Laanen's Luim

Money, money, money…..komt Ex’tent eindelijk over de brug? Nog even doorpersen. Martinair: ik ga van ze houden.

Niets is erger dan op maandagmorgen wakker te worden met het besef dat wanneer er geen geld binnenkomt, het eigenlijk einde oefening is. Hoewel……..Ex’tent zou zich toch wel behoorlijk in de eigen voet schieten nu ze het gebouw reeds aangekocht hebben. Vreemde jongens daar in Kasteel Moersbergen. Weg met hersenspinsels tijdens het tandenpoetsen, want makelaar Gary Breen wacht op me om het contract met SendMail af te ronden. Voordat ik naar ons gebouw loop, check ik bij het business office of er nog iets voor me binnengekomen is. En verdraaid, daar ligt een fax van ons ‘aller’ Frans van Mackelenberg, die schrijft dat het geld voor juli en augustus vandaag overgeboekt wordt! Ik kan een jubelkreet ternauwernood onderdrukken.

Even er snel doorheen lezend, zie ik dat hij Dawn Cardi 14 juli reeds heeft aangemaand om een eerste betaling van $100.000 over te boeken. “Wat een kutwijf,” mompel ik, dat heeft ze dus gewoon genegeerd. Puur om ons terug te pakken. Dat wordt lachen wanneer ik dat dadelijk aan Gary vertel. In wezen ben ik met Breen snel klaar, de overeenkomst is conform hetgeen we uitonderhandeld hebben, en dat betekent dat SendMail als eerste partij dient te ondertekenen, waarna ik de definitieve handtekening zal zetten. Dit alles om te voorkomen dat er wijzigingen worden aangebracht wanneer jezelf al een handtekening hebt gezet. Tja, de aloude handdruk ter instemming is uit het zakenverkeer verbannen, zeker in de Verenigde Staten! Breen meldt dat SendMail de ondertekening wel een beetje feestelijk wil maken. Helemaal prima!

Vreugde alom wanneer ik tijdens de managementteam meeting bekend maak dat het geld vandaag overgeboekt wordt, terwijl Gary’s reactie voorspelbaar is op Dawn Cardi’s nalatigheid: “what did I tell you, that woman is out there to destroy us, as a matter of fact, she would like to be the new CEO.” Dat is een goeie, die had ik nog niet gehoord, Cardi heeft dus de ambitie om Ex’pression te gaan leiden. Dat ze ons kapot zou willen maken, laat ik aan me voorbij gaan, Gary heeft duidelijk z’n mond voorbij gepraat en wil het er verder niet over hebben. Craig Deonik, die nu behoorlijk in het systeem zit, komt ook met een onverwacht stinkei; of we z’n verhuiskosten van Portland in Oregon naar de Bay Area maar willen ophoesten. Hij legt een en ander op een smoezelig papiertje aan ons voor.

Gary en ik zijn verrast. Wanneer dit vooraf besproken zou zijn, hadden we er anders tegenaan gekeken, nu lijkt het meer op een roofoverval. Uiteindelijk komen we op een rond, veel lager bedrag uit, maar de sfeer is bedorven. Craig probeert de sfeer te verluchtigen door te melden dat Byron, de jonge IT medewerker die hij inbracht, voor hetzelfde geld meekomt en ‘for the time being’ bij hem komt inwonen. Dat stemt ons niet beter, integendeel, het geeft nog meer stof tot nadenken. Er ligt echter op dit moment zoveel op ons bordje dat we het tijdelijk van ons afschudden en Craig verzoeken om ons even alleen te laten. “Pete,” begint Gary, “what to think of this?”

Gary vertrouwt het niet

Ik vertel Gary dat we Craig in de gaten moeten houden, maar dat we op het verkoopfront op dit moment geen alternatief hebben. “Let’s check it month by month,” besluit ik mijn betoog. Eigenlijk haat ik dat, maar ik wil de zo wispelturige Gary geen kans geven om iets impulsiefs te doen.

De dagen vliegen voorbij, er is zoveel te doen, en wat er ook gebeurt, vrijdag vlieg ik terug. Op m’n tandvlees bereik ik de 24^e en met de wetenschap dat ik rond half elf op Oakland Airport moet zijn, toets ik als een razende mijn voorlopig laatste lokale ‘weekly update’ in. Met een ‘thank God’ dat het geld binnen is gekomen (bij de Summit Bank zijn ze heel blij), meld ik de strijd om de parkeerplaatsen. De City of Emeryville eist dat we 206 parkeerplaatsen hebben op het moment dat we starten, maar dat is belachelijk, wellicht na een jaar, maar nu zeker niet. Wij zijn de mening toegedaan dat we royaal in eerste instantie uitkomen met de 150 parkeerplaatsen die we hebben. We hebben de hele city bijeen geschreeuwd over dit onrecht, ook al omdat 27 augustus besloten wordt over onze gebruiksvergunning. Hope Spadora bracht soelaas door ons aan een dame te koppelen die ons 65 parkeerplaatsen garandeert op het moment dat we het echt nodig hebben, tweede helft 1999. Mijn vingers razen over het toetsenbord om maar alles in beeld te brengen. Gary stommelt naar binnen: “Pete, the green monster is waiting for you, I will fax the damn update and update you in the Van.” Daar is niets tegenin te brengen, De tijd dringt, even een printje, en vervolgens hopen dat Gary het niet vergeet te faxen.

Oakland Airport is maar een half uur ‘down the road,’ maar de 280 is altijd zo druk dat je er makkelijk een uur over doet. Ik vertel Gary dat Dawn Cardi een conference call a.s. woensdag wil beleggen om de lucht te klaren. Gary verslikt zich bijna, maar wanneer ik meld dat ze zich ook met het SendMail contract bemoeide, ontploft hij bijna. “We are paying the goddamn rent to Wintzen, so I don’t see why we can’t sublet it.” Zo is het, wij zijn verantwoordelijk voor het betalen van de volledige huur, dus willen we het ook onderverhuren om inkomsten te genereren. Gary haalt volgende maand Duke Zafferey over, de man die in Florida aan het sound curriculum heeft gewerkt, tevens hebben Craig en ik de eerste salesrep binnengehaald: David Louie, de broer van de dame van KMEL, Jennifer. Tegen de tijd dat ik terugkom verwachten we een offerte van twee constructiebedrijven, terwijl Gary in de tussentijd aan het parkeerprobleem blijft sleutelen en de voortgang van het curriculum bewaakt. Bij het stadion van de Oakland Athletics, het lelijke Coliseum, is het verkeer praktisch tot stilstand gekomen.

Het loopt tegen half elf, ik word nu best wel een tikje zenuwachtig, we zijn er bijna…..maar nog niet helemaal, dreint het in m’n hoofd. Gary voelt het feilloos aan en stuurt met een flinke ruk de Van de vluchtstrook op, wetend dat er kans op een fikse bekeuring is wanneer een Highway Patrol Officer ons betrapt. Daarnaast, als bonus, strafpunten op je rijbewijs. Het loopt goed af, tegen kwart voor elf zet hij me na een flinke omhelzing bij de ingang af, een van de weinige vliegvelden waar dat nog kan. “Go get ‘em tiger,” roept hij me nog achterna.

Ik kan de rood gerokte Martinair dame in Starclass wel kussen nadat ze me een glaasje champagne en de Telegraaf aanreikt.

Op weg naar huis! Even na half twee ’s middags vertrekken we en zelden heb ik me zo opgelucht gevoeld. Allereerst omdat ik naar Astrid en de boys vlieg, daarnaast omdat het lijkt of we daadwerkelijk de gestelde mijlpalen gaan halen. De stress die wegvloeit gaat langzaam over in een diepe slaap, tot ergens in de buurt van IJsland m’n eigen gesnurk me wakker maakt. Het eerste wat me te binnenschiet is de vreugde die ons te wachten staat wanneer we donderdag 27 augustus de gebruiksvergunning binnenslepen. Nog maar één maand! Daarna de schoollicentie van het Bureau in Sacramento en………tromgeroffel…. het genereuze CEO contract dat ze me dan ongetwijfeld gaan aanbieden. De stewardess die het door mij gekozen ontbijtje serveert, vraagt me waar die ‘smile’ op m’n gezicht vandaan komt. ‘Home sweet home’ als antwoord gaat er in als koek.

Rond 9 uur ’s ochtends landen we op Schiphol waar alles vlekkeloos verloopt, waarna buiten zwager in spé Aldert, de besnorde vrijwilliger brandweerman, me opwacht en me naar de Herenweg in Vinkeveen brengt, waar schoonvader Toon geboren is. Astrid en de kinderen komen me vol vreugde en opwinding tegemoet rennen over het bruggetje waar Astrid en ik een kleine 11 jaar daarvoor de weg insloegen naar onze huwelijksplechtigheid.

