Laanen's Luim

Na een groot deel van het debat tussen Joe Biden en Donald Trump aanschouwd te hebben, gingen mijn gedachten terug naar mijn Luim van 21 januari 2017, één dag na installatie van Trump als president van het machtigste land ter wereld. De kop: “USA hijst Bulshitter #1 op de troon”. Klopt het nog steeds wat ik schreef, na bijna vier jaar van dit weerzinwekkende heerschap? Allereerst een cartoon van hoe ik toen over hem dacht, waar overigens nog geen jota aan veranderd is:

Valt mijns inziens niets op aan te merken! Hoewel……..nepotisme zit er niet bij. Als volgt in cursief: Partijen waren er van overtuigd dat Trump’s inauguratie toespraak filosofisch zou zijn; de verdeelde natie tot elkaar zou brengen. Niets was minder waar. Het is nog erger geworden, geweld van kust tot kust ligt op de loer. En al die politici die hij voor rotte vis had uitgemaakt, inclusief hun echtgenotes, stonden me daar toch te glimmen. Ze reden maar al te graag mee op het Trump treintje en hadden er geen probleem mee om elkaar af te maken wanneer Trump erom vroeg (meer een bevel). Een sekte was geboren, de republikeinse partij werd ten grave gedragen. Enige feiten: hij weigerde om zijn belastingaangifte openbaar te maken, hij staat bekend als aanrander, en tijdens zijn campagne heeft hij maar liefst 54 maal gelogen. We noemen dat nu nepnieuws. Om z’n belastingaangifte wordt nog steeds juridisch gevochten en de leugenteller heeft inmiddels de 20.000 ruim overschreden. En gisteren zijn er nog behoorlijk wat bijgekomen, wat die man toch aan nonsens uitkraamt! En bedenk je dan maar dat ondanks alles dit miserabele stuk mens door zo’n 40% van de Amerikanen gesteund wordt. Geeft je te denken. Overigens zijn ook de sociale media hier debet aan, waar allerlei waanzinverhalen voor waar worden aangenomen. In ieder geval; wanneer dit monster herkozen wordt, dan zie ik het voor de wereld somber in. Conclusie; alleen bi(d)den helpt! Even over een andere boeg:

Juist; Bo-Peter en Astrid voor een laatste, kil sloeptochtje over de plassen. Het laatste weekend breekt aan, maandag terugkeer naar Californië. Het was een heerlijk weerzien na 15 maanden gedwongen isolatie. En helemaal leuk om te constateren dat hij een allerliefste vriendin heeft gevonden in de V.S., en ook nog eens afkomstig uit Frankrijk. Dubbele pret!

Niets is mooier dan twee gelukkige jonge mensen te zien, en er volgen nog meer mooie openbaringen van de Laanen zonen. We zien Bo-Peter en Tiphanie maandag dan ook met niet geheel droge ogen vertrekken. Maar ja, dat krijg je dan ook met zulke zwervers als ouders! Ter afsluiting: uiteraard verschijnt a.s. woensdag ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ weer. #82 rolt van de persen. Laat je niet door jan en alleman gek maken, gebruik je gezonde verstand om ook fysiek gezond te blijven.

Discussie over de toekomst van Rob Gibson bij Ex’pression. Donkere wolken pakken zich samen over het door ons overgenomen Coastal Valley College.

Kelly Backens zeilt nonchalant met haar gebeeldhouwde brede lach binnen, met Gary als een hijgerige puber in haar kielzog. Ik krijg het idee dat ze al een voorbespreking hebben gehad.

Archieffoto Kelly Backens

“You know, Pete, Kelly reminds me of Elizabeth Hurley,” opent hij het gesprek. Kelly wappert het met een slap handje af en roept bijna kirrend; “aw, c’mon Gary.” Nou zou ik geen idee hebben gehad wie Elizabeth Hurley is, ware het niet dat Bo-Peter en Kaj grote Austin Powers fans zijn, in wiens film Hurley co-star was. “Right,” kap ik het gelijk af, “let’s discuss Rob Gibson.” Het patroon lijkt veel op dat van Duke Zaffery, zij het dat ik Rob Gibson qua intelligentie hoger had staan. Typisch een geval van “fuck the administration, I have to educate students”. Het heeft geleid tot urenbriefjes van ‘hired hands’, die hij ongecontroleerd tekende, waardoor wij vele uren teveel uitgekeerd hebben. Z’n gebruik van de company creditcard is op z’n zachts uitgedrukt dubieus. Een gewoonte van Rob om studenten mee te nemen naar een bar, gevolgd door ons verzoek om dat vooral niet te doen, werd volledig door hem genegeerd. En de lijst van problemen groeit tot zo’n punt dat ik met Gary het besluit neem om niet verder te gaan met Rob, hoe pijnlijk dat ook is na het vertrek van Duke. Het gaat veel weg krijgen van het gezegde dat de revolutie haar eigen kinderen opeet. Gary heeft de taak om alles op rij te zetten en de ‘operational boardmembers’ in Nederland aan te schrijven. Tot dat moment heeft Kelly nog geen woord pro of contra geuit, ze heeft driftig alles genoteerd en zegt dat ze het maandag uitwerkt. “What is your opinion, Kelly,” vraag ik voor de zekerheid. Met een half oog naar Gary zegt ze, “I guess he is getting what he asked for with his actions.” Duidelijke taal, maar het voelt niet bepaald warm aan. Wel besluiten we er geen ‘fuzz’ van te maken en het netjes af te handelen. We tillen het sowieso over het weekend omdat dit verhaal handen en voeten moet hebben. Zonder twijfel zal het met argusogen bekeken worden. Plotseling verlang ik hartstochtelijk naar de potjes voetbal die de jongens in het weekend gaan spelen. Successen en drama liggen nu zo dicht bijeen dat er even helemaal uit zijn alleen maar opluchting kan brengen. Kelly en Gary verlaten het kantoor en besluiten om alle besproken punten alvast op rij te zetten. Het is duidelijk dat die twee elkaar wel mogen. Ik rij naar huis en voel me niet goed. Hopelijk krijg ik niet weer een koortsaanval ter waarschuwing dat mijn lichaam even overwerkt raakt. Thuisgekomen begin ik bijna oncontroleerbaar te beven en m’n temperatuur loopt tot bijna 40 graden op. Astrid, na al die jaren wel wat gewend, maant me om naar bed te gaan en maakt een koortsverlagende cocktail voor me. Ik val als een blok in slaap. De volgende dag begint de koorts al behoorlijk te dalen. En net als voorheen kan ik na twee dagen bed en warme verzorging weer aan de bak. Wonderlijk hoe dat werkt. Astrid vindt het maar niets dat ik alweer begin, maar begrijpt dat Ex’pression met alle groeistuipen die aandacht nodig heeft. Met nieuwe energie ‘val’ ik de week aan. Allereerst bedank ik Liz Altieri van de Summit Bank voor het toestaan van rood op onze bankpositie bij het uitkeren van de salarissen. Blind vertrouwen, want wanneer de gelden van Ex’tent niet waren binnen gekomen, dan had dat haar de kop kunnen kosten. Hey, dit is Amerika, ‘no mercy’. Nu scoort ze groot met een klant waarvan regelmatig gelden uit Nederland op de rekening gestort worden, en waarop meer en meer studenten hun aanbetalingen en kwartaalbedragen overmaken.

Archieffoto Liz Altieri en Peter in Chamber of Commerce functie.

