Laanen's Luim

Dit gezegde deed voor mij weer opgeld toen het duidelijk werd dat Andy Houtkamp (66), een der meest markante sportstemmen van de radio, zijn microfoon zondag 11 augustus aan de wilgen hangt. Op de laatste dag van de Olympische Spelen! Het trof mij omdat je niet veel meemaakt dat je getuige bent van de opkomst van een talent, Andy dus, en zijn ‘einde’ (pensioen). Ik leerde Andy in de loop van 1986 kennen, waarschijnlijk via zijn vader Nol, een softball legende, die als eerste Europeaan werd opgenomen in de Hall of Fame van de International Softball Federation. En, iemand die niet bepaald een blad voor z’n mond nam. Andy ontpopte zich, in mijn ogen, als een man van het volk, altijd aanspreekbaar en wars van de arrogantie die bijvoorbeeld een man als Mart Smeets kenmerkt.

Mijn (lange) voorbeeld begint 16 augustus 2013 toen een delegatie zakenlieden uit Friesland, onder leiding van de lokale Rabobank, ons consulaat in San Francisco bezocht. ’s Avonds was er een receptie op de residentie (bij de Consul Generaal), waar ik een introductie verzorgde. Het werd zo gezellig dat sommige zakenlieden zich ruim bedienden uit de koelkast van de Consul Generaal, die hulpeloos toekeek. Eerlijk, er bleef geen Pompeblêd over. Eén van de mannen die zich beheerste was Otto van der Galiën, directeur van Energie Service Friesland. Er ontstond een band tot op de dag van vandaag, maar nu komt het; 13 september 2016 speelde het Nederlandse honkbalteam in het kader van het EK honkbal tegen Zweden. Samen met gespecialiseerde firma Handelsroute werd rond de wedstrijd een business bijeenkomst georganiseerd, alwaar ik ook mijn ‘memories’ deelde. Halverwege mijn praatje zag ik in mijn ooghoek Andy voorbij komen, een buitenkansje. “Hey Andy,” riep ik, “wil jij er even jouw saus overheen gooien?”. Ja hoor, geen enkel probleem, soepeltjes adresseerde hij vervolgens alle vragen die daarna opkwamen. Dat was de dag, zoals het hoort in films:’When Otto met Andy’. Door de jaren heen zijn we, al dan niet via de radio, met elkaar verbonden. Fast forward; Otto vond dat het tijd werd voor een lunchafspraak met zijn twee iconen (niet mijn woorden) en toen waren we aan het puzzelen om een lunchplek te vinden tussen Leeuwarden en Loosdrecht. Andy meldde vervolgens luchtigjes dat bij hem thuis in Dronten alle ruimte was voor een soort van reünie lunch. En zo geschiedde, onder toeziend oog van Milanda, de vrouw des huizes. Zij nam ook onderstaande foto:

V.l.n.r. Goud, Zilver en Brons. Andy in een notendop; altijd bereid om te helpen en voetjes in de klei. What a guy! Over de Olympische Spelen gesproken; ik kan dat beeld van Su Weide (China) maar niet van mijn netvlies krijgen. China koerste op giga afstand van Japan op het goud af, en toen viel Su. Niets aan de hand, nog steeds ruimte zat. En toen viel Su weer, een rilling liep over mijn rug, het goud dat er blonk veranderde in zilver. Su liep verslagen naar zijn coaches en probeerde nog te zingen ‘My name is Su, how do you do?’ om hen milder te stemmen. Het verhaal doet de ronde dat hij inmiddels als turnleraar bij de Oeigoeren is aangesteld. Droevig verhaal. Mooi was het goud bij de roeidames (met een Loosdrechtse), mooi was het beeld van Astrid die met Tinley en haar jeugdige tantes Wilma en Lucienne de Loosdrechtse plassen aan ging doen:

Gaat vanmiddag met andere deelnemers weer gebeuren; ik mag ook mee, Joepie!

Indertijd was dit de cartoon die alle spijkers op hun respectievelijke koppen kregen, met name de Boris Boef weergave! Naderhand heb ik nog in heel wat Luimen aandacht besteed aan deze veroordeelde crimineel, zodanig dat hij vier jaar geleden het veld moest ruimen voor Joe Biden. Nou, dat laatste gaat zelfs mij wat te ver! Maar goed, wanneer Joe afgelopen zondag niet de wijze beslissing had genomen om de toorts over te dragen aan Kamala Harris, dan was deze cartoon zeker en vast weer van toepassing geweest. Daarmee is de race natuurlijk nog niet gelopen, maar het ziet er wel naar uit dat de democratische partij als één man/vrouw/non-binair achter haar staat, met als kers op de taart de Obama’s. De ‘factcheckers’ kunnen zich schrap zetten want er gaan weer heel wat leugens gespuid worden vanuit Mar-a-Lago, Trumps onderkomen, ‘where lying is Olympic’! Wanneer hij zegt dat hij president wil zijn voor alle Amerikanen, dan geeft deze cartoon hem goed weer:

Over de Olympische Spelen gesproken, wat hebben Astrid en ik gisteren genoten van de opening. Wat een spektakel, wat een regie, wat een……,ja, wat niet? Ondanks de regen die met bakken uit de hemel viel, een prachtige show op de Seine. De enige ‘wat niet’ waren de twee Nederlandse heren die commentaar gaven. Sommige landen werden vergeten of daarvan moesten ze haastig nog wat informatie oplepelen. Dan wel deden ze het af met dat de delegatie bestond uit drie vrouwen en vier mannen. Van de gouden standbeelden van vooraanstaande vrouwen die uit de pilaren rezen, kwamen ze niet verder dan het vermelden van de sterfdatum (kon je zelf ook lezen) in plaats van hun betekenis. Het ‘hoogtepunt’ vond ik echter de vermelding (meerdere malen) dat de Nederlandse boot later te zien zou zijn vanwege het Franse alfabet. Of Pays-Bas daar wat mee te maken heeft! Het mocht de pret niet drukken. Gesteld kan worden dat deze megashow daadwerkelijk niet met de Franse slag geproduceerd was. Hulde! Astrid en ik hebben de eer gehad om in 1988 in Seoul de opening aldaar bij te mogen maken vanwege het gegeven dat het Nederlandse honkbalteam zich kwalificeerde als Europees kampioen. Ook toen waren we danig onder de indruk, maar Parijs was de overtreffende trap. Moet ik wel zeggen dat een blik op deze kroon uit Seoul, geschonken door de president van de Koreaanse Baseball Association, ons nog steeds warme herinneringen bezorgt.

Terug naar vandaag, veel Olympisch ‘geweld’ in het vooruitzicht, maar eerst even gebruik maken van deze zomerse dag; varen dus. Recht zo die gaat!

Waar te beginnen en waar te eindigen, dat was de vraag van deze week voor mij. Het begon allemaal met onverwachte gelukwensen op LinkedIn voor mijn 10-jarig jubileum. Wat? Juist ja, felicitaties zijn voor het 10-jarig bestaan van Laanen-theBrand, Laanen als merk dus. Hoe kwam dit tot stand? Welnu, plaatsvervangend Consul Generaal Ard van der Vorst, nu ambassadeur in Nieuw Zeeland, is daar verantwoordelijk voor. Na mijn vertrek (pensioen) bij het consulaat lubde hij me erbij om maandelijks een ontbijtsessie onder mijn naam te organiseren. ‘Want’, zo sprak hij profetisch, ‘jij bent je eigen ‘brand’.

En zo begon het; na het eerste geslaagde ontbijt was Laanen ‘The Brand’ geboren. Waar ter wereld ik ook kwam werd geroepen ‘The Brand is in the house’. Dat laatste heb ik wellicht wat aangedikt! Maar op zich was juni een feestmaand, Astrid en ik werden getrakteerd op een on-Nederlands afscheid, met als één der hoogtepunten een video boodschap van Directeur Generaal Ab van Ravestein, met wie ik in het begin van mijn carrière bij het NBSO best wel een goed robbertje gevochten had:

https://youtu.be/nVpSNqvKfIw

Terwijl de band achter ons een soundcheck deed, maakten wij ons gereed om de genodigden welkom te heten. De festiviteiten rolden door naar 3 juli, mijn verjaardag, en vervolgens naar 17 juli, de verjaardag van Bo-Peter. Inderdaad, ook 10 jaar geleden. En toen kwam de wereld even tot stilstand; MH17 werd boven Oekraïens grondgebied neergehaald. Ademloos hebben we de afgelopen week naar de 4-delige documentaire ‘De echo van MH17’ gekeken. Het intense verdriet van nabestaanden, 10 jaar later, golfde de huiskamer binnen. Of je het wilde of niet gingen je gedachten naar je eigen kinderen en naaste familieleden om de zwaarte ervan te ondergaan, te meten als het ware. Afschuwelijk en tegelijkertijd verhelderend. Het geeft weer een dimensie aan gelukkig (mogen) zijn en mee te leven met prestaties van vrienden en familieleden. Met name van iemand als mijn jongste broer Rob, jeugdige zeventiger. Gisteren rondde hij zijn 4-daagse in Nijmegen af en op mijn verzoek stuurde schoonzus Mariette deze foto:

Spartanen zullen hem herkennen als trouwe Kasteel bezoeker. Het zou me niet verbazen dat wanneer hij Bo-Peter vanmiddag bij ons thuis komt feliciteren, hij de ontbrekende 10 kilometer van gisteren inhaalt. Zo is mijn broer, principieel! Ik word al moe als ik eraan denk. Wat dat betreft ben ik net als een hond die achter een stok aanrent. Vroeger konden trainers me tot hardlopen bewegen door de bal vanaf de middenlijn naar de cornervlag te schieten, waarna ik er achteraan ging om een voorzet te geven. Het werkte, ik werd niet voor niets Zoef genoemd, ik bleek ook nog eens hard te kunnen lopen. Wederom leerde ik deze week hoe je moet omhelzen wat dicht bij je is, waar je veelal routineus mee omgaat. Deze zin heb ik een paar keer herschreven omdat ik de juiste toon niet kon vinden, maar ik ga ervan uit dat jullie begrijpen wat ik bedoel. Afsluitend; geniet van deze mooie zomerdag, we zijn bevoorrecht in onze situatie, ondanks Wilders.

