Laanen's Luim

Na een kleine twee-en-een-half jaar is het eerste lid van ons hechte gymcluppie ons ontvallen. Han Warners, samen met echtgenote Barbara sporters van het eerste uur, verloor uitgeput de strijd tegen de longkanker die hem teisterde. In mijn Luim van 30 december 2017 plaatste ik onderstaande foto en schreef er het volgende over:

“Over cluppies gesproken, de onze heeft als benaming ‘de gezelligste sportclub’ op WhatsApp, en ondanks dat er geen druppel alcohol gedronken wordt, is het een hecht geheel geworden dat intensief met elkaar meeleeft. Dan mag je toch intens gelukkig zijn toen deze week bekend werd dat bij een van de onzen de chemokuur ter bestrijding van zijn longkanker aangeslagen was. Toestand stabiel.“ Niet dus! Een fijn mens is heengegaan. En ja, gisteren hebben we bij tijd en wijle hard gelachen bij de tot voor kort onbekende nieuwe comedy ster Patrick Laurei, een echte Rotterdammerd.

Maar nu ril je even wanneer in zijn stand up comedy conference luchtigjes gesproken wordt over ‘’kankermongool”. Gelukkig verzachtte hij dat ook enigszins, maar toch. Het is ook gewoon stadionbraaksel geworden dat naar spelers, scheidsrechter of supporters van de tegenpartij gespogen wordt. Teken van de tijd, tot ze er zelf mee geconfronteerd worden. Optimistisch type als ik ben, en na al die jaren toch wel in staat om te weten hoe het leven in elkaar steekt, modder ik dapper door. En dat gaat een stuk beter met die nieuwe knie. Zo heb ik een bromance met mijn grote vriend Fred van Buiten in Californië, met wie ik wekelijks een e-mail uitwisseling heb, al dan niet gelardeerd met foto’s en YouTube filmpjes. Alles gaat over de tong, familie, vrienden, restaurantbezoeken, de ‘shut down’ in de V.S. (kut Trump) en alles wat die week de revue passeert. Gaat t.z.t. een mooi boekwerkje worden. Uiteraard bewaar ik hilarische foto’s van Fred, zoals die ene keer dat ik hem liet winnen tijdens een partijtje pool table:

Zelf beweert Fred uiteraard dat hij mij altijd laat winnen, zodat ik niet voor niets naar Californië kom. Zoals wijlen mij moeder altijd al zei; “mannen worden nooit ouder dan 12”. Wijze vrouw, ze zou deze maand 106 geworden zijn. Gek idee, toch?! Opzienbarend was het gegeven dat de Luim van vorige week op LinkedIn alleen al ruim 4.500 lezers scoorde, waarvan maar liefst 628 uit Amsterdam! Inclusief twitter, facebook en directe lezers van de Luim, zo’n 10.000. Was het de lokfoto? Toegegeven, het was een van de betere foto’s van mezelf, een ‘pensionado’ waardig. Ik hou het maar op de inhoud, daar doe ik het uiteindelijk voor. Vanavond begint de voetbalcompetitie weer, maar Sparta sla ik nog een keer over wegens verplichtingen elders. Beetje koud ook. Rest me jullie allemaal een heerlijk weekend toe te wensen en, gezien het voorafgaande, geniet ervan alsof het je laatste dag is (kan een kater opleveren).

Zoals hier, in Rotterdam, met jongste zoon Ivar en oudste kleinzoon Rico, die binnenkort gewapend met zijn saxofoon in Straatsburg gaat spelen voor een afvaardiging van de Europese Unie. Hoe mooi kan het zijn om met een saxofoon een droevige Brexit deun te spelen; de May Day hymne!

Wat doet zo’n man nou in zo’n week?! Normaliter begint mijn dag, uitgedost in ochtendjas en sloffen, tussen 07.00 en 07.30 aan mijn bureau.

