Category: Uncategorized

Laten we beginnen met de WK finale vrouwen; USA 2 Nederland 0. Is moeilijk wanneer je beide landen als ‘home’ kunt beschouwen. Uiteraard krijgt Oranje te allen tijde de voorkeur. Met buurman Peter en 4.999.998 mede Nederlanders de wedstrijd bekeken. En tja, er viel op de overwinning van USA niets af te dingen. Maar harde koppen, dat hebben we wel!

Er ging een kreet van afschuw door het stadion toen Lieke Martens en Kelley O’Hara elkaar tijdens een kopduel hard raakten. Lieke kon door, Kelley moest na de rust afhaken. Hoogstwaarschijnlijk om verzekeringsredenen, iedereen kent Amerika’s cultuur van juridisch vervolgen dan wel aanklagen. Ofschoon, wanneer Neymar er bij betrokken zou zijn geweest had-ie zeker 5 buitelingen gemaakt. Waarschijnlijk is hij dan ook de meest geparodieerde voetballer wat dat betreft:

Maar genoten hebben we van onze meiden. Zeker weten! Leuk ook is dat ik na publicatie van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ reacties krijg van Amerikanen die het door Google translate halen. Geeft inspiratie om ermee door te gaan. A.s. woensdag alweer aflevering 18! Wel gek dat je het weer opnieuw beleeft, dat je al die momenten kunt terughalen. Beetje hak op de tak, maar tussen alle herinneringen door knalde het onweer gisteren dermate hevig dat Tinley aan kwam rennen en onder mijn bureau dook:

Ja, dan is het baasje weer je beste vriend! Inderdaad, goede observatie, het minifietsje blijf onder mijn bureau staan omdat ik het later dit jaar weer nodig heb. Na de succesvolle vervanging van mijn rechterknie, heb ik besloten dat het een goede zaak zou zijn om de kraakbeenarme linkerknie ook te vervangen. Gaat 2^e helft november gebeuren, na onze trip

naar China. Ben ik net op tijd klaar voor het WK 2022 in Qatar. Hoewel, naar die autoritaire vrouwonvriendelijke zandbak, waar al honderden doden zijn gevallen bij de bouw van de stadions, ga ik bij nader inzien niet heen. Om van de omkoping om het daar gehouden te krijgen nog maar niet te spreken.

Ja, daar is veel van terecht gekomen! Vandaag is mijn voormalige buurvrouw jarig, ze is 91 geworden. Waarom is dat zo bijzonder? Welnu, in het seizoen 1985-1986 ben ik een jaar alleen, zonder partner dus, door het leven gegaan. Hoe kan dat nu, hoor ik u zeggen, zo’n aantrekkelijke man (niet kotsen). Lang verhaal, iets voor een openhaardvuursessie. Van belang is dat deze dame en wijlen haar echtgenoot, toen ik nog in Wilnis woonde, uitstekend voor me gezorgd hebben. En dat zal ik nooit vergeten. Dus ga ik haar a.s. dinsdag persoonlijk opzoeken in haar bejaarden appartement om nederig mijn felicitaties aan te bieden. Voelt goed. Waar ik ook blij van word, is onderstaande foto:

Twee jonge verliefde mensen die afgestudeerd zijn op de fiets, onderweg naar een blije toekomst. En ik geef het eerlijk toe, het is onze jongste, Ivar, met Italiaanse vriendin Natalia, die eveneens in Rotterdam studeert. En natuurlijk, bloed is veelal dikker dan water. Zei ik veelal? Soms prevaleert vriendschap! Maar dit gelukkige plaatje is zeker posterwaardig. En met deze laatste ‘happy’ regel ga ik gelukzalig het weekend in. Oh ja, woensdag natuurlijk #18 weer op de diverse sociale kanalen!

Zo kon het gebeuren dat ik zo’n drie jaar geleden Astrid meldde dat ik me aan ging sluiten bij een gymklupje voor oudere jongelingen. Die viel bijna omver, omdat het zonder enige druk harerzijds door mij besloten was. Na een zware keuring, 15 oktober 2016, waar ik uiteraard probleemloos uitkwam – sterker nog, ze vroegen me zelfs of ik niet te jong was voor deze categorie. Oké, uitgeprobeerd bij Astrid, maar die tuinde er niet in. 24 oktober, de eerste les onder leiding van juffrouw Olinda, troffen zo’n 16 vreemdelingen elkaar voor het eerst, met uitzondering van buurman Chris, die me stomverbaasd vroeg wat ik daar kwam doen (die geloofde wel mijn verhaaltje!). Enfin, onderstaande foto, eerder genomen dit jaar op verzoek van de stagiaires (wedden dat je ze er niet uithaalt), laat een groepje mensen zien dat elkaar door dik en dun steunt.

Waarom ik dit ook vertel is om aan te tonen dat je een stel oudere mensen bijeen kunt zetten zonder dat het uitdraait op een wedstrijd wie de meeste pillen gebruikt, of het fluisteren over de kwalen van andere mensen. Wanneer je ze een voor een natrekt, dan hebben ze allemaal hun portie ellende gehad, het overwonnen en weer volle goede moed de toekomst in gemarcheerd. En daar waar wij als groep ondersteuning konden geven, hebben we niet verzaakt. Maandag was het einde van het seizoenfeestje, hetgeen dit keer bij ons thuis plaats vond. Het werd een genoeglijke boel, mede dankzij de inzet van Astrid (BBQ en andere lekkernijen), waar optimisme hoogtij vierde.

