Month: February 2024

Waarom deze foto?

Nee, nee, ik heb me niet in m’n eentje in het uitvak gewaagd bij Sparta tegen Excelsior. Ik wil een waarschuwing afgeven onder de titel ‘kwam laatst een man bij de dermatoloog’. Woensdag, na de ietwat tegenvallende controle, reed ik weer naar huis, 4 biopsies ‘rijker’ en een bepleistering waar iedereen verschrikt naar keek, ook op de A2. Oorzaak: teveel zon op mijn bol tijdens outdoor activiteiten zonder bescherming aangebracht te hebben. Niet nodig joh!

Hier als jeugdig kale ‘top’ amateur in de kraker tegen VVP. Geen lik zonnebrand op mijn schedel. En in het geval dat de gedachte in je opkomt dat er geen publiek was, de hoofdtribune was precies aan de andere kant bij de dug-outs en (heel slim) vlak bij de kantine. Overigens, de doelman heette Borsboom en de ambulance bracht me naar Zoetermeer, waar ik toen woonde. De zondag daarna stond ik gewoon weer in de opstelling, wat dacht je?! Ik liep toen tegen de 30, kejje nagaan hoeveel wedstrijden ik mezelf al blootgegeven had aan de zon en andere gevaarlijke zaken. Denk kantine. Maar, of dat niet genoeg was, wilde ik natuurlijk ook lekker gezond en gebruind van wintersport terugkomen. En dat gaat als de brandweer zonder zonnebrand.

Stom, stom, stom. En nu zit ik met de gebakken peren, oftewel, zoals niet geadverteerd door mooie jonge mannen en vrouwen op TV: ’a perfect skin craquelé’. Het wordt wel iedere keer gerepareerd (niet prettig), en het kan erger zijn, maar is onnodig. Dus neem deze raad van me aan, smeer je lekker in voor het te laat is. En even heel iets anders: iets waar ik heel blij mee ben, ik had het al over de Sparta – Excelsior wedstrijd, is het gegeven dat ik Astrid met me mee heb kunnen tronen. Broer Rob had een fatale agenda vergissing gemaakt. Aanvankelijk had ik een brommende vrouw naast me zitten onderweg naar Spangen. “Je had zeker een chauffeur nodig vanavond,” mopperde ze nog terwijl ze de auto voor Het Kasteel parkeerde. Maar toen gebeurde het, haar ogen openden zich dankzij de geweldige sfeer in het stadion, en vooral op Het Kasteel:

Ze riep me in al haar enthousiasme toe nog wel een keer te willen. Ik bedoel maar, zien en jezelf onderdompelen, doet geloven. Ik betrapte haar zelfs in de badkamer op het neuriën van de Sparta Marsch. Weer een Sparta zieltje gewonnen. Enige weken geleden maakte ik gewag van de Country &Western radioshow die Ivar en ik presenteerden en waar we het over cross overs hadden (country naar pop) vice versa. Hoe hadden we ooit kunnen vermoeden dat zelfs de grootste popsterren hun oor te luisteren hadden gelegd.

Beyoncé debuts at No. 1 on Billboard’s Hot Country Songs chart and makes history

Inderdaad, onze presentatie was Engelstalig, vandaar dat Beyoncé er lucht van kreeg. Nu we toch al in een wereld leven waar het ene nare bericht het andere opvolgt, is het toch om te lachen hoe New Yorkers reageerden op de $355 miljoen boete die Trump aan z’n broek kreeg wegens fraude:

Voor Trumps meest kostbare bezit, Trump Tower in New York, stonden ze daar met borden waarop…. nou ja, kijk zelf maar. De leukste vond ik persoonlijk: ‘wordt opgeheven, alles moet weg’. Op = Op. Daarom: ‘New York, New York, so good you named it twice’ en ‘Trump, so bad, you elected him once’!

