Laanen's Luim

Gisteren hebben we met partyboot Opa de Ruyter de Loosdrechtse Plassen en de Vecht aangedaan. Ruim een dozijn Multi Function getrouwen, sommigen met aanhang, hadden behoorlijke afstanden en verkeersstremmingen getrotseerd om weer bijeen te zijn. Ruim 31 jaar geleden nam ik afscheid van het ietwat geforceerde huwelijk van fusie partners Multihouse en “ons” Multi Function, herdoopt tot Multihouse.

Ondanks de prachtige afscheidsreceptie die me aangeboden werd in het nu herbouwde ‘Le Canard Sauvage’ Vinkeveen, zag ik er in mijn afscheidsspeech toch vrij ongelukkig uit. Maar soit, het is toch nog goed met me gekomen. Daar waren ze dan, die twintigers en dertigers uit de zeventiger en tachtiger jaren. ‘Forever young’ schalt er in onze hoofden. Er is dan ook nogal wat gebeurd in de ruim 10 jaar die we samen doorbrachten. In ons beginjaar (1976) hadden we reeds een hattrick aan faillissementen kunnen scoren. Is niet gebeurd! Ik mag het graag aan jonge leergierige ondernemers vertellen; mocht je ten onder gaan, dan mag je jezelf niets kunnen verwijten. In 1976 kaapten we een computer bij een client die weigerde ons te betalen. Jaren later ruim belicht in Computable:

Omdat onze oorspronkelijke leverancier Digital plotsklaps 18 maanden levertijd op ons bordje legde, dienden we om een faillissement te voorkomen een alternatief vinden. En dat vonden we in een systeembouwer, Systime geheten. Tot onze schrik konden die echter het operating systeem niet leveren. 1977 werd dus het jaar dat wij ons dus tot de eerste hackers konden rekenen. Van de programmeertaal Dibol van Digital maakten wij Sybol voor Systime (ik gebruik de afkortingen om verdere hokus pokus te voorkomen). Illegaal? Best wel, maar in liefde en oorlog is alles geoorloofd! En daarna begint het groeiproces, je groeit zo hard dat je het lievelingetje van de bank wordt, totdat….. Totdat ons filiaal in Duitsland (Hamburg) omver viel. Lang verhaal over misbruik (niet te weinig) en niet goed opletten mijnerzijds. Wederom voer voor jeugdige ondernemers. Het lievelingetje van de bank, we schrijven 17 september 1982, veranderde plotsklaps in een onoplettende verkwister van de eerste orde. We overleefden het, en ik kon het in mijn Luim van 14 oktober 1987 in de Automatisering Gids van me afschrijven, met naam en toenaam:

1986 werd het jaar dat Pierson de mist in ging en Multi Function Computers tijdens de beursgang begeleid werd door de Amrobank. ‘There is a God!’. Overigens is er in genoemde 10 jaar nog veel gebeurd dat of lezenswaardig is of curieus, het waren immers de cowboy jaren van de automatisering. In het voorafgaande is de “we” factor groot, zonder hen was het nooit gelukt. Sommige van de afschrijvingen die ik kreeg voor de reunie waren ronduit ontroerend, en ook zijn er teveel ons ontvallen. “We” gingen dus aan boord, veelal vijftigers, zestigers en een tweetal zeventigers. Maar tijgers op het gebied van anekdotes en innemen. Opmerkelijk: van de zes mensen die eind 1976 op de loonlijst stonden, waren er drie van aanwezig! En de saamhorigheid aan boord was groot, slechts een paar (!) rimpels hier en daar vormden het verschil tussen het heden en onze glorietijd. Queen zong nogmaals onze all time favoriet “We are the champions”, en gisterenavond voelden we ons ook zo.

Nu……ik spreek niet voor de anderen, ben ik enigszins brak. Nu kan dat laatste ook komen van donderdagavond toen een overduidelijk bijziende scheidsrechter Sparta een loepzuivere penalty onthield. Het ‘was nou maar naar specsavers gegaan’ klinkt nu nog geinig, maar mocht het morgen zo zijn dat Sparta degradeert vanwege een niet gegeven penalty, dan zijn de rapen gaar! Een videoref die het aangeeft, een scheidsrechter die het aan alle kanten mag bekijken om vervolgens Emmen een doeltrap te geven. Schande! Wanneer de paroolzitting van Jaitsen Singh in september ook zo verloopt, dan zie ik het somber in. Mocht ik voor die tijd Gouverneur Brown kunnen bezoeken in Californie, dan raam ik de kans op gratie eigenlijk groter. Schreef ik net ‘There is a God’, dan hoop ik van ganser harte dat deze God zijn zegen geeft aan zijn kind Jaitsen Singh. Amen!

Songfestival presentatrices in Portugal die me hevig deden verlangen naar het presentatieteam dat ons bedient in ons timeshare resort in het Mexicaanse Los Cabos. En die zijn overdag ook nog eens een keer het fitness team! Wat een armoe!

Jeetje, die lui komen me bekend voor! Sparta, dat qua prestatie niet veel onderdeed voor het Eurovisie songfestival niveau, tegen het al even armetierige FC Dordrecht. Morgen de ontknoping van de eerste halve finale. Gaat het Sparta-FC Emmen worden? Ook geen lekkere tegenstander. Wat er ook gebeurt, volgend jaar koop ik toch een seizoenkaart. Hallo, ruim 60 jaar supporter, dat neem je niet zo maar weg!

De beroemde filmster Jayne Mansfield betrad in 1957 het (toen nog) heilige gras van Sparta voor de wedstrijd tegen DOS (gefuseerd in het het huidige FC Utrecht). De goed uitziende DOS keeper Frans de Munck, de bekende zwarte panter, was nog even verbouwereerd van de kus die hij van haar kreeg toen de 1-0 van Sparta een feit werd. Dat was het, Sparta kwam niet meer aan de bak en DOS won met 1-7, tot dit seizoen de grootste thuisnederlaag. Wie won er ook alweer dit seizoen… Enfin, waar het om gaat is dat ik er in 1957 bij was (met grote kinderogen). Genoeg over mij. Nee, even dit nog; deze week ook een check-up gehad, bloed, urine, je kent het wel. Laat ik nou verrassend gezond blijken te zijn. Een minpunt, letterlijk, het afgelopen jaar 2 centimeter gekrompen. Alles opgeteld ben ik de laatste 5 jaar zo’n 5 centimeter korter geworden. Zelf dacht ik dat m’n kinderen en kleinkinderen alsmaar aan het groeien waren, blijk ik te krimpen. Wat een schrikbeeld, dadelijk moet ik op m’n tenen staan om de koelkast te openen. Maar goed, genoeg over mij. Nu even over Singh. BuZa heeft te kennen gegeven dat ze een aanbevelingsbrief begin volgende week gaan sturen naar Gouverneur Brown om mij te ontvangen en zodoende gratie voor Jaitsen Singh bespreekbaar te maken. Dat betekent niet dat er een vrijbrief ligt, maar het betekent wel vooruitgang.