V.l.n.r. Ger, Astrid, Dorothea en PL die soesjes en minitompoezen serveert

Oh ja, het was ook genieten met de koffielikeur uit Ruurlo. Vind je het gek dat onze App-naam de ‘Gezelligste Sportclub’ is?! Astrid wil er ook graag bij, maar die is nog te jong. We moeten streng zijn. Twee van onze oudste leden tikken volgend jaar de 80 aan, en ondeugend dat ze zijn! Laten we het eens over Nederland-Zweden hebben tijdens het WK voetbal voor vrouwen. Op mijn verjaardag, hetgeen uiteraard in het voordeel van onze Leeuwinnen speelde. En, trouwe lezers, alle cijfers wezen op 1-0 voor Nederland. Immers de datum 3-7 maakt opgeteld 1-0. Mijn geboortejaar maakt opgeteld 1-0, evenals mijn leeftijd. Mijn leeftijd raden? Wie van de drie: 55, 73 of 64. Roept U maar! Zondag gaat het er om:

Ook die datum, 7-7, voorspelt de uitslag. Gaat echt spannend worden! En dan iets dat eraan kwam, onze Benjamin, Ivar geheten, is afgestudeerd! Trots verlaat hij de Erasmus Universiteit als International Bachelor of Science in Communication and Media. Da’s een mond vol en waard om gevierd te worden (uiteraard bij Het Drechthuis):

Trotse moeder Astrid met beduusde Bachelor Ivar

Dat beduusde was er na het tweede glas wijn wel af! In ieder geval voor ons ouders weer iets om tros op te zijn, en wanneer ze zich allemaal gaan gedragen als voornoemde ‘oudjes’, dan komt het helemaal goed! In ieder geval ben ik a.s. zondag vanaf 17.00 een paar uurtjes niet te storen! En niet vergeten, volgende week woensdag komt digitaal ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ nummertje 17 uit!

Begon natuurlijk al met lekker vaarweer op de Loosdrechtse plas. Beetje heet, maar a la. Het was goed toeven met kapitein Astrid en ketelbinkie Tinley (die haar kop introk):

Uiteraard werd de ontvangst van de Sparta (eredivisie!) seizoenkaart 2019-2020 met gejuich ontvangen, althans door het mannelijke deel van ons gezin.

Competitie begint ook gelijk leuk 4 augustus: Feyenoord-Sparta in de Kuip. Mocht Sparta in de competitie even veel geluk hebben als onze leeuwinnen tegen Japan, dan worden ze landskampioen. Overigens hoop ik wel dat onze voetbalmeiden Italië verslaan en dan gelijktijdig een plaats voor de Olympische Spelen bemachtigen. Duimen dus! Zondag kwam RevenYOU, een bedrijf dat beleggers middels algoritmes laat scoren op de beurzen, op RTL7 bij Harry Mens op de buis. Het effect was dermate groot dat mensen die geïnteresseerd raakten, na de presentatie van mede oprichter Michiel Stokman, de website van RevenYOU gingen uitpluizen – www.revenyou.io – Komen ze bij ‘advisory board’ mijn postzegel tegen. Wisten we niet, kreeg ik te horen. Sorry, bij deze nu wel! Dinsdag onder ‘erbarmelijke’ omstandigheden (32 graadjes, maar lekker koel in de auto) een bezoek gebracht aan Kampen. Kampen? Ja Kampen, dat prachtige middeleeuwse hanzestadje aan de IJssel.

Daar nemen we Amerikanen naar toe om het eivolle Amsterdam te ontlopen, en ze te laten zien dat er nog veel meer te bewonderen valt in Nederland (buiten Rotterdam). We bezochten de enige en echte stadsgids Reinier de Wit die met zijn Kampen and Beyond behoorlijk aan de stadswallen timmert – www.kampenandbeyond.com – Hij verzorgt op buitengewoon boeiende wijze stadswandelingen en overige arrangementen. Een ware professional! Bij restaurant ‘De Bottermarck’ ook zo’n pareltje, natuurlijk gelegen aan de Botermarkt, genoten we van een voortreffelijke lunch en bespraken toekomstplannen. Heerlijk om klankbord te zijn, waarbij Astrid zich ook niet onbetuigd liet! Warm afscheid genomen, airco op vriezen en lekker ‘cool’ weer in Loosdrecht beland. ’s Avonds Japan zien verliezen tegen lucky Nederland. Maar wat een klasbakken, buigen naar het publiek na de onverdiende nederlaag, en ook nog de kleedkamers opgeruimd. En de happy week denderde maar door: donderdag als bestuurslid van de Dutch Game Garden aanwezig bij de presentatie van de Games Monitor 2018, waarin het wel en wee van de Nederlandse Game industrie geanalyseerd is. Goede drie jaar achter de rug in vergelijk met de Game Monitor van 2015.

Managing Director JP van Seventer en Operations Manager Christel van Grinsven in opperbeste stemming na het ‘baren’ van deze klus!

