Laanen's Luim

Inderdaad, grote gebeurtenissen werpen hun schaduw vooruit. Qatar zal ook na het WK de gemoederen nog hevig bezighouden. Ik ben zo vrij me voor het moment buiten de hypocritische beschouwingen te laten, maar verkneukelde me wel over een advertentie van BrewDog, de multinationale biebrouwer uit Schotland. Zich voorstellend als trotse Anti Sponsor van het WK, halen ze de twee via corruptie tot stand gekomen WK’s erbij (Rusland en Qatar) om vervolgens droogjes te vermelden dat ze niet af kunnen wachten tot het moment daar is dat Noord Korea gekozen wordt als WK locatie.

Meesterlijk! De volgende grote gebeurtenis is Kerstmis, ook al omdat ik Sinterklaas met paard en al even op stal heb gezet. Je moet Astrid heten om een advertentie uit het Amerikaanse Target op te pikken waar een Kerst Tinley aangeprezen wordt. Vervolgens werd zoon Kaj in Sacramento in stelling gebracht om het pronkstuk te kopen, waarna Astrid het tijdens onze laatste trip zorgvuldig in een harde koffer ‘propte’ en via Mexico naar huis bracht. En voilà, ze kon niet wachten om Tinley’s evenbeeld ver voor Kerst te laten ‘shinen’:

Tegen een kleine vergoeding (mag ook een botje zijn) zijn beide Tinleys bereid zich met de gulle gever in een selfie vast te laten leggen. Even een wetenswaardigheidje; zowel bij Vitesse-Sparta als Ajax-Vitesse vielen er vier doelpunten. Wel lief dat Ajax ze in de sfeer van Sinterklaas deelde met Vitesse. Foei Sparta om Vitesse in hun eigen huis zo voor schut te zetten. Gisteren was het andere koek tegen FC Twente. Met Tukkerfamilie van schoonzus Mariette togen we om 16.00 Kasteelwaarts vanaf ontmoetings- en soms plaspunt De Meern. We besloten zo vroeg op pad te gaan om de drukte te ontlopen en eerst een hapje in Rotterdam te gaan eten bij Loos, een traditioneel Rotterdams begrip. Jaarlijkse traditie dus, broer Rob en ik gaan 23 april naar Enschede wanneer Sparta daar z’n kunsten vertoont, en brengen daar dan ook de nacht door. Wel heb ik het idee dat Rob en ik beter tegen ons verlies kunnen dan…….. Hier stop ik even om op een heel ander chapiter te belanden. Een trouwe lezer die wat achterliep, qua Luimen dan, merkte op dat er hier en daar een gat in opeenvolgende weken zat. Ja, dat klopt, er zijn nu eenmaal mensen die niet doorhebben wanneer het om satire gaat, en niet direct over hullie. Groot bezwaar? Dan ga ik niet eens meer in discussie maar verwijder ik de Luim. De meeste van mijn trouwe lezers hebben het dan al gelezen en voor mij is de lol eraf. Hoe kwam ik daar ook alweer op? Oh ja, verlies van FC Twente en daar tegen kunnen. Welnu, gisteren was dat niet aan de orde, op een uitverkocht sfeervol Kasteel werden de punten in een vrij rommelige wedstrijd gedeeld. Ook Peter en Marte, na een lange dag Enschede-Culemborg-Rotterdam, konden zich daar in vinden. Rob en ik hebben dit keer onze broederfoto laten maken:

Doen we niet meer, te zoet, volgend jaar weer selfie van de rauwe werkelijkheid. Het meest saillante detail overigens was de maker van het doelpunt van Twente: Sem Steijn, nota bene de zoon van onze coach! Ik ga ervan uit dat het gedonderd heeft in huize Steijn en dat Sems zakgeld dit weekend ingehouden is. Zou ik bijna nog de selectie van Louis van Gaal vergeten. Laat ik kort zijn, wanneer hij daar ver mee komt, dan is hij een echte tovenaar. Mocht ik sommige keuzes/afvallers niet begrijpen, dan is de keuze van Kenneth Taylor het meest onbegrijpelijk, die speelt de laatste tijd als een natte krant, totaal uit vorm. Zal me benieuwen of deze godenzoon slaagt. Maar goed, de bal is rond, hetgeen betekent dat de komende 6 weken in Qatar alles rechtgezet kan worden wat daar fout is. Uiteraard moeten alle goden van alle religies dan wel samenwerken. Maar ook dat kerstmis daadwerkelijk het feest van de vrede wordt. Wat dat betreft voel ik me met Udo Jürgens verwant:

Ja, de harde Sparta kern begreep er niets van; ‘hoe kan je nou een wedstrijd van Sparta verkwanselen voor een Bluesband?!’ Dat is zo’n moment dat je wartaal uit gaat slaan…..eh….dat-ie nog niet vaststond aan het begin van het seizoen met het oog op Qatar, en dat er verkeerde Jumbo bouwvakkers in het spel waren, maar niet te vergeten de 50 oranje supporters die positief gratis naar het WK mogen, zolang ze maar niet over enge dingen schrijven. Ik geef het toe, bijeengeraapte argumenten. Lang verhaal kort; vanuit Corfu zijn we in Heiloo terecht gekomen via Rolina Boekel, bestuurslid van de Cultuurkoepel. Zij, met haar man Lex, genoten evenals Astrid en ik van dit Griekse eiland, hoewel we daar in een spannend verhaal belandden. Deze zinsnede uit mijn Luim van 8 juli geeft wel aan dat we in eerste instantie hen nogal verdacht vonden: ‘Tijdens het afrekenen kwamen we er tot onze verbazing achter dat we gade werden geslagen door cyberexpert Lex B. en diens vrouw Rolina. Reden zij in de auto die ons steeds hinderlijk volgde?’ Dat bleek dus behoorlijk mee te vallen en uiteindelijk boekten we een concert van CCC Inc. op een zaterdagavond die in mijn elektronische agenda vrijstond. NIET DUS! Maar, zoals mijn moeder altijd stelde, de eerste afspraak geldt. En we hebben er geen spijt van gehad. Daar stonden 6 ras muzikanten op het toneel in een prachtig verbouwde kerk die de pannen van het dak speelden. Met een gemiddelde leeftijd van 75 jaar stonden ze maar liefs ruim twee uur de zaal van een flinke portie blues te voorzien.

