Laanen's Luim

90 + 3. De Amerikanen hebben hier een gezegde voor: ‘It ain’t over till the fat lady sings’. Het gezegde betekent in wezen dat je geen aanname over het einde van een gebeurtenis moet maken tot het daadwerkelijk beëindigd is. En wie was die ‘fat’ lady? Kate Smith, een hele grote mevrouw, die in de 50’er jaren het Amerikaanse volkslied zong na afloop van ‘American football’ wedstrijden.

Refererend aan bovenstaande cartoon, zou het zomaar kunnen dat Rutte IV inderdaad aanstaande is. Mevrouw Kaags legendarische zin “hier scheiden onze wegen meneer Rutte”, bleken even onbetrouwbaar als de Kaagse plassen. Zeker na acceptatie van het cadeau van het voorzitterschap van de 2^e kamer. Dit gaat stemmen kosten mevrouw Kaag, gaarne verwijs ik u naar de ervaringen van vorige Rutte partners. Maar eigenlijk dwaal ik af. Jongste zoon Ivar, die bij ons de paasdagen doorbracht, en ik waren TV toeschouwers bij de wedstrijd Sparta-PEC vorige week zaterdag. En 90+3 hebben wij vele malen onder het slaken van smartelijk kreunen moeten ondergaan. Sparta stond voor, of op z’n minst gelijk, waarna de tegenstander in de laatste minuut Sparta de das omdeed. Tot onze opperste vreugde keerde het tij; Sparta scoorde de winnende goal tegen PEC in de allerlaatste seconde. Het bracht me terug bij van die ‘last moment’ gebeurtenissen. Eén is wel heel dichtbij: Pasen. Sneeuw en witte daken met Pasen, wie had dat kunnen denken? Wie ‘covert’ Bing Crosby met ‘I’m dreaming of a white Easter’? Of Wham met ‘Last Easter’? 31 december 2005 liep mijn arbeidsovereenkomst af met Ex’pression. Zonder ‘Permanent Resident’ status, de zogenaamde groene kaart, voor mij en de familie, zou het einde van ons avontuur in de V.S. betekenen. Weliswaar aangevraagd, en op papier toegekend, maar zonder de ‘Permanent Resident Card’ ben je kansloos.

Kwam per post 23 december binnen. Halleluja! Kerst 2005 kon niet meer kapot. Verder erug in de tijd: december 1976. Een wederverkoper klant weigerde een factuur te betalen van 100.000 gulden. Het kersverse door mij opgerichte bedrijf Multi Function Computers, 6 maanden eerder met 50.000 geleende guldens begonnen, stond op het punt van omvallen. “Dat nooit”, schreeuwden we overmoedig in Zoetermeer. 9 jaar later vroeg Computable me het als kerstverhaal te brengen:

Ons groepje van automatiseringsdesperado’s zag kans om een loodzware Systime PDP 11/34 computer met een list uit een bankgebouw te krijgen. De decembersalarissen waren veiliggesteld. Zo zijn er nog legio voorbeelden te noemen die te maken hebben met ‘nooit een aanname maken, of opgeven, voordat de uitkomst definitief is’. Zo vind ik de uitkomst van Covid-19 ook 90+3. Blessuretijd is nog niet eens begonnen! Ga geen roekeloze dingen doen voordat we allemaal óf gevaccineerd zijn óf een negatief bewijs hebben. Wellicht kunnen we van de zomer weer vrij adem halen, wellicht met enige restricties. Nog even volhouden, wanneer de ‘fat lady sings’ ken je de uitkomst. Nog verre van 90+3 is ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, fris en fruitig komt aflevering 106 woensdag over de digitale toonbank. Geniet dit weekend!

De Belg als scherprechter op donderdag. Vrijdag vangt aan met onverwachte mededelingen.

Donderdag 17 april 2003: onder het scheren bedenk ik me dat het weer zo’n dag van uitersten wordt. De dag vangt aan met een executive meeting van de Emeryville Chamber, waarna er een nadere kennismaking volgt met het ons opgedrongen boardmember Judy Hamilton, begeleid door publiekslieveling Frank Monstrey. Daarna gaat ieder zijns weegs tot laat in de middag; het moment dat beslist wordt of we van de koers afwijken die we nog niet zo lang geleden ingeslagen zijn. En dat alleen omdat Gary is gaan janken bij Frank. Ter verhoging van de feestvreugde komen ook mijn schoonouders vandaag aan. Maar goed, die passen op de jongens wanneer wij in Hawaii bivakkeren. Ik ben in een gemoedstoestand die me dankbaar stemt. Zoals ze hier zeggen; ‘when the going gets tough……’. Astrid verbaast zich erover dat ik zo ijzig kalm ben, nee het verontrust haar. Ik kus haar zorgen weg en ga onderweg naar m’n eerste afspraak. Eigenlijk leer ik het ‘vak’ een beetje bij de ‘Chamber’ omdat ik later dit jaar als Chairman het bedrijvencluster mag aanvoeren. Het indienen van een ‘motion ’en ‘second the motion’ moet ik me nog eigen maken, maar ik kom het uur goed door. Ook beloof ik Chairman John Gooding te vergezellen naar de volgende raadsvergadering, waar we op de rol staan met als onderwerp ‘closer ties’. Lekker tegen het stadsbestuur aanschurken.

‘One down’. Ik haast me naar Ex’pression en ben net op tijd om Judy en Frank bij de receptie welkom te heten. Frank is weer op z’n Belgische paasbest. Het is duidelijk dat hij indruk wil maken op deze Judy Hamilton. Om een of andere duistere reden is Gary er niet bij. Merkwaardig. Judy stelt vragen die meer het karakter hebben van een ondervraging. Of, zou je kunnen zeggen, het karakter hebben van iemand die graag bereid is mijn plek in te nemen. Frank zit er glimmend bij, alsof hij een konijn uit z’n hoge hoed heeft getoverd. Zoals afgesproken klopt Pat, de P.A. die Gary en ik delen, na een uur op de deur om mede te delen dat de volgende afspraak op me wacht. Met alle vriendelijkheid die ik uit me kan persen dank ik haar voor haar bezoek, en wens hen beiden een goede lunch. Frank en Gary tref ik om vijf uur vanmiddag. Pat weet ook niet waar Gary uithangt, hij heeft niets gemeld in onze gezamenlijke kalender. Op dat moment geef ik gehoor aan de bemoedigende honkbaltekst van een catcher die z’n pitcher opbeurt net na het incasseren van een homerun: “shake it off”. Dat helpt soms, maar het wordt toch een hele ruk naar vijf uur. Gary is zowaar op tijd, groet me met een hoofdknikje en neemt plaats. De stilte wordt doorbroken met de binnenkomst van Frank, die zo te zien alle benodigde documenten bij zich heeft. Met een vette glimlach neemt hij plaats aan het hoofd van de tafel. “So, it’s good to have both chiefs at the table,” opent hij. Dat brengt bij Gary een grijns op z’n gezicht die lijkt te zeggen; “zo de eerste ronde is voor mij”. Methodisch gaat Frank door alle stukken, haalt vervolgens de notulen aan over het deel waarin de veranderingen besproken zijn, en komt tot de conclusie dat alles is uitgevoerd als besproken. Het kost me grote moeite om m’n gezicht in de plooi te houden. Bij Gary druipt de teleurstelling ervan af. “I see,” zegt hij, terwijl hij opstaat, “I guess that settles that.” Hij mompelt nog wat, pakt z’n spullen, en verlaat het pand. Je kunt zeggen van de Belg wat je wil, maar wanneer er afspraken zijn gemaakt in een boardmeeting, dan zijn die heilig voor hem. En, heel eerlijk gezegd, het is makkelijk beslissen over zaken die zo duidelijk genotuleerd zijn. Frank wenst me nog een ‘schone’ avond, waarna ik in een soort van jubelstemming naar huis rij. Beetje vreemd natuurlijk om zo blij te zijn over iets dat simpelweg afgesproken is. Ik bel Astrid vanuit de auto om haar het heugelijke nieuws mede te delen, ook al omdat m’n schoonouders inmiddels gearriveerd zijn, die we er niet mee gaan belasten. Astrid is zeer verheugd, mild uitgedrukt, de vakantie naar Hawaii kan nu zonder zorgen tegemoet worden gezien. Thuisgekomen wacht me een drukke, gezellige boel, waar ik ook onbezorgd aan mee kan doen. Nu maar hopen dat Gary morgen een positief aandeel heeft in de ‘All Staff’ meeting. Vrijdagmorgen sluip ik het huis uit, hoewel ik m’n schoonouders in de gastenkamer hoor rommelen. Normaal met een jetlag, dat wel, maar ze zijn toch weer te vroeg naar bed gegaan. M’n stemming is daadwerkelijk nog niets veranderd sinds gisteren, ik vlieg over de weg. De studenten bij Ex’pression, die de nacht daar hebben doorgebracht, zien lacherig toe hoe ik ze op de schouders klop en vraag of ze een fijne nacht achter de rug hebben. Met name de sound studenten nemen ’s nachts voor hun ‘live’ opnames getalenteerde amateurbands op, die immers overdag werken. Ach, de weg naar roem, zong Queen reeds, is bepaald ‘no bed of roses’. Rond negen komt Kelly Backens binnen en deelt me mede dat ze gebeld is door Debbie Platt. Gary is ziek en kan helaas niet deelnemen aan de ‘All Staff’ meeting. Verbaasd antwoord ik, ”you’ve got to be kidding me.” Nee hoor, geen grap, Gary heeft een zere keel, “and you’ve got to respect that, Peter,” zegt ze beslist. Ik heb geen zin om haar te vragen waarom hij mij niet belt, of Pat, en wuif haar de deur uit. Even voor de ‘All Staff’ meeting komt een privé e-mail van Gary binnen:

Duidelijke taal. Excuses, had een e-mail niet gelezen, en het lijkt hem niet goed om met mij zondag naar de A’s game te gaan. Maar, heel belangrijk, hij is het volledig met me eens. Z’n slotzin luidt dat hij zich sowieso niet lekker voelt. Hoeveel waarde ik eraan kan hechten, en hoe lang het duurt, is onzeker, maar voor nu voldoende. Zeker ook omdat ik nu de staf toe ga spreken en kan mededelen dat Gary er ook achter staat. Vandaag hebben we gekozen voor Meyer Sound Hall omdat we veel stafmensen verwachten. Wanneer ik samen met Chris Coan voor het toneel plaatsneem, zodat we niet een niveau hoger staan, verstomt het geroezemoes. Nogmaals leg ik uit waarom de veranderingen nieuwe frisheid zullen aanbrengen, noodzakelijk na vijf jaar, en dat Gary helaas niet aanwezig kan zijn, maar er volledig achterstaat. Nadat Chris zijn ‘song and dance’ gedaan heeft, bestaat de mogelijkheid om vragen te stellen. Opmerkelijk feit is dat bij afwezigheid van Gary de vragenstellers zich frank en vrij voelen in hun aanpak. Wellicht ook omdat ze niet halverwege hun vraag afgekapt worden. Het duurt allemaal wat langer, maar het is het waard. De enige die er wat beteuterd bijzit is Yee Ju Riddell, zij is na de laatste aanvaring met Gary’s ademtest niet zo gelukkig met de nieuwe koers.

Archieffoto met Yee Ju vóór de nieuwe indeling

In losse groepjes wordt nog wat nagepraat, waarna de zaal langzaam leegloopt, afhankelijk van de verplichting die men heeft. Het voelt bevrijdend. Voor het eerst sinds lange tijd heb ik het gevoel de situatie volledig meester te zijn, en dat voelt goed. Morgen, zaterdag, ga ik thuis m’n eisen en wensen voor wat betreft arbeidsovereenkomst en stock option agreement aan ‘lawyer’ James Topinka voorleggen. In alle rust omdat Astrid met m’n schoonouders en de kinderen een dag pretpark ‘Six Flags’ aandoet. Het wordt een heerlijke, zorgenvrije avond. Zaterdagmorgen feliciteer ik Eckart met z’n 64e verjaardag, waarna ik me met een forse beker koffie aan hopelijk het laatste document voor het onderhandelingspakket zet. Dat duurt niet lang omdat de jongens, uiteraard met zicht op ‘Six Flags’, vroeg hun bed uitgerold zijn en iedereen wakker gemaakt hebben die met hen mee gaat. Het ontbijt wordt erin gerost en rond half tien zwaai ik ze uit. Na alle stukken nogmaals bestudeerd te hebben, kom ik tot de volgende voorwaarden in mijn schrijven naar James Topinka: allereerst benoem ik het belastingprobleem dat waarschijnlijk ontstaat met de stockoptions wanneer we dat recht uitoefenen. Bij ‘exit strategy’ geef ik aan dat ze me niet meer willen geven dan een opzegtermijn van zes maanden, dus, ontslaan ze me, dan eis ik minstens één miljoen en naar rato meer wanneer de waarde van Ex’pression de veertig miljoen overschrijdt. Daarnaast eis ik dat indien er vijf jaar na het sluiten van de definitieve overeenkomst niets gebeurd is, ik het recht heb om een ‘outside’ koper te vinden. Tevens dient er een stock option plan per begin 2003 geactiveerd te worden. Ik herlees het nogmaals, maak wat kleine correcties en verstuur de e-mail. Nu pas merk ik dat ik nog steeds in m’n badjas zit, snel opfrissen voordat de meute thuiskomt. Nadat ik gebadderd heb, vul ik de koelkast dranktechnisch aan, kijk wat honkbal op TV en wacht op wilde verhalen van de gebeurtenissen bij ‘Six Flags’. En die komen volop binnenrollen, met name de achtbaan heeft indruk gemaakt. Opa en oma zijn tevreden, hetgeen ook uit de ‘verplichte’ foto blijkt.

De jongens worden door de grootouders naar de badkamer gejaagd, hetgeen Astrid en mij de tijd geeft om even bij te praten. Astrid bekijkt de e-mail en vindt het enigszins gewaagd, maar, bezweer ik haar “wie niet waagt, wie niet wint.” De luidruchtige binnenkomst van de jongens maakt een einde aan het gesprek.

Volgende week: een woelige week vóór onze trip naar Hawaii. De Belg spreekt één op één met de nieuwe CFO, hetgeen Peter niet ten goede komt.

En daar is-tie dan; de Omtzigt top-3 samengesteld door La-La-Rutte muziekland:

Op 3 Rutte-fase van ontkenning, “hoe je heette…..:

Op 2 Rutte-fase van herinnering”, “Waarom……”:

Op 1 Rutte-fase functie elders (ministerpost):

Eruit getuimeld in de Rutte-voorfase:

Dus van stal gehaald en in de loop der Luimen meerdere malen mogen gebruiken, voor het laatst (niet dus) in 2019:

De eerste keer echter in 2016, toen er beloofd was dat hij de zaak van de langst zittende Nederlandse gevangene in het buitenland, Jaitsen Singh, zou aankaarten bij de toenmalige gouverneur van Californië, Jerry Brown.

Eén ding is zeker; hier werd niet over Singh gesproken. Naderhand heeft Rutte in een bedankbrief er nog gewag van gemaakt, dat wel, uiteraard zonder succes. Singh zit nog steeds gevangen, 37 jaar nu. Minister Dekker, fijne partijgenoot van Rutte, weigerde een aangenomen motie van de 2^e kamer, ingediend door Michiel van Nispen (SP), te honoreren. Saillant detail; Pieter Omtzigt was ook één der ondertekenaars. PrisonLaw gaat 6 april in een kort geding trachten Nederland te dwingen om te starten met de strafoverdracht van Singh. Ze wijzen daarbij op de gemaakte grove fouten en de wijze waarop hij jarenlang in de steek is gelaten. En daar weet ik alles van! Sterker nog, ik heb er middenin gezeten. Kijk op prisonlaw.nl voor gedetailleerde berichtgeving. Geef steun! Soms kan ik lekker onbezonnen lachen om reacties op ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. De afgelopen week schreef ik over ‘troubles’ met partner in crime Gary Platt. Richard Keijzer, sterjournalist in ruste, schreef: “Er borrelt spontaan een kort zinnetje op – Gary Platt, functie elders”. Briljant met het oog op wat er plaats vond toen, en nu. En ook qua gevoel voor humor. Nog één; onze hond Tinley begon met een half oog op mij uitbundig haar bak te likken. Nimmer eerder had ik zo’n duidelijk signaal gekregen dat ik vergeten was haar bak te vullen. Meesterlijk. Ach, nu lekker de paasdagen in met als ‘hoogtepunt’ vanavond Sparta-PEC (samen met Ivar op de bank) en 2^e paasdag de 80^e verjaardag van schoonmoeder Riet. Eerste paasdag gaat ook heel gezellig worden, maar dat kan ik niet verklappen, tenzij je m’n vuilniszak openrijt. Blijf waakzaam en gezond, ook qua inname van (chocolade) eieren, en geniet woensdag van #105.

