Laanen's Luim

Gary stuurt een vette e-mail. Het intense bezoek bij Bram Zwagemaker. Hoog gespannen verwachtingen voor het New York Times artikel. Het jaar 2000 wordt ingeslagen.

Met een grijns van oor tot oor gaat Bram ons voor in zijn riante woning, waar we zijn vrouw Lidy-Ann begroeten. “Maak het je makkelijk,” wijst hij naar een comfortabele sofa, “dan vul ik even de kelken.” In de tussentijd wisselen we wat beleefdheden uit met Lidy-Ann, maar Bram kan na de glazen aangereikt te hebben niet wachten om ons op een bak kritiek te trakteren. Na gesproken te hebben over de softies van Silent Planet en het ongeleide projectiel Gary, komt ook Eckart met zijn impulsieve investeringen aan bod. En net zoals in de begin 90-er jaren moet hij, Bram, de zaken weer op de rails krijgen. Ik neem maar eens een flinke slok er ga er voor zitten. “Eh, Bram,” interrumpeer ik, “wat was er aan de hand begin jaren 90?” Vergenoegd woelt Bram door z’n snor en vertelt dat hij en Johan Vunderink, voormalig directeur bij BSO, in wezen indertijd de toko aangestuurd hebben. “En waar was Eckart dan,” vraag ik redelijk verbaasd. “Die was helemaal de weg kwijt in verband met de scheidingsperikelen met zijn toenmalige vrouw Marijke.” “Ja,” herinnert Astrid zich, “dat was de tijd dat er zoveel Marijke herinneringen waren in zijn Driebergen huis dat hij met ons huis in Loosdrecht wilde ruilen.” Mijn gedachten dwalen af naar ons droomhuis aan de Stille Plas, waar we met zoveel plezier gewoond hebben, en waaruit we in 1987 getrouwd zijn:

“Dat is er niet van gekomen,” voegt Astrid eraan toe, “maar ik had geen idee dat hij verward was of zo.” Bram negeert dat laatste en laat ook nog weten dat Eckart te makkelijk valt voor blond en jong. Daar doe ik het zwijgen toe, maar het wordt langzamerhand onaangenaam. Astrid en ik maken aanstalten om op te stappen, we hebben immers een druk programma voor de boeg. Bram laat ons uit. Voordat we instappen laat hij nog weten dat hij veelvuldig in de Bay Area zal zijn om Eckarts belangen te behartigen, waarbij hij me veelbetekenend aankijkt. Maar ook om een oogje in het zeil te houden bij The Plant Recording Studios. “Dat is nou net waar ik op zit te wachten,” verzucht ik terwijl Astrid behendig de auto naar Vinkeveen manoeuvreert. De nacht omarmt me als geroepen. Even voor de eerste broertjesdag bij broer Rob in Culemborg, waar we een traditie van willen maken, krijg ik Gary’s antwoord door via m’n dochter. Haastig lees ik het door: “shocking to hear the word merger”, regelrecht uit mijn mond via de telefoon. Waarom ik zo’n bericht als een twee maanden oude rottende vis op zijn bordje gooi. Hij doet z’n voorzet voor een nieuwe school volgens model ‘Full Sail’ af als onbelangrijk, maar helaas heeft hij het document niet meer in z’n bezit. Op een of andere manier insinueer ik dat er meer aan de hand is. Hij vervolgt: “they know we are kicking their asses”, en voegt daar gelijk aan toe dat ze met ons in zee willen om zijn leven zoveel mogelijk te ontwrichten. Hij geeft wel toe dat hij begrijpt dat het mijn plicht is om dit te rapporteren. In dezelfde zin geeft hij fijntjes aan hoe ze mij afgeleid hebben van de werkelijke Ex’pression zaak. Hij bedankt me ook omdat ik zijn kerstvakantie mooi verkloot heb. “Buy Ex’pression?! Ha, that’s funny, they don’t have the money”. Mocht het tot een fusie aankomen, dan hoeft hij niet de voorgestelde $200.000, maar houdt hij liever z’n Full Sail aandelen zodat hij nog wat invloed kan uitoefenen. Zijn slotzin bevat een waarheid als een koe, er moet maar eens gezorgd worden voor onze formele overeenkomsten, die we na ruim een jaar nog steeds niet hebben. En oh ja, ik kan hem ook weer bellen nu hij niet meer in shock is. Behoudens nog wat ‘tussen de regels door’ beledigingen, verontrust het me niet. Sterker nog, het kalmeert me. Die is weer poeslief in het nieuwe jaar, even lekker laten sudderen. Onderweg naar Culemborg informeer ik Astrid. Kortweg zegt ze: “die man is bij tijd en wijle niet lekker, zal wel weer een joint te veel gerookt hebben.” Onderwerp afgedaan. De ontvangst bij jongste broer Rob en vrouw Mariette is allerhartelijkst en zodra alle broers met aanhang er zijn, ontspint zich een middag van onderwerpen met een hoog melancholie gehalte. “Herinner je nog dat ma op fluisterende toon zei; weet je wie ‘K’ heeft?” Het woord kanker was immers taboe. Oude moppen worden van stal gehaald, bier en wijn vloeit rijkelijk, en we beloven elkaar dit jaarlijks te herhalen. In die sfeer worden we dan ook vereeuwigd:

V.l.n.r: Peter (53), Hans (58), Aad (56) en Rob (47).

In opperbeste stemming, niet alleen broers maar ook vrienden, nemen we afscheid van elkaar. Godzijdank rijdt Astrid terug. Het wordt een goede Vinkeveense slaapnacht. De ochtend van de 31^e voelt aan of er onheil in de lucht hangt. Komt de overgang naar het jaar 2000 zonder al te veel malaise tot stand? Hoe ziet het New York Times artikel van gisteren eruit? Wordt mijn eerste kleinkind een jongen of een meisje? Kortom allemaal zaken die een wee gevoel in m’n maag teweeg brengen. Inmiddels heeft zoon Rick per e-mail het artikel binnen gekregen en loopt over van enthousiasme in ons telefoongesprek. Zien, ik moet het zien. Aangezien we bij Rick en zwangere Imelda oud en nieuw doorbrengen, besluiten we vroeg in de middag naar hun woonplaats Beinsdorp te vertrekken. En voorwaar, op de voorpagina van het katern staan de twee kibbelende voormannen van Ex’pression als twee roergangers van het type stavast afgebeeld:

Ondanks dat er ook andere opleidingsinstituten genoemd worden, voert Ex’pression de boventoon, ook qua foto’s:

Ik ben in de wolken en ga ervan uit dat Eckart dat ook zal zijn. En Gary zal er waarschijnlijk, om in zijn woorden te blijven, een “hard-on” van krijgen. De opgewekte stemming slaat op de anderen over, Imelda die m’n eerste kleinkind draagt, vertelt opgetogen over de drie maanden die ze nog te gaan heeft terwijl Rick al even opgetogen met twee glazen witte wijn, een biertje en een appelsap komt aansjouwen. Vanwege alle omstandigheden houden we het kalm en kijken ’s avonds naar Youp van ’t Heck’s oudejaarsconference ‘Mond vol tanden’. Van ’t Hek vind ik niet altijd even leuk, maar zijn opmerking over de nieuwe vriendin van kroonprins Willem-Alexander bracht wel even een lach teweeg: hij noemde haar het Argentijnse “feestbeest” Máxima. Past natuurlijk wel bij iemand met de bijnaam Prins Pils. Verder verloopt de avond in alle rust. Middernacht met “Happy New Year” van ABBA en uitwisseling van de beste wensen, en tegen twee zoeken we ons gastenmandje op. Nieuwjaar 2000: alle computers doen het nog, we hebben veilig de 21^e eeuw betreden. Omdat we morgenavond de laatste nacht in Nederland bij Rick en Imelda doorbrengen, verloopt het afscheid rustig. Nu nog de nieuwjaarswensen naar Vinkeveen brengen, Astrids oma bezoeken die op oudejaarsdag 81 is geworden, en rustig de nacht doorbrengen met de jongens. Het is ook geen overbodige luxe want langzamerhand voelen we ons daadwerkelijk “geleefd” terwijl de jongens tot de max verwend worden. Moet ik zeggen dat ze ook alles uit hun “American boy” status halen wat mogelijk is. En geef ze is ongelijk! We brengen een rustige avond door bij Rick en Imelda. Alles voorbereid voor de terugreis. De nacht breng ik wat onrustig door, waarschijnlijk ingegeven door mijn programma van de komende weken. ’s Ochtends piep ik m’n bed uit omdat ik beneden het geluid van het koffie apparaat hoor en jawel, Rick is koffie aan het brouwen ter voorbereiding van onze rit naar Schiphol. Hij overhandigt me een printje van een e-mail die onze financiële man Ed Niskanen gestuurd heeft. De balans over de jaren 1998 en 1999. Inmiddels is het opstart verlies opgelopen tot ruim $7 miljoen, hetgeen me niet echt tegenvalt. De volgende post brengt een brede glimlach bij me teweeg: Accounts Receivables: $3.9 miljoen. Niet alleen dat het een positieve cashflow teweeg brengt, maar met het aantal begrote studenten voor deze maand, zal dat ruim over de $5 miljoen gaan. Niet slecht gedaan in het eerste jaar van operationeel zijn. Nu even naar boven om de boys tot de orde te roepen:

V.l..r. ‘cute’ Ivar (3), ondeugende Kaj (7) en bedachtzame Bo-Peter (8)

Niet lang daarna rollebollen onze drie druktemakers de trap af, gevolg door een slaperige Astrid. “Chop, chop, guys,” haast ik ze, “om half tien moeten we in de auto zitten.” Dit keer nemen we geen enkel risico, er is een rechtstreekse vlucht naar San Francisco met de KLM geboekt. Ontroerd nemen we afscheid van Imelda, wensen haar sterkte met de bevalling, waarna we bij een wachtende Rick instappen. Het is een wippie van Beinsdorp naar Schiphol en na een warme knuffel met Rick, loopt het met alle procedures, inchecken en douane, van een leien dakje. KL605 wacht op ons en de jongens kunnen niet wachten om te boarden.

Volgende week: een kerstkaart met nieuwjaarswens van Eckart. Verzoening met Gary. Lokale pers met een groots artikel. De eerste Nederlandse student.

Gisteren liet ik Tinley uit en volgens mij sprong die roos pas uit de heg toen wij terug kwamen:

Tinley werd er verlegen van. De week eindigde zo even leuk als hij begonnen was. Wat wil het geval, schoondochter Liesbeth dacht vorige week zaterdag haar 50^e verjaardag te vieren in Corona eenzaamheid. Zoon Rick stak daar een stokje voor en met een spoorboekje in de hand kreeg eenieder een half uur om haar te feliciteren. Liesbeth dacht om 10.00 met Rick naar iets bijzonders te gaan, maar in plaats daarvan stonden de eerste gasten voor de deur. En dat ging door tot diep in de avond. Maar, dat was niet alles! Ook haar grote wens om drie scharrelkippen in de tuin te laten banjeren werd dit keer ingewilligd, inclusief kippenhok. Rick ging echt uit z’n bol om het haar naar de zin te maken. Astrid vond dat daar een passend cadeau bij hoorde: een roze overall a la ‘Boer zoekt vrouw’:

Astrid en ik een en al lach, Liesbeth glorieert in roze!

Deze tijd van het jaar is ook het moment om de nieuwe Sparta seizoenkaart te bestellen. En als geharde Sparta supporter weten we vooraf niet over welke divisie we het hebben. Echter, dit jaar vormde de trieste achtergrond van Covid-19 de zekerheid dat we weer eredivisie zouden spelen, zij het dat je niet weet hoeveel wedstrijden je bij kunt wonen. Sparta maakte een prachtige clip aan, die als volgt begint: “Samen vormen wij onze club, nimmer zullen wij versagen”. Speel nu de video maar! Sparta-video

Geroerd als ik er door werd, heb ik gisteren gelijk mijn “in voor- en tegenspoed” seizoenkaart besteld. Krijg ik er nog een sjaal bij ook!

Nou, die ga ik vol trots dragen! Ook om vrolijk van te worden is het gegeven dat ik door een oude relatie (Victor Smit, 80’er jaren) gevraagd werd om aan te sluiten bij “Je weet dat je een rasechte Amsterdammer bent als je…..”. Nah, dacht ik, als rasechte Rotterdammerd. Toen werd ik nogmaals gevraagd, en met mijn vele Amsterdamse vrienden vond ik het gepast aan te sluiten, zij het dat ik met beeld (kennen jullie) en tekst mijn oorsprong bekend maakte:

Dat ik als rasechte Rotterdammer uitgenodigd ben door maar liefst twee mensen! Maar goed, ik hou veel van Amsterdam en m’n Amsterdamse vriendjes.

Resultaat: 21 duimpjes, 4 hartjes en 1 traantje. We kunnen best naast en mét elkaar existeren, er is al genoeg rottigheid in de wereld! Nu we het toch over voetbal hebben; 30 jaar geleden waren we volop in de weer met de organisatie van het eerste cruiseschip ooit rond de pool ronde van het Nederlandse elftal gedurende het WK’90 in Sicilië. Onze persrelease met als boodschap dat Regilio Tuur als eerst bokser aller tijden een gevecht zou aangaan op de Oriënt Express, op zee, bracht Dik Bruynesteyn er toe om dat in zijn ‘Appie Happie’ strip vast te leggen:

We konden ondanks de vele hindernissen niet meer kapot. Volgende Luim meer daarover. Tenslotte wens ik eenieder een gezond en veilig weekend toe en wanhoop niet, aflevering 60 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ zal wederom prompt a.s. woensdag digitaal bezorgd worden.

In de maand december wordt onderhandeld met een aantal onderaannemers van CIC. Interview met de New York Times. Gary probeert Peter ervan te overtuigen om absoluut niet naar Full Sail te gaan.

Zo, die komt aan. “Gary,” aarzel ik, een beetje hangend tussen boos worden of begrijpend reageren, “this is a must.” Die idioot moet toch begrijpen dat we de Full Sail affaire niet kunnen laten bungelen. Gary haalt z’n schouders op en gooit er weer eens een nietszeggend “whatever” uit. We rijden in doodse stilte naar huis en met een kil “see ya Monday,” nemen we afscheid van elkaar. Op een schemerlampje na is alles donker in huis en ik besluit nog een slaapmutsje te nemen voor het slapen gaan. Gary’s houding bevalt me allerminst, dit moet stoppen. Uiteraard zonder het project Ex’pression geweld aan te doen. Zal wederom koorddansen worden, bedenk ik me onder het tandenpoetsen. Zondagochtend vroeg aan de bak, Bo-Peter’s voetbaltoernooi begint om 9 uur; hoera! Het is dat ik voetballen zo leuk vind, en het de kinderen gun. In ieder geval pais en vree langs de lijn. Maandagmorgen ben ik benieuwd welke Gary ik aan zal treffen en jawel hoor, meneer komt binnenzetten alsof er niets gebeurd is: “good morning sunshine,” begroet hij me. Steve Harvey, de journalist van de New York Times, is stipt op tijd en hij kan zich geen harmonieuzer koppel voorstellen. Hij krijgt de grand toer, we beantwoorden al z’n vragen en laten hem zonder ons studenten interviewen. Het artikel gaat aan het einde van het jaar gepubliceerd worden, waarbij wij, zoals hij het stelt, “the leader of the pack” worden waar het op vergelijkbare scholen aankomt. “I’m walking on sunshine” danst de hele dag in mijn hoofd na deze uitbarsting van energie, dit wordt een topartikel. Na me door een aantal kerstrecepties en dito lunches geworsteld te hebben, begeleid ik Astrid en de jongens 17 december naar SFO International airport omdat we dit jaar de kerst in Nederland gaan doorbrengen. Na een opgewonden en weemoedig afscheid, verdwijnen ze in de terminal. Vervolgens wacht vandaag de fotograaf van de New York Times en later onze eerste Ex’pression kerstparty. Gary en ik poseren zo serieus als mogelijk is voor ons, waarna we met onze kleine maar dappere crew ons kerstfeestje vieren in ons eigen theater. Het is het feest van de opluchting; het jaar 2000 ziet er, computerstoringen daargelaten, briljant uit. De avond voor mijn vertrek eet ik een hapje met de Platt familie bij Applebee’s, waarbij Gary er nogmaals op aandringt niet naar Full Sail te gaan en, wanneer ik toch ga, me in ieder geval niet in te laten pakken. “Yeah, yeah,” antwoord ik zonder commentaar. We wisselen “christmas wishes” uit en ik begeef me naar een donker huis, waar ik me voorbereid op de trip naar Amsterdam via Orlando. Na mijn pakwerk gedaan te hebben, stuur ik even na middernacht voor de zekerheid een e-mail naar de ‘onzen’ dat ik eraan kom:

Er staat een taxi om 06.30 op me te wachten, mijn vlucht met United Airlines naar Orlando via Denver gaat om 08.24, lang leve het startup leven! Ik onderga tegenwoordig de vliegervaring gelaten, een noodzakelijk kwaad. In Denver heb ik een klein uur overstaptijd, dus dat is lekker kort, tenzij je natuurlijk vertraging hebt. Geroutineerd slenter ik naar het mededelingenbord om te zien vanaf welke gate United Airlines 1084 vertrekt. Ze zijn al aan het boarden; mooi. De ruim drie uur durende vlucht naar Orlando verloopt soepel. Rond zes uur kom ik aan, ruim op tijd voor de Silent Planet Xmas party die om zeven uur begint. Even opfrissen in het Park Plaza Hotel in Winter Park, en dan stort ik me in het feestgewoel. Dat is te zeggen, volgens de keurige richtlijnen van onze evangelische boys. Tussen een wijntje en een hapje door praten we wat bij, de boys zijn gelukkig, en ‘thank god’, geen kwaad woord over Bram. Voor het middernachtelijk uur kruip ik redelijk nuchter m’n mandje in. En dat komt eigenlijk goed uit, want morgen wacht me allereerst een intensief gesprek bij Full Sail, waar ik zeer op m’n hoede moet zijn, en daarna via Miami de vlucht naar Amsterdam. Stipt om kwart voor negen haalt topman Bill Heavener me op, ook dit keer met een hele lading zuidelijke charme. De korte rit naar de Full Sail campus vullen we met koetjes en kalfjes. Wederom maakt de entree van de campus, onder een staalblauwe hemel, indruk op me.

