Laanen's Luim

Ja, het seizoen 1958-1959 zal nimmer meer uit mijn geheugen gewist worden. Dat seizoen werd ik uit honderden jongetjes geselecteerd door het duo Denis Neville/Piet de Visser om bij Sparta te mogen spelen. 12 jaar oud, een droom ging in vervulling. Mijn vader was ernstig ziek en kreeg er helaas niet veel van mee, ondanks dat hij een liefhebber was. Vol moed begon ik aan de training op Vreelust, niet al te ver lopen vanaf onze woning aan de Van der Poelstraat in Rotterdam West. Het viel niet mee, zonder steun van huis uit. M’n moeder had wel wat anders aan haar hoofd met een zieke man en vier hongerige jongensmonden (6, 12, 15 en 17) te voeden. Het werd er niet beter op toen mijn vader kwam te overlijden:

Wegens het ontbreken van sociale zekerheden moest m’n moeder af en toe 2-3 baantjes aannemen om het hoofd boven water te houden, terwijl wij het beste ervan maakten, soms min of meer op straat levend. Tot mijn grote verdriet moest ik afscheid van Sparta nemen. Maar voetbal was er altijd, op straat, wegens ontbreken van auto’s, en natuurlijk altijd Sparta als voorbeeld. Wij hadden geen auto, maar kenden iemand met een auto die de Sparta elftalfoto van Esso voor ons op de kop tikte:

Die hing trots boven mijn bed, zeker weten. Onderweg naar school kwamen we op de Vierambachtsstraat steevast keeper Andries van Dijk tegen, die fietste naar zijn baantje bij een bank, richting de Kruiskade. Wanneer ik dan met mijn schoolvriendje Adrie Kanij liep, deed ik steevast zijn uittrap na. Ondanks een jaar met hevige schommelingen in onze gemoedstoestand, werd Sparta op 18 mei 1959 kampioen, uit tegen DWS (1-4), en ik kon mijn geluk niet op. Uiteraard konden we niet vermoeden dat dit het laatste kampioenschap voor Sparta zou zijn in de 20^e eeuw, en ook deze eeuw is

handhaving eigenlijk het hoogst haalbare. Neemt niet weg dat 60 jaar later een grote Laanen afvaardiging de thuiswedstrijd tegen De Graafschap bijwoonde:

V.l.n.r. Moi, kleinzoon Felix, jongste broer Rob en jongste zoon Ivar (seizoenkaarthouders), kleinzoon Rico en zoon Kaj, even overgewipt uit Amerika.

Ondanks de 1-2 uitslag de moed niet verloren, Sparta speelde immers goed, en de vreugde uitbarsting kwam na de verdiende 0-2 in Doetinchem, en daarmee promotie. Het is geen kampioenschap, maar het voelde aan als 1959! De seizoenkaarten zouden sowieso besteld worden, maar het voelt goed aan dat ze duurder worden, eredivisie niveau dus! Deze treurige foto, waar de champagne wederom niet geopend kon worden op cruciale momenten, kan vernietigd worden:

Moet me nog iets anders van het hart. Mijn kritiek vorige week aan de Volkskrant inzake een artikel over Trump(onomics), werd keurig door de journalist in kwestie beantwoord:

From: Koen Haegens <K.Haegens@volkskrant.nl>
Date: Mon, May 27, 2019 at 9:30 AM
Subject: Re: Trumponomics door Koen Haegens
To: <peter@laanen-thebrand.com>

Geachte heer Laanen, beste Peter,

Bedankt voor uw reactie, die ik kreeg doorgestuurd. Het idee achter het stuk was niet – opnieuw – beoordelen in hoeverre het economisch beleid van Trump succesvol is. Wat dat betreft ben ik het overigens roerend met u eens. De gedachte was om nu eens te kijken of er iets van consistentie in zit, een wat coherentere ideologie – los van de vraag wat ik als journalist vind van die ideologie. Maar ik begrijp dat dat ook anders gelezen kan worden.

Met vriendelijke groet,

Koen Haegens

Klasse! Let op, aanstaande woensdag aflevering 12 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Jullie zijn gewaarschuwd

Vanavond is het zover, de eerste van twee finale wedstrijden om het ‘echie’; wie van de twee ploegen ontstijgt de Keuken Kampioen Divisie. De knoesten uit Doetinchem of de fijnslijpers uit het Rotterdamse Spangen? Deze banier in het ‘die-hard’ supportersvak stal mijn hart gedurende de 3-0 overwinning tegen TOP Oss, afgelopen donderdag. Daar blijven ze zingen tot de laatste seconde, verlies of winst, zolang er maar gebikkeld wordt.