“You’re welcome Peter,” antwoordt ze lijzig, “I trust you.” Mooi, dat vertrouwen, want ik ben bang dat het niet bij die ene keer blijft. Amerikaanse munten en bankbiljetten hebben als opschrift “In God we trust”, de vigerende grap is “in God we trust, all others cash”. Vrijdagmiddag hebben we een ‘town hall meeting’ waar, voor zover mogelijk, alle studenten en leraren aanwezig zijn. Alles is bespreekbaar, waarbij Gary en ik van de bestuurlijke kant antwoord geven, en de leraren en instructeurs van de educatieve kant. De rust die er heerst geeft aan dat de vragen die gesteld gaan worden niet over problemen zullen gaan. We worden niet teleurgesteld. De eerste vraag gaat over de kantine: “when can we expect more healthy food.” Daar gaan we aan werken, het is inderdaad zo dat er teveel ‘fried stuff’ en pasta is. Wanneer accreditatie verwacht kan worden is de volgende vraag. Gary legt uit dat met de overname van Coastal Valley College dat wellicht dichtbij is. Mogen de studio’s privé in ‘down time’ gebruikt worden? Jazeker, daar zijn geen kosten aan verbonden, maar moet natuurlijk wel gereserveerd worden. De bijeenkomst wordt na anderhalf uur beëindigd, waarna één op één met een aantal studenten nog wordt nagebabbeld. Dat gaat over privé problemen, financiële problemen of zomaar over het ‘Open House’ van aanstaande zondag. Er wordt ons heel wat toevertrouwd. Ik wil niet zeggen dat het een ‘love fest’ is, maar het bezorgt wel een hoge mate van tevredenheid. Gary en ik kijken elkaar aan, zo met het ‘Open House’ voor de boeg, en na deze geslaagde middag, groeien we wat meer terug naar elkaar toe. “See ya Sunday, bro,” neemt Gary afscheid. Morgenochtend, zaterdag dus, is er een ingelaste Chamber of Commerce bijeenkomst om acht uur, waar ik me reuze op verheug. Niet dus. Wel interessant, en goed voor het netwerk, is mijn nominatie als vicevoorzitter, hetgeen automatisch betekent dat ik een jaar erna voorzitter wordt. Tenzij ik het verkloot, natuurlijk. Is ook heel goed voor de contacten met de burgemeester en met name de city manager, die uiteindelijk de dagelijkse gang van zaken bestiert. Prompt om acht uur meld ik me bij chairman John Gooding, zo’n beetje de nachtburgemeester van Emeryville. Hij heeft me ook de ‘push’ gegeven om me beschikbaar te stellen, hoewel Liz Altieri ook die ambitie heeft. John vindt de CEO van Ex’pression meer statuur hebben dan de, in zijn ogen, zetbaas van de Summit Bank in Emeryville. De vergadering, die plaatsvindt in het 4 Points Sheraton hotel, is dan ook na vijf kwartier voorbij. Mijn nominatie is, zoals ze dat hier noemen, een ‘rubber stamp’, oftewel unaniem. Je kunt ook zeggen dat John iedereen goed voorbewerkt heeft. Liz is teleurgesteld, maar feliciteert me van harte, zij het als een boerin met kiespijn. Nu als de sodemieter naar huis, me in m’n vrijetijdskleren steken en de voetbalwedstrijd van Bo-Peter en Kaj bijwonen. Astrid heeft de jongens al voor hun warming-up naar het voetbalveld gebracht. Daar aangekomen poseren de heertjes gewillig, maar vol ongeduld. De soccermatch kan niet snel genoeg beginnen.

Kaj en Bo-Peter

Wat enorm opvalt is het respect van de ouders voor alle spelertjes, maar ook voor de scheidsrechter, hoewel die er af en toe geen pepernoot van bakt. Niks van “schop ze voor de poten”, of “scheids ben je blind of zo”. Hier kunnen ook ouders van het veld gestuurd worden door de scheidsrechter, en dat bevalt me zeer. Kaj, die graag doelpunten wil maken, wordt tot zijn verdriet in de achterhoede opgesteld, vanwege zijn postuur, en Bo-Peter dartelt in de voorhoede. Het is vermakelijk om te zien, en alle Ex’pression besognes valt van me af. Na afloop snacks van de ouders die aan de beurt zijn, een kantine is er niet, en thuis dienen de spelers onder de douche te gaan. Het is dan ook geen clubvoetbal, maar het wordt georganiseerd door de regio van de AYSO waar je woont. Je kunt dus elk jaar in een ander team zitten. Mijns inziens niet de beste manier om talent op te leiden, maar gelukkig hoef ik me daar niet druk over te maken. Het is al met al een zaterdag om in te lijsten. Het wordt een korte nacht, het ‘Open House’ wacht, en we weten inmiddels dat de belangstelling overweldigend is. Myer Sound Hall is inmiddels te klein voor de ruim 200 aanwezigen, en derhalve hebben we een aantal ‘cubicles’ geruimd om plaats te maken, waarbij we er weer voor zorgen dat er slechts 180 stoelen staan. Staanplaatsen betekenen succes. En dat wordt het. Wederom onbegrijpelijk hoe Gary en ik als duo de mensen als het ware weten te hypnotiseren, en anderzijds zoveel meningsverschillen hebben. “Food for thought”. Terwijl de toer begonnen is, deelt Gary me tussen neus en lippen door dat Coastal Valley College een onaangekondigde inspectie heeft gekregen van het Department of Education. M’n hart slaat een slag over: “what does that mean, Gary,” hou ik het kort. “They could lose their license,” is het bedremmelde antwoord. Coastal Valley College is onze snelweg naar accreditatie, maar bij tegenslag een afschrijving van $600.000. “Fuck,” is het enige dat ik uit kan brengen. “We were okayed by the ASCCT, Pete,” brengt Gary in. Dat is correct, het accreditatieorgaan heeft het groene licht gegeven voor onze handelswijze, maar wat is het standpunt van het Department of Education? Na een klopje op de deur meldt marketing director Karen Wertman dat onze aanwezigheid gewenst is voor het vragenuurtje. ‘Stiff upperlip’, de magie moet coûte que coûte voortgezet worden.

Volgende week: Een gespannen management team meeting. De vraag blijft welke ‘leider’ in Nederland zich als eerste meldt inzake de gerezen problemen. Beslissingen inzake Coastal Valley College.

Zo kon het gebeuren dat m’n oudste zoon Rick, die regelmatig het internet afspeurt op unieke 45 toerenplaatjes, onderstaande aanbieding op Marktplaats aantrof en me prompt daarover informeerde:

Toch wel bijzonder dat dit singeltje 36 jaar na verschijnen op Marktplaats opduikt, en nog wel voor €3,95! Mede ook omdat ik de A-kant, Multi Functioneel, onder de artiestennaam Direk ingezongen heb. En nog wel geproduceerd door Hans van Hemert (o.a. Luv’ en Mouth and McNeal). Lang verhaal kort: wij (Multi Function) hadden een prijsvraag bedacht die verstopt zat in de tekst van deze single, vervaardigd door Bert Hulleman, die het ook zou inzingen. Bij de opnames werden de zenuwen hem de baas, zodat het resultaat Hans niet beviel. “Ook na drie borreltjes, ontspande Bert niet”, deelde Hans me mede terwijl hij het project afblies. Paniek, de actie was inmiddels ruimschoots aangekondigd en zou tijdens de Efficiency beurs aan de direktie van Digital Equipment (achter IBM, de #2 van de wereld) aangeboden worden. Aangezien Hans mede aandeelhouder was bij Multi Function, wees ik hem op z’n plicht als zodanig. Hij zwichtte voor mijn overtuigende argumentatie, onder één voorwaarde: ik moest het inzingen, dan werd het ludiek en gaf het niet de indruk dat hij een nieuwe ster aan het firmament bracht. Dat laatste deed me niets, ik was allang blij dat onze actie gered was. Redelijk snel ingezongen, onder leiding van Hans, maar nu nog een naam. Ah, de afkorting van direkteur, Direk dus! Operatie ‘red actie’ geslaagd!

