Laanen's Luim

Zo liet ik me maandagavond weer eens verleiden tot het aangluren van Veronica Inside, waar heer Derksen zich weer uit kon leven op het afbranden van deze en gene. Gelukkig kwamen we ook weer bij seks terecht, of vrouwtjes zoals u wilt, anders krijgen ze dit sportprogramma niet gevuld. Onder besmuikt gegrinnik van Wilfred Genee stelde Derksen tot mijn stomme verbazing dat hij wel van alle kutjes hield. Nu heb ik hem wel moppen horen vertellen die ook ver over de schreef gingen, zij het dat wij ze in onze jeugdtijd al kenden, echte kleedkamerpraat dus, maar dit sloeg alles. Vandaar ook het onderstaande trio, waarbij geraden dient te worden wie er niet in dit rijtje past.

Inderdaad; Dick Advocaat. De uitspraak van Derksen kent u, van Trump zijn opnames bekend die gemaakt zijn tijdens de door hem georganiseerde Miss verkiezingen, waarbij hij meldde dat hij de meiden wel eens bij hun kutje greep. Advocaat daarentegen, overigens door Derksen in dezelfde uitzending aangepakt omdat dat opruiende gedrag niet bij hem past, voelt zich genaaid. Jawel, door de VAR en door de vierde (of vijfde, dat wist Dick niet) man. Kortom, fraai gezelschap. Derksen, kreukelkop op maatpak, is natuurlijk voor Heer de Mol een publiekstrekker, dus elke vorm van censuur wordt uitgesloten. Sterker nog, ik denk dat zijn gedrag wordt aangemoedigd. Ergo past hij prima bij het Forum voor Democratie. Trump is momenteel teveel met zijn muur bezig om zich nog om seks te bekommeren, tenzij hem dat opwindt, maar is op z’n Amerikaans een ‘low life’. En Dick kan ik eigenlijk wel waarderen vanwege dat temperament, maar hij gaat te ver. Daarnaast degradeerde Sparta vorig jaar toen hij als De Verlosser binnenkwam. Minpuntje. Sneue bejaarden? Wellicht, maar in ieder geval hebben ze hun bejaarde zakken goed gevuld. Eigenlijk was het een drukke week qua gebeurtenissen, teveel om aandacht aan te besteden, doch deze van Prins Constantijn trok mijn aandacht:

Gecombineerd met een interview in ‘Computable’ verkondigde hij een aantal gemeenplaatsen die al sinds jaar en dag bestaan en ook al door diverse partijen gemeld zijn. Bovenstaande uitspraak moet hij geuit hebben om mensen te prikkelen, want dit gebeurt (meestal) niet. En het gebrek aan geld van de overheid had hij aan moeten kaarten toen hij aan zijn klus voor StartupDelta begon. 21 juli 2017 verkondigde hij nog in het Financieel Dagblad dat Nederland Silicon Valley zou kunnen overvleugelen. En ja, met mijn kennis, opgedaan in 18 jaar Californië, haakte ik daarop in tijdens de presentaties die ik hield, met de volgende slide:

Stanford, een van de vele universiteiten in Californië, heeft de beschikking over miljarden, waar je bij StartupDelta over enkele miljoenen praat. En geld is voor startups wat pokon is voor planten. Ik beweer niet dat de prins het slecht heeft gedaan, integendeel onder de omstandigheden, maar dat hij als zoveel voorgaande vlaggendragers met te weinig feitelijke kennis aan de klus begon. Waar ik trots op ben? ‘Leaving Rockstart, personal highlights of accelerating 152 startups in 2751 days’, schreef mede oprichter Don Ritzen afgelopen week op LinkedIn.

Het volgende schreef hij me terug nadat ik hem feliciteerde:

Kijk, dat was weliswaar mijn job bij de overheid, maar ik heb het altijd behandeld als mijn eigen onderneming. Wanneer mensen als Don Ritzen je 71/2 jaar later zo bedanken, dan is er wat blijven hangen, en kan mijn weekend niet meer kapot! Ter verhoging van de feestvreugde nog wat opbeurend sportnieuws: Dordrecht-Sparta: 1-4.

Drie van de meest opmerkelijke reacties die ik opgetekend heb na zijn State of the Union (troonrede) afgelopen week: “je moet wel aan geheugenverlies lijden wil je Trump geloven”. Daar past onderstaande cartoon goed bij!

“Zijn politieke branding is gebaseerd op beledigingen” en “Trump is dezelfde liegende racist van vorig jaar”. Ongelooflijk dat blanke evangelisten hem zo de hand boven het hoofd blijven houden. Eerlijk gezegd zou ik niet weten of dit een ruime interpretatie van het Oude- of Nieuwe Testament is. Maar het moet iets te maken hebben van het niet schoon willen vegen van je eigen straatje. Droevig. Het problematische is nu dat het de hele wereld raakt, met uitzondering van Rusland, China en Noord Korea. Terwijl mijn gedachten alweer bij het volgende onderwerp zijn, hoor ik op de achtergrond Het Goede Doel ‘vriendschap is een illusie’ zingen. Hoe toepasselijk! Dinsdagavond, plaats van handeling: Kokusai Amstelveen.