Aangezien het nu te donker is voor een heldere impressie, dan maar even een indruk middels een archieffoto. Knus. Te midden van wat memorabilia, en uiteraard geflankeerd door een zwart bakkie koffie, bezie ik wat er tijdens mijn schoonheidsslaap plaats heeft gevonden in de wereld, met name in de V.S. Vervolgens beantwoord ik e-mails die voorrang hebben en stap daarna op de hometrainer om aan mijn verplichte half uurtje fysio te voldoen (knie). Zelden maak ik een afspraak voor 10.00 en zodoende gaat de ochtend verkeersstress de laatste tijd volledig aan me voorbij. Wel wens ik Astrid, op weg naar een nieuwe wereldburger, goede reis toe alvorens ik haar in de zwarte ochtend zie verdwijnen. Maandagochtend kwam daar een abrupt eind aan. Dat kwam door mijn aanstelling als adviseur van een crypto algoritme startup. Zie www.revenyou.io Gewetensvol als ik ben, noopte het me tot het accepteren van een afspraak met een potentiële investeerder om 09.00 in Haarlem. Om 07.50 toog ik op pad om vooral maar niet te laat te zijn. Altijd al een tic van me geweest. Wat donker was het, en fris. En ik moest ook nog wat ijskrabben van de voorruit (met een CD hoes). Maar ik vermande me en reed stoer met alle nachtwerkers naar Haarlem om aldaar ondergedompeld te worden in de wereld van crypto, Google algoritmes, en wat van dies meer zij. Fascinerend. Het lijkt wel of het leren niet ophoudt! Gelukkig blijft mijn Amerika kennis onaantastbaar, want uiteindelijk ben ik daarvoor primair ingehuurd. Om maar bij jonge industrieën te blijven, heb ik de eer om boardmember te zijn bij Dutch Game Garden, Neerlands meest vooraanstaande game incubator. Elke eerste woensdag van de maand (dit keer de tweede) wordt er een netwerklunch gehouden: https://www.dutchgamegarden.nl/project/network-lunch/ en dit keer was er een afvaardiging van de Christen Unie te gast. Immers, een organisatie als Dutch Game Garden kan niet bestaan zonder subsidie. Gezien de resultaten die geboekt worden op het gebied van bijvoorbeeld nieuwe ondernemingen (150+) en daarmee gepaard gaande banen, welbesteed. Heerlijk om te zien hoe de ogen oplichten dankzij bijvoorbeeld een demonstratie aan de tovertafel, een zogenaamde serious game. Hun credo: “Volgens ons heeft iedereen het recht om te spelen. Helaas is dit niet voor iedereen vanzelfsprekend. Daarom willen wij spelen toegankelijk maken voor mensen met een cognitieve uitdaging: van ouderen met dementie tot volwassenen met een verstandelijke beperking.

Kijk eens naar www.tovertafel.nl om een indruk te krijgen. Indrukwekkend! Tevreden huiswaarts gekeerd. Oh ja, eerst nog even bij Gall & Gall gewinkeld. De derde in de serie ‘vader gaat op stap’ speelde zich af in Den Haag, waar ik als VIP (ja, ja) uitgenodigd was bij de Vereniging China Nederland, waar de nieuwjaarsborrel voorafgegaan werd door een discussie over ‘Hoe kunnen we voorkomen we dat de handelsoorlog tussen de VS en China overslaat naar andere landen?’ Twee heren die we kennen van Radio en TV hielden een inleiding en beantwoordden de vragen uit de zaal

Links Sjoerd den Daas, China deskundige, journalist “Het Financieel Dagblad”, daarnaast Willem Post, Amerika watcher. Pittige discussie, waarbij twee andere heren, te weten XI en Trump, ook natuurlijk acte de presence gaven, en goede vragen uit de zaal. Daarna de borrel (en de snacks) en wederom goede amicabele discussies. Om de spirit te verluchtigen, het ging om het matige Engels van Nederlanders, hoewel goed in restaurants en bars, kon ik ook nog mijn Prins Charles mop ter berde brengen. Komt een Nederlandse paardenfokker bij Prins Charles. Vraagt Prins Charles “what business are you in?” Zegt de paardenfokker “I fok horses.” “Pardon”, komt het antwoord van Prins Charles, waarna de paardenfokker enthousiast zegt “Yes, paarden.” Op dat moment is het hoog tijd om iedereen een goed jaar te wensen en de weg naar Loosdrecht in te slaan. Wel had ik even voor de VCN bijeenkomst de gelegenheid te baat genomen om mijn 9 maanden oude kleinzoon in Den Haag te bezoeken.

Aren was druk met Nijntje bezig toen opa binnenkwam, hij keek dus nog enigszins serieus. In de tussentijd, het is inmiddels nacht in NL, waren Oom Bo-Peter en Oom Kaj zich in Californië aan het vermaken bij een van Nederlands’ top DJ’s, Ferry Corsten, die eigenlijk weer een neefje van mij is.

En dat terwijl Astrid en ik woensdagavond in Rotterdam een vorkje met diens ouders prikten. Het spreekwoord is nu dus ‘Zoals de ouden zongen, is dance gemaakt voor de jongen’!

In ruim een half uur heb ik vrijdagmorgen vroeg de speaker van het huis van afgevaardigden, de 78 jarige Nancy Pelosi, meer zinnige taal horen uitbrengen dan potentaat Trump in de twee jaar dat hij de Verenigde Staten ‘regeert’. Aan haar zal hij een formidabele tegenstander krijgen nu de macht tussen democraten en republikeinen in balans is gekomen. Te beginnen met de muur die door Mexico betaald zou worden.

Hopelijk komen de mensen van het machtigste land ter wereld weer tot elkaar nu er diplomaten zijn die niet zwichten voor de chantage die kindmens Trump dagelijks uitspuwt. De toekomst zal leren of hij daadwerkelijk zodanig onder de invloed van Rusland staat dat hij deze week zich verplicht voelde om zijn maatje Poetin na te apen inzake Afghanistan en communisme. Maar beste mensen, snel nu in deze eerste Luim van het jaar terug naar de ‘bright side of life’. Hoeveel mensen doen nu even dat fluitje na van Monty Python? Zomaar een tussengedachte. Wat hebben we tijdens de jaarwisseling met wat buren genoten van het uitbundige vuurwerk dat afgeschoten werd in Loenen, Breukelen en Loosdrecht! Zonder een cent te investeren, zonder rommel en zonder gevaar. Kan ik iedereen aanbevelen. Astrid heeft als ZZPer werk dat altijd doorgaat, de zorg voor moeder en baby. 2 januari kon ze alweer aan de bak met een nieuwjaarsbaby. In de baby business wordt je ordermandje continu gevuld met nieuwe baby’s. Geweldig toch?!

