Laanen's Luim

Allereerst moet me van het hart dat alle berichten uit het ‘veld’ inzake de voorgenomen sluiting van Dutch Game Garden met ingang van 2025, me diep geroerd hebben. Mocht de ‘Provincie Utrecht’ maar een fractie hiervan gelezen en begrepen hebben, dan zou men onverwijld het negatieve subsidiebesluit teruggedraaid hebben. Ik beperk me tot één buitenlandse reactie: ‘Other countries pointed at DGG as the gold standard’. DGG als de goudstandaard in het buitenland! Ik bedoel maar. Overigens geldt die positieve vibe ook voor de media, zowel sociaal als in print. Maar, we hebben nog drie-en-een-halve maand tot 1 januari 2025, dus: “MECENAS, WAAR BLIJF JE?”. Woensdag was het weer zover; de vier eerbiedwaardige heren die voor 1987 met elkaar bij Multi Function Computers werkten, vierden hun kwartaal lunch bijeenkomst. Wederom bij het Regthuys in Breukelen. Na ruim een uur hadden we weliswaar het lichtgewicht kabinet Schoof doorgezaagd, en in de slipstream Depay en Bergwijn, maar na het verslinden van de huisgemaakte bal, keken we elkaar enigszins verbaasd aan. Het werd ons alle vier duidelijk dat in plaats van het prat gaan op realisatie van gecompliceerde automatiseringssystemen, hoofdzakelijk B&B vol liefde onderwerp van het gesprek was geweest. “Die Kwalbert is toch een echte geilneef, of niet soms? En die Mike een narcist eerste klas, die heeft dit programma helemaal niet nodig om aan de vrouw te komen, die pronkt met zichzelf. Anja, dat is eigenlijk de enige die je zo op de markt in Breukelen tegen zou kunnen komen”.

Kwalbert in actie met Joyce (foto G+E)

Zo golfde het B&B gesprek op en neer, waarbij ik gevoelige opmerkingen maar buiten beschouwing laat. Bleek ook dat al onze geliefden eveneens aan de buis gekluisterd waren tijdens de uitzending, een enkele uitzondering daargelaten. De donderdag finale heb ik niet gezien (Astrid wel) maar nadat ze me de transfers had medegedeeld; “Mike heeft nu een ander en Arno zag het toch niet zitten met Niels”, heb ik me teruggetrokken om het boek ‘Het Raadsel Rutte’ uit te lezen. De enige ‘verdachte’ daar is Jort Kelder. Moet ik erbij vermelden dat het ‘onthullende’ deel, als beloofd, niet meer om het lijf had dan de driftbuien van Rutte wanneer hij af en toe met een kopje of glas smeet. Lekker sensationeel! Nou ja, hij is er wel baas van de NAVO mee geworden, de slimmerd.

Deze cartoon vond ik wel toepasselijk. Heel eerlijk; ik denk dat Schoof nooit zo ver zal komen, die mag blij zijn wanneer hij de kerst haalt met dat zooitje ongeregeld. Een blog, column of hoe men het ook noemt, hoort een begin en een eind te hebben, en liefst één thema, heeft men mij meermaals verzekerd. Welnu, voor deze keer zal ik me in ieder geval aan het begin en eind deel houden. DGG (u leeft mee) als droevig liefdevol begin, maar hoop is nog niet helemaal de kop ingedrukt, en tot slot het brokje geluk dat zoon Kaj en schoondochter Michelle eergisteren aan kwamen vliegen uit Californië om ons met een kort bezoek te verblijden. En zichzelf ook, natuurlijk!

Uit het liefde archief: Kaj als kersverse NAVY grad met Michelle

Vanmorgen lag ik een paar uur te woelen in bed nadat Astrid me rond een uur of vijf uit een vechtpartij had gehaald. Het was niet haar eerste interventie gedurende hoogte- en dieptepunten in mijn werkzame leven. Dit keer werd het veroorzaakt door een mix van liefde en het gevoel dat je langzaam maar zeker naar een afgrond gedrukt wordt. Nadat gisteren het persbericht verscheen dat Dutch Game Garden (DGG) met ingang van januari 2025 de deuren zou moeten sluiten, verschenen er vele tientallen reacties waarin diepe liefde en verdriet tot uiting werden gebracht door mensen die met DGG in de loop der jaren te maken hadden. Het persbericht dat inmiddels ook door veel media geciteerd en becommentarieerd is, geeft hierover uitleg:

https://www.dutchgamegarden.nl/dutch-game-garden-to-close-its-doors/

Mijn laatste jaar als ‘chairman of the board’, waarbij ik na 8 jaar had gehoopt de voorzittershamer over te dragen aan een persoon die steigerend van ongeduld DGG weer verder zou brengen in de vaart der volkeren, krijgt nu meer het karakter van een sterfhuisconstructie. Eerder had ik het over het ‘afgrond’ gevoel, hetgeen waarschijnlijk mijn imaginaire vechtpartij veroorzaakte. Tijdens mijn onrustige gewoel bracht het me terug naar 19 april j.l., de dag waarop het bestuur en management van DGG afgevaardigden van de Provincie Utrecht troffen om een laatste poging tot behoud te wagen. Hoewel het DGG vijfmanschap alle mogelijke argumenten ter berde bracht die hout sneden (o.a. subsidie in België, maar ook in Noord Brabant), werd in de loop van het gesprek duidelijk dat de beslissing onherroepelijk was en dat DGG wederom een aanvraag in zou moeten dienen om met 4 partijen in aanmerking te komen voor subsidiegelden. We voerden nog aan dat het einde van DGG hiermee in zicht was en dat het belang van de mensen bij de organisatie prioriteit 1 zou hebben en derhalve ruim de tijd dienden te krijgen om uit te zien naar nieuwe mogelijkheden. Het werd als een voldongen feit geaccepteerd, financiële hulp voor 2025 werd toegezegd, waarna we als keurige mensen afscheid namen. Eigenlijk had ik uit willen schreeuwen ‘begrijpen jullie wel wat voor een belangrijke organisatie hier de nek wordt omgedraaid?’. Maar het besef dat ik als semi pensionado makkelijk praten heb, en mijn partners in crime door moeten, weerhield me.

Bestuur (deels afgetreden) en staf in betere tijden

Wel wil ik deze ‘cri de coeur’ plaatsen; ‘Mecenas, waar je ook bent, maak 5 jaar lang €250.000 over aan DGG (wordt gematched) en wordt een echte (cartoon) held’! Er moet toch iemand zijn die vele miljoenen gecashed heeft en hier het belang en vreugde van inziet. Mijn grote dank gaat uit naar steunpilaren J.P. van Seventer, Managing Director van DGG, en Christel van Grinsven, Operations Manager DGG.

JP en Christel tijdens presentatie Games Monitor

Uiteraard ook veel dank naar mijn mede bestuursleden Selma Oors en Tim Laning, die menigmaal het traject Leeuwarden – Utrecht v.v. nam ter ondersteuning van DGG, alsmede alle voorgangers/bouwers van DGG. Ik vind het allemaal om te janken, hetgeen ik jullie bespaar, dus sluit ik maar af met de dooddoener ‘er zijn ergere dingen in het leven’.

Het schijnt tegenwoordig apart te zijn wanneer je zowaar 37 jaar in de echt verbonden bent. Vandaar ook wellicht het grote aantal gelukwensen die Astrid en ik mochten ontvangen, waarvoor nogmaals onze hartelijke dank. Mijn oudste broer Hans en jongere broer Rob zijn langer getrouwd, maar dat is een ander verhaal Zoals ik vorige week meldde, heb ik wat met cijfers en gebeurtenissen. Dat is bijvoorbeeld, niet toevalig, het album ‘California 37’ van de band Train:

Niet alleen omdat we het leeuwendeel van de duur van ons huwelijk in Californië doorbrachten, maar ook vanwege het releasejaar van dat album; 2012, het jaar dat we ons zilveren huwelijksjubileum vierden! En niet alleen dat, het was ook het jaar dat ik opgenomen werd ‘ahum’ in de Dutch American Hall of Fame.

Glunderend in Los Angeles, met alle 5 zonen, en stille kracht Astrid aan mijn zijde. Goede vriend Fred van Buiten gaf ook acte de présence, evenals eregast Alan Parsons en Consul Generaal Bart van Bolhuis. In de angst iemand te vergeten, hou ik het hierbij, maar het was een onvergetelijke dag (en nacht). Nu zou je kunnen vragen ‘wat heeft de band Train hier mee te maken?’. Goede vraag! Welnu, in 2001 brachten ze het album ‘Drops of Jupiter (Tell me)’ uit, en waar dacht je dat hun zegetocht begon? Bij ons! Tijdens een TV programma bij (toen nog) Ex’pression Center for New Media in Emeryville. In onze vermaarde Meyer Sound Hall speelden ze de pannen van het dak, en de rest is geschiedenis. Een datum, een gebeurtenis en herinneringen, zo mooi kan terugkijken zijn. En weer iets om te glunderen! Ik heb begrepen dat je daarmee oud kan worden; Google glunderitis maar eens. Maar schijnbaar kan je ook van een vrijdagmorgen peddeltochtje op een SUP kanoboard (of zoiets) een gevoel van geluk krijgen, aldus Astrid, hier vroeg aan de start met buurvrouw Carla:

Na ruim een uur kwam ze terug en bracht een verslag uit als ware het een gedicht: ‘Er hing een lichte mysterieuze nevel over het water met een zon die daar doorheen trachtte te priemen, terwijl het inademen van de zuivere ochtendlucht een tintelend gevoel van opwinding in je longen teweeg bracht’. Glunderitis, een andere verklaring had ik er niet voor. De week afgesloten met de finale van ‘de slimste mens’. Als verwacht won Herman van der Zandt, zij het met de hakken over de sloot. De vragen zijn soms zo divers van aard dat je inderdaad van goede huize moet komen om te winnen. Je vraagt je soms af wanneer alle drie de deelnemers een bepaalde eenvoudige vraag niet kunnen beantwoorden, vanonder welke steen ze vandaan gekropen zijn. Voorbeeld, vraag van een week of twee geleden: bij het klaverjassen heeft troefkaart ‘9’ een naam, welke is dat? Drie maal ‘pas’, mijn mond viel open van verbazing, ik schreeuwde nog naar het scherm ‘de Nel’, maar het mocht niet baten. Mocht dat op zo’n moment 50 seconden opleveren, dan had dat tevens de overwinning kunnen betekenen. Maar heel concreet betekent het dat je (ik dus) in staat bent iets te onthouden van een oeroud kaartspelletje, en daar hoef je niet slim voor te zijn. Overigens heeft Astrid, bij ons op de sofa, de meeste goede antwoorden. En dat laat ze me ook weten! Mochten jullie tevergeefs naar ‘glunderitis’ gezocht hebben, dan ligt de schuld bij onderstaand figuur:

Maarten heeft het tot dusver geblokkeerd omdat hij niet als zodanig bekend wil staan, maar dit seizoen werd het hem soms teveel en viel hij uit z’n rol. Afsluitend; glunder maar lekker door het weekend heen, het wordt heet morgen!

Elke week gebeurt er wel iets dat je gedachtewereld verplaats naar een gearchiveerde gebeurtenis, ergens ver weg in je leven, bijna vergeten. In mijn geval 1967. Oorzaak was het overlijdensbericht van Hans Eijkenbroek (84), de stoere captain van Sparta, en gedurende 12 interlands ook van het Nederlands elftal. Tot ik door een stupide brief mijnerzijds een einde daaraan maakte, mocht ik als amateur aansluiten bij de selectie van Sparta, met Wiel Coerver als hoofdtrainer. Bij mijn eerste trainingssessie, ik was lichtelijk nerveus, werd ik welkom geheten door Hans Eijkenbroek en diens verdedigende kompaan Gerrie ter Horst. Ze waren zo vriendelijk om me ook nog een flesje cola te overhandigen voor de dorst. De enigszins lichte kleur en de lauw aandoende fles droegen er aan bij dat ik schaapachtig lachend ze hartelijk bedankte voor de eer, maar dat ik van cola maagzuur kreeg. Voetbalhumor, niet zo sterk als de kaars van Johan Derksen, maar toch. R.I.P. Hans Eijkenbroek, zoals ik hem graag herinner (foto AD):

Astrid had afgelopen week één dag open tussen twee babydiensten: woensdag. We besloten om onderweg naar de kust het MH17 monument te bezoeken in Vijfhuizen. In eerste instantie een wat kalend ogende vlakte, waarbij je weet dat iedere geplante boom een omgekomen passagier vertegenwoordigt. Dat gaat pas werkelijk leven wanneer je langs zo’n boom loopt, de naam leest, alsmede de leeftijd, soms zo schokkend jong. Wanneer er een portret aan de boom hangt, dan komt het wel heel dichtbij. Het gedenkteken bevat alle namen van de 298 slachtoffers en is indrukwekkend in eenvoud:

De zonnebloemen doen denken aan het veld in Oekraïne waar de MH17 uiteindelijk zijn laatste bestemming vond. Met het groeien van de bomen zal dit monument keer op keer indrukwekkender worden en eer bewijzen aan hen die omkwamen. Aanvankelijk wat stilletjes zetten wij (Astrid aan het stuur) onze weg voort om uiteindelijk bij Bloemendaal aan Zee uit te komen. De wind en de wolken maakten het er niet echt gezellig op en het door ons uitgekozen Beach Chalet was in geen velden of wegen te bekennen. Wel een bord bij een hek met de mededeling dat het herbouwd werd. Geen man overboord, er waren er nog wel een paar. Het werd een rillerige lunch met een glaasje chardonnay wat inderdaad qua inhoud een glaasje was. In eerste instantie dachten we dat het glas nat was! Dat is enigszins overdreven, maar toch dichtbij. We vervolgden onze weg via Zandvoort waar de GP koorts al behoorlijk heerste. Geblokte vlaggen door het hele dorp en geen enkele ‘Zimmer Frei’ te bekennen. Max kan aan de bak. Tijd geleden dat we daar waren, maar het deed toch aan als een enigszins vervallen badplaats. Neem dan Jennifer Lopez, die ziet er niet vervallen uit, kon geconstateerd worden na haar scheiding met Ben Affleck. Twee jaar huwelijk slechts gedurende een knipperlicht soap die ook een twintigtal jaren beslaat. Het brengt me terug naar het jaar 2000, de Grammy’s in Los Angeles, waar Ex’pression sponsor was van het radio deel. Het TV gedeelte, met sterpresentatrice Jennifer Lopez, konden wij ver achterin bekijken. Hij/zij die aflevering 65 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ heeft gelezen, kan dit deel overslaan, hoewel best de moeite waard om het twee keer te lezen. Here we go:

………………hoe ik met mijn ‘All Access Pass’ toegang wist te verschaffen tot ‘backstage’. Het was een gokje met Gary dat ik er met m’n verlopen pas in zou slagen om het toneel te bereiken. We praten nu over het TV gedeelte, we schrijven 23 februari. Gary was ervan overtuigd dat ze me er met kop en schouders uit zouden smijten: “they’ll kick your ass, bud”, grijnsde hij. Ik stopte de pas een klein beetje onder m’n stropdas, precies dat deel waar ‘radio’ op stond, en begaf me onderweg. Toen ik zo’n beetje bij de eerste ‘kleerkast’ van een security man was, klopte m’n hart in m’n keel. Maar kleren en jovialiteit maken de man. “Yo, my man, everything under control”, gooide ik er nonchalant uit. En zowaar, hij keek half op m’n badge en wuifde me vriendelijk door. ‘Kleerkast’ twee, de laatste stop voor het gekrioel bij de bühne, keek niet eens, zo zelfverzekerd zag ik er uit! Tussen het verkeer door van technici, camera’s en gewichtige mannen met ‘headsets’, kom ik tot 20 meter, daar word ik opgehouden. Maar het uitzicht was schitterend omdat de ster presentatrice een opvallend, fris ogende groene jurk droeg

Het doet me nu denken aan het fris ogende gras waar je vanaf het Kasteel op uitkijkt en waar Sparta morgen de strijd aanbindt tegen Feyenoord. Broer Rob wordt vervangen door zoon Ivar, hetgeen me tevens er toe brengt eenieder te bedanken die me beterschap heeft gewenst met mijn opstandige rug. Stevige pijnstillers deden hun werk en inmiddels zit ik alweer in de afkickfase. Maandag bezoek ik een ‘oude’ strijdmakker uit mijn automatisering verleden en wederom zullen heldenverhalen vertaald worden in een lied: ‘Memories are made of this’.

En oh, oh, wat hadden de gebroeders Laanen zich daar op verheugd. Na wat sport opwarmers, denk daarbij aan Wimbledon, Tour de France en de Olympische Spelen, was het eindelijk de beurt aan Sparta, dat het thuis opnam tegen Heracles Almelo. Almelo, u weet wel, de thuisbasis van Herman Finkers, die zijn bruisende stad als volgt samenvatte; ‘Eén stoplicht springt op rood, een ander weer op groen, In Almelo is altijd wat te doen’.

TV programma RUR 1987 met v.l.n.r. Carry Tefsen, PL en Herman Finkers

Die uitspraak werd uiteindelijk een perfecte weergave van de wedstrijd, en dat was maar goed ook. Aan het gemompel wat nu ontstaat, begrijp ik dat enige uitleg hierbij benodigd is. Welnu, voorafgaand aan zondag begaf mijn rug het. Niet met een oerknal of zo, maar geleidelijk. Optimistisch als ik ben, meende ik dat een jonge klare, aangevuld met een gezonde portie nachtrust, uitkomst zou bieden. En voorwaar, ik stapte zondagmorgen redelijk monter uit bed. Echter, op het moment dat ik me boog om mijn pantoffels aan mijn voeten toe te vertrouwen, kreeg ik het gevoel dat het zwaard van Hercules (oorspronkelijke naam Heracles) horizontaal in en uit mijn onderrug werd getrokken. Uiterst moeizaam kwam ik weer terug in verticale positie. Dit duurde zo lang dat Astrid me inmiddels met ibuprofen en paracetamol terzijde kon staan. Vervolgens broer Rob gebeld met de mededeling dat ik zijn schouder nodig zou hebben om op te steunen wanneer Hercules weer toe zou slaan. En, oh ja, dat ik hoopte dat Sparta niet al te veel zou scoren zodat ik niet per abuis gillend in de lucht zou vliegen van vreugde en…..pijn. Wat dat betreft werd ik op mijn wenken bediend, de brilstand bleef van het begin tot het einde op het scorebord staan. Hartverwarmend was het weerzien met alle Kasteelvrienden, die op hun beurt weer zagen hoe Rob zich als een ware mantelzorger over mij ontfermde. Het werd een ietwat moeizame middag, maar ik had het niet willen missen, al was het alleen maar om de kameraadschap die hoogtij vierde. En, nu komt het; het werd gelijktijdig een gebeurtenis die niet alleen herinneringen met zich meebracht, maar waarbij ook een parallelle Hercules aanval zich voordeed. Ja, ja, dat is wel een onnozel ‘watblief’ waard. Allereerst die foto uit de oude doos van 1987. Carry Tefsen (Mien Dobbelsteen) gaf na een vraag van de uiterst populaire gastheer Jan Lenferink inzake het instituut ‘huwelijk’, als antwoord dat ze daarin niet geloofde. Punt. Toen de vraag bij mij kwam, kon ik vol trots melden dat Astrid en ik de tweede helft van augustus 1987 in het huwelijk zouden treden. Applaus. Zo’n kans laat je niet voorbij gaan. En inderdaad, aandachtige lezer, Astrid en ik zijn dus deze maand 37 jaar getrouwd! Mijn vriend in de buitencategorie, Fred van Buiten, met wie ik sinds ons vertrek naar NL (2016) een wekelijkse interne e-mail uitwisseling heb over wat er ‘gaande’ was, schreef mij dinsdag het volgende: ‘ik ben afgelopen zaterdag door mijn rug gegaan……’. Dezelfde zaterdag! Ergens in het heelal moeten we als eeneiige tweelingen geregistreerd staan. Bizar toch?!

