Laanen's Luim

Nadat Sparta de veilige voorsprong van 9 punten, die Heracles had, middels 3 gewonnen wedstrijden terugbracht tot 2, wachtte de krachtmeting der krachtmetingen afgelopen zondag in Almelo. ‘Kenner’ Robert Maaskant had bij ESPN al voorspeld dat Heracles zich veilig zou stellen en Sparta rechtstreeks zou degraderen. Heracles zorgde ervoor dat Sparta’s 12^e man, de fans, de wedstrijd in Almelo niet bij konden wonen. Psychologische oorlogsvoering avant la lettre. Het had ESPN behaagd om de grote drie, u weet wel, rechtstreeks uit te zenden, hoewel daar geen enkel sportief belang bij gediend was. Broer Rob en ik moesten derhalve knarsetandend genoegen nemen met het schakelprogramma. Iedere keer wanneer men dan schakelt naar ‘onze’ wedstrijd krijg je het gevoel ‘het zal toch niet’. Maar het werd ‘het zal toch wel’, Sparta stelde zich veilig met een 1-3 overwinning, veroordeelde Heracles tot de nacompetitie en Robert Maaskant moest zijn woorden inslikken. De 2500 op heilige grond van het Kasteel en de 2 in Loosdrecht konden hun geluk niet op, dat begrijpt u.

Eerder genoemde Robert Maaskant kon het niet nalaten om bij Radio Rijnmond te spreken over, ik vat het samen, een sneu Sparta feestje met weinig mensen. Klaarblijkelijk had hij na al zijn verkeerde voorspellingen, ook Fortuna Sittard had hij mis, behoefte om Sparta en de fans te kleineren. Okay, over sneu gesproken. Carrière Robert Maaskant: ontslagen, niet verlengd of op non actief geplaatst bij Willem II (2005), RBC (2007), Wislaw Krakau (2011), Dinamo Minsk (2013), Groningen (2013), NAC (2015) en VVV (2019). Lekker rijtje. Hij zal toch ook wel successen hebben, vraagt u zich af. Zal wel, maar aangezien ik niet zo’n kenner ben als Maaskant, waag ik me daar niet aan. Grappig is wel dat ik met zijn vader Bob, ook trainer van NAC geweest, gevoetbald heb bij het Amerikaanse leger in Rotterdam, waar wij werkzaam waren. Sterkste bedrijfselftal van de regio met Joop Langhorst (rechtsback Sparta), Wimpie ‘Pingel’ de Kreek (linksbuiten DFC) en Bram Geilman (reservekeeper Feyenoord). Ik mocht de penalty’s nemen. Jawel! Nu even iets heel anders. Oh, oh, wat kunnen we toch lachen over Belgenmoppen. Voorbeeld: ‘Waarom vloog de Belgische luchtmacht niet uit tijdens de tweede wereldoorlog? De piloot was ziek!’. Dat was een mop, maar dit is Nederlandse realiteit:

De Ketheltunnel, onderdeel van de A4, is maandagochtend bijna de hele ochtendspits lang dicht geweest. Volgens Rijkswaterstaat was er niet genoeg personeel om de tunnel te bedienen. Twee medewerkers meldden zich vanmorgen ziek en het was niet mogelijk om op korte termijn vervanging te regelen. Als gevolg van de afsluiting was sprake van een zware ochtendspits bij Rotterdam en elders in Zuid-Holland.

Schoon leeg, schandalig! En nu hebben de Belgen ook nog eens uitgevonden welk wismechaniek MP Rutte gebruikte:

Daar was de Tweede Kamer nog niet van op de hoogte! Wel heeft men uitgevonden waarom de Nokia van Rutte zo weinig appjes vast kon houden. De bron was er heel duidelijk over:

‘Die katapulten worden geleverd, president Zelensky!’. Duidelijk is dat we ons achter de oren mogen krabben met dit soort ontwikkelingen in ons toffe Rutteland. Aan de andere kant, soms moet je ook gelukkig zijn met de kleine successen in het leven:      SP-AR-TA!

