Weer of geen weer…………..

Ik moet bekennen dat het weer van de afgelopen dagen verantwoordelijk was voor mijn vrijwillige ban om binnen te blijven. Daardoor miste ik donderdagavond een inspirerend diner georganiseerd door ‘Superconnectors’, een geweldige organisatie, die ervoor zorgt dat startups tijdens door hen georganiseerde evenementen geholpen worden met hun meest prangende behoeften. Geleid door energieke voorman Alex Broekman worden ze gekoppeld aan een ter zake kundige ‘superconnector’. Het diner vond plaats in Rotterdam, vlakbij de Coolsingel, en beloofde veel goeds gelet op het niveau van de aanwezigen. Maar helaas, storm Ciarán beheerste mijn gedachten. En omdat ik sowieso ’s avonds rijden aan me voorbij laat gaan, heb ik me afgemeld. Let wel, wanneer broer Rob niet zou rijden wanneer Sparta ’s avonds speelt, dan zou ik wedstrijden missen. Dat zegt toch wel genoeg! Maar ja, wanneer je dan ’s ochtends de foto’s en lovende woorden tot je neemt, dan denk je……’wat ben ik toch een watje’. Aan de andere kant, beter een watje dan een dood ‘superconnectortje’. Ik heb het idee dat ik mijn 9 verkeerslevens afgevinkt heb. Maar, zo luidt de vraag, hoe doe je dat ’s avonds dan met privé afspraken. Welnu *tromgeroffel* dan heb ik de beste chauffeur ter beschikking: Astrid! Indien je in Californië als Paramedic in staat bent een 911 ambulance naar de plek des onheils te besturen, dan is vervoer in NL een eitje.

Hier in gezelschap van zoon Kaj, die in haar voetsporen trad. Stoer toch?! Nu wordt regen in liedjes bijna nooit geassocieerd met geluk. Rob de Nijs: ‘de regen valt bij stromen het is een trieste dag, want je liet me staan alleen’. Bobby Vinton: ‘then it started raining, you started crying too’. The Ink Spots: ‘into each life some rain must fall, too much is falling in mine’. Dat is wel heel depressief. Supertramp: ‘it’s raining again, oh Lord I’m losing a friend’. Toen dacht ik even aan de verjaardag van Ivar, onze jongste. Geboren op 1 november 1996 in Düsseldorf, en na veel omzwervingen geankerd in Amsterdam. We leverden een bijdrage aan z’n dure multi layer, ondoordringbare coat met nog vele andere eigenschappen, waarbij ik dacht zeker ook als tent te gebruiken, met ingebouwd koffie apparaat en wat van dies meer zij.. Ik dwaal af, Okay, hij meldde ons dat hij zo tevreden was op deze jas dat hij luid zingend in de stromende regen door Amsterdam reed. En toen schoot het me weer te binnen; ‘I’m singin’ in the rain’, die prachtige song van Gene Kelly uit de gelijknamige film.

Kijk, dat is een scene om vrolijk van te worden. Brengt me natuurlijk gelijk bij de mensen die me afgelopen week vervoerd hebben. Een dankjewel is op z’n plaats. Here we go: Broer Rob op zaterdag, vervoer naar Rotterdam (Sparta dus). Astrid zondag, vervoer naar Vinkeveen voor een borrel bij haar zus Danielle en zwager Aldert. Astrid dinsdag voor een verjaardag dinertje met Ivar in Amsterdam. Woensdag op stap met wonderkind Ming-Faraz Khan (digitale geletterdheid), naar Utrecht en Amsterdam. Helaas, geheimhouding. Donderdag had ik bijna Freek Duveen bedankt vanwege ophalen naar onze MF lunch in Breukelen (4 te gekke collega’s van voor 1987), maar Ciarán zorgde ervoor dat de lunch geannuleerd werd (stelletje watjes).Gisteren met buurvrouw Mariska, Astrid en mij naar Loenen a/d Vecht voor een diner bij de Drie Gekroonde Laarsjes. Dank Mariska. Ja hoor, die vraag had ik wel verwacht! En jij dan? Broer Rob tref ik in De Meern, waarna we in één auto naar Het Kasteel rijden. Om en om, dus, ik draag wel degelijk mijn steentje bij. Okay, gelul van een dronken aardbei, ik bedank nogmaals iedereen die me aanziet voor een ’hoedje’ qua rijstijl, en me derhalve beschermt!

Soms wil het weleens uit de hand lopen qua weergave van ‘wat zou kunnen gebeuren’. Afsluitend moet ik zeggen dat humor je van tijd tot tijd op de been houdt; WK2034 in Saoedi-Arabië, dat is toch een joke?!

Ajax naar de Filisteijnen, KNBSB statusloos en Emeryville crimitown #1

Dat zijn koppen die niet zouden misstaan in De Telegraaf. Valentijn Driessen, het Telegraaf voetbalgeweten van Nederland, wist het zeker ‘Ajax wat maatjes te groot voor Maurice Steijn’. Ik geef toe, Steijn werd mijn held toen hij Sparta als een moderne Houdini behoedde voor degradatie in 2022. Mijns inziens paste hij op basis van de uitspraak van Driessen prima bij Ajax, immers, Ajax is wat maatjes te klein voor topvoetbal, hetgeen hem (Driessen) waarschijnlijk op dat moment is ontgaan. Een trainer kan ze er niet zelf inschieten (falen Bergwijn tegen Utrecht) of voorkomen dat de tegenpartij, Utrecht, het winnende doelpunt op een presenteerblaadje aangereikt krijgt. Door een Kroatische international nota bene (Sutalo). Kortom; het blijft makkelijk kritiek uiten vanaf de zijlijn. Goalgetter Klaas-Jan Huntelaar (40) uitgeschakeld middels een burn-out. Het roept de vraag op of doelpunten maken eenvoudiger is dan managerial taken. Al het geld wordt bij Ajax nu gezet op oude knoepers Van Praag en Van Gaal. Het gezegde luidt ‘zoals de ouden zongen, piepen de jongen’, het ziet ernaar uit dat de jonkies even zijn uitgepiept. Even naar de andere kant van de ranglijst, Rotterdam Zuid, waar oudste zoon Rick trots berichtte Jan Boskamp overgehaald te hebben om zijn persoonlijke tips naar Arne Slot over te brengen.

Dat hebben ze geweten bij Lazio, die kregen behoorlijk op hun lazer. Maar dit terzijde. Net nadat honkbal tot Olympische sport werd uitgeroepen in Los Angeles, 2028, haalt team Koninkrijk zeldzamer wijs de finale van het Europees kampioenschap niet. Eén run in de min veroorzaakte dat ze de A-status kwijtraakten en derhalve de tophonkballers hun NOC vergoeding. Tumult alom, met name in de ‘social media’. Niet alleen daarover, maar ook over beleid in het algemeen, en het houden van de Holland Series (kampioenschap van Nederland) in de honkbal onvriendelijke maand oktober. Regen en wind zijn geen vrienden van honk- en softbal. Men wil koppen laten rollen. Waar heb ik dit eerder gehoord?

Tja, 1987, L’histoire se répète Veel wijsheid toegewenst, het is goed toeven in de luwte. Vanuit Sacramento (hoofdstad Californië) kreeg ik de statistiek door dat Emeryville, waar mijn Amerikaanse carrières begon, inmiddels crimineler was dan Amerika’s #1: Detroit. Emeryville, het stadje dat van lelijke eend tot zwaan werd getransformeerd, waar na ‘mijn’ Ex’pression College for Digital Arts ook Pixar zich vestigde. Voornaamste oorzaak de belendende steden Berkeley en Oakland, waar criminaliteit een beroep is en Emeryville een (bijna) weerloos slachtoffer. Het is alsof je tussen twee bully’s van buurmannen als punch bag gebruikt wordt. Pijnlijk om te lezen. Opwekkender waren de berichten van de overige zonen, die zich behalve Rick, allemaal buiten NL bevonden. Op hun site ‘Laanens naar voren’ kon ik meeleven met Bo-Peters leven als ‘digital nomad’ in Bali:

Ja, ja, het leven is lijden! Kaj was inmiddels onderweg van Sacramento naar Salt Lake City voor een verjaardagspartijtje:

Zo te zien al in de juiste stemming aan het raken! En Ivar vertoefde voor een evenement in Geneve en genoot na een gruyère fondue van een glaasje calvados:

Vroeger (u weet wel) zeiden ze van een jongen op een brommer (vliegen is tegenwoordig goedkoper); ‘vaders poen, moeders angst’. Astrid heeft zoals altijd met kerstmis (haar verjaardag) in gedachten vertrouwen, maar toch!

Bidden met handschoenen, lekker warm. Gelukkig piepen onze jongens nog naar hartenlust; hoe heerlijk is dat!

I’m an alien’, en watervilla op drift

‘Aankomst/Arrivals 2’ op Schiphol voelt aan als een oase van rust te midden van alle onrust en geweld in onze wereld. Je merkt meteen dat niet al te veel mensen wachten op beminden en relaties uit Leeds. De KLM Cityhopper heeft anderhalf uur vertraging opgelopen en is klaarblijkelijk ook nog behoorlijk ver van paspoort controle geparkeerd. Maar dat doet er niet toe, het wachten op goede vrienden wordt helemaal beloond wanneer de schuifdeuren na de douanecheck openen en hun stralende gezichten me onmiddellijk opmerken. Ik moet wel lachen en neurie Stings ‘I’m an alien’ wanneer John brommerig opmerkt dat ze niet gebruik mochten maken van de Europese toegang tot ons gave landje. Mooi daarbij is dat hij vóór Brexit heeft gestemd en zijn vrouw fel tegen. Voilà, maak kennis met onze vrienden, sinds 1976, John en Sue Arnold. Natuurlijk kon Sue het niet nalaten om John onder z’n neus te wrijven dat deze situatie ontstaan is door mensen zoals hij die de Brexiteers geloofden. De hartelijke begroeting maakte een eind aan de discussie en we begaven ons naar ‘Klomp’, parkeerlaag-0, waar ik mijn ‘Note’ geparkeerd had. Helaas, lift kapot. Slim idee, we nemen de roltrap van het World Trade Center naar beneden.

Helaas, die bracht ons naar parkeerlaag -2 terwijl wij op parkeerlaag-0 stonden. Na een kwartiertje rondgedwaald te hebben, besloten we maar weer terug te gaan naar de terminal, parkeerlaag-0, waar we uiteindelijk iemand vonden die ons de route naar ‘Klomp’ kon aanwijzen.

