Laanen's Luim

Zo kon het gebeuren dat mijn oog getrokken werd door een aankondiging in de Nieuwsster van de week van 10 oktober 2016. De Nieuwsster is ons lokale sufferdje (Loosdrecht e.o.). Net teruggekomen van een trip uit Californië, leek het me goed om in te schrijven voor een wekelijks gymuurtje voor 55 plussers…..okay, 65 plussers. Maar eerst diende er een fitheidstest afgelegd te worden, hetgeen ik de daaropvolgende zaterdag onderging. Met vlag en wimpel erdoor heen gekomen. U had niets anders verwacht! Met name op het onderdeel Pim Pam Pet scoorde ik zeer hoog.

Een aandachtspuntje stipte de jury wel aan; het spinnen. Alhoewel ook Hoedje wip een toponderdeel bleek te zijn.

Moet ik zeggen dat bovenstaand meegebrachte jeugdfoto de jury zeer in verwarring bracht. 24 oktober -spannend- de eerste gymdag. Laat nou op het parkeerterrein voor de sporthal mijn buurman Chris staan te wachten, die me vroeg wat ik kwam doen. Na eerst gebluft te hebben dat ik voor mijn wekelijkse gewichtheffers programma kwam, viel ik al snel door de mand. Slim hoor die Chris. Binnen werden we welkom geheten door de dame die ons de komende maanden (zijn jaren geworden) zou gereed maken voor onze eeuwige tweede jeugd. Juffrouw Olinda gaf inderdaad de indruk deze groep van gewillige ouderen onder de duim te gaan krijgen. Uiteindelijk bleek het groepje weerbarstiger dan gedacht. Maar daar gaat het hier niet over. Deze groep van vreemdelingen bleken blijvertjes te zijn, een hechte groep van mensen die nu alweer ruim twee jaar lief en leed (en behoorlijk wat) met elkaar deelt. Mensen van diverse pluimage, hetgeen wegvalt tijdens de oefeningen en koffie of thee na afloop. Ho, ho, er is echt niets anders te krijgen, het is al heel wat dat ik koffie en thee durf te vermelden, zo laat op de middag! Maar daar gaat het hier niet over. J.l. maandag haalde Chris me op zodat ik aan de zijlijn aanwijzingen kon geven en zo nodig juffrouw Olinda bescherming kon bieden tegen te bijdehante ‘oudjes’. En……..tromgeroffel, tevens opnamen gemaakt van de diverse oefeningen. Helaas mag ik daar op straffe van verbanning geen beelden van vertonen, zo werd mij verzekerd tijdens het achterafje. En daar waar Messi of Ronaldo vereerd werden met een gouden schoen, werd ik vereerd met een gipsen been, met inhoud naar mijn hart. Ik, die in vergelijking met mijn gewonde medesporters slechts een knieprothese onderging, werd gefeteerd door mijn groep. Wat een eer. Daarom dus bijgezet in mijn eigen Hall of Fame.

Juffrouw Olinda kan trots zijn op haar Loosdrecht Bas…… eh….basisteam. De manier waarop zij dit bereikt heeft, gaat voortaan de boeken in als de Olinda Methode. Gerelateerd nieuws: gisteren stuurde Astrid me feilloos naar Naarden, naar de Bergman Clinics. Daar werd ik onthecht, oftewel werden er circa 30 krammen uit mijn huid gepulkt. Het prikt even, maar heeft wel een mooi groot litteken opgeleverd, waar Dr. Feilzer de lijn heeft gevolgd van mijn voetballitteken (gebroken knieschijf).

“Lust je nog peultjes”, zou mijn moeder gezegd hebben. Komt goed! Voetbal: wat heb ik gisteren genoten van Nederland-Frankrijk. Sprankelend voetbal, afgesloten met een klinkende 2-0 overwinning. Reporters hadden het maar over kameraadschap, een hechte groep, etcetera. En ook meende ik dat Koeman in een interview de “Olinda Methode” als richtlijn aangaf. Gelukkig maar dat we haar langdurig vastgelegd hebben. Singh: Uit het oog, niet uit het hart. Hij heeft zelf om radiostilte gevraagd, zodat het Ministerie van Buitenlandse Zaken haar werk kan doen. Uiteraard kunnen we ons voorstellen dat Gouverneur Brown momenteel meer bezig is met de bosbranden (78 omgekomen, meer dan 1000 vermist) dan Singh. We geven niet op. Nil Desperandum!

