Las Vegas conference, opgeluisterd door bijeenkomsten met afgevaardigden van Quad Ventures en onze accreditatie ‘lawyers’. Ongewenst boardmember Judy Hamilton tracht zich in de management bijeenkomsten te manoeuvreren.
Het interview met de Oakland Tribune, samen met Gary, werd weer een professioneel hoogstandje. Dat wordt weer een lovend artikel. De conference call met Frank Monstrey, die daarop volgt, brengt weer het nodige chagrijn teweeg. Hij bereidt me voor op de meeting met Quad Ventures komende donderdag in Las Vegas. Klaarblijkelijk heeft inhaligheid zich van hem meester gemaakt. Aan de oorspronkelijk gevraagde $4 miljoen voor kapitaalsuitbreiding heeft hij $6 miljoen toegevoegd, zodat Quad nu met $10 miljoen op de proppen moet komen. Die $6 miljoen is voor de verkoop van Ex’pression aandelen aan Quad, en komen volledig ten goede aan de eigenaar; Ex’tent dus. Donkere wolken pakken zich samen in mijn hoofd bij snelle analyse van deze propositie. Niet alleen blijven Gary en ik buiten deze deal, die ons op voorhand al een behoorlijke zakcent gebracht zou hebben, maar erger, het wijkt volledig af van de tot nu toe gevoerde onderhandelingen. Frank verkoopt dit voorstel onder het mom dat Quad dan een aanzienlijk percentage van Ex’pression zal bezitten, namelijk 35%, hetgeen volgens hem Quad behoorlijk ‘horny’ zou moeten maken. Ik geloof er niets van. Gary bromt alleen in zichzelf hoeveel tonnen hij zou mislopen en stoot er een hartgrondig “greedy fucking bastards” uit. Aangezien we er voor het moment niets aan kunnen veranderen, nemen we donderdagmorgen 7 uur Southwest 1373 om na een perfecte vlucht om 8.25 in Las Vegas te landen, praktisch parallel aan de beroemde strip. Overigens lokt de strip meer dan de ‘boring’ conferentie die we bij gaan wonen. Tussen het getingel van gokmachines door banen we ons een weg naar het busje van hotel Caesars Palace, waar een en ander plaatsvindt. Binnen een kwartier zijn we ter plekke, en als altijd blijft het front imponerend.
We checken in, laten onze ‘traveling light’ bagage achter, en geven ons over aan de sprekers van de ‘ career colleges’ dag. Aan het eind van de middag wrijven we de slaap uit onze ogen en begeven ons naar één van de zithoeken in de lobby. Daar wachten onze Washington ‘lawyers’, Sherry Gray en Stan Freeman, voor een voorbereidend gesprek over ons beroep betreffende de afwijzing van onze accreditatie. Ze benadrukken dat het merendeel van de beroepszaken afgewezen worden, dus dat we ons terdege moeten voorbereiden. Voorts, tot Gary’s teleurstelling, dat met name de CEO het woord moet voeren, als hoogste in rang. Dit uit respect voor het panel dat onze zaak gaat beoordelen. Vanwege ‘air restrictions’ die al dan niet in de luchtvaart plaats kunnen vinden na 9/11, zullen ze speciaal voor mij, als buitenlander, een vrijbrief vervaardigen. Dit om te voorkomen dat ik ongelukkigerwijs door een incognito aanwezige ‘air marshal’ eruit gepikt wordt wanneer ze me Nederlands horen praten. Hoewel dat in gezelschap van Gary niet aannemelijk is, breng ik er luchtigjes uit. Te midden van het gelach merk ik op, “the five is in the clock”, en wenk de ober. Of iedereen erop gewacht heeft! De bestelde drankjes worden gretig naar binnen geslagen. ‘What happens in Vegas…….’. Sherry begint al met verdere voorbereiding; “so, if you don’t exactly know the answer, let them repeat the question so you can make up your mind what to say,” schiet ze op me af. Ik weet het, ik weet het, gaat het door m’n hoofd. “If you really don’t know, say I can’t recall,”vervolgt ze ijzerenheinig. Ik steek m’n hand op, we moeten ons klaarmaken voor de volgende meeting. Let’s rehearse when we’re in Washington, or perhaps tomorrow, then we’ll skip part of the conference.” Het laatste wordt besloten. Morgen slaan we een deel van de conferentie over en gaan we verder met vragen die we kunnen verwachten, en hoe te reageren. We nemen warm afscheid van elkaar en bewegen ons naar een andere zithoek om daar overleg te plegen met Daniel Neuwirth, mede oprichter van Quad Ventures, alvorens Frank Monstrey