“Schiphol is huge, isn’t it”, probeerde ik de looppijn te verzachten, maar daar waren ze na de halve marathon naar de paspoortcontrole al achter gekomen. Maar goed, 1976, het jaar dat we elkaar leerden kennen, was dus het gedenkwaardige jaar van het ontstaan van MF; Multi Function Computers. Omdat onze toenmalige computerleverancier, DEC, grote levertijdproblemen had, werden wij gedwongen parallelimport uit Engeland te doen. Via, via, kwamen we bij Systime in Leeds terecht alwaar John Arnold fungeerde als Sales Director. Na twee maal mijn intrek te hebben genomen in hotel The Dragonara, leek het John ‘more homey’ voor mij om bij hem thuis te logeren. Sue stemde ook in, haar kende ik als secretaresse van Oprichter/CEO John Gow. En zo braken er gelukkige tijden aan, beeldbuiskinderen. Nou, niet echt. Toen Systime een configuratie op de markt bracht die wij aanprezen en verkochten, zie onderstaand, bleken de meegeleverde schijfeenheden nogal wat fouten te veroorzaken.

Iedereen die in deze advertentie de genoemde prijzen en configuratie beziet, lacht zich een kriek. ‘Zo weinig capaciteit voor zoveel geld’, is de meest gehoorde opmerking. Dit was 1977 mensen! Maar, waarom het gaat, is dat Systime betaling opeiste voor niet functionerende computers. Met als dieptepunt een onderhoud in Leeds, waarbij CFO John Parkinson dreigde ons failliet te verklaren. “We’ll bankrupt you, Peter”, siste hij me toe. De man die het voor ons opnam: John Arnold. Koeltjes lichtte hij de mankementen van de schijfeenheden toe. Resultaat: dikke creditnota. Nadat Systime geld verkwistend ten onder ging in de cowboy tijd van Rolls Royces en helikopters, lichtte hij het falen van de topmanagers als echte Brit toe: “everybody speaks bullshit from time to time, the problem was that they believed their own bullshit”. Zo’n man dus, een vriend voor het leven. En dan Sue, die meestentijds het geheel met ducttape bijeen hield. Een echtpaar om van te houden.

1987 was het jaar dat ze onze huwelijksplechtigheid bijwoonden en ook Astrids hart veroverden. Astrid had ons huis dan ook voor hen opengesteld en een warm welkom voorbereid. Woensdag trakteerden we ze op een Amsterdams dagje: ‘Bitterballs’ en een puntzak friet op de Albert Cuyp, lichtshow van en over Dali bij de Fabrique des Lumieres en als klap op de vuurpijl een privé grachtentoer met Pim Brouwer, mijn opvolger als Sinterklaas in San Francisco/Berkeley. Grappig toch hoe de wegen van mensen elkaar wereldwijd kruisen! Dan komt ook de rest van de familie in actie, want John en Sue zijn geliefd. Donderdag nemen broer Rob en schoonzus Mariette voor hun rekening. Lunch in Culemborg, dan over (in mijn ogen) gevaarlijke dijkjes, gelukkig rijdt Rob, naar de glasfabriek in Leerdam. Meesterlijke kunstwerkjes worden daar geblazen. Rob vindt mij een cultuurbarbaar omdat ik dacht dat sommige van de honderden euro’s kostende kunstwerken mislukte vazen waren. Afijn, inmiddels regent het pijpenstelen, hetgeen ons noopt om in de belendende bruine kroeg te genieten van een drankje en ‘Bitterballs’, what else?! De kers op de taart is een heerlijk diner door Rob en Mariette aangeboden in sfeervol Culemborg. John en Sue laten indringend weten dat hun ‘home’ in Yorkshire altijd voor hen open zal staan. Zoon Rick en ik weten wat dat betekent, wij waren immers daar vorig jaar te gast onderweg naar Liverpool:

Happy met John en Sue Arnold. Terug naar Loosdrecht, waar Astrid als achterwacht en chauffeur in moeilijke tijden de lichten aanhoudt, en de temperatuur comfortabel. Het weer werkt niet mee vrijdag, maar het mag de pret niet drukken. John (79) leest z’n vakblaadjes en valt ons van tijd tot tijd lastig met de mededeling dat de terabytes nu wel heel goedkoop geworden zijn. Ja, ja, een fractie van de prijs in vergelijk met onze 1977 advertentie, we weten het. Vrijdagmiddag start Astrid de ‘mighty’ Nissan Note voor een tripje naar De Beinse Zot, de kroeg die Rick gecreëerd heeft in zijn ruime achtertuin. Wederom het feest der herkenning. Muziek ‘galore’, alsmede hapjes en snapjes. HEMA rookworsten gaan erin als….. Rick imponeert met z’n muziekcollectie, waarna zijn aanstaande bruid Liesbeth (29 december), zoon Felix en bonusdochter Charlotte ook nog acte de présence geven. Wederom een waardig slot van de dag. Zaterdag een soort van rustdag, waarbij Sue John verzoekt om die terabytes met rust te laten. Slotdiner thuis met Ivar als storyteller, met name ook over zijn bemoeienissen met Idris Elba, een superster in Engeland. John meldt trots dat hij Ivar, toen nauwelijks vier weken oud, op zijn borst in slaap heeft gekregen. Gelukkig leidt het af van de terabytes. Iedereen naar bed want om 6.15 is het opstaan geblazen. City Hopper tijd! Die eer is mij toegestaan, een slaperige Astrid neemt hartelijk afscheid, terwijl John en Sue nog een ‘sipje’ nemen van de onvermijdelijke ochtendthee. Het is druk op Schiphol, gelukkig hebben we ruim de tijd genomen. Afscheid met een lach en een traan. Vrienden voor het leven. Terug naar huis bedenk ik me dat dit ook een mooi kerstverhaal zou zijn. Maar ja, dan trouwen Rick en Liesbeth, vieren Rob en Mariette hun 50-jarige jubileum en viert Astrid samen met kindeke Jezus haar verjaardag. En morgen (maandag) weer gezellig om 06.15 op, want dan wordt onze ligplek uitgebaggerd en moet onze ark weggesleept worden. Met de slaap nog in onze ogen gaan de mannen van Lam aan de slag. Daar gaat ons hele hebben en houden er vandoor:

Spannende momenten; gemanoeuvreer op de vierkante centimeter, buren die hun adem inhielden en over en weer geschreeuwde aanwijzingen. De spanning was groot en Astrid kon het bij tijd en wijle niet aanzien:

Hier voor de ark van buurman Paul, waar we voor een nacht onderdak hadden gevonden. De volgende dag ging het werk onverdroten door. Rond 16.30 werden we uitgenodigd om gade te slaan hoe onze ark weer veilig aangemeerd lag, maar vooral (spannend!) om te controleren of alle aansluitingen weer naar behoren aangekoppeld waren. Gas, elektriciteit, internet, en wat te denken van de riolering?! Met een diepe zucht constateerden we dat alles naar behoren functioneerde. Wat een professionals, en wat een geweldige buren, die ook twee dagen in een speelfilm leefden, en ons volledig steunden. Het enige dat ontbrak was de huiveringwekkende muziek van ‘Jaws’. Overigens, hoe was jullie week?

De laatst uitgekomen ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’

Met het oog op input ‘dat ik voorzichtig moet zijn’, plus het ongelooflijk grote aantal page views (meer dan 14.000) en gemiddelde leestijd (7 minuten), heb ik besloten het restant dermate te herzien dat een advocaat er zijn zegen aan kan geven. Zonder overigens de intensiteit verloren te laten gaan. Die grote aantallen kunnen twee dingen betekenen: 1) de voorbode om een boek uit te geven, dan wel een film/documentaire (de wens) 2) een advocaat wroet erin om net als vorig jaar een kort geding aan te spannen, met als doel verdere publicatie te voorkomen.

Alvorens te beginnen met de herziening van het laatste deel van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, plaats ik onderstaand de herziene versie van de laatste aflevering, waar ik mijn ontslag indien.

Eckart stelt wat ‘vaderlijke woorden’ kwijt te willen. Ons verzoek voor een management buy-out beschouwt hij als een verkapte motie van wantrouwen. Hij neemt aan dat het management niet $50 miljoen uit eigen zak kan ophoesten en derhalve andere aandeelhouders moet zoeken. Dus, stelt hij, ‘dan wil je met andere bazen verder’. Dan volgt de waarschuwing; ‘je zou je baan te grabbel gooien wanneer je niet succesvol zou zijn met het zoeken van de financiering voor een MBO’. Duidelijke taal, en dat meld ik hem ook. Echter, wanneer hij bereid is om ons in z’n geheel te verkopen, dan krijgen we toch ook andere bazen, stel ik quasi onnozel. Dat hij Gary buiten de conversatie laat wekt geen verbazing meer, Gary wordt te fragiel bevonden, hetgeen bevestigd wordt door de door hem ingehuurde HR goeroe uit z’n BSO tijd.. Ik besluit om de hele affaire uit te stellen tot de boardmeeting van 9 december, we kunnen zo niet verder blijven schipperen, er moet een beslissing worden genomen. Binnenkort wel iets om naar uit te kijken, de inwijding van de Jimi Hendrix studio door zijn zus Janie en zijn sound engineer, de fameuze Eddie Kramer. Het is wonderbaarlijk hoe snel een prettige gedachte kan vervliegen. Shiloh Hobel, onze ‘class’ director of sound placement, stuurt me een e-mail van de assistente van Janie Hendrix. Allereerst voelt Janie zich vereerd dat de legende van haar broer Jimi Hendrix zo in stand wordt gehouden en dat ze de ceremonie graag bij zal wonen. Echter, Eddie Kramer zal tot z’n grote spijt verstek laten gaan. Een akkefietje met Gary, hij spreekt van ‘ill treatment’, zonder excuus van hem. Het heeft hem doen besluiten, zoals hij zegt, ‘to sit this one out’. Perstechnisch natuurlijk ook een ramp. We verwachten immers ook ‘celebrities’ Jack Douglas, Narada Michael Walden en Merl Saunders. Dit schreeuwt om een executive decision. Ik besluit om Gary te elimineren van het evenement voordat hij nog meer brokken maakt. Aangezien ik gewend raak aan de manier waarop hij uit kan vallen, kan er nog wel een bij. Shiloh reageert plezierig verrast; “can you do that,” vraagt ze voor alle zekerheid. Mijn standvastig “yes”, stelt haar gerust. Nu eerst het rapport maken inzake de bevindingen van de site visit.

