Laanen's Luim

Barstte een soort van mediahype uit……echter, waarom krijgen ze de feiten niet correct? De Telegraaf:

DEN HAAG – Naar verwachting valt later dit jaar een besluit over de vervroegde vrijlating van de Surinaamse Nederlander Jaitsen Singh, die al ruim dertig jaar vastzit in een Amerikaanse cel. Hij is mogelijk onterecht veroordeeld voor twee moorden.

Er was meer tekst, o.a. de steun van minister Blok op humanitaire gronden. De meeste overige media hadden dit ook zo overgenomen, zij het zonder foto. Uiteraard stuur ik een correctie naar De Telegraaf:

Als wettelijke vertegenwoordiger van Jaitsen Singh enige correcties:

*Inmiddels zit hij 35 jaar onschuldig gevangen.

*Hij is niet veroordeeld voor moord, daar is hij van vrij gesproken, doch voor huurmoord. Daar komen de omgekochte getuige en de frauderende aanklager ter sprake.

*Singh komt regulier in aanmerking voor parool in september, en daar hebben we de steun van de regering voor nodig.

*In wezen zou een verzoek om gratie van de regering vele malen beter geweest zijn. Immers, wordt het parool wederom niet gehonoreerd, dan komt Singh pas over 3 jaar weer in aanmerking en zal hij inmiddels reeds ruim de 75 gepasseerd hebben. De angst is dat hij dan de gevangenis in een kist verlaat.

Gaarne een en ander rechtzetten.

Dat laatste gebeurt natuurlijk niet! BuZa reageert als volgt, geschrokken van de media aandacht: “Wij informeren de kamer van tijd tot tijd over detentiezaken en dit is op verzoek aan de kamer openbare informatie”. Ik moet zeggen dat de NOS een en ander het beste weergaf, zij het dat PrisonLaw’s voorvrouw, advocaat Rachel Imamkhan, het volgende poneerde: “De aanvraag voor de vervroegde vrijlating is ingediend door de stichting Prisonlaw”. Eh…..drie jaar geleden, september 2015, gaf het California Department of Corrections and Rehabilitation aan dat parool voor een periode van drie jaar onthouden werd. Hoe bedoel je vervroegd? Wel worden de Amerikaanse advocaten gefinancierd door de actie die door PrisonLaw is opgezet ter ondersteuning van Singh. Hopelijk kunnen we nu wel op de onvoorwaardelijke steun rekenen van Minister Blok! Klik op onderstaande link wanneer je het NOS bericht nogmaals wilt lezen:

https://nos.nl/l/m/2236334

Nu ik gestaag vorder in mijn boek, kom ik fragmenten tegen die er toen al op duidden dat ik uiteindelijk bij Ex’pression zou eindigen als oppasser in een dierentuin, soms in een kooi. Flarden uit 1998: Zondag krijg ik een brief van Gary aan Dawn Cardi (Eckart’s New York advocaat) in handen waarin hij stelt dat iets waar hij zoveel vreugde aan beleefde, veranderd is in een verschrikkelijke nachtmerrie. “Toen ik Eckart ontmoette dacht ik dat hij een positieve kracht zou zijn, iemand die me zou helpen iets unieks en creatiefs te creëren. Jazeker, we praten over veel geld, maar hem beschouw ik nu als een donker, arrogant figuur die zichzelf niet eens kent, en ik wil geen onderdeel zijn van zijn ongelimiteerde machtswellust”.

Gary en Eckart in betere tijden (januari 1999). Het geeft me soms een gevoel van groot onbehagen wanneer ik alle faxen, e-mails en aantekeningen doorlees om het vervolgens in begrijpelijke taal en boekvorm weer te geven. Ook al omdat ik het beschouw als een leerboek voor jonge entrepreneurs, maar ook de impact die het heeft op het dagelijkse familieleven. Enfin, goed dat ik hierbij ondersteund word door gerenommeerd PR bureau Lubbers-de Jong. In ander schokkend nieuws heeft een voorstel van miljardair Tim Draper genoeg handtekeningen opgehaald om in november te stemmen op een driedeling van de staat Californië volgens onderstaande indeling:

Draper redeneert dat op deze manier lokaal betere en zinvollere beslissingen gemaakt kunnen worden over zaken die momenteel onder druk staan, zoals het schoolsysteem, te hoge belastingen, uitgeholde infrastructuur en een overheid die overbelast is. Wanneer ik eind augustus in Californië aankom, zal ik uitgebreid de thermometer er insteken en dito verslag doen. Rest mij eenieder die daarvoor kwalificeert een vaderdag toe te wensen waarbij het kwik zich van z’n beste kant laat zien.

Is de concurrentie voor wat betreft het presenteren van “do’s and don’ts” van het zakendoen in Amerika dermate aan het escaleren dat men denkt mij zo uit te schakelen? Door me zo te af te beelden?

