Month: March 2024

Soms zijn mensen zo onuitstaanbaar dat je met hen niets meer te maken wilt hebben. Dat is het verbranden ven een schip, waar het origineel vandaan komt (letterlijk), je kunt niet meer terug. En een aantal van dit soort lieden hebben mijn trouwe lezers leren kennen. Dat moet je niet te veel hebben, want dan hou je geen mens meer over. Gelukkig kan ik met droge ogen zeggen dat ik over de hele aardkloot vrienden en kennissen heb waar ik zowel hier als daar een genoeglijke tijd mee kan beleven. “Hoe kom-tie daar op”, hoor ik jullie mompelen; “de paasgedachte”? Nee, nee, het schoot me te binnen toen Bo-Peter z’n liefhebbende ouders onderstaand plaatje zond:

Afscheid van Da Nang. Bo-Peter, staand linksachter, die in Vietnam een workshop heeft gehouden voor zijn mede digital nomads, kondigde zijn vertrek aan, en voilà, daar kwamen spontaan de mensen op af die hij ter plekke had leren kennen. “En allemaal met frisdrank”, merkte ik op. “Nee pa, digital nomads drinken niet gedurende de week”, riposteerde Bo-Peter. Donderdag is hij naar Bali vertrokken, waar hij ook een workshop gaat geven. Die komt er wel. Toen drong het tot me door dat Bo-Peter precies bezig is, bewust of onbewust, met het leggen van contacten voor het leven. Maar nu komt het; alleen al de terugblik naar mijn afspraken van afgelopen week, onderstreept de uitspraak ‘don’t burn too many bridges’. Heerlijk in het Engels, daar zou Adele zomaar een mooi liedje van kunnen maken. Van de gymclubmensen die ik hier heb leren kennen bij terugkeer in 2016, tot de mensen die ik in Californië heb leren kennen, of voor en met mij hebben gewerkt in de 70-er en 80-er jaren. Kostbaar ‘bezit’. Maar dan vanavond, je gelooft het niet, na de wedstrijd Sparta – Fortuna Sittard gaan broer Rob en ik in de Bosselaar een biertje drinken met twee kinderen (plus echtgenoot) en een kleinkind van wijlen mijn oudste vriend Aat de Boon (allebei geboren juli 1946 in Rotterdam, zelfde straat, 23 dagen na elkaar), waar ik menig robbertje mee uitvocht:

Aan onze keurige kleren kun je zien dat we gekleed waren voor een dansinstuif. Maar hoe mooi is dit alles? En wie had vele tientallen jaren geleden gedacht dat een ander kleinkind van Aat (en Jeanny, ik ben je echt niet vergeten!) vanmiddag bij Fortuna actief zal zijn als verzorger? Geweldig toch! En al die gedachten, en nog veel meer, golfden door mijn hoofd na het zien van dat plaatje van Da Nang. Zoals Herman Finkers al zei; “ik ben me d’r een”. Na mijn tirade over ouders die hun kinderen niet laten vaccineren, is gebleken dat inmiddels vier kinderen overleden zijn aan kinkhoest. Hoe onnodig. Ik laat het hierbij, in de hoop dat niet nog meer kinderen ten prooi zullen vallen aan dit soort besmettelijke ziektes vanwege de stijfkoppigheid van hun ouders. Afsluitend met de toegefelijkheid van Wilders inzake het overboord gooien van sommige van zijn (ongrondwettelijke) principes, maar toch ook rekening houdend met de paasgedachte, is dit gezegde onverminderd van kracht: ‘als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen!’