Veel complimenten, maar ook punten ter verbetering, zoals ontbrekende diploma’s: een ontbrekend master degree voor de director of education en ongeldige bachelor degrees van sommige leraren. Daar zijn we simpele oplossingen voor aan het realiseren, we hebben immers met Eric Stilling iemand onder ons dak die de juiste kwalificaties heeft. De leraren kunnen we voorlopig als labinstructors inzetten. Kwalijker is dat het restitueren van gelden in 63% van de gevallen te laat plaats vindt. Enerzijds vanwege een systeemwijziging, anderzijds veroorzaakt door cashflow problemen. Maar, ook oplosbaar. Tenslotte waren sommige van onze advertenties niet toepasselijk voor een opleidingsinstituut als bijvoorbeeld ‘I’d rather mix music than drinks’.

Daar waren we zelf nogal opgetogen over! Onze consultant, de excellente Jim Patch, noemde het een gunstig rapport. De verwachting is dat we met een beetje geluk en aantoonbare verbeteringen ergens in het voorjaar van 2005 onze accreditatie tegemoet kunnen zien. Ik teken af als Chief Executive Optimistic, want zo zullen ze mijn voorspelling wel beschouwen. Terwijl hier aan gewerkt wordt, tobben Gary en ik de maand november door. In wezen ontlopen we elkaar. Astrid en ik gebruiken het lange Thanksgiving weekend om met de boys tot zondag Lake Tahoe onveilig te maken. Heerlijk zonder zorgen, nou ja, geskied.

’s Avonds rozig, en met de kinderen in bed, voorzichtig de nabije toekomst besproken. Met de naderende boardmeeting is het voor mij van het grootste belang om een CEO rapport te maken waarin alle details behandeld worden, inclusief datgene waar ikzelf ook niet helemaal aan de bal was. Mijn optimisme heeft soms een nadelig boemerang effect. 6 december 2004: het begin van de week voelt aan of er dreiging in de lucht hangt. Niet alleen vanwege de boardmeeting, maar ook vanwege de bijeenkomst van het nieuwe Ex’pression management team vanavond in The Townhouse. Gary, Espi, Chris en ik, aangevuld met Eric Stilling. Gary vertrouwt Eric niet, hij vindt diens relatie met Eckart te innig. Dan volgen er ontwikkelingen die ik in eerste instantie niet helemaal kan plaatsen. Eckart belt me in een staat van opwinding die ik niet van hem ken. Het heeft iets te maken met een waarneming die hij in alle onschuld met zijn voormalige HR goeroe gedeeld heeft over Gary, waarna de situatie totaal geëscaleerd is. Voorlopig hoeven we op Gary niet te rekenen. Ik sta perplex. Eckart breekt af met, “ik kom er snel op terug, en zal voor Gary zorgen”. Er moet weer eens voor Gary gezorgd worden, het zal toch niet. Onze bijeenkomst in The Townhouse is kort en somber, we zijn het er over eens dat de komende dagen opheldering zullen brengen, ‘good or bad’. Donderdag 7 december nodig ik Eckart’s HR man uit voor een lunch bijeenkomst, aangevuld met Chris en Espi. Stilling wil ik nog niet belasten met oude shit. Hij legt uit dat op zich zijn inventarisatie naar behoren ging, maar dat een verkeerd uitgevallen, goed bedoeld, telefoongesprek geleid heeft tot de huidige crisis. Hij wil er verder niets over kwijt, behalve dat Gary Eckart onder uit de zak heeft gegeven. Verder dan “Jesus, what a fuck up”, komen we niet en hoe we het ook proberen, hij blijft gesloten als een oester. Naar huis rijdend passeren tal van scenario’s m’n hoofd, maar ik moet meer te weten komen. Ik ben nog niet binnen of ik krijg een telefoontje van de HR man. Hoorbaar geëmotioneerd laat hij me weten hoe hij door Gary geestelijk in elkaar getrapt is. Ondanks m’n aandringen laat hij verder niets los, wel is duidelijk dat er in de persoonlijke sfeer iets totaal is misgegaan en dat Eckart uit alle macht probeert dit te repareren. Na ruim een kwartier hangt hij met trillende stem op. Astrid ziet aan me dat zich een kwaadheid van me meester maakt die ik amper kan beheersen. Met zachte dwang leidt ze me naar m’n kantoortje en trekt zich terug om voor de boys te zorgen. Alle goede en slechte dingen van zowel Eckart als Gary trekken in m’n hoofd voorbij. Hoogte- en dieptepunten, tot dusver zijn we er doorheen gekomen, maar nu is er een grens gepasseerd. Ik bezie de risico’s wanneer ik m’n ontslag indien, met name wanneer de groene kaart niet op tijd binnenkomt. Geen groene kaart, geen verblijfsvergunning, zo simpel is het. Na enigszins gekalmeerd te zijn, dineren we gezamenlijk aan tafel en ik kan er zowaar nog wat goed bedoelde grappen uitgooien. De jongens zijn wat stilletjes, ze kennen deze spanning. Na wat gestoei trek ik me weer terug en bezie mijn opties. Ik heb nog een jaar op m’n contract, dus binnen die tijd moet een en ander gerealiseerd zijn. Ook nog genoeg tijd om de accreditatie af te ronden en al doende met opgeheven hoofd te vertrekken. Ondanks de sluimerende boosheid in me, weet ik een ontslag boodschap aan de boardmembers en het management team te concipiëren dat hout snijdt. Ik laat weten dat: ‘After today’s incident regarding our president and co-founder (how far is one willing to go?) I decided it’s best for me (and my family) to resign as CEO per 1/1/2006. Given the innuendo, the leaking of information, intimidation of staff etc., there isn’t really room for collaboration between the two of us. As a professioal I would like to guide the organization through the accreditation and equity infusion phase. And, since you know me well, I will do that to the best of my…well, I’ll give it my utmost. Sincerely, Peter Laanen, 967 Maplegate CT, Concord, CA 94521 Nog twee maal herlees ik de indiening van mijn ontslag voordat ik met een diepe zucht ‘send’ indruk. Het eens zo dynamische duo is niet meer.

All hell breaks loose. M’n computerscherm gaat op zwart, m’n mobiele telefoon wordt uitgeschakeld en de landlijn gaat op het antwoordapparaat. Eindelijk rust in m’n hoofd.

Naschrift: hierbij bleef het natuurlijk niet, een onrustig maar spannend jaar volgt. Accreditatie en groene kaart staan op het spel en op een zeker moment heb ik persoonlijke beveiliging nodig.

Bali

Woensdag teruggekomen na een vlucht die, waarschijnlijk gevoelsmatig, langer duurde dan de heenvlucht. Onzin natuurlijk, maar toch. In ieder geval waren we toen we de landing inzetten al 30 uur op. Broer Rob stond ons trouwhartig op te wachten om ons naar Loosdrecht te brengen, waar gade Mariette ons wakker hield met koffie en worstenbroodjes. Uiteindelijk stond de eindstand qua ‘op’ uren op 45 toen we ons mandje opzochten. Dat is nog eens een lange introductie om aan te geven dat de Luim behoorlijk laat verschijnt, waarvoor verschoning. Merkwaardig hoor wanneer je onderweg over o.a. Irak en Iran vliegt naar Bali, met als tussenstop Kuala Lumpur, waar je de reis vervolgt met een MH vlucht (u weet wel). Uiteraard volgen nu alleen wat impressies omdat het anders op een dagboek lijkt. Aangekomen op Denpasar wachtte ons een chauffeur op die ons naar Ubud zou brengen, onze eerste verblijfplaats. Onderweg werden we links en rechts ingehaald door met name scooters. Volgens de chauffeur was het een rustig moment van de dag.

Naarmate onze reis vorderde bleek hij gelijk te hebben, veel kamikaze piloten, weinig ongelukken. Bo-Peter en vriendin Tiphanie bleken een heerlijke verblijfplaats in Ubud te hebben gekozen; ruime slaapkamer met terras aan het zwembad, m’n liefje wat wil je nog meer? Ontbijt natuurlijk, hetgeen ’s ochtends op bestelling keurig op het terras werd geserveerd. Inclusief! Ubud bleek retedruk te zijn, echt toeristisch met veel eetstalletjes, meuk om te kopen (wel afdingen), maar ook heerlijke eetgelegenheden. Uiteraard ‘moesten’ we het ‘monkey forest’ bezoeken, waar je aangeraden wordt om zaken als brillen en mobieltjes veilig op te bergen, omdat die aapjes uiterst brutaal zijn. En naast het bezoeken van rijstterrassen, een waterval en bezoek bij echte Balinezen thuis (dankzij Yvonne van ’t Bruggetje, die ons introduceerde bij Adi), hebben we ook nog een kookles ondergaan, waar een strenge meesteres ons het vervaardigen van ‘satay ajam’ bijbracht:

Ze meldde zover gekomen te zijn dankzij haar MBA. “Wat?” Married By Accident (met vermogende man). Op naar de volgende verblijfplaats: Lovina. Daar wachtte ons een waar mini landgoed met vier slaapkamers, uitgebreid stuk grond met prachtig zwembad, zonder dat het je budget geweld aandeed. Nog een plus; in het dorp bleek een geweldig restaurant aanwezig, The Tenth Table, gerund door een Belgische eigenaar. Geweldige kerel, geweldige spijzen en dranken. Aanrader, evenals een bijgewoonde ‘sunset’, sessie op het strand. Klokke 18.15 verdwijnt de grote gele bal in het water. Voordat ik het vergeet te melden; de mensen zijn zo aardig hier, en absoluut niet opdringerig. Niet getreuzeld, op weg nu naar onze eindbestemming: Sanur. Het 101 hotel ontving ons zeer gastvrij en we voelden ons gelijk thuis, zij het dat we niet begrepen wat de bedoeling was van het ‘kooi’ balkon. Demonstratie van Astrid:

Ik heb me er niet eens aan gewaagd. Buiten was het heerlijk wandelen en winkelen, en ik voelde me zeer thuis bij de vele tempeltjes en hun hoeders:

Sanur bleek voor ons een plek te zijn waar we een der komende jaren best een maand door zouden kunnen brengen. Moet ook gezegd worden dat Astrid er mooi bij past:

Soms maak ik foto’s waar ik best trots op ben (sprak hij bescheiden). Tijdens een diner bij restaurant The Cork merkten we tot onze verbazing dat er een biefstuk ‘Loetje’ op het menu stond, evenals een voorgerecht ‘bitterballen’. Plotsklaps begrepen we waarom Loetje een biefstuk ‘Bali’ op het menu heeft. Bo-Peter en Astrid bekeken vervolgens hier waar hij de komende maanden in Azië gaat verblijven:

In de tussentijd maakte ik me druk over het vervolg van de Ex’pression saga, waar ik aanstaande woensdag kond van zal doen. Maar goed, deze Luim heb ik toch maar kort gehouden, want Bali moet je ervaren. Wij zijn er in ieder geval aan gehecht.

…..Pete, we’re screwed and never make the January 11 start.”

