Laanen's Luim

Denk niet dat ik zit te kniezen, maar de aanloop naar verwijdering van de natuurlijk verkregen knie, inclusief vervanging door een bionisch modelletje, komt nu akelig dichtbij. Wanneer begon de aftakeling? Mijn gedachten dwalen naar het jaar 1980, en afbouw van mijn voetbalcarriere bij Hertha in Vinkeveen. Zaterdag 22 maart spelen we met Hertha 3 de immer moeilijke streekderby tegen NITA 2. Na een weergaloze schijnbeweging volgde een ongelooflijke schop tegen mijn knie. De schijnbeweging werkte, het resultaat pakte wat minder uit. De elftalleider trachtte me nog over te halen om het tot de rust vol te houden, maar dat leek me wat te pijnlijk. Toch nog het veld afgestrompeld, na afloop biertje gedronken om vervolgens door mijn been te zakken. Op de rug van medespeler Cees Zaal (die naam vergeet ik nooit) naar de auto, en vervolgens naar huis gebracht. Arts in opleiding nam me onderhanden bij het streekziekenhuis in Woerden, en dat plaatje staat nog steeds op mijn netvlies:

Eerst constateerde hij een meniscusbreuk met daaronder nog wat schade, om uiteindelijk na heel wat gepiel tot de conclusie te komen dat de knieschijf enigszins verbrokkeld was. Enfin, uiteindelijk 1 april geopereerd (ik maakte nog een grap die niet op prijs werd gesteld), waarbij zo’n 15% knieschijf verwijderd werd, de rest was nog intact. Revalidatie enz. enz. Uiteindelijk heeft de knie dus nog 38 jaar service verleend, zij het de laatste twee jaar onder protest. Onder aanvoering van vrouw Astrid “dadelijk zit je in een rolstoel”, en alleroudste zoon Rick “je investeert in jezelf en je bent het vergeten voordat je het weet”, is het besluit tot stand gekomen. Met name ook het “vergeten voordat je het weet”, deed me nadenken over mijn blessurevrije voetbaltijd. Op m’n 11^e brak ik m’n rechterpols tijdens een partijtje     

straatvoetbal in de Van der Poelstraat. Haakte Jantje Rotteveel (naam ook nooit vergeten) me opzettelijk of niet? Doet er niet toe. Met oude (wijlen) jeugdvriend Aat de Boon naar het ziekenhuis gelopen om me te laten behandelen. Buiten de gebruikelijke ongemakken en pijntjes nog een paar voor de gein:

Broer Rob, die me naar het ziekenhuis bracht heeft daar, terwijl ik gehecht werd, nog een mooie anekdote opgepikt van een geblesseerde biljartspeler. Den Haa

Lichte hersenschudding, week daarna gewoon aan de bak. Mocht ik soms wat verward praten, dan weet u waarom. Dit was ook een lekkere tijdens een erewedstrijd voor oude coryfeeën van Graaf Willem II VAC:

Gemangeld door twee oud coryfeeën; enkelbandblessure. Maar, bekijk je het op de 23 jaar dat ik georganiseerd voetbal heb gespeeld bij Sparta, Steeds Hooger, Alexandria ‘66, SVDP, VIOS Zuilichem, Graaf Willem II VAC en Hertha, dan valt het mee. Kortom; voordat ik het weet ben ik het vergeten. Mede ook door de goede voorzieningen die door het thuisfront zijn gearrangeerd. Niets beter dan een echtgenote te hebben die ook paramedic is. Maandag begin ik met drie dagen anti infectiekuur (dettol) en donderdag is het zover. Mocht u over een half jaartje gepasseerd worden door een ongeduldige 65plusser, dan weet u wie dat is!

Tijdens onze heerlijke vakantie in Rhodos, werd mijn aandacht zeer getrokken door de kop van onderstaand artikel in de Volkskrant. Vooral ook omdat het uitstel van parool voor Jaitsen Singh, tot maar liefst 2023, geen enkel medium had bewogen om daar een schrijnend artikel aan te wijden. In het voorspel ging het van dik hout zaagt men planken in alle papieren media, de Volkskrant voorop, en vurige betogen van advocaat Rachel Imamkhan en zus Sieta Singh. Onder andere bij Jinek, RTL Boulevard en BNR werd er ruim aandacht aan besteed. Nu geen piep na de onthutsende uitspraak van het parole board, 5 september j.l. En dan lees ik onderstaand artikel van gerenommeerd journalist Wil Thijssen. En dan denk ik, heeft ze dit laten dicteren door goede kennis Rachel Imamkhan? Weer die oude koe ‘Romano van der Dussen’ uit de sloot gehaald als succesnummer van Imamkhan? Inmiddels ruim 2,5 jaar geleden vrijgelaten. Net zoiets als het prachtige doelpunt laten zien van een niet scorende spits van drie seizoenen geleden.