2 januari ook de eerste nieuwjaarsreceptie bijgewoond bij de Provincie Utrecht, als afgevaardigde (bestuurslid) van ’s Neerlands machtigste game incubator; Dutch Game Garden. Direkteur JP van Seventer haalde me op en bracht me thuis, wat een verwenning! Twee zaken, buiten de hapjes en snapjes: Commissaris van de Koning Willibrord van Beek nam afscheid wegens het bereiken van de 70 jarige leeftijd (zie Pelosi….) met een mooie afscheid speech en de Provincie Utrecht bleek een soort van volkslied te hebben:

Het werd vertolkt door een sopraan, maar eerlijk gezegd noodde het niet tot meezingen. Ook voelde ik langzamerhand m’n turbo knie verstijven na een kleine anderhalf uur op de hoeven gestaan te hebben. Mooie avond, goed om weer thuisgebracht te worden. Donderdag, oh welk een genoegen, drie kwartier kracht- en balanstraining bij de fysiotherapeut om vervolgens met brandblusexpert Fred Bok bij te praten in De Toerist. Lunch, inderdaad! Vrijdagmiddag nieuwjaarsreceptie met m’n gymcluppie bij een rustieke boerderij in Hilversum, eigendom van een onzer adspirantleden. Nu definitief door de ballotage gekomen (vette knipoog). Op een enkeling na (noodzaak) was eenieder present, hetgeen nogmaals de saamhorigheid onderstreepte van een groepje mensen dat voor anderhalf jaar elkaar niet kende. Bravo is op z’n plaats, met een aparte onderscheiding voor de dame die toch maar elke week deze koppige jonge ouderen dient te ‘temmen’! Maak kennis met juffrouw Olinda:

Links haar sportdrankje, rechts verdwaald glaasje chardonnay. Geniet van het eerste weekend van 2019!

Het is zover, we gaan afscheid nemen van een woelig jaar, zeker voor wat betreft het leiderschap van de baas van de Verenigde Staten. Even terugkomend op de jaartallen die ik vorige week in mooie intervallen van 10 jaar vermeldde, moet me van het hart dat de Luim zeker ook een ereplaats verdiend had. Immers, in 1988 verscheen een soort van ‘Best of’ in een handzaam boekwerkje:

Niet iedereen begreep de anagram, wel werd duidelijk dat de crême van de toenmalige software elite mijn Luimen niet op prijs stelde. Broer Rob zorgde ervoor dat ze prominent herkenbaar op de voorkaft aanwezig waren. Het boekwerkje bevatte de 50 beste Luimen (plus 1) als eerder gepubliceerd in de Automatisering Gids. Precies 10 jaar geleden leek het me een goed idee om de Luim in ere te herstellen om zodoende familie en vrienden kond te doen van ons reilen en zeilen in Californië. Dat het bij tijd en wijle een politiek tintje zou krijgen kon ik toen in de verste verte niet vermoeden. Zeker ook niet dat het in de loop der jaren door vele duizenden gelezen zou worden, hetgeen positieve kanten had (geld ophalen voor Singh) en negatieve (onze oudste zoon werd een toegezegde baan onthouden. “Dank Pa”). Maar, stoppen is geen optie, tenzij mijn trouwe lezers dat via een referendum (na het opzeggen van mijn D66 lidmaatschap weer in ere hersteld) vriendelijk doch dringend wensen. Waar denken jullie aan bij deze foto?

Juist, kerstkaarten, kerstmis, warmte, gezelligheid. Heel eerlijk gezegd, ik ben gek op die echte kerstkaarten, vooral wanneer er ook nog een persoonlijke boodschap aan toegevoegd is. Het geeft zo goed de sfeer van het jaar weer. Met de juiste muziek erbij heb je niet veel meer nodig om je helemaal in de sfeer te wanen die je nog zo aan je jeugd doet denken. Moet die natuurlijk wel gelukkig geweest zijn! Enfin, niks tegen e-kaarten (milieu, etc.), maar wanneer je het beeldscherm aanraakt geeft het toch niet dat warme gevoel van ‘toen was geluk heel gewoon’. Kent u deze man nog?