Het plezier spatte eraf. Helemaal links op het wasbord Ernst Jansz, voormalig Doe Maar lieveling, die ooit voor duizenden gillende meisjes speelde, nu voor een zaal van 450 op z’n best. Ook Joost Belinfante, met petje en wit t-shirt, begeesterde de zaal, niet alleen met z’n vioolspel, maar ook met z’n geestige woordspelingen. Stiekempjes keek ik tussen het foto’s maken door naar Teletekst 818: ‘yes, Sparta heeft met 3-1 gewonnen’. De vreugde op mijn gezicht werd gezien als overgave aan de muziek. Astrid wist wel beter. Dank Rolina en Lex voor de warme ontvangst, nimmer zal ik nog een slecht woord over jullie schrijven (denk ik). Omdat dit weer een Luim dient te zijn van normale omvang, raas ik even door de week heen. Deze week twee heugelijke verjaardagen in de familie, Tinley 10 en Ivar 26. Astrid nam in bruine kroeg ’t Sluisje in Amsterdam Noord (gestoord), waar we van een verjaardag borrel en bitterballen genoten, een foto van Ivar en mij.

‘Spitting image’, noemen de Engelsen dat. Persoonlijk denk ik dat we een tweeling zijn, waarvan één eitje 50 jaar later is uitgekomen. Volgens Astrid heb ik wel meer rare ideeën, hoewel zij per ongeluk Ivars haar gemillimeterd had. Dat kwam de foto natuurlijk wel ten goede! Om de balans in evenwicht te brengen, onderstaand moeder en zoon:

Lief toch?! Uit San Francisco kwamen gisteren Bo-Peter en partner Tiphanie aan, die wat dagen bij ons doorbrengen en bij familie in Frankrijk (foto’s volgen). Dit weekend gaan ze o.a. per fiets Amsterdam doorkruisen om te bezien waar ze zich april 2024 willen vestigen. Uiteraard biedt Ivar de helpende hand. Goed gevoel, nu Kaj nog. Hey, dromen mag! In ieder geval hoop ik dat we met 4 van de 5 zonen (plus aanhang) 21 november een klein oranje feestje kunnen beleggen wanneer Nederland tegen Senegal het WK opent. ‘One Love’ zal het thema zijn van deze internationale multiraciale groep geliefden, en trots worden gedragen door de tienjarige Tinley:

Een goede nachtrust doet wonderen. Nog een goede dag San Francisco en morgen de vlucht naar San José del Cabo in Mexico. Kaj brengt ons naar Bo-Peter en Tiphanie in S.F. en onderweg gaan we Michelle bij haar oma in Pinole ophalen. Kaj is trots op z’n nieuwe auto, een Toyota Rav4 Hybrid, die hij aan heeft moeten schaffen nadat zijn allereerste auto, de Dodge Dart, een tweetal maanden geleden total loss werd gereden door een onachtzame chauffeur, die hem van achteren ramde. Gelukkig geen persoonlijk letsel, en nu een auto die veel voordeliger rijdt. Ook in de V.S. wordt steen en been geklaagd over de sterk gestegen benzineprijzen. Na een goed uur pikken we Michelle op en rijden door naar Kaj’s brandweerkazerne in South San Francisco, waar we gastvrij ontvangen worden door de shift supervisor. En ja hoor, Astrid kan het niet laten om met Kaj nog een keertje in de ambulance te poseren:

‘When in Rome’…… Na een hartelijk afscheid van de brandweerfamilie tuffen we in het trage verkeer naar het appartement van Bo-Peter en Tiphanie. Vanmiddag ontvangen we daar de enige gasten van deze trip, Maria en Fred van Buiten. Fred is m’n grote buddy in Californië en sinds onze ‘home coming’ in NL, 2016, wisselen we wekelijks onze bevindingen van die week uit. Zou als boek gepubliceerd kunnen worden, maar er zijn fragmenten……. De opmerkzame lezer zal onmiddellijk opmerken dat dit dezelfde Fred moet zijn die ik jaarlijks op de pooltable versloeg, tot….. Juist, dat is hem. Astrid had groots ingekocht en bereidde een mooie collage voor van heerlijke snacks terwijl de boys met aanhang zich anderszins vermaakten. Het werd weer het feest van de herkenning, waarbij menig anekdote de revue passeerde. Fred, die Bo-Peter en Tiphanie complimenteerde met hun prachtige appartement, was uiteindelijk het meest trots op het gegeven dat hij voor het eerst in z’n leven een pitbull durfde aan te halen:

Een Laanen pitbull, Sukie geheten, door Kaj en Michelle meegenomen, heeft ook hun DNA; warmte dus voor de echte vrienden. Moet ik wel zeggen dat het zich op de foto laat aanzien dat pitbull Sukie echt ontzag heeft voor Fred! Wetend dat je elkaar wederom vele maanden niet zal zien, is het afscheid van Fred en Maria enigszins weemoedig, maar wel getuigend van ware vriendschap. Om in stijl ons Bay Area bezoek af te sluiten, geven we ons zessen nog eenmaal over aan een paar potjes 31. Daarna werd het tijd om afscheid te nemen van Kaj en Michelle, een traantje wordt weggepinkt. Dinsdagmorgen afscheid van Tiphanie, hoewel we die nog in november zullen zien. Bo-Peter startte de ‘Peach’, laadde onze koffers in en bracht ons naar SFO, waar we met een Alaska vlucht naar Mexico zouden vertrekken. Niet alleen Schiphol dus, ook daar was behoorlijk sprake van chaos. Aangezien de ‘buitenlanders’ niet online konden inchecken, kwamen we in een optocht terecht met o.a. mensen die een vlucht gemist hadden, en met slechts twee balies open bewogen we voetje voor voetje voort. De beveiliging ging op zich vrij vlot, we werden als een kudde voortgedreven, dat wel. Maar m’n twee kunstknieën brachten merkwaardige piepgeluiden voort. Individuele check dus van mijn lichaam, maar daar werd, als gewoonlijk, ook niets gevaarlijks aangetroffen. Daarna liep alles op rolletjes, zo ook de kleine drie uur durende vlucht naar San José del Cabo. Na alle plichtplegingen moesten we eerst nog in de aankomsthal alle Mexicanen van ons afschudden die ons voor weinig dollars ‘waar dan ook’ heen wilden brengen voordat we ons eigen Solarisbusje bereikten. Het ritje was vermakelijk met de joviale Amerikanen Bob, Tammy, Jim en Linda. Voordat we het wisten stonden we in de lobby van resort Solaris, waar we als oude vrienden werden begroet; ‘welcome home amigos’. Nieuwsgierig naar de kamer die ze ons na het douchedeur incident toegezegd hadden, gingen we inchecken. Even een flashback:

Ja, dat zag er inderdaad uit als een ‘crime scene’, en dat bloed is van Astrid. Kamer 512 werd het, en gelijktijdig hadden ze ons ingeschreven voor het galadiner die avond. Okay, we gaan het zien. Welnu, het openen van de deur en de welkomstdrankjes gaven reeds een goede indicatie wat we de komende 9 dagen mochten verwachten:

Ja, ja, ik heb de foto van de flessen genomen na een initieel slokje ‘Jack’. Goede ruime kamer met fijn balkon. Tevredenheid alom. Na wat rustige uren maakten we ons gereed voor het gala, waar we aan een lege tafel voor 10 gezet werden. Daar bleef het bij, wij met z’n tweetjes. Isolatie? Nu was het wel zo dat de live muziek van de violist en de dame aan de harp dermate luid was dat een goed gesprek sowieso niet mogelijk zou zijn geweest. Witte wijn was van het gehalte azijn, dan maar rood, maar de soep was prima. Zo ook de kwaliteit van de ‘surf en turf’, zij het dat het op z’n best lauw was. De dame, meisje eigenlijk, die ons bediende vond het ook jammer, zo te zien aan de uitdrukking op haar gezicht, maar deed er verder niets aan. Ons Spaans was ook niet toereikend, helaas. Echter, dit zijn kleine bultjes onderweg die we sinds dat we er komen (2005) met een korrel zout genomen hebben omdat we in de voortreffelijke restaurants voor de leden (socios) toch wel aan onze trekken komen. Zie hier Astrid smullen van mijn sterrenbeeld bij ons lievelingsrestaurant Marco Polo:

En zo begon voor ons een supervakantie, waarbij het merendeel van het personeel ons persoonlijk kwam verwelkomen, zo lang werken die daar al. Een goed teken. Heerlijk lange dagen met veel lezen, Astrid op het strand onder de palapa’s, ik veelal in mijn kantoor (moet van Dr. Tupker zoveel mogelijk uit de zon blijven):

Zo wist men mij ook te vinden: ‘Señor Laanen? Si, officina’. Met uitzicht op de kooplieden op het strand. Aan voedsel geen gebrek, veelal de dag afsluitend in de ‘sociosbar’, waar we met nieuwe vrienden kennismaakten. ‘Dolce far niente’, zeker weten. Op een ander werelddeel te weten komen dat Sparta met 3-1 van Emmen wint, werd gepast gevierd met een vino blanco. Astrid maakte een wandelingetje naar het dorp (mij te heet) en scoorde nog wat snuisterijen voor het thuisfront. Er wordt ons ook nog een carnavalesk galabal voorgeschoteld waar we kennismaken met een tweetal Amerikanen met een eigen wijngaard in Napa Valley. Hebben van de door hen meegebrachte chardonnay genoten. ‘Friends with benefits’. Bij de ‘sociosbar’ probeert een jeugdige Amerikaan uit Bakersville aan te pappen met Astrid. Ondanks dat ik vlak naast haar zit, doet hij z’n uiterste best om indruk op haar te maken. Uiteindelijk poeiert Astrid hem vakkundig af. Ik vond het wel geinig, is uiteindelijk een mooi compliment. De volgende dag komt die eikel naar me toe en vraagt waar ‘my wife’ is. Ik heb hem toen maar gezegd dat ze dacht dat hij nog in de ‘kid’s club’ was. Ach ja! Die dag is er een massage voor 2 voor de prijs van 1. Hollandser kan het niet, wij zijn erbij! En ik moet zeggen dat m’n lichaam na afloop jubelde. En dan komt Bo-Peter ons gezelschap houden. Hij heeft een bruiloft in Cabo San Lucas en het leek hem leuk om ons nog drie dagen gezelschap te houden. Het werk kon dat niet verhinderen, dat kan overal waar goed internet is. Het bewijs:

Relaxter kan het niet! ’s Anderendaags gaat hij met Astrid ziplinen, hetgeen ik aan me voorbij laat gaan, immers, reeds teveel levens van mijn negen opgebrand. Wel genoten van hun verhalen. Hoe je het ook wendt of keert, er breekt een laatste volle dag aan. Bo-Peter speelt nog een partijtje volleybal, vanuit mijn kantoor goed te volgen, en Astrid trekt nog een baantje in de ‘adultpool’.