“Dankzij” de nieuwe knie, die nogal eens moet rusten om de zwelling uit mijn rechterbeen (van dat geweldige schot) te krijgen, heb ik het privilege om nogal eens TV te mogen kijken. Zo heb ik ook de verkiezingen in de V.S. gevolgd, alsmede de ongelooflijke leugens van Trump. Maar goed, daar zou ik het niet meer over hebben. Donderdag kwam het verschrikkelijk nieuws naar buiten over de massamoord op met name college kids, die vredig aan het line-dancen waren in het feeërieke Thousand Oaks, niet ver van Los Angeles. En toen werd Jason Coffman live op CNN geïnterviewd. Coffman was wanhopig op zoek naar zijn 22-jarige zoon Cody. Vanuit het centrum waar hij geïnterviewd werd, waar ook een twintigtal andere ouders in dezelfde wanhoop bijeen waren, kon men nog niets mededelen over de identiteit van de vermoorde jongelingen. Met trillende stem vertelde hij dat de mobiele telefoon van zijn zoon door hem getraceerd was…..achtergebleven in het gebouw, geen spoor van zijn zoon. Hij toonde een foto van Cody op zijn smartphone en sprak de hoop uit hem aan te treffen in het ziekenhuis, waar meer dan een dozijn gewonden lagen.

22 jaar, zo oud is onze jongste, Ivar. Mijn hart ging zozeer uit naar deze man dat de tranen in mijn ogen sprongen, en dat heb ik zelden. Hoe vaak zijn onze jongens naar dergelijke evenementen gegaan waar hetzelfde had plaats kunnen vinden? Onder meer in het, toen zeker, nogal gewelddadige Oakland. Dit gebeurde in Thousand Oaks, uitgeroepen tot een der drie veiligste steden van Amerika! Vrijdagmorgen verwende Astrid me (zielige knie!) met een dubbele zwarte koffie en wat te knagen. TV op CNN. Breaking News, de identiteit van de schutter was bekend. Vervolgens een huilende Jason Coffman; zoon Cody had het niet gered. Even later vertelde een vriendin dat ze geschuild had achter Cody, nadat hij haar had toegeschreeuwd te gaan liggen, en veilig weggekomen was. Wat een held. Zijn betraande vader staat al de hele dag op mijn netvlies, zijn eerstgeborene verloren, waar hij zoveel van hield. Dit MOET gestopt worden, zou je zeggen. Welnu, dan heb je buiten de machtige lobby van de NRA (National Rifle Association) gerekend! Met politici in hun binnenzak van oost- naar westkust (daar kunnen Unilever en Shell nog wat van leren), houden ze soms de meest logische methodes tegen om wapenverkoop aan mentaal gestoorden tegen te gaan.

Honderdduizenden protesteren tegen de NRA en de politici onder het motto “bescherm kinderen, niet wapens”. En wat gebeurt er? Praktisch niets. Hoeveel doden moeten er nog meer vallen voordat de Amerikaanse overheid daadwerkelijk ingrijpt? Daarom stemt ver over de 60% van jonge mensen tussen 18 en 29 jaar op de democraten. We zullen zien. Kort nieuws: *Ivar en kornuiten wonnen de Erasmus publieksprijs voor hun short movie waar een aantal zaken in voor moesten komen zoals een handdoek, een cigaret, etc. Geniet: https://www.facebook.com/ErasmusMagazineInternational/videos/348101852414411/ *Sparta kwam met 2-0 achter tegen Jong Utrecht en binnen een kwartier bogen ze dat om in een 3-2 voorsprong (zonder mij) * De Oranje Leeuwinnen hakten de Zwitserse dames met 3-0 de pan in * Trump is knettergek (oud nieuws) * Hartelijk, hartelijk dank voor alle mooie en bemoedigende wensen voor herstel. De knie gloeit van trots!

Heel eerlijk gezegd kon ik niet weten dat mijn laatste blog (“De knie wil nie”) zoveel lezers op de been zou krijgen. Inclusief goede wensen, tips en harten onder al mijn riemen, waarvoor hartelijk dank. Het leek me ‘leuk’ om mijn trouwe lezers mee te voeren naar de dag van de operatie, echter zonder Saoedische taferelen. Hoewel, er wordt wel gezaagd!

En een beetje getimmerd. Maandag, dinsdag en woensdag: begin van de Dettol dagen. Drie dagen voor de operatie word ik geacht het hele lichaam twee maal daags te wassen met Dettol antibacteriële handzeep. Preventief bestrijden van infecties voor de operatie is van het hoogste belang. Trouwhartig mee begonnen, alsmede 2 luciferkopjes grote hoeveelheid fusidinezuur zalf in beide neusgaten gepropt. Kan ik makkelijk hebben! Ik weet niet of het daardoor kwam, maar plotsklaps functioneerde de knie veel beter trap opwaarts. Angst voor verwijdering veroorzaakt klaarblijkelijk wondertjes. Het lijkt wel een soort afscheidstournee want om 11.00 zaten Astrid en ik op de koffie in Almere bij oudste broer Hans en schoonzus Cintha. Altijd gezellig, wijntje tot slot (nu het nog mag) en vervolgens terug naar Loosdrecht om Amerikaans/Nederlandse vriend Paul Nijssen en diens vrouw Lenore te ontvangen. Paul is dierbaar, heeft Jaitsen Singh vele malen in de gevangenis bezocht nadat wij terugkeerden naar Nederland. Lenore is zijn steun en toeverlaat.