Zo van; “kom niet in mijn buurt, ik ben gepensioneerd, eikel!”. Eigenlijk voel ik me vereerd, ik word nog steeds serieus genomen! Indien ik sowieso minder aan het arbeidsproces deelneem, dan komt dat vanwege iets belangrijks. Bijvoorbeeld een belangrijke voetbal- of honkbalwedstrijd. Kan ook basketbal zijn, momenteel spelen ‘onze’ Golden State Warriors in de play offs tegen de Cavalliers uit Cleveland. Staan met 3-0 voor (best of 7), dus dat ziet er wel goed uit. Oh, oh, vannacht hebben ze de titel gegrepen. De Cavs kregen een ‘sweep’ aan de broek. Maar…..belangrijkste reden is dat ik alleen voor en met leuke mensen werk. Dat kan er inhakken gezien het aantal griezels en gluiperds in deze wereld. Heb ik ook mee mogen maken toen ik nog voor het Ministerie van Economische Zaken werkte in San Francisco. Zo’n minister die er niet voor te porren was om een ontbijtsessie, altijd het best bezochte evenement, om 07.30 bij te wonen. Dat je aan de Consul Generaal de veelbetekenende vraag stelt; “komt-tie nou als toerist of om commercie te bedrijven?”. Soit, dat ligt allemaal achter me. Moet ik erbij vertellen dat elke dag minimaal een uur verplicht schrijven aan het boek “Uit de (Amerikaanse) school geklapt”, er ook inhakt. Niet alleen qua tijd, maar ook de herinneringen die het met zich meebrengt. Bepaalde feiten zijn ook van het grootste belang voor het boek, wel zijn ze soms dermate indringend dat je jezelf iedere keer weer de vraag stelt of je het wel moet vermelden.

Wat is er bijvoorbeeld geworden van deze eerste drie sleutelfiguren achter me? Van links naar rechts: Duke Zaffery, Program Director Sound Arts, Rob Gibson, Program Director Digital Visual Media en Gary Platt, President en Co-Founder. Wanneer de tijd daar is (2019) kunnen jullie het allemaal zelf lezen en beoordelen. Tegen die tijd ben ik waarschijnlijk een boek aan het schrijven over de meest intensieve jaren die ik als vrijwilliger met iemand heb doorgebracht: ‘’De mens Singh”. Het is eigenlijk meer therapie om het van me af te schrijven dan dat het andere oogmerken behelst. Wel vertrek ik 30 augustus naar San Francisco om de paroolzitting van Jaitsen Singh persoonlijk bij te wonen. Ook ga ik hem voor die tijd nog wat moed inspreken. We moeten met positieve gedachten afdwingen dat Singh na 35 vreselijke jaren vrijkomt, PUNT! Weet je waar ik ook tot slot vrij voor neem? Voor een zoon die je 7 maanden geleden in Californië voor het laatst omhelsd hebt. En zie die stoere firefighter/paramedic daar vreedzaam dobberen op een roze flamingo.

Astrid’s hart smelt, en dat is dan het einde van een film met een ‘happy end’!

Al schrijvend aan mijn aangekondigde boek -productie, productie- kwam ik bij een stukje aan van een dag of 10, zo’n 20 jaar geleden, waarvan ik dacht, ‘nou, nou, ik moet toen wel in goede conditie geweest zijn’. Lees even mee: 2 april 1998: In Londen aangekomen om 10.05 (vanuit San Francisco) check ik in op British Airways vlucht 940 die om 15.45 in Dusseldorf landt. Daar wacht Astrid me op in ‘mijn’ Mercedes (met dank aan Arcade), waarna ze ons in hoog tempo naar Eckart in Driebergen stuurt. Daar draag ik mijn eerste zakelijke indrukken staccato aan Eckart over. Eckart knikt vergenoegd en ter afscheid voegt hij me toe “goed gedaan jochie”. Groter compliment kun je niet van hem krijgen! Maar of ik het wel de komende week allemaal even op schrift wil zetten. Overbodige vraag. En de mededeling dat ik zaterdag 11 april weer verwacht wordt in Florida. Wat?!! Samen met Gary dien ik het voorstel te optimaliseren, zodat er bij investeringsvehikel Ex’tent een klap op kan worden gegeven. Ik spring niet in de houding, maar het scheelt niet veel. We rijden vervolgens naar Astrid’s ouders in Vinkeveen, waar we de nacht doorbrengen. 3 april: de grote man van Keulen’s productiehuis MaxiMedia, Jurgen Hohmann heeft ons na de Arcade zeperd als speciale gasten uitgenodigd voor de ARD knaller Stars 98 in Stuttgart, waarvan de baten ten gunste komen van het Aidsfonds.

De Mercedes draait op volle toeren over de Duitse Autobahn. In Stuttgart aangekomen wacht ons een zeer genoeglijk hotel waar we ons in ‘gala’ kunnen uitmonsteren. Naast de Kelly Family en Modern Talking, speelt daar ook een groepje dat debuteert op TV: Ace of Base met het liedje ‘Life is a flower’. Het maakt geen indruk op me. Dat is overigens ook iemand bij beoordeling van de Beatles demo’s overkomen! Opmerkelijkste feit: door de droom van Ex’pression als modernste mediaschool te verkopen, blijkt een Duitse filmstudent zo onder de indruk te zijn dat hij uiteindelijk als eerste student aller tijden bij Ex’pression ingeschreven wordt. -Tip voor jonge ondernemers: netwerken kan altijd en overal!- 4 en 5 april: terugreis, lunch met Arcade financiële collega, verjaardagfeestje schoonmoeder. 6 en 7 april: tussen 1000+1 telefoontjes vervaardigen rapport inzake Ex’pression. 8 april 12.45: bijwonen crematie van de onverwacht overleden Jacques Reuvers, de man met wie ik een zakelijk tandem vormde tijdens de 14^e Haarlemse Honkbalweek.

De man met wie ik de skyboxen introduceerde. Zo triest.

