuttige en interessante morgen, vond ook kleinzoon Felix. Dat leidt naar onze firefighter/paramedic zoon Kaj die j.l. donderdag 26 werd en dat ‘vierde’ in de brandweerkazerne in South San Francisco.

Nee, zijn uitrusting zag er inderdaad iets anders uit, maar zo mogen we hem graag zien. Gezien de bosbranden in Californië draaien de brandweerlieden vele dagen en nachten achterelkaar, waardoor Astrid en ik toch altijd enigszins bezorgd in het waterrijke (!) Loosdrecht de toestand aldaar aanschouwen. In ieder geval zijn deze twee mannen niet met een gouden lepel in hun mond geboren en hebben een gezond hoofd op hun schouders. Trots! Singh: over een kleine vier weken vertrek ik naar San Francisco waar ik hem minstens twee maal zal bezoeken. Van het Ministerie van Buitenlandse Zaken wederom gunstige berichten. De code blijft ongewijzigd: Nil Desperandum!

Indertijd (21 januari 2017) viel men nogal over me heen toen ik o.a. het volgende over de troonbestijging van Trump schreef:

USA hijst Bulshitter #1 op de troon

Gisteren de hele middag aan de buis gekleefd gezeten om via CNN Trump’s triomftocht op z’n Amerikaans mee te maken. Maar, ook bij tijd en wijle naar BBC World News overgeschakeld om het koele Engelse commentaar tot me te nemen. Partijen waren er van overtuigd dat Trump’s inauguratie toespraak filosofisch zou zijn; de verdeelde natie tot elkaar zou brengen. Niets was minder waar. Trump herhaalde zijn speeches van zijn campagne en liet geen spaan heel van de ex presidenten die aanwezig waren. Trump’s houding tijdens de toespraken was er ook een van “kunnen die sukkels van een sprekers een beetje opschieten, ik moet praten”. En al die politici die hij voor rotte vis had uitgemaakt, inclusief hun echtgenotes, stonden me daar toch te glimmen. Wat zou Rembrandt daar als opvolger van ‘De Nachtwacht’ een prachtig schilderij van hebben kunnen maken; ‘De Hypocrieten’. Enige feiten: hij weigerde om zijn belastingaangifte openbaar te maken, hij staat bekend als aanrander, en tijdens zijn campagne heeft hij maar liefst 54 maal gelogen. We noemen dat nu nepnieuws.

Dit leek me de juiste afbeelding om mijn afschuw van Trump weer te geven. Maar, ik zat ernaast. Het werd nog veel erger. Meer vrouwen die hem aangeklaagd hebben, waarvan een die hij bezwangerd heeft. Veel Amerikanen hebben hem al een landverrader genoemd na de beschamende vertoning in Helsinki met Poetin. De Republikeinen durven er niets aan te doen met de november verkiezingen voor de deur (weekdieren). Iedereen wacht nu met spanning af wat de bevindingen zullen zijn van de speciale onderzoeker Mueller, die momenteel al menig Trump paladijn heeft aangeklaagd. Wat mij betreft zal de geschiedenis vroeger of later over Trump oordelen, en over zijn handlangers. Ik meld me weer wanneer Trump van het toneel verdwijnt met een samenvatting. Iets veel leukers is de verslaggeving van zoon Ivar bij de European University Games in Coimbra, Portugal. Samen met collega Job Zomerplaag vervaardigde hij een dagelijks rapport van de dagelijkse evenementen. En of hij het er druk mee had!

Daarnaast was hij donderdagavond op NPO5 te beluisteren waar hij geïnterviewd werd. Ga naar NPO5, donderdagavond 10.10. Nog wat Amerikaanse tongval, maar toch! Verheugend was gisteren mijn bezoek bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken, waar ik als altijd vreugdevol ontvangen werd door Clusterhoofd Tessa Martens. Het deed me goed om te horen dat voor de paroolzitting van Singh men bij BuZa de zaakjes behoorlijk op orde heeft, met name qua resocialisatie. Zodanig dat de mensen die de zitting voorzitten aangenaam verrast zullen zijn, hetgeen de zaak van Singh uiteraard ten goede komt. Geen garanties, maar toch iets om warm van te worden. Vandaar dat we zoals elke week vast blijven houden aan onze slogan; “Nil Desperandum”.