Het is weer zover, de hoofden van BN’ers worden met AI geplaatst op de lijven van zwetende seks bedrijvende ‘acteurs’. En het ziet er ongelooflijk realistisch uit. Maar ja, hoe hitsig word je wanneer je Caroline van der Plas als zodanig aan de slag ziet met Geert Wilders? Niets nieuws natuurlijk, 25 jaar geleden overkwam mij hetzelfde, zij het op het voetbalveld:

Heel lang moest ik uitleggen dat ik niet actief was bij het WK 1966, waar Engeland wereldkampioen werd. Nonsens natuurlijk, de oplettende lezer had natuurlijk al gemerkt dat mijn hoofd op het lichaam van Bobby Moore was ‘geplakt’, en het Ex’pression logo op z’n shirt. Deze foto is 25 jaar geleden gecreëerd tijdens mijn Ex’pression College tijd. ‘Ik’ zit op de schouders van wijlen ‘Eckart Wintzen’, visionair en onze financier, en ‘Gary Platt’, mede oprichter en acterend als President. Links de twee creatieven van Silent Planet, wijlen ‘Lloyd Boldman’ , met zonnebril, en boven hem torent ‘John-Erik Moseler’. De enige herkenbare Engelse speler is wijlen Nobby Stiles, geheel links, wiens stijl van spelen gekenmerkt werd door de staat van zijn gebit, vier missende voortanden. Maar goed, dit is allemaal fake, hetgeen niet gezegd kan worden van de waarschuwing van deze huisarts:

Bernard Leenstra (35) haalt fel uit naar de zogenoemde ’havermelkelite’. Op sociale media roept hij ’Balizandvretende-hipstergoeroe’s’ op als een speer hun kinderen te laten vaccineren tegen infectieziektes als mazelen en kinkhoest. „Kappen nu. Het is een keer klaar met dat domme zweverige gelul. Hup, naar de GGD.”

Net als bij mijn zonnebrand waarschuwing, ben ik ook hier ervaringsdeskundige, zij het ongewild, want ik was pas 5. Maar niet gevaccineerd. Difterie was toen nog geen onderdeel van het Rijksvaccinatieprogramma! Ik kreeg dus difteritis, een zeer besmettelijke ziekte met een bacterie die zich ontwikkelt in de keel. Ik overleefde het, maar besmette mijn 3-jarige zusje Mieke, die het niet overleefde.

Mieke onder, met de klok mee oudste broer Hans, ik, en wijlen broer Aad.

Tijdens en voor de 2^e wereldoorlog waren er tienduizenden gevallen per jaar, waarvan 5-10% stierf. Sinds 1957 is vaccinatie opgenomen in het vaccinatieprogramma en sinds 1994 is geen sterfgeval in Nederland meer gemeld. Dat is de kracht van bewezen vaccinatie, en nu hebben we een mazelen uitbraak in Eindhoven, hetgeen ook voorkomen had kunnen worden. Laat corona geen richtlijn zijn om je kind niet te laten vaccineren. Je vergeeft het jezelf nooit wanneer je kind door jouw nalatigheid iets engs oploopt, of erger!

Astrid zorgt er mede voor dat deze schatjes beschermd aan hun leven beginnen! Oh ja, na Mieke kwam er geen meisje, maar fijne broer Rob. Ik ga ervan uit dat hij haar mooie eigenschappen heeft meegekregen en geniet nog steeds van elke thuiswedstrijd van Sparta, met hem naast me op de tribune.

Broertje Rob bij Ma op schoot. Je ziet hem hier al kijken naar mij in mijn communiepakje. Het ‘rood-wit is onze glorie’ zou later komen. Links staand broer Hans, rechts broer Aad.

Helaas ontviel Pa Laanen ons 6 jaar later, m’n eerste (en laatste) jaar in de Sparta jeugd. Zoals Jules Deelder al zei; ‘ouder dan Sparta word je nooit’. Even met iets gepeperd besluiten; de Banga lijst van het studentencorps in Utrecht, waar vrouwen als vleeswaar beoordeeld worden, met naam, foto en telefoonnummer. Wat lijkt het me leuk om een Bongo lijst (bestaat dat?) te maken van al die geile kereltjes. ‘Ja, Klaas-Jan heeft een pikkie als een schuimpje en stinkt uit z’n bek’. ‘Diederik heeft een enorme hangzak, daar kan die je mee toedekken’. Je begrijpt het, leuk familiespel. Goed dat de subsidie ingehouden wordt, maar het schijnt dat die cultuur moeilijk uit te bannen is (zie Groningen). Banga vaccinatie? Het doel heiligt de middelen.

