Laanen's Luim

De jongste zus van mijn moeder (helft tweeling) gaat dat begin januari vieren. En ze is nog zo scherp als een scheermes, en leest nog zonder bril. Even terug in de tijd: maart 1959, Tante Bep en Oom Adrie vieren hun 12 ½ jarig huwelijk. In de voorste rij zitten v.l.n.r. ik zei de gek (mocht o.a. met sigaren rondgaan, zou je nu eens mee moeten aankomen), twee plekken naar rechts neef John (zoon van) en daarnaast broer Rob. Achter broer Rob zit Tante Bep, met links naast haar wijlen Oom Adrie.

Wat is nu zo bijzonder aan bovenstaande prent, behalve veel andere beminde en veel helaas niet meer onder ons zijnde familieleden? Welnu, goed 60 jaar later bezoeken broer Rob en ik juni j.l. de dan 99-jarige Tante Bep, waarbij neef John de serverende taken voor z’n rekening neemt (u weet wel) en Tante Bep fier verkondigt uit te zien naar haar 100 jaar feessie. Dat creëert onderstaand weer zo’n memorabel plaatje:

V.l.n.r. neef John, Tante Bep, broer Rob en de selfie man.

60 jaar later ‘and still going strong’! Gaat een prima partijtje worden in Rotterdam! Brengt me naar een ander partijtje, het 75-jarig bestaan van de NAVO. Lijkt ook net een familie met al dat gekibbel, waarbij ze ook roddelen over dat achterlijke neefje uit Amerika wiens naam we niet zullen noemen (Trump).

Macron: “Donald, het antwoord staat al op het bord”.

Wereldleiders waar je naar op zou moeten kijken. Helaas! Nu de Sint plaats heeft gemaakt voor de kerstman, kan ik met trots de overbrugging laten zien die beide zijden van het Eendengat met elkaar verbindt. Onderstaand ‘the making of’, waarbij men niet de gedachte mag krijgen dat buurman Peter K. zich een toeziende taak had toebedeeld, hij is namelijk een keiharde werker!

Maar, eerlijk is eerlijk, het avondresultaat mocht er wezen:

Vanwege mijn ietwat verminderde mobiliteit, heb ik toch een manier gevonden om thee met een cracker naar mijn beminde Astrid te brengen alvorens ze weer een baby rijker gezin te hulp schiet. De z.g. Samoerai methode (kinderen, probeer dit niet thuis):

De kruk zit stevig in de ceintuur, de linkerhand bevat kop thee met daarop de cracker, de rechterhand zorgt ervoor de leuning vooral niet los te laten. De eerste keer dat ik dit deed bezorgde Astrid bijna een beroerte, maar de lust naar heerlijk ochtend gepeuzel heeft de slag gewonnen. Helaas laat deze selfie geen verdere details toe wegens verzekeringstechnische risico’s. Het weer is niet om over naar huis te schrijven maar bezorgt toch dat knusse, tenminste, wanneer je niet buiten hoeft te zijn, van ‘buiten waait de wind rond het huis’, oftewel: ‘toen was geluk heel gewoon’. Althans bij mij. Heerlijk muziekje aan, beetje revalidatie, tussen de buien door Tinley uitlaten en wanneer Astrid van Baywatch eh…. Babywatch terugkomt een lekker glaasje wijn. M’n liefje wat wil je nog meer? Vanwege het gegeven dat we spaarzaam om moeten gaan met materialen, had ik mijn gymkluppie gevraagd om het been dat mij vorig jaar geschonken werd naar aanleiding van de vervanging van mijn rechterknie, wederom te gebruiken en alleen te laten tekenen door nieuwe leden of door hen die indertijd afwezig waren. Voila, zo geschiedde:

Het werd mij trots door gymmaatje Chris G. overhandigd tijdens onze evaluatie ronde. Dit was echt zo’n duizend + 1 dingen week, maar woensdag is er weer een serieuze aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, #37: ‘When the shit hits the fan’. Zo, gooi die maar eens door het vertaalprogramma van Google!

Afwikkelingen en verwikkelingen. De miljoenen vliegen ons om de oren vanuit de architect en de aannemer. We stevenen op een rechtszaak af.

De vlucht naar Amsterdam wordt opgetogen afgelegd want we hebben een ‘home’, en de zekerheid dat we de komende drie jaar in zonnig Californië door zullen brengen. Voeg daaraan toe de spannende uitdaging om iets nieuws van de grond af op te bouwen, dan valt te begrijpen dat de adrenaline voorkomt dat je ook maar één oog dicht doet. Maandag 23 november: we landen aan het eind van de morgen in Amsterdam en bevinden ons nog steeds in hogere atmosferen. Deze week moet er een worden van daadwerkelijk aanpakken, aangezien ik volgende week maandag alweer terugvlieg. Jetlag is een woord dat uit mijn vocabulaire geschrapt is. Na hartelijk afscheid te hebben genomen van Danielle en Aldert, begeven we ons op weg naar Lommel. Tijdens de rit bespreken we alles wat er gedaan dient te worden alvorens we naar Californië vertrekken, en hoe onze jongens te informeren. Nou, dat laatste viel mee, die springen vol enthousiasme bovenop ons na aankomst, en zijn meer geïnteresseerd in wat we mee hebben gebracht uit het verre Amerika. Dinsdag leg ik contact met onze eerste student, Marc Bode, over wat hij moet doen om 11 januari aan z’n eerste les in Emeryville te beginnen, en aan het eind van de dag krijg ik een alarmerend telefoontje van Gary Platt: “we still don’t have the fucking permit, Pete, we’re screwed and never make the January 11 start.” Ik stel hem gerust en beloof met alles wat ik in me heb om City Manager John Flores aan te schrijven en te vragen ’n oogje dicht te knijpen, en alvast een vergunning te verlenen voor de eerste twee klaslokalen. Ik zet me tegen het middernachtelijk uur aan het werk om een fax te vervaardigen die de meest hardvochtige bureaucraat moet doen smelten. Tegelijkertijd wil ik Gary een hart onder de riem steken. Ik haal alles uit de kast, speel in op nalatigheid, maar aardig, en ons belang voor Emeryville. In de nacht van 24 op 25 november fax ik met een diepe zucht de noodkreet naar de City of Emeryville, met een speciale kopie naar Gary.

Doodop zoek ik naast Astrid mijn plekje op en val in een loodzware slaap. Astrid heeft geopperd om voor de zussen en broer van mijn moeder een zogenaamde “Tante” dag te beleggen onder het motto ‘wie weet wat er de komende jaren gaat gebeuren met deze laat zeventigers en begin tachtigers’. Onder begeleiding van broer Aad en schoonzus Nel wordt het donderdag 26 november een buitengewoon aangename koffiemorgen, en advocaat met slagroom middag, waarbij menig anekdote de revue passeert. Ook dat geeft weer zó’n goed gevoel. Tijdens het bezoek van oudste zoon Rick en vrouw Imelda komt het bevrijdende telefoontje van John Flores: “Pete, we are granting you the official permit coming Monday, but allow you to start framing as early as tomorrow.” Ik kan de man wel kussen. We krijgen de vergunning maandag, maar kunnen morgen al beginnen met het framewerk! Champagne! Gary is daadwerkelijk in alle staten en wil op zijn beurt mij weer kussen. Het wordt een gezellige avond, waarbij Astrid me de laatste tijd niet zo opgewekt heeft gezien. De dagen vliegen voorbij, de jongens hebben duizend en een vragen over hun toekomst, en ik vraag ze om mama goed te helpen, immers, maandag 30 november is aangebroken, de dag van mijn vertrek en we hebben nog 69 nachten te gaan voor de ‘big move’. Schiphol, KL605, SFO, rit naar Ex’pression: het gaat in één flits aan me voorbij. ’s Middags rond drie uur kom ik op kantoor aan, de vlucht zelf wordt inmiddels door mij ervaren als een wekelijkse routine. Gary verwelkomt me met een hartelijke omhelzing en sleept me mee naar het eerste lokaal dat dat men aan het framen is:

Hoewel ik niet echt onder de indruk ben, vind ik het “terrific”. Craig Deonik komt met het goede nieuws dat we de 50 ingetekende studenten gepasseerd zijn. En goed nieuws hebben we nodig omdat met de vele wijzigingen en de slome aanlevering van tekeningen door John Storyk, de budgetoverschrijding dicht bij de $400.000 komt. Moet ik erbij zeggen dat hij en Gary wedijveren over punten en komma’s qua schoonheid van de akoestiek. Dat moet gestopt worden. Van Mackelenberg heeft weer eens de benodigde cash voor december niet overgemaakt. Voelt hij z’n einde naderen? Hoe dan ook, geld is ons bloed wanneer het op vooruitgang aankomt. In ieder geval hebben we voor onze staf 30 extra parkeerplaatsen kunnen huren bij buurman John Nady, weer een kopzorg minder. Donderdagmorgen word ik opgeschrikt door het tekeer gaan van de schuifdeuren in ons appartement. Onmiddellijk denk ik aan een inbreker en storm verward en slaperig mijn bed uit. Niets. Na alles onderzocht te hebben, pit ik nog een paar uurtjes en kom in de morgen erachter dat ik m’n eerste aardbeving heb meegemaakt. Sterker nog, dat elke aardbeving in Californië, net als het weer, dagelijks gepubliceerd wordt. Gary en ik worden geïnterviewd door de Metro Group en één ding is zeker, we zijn echte professionals! Sinterklaasdag breng ik in de weekly update een mix aan berichten naar Ex’tent, zowel optimistisch als realistisch, in de hoop dat ze het op de juiste waarde weten te schatten.

’s Avonds begeef ik me naar de residentie van de eigenares van de Summit Bank in Alamo, en gezegd dient te worden dat ik onder de indruk ben. Na een portier gepasseerd te hebben doemt het totaal in kerstsfeer uitgedoste ‘paleis’ van Shirley Nelson op. Adembenemend. Ze ontvangt me persoonlijk en stelt haar eerste Europese klant daadwerkelijk aan iedereen voor. Ik voel me een ‘somebody’ gedurende deze kerstreceptie. Ook honkbalicoon Joe Morgan, die voor zowel de San Francisco Giants als de Oakland A’s speelde, is ter plekke en is niet bepaald onder de indruk dat ik voorzitter was van de Koninklijke Nederlandse Base- en Softbal Bond. “Do they really play the game there?”, vraagt hij me in opperste verbazing. Hij vertegenwoordigt een liefdadigheid stichting die door de Summit Bank gesteund wordt. Een memorabele avond en hoewel Shirley Nelson me als een soort paradepaardje presenteert, voel ik me niet gebruikt. De management team bijeenkomst wordt herhaaldelijk onderbroken door het lawaai van de bouwvakkers, maar het voelt aan als kerstmuziek. Er wordt voortgang geboekt. Items als tekstboeken, bibliotheek inhoud en wat voor tapijt in de gangen, komen aan bod, maar Craig Deoniks mededeling dat de eerste twee klassen volgeboekt zijn, brengt een oergeluid teweeg dat het bouwlawaai overschrijdt. ’s Middag worden foto’s geschoten voor de diverse interviews. Rockstars! Enigszins misplaats voelen we ons zo, mede vanwege artikelen die links en rechts uitkomen.

En natuurlijk, het is kersttijd en in Amerika wordt dat met Christmas partijen uitbundig gevierd. Dus worden Gary en ik ook uitgenodigd bij jaarlijkse party van aannemer CIC. En natuurlijk wordt voor deze belangrijke klant de rode loper uitgelegd! Ik voel me er niet wel bij, zeker niet nadat ik verneem dat ze met het oog op de vele wijzigingen die Storyk heeft aangebracht inmiddels op nacalculatie werken. In mijn achterhoofd staat de teller van meerwerk inmiddels op een half miljoen. De cocktails smaken plotsklaps een stuk minder. Moeten we Storyk aanklagen? Of CIC? Dawn Cardi heeft ons de overeenkomst met Storyk gestuurd, eerst dat maar eens bestuderen. Wanneer dit zich zo voortzet, dan praten we dadelijk over een miljoen of meer. Zaterdag 12 december overzie ik het slagveld van de afgelopen week en besluit dat zo goed mogelijk vast te leggen in mijn weekly update.

Helaas kunnen we tegen Storyk, met het oog op het contract, niet al te veel ondernemen. Van belang is om volgende week uit te vogelen wat hij en Gary afgesproken hebben qua wijzigingen en verbeteringen. Dat hou ik nog even onder de pet. Morgen moet ik in ieder geval bij de kerstlunch met onderverhuurder Sendmail m’n cover ophouden, uiteindelijk leveren ze $17.000 per kwartaal op. Maar dat kan ik, ik ben immers Chief Executive Optimistic!

Volgende week: The shit hits the fan. Gary krijgt een inzinking gevolgd door een woede uitbarsting. Hoe zullen ze me op Kasteel Moersbergen vlak voor kerst ontvangen?

Ik: “twee knieën verder en twee familieleden.” Iemand: “jammer van die knieën, maar hoe ben je die familieleden verloren? Overigens, gecondoleerd.” Ik: “eh, ze zijn uit m’n leven verdwenen, niet dood.” Stilte. Het lijkt wel of deze week alles in twee komt (paar, stel, koppel, duo?). Die knieën, duidelijke zaak en uit vrije wil. Die familieleden (1^e bloedlijn), geen idee. De ene (mijn kant) schreef over irritaties, maar bleef doodstil na vriendelijk om nadere toelichting te hebben gevraagd. De ander (van de koude kant) weigert een gesprek om nader tot elkaar te komen, zonder aan te geven waar het over gaat. Overigens zijn er heel wat boeken en verhandelingen over giftige familieleden, google maar even. Je kunt alleen maar je hoofd schudden en met mensen omgaan met wie je wel op één golflengte zit. Het leven is te kort! Deze week werd ik opgeschrikt door de arrestatie cq veroordeling van twee mensen waarmee ik zakelijk mee te maken heb gehad, maar geen zaken (gut feeling) mee gedaan heb. Lang leve de onderbuik! Zaak 1:

App-makers verduisteren miljoenen

De politie in Friesland heeft drie mannen aangehouden die met het verkopen van obligaties aan particuliere investeerders 3 miljoen euro ophaalden voor een mobiele app, maar het beloofde rendement nooit uitkeerden. Fiscale recherchedienst FIOD ontdekte dat de hoofdverdachte 2,3 miljoen van de 3 miljoen euro aan zichzelf uitbetaalde en spendeerde aan dure auto’s en vakanties. De inleg van investeerders werd direct contant opgenomen. De app Xpose beloofde gebruikers een ‘paniekknop’ om te live-streamen in noodsituaties. Misdaadjournalist Peter R. de Vries en actrice Fajah Lourens werkten in 2016 mee aan de lancering. Zeer interessante app, maar (domme) inhaligheid werd hen te machtig! Zaak 2:

Vijf maanden cel voor internetondernemer Michiel Frackers

Internetondernemer Michiel Frackers is veroordeeld tot tien maanden gevangenisstraf, waarvan vijf voorwaardelijk, wegens oplichting en witwassen.

Frackers maakte gebruik van een overheidsregeling voor startende technologiebedrijven, maar zou 2,3 miljoen euro hebben gebruikt voor eigen gewin.

Ik ken Frackers al geruime tijd, ook een tweetal (weer die 2!) keren met hem in opdracht van EZ samengewerkt in Austin, Texas op het beroemde evenement SXSW. Mooie boef, dat kon je zonder meer constateren, maar dit……. Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen. En nu de mooie twee. Allereerst de man bij wie ik informatie aandraag voor de documentaire die vervaardigd wordt over de in Californië onschuldig vastzittende Jaitsen Singh: Hans Pool. Niet alleen een prijswinnende regisseur en filmmaker, maar ook, zo vond ik proefondervindelijk uit, zowel hier als in Californië, een prettig en integer mens. Deze week won hij tot mijn grote enthousiasme de belangrijkste prijs op TV gebied voor de documentaire die hij maakte over het neerhalen van de MH17. Heerlijk om dit mens te mogen kennen.