De opluchting straalt van hun gezichten, ook vanwege de prima resultaten van de gamewereld ten opzichte van de vorige Games Monitor. Een week zonder een enkele smet, da’s niet mogelijk zou je zeggen. Toch wel. ’s Middags op weg naar Leidschendam waar wederom een roadshow van RevenYOU plaatsvond. En weer een prima presentatie:

Enthousiaste oprichters Colin Groos en Michiel Stokman begeesteren potentiële investeerders

Komt een man naar me toe wiens naam ik niet kan noemen (Joop van Rossum) die zich voorstelde “u kent mij niet, maar u krijgt de groeten van mijn vrouw.” Blijkt Ida van den Herik te zijn met wie ik in de 80-er jaren samengewerkt heb met de organisatie van computershows. Een werd er nog geopend door Pieter van Vollenhoven. Onder het genot van een glaasje chardonnay hebben we ruim een uur heerlijke verhalen opgehaald. Of we elkaar al jaren kenden! Uiteraard sloot de week goed af met de winst van de V.S. op Frankrijk, hetgeen bij winst vanmiddag van Nederland een plaats op de Olympische Spelen garandeert. Nogmaals: duimen! En niet vergeten: a.s. woensdag komt aflevering 16 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ in de digitale brievenbus.

Tevreden keek Heer Drumpf in de spiegel. Eindelijk kon hij zijn ware ik aan de massa prijsgeven.

Er staken weliswaar nog wat stukjes van de blonde fakepruik door het zwart, en ook de hoorntjes had hij niet helemaal kunnen verdoezelen, maar al met al kon Lucifer trots op hem zijn. Stiekempjes was hij altijd jaloers geweest op de snor van veiligheidsadviseur John Bolcom, alleen dat middenstuk, daar bleven de zwarte haren maar doorheen prikken. 73 jaar geleden was hij op de wereld gezet om uiteindelijk de machtigste duiv….. eh mens op aarde te worden. En man, oh man, wat had hij er voor moeten knokken. Allereerst moest hij natuurlijk leren om met geld om te gaan, en toen hij op een gegeven moment er een miljard doorheen geslingerd had, moest Lucifer in 1994 weer ingrijpen. Maar daarna was het een stuk makkelijker geworden, met name in het bankwezen. De Germaansche Bank zat op een gegeven moment zo dik in de ‘scheisse’ dat ze hem maar lekker aan lieten lenen. Toen begon hij mensen en politici te kopen, hetgeen makkelijk was omdat ze zo ongelooflijk ijdel zijn. “En eikels,” gniffelde Heer Drumpf erachter aan. Hoewel de ‘tegenpartij’ recentelijk een overwinning behaald had, fake natuurlijk, had hij in de senaat, die notabene de minderheid van het klootjesvolk vertegenwoordigt, de schildpad zitten, die alles gewoon tegen kon houden; wat een lachertje deze democratie.

Mitch McTurtle in volle glorie.

En, omdat hij een schildpad is, is het natuurlijk makkelijk verdedigen dat alles zo langzaam gaat. Wat een giller! Hij had nog één tegenstander van formaat: een lispelende vrouw wiens feeëngezicht niet haar leeftijd verraadde. Nana Pellegrosi.

Wel naar dat het een vrouw is, die kon hij niet zo vernederen als al die anderen die hij inmiddels al voor de bus gegooid had. Ook wel griezelig, zo’n vrouw die niet voor hem kroop. En dan dat vingertje! Helaas kon hij voor wat betreft Pellegrosi niets uit zijn duim zuigen, in zijn geval uit zijn hoorn, om haar in een kwaad daglicht te stellen. Hoewel, ze hadden pas een speech van haar dermate veranderd dat het leek of ze dronken was. Een kleinigheid omdat ze van nature slist. Of, dacht Heer Drumpf er geniepig achteraan, omdat haar gezicht te veel gelift was. Zijn badge als Junior Lucifer had hij met verve behaald. Hoge cijfers voor alle vakken: #Bedriegen #Overspel (uitmuntend zelfs) #Frauderen #Liegen in extremis #Trouweloos #MeToo (zonder veroordeeld te zijn) #Bully. Kortom; Drumpf Sr zou er uitermate tevreden over geweest zijn. Het enige dat overbleef was de eis om te regeren zonder limiet. Lukte dat, dan kon hij op bevel van Lucifer ook het Vaticaan aanpakken. Heer Drumpf houdt niet van een paus die een mening geeft over iets waar hij niet bij betrokken is. Voor wat betreft de Islam moest hij nog uitvogelen wie de ‘good guys’ zijn. Daarvoor hoefde hij natuurlijk alleen maar op z’n (geheime) bankrekening na te gaan wie het meest gestort had. Maar goed, allereerst maar eens er voor zorgdragen dat er nog maar één partij bestaat, met uitsluitend goede figuren. In ieder geval moeten ook de mannen met de witte puntmutsen beloond worden. En zeker de Heer Drumpf bikers niet vergeten! Nu Lucifer even contacten om hem te melden dat een van zijn grootste projecten, het scheiden van kinderen en ouders aan de grens, een groot succes was geworden. En dat pakte faliekant verkeerd uit. Of het nu Lucifers eigen verleden betrof, of toch nog het engelachtige restant in hem, wie zal het weten, maar wel deed hij het voorkomen of hij Heer Drumpf beloonde. Immers, diens grootste wens was van boven af de aarde te blijven bezien en controleren. Dat werd ingewilligd, echter niet zoals Heer Drumpf voorzien had!