Paul torent hier boven Jaitsen uit. Zijn van Schiphol meegebrachte multivlaai (traditie) lieten we ons goed smaken. Paul en Lenore door naar Enschede (Paul is een echte Tukker), wij de avond in met een wijntje en een whiskietje al mijmerend over wat ons te wachten staat. Dinsdag: na m’n Dettol procedure naar Hilversum getogen om met Astrid een leesbril op te halen bij Rene Fro…… eh EyeLove (Etos eigenlijk). Na wat rond gedribbeld te hebben in het toch wat mistroostige centrum van Hilversum de ochtend toch nog afgesloten met een sobere doch voedzame lunch bij Lunchcafe van Drimmelen. Wederom merkte Astrid op dat het wel leek of het lopen me beter afging. Dat een chardonneetje zo’n effect heeft kon ik niet bevroeden. Alleroudste zoon Rick belde dat hij nog even langs wilde komen voor een biertje, en om me moed in te spreken. Astrid had wegens haar afwezigheid ‘s avonds voor Bo-Peter (onze oudste zoon) en mij een heerlijke ragout maaltijd voorbereid, echter niet genoeg voor drie. Geen nood, de ijzeren voorraad in het vriesvak bevatte nog wat heerlijke HEMA rookworsten en met een glimlach naar redder Marcel Boekhoorn, ging dat er grif in. Zo dribbelden we door naar de dag dat mijn versleten trouwe knie omgeruild zou worden voor een bionisch modelletje, zij het dat mijn Astrid ons onderkomen invalide technisch perfectioneerde door hier en daar beugels aan te brengen:

Ik weet het, ik weet het, ik ben gezegend met zo’n handige vrouw! Nog net voor het vasten begon een heerlijk biefstukje bij Loetje in Breukelen naar binnen geharkt, inclusief witte boterhammen om lekker in de jus te soppen. Tevens ter afscheid van Bo-Peter die op de dag van mijn operatie terugkeert naar zijn stamplaats in Californië. Donderdag 13.00 ingecheckt bij de Bergman Clinic in Naarden, alwaar me een comfortabele kamer wordt toegewezen. Na een paar uur (duurt langer in mijn gedachten) word ik in mijn operatiejurkje, aangevuld met onderbroek, naar de voorbereidingskamer gebracht. Allemaal lief, allemaal doortastend, en voor ik het weet lig ik aan een infuus. Vervolgens rap, rap naar de operatiekamer waar ik al pratende onder zeil wordt gebracht. Na een circa anderhalf uur durende operatie word ik weer wakker en krijg tot mijn grote vreugde een raketijsje aangeboden. Lekkerrrrrrrr! Alles voelt goed, Astrid brengt vreugde en ’s avonds geniet ik ook nog van een warme maaltijd. Fast forward……..mijn been staat weer recht, vanuit x formaat en oude schoenen worden weggegooid (verkeerd afgesleten), en ik kan niet geloven dat ik daags daarna alweer op mijn rechterbeen kan staan:

en daarna met krukken kan lopen. Zaterdag het krukken trap op, trap af examen. Geslaagd, ik mag naar huis. Nu kijk ik vanmorgen (vandaag dus) naar de TV en zie de ellende in Jemen en de puinhoop die Trump van deze wereld maakt en ik denk, waar heb ik het over? Maar in het kleine zit soms ook de essentie waarom we mensen en menselijk zijn. Dank daarom aan alle mensen die ondersteunende berichten stuurden, dank aan mijn wederzijdse buren die een ‘stress relief’ pakket voor de deur zetten:

Dank aan Sparta voor de periode titel, dank Dr. Feilzer voor een perfecte plaatsing van de nieuwe knie:

En dank dat alles naar wens gaat en dat de fysio oefeningen het gewenste resultaat opleveren. En voor het geduld van Astrid die nu wel heel veel voor me doet. Pay back time komt er vast aan! Kortom; een druppel in de emmer van het hedendaagse gebeuren, maar ik moest het even kwijt.