Irrationeler kan het niet. Ophef over het ‘org chart’, waarna Gary de Belg te hulp roept.

Onderweg naar huis bel ik Ed Niskanen en nodig hem en partner Jay uit voor “drinks and snacks at the Laanen compound”. Kan ik gelijk het CFO varkentje wassen. Ed stemt gretig in, hij weet dat hij ‘forever’ de eretitel CBO zal dragen: Chief Beancounting Officer. Over Gary maak ik me weinig zorgen, die is na het weekend wel weer bijgedraaid. Maandag hebben we na het werk in ‘The Townhouse’ een jubileum borrelafspraak met een paar blokhoofden, zoals ik ze voor het gemak maar noem. Ik vertrouw erop dat Gary zich daar weer van z’n beste kant laat zien. Zodra ik thuis ben, probeer ik alles van me af te gooien, hetgeen redelijk goed lukt, we hebben heviger stormen doorstaan. Family time! Zondagmiddag rond vier uur melden Ed en Jay zich, waarna we ons de chardonnay goed laten smaken.

Ed Niskanen en Jay Hooker

Ze weten ook dat Astrids snacks halve maaltijden van klasse zijn, waar ze zich dan ook vol overgave aan tegoed doen. Ed vindt de nieuwe CFO, Espi Sanjana, streng en kundig, maar wel is hij blij van Bram verlost te zijn. Hij kreeg al de rillingen wanneer Bram vroeg om een sigaretje met hem te roken. ”That man scared me, Peter,” zegt hij met oplaaiende angst in z’n ogen, om eraan toe te voegen dat het meer op een ondervraging leek dan een sociaal rookpraatje. Dus ja, liever Espi, ondanks dat hij soms moeilijk te verstaan is. Dat laatste begrijp ik, hoewel al vele tientallen jaren in de Verenigde Staten, heeft Espi zich toch niet kunnen ontdoen van z’n Idiase accent. Zo herkenbaar omdat vele grote maatschappijen, als bijvoorbeeld AT&T, gebruik maken van ondersteuning via India. Die zitten daar in Bangalore je te vertellen hoe het weer bij jou is, en hoe je de telefooncentrale moet herstarten. Voor mij is het van belang dat Ed met de kennis die hij bij Ex’pression heeft opgedaan, Espi van dienst is. Dat krijg ik, en de rest van de middag en vroege avond brengen we door met ‘small talk’. De jongens vertellen vol trots dat ze komende zaterdag gedoopt worden, hetgeen bij de katholiek opgevoede Jay in goede aarde valt. Astrid en ik willen de jongens toch iets van geloof meegeven, wat ze er later mee doen is hun zaak. Goedgehumeurd nemen Ed en Jay met een “see ya tomorrow” afscheid. Ed is een positieve factor bij Ex’pression, hetgeen gezien de recente ontwikkelingen van enorm belang is. Nadat de jongens luidruchtig ons welterusten hebben gewenst, bespreken Astrid en ik de laatste ontwikkelingen. We komen tot dezelfde conclusie, onderhandelingen weliswaar op het scherpst van de snede, maar ook leidend tot duidelijkheid. Daarnaast werken we aan een bevrijdende groene kaart. Krijgen we dat voor elkaar, dan zijn alle opties weer open. Daarnaast werkt Astrid inmiddels voor een ambulance company, Pro Transport geheten.

Na haar opleiding zag ze een ambulance van die maatschappij, reed er achteraan en noteerde alle contactgegevens. Vervolgens een open sollicitatie ingediend, uitgenodigd, aangenomen. ‘The American way’, zou je kunnen zeggen. Respect. En, tata, over twee weken een heerlijke week helemaal weg naar Hawaii. Met z’n tweetjes. We verkneukelen ons over dat vooruitzicht en gaan goedgemutst de nacht in. Maandagmorgen heb ik me voorgenomen om m’n gewicht in de gaten te houden, ook vanwege Hawaii, en schrik me de pest wanneer ik op de weegschaal sta: 96,1 kilo, schoon aan de haak. Ik reken snel uit dat dit een BMI (Body Mass Index) betekent van 29,66. Boven de 30 ben je obese! M’n levensstijl is de afgelopen maanden niet bepaald van ‘de gezonde’ geweest. Werk aan de winkel om die pens weg te werken. Met dat vaste voornemen ga ik op pad, wetend dat de weg naar de hel geplaveid is met goede voornemens. We beginnen de dag met de ‘big MT meeting’ oftewel met alle verzamelde blokhoofden. We nemen nogmaals door wie welke afdeling leidt en waar de verantwoordelijkheden liggen. Na een enthousiaste discussie en wat aanpassingen, gaat ieder zijns weegs, en dat kan een kantoor zijn, een klaslokaal, of een opnamestudio. Gary heeft, zéér opvallend, totaal niet deelgenomen aan de discussies. Zeer opvallend voor iemand met meestal de grootste mond, en soms ook (te) grootse ideeën. Komt goed, maak ik mezelf wijs, even laten betijen. De dag raast als elke maandag voorbij en even na vijf neem ik Yee Ju Riddell, Director of Admissions en Chris Coan, nu VP of Education, mee in mjn auto naar ‘The Townhouse’. Opzettelijk, moet ik zeggen. Yee Ju rapporteert nu rechtstreeks aan Gary, en Chris heeft ‘education’ overgenomen. Daarnaast heeft Gary Chris pissig laten weten niet bij de borrel aanwezig te zijn. Op mijn vraag wat de reden was, zegt Chris; “nothing to celebrate at this point”. Het kind is dus nog steeds gebelgd. Yee Ju klaagt erover dat Gary de ‘salesreps’ intimideert en zelf te laat verschijnt op door hem uitgeroepen vergaderingen. Ik parkeer m’n Chrysler, geef de sleutels aan de ‘valet guy’ en vraag hen het onder de pet te houden voor de anderen, hoewel die ook niet gek zijn. Uiteindelijk zijn we met z’n zessen en praten geanimeerd over de afgelopen vijf jaar, en welke studenten we getalenteerd genoeg achten om een Grammy of Oscar te winnen. Met pijn in m’n hart laat ik menig chicken wing en calamari aan me voorbijgaan, de weegschaal zit in m’n hoofd. Vol enthousiasme nemen we afscheid van elkaar en togen huiswaarts. Voordat ik dinsdag naar Ex’pression vertrek, doe ik de weegschaal ‘aan’. Mmmmm….. ‘n pondje afgevallen, “let the games begin”. Die ochtend is de rust van korte duur. Even na negenen komt een geagiteerde Yee Ju m’n kantoor in. Struikelend over haar woorden vertelt ze me dat Gary aan haar adem was gaan ruiken, als ware het een drankcontrole. Ik stel haar op haar gemak en beloof het bij Kelly Backens aan te kaarten. Nadat ze niet erg gerustgesteld m’n kantoor uitgaat, besluit ik allereerst een simpele ‘org chart’ te maken, ook om te laten zien hoe de verhoudingen liggen. Gary is nu een brug te ver gegaan. Na m’n ‘send’ aan ‘all staff’, weet ik dat Gary dit niet ongemerkt voorbij zal laten gaan. En heel eerlijk; ’t zal me aan m’n reet roesten. Gewoon professioneel, zonder emoties dus, behandelen. Half tien heb ik m’n wekelijkse bijeenkomst met Kelly Backens, die gewapend met de nodige mappen tegenover me gaat zitten. Oh, wat zou ik graag tegen haar willen zeggen “mens trek toch eens ’n grotere bh aan”. Maar ja, dat is vragen om een ‘lawsuit’. Ze vindt de ‘org chart’ duidelijk, zij het wat beperkt. Ik knik, waarna ik vervolgens de initialen van alle blokhoofden erbij kalk.