Ik schud het van me af, concentratie is nu geboden. Bij de receptie worden we opgewacht door Jon Phelps, oprichter van Full Sail. Hij is Gary’s gezworen vijand omdat hij, volgens Gary, hem als mede oprichter heeft geschrapt. Stroop wordt me voluit rond de mond gesmeerd, oh, oh, wat hebben ze respect voor Eckart en mij. “Gary not so much!” Nadat ik hen duidelijk heb gemaakt dat ik niet meer wens te praten over het hoe en waarom zij en Gary uiteen zijn gegaan, presenteert Bill een document. “Okay Peter, let’s just go over the first draft Gary made after leaving Full Sail.” Het is de eerste opzet die Gary gemaakt heeft voor een nieuwe school, met weliswaar vernieuwende elementen maar de zin ‘after the Full Sail model’, is tamelijk schokkend. Met name wanneer het tot een rechtszaak komt omdat het erop lijkt dat Gary voornemens was om sowieso een nieuwe school op te richten. Maar, bezweert Bill, laten we als verstandige mensen tot een oplossing komen. Na een aantal uren heen en weer gesproken te hebben is het duidelijk wat ze echt willen: een fusie met Ex’pression, gevolgd door een beursgang in 2003. Ze beseffen dat dit in wezen een beslissing is die bij Eckart ligt, waar Gary en ik in geringe mate invloed op kunnen uitoefenen. “What about the Gary compensation,” vraag ik tot slot. Ze zijn bereid om Gary voor $200.000 uit te kopen. Dat ga ik overbrengen aan Gary, zodra ze me bij Orlando Airport afgezet hebben. Wederom, met alle voorkomendheid, brengt Bill me naar het vliegveld waar hij me warm een goede vlucht naar huis wenst. Na ingecheckt te hebben, kan ik niet wachten om Gary te informeren. Dat ik begin met te vertellen wat ze van plan zijn valt slecht, Gary schreeuwt in m’n oor dat “these motherfuckers” me bij m’n ballen hebben. Over het bod van $200.000 wordt hij nog bozer, gillend dat hij dat allang had kunnen krijgen. Het wordt me te veel, ik hang op. In Miami heb ik twee uur overstaptijd die ik doorbreng met een Jack-on-the-rocks en vers van de pers m’n verslag schrijf en een e-mail aan Gary voorbereid. Wat moet ik met dit getalenteerde maar oh zo lastig kindmens? Martinair 684 brengt me al dommelend en piekerend naar Amsterdam, waar oudste zoon Rick me opwacht. Dikke omhelzing, waarna hij me naar Vinkeveen brengt. Er wacht de vermoeide krijger een warm ontvangst van Astrid en de jongens, aangevuurd door opa Gruter. Net voor de kerst stuur ik mijn bevinden op schrift naar Gary, waar ik nogmaals benadruk dat ik geen zin meer heb met hem verbaal te communiceren wanneer hij bij het horen van Full Sail op tilt slaat. Zal me benieuwen wat hij daarop als antwoord geeft. Eerste kerstdag 1999, tevens de 34^e verjaardag van Astrid, wordt bij opa en oma in Vinkeveen doorgebracht.

Een stralende Astrid tussen jongere zussen Danielle en Wendy.

Het is een drukte van belang, zowel op eerste kerstdag, beter bekend als Astrids verjaardag, als tweede kerstdag in Rotterdam bij vrienden Martin en Yvon Corsten. Daarvoor hadden we ook nog de verjaardag van mijn dochter Nicole en een bezoek aan kennissen in Scheveningen. . Verontrustend is dat er nog steeds geen antwoord van Gary is. De 29^e worden we verwacht bij Bram en Lidy-Ann Zwagemaker voor een aangeklede borrel. En dito kruisverhoor denk ik er achteraan, zonder Astrid daar deelgenoot van te maken. In ieder geval kan ik Bram blij maken met de mededeling dat we met een aantal onderaannemers van CIC onderhandeld hebben om 70% van hun rekening te betalen ter vereffening. Geaccepteerd en op papier vastgelegd. Dat verzwakt eventuele juridische stappen van CIC. Na een paar uitnodigingen afgewezen te hebben voor de weinige dagen die ons resteren, krijgen we al snel het gevoel dat we geleefd worden, waarbij we ons afvragen of dit voor herhaling vatbaar is. Ook ben ik razend benieuwd hoe het New York Times artikel ons afschildert, en natuurlijk de invloed op de student intake. De 30^e wacht me ook nog broertjesdag met broers Hans, Aad en Rob. Daar gaan we een traditie van maken, elke keer dat ik Nederland aandoe. We staan op de stoep bij Bram Zwagemaker en plotsklaps schiet het door m’n hoof dat ik nog niets van Gary vernomen heb. Hij zal toch niet iets geks uitgehaald hebben? De deur zwaait open en met een brede grijns verwelkomt Bram ons, tegelijkertijd meldt hij een heerlijke Chablis in de koeler te hebben.

Volgende week: Gary stuurt een vette e-mail. Het intense bezoek bij Bram Zwagemaker. Hoog gespannen verwachtingen voor het New York Times artikel. Het jaar 2000 wordt ingeslagen.

Zo kan het gebeuren dat een Trump (de lafaard) die wegloopt van twee lastige vrouwelijke journalisten je niet meer deert. Zelfs de meer dan 20 cruiseschepen die met 5300 vastzittende bemanningsleden voor anker liggen in Manilla Bay registreer je en laat het vervolgens weer van je afglijden. Nee, dan de voormalige deelnemers van het Eurovisie songfestival donderdagavond. Die mochten allemaal een liedje van een andere deelnemer kiezen en vervolgens in een eigen versie brengen. Artiesten als René Froger, Lenny Kuhr en Franklin kwamen best goed voor de dag. Maar het bracht me ook terug bij een der leukere gebeurtenissen gedurende mijn Arcade Duitsland periode. April 1997 verzorgden we een release party voor het album van onze artist John Taylor, bekend van Duran Duran. Kort daarna besloot de ZDF een TV music special te maken in Orlando, en wel bij Disney World. Ik werd gevraagd om daar John Taylor te begeleiden. Licht tegenstribbelend stemde ik in. Wat ik niet wist is dat John redelijk mensenschuw was en uitsluitend door mij opgehaald wilde worden. Maar, en hier komt het, dat ik ook de vragen aan hem moest stellen middels een kleine orang-oetang. Later zou mijn stem dan nagesynchroniseerd worden in het Duits. En zo geschiedde:

Is ook iets moois voor de quiz ‘wie van de drie?’. In ieder geval een belevenis om in te plakken. Even iets heel anders. Omdat mijn oude gymbarrels volgens Astrid echt niet meer konden, heeft ze voor mij, en dit keer had ik zelfs inspraak, prachtige nieuwe hagelwitte Skechers gekocht, zodat ik goed bij mijn favoriete ‘ouwe’ gymmaatjes voor de dag zou komen:

Zoals gezegd, daar kan ik mee voor de dag komen……maar wanneer? Overigens, voor het eerst in mijn leven maakte ik mee dat er een gebruiksaanwijzing bijkwam. Ik dacht eerst iets van de veters niet inslikken dan wel om je nek binden, of de hiel er als laatste instoppen. Dat is volgens goed Amerikaans gebruik. In eerste instantie moest ik er ook om lachen toe we in Amerika een kinder wandelwagen kochten waarbij op de bijsluiter stond dat die niet opgevouwen mocht worden met het kind erin. Ja mensen, advocaten vinden overal wel een gaatje om te procederen! Maar Skechers maakt er ook een serieuze zaak van:

Wat een weerstandselementen, ik had zulke voetbalschoenen moeten hebben! De enige angst die ik heb is dat ze vuil worden. Daar maak ik me dus druk om terwijl die arme Astrid weer een dubbele babytoer heeft. Ja, laten we wel wezen, daar kan ik niet tegenaan plannen, de één komt te vroeg, de ander te laat en dan, bingo, gelijktijdig dus. Gelukkig heeft ze voor hetere vuren gestaan en pakt ze het vrouwmoedig op. Ben ik deze Luim begonnen met iets dat lijkt op onverschilligheid, dan is dat schijn. Mensen, blijf voorzichtig, ik heb zulke enge plaatjes gezien van wat Covid-19 binnen je lichaam aanricht, dat ik blijf drammen dat je afstand moet blijven houden. Zo, dat is eruit! En voor de mensen die niet kunnen wachten: aflevering 59 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ glijdt woensdag weer in de digitale brievenbus, corona vrij!