Zo wil ik hem in september (of eerder) graag zien, een glimlach na 35 jaar onterechte gevangenisstraf. Op naar de zo zeer verdiende vrijheid! Nu een chronologisch opsomming van mijn schermutselingen met Microsoft. 30 april 2018: ik besluit op mijn nieuwe terabyte machtige HP desktopcomputer Microsoft Office 365 Personal te bestellen. Alles loopt op rolletjes, de proefcent wordt ingehouden (zie onderstaand) en het downloaden van Office 365 loopt gesmeerd. Lekker aan de slag!

30-04-2018iDEAL

EUR -0,01

Tegenrekening/IBANNL60 ABNA 0593 3408 17

Ten name vanMicrosoft by Adyen

Omschrijving4615250909188295 0030002842771856 Microsoft ? NL64RABOxxxxx5199 pasnr.3xxx/007

Rentedatum30-04-2018

Verwerkingsdatum30-04-2018

Transactiereferentie30-04-2018 14:22 0030002842771856

Doel van overschrijvingEPAY

Ha, dat had je gedacht! Zondag 6 mei word ik verrast door onderstaande berichten:

Hallo Laanen The Brand,

Je ontvangt dit bericht om te bevestigen dat je abonnement op Office 365 Personal is beëindigd op zondag 6 mei 2018.

We vinden het jammer dat je vertrekt en zouden je graag op enig moment weer welkom heten. Als je van gedachten verandert, ga dan naar https://office.com/renew, en volg de stappen om je abonnement opnieuw te activeren.

Hartelijk dank!

Het Microsoft Office-team

Hallo,

Bedankt voor uw aankoop bij ons.

Uw betalingsprovider kon helaas de betaling niet goedkeuren.

We hebben de licenties voor Office 365 Personal ingetrokken.

Vervolgens dwaal ik eindeloos door het doolhof van Microsoft ‘hulp’: gaat niet lukken, de virtuele assistent stuurt me allemaal nutteloze informatie. Bellen kan maandag weer van 09.00-18.00. Maandag 7 mei, 09.05: slechts drie minuten in de wacht en vervolgens een vrolijke dame waar ik me via mijn e-mail adres moet aanmelden. Na een kwartier van alles en nog wat geprobeerd te hebben meldt ze me neerslachtig dat ze mijn e-mail adres niet thuis kan brengen. ‘Maar’ breng ik ongeduldig uit, ‘daar sturen jullie de e-mails heen die ik voorgelezen heb’. Ze belooft me dat ik binnen een uur teruggebeld wordt. En zowaar, om 10.07 word ik opgebeld door ene Andrea. Uit de herhaaldelijk hinderlijk onderbroken gesprekstroom begrijp ik dat mijn e-mail adres ‘gevonden’ is. Mijn vraag of dit een buitenlandse lijn is bevestigt ze, vandaar het hakkelend-achtig doorkomende gesprek. Het klinkt als een skypegesprek in de vroege dagen van skype. 10.13 belooft ze dat ik teruggebeld wordt. 11.34: nog steeds niets, ik besluit om opnieuw de bestelling te plaatsten. 11.36: bericht dat de verwerking van de betaling niet is gelukt. Nu dreig ik mijn geduld te verliezen, immers alle andere betalingen lopen via dezelfde rekeningen en worden prompt afgeschreven. Na op mijn lip gebeten te hebben, besluit ik om 11.38 weer de microsoftstore te bellen. Na 6 minuten naar vrolijk pianospel geluisterd te hebben komt Luuk aan de lijn en lopen we weer door diverse verificaties heen. Mijn Amerikaanse creditcard werkt ook niet, waarna Luuk me adviseert om Wells Fargo te bellen om de ‘buiten Amerika’ blokkering ongedaan te maken. Daarna zal hij me terugbellen. Wells Fargo gebeld, blokkering ongedaan gemaakt, waarna Luuk inderdaad terugbelt. Het lijkt erop dat wanneer je teruggebeld wordt, in ieder geval vandaag, dat de stem met horten en storen doorkomt. Dat moet Microsoft ook doorhebben omdat alles opgenomen wordt. Nu hang ik op het is niet verstaanbaar. 13.37 krijg ik Liesbet bij de microsoftstore aan de lijn die het verhaal kent en mij een link stuurt zodat ik Office 365 een maand gratis kan gebruiken alvorens de betaling ingaat. Halleluja, het werkt als voorspeld. Tevens stuurt ze me nog een e-mail ter bevestiging met een referentienummer. In ieder geval waren de mensen die me getracht hebben te helpen superaardig (bravo Microsoft!) maar de electronische hulpmiddelen onder de maat. Hey Microsoft, is AI (artificial intelligence) een ideetje?

Deze vraag werd mij meerdere malen gesteld nadat ik de ultieme aankondiging had gedaan dat het boek “Uit de (Amerikaanse) school geklapt” er daadwerkelijk gaat komen. Welnu, na de eerste ordner gevuld te hebben met de eerste 30 jaar van mijn leven; weinig jeugdfoto’s, veel voetbal en een scharrig begin van mijn eerste onderneming, vulden de volgende 20 zich vanzelf.

Uit die 20 heb ik vijf ordners gedistilleerd met teksten en foto’s die specifiek op Ex’pression College for Digital Arts slaan, inclusief de illustere figuren die ik eerder genoemd heb.