arriveert. Daniel heeft bij Ex’pression een toer gedaan, raakte zeer geïnteresseerd, waarna we hem aan Frank hebben voorgesteld. Eigenlijk wilden we een en ander met hem voorbespreken over de gewijzigde condities, inclusief onze mening. Maar het is of de Belg het geroken heeft, we zijn net begonnen met wat inleidende ‘social talk’ wanneer Frank met een lach van oor tot oor zich aankondigt. Breeduit gaat hij zitten en neemt het woord. Zijn ‘spiel’ is begonnen. “Daniel, since Quad would like to acquire a substantial percentage of Expression……” Breedsprakig legt hij Neuwirth zijn plan voor, die overigens geen spier vertrekt. “Crystal clear, Frank,” zegt hij na het betoog van Frank dat ruim een half uur in beslag nam. Hij gaat voort met te melden dat daar natuurlijk garanties tegenover moeten staan. Morgen gaat hij terug naar New York om een ‘draft’ te maken voor een voorstel. Met “see ya guys,” verlaat hij ons, en het is Gary die de stilte na enige minuten doorbreekt. “To be honest, I don’t expect too much,” zegt hij met een zuur gezicht. Frank daarentegen is optimistisch, met name over z’n eigen rol. “They want a higher percentage, that’s what they’ll get, right?” Ons argument dat Quad liever hun geld in de onderneming steekt, en niet in de zakken van één aandeelhouder, wuift hij van tafel. “Guys, don’t worry, I know what I’m doing,” verklaart hij hooghartig. Vervolgens pakt hij z’n paperassen bijeen en meldt ons op z’n hotelkamer te gaan dineren, ook al omdat hij wat zaken te doen heeft die buiten Ex’tent liggen. “Enjoy guys, don’t go to the hookers,” loopt hij met een vette lach weg. Frank is nog binnen gehoorsafstand wanneer Gary uitstoot, “what a bozo!” We besluiten een avondbuffet in het hotel te doen en het nachtleven aan ons voorbij te laten gaan. Daarna toch nog even de hotelbar aangedaan omdat de discussie over de handelswijze van Frank ons meer doet dan gedacht. En daar lopen we Daniel Neuwirth tegen het lijf. Hij laat niet al teveel los, neemt ons niets kwalijk, maar in één ding is hij duidelijk; “ten million dollars is a whole lot of money, either we get more equity or better securities.” Een mooi moment om de pompeuze hotelkamer van Caesars Palace op te zoeken. Veel om over na te denken. De vrijdagvlucht naar Oakland is om vijf over drie, en voor die tijd geeft Sherry Gray ons nog wat tips ter voorbereiding van ons beroep. We checken in bij de conferentie, zodat we daarvoor persoonlijke educatiepunten krijgen, en melden ons om elf uur bij Sherry. “Don’t overdress, don’t underdress,” houdt ze ons voor. Ze haalt een verfomfaaide persfoto van ons uit mid 2002 tevoorschijn als voorbeeld.
“Just smile, don’t laugh like you are amused,” stelt ze serieus, en na nog wat van dat soort gemeenplaatsen geven we er de brui aan. We moeten ons gereed maken voor onze vlucht, en er is genoeg om over na te denken. Gary meldt me in het taxibusje dat Kelly Backens er vandaag niet is vanwege doktersafspraken. “What the fuck, Gary, what is it wrong with the two of you,” vraag ik hem verontwaardigd. Gary zegt met z’n meest onschuldige gezicht dat Kelly nu eenmaal graag via hem communiceert. Ik maak hem duidelijk dat het afgelopen moet zijn, “you’re subject to gossip already,” bijt ik hem nog toe. Gary zwijgt even en gaat vervolgens over op Judy Hamilton, het ons opgedrongen boardmember. Terwijl ik even naar het toilet was, heeft Frank hem als het ware opgedragen Judy toe te laten tot de managementteam meetings. “No fucking way,” is mijn botte antwoord. Eenmaal aan boord valt Gary bijna meteen in slaap en ik denk aan de visite de komende weken; eerst komen morgen jeugdvrienden Martin en Yvon aan, die bij ons verblijven, en zondag Eckarts rechterhand Birgitta met haar familie, die huizenruil hebben gedaan met bevriende buren. Met m’n verjaardag en 4th of July voor de boeg, gaat het alle hens aan dek worden. Astrid ‘to the rescue’. En met die geruststellende gedachte doezel ik weg.
Volgende week: opgedrongen boardmember Judy Hamilton stuurt een e-mail dat ze eraan komt. Nog steeds gekibbel over de afronding van onze contracten.