Efficiency Beurs 1984, v.l.n.r. moi, Hans van Hemert en Bert de Groot, direkteur Digital Equipment.

Neveneffecten: één klant stuurde de single terug omdat hij de achterkant, Prins Bernhard, beledigend vond. Astrid laat de single niet in de jukebox toe (ik mag de deun alleen nog maar onder de douche zingen) en zoon Rick zong het met een iets gewijzigde tekst (“ik vind haar echt te gek, met die mooie zwanennek”) tijdens het tienjarig bestaan van Multi Function in 1986:

The Rick on stage

Hij kijkt nog weleens verliefd naar deze haardos! Met de ietwat verstikkende nieuwe Covid-19 maatregels komen er tijdmatig vast nog meer van deze zoete herinneringen ter tafel. Uiteraard alleen wanneer ze door het heden opgeroepen worden. Over die maatregels gesproken; waarom deelde het OMT daags na de Rutte/de Jonge show mee dat wat hen betreft restaurants wel open hadden kunnen blijven? Dat is nog eens onrust zaaien onder de getroffen restaurant uitbaters. Ik bemoei me er even niet mee, voor wat betreft ministers heb ik me handen vol aan Dekker, die allemaal heilige praat in de pers uit en in de tussentijd Singh weg laat rotten. “Waterverf”, zeggen ze in Amsterdam. Watje, dat zeker. Zondag mist Feyenoord de 12^e man, dus Sparta heeft zeker een kans. Bookmakers kunnen zich melden. Afsluitend; a.s. woensdag uiteraard weer een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’: #81, en hou je ajb aan de regels, we moeten hier gezamenlijk uitkomen! Heel fijn weekend.

Een sissende boardmeeting. Spannend moment of de salarissen uitbetaald kunnen worden.

Woensdagochtend 17 oktober staar ik naar een blank computerscherm. Nadat we de nieuwe ‘line of command’ hebben gevolgd is er veel gebeurd, maar de toegezegde gelden zijn niet overgeboekt. Aangezien de salarissen worden afgeschreven van onze bankrekening, moet ik die nalatige hakketakkers in Nederland aan gaan schrijven. Verder dan “Geachte Heren” kom ik even niet. Er is nogal wat gebeurd de laatste twee weken, bijvoorbeeld positieve zaken als onze personeelspicnic en de oriëntatie van een goedgevulde klas 17. Helaas hangt de rekening courant offerte van $5 miljoen nog steeds af van de zekerheden die de Belg en consorten wensen te stellen. M’n vingers ratelen nu over het toetsenbord, we kunnen ons niet veroorloven dat uitstaande checks niet door de Summit Bank uitbetaald worden. Het zogenaamde ‘bouncen’ van een check kan zelfs strafbaar zijn. Het resultaat bevalt me, waarna de e-mail door mij geprogrammeerd wordt voor vanavond. Mocht het geld alsnog komen, dan hoef ik de mail slechts simpelweg te deleten. Maar mijn hoop is daar niet op gevestigd.

Vreemd de stemming was ongehoord goed tijdens de lunch en de boardmeeting. Frank Monstrey schetste de nieuwe structuur en de ‘line of command’. Eckart en Bram zaten erbij alsof ze de tevreden ouders waren van deze door hen ter wereld gebrachte ‘zoon’. De boardmembers spinden van tevredenheid bij alle mooie berichtgeving, waarbij Gary en ik ook nog een duit in het zakje mochten doen. Kritiek bleef voornamelijk achterwege om de vrede niet te verstoren en Frank te laten gloriëren. Met een sisser aflopen is niet de goede uitdrukking, maar het leek er wel op. Het voelde vreemd aan, het leek erop dat bepaalde zaken aangeroerd hadden moeten worden die nu in de lucht bleven hangen, zoals bijvoorbeeld onze arbeidsovereenkomsten en dito stockoption ‘agreement’. Zo voelt het wanneer je enigszins murw bent geslagen en het voor het moment laat lopen. Kan ook komen door de Full Sail getuigenverklaringen die we gisteren hebben afgelegd, opgenomen, voor advocaten Mayanne Downs, overgekomen uit Orlando, en Paul Dezurick in Emeryville. Vanmiddag wordt het spannend omdat Full Sail Duke Zaffery bereid heeft gevonden in hun voordeel te getuigen. Gary is des duivels daarover: “the fucking rat, I kept him alive after Full Sail kicked him out,” foetert hij. De verklaring wordt online afgelegd in Emeryville, onder leiding van de advocaat van Full Sail. Morgen moeten ook ex Full Sail werknemers Bobby Sirkin en Dave Bell getuigen. Wat een circus. De spanning is te snijden wanneer Duke Zaffery, zowaar in een pak, het kantoor van Paul Dezurick betreedt.

Archieffoto Duke Zaffery

Hij keurt niemand een blik waardig en neemt plaats in de getuigenstoel voor de camera. De Full Sail advocaat begint joviaal Duke te ondervragen over z’n carrière bij Full Sail en z’n relatie met Gary als superieur. Bij Gary aangekomen spuit Duke alle slechts wat hij maar bedenken kan, van machtsmisbruik tot drugsgebruik. Het is, zoals de Amerikanen het noemen, duidelijk ‘character assassination’. Gary gromt naast me van ingehouden woede. Wat Mayanne Downs even doet verstijven is de uitspraak van Duke dat toen hij Eckart telefonisch sprak over deze affaire, hij gezegd zou hebben “you fucking Americans with your fucking laws”. Ze vraagt me of Eckart dat daadwerkelijk gezegd zou kunnen hebben. Mijn schouderophalen interpreteert ze als een “yes”. Vervolgens fluistert ze me toe dat een negatieve “fuck” tijdens een getuigenverklaring goed kan zijn voor een boete van één miljoen dollar wegens minachting van het hof. Overigens is het enige echt belastende dat door Duke aangegeven wordt het gegeven dat hij het studenten handboek van Full Sail gekopieerd heeft. Wat in zijn nadeel spreekt is dat bij het kruisverhoor de advocaat van Full Sail moest toegeven dat Duke met zijn ‘verloofde’ de week daarvoor bij Full Sail was geweest. Op hun kosten! In ieder geval wil men van Full Sail zijde Eckart dagvaarden omdat ze absoluut niet geloven dat Eckart Gary pas in 1997 ontmoette. Gezien Eckarts spontane uitlatingen moeten we dat ten koste van alles voorkomen. Duke is klaar en bij zijn vertrek kijkt hij me nog even aan, waarbij als het ware “sorry” uitwasemt. Z’n ingevallen wangen tekenen hem, en eigenlijk heb ik best met hem te doen. In zekere zin heeft Gary hem over de kling gejaagd, vermoed ik. Na nog wat formaliteiten keert eenieder huiswaarts en breekt het weekend aan. Ik ga een heerlijk lang weekend uit met Astrid, verblijvend in de Marina bij Santa Cruz. Na deze opfrisser besluit ik een en ander aan ‘lawyer’ Mayanne Downs te bevestigen, met als vraag of ze Eckart in Nederland kunnen dagvaarden, dan wel op het moment dat hij zich bij de paspoortcontrole meldt. Tevens lijkt het me goed om de $1 miljoen waarschuwing erin te zetten en Eckart erin te kopiëren. De response komt snel, echter niet op de serieuze toon die deze affaire behoeft:

Deels moet ik er wel om lachen, maar ik vraag me daadwerkelijk af in welke gemoedstoestand Eckart dit geschreven heeft. Waar is hij uberhaupt? In ieder geval des te meer een reden om hem buiten schot te houden. We dobberen op Halloween af en Astrid gaat met de jongens naar de ‘Big K’ in Concord om geschikte kostuums voor hen te kopen. Op het moment dat Ivar een brandweer ‘outfit’ aan het passen is, komt een reporter van de Contra Costa Times langs. Ivar, nooit om een praatje verlegen of om te poseren, laat zich gewillig vastleggen. Na ‘nine eleven’ zijn politiemensen en brandweerlieden de nieuwe helden geworden. En aldus komt hij 31 oktober op de voorpagina terecht.