Omdat ‘fact checking’ (bijna) altijd de ‘name of my game’ is geweest, bewaar ik mijn agenda’s reeds sinds 1974. Het lijkt me dat ik nu wel aan de slag kan. Sterker nog, de volgende hoofdstukken zijn alweer geschreven: ‘De kelder van Kasteel Moersbergen’ en ‘Winterpark Florida’. Elke pagina die ik schrijf brengt weer een golf van herinneringen met zich mee, sommige gelardeerd met pure adrenaline, sommige met een gevoel van geluk of weemoed. Wel interessant dat het na meer dan 20 jaar je nog steeds zo raakt. Bevrijdingsdag. Het kan geen toeval zijn dat over precies vier maanden de paroolzitting voor Jaitsen Singh geprogrammeerd staat. Wordt 5 september 2018 Jaitsens bevrijdingsdag? Zoals bekend mag worden geacht maakt het Emmy award winnende Amsterdamse Submarine een documentaire over wat er zich allemaal afspeelde qua misdaad, de omstandigheden, de veroordeling en de implicaties die het had voor de familie van Jaitsen Singh. Het script en de regie is onder de vleugels van niemand minder dan Hans Pool:

In 2009 kreeg hij de eervolle vermelding Nipkowschijf voor de 7-delige tv-serie “Van Moskou tot Magadan”. Naast vele andere producties laatstelijk in het nieuws met de Human serie van Adelheid Roosen en Hugo Borst Ín de Leeuwenhoek’. Gisteren deed hij met geluidsman Pepijn Loosdrecht aan om onze kant van de Singh ‘saga’ vast te leggen. Tevens legden ze in Den Haag de gang van Jaitsens zus Sieta en mij vast naar het ministerie van Buitenlandse Zaken. De vraag “wat is het belangrijkste wat jullie vandaag willen bereiken”. Antwoord: “als special envoy voor Buitenlandse Zaken bij Gouverneur Brown geintroduceerd te worden om gratie te bepleiten”. Sieta, enigszins gespannen en emotioneel wil weten wat er nu daadwerkelijk gedaan is.

Na wederom een allerhartelijkste ontvangst werden we qua updates niet teleurgesteld. Uiteraard worden we voor wat betreft sommige starre regels enigszins onpasselijk, enige flexibiliteit zou onder de omstandigheden geen kwaad kunnen. Maar als toegezegd, we houden het onder de pet. Na uitgelegd te hebben dat het gevaarlijk is om op een paard te wedden (parool) omdat, wanneer dat niet lukt, Jaitsen waarschijnlijk in een kist de gevangenis verlaat, leg ik het plan voor om mij als envoy op pad te sturen, hetgeen hartstochtelijk door Sieta ondersteund wordt. Helaas, dan zou ik onderdeel van BuZa worden, en dat kan dus echt niet. Het best haalbare is een aanbevelingsbrief naar Gouverneur Brown om mij te ontvangen en gratie te bepleiten. Eigenlijk best teleurstellend, hoe gecompliceerd kun je het maken?! Even afwachten, ook omdat het via “San Francisco” moet lopen! Echter, de tijd vloeit nu daadwerkelijk als droog zand door de vingers, haast is geboden. Laat deze bevrijdingsdag ook de bevrijdingsdag over vier maanden (of eerder bij gratie) worden voor Jaitsen Singh!

Het is alweer bijna twee jaar geleden dat we ons nestelden in Loosdrecht. De tijd raast aan ons voorbij, waarbij ons ruim 17 jaren Amerikaans avontuur veel verder weg lijkt. Mindf*ck, zo lijkt het. Wel schreef ik het onderstaande in de Luim van 12 november 2016:

“Voor het eerst in mijn bestaan ben ik lid geworden van een politieke partij; D66. Niet alleen vanwege de zaken waar ze voor staan, of tegen het gevaar Wilders, maar ook omdat lijsttrekker Pechtold een van de weinigen was in de Nederlandse politiek die zei waar het op stond”.

Niet alleen dat, maar toen D66 in onze Gemeente Wijdemeren lijstduwers nodig had, konden ze op mij rekenen, zolang niemand maar op me zou stemmen.

Ondanks dat ikzelf met drie stemmen naar het kieslokaal toog, gingen ze allemaal naar lijsttrekker Boermans. Toch heeft er iemand op mij gestemd, en die krijg ik nog wel te pakken! Echter, de gebeurtenissen van de afgelopen week inzake alle vergeetachtigheden betreffende de afgeschafte dividendbelasting memo’s heeft mijn eerdere stelling over mijn ‘fiere’ leider Pechtold nog verder bijgesteld. Het kado’tje dat hij van een Canadees kreeg deed hij af als een privezaak…..wat stelt zo’n appartementje nou helemaal voor! De leugenachtige Zijlstra verdedigde hij zonder van de hoed en de rand te weten en het paradepaardje referendum liet hij vallen als een baksteen. Is dit nu het verschil tussen oppositie en aan de macht zijn? Dus toch coalitie een, vaderland twee. Business as usual. Oh ja, over die affaire met de dividendbelasting hoef ik verder niet uit te weiden, daar is bijna alles al over geschreven. Onderstaande cartoon gaf voor mij het beste weer wat er speelde:

Oh, wat begonnen wij het afgelopen weekend met een heerlijke ‘big fat Heerenveen wedding’. Reeds het binnenrijden van het prachtige Friese landschap is een waar genoegen. Immers, waar vind je elders zo’n entrée voor ons Laanens:

Zullen ze een ‘a’ vergeten zijn,nou en? Bij Hotel Oranjewoud aangekomen, waar de huwelijksviering plaats zou vinden, laafden we ons in de zon aan de geneugten des levens. 20.30 begonnen de festiviteiten en gezegd moet worden dat we hier over een feest praten van de eerste categorie; van de DJ tot de saxofoniste en de ‘John Travolta’ dansvloer, waarbij twee belangrijke elementen zeker niet vergeten waren, de voortdurende aanvoer van hapjes en drankjes. Bravo! En ja, er was genoeg aandacht voor het bruidspaar:

Wat het nou zo superleuk maakt is het gegeven dat bruidegom Ton zo’n 33 jaar geleden bij mij begon als stagiere! Geweldige carriere gemaakt en de oude baas niet vergeten. Ton en Saskia maken een geweldig koppel, het geluk straalde er vanaf. Zeer voldaan tuimelden Astrid en ik uiteindelijk onze hotelkamer in en gaven ons over aan een welverdiende nachtelijke sluimerparty. De rest van de week bewoog zich, behalve dingen die ik me niet herinner (!) eigenlijk volgens de zelfde lijnen, afsluitend met een zeer welverzorgde aangeklede Koningsdagborrel bij schoonzus Danielle en zwager Aldert in Mijdrecht. Feestweek dus, hetgeen waarschijnlijk niet gezegd kan worden van onze arme gevangene Jaitsen Singh. Via zijn zoon Suren kreeg ik hem een aantal minuten aan de telefoon, gehinderd door de steeds terugkerende irritante boodschap dat we gemonitoord werden door het gevangeniswezen. Weer een beetje taktiek en zorgen besproken. Hopelijk hem ook wat moed ingesproken. Wat hebben we het dan goed mensen. Geniet van het weekend.

Het gaat nu toch gebeuren, het boek dat ik in de Luim van 4 april 2009 aankondigde als ‘The Ex’pression Years (werktitel: ‘Uit de school geklapt’)’ gaat er nu echt komen. Na al die jaren kan ik er helder over vertellen, zeker ook nadat ik alle faxen (!), e-mails, correspondentie, foto’s en agenda aantekeningen in 5 ordners op datum opgeslagen heb. Daarnaast is het 10 jaar geleden dat Eckart van ons heenging (veel fanfare over geweest) en worden alle al dan niet terechte emoties tot hun juiste proporties terug gebracht. Een element dat ik toevoeg is de invloed van bepaalde gebeurtenissen op de familieleden van de hoofdpersonen. In TV series als ‘The Sopranos’ en ‘Narcos’ wordt dat glashelder in beeld gebracht, hetgeen mij inspireerde om ook aantekeningen dienaangaand nogmaals door te nemen en op te nemen. Soms kruipen de rillingen best over je rug wanneer je alles herbeleeft. Onderstaand de oude goeroe op de voorpagina van de VPRO gids van 22 juli 2000, inclusief een prentje van onze prachtige school (college). Daaronder de introductie van het boek zoals aangekondigd in 2009.

“Een half jaar voordat Eckart overleed had ik een ‘reinigend’ gesprek met hem in zijn Berkeley onderkomen. Een heerlijk huis dat ik voor hem gekocht had (met zijn geld), en ‘aangekleed’ was door mijn wederhelft Astrid. In onze voortuin staat de ‘Eckart’ palmboom die hij ons schonk uit dankbaarheid voor Astrid’s aktiviteiten. Sinds begin 2004 werd onze relatie verstoord door een behoorlijk aantal aanvaringen (meer hierover in voornoemd vermeld boek). Oktober 2007 werd de maand dat wij het allemaal weglachten en weer de jonge ondernemers werden van de eind 70-er jaren. Nu, even meer dan een jaar na zijn overlijden, wordt het voor mij steeds duidelijker dat externe stoorzenders daarvoor verantwoordelijk waren. Ondanks Eckart’s briljante invallen en strategieen, sloeg hij meermaals de plank mis wanneer het ging om het aantrekken van vertrouwenslieden. Ook hier kwam wantrouwen bij het geld om de hoek kijken, hetgeen meermaals zijn besluitvorming vertroebelde.”

Het wordt een persoonlijk businessboek, veel te leren, ook vanwege flashbacks naar eerdere gebeurtenissen bij vorige ondernemingen die ik geleid heb. Dat ik mijn agenda’s sinds 1974 bewaar is op zeker een grote +, evenals de input van vele ‘grootheden’. Een update volgt na mijn bijeenkomst met een gerenommeerd PR bureau begin mei. Wat bij ons enorme vreugde schept is het succes van een mensenkind dat je practisch vanaf de geboorte kent, Naomi van der Linden:

In 1986 leerde ik mijn heerlijke echtgenote Astrid echt kennen, en met haar een aantal OK zusters in opleiding te Leiden. Een van die jonge dames heette Maaike, die een kleine 5 jaar later zou bevallen van Naomi. Wat maakt Naomi zo biezonder? Haar eenvoud, haar talent, haar vermogen om ook in piepkleine zaaltjes alles te geven, ongeacht het aantal mensen. Dat laatste hebben we ook persoonlijk meegemaakt. En nu dit grote succes! Maar ook hoe ze harmonieert met alle mensen in haar omgeving. Een prachtig mens waar vader Theo en moeder Maaike enorm trots op kunnen zijn. Maar eerst zijn grote mensen klein:

V.l.n.r. onze zoon Kaj, nu Firefighter/Paramedic in South San Francisco, Naomi, onze zoon Bo-Peter, nu voor het Amsterdamse WUA een vestiging aan het opzetten in Californie, en daarnaast Naomis broer Bob, Creatief Directeur 13C in Den Haag. Mooi kwartet toch?! Graag sluit ik af met een van de beste e-mails die Elon Musk onlangs verzonden heeft (met dank aan Sprout): “Loop weg uit een vergadering of een telefonisch overleg, zodra het duidelijk wordt dat je geen waarde toevoegt”, draagt de ondernemer zijn medewerkers op. Ook ‘frequente’ besprekingen worden wat Musk betreft geschrapt, “tenzij je te maken hebt met een extreem urgente kwestie”. Niet alleen voor Tesla zinnige adviezen, dunkt me. Nu we naar Koningsdag toelopen, wil ik nogmaals de foto (shop) van vorig jaar herhalen van Jaitsen Singh:

Nee, zo zal Jaitsen het niet in de gevangenis vieren, maar vergeten mag hij niet worden! Heb een groots weekend en heb je naasten lief.

Sparta-VVV op de rol stond. Een komisch drama in vier bedrijven. Deel 1: weer zo’n wedstrijd die Sparta moest winnen om uit de buurt van het direkte degradatiespook te blijven. Met ruim 10.000 mensen weer uitverkocht. De wedstrijd begon als alle voorgaande afleveringen; we kwamen met 1-0 voor en voor rust scoorde VVV de gelijkmaker. Illustratief voor Sparta hoe dat doelpunt tot stand kwam: eerst stopt doelman Jannick Huth voortreffelijk een penalty, waarna hij minuten later een bal door z’n benen in het doel laat huppelen. Een hoorbaar gekreun gaat door de tribune. Rust 1-1 dus. Deel 2: “Pa”, roept Ivar, “je naam staat op het videoscherm”. “Huh”, reageer ik intelligent, en voorwaar, ik heb €100 aan casino fiches gewonnen, alsmede een getekend Sparta shirt.