Blok Trump lijkt een logische opening om aan te tonen dat een dictatoriaal “bevriend” staatshoofd dient te stoppen met de kontlikkerij van een daadwerkelijke vijand. De New York Daily News had geen moeite om dit weer te geven; Trump die de democratie van z’n eigen land aan het uitroeien is:

Onderstaande cartoon in de Economist geeft aan hoe het weldenkende deel van de Amerikanen over de bijeenkomst in Helsinki dacht, althans hoe deze wereld ’leiders’ dat ervaren hebben:

Trump die rondtoetert dat groten der wereld elkaar gevonden hebben terwijl Poetin meent dat hij Trump alle hoeken van de vergaderzaal ingerost heeft. Maar mijn opening had ook Trump Blok kunnen zijn vanwege de uitlatingen van Minister Blok van BuZa over een culturele samenleving deze week. Sinds ik me drie jaar geleden uitbundig begon te bemoeien met de onschuldig (35 jaar) in de Verenigde Staten vastzittende Jaitsen Singh, heb ik te maken gehad met drie Ministers van Buitenlandse Zaken. In volgorde:

Minister Koenders. Stond volledig achter parool/gratie voor Singh (althans in de pers) en liet de toenmalige Consul Generaal in San Francisco een brief schrijven naar Gouverneur Brown, die na zo’n 5 weken eens een keer geopend werd. Geen navolging, geen persoonlijke bemoeienis. De tweede was een kort leven beschoren:

Had ook weer te maken met Poetin! Was nog wel bijna bij de Wereldbank terecht gekomen. Is #3 nu ook al een kort leven beschoren gezien zijn beschamende uitlatingen?

Minister Blok, de alleskunner, noemt o.a. Suriname ‘a failed state’ en biedt daarna, volgens goed gebruik, zijn welgemeende excuses aan. Singh is een Nederlander van Surinaamse afkomst, moet ik nu geloven dat Minister Blok, zoals de Telegraaf beweerde, volledig achter het ‘geval’ Singh staat? Daar heb ik het moeilijk mee. Enfin, aanstaande vrijdag ben ik op bezoek bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken en hoop ik opheldering te krijgen over de huidige gang van zaken. Inderdaad, U heeft correct opgemerkt dat alles in cartoons is weergegeven (met dank aan de cartoonisten). Dat komt omdat het huidige wereldgebeuren ook op een slechte horror comedy lijkt. Daarom nog een paar fun facts: *Vanaf nu is het geen probleem om achteraf uit te leggen wat je echt bedoeld hebt, ondanks dat het duidelijke leugens zijn, we noemen dat een Trumpie *Excuses achteraf aanbieden (na  voor een Minister van BuZa beschamende uitlatingen), maar het niet menen, noemen we een Blokkie *Washington Post: Trump heeft 3.000 keer gelogen in zijn eerste 466 dagen *Trevor Noah: het was een ongelijke strijd, KGB agent Poetin tegen KFC agent Trump *Wierd Duk, Telegraaf: Rusland is een goede buffer tussen ons en de Islam. Zoiets als Holleeder is een goede buffer tussen ons en DENK. Kortom, geniet van het mooie weer, denk aan Singh en handhaaf het motto: “Nil Desperandum”.

Kroatië in de finale, wie had dat gedacht? Poetin dus, die zag het aankomen toen Kroatië afstevende op een verlenging in de kwartfinale tegen Rusland. Uiteraard is de slogan voor Poetin (met dank aan een vulgaire Amerikaan): “Russia First”. En zo kon het gebeuren dat een minuut voor het reguliere einde doelman Subasic uit het niets getroffen werd door wat leek op een hamstring blessure. KGB insiders wisten wel beter, Poetin zou dit klusje persoonlijk klaren en Rusland door de verlenging slepen:

“Helaas”, penalty’s werden Rusland alsnog fataal. Met dank aan een facebook vriend. Afgelopen zondag in Ziggo Dome hebben Astrid en ik ons zo’n 2,5 uur kostelijk vermaakt met hetgeen de 76-jarige Paul Simon op de bühne presteerde. Fabelachtig, met een geweldig 12-koppig orkest ter ondersteuning. Oor recensent Sven Gerets schreef er een stuk over dat bijna perfect was tot hij het volgende stelde:  “Over Bridge Over Troubled Water vertelt hij (PL: Paul Simon) dat hij een moeilijke band heeft met het nummer. Over hoe hij het ooit heeft weggegeven, zodat anderen het konden zingen.” Daaraan kon je merken dat Gerets begonnen was bij Paul Simon, en niet bij Simon & Garfunkel. Hij wist niet dat hun grootste album de gelijknamige titelsong droeg:

Simon had het nummer geschreven op de stem van Art Garfunkel, die het zodanig vertolkte dat het nimmer verbeterd is. Paul Simon zei ook tijdens het concert dat hij het nummer aan Arty gegeven had. Uitgebracht in 1970 werd het ook hun laatste studio album. Het album verkocht wereldwijd meer dan 25 miljoen exemplaren, stond 10 weken op #1, bleef 85 weken in de charts en de titelsong won maar liefst 5 Grammy onderscheidingen. Lust u nog peultjes? Zo teruglezend lijk ik wel een muggenzifter, maar ja, geschiedenis hoort nu eenmaal fake proof te zijn! Nog wat fun facts: terug in de tijd in Californië had ik het genoegen om Randy Newman (oh, oh, al die beroemdheden) te begeleiden rond een concert in Martinez. We kwamen ook te praat over Paul Simon en hoe jaloers hij was op de kop grotere Art Garfunkel met die engelachtige stem. Het ergste was dat men dacht dat de langere Garfunkel ook nog eens die songs schreef. Blijkt dat Garfunkel 15 cm groter is dan Simon, maar slechts 1.75 meet. En zo klein oogde Paul Simon ook op de bühne, maar wel met een stem die de Ziggo Dome vulde. Top concert! Een andere kleine man zit hier:

hij ziet de dagen, uren en minuten traag als stroop aan hem voorbij trekken. September, zo dichtbij en toch zo ver weg. Indien er een God is, dan dient hij er op toe te zien dat Jaitsen Singh parool of gratie krijgt. Daarom heb ik Jaitsen een brief geschreven die hem aanspoort om hoop niet op te geven. Iets of iemand tussen hemel en aarde moet toch empathie hebben voor deze man die beetje voor beetje ook nog eens z’n gezondheid aan het verliezen is. Hoop houdt ons gaande: Nil Desperandum!

Het was niet de bedoeling dat de 500^e Luim deels een Rutte uitgave is geworden. Het diende zich echter allemaal aan op een dienblaadje. Vandaar. Wat een brutaaltje is die Rutte toch! Die heeft zomaar “no” gezegd tegen die beschaafde meneer Trump. Toen ik dat grote nieuws vernam, stormde ik naar YouTube om dat met eigen ogen en oren tot me te nemen. Wat een teleurstelling. Hij zei het wel, maar Trump trok zich er niets van aan.

Het had iets van de klassieker ‘de muis die brulde’. Of die mop over de muis en de olifant die samen over een brug lopen. Zegt de muis “wat stampen we lekker he?!”. De beroemde Bette Midler vatte het op twitter als volgt samen:

1. Bette Midler?Verified account @BetteMidler Jul 3

Yesterday the Dutch Prime Minister said “No!” to Trump’s face! But Trump just ignored his “No!”. Almost like the Dutch PM was a woman!!

538 replies3,400 retweets17,282 likes

Vertaald: Gisteren zei de Nederlandse Minister President “Nee!” in Trump’s gezicht. Maar Trump negeerde zijn “Nee!”. Bijna alsof de Nederlandse PM een vrouw was. Daar gaat een heldendaad de plee in. Om een zo gedegen mogelijk inzicht te krijgen in deze gecompliceerde wereld, neem ik informatie tot me van links naar rechts. Wanneer je dan een artikel leest dat zowel in een linkse krant als rechtse krant gestaan zou kunnen hebben, dan raak je in verwarring. Zo stootte ik op een Volkskrant artikel over Rutte van Ariejan Korteweg met de volgende kop:

Tegen Rutte is geen kruid gewassen: hij heeft zowel het Binnenhof, als Brussel aan zijn voeten

Ik dacht eerst dat het een VVD reclame was, maar buiten alle loftuitingen was er toch nog iets op Rutte aan te merken, lees en huiver:

Mocht hij al gebreken hebben, dan zijn die van het onzelfzuchtige soort: de neiging gebreken van zijn getrouwen met de mantel der liefde te bedekken en hen tot ver voorbij hun houdbaarheid in bescherming te nemen.