Dapper marcheert hij Halloween avond samen met Bo-Peter en Kaj rond om uiteindelijk met zakken snoep thuis te komen. Inmiddels hebben Astrid en ik zo’n beetje dezelfde hoeveelheid snoep uitgedeeld aan de ‘trick-or-treaters’ die in groten getale bij ons aan de deur komen. De volgende dag wordt Ivar 5, en met veel moeite krijgen we hem in bed, en uit z’n brandweerpak. Op Ivars verjaardag, Allerheiligen, komt na de mededeling op KCBS van gouverneur Davis dat één van onze prachtige bruggen het doelwit van terroristen is, een e-mail binnen van de gemeente Den Haag. Van de afdeling Economische Zaken. Zij hebben ons onder leiding van burgemeester Wim Deetman 29 maart bezocht. Een buitengewoon plezierige e-mail, mag ik wel zeggen, voortkomend uit een delegatie die ons na de Ex’pression toer razend enthousiast verliet. Waar het op neer komt is dat Den Haag ook een Ex’pression wil hebben, en of we maar willen aangeven waar de gemeente Den Haag aan dient te voldoen om daarvoor in aanmerking te komen. Soms heb je zo’n verzoek nodig om weer te beseffen dat we wel degelijk wat goeds doen. Het is niet zo dat er vanuit HQ de ‘Bosschuur’ enthousiast gereageerd wordt.

Eens te meer leer je dat motivatie toch grotendeels vanuit jezelf moet komen. We zullen de ‘lead’ maar vanuit Emeryville nemen, dat lijk me het beste. Gary steekt z’n hoofd om de hoek en verzoekt om een HR meeting met Kelly Backens en mij, vrijdagmiddag nog, inzake gerezen problemen met Digital Visual Media Director Rob Gibson.

Volgende week: discussie over de toekomst van Rob Gibson bij Ex’pression. Donkere wolken pakken zich samen over het door ons overgenomen Coastal Valley College.

Dat je af moet wachten hoe ze beginnen en hoe ze eindigen. Allereerst de zeer naar uitgeziene komst van Bo-Peter met vriendin Tiphanie uit Californië. Gezien eerdere ervaringen met internationaal luchtverkeer onder Covid-19 omstandigheden, wisten we dat het zelfs op het laatste moment nog mis kon gaan. Maar nee, alles klopte en de KL606 landde keurig rond kwart over zeven op Schiphol. Astrid stond om acht uur bij de gate om het mooie paar welkom te heten. Vreugde alom. Op de zeer prettige eetervaring met hen kom ik onderstaand nog op terug. In ieder geval was de eerste ‘highlight’ voor zondag een feit. De tweede zou Sparta-AZ worden. Broer Rob, zoon Ivar en ik hadden kaartjes gescoord voor die wedstrijd, maar helaas, Rutte verklaarde het stadion tot een “no go” gebied. Even terug; voor Rob’s verjaardag had Astrid middels een door Ivar gemaakte jubelfoto bij één der overwinningen van Sparta, een puzzel laten maken van 1000 stuks. Rob meldde dat hij het binnen een week had klaar gekregen om de puzzel te voltooien:

Ivar, de maker van de foto, heb ik linksboven ‘ingeplakt’.

Dat leek ons, vol spanning voor de TV gezeten, een talisman voor de wedstrijd tegen AZ. Echter, bij de rust keken we elkaar vertwijfeld aan bij een 0-4 stand in het voordeel van AZ, en daar kwamen we ook nog goed mee weg. Het leek een zaak van SM te worden om de tweede helft nog aan te gluren, maar wij Spartanen zijn wel wat gewend. En Sinterklaas kwam dit jaar in de vorm van AZ keeper Bizot. Eerst pakte hij een bal twee keer op, met als resultaat een gele kaart en een indirecte vrije trap 5 meter vanaf de goal. 1-4. Daarna keek hij vol verbazing een bal na die vanaf afstand het doel in wapperde: 2-4. Vervolgens torpedeerde hij een Spartaan binnen de 16. 2^e gele kaart, dus rood en een penalty. 3-4. De 4-4 was een prachtig doelpunt in de 90^e minuut. En dat zorgde voor hilarische tonelen in de woonkamer van de Laanens en tevens voor een perfecte zondag. Nu dus de eetervaring. Bo-Peter en Tiphanie nodigden ons uit voor een dinertje, hetgeen we volgaarne accepteerden. Na veel vragen kwamen we erachter dat het diner bij het met een Michelin ster bekroonde Loenense restaurant Tante Koosje plaats zou vinden. Dat vonden we veel te duur, Astrid voorop, ik mompelde nog “denk om je uitzet”. Bo-Peter sprak toen de gedenkwaardige woorden “we verdienen allebei goed en ik ben niet vergeten hoe jullie mij gesteund hebben”. Daar sloegen Astrid en ik dicht van, ontroerd als we waren. En sfeervol lekker was het:

Kortom, een heerlijk 5-gangen diner op een doodnormale doordeweekse dinsdag. En dat niet alleen, ook je zoon nog eens zien afrekenen. Ze worden zo snel groot! Afsluitend; woensdag alweer aflevering 80 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, en vooral niet geloven wat die lijp zuurdeeg van een Trump je tracht wijs te maken. Blijf verstandig en dus gezond!

De razendsnelle response van Eckart. De Belg schetst de nieuwe organisatie onder zijn supervisie.

En inderdaad, het antwoord van Eckart laat niet lang op zich wachten:

Met enige verwondering kijk ik er naar. Waarom laat Eckart de nieuwe leider niet reageren? Of is dit beïnvloeding van de Belg, zodat hij ons onderhanden kan nemen? Ik kan er niet mee zitten, we moeten door, uiteindelijk schrijven we geen zwarte cijfers vanwege de lasten die ons opgelegd zijn. En, bedenk ik me in de naneuk, lasten die nu als normaal ervaren worden. We hebben het ook nog druk met de golf aan negatieve informatie inzake ‘nine-eleven’, zoals het nu kortaf benoemd is. Onze nieuw aangetrokken HR-lady, Kelly Backens, heeft het al druk zat met het inventariseren van mogelijke problemen bij personeelsleden. Gary kan in ieder geval geen oog van haar afhouden. Zeker niet na mijn opmerking dat ze nogal een te kleine BH draagt, en dat het afleidt. “Should we address it,” vraagt Gary met glinsterende pretogen. Moet je daar nou iets van zeggen? Tja. “We’ve got bigger fish to fry,” deel ik Gary mee. Donderdag is het uiteindelijk zo ver dat we een klap op de ‘bottom line’ van de budgetten kunnen geven. We gaan zwart schrijven, ondanks de extra lasten, zij het dat we cashflowmatig wel extra geld dienen te ontvangen. De reactie van Frank Monstrey is heel wat positiever dan die van Eckart. Hij meldt dat hij begrijpt dat ik heel wat op m’n bord heb, maar moedigt me aan om meer van Eckarts vragen cq suggesties mee te nemen en wellicht er enige extra zaken aan toe te voegen. Ondanks de vriendelijke toon ontkom ik niet aan de ‘good cop, bad cop’ samenzwering. Het spel dient echter meegespeeld te worden, uiteindelijk is het de toon, lees resultaat, die de muziek bepaalt. Ook Eckart krijgt in de gaten dat de wereld na ‘nine-eleven’ drastisch veranderd is en derhalve van invloed op de boardmeeting.