Mart Smeets foeterde in een artikel over deze ontwikkeling, maar wij stonden op het standpunt dat we alleen op deze manier betere landenploegen konden binnenhalen. Ook het gegeven dat we de entreeprijzen voor de supporters laag konden houden, speelde zeker een rol mee. 17.00 op bezoek bij mijn zieke moedertje in Rotterdam. Ze ziet er slecht uit maar houdt vol dat het best gaat. 24 juni overlijdt ze in haar geliefde woning aan de Wijnkade. 20.00: zakelijke ontmoeting in Hotel New York te Rotterdam. 9 en 10 april: het Ex’pression rapport moet af, zo ook de voorbereiding voor de nieuwe trip naar de V.S. 11 april 12.00: Martinair’s MP631 brengt me naar Florida, waar buiten het vliegveld van Orlando wederom de knalgele kever van Gary Platt, de latere president van Ex’pression, me opwacht. En toen kwam het verhaal pas echt op gang. Daar zit ik nu dus middenin, maar als ik in dit tempo doorschrijf en details verwerk, zal er nog danig in geschrapt moeten worden voordat er een boek van monsterachtige omvang gecreëerd wordt. “Hij” is binnen!

Ja, degradatie of niet, het blijft toch jouw kluppie. Ruim 60 jaar supporter; dat is geen kattenpis. Vrijdagavond Jupiler league. Dat wordt ’s middags biljarten aan de Oude Haven, 20.00 op de Kasteeltribune en 22.00 ‘n biertje (zegge een) bij de Bosselaar. Kan slechter eens in de 14 dagen! Gaat dit het jaar van Singh worden? In ieder geval heeft zijn persoonlijke assistente gereageerd op mijn verzoek om Gouverneur Brown te ontmoeten. Een en ander is formeel in werking gezet. Een stapje verder? Laten we het hopen, want hoop is het enige dat doet leven!

Nadat de degradatie van Sparta een feit was geworden, ‘genoten’ we nog van een lusteloos biertje bij de Bosselaar (onder het Kasteel), en togen we huiswaarts. Onze Amerikaanse vrienden vonden me tijdens het diner wat stilletjes, maar ik gedroeg me verder voorbeeldig. Maandag voelde ik me al weer een stuk beter, ook al omdat zowel broer Rob als zoon Ivar wederom plechtig hadden beloofd een seizoenkaart aan te schaffen. “Sparta aanhangers, in voor- en tegenspoed”, dat is de spirit!

En niet tussen al het nieuws door vergeten dat ik ook nog grootvader geworden ben. Aren is de naam van de kleinzoon, oftewel ‘Berg van Kracht’. Het lijkt of hij niet naar opa is vernoemd, maar indirect wel! Immers, Petrus betekent “op deze rots bouw ik mijn kerk” dus dat lijkt me duidelijk. En Spartaan in wording lijkt me ook een voor de hand liggende voorspelling. Mooi hoor! Met Amerikaanse vrienden o.a. Haarlem aangedaan, is wat leuker en minder druk dan Amsterdam. En, je komt nog eens op een idee. Nadat de kapitein/toergids ons vertelde over de belegering van Haarlem tijdens de 80-jarige oorlog en de kanonskogel die door de Sint Bavokerk vloog, nam ik ’s avonds het vandaar uit voortvloeiende gezegde over en verklaarde mijn beslissing door te zeggen dat ‘de kogel door de kerk was’. En wat heb ik dan beslist?

En waarom dan wel? Na een kilometer of wat in Haarlem rondgesloft te hebben kwam het me voor dat het rechterbeen (knieschijf gebroken tijdens de wedstrijd Hertha 3 – Nita 2 in 1980) absoluut niet meer met de linker samen wenste te werken. Basta, bedacht ik me. Van een goede relatie de beste orthopedische chirurg doorgekregen van Nederland (volgens hem, een ex patient) en me gisteren ingeschreven bij de Bergmankliniek in Naarden. Hopelijk ben ik voor het einde van het jaar weer het (Sparta) ventje. Ook was het natuurlijk een groot genoegen om zoon Kaj gisteren van Schiphol op te halen en hem na een kleine 7 maanden weer in de armen te sluiten.

Archieffoto met de mama. Vakantie in Nederland voor de zoon uit Californie. Gelukkige ouders, dat is zeker. Helaas nog geen antwoord uit “Sacramento” op het verzoek van BuZa, gevolgd door mijn verzoek om Singh’s zaak bij Gouverneur Brown te bepleiten. Volgende week maar even een herinneringsbericht sturen, zodat ze weten dat we niet opgeven. Wanneer ik zo naar buiten kijk, dan besef ik eens te meer wat een groot voorrecht het is om vrij te zijn! En het weer gooit er nog een schepje bovenop. Ooit zongen we “Free Nelson Mandela”, dat is gelukt, nu “Free Jaitsen Singh” dus. Blijf het in de gaten houden en steun hem wanneer we dat verzoeken. Niet zozeer geld, meer om “Sacramento” of “Den Haag” te bewegen om er een schepje bovenop te doen. 35 verloren mensenjaren onder erbarmelijke omstandigheden, dat is waar we over praten…….

Gisteren hebben we met partyboot Opa de Ruyter de Loosdrechtse Plassen en de Vecht aangedaan. Ruim een dozijn Multi Function getrouwen, sommigen met aanhang, hadden behoorlijke afstanden en verkeersstremmingen getrotseerd om weer bijeen te zijn. Ruim 31 jaar geleden nam ik afscheid van het ietwat geforceerde huwelijk van fusie partners Multihouse en “ons” Multi Function, herdoopt tot Multihouse.