Klik hier op dit artikel in de Volkskrant, dan begrijp je wellicht beter mijn kritiek, hoewel ik het quote. Nogal begaan met de zaak Singh had Wil Thijssen ook bij mij informatie kunnen inwinnen. Nimmer gedaan, en het is niet zo dat ze me niet kent! Voor wat betreft advocaat Rachel Imamkhan kan ik melden dat ik sinds begin dit jaar geen contact meer met haar heb nadat ze opbiechtte dat ze in 2016 een e-mail had gestuurd naar de consulaire medewerker in San Francisco, waarin ik hen allebei zwart gemaakt zou hebben. Die e-mail bleek nadien vervalst te zijn en was helaas door Imamkhan uitgewist zodat de afzender niet na te gaan was. Oh ja, de harde schijf was ook gecrashed. Daar was ik nogal ontstemd over (mild uitgedrukt) en ik maakte haar duidelijk dat zelfs als ik dat geschreven zou hebben aan haar (advocaat!), zij niet het recht had om het door te sturen zonder mijn toestemming. Het artikel was eenzijdig maar onthield de lezer ook van relevante informatie. Bijvoorbeeld over Romano van der Dussen werd vermeld dat hij 12 jaar onterecht vastgezeten had. Hoewel hij vrijgesproken werd van verkrachting, bleef het vonnis van de twee aanrandingen gehandhaafd, dus voor de wet niet geheel onterecht vastgezeten. Niet onbelangrijk om te vermelden, dunkt me. Dan de klacht van Singh inzake ‘verduisterd’ geld: “Singh heeft bij het ministerie een klacht ingediend over een geldschenking van zijn zus, zo’n 450 dollar, die door een medewerker van het consulaat ten onrechte zou zijn achtergehouden.” Allereerst gaat het hier om twee bedragen van €150,00. Echter (!), die bedragen zijn door zus Sieta aan advocaat Imamkhan overhandigd. Toevallige omissie? Tevens is een bedrag door Imamkhan overgeboekt naar de rekening van de medewerker in San Francisco, waar Imamkhan overigens een merkwaardige relatie mee onderhield. Enfin, 2 oktober ontvangt Jaitsen Singh $168,44 van de medewerker en dat komt overeen met de wisselkoers van dat moment voor €150,00. Het ligt dus allemaal wat genuanceerder dan Wil Thijssen en Rachel Imakhan ons doen geloven, zonder nog heel wat andere e-mails op de tafel te gooien. Dan deze uitzending van EenVandaag:

Aandacht voor PrisonLaw in de uitzending EenVandaag op 8 oktober 2018

1Vandaag besteedde in haar uitzending van 8 oktober aandacht aan waarom PrisonLAW de subsidierelatie met het ministerie van Buitenlandse Zaken beëindigt.

Bekijk de uitzending

Naast de glorie over Romano van der Dussen, de gedateerde uitleg van Imamkhan, tevens een drie jaar oude opname van zus Sieta waarin ze het ministerie aanvalt, niet geheel ten onrechte. Niets over het uitstel van parool voor een periode van maar liefst 5 jaar. Niets over het gegeven dat Sieta en ik 4 mei van dit jaar het ministerie bezocht hebben voor een verhelderend gesprek. Uiteraard hebben ze (redactie EenVandaag) haar niet gesproken, want dan hadden ze van haar kunnen vernemen dat ze zaterdag 8 september haar broer bezocht had in de gevangenis. Dan hadden ze uit de eerste hand kunnen horen hoe het met Jaitsen Singh gaat na het vernietigende paroolbesluit. Slechts de uitlatingen van Rachel Imamkhan waren van belang. Geen kwestie van ‘fake news’, maar meer van weglaat nieuws. Daarnaast blijft het grote WAAROM het gebrek aan aandacht van de media voor de praktisch ter dood veroordeelde Jaitsen Singh. Alleen gratie of herziening van het vonnis kan hem nog redden, voor zover je hiervan kunt spreken. Opgeven? Voordat ik me aan mijn bureau zette om deze Luim in te toetsen, werd ik getroffen door de pracht van het ochtendgloren:

Dat geeft je weer kracht om door te gaan. Overigens was het een heerlijke vakantie!