Dus werden ‘we’ het EK uitgeknikkerd door ‘lucky’ Engelsen en een zwalkende Duitser met een fluit in z’n bakkes. Net als wij hadden de Engelsen over geluk niet te klagen met hun ‘last minute’ doelpunten, penalty overwinningen en het acteertalent van Harry Kane. Na de vederlichte aanraking van Dumfries ging hij neer als een zwaar gewonde Palestijn die net geraakt was door Israëlisch geschut, geleverd door Amerika met onderdelen uit Nederland. In tegenstelling tot de Palestijn schoof (sterk werkwoord) Kane een minuut of wat later zo fris als een hoentje de bal voorbij Verbruggen. Toen had de VAR onmiddellijk ‘SCHWALBE’ moeten krijsen om vervolgens Kane op een gele kaart te laten trakteren door Zwaaier, zoals die Duitse knakker met die fluit en al die gele kaarten best had kunnen heten. (Werkelijke naam Zwayer – red.). Eén van de vele analyses was dat het Nederlands elftal in de tweede helft veel beter presteerde. Opmerkelijk? Nee, want Depay speelde niet mee. Nadenkertje voor Koeman. Afijn, dit was eigenlijk niet het begin dat ik voor ogen had, ik wilde namelijk goede Engelse vrienden (sinds 1976) Sue en John Arnold gelukwensen met hun 60-jarige huwelijksjubileum. Maar ik kon het even niet na die wedstrijd. Wel hadden ze iets moois gekregen van het Royal koningspaar van het Verenigd Koninkrijk:

Verdiend! Wanneer je het als IT stel zo lang met elkaar uithoudt, zelfs de Brexit controverse overleeft (John voor, Sue tegen) dan verdien je eigenlijk een persoonlijke felicitatie op Buckingham Palace, hoewel ik wel vind dat ze met de overwinning van de Engelsen al ruim genoeg beloond werden. Maar ik dwaal af, om aan te geven hoe goed we bevriend met hen zijn, onderstaand hun beeltenis even voordat Astrid en ik in de echt verbonden werden:

We schrijven 28 augustus 1987. En nu iets heel anders; een bericht van Oscar uit Ghana, door Ivar ontvangen, vervulde ons met vreugde: “Thank you so much, my dear friend! I just received the funds and I’m over the moon! Your support means everything to me. Your kindness and generosity have filled my heart with joy and gratitude. I’m so lucky to have a friend like you in my life. Thank you again, from the bottom of my heart!” Het betekent alles voor hem, zoveel is zeker. Mede dankzij veel gulle Luim gevers kan Oscar over de zo fel begeerde computer beschikken.

Toen Ivar hem vroeg waarom hij op de foto zo sip keek, was zijn antwoord dat hij zo overmand was door emoties dat hij er eigenlijk van huilen moest! Van de hak op de tak, zo mag ik ook nu weer graag springen. Astrid had slim het ‘prachtige’ zomerweer gebruikt om onze (de hare) sloep uit het water te halen om deze van een nieuwe kap te voorzien. En dat niet alleen, ook de onderzijde werd gereinigd en van een nieuwe laklaag voorzien, hetgeen zij zelf voor haar rekening nam. Ik bedoel maar! Maar dat is niet alles, ook de nieuwe naam werd aangebracht:

Vrij vertaald: ultiem middaggenot, wat wil je nog meer?! Nu moet het alleen nog zomer worden. Met vooruitziende blik had ik op die ene 2024 zomerdag een foto genomen, met Astrid en Bo-Peter in de hoofdrol, van de toen nog naamloze sloep.

Genieten pur sang, maar wie weet krijgen we nog een mooie septembermaand (Indian Summer). Moet ik zeggen dat september voor ons al grotendeels geslaagd is nu Kaj vanaf 12 september een kleine twee weken Californië verruilt voor Loosdrecht. Alle boys zijn dan weer in één land! Ach, en wanneer wij klagen over het weer, dan gebeurt dat ook waar Kaj woont (Sacramento); wij over de regen en lage temperatuur, zij over het gebrek aan regen en de hoge temperatuur (40 of meer graden Celsius). Zoals Paul Simon zong; ‘one man’s ceiling is another man’s floor’. Met deze gedachte stuur ik jullie verder het weekend in.

Ik kan me niet herinneren dat er een jaar was dat ik zoveel warme en innig gemeende gelukwensen ontving als deze 3^e juli. Zelfs de gebruikelijke ‘ouwe lul’ boodschap ontbrak. Daarover gesproken…..menigeen wil weten hoe oud ik werkelijk ben. Waarom, vraag ik me af. Jaloezie kan het niet zijn. Ah, wacht, wellicht vanwege mijn jeugdige Astrid. Welnu, raden maar:

Hint; het is geen 45 toeren plaatje. Raad je het aantal toeren, dan zit je goed. Mooi, dat is ook weer uit de weg. Maar er gebeurde wel iets de afgelopen week wat de modernere mens ondergaat als ‘hoe dan’. Om het gecompliceerd te maken; de man van een vriendin van Astrid is een verwoed verzamelaar van hologrammen. Tijdens een bezoek aan een gespecialiseerde ‘shop’ in het zuiden des lands, valt zijn oog op het volgende:

Hij herkent mijn naam, maakt haastig een foto en informeert zijn vrouw, die op haar beurt Astrid informeert. Laat dit nou het hologram zijn dat ik in 1986 uit de handen van mijn collega’s ontving tijdens het 10-jarig bestaan van Multi Function Computers! Helaas heeft mijn exemplaar onze vele verhuizingen niet overleefd, waarvan ik overigens dacht dat dit het origineel was. Enfin, Astrid en ik hadden de gedachtenkronkel dat niemand geïnteresseerd zou kunnen zijn in een hologram waar ‘peter laanen’ op staat. Dus Astrid schrijft een melancholieke e-mail hoe wij ons exemplaar verloren hebben en hoe ik eraan gehecht was. Dit alles in de hoop een klein prijsje aangeboden te krijgen. Nou, niets was minder waar, ruim €1200 dient op tafel te komen voor dit prachtstuk! Aan de ene kant ben je vereerd dat je nog wat waard bent, aan de andere kant voel je dat er misbruik wordt gemaakt van de omstandigheden. We gaan er toch over nadenken. Overigens kreeg ik van Astrid een spiksplinternieuwe computer, waarop het een plezier is een Luim te vervaardigen. Mijn vingers dansen weer over het toetsenbord en de toetsen kraaien van plezier. Moet ik erbij vermelden dat de overgang van mijn oude computer naar de nieuwe naadloos was, dankzij Bo-Peter die tot mid juli nog bij ons verblijft. Mijn zonen kwamen met een prachtige Sonos speaker aanzetten; ‘pap, dat ouwe Alexa boxje kan echt niet meer’. Het volle geluid maakt me super happy! Over muziek en quizvragen gesproken; aan wie draag ik dit prachtnummer op?

Het heeft inderdaad iets met het EK te maken. En dan vanavond mensen, wat gaat het worden? Ik ga voor een zwaarbevochten 2-1 overwinning van ons Oranje. Mocht het niet zo zijn, dan steun ik daarna Turkije in de hoop dat iedereen zijn/haar hoofd koel houdt. Nieuws van het Ghana front: vol trots kunnen we melden dat het proces om Oscar z’n droomcomputer te bemachtigen, geslaagd is. Sterker, we kunnen zelfs nog een paar weken school voor hem kopen. Mede dankzij jullie; in één woord geweldig. Op Trump na kunnen we zelfs spreken van een ‘good news week’. Misschien moet ik in deze voor mezelf spreken, maar het moet me van het hart dat mensen die het zo goed hebben, merkten we tijdens onze cruise, het voor elkaar krijgen om met zure koppen imaginaire misstanden te verkondigen. Astrid en ik hebben besloten daar verre van te blijven, we tellen ouderwets onze zegeningen en voelen ons daar goed bij. Amen. Onderstaand echt geluk, ondanks slecht weer, op mijn verjaardag:

V.l.n.r. Bo-Peter, Jeremy (jeugdvriend Ivar, overgekomen uit Californië), PL, Ivar, Arielle en Astrid. ‘Toen was geluk weer heel gewoon’.

Het leek wel of binnen een week na terugkomst de gedachte aan een heerlijke tocht op de ‘Rotterdam’ naar het noordelijkste puntje van Europa (de Noordkaap) terug via wat Schotse eilanden (denk whisky) alweer aan het vervagen was. Totdat ik toeschouwer werd bij het debat tussen twee kibbelende bejaarden op CNN. Juist; het ‘presidentiële’ debat tussen Biden en Trump. M’n gedachten vlogen terug naar de eerste dagen op de ‘Rotterdam’, onderweg naar Noorwegen. Wat me opviel was dat er veel passagiers waren die qua spraak aan Biden deden denken, en aan de andere kant menig grootbek (en opschepper) die zo voortgekomen kon zijn uit de Trump dynastie. Had ik niet gedacht, maar nu begreep ik waarom men dit soort cruises vereenzelvigt met ‘oude’ mensen. Het rollend materieel was dan ook overdadig aanwezig bij de diverse voedselpunten:

Niet dat ik nou zo snel ben met m’n knotsknieën, maar het zicht hiervan bracht me toch naast alle geplande activiteiten aan boord op wat additionele ideeën, bijvoorbeeld de Femke Bol horderace voor rollators en de Max Verstappen scootmobiel race. Geinig toch?! Astrid besloot bij de vraag naar haar leeftijd zichzelf wat ouder te maken; ‘volgend jaar word ik zestig’ hetgeen technisch klopt. Wanneer we in de dinerzaal of specialty restaurant naar onze tafel werden geleid, zag je de mensen denken ‘ouwe viezerik’ (veelal vrouwen), maar dat deed ons niets, ruim 38 jaar bijeen spreekt boekdelen, alsmede onze glamour foto aan boord:

Ach, gelukkig aan boord, wat wil je nog meer? De diverse uitstapjes in Noorwegen (deels koud, trollen, dure Noorse truien, fjorden) en Schotland (ook mooie natuur en mooie murals), deden ons goed en soms kwam de muziek weer om de hoek, zoals bij het aanzicht van een roze muur. ‘Lady in red’ van Chris de Burgh werd simpelweg omgedoopt naar ‘Lady in pink’, zodra Astrid daar plaats nam:

Maar het leek wel of de afgelopen week meer reuring bracht dan de twee weken op zee. Het Nederlandse elftal ging door de hoeven tegen Oostenrijk, en daar is alles over gezegd, terwijl Tinley door haar achterhoeven ging en plotsklaps niet meer op kon staan. Dat gaf meer ontsteltenis dan het EK voetbal echec. Gelukkig verblijft Bo-Peter tijdelijk in huize Laanen, en die kon Tinley naar de auto dragen, zodat we haar naar de dierenarts konden vervoeren. Het schrikbeeld van inslapen komt op je netvlies. Een familielid! Gelukkig, na een injectie en wat oefeningen kwam de constatering dat een of ander voorval dit veroorzaakt moest hebben. En nu komt het, toen Bo-Peter en Astrid uit varen gingen, begaf Tinley zich plotsklaps in het water en begon te zwemmen, iets wat zij sinds mensenheugenis niet gedaan had. Lourdes waardig!

Graag deel ik een verhaal van Ivar (met het grote hart) tijdens zijn verblijf in Ghana: “Ik was aan het wandelen in een stadje in Ghana, Kyebi genaamd, toen ik voor de tweede keer Oscar tegenkwam, een jongen van 18 jaar. Bescheiden groette hij me, en ik vroeg hem of hij me kon helpen bij het vinden van een winkel waar ze scheerschuim verkopen, omdat ik het nergens kon vinden. Terwijl we door het stadje liepen, naar een plek die hij kende, vroeg ik hem hoe zijn leven in elkaar stak. Hij vertelde me dat hij zijn laatste jaar doorbracht in High School, waar hij voor een diploma computer hardware studeerde, met de droom om bij een universiteit computerwetenschap te gaan studeren. Omdat het maandagmorgen was, vroeg ik hem waarom hij niet op school was. Hij zei dat hij geen geld had om naar school te gaan, die dag, en dat hij probeerde om telefoonminuten van zijn moeders telefoon om te zetten in cedis, de lokale munteenheid. Klaarblijkelijk moet je bij aanvang van elke schooldag de leerkracht 25 cedis (€ 1,60) geven voordat je kan participeren. Ik gaf hem 50 cedis zodat hij minstens twee dagen naar school kon. We wisselden telefoonnummers uit, waarbij ik de gedachte had dat ik hem wellicht kon helpen met gratis computerwetenschap bronnen en wat van dies meer zij. Teruggekomen in Nederland bleef ik in contact met Oscar. Hij deelt een telefoon met zijn broers hetgeen betekent dat wij sporadisch contact hebben, maar wanneer hij schrijft is dat vol passie. Zo is Oscar, vol inspiratie en vastbesloten om iets van zijn leven te maken, en daarbij wil ik hem helpen. Vandaag de dag heeft hij geen toegang tot een eigen computer, maar wanneer we met z’n allen beetje bij beetje leggen, kunnen we er een voor hem kopen en toezien hoe ver hij komt. Ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat ik niet iedereen kan helpen, maar wel een specifiek iemand als Oscar. Hopelijk willen jullie ook wat bijdragen”. Via deze link kan bijgedragen worden:

https://diensten.asnbank.nl/online/betaalverzoek/#/v2/39586df3-0428-4cfa-8cf9-c6297a357544/bmzSeXOmNdnpzwbnaYWvU5J1n4haa3Or

Eventueel inplakken in taakbalk.

 Ivar en ik staan persoonlijk garant dat het geld op de juiste bestemming terecht komt.

Afsluitend; Xi in Peking en Poetin in Moskou moeten zich een kriek hebben gelachen bij de show van Biden en Trump, leiders van een wereldmacht onwaardig!

Het is zover, vandaag gaat de Luim goedgeluimd aan twee zorgeloze vakantieweken beginnen. Je weet dat je dan nog enige taken moet voltooien om mensen niet teleur te stellen. En hoe je het ook wendt of keert, de actualiteit is nooit ver weg. Met de enorme kinderellende in Gaza en Oekraïne op mijn netvlies, reikte Astrid me gisteren een formulier aan met het verzoek om dat in de planning spreadsheet te verwerken. In mijn takenpakket als CBO (Chief Baby Officer) is dat mijn voornaamste verantwoordelijkheid. Vol trots presenteer ik dan ook mijn visitekaartje aan mensen die een kind verwachten:

Wanneer ik de verwachte geboortedatum zie, weet ik wat mij te doen staat: spreadsheet 2025 aanmaken. En daar zit ik dan, 7 juni 2024, aan mijn computer om de naam van een zwangere moeder in te toetsen die volgend jaar januari een kind verwacht. Optimist als ik ben, betekent dat echte hoop, ik kan het niet helpen. Misschien gaat dit kindje de anti Trump/Wilders worden, wie weet? Voor nu kunnen we alleen maar hopen dat er een STOP komt aan al dat nutteloze uitroeien, hoewel we weten dat ook deze hoop een flinke portie uitgestelde teleurstelling met zich meebrengt. Maar goed, welgemoed vertrekken Astrid en ik vanmiddag richting Noorwegen vanuit Rotterdam. Aangezien zoon Bo-Peter thuis samen met Tinley de scepter gaat zwaaien, heeft Astrid hem alle fijne kneepjes van onze nieuwe aanwinst bijgebracht:

 

Begeleid door loods Zwaan, onder toeziend oog van bodyguard Tinley, zet de ………. koers naar de Loosdrechtse Plassen. Juist; ……… betekent dat we nog over de naam van ons nieuwe bezit twijfelen. ‘Afternoon Delight’ heeft momenteel de voorkeur. Hebben jullie suggesties? We vernemen het graag voordat we 22 juni weer voet aan wal zetten. Twee weken geen Luim dus, maar wellicht wel wat updates wanneer mijn dikke duimen zinnige woorden uit mijn iPhone kunnen persen. Anders maar wat oude koeien uit de sloot halen. Famous last words: hopelijk hoeven we aan boord niet de EK wedstrijden van Nederland te missen. Nou ja ‘we’, ik bedoel ‘ik’. Indien niet, dan blijft het toch vrede tussen Astrid en mij, het resultaat van (bijna) 37 jaar huwelijk. Het kan dus wel!

Op voorhand wist ik dat de afgelopen week er een zou worden van ‘memories are made of this’. Maar dat verleden en toekomst zo verweven zouden zijn in één ingenieus geprogrammeerde summit, daar had ik geen benul van. Net zo min als van het gegeven dat ik tijdens de opening van de summit in het zonnetje gezet zou worden door de grote man achter dit spektakel; Alex Broekman:

Aangezien de stap naar boven wat groot was voor m’n klutsknieën, ben ik er maar bij gaan zitten. Hoe ik Alex in 2013 op het consulaat in San Francisco heb leren kennen, laat ik hem in z’n eigen woorden vertellen: https://misterawesome.nl/life-after-startup-the-value-of-slow-connections/ Even tussendoor, toen Astrid deze foto zag zei ze, ‘waarom heb je die rare pet niet afgedaan’? Ik: ‘je weet wat de dermatoloog zei, wanneer er sprake is van een zonnetje, pet op’. Daar nam ze geen genoegen mee, en waar is waar, ik stond gewoon argeloos tussen de menigte (van fijne mensen). Afijn, ik zit dus daar, en omdat Alex Sparta ook bij mijn introductie had genoemd, begon ik spontaan ‘Rood Wit is onze glorie’ te zingen, waarna ik in het kort vertelde hoe ik Alex had leren kennen en uiteraard hoe trots ik was op wat er die dag te gebeuren stond. Nu ben ik nooit te weten gekomen of Alex de microfoon uit m’n hand wilde grissen of dat hij in de lach schoot. Maar goed, de verfrissende formule waarbij Superconnectors tegen elkaar opbieden wie het beste een (jong) bedrijf voort kan helpen in de vaart der volken, werkt. Superconnectors willen daadwerkelijk op z’n Amerikaans ‘teruggeven’. Dat er veel aanwezigen zouden zijn die ik eerder in Californië had ontmoet, wist ik, maar het respect en de warmte waar over en weer sprake van was, was in één woord hartverwarmend. Te veel namen om op te noemen, dus noem ik behalve Alex niemand uit angst er een te vergeten. Waarom Alex? Enerzijds omdat hij het meest het spotlight verdient, en anderzijds omdat hij sinds Groningen vorig jaar beschouwd mag worden als mijn evenementen mantelzorger. Nog iets; ook het grote aantal vrouwen mag genoemd worden, alsmede hun van belang zijnde inbreng.

In het segment dat ik bijwoonde ‘access to market’, werden twee van de drie ereplaatsen door energieke vrouwen ingenomen. Nr. 1, Mathys van Abbe, vertelde in het interview niet dat hij zowel in 2011 als 2013 ons bezocht had in San Francisco. Werd daar de basis gelegd voor zijn afgetekende overwinning? Overigens, over afgetekend gesproken, geheel rechts de energieke, taalsoepele moderator Maarten Reijgersberg. Kortom; een geweldig evenement en wil je er op een of andere manier onderdeel van uitmaken; bezoek www.superconnectors.io Heel eerlijk wat was er deze week veel om over te schrijven; de paus en homo’s, Schoof, Olij, rellen bij FC Utrecht, en ga zo maar door. Omwille van de lengte van de Luim beperk ik me tot een ander evenement waarbij twee ‘power women’ de show gestolen hebben. Het evenement werd georganiseerd door de ROM, de ontwikkelingsmaatschappij van Utrecht, geleid door de dynamische leidsman, directeur Arjan van den Born.

Eva de Mol benoemde al de belangrijke topics waar een startup/scale-up mee te maken heeft, inclusief de risico’s. Haar studie bij UC Berkeley gaf haar ook veel inzicht in de Amerikaanse VC wereld, alsmede de risico’s die men daar durft te nemen, hetgeen in ons kikkerlandje niet bepaald ‘bon ton’ is. Heel verfrissend, vooral met het oog op de soms nogal gladde praat dat volgde. Geen gladde praat van Annemarie Jorritsma, die met haar interactieve reflectie op het geheel de zaal nogal eens aan het lachen kreeg. Na afloop sprak ik haar over haar bezoek aan Ex’pression College en onze investeerder Eckart Wintzen. Zij was indertijd burgemeester van Almere en werd vergezeld door Job Cohen, op dat moment burgemeester van Amsterdam, die de stellige wens had om een school als Ex’pression in Amsterdam te starten.