Feestelijk slotdiner bij Marco Polo, ontroerend afscheid van maître Victor en hup, de laatste trip naar de ‘sociosbar’. Daar is het behoorlijk druk met Canadese ‘socios’, die al enigszins boven hun theewater zijn. De stemming is goed. Astrid wil zich voorbereiden (pakken) op de vlucht van morgen en besluit na twee drankjes naar de kamer te gaan. Inmiddels heeft Bo-Peter zich meester gemaakt van de muziekapparatuur. Eerst maar even wat Canadese artiesten lijkt ons het beste. De keus valt op Gordon Lightfoot en Bryan Adams. Dat slaat aan. Vervolgens gaat Bo-Peter muziek draaien die meer bij deze tijd past (dank u!) en de menigte komt echt in beweging. Zo ook bartender Alfonzo. Om 00.30 besluiten Bo-Peter en ik de Canadezen te verlaten, dit dreigt drank technisch behoorlijk uit de hand te lopen. Ik wil niet zeggen dat er tranen vloeien, maar wel deden ze hun uiterste best ons ter plekke te houden. Wij houden voet bij stuk en zoeken onze kamer op. Mooi geweest. Ja, en dan wacht de andere dag het busje om ons naar het vliegveld te brengen, de laatste dollars aan fooien wisselen van eigenaar en niet veel later gaan we aan boord van een Delta vlucht naar Salt Lake City. Daar hebben we een overstap naar Amsterdam (3 uur wachttijd) en dan zijn we aanbeland bij het begin van ’Terug van weggeweest-1’. Een ‘loop’ als je het mij vraagt. Volgende week weer een reguliere slanke Luim. Veel plezier van het weekend (SP-AR-TA).

Omdat we slechts 4,5 dag in de Bay Area zouden zijn, en die tijd eigenlijk zo goed mogelijk willen besteden met onze jongens en aanhang, hebben we onze komst zorgvuldig privé gehouden. We houden van te veel mensen die we niet willen kwetsen, en die wellicht het idee zouden kunnen krijgen dat we hen niet willen ontmoeten. Goed, dat is van mijn hart. Met z’n viertjes in de Toyota Yaris Hybrid, vanwege de kleur ‘Peach’ gedoopt, op weg naar Kaj en Michelle in Sacramento. Even na de Bay Bridge passeren we de afslag Berkeley/Emeryville, een afslag die ik honderden malen genomen heb om dan na zo’n 200 meter bij Ex’pression aan te komen, waar de pers al heel snel liefdevol over schreef:

Nu is de afslag bezaaid met tenten waar daklozen een onderkomen hebben gevonden. Even terug naar wat ik nog steeds barbaars vind, onze aansprekende ‘wall of fame’ is door AES vernietigd. AES is de partij die Ex’pression voor een grijpstuiver (zelfs ettelijke miljoenen durf ik zo te noemen) heeft overgenomen. Dé muur waarop studenten, staf en beroemde artiesten als Bon Jovi, Train, Jack Johnson en Alan Parsons hun handtekening achterlieten.

Links Marc Bode, student van het eerste uur, rechts Alan Parsons.

AES, in de wandelgangen als diplomafabriek bestempeld, had geen boodschap aan historie, zelfs niet aan de Oscar winnaar die eruit voortgekomen is. Wat had het anders kunnen lopen, weten de lezers van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. In ieder geval zou onze durfinvesteerder wijlen Eckart Wintzen zich in z’n urn omgedraaid hebben. Dieper in Contra Costa County aanbeland, is het Astrid die Memory Lane aandoet. Hier heeft ze bij haar afscheid van AMR in 2016, met collega paramedic Kaj in de ambulance, haar laatste rit gemaakt.

Leuker kan het toch niet, moeder en zoon die later in de ambulance luidkeels ‘een beetje verliefd’ van André Hazes eruit zouden persen. Terug naar de realiteit, de skyline van Sacramento komt in zicht en Bo-Peter geeft aan dat de temperatuur nu al naar 30 graden kruipt. Behendig manoeuvreert hij ons naar Kaj’s trots, de mooie alleenstaande woning die hij met Michelle bijna twee jaar geleden gekocht heeft. Op z’n Amerikaans; met zwembad. Kaj moet bij de deur gestaan hebben, zodra Bo-Peter de ‘Peach’ geparkeerd heeft, komt hij met een lach van oor tot oor ons begroeten. Echte liefde! Michelle is zich nog even aan het verfraaien bij de nagelboer, mijn interpretatie van de manicure, omdat we vandaag tevens haar 29^e verjaardag vieren. Haar ouders sluiten wat later aan. Het wordt een typisch Amerikaanse verjaardag viering, zodra schoonouders David en Cindy gearriveerd zijn. In gezelschap van hun dochter Julie en kleinzoon Nathan, begeven we ons naar een mega outdoor Pizza tent. Bestellen met QR code en ieder voor zich. Daar moeten we nog steeds aan wennen, ondanks dat we er 18 jaar gewoond hebben. De schoonouders, ‘in-laws’ dus, hebben wel een machtig mooie taart meegenomen, die we later op de dag bij het zwembad nuttigen. Nadat ze vertrokken zijn, besluiten we de avond met een potje……inderdaad, thirty-one voor Michelle, en voor Tiphanie trente-et-une. Of we onze talen spreken! Voordat we de nacht ingaan klinkt nog menigmaal het eindsignaal voor 31; carbid! Zondag moeten we redelijk vroeg op pad, nou ja 10.30, omdat Kaj voor ons 12 kilometer ‘railroad biking’ had gearrangeerd. Ja hoor, fietsen op de rails van een hopelijk niet meer in gebruik zijnde spoorbaan. En we gingen wonderbaarlijk snel, met snelheden oplopend tot tegen de 50 kilometer.

De jongeren gingen daar nog knap overheen, maar eerlijk is eerlijk, Astrid nam bij ons het leeuwendeel van het trapwerk voor haar rekening. Oh ja, een elektro motortje nam ook bij tijd en wijle over, maar dat mocht geen naam hebben. Na dit inspannende evenement werd het tijd voor een ontspannende lunch aan het water, en dat kan je aan Kaj overlaten. Aan de Sacramento River had hij een plek voor zes gereserveerd bij Alamar Marina, waar het retedruk was.