Je gelooft je eigen ogen toch niet wanneer je dat spektakel aanschouwt in Amerika over de potentiële benoeming van opperrechter Kavanaugh tot het hoogste gerechtshof in de Verenigde Staten. Voorgedragen door Trump, dus bij voorbaat verdacht. De man kwam tijdens de verhoren over als een bittere, nijdige, opstandige, bozige man. Niet bepaald het evenwichtige type voor zo’n belangrijke functie. Omdat er al zoveel over geschreven is, laat ik het hierbij. Wel laat ik twee plaatjes zien, de bewerkte, die onder republikeinen verspreid wordt om Trump als held te bewieroken tijdens de orkaan Florence (zie onder), en daaronder het origineel.

Deze foto is dus genomen tijdens een overstroming in Texas uit 2015. Kortom; ‘what you see is not always what you get’. Echter, voor wat betreft Judge Kavanaugh geloof ik wel wat ik zie: ongeschikt voor de job. Nu mag de FBI een weekje onderzoek doen van Trump om te bezien of de seks en drank activiteiten van deze man niet echt grensoverschrijdend waren zoals beweerd door zijn aanklaagster (en twee anderen). De Trump standaard heeft hij niet overschreden, dat is zeker! Echter, net zoals bij de onrechtvaardige behandeling van Jaitsen Singh, in Amerika is voor een groot deel ‘law and order’ ver te zoeken. Sport: Sparta deed dapper mee om het verhaal te onderschrijven dat David Goliath kan verslaan: in de eerste ronde van de KNVB beker werden ze uitgeschakeld door 3^e divisieclub (amateurs)

Noordwijk. Afgang. Boosheid op de Sparta website alom. Sparta reageerde adequaat door een gratis kaartje toe te zeggen:

Weliswaar tegen Jong PSV, maar toch. Dus gisteren weer vol goede moed naar Het Kasteel getogen voor de streekderby tegen FC Dordrecht. We zaten nog even te keuvelen met elkaar toen Dordrecht binnen een minuut Sparta op achterstand zette. Nee toch?! Binnen 20 minuten stonden we met 2-0 achter en vertwijfeling sloeg toe. Echter, wanneer Sparta dit seizoen vrouwe Fortuna zo nadrukkelijk aan haar zijde heeft, dan komt het wel goed. Laatste seconde voor rust scoorde Sparta de aansluitingstreffer, even na rust de gelijkmaker, en uitblinker Royston Drenthe de winnende goal via een Dordt hoofd. Na nog wat ongemakkelijke momenten konden wij de overwinning vieren en het feit dat we op een gedeelde eerste plaats staan. Het biertje in De Bosselaar, onder de Kasteel tribune, smaakte weer voortreffelijk. Opgetogen brachten broer Rob en ik zoon Ivar naar zijn kubus en al zingend namen we afscheid op onze verzamelplek bij De Meern. In ieder geval hebben we een week om ervan te genieten! Tenslotte de mededeling dat de Luim volgende week op vakantie is. Rhodos wordt de bestemming, tevens eindpunt voor de rechterknie (geniet nog maar even trouwe onderdaan). Boeven opgelet: broer Rob, jonger en sterker dan ik, en echtgenote Mariette, jonger en sterker dan ik, bewaken het fort! Die worden bijgestaan door onderstaand monster, hier in bedwang gehouden door zoon Bo-Peter (ook bij tijd en wijle aanwezig).

Jullie zijn gewaarschuwd!

Catch 22 is een paradoxale situatie waarbij de regels elkaar tegenspreken, oftewel, je kunt er niet aan ontsnappen, Dat is nu precies waar Jaitsen Singh zich in bevindt.