Vervolg van 16-09-23

Ik stel hem gerust en beloof met alles wat ik in me heb om City Manager John Flores aan te schrijven en te vragen ’n oogje dicht te knijpen, en alvast een vergunning te verlenen voor de eerste twee klaslokalen. Ik zet me tegen het middernachtelijk uur aan het werk om een fax te vervaardigen die de meest hardvochtige bureaucraat moet doen smelten. Tegelijkertijd wil ik Gary een hart onder de riem steken. Ik haal alles uit de kast, speel in op nalatigheid, maar aardig, en ons belang voor Emeryville. In de nacht van 24 op 25 november fax ik met een diepe zucht de noodkreet naar de City of Emeryville, met een speciale kopie naar Gary.

Doodop zoek ik naast Astrid mijn plekje op en val in een loodzware slaap. Astrid heeft geopperd om voor de zussen en broer van mijn moeder een zogenaamde “Tante” dag te beleggen onder het motto ‘wie weet wat er de komende jaren gaat gebeuren met deze laat zeventigers en begin tachtigers’. Onder begeleiding van broer Aad en schoonzus Nel wordt het donderdag 26 november een buitengewoon aangename koffiemorgen, en advocaat-met-slagroom-middag, waarbij menig anekdote de revue passeert. Ook dat geeft weer zó’n goed gevoel. Tijdens het bezoek van oudste zoon Rick en vrouw Imelda komt het bevrijdende telefoontje van John Flores: “Pete, we are granting you the official permit coming Monday, but allow you to start framing as early as tomorrow.” Ik kan de man wel kussen. We krijgen de vergunning maandag, maar kunnen morgen al beginnen met het framewerk! Champagne! Gary is daadwerkelijk in alle staten en wil op zijn beurt mij weer kussen. Het wordt een gezellige avond, waarbij Astrid me de laatste tijd niet zo opgewekt heeft gezien. De dagen vliegen voorbij, de jongens hebben duizend en een vragen over hun toekomst, en ik vraag ze om mama goed te helpen, immers, maandag 30 november is aangebroken, de dag van mijn vertrek en we hebben nog 69 nachten te gaan voor de ‘big move’. Schiphol, KL605, SFO, rit naar Ex’pression: het gaat in één flits aan me voorbij. ’s Middags rond drie uur kom ik op kantoor aan, de vlucht zelf wordt inmiddels door mij ervaren als een wekelijkse routine. Gary verwelkomt me met een hartelijke omhelzing en sleept me mee naar het eerste lokaal dat dat men aan het framen is: Hoewel ik niet echt onder de indruk ben, vind ik het “terrific”. Craig Deonik komt met het goede nieuws dat we de 50 ingetekende studenten gepasseerd zijn. En goed nieuws hebben we nodig omdat met de vele wijzigingen en de slome aanlevering van tekeningen door John Storyk, de budgetoverschrijding dicht bij de $400.000 komt. Moet ik erbij zeggen dat hij en Gary wedijveren over punten en komma’s qua schoonheid van de akoestiek. Dat moet gestopt worden. Van Mackelenberg heeft weer eens de benodigde cash voor december niet overgemaakt. Voelt hij z’n einde naderen? Hoe dan ook, geld is ons bloed wanneer het op vooruitgang aankomt. In ieder geval hebben we voor onze staf 30 extra parkeerplaatsen kunnen huren bij buurman John Nady, weer een kopzorg minder. Donderdagmorgen word ik opgeschrikt door het tekeer gaan van de schuifdeuren in ons appartement. Onmiddellijk denk ik aan een inbreker en storm verward en slaperig mijn bed uit. Niets. Na alles onderzocht te hebben, pit ik nog een paar uurtjes en kom in de morgen erachter dat ik m’n eerste aardbeving heb meegemaakt. Sterker nog, dat elke aardbeving in Californië, net als het weer, dagelijks gepubliceerd wordt. Gary en ik worden geïnterviewd door de Metro Group en één ding is zeker, we zijn echte professionals! Sinterklaasdag breng ik in de weekly update een mix aan berichten naar Ex’tent, zowel optimistisch als realistisch, in de hoop dat ze het op de juiste waarde weten te schatten.

’s Avonds begeef ik me naar de residentie van de eigenares van de Summit Bank in Alamo, en gezegd dient te worden dat ik onder de indruk ben. Na een portier gepasseerd te hebben doemt het totaal in kerstsfeer uitgedoste ‘paleis’ van Shirley Nelson op. Adembenemend. Ze ontvangt me persoonlijk en stelt haar eerste Europese klant daadwerkelijk aan iedereen voor. Ik voel me een ‘somebody’ gedurende deze kerstreceptie. Ook honkbalicoon Joe Morgan, die voor zowel de San Francisco Giants als de Oakland A’s speelde, is ter plekke en is niet bepaald onder de indruk dat ik voorzitter was van de Koninklijke Nederlandse Base- en Softbal Bond. “Do they really play the game there?”, vraagt hij me in opperste verbazing. Hij vertegenwoordigt een liefdadigheid stichting die door de Summit Bank gesteund wordt. Een memorabele avond, en hoewel Shirley Nelson me als een soort paradepaardje presenteert, voel ik me niet gebruikt. De management team bijeenkomst wordt herhaaldelijk onderbroken door het lawaai van de bouwvakkers, maar het voelt aan als kerstmuziek. Er wordt voortgang geboekt. Items als tekstboeken, bibliotheek inhoud en wat voor tapijt in de gangen, komen aan bod, maar Craig Deoniks mededeling dat de eerste twee klassen volgeboekt zijn, brengt een oergeluid teweeg dat het bouwlawaai overschrijdt. In de loop van middag worden foto’s geschoten voor de diverse interviews. Rockstars! Enigszins misplaats voelen we ons zo, mede vanwege artikelen die links en rechts uitkomen.

En natuurlijk, het is kersttijd en in Amerika wordt dat met Christmas party’s uitbundig gevierd. Dus worden Gary en ik ook uitgenodigd bij de jaarlijkse party van aannemer CIC. En natuurlijk wordt voor deze belangrijke klant de rode loper uitgelegd! Ik voel me er niet wel bij, zeker niet nadat ik verneem dat ze met het oog op de vele wijzigingen die Storyk heeft aangebracht inmiddels op nacalculatie werken. In mijn achterhoofd staat de teller van meerwerk inmiddels op een half miljoen. De cocktails smaken plotsklaps een stuk minder. Moeten we Storyk aanklagen? Of CIC? Dawn Cardi heeft ons de overeenkomst met Storyk gestuurd, eerst dat maar eens bestuderen. Wanneer dit zich zo voortzet, dan praten we dadelijk over een miljoen of meer. Zaterdag 12 december overzie ik het slagveld van de afgelopen week en besluit dat zo goed mogelijk vast te leggen in mijn weekly update.

Helaas kunnen we tegen Storyk, met het oog op het contract, niet al te veel ondernemen. Van belang is om volgende week uit te vogelen wat hij en Gary afgesproken hebben qua wijzigingen en verbeteringen. Dat hou ik nog even onder de pet. Morgen moet ik in ieder geval bij de kerstlunch met onderverhuurder Sendmail m’n cover ophouden, uiteindelijk leveren ze $17.000 per kwartaal op. Maar dat kan ik, ik ben immers Chief Executive Optimistic! Sendmails Holiday Party wordt zondag 13 december als gourmet lunch aangeboden in het chique Lafayette Park Hotel. Dress code: casual elegant. Een soort van smoking dus, zonder stropdas. Een net pak heb ik wel, dus ga ik als zodanig op pad. Vreemd gevoel om als huisbaas binnen te komen, maar deze startup weet wel wat feestvieren is! Rond half drie wordt de champagne party opgebroken en begeef ik me enigszins tipsy naar het appartement. Deze zondag komt er geen productie van enige betekenis uit mijn handen, maar wel zie ik kans om een football game op de TV aan te gluren. ‘Onze’ Oakland Raiders op bezoek bij de Buffalo Bills. Lang hoor, zo’n drie uur, hinderlijk onderbroken door reclames na elke aanvalsactie of defensief hoogstandje. Tussendoor worden nogal wat spelers met karretjes geblesseerd afgevoerd. Gezond spelletje! En onze Raiders krijgen met een score van 44-21 ook nog behoorlijk op hun kloten. Maar die fans! Ze reizen met het team, winnen of verliezen, heel Amerika door. Beetje angstaanjagende types, dat wel.

De kranten voorspellen maandagochtend dat dit seizoen het vijfde op rij zal worden dat de Raiders de play offs niet gaan halen. Niet dat het me echt boeit, ik maak me meer zorgen over het bedrag waar aannemer CIC mee aan gaat komen deze week. Het zal me niet verbazen wanneer de overschrijding van het budget tegen het miljoen komt. Gary is er echter tijdens de management team bijeenkomst van overtuigd dat het niet meer dan een half miljoen zal zijn. Omdat we om elf uur voor een lezing bij de Napa New Technology High School dienen te zijn, zetten we de conversatie voort in de groene Ex’pression Van. Gary heeft Eckart recentelijk nog gesproken en is ervan overtuigd dat het bedrag van een half miljoen als zodanig geaccepteerd is. Gary kent de Nederlandse geest nog niet, ik ben er niet zo van overtuigd. Maar goed, performance time! Zoals gewoonlijk maken Gary en ik een overweldigende indruk op de High School studenten, die zich en masse aanmelden voor een open huis in 1999 in Emeryville. Met dit soort presentaties creëren we zogenaamde ‘feeder’ scholen voor Ex’pression. Immers, zodra ze eenmaal bij ons in het gebouw zijn, dan willen ze ook bij ons studeren. Op de terugweg, druk met Gary alle komende zaken doornemend, glijdt het prachtige wijnvallei landschap ongemerkt aan ons voorbij. Dinsdagmorgen vroeg hebben we een conference call met John Storyk, die in detail alle wijzigingen aangeeft, maar het onderdeel prijsconsequentie angstvallig mijdt. Dat laat hij aan aannemer CIC over, die daar vrijdagmiddag met ons een onderhoud over heeft. Dat drukt een beetje op de hele week, je neemt dingen waar, zoals het regelmatige absentie gedrag van onze van de Summit Bank overgenomen financiële manager die studentenzaken behartigt, maar ze niet adequaat registreert. Is ze niet ziek, dan moet ze wel naar een begrafenis. Moet wel een grote familie hebben, reageer ik sarcastisch naar Gary. Enfin, is voor latere zorg, immers, Californië is een zogenaamde ‘at will state’, oftewel je kunt zonder reden ontslagen worden. Donderdag doen we een speciale toer voor City Manager John Flores, die ons zo uitermate ter wille is geweest, gevolgd door het kerstdiner met onze kleine, doch eendrachtige groep, met uitzondering van de zieke financiële manager. De stemming is goed, overmoedig zelfs. Vrijdag 18 december klokke vier meldt CIC manager Debbie Fleser zich met de fixed price aanbieding, die mij vooraf al de kriebels bezorgt. Uitvoerig rept zij over de wijzigingen, de zwevende vloeren, de extra’s voor air conditioning, zodanig dat Gary na een half uur bijna schreeuwt: “cut the crap, what is the bottom line?” Fleser verblikt of verbloost niet en meldt koeltjes een bedrag van $4,6 miljoen, oftewel $3 miljoen meer dan oorspronkelijk begroot. We worden genaaid waar we bij zitten. Gary wordt eerst wit, dan rood en stormt mijn kantoor uit naar het zijne, waarna ik hem driftig op z’n toetsenbord tekeer hoor gaan. Zelf ben ik niet in shock, maar er wel dichtbij. Met samengeklemde kaken verzoek ik haar om morgen een conference call te beleggen, en vervolgens om het gebouw te verlaten, waarna ik Gary opzoek. Die heeft inmiddels een e-mail op poten naar Storyk gestuurd, met een kopie naar mij. Gary heeft het over ‘big trouble’, of de school nu nog wel haalbaar is, over beslissingen die onder andere Storyk genomen heeft die ons de das omdoen, ‘shitcan the whole school’, maar ook te behalen besparingen.