Hij wordt overmorgen 74 jaar en zit daadwerkelijk heel alleen in zijn cel z’n verjaardag te vieren. Hij lijkt een beetje in de vergetelheid beland te zijn, maar wel hoorde ik via de wandelgangen dat minister Blok een brief heeft gestuurd naar de aftredende (februari 2019) gouverneur van Californië, Jerry Brown. Om gratie te bepleiten. Laatste kans, anders is het ‘game over’. Gelovigen verzoek ik te bidden, de overige om in ieder geval een kaarsje aan te steken (vuurwerk mag ook). Wanneer 2019 een spel wordt, dan spreek ik de innige wens uit dat ik de samensteller mag zijn van de vier woorden die uit Trump gedistilleerd kunnen worden en hem uiteindelijk naar op zeker ‘game over’ zullen leiden. Als volgt: Rum -> Prut -> Rut -> Put (U kunt niet bevrijd worden). Jazeker, de wens is hier de vader van de gedachten, maar hoop doet leven. Inmiddels heeft de ABN-AMRO Astrid gefeliciteerd met haar eenjarig ZZP’er bestaan (klikken). GEFELICITEERD Ik viel bijna van mijn stoel! Zo modern voor een bank. Maar voor wat betreft Astrid, welverdiend! Oh, oh, mijn belofte achterhaalt me:

Tja, na zo’n goed jaar krijg je tot eind 2018 thee op bed, heb ik toegezegd, rennen dus om een vers bakkie thee te maken. In ieder geval voor iedereen:

Nou, dat laatste laat zich raden. Amerika in chaos, en daarmee grote delen van de hele wereld. Morele aso, en zo’n slecht voorbeeld voor je kinderen dat hij onmogelijk president van de Verenigde Staten zou kunnen zijn. Maar hij werd het wel! En omdat hij zijn zin niet kreeg met zijn speeltje, de muur aan de grens met Mexico, krijgen dadelijk honderdduizenden ambtenaren geen salaris. Onderstaand het (nog niet uitgebrachte) kerstalbum van de 45^e president van

de Verenigde Staten:

Op de melodie van bekende kerstliedjes komt samenwerking met de Russen aan de orde (verraad), zijn sexuele uitspattingen en een ultrarechtse witte kerst (denk KKK). Vriendje Putin wordt ook zeker niet vergeten. Dit is de tijd van het jaar om aan prettige dingen te denken, vandaar dat ik in rondjes van 10 jaar terug duik in het verleden om dat een tikje melancholiek te verwoorden. En ik beloof dat wanneer we terug zijn bij 2018 de gore smaak van Don the Con weggespoeld zal zijn. Stoelriemen vast, we spoelen 70 jaar terug naar 1948, een jaar waarvan ik me niets herinner omdat ik pas twee jaar was. Wel weet ik dat Rotterdam volop in de wederopbouw was na de tweede wereldoorlog. 1958: als jeugdspeler onder Denis Neville bij Sparta aangenomen. Trots als een hond met 7………. Mijn vader, naar wie ik vernoemd ben, overlijdt op 46 jarige leeftijd. Niet onverwacht, maar toch.

Van links naar rechts Pa, broer Aad, uw schrijverd, Moeder Jo, jongste broer Rob en oudste broer Hans. Moeder Jo kon met vier kinderen amper het hoofd boven water houden en Sparta was het minst van haar zorgen. Kortom; Sparta werd verruild voor Steeds Hooger, waar boezemvriend Aat de Boon speelde. We mogen wel zeggen dat het een jaar was waarin je gevormd werd. Het seizoen 58-59 werd wel het jaar dat Sparta voor het laatst kampioen werd van Nederland.

3^e van rechts keeper Andries van Dijk die schoolmaatje

Adrie Kanij en ik elke morgen tegen kwamen wanneer hij voorbij fietste op weg naar zijn bijbaantje bij de AMRO bank. Adrie verloor ik 54 jaar uit het oog totdat hij me opspoorde op LinkedIn. Hij herinnerde me aan de uittrap van Andries die ik zo perfect imiteerde. Een beetje om te janken wanneer je beseft dat koploper Sparta gisteren met 2-0 verliest van het tweede van Ajax. 1968: Voor de tweede maal vader geworden, na zoon Rick diende dochter Nicole zich aan. In ploegendienst hard werken bij het Amerikaanse leger met IBM ponskaarten apparatuur. Het begin van mijn automatisering carriere. Uit Sparta gegooid omdat ik een contract eiste. Belachelijk (van mij). Weer een lesje geleerd. Een mentor had me op het rechte pad kunnen brengen. Overschrijving naar Alexandria ’66, waar ik twee kampioenschappen mee mocht maken.

Hier hangend in de lucht, met achter mij Spartamaat Koen Bulsing, die dankzij een verhaal van Ivar in het Sparta fan magazine weer met mij in contact kwam. Heel eerlijk, zo begon mijn haaruitval; onverantwoord koppen. 1978: twee jaar na de oprichting van Multi Function Computers in Zoetermeer openen we een bijkantoor in Barneveld. Tevens verkopen we de door ons geimporteerde MF-Systime computers in Duitsland en Frankrijk.

Zonder venture capital, zonder subsidie, gewoon op eigen kracht (en lef). 1988: Olympische Spelen in Seoel, Korea. Als voorzitter van de KNBSB was het me een eer en genoegen om onze nationale honkbalploeg moreel te ondersteunen onderweg naar een eervolle 5^e plaats. Aangezien we de KNBSB net uit

een diep financieel dal getild hadden, werd het een eis dat de bobo’s op eigen doft de spelen mochten bijwonen. Astrid en ik hebben het als een der hoogtepunten ervaren in ons 31-jarige huwelijk.