Dan moet deze wedstrijd dus goed uitpakken. Dat leek in eerste instantie niet het geval te zijn, VVV kwam op voorsprong: 1-2. Deel 3: 10 minuten voor tijd staan we nog steeds achter, wanhoop maakt zich van ons meester. Echter, de zangtribune naast ons met de meest fanatieke Sparta supporters gaat onverdroten door en lijkt de spelers moed in te zingen. Nummer 10, de man uit Volendam, die we de hele tweede helft niet gezien hebben, scoort twee maal en het Kasteel ontploft. Robert Muhren wordt uitbundig toegezongen, mensen vallen elkaar huilend in de armen…..nou ja, dat laatste is niet helemaal waar, maar de vreugde heerste alom. Na een biertje in De Bosselaar (uitspanning onder het Kasteel) met Ivar, diens medestudent uit Venezuela Pietro en mijn voormalig voetbalmaatje Koen Bulsing, begon deel vier. Rond 12.15 kwam ik even voor De Meern plotsklaps stil te staan, kortom, geen auto maakte een voorwaartse beweging. Echter, niets kon mijn goede humeur nog bederven, zij het dat na zo’n 20 minuten toen we weer langzaam begonnen te bewegen, een zeker ongeduld zich van mij meester maakte. Rond 1.15 ‘s nachts thuis aangekomen, tijd voor letterlijk een nachtmutsje. Bleken het hooligans van ADO, Utrecht en Feyenoord geweest te zijn die bij het wegrestaurant lekker aan het knokken waren. Door mijn gestommel was ook Astrid wakker geworden, en die schoof ook nog even aan om mijn prijs te bewonderen. Gedenkwaardige wedstrijd uiteindelijk! Momenteel hou ik me bezig met een reunie van mijn ouwe automatiseringskluppie Multi Function Computers, dat 10 jaar (1976-1986) onder die naam triomfeerde. En zo pakten we de concurrentie aan:

18 mei gaan we met partyboot Opa de Ruyter de Vecht en de Loosdrechtse Plassen onveilig maken. Kejje nagaan, al die jonkies zijn nu zo’n 32 jaar verder! Ben benieuwd naar al die verhalen. Zeker weten dat er behoorlijk opgeschept gaat worden over gecompliceerde programma’s die vervaardigd werden in kilobytes waar nu terrabytes voor nodig zijn. Tovenaars waren we, jonge goden! Mijn held, wijlen Peter van Straaten, werkte graag mee aan onze reclamecampagnes over totaalconcepten:

Ah, mooie tijden die op het water een extra dimensie krijgen. Dadelijk even Dean Martin spelen: “Memories are made of this”. Begin mei maken Sieta, de zus van Jaitsen Singh, en ik onze opwachting bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Persoonlijk denk ik dat de beste benadering is om mij als ‘special envoy’ van Minister Blok naar Gouverneur Jerry Brown te sturen. Immers, ik ken de zaak van de hoed tot de rand, ik heb het volle vertrouwen van Jaitsen, ik spreek Amerikaans, ik heb een onderscheiding van de Senaat van Californie in mijn zak, en……

Ik ken Jerry Brown, bovenstaand onder mijn toeziend oog sprekend als Burgemeester van Oakland. Hoe makkelijk kan het zijn, ook al omdat Jerry Brown aan zijn laatste termijn bezig is en derhalve gratie gezind! Ter afsluiting; dat is toch een inkopper?!

Kleinzoon Felix kon voor zijn 16e verjaardag een kado naar wens krijgen, of geld om zelf wat te kopen, of met opa op 1 april Sparta’s 130e verjaardag op het Kasteel vieren. Hij koos voor het laatste.

Zoals wellicht bekend heb ik hem van zijn Feyenoord vader (mijn oudste zoon Rick) afgetroggeld om hem Sparta fan te maken. In ieder geval heeft hij geleerd wat lijden is als supporter van Sparta. Rond 12.30 kwamen we bij het Kasteel aan, waar het al gezellig druk was. Even de lange rij voor het buffet genegeerd en het Sparta museum bekeken.

Vervolgens hebben we het heilige, nou ja…., kunstgras van Sparta betreden. Er liepen wat spelers van het eerste rond die handtekeningen uitdeelden, er konden ballen door gaten in het doel geschoten worden, en er waren luchtkastelen voor de kleintjes. Belangrijk om vast te leggen voor het nageslacht, Felix op Sparta sinds 1888:

Grappig (eigenlijk niet) was dat veel aandacht van de jeugd uitging naar het electronische voetbal dat in verdedelde kantine De Bosselaar (beroemde oud Spartaan en helaas ook Feyenoorder) gespeeld werd. Ter afsluiting reden we naar Kade4, de favoriete uitspanning van de Laanens aan de Oude Haven in Rotterdam, alwaar we van een lekkere snack en dito verfrissing genoten. Minder dan een week daarvoor hadden we daar aan onze stamtafel de 18e verjaardag gevierd van oudste kleinzoon Rico, ook van zoon Rick, en helaas niet van het Feyenoordvirus kunnen genezen.

Uiteraard is zoon Ivar er als de kippen bij om iets mee te vieren, temeer ook omdat hij erboven woont! De derde kleinzoon komt eraan, en dat wordt een Hagenees! Gezamenlijk dienen we er voor te zorgen dat hij (weer een stamhouder) in ieder geval rood-wit gaat dragen, en daar bedoelen we niet Ajax of PSV mee, laat dat duidelijk zijn. In deze SportLuim mag natuurlijk niet worden voorbij gegaan aan de val van het bestuur van de KNBSB. Volgens de critici werd er teveel aandacht besteed aan honkbal als topsport, waardoor de breedtesport er bijhing als 5e wiel aan de wagen. Het tekort is opgelopen tot ruim €362.000. Geen kattenpis. Uiteraard werd er in de 90-er jaren ook ondersteuning verleend aan Honkballend Oranje, maar dat geschiedde in een aparte stichting die ik mocht leiden.