Ter gelegenheid van het jubileum (een jaar) van Astrids succesvolle businesskind Geboortesupport, werden de twee in Nederland verblijvende zonen en ik uitgenodigd voor een avond ongelimiteerd Japans eten. Het concept:

Elke tafel heeft een eigen bestelformulier met vijf kolommen. Elke kolom staat gelijk aan een ronde, u bestelt namelijk per ronde. Elke ronde mag u per persoon 4 gerechten noteren. Als u de bestelling heeft afgerond, zal één van onze medewerkers uw bestelformulier innemen. Nadat uw bestelling is ingevoerd, zult u het bestelformulier terug krijgen. Als u de ronde genuttigd heeft, kunt u daarna de volgende bestelling overhandigen.

Helaas, we kwamen niet verder dan de vierde ronde, ondanks de extra eetlust en hulp van de boys. Maar lekker dat het was. De sake overigens ook. Aanrader! Ik zie uit naar het volgende jubileum (twee jaar). Volgende onderwerp: in Californië was ik reeds een aantal jaren onder behandeling bij een dermatoloog die mij jaarlijks onderzocht en behandelde voor mijn beschadigde hoofdhuid. Zon op kalend voetbalhoofd is schadelijker dan u denkt, zoals te constateren valt gedurende deze blessurebehandeling bij Graaf Willem II VAC in Den Haag.

Deze dermatoloog, ene Dr. Becker, besloop mij als het ware, vond altijd iets, waarna hij vervolgens de plek op mijn hoofd beschoot met stikstof. Daarna liep ik dagen erna rond met blaren op mijn hoofd. Enfin, in ieder geval hoefde ik er niet op te zitten. Waarom vertel ik dit? Omdat ik nu jaarlijks in Nederland behandeld wordt met een identiek protocol. Zij het dat deze Dr. Stikstof me enigszins waarschuwt….”hij komt eraan”. Woensdag werd ik vier keer (dubbel) als zodanig beschoten, dus, neem ik mijn pet niet af wanneer ik je tegenkom, dan weet je waarom. Gisterenavond mijn glorieuze rentree bij Sparta, met gasten van broer Rob uit Twente. Hun gastvrije onthaal van ons bij het begin van het seizoen in Tukkerland werd door broer Rob en gade Mariette in Culemborg geëvenaard. Mijn taak bleef beperkt tot het chauffeuren van Culemborg naar Het Kasteel in Rotterdam. Uiteraard werd ik na mijn maandenlange afwezigheid met grote geestdrift door de overige supporters begroet. Sparta moest van FC Twente winnen om niet kansloos achter te blijven in de race om het kampioenschap. En aan ons zou het niet liggen, vastberaden en goedgemutst namen we onze plaatsen in.

Na het zingen van het Spartalied gingen we er eens goed voor zitten, hier op Spangen hadden we dit seizoen nog niet verloren! Nou ja, eens moet de eerste keer zijn, maar niet zo lamlendig! Komt dat door een trainer, wiens naam we niet zullen noemen (Fräser), die met z’n hoofd al bij Feyenoord zit en de beste spelers van Sparta op de bank laat zitten? Plus een spits (Veldhuis) die van China droomt, of Zuid Korea, of Japan, maar die met zijn lengte nog maar 5 centimeter omhoog komt? Spelers die op korte afstand hun eigen rood witte kleuren niet herkenden en domweg de bal op de lichtblauw getinte Twente spelers afspeelden. Profspelers onwaardig. Maar ja, met de zelfspot een rechtgeaarde Sparta supporter waardig, werd het na afloop toch nog gezellig in De Bosselaar. Gratis tip voor Sparta: het kampioenschap is onhaalbaar, dus bereid je voor op de nacompetitie en pas vanaf nu het jonge talent in, zodat die er tenminste klaar voor zijn. Oh ja, ik houd de Spartamars toch maar in de jukebox, dat is groter dan deze sneue selectie (sinds 1888).

Mijn Seeburg jukebox uit 1959 is de hele wereld over geweest en is nog steeds een bron van plezier, melancholie en ouderwets geknisper, begeleid door een authentiek lekker diep basgeluid.

Vandaag zou ik er eigenlijk een zwart bandje om moeten doen omdat U7 is weggevallen.

Wat een kraker was dat, Johnny Lion stond er in 1965 maar liefst 22 weken mee in de Top 40. Hijj mocht slechts 77 worden, en dat vind ik niet oud (begrijpelijk!). Vol liefde de titels bekijkend, bekruipt me plotsklaps het gevoel dat van al deze artiesten er wel heel veel niet meer onder ons zijn. Van de tachtig 45 toerenplaatjes, met 58 groepen, zangers of zangeressen, zijn er maar liefst 36 die het heden met het eeuwige verwisseld hebben. Uiteraard is dat niet zo verwonderlijk omdat het muziek uit de zestiger en zeventiger jaren betreft. Maar toch. De Beatles zijn gehalveerd, de Bee Gees teruggebracht tot ‘n eenling, Barry Gibb, en Queen verloor haar charismatische voorman Freddy Mercury. Wonderlijk is dat de Rolling Stones er maar een verloren hebben van het eerste uur, oprichter Brian Jones (overdosis of zelfmoord…). Kijk je naar Jaggers maatje Keith Richards, dan denk je soms dat hij dood is, maar het zelf nog niet weet.