Treffend dus voor hoe ze ‘hun’ spelers willen zien, en waar ze naar toe willen. Tevens mooie aankondiging voor de wedstrijd van vanavond, waar uw schrijverd uiteraard wederom op de Kasteeltribune plaats zal nemen en luidkeels het ‘Rood-wit is onze glorie’ mee zal zingen. Wat ook leuk is, is dat gisteren onze stoere firefighter/paramedic Kaj, met vriendin Michelle, op Schiphol is aangekomen. Ze gaan ons ruim twee weken, zij het met hier en daar een uitstapje, verblijden met hun aanwezigheid.

Michelle en Kaj na een inspannende reis uit San Francisco via Dublin

En, ook leuk, vanavond komen ze op Het Kasteel, als extra hulptroepen uit de Verenigde Staten, Sparta aanmoedigen! Kan toch niet meer fout gaan, zou je zeggen, hoewel die Achterhoekers niet te vertrouwen zijn. We gaan ervoor! Meestal reageer ik niet meer op artikelen waar het gebrek aan diepgang afspat. Maar dit artikel in deze Volkskrant (weekend 18/19 mei) schoot me echt in het verkeerde keelgat, met name ook de bijbehorende foto, die meer dan 1/3 van de pagina in beslag nam.

Ja, het klopt dat ik deze aartsleugenaar, homofoob, racist, bedreiger van de wereldeconomie/-vrede, en wat van dies meer zij, geen warm hart toedraag, maar dit was gebrek aan diepgang van de journalist, Koen Haegens. Er was zoveel op aan te merken dat ik slechts een aantal voorbeelden heb opgesomd, gericht aan de ombudsman van de Volkskrant, om mijn ongenoegen te uiten. Onderstaand de e-mail die ik zond.

Tue, May 21, 2019 7:59 PM

Geachte heer Geelen,

Meestal verbijt ik me wanneer ik luchthartige artikelen lees a la Trumponomics, maar dit keer moet het er dan van komen dat ik reageer.

Zelf ben ik sinds 3 jaar terug uit de V.S. en daar 18 jaar economisch en als entrepreneur werkzaam geweest in de San Francisco Bay Area. Ik volg alles in de V.S. van dag tot dag.

Het begon al gelijk met de foto die geplaatst is, en de helft van het artikel beslaat.

De foto geeft de indruk van een zeer geslaagde president Trump inzake Foxconn investeringen in Wisconsin. Niets is minder waar, althans wanneer men het nieuws gevolgd zou hebben.

Een flard van vorige week:

The Verge’s Josh Dzieza continues his outstanding coverage of Foxconn’s shell-game in Wisconsin, where the company — promised billions in subsidies and tax-breaks by former governor Scott Walker, a Koch darling, and by Trump, who used Foxconn’s promise of a major new Wisconsin factory to claim his policies were working — has lived up to its reputation for overpromising and underdelivering by absorbing billions in subsidies but never delivering on promised jobs

Wanneer je erin duikt is het nog erger dan het bovenstaande. Echter, de foto geeft een volledig verkeerd beeld van wat er werkelijk plaatsvindt.

Bij Handel staaft Haegens de houding van Trump aan de hand van een 1990 interview van Trump in Playboy. Van Trump kan men tientallen interviews vinden die over hetzelfde van links naar rechts uitwaaieren. 1990 deel van een decennium dat Trump…..

Trump Tax Figures
Show Over $1 Billion in Business Losses

Inderdaad, de hele kluit belazerde. Zo zou ik het hele artikel van diepgaande achtergrond informatie kunnen voorzien, waardoor het op z’n Amerikaans het rapportcijfer F zou krijgen. Pijnlijk om dat te moeten constateren van een krant die ik na m’n terugkeer gekozen heb om z’n journalistieke betrouwbaarheid. Aan Amerika’s torenhoge schulden en de lonen die in 10 jaar amper gestegen zijn wordt achteloos in een zinnetje of wat voorbij gegaan, alsmede de 40 miljoen Amerikanen die onder de armoedegrens leven.                Trump is een ‘snake oil salesman’, eerdaags zal dat ook tentoongesteld worden, en daarnaast een slecht mens.      Maar goed, mocht deze man aan de macht blijven, dan is niet alleen de Amerikaanse democratie in gevaar, maar ook de economie. Zoveel geld kan men nu eenmaal ook niet ongestraft blijven drukken.