Honkballen bij de Oakland A’s met Fred, een ware vriend!

In niet gerelateerd nieuws maakte bondscoach Koeman bekend niet verder te gaan met Wijnaldum en Blind, en eigenlijk ook niet met Depay. Dat hij De Luim niet vermeldde als adviseur deerde me niet, uiteindelijk gaat het om het resultaat. Buitenland: Noord Korea staat weer open voor toerisme. Veel geluk. Amerika: Trump jankt continu dat zijn favoriete boksbal, Joe Biden, hem de facto ‘de oude man’ heeft gemaakt nu Kamala Harris zijn concurrent is voor het presidentschap van de Verenigde Staten. Eén ding is zeker, we (ik) gaan goed geLuimd het weekend in (de voorgeschreven pijnstillers werken).

Dat zingt iedereen toch mee! Zeker de ‘boomers’ die in de 60-er jaren opgroeiden. Maar in deze Luim gaat het over het beruchte San Francisco in Colombia, niet de Verenigde Staten. Het is zo bijzonder omdat Ivar, onze jongste, ter plekke filmopnamen heeft gemaakt met een lokale ploeg. De mini documentaire (12 minuten) kwam donderdag uit en heeft inmiddels al meer dan 300.000 kijkers mogen begroeten. Ivar is niet alleen de (co) regisseur en schrijver, hij neemt ook nog eens de ‘voice over’ voor zijn rekening. In dit waar gebeurde verhaal neemt hij je mee naar San Francisco in Colombia, een mooi bergdorp, dat zo’n drie uur buiten Medellin ligt. Aan het begin van deze eeuw leden ze ongelooflijk onder het drugsgeweld dat in Colombia woedde.

Bijna iedereen in San Francisco werkt in de landbouw en niemand heeft een bankrekening. De documentaire vertelt het verhaal van een geïsoleerd dorp in Colombia waar nieuwe economische mogelijkheden zich aandienen, die deels te danken zijn aan een Australische entrepreneur met de naam Zac Borrowdale. Het is het verhaal van een avontuurlijk ‘Aussie’ die zich door een ‘cash only’ gemeenschap manoeuvreert, en hoe een doelgerichte kogel in zijn borst diezelfde gemeenschap er toe bracht om crypto te omarmen. Het is waar dat crypto bij veel mensen een slecht imago heeft, maar het huidige financiële systeem heeft tal van nadelen die crypto oplost voor mensen die leven zonder wezenlijke toegang tot essentiële bankzaken. Daarom moest deze documentaire gemaakt worden, om aan te tonen dat crypto problemen oplost die door banken genegeerd worden of onoplosbaar zijn. Maar kijk voor jezelf:

https://www.youtube.com/watch?v=aaClTluc3AU 

Herinner je Oscar nog, de jongen in Ghana waar Ivar geld voor ophaalde (dankjewel Luim lezers) zodat hij een laptop kon aanschaffen? Welnu, Zac betaalt de mensen die voor hem werken identiek aan de wijze waarop Ivar de donaties aan Oscar zond, dankzij crypto. Laat me weten of je geïnteresseerd bent hoe dat in zijn werk gaat, dan mail ik je dat toe. Deze documentaire bracht me ertoe om Ivar in het zonnetje te zetten, Astrid en ik zijn echt trots op hem, en, niet onbelangrijk, hij blijft met beide benen stevig op de grond staan. Nou ja, hier in de boot, met zijn muse Arielle.

De bond van broers (mijn overige vier zonen) staan volledig achter deze lofzang en wachten ongeduldig op hun (zon) beurt. Rick (de oudste) is voorlopig niet aan de beurt nadat hij mij woensdag op de pooltafel genadeloos met 3-0 versloeg. De pen is machtiger dan het zwaard! #2, Eric, is aan het verhuizen, dus niet lastigvallen. #3, Bo-Peter, heeft op zijn verjaardag o.a. een door Astrid vervaardigde poster mogen ontvangen van zijn 7 maanden durende trip door Azië:

U begrijpt het; digital nomad is omgedoopt tot Bo-Mad. #4, Kaj, is met neefje Felix (jongste zoon van #1) in Californië op toer gegaan.