Maar niet voor ons (vette grijnslach). Even op Tiphanie’s t-shirt letten: ‘Life is sweeter with Bo-Peter’, is dat lief of wat?! Ik mag wel zeggen dat we uitgebreid gelunched hebben, dus toe waren aan wat uitbuiken bij het zwembad van Kaj en Michelle, hetgeen ons moeiteloos afging. Voordat Bo-Peter en Tiphanie de weg terug naar San Francisco in zouden slaan, stonden ze erop nog wat spelletjes 31 te doen, hetgeen we mokkend aanvaarden. De nacht kwam als een welkome vriend; heerlijk geslapen.

Laatste aflevering (zaterdag): terug naar San Francisco en de Mexico trip.

Wanneer komt dat nog voor? Je vertrekt uit Mexico (San Jose del Cabo) om in de V.S. (Salt Lake City) een tussenstop van drie uur te maken, om exact op de geplande tijd, na 5 uur aan de grond en 11,5 uur in de lucht, op Schiphol aan te komen. We schrijven 15 oktober, 14.25. Broer Rob, u weet wel, die van Sparta, staat reeds aan de andere kant van het glas op ons te wachten. Nu de bagage nog even en we gaan onderweg naar ‘home, sweet home’. Dat is te zeggen, na een uur wachten verschijnt er een koffertje op het scherm boven de bagageband ten teken dat de koffers eraan komen. Vreugde alom. Helaas, het betekent dat de koffers inmiddels uit het vliegtuig (dreamliner) geladen zijn, zo meldt ons een grondstewardess. En yes, na nog een klein uur verschijnen de koffers, die door Astrid met kracht van de band verwijderd worden. Je bent inmiddels voor wat betreft Schiphol al zover dat je blij bent wanneer de koffers daadwerkelijk aankomen. We vallen Rob in de armen en gaan huiswaarts. Het gaat erop lijken dat een perfecte vakantie toch nog een zwart randje krijgt. Nee, niet vanwege de koffers, maar omdat die zaterdag de moeder van zwager Aldert op 79-jarige leeftijd is overleden, alsmede Patrick de Zeeuw, vader des vaderlands voor vele honderden startups. Hij mocht slechts 54 jaar worden. R.I.P.

Patrick de Zeeuw 1968-2022

Hoe het begon: stipt om 07.00 bracht buurvrouw Jolanda ons 29 september deftig met de Porsche naar Schiphol. Ruim op tijd ter plekke. Ons vertrek naar San Francisco kon na redelijk snel inchecken van de bagage niet meer fout gaan. Ruim op tijd ook aan boord, dus vooruit met de geit (zwaan?). Maar nee, toch vertraging. Dit keer niet vanwege beveiliging of bagage afhandeling, maar omdat er geen ‘push off’ voertuig ter beschikking was. Vijf kwartier later dan gepland vertrokken we alsnog om uiteindelijk redelijk op tijd (windvoordeel) in San Francisco aan te komen, waar Bo-Peter ons met een ‘big smile’ opwachtte. Net Cool Blue! Als de sodemieter via de nog steeds slecht onderhouden highway 101 naar het mooie appartement in San Francisco, waar Tiphanie ons opwachtte met een der betere chardonnays; La Crema.

Nou, dan wil je wel wakker blijven, weg met de jetlag. Om er zeker van te zijn dat we nog wakker zouden zijn, hadden ze een Japans restaurant gereserveerd om 18.00. En nu de waarschuwing voor iedereen die San Francisco aan gaat doen, zowel privé als zakelijk, de prijs die je ziet, is niet de prijs die uiteindelijk berekend wordt. In dit geval stond onderaan dat de prijs van het gerecht ($30) vermeerderd zou worden met gratuity (fooi ad 20%) en stadsbelastingen (circa 16%), hetgeen betekent dat je dus voor dit hapje zo’n $41 neertelt. Lust u nog peultjes?!Fooi was vroeger tussen de 15 en 20%, indien je tevreden was, nu dus verplicht. Is niet overal zo, maar pas op! Zeker nu de dollar circa €1,04 waard is. Na wat potjes 31 gespeeld te hebben, kropen we dik tevreden ons mandje in. Vrijdag moet Tiphanie aan de (Dropbox) bak en togen Bo-Peter, Astrid en ik met een dekentje en wijn naar een gratis bluegrass festival in het Golden Gate Park. Geweldige atmosfeer, mooie vogels in zonderlinge kledij en 3 podia, waarbij wij kozen voor het bijwonen van het concert van de Rainbowgirls. Dekentje gespreid, wijntje ingeschonken en genieten maar. En dat deed het nobele trio!

De girls deden een geweldige show, politiek getint, maar hey, dit is San Francisco, niet bepaald een Trump bastion. Nadat het applaus weg geklaterd was, rolde de San Francisco ‘fog’ in, hetgeen betekent dat het kil wordt. Na nog wat rondgescharreld te hebben, keerden we huiswaarts waar Tiphanie de raclette reeds op scherp had gezet. Smullen met kaas dus. Wederom dient het potje kaarten dat 31 heet als slot activiteit van de avond. “Carbid” kraait Bo-Peter terwijl hij triomfantelijk z’n drie kaarten op tafel smijt. ‘Carbid’ is het woord dat z’n veel te vroeg overleden Opa Toon (2008) gebruikte om aan te tonen dat hij 31 in z’n handen had. Ter zijner nagedachtenis leeft het eeuwig voort.

Volgende aflevering (een dezer dagen): de weg naar Sacramento.

Life ain’t easy for a boy named Luim!

Volgende dikke Luim 22 oktober a.s. tenzij er iets heel dringends plaatsvindt, en dat kan altijd!