Die slaat alle toekomstverwachtingen die dokters op hem hebben losgelaten. En dat geeft weer hoop. Het mooiste is dat de muziek die de diamantnaald uit het vinyl haalt de mannen en vrouwen die er op geperst zijn op hun best uit laat komen. Lang leve mooie muzikale herinneringen, ze ontroeren, maken blij, en brengen je soms terug naar momenten om te koesteren. Deze week schreef een oud collega uit Chicago dat de temperatuur gedaald was tot -40C qua gevoel. Dan dwalen mijn gedachten af naar Elvis Presley die in 1969 heel gevoelig zong “op een koude en grijze Chicago morgen wordt er een arme kleine baby geboren in de getto”. Niet alleen gevoelig maar ook maatschappelijk bedoeld. En dat klinkt uit de jukebox toch heel wat gevoeliger dan uit een MP3 speler of van een CD of de Alexa van Amazon. De oceaan schoonmaakactie van ‘onze’ Boyan Slat staat helaas tijdelijk op tilt, maar wanneer je bedenkt dat Robert Long in 1974 (!) er al het volgende over zong “toe maar jongens de beuk erin ja vooruit maar lui zet ‘m op, gif en rotzooi in de zee, de oceaan een grote plee…..”, dan besef je wel hoelang dit probleem al bestaat. Muziek als geschiedenis. En ja, ik kan eindeloos zo doorgaan, maar dan krijg ik dadelijk het volgende etiket opgeplakt:

Met dank aan zoon Kaj die die dergelijke onderzetters vorig jaar voor me in San Francisco kocht. Vader en zoonliefde! In ander nieuws boekte Sparta gisteren tegen Volendam het vierde gelijkspel op rij (na 2-0 voorgestaan te hebben!) en kwam mede daardoor 8 punten achter op FC Twente. Die komen a.s. vrijdag op bezoek bij ons, dus tijd voor de betaalde heren voetballers om de mouwen eens echt op te stropen. Anders haal ik de Spartamars uit de jukebox! Deze laatste bedreiging staat ook bekend als een ‘Trumpie’. Met deze mededeling laat ik jullie gelukzalig het weekend in glijden. Dus niet code geel, maar code HAPPY!

Symboliek is ons (Astrid en ik) niet vreemd en soms gaat het samen met romantiek. Onze eerste echte uiting was in het jaar 2000 toen we 12 ½ jaar getrouwd waren en we besloten in een dolle bui om te hertrouwen in Las Vegas. Heerlijk moment:

Je had die dominee moeten zien kijken toen we hem mededeelden dat het vanwege ons 12 ½ jarig huwelijk was. Dat kennen ze niet. Wel een shotgun wedding:

Juist ja, daar zijn zelfs liedjes van gemaakt. Of jongelui die weggelopen zijn. Enfin, lang verhaal kort, na een intensief 2018 was de tijd aangebroken om weer een stukje symboliek aan ons mooie bestaan toe te voegen. En, laat dat maar aan Astrid over. Immers, met handen kun je zoveel doen. Honderden liedjes over gemaakt, van de Beatles “I wanna hold your hand”, naar Neil Diamond “Hands holding hands” in ‘Sweet Caroline”, naar een voetbalclub wiens naam we niet zullen noemen, maar die ook iets met hand in hand te maken had. En hoe dat te symboliseren? Welnu, Astrid had een dame in Utrecht gevonden die onze handen kon vereeuwigen, dus wij op pad. Koppie koffie, babbeltje en de vraag “heeft u een speciale reden hiervoor?”. Het schijnt dat mensen vlak voordat ze dood gaan dit ook doen. Ze nam onmiddellijk van me aan dat de investering in mijn knie geen kortlopende was en ging aan de slag. Ze prepareerde een slijmerig emmertje pap waar onze handen een aantal minuten, zonder een vinger te bewegen, in moesten. Het voelde alsof je in een emmer snot zat te poeren. Maar, tromgeroffel, het resultaat mag er zijn:

Net op tijd op display om de shutdown van Trump teniet te doen. Pelosi-Trump: 1-0. Helaas, konden we er ook maar de vrijlating van Jaitsen Singh mee afdwingen. We vernamen via via dat hij zich behoorlijk eenzaam voelt, depressief is en dat zijn gezonheid te wensen overlaat. Met die gegevens toog ik gisteren op pad naar het Ministerie van Buitenlandse zaken. Checklist: heeft Minister Blok inderdaad een brief naar de aftredende Gouverneur Brown gestuurd? Ja. Antwoord? Nee. Dat kan dus afgestreept worden omdat Brown inmiddels het stokje heeft overgedragen. Follow up? Rappel naar Gavin Newsom, de nieuwe gouverneur van Californië. Volgende week is Consul Generaal Gerbert Kunst in NL, die ook nog geïnstrueerd gaat worden. Verwacht ik daar wat van? Nee. Alhoewel de sfeer met BuZa de laatste tijd niet anders als goed gekenschetst kan worden, ontbreekt de power (de ballen) om een een-op-een gesprek te forceren met bijvoorbeeld de gouverneur. Heb ik nog hoop? Altijd, maar ook de angst dat de kans zeer groot is dat Jaitsen Singh niet meer levend de gevangenis zal verlaten. Deze beeltenis zal me lang bijblijven:

Wellicht kan Prison Law nog wat doen. Ofschoon er geen piep meer van hen vernomen is, lijkt het voor de hand liggen dat ze opening van zaken geven. Uiteraard ben ik benieuwd hoe ze de resterende gelden gaan besteden. Het beste zou zijn aan herziening van het vonnis. Het zou goed zijn wanneer de toch niet zo publiekschuwe leidster en advocaat Rachel Imamkhan opening van zaken geeft, ook over besteding van de tot dusver uitgegeven gelden. Ik ben benieuwd. Nu heb ik behoefte aan een romantisch slot (ik ben ook maar een mens):

In onze tuin “walking in a winter wonderland”. Sneeuw alweer gesmolten, maar de handjes staan fier overeind, net als onze wilskracht!

Na een kleine twee-en-een-half jaar is het eerste lid van ons hechte gymcluppie ons ontvallen. Han Warners, samen met echtgenote Barbara sporters van het eerste uur, verloor uitgeput de strijd tegen de longkanker die hem teisterde. In mijn Luim van 30 december 2017 plaatste ik onderstaande foto en schreef er het volgende over:

“Over cluppies gesproken, de onze heeft als benaming ‘de gezelligste sportclub’ op WhatsApp, en ondanks dat er geen druppel alcohol gedronken wordt, is het een hecht geheel geworden dat intensief met elkaar meeleeft. Dan mag je toch intens gelukkig zijn toen deze week bekend werd dat bij een van de onzen de chemokuur ter bestrijding van zijn longkanker aangeslagen was. Toestand stabiel.“ Niet dus! Een fijn mens is heengegaan. En ja, gisteren hebben we bij tijd en wijle hard gelachen bij de tot voor kort onbekende nieuwe comedy ster Patrick Laurei, een echte Rotterdammerd.

Maar nu ril je even wanneer in zijn stand up comedy conference luchtigjes gesproken wordt over ‘’kankermongool”. Gelukkig verzachtte hij dat ook enigszins, maar toch. Het is ook gewoon stadionbraaksel geworden dat naar spelers, scheidsrechter of supporters van de tegenpartij gespogen wordt. Teken van de tijd, tot ze er zelf mee geconfronteerd worden. Optimistisch type als ik ben, en na al die jaren toch wel in staat om te weten hoe het leven in elkaar steekt, modder ik dapper door. En dat gaat een stuk beter met die nieuwe knie. Zo heb ik een bromance met mijn grote vriend Fred van Buiten in Californië, met wie ik wekelijks een e-mail uitwisseling heb, al dan niet gelardeerd met foto’s en YouTube filmpjes. Alles gaat over de tong, familie, vrienden, restaurantbezoeken, de ‘shut down’ in de V.S. (kut Trump) en alles wat die week de revue passeert. Gaat t.z.t. een mooi boekwerkje worden. Uiteraard bewaar ik hilarische foto’s van Fred, zoals die ene keer dat ik hem liet winnen tijdens een partijtje pool table:

Zelf beweert Fred uiteraard dat hij mij altijd laat winnen, zodat ik niet voor niets naar Californië kom. Zoals wijlen mij moeder altijd al zei; “mannen worden nooit ouder dan 12”. Wijze vrouw, ze zou deze maand 106 geworden zijn. Gek idee, toch?! Opzienbarend was het gegeven dat de Luim van vorige week op LinkedIn alleen al ruim 4.500 lezers scoorde, waarvan maar liefst 628 uit Amsterdam! Inclusief twitter, facebook en directe lezers van de Luim, zo’n 10.000. Was het de lokfoto? Toegegeven, het was een van de betere foto’s van mezelf, een ‘pensionado’ waardig. Ik hou het maar op de inhoud, daar doe ik het uiteindelijk voor. Vanavond begint de voetbalcompetitie weer, maar Sparta sla ik nog een keer over wegens verplichtingen elders. Beetje koud ook. Rest me jullie allemaal een heerlijk weekend toe te wensen en, gezien het voorafgaande, geniet ervan alsof het je laatste dag is (kan een kater opleveren).

Zoals hier, in Rotterdam, met jongste zoon Ivar en oudste kleinzoon Rico, die binnenkort gewapend met zijn saxofoon in Straatsburg gaat spelen voor een afvaardiging van de Europese Unie. Hoe mooi kan het zijn om met een saxofoon een droevige Brexit deun te spelen; de May Day hymne!

Wat doet zo’n man nou in zo’n week?! Normaliter begint mijn dag, uitgedost in ochtendjas en sloffen, tussen 07.00 en 07.30 aan mijn bureau.