Na de zinderende spanning van afgelopen dinsdag, haalt S10 de finale of niet, de ‘dood of de gladiolen’ wedstrijd van woensdag: Sparta tegen het Zwolse PEC om 20.00. De verliezer zou er of slecht voor staan (Sparta) of degraderen (PEC). Broer Rob en ik namen geen enkel risico; 16.30 afspreken bij De Meern, en vervolgens een hapje eten in Rotterdam. Uiteraard waren beide Laanens op tijd, zelfs iets te vroeg. Na een broederlijke omhelzing, en vaststelling dat Sparta shawls en pet op de achterbank lagen, togen wij richting Rotterdam. Rob had een reservering gemaakt bij De Ballentent in Rotterdam, waar wij ondanks het trage verkeer kwart voor zes aan tafel konden. De Ballentent is een begrip in Rotterdam, daar waar het om de beste ballen gehakt gaat:

Je begrijpt dat we ons, tijdens een glaasje chardonnay en uitzicht op de Maas, verkneukelden op onze superbal met friet, mayonaise en pindasaus. Tegen half zeven werden we wat onrustig en Rob ging op onderzoek uit. Foutje in de keuken. Een briesende Rob rekende af, waarna we maar genoegen zouden moeten nemen met het gebruikelijke broodje kroket bij Sparta. Rob kent de weg als geen ander in Rotterdam, zodat de eerste geopende brug over de Schie bij hem slechts een licht schouderophalen teweeg bracht. Echter, de brug waar de Vierambachtsstraat op uitloopt, voor de hol af naar Spangen (jeugdsentiment), daar was geen ontkomen aan. En de minuten tikten weg. Na de brug genomen te hebben, bleek het ondoenlijk om in de buurt van Het Kasteel een parkeerplek te vinden. Rob, de schat, zette me af bij Sparta en ging onderweg naar de Van Nelle fabriek waar je kunt parkeren. Aangezien Rob traint voor de vierdaagse, had ik daar vrede mee. Bovendien kon ik dan alvast een pilsje en een broodje kroket voor ons bestellen. Hetgeen geschiedde. Nadat een hijgende Rob in De Bosselaar verscheen, genoot hij alsnog van de door mij bestelde waren, zij het dat de kroket inmiddels de temperatuur van het pilsje aantikte. Maar ja, honger maakt rauwe bonnen zoet. Eerst nog een zenuwenplasje in die vieze pisbakken, toen als de drommel naar onze Kasteelplaatsen. We spraken af om voor onze traditionele selfie ons ‘game face’ op te zetten:

Zoals je kunt zien, verschillen we daarover van mening! Afijn, we hebben net met de Sparta Marsch onze longen uit het lijf gezongen en dan komen we met 1-0 voor te staan. Dat is schrikken! Die ouwe Aussar tikt ‘m erin. Lang verhaal kort; we winnen met 2-0, PEC degradeert, het pilsje in de Bosselaar smaakt beter dan ooit, en we weten dat we zondag bij Heracles ons veilig moeten stellen. Even rust in de gelederen. Na de tweede halve songfestival finale van donderdag, gevolgd door de kritiek van de ‘kenners’, dwaalden m’n gedachten naar de Nederlandse winnares van 1959; Teddy Scholten. Haar lied ‘Een beetje’ zou nu door de ‘kenners’ lachenswaardig bevonden worden. Niet alleen dát, ze kwam niet uit de kast, werd niet gepest en zong niet over leed, een omgeving waarin Johan Derksen juist zou gedijen. Een regel als ‘je fluistert mond aan mond; ik zweer je eeuwig trouw’ zou ontleed worden, waarna met name het woordje ‘eeuwig’ belachelijk gemaakt zou worden. In deze tijd, kom nou. Toch zag ik het licht, daar was overigens geen gebrek aan in Turijn: epilepsie tijd! Dit terzijde, dat licht zag ik toen de groep Subwoolfer optrad:

Een even zinnig lied met dito uitrusting zou door Bor de Wolf uit de Fabeltjeskrant gezongen kunnen worden.

‘Want dieren zijn precies als mensen’. En daaraan toegevoegd het leed van het Enge Bos. Tophit! Met Lowieke de Vos als tweede zanger kan je publiek technisch helemaal niet kapot:

Sparta zou het ‘away’ shirt voor aanstaande zondag tegen Heracles Almelo moeten aanpassen aan de klederdracht van San Marino’s aas voor het songfestival, Achille Lauro:

Immers, Lauro en zijn maten van San Marino hebben de finale niet bereikt en doen gaarne afstand van deze sexy outfit. Almelo volgens Herman Finkers: ‘het ene licht staat op rood, het andere op groen, in Almelo is altijd wat te doen’. Dus, daar zullen ze bij Heracles van opkijken, wanneer Sparta zo het veld betreedt. Voordat ze het weten krijgen ze er een om hun oren (hoop ik). Er waren dus heel wat leermomentjes tijdens de halve finales, en vanavond nog meer. Overigens was er ook een hoop baggermuziek, en van presentatrice Laura Pausini moet ik zeggen dat haar muziek gewaardeerd wordt, maar geef haar een bezem en ze doet haar persona eer aan. Dan dit nog; de gemaakte fouten bij Feyenoord-PSV (penalty) en PEC-Utrecht (afgekeurde goal), deed de KNVB af met ‘heel vervelend’. Voor wat betreft PSV jammer, maar voor PEC betekende het uiteindelijk rechtstreekse degradatie. Inderdaad, heel vervelend.