Allemachtig, de rij is eindeloos, van leugenaars tot mensen als ex VVD voorzitter Henry Keizer die nu door het Openbaar Ministerie wegens oplichting en valsheid in geschrifte aangepakt wordt. Er zou inmiddels bij hem voor €20 miljoen beslag gelegd zijn. En wanneer je al Rutte’s leugentjes over de jaren achterelkaar plaatst, dan krijg je ook een imposante rij. Rutte is zeker getalenteerd, maar met kanttekeningen, vooral waar het de verbetering betreft van hen die het toch al goed hebben. Journalist Korteweg deed inderdaad zijn naam eer aan door de smalle paadjes van de waarheid te vermijden, en daardoor had het stuk net zo goed in Prive of Story kunnen staan. Waterverf!

Leuker was mijn 72e verjaardag. Het enige dat ik God-zij-dank met Trump gemeen heb. Zo oud al, hoor ik menigeen in verbazing uitroepen. Inderdaad. Hetgeen mij het meest plezierde was het feit dat de honderden felicitaties de tijd overbrugde van mijn eerste serieuze baan, Amerikaanse Leger Rotterdam, ik was 21, tot nu, inclusief alle banen of zaken die ik opgezet heb. Volgens mij heb ik iedereen geantwoord, hetgeen nog een hele job was, ook al omdat je soms ondergedompeld wordt in ‘memory lane’. De onschuld van deze jeugdige Peter is niet echt meer aanwezig:

Wel hoop ik nog jaren door te kunnen gaan met zaken die ik momenteel onderhanden heb. Ook weet ik me gesteund door vrouw Astrid, een baken om van te houden. En dat doe ik dan ook. Een van die ‘zaken’ betreft natuurlijk de onschuldig vastzittende Jaitsen Singh. Stiekempjes had ik gehoopt, dromer als ik ben, dat mijn grootste verjaardagscadeau uit Californië zou komen; een onderhoud met Gouverneur Brown. Helaas. Sommige mensen menen dat het komt vanwege mijn Trump aversie. Die kan ik gerust stellen, Brown heeft net zo’n afkeer van Trump als ik. Derhalve; Nil Desperandum!

Het volgende schreef ik in mijn Luim van 12 november 2016: “Ter afsluiting; voor het eerst in mijn bestaan ben ik lid geworden van een politieke partij; D66. Niet alleen vanwege de zaken waar ze voor staan, of tegen het gevaar Wilders, maar ook omdat lijsttrekker Pechtold een van de weinigen was in de Nederlandse politiek die zei waar het op stond.” Man, oh man, wat heb ik me daarin vergist. Zodra D66 in de coalitie kwam veranderde Heer Pechtold als een blad aan een boom, danwel “zo de wind waait, waait mijn rokje”. Waar is die frisse oppositieleider gebleven? En niet alleen dat, dan is er ook nog zijn geschenkflatje van ruim €160.000 dat door hem als prive bestempeld wordt. Wie krijgt dat nou? Heeft een van jullie al in de vriendenkring gesondeerd of dat wel meer voorkomt? Ook al zou die gulle Canadese gever zijn holmaat zijn geweest, so what?! Wees er open over, daarmee schakel je de roddelmachine uit. Deze van Hein de Kort vond ik wel aardig:

Overigens dacht de Raad van Europa daar anders over en tikte de Tweede Kamer behoorlijk op de vingers. Rutte werd buiten beschouwing gelaten omdat diens vingers reeds behoorlijk afgetikt zijn. En ook het referendum, en……Groningen, en….. Duidelijk is dat principes worden verlaten zodra men aan de macht komt, er wordt van harte meegejokt en meegedraaid. Sorry D66, er wacht u een “PvdA” doemscenario bij de volgende verkiezingen, ook wel het Rutte effect genoemd. Over Rutte gesproken, denk dividendbelasting, ik moest j.l. woensdag enorm lachen over de kop van deze rake column in de Volkskrant:

COLUMN SHEILA SITALSING

Als je Shell heet, of Unilever, mag je vrij pinnen bij het Torentje

Tot zover de uitzending voor politieke partijen. En dan nu het WK voetbal: Duitsland naar huis. Sommige grappen daarover waren ronduit zeer humoristisch, sommige met tweede wereldoorlog beelden ronduit onsmakelijk. Vergeet niet dat Duitsland ons grootste exportland is, zo’n klant dient niet altijd geschoffeerd te worden. Uiteraard hadden zij ook wat te schrijven toen Nederland uitgeschakeld werd tijdens de kwalificatiereeks:

“Holland boekt zomervakantie 2018” kopte Bild. Dus kunnen wij nu constateren dat door de uitschakeling van Duitsland de Nederlandse stranden weer genoeg klandizie van de oosterburen gaan krijgen. Tot zover ons economi……eh, onze sportrubriek. Het grootste deel van ons verblijf in Calfornie hebben we doorgebracht in Crystyl Ranch, Concord, en alle bosbranden waren tot onze terugkeer naar NL op redelijk veilige afstand. Tot gisteren:

Zo’n 250 bewoners werden geëvacueerd maar konden gelukkig ’s avonds weer huiswaarts gaan. Al onze buren en vrienden daar zijn ongedeerd, twee brandweermannen raakten licht gewond, hetgeen ons altijd dichtbij zoon Kaj brengt, het blijft een beroep met risico’s. Voor wat betreft Jaitsen Singh doen we even pas op de plaats. Bent u gelovig, bid voor hem. Bent u dat niet, duim voor hem. Voor wat betreft een onderhoud bij Gouverneur Brown kan ik alleen maar melden dat mijn koffer dag en nacht gereed staat om stante pede met mij te vertrekken wanneer ik het groene licht krijg om gratie voor Singh te bepleiten. Nil Desperandum!

Scumbag President wordt hij ook wel door mijn Amerikaanse vrienden genoemd, danwel, vrij vertaald: Tuig van de richel, dat is wat je noemt ‘slecht volk’, oftewel: gajes, schorem, schorriemorrie, gespuis, geteisem, rapaille, uitschot. En het begon allemaal zo mooi toen Donald’s grootvader Friedr Trumpf op 16-jarige leeftijd in 1885 vanuit Duitsland emigreerde naar Amerika. En dat onder het motto aan de linkerkant van het vrijheidsbeeld: “geef me jullie vermoeiden, jullie armen, jullie bijeen gekropen massa die er naar verlangt vrij te ademen”.

Opa Friedr bracht zijn eerste zes jaar als kapper door, vervolgens vertrok hij naar de westkust (Seattle), waar hij zijn vermogen opbouwde. Wel waren toen reeds kenmerken aanwezig die kleinzoon Donald uiteindelijk getekend hebben. Zijn restaurant serveerde niet alleen drank en voedsel maar verhuurde ook kamers aan prostituees. Tevens emigreerde hij naar Amerika om de dienstplicht te ontlopen *ahum*. Maar kinderen van hun ouders afnemen, daar kunnen we de oude Friedr niet op betrappen. En dan die familieleden, dochter Ivanka die haar vader bedankt dat hij zo groothartig is om de ouders weer te herenigen met de kinderen. Dan Pfeiffer schreef dat is de kidnapper bedanken dat hij de gegijzelden laat gaan. En dan die andere immigrant, vrouw Melania, die met dit achterlijke jack die kindjes gaat bezoeken:

U.S. first lady Melania Trump walks from her airplane to her motorcade wearing a Zara design jacket with the phrase “I Really Don’t Care. Do U?” on the back as she returns to Washington from a visit to the U.S.-Mexico border area in Texas at Joint Base Andrews, Maryland, U.S., June 21, 2018. REUTERS/Kevin Lamarque?

Ben je dan van de pot gepleurd (vrij naar MP Rutte) of wat? En, van zo’n 2.300 kinderen weten ze niet eens meer bij welke ouders ze precies horen. “Helaas, we kunnen uw ontvangstbewijs niet thuisbrengen”. Wat een tuig. Over tuig gesproken, na donderdag Kroatië – Argentinië ‘bewonderd’ te hebben, vraag ik me af wat je moet doen om een rode kaart te krijgen. Onderstaand zie je mijn elegante duwtje waar ik vroeger al een vermaning voor kreeg. Overigens gaf Kuipers gisteren een onterechte penalty aan Brazilië nadat Neymar als een stervende zwaan naar het gras fladderde voor iets dergelijks. Lang leve de videoref want Makkelie bleef bij de les en ‘onze’ Nederlandse scheidsrechter zag op het scherm dat er niets aan de hand was.