Let op: a.s. woensdag glijdt ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ 15 in de digitale postbus!

Welnu, ik zou van de 5 heertjes (mijn zonen) nog een update foto sturen, maar daar gunden ze me slechts 1 (zegge een) indruk van tijdens hun broertjesavond/nacht:

Heel verstandig namen ze die vroeg op de avond. Verdere details werden me onthouden. Ach ja, we zijn allemaal jong geweest (geen details). Omdat wij als gezin ook amper of nooit vanwege de afstand echt tezamen zijn, namen we de gelegenheid te baat om ons vijf, pardon 6, ook even goed vast te leggen:

Het spul is allemaal weer uitgevlogen, hetgeen Astrid en mij weer als ‘empty nesters’ achterlaat. Op Tinley na, natuurlijk! Maar wat een heerlijkheid om weer compleet bijeen te zijn, en om zelfs op menig avond een fanatiek potje ‘Mens erger je niet’, zoals in vroegere tijden, te kunnen spelen. En dan bereikt je het vreselijke bericht dat de zoon van een van jouw sportvriendinnen overleden is. Woorden schieten uiteraard tekort, maar iedereen kan zich voorstellen wat zo’n groot verlies betekent. Tel je zegeningen mensen, concentreer je op het goede wat je hebt en laat je leven niet gedomineerd worden door minder prettige zaken. Donderdagmiddag had ik een lunchafspraak met Ton Bunnik, zelfstandige ICT ondernemer, die ik ooit als jonge twintiger aannam bij Holland International Computer Services in Den Haag. Hij in de eerste helft twintig, ik in de tweede helft van twintig. Dat waren de wildwest tijden in de automatisering, tijden waarin je razendsnel promotie kon maken. We hadden het, buiten onze voetbal ‘carrieres’, met name over mensen die in onze tak van sport stinkend rijk waren geworden, maar als mens omgekeerd evenredig naar (mild uitgedrukt). Dat kan van deze jeugdige automatiseringspioniers niet gezegd worden:

Bedrijfsfeest HICS 1975: Ton Bunnik links, rechts PL als presentator van een modeshow

Ook daar kwam weer aan de orde dat het zo fijn is om veel prettige mensen van het eerste uur nog te kennen. Dat we met alle bergen en dalen in het leven toch tevreden achterom kunnen kijken, en wellicht nog positiever naar de toekomst. Tevreden knabbelden we aan ons broodje kroket bij Van der Valk in Breukelen. Nog keurig opgediend ook, en geholpen door een dame die daar al 25 jaar werkt. En lief was ze ook nog. De volgende afspraak wordt bij Ton in de buurt van Zoetermeer, op voorwaarde dat ze er een broodje bal serveren. Ook over ons mogen Simon and Garfunkel ‘Old Friends’ https://youtu.be/sovVYInjHjw zingen. Over bal gesproken; ik kijk best met veel vreugde naar onze Leeuwinnen. Toegegeven, het was wat armoedig tegen Nieuw-Zeeland, wel lekker 3 punten, maar ik verwacht de echte Leeuwinnen vanmiddag tegen Kameroen. Nu ik wekelijks op elke woensdagmorgen ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ publiceer, merk ik aan alles van het voorafgaande, al struinend door de geschiedenis in Californië, dat eens temeer het gezegde ‘tel je zegeningen’ opgeld doet. Echte vrienden aan overgehouden en naarlingen achter me gelaten. Wat dat betreft zou ik identieke verhalen kunnen vertellen over de Duitse Arcade periode of de San Francisco consulaat periode. Wie weet, echter, zo weinig tijd, zoveel verhalen! In ieder geval a.s. woensdag alweer de 14^e

aflevering van ’Uit de Amerikaanse school geklapt’ en later in het seizoen zal achter elke aflevering wat leermomenten geplaatst worden, zodat jeugdige entrepreneurs er iets mee kunnen. Zo hoop ik iets van mijn zegeningen te delen met hen die het ontberen. Het lijkt me passend om nu met Amen af te sluiten: Amen.

Nou, dat was nu echt het weekje waar dit gezegd mocht worden. Nadat kort na elkaar de AmeriLaantjes Bo-Peter en Kaj voor resp. werk en vakantie binnengevlogen waren, kwam het aantal Laanen broers (van dezelfde vader) weer op 5. Laatste keer dat ze gezamenlijk op de gevoelige plaat gingen was 21 september 2017 (heuglijke gebeurtenis).