Vele decennia geleden bezochten we voor het laatst de Keukenhof. Die bloemenpracht stond me nog helder voor de geest toen Astrid plotsklaps woensdag zei; ‘laten we deze zeldzame vrije dag van mij benutten om de Keukenhof te bezoeken’. Zeldzaam omdat, met een knipoog naar een muzikale hit, we rustig ‘it’s raining baby’s’ kunnen zingen. Maar dit terzijde. Mijn prompte instemming verraste Astrid, waarna ze me achterdochtig bestudeerde. Maar ik gaf geen krimp en repte me naar haar vehikel, de babymobiel.

Astrid rijdt en ik voel me wijs omdat ik naast haar het aanzien heb van een dokter. God verhoede dat een plotseling barende vrouw mijn pad kruist. Maar goed, na een voorspoedig ritje doemde het immense Keukenhof parkeerterrein voor ons op. Keurig werden we naar een parkeerplek geleid, waarna een wandelingetje volgde naar de entree. En het moet gezegd, de bloemenzee was een feest voor het oog. Het publiek eigenlijk ook, vreemd genoeg. Onze aardkloot had een diversiteit aan mensen afgescheiden die vreemd genoeg aan de Verenigde Naties deed denken, zij het zonder vetorecht. Na diverse paden bewandeld te hebben, waarbij de zintuigen jubelend aan hun trekken kwamen, werd het tijd voor een gezonde doch voedzame lunch: patat met een saucijzenbroodje. Uiteraard moest er nog een plaatje geschoten worden van mijn eigen bloem:

Niemand zou er toch van opkijken dat de Vriesea Astrid naar haar vernoemd is:

Na deze sessie begaven we ons naar Astrids roze trots. Omdat we niet de enigen waren die huiswaarts keerden, en rondom de Keukenhof rotondes als paddenstoelen uit de grond waren geschoten, stonden we na een half uur nog steeds bij de Keukenhof, zij het aan de andere kant van onze parkeerplek. Op een of andere manier zijn we toch nog thuis gekomen, waar Tinley ons begroette alsof we een wereldreis gemaakt hadden. Dat zou een mooi ‘The End’ hebben kunnen zijn, ware het niet dat Feyenoord donderdagavond aantrad tegen Marseille. M’n oudste zoon Rick, een Feyenoord fan omdat hij door mijn schuld in ‘Zuid’ is opgegroeid, beweert hij, besloot om deze beslissende tweede halve finale wedstrijd in Pa’s Sparta bastion door te brengen. Vóór de wedstrijd demonstreerde hij al dat zijn vertrouwen in het resultaat als een paal boven water stond:

Enigszins irritant, maar weinig op aan te merken met het oog op de précaire situatie van Sparta. En het blijft toch je kind! Over de wedstrijd kunnen we kort zijn; Feyenoord klaarde het karwei en speelt 25 mei in Tirana tegen AS Roma om de cup met de wat kleinere ‘conference’ oren. Ik wens Feyenoord geluk, al was het alleen maar om Rick weer zo gelukkig te zien als donderdagavond. Ik weet niet meer of ik het al gezegd heb, maar het blijft toch je kind. Ivar, ons jongste kind, vertrok gisteren naar Canada om zijn potentiële aanstaande schoonouders ‘live’ de hand te schudden en wellicht om een hand te vragen. Zó romantisch dat joch. Hij meldde even voor vertrek dat er een hele rij voor hem onbezet was, lekker maffen dus en dromen dat Sparta vanavond Groningen verslaat. Leuk toch, zo’n Luim zonder ellende. Dat krijg je wanneer je een gelukkaars aansteekt die je daarvoor in een kandelaar gestopt hebt.

Voor Johan Derksen een tekst uit zijn tolerante 70-er jaren, die hem nu goed zal doen:

Luister maar naar het origineel van Rob de Nijs: KAARSLIED Eigenlijk wilde ik iets over Vandaag Inside schrijven naar aanleiding van de uitzending van maandagavond. Het totale afzeiken van minder begaafde voetballers, inclusief clipjes, alsmede wederom een aanval op Ten Hag, met name over diens gebrekkige Engels, plus bijbehorend stomme gegrinnik, ging me echt de keel uithangen. Dus, zoals Henny Vrienten met Doe Maar zong; ‘er zit een knop je TV’, weg ermee. Maar ja, dan kiest De Snor ervoor een soort van zelfmoord te plegen. Hoogmoed? Wie maakt me wat? Wel eng. Met het klimmen der jaren heeft wijsheid geen gelijke tred gehouden. Basta, hoeveel Derksen shit kan men velen. De lintjesregen ging niet voorbij aan de man die de Nederlandse dance muziek wereldwijd verder op de kaart zette, Ferry Corsten:

In navolging van Tiësto en Armin van Buuren werd hij benoemd tot Officier in de Orde van Oranje Nassau. Een grote eer. Uiteraard waren beide ouders, Martin en Yvon, ook supertrots!