Na alle kusjes, cadeautjes en verhalen, kan de vakantie nu echt beginnen. Het weekend brengen we door bij schoonouders Toon en Riet, waar we tal van familieleden en vrienden ontvangen, hetgeen niet echt het perfecte begin is. Maar ja, het zal de komende weken toch wel schipperen worden. Maandag vertrekken Astrid en ik naar Lommel om daar nog wat zaken te regelen bij de bank, de verjaardag van Marja, de vrouw van countryzanger JJJohns, bij te wonen, en detailzaken in ons nieuwe onderkomen te regelen. Woensdagmiddag kachelen we terug naar Vinkeveen om het trio deugnieten Bo-Peter, Kaj en Ivar op te halen, zodat ook zij kunnen gaan wennen aan hun nieuwe ‘home’. Astrids VW Sharan maakt overuren, ook al omdat we vrijdag terug naar Rotterdam moeten, naar de notaris die het appartement van mijn moeder passeert. We hebben besloten om de warming up party in Lommel samen te laten vallen met de 6^e verjaardag van Kaj op 2 augustus.

Groot succes, beetje druk, maar de saamhorigheid is magnifiek. Om ontroerd van te worden. We duiken de week in en brengen met de kinderen daadwerkelijk vakantie door in Bobbejaanland en Het Land van Ooit. Dikke pret voor de kinderen, en alleen daarom al pret voor de ouders, die ’s avonds als een balletje in slaap vallen. Kan ook komen door de ellenlange rijen die doorgeworsteld moeten worden. Het wordt een patat en pannenkoekenweek. Niet gezond, wel lekker!

Volgende week: Einde vakantie in zicht. Martinair wacht op me. Spanning en route naar de hoorzitting van de Planning Commission inzake onze gebruiksvergunning: de dood of de gladiolen! Lijkt wat ‘over the top’, maar niet geheel bezijden de waarheid.

Heel eerlijk, wanneer ik Peter Koelewijn ‘Oh Marijke’ hoorde zingen, dacht ik altijd aan Prinses Marijke die van naam wijzigde in 1963. Ze koos voor haar tweede naam: Christina. Datzelfde jaar was ik verliefd op Marijke van Doorn, die ik met plezier op mijn Tomos (armeluis Puch) van pretplek naar pretplek vervoerde.

Hier, gekleed in Beatle jasje, gezeten op mijn beminde Tomos in de Van der Poelstraat, waar ik geboren ben. Voor niet Rotterdammers: een zijstraat van de 2^e Middellandstraat, oftewel de arme kant van de Heemraadssingel. Maar dit terzijde. Christina en ik groeiden zo’n beetje parallel op, zij met 3 zussen op Soestdijk, ik met 3 broers op de zolder van pand 5B. Ik heb altijd een beetje met haar te doen gehad, had niets met die grappen over haar. Vond haar een beetje zielig. Maar nu, bij haar heengaan, komt toch Marijke weer bovendrijven. De macht van muziek. Rust zacht Marijke Christina, misschien kom je nu echt tot rust.

Bloeddoping: Voordat we naar China gaan probeer ik mijn linkerknie, die in november uitgewisseld wordt, zodanig in vorm te krijgen dat ik gezellig met Astrid en de groep over de muur meewandelen kan. Mijn voorstel aan de chirurg: wat te denken van een cortisone injectie? Na zo’n injectie in Amerika kon ik weer bergen beklimmen, beren bevechten, etc. Nee dus. Kan infectie veroorzaken en dan opereer ik je niet, was zijn duidelijke antwoord. Maar wat te denken van een injectie met bloedplaatjes verrijkt plasma? Natuurlijk, dat is een schot waard. Woensdag gedaan. Eerst wordt het bloed uit je arm getrokken, vervolgens behandeld en daarna weer verrijkt in de knie gespoten. Afgezien van het gepiel met de ietwat lange naald tussen de gewrichten door; eitje! Nu nog bezien of het net zo goed werkt als bij die atletiekmensen. Zo ja, dan over 3 weken nog een injectie. Over infecties gesproken, nooit geweten dat er een wereld handenwasdag bestond. Daar werd ik afgelopen week mee geconfronteerd. Een onderzoek uit 2015 had namelijk uitgewezen dat Nederlanders degene zijn die het minst hun handen wassen na gebruik van het toilet. Zie het resultaat van het onderzoek op onderstaande kaart:

Je begrijpt dat mijn Amerikaanse vrienden het geweldig vinden om me erop te wijzen dat die ‘o zo’ propere Nederlanders in de praktijk door de mand vallen. Ze hebben de volgende oplossing gevonden voor restaurants e.d.:

Dat zal je leren om na het dichtritsen van je gulp de handen te wassen. Inderdaad dames, mannen zijn hier het meest schuldig aan! Vanavond weer voetbal? Inderdaad, vriend George (ADO seizoenkaarthouder) komt me full service ophalen en brengt me weer thuis. Hopelijk ook na een Sparta overwinning! Later dit seizoen uiteraard hetzelfde ritueel op het Kasteel. Gaat leuk worden met een lekkâh broodje wogst vooraf, of een balletjâh gehak. Ik hoop wel dat het een betere wedstrijd wordt dan die zouteloze partijtjes die ons door PSV en Feyenoord voorgeschoteld werden. En dan de uitsmijter: ook a.s. woensdag (alweer) aflevering 23 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ digitaal geserveerd.

De kas is leeg! Arne Frager licht zijn aanbod toe. Voorlopig kunnen we nog niets aan het gebouw doen. Tijdnood! Parkeerplaatsen tekort volgens de City of Emeryville.

Telefoon…….slaapdronken mompel ik mijn naam in de hoorn. Half zeven maandagmorgen Californië, half vier ’s middags in België. Astrid, die arme schat die weer de verhuizing geregeld heeft, brengt me op de hoogte van de laatste ontwikkelingen. De jongens kunnen waarschijnlijk bij de internationale school in Mol hun Engelse onderwijs voortzetten. Dat is goed nieuws. Na zo’n 20 minuten moest het eruit; we missen elkaar, en de 9 uur tijdsverschil helpt ook niet. Wat onbehaaglijk sluiten we het gesprek af. Een nieuwe week is begonnen.

Na de managementteam meeting van 10 uur, dat gaat daadwerkelijk routine worden, treffen we Susan Collin van Idea Man voor creatie van specifieke Ex’pression merchandise en weggeefdingetjes. ‘SWAG’ in de volksmond: Stuff We All Get. Geweldig waar die Amerikanen allemaal mee voor de dag komen! Van muismatjes tot kekke zonnebrillen, hangers, en natuurlijk pins. Alles in Ex’pression kleuren.

Met alle ideeën gaan we spelen om tot een gerichte keuze te komen. De bezoeken volgen elkaar in hoog tempo op, en voordat we het weten breekt dinsdagavond aan en worden we verwacht bij Arne Frager in The Plant Studios. Via San Francisco en de Golden Gate Bridge voert een fotogeniek ritje ons langs de baai naar Sausalito, kleurrijk artiestenstadje.

Even zoeken naar 2200 Bridgeway, maar alras staan we voor het totaal in hout uitgevoerde gebouw waar internationale artiesten als Fleetwood Mac, Stevie Wonder, Metallica, Santana en vele anderen megahits opgenomen hebben. Ook de deuren zijn prachtig bewerkt.

We melden ons bij de receptie en moeten even op Arne wachten in een intieme, wat donkere ruimte, behangen met gouden en platina platen, CD’s en cassettes van diverse artiesten. Indrukwekkend.

Arne begroet ons enthousiast en voordat hij zijn ideeën gaat spuien, geeft hij ons een studiotoer. Hij blijft met name stilstaan bij de Metallica studio, die speciaal voor hen drie meter verhoogd is. Arne verklaart het simpel door te herhalen wat zij hem te melden hadden: “if you don’t build it, we build our own.” Zo is het maar net, die jongens van Metallica hebben genoeg geld om hun eigen studio te bouwen, dus moest Arne wel zwichten. Onderdeel is wel dat er minimaal drie albums opgenomen moeten worden. Bij een der opnamestudio’s, waar een giga Neve board geïnstalleerd is, heeft Arne alles in 5.1 surround sound laten bedraden. Als demonstratie speelt hij de DVD ‘Hell freezes over’ van The Eagles. Kippenvel! Gary en ik staan paf, alsof je met Don Henley in de zaal zit mee te drummen. Dan begint Arne zijn pitch: “Look guys, this is what I have in mind…..” Het komt op het volgende neer: Voor een investering van $1,5 miljoen kopen we ons als het ware een tweede campus. Denk aan de rondleidingen die we daar kunnen doen, seminars, open houses, studiotijd, enz. enz.

Arne Frager is ‘on top of his game’ wanneer hij presenteert

“Rubbing shoulders with the rockstars is sexy!” dat trekt pas studenten aan, gooit hij er nog een uitsmijter tegenaan. Fijntjes geeft hij ook nog aan dat de Dave Matthews Band vorige maand de #1 positie in de Billboard Album top-100 heeft bereikt. En waar is dat album opgenomen? “Right here!” Triomfantelijk kijkt hij Gary en mij aan, alsof hij applaus verwacht. Maar we zijn onder de indruk, echt wel! Gary stelt nu de juiste technische vragen, die Arne vlotjes beantwoordt, en hoewel ik de stemming niet wens te bederven, geef ik aan dat er wel cijfers op tafel moeten komen. “No problem,” aldus Arne, voor het weekend krijg je die. Sterker nog, Arne nodigt ons uit voor een diner in San Francisco om daarna een middernacht concert bij te wonen van zijn nieuwste ontdekking ‘Storm’. Volgens Arne een zeer getalenteerde meid die dynamiet in haar optredens stopt. Big hugs ter afscheid en tegen het middernachtelijk uur bereiken we ons appartement. Sweet dreams.