Scherpe discussie bij Silent Planet. Xmas party bij Shirley Nelson, eigenares van de Summit Bank. Problemen met Gary over Full Sail.

In alle vroegte onderweg naar Silent Planet deelt Bram me mede dat hij het overgewicht van Loyd niet aan zal kaarten. “Fijn,” schokschouder ik. Lekker belangrijk nu. De uren die we hebben voordat zowel Bram als ik moeten vliegen, vliegen ook voorbij. We leggen de nadruk op meer agressief commercieel uit de hoek komen, pronken met de prijzen die je gewonnen hebt, maar vooral ook zoeken naar een representatieve behuizing. John-Erik en Loyd kijken ons van tijd tot tijd schaapachtig aan. Loyd, zeer getalenteerde lead zanger van een moderne christelijke band met de naam Prodigal, gooit het eruit: “nobody ever told us how to spend the money like you guys do, awesome!”

Bram, die buiten niet kan wachten om een rokertje op te steken, zegt heel abrupt: “vanmorgen zag ik zo’n televisie predikant mensen geld uit hun zakken kloppen voor z’n eigen extravagante levensstijl. Daarentegen zijn onze evangelische broeders van Silent Planet zo eerlijk dat je ze van tijd tot tijd naar de randjes van de wet moet sleuren.” Hoofdschuddend maakt hij halverwege z’n peuk uit, waarna we de slotronde van ons gesprek ingaan. Eigenlijk is het één richting verkeer, Bram en ik geven de richtlijnen aan terwijl John-Erik en Loyd driftig aantekeningen maken. Echter, wanneer ‘t over het onderdeel artistieke invulling gaat, dan staan ze vol passie hun mannetje. Na een snelle sandwich word ik naar het vliegveld van Orlando gebracht, waar we vol goede moed afscheid van elkaar nemen. Goede moed en enthousiasme omdat beide partijen overtuigd zijn van de goede wil en de vele mogelijkheden. Bram heb ik reeds eerder gedag gezegd, die was voornemens om ook maar eens een bezoekje bij Full Sail af te leggen. Zelfde vlucht met United Airlines terug, via Denver weer naar Oakland. Aangekomen in Oakland kan ik een zucht van opluchting niet voorkomen, m’n kont kreeg hevig last van de slechte zitting die ik vanaf Denver moest verduren. De laatste drie kwartier echt van de ene bil naar de andere bil gewisseld. Het genot van vliegen. Not! De dagen tot Thanksgiving werk ik hijgend talloze bijeenkomsten af, worstel me door talloze notulen en geef leiding aan talloze mensen die in ons eerste jaar van volledig functioneren dat broodnodig hebben. Voor ons is een belangrijk gegeven dat we volledig geprepareerd zijn qua software voor de overgang naar het millennium, en dat de bouw op het punt staat afgerond te worden. Over een hoofdpijn dossier gesproken! Thanksgiving, een feest dat traditioneel gehouden wordt ter ere van een oogstmaaltijd van pelgrims met merendeel indianen. Zou in 1621 gehouden moeten zijn. De meeste indianen doen er niet aan mee omdat de blanken hen daarna opgejaagd en bijna uitgemoord hebben. Maar goed, traditionele vakantiedag waarbij vooral veel kalkoen gegeten wordt. En voor onze eerste Thanksgiving zijn we uitgenodigd bij Debbie en Gary Platt. Debbie’s moeder, die we beleefdheidshalve Miss Carol noemen en bij hen inwoont, is ook van de partij en keuvelt er lustig op los.

V.l.n.r. Gary’s schoonmoeder, Peter, Astrid en Ivar

De Laanen boys en de Platt boys doen keurig mee aan tafel, waarna ze tot hun grote vreugde geëxcuseerd worden. We dobberen lekker de dag door en Gary en ik hebben alles wat met Ex’pression te maken heeft losgelaten, we genieten van het moment en de ‘frozen Margaritas’. Debbie en Astrid zien erop toe dat we aanspreekbaar blijven, hoewel er tussen die twee niet echt van chemie gesproken kan worden. Maar ja, wat wil je, Astrid borrelend van levenslust en energie naast Debbie, veelal overschaduwd door Gary, die een wat muisachtige uitstraling heeft. Misschien een kwestie van tijd, mijmer ik. In de auto, onderweg naar huis, met de jongens vlak achter ons, praten we er niet over. Die kleine potjes hebben echt grote oren! ’s Avonds daarentegen, met de jongens inmiddels in dromenland, spreken we wel onze verbazing daarover uit. Hoe is het mogelijk dat een joint liefhebbende, flamboyante, soms uitzinnig type als Gary getrouwd is met muis Debbie? Ik laat Astrid een foto zien van een foto sessie van vorig jaar op de baai, waar Gary aan het dollen was en van geen ophouden wist:

”Volgens mij was dit z’n Elvis imitatie,” hou ik het luchtig. Ik moet er eerlijk gezegd wéér om lachten. Astrid wat minder. We houden het er op dat zij wellicht in staat is om Gary’s vlieger van tijd tot tijd weer op de begane grond te brengen. Daarna laten we het rusten, wat gaat het ons uiteindelijk aan? We hebben besloten dat Gary en ik de kerstparty van Shirley Nelson bij gaan wonen. De eigenares van de Summit Bank heeft op de uitnodiging laten weten dat slechts twee personen per bedrijf kunnen deelnemen, waarbij natuurlijk gedacht werd aan de CEO met echtgenote of iets dergelijks. Aangezien wij menen dat deze party voor Ex’pression van betekenis kan zijn vanwege de vele te verwachten notabelen, lijkt het ons beter om als duo daarheen te gaan. Aangekomen gaan we dan ieder onze eigen weg om zoveel mogelijk mensen te benaderen. Goed plan, maar daarvoor eerst nog een partijtje tennissen, zo spreken we af. Dan staat eerst ook nog het evaluatie gesprek met onze CFO Ed Niskanen in mijn agenda. Ed komt quasi nonchalant mijn kantoor binnen, maar is zichtbaar nerveus. Volgens goed Amerikaans gebruik kan je net zo goed met een check voor twee weken salaris, zonder uitleg, de laan uitgestuurd worden. Ik stel hem allereerst op z’n gemak, zonder dat ik hem toesta een sigaret op te steken. Ed weet dat mijn kantoor een speciaal luchtafvoerkanaal heeft dat gemaakt is voor bijzondere omstandigheden, zoals sigaren na een afstudeerceremonie. “Ed,” begin ik “what is your worst moment at Ex’pression?” Een retorische vraag omdat ik het antwoord meen te weten. “Well, what about the shareholders meeting,” beantwoord hij de vraag als verwacht. Aangezien ik op zijn cijfermatige werk niets aan te merken heb, hamer ik daarop. In zijn positie moet hij in staat zijn om zijn werk te presenteren, en dat mislukte deerlijk bij de aandeelhoudersvergadering. Hij weet het zelf beter dan wie ook en gaat er voor. Ik complimenteer hem met zijn menselijke vaardigheden en stuur hem zichtbaar opgelucht mijn kantoor uit. Zaterdag 4 december begint in alle vroegte met een voetbaltoernooi van Bo-Peter, hier fungeer ik als chauffeur en fan. Na de eerste wedstrijd neemt Astrid het over zodat ik met Gary kan tennissen. Tussen twee sets door vertel ik Gary dat, en route naar Nederland voor de kerst, ik van plan ben om Full Sail te bezoeken, in combinatie met een bezoek aan Silent Planet. Gary’s ogen vernauwen zich en meer dan “what the fuck,” zegt hij niet. Valt me mee. Ik leg hem omstandig uit dat ik als CEO de plicht heb om juridische conflicten te vermijden, maar dat zijn belang altijd meegenomen wordt. “Whatever,” luidt zijn korte antwoord terwijl hij z’n racket in de hoes stopt. “Game over?” grap ik nog. Gary is al bijna bij z’n gele kever, draait zich om en loeit “see ya tonight at Shirley Nelson’s place.” Hoewel dat niet kan, we hebben maar één entree pas naar haar ‘gated community’, laat ik het voor wat het is, die koelt wel af. En jawel, op het afgesproken tijdstip staat de gele kever voor de deur om me op te pikken. Ik kus Astrid, zeg haar niet op me te wachten, en aai de jongens over hun bol. Het is de eerste tien minuten akelig stil onderweg naar Blackhawk. Dan grijnst Gary onder het mompelen van “it’s okay, mofo, make sure you think of me.” Dat laatste spreekt voor zich. Aangekomen bij het toegangshek in Blackhawk, wordt enigszins minachtend naar de gele kever gekeken, en onze toegangspas extra gecontroleerd. “Valet down the road, sir.” Mooi, de auto wordt dus keurig geparkeerd voor ons. En dan ontvouwt zich voor ons een kast van een huis, een herenhuis in de ware zin van het woord, zij het dat de boss een vrouw is! We worden met alle égards ontvangen en voelen ons helden tot ze ons voor ging stellen. “First meet future hall of famer Dave Casper,” introduceert ze ons aan een boom van een kerel. “Nice to meet you fellows,” krijgen we te horen en als bij toverslag hebben we zijn spelerskaart in onze handen:

Aha, TE bij de Oakland Raiders, wat dat ook moge betekenen. Terwijl ik hem mijn kaartje presenteer, zeg ik “I beat you with one letter.” Dave kijkt er naar en schiet in de lach: “does a CEO make more money than a TE?” vraagt hij olijk. Ja, ja, zeker weten dat een professionele football speler vele malen meer geld maakt dan de gemiddelde CEO. Met een joviale potentieel schouderblad brekende tik op mijn schouder zegt hij “gotta move on and socialize.” Aardige vent. Hier breken Gary en ik op, waarna Shirley me voorstelt aan congress woman Ellen Tauscher. Daar heb ik wat aan, vooral ook omdat Ellen Tauscher zeer geïnteresseerd is in het Ex’pression concept. “Education rules!” Na enige versnaperingen, alsmede nog wat celebrities, komen Gary en ik tot de slotsom dat het tijd wordt om de benen te nemen alvorens we wartaal gaan uitslaan. De gele kever wordt voorgereden als ware het een Rolls Royce, waarna we elkaar bijpraten over wie we gezien en gesproken hebben. Hij grinnikt wat over mijn TE verhaal met Dave Casper. “He is a tight end Pete,” zegt hij kortaf. Dat veroorzaakt een heel andere associatie in mijn brein. Er valt een korte onaangename stilte en dan komt bij Gary het hoge woord eruit: “Pete, I don’t want you to go to Full Sail.”

Volgende week: in de maand december wordt onderhandeld met een aantal onderaannemers van CIC. Interview met de New York Times. Gary probeert Peter ervan te overtuigen om absoluut niet naar Full Sail te gaan.

Zou zomaar een smartlap kunnen zijn, toch?! “Ik zit hier heel alleen Moederdag te vieren, de straf die ik verdiend heb……..”Ah, daar zou André Hazes, declamerend vanuit zijn rijmboekje, wijzigingen aangebracht hebben: “……de lof die ik verdiend heb, is ver weg…..” En dan dwalen haar gedachten naar de tijd dat ze zo heerlijk met haar jochies dat soort memorabele dagen als één vierden.

Tja, en dan groeien ze op, ze waaieren dankzij die avontuurlijke ouders uit naar diverse landen. Voordat je het weet zijn ze dan weer even terug bij je op de steiger, en moet Ivar (Costa Rica) als jongste niet tussen Kaj (Sacramento) en Bo-Peter (San Francisco) geraken.

We missen ze behoorlijk, ondanks de sociale media, maar ik heb zo’n koffiebruin vermoeden dat ze hun moeder, die ze zoveel geleerd heeft en waarmee ze zoveel mooie dingen beleefd hebben, echt niet zullen vergeten. Let op mijn woorden! Gelukkig komt vanmiddag m’n oudste zoon Rick met gade Liesbeth hun gemis compenseren! Dat wordt dikke pret. Reeds eerder heb ik laten weten dat de quarantaine voor mij, zeker met dit mooie weer, goed te harden is, waarbij het woord harden eigenlijk overboord kan. Over overboord gesproken; nadat Astrid 15 dagen aaneen zich bekommerd had om moeders en baby’s, bleek ze ook nog ons sloepje in die periode vaarrijp te hebben gemaakt. Dus kreeg ik een uitnodiging om met haar de Loosdrechtse Plassen onveilig te maken, waar ik gretig gebruik van maakte.

Wanneer je haar dan zo in het straffe windje met gemak ziet manoeuvreren, dan denk je; wat een bofkont ben ik. Maar ja, helaas voor haar, het is morgen geen echtgenote dag. Gelul natuurlijk, voor mij is het elke dag een dag om elkaars gezelschap te vieren. Klef? Welnee, het moest maar eens gezegd worden. Wat ik ook leuk vond afgelopen week, is het moment dat alle buren op hun steiger stonden om 18.00 en onze 81 jaar geworden buurvrouw Ursula toezongen. Hoe mooi is dat? Tijd om weer eens wat te verhalen over het WK’90, waar ik nauw bij betrokken was qua organisatie van het cruise schip de ‘Orient Express’, met beroemdheden en gasten uit alle lagen van de bevolking. Ook was er een minioorlog met een concurrerend schip, dat eveneens met René Froger als headliner flirtte. René nam dat niet en nam het publiekelijk in De Telegraaf voor ons op:

Is allemaal goed gekomen en uiteindelijk werd het, behoudens het matige voetbal van het Nederlands elftal, een geweldig festijn. Die beelden komen met volgende Luimen aan bod. Jullie zijn gewaarschuwd. Afgelopen week hebben we facetime gesprekken gevoerd, waarbij ook de vrouwelijk kompanen van Bo-Peter en Kaj bij betrokken waren. Heel gezellig en informatief, als het ware in een huiskamer setting. Kaj’s verloofde Michelle kennen we natuurlijk al sinds jaar en dag, een schatje, maar Tiphanie, sinds één jaar met Bo-Peter, daar werden we nu formeel aan voorgesteld. Je vraagt je af hoe Bo-Peter haar voorbereid heeft. Zoiets van “m’n moeder is een lieverd, en recht zo die gaat, maar m’n vader wil nog wel eens raar uit de hoek komen”. Bo-Peter kan trots op ons zijn, met name op mij, ik heb maar één keer een liedje gezongen, van Johnny Hallyday, omdat ze van Franse komaf is. Maar helaas was die van ver voor haar tijd. Pech. Afsluitend: laat je niet gek maken door mensen die nog steeds denken dat Covid-19 een griepje is, blijf gezond en kijk woensdag maar uit naar aflevering 58 van……………. Het heeft iets met school te maken!

Het nieuws van Liz Altieri. De presentatie bij de Emeryville Chamber of Commerce en de tweedaagse boardmeeting bij Silent Planet.

“Doreen, please call Liz Altieri immediately back,” roep ik langs een verbouwereerde Gary. Ik leg hem in het kort de situatie uit betreffende Summit Bank. Gary schuifelt terug naar z’n kantoor en roept grijnzend “that’s your cup of tea buddy.” Hij heeft gelijk, dat is mijn pakkie-an. Liz is in gesprek dus ik concentreer me even op de mogelijkheid om in plaats van ‘dot com’ ‘dot edu’ achter onze naam te krijgen. ‘Dot com’ is op dit moment enigszins besmet en uiteindelijk zijn we educatief. Gaat natuurlijk weer geld kosten. Over geld gesproken, juist op dat moment kondigt Doreen Liz Altieri aan. Liz en de Summit Bank hebben we gekozen boven megabanken als bijvoorbeeld Wells Fargo, wegens hun lokale betrokkenheid.

Liz, trots op haar Europese klant, heeft ons dan ook uitermate goed bediend, zij het dat de kredietlijn nog niet geregeld is. Dát hebben we nodig op dit soort momenten, wanneer ons eigen hoofdkantoor in Kasteel Moersbergen niet thuis geeft. Ik besluit om maar eens een “Brammetje” op haar los te laten, ofschoon ik de Zwagemaker methode van zakendoen niet echt kan waarderen. “Liz, I am utterly disappointed you couldn’t get us a decent line of credit,” val ik gelijk aan, wetend dat ze de miljoenen die reeds via onze rekening gevloeid zijn niet wil missen. Het heeft haar binnen de Summit Bank organisatie de meest vooraanstaande Vice President gemaakt. Het blijft even stil. “Peter,” antwoordt ze schuchter, “it is in the hands of Shirley Nelson.” Ah, Shirley Nelson is de oprichter en President/CEO van de Summit Bank. Laat ik nou een uitnodiging hebben gekregen voor haar chique kerstfeest op 4 december. Dat regel ik dus zelf wel. Zucht van opluchting aan de andere kant van de lijn. “Actually,” vervolgt Liz, “I called to inform you that we received a wire transfer of $250.000.” M’n hart maakt een sprongetje van opluchting, ofschoon het de helft is van de toegezegde gelden, mede met het oog op de te verwachten slotrekening van aannemer Dennis Stearns. Maar zelfs wanneer ze dat niet overboeken, redden we het waarschijnlijk wel met nog inkomende voorschotten van jaar 2000 studenten. Ik bedank haar koel beleefd en laat Gary weten dat hij maandag ook z’n salaris krijgt. “Yeehaw,” komt de enthousiaste response van het belendende kantoor. Het is nu eenmaal zo dat de meeste Amerikanen inderdaad van paycheck naar paycheck leven en derhalve geen enkele reserve hebben. Sparen is voor de Dagobert Ducks van deze wereld. Na een rustig weekend denderen we de week weer in. De Chamber Luncheon, met de City Manager, vindt plaats in Emeryville’s Holiday Inn hotel. Bob Canter, de immer nerveus aandoende President van de Emeryville Chamber of Commerce, staat al bij het spreekgestoelte en is duidelijk opgelucht dat we er zijn.