Hans Pool, geflankeerd door producer Femke Wolting (foto ANP).

Die andere ligt Astrid en mij zeer aan het hart, en soms houden we ons hart vast vanwege zijn activiteiten in Californië als firefighter/paramedic. Maar kom je dan in het nieuws onderstaande foto tegen, dan weet je waar Kaj LAANEN mee bezig is; mensen in veiligheid te brengen en eigendommen te beschermen.

Trotse ouders, dat zeker. Dat was ‘m weer, op zeker gemengd nieuws, maar dat is het leven, soms kaviaar, soms een frikandel. En wederom a.s. woensdag een digitale aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, aflevering 36 (tjonge, jonge).

Huizenjacht met een ‘last moment’ beslissing. Eckart doet ook nog een rondje met Arne Frager in The Plant, en er wacht ons een onaangename mededeling betreffende het budget voor uitbouw van ons gebouw.

Zoals gewoonlijk razen de maandag en dinsdag als hazewindhonden langs me heen. Een opgewonden MT meeting (niet echt uitzonderlijk meer), met name ook over onze grootse opening komende zaterdag, waar we de gemeenschap dik bij betrekken. Individuele bijeenkomsten en vergaderingen met de constructiemaatschappij bepalen onze afspraken: wegens nogal wat wijzigingen gaan de bouwkosten op zeker met enkele honderdduizenden omhoog. Dat gaat met nogal wat kabaal teweeg: “fuck, because Eckart is a billionaire, you can’t overcharge us”. We denken oprecht dat de miljardair krantenkoppen over Eckart ons geen goed doen. Eckart vind het smullen, maar duidelijk mag zijn dat men hier denkt een gans met gouden eieren te kunnen plukken. Maar nu, bij SFO, San Francisco’s international airport, wacht ik op de komst van Astrid, schoonzus Danielle en zwager in spé Aldert. Dat voelt goed, we gaan een huis uitzoeken. Spannend dus! KL605 landt even na twee en is dus keurig op tijd. Zelfs de douane formaliteiten zorgen voor niet al te veel oponthoud. Een beetje verfomfaaid komen ze de aankomsthal binnen en dan is het moment gekomen dat ik Astrid in mijn armen kan sluiten.

Sweet welcome @ SFO terwijl Aldert besmuikt toekijkt

In de parkeergarage nemen ze plaats in de groene Van die ons langs South San Francisco, de skyline van het echte San Francisco, en via de Bay Bridge naar het appartement in Emeryville brengt. Kreten van bewondering alom. De dag voltrekt zich als normaal mag worden geacht met 9 uur tijdsverschil. Dapper wakker blijven, toch nog een drankje, wegdommelen, en tegen een uur of acht de pijp aan Maarten geven. In ieder geval een goede basis voor sight seeing en huizenbezoek. Donderdagmorgen laat ik ze achter met aanwijzingen hoe in San Francisco te komen met BART, hetgeen staat voor Bay Area Rapid Transit, wiens treinen je soepeltjes onder het water naar het hartje van de City brengen, want zo noemen we San Francisco. Zeg je San Fran, dan ben je er een van buiten! Zelf haast ik me naar SFO om Eckart op te halen die om kwart voor tien aankomt met een Air Canada vlucht. Hij wil kennismaken met de Silent Planet crew en onze grootse opening bijwonen. Ook Eckart reist altijd zonder de last van bagage. En sinds de honden op SFO na zijn laatste reis nogal hinderlijk aan hem bleven snuffelen, laat hij de inkoop van wiet aan Gary over. “Zo pik,” begroet hij me, “lekker druk bezig.” In de Van praat ik hem snel bij over de laatste ontwikkelingen, en met name over de budget overschrijdingen. Eckart grijnst. Verwonderd kijk ik opzij. Eckart merkt droogjes op dat daar bij Ex’tent al rekening mee was gehouden. “Niets loopt bij een verbouwing op budget,” voegt hij er ten overvloede aan toe. Ook wil hij met één van de door een makelaar georganiseerde huisbezichtiging meegaan. “Ik wil wel dat mijn CEO in den vreemde er goed bijzit,” verklaart hij. Bij Ex’pression laten we hem allereerst kennismaken met wat lokale zakenlui van Advanced Systems Group.

Links Dave Van Hoy, oprichter Advanced Systems Group

Dave prijst ons de hemel in, zoals alleen Amerikanen dat kunnen, waarbij wij er soms tenenkrommend bijstaan. Eckart vindt het wel mooi en de Amerikanen vinden een hippie miljardair in hun midden ook wel wat hebben. Vervolgens naar The Townhouse voor een vraag- en antwoordsessie met Loyd Boldman en John-Erik Moseler. Terwijl Eckart geniet van zijn Sierra Nevada Pale Ale, luistert hij met genoegen hoe Loyd Boldman naam heeft gemaakt in Florida met een Christelijke band, Prodigal geheten. Vervolgens vertelt John-Erik hoe zij Silent Planet begonnen zijn en grappig genoeg heeft ook dit weer een Full Sail achtergrond. “Not the beer,” grapt Loyd. Het is duidelijk dat ze bij Eckart in het pulletje vallen. Zijn lichaamstaal verraadt dat hij met deze mannen in zee wil gaan. Mooi, morgen komt Dawn Cardi erbij om er een klap op te geven, althans in juridische zin. Gary is helemaal opgetogen, maar eigenlijk leven we vrijdag toe naar de ‘grand opening’ van zaterdag, en met name hoeveel mensen acte de présence zullen geven. Het treffen met Dawn Cardi is hoffelijk, zij het aan de koele kant. ’s Avonds wil Eckart uit en we besluiten de gerenommeerde jazz joint Yoshi’s in Oakland te bezoeken, waar je ook kunt dineren. Geweldige avond, hoewel ik meer met m’n hoofd bij de zaterdagopening ben dan bij de voortreffelijke musici. Inmiddels heeft Astrid een tweetal makelaars gevonden die ons de komende dagen zullen begeleiden. We beginnen de tijddruk te voelen, ook al omdat we volgende week zondag alweer vertrekken. Voor die tijd dienen we een keus gemaakt te hebben. Nerveus controleren we zaterdagochtend de door eventmanager Kappi Hommert gerealiseerde stands en attracties in de steeg tussen ons gebouw en dat van de belastingdienst. Het brengt ons rust, dat mens is zó professioneel! Onze eigen manschappen, onder leiding van Craig Deonik, staan klaar om voor geïnteresseerde mensen een toer van het gebouw te geven. Inschrijfformulieren zijn ook niet vergeten; business is business! Na een aanvankelijk stil begin loopt het storm, de verkopers van hamburgers en hot dogs kunnen hun waren niet aangesleept krijgen, hetgeen ook geldt voor de popcorn tent. Astrid, Danielle en Aldert vermaken zich ook wonderwel.

Ook de ambulance is verplicht aanwezig. Het oplaten van duizenden ballonnen laat luide “oehs” en “ahs” op uit het publiek.