Gary sluit af met de zinnen dat Storyk hem verraden heeft met zijn expertise van 900 gebouwde studio’s, dat hij geen enkel excuus heeft en heel arrogant zelf besloten heeft dat rijke Eckart dit wel kan dragen. In zijn slotzin meldt Gary absoluut niet met Storyk te willen praten, maar mocht hij mij, Peter, willen bellen om te redden wat er te redden valt, dat Gary hem niet zal tegenhouden. Gary zit te trillen achter zijn bureau van ingehouden woede en ik verzoek hem kalm naar huis te gaan, zodat ik Eckart kan informeren. Gary omhelst me en fluistert “I hope this isn’t the last one.” Nou, dat hoop ik ook niet, we hebben net een huis gekocht. Ik neem plaats en maak me gedachten hoe ik nu het beste Eckart kan informeren. Allereerst besluit ik om sowieso Gary’s e-mail er aan toe te voegen. Ik schrijf over de potentieel mooiste school van het westelijk halfrond, zij het onbetaalbaar. Besparingen op te mooie plafonds, zwevende vloeren, toiletten die maar liefst op $35.000 begroot werden, en wat van dies meer zij. Maar, puntje bij paaltje moet ik tot de conclusie komen dat we toch $2,5 miljoen over budget zullen gaan. Ik pas het budget aan om meer studenten in te nemen, hetgeen over 5 jaar $1,5 miljoen extra oplevert. Aankoop van een school, hetgeen ons sneller accreditatie oplevert, alsmede een diploma programma. Na het contract van Storyk bekeken te hebben, ben ik bang dat we hem niet kunnen aanpakken.

Wordt vervolgd 07-10-23 of zoveel eerder, afhankelijk van mijn jetlag!

Dagboek van een pensionado: ‘Bla, Bla, Bla’.

Lief dagboek, deze week geven we iedereen een inkijkje voor wat betreft de dagelijkse gang van zaken bij een semi pensionado a.k.a. de Luimenman. Het merendeel van de B-gebeurtenissen de afgelopen week waren trouwens goed of uitstekend, beginnend bij Bootjes kijken zaterdagavond. Buurman Paul, die bij ons op de kop woont, nodigde ons uit om de Vechter lichtparade bij hem te aanschouwen. Alle boten en bootjes trekken daar voorbij omdat ze via de daar gelegen Mijndense Sluis de Vecht opgaan. Zeer amusant, met soms wat teringlawaai. Hoeveel 100+ decibel André Hazes kan een mens hebben? Wel gezellig. Voordat we (met name ik) ons overgaven aan de kwalificatiewedstrijd Ierland-Nederland, werden we buitengewoon gastvrij ontvangen bij warme vrienden Freek en Oscar. De laatste kan koken als een professionele kok. Buitencategorie. Blamage is het enige woord dat past bij het spel van Oranje gedurende de eerste helft. Ons vlaggenschip zwabberde aan alle kanten, waarbij eens temeer opviel dat Koeman aan spelers vasthoudt die passé zijn. Blind bijvoorbeeld, inmiddels afgezakt naar Spanje: Girona FC. Bij tijd en wijle razen ze langs hem heen omdat hij de snelheid van een traag optrekkende diesel heeft. Kan Blind niets aan doen, maar die moet wel tegen zichzelf beschermd worden. Een mooi afscheidscadeau, dat zou passen. Koeman is op deze manier meer een Boeman. Op naar maandag waar mij de mooiste B van de week werd gepresenteerd. De Basaal carcinoom cel (kwaadaardig huidkankerplekje) was ‘radicaal verwijderd’ bleek na veel ontwarring van medische termen (dankjewel Astrid). Zo’n twee weken daarvoor vond de ingreep plaats door een plastisch chirurg. Plastisch? Jazeker, omdat het plekje te dicht bij het scheenbeen zat, dus moeilijk te hechten. Kunst op de vierkante millimeter. Dinsdag; dit keer geen Strijkdag (ken uw dagen), maar Baggerdag. Bij laag water ligt onze fijne ark vast dus dient er wat te gebeuren. Dat gebeurt in nauwe samenwerking met het parkbeheer van Mijnden, omdat de ark dan verplaatst dient te worden. Overeenstemming bereikt. Derde week oktober vindt dit avontuur plaats, er kan al gestort worden op giro……gebbetje. Maar ’s avonds ook Bruiloft bespreking met mijn oudste zoon Rick en aanstaande schoondochter Liesbeth. Privé. Wat ik tussen de buien door vergeet te vermelden is dat ik zo in mijn nopjes was dat ik Astrid toevertrouwde dat het Buitenmeubilair wel z’n beste tijd gehad had. Foutje, bedankt. Voor mijn geestesoog speelde het volgende tafereel, inclusief boormachine, zich al af:

Enfin, woensdag dus niet Gehaktdag maar Bevrijdingsdag, de hechtingen gingen eruit. Lekkáh! Daarna lunch met DJ, entrepreneur, schrijver en allround Bolleboos Sebastiaan Hooft bij Eetcafé Oud Zuid in Loenen aan de Vecht.

Eén ding is zeker, we komen altijd tijd tekort. Donderdag staat bekend als Kuisdag, maar kan wat mij betreft dit keer Beslissingendag genoemd worden. Helaas, geen nadere informatie voordat er een Bulletin voor de pers vervaardigd is. Vooruitlopend op Broer Rob z’n verjaardag, met onze dames van een heerlijke lunch genoten bij Robberse Eiland in Oud Loosdrecht, voorwaar een verborgen parel. Maar daar bleef het niet bij, we hadden ook nog een uitzwaai borrel met onze jongste bij De Zuid in Amsterdam. Ja, die Astrid rijdt wat af. Uitzwaaidag? Jawel, hij vertrekt zondag naar TechCrunch in San Francisco, vergezeld door zijn collega/baas Diego. Never a dull moment! Levendig en vol passie informeert Ivar ons over de laatste ontwikkelingen bij PopcornBrain We worden er soms duizelig van. Maar goed, de afscheidshug was er niet minder hartelijk om, ook al omdat wijzelf zondagavond naar……., eh, daar zijn we nog niet aan toe. Vrijdagmorgen 07.00 gaat de telefoon, Astrid toetst de ‘slagboom omhoog’ knoppen in en verdwijnt naar de tuin. Even later sjouwen twee mannen een aantal dozen naar binnen die Astrid naar de juiste plek dirigeert. Vervolgens begint het snijden met een Stanley mes en ook de boortol zoemt een melodietje mee. Wanneer ik later op de dag poolshoogte neem, blijken de dozen op magische wijze veranderd te zijn in Buitenmeubilair.

Astrids magie! Ook Buitencategorie. Ik word gek, meer B’s kan ik niet aan! Daggutwel, we hebben nog een uitsmijter B: zondagavond vertrekken Astrid en ik naar Bali, how’bout them apples?! En wie treffen we daar? Onze oudste zoon Bo-Peter met vriendin Tiphanie. Feest! Voor de energiehuishouding nemen we natuurlijk vitamine B mee (alle 8). Voor de goede orde, de Luim komt in deze vorm zaterdag 7 oktober terug en nog een dubbeldikke Ex’pression saga aanstaande woensdag. Gewoon rond een uur of negen bij een bakkie leut naar www.peterlaanen.com gaan. Ook nu duiken we weer even terug naar 1998, een onvergetelijk jaar.

Vervolg van 13-09-23

…..om vervolgens te constateren dat de oogleden nu wel heel zwaar worden.

Zondag de eerste bezichtiging met Judy Dickey, een weldoorvoede professionele makelaar. Ze toont ons een losstaande twee etage woning in Walnut Creek met zwembad, want dat is één van onze wensen, nee eisen. Het voldoet aan alles, maar Astrid is niet overtuigd. Eckart wel, die zegt “doen!”. Wij willen echter verder kijken. Maandagmiddag met Eckart op stap naar The Plant, waar hij kennismaakt met Arne Frager om te bezien of hij tot z’n bloedgroep hoort. Ook Eckart raakt onder de indruk van de begeesterende Arne en geeft hem de ‘thumbs up’. Haastig terug naar Ex’pression waar ons een interview wacht met de Marin Journal, de leidende krant van Marin County, pal over de Golden Gate brug. Eckart kan zo charmant arrogant zijn, maar de journalist smult ervan. Gaat vast een goed artikel worden. De volgende dag treffen Astrid en ik makelaar Luanne Warner. Op haar visitekaartje prijkt een energieke jonge dame. Echter, behalve een dame op leeftijd, zien we op de hoek van de straat waar we afgesproken hebben niemand die daar op lijkt. De dame komt naar ons toe en vraagt of we de Laanens zijn. Na een eenstemmig “ja”, stelt ze zich voor als Luanne Warner. Met ons gezicht in de plooi mompelen we een “pleased to meet you”, en gaan op stap. Typisch Amerikaans, ik heb dit met verschillende sollicitanten ook meegemaakt. Nou ja, zolang ze maar iets te bieden heeft. We gaan naar Lafayette, Pleasant Hill en Orinda, maar zien niets dat ons aanstaat. Later van de week bezoeken we nog een paar adressen met haar, spreken we af. Het wordt al met al een krankzinnige week met afspraken bij beroemde wireless microfoon producent en buurman John Nady, de even beroemde eigenaren en oprichters van de gelijknamige high profile geluidsboxen Meyer Sound in Berkeley, diverse huisbezichtigingen, alsmede de routinezaken. Uitgeput belanden we bij zaterdag 21 november, met nog drie bezichtigingen voor de boeg. En morgen vliegen we terug, en moet er een beslissing gevallen zijn! Ik krijg een Herman van Veen moment: “Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast”. Luanne Warner brengt ons naar een mooi huis in Berkeley, maar na Astrids aandringen om de kelder te bezien, blijkt dat de fundering vele centimeters verschoven is vanwege een eerdere aardbeving. “Thanks, but no”, stellen we haar teleur. Judy Dickey brengt ons naar een ‘artistieke’ woning in Walnut Creek en we zeggen gelijk: “no”. Blijft onze keus, hoewel niet van harte, Marshall Drive in Walnut Creek, met een vraagprijs van $635.000. Omdat we morgen, voordat we gaan vliegen, nog een bezichtiging in Lafayette hebben, besluiten we voor de zekerheid een bod van $600.000 uit te brengen. Judy kijkt zuinig: “I’ll do it, but am sure they won’t accept it,” antwoord zij stellig. Dat zullen we nog wel eens zien, geld is geld. Hijgend pers ik er nog een weekly update uit:

Zaterdag breekt aan. Vandaag doen we de laatste bezichtiging in Lafayette en daarna verplaatsen we ons naar SFO voor onze vlucht naar Nederland. In Lafayette aangekomen dienen we een soort van pad steil naar boven te nemen alvorens bij een mooi huis aan te komen. Prachtig huis voor $750.000 maar ook een zwembad met een enorme scheur. Echter, Astrid ziet de kinderen al met hun stepje het pad naar beneden afsjezen en Highway 24 op denderen. Nee dus. We beloven Judy wanneer we bij het vliegveld aankomen nog een bod uit te brengen op Marshall Drive. Gelukkig loopt het inchecken op rolletjes en kunnen we op ons gemak overleggen. We kunnen het Marshall huis in onze verbeelding zien zoals het moet worden:

We besluiten het bod te verhogen tot $615.000, maar ieder keer dat we het al zenuwachtiger wordend met $2.500 verhogen, komt van Judy’s kant na ruggenspraak met de verkoper, een kortaf “no, so sorry”. Een half uur voordat we aan boord gaan komt ze met een definitief “yes or no” van de verkoperskant op een prijs van $630.000. Astrid en ik kijken elkaar aan en besluiten het bod te accepteren. Denkbeeldig toasten we met Judy en gaan vervolgens opgetogen in de rij staan om te boarden. We hebben een home; het Amerikaanse avontuur kan nu een gefundeerd vervolg krijgen! De vlucht naar Amsterdam wordt opgetogen afgelegd want we hebben een ‘home’, en de zekerheid dat we de komende drie jaar in zonnig Californië door zullen brengen. Voeg daaraan toe de spannende uitdaging om iets nieuws van de grond af op te bouwen, dan valt te begrijpen dat de adrenaline voorkomt dat je ook maar één oog dicht doet. Maandag 23 november: we landen aan het eind van de morgen in Amsterdam en bevinden ons nog steeds in hogere atmosferen. Deze week moet er een worden van daadwerkelijk aanpakken, aangezien ik volgende week maandag alweer terugvlieg. Jetlag is een woord dat uit mijn vocabulaire geschrapt is. Tijdens de rit naar Lommel bespreken we alles wat er gedaan dient te worden alvorens we naar Californië vertrekken, en hoe onze jongens te informeren. Nou, dat laatste viel mee, die springen vol enthousiasme bovenop ons na aankomst, en zijn meer geïnteresseerd in wat we mee hebben gebracht uit het verre Amerika. Dinsdag leg ik contact met onze eerste student, Marc Bode, over wat hij moet doen om 11 januari aan z’n eerste les in Emeryville te beginnen, en aan het eind van de dag krijg ik een alarmerend telefoontje van Gary Platt: “we still don’t have the fucking permit, Pete, we’re screwed and never make the January 11 start.”

Wordt vervolgd 20-09-23

Trans World Airlines………opgericht door de legendarische Howard Hughes, is goed bevallen.

Vervolg van 09-09-23

Wel moet me van het hart dat de gemiddelde leeftijd van het vliegend personeel zichtbaar aan de hoge kant is. Zodanig dat je af en toe hulp zou willen bieden! Amerika is het land van de onbegrensde mogelijkheden, maar ook het land waar je tot je dood door moet sappelen wanneer je pensioen niet adequaat geregeld is. Genoeg gemijmerd, even kijken waar en hoe laat Bram aankomt. Ah, terminal 3 met US Air, over een half uur. Kalmpjes wandel ik daarheen en ‘businessclass’ Bram stapt als een der eersten met z’n ‘traveling light’ koffertje van boord. Met een brede lach ontwaart hij me en stapt met grote passen op me af. Bram is een verstokte roker en op zo’n moment moet ik telkens denken aan de opmerking die een goede kennis van ons daarover plaatste: “hij ontblootte z’n door de zon gebruinde tanden”. Kinderachtig, maar ik kan het niet helpen en moet een lachje onderdrukken. Joviaal, als altijd, schud hij stevig mijn hand. “Lekker gevlogen, jongen?” begint hij de conversatie. Voordat ik antwoord kan geven ontwaren we achter het glas van de ontvangsthal de lijvige gestalte van Boldman en naast hem zijn schriele evenknie Moseler. Alsof hij mijn gedachten kan lezen zegt Bram “het blijft een komisch duo.” Komisch of niet, ze zijn zo scherp en kundig als maar zijn kan en Bram komt in de loop van de avond, tijdens een stevige Florida maaltijd, behoorlijk onder de indruk. “Die gaan we op het droge brengen,” voegt hij me toe, na zijn laatste saffie van de dag te hebben ingenomen. De woensdag brengen we door op het kantoor van Silent Planet, en voordat we de vlucht met United Airlines naar San Francisco nemen, via Denver, is er een deal tot stand gekomen. Uitgeput komen we even voor half twaalf ’s avonds in San Francisco aan. “Morgen The Plant scheren,” zegt Bram nog even snel alvorens zijn hotel binnen te stappen. Daar heb ik nou zo’n hekel aan, we moeten met Arne Frager een deal maken die voor ons allebei win/win is. “Scheren” betekent voor Bram druk zetten om een koopje te bemachtigen. Het appartement, waar Bram niet wil overnachten -God zij dank- voelt voor mij even na het middernachtelijk uur aan als een veilige haven. Uitgeslapen haal ik Bram donderdagmorgen op bij het hotel, waar hij me opwacht bij de aangewezen rokersplek. “Stomme Amerikanen,” begint hij, na me begroet te hebben. “Wapentuig mag je overal bij je hebben, maar sigaretten opsteken, ho maar.” Omdat ik zwijg begint hij met zijn analyse over het cijferwerk van The Plant. “Arne Frager zal nog heel wat moeten uitleggen voordat Eckart hier geld insteekt,” besluit hij z’n betoog. Tegen die tijd zijn we in Sausalito aangekomen, waar Arne ons enthousiast begroet. Het kruisverhoor kan beginnen. Slimme Arne staat erop eerst de studiotoer van The Plant te doen, en net als iedereen voor hem is Bram onder de indruk. Bram vraagt eerst even om een kleine onderbreking, zodat hij even een rookpauze kan inlassen. Wanneer Bram naar buiten loopt vraagt Arne hoe de vlag er bij hangt. “It’s all about figures and forecast,” Arne, maak ik hem wat wijzer. En zo is het, het gaat om het cijferwerk en de vooruitzichten. Na terugkeer van Bram blijkt dat Arne zich terdege heeft voorbereid en praktisch op alle vragen een onderbouwd antwoord heeft. “I’m impressed, Arne,” komt het complimenteus bij het afscheid uit Brams mond. Via de inmiddels zeer drukke Richmondbrug banen we ons een weg naar Berkeley, waar Gary op ons wacht bij Skates-on-the-Bay, waar we gezamenlijk een en ander zullen doornemen tijdens het diner. Eén ding is zeker, komen we tot de conclusie, we gaan een samenwerkingsverband met The Plant aan. Zaterdag 7 november kan ik vol trots in de weekly update vermelden dat wanneer Eckart instemt met datgene wat Bram gaat presenteren, we in beide bedrijven een aandeel van 40% zullen hebben.

Me verheugend op de komst van Astrid komende woensdag, komt het weekend als geroepen om even bij te tanken. Zoals gewoonlijk razen de maandag en dinsdag als hazewindhonden langs me heen. Een opgewonden MT meeting (niet echt uitzonderlijk meer), met name ook over onze grootse opening komende zaterdag, waar we de gemeenschap dik bij betrekken. Individuele bijeenkomsten en vergaderingen met de constructiemaatschappij bepalen onze afspraken: wegens nogal wat wijzigingen gaan de bouwkosten op zeker met enkele honderdduizenden omhoog. Dat gaat met nogal wat kabaal teweeg: “fuck, because Eckart is a billionaire, you can’t overcharge us”. We denken oprecht dat de miljardair krantenkoppen over Eckart ons geen goed doen. Eckart vindt het smullen, maar duidelijk mag zijn dat men hier denkt een gans met gouden eieren te kunnen plukken. Maar nu, bij SFO, San Francisco’s international airport, wacht ik op de komst van Astrid. Dat voelt goed, we gaan een huis uitzoeken. Spannend dus! KL605 landt even na twee en is dus keurig op tijd. Zelfs de douane formaliteiten zorgen voor niet al te veel oponthoud. Een beetje verfomfaaid komt ze de aankomsthal binnen en dan is het moment gekomen dat ik Astrid in mijn armen kan sluiten.