Bob Canter, President/CEO Emeryville Chamber of Commerce

Ook Liz Altieri, in haar rol van penningmeester van de Chamber, is prompt op tijd en fladdert op ons af. “I talked with Shirley Nelson,” spreekt ze gehaast, “the creditline is only a matter of days.” Ik bedank haar vriendelijk en ga er verder niet op in. “Cool as a cucumber man,” gniffelt Gary. Na de nodige formaliteiten van Bob Canter en wat city aangelegenheden belicht door City Manager John Flores, is de beurt aan het dynamische duo van Ex’pression. De circa 100 aanwezige zakenlieden hangen de volle 20 minuten die we hebben aan onze lippen, waarna ook nog een pittig rondje Q&A volgt. Na afloop moeten we ons als het ware losrukken, ook al omdat ik morgen naar Orlando vlieg en we nog wat knopen moeten doorhakken over draadloze communicatie. ’s Avonds, tijdens de avondmaaltijd, vertel ik de jongens dat ik twee nachtjes afwezig zal zijn. Voor zover ik weet zijn wij zowat uniek als familie die gezamenlijk aan tafel zit tijdens de maaltijd. Van Bo-Peter en Kaj hoor ik veelal dat ze bij vriendjes eten met het bord op de schoot voor de TV. In ieder geval doen wij dat niet, en het geeft ook de mogelijkheid om gezamenlijk dingen te bespreken. “Twee nachtjes redden we wel mam,” spreekt Bo-Peter volwassen. Je ziet Kaj denken aan kattenkwaad, terwijl Ivar geconcentreerd door eet. Rustige avond, rustige nacht. M’n vlucht met United gaat vanaf Oakland via Denver naar Orlando, waar ik rond de klok van zes aankom. Weliswaar drie uur tijdsverschil met Californië, maar vanaf huis toch ruim acht uur onderweg geweest. Ofschoon het vliegen me soms doet denken aan een veredelde busreis, gaat ook mij dit soms niet in de koude kleren zitten. Ik neem een taxi naar de Hampton Inn Suites waar Silent Planet oprichters John-Erik en Loyd op me wachten. Na ingecheckt te hebben, geven ze me een fraai ingepakt portret, memoreren mijn liefde voor voetbal, en vragen of ik dit herken.

En of ik dit herken, de beroemde foto van het Engelse wereldkampioenschap van 1966, zij het ietwat aangepast. Het hoofd van aanvoerder Bobby Moore is vervangen door het mijne: “watch the logo,” voegt John-Erik er ten overvloede aan toe. ‘Ik’ zit op de schouders van Gary en Eckart, oorspronkelijk Geoff Hurst en Ray Wilson. Tweede van Links is John-Erik met rechts naast hem Loyd Boldman. “Awesome,” mompel ik verbluft. Ik bedank ze hartelijk en bereid ze voor op de vergadering van morgen, en wat ze van Bram kunnen verwachten, die inmiddels gearriveerd zou moeten zijn. “Talking about the devil,” merk ik op. Door de ruit van de lobby zien we zijn silhouet en een opgloeiende sigaret. Bij binnenkomst merkt Bram ons gelijk op en begroet de Silent Planet boys op joviale wijze. Typisch Bram: hij ziet de WK foto en merkt sarcastisch op dat ik klaarblijkelijk mijn ‘omkopertje’ al gekregen heb. Voor de tengere John-Erik en de massale Loyd klinkt Nederlands als Swahili, maar aan de toon herkennen ze iets naars. Bram gaat over op de joviale toer, bestelt een biertje en met z’n “hey guys, so good to see you,” herstelt hij de sfeer. De avond wordt afgesloten met familie ditjes en datjes en we verzekeren hen morgen tijdig aan te schuiven voor de boardmeeting. Bram tolt ook van de slaap en gaat proberen z’n jetlag bij te slapen. Voordat hij in de lift stapt meent hij nog wel even te moeten zeggen dat hij John-Erik en Loyd morgen niet zal sparen. “Verwacht ik ook niet van je Bram,” laat ik hem weten voordat de liftdeur sluit. Voor mij is het nog vroeg, ik neem mijn WK portret mee naar de lobby bar en bestel een Jack-on-the rocks. Genoeg om over na te denken. De Silent Planet boys zijn niet opgewassen tegen Orkaan Bram, zeker weten. Dat wordt laveren morgen. En jawel, wanneer we tegen half tien ’s ochtends aankomen bij het nederige kantoor waar Silent Planet zetelt, is dit het eerste zinnetje dat uit Brams mond rolt: “wat een kut omgeving”. Ofschoon hij daar geen ongelijk in heeft, vraag je jezelf af of het niet wat genuanceerder kan. John-Erik en Loyd ontvangen ons met alle égards en na de koffie doen we een rondje kantoor, waar alle geavanceerde apparatuur opeen gestapeld staat. Hun twee medewerkers hebben amper ruimte om de toetsen te beroeren. Grappig genoeg begint Bram allereerst met kritiek over het feit dat ze te weinig geld uitgeven van investeerder Ex’tent. “Unlike Ex’pression,” voegt hij er sarcastisch aan toe, met een knikje naar mij. Deze slag onder de gordel laat ik aan me voorbij gaan, Bram komt nog wel aan z’n trekken. Bram vervolgt “this is penny wise pound foolish.” En daar heeft hij gelijk in. Ik leg uit dat waar ze nu zitten geen uitstraling heeft en prospects afschrikt. Daarnaast moeten ze gebruik maken van alle prijzen die ze met hun artistieke producten gewonnen hebben. Ik leg er dik bovenop dat Ex’pression binnen één jaar verder is dan Silent Planet in de drie jaar van hun bestaan. “And yes,” verwijs ik naar Bram, “some people feel it’s overkill, we feel it’s money well spent.” Zo, steek die in je zak Bram. De lijvige Loyd stelt voor om de binnengebrachte broodjes te nuttigen en voorkomt zo een wat fellere discussie. De middag besteden we aan het maken van toekomstplaatjes, waarna we ons op weg begeven naar een Italiaans restaurant om de hoek. Bram acteert nu of er nooit enige discussie of beledigende opmerking heeft plaats gevonden. Hij is gelukkig wanneer hij van tijd tot tijd buiten een saffie kan opsteken.

Archieffoto Bram Zwagemaker

Ik vraag me af waarom ik me erbij heb laten lubben om sowieso boardmember bij Silent Planet te zijn. Dat ik er geen stuiver wijzer van word is één ding, het tijdverlies zit me meer dwars. Nou ja, ik ben het aan Eckart verplicht, zullen we maar zeggen. Na het diner worden we door John-Erik afgezet bij ons hotel waar ik met Bram nog een afzakkertje neem. “Peter, ik maak me zorgen over Loyd,” vat Bram gelijk de koe bij de horens. “De omvang van die man garandeert vandaag of morgen een hartaanval, wellicht moeten we dat morgen aankaarten.” Haastig sla ik mijn drankje achterover, deze discussie wil ik niet aangaan, zeker nu niet. Wil hij Loyd de zak geven? “Ik ga een tukkie doen Bram, laten we hier even goed over nadenken.” “Welterusten diplomaat,” bromt Bram, “ik steek nog een peuk op.”

Volgende week: scherpe discussie bij Silent Planet. Xmas party bij Shirley Nelson, eigenares van de Summit Bank. Problemen met Gary over Full Sail.