Astrid wordt eveneens betrokken bij de organisatie rondom de informele receptie bij Eckart thuis in Berkeley. Het huis dat ze door en door kent na alle verbeteringen die ze daar aangebracht heeft, inclusief inrichting.

Kijkje in Hilgard, Berkeley

Gary en ik werken ons uit de naad om een pakket te vervaardigen waar ons board van achterover zal slaan, en 2 oktober is het zover. De ‘hard copies’ zijn verzonden en ik besluit om de bazen in Nederland een voorschot te geven op mijn inleidend schrijven met als titel ‘In Retrospect’. Het zal eveneens met de ‘hard copies’ naar de overige boardmembers gezonden worden. Eckart reageert onmiddellijk met een geweldig compliment, gevolgd door een enorme sneer:

Ik word er waarschijnlijk immuun voor, het doet me niets. Er wacht me een gesprek met Kelly Backens, waarbij ik een tactiek heb bedacht om in het algemeen een ‘dress code’ te bespreken. De 25-jarige Kelly komt prompt op tijd, en uitgedost als verwacht, mijn kantoor binnenstappen. Ze is vol enthousiasme en roemt de sfeer bij Ex’pression, zeker ook na de misère van ‘nine-eleven’. Ik laat haar even uitpraten, bespreek wat vaste agendapunten om vervolgens over ‘dress code’ te beginnen. “You see Kelly, some of the female students……..”, waarna ik ‘n verhaal opdis hoe sommige vrouwelijke studenten er zo sexy bijlopen dat de mannelijke tegenhangers behoorlijk van de kaart raken. Kelly is vol begrip en gaat een formele ‘dress code’ opstellen. Voordat ze de deur uit is, laat ik haar weten dat het ook voor de stafmensen geldt. “Got it Peter,” antwoordt ze zonder hapering. Nou, ik ben benieuwd. Onderweg naar de ‘Chamber of Commerce’ meeting in Berkeley bij Spenger’s Fish Grotto, deel ik Gary mijn bevindingen mee. Die moet erom grinniken. “She sure is a looker, Pete,” voegt hij er met een vette glimlach aan toe. 5 oktober valt het lang verwachte ‘overname’ document van Frank Monstrey, door Eckart Manneken Bizz genoemd, in de ‘bus’. Er doorheen bladerend, valt één organogram me onmiddellijk op:

De uitleg in een notendop: alle participaties van Ex’tent, vergaard door Eckart, gaan beheerd worden door de club van Monstrey, Bosschuur Capital geheten. Het gros van het Ex’tent personeel wordt overgeheveld naar Bosschuur Capital. Ik vraag me echt af of die daar nou zo blij mee zijn. Van de 21 participaties gaan er acht naar de met de Belg meegekomen Jan-Ru Muller, waaronder wij, Silent Planet en The Plant. De rest gaat naar de zeer door ons gewaardeerde Femke Groothuis. Zeker is ook dat Eckart en Bram een belangrijke stempel zullen blijven drukken op het geheel. “Who the fuck is Hill Capital Management,” merkt Gary heel terecht op. “Another Frank Monstrey entity, dear,” antwoord ik sarcastisch. “Maybe funded with Turkish money,” gooit Gary er bovenop. Wanneer je het hele plaatje bekijkt ga je bijna aan een snedig Amerikaans gezegde denken: “many chiefs, no Indians”. Maar we moeten roeien met de riemen die we hebben, en voorlopig dienen we ons te schikken in het plaatje dat de heren die de macht vertegenwoordigen, geschilderd hebben. Laten we de agenda eens bij de hand nemen voor activiteiten buiten de reguliere gang van zaken, stelt Gary voor. “Here goes,” ratel ik op. Aanstaande zondag de Ex’pression picnic, dat wordt genieten. Maandag oriëntatie klas 17. Dinsdag onderhoud met Summit Bank President Mike Zieman over een $5 miljoen rekening courant verhouding. 11 oktober voorbespreking met Eckart, Bram en Frank, ’s avonds gevolgd door een receptie bij Eckart thuis. Vrijdag de 12^e de boardmeeting, voorafgegaan door een lunch bijeenkomst met Eckart, Bram en Frank bij The Townhouse. Zondag daarop een Open House. De week daarop de voorbereiding van onze getuigenverklaringen bij de advocaten inzake de Full Sail affaire. “Stop,” kreunt Gary wanneer we bij z’n grootste pijnpunt aankomen. “What about our day to day business,” vraagt hij retorisch. Ja, dat gaat extra tijd kosten, ten laste van de familie. Ik zeg er maar niet bij dat we op dit moment niet genoeg geld in kas hebben om de mid maandelijkse salarissen uit te betalen. Uiteindelijk is het aantal “fucks” dat ik aankan ook maar beperkt!

Volgende week: een sissende boardmeeting. Spannend moment of de salarissen uitbetaald kunnen worden.

Nou, nou? Allemaal vouchers! Vrij naar het fraaie lied van Ronnie en de Ronnies. In ons ‘empty nester’ huishoudentje alleen al voor San Francisco, Praag en Griekenland. En dan laat ik de voorstellingen nog maar even buiten beschouwing. Komende zondag kunnen drie Laanens hun zuur bevochten kaartjes voor Sparta-AZ ook niet gebruiken, vanwege de nieuwe maatregels. En een voucher voor een gespeelde wedstrijd is natuurlijk niet mogelijk. Dat wordt dus aan de buis kluisteren. Wat wij ‘last moment’ nog mee hebben genomen is de verjaardag van jongste broer Rob. Hij nodigde oudste broer Hans en mij, uiteraard met echtgenotes, uit om zijn verjaardag te vieren in de evenementenhal van Culemborg. Een diner evenement in een hal met plaats voor 1000 mensen, waar gedekt was voor 200 met veilige afstand. En het moet gezegd, ze hadden het zeer sfeervol uitgedost.

Van voor naar achter: Schoonzussen Cintha, Mariette en Astrid. Broers: Hans, Rob en Peter

Het werd een mooi feest met dito voedsel, drank en entertainment. De kers op de taart was het opreden van Jeroen van den Boom. Rasartiest. Tegen twaalf nam hij met iedere tafel een selfie, met Astrid als laatste (de gluiperd). Ik heb haar mee naar huis moeten sleuren. Komt nog bij dat ze de BOB was, en Hans en Cintha met ons meereden. Is goed gekomen, lekker thuis nog wat van Jeroens repertoire gedraaid, dat kwam de rust ten goede. We zijn Rob en Mariette zeer erkentelijk. Was het vandaag geweest, dan zou het zonder twijfel geannuleerd zijn. Ook wisten we nog met oude buren en vrienden Marianne en Chris Groeneveld enige dagen Texel te scoren. Super. Om het Duitse niveau wat op te krikken, hebben we Chris en Marianne continu aangesproken met Herr und Frau Grönefeld, hetgeen de sfeer zeer ten goede kwam. Op gisteren na (reisdag) een paar heerlijke dagen beleefd in een wonderlijk mooi huisje met maar liefst drie slaapkamers en twee badkamers. Wat het ook zo leuk maakte was de naam van onze logeerdorp: De Cocksdorp. Leg dat maar eens aan een Engelsman uit! Nooit had ik kunnen bevroeden dat ik nog eens rond zou lopen in een juttersmuseum. Only in Texel!