Denk niet dat ik zit te kniezen, maar de aanloop naar verwijdering van de natuurlijk verkregen knie, inclusief vervanging door een bionisch modelletje, komt nu akelig dichtbij. Wanneer begon de aftakeling? Mijn gedachten dwalen naar het jaar 1980, en afbouw van mijn voetbalcarriere bij Hertha in Vinkeveen. Zaterdag 22 maart spelen we met Hertha 3 de immer moeilijke streekderby tegen NITA 2. Na een weergaloze schijnbeweging volgde een ongelooflijke schop tegen mijn knie. De schijnbeweging werkte, het resultaat pakte wat minder uit. De elftalleider trachtte me nog over te halen om het tot de rust vol te houden, maar dat leek me wat te pijnlijk. Toch nog het veld afgestrompeld, na afloop biertje gedronken om vervolgens door mijn been te zakken. Op de rug van medespeler Cees Zaal (die naam vergeet ik nooit) naar de auto, en vervolgens naar huis gebracht. Arts in opleiding nam me onderhanden bij het streekziekenhuis in Woerden, en dat plaatje staat nog steeds op mijn netvlies:

Eerst constateerde hij een meniscusbreuk met daaronder nog wat schade, om uiteindelijk na heel wat gepiel tot de conclusie te komen dat de knieschijf enigszins verbrokkeld was. Enfin, uiteindelijk 1 april geopereerd (ik maakte nog een grap die niet op prijs werd gesteld), waarbij zo’n 15% knieschijf verwijderd werd, de rest was nog intact. Revalidatie enz. enz. Uiteindelijk heeft de knie dus nog 38 jaar service verleend, zij het de laatste twee jaar onder protest. Onder aanvoering van vrouw Astrid “dadelijk zit je in een rolstoel”, en alleroudste zoon Rick “je investeert in jezelf en je bent het vergeten voordat je het weet”, is het besluit tot stand gekomen. Met name ook het “vergeten voordat je het weet”, deed me nadenken over mijn blessurevrije voetbaltijd. Op m’n 11^e brak ik m’n rechterpols tijdens een partijtje     

straatvoetbal in de Van der Poelstraat. Haakte Jantje Rotteveel (naam ook nooit vergeten) me opzettelijk of niet? Doet er niet toe. Met oude (wijlen) jeugdvriend Aat de Boon naar het ziekenhuis gelopen om me te laten behandelen. Buiten de gebruikelijke ongemakken en pijntjes nog een paar voor de gein:

Broer Rob, die me naar het ziekenhuis bracht heeft daar, terwijl ik gehecht werd, nog een mooie anekdote opgepikt van een geblesseerde biljartspeler. Den Haa

Lichte hersenschudding, week daarna gewoon aan de bak. Mocht ik soms wat verward praten, dan weet u waarom. Dit was ook een lekkere tijdens een erewedstrijd voor oude coryfeeën van Graaf Willem II VAC:

Gemangeld door twee oud coryfeeën; enkelbandblessure. Maar, bekijk je het op de 23 jaar dat ik georganiseerd voetbal heb gespeeld bij Sparta, Steeds Hooger, Alexandria ‘66, SVDP, VIOS Zuilichem, Graaf Willem II VAC en Hertha, dan valt het mee. Kortom; voordat ik het weet ben ik het vergeten. Mede ook door de goede voorzieningen die door het thuisfront zijn gearrangeerd. Niets beter dan een echtgenote te hebben die ook paramedic is. Maandag begin ik met drie dagen anti infectiekuur (dettol) en donderdag is het zover. Mocht u over een half jaartje gepasseerd worden door een ongeduldige 65plusser, dan weet u wie dat is!

Tijdens onze heerlijke vakantie in Rhodos, werd mijn aandacht zeer getrokken door de kop van onderstaand artikel in de Volkskrant. Vooral ook omdat het uitstel van parool voor Jaitsen Singh, tot maar liefst 2023, geen enkel medium had bewogen om daar een schrijnend artikel aan te wijden. In het voorspel ging het van dik hout zaagt men planken in alle papieren media, de Volkskrant voorop, en vurige betogen van advocaat Rachel Imamkhan en zus Sieta Singh. Onder andere bij Jinek, RTL Boulevard en BNR werd er ruim aandacht aan besteed. Nu geen piep na de onthutsende uitspraak van het parole board, 5 september j.l. En dan lees ik onderstaand artikel van gerenommeerd journalist Wil Thijssen. En dan denk ik, heeft ze dit laten dicteren door goede kennis Rachel Imamkhan? Weer die oude koe ‘Romano van der Dussen’ uit de sloot gehaald als succesnummer van Imamkhan? Inmiddels ruim 2,5 jaar geleden vrijgelaten. Net zoiets als het prachtige doelpunt laten zien van een niet scorende spits van drie seizoenen geleden.