Aangezien het nu te donker is voor een heldere impressie, dan maar even een indruk middels een archieffoto. Knus. Te midden van wat memorabilia, en uiteraard geflankeerd door een zwart bakkie koffie, bezie ik wat er tijdens mijn schoonheidsslaap plaats heeft gevonden in de wereld, met name in de V.S. Vervolgens beantwoord ik e-mails die voorrang hebben en stap daarna op de hometrainer om aan mijn verplichte half uurtje fysio te voldoen (knie). Zelden maak ik een afspraak voor 10.00 en zodoende gaat de ochtend verkeersstress de laatste tijd volledig aan me voorbij. Wel wens ik Astrid, op weg naar een nieuwe wereldburger, goede reis toe alvorens ik haar in de zwarte ochtend zie verdwijnen. Maandagochtend kwam daar een abrupt eind aan. Dat kwam door mijn aanstelling als adviseur van een crypto algoritme startup. Zie www.revenyou.io Gewetensvol als ik ben, noopte het me tot het accepteren van een afspraak met een potentiële investeerder om 09.00 in Haarlem. Om 07.50 toog ik op pad om vooral maar niet te laat te zijn. Altijd al een tic van me geweest. Wat donker was het, en fris. En ik moest ook nog wat ijskrabben van de voorruit (met een CD hoes). Maar ik vermande me en reed stoer met alle nachtwerkers naar Haarlem om aldaar ondergedompeld te worden in de wereld van crypto, Google algoritmes, en wat van dies meer zij. Fascinerend. Het lijkt wel of het leren niet ophoudt! Gelukkig blijft mijn Amerika kennis onaantastbaar, want uiteindelijk ben ik daarvoor primair ingehuurd. Om maar bij jonge industrieën te blijven, heb ik de eer om boardmember te zijn bij Dutch Game Garden, Neerlands meest vooraanstaande game incubator. Elke eerste woensdag van de maand (dit keer de tweede) wordt er een netwerklunch gehouden: https://www.dutchgamegarden.nl/project/network-lunch/ en dit keer was er een afvaardiging van de Christen Unie te gast. Immers, een organisatie als Dutch Game Garden kan niet bestaan zonder subsidie. Gezien de resultaten die geboekt worden op het gebied van bijvoorbeeld nieuwe ondernemingen (150+) en daarmee gepaard gaande banen, welbesteed. Heerlijk om te zien hoe de ogen oplichten dankzij bijvoorbeeld een demonstratie aan de tovertafel, een zogenaamde serious game. Hun credo: “Volgens ons heeft iedereen het recht om te spelen. Helaas is dit niet voor iedereen vanzelfsprekend. Daarom willen wij spelen toegankelijk maken voor mensen met een cognitieve uitdaging: van ouderen met dementie tot volwassenen met een verstandelijke beperking.

Kijk eens naar www.tovertafel.nl om een indruk te krijgen. Indrukwekkend! Tevreden huiswaarts gekeerd. Oh ja, eerst nog even bij Gall & Gall gewinkeld. De derde in de serie ‘vader gaat op stap’ speelde zich af in Den Haag, waar ik als VIP (ja, ja) uitgenodigd was bij de Vereniging China Nederland, waar de nieuwjaarsborrel voorafgegaan werd door een discussie over ‘Hoe kunnen we voorkomen we dat de handelsoorlog tussen de VS en China overslaat naar andere landen?’ Twee heren die we kennen van Radio en TV hielden een inleiding en beantwoordden de vragen uit de zaal

Links Sjoerd den Daas, China deskundige, journalist “Het Financieel Dagblad”, daarnaast Willem Post, Amerika watcher. Pittige discussie, waarbij twee andere heren, te weten XI en Trump, ook natuurlijk acte de presence gaven, en goede vragen uit de zaal. Daarna de borrel (en de snacks) en wederom goede amicabele discussies. Om de spirit te verluchtigen, het ging om het matige Engels van Nederlanders, hoewel goed in restaurants en bars, kon ik ook nog mijn Prins Charles mop ter berde brengen. Komt een Nederlandse paardenfokker bij Prins Charles. Vraagt Prins Charles “what business are you in?” Zegt de paardenfokker “I fok horses.” “Pardon”, komt het antwoord van Prins Charles, waarna de paardenfokker enthousiast zegt “Yes, paarden.” Op dat moment is het hoog tijd om iedereen een goed jaar te wensen en de weg naar Loosdrecht in te slaan. Wel had ik even voor de VCN bijeenkomst de gelegenheid te baat genomen om mijn 9 maanden oude kleinzoon in Den Haag te bezoeken.

Aren was druk met Nijntje bezig toen opa binnenkwam, hij keek dus nog enigszins serieus. In de tussentijd, het is inmiddels nacht in NL, waren Oom Bo-Peter en Oom Kaj zich in Californië aan het vermaken bij een van Nederlands’ top DJ’s, Ferry Corsten, die eigenlijk weer een neefje van mij is.

En dat terwijl Astrid en ik woensdagavond in Rotterdam een vorkje met diens ouders prikten. Het spreekwoord is nu dus ‘Zoals de ouden zongen, is dance gemaakt voor de jongen’!

In ruim een half uur heb ik vrijdagmorgen vroeg de speaker van het huis van afgevaardigden, de 78 jarige Nancy Pelosi, meer zinnige taal horen uitbrengen dan potentaat Trump in de twee jaar dat hij de Verenigde Staten ‘regeert’. Aan haar zal hij een formidabele tegenstander krijgen nu de macht tussen democraten en republikeinen in balans is gekomen. Te beginnen met de muur die door Mexico betaald zou worden.