Jan met de pet met de kindjes van de olympische spelen. Rechts Ron Jaarsma, de grote man achter Mr. Cocker HCAW. 1998: Het grote Amerikaanse avontuur van Ex’pression College gaat beginnen na een belletje van groene goeroe Eckart Wintzen. Astrid zegt “drie jaar”, na verhuizingen van Hilversum naar Dusseldorf en vervolgens naar Lommel, is zij degene die veelal het voortouw neemt, dus heeft ze recht van spreken. Het wordt uiteindelijk ruim 17 jaar. Mag het wat meer zijn?! Bo-Peter, Kaj en Ivar groeien op in Californië, Astrid glorieert in een rol als paramedic op de 911 ambulance.

Een te gekke school is geboren! 2008: Triest, (schoon) vader Toon overlijdt na een geweldige vakantie in Californië, aldaar aan een hersenbloeding.

Toon genietend in ons zwembad. Zijn heengaan is een schok voor heel Vinkeveen. 2018: Ik beloofde een happy end, , Astrid werd gekozen tot ZZP’er van het jaar. Unaniem!

Een, twee……meer, geen bevalling of kraamzorg is haar te veel. Een terechte winnaar! En, dit is een waar gebeurd verhaal, want die jury was ik. Ter afsluiting van deze dubbeldikke wil ik iedereen al het beste en meer wensen. Ik voel me gezegend met al mijn kinderen en vier kleinkinderen, sommige verder weg dan gewenst tijdens deze mooie dagen, maar ja, dat krijg je met die zwervers van ouders. Mocht ik volgende week niet aan een Luim toekomen, dan komt dat wegens……vul zelf maar in. Gezondheid!

1. Erik Mouthaan?Verified account@erikmouthaanRTL Dec 11

‘Als journalist vind ik dit erg goed aan Trump. Die begint gewoon lekker met de democraten te onderhandelen over de muur terwijl de camera’s nog niet weg zijn. Lekker in het openbaar. De fractievoorzitters van de democraten willen dat liever achter gesloten deuren!’

Tweet van journalist Erik Mouthaan waar ik niet mee had willen beginnen! Iets goed vinden van crimineel Trump waarvan het merendeel van de Amerikanen vindt dat het grote onzin is. Immers, zouden de Mexicanen niet voor die muur betalen? En was het niet gewoon een van de vele verkiezingsbeloften van Trump aan zijn uiterst rechtse aanhang die ook in rook opging? Het was ook geen onderhandelen, maar meer een vadsige crimineel die met zijn revolver op de tafel beloftes wilde afdwingen na een vernietigende nederlaag in het huis van afgevaardigden. Kortom; kort door de bocht tweet van gelouterde journalist Mouthaan, waardoor mensen op het verkeerde been gezet worden.

Hier had ik mee willen beginnen! Liefde, vreugde, hoop, en voor de verandering eens optimistische plaatjes van een ‘happy family’, ondanks het gegeven dat we tijdens de kerst gescheiden worden door een grote plas. Dat kan omdat de fundering goed is. En, tussen twee haakjes, de kaart is ook bedoeld voor de mensen wiens adressen we kwijtgeraakt zijn, dan wel vergeten hebben alle goeds te wensen. Uiteraard is er wel een naar Jaitsen Singh verzonden, waarbij het moeite kostte om wederom opbeurende woorden aan het papier toe te vertrouwen die hem door de kerstdagen en zijn trieste 74^e

verjaardag op 31 december heen helpt. Momenteel hebben we onze goede Engelse vrienden John en Sue over met wie we gerust over de Brexit kunnen spreken, hetgeen met de Amerikaanse Trumpeteers over de muur ten ene male onmogelijk is.

Okay, hier keek John wat zurig (had niets met het koken van Astrid van doen) toen het over Prime Minister Theresa May ging, maar het is echt een toffe peer (good bloke). Ook fijn is (zeker voor mij) dat ze het leuk vonden om Sparta met 5-0 van Jong AZ te zien winnen, waarmee Sparta tevens plaats een in de Keuken Kampioen Divisie in kon nemen. De eredivisie is nog een eind weg, maar toch. Wanneer vrijheid voor Jaitsen Singh na 34 jaar onschuldig vastgezeten te hebben dezelfde kans zou hebben, dan zou ik er voor tekenen! Op voorhand wens ik iedereen het allerbeste, en meer dan dat, voor de komende feestdagen, kerstmis dus, en een waanzinnig vervolg daarvan in 2019.

Zo kon het gebeuren dat een Nederlandse band, Swinging Soul Machine, de grootste hit in haar bestaan vierde toen lead zanger Ivan ‘Spooky’ Groeneveld van een snipperdag genoot. ‘Spooky’s Day Off’ werd een top 40 kraker in 1969 die maar liefst 14 weken in de hitparade stond.