De volgende dagen hebben niets, maar dan ook niets, met Rock and Roll van doen, dat brengt ons even terug op aarde. Lucent komt voor de telefooncentrale (veel te laag gebudgetteerd), verzekeringen ondergebracht bij Mike Taylor van Christ Elliot, en samen met Craig Deonik gesproken met event planner Kappi Hommert. Gary en ik voeren gesprekken met radiostations KMEL en Live105 over on-air reclame en exposure gedurende concerten. In de tussentijd wordt hard aan het curriculum gewerkt en de lobby met de City of Emeryville opgevoerd, we moeten hoe dan ook begin januari onze eerste klas in huis hebben.

Vrijdagmorgen om 10.00 melden we ons bij city planner Barry Cromartie, die ons eerder die week liet weten dat we 206 parkeerplaatsen dienen te hebben voor de gebruiksvergunning omdat weinig mensen in Emeryville openbaar vervoer gebruiken. Die hebben we niet, dus dient er een list verzonnen te worden. Schokkend voor ons is dat de hoorzitting voor de gebruiksvergunning verschoven is naar 27 augustus. Voor die tijd kunnen we geen steen van het gebouw verwijderen of aanbrengen. De verwachting is wel dat het goedgekeurd wordt, hetgeen betekent dat we 12 september met de verbouwing kunnen beginnen. Het goede nieuws is dat uit alles blijkt dat de City of Emeryville ons dolgraag wil hebben om mee te pronken. Temeer ook omdat Pixar volgend jaar in Emeryville neerstrijkt, hetgeen betekent dat Ex’pression hen kan bedienen met afgestudeerde animatie geeks die staan te popelen om daar aan de slag te gaan! Barry Cromartie wenst ons het allerbeste en geeft ons wat nuttige tips inzake het parkeerprobleem.

Voordat we naar San Fancisco vertrekken, besluit ik om de ‘weekly update’ te produceren, ook om ze bij Ex’tent erop te wijzen dat we op zwart zaad zitten. Nou, als iemand het met me eens is, dan is Gary het wel: “Give ‘em hell, Pete, while we are busting our balls, they’re probably doing beer and joints.” Ik kan hem geen ongelijk geven, ook al omdat we allerlei verplichtingen aangaan zonder rugdekking. Daar kan je persoonlijk voor aangeklaagd worden, en dat wil je niet in dit land waar advocaten als grootverdieners beschouwd worden, en als gieren op opdrachten uit zijn.

Zo, dat lucht op! Gary en ik ‘bestijgen’ ons groene pronkstuk en voegen in op de 101 naar San Francisco. Arne heeft ons uitgenodigd bij een van de beste steakrestaurants in San Francisco; ‘Ruth’s Chris’ op Van Ness Avenue. In de korte tijd dat ik hier ben, heb ik dit soort uitstapjes echt leren waarderen, dus ben ik buitengewoon goed geluimd.

Nu ik er over nadenk, hebben we deze week eigenlijk niet al te best gegeten. Waarschijnlijk moet Arne dit gemerkt hebben aan de gretigheid waarmee ik de filet mignon verslind. Het biedt hem inmiddels de gelegenheid om zijn plannen om Ex’pression en The Plant aaneen te smeden nogmaals gepassioneerd over de bühne te brengen. Nadat Arne de zeer forse rekening met zijn creditcard voldaan heeft, begeven we ons op weg naar een van de oudste concertzalen in San Francisco, The Warfield Theatre. Begonnen in de 20-er jaren met vaudeville en later bekend geworden door optredens van o.a. Bob Dylan, The Grateful Dead en Guns N’ Roses. Heerlijke vibe. En toen kwam ‘Storm’ op! Of er een wervelwind binnenkwam, die ook plotseling kon gaan liggen, maar wat een temperament!

Het album, op Arne’s label Pop Mafia Records, heet ‘Storm and her dirty mouth’, hetgeen qua inhoud klopt! Wat een tempo, wat een dynamiek! Arne stelt Gary en mij na afloop voor als zijn twee nieuwe beste vrienden, en Storm toont zich opgetogen. Mijn Arcade verleden en Gary’s antecedenten maken indruk op haar. We gaan monter en uitgelaten uiteen. Rond 3 uur ’s nachts tollen we ons bedje in het appartement in. Het weekend is begonnen. Omdat ik volgende week vrijdag naar huis vertrek, België dus, maak ik me van het weekend zorgen over gelden die nog niet overgeboekt zijn door Ex’tent, alsmede de toekomst van de familie Laanen, aangezien nog niets overeengekomen is inzake mijn nieuwe job. Daarnaast zullen de sociale banden ook weer enigszins aangehaald moeten worden met familie en vrienden. Hoeveel tijd heb ik in België, inclusief de Ex’pression perikelen? Volgende week de 24^e heen, woensdag 12 augustus terug, dus

een goede twee weken. Binnen die tijd moet ook nog het appartement van mijn moeder aan de Wijnkade, waarvan ik eigenaar ben, overgedragen worden aan de nieuwe eigenaar, en daar blijft het niet bij. Voor alles neem ik me voor om met Astrid en de boys echt wat vakantie te gaan vieren, niet alleen bezig met Ex’pression, of met mensen die continu mijn aandacht vragen. Zoals altijd, makkelijker gezegd dan gedaan. Zondagavond, moe van het tobben, besluit ik vroeg te gaan slapen, er wacht me een hete week.

Volgende week: Money, money, money…..komt Ex’tent eindelijk over de brug? Nog even doorpersen. Martinair: ik ga van ze houden.

Menigmaal krijg ik de vraag of mijn standpunten/meningen mensen van me doen afkeren. Dat zal vast wel, maar stel dat iemand Trump als mens te vuur en te zwaard verdedigt, dan kan dit personage beter niet tot mijn vrienden-/kennissenkring behoren. Daar kom ik op omdat dit zo’n week was dat uit verschillende stadia van mijn leven mensen terugkeerden in mijn bestaan. Eerder gebeurde dit al, dankzij sociale media, maar deze waren in die zin bijzonder omdat ze verschillende werkmomenten in mijn leven behelsden. De oudste in jaren (1990) kwam van de week binnen op LinkedIn:

Marcell Ham  9:52 PM

· Hi Peter, inmiddels 30!! Jaar geleden (Top Sports Group) hoop dat alles goed gaat met je. Ik zag je naam voorbij komen bij Improved.

Marcell heb ik leren kennen bij de Top Sports Group, waar Inter Football onderdeel van uitmaakte. Maarten de Vos, gereputeerd journalist en oprichter van de Top Sports Group, die op enig moment o.a. de bordreclame- en TV rechten van het Nederlands elftal had, huurde mij in om orde op zaken te stellen, hetgeen uiteraard nogal wat in de pers teweeg bracht.

En ja, ik heb in Wassenaar bij Hans Breukhoven aan tafel gezeten, waar Vanessa koffie met stroopwafels serveerde, om dit te bespreken. Hoe het verder allemaal afliep is een Luim Special waard, maar nu niet aan de orde. Wel is zeker dat ik binnenkort met Marcell van een versnapering ga genieten, waar onder andere op zeker het celebrity WK1990 op de Orient Express ter sprake zal komen!

Altijd verfrissend wanneer je een verzoek krijgt om contacten tot stand te brengen in Californië van iemand waarmee je in het verleden contact hebt gehad. Via LinkedIn:

Vincent Laban  9:41 PM

Beste Peter, we hebben contact gehad tijdens mijn IA stage op de ambassade in DC in 2012 (onder Martijn en John in SF).

Ja, dat was indertijd ook mijn taak bij het Netherlands Business Support Office in San Francisco:

En tips en tricks, natuurlijk, hetgeen me brengt bij een presentatie in Groningen, vastgelegd door advocaat Henk Bethlehem:

· 22 mei 2017

Blog 2 over editie: Learn from Silicon Valley

Sprekers: Peter Laanen en Jarno Duursma

Een bijdrage namens Henk Bethlehem; advocaat op het gebied van ICT/IE bij Bout Advocaten.

Peter heeft 18 jaar in Silicon Valley gezeten en daar alles gezien wat er te zien valt. Zijn motto is: ‘wat we kunnen leren, nemen we mee’.

Henk benaderde me j.l. woensdag of ik interesse had in een zaak waar zij bij betrokken zijn, en waar ze wellicht mijn expertise bij kunnen gebruiken. Uiteraard onder geheimhouding. Wat ik eigenlijk met het voorafgaande wil zeggen is dat wat je ook doet, doe het professioneel en met égards, dan hou je de juiste mensen betrokken, hoe lang dat ook mag duren! Nu even terug naar de actualiteit van alledag: gisterenavond met broer Rob op een (bijna) uitverkocht Kasteel Sparta’s eerste thuiswedstrijd bijgewoond. Na een slappe eerste helft (1-0 achter in de rust), werd VVV op maar liefst vier doelpunten getrakteerd in de 2e helft. Zogezegd een vlaaitje van eigen deeg. Omdat het er zo lekker uitziet, het kind in mij, de stand in de eredivisie:

 Niet vergeten, a.s. woensdag wederom een digitale inkopper: aflevering 22 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Vergeet vooral niet vooraf een midazolam tablet in te nemen!

Wat?! Laat Ex’tent ons zonder geld zitten? Belangrijke onderhandelingen met SoftImage. Gaan we aandelen nemen in een gerenommeerde studio?