Waar ik vorig week me nog in voorzichtige bewoordingen heb uitgelaten over het “waarom” van het niet toewijzen van de parool aanvraag (te weinig berouw), blijkt nu, zoals ik vermoedde, dat hij niet op vrijheid hoeft te rekenen zolang hij geen schuld bekent. Jaitsen kennende, zal hij dat niet doen. Keer op keer heeft hij me gemeld dat hij liever in een kist de gevangenis verlaat dan dat hij een bekentenis aflegt voor iets dat hij niet gedaan heeft. Ook met het oog op zijn zoon en de kleinkinderen. Ook daaruit weer blijkt de wreedheid van het Amerikaanse gevangeniswezen, waar de gevangene voor de bewaker een goed betaalde baan betekent. De Verenigde Staten is niet voor niets koploper in de wereld waar het om het aantal gevangenen per 100.000 inwoners gaat: 751. Alleen Rusland komt in de buurt met 627. Aanklagers en rechters die gekozen worden, zijn daar debet aan. Breek me de bek niet los, die lieden moeten kost wat kost scoren. Het enige dat soelaas kan bieden is aantonen dat Singh onschuldig is, iets waar PrisonLaw al mee begonnen is, maar ook dat kan nog jaren duren. Om wanhopig van te worden, doch niet om op te geven. Ik ben ervan overtuigd dat ook onze overheid hier steun aan zal verlenen. Volgende maand zal ik me bij het ministerie in Den Haag daarover laten informeren. Nu even iets dat mijn positieve blik op de mensheid in het algemeen versterkt. En heeft te maken met………….

Terugkerend naar Nederland met de KL606, was mijn oog gevallen op een Infinity ring, iets waar ik ‘mijn’ Astrid mee wilde verblijden. Vooral ook vanwege de symboliek: nimmer eindigende liefde (sentimentele zak die ik ben). Enfin, de goedlachse Purser Tunzi kwam met het kleinood aan, evenals de creditcardlezer. Welnu, geen van mijn debit- of creditcards wilde het eigenzinnige apparaat tot zich nemen. Contant kwam ik €20 tekort, waarna de welwillende purser monter meldde dat het ook op de website besteld kon worden. Uit mijn teleurgestelde antwoord dat ik niet met een bladzijde thuis wilde komen, merkte hij mijn teleurstelling op. “Okay, op basis van vertrouwen schiet ik dat twintigje wel voor”, opperde hij. Een toch al goede reis, met geweldig personeel en vliegburen, kleurde nu helemaal roze. Thuisgekomen als de sodemieter dat geld overgemaakt. Dat voelt nog eens goed aan. Ook de ring werd met alle symboliek erom heen in vreugde ontvangen. Toch nog een fijn einde tot…..ik weer aan het lot van Jaitsen Singh herinnerd werd. Hem vrijpleiten is het enige dat rest. Waarom niet eigenlijk? Nil Desperandum! PS: de voorlichtingsavond bij de Bergman Clinics was informatief, maar er werden geen doekjes om gewonden; nachtelijke pijn zal de eerste weken na de operatie (niet oog om oog, maar knie om knie) routine worden. M’n krukken zijn in ieder geval al aangemeten (mooie glimmende blauwe!).

Het nieuws kwam als een stoot onder de gordel! Het paroolverzoek van Jaitsen Singh is afgewezen, oftewel een doodvonnis wanneer je ervan uitgaat dat Singh over 5 jaar (de nieuwe parool periode) bijna 79 is. Daar zijn films over gemaakt, zoals “Dead Man Walking”. Je kunt ook stellen dat Singh zich in een gedoemde situatie bevindt die praktisch niet te overleven is.

Singh betoonde te weinig berouw over de situatie, hetgeen de voornaamste reden van de afwijzing was. Singh heeft mij herhaaldelijk bevestigd dat hij nog liever in een kist de gevangenis verlaat dan iets te bekennen dat hij niet gedaan heeft. Nobel maar desastreus in een onverbiddelijk systeem als dat van de USA. Kom Minister Blok, pak de telefoon en bel Gouverneur Brown. Vraag om gratie, het is de enige mogelijkheid om Singh nog enige jaren van vrijheid te laten genieten, en zelfs dat zal niet eenvoudig zijn wanneer je aanpassingsproblemen in acht neemt. Maar, het mag echt niet gebeuren dat Jaitsen Singh in een kist de gevangenis verlaat! Doe het Minister Blok, wees een mensen Mensch! In vogelvlucht een overzicht van USA weken. Mijn trip begon zo ontzettend leuk toen ik bij aankomst begroet werd door mijn twee zonen ter plekke:

Kaj, rechts, onze firefighter/paramedic in South San Francisco, links Bo-Peter die geacht wordt het Amsterdamse WUA in de V.S. op de kaart te zetten. Resp. pinguïn en mosterdpot, verzin het maar! Je moeheid is op slag verdwenen, zeker weten. Zo rond 13.30 reden we richting San Francisco en konden alleen maar constateren dat de wegen er niet beter op waren geworden, wel veel drukker. Alles stond op groen de volgende dagen, een achttal vrienden dat bijeen kwam bij het huis van Kaj en Bo-Peter op vrijdagavond om onze vriendschap te vieren, de zaterdag die ik met Bo-Peter doorbracht bij de football wedstrijd tussen de Cal Bears (UC Berkeley) en de Tar Heels van de Universiteit van North Michigan (zie onder) en ga zo maar door.