In ‘mijn’ tijd werd door Nederland ook nog eens beter gevoetbald! Geen wonder dat het Marokkaanse elftal met 4-5 ‘Nederlanders’ niet verder kwam. Immers, ook wij hadden daar niets te zoeken. Maar goed, dat geldt voor heel wat ploegen. Moet gezegd worden dat ik praktisch geen wedstrijd mis. En Astrid laat me. En eerlijk is eerlijk, hoe leuk was het dat Mexico won van Duitsland! Tijd dat ik opgeroepen word voor Studio Rusland? Nee hoor, ik zit heerlijk thuis, mopper hier en daar wat, neem een glaasje en hoef me niet te voelen als die supporters uit Argentinië. Wat een armoede! Voor wat betreft Jaitsen Singh houden we op dit moment onze adem in. Nog geen bericht van Gouverneur Brown en de parooldatum nadert angstvallig snel. “Nil desperandum” blijft echter onze lijfspreuk!

Barstte een soort van mediahype uit……echter, waarom krijgen ze de feiten niet correct? De Telegraaf:

DEN HAAG – Naar verwachting valt later dit jaar een besluit over de vervroegde vrijlating van de Surinaamse Nederlander Jaitsen Singh, die al ruim dertig jaar vastzit in een Amerikaanse cel. Hij is mogelijk onterecht veroordeeld voor twee moorden.

Er was meer tekst, o.a. de steun van minister Blok op humanitaire gronden. De meeste overige media hadden dit ook zo overgenomen, zij het zonder foto. Uiteraard stuur ik een correctie naar De Telegraaf:

Als wettelijke vertegenwoordiger van Jaitsen Singh enige correcties:

*Inmiddels zit hij 35 jaar onschuldig gevangen.

*Hij is niet veroordeeld voor moord, daar is hij van vrij gesproken, doch voor huurmoord. Daar komen de omgekochte getuige en de frauderende aanklager ter sprake.

*Singh komt regulier in aanmerking voor parool in september, en daar hebben we de steun van de regering voor nodig.

*In wezen zou een verzoek om gratie van de regering vele malen beter geweest zijn. Immers, wordt het parool wederom niet gehonoreerd, dan komt Singh pas over 3 jaar weer in aanmerking en zal hij inmiddels reeds ruim de 75 gepasseerd hebben. De angst is dat hij dan de gevangenis in een kist verlaat.

Gaarne een en ander rechtzetten.

Dat laatste gebeurt natuurlijk niet! BuZa reageert als volgt, geschrokken van de media aandacht: “Wij informeren de kamer van tijd tot tijd over detentiezaken en dit is op verzoek aan de kamer openbare informatie”. Ik moet zeggen dat de NOS een en ander het beste weergaf, zij het dat PrisonLaw’s voorvrouw, advocaat Rachel Imamkhan, het volgende poneerde: “De aanvraag voor de vervroegde vrijlating is ingediend door de stichting Prisonlaw”. Eh…..drie jaar geleden, september 2015, gaf het California Department of Corrections and Rehabilitation aan dat parool voor een periode van drie jaar onthouden werd. Hoe bedoel je vervroegd? Wel worden de Amerikaanse advocaten gefinancierd door de actie die door PrisonLaw is opgezet ter ondersteuning van Singh. Hopelijk kunnen we nu wel op de onvoorwaardelijke steun rekenen van Minister Blok! Klik op onderstaande link wanneer je het NOS bericht nogmaals wilt lezen:

https://nos.nl/l/m/2236334

Nu ik gestaag vorder in mijn boek, kom ik fragmenten tegen die er toen al op duidden dat ik uiteindelijk bij Ex’pression zou eindigen als oppasser in een dierentuin, soms in een kooi. Flarden uit 1998: Zondag krijg ik een brief van Gary aan Dawn Cardi (Eckart’s New York advocaat) in handen waarin hij stelt dat iets waar hij zoveel vreugde aan beleefde, veranderd is in een verschrikkelijke nachtmerrie. “Toen ik Eckart ontmoette dacht ik dat hij een positieve kracht zou zijn, iemand die me zou helpen iets unieks en creatiefs te creëren. Jazeker, we praten over veel geld, maar hem beschouw ik nu als een donker, arrogant figuur die zichzelf niet eens kent, en ik wil geen onderdeel zijn van zijn ongelimiteerde machtswellust”.