Maandag 6 juli, ik zie uit naar onze eerste officiële managementteam meeting. Het wordt een van de laatste bijenkomsten in ons tijdelijke onderkomen in Doyle Street. Ik ben best van dat industriële gebouwtje gaan houden, ook vanwege het inpandige Doyle Street Cafe, waar je zo lekker kunt ontbijten.

Daar heb ik menig ‘two eggs, over medium, crispy bacon and toast’ ontbijtje naar binnengeslagen!

Voordat Craig Deonik aanschuift, bespreek ik met Gary de penibele cashflow situatie. Ex’tent, waar Frans van Mackelenberg financieel verantwoordelijk voor is, heeft het juli voorschot nog niet overgeboekt. Gary verschiet van kleur, hij heeft de brute aanvallen van Van Mackelenberg op zijn businessplan nog vers in het geheugen staan: “what a dickhead,” gooit hij eruit. Na nog wat uitlatingen met een sterk fuck gehalte, verzoek ik hem om zijn energie positief in te zetten. Uit de cashflow die we morgen sturen zal blijken dat we het hard nodig hebben, en uiteindelijk komt het ook onder Eckarts ogen. Gary vertrouwt het niet: “Eckart should get rid of that mofo,” meent hij stellig. Dit soort afkortingen verrijken weliswaar mijn vocabulaire niet, maar het is wel goed om de taal van de straat te begrijpen.

Craig Deonik schuift aan, waarna zich een boeiend marketing gesprek ontspint. Duidelijk is dat Gary een mening heeft over Craig die hij bestempelt als ‘old school’. “Think out of the box man,” hoor ik hem meerdere malen zeggen. Ik breek in omdat Deonik ook verantwoordelijk voor ‘sales’ zal zijn en we nu geen confrontaties nodig hebben. “Gary you will oversee marketing, and I do the same with sales,” verdeel ik de koek. Of Craig zo blij is met deze verdeling weet ik niet, maar aangezien een groot deel van zijn salaris afhankelijk zal zijn van ‘sales’, toont hij zich inschikkelijk. Even las ik een korte pauze in om de sfeer wat te verluchtigen. Ik toon Gary de foto die Craig meegestuurd heeft bij zijn CV:

Goeie foto, alleen van een jaar of twintig geleden. Craig moet er wel om lachen en mompelt wat. Gary bescheurt het. “Well done Roy Orbison,” proest hij het uit. Mocht ik hier nog eens les in gaan geven, dan is dit zeker een dingetje, evenals hoe Amerikanen hun CV weten op te pimpen.

We gaan over tot de orde van de dag en bespreken de PR-situatie voor de komende maanden. Wat er uitspringt is ons gastheerschap van het evenement van AES (Audio Engineering Society) zondag 27 september. We hebben op dat moment nog niets verbouwd, en zeker geen recording console ter plekke. We moeten hier echt creatief tewerk gaan omdat we anders als een gieter afgaan voor de hele audiowereld. Gary neemt als de creatiefste onder ons deze verantwoordelijkheid op zich. Onze aankondiging in de gemeenschap van Emeryville dat we onze ‘Grand Opening’ zaterdag 14 november vieren, krijgt veel aandacht. We plannen een conference call met Silent Planet inzake brochures, leaflets en house style overall, en sluiten de vergadering tegen het middaguur af. De mouwen moeten nu daadwerkelijk opgestroopt worden.

Na de prettige conference call met Silent Planet dinsdagmorgen, haast ik me weer naar The Broken Rack voor de WK wedstrijd, waar Nederland het in de halve finale opneemt tegen Brazilië. 12.00: de bar is nu wel open voor alcoholische versnaperingen, en dat levert heel wat meer publiek op. Het wordt uiteindelijk weer een nagelbijter. Na de 1-1 eindstand en het uitblijven van de ‘golden goal’ in de verlenging: strafschoppen. De mare van de Braziliaanse keepers, die qua historie altijd tot de zwaksten der wereld behoren, geeft ons hoop om naar de finale door te stomen. En zeker deze koekenbakker: Cláudio Taffarel. En wij hebben Van der Sar! 3-2 in penalty’s voor Brazilië, Cocu neemt z’n aanloop, stopt, en legt de bal weer goed. Vervolgens schiet hij de bal in de rechterhoek. Helaas ligt Taffarel daar al. “Oh no,” kreun ik, dit ken ik. “You’re hurting buddy?” klinkt een bezorgde stem aan de bar. “Sorry, I’m fine,” houd ik me groot, terwijl Dunga inmiddels de vierde Braziliaanse pingel erin tikt. Ronald de Boer moét nu scoren! Aanloop, de bal gaat naar de linkerhoek, en jawel, daar had Taffarel op gegokt.

MARSEILLE, Football World Cup 1998 , 07-07-1998 Stade Velodrome , Ronald de Boer misses at Brazilian goal keeper Taffarel during the penalty shoot out of the semi-final Netherlands – Brazil

Sprookje uit. Zwaar de tering in. Op een drafje terug naar Doyle Street voor een conference call met John Storyk, de architect in bezit van een ego van hier tot New York, van waaruit hij ons belt. We bespreken het vervaardigen van een initieel ontwerp, zodanig in detail dat er door een tweetal gespecialiseerde bedrijven op geoffreerd kan worden. Storyk zegt op de hem zo eigen arrogante wijze toe dat we op hem kunnen bouwen. Het doet me denken aan de spreuk op menig Amerikaanse munt:

Het wordt hier zo leuk verbasterd dat het je gelijk aan Storyk doet denken: ‘In God we trust, all others cash’. Ik ben er niet zeker van of hij in het ‘trust’ plaatje past of het ‘cash’ gedeelte. ‘We call it a day’, lijkt inderdaad het moment om de dag af te sluiten, maar aangezien de bodem van de schatkist in zicht is, besluit ik eerst maar even een up-to-date cashflow overzicht te maken. Gezellig! Nu als de sodemieter naar Nederland sturen met een urgente boodschap voor Van Mackelenberg en Eckart. Voor Eckart met name om aan te tonen dat ik niets te maken heb met de $800.000 die besteed is gedurende de periode dat Gary de scepter zwaaide.

En voor Van Mackelenberg zodanig dat zowel hij als Eckart de juiste boodschap krijgt,

Dit laat toch aan duidelijkheid niets te wensen over, zou je denken. Wanneer je een grote broek aantrekt, moet je er ook naar handelen. Zo simpel is dat. Maar op dit moment is niets zeker, helaas. Woensdag de 8^e vindt ons eerste interview

plaats met SF Magazine in ons nieuwe gebouw, dat we nog even Btrium noemen, zoals gedoopt door Sybase. Inderdaad, er is ook een Atrium, helaas (nog) niet van ons. Gezeten aan een tafeltje, in onze immens grote ruimte, voorzien van drie kale stoelen, doen Gary en ik ons relaas. En net zoals bij het Bureau werkt het ook bij deze journalist; hij raakt super enthousiast en wordt het nog meer wanneer we een toertje doen en vertellen wat voor soort studio’s ingericht gaan worden. Mocht de school niet lukken, dan kunnen Gary en ik alsnog op de bühne verder gaan als het duo ‘Motivator Kwibus’. “Fuck man, we’re good,” vindt ook Gary, transpirerend na de toer. Zijn conditie baart me wat zorgen. ’s Middags begroeten we de Sendmail mensen die de hen toegewezen ruimte komen bekijken en opmeten. Opgewonden beklimmen we daarna onze groene Ex’pression Van om naar Walnut Creek te rijden, waar Gary een huis op het oog heeft dat hij wil kopen. En wat een leuk stadje is dat! De prijzen zijn navenant, maar zoals Gary weet, het hangt samen met het schooldistrict en veiligheid. Gaan de kinderen naar een privé school, dan loop je financieel leeg, hier zijn de openbare scholen domweg goed.

Vrijdagochtend gaan we in onderhandeling met Softimage. Softimage is een 3D grafische applicatie die gebruikt wordt om 3D grafieken, modellen en animaties te produceren, iets dat Ex’pression nodig heeft voor het animatie programma. Al pratend komen we tot de conclusie dat een samenwerkingsverband beide partijen bepaald geen windeieren zal leggen. Vanwege de PR afspraak met MCA sluiten we af en maken onmiddellijk een nieuwe afspraak later op de dag. MCA komt met een uitbundige PR presentatie waar Gary, Craig en ik likkebaardend naar luisteren. Alleen het financiële plaatje ontbreekt nog. Ik vrees voor het ergste!

Inmiddels heeft de klok 5 uur geslagen en hervatten we het enthousiaste gesprek met Softimage. We komen eruit met een werelddeal, gebaseerd op een educatie korting van 53%, en daarnaast worden we vanaf 1 september hun officiële trainingscentrum aan de westkust. Tevens worden er 100 training vouchers a raison van $2.500 naar ons overgeboekt. Natuurlijk weten ook wij wel dat Softimage niet voor Sinterklaas speelt, maar de studenten aan de haak heeft die met Softimage gaan werken. Een echte win-win situatie. Gary en ik zijn door het dolle.

’s Avonds hebben Gary en ik een gepland diner met onze eerste management assistente, Nadine ‘Diny’ Storyk, bij ‘Charlie Brown’s’ in de Emeryville Marina.