Klik hier op dit artikel in de Volkskrant, dan begrijp je wellicht beter mijn kritiek, hoewel ik het quote. Nogal begaan met de zaak Singh had Wil Thijssen ook bij mij informatie kunnen inwinnen. Nimmer gedaan, en het is niet zo dat ze me niet kent! Voor wat betreft advocaat Rachel Imamkhan kan ik melden dat ik sinds begin dit jaar geen contact meer met haar heb nadat ze opbiechtte dat ze in 2016 een e-mail had gestuurd naar de consulaire medewerker in San Francisco, waarin ik hen allebei zwart gemaakt zou hebben. Die e-mail bleek nadien vervalst te zijn en was helaas door Imamkhan uitgewist zodat de afzender niet na te gaan was. Oh ja, de harde schijf was ook gecrashed. Daar was ik nogal ontstemd over (mild uitgedrukt) en ik maakte haar duidelijk dat zelfs als ik dat geschreven zou hebben aan haar (advocaat!), zij niet het recht had om het door te sturen zonder mijn toestemming. Het artikel was eenzijdig maar onthield de lezer ook van relevante informatie. Bijvoorbeeld over Romano van der Dussen werd vermeld dat hij 12 jaar onterecht vastgezeten had. Hoewel hij vrijgesproken werd van verkrachting, bleef het vonnis van de twee aanrandingen gehandhaafd, dus voor de wet niet geheel onterecht vastgezeten. Niet onbelangrijk om te vermelden, dunkt me. Dan de klacht van Singh inzake ‘verduisterd’ geld: “Singh heeft bij het ministerie een klacht ingediend over een geldschenking van zijn zus, zo’n 450 dollar, die door een medewerker van het consulaat ten onrechte zou zijn achtergehouden.” Allereerst gaat het hier om twee bedragen van €150,00. Echter (!), die bedragen zijn door zus Sieta aan advocaat Imamkhan overhandigd. Toevallige omissie? Tevens is een bedrag door Imamkhan overgeboekt naar de rekening van de medewerker in San Francisco, waar Imamkhan overigens een merkwaardige relatie mee onderhield. Enfin, 2 oktober ontvangt Jaitsen Singh $168,44 van de medewerker en dat komt overeen met de wisselkoers van dat moment voor €150,00. Het ligt dus allemaal wat genuanceerder dan Wil Thijssen en Rachel Imakhan ons doen geloven, zonder nog heel wat andere e-mails op de tafel te gooien. Dan deze uitzending van EenVandaag:

Aandacht voor PrisonLaw in de uitzending EenVandaag op 8 oktober 2018

1Vandaag besteedde in haar uitzending van 8 oktober aandacht aan waarom PrisonLAW de subsidierelatie met het ministerie van Buitenlandse Zaken beëindigt.

Bekijk de uitzending

Naast de glorie over Romano van der Dussen, de gedateerde uitleg van Imamkhan, tevens een drie jaar oude opname van zus Sieta waarin ze het ministerie aanvalt, niet geheel ten onrechte. Niets over het uitstel van parool voor een periode van maar liefst 5 jaar. Niets over het gegeven dat Sieta en ik 4 mei van dit jaar het ministerie bezocht hebben voor een verhelderend gesprek. Uiteraard hebben ze (redactie EenVandaag) haar niet gesproken, want dan hadden ze van haar kunnen vernemen dat ze zaterdag 8 september haar broer bezocht had in de gevangenis. Dan hadden ze uit de eerste hand kunnen horen hoe het met Jaitsen Singh gaat na het vernietigende paroolbesluit. Slechts de uitlatingen van Rachel Imamkhan waren van belang. Geen kwestie van ‘fake news’, maar meer van weglaat nieuws. Daarnaast blijft het grote WAAROM het gebrek aan aandacht van de media voor de praktisch ter dood veroordeelde Jaitsen Singh. Alleen gratie of herziening van het vonnis kan hem nog redden, voor zover je hiervan kunt spreken. Opgeven? Voordat ik me aan mijn bureau zette om deze Luim in te toetsen, werd ik getroffen door de pracht van het ochtendgloren:

Dat geeft je weer kracht om door te gaan. Overigens was het een heerlijke vakantie!

Je gelooft je eigen ogen toch niet wanneer je dat spektakel aanschouwt in Amerika over de potentiële benoeming van opperrechter Kavanaugh tot het hoogste gerechtshof in de Verenigde Staten. Voorgedragen door Trump, dus bij voorbaat verdacht. De man kwam tijdens de verhoren over als een bittere, nijdige, opstandige, bozige man. Niet bepaald het evenwichtige type voor zo’n belangrijke functie. Omdat er al zoveel over geschreven is, laat ik het hierbij. Wel laat ik twee plaatjes zien, de bewerkte, die onder republikeinen verspreid wordt om Trump als held te bewieroken tijdens de orkaan Florence (zie onder), en daaronder het origineel.