Soms zou je willen dat het gevoel van ‘onrechtvaardigheid’ (groot woord) zou verdwijnen, maar helaas. Soms zit ik mezelf er mee in de weg. Het zij zo in ieder geval kan ik me tijdens het scheren recht in de ogen kijken, en dat is ook wat waard. Niet vergeten: a.s. woensdag aflevering 11 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’.

Nauwelijks bijgekomen van de Istanbul trip, konden we ons alweer opmaken voor het concert van Alan Parsons Project in Paradiso, nog een verjaardagscadeau van zoon Rick en schoondochter Liesbeth, die ons ook vergezelden. Het bijzondere hieraan was het gegeven dat Alan Parsons en ik voor het eerst met elkaar kennismaakten in 1996, toen ik als platenbaas voor Arcade in Duitsland zijn album ‘On air’ uitbracht.

Toen had hij natuurlijk al lang faam vergaard als geluidstechnicus voor de Beatles met ‘Abbey Road’ en ‘Let it be’, maar ook met Pink Floyds ‘The dark side of the moon’. Nadat hij zich met (Amerikaanse) vrouw Lisa in het Californische Santa Barbara gevestigd had, beschouwden we het als een eer om een studio naar hem te noemen bij Ex’pression College for Digital Media (beroemd van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’.

 Alan tekent hier ter afronding Ex’pressions ‘wall of fame’.

Machtig fijne kerel als Alan is, schreef hij ook een brief ter ondersteuning van de verkrijging van mijn groene kaart, oftewel mijn verblijfsvergunning in de Verenigde Staten. Door de jaren heen zijn we met elkaar in contact gebleven, en het was derhalve een groot genoegen hem in een bloedheet en in mijn ogen onveilig Paradiso te zien spelen:

Het concert was ouderwets goed, maar ik hield mijn hart vast mocht daar iets gebeuren. Opelkaar gepropt in een omgeving met veel hout hoeft er niet ‘dit’ te gebeuren of er breekt paniek uit, waarbij mensen niet weg kunnen komen. Ik vind het verbazingwekkend dat de brandweer dit toestaat. Enfin, Alan had ons uitgenodigd in zijn kleedkamer na afloop, waar hij ons met gade Lisa hartelijk begroette. Drinks on the house! Alan oogde vermoeid en zweette als een otter. Hij vroeg zich af of ze wel eens van airconditioning gehoord hadden. Maar hij was in ieder geval nog fit genoeg om wat gekke bekken te trekken:

Astrid en Alan aan de rol

Lisa en Alan nemen het luchtig op

Het afscheid was op zich wel grappig, zo van waar ter wereld zullen we elkaar nu weer ontmoeten. Immers, dit was voor het eerst dat we elkaar in Nederland troffen. Na Rick en Liesbeth nogmaals bedankt te hebben, togen we huiswaarts. Vrijdag troffen Rick en ik elkaar op…….Schiphol, daar stapten we in om plaats te nemen op de harde en smalle zitplaatsen van RYANAIR.

Maar ja, gelukkig slechts anderhalf uur naar Dublin. Jammer dat Rick een te groot stuk handbagage meegenomen had. Ik had hem nog zo gewaarschuwd dat het 25x40x20 centimeter moest zijn! Mocht de pret niet drukken, en niet zo gek veel later zaten we aan onze eerste Guinness:

En, het moet gezegd, het smaakt veel beter ter plekke dan in Nederland. Komt bij dat het weer onwaarschijnlijk Iers mooi was. Geïnspireerd door het goede werk van Alan Parsons nam Rick plaats achter het mengpaneel van Thin Lizzy in het Ierse Rock and Roll museum en jamde hij ook nog een beetje in een andere studio.

En ik? Tja, ik ben wat bezadigder te werk gegaan, kerken dienen bezocht te worden in mijn optiek:

Tevens nog een goed gesprek met wat Ieren gehad over de naderende Brexit.