Gisteren keek ik in mijn agenda en las ‘aankomst Schiphol vanuit San Francisco, Astrid haalt me op’. Uiteraard niets van terecht gekomen, Corona voorkwam het weerzien met vele vrienden, om maar te zwijgen over het feit dat ik zonen Bo-Peter en Kaj niet kon omhelzen. Moet ik zeggen dat afgelopen week met oudste zoon Rick op bezoek dat ook niet ging, die is gewoon voorzichtig met zijn vader en houdt afstand. Het legen van de agenda gaat in hoog tempo door, morgen stond Sparta-Willem II op het programma, en zoals altijd lag mijn fan uitrusting in de aanslag:

Geen peil op te trekken wanneer dit moment weer terugkomt. Sparta was al redelijk veilig, maar hoe de KNVB uiteindelijk besloten heeft over (niet) promotie en (niet) degradatie, slaat alle records van slecht bestuur. Neemt niet weg dat ik onderstaand de collage weergeef die indertijd door Marco Zielhuis, sterspeler bij het Grafisch Lyceum Rotterdam, vervaardigd is, zodat jullie niet vergeten dat ik altijd voor de wedstrijd een selfie maakte met (in 99% van de gevallen) broer Rob:

Vóór de wedstrijd zodat de uitslag geen invloed zou hebben op ons humeur. De hete aardappel die nu op ieders bordje ligt is de vraag of we ooit nog zo dicht als seizoenkaarthouder bijeen kunnen zitten. Ik hou m’n hart vast, maar één ding is zeker; gezondheid gaat voor alles. De week begon met Koningsdag, dit keer ’n dag waardoor de hele week niet meer stuk kon. In alle vroegte begon ik het internationale nieuws door te nemen op Reuters. En dan wordt je aangenaam verrast met nieuws over Nederlandse studenten die vanaf Cuba de Atlantische Oceaan overgestoken hebben. Waarom? Omdat er wegens de Corona crisis niet naar Nederland gevlogen kon worden.

WORLD NEWS

REUTERS, APRIL 26, 2020 / 5:54 PM

Dutch students sail home across the Atlantic due to coronavirus

HARLINGEN, NETHERLANDS (Reuters) – A group of 25 Dutch high school students arrived back in the Netherlands in a two-mast schooner on Sunday, after airline restrictions left them with little choice but to help sail it home from the Caribbean.

The group, aged 14-17, had been halfway through a six week sail-study program in the region on board the “Wylde Swan”, which was built in 1920. But by mid-March, it appeared they could no longer fly home from Cuba as planned.

Organizers decided the ship, “Wylde Swan”, including 12 experienced sailors and three teachers, would have to sail back across the Atlantic, a 7,000 kilometre trip that took them five weeks.

Archieffoto Wylde Swan

Dan gaat je hart als Nederlander toch van trots kloppen! Even later de plechtige voorbereiding van het hijsen van de vlag:

Let wel, Tinley staat reeds klaar om de processie aan te voeren en Astrid maakt via de vlag iedereen nog even attent op een belangrijke mededeling. Kortom; belangrijke wijzigingen ten aanzien van de op Koningsdag geplaatste foto. De aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ van afgelopen woensdag kreeg wat reacties waarop je alleen maar kan hopen. Astrid voelde de spanning weer terugkomen, ook al omdat ik indertijd voor de goede vrede wel eens wat verzweeg. Freek kon de ‘cliffhanger’ bijna niet meer aan en smeekte om het vervolg te kennen. Eén van de eerste Ex’pression medewerkers, Chris Thompson, zat bij het ‘Open House’ in 1999 als toeschouwer en liet dat weten via een reactie. Maar daarna, via een privé boodschap, het ‘waarom’ hij zijn droombaan bij ons moest verlaten. Hij vertaalt het naar Engels via Google translate. Jullie zijn gewaarschuwd: a.s. woensdag komt #57 in de digitale bus. Blijf veilig en daardoor gezond!

KRON4 invloed op ons ‘Open House’. Het spant of de broodnodige financiën binnenkomen. Gespannen Silent Planet boardmeeting te verwachten.

Thuisgekomen besluit ik dat het nu niet ‘t geschikte moment is om een e-mail op poten te schrijven over het niet overgeboekte geld. Beter om dat te doen na ons ‘Open House’ van komende zondag. Wanneer dat een succes is, dan is het iets makkelijker om een grote bek te hebben. En morgen, niet te vergeten, de laatste wedstrijd van het voetbalseizoen voor team Rampage. Na afloop dienen ook nog de prijzen uitgereikt te worden, en daar zijn ze in Amerika gul mee. Nu eerst de rest van de vrijdagavond genoeglijk doorbrengen met de familie, zonder kopzorgen. Zaterdagmiddag, na een gezapige laatste wedstrijd, begeven we ons naar Rocco’s Ristorante Pizzeria, dé plek waar om gevochten wordt wanneer het om dit soort prijsuitreikingen gaat.

Om al die spelertjes op het juiste moment aan tafel te krijgen is alleen al een ‘hell of a job’. Het tijdig uitserveren van de pizza’s en assistentie van de ouders helpt. En dan begint het eindeloze prijs uitreiken op elk niveau. Nog net geen beker voor de speler met de dunste beentjes! Hulpcoach Eric en ik beoordelen elk spelertje en geven gemotiveerd aan op welk gebied ze zich kunnen verbeteren. Vervolgens is het de beurt aan de ouders om de coaches te bedanken. Eric wordt hartelijk bedankt en krijgt een plaque. Voordat ik de mijne krijg moet ik nog door een riedeltje opmerkingen: m’n ‘charmante’ accent wordt lacherig aangehaald, ook dat ik af en toe football zeg in plaats van soccer, maar vooral hilarisch vinden ze de manier waarop ik de buitenspelval behandeld heb. Gejuich, waarna de plaque overhandigd wordt.

Ik bedank de ouders die ons ondersteund hebben, met name de team mom, en benadruk nogmaals met een “I love those boys”, hoe ik ervan genoten heb. Kaj, die inmiddels beter Engels spreekt dan ik, kijkt hoe z’n medespelers dit oppikken, en trekt dan een trots gezicht. Geslaagd! Terug naar huis meldt hij me in de auto dat hij het toch niet zo erg vond om keeper te zijn. Mooi toch?! Een zaterdagavond uit het boekje, de jongens bekijken Pixar’s filmkraker ‘A Bug’s Life’ terwijl Astrid en ik ons bij een wijntje beraden over aankoop van een woning met meer slaapkamers. Bo-Peter en Kaj slapen nu op één slaapkamer en we denken dat op termijn dat onwenselijk is. Spannend ook. Maar het geeft wel aan hoeveel vertrouwen we hebben in het succes van Ex’pression. Als een duveltje uit een doosje duikt de geldkwestie weer op in m’n hoofd, even niet melden besluit ik, daar staan Astrids oren vast niet naar. We moeten zo snel mogelijk cash positief worden, zo simpel is het! Ik laat het in ieder geval de avond niet bederven. Zondag vroeg dag, het ‘Open House’ begint om 9 uur en ik heb afgesproken om Gary een uur eerder op te halen. Wanneer ik zijn court inrij, staat hij zowaar al buiten op me te wachten. Rond half negen arriveren we bij Ex’pression waar tot onze genoegdoening zich al een hele rij bij de ingang gevormd heeft. “KRON effect, baby,” spint Gary van tevredenheid. Via de achteringang bereiken we het theater, waar alles in gereedheid is gebracht. Alle studenten die voor ons gaan werken hebben zich ook gemeld en zullen per kleur van de opleiding aan de deelnemers van het Open House gekoppeld worden. Het theater vult zich met naar schatting 150 mensen, meer dan 50% boven het aantal opgegeven personen eind vrijdag. Kippenvel. Gary en ik worden aangekondigd en krijgen een hartelijk applaus. Het verhaal van de trip de we hebben gemaakt van opbouw tot dit moment van realisatie wordt ademloos beluisterd. We moeten in een vorig leven entertainers geweest zijn. De mensen worden voor de rondleiding gekoppeld aan de diverse studenten, waarna het circus in ons 4000 vierkante meter gebouw kan beginnen. Q&A, vraag en antwoord dus, zal na afloop plaatsvinden en specifieke technische vragen kunnen ze tijdens de rondleiding kwijt aan de instructeurs. De tijd die voor ons beschikbaar komt geeft ons de mogelijkheid om dit soort evenementen te optimaliseren. Net als door de week bijvoorbeeld om te bezien hoe het bij bepaalde sessies toegaat:

Sound Arts Director Duke Zaffery, uiterst links, instrueert.

