Stralend stond de jongeman in de deuropening, gereed om de snelheid van ons internet op eredivisie niveau aan te passen. “Oggiz,” mompelde ik, kijkend naar zijn naamplaatje. “Ja meneer,” antwoordde hij monter, “omdat Ajax niet van naam wil veranderen, doet de sponsor het maar.” Kwiek ging hij aan de slag en na het modem gereviseerd te hebben (of zoiets) vertelde hij me dat hij een jukebox alleen maar op films gezien had en of deze, mijn pronkstuk, de 1958 Seeburg, het nog deed. Nou en hoe. Vervolgens maakte hij een klein filmpje hoe het 45 toerenplaatje geselecteerd en afgedraaid werd. Natuurlijk selecteerde ik A5, de Sparta Marsch (Astrid was niet thuis). Terwijl hij z’n rapport schreef, bleven zijn ogen bewonderend hangen op de vele memorabilia op de ‘wal of fame’, vragend wie al die mensen waren, duidelijk van voor zijn tijd. Toen vroeg hij wie die boy band was die pontificaal naast de gouden plaat van Lutricia McNeal hangt,
Ik proestte het uit, waarop hij me enigszins gekwetst aankeek. “Dat zijn m’n vijf zonen,” kon ik er nog net uitbrengen. “Dan bent u een rijk mens,” antwoordde hij met een glimlach. Je begrijpt het, het was een Nederlander met een immigratie achtergrond. Heerlijk mens, mag terugkomen om nogmaals de jukebox te bewonderen. Het leven raast door, komende maand zijn we alweer acht jaar terug in Nederland en volgende week kan ik terugdenken aan die heugelijke dag in April dat Multi Function Computers (MFC) 38 jaar geleden z’n eerste beursnotering kreeg.
Dat trotse gevoel toen de eerste notering bekend werd, was niet meer van mijn gezicht te schrapen! M’n jonge kompaan Ming (NxtGen+, Digilingo, Digitech) vond deze foto kwaliteit en vreugde uitstralen die het waard is om een ereplaatsje te krijgen in ons nieuwe kantoor in Utrecht. Astrid maakte deze foto, bekeek de wat kale ruimte, en sleepte me mee naar IKEA. Daar was ik een tijdje niet geweest, en nu weet ik weer waarom. Enfin, alle spullen uitgezocht om het kantoor warmer en gezelliger te maken, waarna we recht hadden op een tap ijsje. Ook die moet je zelf vervaardigen. Leuk toch?! Ook onze jongens zijn weer ‘on the move’. Kaj en Michelle hebben afscheid van Bo-Peter genomen in Cambodja:
Kaj en Michelle eerst naar Thailand en daarna beginnen ze de terugreis naar San Francisco, waar ik ze over ruim anderhalve week tref (lucky me). Bo-Peter is inmiddels in Tokyo aangekomen. Ivar meldde gisteren monter over twee weken voor een klus naar Medellin in Colombia te reizen. Duizelingwekkend, maar wel het mooie vooruitzicht dat Bo-Peter derde week mei huiswaarts keert. Z’n bedje staat al klaar. Zoals m’n Engelse vriend altijd zei; “In the end they all come home”. Over thuis gesproken; heeft Feyenoord niet altijd de mazzel dat bijna alle beker wedstrijden in de Kuip afgewikkeld worden, zo ook de finale! Je zou zo zeggen dat ze met 0-1 zouden moeten beginnen. Enig mededogen gaat uit naar Vitesse, na Sparta de oudste profclub van Nederland; ze kregen 18 strafpunten aan hun broek en hoewel degradatie onontkoombaar was, zeer pijnlijk om op -1 punt te eindigen:
18. Vites. -18** 30 4 5 21 -1 22-68
Hopelijk houden de fans zich koest bij een der laatste thuiswedstrijden van Vitesse, a.s. zondag tegen Fortuna Sittard. Oh ja, denkend aan Oggiz, verander de naam niet! Essetiv is geen pan!