Deze foto plaats ik omdat mijn oude voetbalmaat Koen Bulsing, waar ik zo’n 50 jaar geleden mee voetbalde in het eerste van Alexandria ’66, me op een idee bracht voor deze Luim.

Staand 2^e van rechts gastspeler Faas Wilkes, één van Neerlands beroemdste profs uit het begin van het betaalde voetbal. Rechts laag met de kop er even bovenuit prijkt Koen, en links knielend, moi.

Zo’n zes keer per jaar lunchen we bij Van der Valk in Vianen en praten dan niet alleen over voetbal en aanverwante non Derksen zaken, maar o.a. ook over politiek. Koen is mild rechts van het midden en ik mild links van het midden, dus discussiestof genoeg. Toen Koen Dion Graus ter discussie bracht, waren we het unaniem erover eens dat we hier toch wel een echte engnek aanstippen. Later meer hierover. Voor de goede orde, zoveel schrijf ik nou ook niet over voetbal. Toch?! Bij tijd en wijle een beetje over Sparta, maar dat is mijn cluppie, dat mag. Daarom nu even over de definitieve selectie van Oranje, waar Koeman traditiegetrouw Sparta doelman Nick Olij uitgeknikkerd heeft. Ik ben benieuwd met welke nonsens Koeman nu weer aan komt zetten om dat te verklaren. Hij zal wel te klein zijn (1.88). Dat hij de beste reflexen heeft van alle keepers en er minder door heeft gelaten dan die andere twee op de wip, doet er niet toe. Verbruggen (Brighton), liet er 44 door. Flekken (Brentford) maar liefst 52. Olij, gehandicapt door twee backs van een zeer matig gehalte, slechts 36. Misschien wilde Koeman het aantal Nederlanders (voetballend in Nederland) miniem houden (7 stuks) nu zijn favoriete Ajacieden geblesseerd zijn. Soit, dit is net zoiets als urineren tegen de wind in, maar toch iets over de keuze van Wijnaldum. Spelend in de zandbak voor El-Ettifaq, dat een bescheiden 7^e plaats inneemt in een competitie waar op hun laatste benen lopende vedetten nog even hun zakken vullen. Er moet iets tussen die twee zijn. Toen Wijnaldum reserve was bij PSG en na een blessure net uit de krukken was, selecteerde Koeman hem ook: ‘past zo goed bij Memphis’. Nou, dat hebben we tegen Frankrijk gezien! Heel eerlijk, ik mocht de voetballer Koeman veel meer dan de coach Koeman. De eerste deed veel minder water bij de wijn, maar ja, hij was ook beter!

Maar goed, zo gaat het in de politiek ook: PVV leider Wilders houdt stevig vast aan Dion Graus, ondanks al diens capriolen, en dat is nog mild uitgedrukt.

Hebben jullie onlangs gezien hoe Graus wolven op de vlucht jaagt? Mensen lijden aan het Rood Kapje-syndroom, oreerde hij in de tweede kamer, waarin hij dit ten tonele bracht. Mocht je het nog niet gezien hebben, bij deze:

Hoewel er nog veel meer kwezels rondlopen op deze aardkloot, is Graus beslist geen uithangbord voor Nederland. Maar ja, Koem…. eh Wilders houdt aan hem vast. De verkiezingen in Rusland zijn begonnen en de Russen houden aan Poetin vast. Niet dat ze veel keus hebben.