Hopelijk komen de mensen van het machtigste land ter wereld weer tot elkaar nu er diplomaten zijn die niet zwichten voor de chantage die kindmens Trump dagelijks uitspuwt. De toekomst zal leren of hij daadwerkelijk zodanig onder de invloed van Rusland staat dat hij deze week zich verplicht voelde om zijn maatje Poetin na te apen inzake Afghanistan en communisme. Maar beste mensen, snel nu in deze eerste Luim van het jaar terug naar de ‘bright side of life’. Hoeveel mensen doen nu even dat fluitje na van Monty Python? Zomaar een tussengedachte. Wat hebben we tijdens de jaarwisseling met wat buren genoten van het uitbundige vuurwerk dat afgeschoten werd in Loenen, Breukelen en Loosdrecht! Zonder een cent te investeren, zonder rommel en zonder gevaar. Kan ik iedereen aanbevelen. Astrid heeft als ZZPer werk dat altijd doorgaat, de zorg voor moeder en baby. 2 januari kon ze alweer aan de bak met een nieuwjaarsbaby. In de baby business wordt je ordermandje continu gevuld met nieuwe baby’s. Geweldig toch?!

2 januari ook de eerste nieuwjaarsreceptie bijgewoond bij de Provincie Utrecht, als afgevaardigde (bestuurslid) van ’s Neerlands machtigste game incubator; Dutch Game Garden. Direkteur JP van Seventer haalde me op en bracht me thuis, wat een verwenning! Twee zaken, buiten de hapjes en snapjes: Commissaris van de Koning Willibrord van Beek nam afscheid wegens het bereiken van de 70 jarige leeftijd (zie Pelosi….) met een mooie afscheid speech en de Provincie Utrecht bleek een soort van volkslied te hebben:

Het werd vertolkt door een sopraan, maar eerlijk gezegd noodde het niet tot meezingen. Ook voelde ik langzamerhand m’n turbo knie verstijven na een kleine anderhalf uur op de hoeven gestaan te hebben. Mooie avond, goed om weer thuisgebracht te worden. Donderdag, oh welk een genoegen, drie kwartier kracht- en balanstraining bij de fysiotherapeut om vervolgens met brandblusexpert Fred Bok bij te praten in De Toerist. Lunch, inderdaad! Vrijdagmiddag nieuwjaarsreceptie met m’n gymcluppie bij een rustieke boerderij in Hilversum, eigendom van een onzer adspirantleden. Nu definitief door de ballotage gekomen (vette knipoog). Op een enkeling na (noodzaak) was eenieder present, hetgeen nogmaals de saamhorigheid onderstreepte van een groepje mensen dat voor anderhalf jaar elkaar niet kende. Bravo is op z’n plaats, met een aparte onderscheiding voor de dame die toch maar elke week deze koppige jonge ouderen dient te ‘temmen’! Maak kennis met juffrouw Olinda:

Links haar sportdrankje, rechts verdwaald glaasje chardonnay. Geniet van het eerste weekend van 2019!

Het is zover, we gaan afscheid nemen van een woelig jaar, zeker voor wat betreft het leiderschap van de baas van de Verenigde Staten. Even terugkomend op de jaartallen die ik vorige week in mooie intervallen van 10 jaar vermeldde, moet me van het hart dat de Luim zeker ook een ereplaats verdiend had. Immers, in 1988 verscheen een soort van ‘Best of’ in een handzaam boekwerkje:

Niet iedereen begreep de anagram, wel werd duidelijk dat de crême van de toenmalige software elite mijn Luimen niet op prijs stelde. Broer Rob zorgde ervoor dat ze prominent herkenbaar op de voorkaft aanwezig waren. Het boekwerkje bevatte de 50 beste Luimen (plus 1) als eerder gepubliceerd in de Automatisering Gids. Precies 10 jaar geleden leek het me een goed idee om de Luim in ere te herstellen om zodoende familie en vrienden kond te doen van ons reilen en zeilen in Californië. Dat het bij tijd en wijle een politiek tintje zou krijgen kon ik toen in de verste verte niet vermoeden. Zeker ook niet dat het in de loop der jaren door vele duizenden gelezen zou worden, hetgeen positieve kanten had (geld ophalen voor Singh) en negatieve (onze oudste zoon werd een toegezegde baan onthouden. “Dank Pa”). Maar, stoppen is geen optie, tenzij mijn trouwe lezers dat via een referendum (na het opzeggen van mijn D66 lidmaatschap weer in ere hersteld) vriendelijk doch dringend wensen. Waar denken jullie aan bij deze foto?

Juist, kerstkaarten, kerstmis, warmte, gezelligheid. Heel eerlijk gezegd, ik ben gek op die echte kerstkaarten, vooral wanneer er ook nog een persoonlijke boodschap aan toegevoegd is. Het geeft zo goed de sfeer van het jaar weer. Met de juiste muziek erbij heb je niet veel meer nodig om je helemaal in de sfeer te wanen die je nog zo aan je jeugd doet denken. Moet die natuurlijk wel gelukkig geweest zijn! Enfin, niks tegen e-kaarten (milieu, etc.), maar wanneer je het beeldscherm aanraakt geeft het toch niet dat warme gevoel van ‘toen was geluk heel gewoon’. Kent u deze man nog?