De dochter van…… denkt zeer genuanceerd over haar bekende vader, hetgeen ons goed doet. Gary en ik zijn nog ‘high’ van de deal met Softimage en gooien er wat dwaze praat uit. Diny weet wat haar te wachten staat. En, ze kent Gary natuurlijk al, hetgeen maar goed ook is, bedenk ik me, na een aantal maanden met Gary doorgebracht te hebben.

Een gelukzalig weekend is aangebroken, een van Gary’s laatste in het appartement. Zondagmorgen, na het ontbijt, besteed ik aan het wekelijkse rapport. Gary is in zijn gedeelte van het appartement aan het douchen en komt, terwijl hij z’n haar aan het föhnen is, in de deuropening van zijn badkamer staan, hetgeen geen mooi uitzicht is, laat staan gehoor omdat hij er ook nog onverstaanbare taal bij uitslaat. Ik negeer hem. Plotseling verstomt de föhn. “What’s wrong Pete?” vraagt hij verbaasd, Nadat ik hem uitleg dat ik a) ergens mee bezig ben en b) best wel met hem wil praten zonder bijgeluiden, vervalt hij in gepeins. “What more bothers you about me, Pete?”. Nou, daar ben ik net klaar voor: “well then, the way you fart and burb is rather annoying.” Inderdaad, de boeren en scheten die hij laat hebben recentelijk een grens overschreden. “Huh,” mompelt Gary, “sorry man.” Waarna hij zich terugtrekt in zijn badkamer. Het geeft me tijd om de update af te maken en beneden bij het businesskantoor per fax te versturen.

Terug in het appartement gekomen wordt er gebeld: Arne Frager, eigenaar van The Plant aan de lijn. “I’m gonna make you an offer you can’t refuse, Peter,” klinkt het dynamisch. In het kort komt het erop neer dat Arne bereid is om een deel van zijn beroemde studio’s aan ons te verkopen, waarbij de studenten voorop komen te staan. Top idee. We maken een afspraak om dinsdagavond bij The Plant bijeen te komen en dan details te bespreken. Gary slaat helemaal op hol wanneer ik het hem vertel, en we zijn weer ‘the best of friends’.

Volgende week: De kas is leeg! Arne Frager licht zijn aanbod toe. Voorlopig kunnen we nog niets aan het gebouw doen. Tijdnood! Parkeerplaatsen tekort volgens de City of Emeryville.

Waar ik afgelopen week van schrok was het overlijden van een van Nederlands beste pitchers: Loek van Mil, 34 jaar slechts. We leerden hem kennen bij de World Baseball Classic in 2013, tijdens een receptie in de residentie van de toenmalige Consul Generaal in San Francisco, Bart van Bolhuis. Prettig en enthousiasme uitstralend jong mens. Astrid en ik hebben dikwijls uit de grap de foto laten zien van hem tussen ons in, waarbij het lijkt of wij zitten en hij staat:

Maar, met zijn 2 meter en 16 centimeter torende hij daadwerkelijk boven ons uit. Ik zag hem nog even in 2016 bij het EK honkbal in Haarlem, en daarna niet meer tot we ons rot schrokken over het bizarre ongeval vorig jaar in Australië, waar hij hersenletsel opliep. En nu plotseling overleden, hetgeen het gevolg geweest moet zijn van de eerdere val met zijn hoofd op een rotsblok, waar men hem pas 24 uur later bewusteloos aantrof. Hoe het ook zij, een mooi jong mens is onfortuinlijk aan z’n einde gekomen en we kunnen zijn nabestaanden niet meer dan onmenselijke sterkte toewensen, en de hoop dat de mooie herinneringen troost bieden. De Luim moest hier even bij stilstaan. Het nieuws komt geregeld over als ‘fake’ nieuws, omdat men menigmaal de feiten verhaspelt. Zou het zo kunnen zijn dat er in Hoek van Holland een schietpartij plaatsvindt en in Amerika zou dat weergegeven worden als gebeurd in Rotterdam, dan zou er gesproken worden over die ‘domme’ Amerikanen. Welnu, de fatale schietpartij in het Californische Gilroy werd door het ANP geplaatst in San Jose, dat 51 kilometer ten noordwesten ligt. Dat klinkt zeker beter (‘Do you know the way to San Jose’). De pest is dat veel partijen dit overnemen. Daarnaast heeft men het over een voedselfestival, niet geheel bezijden de waarheid, maar het heet ‘Gilroy Garlic Festival’. Belangrijker is dan om te vermelden dat Gilroy beroemd is vanwege de garlic, knoflook dus, waaruit dit festival ontstaan is. Gilroy is dan ook de zelfbenoemde knoflook hoofdstad van de wereld!

Ere wie ere toekomt, en een beetje troost voor de zo getroffen mensen van Gilroy. Neem dan de televisie wanneer Trump en Kim Jong-un ten tonele verschijnen, daar hebben ze het over de twee wereldleiders.

Schei toch even uit, hoe kun je dat moordzuchtige opperhoofd van een onderdrukt landje een wereldleider noemen? En Trump dan, die dictator in spé, hoor ik u zeggen. Daar laten ze het maar even bij, anders krijgen ze van Baudet via de tweede kamer te horen dat de NPO een linkse partij is. Weet je wat een leuke manier is om met mensen in aanraking te komen? Laat je uitnodigen door je wederhelft om de zomermarkt van Spakenburg te bezoeken. Na een honderdtal kraampjes besluiten de dames om zoon Rick en mij te stallen op een terrasje. “Nemen jullie maar de tijd,” roepen Rick en ik in koor. Bij elke bui, tussen de zonnestralen door, komen mensen bij ons aan het tafeltje asiel vragen. En iedereen praat, niemand staart op z’n schermpje. Sociaal ideaal! Laat ik nou uitvinden wat er na de overname van Super de Boer door Jumbo met al die centjes is gedaan. Mijn rikketik moest nog door Bergman Clinics onderzocht worden alvorens men tweede helft november ook de linkerknie gaat vervangen. Kom ik in Bilthoven onderstaande bewijzering tegen:

Ik durfde niet naar binnen te gaan, uit angst dat mijn hartje op hol zou slaan, hetgeen slecht voor mijn bloeddruk is. Oh, ter geruststelling, ik mag mee met Astrid maar China, en de operatie is ook goedgekeurd. Met dit hart kan je wel honderd worden, sprak de cardioloog monter. Kortom, jullie zitten nog even met me opgescheept! Maar daardoor ook de zekerheid dat a.s. woensdag aflevering 21 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ in de digitale brievenbus gekieperd wordt. Lekker toch? Niet dan?

De begrafenis gevolgd door de Martinair vlucht naar Californië. De eerste verjaardag van Peter zonder familie. Mega deal voor verhuur deel Sybase gebouw.

Het is gebeurd, daar ligt ma. Het lijkt wel of haar gezicht zich ontspannen heeft. Onhandig omhelzen we elkaar, en door te zeggen dat het wel zo goed is, dat het lijden voorbij is, troosten we onszelf. Op een onbewaakt moment, Aad en Nel zijn even de deur uit, komen Hans, Rob en ik bijeen en besluiten dat, op een persoonlijke herinnering na, we alles aan Aad en Nel nalaten. Niet alleen vanwege hun niet al te brede financiële basis, maar ook omdat ze het meeste onder de omstandigheden gedaan hebben.

De volgende dag reeds bespreken we details met de begrafenisondernemer. In schril contrast krijg ik een verheugend telefoontje van makelaar Gary Breen, die een potentiële huurder heeft voor een deel van het te grote gebouw dat we op het punt staan te kopen. Dit bespreek ik met Eckart, die me warm condoleert en me maant kalm aan te doen. Ook Gary Platt en Dawn Cardi worden door mij geïnformeerd, en bij Dawn kan er zowaar een piepklein compliment af!

Zondag vertrekt Astrid met de kinderen naar Lommel om daar samen met technisch aangelegde zwager in spé Aldert voorbereidingen voor de verhuizing te treffen. Maandag 29 juni is het zover, om 11.45 melden we ons bij Uitvaartcentrum Goetzee, waar de laatste rituelen zullen plaatsvinden. Tantes, ooms, kleinkinderen, nichten, neven en wat vrienden verzamelen zich om de laatste eer te bewijzen. De broers hebben mij vereerd met het verzoek om de laatste woorden aan ma te wijden, en met een brok in mijn keel begin ik daar aan:

Bij een aantal echte ‘Ma’ anekdotes zie je ooms en tantes soms instemmend knikken, of een glimlach onderdrukken. Vervolgens naar begraafplaats Crooswijk waar onze kleine mannen, Bo-Peter en Kaj, stoer voor de kist uitlopen. De allerlaatste ceremonie is sober en nadat eenieder een schepje aarde op de kist heeft gestrooid, begeven we ons naar de obligate koffie, thee en cake bij het zeer Rotterdamse Lommerrijk. Daar komt na verloop van tijd de stemming weer terug en worden vele memorabele momenten van en met Ma herhaald. Het is goed. Vroeg in de avond rijden we terug naar Düsseldorf en in de auto praten Bo-Peter en Kaj honderduit over de gebeurtenissen van de dag. Het heeft diepe indruk op ze gemaakt. Op de radio krijg ik nog mee dat Nederland voor het WK in de achtste finale Joegoslavië met 2-1 heeft verslagen. Het boeit me niet.

