Month: December 2025

Nou heb ik in mijn leven toch heel wat lezingen en speeches mogen geven, maar tot dusver nimmer een cruciaal onderdeel achterwege gelaten. Bij de 80^e verjaardagparty van vriend Martin Corsten in ‘De Gouden Snor’, de buik van Rotterdam, dus wel.

Dat is deels te wijten aan mijn koppigheid om alles uit mijn hoofd te doen, en deels de platte hand over haar strot van mijn manager (Astrid) ten teken om er een slot aan te breien. Dat was het moment om uit te leggen dat drie weken voor de party Martin en ik 1-op-1 van de lunch genoten hebben bij Grandcafé ‘In den Boekenkast’ in Capelle aan den IJssel. Daar vond ik het slot voor mijn speech. Toen we daar zo aan de tafel zaten en we het station gepasseerd waren van lichamelijk ongemak en bluf, je weet wel, gescoorde goals worden mooier, gevangen vissen van de haak na hevige strijd (en ik hou niet eens van vissen). Wat tussen ons bleef was een hoop wijsheid en ervaring over een periode van maar liefst 63 jaar. Martin en ik zaten daar als twee boekensteunen, met een hoop moois tussen ons in. Boekensteunen, ‘Bookends’ op z’n Engels, en dat bracht me naar het album van Simon and Garfunkel met de song ‘Old Friends’. ‘Old friends, sitting together like bookends’. Prachtig. Mooi einde, zo leek het, maar ik was ervan overtuigd iets vergeten te hebben. Als een bliksemslag drong het tot me door; met veel pathos had ik willen roepen ‘Gemeen’, waarna een kleine stilte zou volgen. Ontzetting op een aantal gezichten. En losjes wilde ik vervolgen met wat Martin en ik gemeen hebben. Allereerst de dermatoloog die om de zes maanden meent een stukje vlees uit ons te verwijderen, maar belangrijker, een echtgenote die ons door dik en dun steunt. Daar had ik Yvon een pluim voor in haar achterste willen steken. Martins donkere momenten worden door haar teniet gedaan met onverwoestbaar optimisme en vrolijkheid. Hulde alsnog in deze Luim. En ze kan nog zingen ook! Haar door Johnny Hoes opgenomen ‘Quand le soleil’ heeft menig bedrijfsfeest opgevrolijkt. Ook het onze:

Bij Multi Function Computers, kerst 1984. Over MF gesproken, de afgelopen week ontvingen we het droevige bericht dat ons voormalige branchmanager Barneveld, Wim Ham, op 76-jarige leeftijd van ons is heengegaan. Veel voor ons betekend, ook voor wat betreft onze cliënten in Parijs. Tevens gezegend met een groot gevoel voor humor.

V.l.n.r. Christy Bains, Peter Wijsman, Wim Ham, PL en Mariette de Haas. Rust in vrede Wim. December is echt zo’n maand van afscheid, lijkt het wel. We zijn er nog niet klaar mee, ben ik bang. Gisteren een historische ‘Google meet’ bijeenkomst met de laatste der Mohikanen bij Dutch Game Garden. Officieel betekende dat het formele einde van de Stichting Dutch Game Garden. Keurig ten einde gebracht na het stoppen van de subsidie.

JP van Seventer en Christel van Grinsven tot het laatst (en nog een beetje) erbij betrokken stafleden. Bestuursleden Tim Laning en ik blijven bescheiden in de schaduw. Het laatste hoogtepunt is het overdragen van alle relevante media aan Beeld en Geluid in Hilversum. Dat vindt 13 januari plaats, en daar verheug ik me op. Ik had nog wat over Ajax en Feyenoord willen schrijven, maar dat lijkt met het oog op het voorafgaande irrelevant. Leef!