Beduusd vraagt ze of Gary al gereageerd heeft. Merkwaardig. Op mijn “why” komt er een stotterend antwoord in de trant van dat hij nu gelijkstaat aan Espi en Chris. Ik hou even de ‘power of silence’ aan, hetgeen haar verwart. Vervolgen vertel ik haar wat Yee Ju me mededeelde over de ademtest. Kelly bevriest. Dit is zó’n inbreuk op privacy dat het eigenlijk in Gary’s personeelsfile aangetekend zou moeten worden. “I’ll adress it,” besluit ze. Mooi, nu even bezien uit welk hout ze gesneden is, en of ze Gary echt aanpakt. Ik wuif haar de deur uit en ben benieuwd of ze het rechtstreeks aan Gary door gaat brieven. ’s Avonds laat word ik gebeld door Chris Coan. Gary heeft hem even na tien uur gebeld met de mededeling dat Astrid Debbie gebeld had en haar vertelde dat iedereen bij Ex’pression boos op hem is. Ik sta paf. Astrid eveneens, die heeft Debbie al weken niet gesproken. Hij klonk hyper, volgens Chris. “I’ll deal with that tomorrow, Chris,” sluit ik het gesprek af. Je gaat naar bed met zo’n gevoel van meewarigheid, je kunt niet eens meer boos worden. Woensdagmorgen vult zich met meetings, waarbij Gary niet aanwezig is. Vroeg in de middag stuurt Gary me een e-mail over de ‘org chart’. Hij schrijft me omdat hij bang is dat een persoonlijk treffen onplezierig zal worden. Hij beklaagt zich over het gegeven dat hij op gelijk niveau zit als de CFO en de VP, en de grote afstand tussen hem en mij. En zo had hij het ook niet genoteerd in z’n board notities. Of ik het wil herbezien. Over een redelijk antwoord kauw ik even. Helaas komt het bezoek van Frank Monstrey morgen inzake onze arbeidsovereenkomsten net iets te vroeg. M’n humeur wordt er niet beter op nadat ik verneem dat Gary de ‘org chart’ morgen op de agenda heeft gezet, alsmede het verzoek om de uitwisseling van onze verantwoordelijkheden ongedaan te maken. Desondanks pers ik er een beheerst antwoord uit:

Gary komt er per kerende e-mail op terug dat hij het klaarblijkelijk verkeerd begrepen heeft. Hij sluit af met ‘dat hij naar huis gaat en er over na gaat denken’. En met de volgende afscheidsgroet: “Your friend and I guess former partner”. “What a fucking drama queen,” ontsnapt aan m’n lippen. Nog geen tien minuten later volgt een e-mail dat hij geen antwoord meer van me zal lezen, alleen maar één op één met me wil praten. Gaat voor morgen niet gebeuren. Wanneer Frank Monstrey de zijde van Gary kiest, dan verandert dat het scenario dramatisch omdat vrijdag een ‘all staff’ meeting gepland is. Daar wordt alles tot in detail gepresenteerd, gevolgd door een vragenuurtje. Ik vraag me in alle eerlijkheid af of ik de handdoek in de ring moet gooien wanneer alle beslissingen ongedaan worden gemaakt. Ook omdat ik niet weet in hoeverre Gary achter m’n rug met Eckart heeft gecommuniceerd.

Volgende week: De Belg als scherprechter op donderdag. Vrijdag vangt aan met onverwachte mededelingen.

Ik kan het niet laten om het vandaag toch even over voetbal te hebben. Dat komt omdat ik Frank de Boer, gerenommeerde internationale coach, vóór en na de wedstrijd van Nederland tegen Turkije op de TV hoorde spreken. De eerste keer zag ik hem ook, de tweede keer wilde ik alleen maar naar hem luisteren om hem beter te begrijpen. Vóór de wedstrijd begreep ik dat hij Tete had gekozen in plaats van Dumfries omdat hij snel is. “Niet dat Dumfries niet snel is”, verbaasde hij me vervolgens. Daarna; “Tete is een goede verdediger. Niet dat Dumfries geen goede verdediger is”. En zo ging hij maar door met het uitleggen van wijzigingen in het team, waarvan je vervolgens dacht; HOE DAN? Zottenpraat, dat wel. Na de wedstrijd begreep ik hem helemaal niet meer, zo onsamenhangend sprak hij. Wanneer zijn Nederlands al zo onsamenhangend is, hoe moet hij dan in Engeland en Amerika overgekomen zijn? Vandaar waarschijnlijk z’n korte verblijf aldaar. De man in vorm, Wout Weghorst, viel af bij de selectie. Misverstand? Riep hij kortaf “Wout Weg…….”, en na enige tijd “horst”? Maar ja, toen zat Weghorst al hoog en breed in Duitsland. Communicatiestoornis. En Babel zat natuurlijk bij de selectie om de taalverwarring op te heffen. Belezen als hij is, had onze Frank uiteraard over de toren van Babel gelezen. Dus voetbalhaters, vrees niet, ik ga het niet over de wedstrijd hebben.

Nu heeft Frank een tweelingbroer, Ronald geheten, die voetbalanalist is bij ESPN. Ik viel afgelopen week in bij een analyse en binnen vijf minuten hoorde ik hem drie maal zeggen “hoe heet ‘t”…… Ik denk, ja, dat moet je niet aan mij vragen, dan was ik zelf wel analist geworden. Maar na de wedstrijd Turkije-Nederland (die we natuurlijk ongelukkig verloren) dacht ik, misschien kan Frank voortaan ook meer aan z’n staf vragen; “hoe heet ‘t”. Zoveel gebeurd afgelopen week! Die uitglijer van Ollogren. Oh….. Toen ze aan kwam lopen dacht ik eerst dat ze een wit uniformpje van één van de zusters geleend had.

Stond wel kittig met die laarsjes eronder. Dom natuurlijk om zo open en bloot met notities naar buiten te komen, maar neem van mij aan dat al die gespeelde verontwaardiging hete lucht is. Wanneer Omtzigt niet zoveel voorkeursstemmen gekregen had (meer dan 350.000), dan was hij wellicht al op een andere positie geprogrammeerd geweest. Het fluweel van die zetels blijft lokken. Weet je wat echt leuk is? Onze zonnepanelen zijn geïnstalleerd! Nu het zo zonnig is, hoor ik als het ware de elektriciteitsmeter terugdraaien. Muziek! Helaas geen foto, dat zouden die oliebollen van installateurs doen (overigens vaklui), maar mislukt. Toen ik bovenaan de ladder stond om die prachtige zonnepanelen te aanschouwen, durfde ik de ladder niet los te laten om een plaatje te schieten. Weet je wel wat die twee nieuwe knieën gekost hebben?! M’n grootste angst werd ook niet bewaarheid, namelijk dat de ark ten onder zou gaan. Belletje: “Astrid, ik heb goed nieuws en slecht nieuws. De zonnepanelen liggen erop, ik sta op het dak en kan ze goed zien. Jammer genoeg sta ik tot m’n enkels in het water.” Genoeg geleuterd, jullie kennen m’n gezondheid waarschuwingen, en hebben de wetenschap wat er a.s. woensdag gepubliceerd wordt. Have fun!

Het wordt er in het tweede kwartaal niet rustiger op. De nieuwe CFO maakt z’n opwachting.

Uiteraard begrijp ik de teleurstelling van CFO Ed Niskanen, maar een zekere opluchting zal er zeker zijn nu hij niet meer te maken heeft met Brams brute kritiek. Ik zeg hem een bijpraat lunch toe. Voor het overige wil ik het luchtig houden. Er wordt gegrinnikt over de plotselinge omslag van de Belg om toch een ‘refund’ te vragen aan E&Y vanwege hun onkunde in de school business. Eerder had hij ze te vuur en te zwaard verdedigd. Het gegeven dat we 18 klassen dankzij ons 24/7 systeem hebben kunnen laten afstuderen binnen vier jaar, voelt goed. En zo breng ik ook de e-mail in herhaling die ik een week geleden naar het hele personeelsbestand heb gezonden inzake wijziging activiteiten van Gary en mij. Luchthartig geschreven om het voor Gary te verlichten:

Ik benadruk dat het ook de wens was van ons board en dat ik deze week het ‘org chart’ als zodanig zal aanpassen. Gary zegt niets, hij vond het toen niets, en nu ook niet. Hij wilde eigenlijk absoluut het ‘placement department’ blijven leiden, omdat het sexyer is om met de Pixars van deze wereld om te gaan dan met ouders. Daarnaast valt het educatiegedeelte nu rechtstreeks onder de tot ‘VP of Education’ gepromoveerde Chris Coan. Er valt onmiskenbaar een schaduw over de bijeenkomst die ik dan maar afsluit om verdere discussies hieromtrent te voorkomen. Nadat we opgebroken zijn, zeg ik Gary dat we heel wat te bespreken hebben tijdens ons vijfjarig jubileum in Las Vegas. Met een brommerige knik verdwijnt hij in z’n kantoor. Daar baal ik zo van; Gary up, Gary down. De laatste tijd steekt het z’n kop weer op. Ik vermoed dat hij weer eens een keer z’n medicijnen niet heeft ingenomen. Ook een punt voor de Las Vegas agenda. De eerste die overigens, hoe grappig, de bui over zich heen krijgt is de Belg. Frank Monstrey meldt monter dat hij New York aandoet en daarom van de gelegenheid gebruik maakt vrijdag naar San Francisco te vliegen om zaterdag de laatste twee geselecteerde CFO’s te interviewen. Gary laat hem bot weten dat hij geen enkel agendapunt heeft om met hem te bespreken en absoluut geen zin heeft om zijn weekend door Frank te laten ruïneren. Een echte ‘wie denk je wel dat je bent’ e-mail. Frank haalt bakzeil en vliegt donderdag binnen. Tevens stemmen we in om te dineren met de topkandidaat voor een boardpositie. Ik zeg m’n pokeravond dan maar af. ‘The things we do for love’! Frank zien we vrijdagmiddag verschijnen wanneer de CFO’s geïnterviewd worden. De keus valt na een intensief gesprek op Espi Sanjana, een gelouterde CFO van Indiase afkomst, met ‘honors’ afgestudeerd van het prestigieuze Columbia University in New York. Maar voor ons is van belang dat het een sterke persoonlijkheid is, die opgewassen is tegen het koppel Bram/Frank, hetgeen we in een voorgesprek ter dege met hem hebben doorgenomen. Stipt om zeven uur schuiven we aan in ‘The Townhouse’ om kennis te maken met June Hamilton, beoogd boardmember. Tot en met gekwalificeerd, koud als een kikker. Frank gloeit van trots en heel eerlijk kunnen we beter deze slag laten lopen om ons te concentreren op het eindspel. We jakkeren door de maaltijd heen en nemen rond half negen afscheid. Ik wens Gary “a hell of a weekend” en zeg hem niet te vergeten z’n reiskoffer voor onze pret ‘5th anniversary’ Vegas trip mee te nemen. “Yeah, yeah,” mompelt hij onderweg naar z’n kever. Nou, nou, dat belooft gezellig te worden! Voordat we maandag vertrekken, wijden we eerst klas 28 in en daar knapt Gary zienderogen van op. De middagvlucht, gelardeerd met een Bloody Mary, brengt ons binnen een kleine anderhalf uur van San Francisco naar Las Vegas, waar we inchecken in ‘The Venetian’. We dineren in het hotel, waar ik tijdens onze tweede cocktail het onderwerp ‘Kelly Backens’ aansnij. “What about her,” vraagt Gary vrij agressief. “Rumor has it……,” begin ik, waarna ik hem breedvoerig uitleg dat hij meer tijd aan haar besteedt dan met wie ook, en dat daardoor een geruchtenstroom opgang is gekomen. Temeer ook omdat Kelly niet door hem aangestuurd wordt. Ik krijg een “Pete believe me” verhaal waar het gedraai om de hete brei het middelpunt vormt. Aangezien ik hem niet bovenop haar aangetroffen heb, rond ik af met een niet zo subtiele waarschuwing; “don’t shit in your own nest.” Gary neemt een forse slok van zijn ‘Manhattan’ en zegt met een halve lach, “next.” Aangezien we pas laat besloten hebben ons vijfjarig jubileum te vieren, is er geen enkele show van betekenis te boeken. Uiteindelijk krijgen we een tafeltje ‘off the strip’ bij een show van ‘The Rat Pack’.

En verdomd, de acteurs die Frank Sinatra, Dean Martin en Sammy Davis Jr. spelen, zouden in Nederland in elk theater een goed figuur slaan. Gary verontschuldigt zich om een toiletstop te maken en komt na zo’n 20 minuten terug met een kegel van wiet. En dan komt hij met een opmerking die ik zo herken van hem wanneer hij relaxed is; “you’ve got to admit Pete, Kelly’s got a great body.” Nu is het mijn moment om binnensmonds iets onverstaanbaars te mompelen. Even na middernacht doen we na een korte wandeling de nachtbar van ‘The Venetian’ aan. Twee slaapmutsjes verder durf ik het aan; “still on medication Gary,” vraag ik langs m’n neus weg. Gary is ondanks alles op z’n hoede en lacht het bevestigend weg, hij gaat nog wat gokken. Ik besluit om nog een whiskietje uit de minibar op m’n kamer te nemen om zodoende m’n gedachten wat te ordenen. Tegen half vier word ik met m’n hoofd op het bureau wakker; vrij ongeordend. Het hotelontbijt is uitgebreid en zwijgend verorberen we onze ‘eggs over medium’ met ‘crispy’ bacon.

Peter met Gary, die lacht als een boer met kiespijn.

Voor het hotel staan de taxi’s opgelijnd en de portier opent gedienstig de deur, met open hand, zodat je weet waar je de fooi in moet stoppen. Gary is stil in de taxi en pas aan boord komt hij met een vraag die waarschijnlijk al een tijdje op z’n lippen brandt; “can I have placement back, Pete.” Er past slechts één antwoord op; “nope.’ Dit is besloten in de boardmeeting en als zodanig pas ik het ‘org chart’ aan. “Period.” Op SFO blijft Gary’s gebruikelijke ‘hug’ uit, klaarblijkelijk heb ik hem pijn gedaan. De eerste week van april vindt er een uitbundige uitwisseling van e-mails plaats tussen ‘lawyers’ en HQ de ‘Bosschuur’ inzake onze overeenkomsten, nog steeds zonder overeenstemming. Tevens werkt Chris Coan aan ons bezwaarschrift tegen de afwijzing van ons accreditatie voorstel. Vrijdag 11 april maakt CFO Espi Sanjana zijn entree, waarna hij kalmpjes met de financiële mensen om de tafel gaat. ’s Avonds genieten van een concert bij ons van de gelauwerde Tori Amos, dat deels uitgezonden gaat worden op KTVU en Channel4. Liefst acht maal is ze genomineerd voor een Grammy, en dat kon je merken aan haar entourage toen ze ’s middags als een ware diva Ex’pression binnen schreed!

En uiteraard werken onze studenten eraan mee. Dat staat nog eens goed op je CV! Lange avond, dat wel. Zaterdagmorgen weer vroeg op, want er is weer een ‘Open House’. Na het gebruikelijke welkomstwoord van Gary en mij, trek ik me tijdens de rondleidingen terug op mijn kantoor. Net nadat ik m’n computer opgestart heb, stormt Gary naar binnen en begint een onsamenhangend verhaal te spuien over een memo van Kelly Backens waarin Ed Niskanen aangehaald werd met een verkeerde uitlating over ‘retakes’. Gary spuugt vuur en is niet te stoppen. Langzaam word ik erg boos en werk hem daadwerkelijk fysiek m’n kantoor uit. “Get the fuck out of my face,” roep ik hem nog na. Dit is toch wel de druppel. Ik besluit om wat ‘lawyers’ betreft zelfstandig m’n gang te gaan en tevens om in de ‘org chart’ duidelijk weer te geven hoe de verhoudingen liggen. Iedere keer wanneer ik Gary een vinger geef, maakt hij er misbruik van. Misschien ben ik wat dat betreft wel een zachte heelmeester. Moet ik erbij zeggen dat z’n irrationele gedrag me wel zorgen baart. Dermate dat ik me afvraag, alle schermutselingen in aanmerking nemend, of het wel zin heeft om hiermee door te gaan. Wanneer de onderhandelingen aflopen als verwacht mag worden, zou het weleens gunstig kunnen zijn om met een zak geld huiswaarts te keren. Immers, hoeveel kan een mens hebben? Sowieso besluit ik om nu nog Gary een e-mail als zodanig te sturen.

Beetje bombastisch, maar “what the fuck,” mompel ik binnensmonds. Inmiddels heb ik een behoorlijke hekel aan George W. Bush gekregen. Het eind van ons ‘Open House’ is aangebroken en professioneel als altijd sluiten we het af. Vervolgens gaan we zonder boe of bah te zeggen huiswaarts.

Volgende week: Irrationeler kan het niet. Ophef over het ‘org chart’, waarna Gary de Belg te hulp roept.