Ik heb niet nagetrokken hoe zanger Spooky zich voelde over het feit dat een instrumentaal nummer nooit meer overtroffen werd door zijn zang. Hoe kom ik daar nu zo op, lijkt een gerede vraag. Welnu, de gebroeders Laanen waren gisteren niet aanwezig tijdens de eclatante 6-1overwinning die Sparta op Almere City FC boekte, ergo, hier kan wel een parallel getrokken worden. Wel een goede reden. Robs echtgenote Mariëtte vierde haar 66^e verjaardag met broers en zussen,

alsmede de koude kant, in het pittoreske restaurant Andermaal in Culemborg. Het diner was voortreffelijk, kiezend uit diverse (lichte) gerechten bestelde ik tonijn en een pasteitje van wild zwijn. Het laatste bleek met ‘rechtstreeks van de Oostvaarder Plassen’ een politiek incorrecte grap. Wel stiekem teletekst raadplegend om de stand bij Sparta in de gaten te houden.

Nu wil het geval dat ik aan tafel zat tussen broer Rob en oudste broer Hans (zeg Almere). Vanwege het diner was, god zij dank, de hele familie uit Almere niet naar Rotterdam getogen om van Almere City FC te ‘genieten’. Broer Hans kon de vele plaagstootjes goed hebben, maar meende nog wel aan te moeten tekenen dat het niet de eerste keer was dat ik hem plaagde. In 1961, sprak hij op ernstige toon, was ik er met zijn militaire baret vandoor gegaan terwijl hij op de tram stond te wachten. Olifanten geheugen, die man! Eerder op vrijdag kreeg ik bezoek van mijn fysio Monique. Spannend omdat het vonnis geveld zou worden of ik weer plaats mocht nemen achter het stuur. Daarvoor schijn je 52 kilo remkracht op te moeten brengen. Een soort van hinkelend op mijn geopereerde been kon geconstateerd worden dat het een kleine 90 kilo kon hebben. Geslaagd. Wel liet ze me nog even de trap oplopen, been voor been. Mijn garantie dat ik dat de volgende keer wel zou demonstreren, viel klaarblijkelijk niet in goede aarde. Mag nu een weekje overslaan om daarna aan een beetje krachttraining te gaan beginnen. Happy! Nog iemand die happy is? Vrouw Astrid, haar chauffeursrol is voorbij. Hoewel… Het goed gevoel verhaal zet zich vanavond voort wanneer we in goed gezelschap onze plaatsen innemen bij de ‘It’s Wunderbar’ show van Sven Ratzke.

Plaats van handeling: Stadsschouwburg te Utrecht. Dat gaat weer smullen worden. Wij zijn inmiddels echte Sven Ratzke fans geworden! Uiteraard past bij al dat goede nieuws ook een serieus woord: deze maand, tussen al het feestgedruis door, wordt Jaitsen Singh 74, komt er ooit een eind aan dit droevige verhaal? De enige partij die dit momenteel kan bewerkstelligen is het Ministerie van Buitenlandse Zaken, lees minister Blok. Ik laat hem wederom onderstaand plaatje zien ter vermurwing. Go Blok!

In het kader van redelijke tijdverdeling tussen voetbal en meer vrouw gerelateerde programma’s, hebben Astrid en ik een redelijk evenwicht gevonden tussen wie er op de sofa mag kijken en wie in de slaapkamer. Met dien verstande dat ik nogal eens aanschuif op de sofa bij haar programma’s. Zo kon gisteren het drama plaatsvinden dat zowel haar wereld als de mijne tezamen kwamen.

Boer Marnix hier nog in z’n element. Overeenkomsten tussen Boer Marnix en Sparta lagen voor de hand, beiden niet doelgericht, krachteloos, en in een omgeving waar de zachte G hoogtij vierde. Drama bij Boer Marnix bij de mislukte minivakantie met de dame die deze knorrepot de hare wilde maken, en in Helmond een scheidsrechter die Sparta voor de zoveelste keer een penalty aannaaide. Mislukte daardoor alles? Nee hoor, dat was verder volledig te wijten aan hoofdrolspelers Sparta en Boer Marnix: “toppers”, zo lijkt het, tegen kansarmen (Helmond had sinds maart niet meer gewonnen). Wel griezelig hoor dat je naar voetbal zit te kijken en Boer zoekt Vrouw dringt zich aan je op. Overigens deed die Marnix me wel aan Johan Derksen denken, ook zo’n hork. Nee mensen, dan kon vader Gerrie Knetemann beter demarreren! M’n oproep van vorige week inzake input over volledige openheid -lees nare details- in mijn uit te geven boek, werd overigens positief beantwoord. In het kort: “doe de waarheid geen geweld aan, daar krijg je spijt van, ook voor het nageslacht”. Daar kan ik wat mee! De knie: gaat opmerkelijk goed, stiekempjes al enigszins zonder krukken gelopen en ik krijg de pedalen van mijn hometrainer rond. Ik ben een bofkont. En dan ook nog een huisarts die je aan huis bezoekt, waarbij ik plotseling aan ‘zeg eens Aaa’ moest denken.