Deze foto is dus genomen tijdens een overstroming in Texas uit 2015. Kortom; ‘what you see is not always what you get’. Echter, voor wat betreft Judge Kavanaugh geloof ik wel wat ik zie: ongeschikt voor de job. Nu mag de FBI een weekje onderzoek doen van Trump om te bezien of de seks en drank activiteiten van deze man niet echt grensoverschrijdend waren zoals beweerd door zijn aanklaagster (en twee anderen). De Trump standaard heeft hij niet overschreden, dat is zeker! Echter, net zoals bij de onrechtvaardige behandeling van Jaitsen Singh, in Amerika is voor een groot deel ‘law and order’ ver te zoeken. Sport: Sparta deed dapper mee om het verhaal te onderschrijven dat David Goliath kan verslaan: in de eerste ronde van de KNVB beker werden ze uitgeschakeld door 3^e divisieclub (amateurs)

Noordwijk. Afgang. Boosheid op de Sparta website alom. Sparta reageerde adequaat door een gratis kaartje toe te zeggen:

Weliswaar tegen Jong PSV, maar toch. Dus gisteren weer vol goede moed naar Het Kasteel getogen voor de streekderby tegen FC Dordrecht. We zaten nog even te keuvelen met elkaar toen Dordrecht binnen een minuut Sparta op achterstand zette. Nee toch?! Binnen 20 minuten stonden we met 2-0 achter en vertwijfeling sloeg toe. Echter, wanneer Sparta dit seizoen vrouwe Fortuna zo nadrukkelijk aan haar zijde heeft, dan komt het wel goed. Laatste seconde voor rust scoorde Sparta de aansluitingstreffer, even na rust de gelijkmaker, en uitblinker Royston Drenthe de winnende goal via een Dordt hoofd. Na nog wat ongemakkelijke momenten konden wij de overwinning vieren en het feit dat we op een gedeelde eerste plaats staan. Het biertje in De Bosselaar, onder de Kasteel tribune, smaakte weer voortreffelijk. Opgetogen brachten broer Rob en ik zoon Ivar naar zijn kubus en al zingend namen we afscheid op onze verzamelplek bij De Meern. In ieder geval hebben we een week om ervan te genieten! Tenslotte de mededeling dat de Luim volgende week op vakantie is. Rhodos wordt de bestemming, tevens eindpunt voor de rechterknie (geniet nog maar even trouwe onderdaan). Boeven opgelet: broer Rob, jonger en sterker dan ik, en echtgenote Mariette, jonger en sterker dan ik, bewaken het fort! Die worden bijgestaan door onderstaand monster, hier in bedwang gehouden door zoon Bo-Peter (ook bij tijd en wijle aanwezig).

Jullie zijn gewaarschuwd!

Catch 22 is een paradoxale situatie waarbij de regels elkaar tegenspreken, oftewel, je kunt er niet aan ontsnappen, Dat is nu precies waar Jaitsen Singh zich in bevindt.

Waar ik vorig week me nog in voorzichtige bewoordingen heb uitgelaten over het “waarom” van het niet toewijzen van de parool aanvraag (te weinig berouw), blijkt nu, zoals ik vermoedde, dat hij niet op vrijheid hoeft te rekenen zolang hij geen schuld bekent. Jaitsen kennende, zal hij dat niet doen. Keer op keer heeft hij me gemeld dat hij liever in een kist de gevangenis verlaat dan dat hij een bekentenis aflegt voor iets dat hij niet gedaan heeft. Ook met het oog op zijn zoon en de kleinkinderen. Ook daaruit weer blijkt de wreedheid van het Amerikaanse gevangeniswezen, waar de gevangene voor de bewaker een goed betaalde baan betekent. De Verenigde Staten is niet voor niets koploper in de wereld waar het om het aantal gevangenen per 100.000 inwoners gaat: 751. Alleen Rusland komt in de buurt met 627. Aanklagers en rechters die gekozen worden, zijn daar debet aan. Breek me de bek niet los, die lieden moeten kost wat kost scoren. Het enige dat soelaas kan bieden is aantonen dat Singh onschuldig is, iets waar PrisonLaw al mee begonnen is, maar ook dat kan nog jaren duren. Om wanhopig van te worden, doch niet om op te geven. Ik ben ervan overtuigd dat ook onze overheid hier steun aan zal verlenen. Volgende maand zal ik me bij het ministerie in Den Haag daarover laten informeren. Nu even iets dat mijn positieve blik op de mensheid in het algemeen versterkt. En heeft te maken met………….