Men zou zich af kunnen vragen wat Astrid en ik daar dan wel deden. Welnu, dan gaan we eerst een kleine 35 jaar terug; 28 augustus 1987, onze trouwdag, waar de familie Corsten uiteraard ook acte de présence gaf:

En daar staat de fiere officier in spé, helemaal links. Broer Robbert was overigens ook een talentvolle DJ, maar het kwam niet tot een Corsten Brothers ‘in concert’. Volgende vraag is dan natuurlijk waar de band met de ouders begon. Ga er maar eens voor zitten. Een kleine 60 jaar geleden troffen we elkaar bij Dansschool Wuyster in Rotterdam Noord. Ondanks een incident waarbij Martin en z’n maatjes uit Schiebroek me op mijn brommer (Ponette) met vereende krachten tegen hielden, omdat we op hetzelfde meisje aasden (zat in de bus), groeide er een hechte band. Die band leidde tot participatie in een tweetal cabaretgroepen (Martin en ik voor schut gezet bij de KRO), en voor Yvon een platencontract bij Johnny Hoes.

En toen werden we ook nog volwassen, kregen kinderen en carrières, en voordat we het wisten kwam er een Officier voorbij. En wat nou zo leuk is, Astrids vader heeft Ferry nog z’n eerste platenspeler gegeven. Hij heeft ook nog een blauwe maandag bij mij stage gelopen in Düsseldorf (Arcade) en een tijdje bij Hans van Hemert doorgebracht. Van Hemert onderkende Ferry’s talent voor dance muziek en wilde hem inlijven, maar daar zag Ferry geen brood in, die ging succesvol z’n eigen koers varen. Lang verhaal kort; daarom waren wij er ook bij:

Ook leuk is dat wanneer Ferry optreedt in de San Francisco Bay Area, onze zonen Bo-Peter en Kaj lekker backstage mee mogen doen.

En dat begon dus eigenlijk een kleine 60 jaar geleden in de kiem, ongesmoord! Overigens werden de enige kaarsen waar wij mee geconfronteerd werden gebruikt bij de Blasiuszegen (3 februari). Nooit meer last van graten gehad. En nu Vandaag Inside gisteren officieel gestopt is, kun je wel stellen dat het als een nachtkaars is uitgegaan. ‘Candle in the wind’ is hier niet van toepassing.

Iedere keer weer verbaast het me hoe mensen een grote broek aantrekken om vervolgens te moeten constateren dat ze eigenlijk beter maatje M hadden kunnen nemen. Neem nu Sigrid Kaag; hoe lang geleden is het nu eenmaal dat ze vol vuur op de tafel danste na de winst van D66 bij de laatste verkiezingen? Hoe lang geleden dat ze, nog steeds in die grote broek, Mark Rutte tartte? Welnu, we weten hoe dat afgelopen is, met Rutte 4 hebben we veel van hetzelfde. Overigens zat in die grote broek ook mijn stem. Daar is nu een eind aan gekomen, de broek begint te krimpen. En dan nu de situatie Van Drimmelen. Zoals geconstateerd kan worden hadden wij (Multi Function automatiseerders) daar al in de 80-er jaren mee te maken!

Terug in de tijd (80-er jaren), met dank aan Peter van Straaten. Even raden welk politiek figuur die uitspraak deed. Kaag was ‘too close’ met de in ongenade gevallen Van Drimmelen om hem te willen aanpakken, zo simpel ligt het. Vervolgens probeerde ze met technische ontkenningen t.a.v. het rapport daar onderuit te komen. Schande! Het gezegde ‘de vis begint aan de kop te stinken’ doet hier opgeld. Mijn D66 geschiedenis is sinds onze terugkeer naar NL is eigenlijk ook als zodanig bergafwaarts gegaan. In 2018 stond ik nog op de (niet verkiesbaar) kandidatenlijst van onze gemeente:

Ook toen stond transparantie hoog in het vaandel! Toen kwam het gratis appartement van ‘leider’ Pechtold om de hoek kijken. In mijn Luim van 30 juni 2018 schreef ik het volgende: ‘Zodra D66 in de coalitie kwam veranderde Heer Pechtold als een blad aan een boom, dan wel ‘zo de wind waait, waait mijn rokje’. Waar is die frisse oppositieleider gebleven? En niet alleen dat, dan is er ook nog zijn geschenkflatje van ruim €160.000 dat door hem als privé bestempeld wordt. Wie krijgt dat nou? Heeft een van jullie al in de vriendenkring gesondeerd of dat wel meer voorkomt? Ook al zou die gulle Canadese gever zijn holmaat zijn geweest, so what?! Wees er open over, daarmee schakel je de roddelmachine uit’. Ik zegde mijn lidmaatschap op maar bleef D66 stemmen, en daar is nu dankzij Kaag ook een eind aan gekomen. Huidige status: zwevend, neigend naar links. Zwart wit? Dat doet me denken aan Sparta merchandise, mijn pet, en het Sparta embleem.