Emeryville omarmt ons en dat voelt aan als een warm bad. Eckart straalt, hetgeen absoluut niet alledaags is. Aan een lange tafel in The Townhouse vieren we het succes van de dag met de hele bemanning. Craig Deonik vertelt triomfantelijk dat hij ook een viertal studenten ingeschreven heeft. En dat is a raison van $27.500 voor 16 maanden een mooie vangst. Doodmoe, maar uiterst goed gehumeurd kom ik in het appartement aan, waar we met de familie nog even napraten om vervolgens te constateren dat de oogleden nu wel heel zwaar worden. Zondag de eerste bezichtiging met Judy Dickey, een weldoorvoede professionele makelaar. Ze toont ons een losstaande twee etage woning in Walnut Creek met zwembad, want dat is één van onze wensen, nee eisen. Het voldoet aan alles, maar Astrid is niet overtuigd. Eckart wel, die zegt “doen!”. Wij willen echter verder kijken. Maandagmiddag met Eckart op stap naar The Plant, waar hij kennismaakt met Arne Frager om te bezien of hij tot z’n bloedgroep hoort. Ook Eckart raakt onder de indruk van de begeesterende Arne en geeft hem de ‘thumbs up’. Haastig terug naar Ex’pression waar ons een interview wacht met de Marin Journal, de leidende krant van Marin County, pal over de Golden Gate brug. Eckart kan zo charmant arrogant zijn, maar de journalist smult ervan. Gaat vast een goed artikel worden. De volgende dag treffen Astrid en ik makelaar Luanne Warner. Op haar visitekaartje prijkt een energieke jonge dame. Echter, behalve een dame op leeftijd, zien we op de hoek van de straat waar we afgesproken hebben niemand die daar op lijkt. De dame komt naar ons toe en vraagt of we de Laanens zijn. Na een eenstemmig “ja”, stelt ze zich voor als Luanne Warner. Met ons gezicht in de plooi mompelen we een “pleased to meet you”, en gaan op stap. Typisch Amerikaans, ik heb dit met verschillende sollicitanten ook meegemaakt. Nou ja, zolang ze maar iets te bieden heeft. We gaan naar Lafayette, Pleasant Hill en Orinda, maar zien niets dat ons aanstaat. Later van de week bezoeken we nog een paar adressen met haar, spreken we af. Het wordt al met al een krankzinnige week met afspraken bij beroemde wireless microfoon producent en buurman John Nady, de even beroemde eigenaren en oprichters van de gelijknamige high profile geluidsboxen Meyer Sound in Berkeley, diverse huisbezichtigingen, alsmede de routinezaken. Uitgeput belanden we bij zaterdag 21 november, met nog drie bezichtigingen voor de boeg. En morgen vliegen we terug, en moet er een beslissing gevallen zijn! Ik krijg een Herman van Veen moment: “Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast”. Luanne Warner brengt ons naar een mooi huis in Berkeley, maar na Astrids aandringen om de kelder te bezien, blijkt dat de fundering vele centimeters verschoven is vanwege een eerdere aardbeving. “Thanks, but no”, stellen we haar teleur. Judy Dickey brengt ons naar een ‘artistieke’ woning in Walnut Creek en we zeggen gelijk: “no”. Blijft onze keus, hoewel niet van harte, Marshall Drive in Walnut Creek, met een vraagprijs van $635.000. Omdat we morgen, voordat we gaan vliegen, nog een bezichtiging in Lafayette hebben, besluiten we voor de zekerheid een bod van $600.000 uit te brengen. Judy kijkt zuinig: “I’ll do it, but am sure they won’t accept it,” antwoord zij stellig. Dat zullen we nog wel eens zien, geld is geld. Hijgend pers ik er nog een weekly update uit:

Zaterdagmorgen staan we gelijktijdig op met Danielle en Aldert, die van het hele circus genoten hebben. Vandaag doen we de laatste bezichtiging in Lafayette en daarna verplaatsen we ons naar SFO voor onze vlucht naar Nederland. In Lafayette aangekomen dienen we een soort van pad steil naar boven te nemen alvorens bij een mooi huis aan te komen. Prachtig huis voor $750.000 maar met een zwembad met een enorme scheur. Echter, Astrid ziet de kinderen al met hun stepje het pad naar beneden afsjezen en Highway 24 op denderen. Nee dus. We beloven Judy wanneer we bij het vliegveld aankomen nog een bod uit te brengen op Marshall Drive. Gelukkig loopt het inchecken op rolletjes en kunnen we op ons gemak met z’n vieren overleggen. We kunnen het Marshall huis in onze verbeelding zien zoals het moet worden:

We besluiten het bod te verhogen tot $615.000, maar ieder keer dat we het al zenuwachtiger wordend met $2.500 verhogen, komt van Judy’s kant na ruggenspraak met de verkoper, een kortaf “no, so sorry”. Een half uur voordat we aan boord gaan komt ze met een definitief “yes or no” van de verkoperskant op een prijs van $630.000. Astrid en ik kijken elkaar aan en besluiten het bod te accepteren. Denkbeeldig toasten we met Judy en gaan vervolgens opgetogen in de rij staan om te boarden. We hebben een home; het Amerikaanse avontuur kan nu een gefundeerd vervolg krijgen!

Volgende week: Afwikkelingen en verwikkelingen. De miljoenen vliegen ons om de oren vanuit de architect en de aannemer. We stevenen op een rechtszaak af.

Vorig jaar had ik daar de primeur van, na operatie en vervanging van de rechterknie, toen de huisartsenpraktijk een afspraak wilde maken. Jolig antwoordde ik: “dan moet de dokter wel naar me toekomen, want rijden mag ik niet, ha, ha”. “Inderdaad”, kwam het koele antwoord, “daar bellen we ook voor”. En zo geschiedde vorig jaar, en zo ontrolde zich hetzelfde scenario afgelopen week. Wat een weelde! De laatste keer dat ik me kan herinneren een dokter aan huis gezien te hebben was in 1958. De halve Van der Poelstaart (Rotterdam) kwam uitlopen wanneer “HIJ” voor kwam rijden in zijn Citroën DS.

Er werd nog net niet gebogen wanneer meneer de dokter binnen kwam schrijden. Rijzig met grijs golvend haar nam hij als een artiest de stethoscoop ter hand, verrichtte wat magische handelingen, bekeek de bedlegerige met samengeknepen ogen, kwam vervolgens tot een oordeel, schreef een onleesbaar recept uit en verdween weer rap op zijn veel verzoolde gaatjesschoenen.

Nee, dan Dr. S. uit Loenen aan de Vecht! Jeugdige laat dertiger, die gelooft in huisbezoeken om zijn patiënten beter te leren kennen. Komt aan in een auto die goed is voor het milieu:

Spreekt taal die ook aardse stervelingen begrijpen en goed doen. Wanneer hij vertrekt laat hij een gevoel van warmte achter en ook zijn schoenen laten een spoor achter van ‘hij is één van de onzen’.

Heerlijk om in een dorp te wonen en een in Amsterdam opgeleide dokter te hebben die in de mens tot mens aanpak gelooft. Overigens, zelf ben ik ooit ook uitgedost als dokter een werkbezoek ingegaan:

Meer een Dr. Bibber, nu ik er op terugkijk. Voor wat betreft het genezingsproces wil ik graag kwijt dat ik nog slechts 1/3 van de pijnstillers gebruik en de rest voor een mooi prijsje van de hand heb kunnen doen. Handel is handel! Nadat ik bij Astrid een milde klacht had ingediend over de anti trombose injecties (nog 2 weken), benadert ze me nu onverwachts. Tijdens het tandenpoetsen valt er een schaduw over me, voel ik een prik en hoor een vergenoegd “zo, weer een kerfje op de kerfstok”. Ik heb me er bij neergelegd, wetend wie uiteindelijk de sterkste is in deze geweldloze strijd. Inmiddels, weer een hoogtepuntje, is de kniebuiging de 90 graden gepasseerd! Fysiotherapeute Monique gaf me vanmorgen een stempeltje op m’n knie! Wat me ook goed deed, in vergelijk met de gebeurtenissen in Hong Kong, dat er in de V.S. onder Mister #1 corruption Trump normaal gedemonstreerd kan worden. Voor Het Witte Huis nog wel!

Mede met het oog op de afzettingsprocedure toch bijzonder. Trouwens, wat een bagger krijgen die Amerikanen geserveerd. Niet geheel onverdiend, wanneer je zo’n karikatuur van een president kiest, alhoewel niet de meerderheid.

Niet vergeten! A.s. woensdag wederom een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Alweer #35 en na de oprichtingsperikelen gaat het echt in de categorie van dik hout zaagt men planken komen.

Krijgt Gary z’n zin door Pete Bandstra binnen te halen? Inmiddels hebben al meer dan 20 studenten ingeschreven. Op jacht naar mensen bij het San Francisco Institute of Art. Halloween bij The Plant.