Terugkerend naar Nederland met de KL606, was mijn oog gevallen op een Infinity ring, iets waar ik ‘mijn’ Astrid mee wilde verblijden. Vooral ook vanwege de symboliek: nimmer eindigende liefde (sentimentele zak die ik ben). Enfin, de goedlachse Purser Tunzi kwam met het kleinood aan, evenals de creditcardlezer. Welnu, geen van mijn debit- of creditcards wilde het eigenzinnige apparaat tot zich nemen. Contant kwam ik €20 tekort, waarna de welwillende purser monter meldde dat het ook op de website besteld kon worden. Uit mijn teleurgestelde antwoord dat ik niet met een bladzijde thuis wilde komen, merkte hij mijn teleurstelling op. “Okay, op basis van vertrouwen schiet ik dat twintigje wel voor”, opperde hij. Een toch al goede reis, met geweldig personeel en vliegburen, kleurde nu helemaal roze. Thuisgekomen als de sodemieter dat geld overgemaakt. Dat voelt nog eens goed aan. Ook de ring werd met alle symboliek erom heen in vreugde ontvangen. Toch nog een fijn einde tot…..ik weer aan het lot van Jaitsen Singh herinnerd werd. Hem vrijpleiten is het enige dat rest. Waarom niet eigenlijk? Nil Desperandum! PS: de voorlichtingsavond bij de Bergman Clinics was informatief, maar er werden geen doekjes om gewonden; nachtelijke pijn zal de eerste weken na de operatie (niet oog om oog, maar knie om knie) routine worden. M’n krukken zijn in ieder geval al aangemeten (mooie glimmende blauwe!).

Het nieuws kwam als een stoot onder de gordel! Het paroolverzoek van Jaitsen Singh is afgewezen, oftewel een doodvonnis wanneer je ervan uitgaat dat Singh over 5 jaar (de nieuwe parool periode) bijna 79 is. Daar zijn films over gemaakt, zoals “Dead Man Walking”. Je kunt ook stellen dat Singh zich in een gedoemde situatie bevindt die praktisch niet te overleven is.

Singh betoonde te weinig berouw over de situatie, hetgeen de voornaamste reden van de afwijzing was. Singh heeft mij herhaaldelijk bevestigd dat hij nog liever in een kist de gevangenis verlaat dan iets te bekennen dat hij niet gedaan heeft. Nobel maar desastreus in een onverbiddelijk systeem als dat van de USA. Kom Minister Blok, pak de telefoon en bel Gouverneur Brown. Vraag om gratie, het is de enige mogelijkheid om Singh nog enige jaren van vrijheid te laten genieten, en zelfs dat zal niet eenvoudig zijn wanneer je aanpassingsproblemen in acht neemt. Maar, het mag echt niet gebeuren dat Jaitsen Singh in een kist de gevangenis verlaat! Doe het Minister Blok, wees een mensen Mensch! In vogelvlucht een overzicht van USA weken. Mijn trip begon zo ontzettend leuk toen ik bij aankomst begroet werd door mijn twee zonen ter plekke:

Kaj, rechts, onze firefighter/paramedic in South San Francisco, links Bo-Peter die geacht wordt het Amsterdamse WUA in de V.S. op de kaart te zetten. Resp. pinguïn en mosterdpot, verzin het maar! Je moeheid is op slag verdwenen, zeker weten. Zo rond 13.30 reden we richting San Francisco en konden alleen maar constateren dat de wegen er niet beter op waren geworden, wel veel drukker. Alles stond op groen de volgende dagen, een achttal vrienden dat bijeen kwam bij het huis van Kaj en Bo-Peter op vrijdagavond om onze vriendschap te vieren, de zaterdag die ik met Bo-Peter doorbracht bij de football wedstrijd tussen de Cal Bears (UC Berkeley) en de Tar Heels van de Universiteit van North Michigan (zie onder) en ga zo maar door.

Vrienden en zakenrelaties trokken in een bonte rij voorbij, en ook de traditionele pool biljart overwinning op grote vriend Fred van Buiten zou veel meer aandacht gekregen hebben ware het niet dat de afwijzing van Singh’s parool als een continue grauwsluier over me heen hangt. Toch wil ik deze Luim gebruiken om een groot aantal mensen te bedanken die Singh bezochten of schreven (zoals de schrijver Margreet Bootsma). Zonder ook maar iemand tekort te willen doen die niet genoemd wordt, onderschrijf ik dat met de volgende foto’s:

San Quentin, 31 mei 2015, waar het allemaal zo’n beetje voor ons begon. Egaa Astrid met zowaar een glimlachende Singh.