Ach ja, je moet wat. Laatste avond gezellig doorgebracht met een vroegere collega van BuZa, David Naves, nu gestationeerd in Dublin, en diens gade Ilse.

We kwamen bijeen in de beroemde maar stampvolle Temple Bar, waar we alleen nog ‘rustig’ konden zitten in de rokersafdeling. So be it, want gezellig was het! En voordat we het wisten stonden we weer op Schiphol, waar onze beminden met smart (dat verzin ik) op ons stonden te wachten. Het is dan ook een ontiegelijk end lopen voordat je bij de uitgang bent. Top weekend (kan ik me herinneren)! Woensdag alweer aflevering 10 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Stay tuned.

Twee weken zonder echte Luim: SCHANDE! Maar, we nemen jullie even mee naar het hoe of wat. Nadat onze beminde (KLM) buurvrouw Elsje, samen met man Hans, ons had afgezet bij vertrekhal 3 op Schiphol, markeerde dat het begin van onze eerste trip naar Turkije. Vlucht KK2248 van Global Atlas ‘dreigde’ ons 25 april op tijd naar Istanbul te brengen maarrrr……. probleempje met airtraffic control o.i.d., dus stonden we gezellig een uurtje extra aan de grond. Na een kleine drie uur vliegen en een goor hapje eten (laten staan) landden we op de nieuwe luchthaven van Istanbul, de grootste ter wereld volgens de autoriteiten. Na een half uurtje taxiën bereikten we het nieuwe wereldwonder, en groot is het!

Zo groot dat we na de paspoortcontrole nog een half uur moesten lopen naar de plek waar de bagage, hoopten we, klaar zou staan. Niets van dit alles, even geduld lieve mensen. Uiteindelijk duurde het zo lang dat Astrid besloot alvast buiten een luchtje te scheppen (u weet wel). Ha, daar is de koffer, nu lekker naar buiten snellen om ons op weg te begeven naar het consulaat. Eitje, eerst nog even door de secundaire bagage controle. Dat ging dus zomaar niet; aangezien uw Luimenist door een tweetal mannen (bijna) besprongen werd om uitleg te geven wat er zoal in die (grote) koffer gepakt was. Glimlachend verklaarde ik dat het allemaal onschuldige zaken waren. Gek, op een of andere manier hadden ze het idee dat ze deze of gene drugs kingpin uit Amsterdam te pakken hadden. Alle potjes van Astrid werden opengedraaid, er werd geroken aan de vacuüm getrokken kaas, geroken aan mijn body lotion (afblijven!!!), en uiteindelijk natuurlijk niets gevonden. Toen werd ik uit wanhoop nog gefouilleerd en moesten ze knarsetandend constateren dat mijn buik echt rond was, zonder hulpmiddelen. Enfin, eind goed al goed. Nadat Astrid en ik herenigd waren, namen we een taxi naar hartje Istanbul. Meevaller, voor de ruim 40 kilometer waren we slechts €17 kwijt, inclusief fooi. En daar stond onze rots in de branding, oftewel Consul Generaal Bart van Bolhuis ons op te wachten. Opluchting. Astrid poseerde vol trots voor ons tijdelijke onderkomen:

Waarna we een gezellige avond tegemoet gingen. Op tijd het kooitje in; bed van Prinses Beatrix! Heb net op tijd het kroontje weggemoffeld. Was ’s ochtends wel even schrikken toen ik de gordijnen van de badkamer opende:

Levensgroot President Erdogan met de plaatselijke burgemeester van de wijk, Beyoglu, waarin het consulaat gevestigd is. Mooi ook is de sage van de Witte Roos, de beeldschone vriendin van de vrijgezelle (ja, ja) ambassadeur Cornelis Calkoen, die die in Istanbul diende van 17-27 tot 1744.

Na het vertrek van de ambassadeur bleef zij alleen achter en stierf aan een gebroken hart. Sindsdien spookt ze daar rond. Na wat aanbevelingen van CDPeuse Thessy, togen wij de stad in en oh, oh, wat waren we onder de indruk van de historie en de vriendelijkheid van de mensen. En natuurlijk hielden we ons aan de dress code voor de moskeeën.

’s Avonds was het fantastische Koningsfeest waar zo’n 900 mensen acte de presence gaven. En alles was er (gesponsord): van Ketel1 (Kitchen One lokaal) tot Heineken, bitterballen, haring, een band, en een echte patatkraam. Roept U maar!