Dat gevoel krijg ik meer en meer, de verwachting wordt gewekt dat je er niet op achteruit gaat, maar uiteindelijk sta je met lege handen of een minder resultaat. Neem nu Sparta, ze zetten hun beide backs bij het oud vuil en kopen reserves van andere eredivisie clubs. En dat om wat geld te besparen. Het zijn geen kwaaie jongens (hebben hun moeder uit eten genomen afgelopen woensdag) maar terecht droegen ze het predicaat ‘reserve’. En dan presteert onze reserve trainer (uiteindelijk tweede keus) het om een andere miskoop tegen Feyenoord bij een 2-0 achterstand in te ruilen voor een der eerder aangehaalde backs. Een onderstreping van het laffe voetbal tot dat moment. Ik noem maar geen namen want uiteindelijk is de technische (management) staf te blameren voor de huidige Sparta selectie. Eén kans kregen de ‘onzen’ nog bij een vrije trap rond de 16. Klaarblijkelijk was er geen enkele speler die op het doel durfde te schieten, dus hopeloos verprutst. Genoeg geklaagd, vanavond naar Sparta-Excelsior, uiteindelijk blijft het toch je cluppie. Maar, hoe het ook zij, het bracht me qua thema bij m’n geliefde HEMA rookworst. Astrid verheugde me door twee HEMA rookworsten mee te nemen als een soort prijspakker. Eenmaal uit de verpakking wist ik niet wat ik zag:

Ik dacht nog dat moet vast een vergissing zijn geweest bij Unox, waar volgens zeggen de rookworsten vervaardigd worden. Niet dus. En geloof me, ik had ook geen visioen van de HEMA rookworst waarin Ivar indertijd zwom in ‘a land far, far away’:

Wel moest ik plotsklaps aan een ‘niet meer kunnen’ verhaal denken, dat als volgt eindigt: ‘wel klein, maar baggervet’. Blijkt dat er achter in je hoofd toch een soort van floppy disk meedraait waar al dit soort ongein niet uitgewist kan worden. ‘Muscle memory, so to speak’. Maar al het voorafgaande is van nul en generlei waarde wanneer je geconfronteerd wordt met het overlijden van de Russische oppositieleider Navalny. Poetin heeft de trekker overgehaald, zijn geduld was klaarblijkelijk op, er kon nog wel een doodshoofd bij:

Met dank aan de Salt Lake Tribune. Navalny: Een held? Een martelaar? Een Don Quichot? Was het wel zo verstandig om na de zenuwgas aanval naar Rusland terug te keren? Vragen die alleen maar beantwoord kunnen worden, en nog niet eens met zoveel woorden, wanneer Poetin wegens de moord op Navalny ten val wordt gebracht. Hoe dan ook. Eind goed, al goed is een nietszeggende, holle frase geworden. Wanneer het uiteindelijk toch nog goed komt, is dat meestal ten koste gegaan van vele mensenlevens. Er zijn er nogal wat die zullen zeggen ‘het zal me worst zijn’, maar let op, je zou wel eens minder kunnen krijgen dan waar je recht op meent te hebben. Sterker nog; overblijven met een velletje, lees; huis en haard verliezen. Ik heb het de afgelopen week meerdere malen horen zeggen door hooggeplaatste militairen: ‘verwacht het onverwachte’, en ja, Ukraine is maar twee vlieguren van Schiphol.

De eerste keer dat ik Mart Smeets, het Gezicht van Studio Sport, meemaakte was tijdens het 75-jarig jubileum van de KNBSB in 1987. Als rookie voorzitter van de Koninklijke Nederlandse Base- en Softball Bond vond ik het heel prettig dat zo’n toonaangevende sportcommentator kleur gaf aan ons evenement, ondanks het gegeven dat hij er in eerste instantie niet veel voor voelde. Maar zijn liefde voor de honkbalsport trok hem over de streep.