Ja, ik was er echt aan toe, aan die verkiezingen. Na Veronica Inside maandag, melige Johan Derksen aflevering, viel ik daarna per ongeluk in het programma ‘Komt een man bij de dokter’. Over melig gesproken. Moppen die we 40 jaar geleden al matigjes vonden, tenzij vertolkt door een briljante redenaar, worden in dit programma gevisualiseerd. Voorbeeld: Vrouw1: m’n man is jarig en heeft alles wat z’n hartje begeert, wat te doen? Vrouw2: heeft hij een idool? Vrouw1: ja, Brigitte Bardot. Vrouw2: verras hem en laat op elke bil ’n B tatoeëren. Vrouw1: echt? Hoe origineel, doe ik. Bed scene. Vrouw1 komt koket binnen en vraagt in bed liggende man: raad eens wat ik voor jouw verjaardag gedaan heb? Man haalt schouders op. Vrouw1 draait zich elegant om en toont haar billen. Man verbaasd: wie is BOB? Nu moet de luisteraar/kijker raden welk vrouwelijk in-/uit orgaan de O vormt. Ik vond het zo leuk dat ik vergat te lachen. Snel naar Op1.

Sven Kockelmann mocht ik graag beluisteren, maar die maandagavond leek het wel of ik een rechercheur aan het werk zag die een verdachte ondervroeg. Afgezien van het continu onderbreken van het gegeven antwoord, zag hij eruit als een roofvogel die z’n prooi niet los wilde laten. Gelukkig was Kaag stevig genoeg om hem af te weren. TV uit, m’n mandje lokte meer dan ooit. Ja, ja, lekker per post gestemd en ik begrijp echt niet wat er nou zo moeilijk was om die twee enveloppen te vullen.

Stap voor stap aangegeven, kon niet missen. Maar nu begrijp ik ook waarom toch relatief veel ouderen op Baudet gestemd hebben. Lijkt sjiek op Audi en……sjoemel software leidt naar sjoemel waarheid. En die arme Thierry was zo doodop van het (liegen?) dat hij niet beschikbaar was om uiting te geven aan z’n vreugde over de veroverde acht zetels. 17 partijen in de kamer, mensen, het lijkt wel de eredivisie, met de VVD als een soort Ajax. M’n in 1998 heengegane mama zou Rutte het volgende stempel hebben meegegeven: ‘zo glad als een paling in een emmer snot’. Maar hij komt ermee weg, deze Houdini van de politiek. Zelf ben ik zeer verheugd over het goede resultaat van D66. Kaag is een topvrouw, en derhalve zie ik een sterke coalitie tegemoet. Wat me deze week het meeste vreugde schonk, hoe kan het ook anders, was de geboorte van m’n eerste kleindochter. Een trio kleinzonen gingen haar vooraf. Primeur ook; het eerste Spartameisje in de familie! Alles gezond, iedereen extreem gelukkig. Woensdag denderen we het tweede kwartaal 2003 in van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, waarbij weer van behoorlijke storing op de lijn gesproken mag worden. Astrid vroeg me recent of we dat echt allemaal hebben meegemaakt. Kejje nagaan! Fijn weekend, blijf op je hoede, maak er geen potje van!

Of de uitdrukking ‘Hell freezes over’ slaat op het eerste kwartaal van 2003 is een kwestie van interpretatie, maar met name Bram en de Belg maken het er wel naar.

17 maart 2003. Het is even na zeven en de ijle lucht die ik inadem, voordat ik in m’n auto stap, voelt weldadig aan. ‘Crispy,’ is het juiste woord. Moet ik zeggen dat het weekje skiën eind februari bij Lake Tahoe’s Boreal me ook goed heeft gedaan. Ik vertrek wat eerder van huis om Gary om kwart over zeven op te pikken bij de VW dealer in Walnut Creek, waar z’n kever gerepareerd wordt. Om negen uur hebben we onze ‘small management team’ meeting, en ik wil er zeker van zijn dat iedereen acte de présence geeft. De afgelopen maanden is er teveel gebeurd, en we moeten vooral zorgen om de rijen gesloten te houden. Gary staat al aan de stoeprand te wachten en begroet me joviaal; “Yo my man Pete, who doesn’t smoke weed.” Net wanneer Gary begint te praten over de kandidaat CFO die we 7 maart geïnterviewd hebben, onderbreekt KCBS het nieuwsprogramma voor ‘breaking news’. Er schijnen genoeg handtekeningen verzameld te zijn om te stemmen over de ‘recall’ van gouverneur Gray Davis. Eigenlijk het afzetten van de huidige gouverneur dus, wanneer het lukt, waarna een nieuwe gouverneur gekozen dient te worden. Is nog nooit in Californië voorgekomen, en zou de tweede keer zijn in de hele geschiedenis van de V.S. “Would be great if we get a republican,” verzucht Gary tevreden. Die zijn volgens hem soepeler voor privé scholen en dan zouden we dat gezeik met accreditatie ook niet gehad hebben. Lijkt me moeilijk in een democratische staat, maar “who knows.” Bijna bij Ex’pression aangekomen, vraagt Gary me, “you know who the republicans got in the wings.” Na mijn ontkennende blik laat hij de naam vol pathos vallen; “Arnold Schwarzenegger.” “No shit,” is het enige dat ik uit kan brengen terwijl ik de auto parkeer. “Mark my words buddy,” zegt Gary in de gang naar ons kantoor. Nou, ’t zal wel, denk ik tijdens m’n routine van mok koffie klaarmaken en opstarten van m’n computer. Ah, een e-mail van m’n ‘favoriete’ Belg. Frank Monstrey adresseert de e-mail aan alle leden van het ‘small management team’, onder het kopje ‘Bad News’.

Al lezend val ik bijna van m’n stoel, van de elf hoofdkantoormedewerkers worden er maar liefst zeven de laan uitgestuurd vanwege het gereduceerde aantal deelnemingen in de Ex’tent portefeuille. Alle geruchten uit de ‘Bosschuur’ berustten dus op waarheid, maar het verklaart ook de gebeurtenissen van de afgelopen maanden.

Archieffoto uit gelukkiger tijden bij HQ de ‘Bosschuur’

Terwijl m’n gedachten op hol slaan met vragen of Eckart daarom de Belg zodanig de organisatie heeft laten optuigen dat hij zelf niet het vuile werk hoeft op te knappen, maar ook of Bram dit georkestreerd heeft, komt Gary opgewonden m’n kantoor binnen. “Perhaps this is our chance to get rid of those bozos, Pete,” floept hij eruit. Ik ben bang dat ze ons niet los willen laten gezien de mededeling in dezelfde e-mail over veelbelovende ‘exits’ van hun investeringen. Aangezien we momenteel tientallen miljoenen waard zijn, zetten ze mijns inziens ons wanneer de tijd rijp is in de etalage. Ook haal ik de gebeurtenissen van de afgelopen maanden erbij, en hoe onplezierig het jaar begon met de Ex’tent conference call van 7 januari, die ik als volgt bevestigde:

Uiteraard gaf ik weerwoord en besluit als volgt:

Duidelijke taal, vindt Gary nog steeds. Ik denk dat ze pas echt wakker zijn geworden nadat Gary en ik een gereputeerde ‘lawyer’ in de hand namen om onze contracten te regelen. James Topinka is een expert op het gebied van ‘labor agreements’, en ondanks de persoonlijke kosten kunnen wij ons nu beter op ons werk concentreren. Het gehuil vanuit de ‘Bosschuur’ was niet van de lucht. Ze begrepen niet dat we hun niet vertrouwden, duh, daar waren toch geen Amerikaanse toestanden voor nodig. En dat terwijl we al ruim vier jaar contractloos aan het werk zijn! De boardmeeting was rommelig en daar ging nog een relletje aan vooraf omdat Wired coryfee Jane Metcafe beweerde niets van een 19 februari boardmeeting af te weten en Gary daarmee gelijktijdig te kakken zette. Die pikte dat niet en klom in de pen. Eckart moest weer eens een brandje blussen, waarbij hij wederom de kool en de geit spaarde. “Anyhow Gary,” besluit ik de terugblik, “we are the goose with valuable eggs.” Het leek me wat te ver gaan om ons de gans met de gouden eieren te noemen, maar zilver was het dit moment zeker, met uitzicht op goud. En mochten ze snel cash nodig hebben, dan kunnen ze wellicht ook collecteren bij Quad Ventures, die zich vorige week bij ons meldde. “Bottom line,” druk ik Gary op het hart, “they need us for all these scenarios.” En zo is het, het moet voor Ex’tent van belang zijn dat het rustig is aan de top. De overige twee leden van het ‘small management team’ staan te trappelen om binnen te komen en hun mening te geven over de e-mail van de Belg. Wat ik voor me heb gehouden is mijn Nederlandse e-mail uitwisseling met Eckart over mijn toekomst. Acht weken na mijn verzoek om helderheid over mijn toekomst bij Ex’pression, kwam Eckart vier februari met een zeer uitgebreid antwoord van maar liefst twee pagina’s. Op z’n minst gecorrigeerd door een Neerlandicus, Eckart is zeer dyslectisch, maar hoogst waarschijnlijk geïnspireerd door de Belg en Bram. Al lezend werd ik niet eens boos meer, eerder verdrietig. Na wat lieve en opbeurende woorden komt hij vervolgens met een zestal aandachtspunten die een leider kenmerken:

Lijkt rechtstreeks overgenomen uit het praktijkdiploma boekhouden-1 boek van Praehep. Moet een sarcastisch opzetje van Bram zijn. Hoe vernederend. Zeker met het oog op de ‘Bad News’ e-mail van de Belg van vandaag, wat zegt dat over Eckart? Na wat oppijpen over z’n BSO succes komt Eckart met het grandioze voorstel om me enkele weken, desnoods maanden, in Emeryville te ondersteunen. Het enige wat ik op dat moment dacht, is dat ik zo snel mogelijk aan een ‘green card’ moet werken, zodat ik onafhankelijk word qua werkvisum. Twee dagen later bedank ik Eckart voor z’n duidelijke, zij het badinerende e-mail, die de waarheid nogal eens geweld aandoet. Na wat feiten de revue te laten passeren, sluit ik als volgt af; “Eck, je kunt toch niet serieus zijn om weken of maanden hier te willen bivakkeren ter ondersteuning. Je kent jezelf goed genoeg om je tot Hoofd Chaos te kronen”. Om hem te laten weten dat ik lokaal wel serieus genomen word, stuur ik het bericht mee waarin vermeld staat dat ik later dit jaar m’n aanstelling als Chairman van de Emeryville Chamber of Commerce tegemoet kan zien.

Beetje kinderachtig, maar wel lekker. ‘Send’, en uit m’n systeem. Eckarts antwoord komt zes dagen later, waarbij hij stelt dat hij waarschijnlijk de e-mail anders had moeten verwoorden, kennelijk had hij me pijn gedaan. Warme Eckart komt weer boven, zonder invloed van Bram of de Belg. Ik laat hem weten dat praten geen kwaad kan. Ik heb deze correspondentie voor me gehouden om geen onrust in het management team te kweken. Voor wat het waard is. COO Chris en CFO (nog) Ed sluiten aan bij Gary en mij. Hun vragende blikken beantwoord ik met “Hell freezes over.” Dat is een duidelijk antwoord voor mensen in onze business. In 1994 brachten de Eagles dit live album uit nadat ze 14 jaar daarvoor met veel kabaal uit elkaar waren gegaan. Ze beweerden standvastig dat de hel eerst zou bevriezen voordat zij weer samen zouden optreden. Het kwam er uiteindelijk toch van. “Money, money, money,” neuriet Gary. In ons geval heeft niemand ooit kunnen bevroeden dat het imperium van ‘billionaire’ Eckart een reus op lemen voeten in wording is. Na informatie van Gary en mij over mogelijk zelfstandige scenario’s, heerst er een soort van optimisme, zeker bij Chris Coan, de opportunist. Ed Niskanen daarentegen kijkt wat sombertjes, hij weet dat zijn plek binnenkort ingenomen wordt door een nieuwe CFO, en dat kan en wil ik niet voorkomen.

Volgende week: het wordt er in het tweede kwartaal niet rustiger op. De nieuwe CFO maakt z’n opwachting.

Het ontzet van Leiden eindigde 3 oktober 1574 toen de Geuzen de dijken doorgestoken hadden, waarna de Spanjaarden de benen namen. Daags daarna voeren ze op hun platbodems Leiden binnen om voedsel uit te delen aan de hongerige bevolking. En nu hebben de Geuzen van Janssen een Covid-19 goedgekeurd vaccin ontwikkeld. In Leiden! En nu gaan m’n gedachten een eigen leven leiden want Janssen is een onderdeel van Johnson & Johnson. Een heerlijk beeld doemt in m’n hersenpan op:

“We did it”, oh wat zijn ze blij! Mooi is ook het volgende: Astrid en ik gingen donderdag op weg naar kleinzoon Rico, in Leiden, om hem een nieuwe stofzuiger te brengen voor z’n 21^e verjaardag. Een stofzuiger?! Ja, want Rico had even daarvoor met zijn vriendin een uiterst genoeglijk appartementje aldaar gescoord. Een Spaanse vriendin, die werkt bij….tromgeroffel…..Johnson & Johnson. Dat was het laatste stukje van de cirkel. Niet te vergeten dat onze eindbestemming die dag zoon Rick was. Op miraculeuze wijze heb ik het gepresteerd om twee zonen op dezelfde dag geboren te zien worden. Wel 16 jaar na elkaar. Broer Rob en ik waren blij dat Sparta een zwaarbevochten driepunter wegsleepte uit Venlo. Niet mooi, wel lekker. Jammer dat Rob 10 minuten voor tijd terug moest racen naar Culemborg vanwege de avondklok. Het gemis van een schot van Fortes op de binnenkant van de paal moest hij ‘live’ ontberen, alsmede een miraculeuze redding van doelman Okoye. Schijnt spannender te zijn op de radio. Mr. J.J. van Dort, u weet wel, meende nog een snerende app te sturen met de mededeling “fraai ingeschoten”. Inderdaad, we wonnen door een eigen doelpunt van VVV, maar zoals ik onze jurist en Feyenoord fan terugschreef; “een gegeven paard…..”. En daarmee was de rood witte kous af. Gisterenavond onze maandelijkse concertavond met de Groeneveldjes voortgezet met de Bee Gees. ‘One night only’ was hun enige ‘live’ concert in 1997, het jaar dat ze in de Rock and Roll Hall of Fame ingewijd werden. Het concert speelde zich af in het fameuze MGM Grand in Las Vegas. Heerlijke nostalgia, zeker omdat we er ook geweest zijn (ander evenement). Wetend dat alleen Barry Gibb nog in leven is van het drietal, die nu overigens zingt als een kraai, is het nog meer genieten van de talloze hits die met name Barry geschreven heeft. Een traantje wegpinken wanneer ze een virtueel duet zingen met hun te vroeg overleden (drugs) jongste broer Andy, en genieten van de schoonheid van Olivia Newton-John. Blijft een aanrader. Voorts dobberen we de maand uit conform de adviezen en geboden van het pret duo Rutte/de Jonge. Slotakkoord met Tinley, als symbool van inspiratie, die overigens hoognodig een kappersbeurt nodig had (wie niet?).

Tevens zijn de flonkerende ogen in haar lentetooi een symbool voor betere tijden die eraan komen.

Wanneer rond Pasen de terrasjes weer open mogen, krijgen we allemaal dat lentegevoel. Neemt niet weg dat we vooralsnog voorzichtig moeten blijven, want anders is Leiden in last. Met ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ 102 stormen we a.s. woensdag 2003 binnen, en dan hebben we het over een ander lijden. Maar wel spannend!

Volgende week: van de kerstgedachte is in de rest van december weinig te merken. Russel Reynolds presenteert een ‘cut and paste’ document. Accreditatie sores.

Ondanks dat ik het gros van de inhoud van de Russell Reynolds brief inzake een CFO ‘search’ ken, doet hun onzorgvuldigheid m’n bloed koken. Die lieden gaan dadelijk ruim $65.000 van onze spaarzame cash opslokken en hebben in hun gehaaste ‘cut and paste’ acties vergeten de naam van onze zuster onderneming ‘Silent Planet’, te vervangen door de onze. Zum kotzen. Dus dat bedoelde de Belg met “we hebben eerder met ze gewerkt”. Maar liefst vier keer komt de naam ‘Silent Planet’ voor waar Ex’pression hoort te staan. Wellicht is dit m’n kans om nog van die makketakkers af te komen. In die stemming begin ik een e-mail te vervaardigen voor het hoofdbestuur. Allereerst laat ik ze weten dat ik degene was die in januari meldde behoefte te hebben aan een CFO. En nog steeds, met name omdat Ed boven z’n macht werkt, hetgeen ik maar niet vermeld omdat Bram anders, na een trek aan z’n sigaret, Ed de laan uitstuurt. Er is plaats voor hem in ons groeipad, en loyaliteit dient beloond te worden.