Gary en Eckart in betere tijden (januari 1999). Het geeft me soms een gevoel van groot onbehagen wanneer ik alle faxen, e-mails en aantekeningen doorlees om het vervolgens in begrijpelijke taal en boekvorm weer te geven. Ook al omdat ik het beschouw als een leerboek voor jonge entrepreneurs, maar ook de impact die het heeft op het dagelijkse familieleven. Enfin, goed dat ik hierbij ondersteund word door gerenommeerd PR bureau Lubbers-de Jong. In ander schokkend nieuws heeft een voorstel van miljardair Tim Draper genoeg handtekeningen opgehaald om in november te stemmen op een driedeling van de staat Californië volgens onderstaande indeling:

Draper redeneert dat op deze manier lokaal betere en zinvollere beslissingen gemaakt kunnen worden over zaken die momenteel onder druk staan, zoals het schoolsysteem, te hoge belastingen, uitgeholde infrastructuur en een overheid die overbelast is. Wanneer ik eind augustus in Californië aankom, zal ik uitgebreid de thermometer er insteken en dito verslag doen. Rest mij eenieder die daarvoor kwalificeert een vaderdag toe te wensen waarbij het kwik zich van z’n beste kant laat zien.

Is de concurrentie voor wat betreft het presenteren van “do’s and don’ts” van het zakendoen in Amerika dermate aan het escaleren dat men denkt mij zo uit te schakelen? Door me zo te af te beelden?

Zo van; “kom niet in mijn buurt, ik ben gepensioneerd, eikel!”. Eigenlijk voel ik me vereerd, ik word nog steeds serieus genomen! Indien ik sowieso minder aan het arbeidsproces deelneem, dan komt dat vanwege iets belangrijks. Bijvoorbeeld een belangrijke voetbal- of honkbalwedstrijd. Kan ook basketbal zijn, momenteel spelen ‘onze’ Golden State Warriors in de play offs tegen de Cavalliers uit Cleveland. Staan met 3-0 voor (best of 7), dus dat ziet er wel goed uit. Oh, oh, vannacht hebben ze de titel gegrepen. De Cavs kregen een ‘sweep’ aan de broek. Maar…..belangrijkste reden is dat ik alleen voor en met leuke mensen werk. Dat kan er inhakken gezien het aantal griezels en gluiperds in deze wereld. Heb ik ook mee mogen maken toen ik nog voor het Ministerie van Economische Zaken werkte in San Francisco. Zo’n minister die er niet voor te porren was om een ontbijtsessie, altijd het best bezochte evenement, om 07.30 bij te wonen. Dat je aan de Consul Generaal de veelbetekenende vraag stelt; “komt-tie nou als toerist of om commercie te bedrijven?”. Soit, dat ligt allemaal achter me. Moet ik erbij vertellen dat elke dag minimaal een uur verplicht schrijven aan het boek “Uit de (Amerikaanse) school geklapt”, er ook inhakt. Niet alleen qua tijd, maar ook de herinneringen die het met zich meebrengt. Bepaalde feiten zijn ook van het grootste belang voor het boek, wel zijn ze soms dermate indringend dat je jezelf iedere keer weer de vraag stelt of je het wel moet vermelden.

Wat is er bijvoorbeeld geworden van deze eerste drie sleutelfiguren achter me? Van links naar rechts: Duke Zaffery, Program Director Sound Arts, Rob Gibson, Program Director Digital Visual Media en Gary Platt, President en Co-Founder. Wanneer de tijd daar is (2019) kunnen jullie het allemaal zelf lezen en beoordelen. Tegen die tijd ben ik waarschijnlijk een boek aan het schrijven over de meest intensieve jaren die ik als vrijwilliger met iemand heb doorgebracht: ‘’De mens Singh”. Het is eigenlijk meer therapie om het van me af te schrijven dan dat het andere oogmerken behelst. Wel vertrek ik 30 augustus naar San Francisco om de paroolzitting van Jaitsen Singh persoonlijk bij te wonen. Ook ga ik hem voor die tijd nog wat moed inspreken. We moeten met positieve gedachten afdwingen dat Singh na 35 vreselijke jaren vrijkomt, PUNT! Weet je waar ik ook tot slot vrij voor neem? Voor een zoon die je 7 maanden geleden in Californië voor het laatst omhelsd hebt. En zie die stoere firefighter/paramedic daar vreedzaam dobberen op een roze flamingo.

Astrid’s hart smelt, en dat is dan het einde van een film met een ‘happy end’!