Het loopt als een trein en ik besluit om mijn ‘Weekly Update’ op kantoor te maken, en niet thuis. Waar ik natuurlijk mee worstel is hóe de problematiek van het geld aan te pakken. Eerst maar het goede nieuws vermelden van ons verschijnen op TV en de hoge opkomst van het Open House. Het zou me niet verbazen wanneer Bram Zwagemaker de duimschroeven weer wat aandraait: “Who is the boss?” De salarissen moeten er maandag over een week uit, deels op bankrekeningen, maar ook met checks voor hen die dat willen, en waarschijnlijk schulden hebben. Maar dat gaat mij niet aan. Er is onlangs bij Ex’tent ene Chris aangenomen om de financiële dagelijkse zaken te behartigen. Ik besluit het politiek aan te pakken en net te doen of Bram deze Chris opdracht heeft gegeven om dat geld over te boeken:

Na op ‘send’ te hebben gedrukt, komt er een gevoel van rust over me, dit lijkt me de beste oplossing zonder dat iemand gezichtsverlies lijdt. Ik word geroepen voor een akkefietje en voordat ik er erg in heb staan Gary en ik weer op de bühne, nu om vragen te beantwoorden. We weten exact waar het om draait: banen. Als privé school dienen we 72% van de studenten binnen 6 maanden na afstuderen een baan te bezorgen, voorwaar geen sinecure. Aangezien we nog geen studenten geplaatst hebben, want een afgestudeerde klas hebben we nog niet gehad, is alleen die theoretische uitleg mogelijk. Wat de doorslag geeft is dat we inmiddels een stagiaire overeenkomst aan het voorbereiden zijn met Pixar, recentelijk in Emeryville gevestigd. Pixar dat Disney overdonderd heeft met kaskrakers als ‘Toy Story’ en ‘A Bug’s Life’, daar kan je mee aankomen. Na afloop merk je het ‘KRON4’ effect, we worden aangesproken als rockstars. Voelt goed, dat wel, nu het geld nog. Terug naar huis rijdend verzucht Gary dat hij zich “high as a kite” voelt. Morgen is het maandag, en ik breng Gary bij dat de vlieger dan weer aan de grond gebracht moet worden. Gary grijnst en begint een joint te draaien. “Not in my car Gary,” protesteer ik. “Just preparing, baby, just preparing,” mompelt Gary, wetend dat hij me tuk heeft. Thuisgekomen baad ik me in de aanwezigheid van Astrid en de boys en doe uitbundig verslag van het geslaagde ‘Open House’. De week verloopt volgens de gebruikelijke patronen, de gebruikelijke vergaderingen, maar op donderdag 11 november is het geld nog steeds niet binnen. Ik beleg een meeting met financiële man Ed Niskanen en Gary. Gary is heel boos en de “fucks” vliegen in de rondte. Helaas komen we daar niet mee verder. Cashflow dus. De slotsom is dat dankzij de voorschotten die betaald zijn door november en januari 2000 studenten, er voldoende geld in de bank is om het gros van het personeel te betalen. Dat betekent dat de dure jongens even geduld moeten hebben. “So be it,” besluit ik de bijeenkomst. Bedrukt verlaten Gary en Ed, ook dure jongens, mijn kantoor, zelf voel ik me wel goed. Immers, we zijn te ver in het proces om Ex’pression te laten tanken, het zou kapitaalsvernietiging van de eerste orde zijn. Je voelt dat dit niet gaat gebeuren, maar wat heeft het voor zin om ons zo te piepelen? Zo van “laten we eens kijken in hoeverre ze hun eigen broek kunnen ophalen?”. Contraproductief en onrust zaaiend, dat is het. Vooruitlopend op onze boardmeeting bij Silent Planet, volgende week donderdag in Orlando, stuurt baasje John-Erik Moseler ons met de stukken ter voorbereiding een bewerking van de beroemde foto van de bijeenkomst van Jalta net voor het einde van de tweede wereldoorlog. De grote mannen van Engeland, de Verenigde Staten en Rusland zijn duidelijk bewerkt:

V.l.n.r. Peter als Churchill, Eckart als Roosevelt en Gary als Stalin

De bijeenkomst in Jalta was belegd ter bespreking van de reorganisatie van Duitsland en Europa na de oorlog. Dat John-Erik hiermee subtiel wil aangeven dat er ook bij Silent Planet werk aan de winkel is, blijkt uit de stukken. Ondanks al de prijzen die ze gewonnen hebben met hun artistieke werk, zijn ze niet in staat gebleken om dat in rendabele opdrachten om te zetten. Dat wordt gezellig volgende week met houthakker Bram Zwagemaker aan mijn zijde. M’n gedachten dienaangaande worden onderbroken door Doreen, onze gedeelde assistente. “Peter, Liz Altieri on line one.” Liz is de lokale bankmanager van de Summit Bank in Emeryville en hopelijk brengt ze goed nieuws over onze kredietaanvraag. “Hey Liz,” begin ik monter, “what’s new?” In ieder geval is er over de kredietaanvraag nog niets beslist. Voordat ik haar kan vragen wat de reden van haar belletje is, stuift Gary binnen om te melden dat we volgende week een presentatie geven bij de lokale Kamer van Koophandel. “Fine,” zeg ik ietwat geïrriteerd en in plaats van Liz op “hold” te zetten, druk ik haar weg.

Volgende week: het nieuws van Liz Altieri. De presentatie bij de Emeryville Chamber of Commerce en de tweedaagse boardmeeting bij Silent Planet.

Trumps niveau kan dus nog lager: de machtigste leider van de wereld ziet in een bleekwater injectie een mogelijk medicijn tegen Covid-19. Je denkt dan toch dat daar een marktkoopman Haarlemmerolie staat te verkopen.

Hét middel sinds 1734 tegen galstenen, geelzucht, ingewandsstoornissen, slechte adem, reumatiek, jicht en krampen, nierstenen, ontsteking van de urinewegen, griep, netelkoorts, hooikoorts, maden, bloedzweren, lichte verbrandingen, insektenbeten, winterhanden, kloven, tandpijn en haaruitval (heeft bij mij niet geholpen). De ziekenhuizen zien al met angst en beven de Trump stumperds tegemoet die devoot naar hun führer luisteren en er een bleekwatertje ingooien, met alle gevolgen van dien. Voor mijn geestesoog zie ik in de drank- en voedselindustrie een reeks van bleekproducten ontstaan om het innemen te vergemakkelijken, uiteraard met een financieel belang voor Trump. Alles dus met de beroemde drie letters ble erin: “Ober, één whible”. Dat is dus een whisky bleekwater, in de volksmond ook wel een wiebeltje genoemd.

Wiebeltje on-the-rocks

Sommige producten hebben de mazzel dat de drie letters al aanwezig zijn: “Jij ook een lekker stukje Toblerone, schat?” Sommige producten worden lichtelijk qua naam aangepast: Zeeuwse Babblelaar, hetgeen ook opgaat voor gereputeerde huishoudelijke merken als Bleck & Decker. Laten die nou ook nog eens een blender verkopen! En om deze onzin maar af te kappen: Trump bleekt zijn haar al sinds jaar en dag, dus wat kan er fout gaan? Hoewel, zou het via z’n haar zijn hersens nog meer aangetast hebben dan we kunnen waarnemen? Over nu naar ons reguliere programma. De overdekte lounge heeft met deze neon uiting de kers op de taart gekregen:

Wat zal het hier goed toeven zijn tijdens een regenachtige dag. Naar aanleiding van mijn WK’90 bijdrage in de vorige zaterdag Luim, kreeg ik onderstaand prentje van een oud collega uit die tijd toegestuurd. Niet helemaal Luim kwaliteit, maar wel van historische waarde omdat ook hier de onuitroeibare Sjaak Swart bij aanwezig was.

O

Daar gaan we v.l.n.r.: Ben Wijnstekers, Feyenoord, onderweg naar R.C. Mechelen), Bram Haverkamp (compagnon Sjaak Swart), Monique Olgers, de latere mevrouw Rijkaard, Marcell Ham, Jan Buskermolen (ook oud collega) en Sjaak Swart. Liggend op de voorgrond: Freek de Jonge.

Ze speelden een z.g. 4 x 2 tussen de benen. Laat nou gisterenmiddag die oud collega, Marcell Ham, me opgezocht hebben in Loosdrecht. Uiteraard met inachtneming van de correcte afstand. Bijna 30 jaar elkaar niet gezien, dus heel wat bij te praten. En vreemd genoeg leek het minder qua tijd. Ook de uren die voorbij vlogen tijdens de goed voorgedragen anecdotes. Mooi iets, die sociale media! Nu ik bijna niet verder meer kom dan de slagboom, Astrid zit er als een havik bovenop, zou het me niet verbazen eerdaags plotsklaps mijn auto op Marktplaats te zien! Vooralsnog heeft ze er een reclameobject van gemaakt:

N

Aangezien die baby’s zich niets van Corona aantrekken, heeft ze die reclame niet echt nodig en ik voorzie sowieso een baby uitbraak over een maand of acht. Indien niet, dan loop ik binnenkort rond met een reclame sandwich bord. Scheidingen in die periode? Ook ja! Last but not least; natuurlijk niet vergeten, a.s. woensdag op digitale wijze aflevering 56 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Blijf in ieder geval op afstand en gezond dit weekend. Kijk naar Zweden en weet dat een lekker terrasje ook een ‘lekker’ einde kan worden. Mij niet gezien!