Moet de tijd van het jaar zijn (melancholie). Dutch Game Garden: ik prijs me gelukkig donderdag door Managing Director JP van Seventer opgehaald te worden om de bestuursvergadering van deze game incubator (en meer dan dat) bij te wonen. Met zoveel internationale uitstraling, en zoveel invloed op jonge game bedrijven mag DGG (afgekort) met recht de parel van Utrecht genoemd worden, zo niet van Nederland. Met m’n medebestuursleden en de geestdriftige directie trachten we DGG nog verder te loodsen in de vaart der volkeren. Kijk maar eens op www.dutchgamegarden.nl om een inzicht te krijgen hoe deze bruistablet werkt.

Relaties onderhouden: tussen de revalidatie door introduceer ik nog steeds bedrijven in de V.S., dat is goed te doen vanaf een bureaustoel, mits……je ze goed onderhoudt. Zeer recent had ik een 100% Silicon Valley score qua afspraken voor een Nederlandse ondernemer! Moet wel gezegd worden dat het een zeer inspirerende entrepreneur was, die echt wat te melden had. En, blijf in contact met je relaties, ook op afstand! Singh: hopelijk hoor ik volgende week wat van BuZa over de acties die ze genomen hebben. Jaitsen Singh wordt 73 deze maand, laat het z’n laatste verjaardag in de gevangenis zijn. Mijn laatste optreden in Californië als Sint Nicolaas was met deze kerstman; het commentaar hieromtrent laat ik aan mijn trouwe lezers.

Geniet van pakjesdag!

Wat een geweldige film zeg, over Queen en voorman Freddie Mercury. Vorige week op uitnodiging van zoon Rick naar Pathe Arena getogen om vol verwachting hiervan te gaan genieten.

Met Astrid in een loveseat gezeten, ja, ja, met gretige teugen dit spektakel tot ons genomen, en wat een voordeel boden mijn twee krukken! Het beeld, het geluid en de casting was formidabel, evenals het script. De roem, de top, de eenzaamheid, het verraad, de kameraadschap, de prachtige muziek; het werd als een sublieme verzameling op het scherm bijeen gebracht. Merkwaardig genoeg vond ik een parallel met het college dat met financiële hulp van de legende van de lage landen, Eckart Wintzen, in Emeryville, Californië gecreëerd werd. Uiteraard niet op die schaal, maar wel met veel gelijkenissen.’

Zoals bekend ben ik over die periode een boek aan het schrijven met de titel “Uit de Amerikaanse school geklapt”, non fictie. Het leest als een roman, is leerzaam als een masterclass en bovendien gevuld met feiten en uitlatingen die je niet zomaar verwacht van bepaalde figuren. Dan blik ik weer even terug naar Bohemian Rhapsody en besef dat wanneer alle schokkende feiten eruit gelaten zouden zijn, er ook geen sprake zou zijn van een hanteerbaar plot. Ondersteund door de e-mails, faxen, brieven en geluidsmateriaal, verzameld in 5 ordners, ben ik aan dat karwei begonnen.

Valt niet mee, en dan bedoel ik niet het schrijven als zodanig. Ik doel hiermee op bepaalde uitlatingen, insinuaties en verkapte bedreigingen die in de loop van 7 jaar tijd plaats hebben gevonden. Wanneer je het aan het “papier” hebt toevertrouwd, krijgt het een lading waarvan je schrikt. Voorbeelden? De COO in een e-mail naar mij te: “wat moet ik hier nu mee? De voorzitter van de raad van bestuur komt mijn kamer binnen en zegt me dat wanneer ik met de president ga praten ik wat XTC moet nemen, dan begrijpen we elkaar beter.” Een lid van de raad van bestuur in een op schijf vastgelegd gesprek na een opmerking van mij dat de voorgestelde cijfers niet haalbaar zijn: “je zorgt maar dat ze gehaald worden, Peter.” Ik kijk mijn management leden in verbazing aan en vraagt vervolgens; “wil je dat ik daar over lieg?” Verbazingwekkend genoeg luidt het antwoord; “Ja Peter, dat kan je.” Eckart die tijdens een lunch in ons favoriete restaurant vanuit het niets vraagt waarom ik niet zo rijk ben als hem. Bijna had ik hem geslagen. De verhouding die de president aanging met de dame van personeelszaken om nog maar wat te noemen, alsmede de beveiliger waar ik een week mee rondsjouwde van toilet naar restaurant. Ja beste mensen, dat was nog eens een startup! Toch met ondersteuning van een geweldig personeelsbestand (vrienden aan overgehouden) een waarde van $60 miljoen bereikt. Niet goed genoeg vonden de hoge heren. Uiteindelijk, na jaren onder toezicht van wisselende managers, voor een schamele $13 miljoen verkocht (waarschijnlijk minder). Moeite heb ik om van icoon Eckart Wintzen niet alleen zijn briljante kanten te belichten, maar ook zijn zwakheden, met name zijn wisselingen van humeur, waardoor hij de verschrikkelijkste uitspraken kon doen. En al die andere beroemdheden die daar ons pad passeerden zoals Woody Harrelson (Oscar genomineerd), Alan Parsons, Bill Champlin (Chicago), Eddie Kramer (producer Jimi Hendrix), Jack Douglas, die bij ons les gaf en o.a. met beroemdheden als John Lennon, Aerosmith, etc. werkte. Allen lieten zij voetstappen achter met vele herinneringen. Iemand suggesties hoe dit aan te pakken? Of brutaalweg de waarheid vermelden? Ik blijf het laatste doen tenzij iemand mij op andere gedachten brengt. Het moest me even van het hart, dank voor het lezen!