Links Tinley (ik hoor hier niet bij), de Groeneveldjes en Astrid

Ook nog het verschil tussen jutten en jatten uitgelegd gekregen! ‘s Avonds, na het diner in een van de prettige Texel restaurants, gaven we ons bij een glaasje whiskey of port over aan het spel Kletspot, waar je door middel van indringende vragen met de billen bloot moet. Dat is te zeggen, wanneer je ze eerlijk beantwoord hebt. Meer hierover op verzoek. Gisteren ontroerd afscheid van elkaar genomen, en dan doet de ‘do not touch’ regel pijn. Een stevige knuffel had onze ‘happy’ gemoedstoestand het beste weergegeven. Echter, het ras stijgende aantal besmettingen geeft je geen keus. Wellicht kan zo’n uitstapje binnenkort ook niet meer, maar voor nu, in de tas! Dus mensen, let op de regels, neem de Trumpjes als voorbeeld. De president gaat op z’n krent. Woensdag alweer #79 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Wat voert die dekselse Belg nu weer in zijn schild?!

De speurtocht naar John Storyk. De naschokken van 9/11. Een sobere viering voor de ‘graduates’ van klas 10.

De ochtend van woensdag 12 september word ik met een zwaar hoofd wakker. De ramp van gisteren, de nervositeit onder de studenten, de vermissing van John Storyk, de vacature van HR-persoon, nu we Andromeda de laan hebben uitgestuurd, en hoe om te gaan met de afstudeerklas van aanstaande vrijdag. Het draait allemaal als een mallemolen in mijn hoofd. KRON Channel4 geeft als nieuws door dat enige honderden mensen dood verklaard zijn, maar dat er duizenden vermist worden, dus dat aantal gaat nog drastisch omhoog. De Contra Costa Times komt met een foto van drie heroïsche brandweermannen die tussen de puinhopen van de Twin Towers de Amerikaanse vlag hijsen. Een patriottische daad.

Een rilling loopt over m’n rug. Het ongeloof dat zoiets in eigen land kon gebeuren, valt door alle media niet in woorden te vangen. Voordat ik naar Ex’pression ga geef ik Astrid en de boys een extra dikke knuffel en druk ze op het hart voorzichtig te zijn. Wellicht wat overdreven hier in ‘suburbia’, maar toch. In de auto schakel ik de radio uit, de stortvloed aan nare berichten deprimeert me. De stemming in het Ex’pression gebouw is om het mild uit te drukken bedrukt. Gary meldt dat er nog steeds niets bekend is over Storyk. Communicatielijnen zijn of afgebroken of overbelast, en het luchtruim is tot ‘no fly zone’ verklaard. Maar de ‘show must go on’. Allereerst nemen we de beslissing dat ‘Graduation Day’ komende vrijdag doorgaat als gepland, ondanks dat vele geliefden niet in kunnen vliegen. Het schema van zowel Ex’pression als de ‘graduates’ biedt geen ruimte. Met de komende boardmeeting om de hoek moeten de budgetten tegen de realiteit worden gezet, zodat de Belg aan z’n trekken komt. Allereerst het Digital Visual Media programma. Tot de ontsteltenis van Gary en mij blijken er grove overschrijdingen te zijn in het salarissen budget omdat er dubbele bemanningen waren in zowel de klaslokalen als de ‘labs’. Vertwijfeld kijk ik Gary aan, dit is zijn pakkie aan. “Pete,” komt het er hortend en stotend uit, “Ed should have noticed.” Hij heeft een punt dat onze CFO aan de bel had moeten trekken, maar er is ook eigen verantwoordelijkheid. “You better talk to Rob Gibson about this,” bijt ik hem toe. Nu hou ik m’n hart ook vast voor het Sound Arts programma. Het plotselinge vertrek van Duke Zaffery komt ineens in een heel ander daglicht te staan. Even later komt Gary m’n kantoor binnenstormen met goed nieuws vanuit New York. Storyks vrouw Beth heeft gemeld dat John boven water is gekomen. Zijn vlucht vanuit New York was één van de twee met bestemming Los Angeles die niet gekaapt werd, en daardoor de dodelijke ‘crash’ in de Twin Towers ontliep. Gedurende de chaos die uitbrak, week het vliegtuig uit naar New Orleans. Aangezien na die verschrikkelijke dinsdag al het luchtverkeer verboden werd, voor John geen mogelijkheid om naar ons te reizen. Communicatie bleek de eerste dagen sowieso ook moeizaam te verlopen. In ieder geval grote opluchting. Tussen alle wanorde van het moment ook een interview met een potentiële HR kandidaat, Kelly Backens geheten. We hebben haast, ze heeft de juiste papieren en referenties, dus kost het ons een dag om haar in dienst te nemen. Frisse jonge vrouw die er zin in heeft. En, voegt Gary eraan toe: “good looking.” Kan niet ontkend worden. Vrijdagmorgen, ‘graduation day’, ik blader snel door onze ochtendkrant, de Contra Costa Times, en stuit bij één der katernen op een foto die het verschrikkelijke aantal van vermisten weergeeft:

Ondanks dat de haren op m’n armen recht overeind staan, beheers ik me om me niet mee te laten slepen. Vandaag zal ik voor de ceremonie, net als bij elke ‘graduation’, een speciale stropdas uitzoeken. Voor de studenten die dadelijk hun diploma krijgen moet het niet allemaal ‘ doom and gloom’ zijn. Het is een speciale dag die nimmer meer vergeten zal worden. Onze studenten zijn ook speciaal, ze hebben een passie die bij Ex’pression tot volle bloei komt. Ze vallen op in een menigte. M’n oog valt op de das met het zwarte schaap tussen alle witte schapen. Dat gaat ‘m worden.

Het begin van de dag voelt aan als het vervolg van een reeds rampzalige week. Het budget voor het Sound Arts programma vertoont dezelfde overschrijdingen als dat van het Digital Visual Media programma. De vraag die nu rijst is of Rob Gibson na Duke Zaffery ook het veld moet ruimen. Rob Gibson is vandaag 36 jaar geworden, wellicht geen goed moment. Parkeren we dus. De ceremonie is bedrukt, als verwacht, met Meyer Hall slechts voor iets meer dan de helft gevuld. Iedereen doet z’n best om er iets positiefs van te maken, maar de gebeurtenissen van 9/11 drukken een te zware stempel. Klas 10 zal dit nimmer vergeten. Ik zie uit naar m’n maandelijkse pokeravond met de Crystyl Ranchburen, maar onderweg denk ik eraan om het af te zeggen. Het weekend, bedenk ik me onder het rijden, dien ik de budgetzaken te analyseren om het resultaat in de loop van maandag naar de ‘leiding’ te sturen. “Fuck it,” zeg ik hardop, “ik ga vanavond pokeren.” Dat lucht op en Astrid, wetend hoe de week gelopen is, staat er zelfs op. Met m’n hand op m’n hart beloof ik vervolgens aan Kaj zondag naar z’n ‘baseball practise’ te komen. Ik ontdoe me van m’n ‘graduation’ kleding en rij naar Wally Gibson, die vanavond als gastheer aan de beurt is. Het kan niet anders dat de ramp van dinsdag in New York het gesprek van de avond wordt, gelardeerd met de nodige glazen whiskey. Er wordt nog wel gepokerd –‘dealer’s choice’- maar pit zit er niet in. Tegen half een gaat iedereen min of meer tipsy zijns weegs, het weekend is begonnen, maar zonder vreugde. Voordat we het weten is het alweer zondagavond, en hoewel we het luchtig proberen te houden voor de jongens, valt het ons soms zwaar te moede. En dat komt niet alleen door de naargeestige berichtgeving, maar ook door de zichtbare bescherming van zwaarbewapende politiemensen en militairen. Dat zijn we niet gewend. Maandag, tussen alle vergaderingen door, begin ik aan een Nederlands stuk voor Eckart, Bram en Frank. Al schrijvend besef ik dat dit niet goed zal vallen, maar dat ik het hoe dan ook zwart/wit ga brengen, geen al te rooskleurige plaatjes dus. Actie ‘schoon schip’ is begonnen. Nu er een aantal evenementen in New York zijn weggevallen, komt daar budget vrij. De ploeg met wie ik a.s. vrijdag voor het Audio Engineering Society evenement naar New York zou vliegen, is inmiddels op de hoogte gesteld van de annulering. Toch wel tot verdriet van de studenten die de stand zouden bemannen. Het MB5 evenement hebben we afgeschreven. Wanneer we de salarispost onder controle houden, kunnen er zwarte cijfers gedraaid worden. Even voor een in de nacht van maandag op dinsdag stuur ik de niets aan duidelijkheid over te laten e-mail eruit.