Ondanks de prachtige afscheidsreceptie die me aangeboden werd in het nu herbouwde ‘Le Canard Sauvage’ Vinkeveen, zag ik er in mijn afscheidsspeech toch vrij ongelukkig uit. Maar soit, het is toch nog goed met me gekomen. Daar waren ze dan, die twintigers en dertigers uit de zeventiger en tachtiger jaren. ‘Forever young’ schalt er in onze hoofden. Er is dan ook nogal wat gebeurd in de ruim 10 jaar die we samen doorbrachten. In ons beginjaar (1976) hadden we reeds een hattrick aan faillissementen kunnen scoren. Is niet gebeurd! Ik mag het graag aan jonge leergierige ondernemers vertellen; mocht je ten onder gaan, dan mag je jezelf niets kunnen verwijten. In 1976 kaapten we een computer bij een client die weigerde ons te betalen. Jaren later ruim belicht in Computable:

Omdat onze oorspronkelijke leverancier Digital plotsklaps 18 maanden levertijd op ons bordje legde, dienden we om een faillissement te voorkomen een alternatief vinden. En dat vonden we in een systeembouwer, Systime geheten. Tot onze schrik konden die echter het operating systeem niet leveren. 1977 werd dus het jaar dat wij ons dus tot de eerste hackers konden rekenen. Van de programmeertaal Dibol van Digital maakten wij Sybol voor Systime (ik gebruik de afkortingen om verdere hokus pokus te voorkomen). Illegaal? Best wel, maar in liefde en oorlog is alles geoorloofd! En daarna begint het groeiproces, je groeit zo hard dat je het lievelingetje van de bank wordt, totdat….. Totdat ons filiaal in Duitsland (Hamburg) omver viel. Lang verhaal over misbruik (niet te weinig) en niet goed opletten mijnerzijds. Wederom voer voor jeugdige ondernemers. Het lievelingetje van de bank, we schrijven 17 september 1982, veranderde plotsklaps in een onoplettende verkwister van de eerste orde. We overleefden het, en ik kon het in mijn Luim van 14 oktober 1987 in de Automatisering Gids van me afschrijven, met naam en toenaam:

1986 werd het jaar dat Pierson de mist in ging en Multi Function Computers tijdens de beursgang begeleid werd door de Amrobank. ‘There is a God!’. Overigens is er in genoemde 10 jaar nog veel gebeurd dat of lezenswaardig is of curieus, het waren immers de cowboy jaren van de automatisering. In het voorafgaande is de “we” factor groot, zonder hen was het nooit gelukt. Sommige van de afschrijvingen die ik kreeg voor de reunie waren ronduit ontroerend, en ook zijn er teveel ons ontvallen. “We” gingen dus aan boord, veelal vijftigers, zestigers en een tweetal zeventigers. Maar tijgers op het gebied van anekdotes en innemen. Opmerkelijk: van de zes mensen die eind 1976 op de loonlijst stonden, waren er drie van aanwezig! En de saamhorigheid aan boord was groot, slechts een paar (!) rimpels hier en daar vormden het verschil tussen het heden en onze glorietijd. Queen zong nogmaals onze all time favoriet “We are the champions”, en gisterenavond voelden we ons ook zo.

Nu……ik spreek niet voor de anderen, ben ik enigszins brak. Nu kan dat laatste ook komen van donderdagavond toen een overduidelijk bijziende scheidsrechter Sparta een loepzuivere penalty onthield. Het ‘was nou maar naar specsavers gegaan’ klinkt nu nog geinig, maar mocht het morgen zo zijn dat Sparta degradeert vanwege een niet gegeven penalty, dan zijn de rapen gaar! Een videoref die het aangeeft, een scheidsrechter die het aan alle kanten mag bekijken om vervolgens Emmen een doeltrap te geven. Schande! Wanneer de paroolzitting van Jaitsen Singh in september ook zo verloopt, dan zie ik het somber in. Mocht ik voor die tijd Gouverneur Brown kunnen bezoeken in Californie, dan raam ik de kans op gratie eigenlijk groter. Schreef ik net ‘There is a God’, dan hoop ik van ganser harte dat deze God zijn zegen geeft aan zijn kind Jaitsen Singh. Amen!

Songfestival presentatrices in Portugal die me hevig deden verlangen naar het presentatieteam dat ons bedient in ons timeshare resort in het Mexicaanse Los Cabos. En die zijn overdag ook nog eens een keer het fitness team! Wat een armoe!

Jeetje, die lui komen me bekend voor! Sparta, dat qua prestatie niet veel onderdeed voor het Eurovisie songfestival niveau, tegen het al even armetierige FC Dordrecht. Morgen de ontknoping van de eerste halve finale. Gaat het Sparta-FC Emmen worden? Ook geen lekkere tegenstander. Wat er ook gebeurt, volgend jaar koop ik toch een seizoenkaart. Hallo, ruim 60 jaar supporter, dat neem je niet zo maar weg!