Dinsdag 30 juni is het zover, de Mercedes gaat terug naar Arcade en nu zijn we volledig aangewezen op de VW Sharan van Astrid. Niets mis mee. ’s Avonds gaan we met ons gezinnetje, aangevuld met de enthousiaste Eric Eversdijk, een der laatste Nederlandse Arcade werknemers in Düsseldorf, voor ons laatste diner aldaar. Immers, morgen vertrek ik naar Oakland en gaat Astrid de verhuizing naar Lommel organiseren. Weer drukt de verhuislast op haar schouders. Ik mag me echt gelukkig prijzen met zo’n vrouw. Na een enigszins bedrukte maaltijd nemen we harteljk afscheid van Eric en keren we huiswaarts.

Peter omarmt Eric Eversdijk, de laatste der Arcadianen, ter afscheid.

En zo breekt juli aan met een hartstochtelijk afscheid, en begint Martinair vlucht 801 naar Oakland met 2,5 uur vertraging. Inmiddels zijn de in rood uitgedoste Martinair medewerkers een soort van familie van me geworden, hetgeen de pijn verzacht. Aan boord in ieder geval heel wat om over na te denken, zowel privé als zakelijk. Privé over hoe de nabije toekomst eruit gaat zien, en zakelijk over de huurdeal die we kunnen maken met SendMail, een belangrijke dotcom startup. Morgen is daar een afspraak mee over details van de deal, waarbij we praten over verhuur van 2.000 vierkante meter. Wel zaken waar ik me enorm op verheug. Onderhandelen is het mooiste wat er is, zeker in tijden als deze waar de dotcom startups ongelooflijk veel over hebben voor een ‘cool’ onderkomen.

Laat in de middag, een kleine twee uur na de geplande tijd, komen we in Oakland aan. Daar heeft Gary een boodschap voor me achtergelaten waar de groene Van geparkeerd is: ‘Building 2, space 2320’. Sleutel en parkeerkaart onder de zonneklep. En of ik niet wil schrikken van het nieuwe uiterlijk van de Van. Maar die vind ik geweldig, precies zoals ontworpen door Silent Planet tref ik het voertuig aan.

Onderweg naar het appartement lijkt de Van voor nogal wat opschudding te zorgen, maar dat is het leuke van die Amerikanen. Het gros steekt de duim op ter goedkeuring. Voelt goed. Net als terugkeer in het appartement, wat een lekkere stek is het toch.

Gary Breen komt donderdag een half uur vroeger dan de SendMail mensen om de gangbare huurprijzen in Emeryville met me door te nemen. “Holy shit, man,” ontsnapt me, “that’s awesome.” Wanneer ik het snel bereken, dan kunnen we over een periode van drie jaar ergens rond de acht ton of meer uitkomen. En SendMail heeft haast, véél haast. Zéér gunstige uitgangspositie. CEO Greg Olson van SendMail houdt van snel zakendoen. “We don’t beat around the bush overhere,” meldt hij monter, aangevend dat hij vandaag nog de deal wil doen. Cijfers en informatie worden in hoog tempo uitgewisseld, kunnen ze echt wel per 1 september het gebouw betrekken, kosten van verbouwing, er moet immers een muur aangebracht worden, en wat van dies meer zij. Na ruim drie uur zijn we het eens, schudden fanatiek elkaars hand, en ronden de deal af. Gary Breen zorgt voor de documentatie en de door hem meegebrachte fles champagne (voorkennis?) kan geopend worden. Een deal van bijna $1.000.000 in ons voordeel is werkelijkheid geworden. “We’ve got the hottest building in town,” jubel ik.

De euforie draagt me op vleugels de avond door. Op een of andere manier wil de slaap niet komen en net op het moment dat een geeuw over m’n lippen komt, gaat de telefoon. “Gefeliciteerd schatje,” zingt Astrids stem over de lijn. Inderdaad, ook in Californië is het inmiddels 3 juli geworden; mijn verjaardag is een feit. Na wat koetjes en kalfjes, informatie over de stand van zaken met de verhuizing en hoe het met de boys gaat, duik ik m’n ‘Scandinavian’ bed in. Slaap der rechtvaardigen? Ik vind van wel!

Vreemd hoor om wakker te worden zonder luidruchtige kinderen die je toezingen, inclusief een ontbijtje voor de jarige. Ik rol slaapdronken m’n bed uit, neem een douche, poets m’n tanden en scheer me. Beneden in het complex is een broodjeszaak waar ze bagels met smeerkaas verkopen. Zeker niet vies, de koffie daargelaten, maar niet bepaald een verjaardagtraktatie. “Dat heb je er nou van, meneer de avonturier,” mompel ik in mezelf. Geen tijd voor zelfmedelijden: ‘the beat goes on’. En inderdaad, om 10 uur wacht David Schwartz op me die nog niet weet dat de rol van CEO niet door hem bekleed gaat worden. Gary vindt dat de CEO in spé, ik dus, dat maar moet mededelen. “You are the big cheese man,” laat hij me weten. Hoewel dat niet op papier staat, besluit ik die rol te spelen.

David is zo’n aardige, beschaafde kerel dat het moeite kost om hem pijn te doen, maar wat moet, dat moet. “David, good to see you again,” is altijd een goed begin. Maar het snelle “after in depth discussions, we came to the conclusion that you’re not the perfect candidate to lead a startup like Ex’pression,” kwam toch rauw op z’n dak. Maar, eerlijk is eerlijk, hij is niet de tijger die je nodig hebt voor de startup fase van een bedrijf. Hij neemt het op als een man en zegt vol eergevoel “Peter, whatever this outcome, you can always count on me.” Een man naar mijn hart, echter onder andere omstandigheden. De dag vordert moeizaam omdat het ene na het andere verjaardagtelefoontje binnenkomt. Dat gaat door tot 3 uur ’s middags, het moment dat de kalender in Nederland naar 4 juli verschoven wordt. Gary trakteert me in de tussentijd op een lunch bij The Town House en is benieuwd naar het gesprek met David Schwartz: “you didn’t hurt him, did you?” Ik vertel Gary over het verloop van het gesprek en dat doet hem goed. “Sorry about your mom,” is het enige dat hij zegt over het overlijden van mijn moeder om in dezelfde zin door te gaan met “tonight drinks at the apartment, celebrating your birthday.” En dat doen we ’s avonds, we drinken een flinke borrel op mijn gezondheid, en gaan aangeschoten naar bed.

The fourth of July, onafhankelijkheidsdag in Amerika, is niet aan me besteed. Ik slaap wat uit en begin voorzichtig met m’n einde weekrapport. Dan slaat het plotsklaps in als een bom: vandaag speelt Nederland tegen Argentinië. Kwartfinale nog wel! En getver, ze zijn al begonnen. Waar, oh waar kan ik dat bekijken? Blijkt dat ‘The Broken Rack’, een poolbiljartbar, het live uitzendt. Net voordat de tweede helft begint kom ik binnen. Het is niet echt druk en de stand is 1-1. Zinderende tweede helft, ik wip op de barkruk, m’n medebargenoten kijken me vreemd aan. Dan wordt Arthur Numan na zijn tweede gele kaart eruit gestuurd en ik krijg een nare smaak in m’n mond, dit ken ik. De wedstrijd golft op en neer en zowel Nederland als Argentinië komen goed weg. “Shit,” roep ik luid wanneer Ortega een kopstoot uitdeelt aan Van der Sar. Verdiend rood. Tien tegen tien. Laatste minuut, de bal komt bij Bergkamp, feilloze aanname: GOAL! M’n bargenoten krijgen een rondje koffie omdat er nog geen alcohol geserveerd mag worden. “Wow,” Nederland naar de halve finale. Brooddronken wandel ik terug naar het appartement, het is pas kwart voor tien.

’s Avonds loop ik even naar de pier van Emeryville van waaruit je het vuurwerk in San Francisco kunt gadeslaan. In verband met de houten huizen die hier gebouwd worden, met het oog op aardbevingen, is lokaal vuurwerk afsteken ten strengste verboden. En zo breekt na een lange nacht 5 juli aan. Alvorens het rapport af te maken feliciteer ik broer Aad met z’n 55^e verjaardag. Het rapport maak ik af, waarbij ik nog een beter huurresultaat kan melden!

Het is zondag, een mooie dag om met de duidelijk te herkennen Ex’pression Van een rondje Bay Area te doen. Uitgekookte reclame, zo zie ik het!

Volgende week: Wat?! Laat Ex’tent ons zonder geld zitten? Belangrijke onderhandelingen met SoftImage. Gaan we aandelen nemen in een gerenommeerde studio?

Ruim 42 jaar geleden, toen ik mijn eigen softwarebedrijf opstartte met twee kompanen, waren we natuurlijk zo trots als de gelijknamige hond met 7 luimen toen we onze eerste hard- en software configuratie verkochten.