Waar is het rood dat bezongen wordt in het clublied, en dat in ons bloed zit? Iemand zal het wel mooi gevonden hebben, maar het voerde me terug naar Steeds Hooger, waar ik met zowel het jeugd B-team als het eerste drie kampioenschappen mee mocht maken. In dat zwart witte tenue!

B kampioentjes, raad maar wie ik ben!

Steeds Hooger, niet zo oud als Sparta, maar toch respectabele ouderdom: 1907. Lager opererend in de 3^e klas, maar ook in degradatiegevaar. En, een steenworp verwijderd van Sparta. Gisteren de uitwedstrijd tegen Twente, kansloze 2-0 nederlaag; wat zal ik daarover zeggen? Het leek wel of het rood op bevel van hogerhand langzaam in mijn embleem terug druppelde:

Bloed aan de bal? Nee, parallel van vernedering naar mijn hoofd gestegen. Nu moéten ‘we’ over een week winnen van AZ om op een play off plek te blijven. In de naam van Jules Deelder; Sparta herrijs!

Toen ik het bericht las dat Elon Musk maar liefst $41,4 miljard bood voor Twitter, dwaalden mijn gedachten terug naar de film ‘Fiddler On The Roof’ uit 1967, waarin Chaim Topol verwoordde wat hij zou doen indien rijkdom hem ten deel zou vallen. In het liedje ‘If I Were A Rich Man’, zong hij het volgende:

I’d build a big, tall house with rooms by the dozen
Right in the middle of the town
A fine tin roof with real wooden floors below
There would be one long staircase just going up
And one even longer coming down
And one more leading nowhere, just for show

Hij zou dus een groot hoog huis willen bouwen met tientallen kamers, in het midden van de stad (opscheppen dus). Met monumentale gescheiden trappen om op en neer te gaan, en één die nergens heen zou gaan, alleen voor de show.

Chaim Topol

Maar daar bleef het niet bij:

I’d fill my yard with chicks and turkeys and geese and ducks
For the town to see and hear
Squawking just as noisily as they can, as if to say, “Here lives a wealthy man”

Chaim zou z’n tuin dus vullen met kippen, kalkoenen, geiten en eenden die gezamenlijk lekker lawaai zouden maken, zodat iedereen wist dat daar een rijk man woonde. Dat is even andere koek dan de wens van Elon Musk, ’s werelds rijkste mens (Tesla, SpaceX), met een geschat vermogen van $274 miljard.

Musk wil Twitter hervormen. Klinkt als heropvoeding, lees Oeigoeren. Ik weet het, spreek de man met de microfoon in een theater nooit tegen, of ga niet op de eerste rij zitten bij een scherpe komiek. Maar, een man die z’n kind X AE A-XII noemt, kun je niet altijd even serieus nemen, hoe rijk dan ook. Ook ik zou weleens willen zingen ‘If I Were A Rich Man’, om vervolgens nonchalant, als onderstaand uitgedost, een bod uit te brengen op……

Sparta natuurlijk. Voordat we een team gaan opbouwen dat niet elk jaar voor lijfsbehoud speelt, gaan we eerst de pisbakken oplappen. Die hebben nog het niveau ‘Abraham van Stolkweg’ toen ik daar met de Steeds Hooger B junioren in 1960 speelde. Goor. Op de schop dus. Nu even tellen hoeveel miljoen eruit getrokken dient te worden om een goed team samen te stellen, waarbij we de eigen opleiding niet vergeten, hetgeen nu weleens te wensen overlaat. Te veel jong talent wordt of niet onderkend, of verlaat Sparta voor een habbekrats. Nu nog wat infrastructuur miljoentjes, en dan wordt het tijd voor een nieuw liedje: ‘I Am Not A Rich Man’. Realiteit dient zich aan, hoewel je voor een dergelijke overname geen Musk nodig hebt, dan toch wel iemand die over de nodige miljoenen beschikt, en het kan missen. En…..een Sparta hart. Absoluut geen dictator! Kortom, het wordt vanavond weer billen knijpen wanneer Sparta aantreedt in Sittard, alsmede dinsdag gedurende de laatste 6 minuten in Arnhem, met voorlopig drie punten in de tas. Maar ja, het blijft allemaal klein bier in vergelijk met de situatie in Oekraïne. Mocht Musk daar iets aan willen doen, dan draag ik graag z’n koffertje.