Vrienden en zakenrelaties trokken in een bonte rij voorbij, en ook de traditionele pool biljart overwinning op grote vriend Fred van Buiten zou veel meer aandacht gekregen hebben ware het niet dat de afwijzing van Singh’s parool als een continue grauwsluier over me heen hangt. Toch wil ik deze Luim gebruiken om een groot aantal mensen te bedanken die Singh bezochten of schreven (zoals de schrijver Margreet Bootsma). Zonder ook maar iemand tekort te willen doen die niet genoemd wordt, onderschrijf ik dat met de volgende foto’s:

San Quentin, 31 mei 2015, waar het allemaal zo’n beetje voor ons begon. Egaa Astrid met zowaar een glimlachende Singh.

Singh tussen vrouw Astrid en jongste zoon Ivar, Vacaville, 8 april 2016

Vacaville, 8 mei 2016. Singh tussen zoon Surender et moi (we blijven lachen).

Paul Nijssen torent boven Singh uit. Vacaville, 12 februari 2017. Paul is een extra dankwoord waard, hij heeft Singh waarschijnlijk het meest bezocht en diende als een soort van secretariaat tussen mij en Singh. Ter vlotte afhandeling stuurde Singh hem een brief, waarna Paul die vervolgens inscande en naar mij als aanhangsel bij een e-mail stuurde. Werkte perfect.

Singh en zoon Kaj, Vacaville 23 juli 2017

Laat ik de fotoserie besluiten met zus Sieta (met dank aan Libelle), die langdurig gepleit heeft om haar broer vrij te krijgen en met wie we langdurig over de hele affaire de vorige week in Concord, Californië gesproken hebben. Dank gaat ook uit naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken (althans het goede deel in Den Haag van de laatste tijd), Prison Law, de stichting Epafras (ook voor de bezoeken) en de talloze geldgevers die het mogelijk maakten om de Amerikaanse advocaten te bekostigen. Wie ik uitzonderlijk zou willen bedanken is Minister Blok, de derde minister in rij sinds ik me met Singh bemoeid heb, en die slechts de telefoon hoeft te pakken om voor Singh gratie te bepleiten bij Gouverneur Brown. Driemaal scheepsrecht? Just do it Minister Blok, wanneer Kim Kardashian gratie voor elkaar krijgt bij President Trump voor “haar” gevangene, dan zou het u ook zeker moeten lukken. Nil Desperandum!

Zou dat mooi zijn zeg; de ene zeventiger erin en de andere zeventiger eruit! Denk niet dat dit Amerikaanse billboard in New Jersey de toelaatbare grenzen overschrijdt, die over Obama waren een tikje erger.

Deze werd geplaatst een dag nadat de advocaat van de president van de V.S., Michael Cohen, schuld bekende en daarmee indirect ook Trump schuldig verklaarde. Trump wordt omringd door een stel criminelen, dat is al bewezen danwel hebben ze schuld bekend. De zaak is als een ui, sowieso om te huilen, maar meer nog omdat de een na de ander er wordt afgepeld totdat de grootste crimineel die overblijft ter verantwoording wordt geroepen: Trump. Meer informatie hebben jullie van mij niet nodig; geschiedenis zal over Trump en zijn handlangers, het gros van de republikeinen, oordelen. Deze Luim zal voorlopig tot 15 september de laatste zijn wegens mijn vertrek naar Californië volgende week. Uiteraard hou ik jullie op de hoogte van de gang van zaken met betrekking tot de 35 jaar onschuldig vastzittende Jaitsen Singh. Only in America!

Hopelijk brengt de paroolzitting goed nieuws en kan hij nog een aantal jaren, hoe moeilijk ook, in pais en vree doorbrengen. Overigens heb ik gisteren weer een e-mail gestuurd naar de persoonlijke assistent van Gouverneur Brown voor een een-op-een afspraak. Onderwerp: gratie. Duim mee; Nil Desperandum! En dan Sparta…..

