Met verwondering heb ik de afgelopen maanden de dames en heren van de politieke partijen gade geslagen die zich in allerlei bochten wrongen om eerder gedane uitspraken in een ander daglicht te plaatsen. Zoals mijn moeder zaliger (1998) placht te zeggen; ‘ze zijn zo glibberig als palingen in een emmer snot’. Wijze vrouw. En dan Wilders, die inmiddels een ijskast vol met ‘geparkeerde’ verkiezingsbeloften heeft, daar past maar één gezegde bij: ‘als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen’. Want, die ijskast gaat weer open zodra Wilders aan de macht is, en dan valt al dat nare ultra rechtse gedachtengoed als een bedwelmende, vochtige winterdeken over ons heen. Moet ik zeggen dat ik deze vergelijkende prent toch wel het leukst vond:
‘Flodder for thought!’. Tot zover het politieke nieuws, nu terug naar ons reguliere programma. Hamvraag: waar hangen de vijf zonen uit? Twee veilig in NL (Rick en Liesbeth gisteren nog voor een bakkie bij ons), één veilig in Sacramento (CA), één op vakantie in Ghana en Bo-Peter probeert ‘wanhopig’ om vanuit Guatemala naar NL te komen. Inmiddels is hij via Houston in New York aanbeland. Reizend op een soort van companion ticket, is hij een van de eersten die van de stand-by lijst geknikkerd wordt wanneer vrije plaatsen verdeeld worden, waarbij mensen met een volledig betaald ticket voorrang hebben. Dus hopen we hem morgen op Schiphol op te kunnen halen, de vierde poging alweer. Na 8 maanden met name in Azië doorgebracht te hebben, dient het ‘kind’ zich thuis te melden, Astrid heeft niet voor niets versieringen aangebracht! Ivar en vriendin Arielle hebben zich ondergedompeld in een supervakantie in Ghana. Een high school vriend van Ivar is hun anker daar, hetgeen het reilen en zeilen ter plekke een stuk eenvoudiger heeft gemaakt. Onderstaand een plaatje van het gelukkige duo met vredig grazende olifanten op de achtergrond.
Inmiddels heeft Ivar ook een potje gevoetbald met de lokale dorpsspelers en Arielle een dansje opgevoerd met wat aandoenlijke meisjes. En ze hebben nog wat aantrekkelijke zaken voor de boeg; genieten dus. Moeten we het nog over Sparta hebben? Broer Rob en ik hebben ons de tandjes geërgerd aan het risicovolle spel van onze Spartanen. Dat moest fout gaan, dat kon een kind zien. Het verlies tegen Utrecht voelde toch wel als een soort van hete luchtballon die doorgeprikt werd. Mooi seizoen geweest, jammerlijk einde. Maar, volgend seizoen zijn we er weer bij! Het blijft toch je cluppie. Eigenlijk is er maar één vurige wens die we momenteel koesteren; gaat het nog zomers worden? Nu hebben we een nieuwe sloep en hebben we er praktisch amper mee kunnen varen. Maar ja, dan bekruipen gedachten je over Gaza en Oekraïne, en al die andere brandhaarden in de wereld, en dan zinkt het in: wat hebben we het toch goed!