Uiteraard werd dat pro bono gedaan en leidde dat o.a. tot werving van Raet IT als hoofdsponsor van de KNBSB. Een van de wervingsmiddelen die we daarvoor gebruikten (met dank aan Jos Kuijer) was een Videotape waarin alle voordelen visueel, en aantrekkelijk, opgesomd werden die de KNBSB bood. Een van de piepjonge medewerkers die Jos Kuijer aangetrokken had droeg de naam Wilfred Genee…… Diens wilde dromen over groot worden en veel verdienen zijn uitgekomen; €800.000 per jaar de komende vier jaar bij Veronica. Ik heb nu een gouden tape in m’n handen, maarre…..waar kan ik hem nog afspelen? Tot slot heb ik deze week een uitbundige brief naar Jaitsen Singh geschreven ter opbeuring, inclusief knipsels en positieve prognose toewerkend naar zijn paroolzitting die minder dan 5 maanden vanaf nu plaats zal vinden. Spannend…..het MOET lukken, of anders gratie. Laat BuZa anders mij naar Gouverneur Brown sturen om zijn zaak te bepleiten.

Hier ter echterzijde naast Astrid, zal hij echt niet vergeten zijn hoe wij indertijd zijn school in Oakland verblijd hebben met enige studiebeurzen. Oeps….opschieten, vanmiddag Ivar ophalen in Rotjeknor, Sparta-VVV staat op het avondmaal. Wens me succes!

Gisteren weer een heerlijk avondje beleefd met Sven Ratzke in Het Klooster in Woerden. Extravagant als altijd, maar wat een zang, en wat een komediant.

Leuk ook dat we buren Gonne en Gert (gek, doet me plotsklaps denken aan het liedje Bonny and Clyde) en ex-buren Chris en Marianne (ook fan gemaakt) mee hadden kunnen krijgen. Het is altijd een gokje met Sven Ratzke, er is geen tussenweg, je houdt ervan of niet. Maar ook een inschatting van de mensen die je vraagt mee te gaan. Het werd inderdaad een goede vrijdag. Ook verheugend is dat er weer een Multi Function (Computers) reunie in de maak is. 1976 was het jaar dat ik aan de basis stond –niet alleen hoor- van deze fijne onderneming, 1987 het jaar dat ik er uitstapte. En in de tussentijd gebeurde er heel wat. Een flard (kerstverhaal 1985):

‘Bloedstollend’, en dat was het. We kaapten een computer, en was het niet gelukt, dan was het de ondergang van deze jonge onderneming geweest. Maar de spirit leeft nog steeds en gedurende de reunie, 18 mei a.s., zullen vele andere al dan niet opgepoetste verhalen de revu passeren. Zie er zeer naar uit. Wat dat betreft blijft het verleden, wanneer je niet al teveel bruggen verbrandt, je op de hielen volgen. Berichtje van onze buren uit Californie:

“Hello Mr. Laanen!

I hope all is well with you and Astrid. Just checking to see if you are interested in moving back to Crystyl Ranch any time soon? Looks like your original home is for sale!

I know it is wishful thinking on our part but thought you’d enjoy seeing the flyer below.

Miss you both!”

Het huis waarvan Astrid de bouw zo zorgvuldig begeleid heeft, en waar de jongens heel wat gelukkige jaren hebben doorgebracht. Rillingen over je ruggegraat. En dan wat ik vorige week niet vermeldde in de Eckart Wintzen Luim; hij schonk ons een jonge palmboom als kado voor ons nieuwe onderkomen. 10 jaar na Eckart’s heengaan mag geconstateerd worden dat deze palmboom de schenker gevolgd heeft. Het nieuws en het verleden blijft komen, soms uit onverwachte hoek:

FD: Met vuilnis, video’s en hotels rijk geworden Nederlands-Amerikaanse miljardair overleden

Een foto van Wayne Huizenga uit 2008 in het stadion van de Miami Dolphins (American football). In dat jaar verkocht hij zijn belang van 50% in het footballteam.Foto: AP/Wilfredo Lee/HH

Om heel eerlijk te zijn kende ik Wayne Huizenga tot 2012 alleen maar van een van zijn andere kroonjuwelen; Blockbuster. Op enig moment was hij de videokeizer van Amerika. En zoveel miljardairs zitten er nou ook weer niet in mijn digitale rolodex. Maar wat wil nou het geval, Wayne Huizenga werd in 1998 opgenomen in de Dutch American Hall of Fame in Los Angeles. Vervolgens, in een vlaag van verstandsverbijstering, meende het bestuur dat ook ik daar deel van uit mocht maken. 17 november2012 was het zo ver, en raad eens wie mij feliciteerde in het programma boekje. Inderdaad:

Zo zie je maar dat heden en verleden voor altijd met je verweven blijven. En dat brengt me bij Jaitsen Singh, de man die dit jaar 35 jaar onschuldig vastzit in een Amerikaanse gevangenis en gelukkig penvriendinnen heeft als Margreet Bootsma. Dit schreef ze me:

jaaaaaa!!!!! praaaaachtige brief gehad v onze  Jaitsen!!!! Hij heeft mijn boek Thuis ontvangen!!!!!!! Hij had het in 1 keer uitgelezen en nog paar keer en schreef " wat een fantaserend vermogen heb je!" suuuuuper blij ben ik!!!

Geweldig toch?! Dat geeft ons allemaal een fijn Paasgevoel, zeker weten!

Café Weltschmerz: Op 21 maart 2018 is het precies 10 jaar geleden dat Eckart Wintzen overleed. Wintzen (1939-2008) was een van de meest spirituele, creatieve en onorthodoxe ondernemers van Nederland. Zijn ideeën uit het verleden lijken steeds meer de oplossing voor de snel groeiende problemen in het heden. Om die reden heeft Café Weltschmerz drie afleveringen geprogrammeerd waarin zowel zijn persoon als gedachtegoed opnieuw belicht wordt. Speciaal voor deze serie afleveringen hebben wij zijn hechte vriendenfamilie en voormalige medewerkers uitgenodigd om over de drie onderwerpen te praten. In 1976, toen nog vrijwel niemand het woord software kende, startte Wintzen het bureau voor software ontwikkeling BSO. Vanuit het idee dat mensen optimaal werken wanneer ze zich betrokken voelen bij hun werk, hun collega’s en de manier waarop het werk georganiseerd wordt, bedacht hij de ‘celfilosofie’.