 

Van Ivar links, naar Rick rechts, een kleine 30 jaar verschil, maar dat mag de pret niet drukken. Immers, de heren hebben gisteren broertjesdag gevierd, en zijn misschien nog wel aan het feestvieren, dus ik ben benieuwd welke foto van de heertjes daaruit voort mag vloeien. Ik hou jullie op de hoogte. Alles begon vorige week met een tripje op het water met ons trouwe sloepje ‘California Dreamin’’. Schipper Bo-Peter had er geen moeite mee om z’n ouders mee te laten genieten van zijn afgetrainde body:

Uiteraard bleef ik bij al dit geweld bescheiden op de achtergrond! Inmiddels waren Kaj en Michelle voor een weekje ertussenuit naar Kreta vertrokken. Lekker toch, zou je zo op het oog zeggen. Klopt, tot het moment dat ik verwarrende foto’s binnenkreeg:

Deze viel nog wel mee, het kon zijn dat Michelle Kaj de les las over iets. Maar de volgende maakte me wat angstig:

Lacht ze hem nu uit en loopt ze hard weg. En, lacht Kaj stoer alsof het hem niets doet? Vervolgens lijkt het alsof ze het weer goed hebben gemaakt:

Totale verwarring aan mijn kant, wat probeerden ze mij te vertellen (of Astrid)? Ik bedoel, we hebben allemaal weleens onenigheid, maar dan laten we dat niet fotograferen. Toch?! Gelukkig kwam het antwoord niet veel later:

Een verloving op een Grieks strand, hoe romantisch is dat! Op z’n Amerikaans betekent dat ‘engaged to be married’, dus, je bent verloofd, dan ga je ook trouwen. Allemaal alvast sparen voor de trip! Astrid en ik zijn heel gelukkig voor het jonge stel. Aan de andere kant van de familie hebben we nog één tante, zus van mijn moeder, waar Spartabroer Rob me over belde omdat hij vond dat we haar weer eens op zouden moeten zoeken. Dat klopte, het was alweer een jaar geleden, en ze wordt er ook niet jonger op. Wij dus de gebruikelijke weg naar Rotterdam gevolgd, iets eerder eraf, afslag Ommoord. Hartelijk ontvangen door neef John en Tante Bep. En ja, even op de foto met de bijdehante 99-jarige (!):

Ze leest nog zonder bril, is helemaal op de hoogte van wereldzaken (Trump, bah!), en hoopt een groot feest te geven wanneer ze 100 wordt. Ze heeft er zin in, evenals haar 71 jarige zoon John:

John linksboven op deze door mij genomen selfie, hetgeen geen kwaliteitsgarantie betekent. John verzorgde de koffie (Rob), wijn (Peter, Rob ook), gebakjes (allemaal) en de lekkere hapjes daarop volgend. Omdat Rob en ik nogal gezond leven, menen wij wel in de voetsporen van tante Bep te kunnen treden. Haal ik met Astrid ook nog op mijn sloffen ons 50-jarig huwelijk! Enfin, a.s. woensdag wederom een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, de 13^e alweer!

Ja, het seizoen 1958-1959 zal nimmer meer uit mijn geheugen gewist worden. Dat seizoen werd ik uit honderden jongetjes geselecteerd door het duo Denis Neville/Piet de Visser om bij Sparta te mogen spelen. 12 jaar oud, een droom ging in vervulling. Mijn vader was ernstig ziek en kreeg er helaas niet veel van mee, ondanks dat hij een liefhebber was. Vol moed begon ik aan de training op Vreelust, niet al te ver lopen vanaf onze woning aan de Van der Poelstraat in Rotterdam West. Het viel niet mee, zonder steun van huis uit. M’n moeder had wel wat anders aan haar hoofd met een zieke man en vier hongerige jongensmonden (6, 12, 15 en 17) te voeden. Het werd er niet beter op toen mijn vader kwam te overlijden:

Wegens het ontbreken van sociale zekerheden moest m’n moeder af en toe 2-3 baantjes aannemen om het hoofd boven water te houden, terwijl wij het beste ervan maakten, soms min of meer op straat levend. Tot mijn grote verdriet moest ik afscheid van Sparta nemen. Maar voetbal was er altijd, op straat, wegens ontbreken van auto’s, en natuurlijk altijd Sparta als voorbeeld. Wij hadden geen auto, maar kenden iemand met een auto die de Sparta elftalfoto van Esso voor ons op de kop tikte:

Die hing trots boven mijn bed, zeker weten. Onderweg naar school kwamen we op de Vierambachtsstraat steevast keeper Andries van Dijk tegen, die fietste naar zijn baantje bij een bank, richting de Kruiskade. Wanneer ik dan met mijn schoolvriendje Adrie Kanij liep, deed ik steevast zijn uittrap na. Ondanks een jaar met hevige schommelingen in onze gemoedstoestand, werd Sparta op 18 mei 1959 kampioen, uit tegen DWS (1-4), en ik kon mijn geluk niet op. Uiteraard konden we niet vermoeden dat dit het laatste kampioenschap voor Sparta zou zijn in de 20^e eeuw, en ook deze eeuw is

handhaving eigenlijk het hoogst haalbare. Neemt niet weg dat 60 jaar later een grote Laanen afvaardiging de thuiswedstrijd tegen De Graafschap bijwoonde:

V.l.n.r. Moi, kleinzoon Felix, jongste broer Rob en jongste zoon Ivar (seizoenkaarthouders), kleinzoon Rico en zoon Kaj, even overgewipt uit Amerika.