Zowel Annemarie als Job hebben deze foto op de schoorsteenmantel staan. Aan één herinnering uit die tijd barstte Annemarie wederom in schaterlachen uit. ’s Avonds, we schrijven 18 mei 2005, vond de officiële opening plaats van de Supperclub in San Francisco, het restaurant waar je o.a. in een bed dineren kon, oorspronkelijk gestart in Amsterdam. Cohen had als verrassing een Amsterdammertje meegebracht en wegens zijn onhandige manier van uitpakken (gebruik je verbeelding) en de triple X, dacht men dat het een fallus was. Hilariteit alom. Grappig genoeg kwam er als afsluiting van de week nog een element bij toen Jos Kuijer bij ons een hapje kwam eten. Annemarie is deelnemer geweest van Sterrenslag, het TV programma dat door Jos gepresenteerd werd, ook daar liet ze van zich spreken! Kortom; wat een week. Echter, zondagmorgen sloeg alles toen zoon Bo-Peter na vier pogingen vanuit Guatemala via Houston en New York alsnog op Schiphol aankwam. Een gelukkiger moeder kon die dag niet gevonden worden. Eind goed al goed!

Met verwondering heb ik de afgelopen maanden de dames en heren van de politieke partijen gade geslagen die zich in allerlei bochten wrongen om eerder gedane uitspraken in een ander daglicht te plaatsen. Zoals mijn moeder zaliger (1998) placht te zeggen; ‘ze zijn zo glibberig als palingen in een emmer snot’. Wijze vrouw. En dan Wilders, die inmiddels een ijskast vol met ‘geparkeerde’ verkiezingsbeloften heeft, daar past maar één gezegde bij: ‘als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen’. Want, die ijskast gaat weer open zodra Wilders aan de macht is, en dan valt al dat nare ultra rechtse gedachtengoed als een bedwelmende, vochtige winterdeken over ons heen. Moet ik zeggen dat ik deze vergelijkende prent toch wel het leukst vond:

‘Flodder for thought!’. Tot zover het politieke nieuws, nu terug naar ons reguliere programma. Hamvraag: waar hangen de vijf zonen uit? Twee veilig in NL (Rick en Liesbeth gisteren nog voor een bakkie bij ons), één veilig in Sacramento (CA), één op vakantie in Ghana en Bo-Peter probeert ‘wanhopig’ om vanuit Guatemala naar NL te komen. Inmiddels is hij via Houston in New York aanbeland. Reizend op een soort van companion ticket, is hij een van de eersten die van de stand-by lijst geknikkerd wordt wanneer vrije plaatsen verdeeld worden, waarbij mensen met een volledig betaald ticket voorrang hebben. Dus hopen we hem morgen op Schiphol op te kunnen halen, de vierde poging alweer. Na 8 maanden met name in Azië doorgebracht te hebben, dient het ‘kind’ zich thuis te melden, Astrid heeft niet voor niets versieringen aangebracht! Ivar en vriendin Arielle hebben zich ondergedompeld in een supervakantie in Ghana. Een high school vriend van Ivar is hun anker daar, hetgeen het reilen en zeilen ter plekke een stuk eenvoudiger heeft gemaakt. Onderstaand een plaatje van het gelukkige duo met vredig grazende olifanten op de achtergrond.

Inmiddels heeft Ivar ook een potje gevoetbald met de lokale dorpsspelers en Arielle een dansje opgevoerd met wat aandoenlijke meisjes. En ze hebben nog wat aantrekkelijke zaken voor de boeg; genieten dus. Moeten we het nog over Sparta hebben? Broer Rob en ik hebben ons de tandjes geërgerd aan het risicovolle spel van onze Spartanen. Dat moest fout gaan, dat kon een kind zien. Het verlies tegen Utrecht voelde toch wel als een soort van hete luchtballon die doorgeprikt werd. Mooi seizoen geweest, jammerlijk einde. Maar, volgend seizoen zijn we er weer bij! Het blijft toch je cluppie. Eigenlijk is er maar één vurige wens die we momenteel koesteren; gaat het nog zomers worden? Nu hebben we een nieuwe sloep en hebben we er praktisch amper mee kunnen varen. Maar ja, dan bekruipen gedachten je over Gaza en Oekraïne, en al die andere brandhaarden in de wereld, en dan zinkt het in: wat hebben we het toch goed!

Allereerst: vandaag is het precies 8 jaar geleden dat ik officieel mijn rentree in de Lage Landen maakte. Astrid was een paar weken ervoor uit San Francisco afgereisd om als kwartiermeester onze watervilla uiterst comfortabel bewoonbaar te maken. Geslaagd! Toen dwaalden mijn gedachten af naar 18 mei 1974, het jaar dat ik begonnen ben om mijn agenda’s te bewaren.