Feeëriek, zo mag het best bestempeld worden. Netwerken op z’n best, evenals pitten na het festijn. Het consulaatpaar nam zaterdag de tijd om ons mee te nemen op een boottocht over de Bosporus, evenals een tochtje langs bezienswaardigheden en moskeeën.

Bart, Thessy en Astrid heuvel opwaarts naar een moskee

De dag afgesloten met een heerlijke, echt Turks diner. Wederom een dag om in te lijsten. Maandag even aan de bak met de Turkse Game World als vertegenwoordiger van de Dutch Game Garden. Eerst op bezoek bij de NARclub, een volwassen onderneming waar maar liefst 30 game ontwikkelaars werkzaam zijn, daarna naar BUGlab/Kitchen, de game en VR afdeling van BAU University.

Mijn Ex’pression gevoel uit Californië kwam helemaal boven tijdens de rondleiding over de creatief ingerichte campus. Hier moeten studenten zich wel heel gelukkig voelen. Senior Commercial Officer Mustafa Basaran had op het consulaat een prima werklunch georganiseerd, waarbij hij kans had gezien om een mooie samenstelling van de Turkse wereld van gamers bijeen te krijgen. Hulde! Met een traan en een kus afscheid genomen en per taxi de eerste etappe terug afgelegd, naar het vliegveld. KL1614 zette ons, na enige vertraging, met een brute klap neer op vaderlandse bodem, alwaar overbuurman Peter ons liefdevol opwachtte en naar huis transporteerde. Volgende week de rest van de trip (Alan Parsons, Dublin), maar eerst a.s. woensdag aflevering 9 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’.

Beter dan het onderstaande plaatje kan het niet worden weergegeven:

Mensen, familie, vrienden, staan nu als vijanden tegenover elkaar, opgeruid door een volksmenner eerste klas, eentje die prima past in het rijtje huidige dictators in de wereld. Ik hou m’n hart vast voor het huidige Amerika, ik ben bang dat er hele nare zaken staan te gebeuren. Maar, zoals ik bij toeval tegenkwam, het schijnt ook macro in het echte familieleven te gebeuren:

Apost.com

We moeten allemaal leren leven en werken met verschillende persoonlijkheden.

Wees niet bang om familieleden volledig uit je leven te bannen

De meeste mensen in onze samenleving zien familie als een band met elkaar die je niet kunt breken. Als een familieband echter slecht of negatief wordt, dan is het prima om die banden te verbreken en familieleden uit je leven te bannen.

Maak een einde aan een negatieve relatie die emotioneel uitputtend is

De reacties zijn soms hartbrekend, maar ook zo herkenbaar. Het dilemma moet gigantisch zijn, maar soms is het daadwerkelijk de enige oplossing, lijkt me. Ze zeggen bloed is dikker dan water, maar wanneer het bloedvergiftiging wordt, dan is er maar één kuur: kappen. In ieder geval hoop ik er niet (weer) mee geconfronteerd te worden, maar wanneer puntje bij paaltje komt….. In Californië zijn er, hou die gedachte vast, ook al stemmen opgegaan om de Verenigde Staten te verlaten. Of dat gebeurt valt te betwijfelen, maar nu het overduidelijk is dat zelfs de Minister van Justitie (Barr) er alleen maar op uit was om de man te beschermen wiens naam niet uit mijn keyboard wenst te komen (er komt iets van Smurrie uit), dan is alles mogelijk.

Nu even over naar iets dat leuk begint en slaapverwekkend eindigt: Sparta. Mijn laatste wedstrijd in de reguliere competitie (volgende week een buitenlandtrip) was tegen nummer voorlaatst Helmond Sport. Zouden ze zich herpakken na de wanvertoning van vorige week tegen TOP Oss? Zich gereed maken voor de nacompetitie? Welnu, daar zag het de eerste 20 minuten wel naar uit. Vlot combinerend liep Sparta al snel uit naar een 2-0 voorsprong, waarna helaas het plumpuddingeffect optrad. Peptalk in de rust bij de thee, dan komt alles goed, dachten broer Rob en ik. Niets van dit alles, de passes werden nog slordiger, de kansen werden nog meesterlijker om zeep gebracht, en na de 3-0 wist Helmond Sport zelfs nog te scoren. De geluksfactor heette Helmond Sport, dat er totaal niets van bakte. Maar, dat wordt in de nacompetitie wel even anders. Er moeten wat heertjes in rood wit worden aangepakt, wellicht op wat zieltjes worden getrapt. Echter, om in de paassfeer te blijven: je kunt geen omelet maken zonder eieren te breken! Het resultaat heiligt de middelen. De commentaren op ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ zijn hartverwarmend. Sommigen klagen dat ze na een klifhanger weer een week moeten wachten op het vervolg.