Wat wil het geval, 1 december ontving ik een schrijven van de RDW met de mededeling ‘uw rijbewijs verloopt’. Hoe attent, dacht ik, voordat ik al doorlezend koude rillingen kreeg. ‘….dan moet u eerst gekeurd worden door een arts. Soms moet u zelfs naar meer artsen. Begin op tijd, de afspraken bij de artsen kosten tijd. Soms een paar maanden’. Handen uit de mouwen dus. Waar te beginnen? Aha, eerst een gezondheidsverklaring bij het CBR invullen. Zo gezegd, zo gedaan. Daar begint het eerste ‘ka-ching’ moment of zoals benoemd door Van Kooten en De Bie; ‘trek je poeplap’. 2 december, reactie van het CBR: ‘Om te kunnen besluiten of u geestelijk en lichamelijk in staat bent om te rijden, hebben we in uw geval (wat weten zij wat ik niet weet?) een keuringsverslag nodig van een arts’. Daar heb je een verwijsbrief voor nodig die online aanwezig is. Printen en meenemen naar de keurende arts. Keurende arts gevonden, hetgeen ka-ching betekent zodra ik de praktijk binnenstap. Maar, zo meldde de assistente, eerst dient u een test van een opticien te overleggen. Afspraak bij de opticien gemaakt, je begrijpt het…..ka-ching. Binnen vier weken na de keuring kan de reactie van het CBR verwacht worden. Mocht dat positief zijn, dan komt het verlengde rijbewijs eraan, gepaard gaand met de laatste ka-ching. Het kan ook zijn dat er meer informatie nodig is, bijvoorbeeld van een andere arts. Of, dat er nog een rijtest (neeeeeeeeeeeeeee!) gedaan moet worden. In ieder geval dient de poeplap dan wederom getrokken te worden. Zoals ik al zei; ‘stelt niets voor om een bijna verlopen rijbewijs weer leven in te blazen’.

Over ka-ching gesproken, dan was dit de week wel, en dat zonder Sint- of kerstcadeaus. Maandag werd Mila gesteriliseerd, een kleine week voor haar geboortedag (7-12-2024). Goed voor haar, goed voor ons, minder goed voor de portemonnee. Tijdens de ingreep bleek dat ze op haar baarmoeder cysten had, dus die werd ook maar verwijderd. Ka-ching+. Toen Astrid meldde dat ze eraan kwam, nam ik me voor om met haar zo voorzichtig mogelijk Mila naar binnen te dragen. Tot mijn grote verbazing kwam Mila voor Astrid uitlopend naar de voordeur. Onwaarschijnlijk. Naderhand was ze best een beetje zielig:

Ongelooflijk hoe zo’n beestje herstelt. Gisteren liet ik haar uit en toen sleepte ze mij, zoals te doen gebruikelijk, voort. De orde is weer hersteld. Morgen gaan we haar 1^e verjaardag vieren, maar ook de 80^e van oudste vriend in dienstjaren Martin Corsten:

Hier afgebeeld als Asterix tijdens een stripfiguren feest naast “Wilma”, echtgenote Yvon. Dit is een quizvraag voor morgen, dus gelieve niet door te geven. Martin en ik hebben onlangs tijdens een 1 op 1 lunch onze vriendschap van 63 jaar doorgenomen, beginnend bij onze eerste kennismaking bij dansschool Wuijster. Dat was toen bijna verplichte kost op je 16^e, maar ook de kans om meisjes te ontmoeten (vette knipoog). Veel kan ik van onze lunchpraat niet met jullie delen omdat a) het onderdeel is van mijn voordracht door en voor één ‘heer’ en b) jeugdige lezers verward zouden kunnen raken. Wel kwamen Martin en ik tot de slotsom dat in deze fase van ons leven we onze zegeningen mogen tellen en per saldo niet mogen mopperen over het positieve resultaat. De laatste ka-ching gebeurtenis deel ik met mijn vrouw, die op dezelfde dag als het kindeke Jezus geboren is:

Dat noemen ze nu ‘eind goed, al goed’!