Zo gaan dromen echt in rook op, maar hadden we iets anders verwacht? Zo zie je maar, Koeman kiest voor ‘zekerheid’, oftewel gouwe ouwe, Wilders idem, en de Russen noodgedwongen ook. Wat overblijft is hoop, maar dat wordt ook wel uitgestelde teleurstelling genoemd (zie Olij). Is er dan niets over om van te dromen? Grijp ik terug naar een schrijver uit het verleden, omdat ik leef? Harry Mulisch, ik citeer: ‘wakker geworden aan de verkeerde kant van zijn dromen. Wie dat overkomt is dood’. Ik droom, dus ik leef, en heb een toekomst! Maar het thema van deze Luim is naar de toekomst kijken en dat heb ik gevonden bij ons demissionaire kabinet. Wat?! Jawel, met de Franse slag worden 4 onderzeeboten vervaardigd, waarbij de eerste twee tussen 2034 en 2037 worden opgeleverd, hetgeen betekent dat we de komende 10 jaar geen sores van betekenis verwachten. Wat een heerlijk vooruitzicht!

Laat ik er nou gisteren niet aan toegekomen zijn om een leesbare Luim te maken. En dat terwijl ik zoveel materiaal had. M’n week leek wel ingeklemd tussen twee evenementen, zo leek het. Enerzijds het wegbrengen en ophalen van Astrid naar en van Schiphol, anderzijds twee wedstrijden van Sparta tegen resp. AZ en Twente. En daartussen, als een smeuïge hap, een rij van als het ware mantelzorgers die mijn weekje van ‘eenzaamheid’ kleur wilden geven, Hoe lief is dat?! Vandaar (nogmaals) deze waanzinnig liefde uitstralende foto van moeder en zoon in Sint Maarten, hetgeen ook een mooie weerspiegeling is van mijn week.

Om echt een indruk te geven van mijn week, presenteer ik het maar in dagboekvorm zodat het niet te uitgebreid wordt. Zaterdag: omdat Sparta pas om 21.00 tegen AZ speelt, en Tinley het niet verdient om zo lang alleen te blijven, koers gezet naar Culemborg om ons daar voor de nacht te nestelen, na de wedstrijd. Voordat broer Rob en ik ons naar Het Kasteel begeven, verwent schoonzus Mariette ons met nog wat hapjes. Niet teveel want bij De Bosselaar wacht ons nog het traditionele broodje kroket en kleintje pils. Uiteraard legt tribune vriendin Simone ons nog even vast voor de wedstrijd:

We kunnen tevreden zijn, Sparta houdt er een punt aan over en het was ook nog eens een leuke wedstrijd. Uiteindelijk zijn we zondagochtend rond 00.35 weer terug in Culemborg. Mariette vindt het leuk dat Sparta gelijk heeft gespeeld, maar is enthousiaster over het wereldrecord van Femke Bol. Nachtmutsje (of twee) en daarna in de armen van Morpheus. Een uur of wat later produceert Mariette nog een lekker ontbijtje en ga ik op weg naar Loosdrecht, waar kleinzoon Felix op me wacht. Halverwege ontdek ik tot m’n schrik dat ik mijn jack met inhoud (portefeuille) heb laten liggen. Een GVD ontsnapt me. Vervolgens volledige rust, wat kan me gebeuren? Luchtmacht korporaal Felix Laanen is stipt op tijd, we babbelen genoeglijk, hij slaat twee door Astrid voor mij vervaardigde ballen gehakt met groot gemak naar binnen en doet met Tinley de ronde van de dag. Rond een uur of vijf ‘big hug’ afscheid. Rustige avond, niet al te laat naar bed. Maandag: Kees Rijvers, oude voetbalheld, op 97-jarige leeftijd overleden. Zoon Eric haalt me rond lunchtijd op, waarna we bij Loetje in Breukelen ons tegoed doen aan een prima lunch. Het weer laat het toe dat we in de tuin nagenieten en lekker kunnen babbelen over de dingen die ons bezig houden. Na zijn vertrek me wat met administratieve zaken bezig gehouden en me verdiept in het boek ‘Revolusi’ van David van Reybrouck. We komen er niet best af in Indonesië, met name de wreedheden van de VOC worden aan de kaak gesteld. Toch goed geslapen. Dinsdag: Even kopje koffie in Culemborg om mijn jack en portefeuille op te halen, daarna door naar de podoloog in Breukelen. Daar wordt onderzocht wat te doen aan mijn kromgegroeide grote teen. Geen hak- of breekwerk, roep ik vooraf. Dat kan, zo krijg ik te horen, na een paar flinke klappen met een hamer op mijn scheenbeen. Begin april wordt er een soort van ‘brace’ aangemeten. Laat op de middag komt mijn voormalige PZ man Freek (bij Multi Function) op bezoek met een Chinees kip hapje voor twee. Ivar sluit aan, waarna de volgende twee ballen gehakt er ook aan geloven. Buitengewone discussies ontstaan. Waardevolle avond. Woensdag: de wasmand is overvol, wat te doen? Ik herinner me een notitie die ik ooit gemaakt heb over het gebruik van de wasmachine. Gevonden. Spannende eerste lading. Gelukt, niets is gekrompen. Victorie. Oudste zoon Rick haalt me om17.00 op voor een hapje, maar met name een poolwedstrijd bij Hippo in Hilversum. Na een 3-1 voorsprong verlies ik alsnog met 4-3. Tijdens de laatste partij verlies ik zoveel concentratie dat ik nog geen bloemkool kan raken. Gelukkig is het maar een spelletje. Rick legt grijnzend een van mijn missers vast. Mag. Donderdag: serieuze zaken. Bestuursvergadering Dutch Game Garden met diverse scenario’s voor de toekomst. Voorbereiding en uitwerking kosten tijd, dat is zeker. Daarna overleg met wonderkind Ming-Faraz Khan over digitale geletterdheid. Diner met Paul, mede woordvoerder van de arken in Mijnden. Bij de Drie Gekroonde Laarsjes wisselen we serieuze zaken af met humoristische beschouwingen, dat maakt onze samenwerking zo waardevol. Thuis afgesloten met een kleintje whiskey en daarna vermoeid m’n mandje ingerold. Vrijdag: onverwachte, prettige lunch met even overgewaaide oud collega Gérard Brikkenaar (Houston). Oude overheid koeien uit de sloot gehaald, alsmede huidige activiteiten van deze twee senioren. Uitnodiging om met Astrid een weekje in Charlottesville (Virginia) door te brengen. Ivar komt met vriendin Arielle ’s avonds een zalmmaaltijd bereiden, bepakt en bezakt lopen ze van de bushalte naar onze ark. Top die kok, gesmuld dus. Lekker uitbuiken op de sofa en een beetje voetbal gekeken. Wat kan zo’n bed dan zalig zijn, ook al omdat sommige zaken gedurende de week gewoon door zijn gegaan. Zaterdag: Ivar en Arielle naar huis gebracht, inclusief hun hond Tinkerbel, en daarna koers gezet naar Schiphol om Astrid op te halen. Geweldig om elkaar weer in de armen te sluiten. Veel verhalen uit te wisselen, ook over Kaj en zijn voorliefde voor het strand in Sint Maarten waar de overvliegende machines z’n haar net niet beroerden.