Singh tussen vrouw Astrid en jongste zoon Ivar, Vacaville, 8 april 2016

Vacaville, 8 mei 2016. Singh tussen zoon Surender et moi (we blijven lachen).

Paul Nijssen torent boven Singh uit. Vacaville, 12 februari 2017. Paul is een extra dankwoord waard, hij heeft Singh waarschijnlijk het meest bezocht en diende als een soort van secretariaat tussen mij en Singh. Ter vlotte afhandeling stuurde Singh hem een brief, waarna Paul die vervolgens inscande en naar mij als aanhangsel bij een e-mail stuurde. Werkte perfect.

Singh en zoon Kaj, Vacaville 23 juli 2017

Laat ik de fotoserie besluiten met zus Sieta (met dank aan Libelle), die langdurig gepleit heeft om haar broer vrij te krijgen en met wie we langdurig over de hele affaire de vorige week in Concord, Californië gesproken hebben. Dank gaat ook uit naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken (althans het goede deel in Den Haag van de laatste tijd), Prison Law, de stichting Epafras (ook voor de bezoeken) en de talloze geldgevers die het mogelijk maakten om de Amerikaanse advocaten te bekostigen. Wie ik uitzonderlijk zou willen bedanken is Minister Blok, de derde minister in rij sinds ik me met Singh bemoeid heb, en die slechts de telefoon hoeft te pakken om voor Singh gratie te bepleiten bij Gouverneur Brown. Driemaal scheepsrecht? Just do it Minister Blok, wanneer Kim Kardashian gratie voor elkaar krijgt bij President Trump voor “haar” gevangene, dan zou het u ook zeker moeten lukken. Nil Desperandum!

Zou dat mooi zijn zeg; de ene zeventiger erin en de andere zeventiger eruit! Denk niet dat dit Amerikaanse billboard in New Jersey de toelaatbare grenzen overschrijdt, die over Obama waren een tikje erger.

Deze werd geplaatst een dag nadat de advocaat van de president van de V.S., Michael Cohen, schuld bekende en daarmee indirect ook Trump schuldig verklaarde. Trump wordt omringd door een stel criminelen, dat is al bewezen danwel hebben ze schuld bekend. De zaak is als een ui, sowieso om te huilen, maar meer nog omdat de een na de ander er wordt afgepeld totdat de grootste crimineel die overblijft ter verantwoording wordt geroepen: Trump. Meer informatie hebben jullie van mij niet nodig; geschiedenis zal over Trump en zijn handlangers, het gros van de republikeinen, oordelen. Deze Luim zal voorlopig tot 15 september de laatste zijn wegens mijn vertrek naar Californië volgende week. Uiteraard hou ik jullie op de hoogte van de gang van zaken met betrekking tot de 35 jaar onschuldig vastzittende Jaitsen Singh. Only in America!

Hopelijk brengt de paroolzitting goed nieuws en kan hij nog een aantal jaren, hoe moeilijk ook, in pais en vree doorbrengen. Overigens heb ik gisteren weer een e-mail gestuurd naar de persoonlijke assistent van Gouverneur Brown voor een een-op-een afspraak. Onderwerp: gratie. Duim mee; Nil Desperandum! En dan Sparta…..

De hondstrouwe seizoenhouders gingen gisteren wederom op pad naar Spangen. Uiteraard eerst een tussenstop bij Kade 4 (Oude Haven) waar Ivar en overgekomen Amerikaanse vriend Kyle al vol verwachting op ons wachtten. Er werd op Het Kasteel een ware ‘titanenstrijd’ geleverd tegen de wijdbroeken uit Volendam. En of we blij waren met de overwinning (2-0). Broer Rob, zoon Ivar, diens Amerikaanse vriend Kyle en ik hebben er in de onder de kasteeltribune gesitueerde Bosselaar een pintje op genomen. Na de deceptie vorige week in Enschede een lekkere opsteker. Lekker TV voetbalweekje ook met overwinningen van Ajax en PSV. Goed voor het Nederlandse clubvoetbal wanneer ze zich plaatsen voor de Champions League. Tevens weer verder geschreven aan “Uit de Amerikaanse school geklapt”, hetgeen een ‘juicy’ zakenboek wordt. Wellicht niet eerder vertoond, maar het gaat wel gebeuren. Ergens iets zakelijks van leren en tevens de menselijke invloeden blootleggen, niet alleen zakelijk maar ook in de private sfeer. En dat laatste valt niet mee wanneer alles dat in detail vaststaat narigheid bevat over mensen die je goed gekend hebt, of reeds overleden zijn. Moet ik met mezelf nog in het reine komen. Komt goed: Nil Desperandum!