Ondanks de 1-2 uitslag de moed niet verloren, Sparta speelde immers goed, en de vreugde uitbarsting kwam na de verdiende 0-2 in Doetinchem, en daarmee promotie. Het is geen kampioenschap, maar het voelde aan als 1959! De seizoenkaarten zouden sowieso besteld worden, maar het voelt goed aan dat ze duurder worden, eredivisie niveau dus! Deze treurige foto, waar de champagne wederom niet geopend kon worden op cruciale momenten, kan vernietigd worden:

Moet me nog iets anders van het hart. Mijn kritiek vorige week aan de Volkskrant inzake een artikel over Trump(onomics), werd keurig door de journalist in kwestie beantwoord:

From: Koen Haegens <K.Haegens@volkskrant.nl>
Date: Mon, May 27, 2019 at 9:30 AM
Subject: Re: Trumponomics door Koen Haegens
To: <peter@laanen-thebrand.com>

Geachte heer Laanen, beste Peter,

Bedankt voor uw reactie, die ik kreeg doorgestuurd. Het idee achter het stuk was niet – opnieuw – beoordelen in hoeverre het economisch beleid van Trump succesvol is. Wat dat betreft ben ik het overigens roerend met u eens. De gedachte was om nu eens te kijken of er iets van consistentie in zit, een wat coherentere ideologie – los van de vraag wat ik als journalist vind van die ideologie. Maar ik begrijp dat dat ook anders gelezen kan worden.

Met vriendelijke groet,

Koen Haegens

Klasse! Let op, aanstaande woensdag aflevering 12 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Jullie zijn gewaarschuwd

Vanavond is het zover, de eerste van twee finale wedstrijden om het ‘echie’; wie van de twee ploegen ontstijgt de Keuken Kampioen Divisie. De knoesten uit Doetinchem of de fijnslijpers uit het Rotterdamse Spangen? Deze banier in het ‘die-hard’ supportersvak stal mijn hart gedurende de 3-0 overwinning tegen TOP Oss, afgelopen donderdag. Daar blijven ze zingen tot de laatste seconde, verlies of winst, zolang er maar gebikkeld wordt.

Treffend dus voor hoe ze ‘hun’ spelers willen zien, en waar ze naar toe willen. Tevens mooie aankondiging voor de wedstrijd van vanavond, waar uw schrijverd uiteraard wederom op de Kasteeltribune plaats zal nemen en luidkeels het ‘Rood-wit is onze glorie’ mee zal zingen. Wat ook leuk is, is dat gisteren onze stoere firefighter/paramedic Kaj, met vriendin Michelle, op Schiphol is aangekomen. Ze gaan ons ruim twee weken, zij het met hier en daar een uitstapje, verblijden met hun aanwezigheid.

Michelle en Kaj na een inspannende reis uit San Francisco via Dublin

En, ook leuk, vanavond komen ze op Het Kasteel, als extra hulptroepen uit de Verenigde Staten, Sparta aanmoedigen! Kan toch niet meer fout gaan, zou je zeggen, hoewel die Achterhoekers niet te vertrouwen zijn. We gaan ervoor! Meestal reageer ik niet meer op artikelen waar het gebrek aan diepgang afspat. Maar dit artikel in deze Volkskrant (weekend 18/19 mei) schoot me echt in het verkeerde keelgat, met name ook de bijbehorende foto, die meer dan 1/3 van de pagina in beslag nam.

Ja, het klopt dat ik deze aartsleugenaar, homofoob, racist, bedreiger van de wereldeconomie/-vrede, en wat van dies meer zij, geen warm hart toedraag, maar dit was gebrek aan diepgang van de journalist, Koen Haegens. Er was zoveel op aan te merken dat ik slechts een aantal voorbeelden heb opgesomd, gericht aan de ombudsman van de Volkskrant, om mijn ongenoegen te uiten. Onderstaand de e-mail die ik zond.

Tue, May 21, 2019 7:59 PM

Geachte heer Geelen,

Meestal verbijt ik me wanneer ik luchthartige artikelen lees a la Trumponomics, maar dit keer moet het er dan van komen dat ik reageer.

Zelf ben ik sinds 3 jaar terug uit de V.S. en daar 18 jaar economisch en als entrepreneur werkzaam geweest in de San Francisco Bay Area. Ik volg alles in de V.S. van dag tot dag.

Het begon al gelijk met de foto die geplaatst is, en de helft van het artikel beslaat.

De foto geeft de indruk van een zeer geslaagde president Trump inzake Foxconn investeringen in Wisconsin. Niets is minder waar, althans wanneer men het nieuws gevolgd zou hebben.

Een flard van vorige week:

The Verge’s Josh Dzieza continues his outstanding coverage of Foxconn’s shell-game in Wisconsin, where the company — promised billions in subsidies and tax-breaks by former governor Scott Walker, a Koch darling, and by Trump, who used Foxconn’s promise of a major new Wisconsin factory to claim his policies were working — has lived up to its reputation for overpromising and underdelivering by absorbing billions in subsidies but never delivering on promised jobs

Wanneer je erin duikt is het nog erger dan het bovenstaande. Echter, de foto geeft een volledig verkeerd beeld van wat er werkelijk plaatsvindt.

Bij Handel staaft Haegens de houding van Trump aan de hand van een 1990 interview van Trump in Playboy. Van Trump kan men tientallen interviews vinden die over hetzelfde van links naar rechts uitwaaieren. 1990 deel van een decennium dat Trump…..