De beroemde filmster Jayne Mansfield betrad in 1957 het (toen nog) heilige gras van Sparta voor de wedstrijd tegen DOS (gefuseerd in het het huidige FC Utrecht). De goed uitziende DOS keeper Frans de Munck, de bekende zwarte panter, was nog even verbouwereerd van de kus die hij van haar kreeg toen de 1-0 van Sparta een feit werd. Dat was het, Sparta kwam niet meer aan de bak en DOS won met 1-7, tot dit seizoen de grootste thuisnederlaag. Wie won er ook alweer dit seizoen… Enfin, waar het om gaat is dat ik er in 1957 bij was (met grote kinderogen). Genoeg over mij. Nee, even dit nog; deze week ook een check-up gehad, bloed, urine, je kent het wel. Laat ik nou verrassend gezond blijken te zijn. Een minpunt, letterlijk, het afgelopen jaar 2 centimeter gekrompen. Alles opgeteld ben ik de laatste 5 jaar zo’n 5 centimeter korter geworden. Zelf dacht ik dat m’n kinderen en kleinkinderen alsmaar aan het groeien waren, blijk ik te krimpen. Wat een schrikbeeld, dadelijk moet ik op m’n tenen staan om de koelkast te openen. Maar goed, genoeg over mij. Nu even over Singh. BuZa heeft te kennen gegeven dat ze een aanbevelingsbrief begin volgende week gaan sturen naar Gouverneur Brown om mij te ontvangen en zodoende gratie voor Jaitsen Singh bespreekbaar te maken. Dat betekent niet dat er een vrijbrief ligt, maar het betekent wel vooruitgang.

Zo wil ik hem in september (of eerder) graag zien, een glimlach na 35 jaar onterechte gevangenisstraf. Op naar de zo zeer verdiende vrijheid! Nu een chronologisch opsomming van mijn schermutselingen met Microsoft. 30 april 2018: ik besluit op mijn nieuwe terabyte machtige HP desktopcomputer Microsoft Office 365 Personal te bestellen. Alles loopt op rolletjes, de proefcent wordt ingehouden (zie onderstaand) en het downloaden van Office 365 loopt gesmeerd. Lekker aan de slag!

30-04-2018iDEAL

EUR -0,01

Tegenrekening/IBANNL60 ABNA 0593 3408 17

Ten name vanMicrosoft by Adyen

Omschrijving4615250909188295 0030002842771856 Microsoft ? NL64RABOxxxxx5199 pasnr.3xxx/007

Rentedatum30-04-2018

Verwerkingsdatum30-04-2018

Transactiereferentie30-04-2018 14:22 0030002842771856

Doel van overschrijvingEPAY

Ha, dat had je gedacht! Zondag 6 mei word ik verrast door onderstaande berichten:

Hallo Laanen The Brand,

Je ontvangt dit bericht om te bevestigen dat je abonnement op Office 365 Personal is beëindigd op zondag 6 mei 2018.

We vinden het jammer dat je vertrekt en zouden je graag op enig moment weer welkom heten. Als je van gedachten verandert, ga dan naar https://office.com/renew, en volg de stappen om je abonnement opnieuw te activeren.

Hartelijk dank!

Het Microsoft Office-team

Hallo,

Bedankt voor uw aankoop bij ons.

Uw betalingsprovider kon helaas de betaling niet goedkeuren.

We hebben de licenties voor Office 365 Personal ingetrokken.

Vervolgens dwaal ik eindeloos door het doolhof van Microsoft ‘hulp’: gaat niet lukken, de virtuele assistent stuurt me allemaal nutteloze informatie. Bellen kan maandag weer van 09.00-18.00. Maandag 7 mei, 09.05: slechts drie minuten in de wacht en vervolgens een vrolijke dame waar ik me via mijn e-mail adres moet aanmelden. Na een kwartier van alles en nog wat geprobeerd te hebben meldt ze me neerslachtig dat ze mijn e-mail adres niet thuis kan brengen. ‘Maar’ breng ik ongeduldig uit, ‘daar sturen jullie de e-mails heen die ik voorgelezen heb’. Ze belooft me dat ik binnen een uur teruggebeld wordt. En zowaar, om 10.07 word ik opgebeld door ene Andrea. Uit de herhaaldelijk hinderlijk onderbroken gesprekstroom begrijp ik dat mijn e-mail adres ‘gevonden’ is. Mijn vraag of dit een buitenlandse lijn is bevestigt ze, vandaar het hakkelend-achtig doorkomende gesprek. Het klinkt als een skypegesprek in de vroege dagen van skype. 10.13 belooft ze dat ik teruggebeld wordt. 11.34: nog steeds niets, ik besluit om opnieuw de bestelling te plaatsten. 11.36: bericht dat de verwerking van de betaling niet is gelukt. Nu dreig ik mijn geduld te verliezen, immers alle andere betalingen lopen via dezelfde rekeningen en worden prompt afgeschreven. Na op mijn lip gebeten te hebben, besluit ik om 11.38 weer de microsoftstore te bellen. Na 6 minuten naar vrolijk pianospel geluisterd te hebben komt Luuk aan de lijn en lopen we weer door diverse verificaties heen. Mijn Amerikaanse creditcard werkt ook niet, waarna Luuk me adviseert om Wells Fargo te bellen om de ‘buiten Amerika’ blokkering ongedaan te maken. Daarna zal hij me terugbellen. Wells Fargo gebeld, blokkering ongedaan gemaakt, waarna Luuk inderdaad terugbelt. Het lijkt erop dat wanneer je teruggebeld wordt, in ieder geval vandaag, dat de stem met horten en storen doorkomt. Dat moet Microsoft ook doorhebben omdat alles opgenomen wordt. Nu hang ik op het is niet verstaanbaar. 13.37 krijg ik Liesbet bij de microsoftstore aan de lijn die het verhaal kent en mij een link stuurt zodat ik Office 365 een maand gratis kan gebruiken alvorens de betaling ingaat. Halleluja, het werkt als voorspeld. Tevens stuurt ze me nog een e-mail ter bevestiging met een referentienummer. In ieder geval waren de mensen die me getracht hebben te helpen superaardig (bravo Microsoft!) maar de electronische hulpmiddelen onder de maat. Hey Microsoft, is AI (artificial intelligence) een ideetje?