Sweet welcome @ SFO

In de parkeergarage neemt ze plaats in de groene Van die ons langs South San Francisco, de skyline van het echte San Francisco, en via de Bay Bridge naar het appartement in Emeryville brengt. Kreten van bewondering alom. De dag voltrekt zich als normaal mag worden geacht met 9 uur tijdsverschil. Dapper wakker blijven, toch nog een drankje, wegdommelen, en tegen een uur of acht de pijp aan Maarten geven. In ieder geval een goede basis voor sight seeing en huizenbezoek. Donderdagmorgen laat ik ze achter met aanwijzingen hoe in San Francisco te komen met BART, hetgeen staat voor Bay Area Rapid Transit, wiens treinen je soepeltjes onder het water naar het hartje van de City brengen, want zo noemen we San Francisco. Zeg je San Fran, dan ben je er een van buiten! Zelf haast ik me naar SFO om Eckart op te halen die om kwart voor tien aankomt met een Air Canada vlucht. Hij wil kennismaken met de Silent Planet crew en onze grootse opening bijwonen. Ook Eckart reist altijd zonder de last van bagage. En sinds de honden op SFO na zijn laatste reis nogal hinderlijk aan hem bleven snuffelen, laat hij de inkoop van wiet aan Gary over. “Zo pik,” begroet hij me, “lekker druk bezig.” In de Van praat ik hem snel bij over de laatste ontwikkelingen, en met name over de budget overschrijdingen. Eckart grijnst. Verwonderd kijk ik opzij. Eckart merkt droogjes op dat daar bij Ex’tent al rekening mee was gehouden. “Niets loopt bij een verbouwing op budget,” voegt hij er ten overvloede aan toe. Ook wil hij met één van de door een makelaar georganiseerde huisbezichtiging meegaan. “Ik wil wel dat mijn CEO in den vreemde er goed bijzit,” verklaart hij. Bij Ex’pression laten we hem allereerst kennismaken met wat lokale zakenlui van Advanced Systems Group.

Links Dave Van Hoy, oprichter Advanced Systems Group

Dave prijst ons de hemel in, zoals alleen Amerikanen dat kunnen, waarbij wij er soms tenenkrommend bijstaan. Eckart vindt het wel mooi en de Amerikanen vinden een hippie miljardair in hun midden ook wel wat hebben. Vervolgens naar The Townhouse voor een vraag- en antwoordsessie met Loyd Boldman en John-Erik Moseler. Terwijl Eckart geniet van zijn Sierra Nevada Pale Ale, luistert hij met genoegen hoe Loyd Boldman naam heeft gemaakt in Florida met een Christelijke band, Prodigal geheten. Vervolgens vertelt John-Erik hoe zij Silent Planet begonnen zijn en grappig genoeg heeft ook dit weer een Full Sail achtergrond. “Not the beer,” grapt Loyd. Het is duidelijk dat ze bij Eckart in het pulletje vallen. Zijn lichaamstaal verraadt dat hij met deze mannen in zee wil gaan. Mooi, morgen komt Dawn Cardi erbij om er een klap op te geven, althans in juridische zin. Gary is helemaal opgetogen, maar eigenlijk leven we vrijdag toe naar de ‘grand opening’ van zaterdag, en met name hoeveel mensen acte de présence zullen geven. Het treffen met Dawn Cardi is hoffelijk, zij het aan de koele kant. ’s Avonds wil Eckart uit en we besluiten de gerenommeerde jazz joint Yoshi’s in Oakland te bezoeken, waar je ook kunt dineren. Geweldige avond, hoewel ik meer met m’n hoofd bij de zaterdagopening ben dan bij de voortreffelijke musici. Inmiddels heeft Astrid een tweetal makelaars gevonden die ons de komende dagen zullen begeleiden. We beginnen de tijddruk te voelen, ook al omdat we volgende week zondag alweer vertrekken. Voor die tijd dienen we een keus gemaakt te hebben. Nerveus controleren we zaterdagochtend de door eventmanager Kappi Hommert gerealiseerde stands en attracties in de steeg tussen ons gebouw en dat van de belastingdienst. Het brengt ons rust, dat mens is zó professioneel! Onze eigen manschappen, onder leiding van Craig Deonik, staan klaar om voor geïnteresseerde mensen een toer van het gebouw te geven. Inschrijfformulieren zijn ook niet vergeten; business is business! Na een aanvankelijk stil begin loopt het storm, de verkopers van hamburgers en hot dogs kunnen hun waren niet aangesleept krijgen, hetgeen ook geldt voor de popcorn tent. Het oplaten van duizenden ballonnen laat luide “oehs” en “ahs” op uit het publiek.

Emeryville omarmt ons en dat voelt aan als een warm bad. Eckart straalt, hetgeen absoluut niet alledaags is. Aan een lange tafel in The Townhouse vieren we het succes van de dag met de hele bemanning. Craig Deonik vertelt triomfantelijk dat hij ook een viertal studenten ingeschreven heeft. En dat is a raison van $27.500 voor 16 maanden een mooie vangst. Doodmoe, maar uiterst goed gehumeurd kom ik in het appartement aan, waar ik met Astrid nog even napraat om vervolgens te constateren dat de oogleden nu wel heel zwaar worden.

Wordt vervolgd 16-09-23

Twee broers, twee ‘burning’ evenementen, en een tweeling

Met excuses dat ik de Luim weer te laat opdien, maar de hitte veroorzaakt een kleefeffect tussen mijn vingers en het toetsenbord met als resultaat dat mijn tweevinger repertoire aanzienlijk vertraagd wordt. Vorige week mocht ik berichten dat Astrid en ik opgelucht waren dat Kaj weer heelhuids thuis aangekomen was vanuit ‘Burning’ Oregon. Niet veel later informeerde Bo-Peter dat hij met vriendin Tiphanie vast zat in de woestijnmodder van ‘Burning Man’. Je kunt ze ook niet even alleen laten! Niet zulke zorgen als bij Kaj, maar toch. Het begon allemaal zo mooi tijdens dit ‘love fest’:

Lief toch?! De brillen waren toen nog bedoeld als bescherming tegen het woestijnzand. Toen dat veranderde in modder, zaten ze eerst vast en nadat er gereden mocht worden, zag het er meer zo uit:

Ruim zeven uur later meldde Bo-Peter ons dat hij de highway zag, en dat na een afstand van nog geen 3,5 kilometer modderschuiven. Dat kan spanningen teweeg brengen in een partnerschap. ‘Love is all you need’, kraait Robert ten Brink derhalve. En over ‘love’ gesproken, daar weet Astrid alles van, zij verzorgt immers de producten in hun eerste week:

Een tweeling nog wel. Onvermijdelijk dringt de vraag zich op wat die twee te wachten staat in een wereld in beweging. Eén ding is zeker, hun eerste week was dankzij Astrid een bliksemstart, een ‘burning sensation’, so to speak. Eigenlijk had ik best een spannende week achter de rug, maar ik kan er (nog) niet veel over vertellen. Wel lullig, dat begrijp ik, maar later maak ik het goed; echt waar. Dat geeft ons wat meer tijd om even terug te gaan naar 1998, waar de Ex’pression saga ontstaat.

Vervolg van 06-09-23

“We doen wat er gedaan moet worden,” neemt ze met een kus afscheid van me. Dat stelt me gerust.

KL605 wordt geacht me veilig naar San Francisco te brengen, en dat gebeurt ook. KLM-blauw is weliswaar geen Martinair-rood, verschil economy star class, maar wel zeer dragelijk. Het verkeer naar San Francisco op de 101 is ‘killing’ en het duurt ruim twee en een half uur alvorens ik de sleutel in de deur van het appartement steek. M’n tweede ‘home sweet home’. Merkwaardig hoe snel een mens went. Zondag breng ik grotendeels door op kantoor om de berg weg te werken die daar op me wacht. Ah, Eckarts gezicht staart me aan van de voorpagina van de San Francisco Business Time. Dit vervolgverhaal zal hem goed doen:

Voorts veel waar aandacht aan besteed dient te worden, maar m’n aandacht wordt getrokken naar een memo van Gary. Pete Bandstra, de beoogde Director van het Digital Visual Media programma heeft nog een item toegevoegd aan de waslijst van wensen en eisen die hij toch al bij ons had neergelegd om hem van Full Sail los te weken. Of we maar het verlies op z’n huis willen compenseren mocht dat bij verkoop ontstaan. Een GVD ontsnapt me, de inhalige bastaard wil echt het onderste uit de kan en bederft ook nog eens m’n zondag. De Management Team meeting op maandag verloopt rumoerig, enerzijds omdat we verheugd zijn dat Craig Deonik ons trots mededeelt dat we reeds meer dan 20 ingeschreven studenten hebben, en we rustig kunnen rekenen op 45 eind november, anderzijds door het kinderachtige gedrag van Gary die luidruchtig probeert om Pete Bandstra alsnog z’n zin te geven. Ik hou m’n poot stijf, die aasgier wil ik niet aan boord hebben. Daarnaast hebben we een kandidaat van concurrent San Francisco Institute of Art aan de haak, ene Rob Gibson. Tijdens een lunchafspraak zullen Gary en ik hem deze week aan boord trekken, daar zijn we van overtuigd. Gary oogt weer wat ontspannener, hij heeft z’n ei gelegd, hoewel het me een lunch kost om hem weer op de rails te krijgen. ‘The things we do for love!’ Wat we die week voor elkaar krijgen grenst aan het ongelooflijke, en hoewel ik mijn gezin zeer mis, draagt het alleen zijn er toe bij dat er zoveel productie gedraaid wordt. Immers, we hebben Rob Gibson aangesteld als Director van het Digital Visual Media Program, de ontmanteling van het interieur van ons gebouw is in volle gang, en we hebben gastheer gespeeld bij een Wired/Yahoo party. Ook hebben we met The Martin Group zoete broodjes gebakken en bij de Summit Bank een speciaal studenten account aangemaakt. Wat een goed gevoel om je volledig verkleed in de Halloween party bij The Plant te storten. Ik durf te stellen dat Gary en ik er top uitzagen en veel complimenten mochten oogsten:

Gary en Peter gereed voor Halloween

Vele artiesten in macho outfit, ook dames in soms zeer ondeugende pakjes, moesten wel om ons lachen, maar klaarblijkelijk vielen we als sex objecten uit de toon! Zondag 1 november, Ivars verjaardag, begon derhalve wat traag, maar rond half twee wist ik me toch achter m’n bureau te wringen voor de wekelijkse update:

 

Omdat Frans van Mackelenberg nog niet officieel geïnformeerd is over z’n komende afscheid, is me verzocht hem er nog steeds bij te blijven betrekken. Spelletje spelen? Ik speel mee. De komende week wordt nogal heftig met bezoeken aan Silent Planet in Orlando en The Plant in Sausalito. Niet alleen qua reizen, Orlando via Saint Louis, maar ook omdat Bram Zwagemaker in mijn kielzog gaat bekijken hoeveel aandelen we krijgen voor onze investeringen. De Management Team meeting maandagmorgen hou ik kort, niet alleen vanwege de presentatie van het stock option plan voor onze key staff members, maar ook omdat ik Gary separaat moet informeren dat het ook voor hem geldt. En wat ik vrees, gebeurt: Gary ontploft. “That motherfucker Eckart Wintzen fucked me again, now I have to pay for the shares he promised me.” Ik probeer hem tot bedaren te brengen door uit te leggen dat bij een aandelengift hij gelijk belasting moet afdragen. Geld dat hij op zeker niet heeft. Gary bedaart, en wat hem waarschijnlijk het meest overtuigt is dat het ook voor mij geldt. Zo langzamerhand begin ik me een dompteur in een circusarena te voelen. We doen ter afsluiting een snel drankje omdat morgenochtend wel heel erg vroeg mijn wekker zal afgaan. Met gezwollen ogen van de slaap sleep ik me dinsdagmorgen kwart voor zes aan boord van Trans World Airlines 482 naar Saint Louis, waar ik overstap op vlucht 450 van dezelfde maatschappij, en route naar Orlando. Daar zullen Bram Zwagemaker en ik elkaar lokale tijd rond kwart over vijf ‘s middags treffen, waarna we door Loyd Boldman en John-Erik Moseler van Silent Planet op sleeptouw zullen worden genomen. Hun voornaamste taak zal zijn om Zwagemaker ervan te overtuigen aandelen Silent Planet te kopen, waar ik volledig achter sta. Het zal fantastisch zijn om deze twee creatieve grootheden aan onze zijde te hebben.