Was hij toen al een BIW (Bullebak In Wording)? Tja, een tikje arrogantie kon zeker geconstateerd worden, alsmede het afkappen van mensen die hem in zijn ogen domme vragen stelden. En natuurlijk is dat achteraf best in een hokje te stoppen. Het jaar daarop namen wijlen Jacques Reuvers en ik de organisatie op ons van de vermaarde Haarlemse Honkbalweek (HHW 1988). Met het oog op het financiële debacle van het WK1986 in Nederland, vonden wij het plaatsen van VIP boxen bij de Haarlemse Honkbalweek niet alleen een goede bron van inkomsten, maar PR-technisch ook een mooie primeur. Zo niet bij azijnzeiker Smeets, die in ‘Trouw’ schreef dat VIP’s bij honkbal als een denkfout bestempeld kon worden:

Hij schreef het volgende, best ook om te lachen: ‘Maar dan die boxen en vooral hun bewoners. De honkbalbond heeft een jonge swingende bobo aan het hoofd, een gecoiffeerde (humm!), gesoigneerde, waarschijnlijk goed gemanipuleerde, in ieder geval goed gemanierde zakenman die uit het software circuit komt en met werkelijke witkracht de vuile zaken binnen de honkbalbond heeft gereinigd’………..’Chef Laanen (zo heet hij) heeft echter bedacht dat ook VIP’s bij het honkbal passen hetgeen een bijna misverstand is’………’De oude honkbalorganisatoren waren volks en gewoon en werden graag met elkaar dronken, maar het toernooi was voor hun publiek en anders niet. De nieuwe leiders zijn meegegaan in de vaart der sportvolkeren en hebben een denkfout gemaakt’. Het moet gezegd een humoristisch stuk, maar Mart maakt twee denkfouten: 1) veel van dezelfde oude leiders die dronken werden waren ook verantwoordelijk voor het financiële drama van het WK honkbal 1986, hetgeen de KNBSB diep in de rode cijfers bracht. 2) de extra inkomsten van de VIP boxen waren ook bedoeld om de entree prijzen voor ‘het volk’ betaalbaar te houden. Dat had hij best aan Jacques Reuvers en mij kunnen vragen. Helaas. Zijn status werd BIW+. Overigens plaatste de Telegraaf in een voor honkbal ongewoon grote kop dat ‘De Honkbal Week’ een groot succes was, zowel sportief als financieel. Vervolgens plaatste het lot ons in een artikel over workaholics in KLM’s magazine ‘Flying Dutchman’, we schrijven december 1989:

En toen werd het stil rond ons. Mart Smeets beklom de apenrots met zijn TV talent en ik zwierf met de familie uit naar Duitsland, België en in 1998 Californië. We troffen elkaar weer in 2012 bij het 100-jarig jubileum van de KNBSB, waar ik een van de keynote speakers was en Mart Smeets, TV Icoon toen, MC. En een goede. Vlak voor ik mijn speech begon, siste hij me toe dat ik de 15 minuten niet mocht overschrijden.

Ik ging er slechts 5 minuten overheen, volgens Mart 10, en dat liet hij het publiek weten. Geen reden om aan zijn BIW+ status een plusje toe te voegen. Menigmaal heb ik de afgelopen jaren, zijn column lezend in de Gooi- en Eemlander, eraan gedacht om dat te doen, wat een betweter. En toen kwam het programma op TV over grensoverschrijdend gedrag bij de publieke omroep, vakkundig geleid door Coen Verbraak, waarbij alle geïnterviewden zich professioneel gedroegen, behalve……..inderdaad Mart Smeets. Voor het eerst dacht ik, wat een engnek. Hij schoffeerde Verbraak, had plotsklaps geen mening, wilde Verbraak een rode kaart geven omdat hij doorzaagde over een voorval met een dame over wie Smeets had gezegd ‘wat moet ik hiermee’, en werd zodoende het vleesgeworden imago van een overschrijder van grenzen. Een ander icoon, Jeroen Pauw, moet zijn voorbeeld worden, deze liet zien hoe men respectvol met een interviewer omgaat. Smeets kreeg na die betreffende uitzending van mij de volledige B-status. En ter afsluiting; ik geloof die vrouw.