Richard Keijzer Over klifhenger gesproken… “alle ballen op…” Dit hou ik geen week uit, chef!

Heerlijk, precies wat ik in gedachten had, en dat van een gerenommeerde journalist. En, ik ben pas bij 1998, kejje nagaan wat er nog volgt! Ter afsluiting toch nog even dit meesterwerkje van het Simplisties Verbond https://youtu.be/WGijqYKKMEE Effe klikkâ en dan komt het goed! Fijne Pasen, Pesach of wat er ook gevierd mag worden!

Het was weer zover, donderdag mocht ik wederom als jurylid aanschuiven bij de Rotterdam School of Management (Erasmus Universiteit).

Jaarlijks strijden daar een 12-tal universiteiten uit de hele wereld om een uitdaging van een onderneming op te lossen. In het kort: hoe help je het milieu door de klant een duurzame pen te laten kopen van €50 in plaats van een tig-tal wegwerp balpennen van twee kwartjes, waarbij aantoonbaar de duurzame aankoop op de lange termijn ook nog goedkoper is. En er ook nog beter uit ziet, maar dit terzijde.

Een hele kluif om daar een oplossing voor te vinden! Met drie juryleden kregen wij de taak om uit de ons toegewezen drie universiteiten (Taiwan, Canada en Spanje) de winnaar voor de finaleronde te kiezen. En dat viel nog niet mee want, zoals de jaren daarvoor, hadden de bollebozen binnen zes uur een verbluffende presentatie neergezet. Na de presentatie komen de vragen van de jury, daarna worden de presentatoren verzocht te vertrekken en delibereren we wie de winnaar gaat worden, en dat is serieus werk. Ook omdat we de andere deelnemers gemotiveerd dienen te vertellen waarom zij het niet geworden zijn. Ook natuurlijk om hun pluspunten te onderstrepen en hen gemotiveerd door te laten gaan met hun studie. U begrijpt het, een dankbare taak. Geinig wordt het wanneer me gevraagd wordt wat mijn binding met de Erasmus Universiteit is. Wanneer ik dan zeg dat mijn jongste zoon en oudste kleinzoon daar studeren, dan vallen de monden los!

Oom Ivar met neef Rico, lang, lang geleden.

Nu wil het ‘toeval’ dat ik met de heertjes afgesproken had om na mijn juryplicht een biertje te gaan drinken, ook nog vanwege Rico’s verjaardag. Hoe mooi is het dan om van je kleinzoon een biertje aangeboden te krijgen!

Archieffoto Oom en neef, Oude Haven, Rotterdam.

Dat het goed toeven was op het Erasmus terrein moge duidelijk zijn, en met het Laanen nageslacht zit ’t wel goed! In niet gerelateerd, maar happy news; Astrid is weer terug! Dinsdag mocht ik haar ophalen van Schiphol, en dat was weer fijn, na twee zware weken van genadeloos alleen zijn! Okay, dat is fake news, het was bij tijden zeer aangenaam bij buren, familie en vrienden, maar…… hoeveel voetbal kun je tot je nemen wanneer je alleen bent? Twee weken is ook mooi om te beseffen hoezeer je met elkaar vervlochten bent. Mooi man, zou een bekende voetbalcommentator zeggen. Ze is inmiddels weer aan de bak, wat dacht je; (There’s no business like baby business) en heeft m’n rol aan het thuisfront officieel bevestigd:

CBO, wie had dat gedacht?! Zo zie je maar, je bent nooit te oud om promotie te maken!