Back-up van het computersysteem dat we in Apeldoorn geleverd hebben, was de #1 factor. Niet alleen het kopiëren van de harde schijf, maar ook hoe te handelen wanneer de computer het af laat weten. Immers, die facturen moeten de deur uit. De te innen vorderingen vormen het bloed van een onderneming. Gecompliceerd? Welnee, gewoon de schrijfmachines niet de deur uitdoen, manuaal de facturen typen, en later invoeren wanneer de computer weer gerepareerd is. Simpel toch?! Welnu, om bij dat voorbeeld te blijven in 2019, vervang schrijfmachines door tankwagens tot de nok gevuld met kerosine, en het probleem is verholpen. Naar de beelden kijkend van al die gestrande passagiers, kan ik me de woede die hier en daar tot uiting kwam, levendig voorstellen. Wat een blamage! De overheid heeft aangegeven dat het netwerk ‘essentieel’ is, zonder er condities aan te verbinden. Zoiets als verboden op het strand (tenten) te slapen, maar er geen boetes aan verbinden! Aha, met boetes werkt het wel vond de overheid snel uit:

140 euro boete: slapers op terrassen strandtenten Scheveningen gepakt

Met deze hitte had men best wel wat milder mogen zijn. Op sommige slaapkamers is het niet te harden. Even terugkomend op de problemen bij de kerosinevoorziening, moet ik zeggen dat ik wel benieuwd ben wat er echt aan de hand was, daar doen ze nogal geheimzinnig over. Russische cyberaanval? Noord Korea? Trump in de bocht? Zou kunnen, die is zo gek als een deur. Hij is nu weer boos omdat Zweden een Amerikaanse rapper niet vrij wil laten.

Trump gaf de Zweedse Minister President Stefan Lödven een belletje met het verzoek om rapper A$AP Rocky, die vastzit wegens mishandeling, vrij te laten. Trump wilde persoonlijk voor de rapper instaan, die hij overigens niet kent. Toen Lödven dat niet inwilligde omdat hij vond dat justitie haar werk moest doen, begon Trump weer te janken: “Wij doen zoveel voor Zweden, maar andersom is dat niet het geval. Zweden zou zich moeten concentreren op de echte criminele problemen.” Wat een ‘çry baby’! Op zich kwam de leukste reactie van mijn ‘vriend’ Justin Bieber in deze tweet:

Justin Bieber

?@justinbieber

I want my friend out.. I appreciate you trying to help him. But while your at it @realDonaldTrump can you also let those kids out of cages?

“Ik wil mijn vriend eruit hebben….ik stel het op prijs dat je hem probeert te helpen. Maar nu je er toch mee bezig bent @realDonaldTrump kan je dan ook die kinderen uit hun kooien laten”. Waarmee Bieber doelt op de kinderen die door Trumps stormtroepen ruw van hun ouders gescheiden zijn, en onder naargeestige omstandigheden in kooi-achtige constructies verblijven. En dan krijgen we naast Trump ook nog Boris Johnson op onze nek.

‘Star spangled banner’ en ‘God save the queen’ individueel mooie nummers, weliswaar gespeeld door de verkeerde artiesten, maar in combinatie een ramp. Ik raad mijn lezers aan om uit te zien naar aflevering 20 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Wederom a.s. woensdag digitaal verkrijgbaar.

Ma’s einde nadert tijdens het WK voetbal 1998. Torpedeert Dawn Cardi het contract met Sybase?

Opgewekt en enthousiast rijden we vrijdag 12 juni vanuit huis via Eindhoven naar Lommel, waar we de bankzaken snel kunnen afhandelen. Vervolgens bezichtiging van de woning aan de Harkstraat. “Tja,” twijfelt Astrid, “niet een al te uitnodigende voorpui.” Maar van binnen is het helemaal prima, gezellig zelfs, hetgeen door de uitbater bevestigd wordt: “’t ies gezegd, menier.” Heerlijk dat Belgische taaltje met die lekkere zachte g. Aangezien we op dit moment niet weten voor hoelang we hier gaan wonen en over ruim twee weken ons huis in Hubbelrath uit moeten, besluiten we tot huur over te gaan.

Na Wilnis, Loosdrecht, Hilversum en Düsseldorf, gaat dit ons 5^e honk worden. Voor Bo-Peter en Kaj het 3^e, want in

Hilversum geboren, en voor de in Düsseldorf geboren Ivar het 2^e. Hoewel blond met blauwe ogen, is hij zéér Nederlands!

Voordat we met de verhuizer in overleg gaan, nog even een snel telefoontje met makelaar Gary Breen over het recht van overpad inzake de parkeerplekken. Sybase zal ons vrijwaren, mocht dit problemen opleveren. Mooi, ook weer opgelost. We bespreken met de verhuizer het aantal te verhuizen kuub, oftewel m3. Astrids specialiteit, evenals wat dit gaat kosten. Papiertje tekenen en als de wiedeweerga weer terug naar Düsseldorf waar onze buren, de Massinks, ons voor de laatste keer willen verwennen. Een pittige schnaps en wat ‘wurst’ hapjes laten we ons na deze inspannende kilometers en gesprekken meer dan welgevallen.

Zaterdag rijden we naar Rotterdam, een route die we inmiddels kunnen dromen, om met de broers en schoonzussen de situatie rond ma te bespreken. Duidelijk is dat wanneer ze thuiskomt er dag en nacht ‘bemanning’ aanwezig dient te zijn. Oudste broer Hans neemt het woord en laat ontroerd een vergeelde foto rondgaan waar wij als kinderen op vereeuwigd zijn, met onze biologische vader. Genomen ter ere van mijn heilige communie:

V.l.n.r. Ma, met Rob op haar schoot, Hans, Aad, Pa Koos en Peter

Na een kleine stilte verdelen we de diensten, waarbij Aad en Nel de meeste op zich nemen, aangezien dat bij hun tijdmatig het beste uitkomt. Geen enkele wanklank. Eigenlijk harmonie. Tevreden nemen we afscheid van elkaar, waarna Hans en Cintha terugkeren naar Almere, Aad en Nel naar Maarssenbroek en Rob en Mariette naar Culemborg. Wij zetten koers naar Astrids ouders in Vinkeveen om daar van een zeer welkom drankje te genieten, en ze op de hoogte te brengen van de situatie.

De avond brengen we door bij Rick en Imelda in Beinsdorp, onder de rook van Schiphol, waar ze net trotse huiseigenaren geworden zijn. Daar zitten we voor de buis, althans Rick en ik, om Nederland en België elkaar te zien bekampen in de eerste wedstrijd voor het WK voetbal 1998. De Belgen gaan er van meet af aan keihard in, hetgeen ons nogal wat heethoofdige uitspraken ontlokt. De rust komt op het juiste moment volgens onze vrouwen: “kalm aan heren, het is maar een spelletje,” krijgen we te horen. Dodelijke opmerking voor een fan. Nou ja, de bitterballen smaken, en zijn even heet als de sfeer tijdens de eerste helft. En waar we voor vrezen gebeurt, Patrick Kluivert krijgt een rode kaart na de zoveelste provocatie van Staelens, waar hij intrapt omdat hij Staelens op een elleboogstoot tracteert, denkend dat de scheidsrechter het niet ziet, hetgeen ook klopt. Maar de grensrechter wel! “Wat een eikel,” zegt Rick “dadelijk verliezen we die pot ook nog.” Nederland houdt echter stand en de wedstrijd eindigt zoals die begon: 0-0.

18 juni meld ik me ’s middags om 4 uur bij ma aan de Wijnkade. Ze is deze week thuis gekomen en redelijk monter. “Peet,” zegt ze “wat kan mij het schelen, schenk maar een lekker borreltje voor me in, en ik steek ook een saffie op.” Ma zit op haar praatstoel en het lijkt wel of haar vlam weer ontstoken is, hoe broos ze ook oogt. “Gaan we nog naar wat voetbal kijken,” komt ze plotsklaps uit de hoek. “Niet echt interessant ma, Zuid Afrika tegen Denemarken.” “Zet lekker aan joh, dan hebben we nog wat vertier.” En zo gebeurt het dat we naar een wedstrijd van niks zitten te kijken die uiteindelijk in 1-1 eindigt. Intussen is ma in slaap gevallen en zijn Aad en Nel aangekomen voor de nachtwake. Zij nemen over en brengen ma naar bed. Omdat ik er ook de volgende dag en nacht zal zijn, heb ik een kamer gereserveerd bij het Golden Tulip Hotel. Daar check ik even na 12 middernacht in.

Op de kamer gekomen is het eerste wat ik doe een klein flesje scotch uit de minibar trekken. Dat het prijzig is boeit me niet. Beetje ijs erbij en een drupje water, en nu me even voorbereiden op de dingen die komen gaan. Eerst Dawn Cardi bellen, die me van de week weer zeer onaangenaam kwam mededelen hoe onverantwoord ik gehandeld heb door de deal met Sybase te maken. Ik heb haar geen millimeter ruimte gegeven en gemeld dat dit de deal is, en dat ze zich er niet mee moet bemoeien. De enige die het nu nog kan dwarsbomen is Eckart zelf. Met Dawn neem ik geen enkel risico, dus noteer ik de tijd waarop ik haar bel: 00.50. Op haar privé nummer neemt ze niet op, dus ik spreek in: “Dawn, as promised I sent you my bio and I still believe strongly I made the right deal.” Waarom ze mijn CV nodig heeft, weet ik niet, en ze moet nog maar een keer horen dat ik pal achter de deal met Sybase sta. Nu haar kantoor bellen. Weer een antwoordapparaat. Ik spreek dezelfde boodschap in.