Trump Tax Figures
Show Over $1 Billion in Business Losses

Inderdaad, de hele kluit belazerde. Zo zou ik het hele artikel van diepgaande achtergrond informatie kunnen voorzien, waardoor het op z’n Amerikaans het rapportcijfer F zou krijgen. Pijnlijk om dat te moeten constateren van een krant die ik na m’n terugkeer gekozen heb om z’n journalistieke betrouwbaarheid. Aan Amerika’s torenhoge schulden en de lonen die in 10 jaar amper gestegen zijn wordt achteloos in een zinnetje of wat voorbij gegaan, alsmede de 40 miljoen Amerikanen die onder de armoedegrens leven.                Trump is een ‘snake oil salesman’, eerdaags zal dat ook tentoongesteld worden, en daarnaast een slecht mens.      Maar goed, mocht deze man aan de macht blijven, dan is niet alleen de Amerikaanse democratie in gevaar, maar ook de economie. Zoveel geld kan men nu eenmaal ook niet ongestraft blijven drukken.

Soms zou je willen dat het gevoel van ‘onrechtvaardigheid’ (groot woord) zou verdwijnen, maar helaas. Soms zit ik mezelf er mee in de weg. Het zij zo in ieder geval kan ik me tijdens het scheren recht in de ogen kijken, en dat is ook wat waard. Niet vergeten: a.s. woensdag aflevering 11 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’.

Nauwelijks bijgekomen van de Istanbul trip, konden we ons alweer opmaken voor het concert van Alan Parsons Project in Paradiso, nog een verjaardagscadeau van zoon Rick en schoondochter Liesbeth, die ons ook vergezelden. Het bijzondere hieraan was het gegeven dat Alan Parsons en ik voor het eerst met elkaar kennismaakten in 1996, toen ik als platenbaas voor Arcade in Duitsland zijn album ‘On air’ uitbracht.

Toen had hij natuurlijk al lang faam vergaard als geluidstechnicus voor de Beatles met ‘Abbey Road’ en ‘Let it be’, maar ook met Pink Floyds ‘The dark side of the moon’. Nadat hij zich met (Amerikaanse) vrouw Lisa in het Californische Santa Barbara gevestigd had, beschouwden we het als een eer om een studio naar hem te noemen bij Ex’pression College for Digital Media (beroemd van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’.

 Alan tekent hier ter afronding Ex’pressions ‘wall of fame’.

Machtig fijne kerel als Alan is, schreef hij ook een brief ter ondersteuning van de verkrijging van mijn groene kaart, oftewel mijn verblijfsvergunning in de Verenigde Staten. Door de jaren heen zijn we met elkaar in contact gebleven, en het was derhalve een groot genoegen hem in een bloedheet en in mijn ogen onveilig Paradiso te zien spelen:

Het concert was ouderwets goed, maar ik hield mijn hart vast mocht daar iets gebeuren. Opelkaar gepropt in een omgeving met veel hout hoeft er niet ‘dit’ te gebeuren of er breekt paniek uit, waarbij mensen niet weg kunnen komen. Ik vind het verbazingwekkend dat de brandweer dit toestaat. Enfin, Alan had ons uitgenodigd in zijn kleedkamer na afloop, waar hij ons met gade Lisa hartelijk begroette. Drinks on the house! Alan oogde vermoeid en zweette als een otter. Hij vroeg zich af of ze wel eens van airconditioning gehoord hadden. Maar hij was in ieder geval nog fit genoeg om wat gekke bekken te trekken:

Astrid en Alan aan de rol

Lisa en Alan nemen het luchtig op

Het afscheid was op zich wel grappig, zo van waar ter wereld zullen we elkaar nu weer ontmoeten. Immers, dit was voor het eerst dat we elkaar in Nederland troffen. Na Rick en Liesbeth nogmaals bedankt te hebben, togen we huiswaarts. Vrijdag troffen Rick en ik elkaar op…….Schiphol, daar stapten we in om plaats te nemen op de harde en smalle zitplaatsen van RYANAIR.

Maar ja, gelukkig slechts anderhalf uur naar Dublin. Jammer dat Rick een te groot stuk handbagage meegenomen had. Ik had hem nog zo gewaarschuwd dat het 25x40x20 centimeter moest zijn! Mocht de pret niet drukken, en niet zo gek veel later zaten we aan onze eerste Guinness:

En, het moet gezegd, het smaakt veel beter ter plekke dan in Nederland. Komt bij dat het weer onwaarschijnlijk Iers mooi was. Geïnspireerd door het goede werk van Alan Parsons nam Rick plaats achter het mengpaneel van Thin Lizzy in het Ierse Rock and Roll museum en jamde hij ook nog een beetje in een andere studio.

En ik? Tja, ik ben wat bezadigder te werk gegaan, kerken dienen bezocht te worden in mijn optiek:

Tevens nog een goed gesprek met wat Ieren gehad over de naderende Brexit.

Ach ja, je moet wat. Laatste avond gezellig doorgebracht met een vroegere collega van BuZa, David Naves, nu gestationeerd in Dublin, en diens gade Ilse.

We kwamen bijeen in de beroemde maar stampvolle Temple Bar, waar we alleen nog ‘rustig’ konden zitten in de rokersafdeling. So be it, want gezellig was het! En voordat we het wisten stonden we weer op Schiphol, waar onze beminden met smart (dat verzin ik) op ons stonden te wachten. Het is dan ook een ontiegelijk end lopen voordat je bij de uitgang bent. Top weekend (kan ik me herinneren)! Woensdag alweer aflevering 10 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Stay tuned.