Soms ga je schouderophalend aan iets voorbij wanneer er hoog van de toren wordt geblazen over iets…….dat er al lang is, en dat dan verspreid wordt naar aanleiding van het bezoek van minister Kaag aan San Francisco. Tweet van CG Kunst:

1. Gerbert Kunst?Verified account @NLinSF Mar 26

#NLinSF launches #HollandintheValley: a network businesses, universities and government, to connect Silicon Valley and the Netherlands, jump-starting innovation and talent #NLUSA http://www.hollandinthevalley.com

Voordat ik te horen krijg dat ik niet bepaald vrienden ben met deze consul generaal, dacht ik, laat ik nou niet schrijven dat we het hebben over iets dat in 2010 vanuit het toenmalige consulaat opgezet is. Maar ook dat het onder Gerbert Kunst verwaterd is, waaronder een website die op enig moment totaal verouderd was. Gelukkig waren er mensen zoals Oliver “Olle” Binkhorst die de draad oppakte en meer het aanspreekpunt werd voor startups dan het consulaat. Het was een waar genoegen om vervolgens deze tweet te lezen van Robert Thijssen, voormalige hoofd van het NOST (Netherlands Office for Science and Technology) in San Francisco:

Robert Thijssen? @ThijssenR 15h15 hours ago

Robert Thijssen Retweeted Dutch Ministry of Foreign Affairs 

Prachtig dat #HollandintheValley nieuw leven wordt ingeblazen maar wel goed om te weten dat het niet nieuw is maar jaren geleden onder bezielende leiding van de eerste CGSF @BartvanBolhuis en zijn team met oa @BiancainChicago & @TheTrueDutchman al is gestart. Ere wie ere toekomt

Bianca Oudshoff was de voorgangster van Robert Thijssen, eerst in San Mateo (toegangspoort tot Silicon Valley) en later in San Francisco. Jullie mogen twee keer raden wie The True Dutchman is! Zelfs toen dacht ik nog, dat is leuk, maar laat maar. Tot deze kop in diverse bladen me onder ogen kwam:

Minister Kaag zoekt diplomaat ‘Silicon Valley’

Sigrid Kaag, minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking, zoekt een startupdiplomaat. Deze persoon gaat vanuit San Francisco Nederlandse startups helpen om in de VS door te breken. Dat maakte Kaag bekend tijdens haar bezoek aan de ‘siliciumvallei’.

Het lijkt volledig op het werk dat mijn voorgangster Ella van Gool en ik deden in San Mateo voor het NBSO (Netherlands Business Support Office), voordat het consulaat vanuit Los Angeles naar San Francisco verhuisde, en ik vervolgens als een soort illegaal NBSO bij het consulaat in San Francisco aan de slag ging. Maar wat me er toch toe bracht om erover te schrijven was het volgende:

‘Indicative monthly gross salary:  $8,191 (pay scale 9, step 0, based on 40 hours)’

Wat willen ze?! Leren ze dan nooit?! Een startup diplomaat, zij het voor 40 uur, iemand die volledig op de hoogte dient te zijn met wat Silicon Valley te bieden heeft, de contacten heeft en ook over vaardigheden beschikt om startups daar te introduceren voor een ‘armzalig ’ jaarsalaris van ruim onder $100.000?! Dat lijkt veel, voor Nederlandse begrippen, maar weet je wat als laag inkomen in San Francisco bestempeld wordt?

San Francisco: Where a six-figure salary is ‘low income’

San Francisco’s “low-income” threshold is $117,400. (Bron: BBC news, US & Canada, 10 juli 2018)

Zo duur is het daar dus. En, al eerder is er iemand over zo’n bedrag gestruikeld op het consulaat, omdat hij erbij mocht klussen. Dat kan dus niet, liep ook niet goed af, maar is op enig moment wel een ‘must’ wil je overleven. Laat ze Olle Binkhorst, de meest geschikte kandidaat, vragen of hij er wat voor voelt. Oh ja, een middelmatig flatje in San Francisco komt op zo’n $42.000 op jaarbasis. Graag dus ook een vrijgezel voor deze aantrekkelijke job. Het werk is aantrekkelijk, dat wel. Je vraag je overigens af bij wie men te rade is gegaan, vast niet bij een uitgezonden ambtenaar waar de woning voor betaald wordt, of iemand die de ins en outs van de Bay Area kent. Het moest me even van het hart, maar zullen ze het ooit leren?

Weet je wat leuk is? De zorg van een kleine gemeenschap als de onze in Loosdrecht. Daar waar ik voor Tinley’s kleine uitlaatbeurten zorg, daar neemt bijvoorbeeld buurvrouw Yvette haar mee met haar hond, zijn grote vriend Jesse, zodat ze de nodige kilometers kan maken.