Vervolgens leg ik ten overvloede uit dat in het huidige economische klimaat CFO’s te kust en te keur te krijgen zijn. En ook nog voor $60.000 minder dan Russell Reynolds voorstelt. Tegen het eind van januari, wanneer Bram en Frank hun opwachting maken, kunnen zij, nadat Gary en ik een Ex’pression cultuurcheck hebben gedaan, de kandidaten toetsen op hun kunde. Kost niets. Vals voeg ik eraan toe dat Bram en Frank toch experts zijn, “for crying out loud”. Uiteraard kan ik het niet nalaten om er een aantal ‘Silent Planet’ voorbeelden aan toe te voegen, ook al omdat Russell Reynolds claimt dat hun kwaliteit de verwachtingen van hun cliënten overtreft!

Ja, ja, om ook maar niet te vergeten dat het gerucht over een CEO ‘search’ voor Ex’pression ook uit hun koker kwam. Overigens eis ik dat de board me opdracht geeft om Russell Reynolds in te huren. Ik wens de heerschappen veel wijsheid en verzend de e-mail. Verwacht ik er veel van? Nah, de Belg heeft rücksichtslos een pad uitgestippeld, en de ervaring leert dat hij daar niet van afwijkt. In ieder geval niet gehinderd door Eckart of Bram, dat is zeker. Ik word niet teleurgesteld; onze Belgisch vriend Frank stuurt vrijdag een ‘Dear Peter’ e-mail met budget aanwijzingen, terwijl Eckart zaterdag een klagerige e-mail naar Ed stuurt, met een kopie naar mij, over lagere omzet en hogere kosten. Zoals we hier zeggen, “duh”. Echter geen woord over het slordige, zachtjes uitgedrukt, Russell Reynolds voorstel. Zondagmiddag schrijf ik Frank en Jan-Ru maar weer eens aan, met name over budget georiënteerde zaken. Accreditatie is de sleutel naar winstgevendheid, maar daar mogen we in 2003 nog niet op hopen, ook al omdat de langverwachte brief van het accreditatiebureau, de ACCSCT, nog steeds niet binnen is. Heel duidelijk stel ik dat tot dat moment we er in ieder geval op moeten rekenen dat in 2003 de broekriem nog aangehaald moet worden. Dinsdag 17 december, de laatste dag van de wettelijke limiet, komt de brief van de ACCSCT binnen, en het nieuws is niet goed. Zaken die we aan moeten passen, hebben we al uitgevoerd, maar konden we pas indienen na deze officiële brief. Dat is nog tot daar aan toe, maar ze hebben ons pas op de agenda ter goedkeuring gezet in mei 2003. Worden we dan geaccrediteerd, dan zal het effect op het resultaat van 2003 minimaal zijn. Uiteraard informeer ik onmiddellijk HQ ‘De Bosschuur’ in Nederland. Nog geen minuut later ploft Gary op een van mijn bureaustoelen met de woorden “they (ACCSCT) are fucking with us because we’re a special school. They can’t wrap their peanut brains around the concept.” Klopt, tijdens de inspectie moesten we zoveel uitleggen over het ‘twenty-four-seven’ concept dat je er moedeloos van werd. Ik leg Gary uit dat op zich het niet al teveel de cijfers voor 2013 beïnvloedt, maar wel de stemming in Nederland. “Fuck ‘em,” zegt Gary en baant zich een weg naar z’n aanpalende kantoor. De eerste die vanuit Nederland erop terugkomt is Eckart:

Mijn antwoord gaat er per kerende mail uit:

Fijntjes voeg ik eraan toe dat in de resterende tien procent Ernst & Young ook een kwalijke rol speelt. Gary reageert er op zijn manier op en noemt het bureaucratische ‘bullshit’, hetgeen klopt. Hij legt de procedure uit waarbij hij hoopt dat iedereen het begrijpt. Vervolgens schrijft hij Eckart, Bram en Frank aan met de boodschap dat Ernst & Young ‘overpriced’ is en Ex’pression gebruiken als proefkonijn. Ik begrijp het, maar verwacht er niets van. Eerste kerstdag 2002, 06.15. Ik ben klaarwakker en draai me voorzichtig om. Astrid ligt nog rustig te slapen in afwachting van een mooie party vandaag, op haar 37^e verjaardag. Vrouw, moeder, steun en toeverlaat, dat staat als een paal boven water. En volgend jaar kan ze als EMT aan het werk in de ambulance business. De laatste dagen zijn voorbij gevlogen. Vrij rustig, hoewel we niet echt meer weten wat dat is. Onze Ex’pression Xmas party afgelopen vrijdag was een groot succes. Onze eigen Ex’pression band, makkelijk samen te stellen uit zoveel begenadigde musici, was een ongelooflijke hit. De lichtspecialisten hadden ons theater omgebouwd tot een nachtclub. Aangezien niemand, op de ‘inner circle’ na, enig idee had van problemen, was de stemming uitgelaten en na de ‘Gary & Peter’ speech vol goede moed voor het komende jaar. Heerlijk! Vannacht met de familie de kerstmis bezocht. Een avontuurlijk bezoek voor de jongens. Was voor mij ook een tijd geleden. Vreemd hoor, als ex misdienaar. Ik glip het bed uit om een en ander voor te bereiden, met als laatste gedachte dat Frank en Jan-Ru me overmorgen wensen te spreken over ‘financials’. Wrang bedenk ik, ‘ook om te lachen is…..’. Beneden de kerstboom aan, de kado’s onder de boom rangschikken en de dinertafel dekken. Het feest kan beginnen. En feestelijk wordt het. Na de opwinding van het uitpakken van de kado’s en het daaropvolgende kerstontbijt, gaat iedereen zich omkleden om er voor mama’s feest ‘spic and span’ uit te zien. Buren, vrienden en enkele Ex’pression getrouwen vinden het heerlijk om de reguliere kerstsores te ontvluchten en ontspannen feest te vieren.

V.l.n.r. Peter, Astrid, CFO Ed Niskanen en vriendinnen/buren Sue en Nydia

Astrid is echt en verdiend jarig, daar is iedereen het over eens. Kortom; het was een heerlijke kerstdag. En dan zit je niet te wachten op een 9 uur vrijdagmorgen conference call met Frank en Jan-Ru. En dat liegt er niet om. Oh, oh, wat staan ze sterk met z’n tweetjes. Nadat de rook van felle discussies is opgetrokken, stel ik het volgende vast: allereerst moeten we budgettair niet scheren, maar snijden, zodat we de huur van ons pand aan Wintzen kunnen betalen. We hoeven op geen enkele geldinfusie te rekenen van Ex’tent in 2003. De honderdduizend dollar voorschot voor de salarissen moeten we voor mid januari terugbetaald hebben. Frank schreeuwde bijna over de telefoon dat wij als management met de oplossing moeten komen. Gezien al het cijfermateriaal dat door ons gepresenteerd is; zottenpraat. Ze smeren ons van alles en nog wat aan qua onnodige kosten, om ons vervolgens dit scenario te presenteren. “Okay,” probeer ik af te sluiten, “laten we geen spelletjes spelen, wanneer jullie geen geld hebben en van Ex’pression, lees Gary en Peter, af willen, zeg dat dan, dan regelen we dat.” Dit natuurlijk met The Art Institute in gedachten. Ik kan het niet zien, maar het lijkt wel of Frank een aanval krijgt, zo krijst hij. Ik laat het voor wat het is en wens ze een voorspoedig 2003. Waarschijnlijk hoopt de Belg dat ik het bijltje erbij neergooi, maar daar zijn we te ver voor gekomen. Om met Gary te spreken; “fuck him”. Monter zeg ik tegen Astrid dat we lekker het jaar uit gaan dobberen. Zondagavond de verjaardagparty bij onze pittige admission director Yee Ju Riddell en het oude jaar luiden we uit bij de Platts. Om mezelf aan te moedigen schrijf ik het volgende in mijn agenda: “do you think my mother ever thought that her son would be signing degrees in the USA?” Als een soort waarschuwing aan Ex’tent, roep ik luid “Let’s play ball!” Astrid kijkt niet eens op, ze kent me.

Volgende week: Of de uitdrukking ‘Hell freezes over’ slaat op het eerste kwartaal van 2003 is een kwestie van interpretatie, maar met name Bram en de Belg maken het er wel naar.