De eerste keer dat ik Eckart ontmoette was 12 januari 1977, om precies te zijn om 15.00 bij zijn BSO in Den Haag. Ook ik was in 1976 begonnen met software, zij het in combinatie met hardware van Digital Equipment (DEC), hetgeen ons tot systeemhuis bestempelde. Insteek: wat zouden we voor elkaar kunnen betekenen. Eckart roemde onze bruine Multi Function auto’s (Mazda) en het doorzetten van die kleur tot en met de bruine inkt van onze offertes en fakturen. Dat was nog niet hipster Eckart zoals de meeste mensen hem hebben leren kennen:

Jawel, inclusief heuse stropdas. Het leidde niet tot onmiddellijke samenwerking, maar wel tot een band die tot Eckart’s overlijden standhield, zij het met ups en downs, te vergelijken met een ouder wordend kibbelend echtpaar. Omdat ik reeds het een en ander over Eckart in mijn Luimen geschreven heb, haal ik ze er in de juiste context bij.

10 januari 2009:

Wat maar weinig mensen weten is dat Thyssen-Bornemisza begin 1983 in serieuze onderhandelingen was betrokken met Eckart’s BSO, Tom van der Loo’s Holland Automation International, en ‘ons’ Multi Function (MF) om in een klap Europa te veroveren qua automatisering, met alle disciplines aan boord.

BSO verlangde voor 100% van haar aandelen 12,6 miljoen guldens. De hele transaktie was al in Monte Carlo goedgekeurd, maar werd uiteindelijk tijdens een Board meeting in New York na dagenlang heen en weer gepraat afgewezen. Met een stem verschil! Die stem was van de heer A.H. Heineken! Jawel, Freddy! Diens ontvoering later dat jaar heeft geen enkele relatie met dit verhaal.

PL: ter aanvulling dient gesteld te worden dat Eckart zich naderhand terugtrok uit de procedure en mij (MF) daarvoor 500.000 harde guldens leende, op mijn blauwe ogen, om mijn cashtekort voor de onderhandelingsperiode te overbruggen. Dat leidt naar onderstaand relaas, waarbij de nieuwe investeerder van MF een hoofdrol trachtte te spelen.

1 februari 2009:

Nee, dan kunnen Eckart en ik daar tenminste een echte Cinderella story tegenover zetten. Als jullie bij de les gebleven zijn, dan herinneren jullie zich nog wel de geschiedenis van Tyssen Bornemisza. Indien niet; terugbladeren! Op dat moment was ik met mijn onderneming Multi Function in drukke onderhandeling inzake een kapitaalsinjektie. Eckart haalde mij over om daar mee te wachten omdat de Tyssen deal een kwestie van maanden was. Nadat hij me daartoe overhaalde middels een storting van maar liefst 500.000 gulden (1983!), marcheerden wij door op de ingeslagen weg. Klaarblijkelijk viel dat niet zo goed bij een zijner commissarissen (zie onderstaande geestige brief van Eckart) die dat liever formeel op papier had.

Nou ja, het Tyssen verhaal flopte en toen kwam mijn nieuwe aandeelhouder dus op de proppen met het verhaal dat we bij de heer Wintzen best een aardige korting op de lening konden bedingen. Mijn ogen blikten kaarsrecht in de staalblauwe ogen van de heer E.D.J. van Roosmalen en fier mompelde ik “dat nooit”. Dat had Edje nog niet eerder gehoord van iemand. Na enige strijd (bloedneus, blauw oog, oor half afgescheurd) werd het ronde bedrag van 500.000 overgeboekt naar BSO, en Eckart en ik hadden een band voor het leven. Mooi he (vochtige ogen mag).

PL: Onderstaande Luim beschrijft het begin van ons avontuur in de Verenigde Staten.

20 december 2008:

Enfin, in de buurt van Utrecht rinkelt mijn handy. Handy? Ja, zo heet dat in Duitsland alwaar ik voor Arcade de GAS (Germany/Austria/Switzerland) landen van muziek voorzien had. “Alle 20 supergeil, nur von Arcade!” Uiteindelijk neem ik mijn rinkelende handy ter hand en krijg ik Eckart Wintzen aan de telefoon. Eckart, de meest stroploze automatisering/eco goeroe van de lage landen en in bezit van de Benelux franchise van Ben & Jerry’s, meld mij dat hij een businessplan van een opleidings instituut ontvangen heeft en of ik daar even een blik op wil werpen. Ik had natuurlijk in Zimbabwe kunnen zijn maar toevallig reed ik in de buurt van Utrecht, hetgeen toevallig ook in de buurt van Eckart’s huis ligt. Aldaar aangekomen, begroet door gillende ganzen, stond in ieder geval een bruisend biertje (merk mij ontschoten) ter consumering gereed. Eckart, borstelige wenkbrauwen imago handhavend, reikte mij een business plan aan waar hij op de voorpagina zij aan zij gekoppeld was met een hippe, van paardenstaart voorziene super educator ‘in his forties’. “Ja jongen,” gorgelde hij “laten we eens bezien hoe we dit verder kunnen uitbouwen.” Zag er mijns inziens leuk uit, doch verdiende nog wel een weekendje bestudering. “Maandag zijn ze hier,” baste Eckart “met ‘bells on’, zoals ze dat daar uitdrukken.” “Wat denk je, kan je er bij zijn?” Aangezien ik toch naar mijn geboortestad Rotterdam moest, mijn moeder was er slecht aan toe, kon ik simpelweg aan dat verzoek voldoen. Die maandag betrad ik het kasteel in Doorn, waar Eckart’s groene investeringsvehikel Ex’tent gevestigd is. Alles er op en er aan; hert in de velden, de ophaalbrug en de gracht. Waar zijn de martelkamers, ging het vreemdweg door mijn hoofd.