Twee weken zonder echte Luim: SCHANDE! Maar, we nemen jullie even mee naar het hoe of wat. Nadat onze beminde (KLM) buurvrouw Elsje, samen met man Hans, ons had afgezet bij vertrekhal 3 op Schiphol, markeerde dat het begin van onze eerste trip naar Turkije. Vlucht KK2248 van Global Atlas ‘dreigde’ ons 25 april op tijd naar Istanbul te brengen maarrrr……. probleempje met airtraffic control o.i.d., dus stonden we gezellig een uurtje extra aan de grond. Na een kleine drie uur vliegen en een goor hapje eten (laten staan) landden we op de nieuwe luchthaven van Istanbul, de grootste ter wereld volgens de autoriteiten. Na een half uurtje taxiën bereikten we het nieuwe wereldwonder, en groot is het!

Zo groot dat we na de paspoortcontrole nog een half uur moesten lopen naar de plek waar de bagage, hoopten we, klaar zou staan. Niets van dit alles, even geduld lieve mensen. Uiteindelijk duurde het zo lang dat Astrid besloot alvast buiten een luchtje te scheppen (u weet wel). Ha, daar is de koffer, nu lekker naar buiten snellen om ons op weg te begeven naar het consulaat. Eitje, eerst nog even door de secundaire bagage controle. Dat ging dus zomaar niet; aangezien uw Luimenist door een tweetal mannen (bijna) besprongen werd om uitleg te geven wat er zoal in die (grote) koffer gepakt was. Glimlachend verklaarde ik dat het allemaal onschuldige zaken waren. Gek, op een of andere manier hadden ze het idee dat ze deze of gene drugs kingpin uit Amsterdam te pakken hadden. Alle potjes van Astrid werden opengedraaid, er werd geroken aan de vacuüm getrokken kaas, geroken aan mijn body lotion (afblijven!!!), en uiteindelijk natuurlijk niets gevonden. Toen werd ik uit wanhoop nog gefouilleerd en moesten ze knarsetandend constateren dat mijn buik echt rond was, zonder hulpmiddelen. Enfin, eind goed al goed. Nadat Astrid en ik herenigd waren, namen we een taxi naar hartje Istanbul. Meevaller, voor de ruim 40 kilometer waren we slechts €17 kwijt, inclusief fooi. En daar stond onze rots in de branding, oftewel Consul Generaal Bart van Bolhuis ons op te wachten. Opluchting. Astrid poseerde vol trots voor ons tijdelijke onderkomen:

Waarna we een gezellige avond tegemoet gingen. Op tijd het kooitje in; bed van Prinses Beatrix! Heb net op tijd het kroontje weggemoffeld. Was ’s ochtends wel even schrikken toen ik de gordijnen van de badkamer opende:

Levensgroot President Erdogan met de plaatselijke burgemeester van de wijk, Beyoglu, waarin het consulaat gevestigd is. Mooi ook is de sage van de Witte Roos, de beeldschone vriendin van de vrijgezelle (ja, ja) ambassadeur Cornelis Calkoen, die die in Istanbul diende van 17-27 tot 1744.

Na het vertrek van de ambassadeur bleef zij alleen achter en stierf aan een gebroken hart. Sindsdien spookt ze daar rond. Na wat aanbevelingen van CDPeuse Thessy, togen wij de stad in en oh, oh, wat waren we onder de indruk van de historie en de vriendelijkheid van de mensen. En natuurlijk hielden we ons aan de dress code voor de moskeeën.

’s Avonds was het fantastische Koningsfeest waar zo’n 900 mensen acte de presence gaven. En alles was er (gesponsord): van Ketel1 (Kitchen One lokaal) tot Heineken, bitterballen, haring, een band, en een echte patatkraam. Roept U maar!

Feeëriek, zo mag het best bestempeld worden. Netwerken op z’n best, evenals pitten na het festijn. Het consulaatpaar nam zaterdag de tijd om ons mee te nemen op een boottocht over de Bosporus, evenals een tochtje langs bezienswaardigheden en moskeeën.

Bart, Thessy en Astrid heuvel opwaarts naar een moskee

De dag afgesloten met een heerlijke, echt Turks diner. Wederom een dag om in te lijsten. Maandag even aan de bak met de Turkse Game World als vertegenwoordiger van de Dutch Game Garden. Eerst op bezoek bij de NARclub, een volwassen onderneming waar maar liefst 30 game ontwikkelaars werkzaam zijn, daarna naar BUGlab/Kitchen, de game en VR afdeling van BAU University.

Mijn Ex’pression gevoel uit Californië kwam helemaal boven tijdens de rondleiding over de creatief ingerichte campus. Hier moeten studenten zich wel heel gelukkig voelen. Senior Commercial Officer Mustafa Basaran had op het consulaat een prima werklunch georganiseerd, waarbij hij kans had gezien om een mooie samenstelling van de Turkse wereld van gamers bijeen te krijgen. Hulde! Met een traan en een kus afscheid genomen en per taxi de eerste etappe terug afgelegd, naar het vliegveld. KL1614 zette ons, na enige vertraging, met een brute klap neer op vaderlandse bodem, alwaar overbuurman Peter ons liefdevol opwachtte en naar huis transporteerde. Volgende week de rest van de trip (Alan Parsons, Dublin), maar eerst a.s. woensdag aflevering 9 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’.