De jeugdige John-Erik deelde me al mede dat het voor hem een hoogtepunt zou zijn in zijn prille entrepreneur bestaan. “Flight attendants take your position,” klinkt het vanuit de cockpit. We staan op het punt te landen en ik moet zeggen dat mijn eerste trip met deze iconische luchtvaartmaatschappij, opgericht door de legendarische Howard Hughes, goed bevallen is.

Wordt vervolgd 13-09-23

We kunnen ons nu geen zand in de motor veroorloven.

Vervolg van zaterdag 02-09-23

Dinsdagmiddag lunch ik met Gary voor een een-op-een bij The Townhouse. “Gary you and I must act as one,” probeer ik hem aan z’n verstand te peuteren. Wanneer wij niet als een eenheid opereren, dan voelt de rest dat aan en komt met allerlei excuses waarom iets niet gelukt is. Gary knikt onwillig. Ik weet dat hij Pete Bandstra ook aan wil trekken om Full Sail pijn te doen, omdat hij daar onvrijwillig is vertrokken. Dat boeit mij totaal niet, Full Sail is zes uur vliegen van ons verwijderd, totaal geen concurrentie dus. We gaan als een eenheid terug naar kantoor, zij het met wat blauwe plekken. So what?! Woensdag komt de langverwachte e-mail van Dawn Cardi binnen; het miljoen zal binnen veertien dagen op de bankrekening staan en de lening van $100.000 aan Arne Frager ten behoeve van The Plant is goedgekeurd. Een verheugde Arne komt bijna door de telefoon heen. “You da man Peter, and Eckart is a genius.” Voor mijn geestesoog zie ik een instemmend lachende Eckart:

Oh well. Donderdag worden we bezocht door de Duitse vader en zoon Bode, die ongelooflijk onder de indruk zijn van het nogal kale gebouw, maar vooral van het verhaal en bijbehorende tekeningen. Nadat ik ze in het Duits begroet heb, hetgeen Gary “grandstanding” vindt, geef ik het woord aan Gary die bloemrijk verkondigt welk een briljante apparatuur we aangekocht hebben en hoe de studenten daar te allen tijde gebruik van kunnen maken. Marc Bode, niet gewend aan een dergelijke ‘rode tapijt’ behandeling in Duitsland, valt als een blok voor deze aanpak en wordt officieel onze eerste student. Na de formele afhandeling troon ik vader en zoon mee naar The Townhouse voor een ere diner. Mijn inmiddels wat verroeste Duits gaat weer met sprongen vooruit. We nemen warm afscheid van elkaar en ik beloof ‘Vati’ Karl goed voor zijn zoon te zorgen. 11 januari 1999 zal onze eerste student, Marc Bode, met hopelijk vele tientallen anderen trots ons dan aangepaste gebouw betreden. Het eerste schaap is over de brug! Nu nog even de stafmeeting van vrijdag voorbereiden alvorens ik m’n vertrouwde Martinair vlucht naar Amsterdam neem. Vrijdag 16 oktober: inmiddels is de staf aangegroeid tot negen, met nog drie onderweg. Vandaag is het van belang dat we daadwerkelijk als een team werken, dat er vooral niet naar elkaar geschreeuwd mag worden, ook al is de drukwijzer inmiddels in het rode vlak terecht gekomen. Belangrijk ook om alles wat er over Ex’pression geschreven wordt voor de annalen te bewaren, zoals het een echte school met grandeur betaamt. Ons mission statement wordt vervaardigd en zal al onze doelstellingen, normen en waarden weergeven. “Everybody in?”, “Everybody fucking in?!!!”. Iedereen is in vuur en vlam en met stevige hugs achter de kiezen begeef ik me op pad naar Oakland Airport voor mijn vertrouwde Martinair vlucht. Gary, die me brengt, geeft me een zijdelingse blik van verstandhouding: “we’re a team buddy,” roept hij me achterna wanneer ik in de terminal verdwijn. Zaterdag 17 oktober 1998: best een beetje weemoedig verlaat ik op Schiphol de Martinair kist. Immers, dit is voorlopig de laatste trip met Martinair, want die vliegen in de winterperiode niet naar Californië. De in rood uitgedoste dames en heren zijn me ‘zeker weten’ goed van dienst geweest. Vrijdag terug met KLM blauw; ben benieuwd. Geroutineerd snel ik door de bezige Schipholmeute, waarna ik oog in oog kom te staan met een stralende Astrid. Blij me weer te zien. Gelukkig maar. Na ons uit de parkeergarage gewurmd te hebben, begeven we ons op weg naar Lommel. Onderweg duizend en een dingen te bespreken, onder anderen ook over mijn afspraak op Kasteel Moersbergen dinsdag met de naar voren geschoven Bram Zwagemaker, Eckarts CFO bij BSO Origin. De ‘ambtenaar’ Van Mackelenberg is vervangen door de ‘houthakker’ Zwagemaker. Dan zal ook mijn aanstelling definitief gestalte krijgen. Zwagemaker kennende zal hij gemaakte afspraken naar beneden trachten te onderhandelen. In ieder geval weet ik wat voor vlees ik in de kuip heb. Thuisgekomen in Lommel word ik bestormd door de bijna twee jaar oude Ivar, Kaj van zes en Bo-Peter die trots als zevenjarige, dus als oudste, de rust bewaard en als laatste op me springt. Maar wel met overtuiging!

Kaj, Ivar en Bo-Peter

Uiteraard zijn hun eerste blikken gevestigd op mijn handbagage, waarin ze verwachten echte Amerikaanse kadootjes aan te treffen. En ze worden niet teleurgesteld! Terwijl zij met hun elektronische ‘bliep’ en ‘beep’ speelgoed bezig zijn, trekken Astrid en ik een plan de campagne, alsmede een fles Fleury open. Tijdmatig pas ik me tegenwoordig simpel aan op de locatie waar ik me bevind. Wel zo makkelijk! We gaan door het pallet aan gasten die we de komende dagen sociaal ontvangen, alsmede de punten van bespreking met Bram Zwagemaker. Tevens geeft Astrid nog even duidelijk aan niet meer dan drie jaar in Californië te willen blijven. Daar stem ik schoorvoetend mee in onder het motto ‘wie dan leeft, wie dan zorgt’. Belangrijk punt is ook het percentage aandelen dat Eckart ons heeft toegezegd, alsmede de ondersteuning bij het verkrijgen van een huis. Spannende dagen weer. Het weekend vliegt voorbij en voordat ik het besef meld ik me bij Kasteel Moersbergen voor het gesprek met Bram Zwagemaker.

Joviaal komt hij met grote stappen op me af, slaat me op de schouder en meent dat het geen toeval kan zijn dat onze paden elkaar weer kruisen. Ik ben op m’n hoede, zoveel vriendelijkheid beklemt me. Zeker van deze man. En ja hoor, belastingtechnisch dienen de aandelen stock options te worden, wil hij de opzegtermijn terugbrengen tot drie maanden, en van verhuisvergoeding wil hij al helemaal niets horen. “Eckart ook nog aanwezig”, vraag ik verbaasd. Eckart is echter in geen velden of wegen te bekennen! “Hoeft ook niet,” bromt Bram, “dat is nu mijn pakkie aan.” Van Mackelenberg moest het veld ruimen omdat zijn aanpak onzakelijk was. “Veredelde boekhouders zijn er dertien in een dozijn, dus wieberen,” somde hij het kort op. We gaan er even stevig voor zitten en komen na ruim een uur tot een overeenkomst, weliswaar afwijkend van datgene wat met Eckart overeengekomen was, maar niet slecht. Note to self: wederom gebleken dat bij een gentlemen’s agreement, de gentleman de dupe wordt, dus voortaan gelijk op schrift zetten. We nemen kortaf afscheid, waarbij Bram nog wel mededeelt dat hij ons zeer binnenkort komt bezoeken, waarna ook The Plant en Silent Planet op z’n lijstje staan. En dat ik mee moet. “Moet”, pareer ik. “Ja, ben je nou CEO of niet”, krijg ik voor m’n kiezen. “Is goed, is goed,” mompel ik terwijl ik de deur haastig achter me sluit. “Wat een kuttekop,” mompel ik nog bozig al aansluitend bij de file op de A2. Via Eindhoven is het al snel weer arriveren in Lommel, waar ik de gemaakte afspraken deel met Astrid. “Dus je hebt er een jaar opzegtermijn uitgesleept”, vraagt ze positief verbaasd. “Was ik al overeengekomen met Eckart, en daar heb ik stevig aan vastgehouden. Weet jij wat er al dan niet kan gebeuren.” Instemmend knikt ze, avontuur is prachtig, maar sommige zekerheden zijn mooi wanneer ze ingebouwd kunnen worden. Donderdagavond, daags voor mijn vertrek, gaan we met de kinderen in Lommel uit eten, ook om Ivars tweede verjaardag te vieren waar ik helaas 1 november niet bij kan zijn. We vertellen de jongens wat de plannen zijn voor de komende maanden, hetgeen een opgewekte stemming teweeg brengt. Bo-Peter en Kaj hebben het helemaal niet naar hun zin op de internationale school in Mol en vinden het Amerika verhaal wel heel interessant. Ivar vindt alles goed wat de grote broers aanspreekt en joelt dapper mee. Zo breekt al snel de dag van vertrek aan. Afscheid van de jongens is als altijd zuur, en ik ben blij dat ik nog ruim een uur met Astrid heb op weg naar Schiphol. Het gesprek gaat in flarden, we hebben al zoveel besproken en weten dat het nu op daden aankomt. Helaas zullen de meeste verhuisactiviteiten wederom op het bordje van Astrid terechtkomen. “We doen wat er gedaan moet worden,” neemt ze met een kus afscheid van me. Dat stelt me gerust.

Wordt vervolgd zaterdag 09-09-23