Deze vraag werd mij meerdere malen gesteld nadat ik de ultieme aankondiging had gedaan dat het boek “Uit de (Amerikaanse) school geklapt” er daadwerkelijk gaat komen. Welnu, na de eerste ordner gevuld te hebben met de eerste 30 jaar van mijn leven; weinig jeugdfoto’s, veel voetbal en een scharrig begin van mijn eerste onderneming, vulden de volgende 20 zich vanzelf.

Uit die 20 heb ik vijf ordners gedistilleerd met teksten en foto’s die specifiek op Ex’pression College for Digital Arts slaan, inclusief de illustere figuren die ik eerder genoemd heb.

Omdat ‘fact checking’ (bijna) altijd de ‘name of my game’ is geweest, bewaar ik mijn agenda’s reeds sinds 1974. Het lijkt me dat ik nu wel aan de slag kan. Sterker nog, de volgende hoofdstukken zijn alweer geschreven: ‘De kelder van Kasteel Moersbergen’ en ‘Winterpark Florida’. Elke pagina die ik schrijf brengt weer een golf van herinneringen met zich mee, sommige gelardeerd met pure adrenaline, sommige met een gevoel van geluk of weemoed. Wel interessant dat het na meer dan 20 jaar je nog steeds zo raakt. Bevrijdingsdag. Het kan geen toeval zijn dat over precies vier maanden de paroolzitting voor Jaitsen Singh geprogrammeerd staat. Wordt 5 september 2018 Jaitsens bevrijdingsdag? 

De vraag “wat is het belangrijkste wat jullie vandaag willen bereiken bij BuZa”. Antwoord: “als special envoy voor Buitenlandse Zaken bij Gouverneur Brown geintroduceerd te worden om gratie te bepleiten”. Sieta, enigszins gespannen en emotioneel wil weten wat er nu daadwerkelijk gedaan is.

Na wederom een allerhartelijkste ontvangst werden we qua updates niet teleurgesteld. Uiteraard worden we voor wat betreft sommige starre regels enigszins onpasselijk, enige flexibiliteit zou onder de omstandigheden geen kwaad kunnen. Maar als toegezegd, we houden het onder de pet. Na uitgelegd te hebben dat het gevaarlijk is om op een paard te wedden (parool) omdat, wanneer dat niet lukt, Jaitsen waarschijnlijk in een kist de gevangenis verlaat, leg ik het plan voor om mij als envoy op pad te sturen, hetgeen hartstochtelijk door Sieta ondersteund wordt. Helaas, dan zou ik onderdeel van BuZa worden, en dat kan dus echt niet. Het best haalbare is een aanbevelingsbrief naar Gouverneur Brown om mij te ontvangen en gratie te bepleiten. Eigenlijk best teleurstellend, hoe gecompliceerd kun je het maken?! Even afwachten, ook omdat het via “San Francisco” moet lopen! Echter, de tijd vloeit nu daadwerkelijk als droog zand door de vingers, haast is geboden. Laat deze bevrijdingsdag ook de bevrijdingsdag over vier maanden (of eerder bij gratie) worden voor Jaitsen Singh!

Het is alweer bijna twee jaar geleden dat we ons nestelden in Loosdrecht. De tijd raast aan ons voorbij, waarbij ons ruim 17 jaren Amerikaans avontuur veel verder weg lijkt. Mindf*ck, zo lijkt het. Wel schreef ik het onderstaande in de Luim van 12 november 2016:

“Voor het eerst in mijn bestaan ben ik lid geworden van een politieke partij; D66. Niet alleen vanwege de zaken waar ze voor staan, of tegen het gevaar Wilders, maar ook omdat lijsttrekker Pechtold een van de weinigen was in de Nederlandse politiek die zei waar het op stond”.

Niet alleen dat, maar toen D66 in onze Gemeente Wijdemeren lijstduwers nodig had, konden ze op mij rekenen, zolang niemand maar op me zou stemmen.

Ondanks dat ikzelf met drie stemmen naar het kieslokaal toog, gingen ze allemaal naar lijsttrekker Boermans. Toch heeft er iemand op mij gestemd, en die krijg ik nog wel te pakken! Echter, de gebeurtenissen van de afgelopen week inzake alle vergeetachtigheden betreffende de afgeschafte dividendbelasting memo’s heeft mijn eerdere stelling over mijn ‘fiere’ leider Pechtold nog verder bijgesteld. Het kado’tje dat hij van een Canadees kreeg deed hij af als een privezaak…..wat stelt zo’n appartementje nou helemaal voor! De leugenachtige Zijlstra verdedigde hij zonder van de hoed en de rand te weten en het paradepaardje referendum liet hij vallen als een baksteen. Is dit nu het verschil tussen oppositie en aan de macht zijn? Dus toch coalitie een, vaderland twee. Business as usual. Oh ja, over die affaire met de dividendbelasting hoef ik verder niet uit te weiden, daar is bijna alles al over geschreven. Onderstaande cartoon gaf voor mij het beste weer wat er speelde:

Oh, wat begonnen wij het afgelopen weekend met een heerlijke ‘big fat Heerenveen wedding’. Reeds het binnenrijden van het prachtige Friese landschap is een waar genoegen. Immers, waar vind je elders zo’n entrée voor ons Laanens:

Zullen ze een ‘a’ vergeten zijn,nou en? Bij Hotel Oranjewoud aangekomen, waar de huwelijksviering plaats zou vinden, laafden we ons in de zon aan de geneugten des levens. 20.30 begonnen de festiviteiten en gezegd moet worden dat we hier over een feest praten van de eerste categorie; van de DJ tot de saxofoniste en de ‘John Travolta’ dansvloer, waarbij twee belangrijke elementen zeker niet vergeten waren, de voortdurende aanvoer van hapjes en drankjes. Bravo! En ja, er was genoeg aandacht voor het bruidspaar:

Wat het nou zo superleuk maakt is het gegeven dat bruidegom Ton zo’n 33 jaar geleden bij mij begon als stagiere! Geweldige carriere gemaakt en de oude baas niet vergeten. Ton en Saskia maken een geweldig koppel, het geluk straalde er vanaf. Zeer voldaan tuimelden Astrid en ik uiteindelijk onze hotelkamer in en gaven ons over aan een welverdiende nachtelijke sluimerparty. De rest van de week bewoog zich, behalve dingen die ik me niet herinner (!) eigenlijk volgens de zelfde lijnen, afsluitend met een zeer welverzorgde aangeklede Koningsdagborrel bij schoonzus Danielle en zwager Aldert in Mijdrecht. Feestweek dus, hetgeen waarschijnlijk niet gezegd kan worden van onze arme gevangene Jaitsen Singh. Via zijn zoon Suren kreeg ik hem een aantal minuten aan de telefoon, gehinderd door de steeds terugkerende irritante boodschap dat we gemonitoord werden door het gevangeniswezen. Weer een beetje taktiek en zorgen besproken. Hopelijk hem ook wat moed ingesproken. Wat hebben we het dan goed mensen. Geniet van het weekend.

Het gaat nu toch gebeuren, het boek dat ik in de Luim van 4 april 2009 aankondigde als ‘The Ex’pression Years (werktitel: ‘Uit de school geklapt’)’ gaat er nu echt komen. Na al die jaren kan ik er helder over vertellen, zeker ook nadat ik alle faxen (!), e-mails, correspondentie, foto’s en agenda aantekeningen in 5 ordners op datum opgeslagen heb. Daarnaast is het 10 jaar geleden dat Eckart van ons heenging (veel fanfare over geweest) en worden alle al dan niet terechte emoties tot hun juiste proporties terug gebracht. Een element dat ik toevoeg is de invloed van bepaalde gebeurtenissen op de familieleden van de hoofdpersonen. In TV series als ‘The Sopranos’ en ‘Narcos’ wordt dat glashelder in beeld gebracht, hetgeen mij inspireerde om ook aantekeningen dienaangaand nogmaals door te nemen en op te nemen. Soms kruipen de rillingen best over je rug wanneer je alles herbeleeft. Onderstaand de oude goeroe op de voorpagina van de VPRO gids van 22 juli 2000, inclusief een prentje van onze prachtige school (college). Daaronder de introductie van het boek zoals aangekondigd in 2009.

“Een half jaar voordat Eckart overleed had ik een ‘reinigend’ gesprek met hem in zijn Berkeley onderkomen. Een heerlijk huis dat ik voor hem gekocht had (met zijn geld), en ‘aangekleed’ was door mijn wederhelft Astrid. In onze voortuin staat de ‘Eckart’ palmboom die hij ons schonk uit dankbaarheid voor Astrid’s aktiviteiten. Sinds begin 2004 werd onze relatie verstoord door een behoorlijk aantal aanvaringen (meer hierover in voornoemd vermeld boek). Oktober 2007 werd de maand dat wij het allemaal weglachten en weer de jonge ondernemers werden van de eind 70-er jaren. Nu, even meer dan een jaar na zijn overlijden, wordt het voor mij steeds duidelijker dat externe stoorzenders daarvoor verantwoordelijk waren. Ondanks Eckart’s briljante invallen en strategieen, sloeg hij meermaals de plank mis wanneer het ging om het aantrekken van vertrouwenslieden. Ook hier kwam wantrouwen bij het geld om de hoek kijken, hetgeen meermaals zijn besluitvorming vertroebelde.”

Het wordt een persoonlijk businessboek, veel te leren, ook vanwege flashbacks naar eerdere gebeurtenissen bij vorige ondernemingen die ik geleid heb. Dat ik mijn agenda’s sinds 1974 bewaar is op zeker een grote +, evenals de input van vele ‘grootheden’. Een update volgt na mijn bijeenkomst met een gerenommeerd PR bureau begin mei. Wat bij ons enorme vreugde schept is het succes van een mensenkind dat je practisch vanaf de geboorte kent, Naomi van der Linden:

In 1986 leerde ik mijn heerlijke echtgenote Astrid echt kennen, en met haar een aantal OK zusters in opleiding te Leiden. Een van die jonge dames heette Maaike, die een kleine 5 jaar later zou bevallen van Naomi. Wat maakt Naomi zo biezonder? Haar eenvoud, haar talent, haar vermogen om ook in piepkleine zaaltjes alles te geven, ongeacht het aantal mensen. Dat laatste hebben we ook persoonlijk meegemaakt. En nu dit grote succes! Maar ook hoe ze harmonieert met alle mensen in haar omgeving. Een prachtig mens waar vader Theo en moeder Maaike enorm trots op kunnen zijn. Maar eerst zijn grote mensen klein:

V.l.n.r. onze zoon Kaj, nu Firefighter/Paramedic in South San Francisco, Naomi, onze zoon Bo-Peter, nu voor het Amsterdamse WUA een vestiging aan het opzetten in Californie, en daarnaast Naomis broer Bob, Creatief Directeur 13C in Den Haag. Mooi kwartet toch?! Graag sluit ik af met een van de beste e-mails die Elon Musk onlangs verzonden heeft (met dank aan Sprout): “Loop weg uit een vergadering of een telefonisch overleg, zodra het duidelijk wordt dat je geen waarde toevoegt”, draagt de ondernemer zijn medewerkers op. Ook ‘frequente’ besprekingen worden wat Musk betreft geschrapt, “tenzij je te maken hebt met een extreem urgente kwestie”. Niet alleen voor Tesla zinnige adviezen, dunkt me. Nu we naar Koningsdag toelopen, wil ik nogmaals de foto (shop) van vorig jaar herhalen van Jaitsen Singh:

Nee, zo zal Jaitsen het niet in de gevangenis vieren, maar vergeten mag hij niet worden! Heb een groots weekend en heb je naasten lief.

Sparta-VVV op de rol stond. Een komisch drama in vier bedrijven. Deel 1: weer zo’n wedstrijd die Sparta moest winnen om uit de buurt van het direkte degradatiespook te blijven. Met ruim 10.000 mensen weer uitverkocht. De wedstrijd begon als alle voorgaande afleveringen; we kwamen met 1-0 voor en voor rust scoorde VVV de gelijkmaker. Illustratief voor Sparta hoe dat doelpunt tot stand kwam: eerst stopt doelman Jannick Huth voortreffelijk een penalty, waarna hij minuten later een bal door z’n benen in het doel laat huppelen. Een hoorbaar gekreun gaat door de tribune. Rust 1-1 dus. Deel 2: “Pa”, roept Ivar, “je naam staat op het videoscherm”. “Huh”, reageer ik intelligent, en voorwaar, ik heb €100 aan casino fiches gewonnen, alsmede een getekend Sparta shirt.

Dan moet deze wedstrijd dus goed uitpakken. Dat leek in eerste instantie niet het geval te zijn, VVV kwam op voorsprong: 1-2. Deel 3: 10 minuten voor tijd staan we nog steeds achter, wanhoop maakt zich van ons meester. Echter, de zangtribune naast ons met de meest fanatieke Sparta supporters gaat onverdroten door en lijkt de spelers moed in te zingen. Nummer 10, de man uit Volendam, die we de hele tweede helft niet gezien hebben, scoort twee maal en het Kasteel ontploft. Robert Muhren wordt uitbundig toegezongen, mensen vallen elkaar huilend in de armen…..nou ja, dat laatste is niet helemaal waar, maar de vreugde heerste alom. Na een biertje in De Bosselaar (uitspanning onder het Kasteel) met Ivar, diens medestudent uit Venezuela Pietro en mijn voormalig voetbalmaatje Koen Bulsing, begon deel vier. Rond 12.15 kwam ik even voor De Meern plotsklaps stil te staan, kortom, geen auto maakte een voorwaartse beweging. Echter, niets kon mijn goede humeur nog bederven, zij het dat na zo’n 20 minuten toen we weer langzaam begonnen te bewegen, een zeker ongeduld zich van mij meester maakte. Rond 1.15 ‘s nachts thuis aangekomen, tijd voor letterlijk een nachtmutsje. Bleken het hooligans van ADO, Utrecht en Feyenoord geweest te zijn die bij het wegrestaurant lekker aan het knokken waren. Door mijn gestommel was ook Astrid wakker geworden, en die schoof ook nog even aan om mijn prijs te bewonderen. Gedenkwaardige wedstrijd uiteindelijk! Momenteel hou ik me bezig met een reunie van mijn ouwe automatiseringskluppie Multi Function Computers, dat 10 jaar (1976-1986) onder die naam triomfeerde. En zo pakten we de concurrentie aan:

18 mei gaan we met partyboot Opa de Ruyter de Vecht en de Loosdrechtse Plassen onveilig maken. Kejje nagaan, al die jonkies zijn nu zo’n 32 jaar verder! Ben benieuwd naar al die verhalen. Zeker weten dat er behoorlijk opgeschept gaat worden over gecompliceerde programma’s die vervaardigd werden in kilobytes waar nu terrabytes voor nodig zijn. Tovenaars waren we, jonge goden! Mijn held, wijlen Peter van Straaten, werkte graag mee aan onze reclamecampagnes over totaalconcepten:

Ah, mooie tijden die op het water een extra dimensie krijgen. Dadelijk even Dean Martin spelen: “Memories are made of this”. Begin mei maken Sieta, de zus van Jaitsen Singh, en ik onze opwachting bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Persoonlijk denk ik dat de beste benadering is om mij als ‘special envoy’ van Minister Blok naar Gouverneur Jerry Brown te sturen. Immers, ik ken de zaak van de hoed tot de rand, ik heb het volle vertrouwen van Jaitsen, ik spreek Amerikaans, ik heb een onderscheiding van de Senaat van Californie in mijn zak, en……

Ik ken Jerry Brown, bovenstaand onder mijn toeziend oog sprekend als Burgemeester van Oakland. Hoe makkelijk kan het zijn, ook al omdat Jerry Brown aan zijn laatste termijn bezig is en derhalve gratie gezind! Ter afsluiting; dat is toch een inkopper?!