Te midden van alle narigheid in deze wereld, kon afgelopen dinsdag door ons niet anders aangemerkt worden als hoogtepunt; Bo-Peter en Kaj kwamen met de KL606 vanuit San Francisco aan op Schiphol. Uiteraard had ik gerekend op drukte, maar deze zee van auto’s in de parkeergarage had ik niet voorzien. Gelukkig had ik net voor een kleine €80 m’n Note volgetankt, zodat ik tijdens het zoeken naar een parkeerplaats geen angst hoefde te hebben om droog te komen staan. Nadat ik m’n auto geparkeerd had op ‘Haring’, het uiterste puntje van de parkeergarage, tegenover het Hilton hotel, begon ik m’n voetrace tegen de tijd. De jongens waren immers al een half uur daarvoor geland. Aangezien ik niet een van de snelsten ben, duurde het ruim een kwartier voordat ik ‘Aankomst 2’ bereikte. Maar gelukkig, de marechaussee werkte ‘mee’, het duurde nog ruim een half uur voordat onze bloedjes van kinderen tussen de schuifdeuren opdoken. Ik was zo confuus dat ik vergat een foto te maken. De hugs, na elkaar een kleine vijf maanden niet gezien te hebben, waren er niet minder om. Nadat ik de parkeerkaart afrekende, moest ik ze aanmanen om haast te maken om te voorkomen dat de ‘genade’ periode van de parkeerkaart zou verstrijken. Was even vergeten dat ik de langzaamste ben! Enfin, binnen de vrije tijd de garage verlaten om ons naar Loosdrecht te begeven. Ze konden niet geloven dat we tot dusver ongelooflijk mooi weer hadden. ‘Wees maar blij dat het regent, anders zouden we hier net als in Californië bosbranden hebben’, besloot ik krachtig. Daar hadden ze niet van terug, of was het de jetlag? Het vooruitzicht van bitterballen monterde hen aanzienlijk op en jawel, na de innige omhelzing met ‘mamsie’ en Tinley kwamen die dan ook op tafel. Genieten!
Nadat de zon zich waterig aankondigde, werd ter verhoging van de feestvreugde, en voorkoming van inslapen, besloten om een rondje Loosdrechtse Plassen met de ’Babyboomer’ te maken. Suggestie van oud journalist Richard Keijzer om onze sloep zo te dopen. U kunt wel raden waarom. Indien niet, denk dan ook aan Astrids professie en niet alleen aan mijn geboorteperiode. Iedereen meer dan opgefrist, en tot Astrids schrik leidde dat ’s avonds nog tot een uitgebreide pot Monopoly. Tegen twee middernacht zocht ik m’n mandje op waar Astrid al tevreden lag te knorren. En zo brak niet veel later woensdag aan, de dag waar de drie in vrede met elkaar levende gebroeders Laanen met aanhang ‘broertjesdag’ vierden. Buiten het gezellige deel tijdens de hapjes en snapjes, viel op dat de verfoeilijke traditie van onze tantes, aangevuld met ons moeder, op een of andere manier door ons overgenomen was. Wablief?! Het doorzagen over ziektes en medicijnen. Voor de volgende bijeenkomst moet hier echt paal en perk aan gesteld worden, bijvoorbeeld maximaal één kwartier, maar alleen als er sprake is van nieuwe kwalen of serieuze complicaties. Nu wil het geval dat ’s avonds Feijenoord voor de Conference Cup speelde tegen A.S. Roma. Oudste zoon Rick, u weet wel, of nog (2 Luimen geleden), behaagde het om de zege te vieren in Sparta bolwerk Loosdrecht. Werd een moeizame avond, begrijpelijk. Maar hij had het kunnen weten, wanneer je een Sparta hond als Tinley een Feyenoord shawl omdoet, dan verzoek je de goden!
Gisteren was (of is) er weer een broertjesdag, die van 5 zonen. Dat er niet over ziektes en pillen gesproken wordt is zeker, hopelijk maken ze wel een fatsoenlijke foto, zodat ik die naast die mooie van 5 jaar geleden kan hangen:
Wat een koppies toen, ben benieuwd nu (na een avondje stappen)!