Heb ik Bo-Peter nog niet genoemd? Die meldde zich ook telefonisch uit Vietnam om liefdevol te vragen hoe het met me ging. Volgens mij geregisseerd door Astrid. Als dat geen liefde is……

Hartelijk dank aan eenieder die me beterschap gewenst heeft na de ingreep van de dermatoloog. Bijna helemaal genezen, zodat ik vanavond m’n gezicht weer kan laten zien wanneer Sparta aantreedt tegen AZ. Hopelijk heeft iedereen de achterliggende boodschap begrepen: wanneer je je overgeeft aan de zon dan de volgende AH hamster reclame volgen ‘SMÉÉÉÉREN MAAR’. Wanneer je dat advies volgt, dan lijd je geen gezichtsverlies (letterlijk). Het was vanmorgen eenzaam wakker worden nu Astrid met zoon Kaj een welverdiend zonnig moeder-zoon weekje doorbrengt in Sint Maarten. Aan het ochtendgloren lag het niet:

Dit kon zo maar met de juiste belichting de hoes zijn van een LP; ‘Hotel Loosdrechtia’. Maar goed, Tinley was zo van streek dat ze in de kleine gastenkamer is gaan slapen en verstoord opkeek toen ik de deur helemaal opende:

Het leek wel of ze me beschuldigde van de afwezigheid van de bazin. Afijn, ik stommel de trap op en in de algehele verwarring zet ik water op om een beker thee te zetten voor de niet aanwezige Astrid. Zo’n gewoontedier ben ik dus. Lang verhaal kort, uiteindelijk heb ik dus de voor haar bestemde stroopwafel zelf maar opgegeten. Je moet wat. Gisteren, nadat ik Astrid bij Schiphol had afgezet, kreeg ik weer zo’n muziek moment, dit keer uit het nummer KL204 (Als ik God was) van Peter Koelewijn: ‘de snelweg Utrecht-Amsterdam rijd ik af bij Vinkeveen……’. Precies, omdat ik Tinley nog moest uitlaten vóór mijn volgende afspraak in……Amsterdam. Dan reken je toch op wat dankbaarheid, maar nee, hare majesteit vindt dit normaal. Heerlijke hond, dat wel. Genoeg persoonlijke besognes, eerst een correctie aanbrengen. In mijn blog inzake Mart Smeets, die VIP boxen bij de Haarlemse Honkbalweek een denkfout noemde, had ik over het hoofd gezien dat de organisatoren van het honkbal WPT toernooi in Rotterdam, daar al in 1985 mee begonnen waren. Daar werd ik fijntjes aan herinnerd door Gerard Vaandrager, de grand seigneur van honkbal in mijn geboortestad. Vandaar onderstaand een nobel trio met een deel van het voorwoord voor WPT, hetgeen staat voor World Port Tournament, 1989:

Volkomen terecht, dus deze terechtwijzing van Gerard Vaandrager. Het enige dat ik me kon bedenken was dat Mart Smeets dat überhaupt niet serieus nam, en Rotterdam niet echt als een bedreiging van ‘zijn’ Haarlem zag. Terug naar het heden: moet ik mezelf zien als een ‘hoedje’ wanneer ik me aan de snelheidslimiet houd? Even voordat je naar ons onderkomen afslaat op de Bloklaan, is een 30km zone van kracht. Dat is moeilijk, zonder dat je auto gaat trillen omdat hij/zij/hen te weinig toeren draait. Dus hou ik 40 aan. Menigmaal word ik dan voorbij geflitst door een persoon die me bij het voorbij razen nog even met een zekere minachting aanstaart. Waarschijnlijk mompelt hij/zij/hen ‘daar heb je weer zo’n hoedje’. Het zij zo, wel weet ik zeker dat het bijna altijd Audi of BMW automobilisten zijn. Als ik een ‘hoedje’ ben, zijn die lui dan ‘patsers’? Het heden confronteert je altijd met het verleden, zo ook dit bericht in de Emeryville Eye (het stadje waar Ex’pression opgericht werd):

Chevys, na 25 jaar in Emeryville, sluit de deuren. Beetje weemoedig, zoete herinneringen wellen op, maar het zij zo. Daarom, geniet van het heden, de zon lacht me nog steeds tegemoet, zo ook de maan vanavond rond een uur of 11 (90+7) wanneer we de zege van Sparta op AZ vieren. Hoop doet leven.