De hondstrouwe seizoenhouders gingen gisteren wederom op pad naar Spangen. Uiteraard eerst een tussenstop bij Kade 4 (Oude Haven) waar Ivar en overgekomen Amerikaanse vriend Kyle al vol verwachting op ons wachtten. Er werd op Het Kasteel een ware ‘titanenstrijd’ geleverd tegen de wijdbroeken uit Volendam. En of we blij waren met de overwinning (2-0). Broer Rob, zoon Ivar, diens Amerikaanse vriend Kyle en ik hebben er in de onder de kasteeltribune gesitueerde Bosselaar een pintje op genomen. Na de deceptie vorige week in Enschede een lekkere opsteker. Lekker TV voetbalweekje ook met overwinningen van Ajax en PSV. Goed voor het Nederlandse clubvoetbal wanneer ze zich plaatsen voor de Champions League. Tevens weer verder geschreven aan “Uit de Amerikaanse school geklapt”, hetgeen een ‘juicy’ zakenboek wordt. Wellicht niet eerder vertoond, maar het gaat wel gebeuren. Ergens iets zakelijks van leren en tevens de menselijke invloeden blootleggen, niet alleen zakelijk maar ook in de private sfeer. En dat laatste valt niet mee wanneer alles dat in detail vaststaat narigheid bevat over mensen die je goed gekend hebt, of reeds overleden zijn. Moet ik met mezelf nog in het reine komen. Komt goed: Nil Desperandum!

Waar mee te beginnen? Okay, Michael Moore eerst dan maar. Je moet toch echt ballen hebben om een film over Trump te maken die op de poster al een voorproefje geeft waar het over gaat: Tiran. Leugenaar. Racist.

En dat hij dan ook nog met een ‘hole in one’ het witte huis nucleair uiteen doet spatten, is een bonus. De 11/9 slaat op de tussentijdse verkiezingen in november, die weleens zouden kunnen leiden tot het heroveren van het huis van afgevaardigden door de democraten. Dan zou de stap naar het dictatorschap voor Trump weleens heel wat moeilijker kunnen worden. Maar ere wie ere toekomt, oftewel Michael Moore, want reken maar dat hij heel wat, al dan niet verbaal, naar zijn hoofd gaat krijgen. Goed bericht van Keith Chandler, de advocaat van Jaitsen Singh, alsmede consultant voor Marc Eric Norton, de advocaat die Singh hopelijk winnend door het paroolproces begeleidt. Hij berichtte dat Sieta, zus van Jaitsen, hem maar liefst twee maal mag bezoeken rondom de periode van de paroolzitting.

Sieta hier als stralend middelpunt, hetgeen mokkend door Tinley aanvaard wordt! Broer en zus hebben elkaar al vele, vele jaren niet meer vis-a-vis gezien, hetgeen toch voor Jaitsen reden zal zijn om zijn vrijlatingsgezicht tevoorschijn te toveren!

Dat moet toch een hereniging worden die met geen pen te beschrijven is. Was de Vacaville Prison maar zo lek als het witte huis, dan zouden er opnamen van gemaakt kunnen worden! En ook complimenten voor BuZa, want die zorgen er immers voor dat het Singh resocialisatie programma kant en klaar voor de paroolzitting afgeleverd wordt. De Nederlandse overheid op z’n best. Het ziet er naar uit dat alle voorwaarden gecreëerd zijn voor een goede afloop, ofschoon je te allen tijde met het Amerikaanse rechtssysteem een slag om de arm moet houden. Donderdag mijn intake gesprek gehouden bij Bergman Clinics en *tromgeroffel* de rechterknie gaat 13 november van dit jaar vervangen worden door een nieuw modelletje. Uiteraard geven de “bijsluiters” nogal wat gefronste wenkbrauwen, maar a la, je moet er wat voor over hebben om weer een lekker sprintje te trekken. Oh nee, dat mag niet, wel een dubbeltje met tennis. En biljarten natuurlijk. Waarom de Luim een dag eerder? Broer Rob en ik gaan voor het eerst samen een uitwedstrijd van Sparta bijwonen:

Omdat het zo’n grote wedstrijd is, wordt de tijd Europees aangekondigd in GMT (Greenwich Mean Time). Ik bedoel maar! Gaan Rob en ik lekker vroeg op weg, drinken een pilsje op de markt om vervolgens, Sparta sjaals om, luid galmend met het “Rood Wit zijn onze kleuren” Enschede onveilig te maken. Dat zal ze leren daar in Tukkerland! Heel eerljk denk ik dat neef Peter (van de koude kant) ons met zachte hand naar de door hem gereserveerde plekken leidt. Maar leuk wordt het! Was minder voor Feyenoord gisteren, al was de bal zo groot geweest als een pompoen, ze hadden het ronde ding er niet in gekregen. Al met al; Nil Desperandum!