De Management Team meeting op maandag verloopt rumoerig, enerzijds omdat we verheugd zijn dat Craig Deonik ons trots mededeelt dat we reeds meer dan 20 ingeschreven studenten hebben, en we rustig kunnen rekenen op 45 eind november, anderzijds door het kinderachtige gedrag van Gary die luidruchtig probeert om Pete Bandstra alsnog z’n zin te geven. Ik hou m’n poot stijf, die aasgier wil ik niet aan boord hebben. Daarnaast hebben we een kandidaat van concurrent San Francisco Institute of Art aan de haak, ene Rob Gibson. Tijdens een lunchafspraak zullen Gary en ik hem deze week aan boord trekken, daar zijn we van overtuigd. Gary oogt weer wat ontspannener, hij heeft z’n ei gelegd, hoewel het me een lunch kost om hem weer op de rails te krijgen. ‘The things we do for love!’ Wat we die week voor elkaar krijgen grenst aan het ongelooflijke, en hoewel ik mijn gezin zeer mis, draagt het alleen zijn er toe bij dat er zoveel productie gedraaid wordt. Immers, we hebben Rob Gibson aangesteld als Director van het Digital Visual Media Program, de ontmanteling van het interieur van ons gebouw is in volle gang, en we hebben gastheer gespeeld bij een Wired/Yahoo party. Ook hebben we met The Martin Group zoete broodjes gebakken en bij de Summit Bank een speciaal studenten account aangemaakt. Wat een goed gevoel om je volledig verkleed in de Halloween party bij The Plant te storten. Ik durf te stellen dat Gary en ik er top uitzagen en veel complimenten mochten oogsten:

Gary en Peter gereed voor Halloween

Vele artiesten in macho outfit, ook dames in soms zeer ondeugende pakjes, moesten wel om ons lachen, maar klaarblijkelijk vielen we als sex objecten uit de toon! Zondag 1 november, Ivars verjaardag, begon derhalve wat traag, maar rond half twee wist ik me toch achter m’n bureau te wringen voor de wekelijkse update:

Omdat Frans van Mackelenberg nog niet officieel geïnformeerd is over z’n komende afscheid, is me verzocht hem er nog steeds bij te blijven betrekken. Spelletje spelen? Ik speel mee. De komende week wordt nogal heftig met bezoeken aan Silent Planet in Orlando en The Plant in Sausalito. Niet alleen qua reizen, Orlando via Saint Louis, maar ook omdat Bram Zwagemaker in mijn kielzog gaat bekijken hoeveel aandelen we krijgen voor onze investeringen. De Management Team meeting maandagmorgen hou ik kort, niet alleen vanwege de presentatie van het stock option plan voor onze key staff members, maar ook omdat ik Gary separaat moet informeren dat het ook voor hem geldt. En wat ik vrees, gebeurt: Gary ontploft. “That motherfucker Eckart Wintzen fucked me again, now I have to pay for the shares he promised me.” Ik probeer hem tot bedaren te brengen door uit te leggen dat bij een aandelengift hij gelijk belasting moet afdragen. Geld dat hij op zeker niet heeft. Gary bedaart, en wat hem waarschijnlijk het meest overtuigt is dat het ook voor mij geldt. Zo langzamerhand begin ik me een dompteur in een circusarena te voelen. We doen ter afsluiting een snel drankje omdat morgenochtend wel heel erg vroeg mijn wekker zal afgaan. Met gezwollen ogen van de slaap sleep ik me dinsdagmorgen kwart voor zes aan boord van Trans World Airlines 482 naar Saint Louis, waar ik overstap op vlucht 450 van dezelfde maatschappij, en route naar Orlando. Daar zullen Bram Zwagemaker en ik elkaar lokale tijd rond kwart over vijf ‘s middags treffen, waarna we door Loyd Boldman en John-Erik Moseler van Silent Planet op sleeptouw zullen worden genomen. Hun voornaamste taak zal zijn om Zwagemaker ervan te overtuigen aandelen Silent Planet te kopen, waar ik volledig achter sta. Het zal fantastisch zijn om deze twee creatieve grootheden aan onze zijde te hebben.

De jeugdige John-Erik deelde me al mede dat het voor hem een hoogtepunt zou zijn in zijn prille entrepreneur bestaan. “Flight attendants take your position,” klinkt het vanuit de cockpit. We staan op het punt te landen en ik moet zeggen dat mijn eerste trip met deze iconische luchtvaartmaatschappij, opgericht door de legendarische Howard Hughes, goed bevallen is. Wel moet me van het hart dat de gemiddelde leeftijd van het vliegend personeel zichtbaar aan de hoge kant is. Zodanig dat je af en toe hulp zou willen bieden! Amerika is het land van de onbegrensde mogelijkheden, maar ook het land waar je tot je dood door moet sappelen wanneer je pensioen niet adequaat geregeld is. Genoeg gemijmerd, even kijken waar en hoe laat Bram aankomt. Ah, terminal 3 met US Air, over een half uur. Kalmpjes wandel ik daarheen en ‘businessclass’ Bram stapt als een der eersten met z’n ‘travelling light’ koffertje van boord. Met een brede lach ontwaart hij me en stapt met grote passen op me af. Bram is een verstokte roker en op zo’n moment moet ik telkens denken aan de opmerking die een goede kennis van ons daarover plaatste: “hij ontblootte z’n door de zon gebruinde tanden”. Kinderachtig, maar ik kan het niet helpen en moet een lachje onderdrukken. Joviaal, als altijd, schudt hij stevig mijn hand. “Lekker gevlogen, jongen?” begint hij de conversatie. Voordat ik antwoord kan geven ontwaren we achter het glas van de ontvangsthal de lijvige gestalte van Boldman en naast hem zijn schriele evenknie Moseler. Alsof hij mijn gedachten kan lezen zegt Bram “het blijft een komisch duo.” Komisch of niet, ze zijn zo scherp en kundig als maar zijn kan en Bram komt in de loop van de avond, tijdens een stevige Florida maaltijd, behoorlijk onder de indruk. “Die gaan we op het droge brengen,” voegt hij me toe na zijn laatste saffie voor de dag te hebben ingenomen. De woensdag brengen we door op het kantoor van Silent Planet en voordat we de vlucht met United Airlines naar San Francisco nemen, via Denver, is er een deal tot stand gekomen. Uitgeput komen we even voor half twaalf ’s avonds in San Francisco aan. “Morgen The Plant scheren,” zegt Bram nog even snel alvorens zijn hotel binnen te stappen. Daar heb ik nou zo’n hekel aan, we moeten met Arne Frager een deal maken die voor ons allebei win/win is. “Scheren” betekent voor Bram druk zetten om een koopje te bemachtigen. Het appartement, waar Bram niet wil overnachten -God zij dank- voelt voor mij even na het middernachtelijk uur aan als een veilige haven. Uitgeslapen haal ik Bram donderdagmorgen op bij het hotel, waar hij me opwacht bij de aangewezen rokersplek. “Stomme Amerikanen,” begint hij, na me begroet te hebben. “Wapentuig mag je overal bij je hebben, maar sigaretten opsteken, ho maar.” Omdat ik zwijg begint hij met zijn analyse over het cijferwerk van The Plant. “Arne Frager zal nog heel wat moeten uitleggen voordat Eckart hier geld insteekt,” besluit hij z’n betoog. Tegen die tijd zijn we in Sausalito aangekomen, waar Arne ons enthousiast begroet. Het kruisverhoor kan beginnen. Slimme Arne staat erop eerst de studiotoer van The Plant te doen, en net als iedereen voor hem is Bram onder de indruk. Bram vraagt eerst even om een kleine onderbreking, zodat hij even een rookpauze kan inlassen. Wanneer Bram naar buiten loopt vraagt Arne hoe de vlag er bij hangt. “It’s all about figures and forecast,” Arne, maak ik hem wat wijzer. En zo is het, het gaat om het cijferwerk en de vooruitzichten. Na terugkeer van Bram blijkt dat Arne zich terdege heeft voorbereid en praktisch op alle vragen een onderbouwd antwoord heeft. “I’m impressed, Arne,” komt het complimenteus bij het afscheid uit Brams mond. Via de inmiddels zeer drukke Richmondbrug banen we ons een weg naar Berkeley, waar Gary op ons wacht bij Skates-on-the-Bay, waar we gezamenlijk een en ander zullen doornemen tijdens het diner. Eén ding is zeker, komen we tot de conclusie, we gaan een samenwerkingsverband met The Plant aan. Zaterdag 7 november kan ik vol trots in de weekly update vermelden dat wanneer Eckart instemt met datgene wat Bram gaat presenteren, we in beide bedrijven een aandeel van 40% zullen hebben.