Terwijl ik met Astrid meekeek naar het TV programma ‘Handen aan de couveuse’, dwaalden mijn gedachten naar 11 maart 1982, de geboorte van mijn zoon Eric. Het plaatselijke ziekenhuis in Woerden, waar hij met moeder Elly in allerijl met de ambulance vervoerd werd, was de plek waar het zich afspeelde. In mijn simpele medische taalgebruik; de moederkoek brokkelde af, hetgeen ras het einde kan betekenen van een veelbelovend leven. Eric werd, zoals dat heet, met de tang gehaald, hetgeen niet alleen een hoofd als een ei opleverde, maar ook de gang naar de couveuse.

Hier moet ik iets gemompeld hebben van ‘je kan het, je haalt het’. Meer hierover verderop. In ieder geval, ik herkende de spanning van die onzekere ouders op de buis. Je kunt natuurlijk als vers geborene niet in de toekomst kijken, maar achteraf er wel duiding aan geven. Laat ik met de mijne beginnen. Het moet ergens begin oktober 1945 zijn geweest dat mijn zaadcel met een straatlengte voorsprong won:

Koos en Jo, mijn ouders, moeten dermate hersteld zijn van WOII en twee ter wereld gebrachte oorlogskinderen (Hans 1941 en Aad 1943), dat ze weer aan de bak konden. Wellicht werd ik verwekt bij de tonen van de grootste hit van dat jaar: ‘Er hangt een paardenhoofdstel aan de muur’ van de Rotterdamse Kilima Hawaiians. Afijn, 3 juli 1946 was het zover, ruim 9 pond zwaar (wat nou hongerwinter?!) floepte ik eruit. Volgens mijn moeder was ik de zwaarste van de zaal, hetgeen me op dag 1 van mijn bestaan reeds mijn eerste oorkonde opleverde, een vaantje. Strebertje dus. Eigenlijk heb ik geen idee hoe mijn broers Hans, een kleine vijf jaar ouder, en Aad, die twee dagen later drie werd, daar tegenaan keken. Heb ik Aad z’n verjaardag verpest tot de dag van vandaag, en leverde dat irritaties op? Wie het weet mag het zeggen. Ter verhoging van de feestvreugde besloot mijn vader dat ik naar hem vernoemd zou worden: Jacobus, Petrus, Johannes. Klinkt ook goed als een kreet van vreugde; ‘JiPpieJee’. Gelukkig hadden ze wel het besef, of vonden ze het onhandig om 2 x Koos in huis te hebben, om me Peter te noemen, hoewel dit later ook weer verwarring bracht. Aangezien dit te maken heeft met nine-eleven (2001) een beetje te vroeg om hierover uit te wijden. Baby Peter groeide voorspoedig. Klaarblijkelijk zodanig dat m’n fysieke groei geen gelijke tred hield met m’n geestelijke groei, hetgeen m’n moeder menigmaal deed verzuchten dat ik bepaald niet het zwarte garen had uitgevonden. Net zo min overigens als het buskruit. Daarnaast scheen ik nogal druk te zijn, maar het etiket ADHD bestond nog niet. Af en toe dreef ik haar tot wanhoop met mijn gedrag, hetgeen door Peter van Straaten bij toeval op een van mijn verjaardagen geïllustreerd werd:

Zo liep ik voor de grap terwijl we boodschappen deden. Ter mijner verdediging; iPads e.d. ter afleiding bestonden nog niet, wel kon je een lel voor je kop krijgen. Maar gaandeweg nam ik de lagere school serieus, stortte me op boeken, en kwam het allemaal goed.

Zoals je kunt zien kijk ik daar zelf met tevredenheid op terug, halverwege het spannende pad van mijn leven. Meer? Helaas betaalde ik daar begin dit jaar een serieuze prijs voor toen ik ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ moest onderbreken. Ja, ik kan het voortzetten, maar de waarheid wordt soms duur betaald. Ik ben zoekende. Oh ja, Eric heeft een perfect ronde schedel gekregen en liet zich onlangs bij ons verwennen door Astrid, vergezeld met z’n mooie gade en prachtige kinderen, m’n kleindochter van 1 en kleinzoon van 4. Mooi toch dat niets onmogelijk is?! Door de lengte van deze blog kon ik helaas geen aandacht besteden aan Poetin’s loverboy Baudet en draaikont Rutte, maar vooral spijt het me dat ik niet meer licht kan schijnen op de prachtige zevende plaats van Sparta. Daarom nog één maal genieten van de Sparta Marsch! https://youtu.be/XxbmlPSOVn8 

Na de billenkoek geserveerd tijdens Feyenoord-Sparta, waar twee van onze betrouwbaarste spelers (doelman Olij en verdediger Vriends) ongelooflijk blunderden, was het goed om later te bedenken dat het nog erger kan (Sturm Graz), maar ook dat Astrid en ik een aantal dagen Luxemburg voor de boeg hadden. En dan denk je, wat kan er in dat rustige Groothertogdom je nou echt verbazen? Welnu, alvorens via allerlei kronkelweggetjes in Vianden aan te belanden, deden we Duitsland en België aan, zo meldde KPN. Tarieven ongewijzigd, dat wel. Daar zou een Amerikaan toch gek van worden, hoewel….. Herinner je deze film nog? ‘If it’s Tuesday, this must be Belgium’. Leuk liedje ook, gezongen door Bojoura. Maar dit terzijde. Aangekomen in Auberge de L’Our, gelegen aan de gelijknamige rivier, schrokken we ons drie slagen in de rondte bij het zien van, eh, laat ik het netjes zeggen, de oude meuk. Een joviale landgenoot zag onze onthutste blik en verzekerde ons dat de kamers omgekeerd evenredig waren qua meukvergelijking. En, niet te geloven, het klopte. Keurige de Luxe kamer. Opgelucht stalden we onze spulletjes en lieten ons vervolgens door de uitbaatster voorlichten hoe te voet de plaatselijke kabelbaan te bereiken, een ‘must’ meemaak evenement in Vianden. Een goede 300 meter verderop, wees ze aan. Na een goede 500 meter bergop, lichtelijk zwetend, althans ik, troffen we een aantal afdalende Nederlanders aan die ons monter vertelden dat de kabelbaan daar in ieder geval niet was. Vol goede moed daalden we af om in de buurt van onze Auberge tegen een bord aan te lopen waar een parkeerplaats voor bussen werd aangegeven bij de kabelbaan. Nu geen risico meer genomen en met de Nissan Note die weg ingeslagen. En jawel, alsof trompetgeschal ons begeleidde, daar was de kabelbaan! Ongeveer 300 meter van de Auberge, maar dan anders. En vervolgens kruisten we de vallei; ‘laughing like children’:

Dat is dus een regel uit een liedje van Elton John, ‘I guess that’s why they call it the blues’. Een dierbare herinnering aan kabelbanen en sneeuw in Oostenrijk. Ons doorzettingsvermogen bracht ons dus tot grote hoogte. En zo brak de tijd aan voor het avondeten. Tijd ook voor een lokale dis, een schnitzel of iets dergelijks. Terwijl we de hoofdgerechten bestudeerden, viel ons oog op een typisch Nederlands gerecht; de Dutch Combo. Proestend van het lachen las Astrid het voor:

‘Een ware cholesterolbom’, sprak ze met plechtige stem. Kroketten, bitterballen, frikandellen en kipnuggets, de Nederlandse keuken tentoongesteld in het buitenland. De avond even chic besloten met een glaasje Calvados. Het was goed slapen, dat wel. De volgende dag hebben we de hoofdstad aangedaan, keurig kilometers gewandeld, inclusief wat shopping, waarbij Astrid het niet schroomde me op een terras te parkeren, hetgeen ik mokkend aanvaarde. Zo’n tevreden dag, die ook zo besloten werd. Om jullie niet al te zeer te vervelen maak ik het kort, maar moet ik zeker vertellen hoe onze terugweg verliep. Op aanraden van onze Eendengat buren Bart en Marcia deden we shoppingcenter Massen aan in Wernperhardt (nooit van gehoord), waar ze klaarblijkelijk nogal wat soorten whisky’s zouden hebben tegen aantrekkelijke prijzen. Inderdaad, meer dan 1000!

Als een kind in een speelgoedwinkel liep ik amechtig rond. We wisten ons te beheersen, maar met prijzen die in sommige gevallen 40% lager zijn dan in Nederland, viel het niet mee. Nou ja, de Nissan Note trok het nog net. Vrolijk gestemd, ondanks de gestaag neervallende regen, stuurde Astrid ons huiswaarts. En we leefden nog lang en gelukkig. Nee, nee, nog meer goed nieuws; Bo-Peter kondigde donderdag aan dat hij en vriendin Tiphanie voornemens zijn om zich april 2024 in Amsterdam te vestigen. Onze ouderharten deden een horlepiep. Nu Kaj nog met vervroegd pensioen naar Nederland. Okay hij is pas 30, maar toch. Michelle is er uiteindelijk ook niet op tegen. Leuk zo’n Luim zonder problemen, Sparta niet meegerekend. ‘Ik heb getwijfeld over Luxemburg’, zong Het Goede Doel reeds, nou wij niet!

Het cijfer 75 domineerde mijn week, zo leek het. Zaterdag nam het een aanvang met de 75^e verjaardag van Yvon Corsten, oudste vriendin in dienstjaren. Deze maand, precies 60 jaar geleden, leerde ik haar kennen op dansles, samen met echtgenoot Martin die haar daar veroverde (en vasthield). Muziek zit in haar genen, en als zodanig werd ze gecontracteerd door Johnny Hoes op zijn Telstar label. Maar, ik wist nog een huiskamerfoto van haar te produceren om aan te tonen dat de omgeving en slechts een handjevol fans haar niets deed; er moest gezongen worden!

Ze nam het me niet kwalijk dat ik een tikje eerder het feestgedruis verliet, ze kent m’n Sparta verslaafdheid. Broer Rob was zaterdag de chauffeur van dienst van de Sparta-express, en als gebruikelijk stipt op tijd. Middels een ingewikkeld auto schema kon Astrid met eigen vervoer later huiswaarts keren. Over de wedstrijd tegen Volendam kunnen we kort zijn, Sparta boekte een van de grootste overwinningen van de laatste jaren: 4-0. Het Kasteel bevatte alleen maar grijnzende koppen. Iets ingetogener werd zondag de verjaardag gevierd van mijn oudste broer Hans, die de 75 al ruimschoots gepasseerd is (81). 75% van de broers aanwezig die het nog goed met elkaar kunnen vinden; mooi toch?! Thuis, tijdens de door Astrid vaardig gehanteerde BBQ, bereikte me het droeve bericht dat Chris Coan, m’n oude strijdmakker en COO bij Ex’pression College for Digital Arts, overleden was. Hij werd 75 jaar. Het raakte me diep. In onze roller coaster jaren bij Ex’pression, bereikten we schouder aan schouder ons grootste succes in 2005; accreditatie. Daadwerkelijk plengden we bloed, zweet en tranen. De ‘bloed’ band die al ontstaan was middels de aanduiding OG1 (Peter) en OG2 (Chris), kreeg nog meer symbolische betekenis. Ter verduidelijking, OG staat voor Old Geezer, oftewel Oude Knar. OG3 werd onze Director of Admissions, Yee-Ju Riddell, weliswaar te jong, maar wel degelijk behept met de OG ‘fever’.

OG2 is niet meer. Zowel als acteur, zanger en onderwijs deskundige behaalde dit multi getalenteerde mens successen. Daarnaast is met hem een sprankelend, flamboyant mens van ons heengegaan. Hij maakte het leven kleurrijk en heeft gegarandeerd in stijl afscheid genomen:

Chris Coan in stijl. Foto met dank aan Computable.