Inderdaad, wanneer ik zo ’s ochtends een beetje aanrommel met ‘things to do’, heb ik NPO Radio 5 op de computer gedurende de ‘Arbeidsvitaminen’. Lekkere ouwe meuk waarvan ik meestal de muziek en de artiesten ken, waarmee ik gelijk gekwalificeerd ben voor de pub quiz van Omroep Max, maar dit terzijde. Toen Trini Lopez voorbij kwam met ‘I like to be in America’, uiteraard bekend van de West Side Story, gingen mijn gedachten terug naar onze laatste Californië trip, begin dit jaar. Tijdens de rit van San Francisco (verblijfplaats zoon Bo-Peter) naar Sacramento (verblijfplaats zoon Kaj) verbaasden we ons over de vele tentenkampen die zich naast en zelfs tussen ‘highways’ genesteld hadden. Veel ‘homeless’ mensen hadden zelfs BBQ’s en kleine solar panels op de vangrails gezet. Ook de wegen zelf waren nog even slecht onderhouden als zes jaar geleden, toen we terugkeerden naar Nederland. De afslag Ashby/Shellmound, voerend naar Berkeley en Emeryville, ziet er nu zo uit:

Waarom ik juist deze afslag erbij haal? Welnu, in mijn CEO rol van Ex’pression College (1998-2005), komend van Concord, was dit mijn dagelijkse afslag naar het gebouw waar we een prachtig bedrijf opgebouwd hebben. Links na de afslag naar Berkeley, rechts naar Emeryville waar na 150 meter aan de rechterkant ons gebouw opdoemde, 6601 Shellmound:

Toen: schone afslag, prachtig gebouw. Nu: een voorbeeld van wat de tegenstellingen in de huidige Amerikaanse maatschappij teweeg hebben gebracht. Het loopt vanaf Oakland tussen alle bruggen en viaducten door, en kan natuurlijk niet zonder problemen bestaan. Een foto samenvatting:

Oakland Fire Crews Contain Wood Street Encampment Blaze

5 Displaced, 2 Dogs Die in Latest West Oakland ‘Safe RV‘ Area Fire

Latest Wood Street Homeless Encampment Fire Claims One Life

Het kon natuurlijk niet uitblijven, mensenlevens gaan verloren. We gingen toch wat bedompt huiswaarts, ondanks een heerlijk verblijf bij onze zonen en schoondochters, onderbroken door een buitje Covid. M’n gedachten dwalen verder af naar m’n allereerste trip naar de V.S. in 1975. Met bonkend hart en vol energie werd Amerika van Boston naar New Orleans, en heel wat tussendoor, aangedaan. Kennismaking met honkbal op het hoogste niveau bij de Boston Red Sox en even uitrusten in de zon, na kennismaking met de ‘top brass’ van Digital Equipment Corp. (DEC), toen na IBM de nummer twee van de wereld.

Het leven was opwindend, evenals de vooruitzichten. DEC werd overgenomen door Compaq, Compaq vervolgens door Hewlett Packard (HP), en zo ging het in een rotvaart tot nu, het huidige Amerika. Als geïnspireerd door mijn gedachten zingt David Bowie ‘This is not America’, en denkend aan Oekraïne voel ik me op een of andere manier gesterkt met het idee hoe rijk m’n leven al was, en wat ik eventueel kan bijdragen ter ondersteuning van de slachtoffers daar of hier. Niet alleen geld dus!

Na vijf jaar Dutch Game Garden, dé incubator van de Nederlandse game industrie, van dienst te zijn geweest als boardmember, voelde ik me vereerd toen mij gevraagd werd om per 1 januari voor de komende drie jaar de rol van Chairman op me te nemen. Vele felicitaties vielen me ten deel, waarvoor alsnog mijn dank. Helaas moest mijn ‘maiden’ optreden van 11 maart j.l. geannuleerd worden wegens een tweetal gevallen van Covid binnen het bestuur. Vergadering verzet naar gisteren, 1 april dus. Wakker geworden was dit het eerste wat ik buiten aantrof, zij het niet onverwacht:

Dat wordt een videovergadering, mompelde ik teleurgesteld, want het is natuurlijk het leukste om samen met je medebestuurders aan de versterking van de ‘Garden’ te werken. Veel mensen hebben de indruk dat zo’n titel borg staat voor een glamoureus takenpakket. Niets is minder waar. Enige vergaderpunten om dat te onderbouwen: vaststelling van de agenda, accorderen notulen vorige vergadering, subsidiebeleid, cashflow, enz. Sexy toch?! W.v.t.t.k. heeft me vanaf dag één geïntrigeerd, krijg ik eindelijk wat te bikken, dacht ik in het begin van mijn lange loopbaan. Betekent dus ‘wat verder ter tafel komt’. In de begindagen wil je dan altijd nog iets slims bedenken om op te vallen, maar dat hoef ik bij m’n slimme(re) medebestuurders niet te proberen, die zijn gepokt en gemazeld. Dus eigenlijk loopt zo’n vergadering op rolletjes, niemand hoeft wie dan ook de loef af te steken. Boze tongen beweren dat mijn kennis van de gamewereld niet ver genoeg terug gaat, welnu onderstaand het bewijs van een kleine 50 jaar geleden:

Samen met jongste broer Rob, m’n Sparta maatje, speel ik een verwoed partijtje ‘Pong’. Lang verhaal kort; ik ben aanwezig om er mede voor te zorgen dat ook de noodzakelijke randzaken naar behoren verlopen. En hopelijk ervoor te zorgen dat de dagelijks aanwezige professionals het werk kunnen doen waar DUTCHGAMEGARDEN voor staat, niet allerlei papieren rompslomp. Uiteindelijk gaat het om het wel en wee van de jonge gamebedrijven die bij ons intrekken, dan wel de schoolverlaters die dringend om advies verlegen zitten. Ik zeg het nog één keer; ‘ik heb nooit gedroomd van succes, ik heb er hard voor gewerkt’. Gisteren ook een hele belangrijke jarige: Sparta! Opgericht 1 april 1888. 134 jaar jong, en ik mocht de helft daarvan fan zijn. Ook in den beginne nog, de betere jaren. Het laatste landskampioenschap was een tijdje geleden (seizoen ’58-’59), maar eens je cluppie, altijd je cluppie. 1888 ook de oprichtingsdatum van een bourbon die er goed bij me ingaat:

Onze terugkeer uit Normandië liep via Fécamp, even na Le Havre, waar we het ‘Palais Bénédictine’ wilden bezoeken. Helaas, laag seizoen, dus ‘fermé’ voor wat betreft de toer. Niet uit het veld geslagen begaven we ons naar het proeflokaal. Likeur Bénédictine met een mixje van cognac, dat leek ons wel wat, met name ook vanwege het jaartal!

Nu ik dit opschrijf, krijg ik al de kriebels voor morgen wanneer Sparta op Het Kasteel Heerenveen ontvangt. Winnen ‘we’ die wedstrijd, dan kan er daadwerkelijk omhoog gekeken worden. Ik geef toe dat met alles wat er nu gaande is, de Luim ‘klein bier’ is, maar de grootspraak laat ik aan BN’ers over, zij het dat ik onderstaand hart wederom onder de riem van Zelensky wil plaatsen:

Allereerst, wie misgunt Ajax als rechtgeaarde Nederlander een plaats in de kwartfinale van de Champions League? Niemand toch (denk ik). Maar ja, hoor je dan na afloop Ten Hag en Blind jammeren dat ze alles goed gedaan hadden, veruit de sterkste waren, en een onterechte vrije trap tegen kregen, dan krijg je er toch enigszins de smoor in. Een bekende en betreurde oud Ajacied zou gezegd hebben, “Portugezen kunnen niet van je winnen, maar je kan wel van ze verliezen”. Dus, alles goed gedaan gaat niet op wanneer je niet scoort, laat staan wanneer je keeper blundert. Dat laatste had Daley Blind niet opgemerkt, die meende voor de camera dat het eerst geanalyseerd moest worden. Echt, je hoort mij geen grappen maken over z’n achternaam. Zodra die schoenen omhoog gingen en Onana’s handschoenen zowel de bal als de speler miste, kon een liedje van 55 jaar geleden (maart 1967) van stal gehaald worden om daar een parodie op te maken. Gek, ik heb iets met muziek, en die band heet ook nog The Shoes! Luister maar:

OHNANA

Hoe simpel om daar Oh-Na-Na van te maken, de rest van de tekst mogen jullie zelf invullen. Maar, heel eerlijk, één speler maakt natuurlijk niet het verschil, Ajax had nog wel een uur of wat door kunnen voetballen en dan hadden ze nog niet gescoord, dat was de sores woensdagavond. Ajax is gewaarschuwd, in Rotterdam-Zuid zijn ze inmiddels continu aan het oefenen op hoge voorzetten, de zogenaamde ‘Onana special’. Wat ik ook heel speciaal, maar vooral moedig vond, was de protestactie van die Russische dame op staatstelevisie. Nogmaals dat plaatje:

Wat haar te wachten staat is ongewis, maar niet prettig. Je vraagt je sowieso af waar dat heen moet. Wanneer je Poetin hoort raaskallen en conform de Trump methode in een stadion de Russen voorliegt, opzweept, en tegelijkertijd bedreigt, dan lijkt het of alleen Xi, China dus, deze ‘madman’ kan beteugelen. Ook beangstigend. Volgende week gaan Astrid en ik de stranden van Normandië bezoeken, waar de geallieerden in 1944 begonnen met hun moeizame bevrijdingstocht van Europa. Eigenlijk een soort van bedevaart. In deze sombere tijden werkt het weer aan alle kanten mee om het ons wat aangenamer te maken, ook best opvallend. Wel hoop ik dat de NAVO en EU landen niet het statement van Ten Hag overnemen; ‘we hebben alles goed gedaan’, om vervolgens te constateren dat Oekraïne volledig in de puin ligt en dat de bloedige slager Poetin uiteindelijk ten koste van talloze mensenlevens (aan beide zijden) z’n zin gekregen heeft. Drs. P. zou zingen ‘trojka hier, trojka daar, Oekraïne is de sigaar’. Hopelijk krijgt Poetin, conform de wens van Zelenski, een enkeltje Den Haag naar het Internationaal Strafhof. Gebeurt dit, dan zal ik de eerste zijn die zegt ‘God bestaat’.

Zoveel al gezegd en geschreven over Oekraïne dat ik daar niets meer aan toe te voegen heb, althans, na Rutte gisteren aangehoord te hebben, moet me toch iets van het hart. Hij zei dat het wel jaren in beslag zou kunnen nemen tot Oekraïne toegelaten zou kunnen worden tot de EU. In zijn regeerperiode was Kroatië het enige land dat, na 9 jaar kandidaat-lid te zijn geweest, in 2013 toegelaten werd. Dan denk ik ‘wat een eikel om dat überhaupt aan te snijden’, of in zijn gesprekken met Zelenski hem enige hoop te geven, maar dat had hij verkeerd begrepen. Onbeholpen Engelse taal waarschijnlijk. Met het tempo waarin het nu gaat is Oekraïne tegen die tijd volledig verwoest en zijn onnoemelijk veel levens verwoest, en dan voldoen ze vast niet meer aan de EU normen. In wezen kan moordenaar Poetin gewoon z’n gang gaan, en ‘wij’ maar veroordelen en sancties treffen. Welk land volgt, dat is de vraag, geen onzekerheid. Had ik vandaag zo leuk willen vertellen dat wij met onze zonnepanelen, maart vorig jaar geïnstalleerd, een deukje hadden geslagen in de gastoevoer vanuit Rusland. De vele ramen in ons huis verwarmen het zonder de thermostaat nog maar aan te raken en de zonnepanelen produceren met dit mooie weer gemiddeld 17 kWh per dag. Daarnaast namen we ons voor om de thermostaat bij slecht weer op z’n best op 18 graden af te stellen. Beetje koud, lekker een vest aan. Piano spelen of iets anders doen waarbij je je vingers nodig hebt, doe als ‘Piano Man’ Davide Martello, die Oekraïners welkom heette in Polen en zich niets aantrok van winterse temperaturen:

Overgenomen uit The Independant

Zo kan het ook, wat een held. ‘All we are saying, is give peace a chance’. Helaas, met die dementerende havik aan het hoofd in Rusland; kansloos. Om het maar over een wat plezieriger boeg te gooien; vanmiddag naar Het Kasteel:

Uiteraard met broer Rob, selfie kan rond 16.30 verwacht worden, waar Sparta het opneemt tegen Go Ahead Eagles. Wederom een ‘must win’ wedstrijd, maar daar zijn we inmiddels aan gewend. Wel zo gezellig, en wanneer we winnen, dan wacht de Bosselaar op ons. Overigens bij puntenverlies ook, want anders waren we er in de loop der jaren bekaaid vanaf gekomen. Gisteren kon ik de verjaardagen vieren van twee van mijn zonen. Inderdaad ja, goed opgemerkt, op dezelfde dag. Zoals u weet, ik ben een man van regelmaat. Dan overvalt het je dat wanneer de almachtige (welk geloof dan ook) me in Oekraïne had laten opgroeien, al mijn vijf zonen gemobiliseerd zouden zijn, een nogal beklemmende gedachte, maar zo simpel is. En ik maar denken dat het erg is dat m’n oudste zoon tot het Feyenoord geloof bekeerd is. Zo klein kan een mens zijn. Voorlopig zitten we nog goed in ons kikkerlandje, maar ik houd m’n hart vast. Laten we maar lekker genieten van het lenteweer en hopen dat iemand in het Kremlin een heldendaad verricht.