In een bar, hoe kan dat nou? Felix legt uit aan de barkeeper dat hij echt ouder is dan 21. Oom Kaj bevestigt dat. En nu nog een uitsmijter, de naar Nederland teruggekeerde Mariska Henneberque (ark schuin tegenover ons), is vandaag 80 jaar geworden, Hieperdepiep! Onderstaande foto bewijst dat de Sint (hier nog in Berkeley) met Mariska op schoot, wensen inwilligt:

Duidelijk moge zijn dat de Sint het ook niet altijd even makkelijk heeft. We sluiten af met een onverwachte gouden medaille voor Ivar als debutant regisseur, identiek aan die van het 3×3 basketbaltrio.

Dit gezegde deed voor mij weer opgeld toen het duidelijk werd dat Andy Houtkamp (66), een der meest markante sportstemmen van de radio, zijn microfoon zondag 11 augustus aan de wilgen hangt. Op de laatste dag van de Olympische Spelen! Het trof mij omdat je niet veel meemaakt dat je getuige bent van de opkomst van een talent, Andy dus, en zijn ‘einde’ (pensioen). Ik leerde Andy in de loop van 1986 kennen, waarschijnlijk via zijn vader Nol, een softball legende, die als eerste Europeaan werd opgenomen in de Hall of Fame van de International Softball Federation. En, iemand die niet bepaald een blad voor z’n mond nam. Andy ontpopte zich, in mijn ogen, als een man van het volk, altijd aanspreekbaar en wars van de arrogantie die bijvoorbeeld een man als Mart Smeets kenmerkt.

Mijn (lange) voorbeeld begint 16 augustus 2013 toen een delegatie zakenlieden uit Friesland, onder leiding van de lokale Rabobank, ons consulaat in San Francisco bezocht. ’s Avonds was er een receptie op de residentie (bij de Consul Generaal), waar ik een introductie verzorgde. Het werd zo gezellig dat sommige zakenlieden zich ruim bedienden uit de koelkast van de Consul Generaal, die hulpeloos toekeek. Eerlijk, er bleef geen Pompeblêd over. Eén van de mannen die zich beheerste was Otto van der Galiën, directeur van Energie Service Friesland. Er ontstond een band tot op de dag van vandaag, maar nu komt het; 13 september 2016 speelde het Nederlandse honkbalteam in het kader van het EK honkbal tegen Zweden. Samen met gespecialiseerde firma Handelsroute werd rond de wedstrijd een business bijeenkomst georganiseerd, alwaar ik ook mijn ‘memories’ deelde. Halverwege mijn praatje zag ik in mijn ooghoek Andy voorbij komen, een buitenkansje. “Hey Andy,” riep ik, “wil jij er even jouw saus overheen gooien?”. Ja hoor, geen enkel probleem, soepeltjes adresseerde hij vervolgens alle vragen die daarna opkwamen. Dat was de dag, zoals het hoort in films:’When Otto met Andy’. Door de jaren heen zijn we, al dan niet via de radio, met elkaar verbonden. Fast forward; Otto vond dat het tijd werd voor een lunchafspraak met zijn twee iconen (niet mijn woorden) en toen waren we aan het puzzelen om een lunchplek te vinden tussen Leeuwarden en Loosdrecht. Andy meldde vervolgens luchtigjes dat bij hem thuis in Dronten alle ruimte was voor een soort van reünie lunch. En zo geschiedde, onder toeziend oog van Milanda, de vrouw des huizes. Zij nam ook onderstaande foto:

V.l.n.r. Goud, Zilver en Brons. Andy in een notendop; altijd bereid om te helpen en voetjes in de klei. What a guy! Over de Olympische Spelen gesproken; ik kan dat beeld van Su Weide (China) maar niet van mijn netvlies krijgen. China koerste op giga afstand van Japan op het goud af, en toen viel Su. Niets aan de hand, nog steeds ruimte zat. En toen viel Su weer, een rilling liep over mijn rug, het goud dat er blonk veranderde in zilver. Su liep verslagen naar zijn coaches en probeerde nog te zingen ‘My name is Su, how do you do?’ om hen milder te stemmen. Het verhaal doet de ronde dat hij inmiddels als turnleraar bij de Oeigoeren is aangesteld. Droevig verhaal. Mooi was het goud bij de roeidames (met een Loosdrechtse), mooi was het beeld van Astrid die met Tinley en haar jeugdige tantes Wilma en Lucienne de Loosdrechtse plassen aan ging doen:

Gaat vanmiddag met andere deelnemers weer gebeuren; ik mag ook mee, Joepie!