Uitgeput. Maar toch horen ze in de verte Dennie Christian al zingen ‘wij zijn twee vrienden’.

Terwijl ik dit schrijf, natuurlijk alleen, ofschoon……. Nee, nee, nee, niets aan de hand met mijn huwelijk. Later meer hierover. Die 9.000 sloeg op het aantal voetballiefhebbers afgelopen zondag, waar een zwaar gehavend Sparta, ondanks de met twee maten metende KNVB, NEC met 1-0 onder zich hield. En dat hebben we zo gevierd in De Bosselaar:

Ook sprak Ivar nog een dapper woordje mee op BOSSELAARTV Klik, na 8 minuten komt hij aan het woord. Geslaagde middag, waarbij aangetekend mag worden dat dinergasten Nel en Maarten van Rossum me vergeven hebben dat ik me wat later in Loosdrecht meldde. Gelukkig voetballiefhebbers, waar we ’s avonds nog Nederland-Duitsland mee gekeken hebben. De uitslag staat me gek genoeg niet zo meer bij. Even terugkomend op dat alleen zijn; woensdag bracht ik Astrid naar Schiphol, waarna ze met de KL605 rechtstreeks naar San Francisco vloog om daar onze bloedjes van kinderen een tweetal weken te vertroetelen (of zich laten vertroetelen). Nou, het ontvangstcomité stond haar al in vol ornaat op te wachten:

Eerdere familieleden (toch, Ivar?) kregen een wat alternatiever ontvangst. Enfin, dat komt helemaal goed. De rit van Schiphol naar huis leek plotsklaps langer, en hoe eenzaam voelde het huis aan nu het geen ‘home’ meer was. Ik sleepte me naar de jukebox om V1 te draaien: ‘A man alone’ van Frank Sinatra, om me te verdrinken in zelfmedelijden., samen met Tinley. Onzin, de schouders eronder slapjanus, aan de bak nu, er zijn belangrijker zaken aan de orde, zoals controle van de door Astrid ingevroren maaltijden. Inmiddels heb ik de boerenkool verorberd en een gehaktbal. Nog heb ik mijn lust kunnen bedwingen om een HEMA rookworst in een pannetje met heet water te meppen om watertandend toe te zien hoe die gezellig aan het wellen is. Hoe lang nog? Eerst lekker gisterenavond gegeten bij buren Yvette en Leendert, plus bijbehorend slokje, daar zijn ze niet zuinig mee. De HEMA worst heeft weer een dag overleefd. Komt helemaal goed! Ik ga een beetje kris kras nu, maar zo’n week was het. Donderdag van een gezonde lunch genoten bij Brasserie Oud Loenen met de man van wie ik de leukste foto genomen heb toen wij bepaalde restaurants frequenteerden in San Francisco:

In 2012 de Plv. Consul Generaal in San Francisco (een goeie!), nu binnenkort werkzaam als speciale afgezant in Manilla. Heel wat oude koeien uit de sloot gehaald, ook over Mexico, genoten van de lunch, en het gezelschap. Volgende lunch in de Filipijnen? Wie weet. Na de tweede aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ heb ik heel wat bemoedigende commentaren gekregen, hetgeen me goed doet. Het brengt bij iedere aflevering heel wat emoties teweeg omdat het draait om zaken, zakenrelaties, geld, medewerkers, rijke mensen, bedrog, achterdocht, verleiding, maar vooral ook hoe het gezin ermee geconfronteerd wordt. Daarom is deze aanpak fijn, alle facetten komen aan bod en elke aflevering kan ik weer wegen en kneden om het zo genuanceerd mogelijk over de bühne te brengen. Dit zijn de gelukkige plaatjes waar we het ’t liefst over hebben:

De hele mix ziet er uiteraard iets anders uit, dat begrijpt een kind, maar zoveel gebeurtenissen, zowel zakelijk als privé, daar valt wat van te leren. Absurd soms? Jawel, en daarom moest het ook geschreven worden. Ter afsluiting Jong Utrecht-Sparta: 1-5. Ongelooflijk toch hoe de ‘onzen’, die het zich altijd moeilijk weten te maken tegen de bezetter van de onderste plaats, eindelijk eens een keer genadeloos toeslaan. Dat is dus ook het leven, leer er mee om te gaan, het blijft nemen en geven.!