Het was een beetje een bizarre setting, een laaiend houtvuur, een echte haai van een lawyer uit New York, Eckart’s financiele man, een schooladviseur uit de States en de zichtbaar ongelukkige hippe veertiger met paardenstaart. Na enige felle woordenwisselingen aangehoord te hebben, vertrok ik naar het Rotterdamse, naar mijn moedertje. Onderweg ging ik over het business plan heen, grootse opzet, real life studios, een 200 zits theater voor live sound, talloze computer labs voor animator studenten, een unieke studio met 6 control rooms voor een lab van 6 studenten, enz., enz. “Dreamer, pretty little dreamer”, ging het door mijn hoofd. Zouden Eckart c.s. daar minstens zo’n $20 miljoen in willen/durven steken. In een enterprise die pas na een jaar of vier geld zou opbrengen?

PL: Het gebeurde, en ik werd CEO van een van de hipste scholen in de Verenigde Staten.

Door omstandigheden vertroebelde onze relatie na 2005, hetgeen we op miraculeuze wijze vrijdag 12 oktober 2007, gedurende een urenlang verhelderend gesprek in zijn gezellige onderkomen in Berkeley, recht hebben gezet. Het onderkomen dat door mijn beminde egaa Astrid zo ‘Eckeriaans’ was ingericht:

Uiteraard superblij dat ruim een half jaar voor Eckart’s heengaan we de narigheid achter ons hebben gelaten en dat het positieve overheerste. Afsluitend; wat zou hij me hebben kunnen helpen met het vrij krijgen van Jaitsen Singh, hij kende immers alles en iedereen in Den Haag, zo ook gouverneur Brown in Californie. Ecky, ik zal net zoals de vele malen in Berkeley en Emeryville (Town House) er een paar op je nemen. Prut!

Allereerst een prettig afscheid in deze tijd waarin, helaas, toch heel wat mensen het loodje leggen. Bon Vivant Frans Wijsman, een van de twee gebroeders Wijsman die wij sponsorden bij het indertijd razend populaire oval racing, nam afscheid van Nederland. Hij nodigde een aantal getrouwen uit voor een prettig tochtje op de Berenboot, gelardeerd met een hapje en een snapje, vertrekkend vanuit –waar anders- Rotterdam. Omdat hij, minimalistisch als hij is, geen kado’s wenste, had ik toch vanuit die oval racing tijd een leuke prent bijeen gerommeld. Vond ik zelf dus, met ‘veel geluk’ in het Grieks.

Op naar Corfu met z’n tweetjes, dacht ik. Tot ik er achter kwam dat de vriendin van Frans achterbleef. Ze gaan elkaar van tijd tot tijd bezoeken. “Um….Frans, wanneer je het papier eraf haalt dan….”. Frans moest erom lachen, het was zijn doel voor ze elkaar kenden, en in Franswereld gaat dat dan ook gewoon door! Heerlijke reunie, dat wel! Na het door miljoenen mensen bekeken succes van de Luizenmoeder, staat ons een nieuwe kraker te wachten; de Luiermoeder. Naar een idee van Linda de Hol. Aangezien ik de primeur heb, en derhalve de titels van enige afleveringen prijs mag geven, wil ik toch even gezegd hebben dat sommige beelden schokkend kunnen zijn. De Luiermoeder, starring:

Eh, helaas mag ik de naam van deze rijzende ster nog niet prijsgeven. Onderstaand enige episodes, waarbij het gerenommeerde productiebedrijf John van de Mollen meende dat het goed zou zijn om een en ander te baseren op spreekwoorden. Episode 1, Komisch drama: ‘Wie een volle luier niet eert, is een kind niet weerd’

2) Reality: ‘Beter 1 luier in de hand dan de lucht van 10’

3) Drama: ‘Een luier te ver’

4) Komedie: ‘Die luier past ons allemaal ’

5) Drama: ‘And now, the end is near’

Uiteraard hebben we het een en ander aan bloopers eruit gesneden:

Kortom, dit wordt smullen, waarbij de volgende episodes in bewerking zijn: ‘Geen luier zo schoon of er zit wel een vlekje op’, ‘Grote luiers vangen veel wind’ en ‘Zo de wind waait, waait mijn luier’. Het themalied van de serie ‘Ik krijg een heel apart gevoel daaronder’ van Corry Konings is gekozen uit tientallen inzenders. Omroep MAX zal in ieder geval deze serie niet uitzenden. Meer kan ik echt niet prijsgeven. Men vroeg mij deze week, na mijn uiting op sociale media over diens Sprout interview, of ik iets tegen CG Kunst heb. Heel eerlijk gezegd, ik ken de man niet persoonlijk, maar heb met hem te maken o.a. vanwege, mag ik nu wel zeggen, “ons aller” gevangene Singh, en een akkefietje met mijn zoon. Echter reageerde ik met name fel toen hij, omdat iets hem niet zinde, Singh’s maandelijkse toelage van €30 inhield. Daarna ben ik redelijk stil gebleven tot eerder genoemd Sprout interview. De manier waarop hij zich presenteerde als uitvinder van het NL ecosysteem ter plekke sloeg nergens op, en dan heb ik het niet eens over de onjuistheden. Het ging eigenlijk meer over het gegeven dat hij zijn voorgangers dankbaar mag zijn dat ze zo’n mooi bedje voor hem hebben opgemaakt, en hij derhalve best wat nederiger mag zijn. Succes kent vele ouders! Soit! Inmiddels wappert op onze compound fier de Laanenvlag:

Deze zomer zal het een uiting zijn van onze verbondenheid met het buurtje waar wij wonen, en de buren die we koesteren. Nog even een herinnering, zodat we hem niet vergeten, hoe Jaitsen Singh er uitzag toen we hem voor het eerst bezochten:

Dat is er niet beter op geworden, meldde vriend en trouwe bezoeker Paul Nijssen me. Het lopen gaat hem steeds moeilijker af en een klap, die hij een jaar geleden op zijn hoofd kreeg, blijft hem hinderen. Dat geldt ook voor het steeds mindere zicht in een van zijn ogen. Gratie schijnt steeds meer het toverwoord te zijn om Singh nog een aantal levenswaardige jaren te bezorgen. In voetbaltermen scoren, oftewel “alle ballen op minister Blok”. Over voetballen gesproken; morgen Sparta-Ajax. Wish me luck!