De derde 75-er is Lucy, een oude schoolvriendin van me (niet erotisch, we waren nog kinderen), waar ik via sociale media weer mee in contact was gekomen.

Via ‘messenger’ haalden we heel wat herinneringen op en kwamen we tot een afspraak. Grappig, waar ik met Yvon 60 jaar geleden kennis had gemaakt, had ik Lucy 60 jaar niet gezien. Parallel was wel dat ook zij, net als Yvon met Martin, met haar jeugdvriend Jacques, die ik ook ken van dezelfde school, getrouwd is. Lijkt een beetje op ‘Grease’. Maar goed, donderdag was het zover, ik belde aan, de deur werd geopend en tot onze verbazing waren we nog geen spetter veranderd. Stop, m’n fantasie neemt het weer over. Het onthaal mocht er zijn, heerlijke hapjes gelardeerd met mooie droge wijn. Uren hebben we doorgebracht met herinneringen en gebeurtenissen (kinderen en kleinkinderen), en uren hadden we nog door kunnen gaan ware het niet dat een vergadering mijn aanwezigheid vereiste. Het was mooi zo, en in de auto kon ik er nog goed over nadenken. Ook besefte ik hoe ik niet meer gewend ben aan file rijden rond een uur of vijf. Uiteindelijk kostte het me 2,5 uur om van Hoogvliet naar Loosdrecht te komen. Piet Schrijvers piepte er de afgelopen week ook op 75-jarige leeftijd uit. Die beul van een keeper heb ik echt leren waarderen en ik vond de documentaire rondom zijn dementia even zielig als het einde van zijn carrière bij PEC toen hij ‘de bolle van Zwolle’ werd genoemd en ‘het lek van PEC’. Het kan verkeren. R.I.P. Piet Schrijvers. Mijn theorie: kom je de 75 door, dan wordt je waarschijnlijk ook wel 96! De koningin is dood, leve de koning! Koning Charles (73); ben benieuwd!

Die kreeg ik dus van mijn eveneens 35 jaar gehuwde evenknie. Zo’n koffergrammofoon die mijn iets oudere nicht Ton had, waar ze de godganse dag ‘Buona Sera’ van Louis Prima op speelde. Veel meer 45 toerenplaten had ze dan ook niet. En wij jonkies zaten er bewonderend omheen. Die staat nu te pronken in de huiskamer annex TV ‘room’. En je begrijpt dat ‘Grease’ de eerste LP was die gedraaid werd na het overlijden van Olivia Newton-John.

Het is niet het beste geluid, maar illustratief voor de tijd van ‘toen’. En Olivia klinkt zelfs nog goed als je haar met een spijker speelt (i.p.v. een diamant naald). Wat een verlies. Dat brengt me terug naar dinsdagavond toen ik met de even uit Curaçao overgewipte buurman Peter Kamp naar het programma ‘1 Kilo’ van Kasper van der Laan keek. Hoewel hij er volgens mij niet al teveel aan vond, beet hij zich er dapper doorheen. Het leuke was dat Kasper als een rode draad een stukje ‘Grease’ door zijn conference had lopen. Toen viel het oog van Peter op een LP die vooraan het stapeltje stond:

‘Ja, die herinner ik me zeer goed,’ sprak hij vol kennis. Kijk, dat vond ik echt leuk. Tot hij opmerkte dat die van zijn ouders was. Ach ja, toen was hij pas 13 en mocht nog niet naar liedjes luisteren als de letter “K”:

De letter “K” die staat voor kroeg
De letter “K” die staat voor kerk
De letter “K” die staat voor kut en kapitaal
Het zijn in feite zware drugs want ze verslaven nogal sterk
Ze zijn lichamelijk of geestelijk fataal

Toch bekeek ik Peter enigszins argwanend, had hij het leeftijdsverschil subtiel (nou ja) even aan willen tonen? Snel door met de week, een week vol met lunches. Maar hoe leuk. Donderdag het trio waar ik bij Multi Function Computers heb samengewerkt, meer dan 35 jaar geleden. Hoewel ik de oudste ben, toch meer in mijn leeftijdsklasse. We doen dit zo’n 4 keer per jaar, en overal waar minstens een goede bal gehakt geserveerd wordt. Nu dus bij ’t Bruggetje, met een glimlach naar eigenares en buurvrouw Yvonne van der Monde. We waren weer eens een keer zo druk in gesprek dat ik vergat een foto te laten maken. Fijne bal, dat wel. Freek, Ton en Rob (volgorde van betalen), bedankt. Voor de goede orde hierbij Freek Duveen, voormalig PZ icoon, die de (bal) financiering verzorgde:

Gisteren ook een hele fijne bij De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen aan de Vecht. In 2011 heb ik naar eer en geweten een jonge man geholpen met een job in Chicago. Het liep door nare privé omstandigheden niet als gewenst, maar hij heeft er wel z’n echtgenote aan overgehouden en drie mooie kinderen. Welnu, deze man, Remco Rutte geheten, leest in de Luim over mijn dermatoloog sores, inclusief uitbundige bepleistering en besluit me op te monteren, ‘for old times sake’, en ziet er ook geen been in om Amsterdam voor Loenen in te ruilen. Weer zo’n geweldige lunch waar we maar liefst ruim 10 jaar overbrugd hebben. Mooie carrière, ook!

Zoals ik hem reeds mededeelde; ‘mooi dat je aan deze oude soldaat denkt (they just fade away)’. Wordt herhaald, binnen afzienbare tijd. Helaas kan niet alles in de Luim, ondanks dat deze bijeenkomst (waar ik dus niets over kan vertellen) zeer bijzonder en prettig was. Sorry! Inspiratie voor de Luim kreeg ik van deze twee dames:

Logisch toch!