Ongelooflijk. Tijdens het dagelijkse fietsen op mijn home trainer voor de TV, hoor ik Trump vele malen liegen….eh…oreren en inderdaad, je wordt er immuun voor. Maar na zijn tirade over mensen die via hun Amerikaanse familieleden Amerikaans staatsburger konden worden, en hoe gevaarlijk dat is, wandelden de schoonouder van de Orange Man moeiteloos de Verenigde Staten in via dat door Trump verfoeide programma.

Wat een onwaarschijnlijk corrupt en immoreel creatuur is het toch. Moge de z.g. mid term verkiezingen in november een oorvijg van epische omvang opleveren voor deze dictator in opleiding. Ik zit elke dag op mijn home trainer als voorbereiding op het onvermijdelijk vervangen van mijn rechterknie. A.s. maandag onderhandel ik bij Bergman Clinics in Naarden over de inruilprijs. Laten we wel wezen, in 1980 gebroken tijdens een potje zaterdagmiddagvoetbal van Hertha 3 tegen NITA 2. Ik was aan het afbouwen. Na een onwaarachtig briljante schijnbeweging mijnerzijds, kreeg ik een onwaarschijnlijk harde trap op mijn knie. “Een beetje de technicus uithangen”, gromde mijn tegenstander. Laat ik even de ziekenhuisellende overslaan en volstaan met de mededeling dat de knie mij daarna nog 38 jaar gediend heeft, in voor- en tegenspoed. Dat moet toch wat waard zijn! Eigenlijk had ik donderdagavond nog met Feyenoord mee kunnen doen qua tempo. Wat een afgang! Ook in Californië hadden ze veel respect voor de scheidsrechter met de ingepakte knie.

Verband zat een beetje strak, dat kwam mijn buik niet ten goede. Enfin, allemaal onderhandelingsargumenten komende maandag. Gisteren is de jukebox dokter geweest. Mijn geliefde 1959 Seeburg kreeg wat kuurtjes. “Hij” doet het weer.

Blij als een kind draai ik weer m’n 45 toerenplaatjes met hier een daar een kras, maar ook met heerlijke bas. Enigszins melancholiek heb ik deze week afstand gedaan van mijn Kuifjes (de hele serie), en al zijn vrienden:

Maar nu het leuke deel. De gelukkige koper nam ik mee naar mijn favoriete restaurant; Het Drechthuis, nota bene op onze Mijndengrond. Genietend van een eenvoudige doch voedzame lunch (die stripboeken moet ik nog verkopen), alsmede een glaasje druivensap, kwam mij ter ore dat de hele serie die hij indertijd al in zijn bezit had, noodgedwongen in zijn jeugd verkocht was. Dit was dus een “match made in heaven”. Na deze revelatie besloten we nog een glaasje druivensap te nuttigen en gingen daarna goedgeluimd ons weegs. Tripje Hilversum (donderdag). Voor mijn Amerikaanse trip, eind van de maand, besloot ik voor de zekerheid een internationaal rijbewijs aan te schaffen bij de ANWB. Daarna, besliste Astrid, gaan we gelijk door naar Rene Froger….eh…..