1974, het jaar van mijn persoonlijke tophit Gigi L’Amoroso van Dalida. Pronkt nog steeds in mijn jukebox. Wat gebeurde er die dag, volgens mijn agenda, exact 50 jaar geleden? Schoonzus Nel bereikte de liefelijke leeftijd van 28 jaar. Ik was werkzaam als divisie manager bij softwarehouse Holland International Computer Services, opgericht door Joep Toth, en had die dag (dinsdag) om 9 uur een afspraak bij Elsevier in Amsterdam met de heer Draper. Tevens had hardware leverancier Datapoint me verzocht de rest van de dag vrij te houden voor een prospect in Emmeloord. Toen reeds hadden we de slogan ‘software makes hardware happen’. Om heel eerlijk te zijn, ben ik met het bewaren begonnen toen ik mezelf confronteerde met een ontkenning mijnerzijds, die later, volgens mijn eigen notities, onjuist bleek te zijn. Derhalve meer vastlegging ter controle van mezelf. Dat ik dat 50 jaar zou volhouden, verraste mij ook, achteraf. Maar goed, ben ik even een kleine twee weken in Californië, gebeurt er van alles en nog wat. Even door elkaar gehusseld; Sparta won uit met 1-0 bij Utrecht (ongehoord) en stelde nacompetitie veilig. Na het verlengen van mijn seizoenkaart, kreeg ik de volgende bevestiging van Sparta:

Daar word je toch vrolijk van! Morgen de laatste wedstrijd van het seizoen, tegen Heerenveen, met broer Rob natuurlijk, en afscheid nemen van onze trouwe mede supporters in De Bosselaar. Tenzij……Sparta Europapa ingaat. En, cameravrouwen krijgen bij ons ruim baan. Vervolgens werd de natte droom van Wilders bewaarheid, hij kon op de valreep een coalitie aankondigen van PVV, BBB, VVD en NSC. Helaas (voor hem) mocht hij geen MP’tje spelen. In de wandelgangen wervelde de naam Plasterk als de ‘beoogde’. Die stuurde vervolgens een ingezonden brief naar De Telegraaf (werd gelijk geplaatst!) om storing tussen hem en Omtzigt van de lijn te halen.

Dat lijkt geen goed idee, want er speelt nog heel wat meer. Plasterk wil zo graag MP worden, dat meer ‘kiss ass’ van hem verwacht mag worden, hoewel je met zo’n bezoedeld blazoen beter vrijwillig afstand kan doen voordat er nog meer lijken uit de kast komen vallen. Dan valt mijn oog op een onroerend goed ‘te koop’ artikel in de Gooi- en Eemlander:

Te koop: appartement zonder berging, want het wás de berging

Het interieur van de voormalige berging. De bank is tevens het bed.© Foto Funda

Sam van Opbergen

Woensdag 15 mei 2024 om 10:16

Gezien de huidige staat van de woningmarkt klinkt 129.750 euro voor een woning in Haarlem niet als veel geld. Toch is de oppervlakte die je daar voor krijgt aan de Spaarndamseweg niet om over naar huis te schrijven: 14 vierkante meter. Voor een voormalige berging.

Niet zo gek dat onze jeugd moord en brand schreeuwt over het huidige huizenbeleid. Hoop, lef en trots dus, volgens Wilders. Even dacht ik aan onze naaste familie, waar we al die vakjes aangekruist hebben. Onderstaande foto van ons gezin, door Astrid als blow-up geproduceerd, is bijvangst van het huwelijk van mijn oudste zoon Rick met zijn Liesbeth, 29 december vorig jaar. Een waar spektakel, en ik kon tevreden constateren dat alle directe nazaten aanwezig waren die eraan voldoen.

Kalender technisch was de trip naar Californië het beginpunt, en ik kan niet weergeven hoezeer ik verwend ben. Van de netto 10 dagen namen Kaj en Michelle het leeuwendeel voor hun rekening en wat hebben we, al dan niet één op één, niet gedaan. Afgevinkt: honkbalwedstrijd, poolgames, wijnproeven, bioscoop, yahtzee, 31, familie Michelle, inclusief diner, goede gesprekken en wat van dies meer zij. Een ‘staatsiefoto’ waardig:

Michelle en Kaj na de wijnproeverij bij Lewis Grace in Placerville. Aanrader. Terwijl Kaj z’n brandweerplicht vervulde, bracht ik twee volle dagen en nachten door bij ‘best friend and pen pall’ Fred van Buiten en diens gade Maria. Een warm bad. Fred had -natuurlijk- de traditionele jaarlijkse poolgame georganiseerd, waarbij hij nipt ten onder ging (dapper gestreden). Lunches georganiseerd met makkers Marnix, Paul en Maarten, en een déja vu toer over de Golden Gate Bridge. BBQ als onderdeel van en, zo lief, studerende kinderen Annamarie en Bastiaan kwamen over van hun resp. universiteiten om ‘uncle’ Peter nog even gedag te zeggen. Zoals de Amerikanen zeggen: ‘priceless’. Onderstaande foto van Fred en Maria is niet vanuit ‘prison’ genomen, maar vanaf de Hoover Tower bij Stanford:

‘Hoop, lef en trots’, aldus Wilders. Voor hem is te hopen dat alvorens hij aan ‘lef’ en ‘trots’ toekomt, hij niet ten onder gaat aan een tegeltjes wijsheid: HOOP IS UITGESTELDE TELEURSTELLING.