Me verheugend op de komst van Astrid komende woensdag, met zus Danielle en vriend Aldert, die ons komen ondersteunen met onze huizenjacht, komt het weekend als geroepen om even bij te tanken.

Volgende week: Huizenjacht met een ‘last moment’ beslissing. Eckart doet ook nog een rondje met Arne Frager in The Plant, en er wacht ons een onaangename mededeling betreffende het budget voor uitbouw van ons gebouw.

Een jaar na de rechterknie moest de linker er ook aan geloven, en inderdaad goed weergegeven door Knudde voor wat betreft mijn voetbaltoekomst:

Mijn behandeling bij Bergman Clinics te Naarden was super, net als vorig jaar. In de opstelling van medisch team Laanen was dan ook geen enkele wijziging: never change a winning medical team. Na onze trip naar China, waar nog zo’n 100 kilometer aan de teller toegevoegd werd, is de linkerknie na de operatie opgenomen in de Knee Hall of Fame als ‘meest uitgewoonde knie’. Ofschoon ik stijf rechts ben, schoot ik er ook weleens links mee:

Wie deze foto genomen heeft verdient ook een onderscheiding. Mij links te ziens schieten is even zeldzaam als Van Hanegem met zijn rechter pantoffel. Doet me denken aan een oud liedje: “Jochie dat is een gelukkie, ik was dat prentje jaren kwijt……” Inzenders met de juiste titel van het origineel krijgen bovenstaande foto gesigneerd in hun brievenbus. En voor mensen die denken dat een knie nooit in een liedje voorkomt, heb ik een verrassing: troubadour Jaap Fischer! Op z’n Utregs: “Kijk want Luïgi het z’n knietji In ‘t verbànd. Ja, Luïgi het z’n knietji in ‘t Verband. En ook al zie je dat bedeen Daarom hindert ‘t geen een, Want Luïgi schiet fantastisch met z’n andere been” Waarom dwaal ik zo af? Eigenlijk wil ik iedereen bedanken die me net na de operatie en de afgelopen week met frisse teksten opgebeurd heeft. Uiteraard ook de buren die onze geliefde Tinley uitlaten. En Astrid natuurlijk, die alle pillen bijhoudt die ik in moet nemen ter voorkoming van infectie en pijnbestrijding. Als kers op de taart dient ze me ook (met plezier) 4 weken lang een injectie in mijn buik toe (plek zat) ter voorkoming van trombose. En dan moet ik 4 maal daags oefeningen doen die de spieren weer terugbrengen naar hun originele positie. Daar kan niet mee gesmokkeld worden omdat fysiotherapeute Monique dat nauwlettend opmeet. Gisteren 85 graden buiging van de knie, dat moet volgende week 90 zijn. Strekking van het been: kan beter. Pijn? Stel je niet aan. Zo, ook weer gehad. Als het goed is, ziet het er achter de pleister als volgt uit:

Mooi toch?! Met een beetje geluk kan ik over 4 weken weer autorijden, dus tot die tijd moet ik bezocht of gehaald worden. Bij dat laatste denk ik aan lunch (hint). Ik moet zeggen dat wederom gebleken is hoe creatief je om kunt gaan met het aantrekken van spullen ondanks dat één ledemaat niet echt medewerking verleent. Dat geldt voor sokken, je in bed manoeuvreren, maar vooral douchen, waarbij je het betreffend onderdeel ter bescherming omwikkelt met folie. Ik denk erover een cursusboek te schrijven, hoewel het moeilijk is om aantekeningen te maken wanneer je aan het worstelen bent met een broekspijp. Kan ook zijn dat ik puur onhandig ben. In ieder geval gaan we dapper door en a.s. woensdag komt aflevering 34 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ weer in de digitale brievenbus. Lekker met dat koude weer!

Team Ex’tent vervangt Frans van Mackelenberg. Martinair vliegt niet meer, dus nu met de KLM naar San Francisco.

Zaterdag 17 oktober 1998: best een beetje weemoedig verlaat ik op Schiphol de Martinair kist. Immers, dit is voorlopig de laatste trip met Martinair, want die vliegen in de winterperiode niet naar Californië. De in rood uitgedoste dames en heren zijn me ‘zeker weten’ goed van dienst geweest. Vrijdag terug met KLM blauw; ben benieuwd. Geroutineerd snel ik door de bezige Schipholmeute, waarna ik oog in oog kom te staan met een stralende Astrid. Blij me weer te zien. Gelukkig maar. Na ons uit de parkeergarage gewurmd te hebben, begeven we ons op weg naar Lommel. Onderweg duizend en een dingen te bespreken, onder anderen ook over mijn afspraak op Kasteel Moersbergen dinsdag met de naar voren geschoven Bram Zwagemaker, Eckarts CFO bij BSO Origin. De ‘ambtenaar’ Van Mackelenberg is vervangen door de ‘houthakker’ Zwagemaker. Dan zal ook mijn aanstelling definitief gestalte krijgen. Zwagemaker kennende zal hij gemaakte afspraken naar beneden trachten te onderhandelen. In ieder geval weet ik wat voor vlees ik in de kuip heb. Thuisgekomen in Lommel word ik bestormd door de bijna twee jaar oude Ivar, Kaj van zes en Bo-Peter die trots als zevenjarige, dus als oudste, de rust bewaard en als laatste op me springt. Maar wel met overtuiging!

Ivar, Bo-Peter en Kaj

Uiteraard zijn hun eerste blikken gevestigd op mijn handbagage, waarin ze verwachten echte Amerikaanse kadootjes aan te treffen. En ze worden niet teleurgesteld! Terwijl zij met hun electronische ‘bliep’ en ‘beep’ speelgoed bezig zijn, trekken Astrid en ik een plan de campagne, alsmede een fles Fleury open. Tijdmatig pas ik me tegenwoordig simpel aan op de locatie waar ik me bevind. Wel zo makkelijk! We gaan door het pallet aan gasten die we de komende dagen sociaal ontvangen, alsmede de punten van bespreking met Bram Zwagemaker. Tevens geeft Astrid nog even duidelijk aan niet meer dan drie jaar in Californië te willen blijven. Daar stem ik schoorvoetend mee in onder het motto ‘wie dan leeft, wie dan zorgt’. Belangrijk punt is ook het percentage aandelen dat Eckart ons heeft toegezegd, alsmede de ondersteuning bij het verkrijgen van een huis. Spannende dagen weer. Het weekend vliegt voorbij en voordat ik het besef meld ik me bij Kasteel Moersbergen voor het gesprek met Bram Zwagemaker.