Indertijd was dit de cartoon die alle spijkers op hun respectievelijke koppen kregen, met name de Boris Boef weergave! Naderhand heb ik nog in heel wat Luimen aandacht besteed aan deze veroordeelde crimineel, zodanig dat hij vier jaar geleden het veld moest ruimen voor Joe Biden. Nou, dat laatste gaat zelfs mij wat te ver! Maar goed, wanneer Joe afgelopen zondag niet de wijze beslissing had genomen om de toorts over te dragen aan Kamala Harris, dan was deze cartoon zeker en vast weer van toepassing geweest. Daarmee is de race natuurlijk nog niet gelopen, maar het ziet er wel naar uit dat de democratische partij als één man/vrouw/non-binair achter haar staat, met als kers op de taart de Obama’s. De ‘factcheckers’ kunnen zich schrap zetten want er gaan weer heel wat leugens gespuid worden vanuit Mar-a-Lago, Trumps onderkomen, ‘where lying is Olympic’! Wanneer hij zegt dat hij president wil zijn voor alle Amerikanen, dan geeft deze cartoon hem goed weer:

Over de Olympische Spelen gesproken, wat hebben Astrid en ik gisteren genoten van de opening. Wat een spektakel, wat een regie, wat een……,ja, wat niet? Ondanks de regen die met bakken uit de hemel viel, een prachtige show op de Seine. De enige ‘wat niet’ waren de twee Nederlandse heren die commentaar gaven. Sommige landen werden vergeten of daarvan moesten ze haastig nog wat informatie oplepelen. Dan wel deden ze het af met dat de delegatie bestond uit drie vrouwen en vier mannen. Van de gouden standbeelden van vooraanstaande vrouwen die uit de pilaren rezen, kwamen ze niet verder dan het vermelden van de sterfdatum (kon je zelf ook lezen) in plaats van hun betekenis. Het ‘hoogtepunt’ vond ik echter de vermelding (meerdere malen) dat de Nederlandse boot later te zien zou zijn vanwege het Franse alfabet. Of Pays-Bas daar wat mee te maken heeft! Het mocht de pret niet drukken. Gesteld kan worden dat deze megashow daadwerkelijk niet met de Franse slag geproduceerd was. Hulde! Astrid en ik hebben de eer gehad om in 1988 in Seoul de opening aldaar bij te mogen maken vanwege het gegeven dat het Nederlandse honkbalteam zich kwalificeerde als Europees kampioen. Ook toen waren we danig onder de indruk, maar Parijs was de overtreffende trap. Moet ik wel zeggen dat een blik op deze kroon uit Seoul, geschonken door de president van de Koreaanse Baseball Association, ons nog steeds warme herinneringen bezorgt.

Terug naar vandaag, veel Olympisch ‘geweld’ in het vooruitzicht, maar eerst even gebruik maken van deze zomerse dag; varen dus. Recht zo die gaat!

Waar te beginnen en waar te eindigen, dat was de vraag van deze week voor mij. Het begon allemaal met onverwachte gelukwensen op LinkedIn voor mijn 10-jarig jubileum. Wat? Juist ja, felicitaties zijn voor het 10-jarig bestaan van Laanen-theBrand, Laanen als merk dus. Hoe kwam dit tot stand? Welnu, plaatsvervangend Consul Generaal Ard van der Vorst, nu ambassadeur in Nieuw Zeeland, is daar verantwoordelijk voor. Na mijn vertrek (pensioen) bij het consulaat lubde hij me erbij om maandelijks een ontbijtsessie onder mijn naam te organiseren. ‘Want’, zo sprak hij profetisch, ‘jij bent je eigen ‘brand’.

En zo begon het; na het eerste geslaagde ontbijt was Laanen ‘The Brand’ geboren. Waar ter wereld ik ook kwam werd geroepen ‘The Brand is in the house’. Dat laatste heb ik wellicht wat aangedikt! Maar op zich was juni een feestmaand, Astrid en ik werden getrakteerd op een on-Nederlands afscheid, met als één der hoogtepunten een video boodschap van Directeur Generaal Ab van Ravestein, met wie ik in het begin van mijn carrière bij het NBSO best wel een goed robbertje gevochten had:

https://youtu.be/nVpSNqvKfIw

Terwijl de band achter ons een soundcheck deed, maakten wij ons gereed om de genodigden welkom te heten. De festiviteiten rolden door naar 3 juli, mijn verjaardag, en vervolgens naar 17 juli, de verjaardag van Bo-Peter. Inderdaad, ook 10 jaar geleden. En toen kwam de wereld even tot stilstand; MH17 werd boven Oekraïens grondgebied neergehaald. Ademloos hebben we de afgelopen week naar de 4-delige documentaire ‘De echo van MH17’ gekeken. Het intense verdriet van nabestaanden, 10 jaar later, golfde de huiskamer binnen. Of je het wilde of niet gingen je gedachten naar je eigen kinderen en naaste familieleden om de zwaarte ervan te ondergaan, te meten als het ware. Afschuwelijk en tegelijkertijd verhelderend. Het geeft weer een dimensie aan gelukkig (mogen) zijn en mee te leven met prestaties van vrienden en familieleden. Met name van iemand als mijn jongste broer Rob, jeugdige zeventiger. Gisteren rondde hij zijn 4-daagse in Nijmegen af en op mijn verzoek stuurde schoonzus Mariette deze foto:

Spartanen zullen hem herkennen als trouwe Kasteel bezoeker. Het zou me niet verbazen dat wanneer hij Bo-Peter vanmiddag bij ons thuis komt feliciteren, hij de ontbrekende 10 kilometer van gisteren inhaalt. Zo is mijn broer, principieel! Ik word al moe als ik eraan denk. Wat dat betreft ben ik net als een hond die achter een stok aanrent. Vroeger konden trainers me tot hardlopen bewegen door de bal vanaf de middenlijn naar de cornervlag te schieten, waarna ik er achteraan ging om een voorzet te geven. Het werkte, ik werd niet voor niets Zoef genoemd, ik bleek ook nog eens hard te kunnen lopen. Wederom leerde ik deze week hoe je moet omhelzen wat dicht bij je is, waar je veelal routineus mee omgaat. Deze zin heb ik een paar keer herschreven omdat ik de juiste toon niet kon vinden, maar ik ga ervan uit dat jullie begrijpen wat ik bedoel. Afsluitend; geniet van deze mooie zomerdag, we zijn bevoorrecht in onze situatie, ondanks Wilders.

Dus werden ‘we’ het EK uitgeknikkerd door ‘lucky’ Engelsen en een zwalkende Duitser met een fluit in z’n bakkes. Net als wij hadden de Engelsen over geluk niet te klagen met hun ‘last minute’ doelpunten, penalty overwinningen en het acteertalent van Harry Kane. Na de vederlichte aanraking van Dumfries ging hij neer als een zwaar gewonde Palestijn die net geraakt was door Israëlisch geschut, geleverd door Amerika met onderdelen uit Nederland. In tegenstelling tot de Palestijn schoof (sterk werkwoord) Kane een minuut of wat later zo fris als een hoentje de bal voorbij Verbruggen. Toen had de VAR onmiddellijk ‘SCHWALBE’ moeten krijsen om vervolgens Kane op een gele kaart te laten trakteren door Zwaaier, zoals die Duitse knakker met die fluit en al die gele kaarten best had kunnen heten. (Werkelijke naam Zwayer – red.). Eén van de vele analyses was dat het Nederlands elftal in de tweede helft veel beter presteerde. Opmerkelijk? Nee, want Depay speelde niet mee. Nadenkertje voor Koeman. Afijn, dit was eigenlijk niet het begin dat ik voor ogen had, ik wilde namelijk goede Engelse vrienden (sinds 1976) Sue en John Arnold gelukwensen met hun 60-jarige huwelijksjubileum. Maar ik kon het even niet na die wedstrijd. Wel hadden ze iets moois gekregen van het Royal koningspaar van het Verenigd Koninkrijk:

Verdiend! Wanneer je het als IT stel zo lang met elkaar uithoudt, zelfs de Brexit controverse overleeft (John voor, Sue tegen) dan verdien je eigenlijk een persoonlijke felicitatie op Buckingham Palace, hoewel ik wel vind dat ze met de overwinning van de Engelsen al ruim genoeg beloond werden. Maar ik dwaal af, om aan te geven hoe goed we bevriend met hen zijn, onderstaand hun beeltenis even voordat Astrid en ik in de echt verbonden werden:

We schrijven 28 augustus 1987. En nu iets heel anders; een bericht van Oscar uit Ghana, door Ivar ontvangen, vervulde ons met vreugde: “Thank you so much, my dear friend! I just received the funds and I’m over the moon! Your support means everything to me. Your kindness and generosity have filled my heart with joy and gratitude. I’m so lucky to have a friend like you in my life. Thank you again, from the bottom of my heart!” Het betekent alles voor hem, zoveel is zeker. Mede dankzij veel gulle Luim gevers kan Oscar over de zo fel begeerde computer beschikken.

Toen Ivar hem vroeg waarom hij op de foto zo sip keek, was zijn antwoord dat hij zo overmand was door emoties dat hij er eigenlijk van huilen moest! Van de hak op de tak, zo mag ik ook nu weer graag springen. Astrid had slim het ‘prachtige’ zomerweer gebruikt om onze (de hare) sloep uit het water te halen om deze van een nieuwe kap te voorzien. En dat niet alleen, ook de onderzijde werd gereinigd en van een nieuwe laklaag voorzien, hetgeen zij zelf voor haar rekening nam. Ik bedoel maar! Maar dat is niet alles, ook de nieuwe naam werd aangebracht:

Vrij vertaald: ultiem middaggenot, wat wil je nog meer?! Nu moet het alleen nog zomer worden. Met vooruitziende blik had ik op die ene 2024 zomerdag een foto genomen, met Astrid en Bo-Peter in de hoofdrol, van de toen nog naamloze sloep.

Genieten pur sang, maar wie weet krijgen we nog een mooie septembermaand (Indian Summer). Moet ik zeggen dat september voor ons al grotendeels geslaagd is nu Kaj vanaf 12 september een kleine twee weken Californië verruilt voor Loosdrecht. Alle boys zijn dan weer in één land! Ach, en wanneer wij klagen over het weer, dan gebeurt dat ook waar Kaj woont (Sacramento); wij over de regen en lage temperatuur, zij over het gebrek aan regen en de hoge temperatuur (40 of meer graden Celsius). Zoals Paul Simon zong; ‘one man’s ceiling is another man’s floor’. Met deze gedachte stuur ik jullie verder het weekend in.