Ja, ik maak me zorgen over de response, maar heb wel het idee dat na implementatie van het nieuwe softwarepakket we de zaken beter onder controle hebben. Gaan er koppen rollen? Wellicht. Maak ik me daar nu zorgen over? Ik ben te vermoeid om het überhaupt in te kunnen schatten en rol als een blok naast Astrid ons bed in.

Volgende week: de razendsnelle response van Eckart. De Belg schetst de nieuwe organisatie onder zijn supervisie.

Onderstaand de e-mail die ik gisteren naar Tweede Kamerlid Omtzigt gestuurd heb:

Goedemorgen heer Omtzigt!

Na de brei die geproduceerd is door minister Dekker, overigens veel van hetzelfde van wat ik de afgelopen vijf jaar heb mogen lezen, een korte reactie mijnerzijds.

Waaraan voorbij wordt gegaan is dat veel van de zaken die benoemd worden en belemmerend zouden zijn, allemaal tot stand zijn gekomen NA de veroordeling van Singh. Dus ook NA de weigering van de Nederlandse overheid om hem überhaupt te ondersteunen. Van het laatste heb ik u reeds in 2017 wat staaltjes doen toekomen. Singh is indertijd zonder argumenten afgeserveerd. Alleen daarom al zouden de heren van Justitie en Veiligheid hun tijd beter kunnen besteden aan oplossingen dan ‘copy and paste’ praktijken.

Onze familie, en velen met ons, hebben ook een lange periode in het buitenland doorgebracht. Moeten die nu ook vrezen voor zo’n behandeling wanneer een corrupte ‘prosecutor’ (als bewezen bij Singh) scoort met een omgekochte getuige? Weet dat die Nederlanders in het buitenland ook de beste zijn in het helpen van Nederlandse bedrijven die uitbreiding zoeken. Daar maakt Economische Zaken gretig gebruik van. Laten we daarom ook proberen één Nederland te zijn.

Hopelijk blijft u zich inzetten voor die ongelukkige Jaitsen Singh. Oh ja, laat ministers Grapperhaus, Dekker en Blok weten dat ze daartoe niet naar Sacramento hoeven te vliegen, maar simpelweg telefonisch Governor Gavin Newsom kunnen benaderen.

En nogmaals het portret van de minister die de motie verafschuwde, maar toch besloot om er dan maar voor de PR wat non argumenten tegenaan te gooien:

Net als bij het geval Trump, distantieer ik me enige tijd van die man. De onder de radar propaganda gaat door: #FreeJaitsenSingh Zo, dat is eruit, nu even wat leuke dingen in deze gecompliceerde tijden. Trouwe lezers van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ weten dat we bij de ‘Townhouse’ niet alleen onze glorieuze momenten vierden, maar ook danig uithuilden. Hoe heerlijk dan dat je zo hoog aangeschreven staat dat je nog steeds op de speciale invitatielijst staat:

Fijn dat waardevolle klanten nimmer uit de annalen verwijderd worden! In onze tocht langs de Hanze steden belandden Astrid en ik de afgelopen week in Hattem. Wederom geslaagd, maar Kampen staat nog steeds bovenaan de lijst. Onderstaand plaatje bij het vroedvrouwenhuisje moest even geschoten worden:

Hattem betaalde voor bevallingen bij arme gezinnen. Mooi om te lezen, dat geeft nog eens een goed gevoel in deze egocentrische tijden. Die stadsvroedvrouw was vast een ‘influencer’ in die tijd! Voorts ben ik gisteren als jurylid gefilmd voor de Computable awards die 24 november plaatsvinden. Gelijk de eerst James Bond heb ik een paar maal één wenkbrauw opgetrokken. Ben benieuwd hoe dat uitgepakt is. Afsluitend: wees niet zo dom als in Tilburg waar ze de 0-4 nederlaag van Willem II uitbundig vierden met een vleug Covid-19. Blijf verstandig, blijf gezond! #78 komt sowieso a.s. woensdag uit. Wanneer je geen aankondiging ziet, gewoon naar www.peterlaanen.com gaan!

De officiële mededeling klinkt anders dan door Eckart verwoord. De mysterieuze achtergrond van de Belg. Een vreselijke dag breekt aan voor Amerika.

“Gary,” rond ik ons gesprek af, “I’ll check this Frank Monstrey guy in depth out, and for the time being we accept it on face value.” Het heeft momenteel geen zin om Eckart tegen ons in het harnas te jagen. Het lijkt zinvoller om onze Belgische ‘vriend’ en ‘leider’ nader te onderzoeken via zakenvrienden, en door een Dun & Bradstreet op hem te trekken. Dat zet ik allemaal in werking. Uiteraard ben ik wel benieuwd wat er uitkomt. Zorgen maak ik me over onze HR-dame, heel mooi Andromeda geheten, die deze week al twee keer een afspraak heeft afgezegd wegens huiselijke akkefietjes. Haar heb ik juist nodig om ervoor te zorgen dat tijdens onze groeiperiode de ‘manschappen’ goed geïnformeerd worden en sociaal begeleid. ‘Pain in the butt!’. Vrijdagochtend 13 juli, toeval?, komt rond 10 uur Eckarts officiële aankondiging van de overdracht van de leiding. Zoals altijd met een typisch, geestige Eckart inleiding:

De verdere inhoud laat niets aan de verbeelding over, zij het dat ik dit voor Gary moet vertalen die naast me oraal het Nederlands zit te verkrachten. In het kort komt het er op neer, grotendeels als telefonisch medegedeeld, dat Frank de hele portefeuille van Ex’tent, lees Eckart, gaat beheren. Frank onderzoekt momenteel de juridische materie en zal het beheer uitvoeren via zijn management B.V. “Christ,” kreunt Gary naast me, “I didn’t sign up for this!” Het kreunen van Gary zet zich voort wanneer ik vertaal dat Frank volgens Eckart de warmste en gezelligste Belg is die hij ooit ontmoet heeft. “Is there a God,” vraagt hij zich wanhopig toneel spelend af. “Frank wordt een strenge vader die op ons werk toeziet,” vervolg ik, “maar de ‘fun’ blijft behouden, en ook de warmte en de ‘personal touch’.” Eckart sluit als volgt af: “wij hier in de Bosschuur zijn in de afgelopen maanden vreselijk van Frank gaan houden, en ik ben ervan overtuigd dat alle anderen die hem nog niet hebben ontmoet dat ook zullen gaan doen”. Gary staart me vol ongeloof aan en mompelt, “Townhouse.” De lunch gebruiken we om een plan de campagne te maken. In ieder geval moeten wij de rijen gesloten houden. “Any info on Frank,” vraagt Gary hoopvol. De gevraagde informatie heb ik nog niet, maar iedereen werkt eraan. Vrijdag 20 juli is weer eindelijk zo’n dag waar je op prettige wijze ingewreven wordt waarvoor je het allemaal doet; ‘Graduation Class 9’. Begin maart kreeg ik bezoek van Marja Verhaart, een alleenstaande moeder, die uit wanhoop haar niet deugende zoon ingeschreven had bij Ex’pression. Zo’n zoon die absoluut geen ‘normaal’ onderwijs wenste. En sinds zijn start bij Ex’pression hield zij een dagboek bij, waarbij ze het volgende noteerde nadat hij een maand in het programma zat:

Ze beloofde me op de hoogte te houden en wilde me gewoon laten weten hoe gelukkig ze was geworden met deze ontwikkeling. Vandaag studeert haar zoon af en ik heb haar gevraagd of ik dit stuk uit het dagboek mocht voorlezen. Ook omdat het zo humoristisch is.

Geen probleem, en zo begint een dag die gekenmerkt gaat worden door pure vreugde. De opwinding vooraf, bij zowel de staf als de studenten, werkt als adrenaline. Een tikje nerveus rondlopend geniet ik van de feestelijke ballonnen en het banier bij de entree. Ouders en geliefden zullen vol trots de naam van ‘hun’ student herkennen.

We bereiden de ‘graduates’ voor wat er tijdens de ceremonie te gebeuren staat, en hoeveel tijd ze hebben voor een dankwoord. Vervolgens marcheren we onder luid applaus Meyer Hall binnen en begint de emotionele ceremonie.

Dankwoord Salvator Hernandez met links program directors Duke Zaffery en Rob Gibson

Het heeft iets weg van een ‘love fest’, hetgeen ook opgaat voor de receptie die volgt, waar woorden van dank ons om de oren vliegen. De hele weg naar huis heb ik later een niet weg te beitelen glimlach op m’n gezicht. Daarna weer de overgang naar de dagelijkse gang van zaken. Helaas draagt Femke haar werkzaamheden over aan de met Frank Monstrey meegekomen Jan-Ru Muller. Weer een nieuw gezicht. En of we er maar voor zorgdragen dat Frank op alle communicatie in-gekopieerd wordt. De teugels worden nog meer aangehaald. Ondanks alle sessies met Duke Zaffery, besluit hij een andere weg in te slaan, uitgeput van Gary’s bemoeizucht. Gezien alle ontwikkelingen, besluit ik om een relatief neutrale e-mail uit te sturen:

Na twee weken komt er een response van Eckart, waaruit ik concludeer dat hij er goed over nagedacht heeft, en deze en gene ondervraagd heeft:

En waarom alleen naar mij, met Bram en Frank in kopie. Wat verbergt hij? Het is een heerlijk zonnige septembermiddag wanneer ik het laatste stukje informatie inzake Frank Monstrey binnenkrijg. Is dit de hele puzzel, of mankeert er nog iets aan dit vreemde verhaal? Toen Eckart hem in Sjanghai ontmoette was Frank een stagiaire bij de Generale Bank van België. Daarna werkte hij vier jaar voor de bank in Turkije. Dan, hoe merkwaardig, begint hij plotsklaps voor zichzelf. Niet bepaald het pad voor een bankjongen. Maar nu de klap op de vuurpijl; hij blijkt ook de Turkse nationaliteit te hebben aangenomen. Dat is op z’n zachts uitgesproken merkwaardig. Gary reageert uitgesproken primair: “how did he get the money to start as a venture capitalist,” vraagt hij retorisch. Inderdaad, zoals gezegd, uiterst merkwaardig, wat heeft zich daar in Turkije afgespeeld? We besluiten het ‘for the time being’ onder de pet te houden. Thuis deel ik mijn verhaal met Astrid, die er ook met verbazing op reageert: “Turkije, tja, daar is van alles mogelijk.” De volgende ochtend rij ik om kwart over zes door Walnut Creek, onderweg naar Ex’pression. Het belooft weer een prachtige septemberdag te worden. Al rijdend overdenk ik dat er na het vertrek van Duke ook wat lijken uit de kast zijn gerold. En ook waarom dit aan Gary’s aandacht is ontsnapt. Nauwelijks op Highway 24 aanbeland onderbreekt mijn favoriete nieuwszender KCBS het reguliere nieuws om te melden dat in New York een tweede vliegtuig in een van de Twin Towers is geramd. Ademloos luister ik naar het verslag, waarna ik een slaperige Astrid bel om haar te zeggen dat ze de TV moet aanzetten omdat er iets vreselijks aan de hand is in New York. Op de automatische piloot rij ik Berkeley in om een ‘short cut’ naar Emeryville te nemen. Tijdens mijn rit rolt de ene na de andere verschrikkelijke boodschap uit de luidsprekers van de geluidsinstallatie. Met tollend hoofd parkeer ik de auto en loop bij Ex’pression binnen. Omdat Ex’pression een 24/7 school is, dag en nacht aan de bak dus, is er nog een behoorlijk aantal studenten die half huilend, half elkaar troostend rond de TV in de kantine geschaard zijn. Iedereen heeft wel familieleden of vrienden in New York, dit is Amerika, land van de onbegrensde mogelijkheden en dito verhuizingen. Terwijl de TV onheil blijft weergeven, proberen we de normale gang van zaken te hervatten. Dat valt niet mee. Andromeda, onze ‘Human Resource’ lady, weigert over de Bay Bridge te reizen, hoewel die nu net als de Golden Gate Bridge streng bewaakt wordt. Juist nu we haar hard nodig hebben om rust te creëren. Daar is het laatste woord nog niet over gezegd. De dag voltrekt zich puur met woorden van troost en wegpoetsen van tranen. Even voor half zeven, net voordat ik naar huis wil rijden, stopt de jeugdige John Scanlon, vervanger van Duke Zaffery, me. “We lost track of John Storyk, he was supposed to get in from New York City today.”

Archieffoto John Storyk

Storyk, niet alleen onze soms verguisde sterarchitect, maar tegenwoordig ook professor voor ons curriculum onderdeel akoestiek, is niet meer te traceren. Dat, gevoegd bij het gekaapte vliegtuig dat onderweg naar het Pentagon neergestort is, brengt visioenen teweeg van nog meer onheil. “No conection anywhere,” sluit Scanlon af, hetgeen klopt, alle communicatielijnen zijn geblokkeerd. John weet dat ik te allen tijde bereikbaar ben wanneer ik hem een geruststellende ‘hug’ geef, waarna ik me via Berkeley naar Highway 24 worstel. Daar schieten de tranen in mijn ogen wanneer ik zie hoe  vaderlandslievende Amerikanen op elk viaduct waaronder ik rij solidariteit met hun land verklaren, en medeleven met hun landgenoten in New York.

Zeer emotioneel om mee te maken, en dat deel ik ook met Astrid en de kinderen. Op hun school zijn kinderen uit de klas gehaald en is iedereen eerder naar huis gestuurd. Het wordt een droevige avond, we voelen ons onderdeel van rouwend Amerika.

Volgende week: de speurtocht naar John Storyk. De naschokken van 9/11. Een sobere viering voor de ‘graduates’ van klas 10.