Joviaal komt hij met grote stappen op me af, slaat me op de schouder en meent dat het geen toeval kan zijn dat onze paden elkaar weer kruisen. Ik ben op m’n hoede, zoveel vriendelijkheid beklemt me. Zeker van deze man. En ja hoor, belastingtechnisch dienen de aandelen stock options te worden, wil hij de opzegtermijn terugbrengen tot drie maanden, en van verhuisvergoeding wil hij al helemaal niets horen. “Eckart ook nog aanwezig?” vraag ik verbaasd. Eckart is echter in geen velden of wegen te bekennen! “Hoeft ook niet,” bromt Bram, “dat is nu mijn pakkie aan.” Van Mackelenberg moest het veld ruimen omdat zijn aanpak onzakelijk was. “Veredelde boekhouders zijn er dertien in een dozijn, dus wieberen,” somde hij het kort op. We gaan er even stevig voor zitten en komen na ruim een uur tot een overeenkomst, weliswaar afwijkend van datgene wat met Eckart overeengekomen was, maar niet slecht. Note to self: wederom gebleken dat bij een gentlemen’s agreement, de gentleman de dupe wordt, dus voortaan gelijk op schrift zetten. We nemen kortaf afscheid, waarbij Bram nog wel mededeelt dat hij ons zeer binnenkort komt bezoeken, waarna ook The Plant en Silent Planet op z’n lijstje staan. En dat ik mee moet. “Moet?” pareer ik. “Ja, ben je nou CEO of niet?” krijg ik voor m’n kiezen. “Is goed, is goed,” mompel ik terwijl ik de deur haastig achter me sluit. “Wat een kuttekop,” mompel ik nog bozig al aansluitend bij de file op de A2. Via Eindhoven is het al snel weer arriveren in Lommel, waar ik de gemaakte afspraken deel met Astrid. “Dus je hebt er een jaar opzegtermijn uitgesleept?” vraagt ze positief verbaasd. “Was ik al overeengekomen met Eckart, en daar heb ik stevig aan vastgehouden. Weet jij wat er al dan niet kan gebeuren.” Instemmend knikt ze, avontuur is prachtig, maar sommige zekerheden zijn mooi wanneer ze ingebouwd kunnen worden. Donderdagavond, daags voor mijn vertrek, gaan we met de kinderen in Lommel uit eten, ook om Ivars tweede verjaardag te vieren waar ik helaas 1 november niet bij kan zijn. We vertellen de jongens wat de plannen zijn voor de komende maanden, hetgeen een opgewekte stemming teweeg brengt. Bo-Peter en Kaj hebben het helemaal niet naar hun zin op de internationale school in Mol en vinden het Amerika verhaal wel heel interessant. Ivar vindt alles goed wat de grote broers aanspreekt en joelt dapper mee. Zo breekt al snel de dag van vertrek aan. Afscheid van de jongens is als altijd zuur, en ik ben blij dat ik nog ruim een uur met Astrid heb op weg naar Schiphol. Het gesprek gaat in flarden, we hebben al zoveel besproken en weten dat het nu op daden aankomt. Helaas zullen de meeste verhuisactiviteiten wederom op het bordje van Astrid terechtkomen. “We doen wat er gedaan moet worden,” neemt ze met een kus afscheid van me. Dat stelt me gerust. KL605 wordt geacht me veilig naar San Francisco te brengen, en dat gebeurt ook. KLM-blauw is weliswaar geen Martinair-rood, verschil economy star class, maar wel zeer dragelijk. Het verkeer naar San Francisco op de 101 is ‘killing’ en het duurt ruim twee en een half uur alvorens ik de sleutel in de deur van het appartement steek. M’n tweede ‘home sweet home’. Merkwaardig hoe snel een mens went. Zondag breng ik grotendeels door op kantoor om de berg weg te werken die daar op me wacht. Ah, Eckarts gezicht staart me aan van de voorpagina van de San Francisco Business Time. Dit vervolgverhaal zal hem goed doen:

Voorts veel waar aandacht aan besteed dient te worden, maar m’n aandacht wordt getrokken naar een memo van Gary. Pete Bandstra, de beoogde Director van het Digital Visual Media programma heeft nog een item toegevoegd aan de waslijst van wensen en eisen die hij toch al bij ons had neergelegd om hem van Full Sail los te weken. Of we maar het verlies op z’n huis willen compenseren mocht dat bij verkoop ontstaan. Een GVD ontsnapt me, de inhalige bastaard wil echt het onderste uit de kan en bederft ook nog eens m’n zondag.

Volgende week: Krijgt Gary z’n zin door Pete Bandstra binnen te halen? Inmiddels hebben al meer dan 20 studenten ingeschreven. Op jacht naar mensen bij het San Francisco Institute of Art. Halloween bij The Plant.

Geeft Eckart het ‘okay’ voor de $100.000 ten behoeve van The Plant? CIC gaat in twee shifts werken om de verbouwing te versnellen. Een eerste bedrijf meldt zich aan om overgenomen te worden. Een bekende uit Duitsland. De eerste student officieel aangemeld.

Zondag 11 oktober 1998: heerlijk om in alle rust met muziek van Chicago op de achtergrond -één van m’n Arcade CD’s- de weekly update te maken. Het voelt goed om te melden dat John Storyk het behaagd heeft om de definitieve tekeningen aan te leveren voor de bouw van de studio’s. Zo voelt het wel aan bij deze zich als coryfee gedragend figuur. De tekeningen kunnen nu getoetst worden aan de plaatselijke verordeningen. Tja, het opzetten van een onderneming als Ex’pression bestaat niet alleen uit ‘glitter & glamour’! Met een beetje geluk kunnen we binnen twee weken met de bouw starten. Gisteren hebben we in San Jose met een stand deelgenomen aan het door Microsoft gesponsorde evenement ‘Silicon Planet ban aids’, hetgeen met de door ons ingehuurde krachten in oranje jumpsuits een groot succes werd. Ook werd ons een samenwerkingsverband aangeboden door het California Recording Institute, dat Ex’pression eerder al gebrandmerkt had als de aanstormende Godzilla van de onderwijs industrie. Daarna nog een hapje gegeten met Gary en Debbie Platt, die ik daarvoor opgehaald had in Walnut Creek. Gary werd na een paar drankjes nogal vrijpostig, hetgeen zijn vrouw zichtbaar ergerde. Het is me duidelijk, na zo’n zes maanden met hem gewerkt te hebben, dat hij telkens probeert bandbreedtes niet alleen te rekken, maar ook te breken, hetgeen vertraging kan opleveren bij de voortgang. De andere kant van de medaille is dat onze ‘good cop, bad cop’ voorstelling bij de inkoop van apparatuur enorme kortingen oplevert. Monitoren die hap. Tevreden print ik de weekly update en fax het naar Dawn, Frans, Eckart en Gary.

Volgende week staan gesprekken te wachten met Arne Frager, die gespannen afwacht of hij de $100.000 lening van Eckart tegemoet kan zien, de gebruikelijk meetings, etc., maar ook het bezoek van de Duitser Karl Bode, die met zijn zoon Marc ons komt bezoeken en die ik graag als de allereerste student van Ex’pression wil inschrijven. Dat zou echt een beloning zijn na ons gesprek tijdens het gala in Stuttgart, begin april. Ook moeten, ja moéten, we de bevestiging krijgen via Dawn Cardi dat we de benodigde cashflow, om precies te zijn één miljoen dollar, binnen 14 dagen tegemoet kunnen zien. Dat wordt weer met de strooppot werken! Grijnzend zie ik Dawn al aankomen met een koffertje cash, waarna ze eist dat ik het één voor één natel:

Geen probleem hoor, Dawn! Dan vrijdag mijn zoveelste trip terug om van alles en nog wat te regelen met Eckart, en de voorbereidingen te treffen voor onze verhuizing van België naar Californië. Nee, saai wordt het voorlopig niet! Naar ons appartement lopen betekent slechts de straat oversteken om bij de Emery Bay Apartments te komen, waar ik een fles Kendall Jackson chardonnay opentrek en wat balletjes gehakt in de microwave zet. Om er nog op uit te gaan heb ik echt geen puf meer. Soms mis ik het familie gevoel enorm. Na een halve fles chardonnay ebt het wat weg. Geen tijd voor zelfmedelijden gozert, spreek ik mezelf op z’n Rotterdams moed in. Maandag wordt hier en daar Columbus Day gevierd, maar daar hebben we even maling aan. 11 januari 1999 verwachten we de eerste ploeg studenten en dat zal en moét gehaald worden. De management team meeting reflecteert dat; er hangt spanning binnen de aanwezige teamleden. We beginnen met Pete Bandstra, de beoogde Director voor het Digital Visual Media programma, die vanuit Florida inbelt. In plaats van te beginnen over de voortgang van het curriculum van het programma, begint hij voor de zoveelste keer over wat hij nodig heeft aan financiën om naar Californië te verhuizen, en daar krijg ik goed de schijt over in. Geen nieuws over het curriculum? “Thanks Pete, talk later to Gary about this.” Gary gaat gelijk in de verdediging en meldt dat Pete een “good guy is”. Na Gary nogmaals ingeprent te hebben dat we minder dan drie maanden hebben tot D-Day, gaat hij op zijn manier tekeer tegen Duke Zaffery over het Sound Arts programma. “You heard the man Duke, three months and still not too much digital, all analog.” Duke schudt z’n manen ter instemming en gaat er niet tegenin. Hij kent Gary veel te goed van Full Sail en weet dat het op zo’n moment geen zin heeft om de storm nog meer aan te wakkeren. Craig Deonik, die nog geen student gescoord heeft met zijn team, zit er als een ongelukkige boeddha bij, zeker qua postuur. In ieder geval kan hij aantonen dat er veel prospects in de pijplijn zitten. We weten dat we qua planning heel krap zitten, en dat we elkaar nodig hebben. Dus gaan alle handen op de tafel wanneer we opbreken en sluiten we af met een gezamenlijk “let’s fucking do it”. We kunnen ons nu geen zand in de motor veroorloven. Dinsdagmiddag lunch ik met Gary voor een een-op-een bij The Townhouse. “Gary you and I must act as one,” probeer ik hem aan z’n verstand te peuteren. Wanneer wij niet als een eenheid opereren, dan voelt de rest dat aan en komt met allerlei excuses waarom iets niet gelukt is. Gary knikt onwillig. Ik weet dat hij Pete Bandstra ook aan wil trekken om Full Sail pijn te doen, omdat hij daar onvrijwillig is vertrokken. Dat boeit mij totaal niet, Full Sail is zes uur vliegen van ons verwijderd, totaal geen concurrentie dus. We gaan als een eenheid terug naar kantoor, zij het met wat blauwe plekken. So what?! Woensdag komt de langverwachte e-mail van Dawn Cardi binnen; het miljoen zal binnen veertien dagen op de bankrekening staan en de lening van $100.000 aan Arne Frager ten behoeve van The Plant is goedgekeurd. Een verheugde Arne komt bijna door de telefoon heen. “You da man Peter, and Eckart is a genius.” Voor mijn geestesoog zie ik een instemmende Eckart:

Oh well. Donderdag worden we bezocht door de Duitse vader en zoon Bode, die ongelooflijk onder de indruk zijn van het nogal kale gebouw, maar vooral van het verhaal en bijbehorende tekeningen. Nadat ik ze in het Duits begroet heb, hetgeen Gary “grandstanding” vindt, geef ik het woord aan Gary die bloemrijk verkondigt welk een briljante apparatuur we aangekocht hebben en hoe de studenten daar te allen tijde gebruik van kunnen maken. Marc Bode, niet gewend aan een dergelijke ‘rode tapijt’ behandeling in Duitsland, valt als een blok voor deze aanpak en wordt officieel onze eerste student. Na de formele afhandeling troon ik vader en zoon mee naar The Townhouse voor een ere diner. Mijn inmiddels wat verroeste Duits gaat weer met sprongen vooruit. We nemen warm afscheid van elkaar en ik beloof pa Karl goed voor zijn zoon te zorgen. 11 januari 1999 zal onze eerste student, Marc Bode, met hopelijk vele tientallen anderen trots ons dan aangepaste gebouw betreden. Het eerste schaap is over de brug! Nu nog even de stafmeeting van vrijdag voorbereiden alvorens ik m’n vertrouwde Martinair vlucht naar Amsterdam neem. Vrijdag 16 oktober: inmiddels is de staf aangegroeid tot negen, met nog drie onderweg. Vandaag is het van belang dat we daadwerkelijk als een team werken, dat er vooral niet naar elkaar geschreeuwd mag worden, ook al is de drukwijzer inmiddels in het rode vlak terecht gekomen. Belangrijk ook om alles wat er over Ex’pression geschreven wordt voor de annalen te bewaren, zoals het een echte school met grandeur betaamt. Ons mission statement wordt vervaardigd en zal al onze doelstellingen, normen en waarden weergeven. “Everybody in?”, “Everybody fucking in?!!!”. Iedereen is in vuur en vlam en met stevige hugs achter de kiezen begeef ik me op pad naar Oakland Airport voor mijn vertrouwde Martinair vlucht. Gary, die me brengt, geeft me een zijdelingse blik van verstandhouding: “we’re a team buddy,” roept hij me achterna wanneer ik in de terminal verdwijn.

Volgende week: Team Ex’tent vervangt Frans van Mackelenberg. Martinair vliegt niet meer, dus nu met de KLM naar San Francisco. Halloweengruwel bij The Plant.

Maanden uitgekeken naar onze China trip, en 16 oktober was het zover. Ook nog eens onze eerste georganiseerde groepsreis! We waren dan ook zeer benieuwd. Allereerst met Swiss naar Zürich (Kloten) om vervolgens in grofweg 10 uur naar Beijing (Peking mag ook) gevlogen te worden. En daar maakten we kennis met onze medereizigers en de reisleider.

Interessante groep en pedante reisleider. Die had klaarblijkelijk naar de leeftijden van de meeste deelnemers gekeken en vervolgens geconstateerd dat hij wel de belerende meester kon uithangen. In de bus nam hij voetstoots aan dat de meesten van ons niet echt op de hoogte waren van het reilen en zeilen van Facebook. Overigens geblokkeerd in China. De meeste mensen in deze groep waren waarschijnlijk bereisder dan de reisleider en konden derhalve een licht sarcastisch lachje niet onderdrukken. Daarna gaf hij wat informatie over zaken die we met de bus passeerden alsof dat niet in Nederland bestond (vangnetten bij nieuwbouw voor het stof en QR codes). Het is aan het eind van de rit redelijk goed gekomen, maar daar heeft hij hard aan moeten werken. Hoogmoed………. De groep bleek uiteindelijk van een samenstelling zoals je bij elke groep mag verwachten: de gulzigen die altijd haantje/kippetje de voorste zijn, en als eerste de tafel bezetten om zodoende het meeste voedsel op hun bord van het roterende tafelblad te kiepen.

Die glazen zijn overigens niet gevuld met appelsap, maar met Chinees bier van 2,5%. De groep herbergt voorts ook een aantal keurige mensen (die best af en toe goed uit de hoek konden komen) en vervolgens de mensen met wie je klikt. Die dus niet deugen, hoor ik mijn trouwe lezers al mompelen. Niets is minder waar, we noemen dat kleurrijk! China dus. Wat een vat vol tegenstrijdigheden. Modern aan de ene kant, armetierig aan de andere kant. Oftewel BMW, Audi, etc……….

Vergeleken met de gewone man die uitgeput op z’n brommer onder de waslijnen aan het slapen is.

In de verte de flats die bij honderdduizenden in het Chinese landschap neergesmeten worden. Wel makkelijk: één architect! Overigens zijn dit nog de rijkeluisversies. Het wonen kan ook anders:

Er is zoveel te vermelden dat één blog niet voldoet. Aan de andere kant moet het ook niet te langdradig worden. Opvallende zaken? Het gerochel dat links en rechts opklinkt. Het gegeven dat je overal gefotografeerd wordt door de overheid. Denk aan oversteekplaatsen, snelwegen, treinstations, etc. En, via de visumaanvraag weten ze al bijna alles over jou en je partner! Vrijwilligers die in groten getale de peuken van de straat met een pincet oprapen, of het bezoek aan de befaamde muur dat bijna tot een soort van Disney evenement is verworden:

Vervolgens zit je in een high speed trein die met ruim 300 km door het Chinese platteland snelt:

Ziet er uit als een vliegtuig, is het niet. Aangezien veel Chinezen wonen in huizen of flats zonder tuin, gaan ze in hun vrije tijd naar een park om daar lekker een kaartje te leggen:

En dan schakelen we nu met Astrid op de voorgrond naar het super moderne Shanghai:

Met zoveel prikkels in mijn geplaagde hoofdje onthoud ik me van eindcommentaar. Wel wil ik kwijt dat we a) aan het eind van deze werkvakantie zeer naar huis verlangden en b) dat de boerenkool met worst er als manna inging. Woensdag wederom een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ (#32) en donderdag bekom ik een nieuwe knie. Sympathie en aanverwante betuigingen kunt u naar het bekende adres sturen!