Om niet de flow van deze week te verliezen, maak ik alvast een beginnetje met mijn weekrapport. Bijna iedere dag Gary Platt gesproken over de diverse zaken die spelen. Afgestemd met Hope Spadora hoe de gelden overgemaakt dienen te worden. Voor wat betreft vergunningen en dergelijke de betreffende personen tot haast gemaand. En…… “Huh,” schrik ik om 4 uur ’s ochtends wakker, mijn hoofd op het bureau van de hotelkamer. Even weggedut. Toch maar even tanden poetsen, wekker op 07.00, en nog een paar uurtjes pakken. En wat is de tijd kort tussen het moment dat ik naar bed ga en de wekker afloopt!

“Ma,“ vraag ik, “wat is het ergste dat je overkomen is?” Ze twijfelt geen moment: “dat Mieke overleed, ze was pas drie jaar, en zo’n mooi meissie. De dood van je vader is anders, daar heb ik een jaar naartoe geleefd, en ik was nog vrij jong, maar Mieke……” Er valt een stilte, waarbij het lijkt dat ze terug in de tijd gaat, dat ze mijmert waarom er toen, 1951, geen inenting was tegen difterie. Daar zitten we nu naast elkaar, en ik was degen die het als 5-jarige eerst kreeg, waarna ik mijn zusje besmette. “Maar jou heb ik nooit wat kwalijk genomen hoor,” lijkt het alsof ze m’n gedachten leest. “Je was nog maar een jochie.”

Met de klok mee: Hans, Peter, Aad en onder Mieke

Het lijkt wel of ze zich herstelt wanneer ze me herinnert aan het gegeven dat ik bij de tramhalte aan de 2^e

Middellandstraat auto’s stond te tellen. “Heel eerlijk,” zegt ze, “we hadden niet het idee dat je het zwarte garen had uitgevonden.” Ze moet er zelf met schorre stem om lachen. Dat verhaal ken ik, daar ben ik wat mee geplaagd. “Je bent er goed uitgekomen, niet dan,” vergoelijkt ze haar woorden. Na deze woorden zoekt ze haar bed op en voor mij breekt een lange nacht aan. Half slapend, half wakend trekken allerlei beelden aan m’n geestesoog voorbij. Witte lakens voor de ramen na het overlijden van Mieke. Hans die aan het eind van zijn diensttijd alsnog naar Nieuw Guinea moest. Aan Aad, die na het ongeluk aan z’n oog, hij was tegen een gloeiend hete kolenkachel gevallen in de hongerwinter van 1944, tientallen operaties moest ondergaan. En Rob, onze Benjamin, die alle tramlijnen bereed en uit z’n hoofd kende. Van lijn 4 naar Avenue Concordia tot lijn 16, waarvan het eindpunt bij Het Kasteel van Sparta was. Dat werd weer afgewisseld met beelden van een tierende Dawn Cardi, een gniffelende Gary Platt en een gelukzalig blowende Eckart. Nee, ik ben niet geheel fit zaterdag de 20^e, nota bene de 35^e huwelijksdag

van mijn schoonouders. ’s Avonds brengen Astrid en ik de kinderen naar mijn dochter Nicole en partner Emile. Te bedenken dat die jochies ruim een jaar geleden nog op bezoek waren bij opa en oma aan de Wijnkade:

V.l.n.r. Bo-Peter, Ivar, Pa Jan, Ma en Kaj

Opa zou kort daarna overlijden, en nu is het oma’s beurt. Wat gaat er om in die kinderkoppies? Astrid neemt ze maandag ter verstrooiing mee naar Phantasialand, waarna ik nog een rondje langs de Amerikaanse velden kan maken. De 23^e boek

ik m’n ticket om en maak m’n interim rapport af:

’s Avonds komen onze voormalige buren uit Wilnis, Jan en Roos Smits naar Hubbelrath om op de jongens te passen, zodat wij de komende dagen vrij spel hebben. En zo breekt 24 juni aan. Alle broers en schoonzussen zijn bijeen gekomen aan de Wijnkade omdat het einde nadert. Inmiddels doen de morfinepleisters hun werk, zij het dat ma van tijd tot tijd ijlend wakker wordt en dan onherkenbare klanken uitstoot. ’s Nachts heb ik nog diverse rapporten gestuurd naar City Manager John Flores, makelaar Gary Breen en mijn favoriet, de ‘charmante’ Dawn Cardi. Het wachten op, ja de dood, is eigenlijk best slopend. Daar ligt ma, matriarch van de familie, hulpeloos dood te gaan, en zo voelen wij ons ook. We nemen nog maar een kopje koffie, ijsberen wat, en zo sluipt de middag om. Een licht gereutel luidt het einde van ma in. We zijn opgelucht dat ze uit haar lijden verlost is. We zullen haar node missen. Hans sluit plechtig de ogen van ma. De klok wijst 16.04 aan.

Volgende week: de begrafenis gevolgd door de Martinair vlucht naar Californië. De eerste verjaardag van Peter zonder familie. Mega deal voor verhuur deel Sybase gebouw.

We schrijven mei 2016 wanneer de 50 jaar en 5 maanden jonge Astrid Laanen-Gruter van sommige familieleden en vrienden te horen krijgt dat het voor een 50-jarige moeilijk is om nog aan de bak te komen. “Dat zullen we nog wel eens zien,” sprak Astrid monter met haar Paramedic papieren op zak en na meer dan 10 jaar werkzaam geweest te zijn bij American Medical Response (AMR) in 911 dienst. Vergelijkbaar met 112, maar dan gevaarlijker. Optimistisch gestemd belde ze BIG. BIG staat voor Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg, in leven geroepen om de kwaliteit van de zorg te controleren.

Omdat ik erbij zat, en het graag parodieer bij presentaties, geef ik het gesprek weer zoals het in mijn oren klonk: “Met BIG.” “Ja, goedemorgen met Astrid Laanen, ik wil……” De hele santekraam. “Nou mevrouwtje, dat gaat niet lukken,” sprak de man van BIG kordaat. “Ja maar,” probeerde Astrid, “wanneer ik mijn diploma’s naar BIG stuur, dan hoor ik welke cursussen ik moet nemen om wel bevoegd te zijn.” Zucht aan de andere kant. “Mevrouwtje, dan komt dat op mijn bureau terecht, dus wordt het niets.” Verbluft hangt Astrid op, nou ja, ze klikt op het rode telefoontje.

Niet uit de weg geslagen gaat ze op de sollicitatietoer en verdomd, het lijkt wel of overal op de eerste pagina om je aan te melden naar jouw leeftijd gevraagd wordt. En jawel, de afzeggingen stromen binnen, zonder redenen die hout snijden. Even bij de pakken neergezeten. En toen op de Amerikaanse manier gewoon bij bedrijven binnengestapt, immers, ze is ook bevoegd doula, oftewel geboortebegeleidster. Komt ze binnen bij Kraam en Co., waar de eigenares haar binnen ziet komen en denkt ‘die moet ik hebben’. Vervolgens heeft Astrid het eerste jaar voor een opleidingsstuiver gewerkt, en binnen één jaar een driejarige opleiding afgewerkt.

Begin vorig jaar neemt ze het moedige besluit om voor zichzelf te gaan beginnen, met de wetenschap dat met name expats snakken naar kraamverzorgers die ook hun taal spreken. En dan bedoel ik niet ‘hou joe verclean ze luiers’, maar echt vakengels. Doorslaand succes, of het nu eenlingen zijn of tweelingen.

Nu, in haar tweede jaar, zou je bijna kunnen gaan zingen van ‘there’s no business, like baby business’. Maar het is iedere dag weer moeder en kind tevreden stellen, en er zijn voor prangende vragen. Hulde, deze bedrijfswagen is derhalve welverdiend!

Nog een held, mijn oudste zoon Rick. Niet door iedereen begrepen, en zeker niet gezien als een zwart/wit figuur:

Waarom? Rick is vrolijk, plagerig, houdt van het leven, met name muziek, en vergeet af en toe z’n huishoudelijke plichten. Maar is ook de commerciële topman die men live natuurlijk niet in actie ziet. En wat een kei hij wel is, bleek van de week toen hij een memorabele order afsloot, waar hij vele maanden voor aan het werk is geweest. Een mega order waar ik ondanks mijn smeekbeden niet het bedrag noch de naam van mag noemen, maar het is…… “Even niet flauw zijn, pa,” hoor ik Rick roepen. Bij deze de beker die wereldwijd actieve werkgever Orange hem gaf, waaraan ik helaas enig stufwerk heb moeten uitvoeren:

Mijn bankrekening is…………… Nee, even niet lullig, ik ben echt trots op m’n oudste, en dat hoop je als vader te zijn. Voor het einde bewaard, de 28^e verjaardag van Bo-Peter,

hier vastgelegd met tante Danielle, die hem van harte feliciteert:

Dat het gezellig werd is buiten kijf, maar graag wil ik aandacht vragen voor de marathon (42 kilometer en 195 meter) die Bo-Peter 3 november in New York loopt ten behoeve van een kinderprogramma:

KlikenStort!

Stort ruimhartig! Niet vergeten: a.s. woensdag komt aflevering 19 van ‘Uit de Amerikaanse School Geklapt’ uit met o.a.: Het einde van ma, maar niet geheel zonder strijd. Met een saffie, een jonkie en het WK voetbal 1998, beleeft ze nog een paar prettige dagen.