Zo kon het gebeuren dat mijn oog getrokken werd door een aankondiging in de Nieuwsster van de week van 10 oktober 2016. De Nieuwsster is ons lokale sufferdje (Loosdrecht e.o.). Net teruggekomen van een trip uit Californië, leek het me goed om in te schrijven voor een wekelijks gymuurtje voor 55 plussers…..okay, 65 plussers. Maar eerst diende er een fitheidstest afgelegd te worden, hetgeen ik de daaropvolgende zaterdag onderging. Met vlag en wimpel erdoor heen gekomen. U had niets anders verwacht! Met name op het onderdeel Pim Pam Pet scoorde ik zeer hoog.

Een aandachtspuntje stipte de jury wel aan; het spinnen. Alhoewel ook Hoedje wip een toponderdeel bleek te zijn.

Moet ik zeggen dat bovenstaand meegebrachte jeugdfoto de jury zeer in verwarring bracht. 24 oktober -spannend- de eerste gymdag. Laat nou op het parkeerterrein voor de sporthal mijn buurman Chris staan te wachten, die me vroeg wat ik kwam doen. Na eerst gebluft te hebben dat ik voor mijn wekelijkse gewichtheffers programma kwam, viel ik al snel door de mand. Slim hoor die Chris. Binnen werden we welkom geheten door de dame die ons de komende maanden (zijn jaren geworden) zou gereed maken voor onze eeuwige tweede jeugd. Juffrouw Olinda gaf inderdaad de indruk deze groep van gewillige ouderen onder de duim te gaan krijgen. Uiteindelijk bleek het groepje weerbarstiger dan gedacht. Maar daar gaat het hier niet over. Deze groep van vreemdelingen bleken blijvertjes te zijn, een hechte groep van mensen die nu alweer ruim twee jaar lief en leed (en behoorlijk wat) met elkaar deelt. Mensen van diverse pluimage, hetgeen wegvalt tijdens de oefeningen en koffie of thee na afloop. Ho, ho, er is echt niets anders te krijgen, het is al heel wat dat ik koffie en thee durf te vermelden, zo laat op de middag! Maar daar gaat het hier niet over. J.l. maandag haalde Chris me op zodat ik aan de zijlijn aanwijzingen kon geven en zo nodig juffrouw Olinda bescherming kon bieden tegen te bijdehante ‘oudjes’. En……..tromgeroffel, tevens opnamen gemaakt van de diverse oefeningen. Helaas mag ik daar op straffe van verbanning geen beelden van vertonen, zo werd mij verzekerd tijdens het achterafje. En daar waar Messi of Ronaldo vereerd werden met een gouden schoen, werd ik vereerd met een gipsen been, met inhoud naar mijn hart. Ik, die in vergelijking met mijn gewonde medesporters slechts een knieprothese onderging, werd gefeteerd door mijn groep. Wat een eer. Daarom dus bijgezet in mijn eigen Hall of Fame.

Juffrouw Olinda kan trots zijn op haar Loosdrecht Bas…… eh….basisteam. De manier waarop zij dit bereikt heeft, gaat voortaan de boeken in als de Olinda Methode. Gerelateerd nieuws: gisteren stuurde Astrid me feilloos naar Naarden, naar de Bergman Clinics. Daar werd ik onthecht, oftewel werden er circa 30 krammen uit mijn huid gepulkt. Het prikt even, maar heeft wel een mooi groot litteken opgeleverd, waar Dr. Feilzer de lijn heeft gevolgd van mijn voetballitteken (gebroken knieschijf).

“Lust je nog peultjes”, zou mijn moeder gezegd hebben. Komt goed! Voetbal: wat heb ik gisteren genoten van Nederland-Frankrijk. Sprankelend voetbal, afgesloten met een klinkende 2-0 overwinning. Reporters hadden het maar over kameraadschap, een hechte groep, etcetera. En ook meende ik dat Koeman in een interview de “Olinda Methode” als richtlijn aangaf. Gelukkig maar dat we haar langdurig vastgelegd hebben. Singh: Uit het oog, niet uit het hart. Hij heeft zelf om radiostilte gevraagd, zodat het Ministerie van Buitenlandse Zaken haar werk kan doen. Uiteraard kunnen we ons voorstellen dat Gouverneur Brown momenteel meer bezig is met de bosbranden (78 omgekomen, meer dan 1000 vermist) dan Singh. We geven niet op. Nil Desperandum!