Hij wordt overmorgen 74 jaar en zit daadwerkelijk heel alleen in zijn cel z’n verjaardag te vieren. Hij lijkt een beetje in de vergetelheid beland te zijn, maar wel hoorde ik via de wandelgangen dat minister Blok een brief heeft gestuurd naar de aftredende (februari 2019) gouverneur van Californië, Jerry Brown. Om gratie te bepleiten. Laatste kans, anders is het ‘game over’. Gelovigen verzoek ik te bidden, de overige om in ieder geval een kaarsje aan te steken (vuurwerk mag ook). Wanneer 2019 een spel wordt, dan spreek ik de innige wens uit dat ik de samensteller mag zijn van de vier woorden die uit Trump gedistilleerd kunnen worden en hem uiteindelijk naar op zeker ‘game over’ zullen leiden. Als volgt: Rum -> Prut -> Rut -> Put (U kunt niet bevrijd worden). Jazeker, de wens is hier de vader van de gedachten, maar hoop doet leven. Inmiddels heeft de ABN-AMRO Astrid gefeliciteerd met haar eenjarig ZZP’er bestaan (klikken). GEFELICITEERD Ik viel bijna van mijn stoel! Zo modern voor een bank. Maar voor wat betreft Astrid, welverdiend! Oh, oh, mijn belofte achterhaalt me:

Tja, na zo’n goed jaar krijg je tot eind 2018 thee op bed, heb ik toegezegd, rennen dus om een vers bakkie thee te maken. In ieder geval voor iedereen:

Nou, dat laatste laat zich raden. Amerika in chaos, en daarmee grote delen van de hele wereld. Morele aso, en zo’n slecht voorbeeld voor je kinderen dat hij onmogelijk president van de Verenigde Staten zou kunnen zijn. Maar hij werd het wel! En omdat hij zijn zin niet kreeg met zijn speeltje, de muur aan de grens met Mexico, krijgen dadelijk honderdduizenden ambtenaren geen salaris. Onderstaand het (nog niet uitgebrachte) kerstalbum van de 45^e president van

de Verenigde Staten:

Op de melodie van bekende kerstliedjes komt samenwerking met de Russen aan de orde (verraad), zijn sexuele uitspattingen en een ultrarechtse witte kerst (denk KKK). Vriendje Putin wordt ook zeker niet vergeten. Dit is de tijd van het jaar om aan prettige dingen te denken, vandaar dat ik in rondjes van 10 jaar terug duik in het verleden om dat een tikje melancholiek te verwoorden. En ik beloof dat wanneer we terug zijn bij 2018 de gore smaak van Don the Con weggespoeld zal zijn. Stoelriemen vast, we spoelen 70 jaar terug naar 1948, een jaar waarvan ik me niets herinner omdat ik pas twee jaar was. Wel weet ik dat Rotterdam volop in de wederopbouw was na de tweede wereldoorlog. 1958: als jeugdspeler onder Denis Neville bij Sparta aangenomen. Trots als een hond met 7………. Mijn vader, naar wie ik vernoemd ben, overlijdt op 46 jarige leeftijd. Niet onverwacht, maar toch.

Van links naar rechts Pa, broer Aad, uw schrijverd, Moeder Jo, jongste broer Rob en oudste broer Hans. Moeder Jo kon met vier kinderen amper het hoofd boven water houden en Sparta was het minst van haar zorgen. Kortom; Sparta werd verruild voor Steeds Hooger, waar boezemvriend Aat de Boon speelde. We mogen wel zeggen dat het een jaar was waarin je gevormd werd. Het seizoen 58-59 werd wel het jaar dat Sparta voor het laatst kampioen werd van Nederland.

3^e van rechts keeper Andries van Dijk die schoolmaatje

Adrie Kanij en ik elke morgen tegen kwamen wanneer hij voorbij fietste op weg naar zijn bijbaantje bij de AMRO bank. Adrie verloor ik 54 jaar uit het oog totdat hij me opspoorde op LinkedIn. Hij herinnerde me aan de uittrap van Andries die ik zo perfect imiteerde. Een beetje om te janken wanneer je beseft dat koploper Sparta gisteren met 2-0 verliest van het tweede van Ajax. 1968: Voor de tweede maal vader geworden, na zoon Rick diende dochter Nicole zich aan. In ploegendienst hard werken bij het Amerikaanse leger met IBM ponskaarten apparatuur. Het begin van mijn automatisering carriere. Uit Sparta gegooid omdat ik een contract eiste. Belachelijk (van mij). Weer een lesje geleerd. Een mentor had me op het rechte pad kunnen brengen. Overschrijving naar Alexandria ’66, waar ik twee kampioenschappen mee mocht maken.

Hier hangend in de lucht, met achter mij Spartamaat Koen Bulsing, die dankzij een verhaal van Ivar in het Sparta fan magazine weer met mij in contact kwam. Heel eerlijk, zo begon mijn haaruitval; onverantwoord koppen. 1978: twee jaar na de oprichting van Multi Function Computers in Zoetermeer openen we een bijkantoor in Barneveld. Tevens verkopen we de door ons geimporteerde MF-Systime computers in Duitsland en Frankrijk.