eyelove voor een oogmeting voor jouw leesbril, om vervolgens bij Aldi ons favoriete doosje slobber chardonnay op te halen. Vol goede moed togen wij op pad in Astrid’s C1, langs de Loosdrechtse plassen naar Hilversum. Parkeren bij de Aldi betekende al de eerste korting. ANWB om de hoek; bingo! Buiten de waard gerekend, bij het “loketje” services stond een rijtje van vijf waar we bij aansloten. Dat stond er na een kwartier nog steeds omdat een mevrouw lidmaatschap problemen had en vervolgens tergend langzaam geholpen werd bij de aankoop van een reisverzekering. De dame achter de balie had er zin in: “weet u wel zeker dat er geen mogelijke overlijdensgevallen met u meegaan, en hoe voelt u zichzelf?”. Ze schiep zichtbaar behagen in het rijtje dat maar niet uitdunde. Gelukkig kwam een tweede dame ons na 20 minuten de verlossing brengen. Dat ging gelijk fout…ik was de pasfoto vergeten! Astrid, rookwolkje boven het hoofd, voerde me vervolgens naar Etos, waar eyelove een zogenaamde in-store heeft. Hangt er een briefje boven de brillen dat de lokale eyelove gesloten is tot maandag wegens vakantie. “Ik ging naar eyelove”, galmde Froger. Laatste stop; Aldi. Helaas, onze chardonnay is niet in het schap aanwezig. Toch nog mazzel, we waren binnen het uur weg, dus gratis parkeren met de overige boodschappen. We konden er naar huis rijdend wel om lachen. En uiteindelijk pulkte Astrid met haar posting op de eyelove website er nog een tientje korting uit. De week werd sowieso positief afgesloten met een optimistische BuZa e-mail inzake Jaitsen Singh. Het verstevigt me in de slogan die we voeren tot Jaitsen’s vrijlating: “Nil desperandum”.

Gedurende mijn 72 jaar op deze aardkloot heb ik nimmer een walgelijker figuur meegemaakt dan Donald Trump. En geloof me, ik heb er meer dan een paar mogen aanschouwen. De afgelopen week sloeg alles; de President van het machtigste land ter wereld die als een sekteleider zijn volgers toespreekt, oproept tot geweld, een partijgenoot imiteert die kanker heeft (McCain) omdat hij tegen hem gestemd heeft, en wederom de pers uitmaakt voor vijand van het volk. En dan laat het volk zich meeslepen en belaagt een reporter van CNN met de meest afgrijselijke bewoordingen, de middelvinger paraat.

Omdat Donald’s vocabulaire nogal beperkt is, moet hij qua welbespraaktheid het onderspit delven tegen een collega (Hitler), waar hij overigens wel het draaiboek uit de dertiger jaren van de vorige eeuw geleend heeft. En we weten allemaal hoe dat afgelopen is. Neem van mij aan dat geweld in de lucht hangt, het schuim om de mond van Donald Trump geeft het aan. Zoon Donald Jr. gooit er nog een schepje bovenop door het geweld in tweets te verheerlijken en verder aan te moedigen. De appel is loodrecht vanuit de boom naar beneden gevallen. Over appels en bomen gesproken…… Zoon Eric poseerde onderstaand gewillig in Nederlands honkbalteam uitrusting op de step in de tuin van onze toenmalige woning in Hilversum. Dan verzucht je soms als vader, ”heeft een kind nog wel een toekomst” (Robert Long).

Een jaar of wat overslaand, kunnen we dat volmondig met “ja” beantwoorden. Afgelopen woensdag togen kleinzoon Felix en ik naar Den Haag om in het Paleis van Justitie aldaar wat rechtszaken bij te wonen. En glimmend van trots kon ik daar de 36-jarige Officier van Justitie Eric Laanen aan het werk zien:

Overtuigend las hij de aanklachten voor, zoals door hem opgesteld, zodat de politierechter exact wist wat er gaande was. Na de diverse pleidooien was het ook zijn taak om de straf te bepalen, hetgeen al dan niet door de rechter overgenomen werd. Tijdens onze lunch bespraken we nog het nut van aangifte van winkeldiefstallen. En dan blijkt dat het wel degelijk zin heeft omdat recidive uiteindelijk leidt tot gevangenisstraf. Nuttige en interessante morgen, vond ook kleinzoon Felix. Dat leidt naar onze firefighter/paramedic zoon Kaj die j.l. donderdag 26 werd en dat ‘vierde’ in de brandweerkazerne in South San Francisco.

Nee, zijn uitrusting zag er inderdaad iets anders uit, maar zo mogen we hem graag zien. Gezien de bosbranden in Californië draaien de brandweerlieden vele dagen en nachten achterelkaar, waardoor Astrid en ik toch altijd enigszins bezorgd in het waterrijke (!) Loosdrecht de toestand aldaar aanschouwen. In ieder geval zijn deze twee mannen niet met een gouden lepel in hun mond geboren en hebben een gezond hoofd op hun schouders. Trots! Singh: over een kleine vier weken vertrek ik naar San Francisco waar ik hem minstens twee maal zal bezoeken. Van het Ministerie van Buitenlandse Zaken wederom gunstige berichten. De code blijft ongewijzigd: Nil Desperandum!