Waar denk je zo al aan bij vijftig? Ja, ja, je hebt Abraham of Sarah gezien. Fifty shades of grey? Nope, erotiek komt er niet aan te pas. 50 Cent dan, een Amerikaanse rapper? Nee, maar heeft in ieder geval wat met muziek te maken. Waar denk je zeker niet aan? Juist, vader en zoon die op een internet radiostation een twee uur duren Country & Western vinyl show ten gehore brengen. Maar wat heeft dat met vijftig te maken? Verschil in leeftijd, logisch toch! Ivar, die regelmatig draait bij TNP, kreeg het voor elkaar om een twee uur durend programma op zaterdag te bemachtigen bij een der eigenaren. Met mij dus, op voorwaarde dat ik de vinyl playlist zou maken. Heerlijk om weer al dat zwarte 45 toerengoud door je vingers te laten gaan. Omdat de meeste plaatjes in de beginperiode (50-er/60-er jaren) soms amper de twee minuten haalden, een hele klus. Voor Ivar, die met de jukebox is opgegroeid, feest der herkenning. Marty Robbins, Willie Nelson, Kenny Rogers, Dolly Parton en veel andere C&W sterren, ondersteund door de melodieuze stem van Ivar en mijn gebrom, zorgden ervoor dat de studio langzamerhand volstroomde.

Verhaal van bovenstaande foto: het einde van de show nadert, Ivar bedankt moeder Astrid voor haar complimenteuze app. Dan ziet hij tot zijn schrik dat de laatste plaat op de draaitafel de titel ‘Devil Woman’ heeft. Hij keert zich tot mij, maar Pistol Pete blijft onverstoorbaar; “let it rip,” E.Varius, dat knokken we later wel uit. Kijk, dit was de teneur van de reacties (o.a. facebook):

Wilma Rotten

Heerlijke muzikale uitzending, Peter en Ivar. Lekker genoten en met een aantal nummers heerlijk meegezongen (eerder mee bleren) zingen kan ik het niet noemen

Om te blozen toch?! Voor de zekerheid nog even de link naar het twee uur durende programma, lekker voor op de computer, een soort van C&W arbeidsvitaminen!

Ivar draagt de mand met het vinyl en begeleidt me naar mijn auto. We zeggen niet zoveel, maar wasemen tevredenheid uit. Bij de auto een echte ‘big hug’, terwijl Ivar (E.Varius) 50 jaar overbrugt door te zeggen dat we deze ‘memory’ gelijkwaardig tot stand hebben gebracht en er zeker een herhaling komt: ‘the return of Pistol Pete’. Onbetaalbaar! Dinsdag ook een memory dag omdat op die dag verjaardagen genoteerd staan van moeder Jo (111 jaar geleden geboren, heengegaan in 1998) en schoonvader Toon (87 jaar geleden geboren, heengegaan in 2008). Warme herinneringen, en dat is heerlijk. Vriend Chris Groeneveld werd daags daarna 83, hetgeen we donderdag met een broodje bal en een jonge Ketel1 gevierd hebben bij het Regthuys in Breukelen. Leve het leven! Zo begon een andere verjaardag:

1 februari is Astrid met haar Geboortesupport het 7^e jaar ingegaan, en inmiddels hebben een paar honderd (ik ben de tel kwijt) baby’s ondervonden wat vakmanschap is. Hulde! Nadat buurman Peter me er opmerkzaam op maakte dat de website van de Luim kuren vertoonde, schakelde ik mijn ‘Mannetje’ in Vietnam in. Bo-Peter, de digital nomad, had het binnen een mum van tijd gefixed. Ik hoefde niet eens te vermelden dat ik ons partijtje poolen gewonnen had omdat hij vier keer scratchte. Soort eigen doelpunten. Hoe het ook zij, met de boys is hulp nooit ver weg: Bo-Peter in Vietnam + 7 uur, Kaj in Californië – 9 uur, Rick, Eric en Ivar allemaal binnen een uur. Kortom, hulp is mondiaal geregeld. Wat ben ik toch een bofkont!