Zonder venture capital, zonder subsidie, gewoon op eigen kracht (en lef). 1988: Olympische Spelen in Seoel, Korea. Als voorzitter van de KNBSB was het me een eer en genoegen om onze nationale honkbalploeg moreel te ondersteunen onderweg naar een eervolle 5^e plaats. Aangezien we de KNBSB net uit

een diep financieel dal getild hadden, werd het een eis dat de bobo’s op eigen doft de spelen mochten bijwonen. Astrid en ik hebben het als een der hoogtepunten ervaren in ons 31-jarige huwelijk.

Jan met de pet met de kindjes van de olympische spelen. Rechts Ron Jaarsma, de grote man achter Mr. Cocker HCAW. 1998: Het grote Amerikaanse avontuur van Ex’pression College gaat beginnen na een belletje van groene goeroe Eckart Wintzen. Astrid zegt “drie jaar”, na verhuizingen van Hilversum naar Dusseldorf en vervolgens naar Lommel, is zij degene die veelal het voortouw neemt, dus heeft ze recht van spreken. Het wordt uiteindelijk ruim 17 jaar. Mag het wat meer zijn?! Bo-Peter, Kaj en Ivar groeien op in Californië, Astrid glorieert in een rol als paramedic op de 911 ambulance.

Een te gekke school is geboren! 2008: Triest, (schoon) vader Toon overlijdt na een geweldige vakantie in Californië, aldaar aan een hersenbloeding.

Toon genietend in ons zwembad. Zijn heengaan is een schok voor heel Vinkeveen. 2018: Ik beloofde een happy end, , Astrid werd gekozen tot ZZP’er van het jaar. Unaniem!

Een, twee……meer, geen bevalling of kraamzorg is haar te veel. Een terechte winnaar! En, dit is een waar gebeurd verhaal, want die jury was ik. Ter afsluiting van deze dubbeldikke wil ik iedereen al het beste en meer wensen. Ik voel me gezegend met al mijn kinderen en vier kleinkinderen, sommige verder weg dan gewenst tijdens deze mooie dagen, maar ja, dat krijg je met die zwervers van ouders. Mocht ik volgende week niet aan een Luim toekomen, dan komt dat wegens……vul zelf maar in. Gezondheid!

1. Erik Mouthaan?Verified account@erikmouthaanRTL Dec 11

‘Als journalist vind ik dit erg goed aan Trump. Die begint gewoon lekker met de democraten te onderhandelen over de muur terwijl de camera’s nog niet weg zijn. Lekker in het openbaar. De fractievoorzitters van de democraten willen dat liever achter gesloten deuren!’

Tweet van journalist Erik Mouthaan waar ik niet mee had willen beginnen! Iets goed vinden van crimineel Trump waarvan het merendeel van de Amerikanen vindt dat het grote onzin is. Immers, zouden de Mexicanen niet voor die muur betalen? En was het niet gewoon een van de vele verkiezingsbeloften van Trump aan zijn uiterst rechtse aanhang die ook in rook opging? Het was ook geen onderhandelen, maar meer een vadsige crimineel die met zijn revolver op de tafel beloftes wilde afdwingen na een vernietigende nederlaag in het huis van afgevaardigden. Kortom; kort door de bocht tweet van gelouterde journalist Mouthaan, waardoor mensen op het verkeerde been gezet worden.

Hier had ik mee willen beginnen! Liefde, vreugde, hoop, en voor de verandering eens optimistische plaatjes van een ‘happy family’, ondanks het gegeven dat we tijdens de kerst gescheiden worden door een grote plas. Dat kan omdat de fundering goed is. En, tussen twee haakjes, de kaart is ook bedoeld voor de mensen wiens adressen we kwijtgeraakt zijn, dan wel vergeten hebben alle goeds te wensen. Uiteraard is er wel een naar Jaitsen Singh verzonden, waarbij het moeite kostte om wederom opbeurende woorden aan het papier toe te vertrouwen die hem door de kerstdagen en zijn trieste 74^e

verjaardag op 31 december heen helpt. Momenteel hebben we onze goede Engelse vrienden John en Sue over met wie we gerust over de Brexit kunnen spreken, hetgeen met de Amerikaanse Trumpeteers over de muur ten ene male onmogelijk is.

Okay, hier keek John wat zurig (had niets met het koken van Astrid van doen) toen het over Prime Minister Theresa May ging, maar het is echt een toffe peer (good bloke). Ook fijn is (zeker voor mij) dat ze het leuk vonden om Sparta met 5-0 van Jong AZ te zien winnen, waarmee Sparta tevens plaats een in de Keuken Kampioen Divisie in kon nemen. De eredivisie is nog een eind weg, maar toch. Wanneer vrijheid voor Jaitsen Singh na 34 jaar onschuldig vastgezeten te hebben dezelfde kans zou hebben, dan zou ik er voor tekenen! Op voorhand wens ik iedereen het allerbeste, en meer dan dat, voor de komende feestdagen, kerstmis dus, en een waanzinnig vervolg daarvan in 2019.