Laanen's Luim

Terwijl ik met Astrid meekeek naar het TV programma ‘Handen aan de couveuse’, dwaalden mijn gedachten naar 11 maart 1982, de geboorte van mijn zoon Eric. Het plaatselijke ziekenhuis in Woerden, waar hij met moeder Elly in allerijl met de ambulance vervoerd werd, was de plek waar het zich afspeelde. In mijn simpele medische taalgebruik; de moederkoek brokkelde af, hetgeen ras het einde kan betekenen van een veelbelovend leven. Eric werd, zoals dat heet, met de tang gehaald, hetgeen niet alleen een hoofd als een ei opleverde, maar ook de gang naar de couveuse.

Hier moet ik iets gemompeld hebben van ‘je kan het, je haalt het’. Meer hierover verderop. In ieder geval, ik herkende de spanning van die onzekere ouders op de buis. Je kunt natuurlijk als vers geborene niet in de toekomst kijken, maar achteraf er wel duiding aan geven. Laat ik met de mijne beginnen. Het moet ergens begin oktober 1945 zijn geweest dat mijn zaadcel met een straatlengte voorsprong won:

Koos en Jo, mijn ouders, moeten dermate hersteld zijn van WOII en twee ter wereld gebrachte oorlogskinderen (Hans 1941 en Aad 1943), dat ze weer aan de bak konden. Wellicht werd ik verwekt bij de tonen van de grootste hit van dat jaar: ‘Er hangt een paardenhoofdstel aan de muur’ van de Rotterdamse Kilima Hawaiians. Afijn, 3 juli 1946 was het zover, ruim 9 pond zwaar (wat nou hongerwinter?!) floepte ik eruit. Volgens mijn moeder was ik de zwaarste van de zaal, hetgeen me op dag 1 van mijn bestaan reeds mijn eerste oorkonde opleverde, een vaantje. Strebertje dus. Eigenlijk heb ik geen idee hoe mijn broers Hans, een kleine vijf jaar ouder, en Aad, die twee dagen later drie werd, daar tegenaan keken. Heb ik Aad z’n verjaardag verpest tot de dag van vandaag, en leverde dat irritaties op? Wie het weet mag het zeggen. Ter verhoging van de feestvreugde besloot mijn vader dat ik naar hem vernoemd zou worden: Jacobus, Petrus, Johannes. Klinkt ook goed als een kreet van vreugde; ‘JiPpieJee’. Gelukkig hadden ze wel het besef, of vonden ze het onhandig om 2 x Koos in huis te hebben, om me Peter te noemen, hoewel dit later ook weer verwarring bracht. Aangezien dit te maken heeft met nine-eleven (2001) een beetje te vroeg om hierover uit te wijden. Baby Peter groeide voorspoedig. Klaarblijkelijk zodanig dat m’n fysieke groei geen gelijke tred hield met m’n geestelijke groei, hetgeen m’n moeder menigmaal deed verzuchten dat ik bepaald niet het zwarte garen had uitgevonden. Net zo min overigens als het buskruit. Daarnaast scheen ik nogal druk te zijn, maar het etiket ADHD bestond nog niet. Af en toe dreef ik haar tot wanhoop met mijn gedrag, hetgeen door Peter van Straaten bij toeval op een van mijn verjaardagen geïllustreerd werd:

Zo liep ik voor de grap terwijl we boodschappen deden. Ter mijner verdediging; iPads e.d. ter afleiding bestonden nog niet, wel kon je een lel voor je kop krijgen. Maar gaandeweg nam ik de lagere school serieus, stortte me op boeken, en kwam het allemaal goed.

Zoals je kunt zien kijk ik daar zelf met tevredenheid op terug, halverwege het spannende pad van mijn leven. Meer? Helaas betaalde ik daar begin dit jaar een serieuze prijs voor toen ik ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ moest onderbreken. Ja, ik kan het voortzetten, maar de waarheid wordt soms duur betaald. Ik ben zoekende. Oh ja, Eric heeft een perfect ronde schedel gekregen en liet zich onlangs bij ons verwennen door Astrid, vergezeld met z’n mooie gade en prachtige kinderen, m’n kleindochter van 1 en kleinzoon van 4. Mooi toch dat niets onmogelijk is?! Door de lengte van deze blog kon ik helaas geen aandacht besteden aan Poetin’s loverboy Baudet en draaikont Rutte, maar vooral spijt het me dat ik niet meer licht kan schijnen op de prachtige zevende plaats van Sparta. Daarom nog één maal genieten van de Sparta Marsch! https://youtu.be/XxbmlPSOVn8 

Na de billenkoek geserveerd tijdens Feyenoord-Sparta, waar twee van onze betrouwbaarste spelers (doelman Olij en verdediger Vriends) ongelooflijk blunderden, was het goed om later te bedenken dat het nog erger kan (Sturm Graz), maar ook dat Astrid en ik een aantal dagen Luxemburg voor de boeg hadden. En dan denk je, wat kan er in dat rustige Groothertogdom je nou echt verbazen? Welnu, alvorens via allerlei kronkelweggetjes in Vianden aan te belanden, deden we Duitsland en België aan, zo meldde KPN. Tarieven ongewijzigd, dat wel. Daar zou een Amerikaan toch gek van worden, hoewel….. Herinner je deze film nog? ‘If it’s Tuesday, this must be Belgium’. Leuk liedje ook, gezongen door Bojoura. Maar dit terzijde. Aangekomen in Auberge de L’Our, gelegen aan de gelijknamige rivier, schrokken we ons drie slagen in de rondte bij het zien van, eh, laat ik het netjes zeggen, de oude meuk. Een joviale landgenoot zag onze onthutste blik en verzekerde ons dat de kamers omgekeerd evenredig waren qua meukvergelijking. En, niet te geloven, het klopte. Keurige de Luxe kamer. Opgelucht stalden we onze spulletjes en lieten ons vervolgens door de uitbaatster voorlichten hoe te voet de plaatselijke kabelbaan te bereiken, een ‘must’ meemaak evenement in Vianden. Een goede 300 meter verderop, wees ze aan. Na een goede 500 meter bergop, lichtelijk zwetend, althans ik, troffen we een aantal afdalende Nederlanders aan die ons monter vertelden dat de kabelbaan daar in ieder geval niet was. Vol goede moed daalden we af om in de buurt van onze Auberge tegen een bord aan te lopen waar een parkeerplaats voor bussen werd aangegeven bij de kabelbaan. Nu geen risico meer genomen en met de Nissan Note die weg ingeslagen. En jawel, alsof trompetgeschal ons begeleidde, daar was de kabelbaan! Ongeveer 300 meter van de Auberge, maar dan anders. En vervolgens kruisten we de vallei; ‘laughing like children’:

Dat is dus een regel uit een liedje van Elton John, ‘I guess that’s why they call it the blues’. Een dierbare herinnering aan kabelbanen en sneeuw in Oostenrijk. Ons doorzettingsvermogen bracht ons dus tot grote hoogte. En zo brak de tijd aan voor het avondeten. Tijd ook voor een lokale dis, een schnitzel of iets dergelijks. Terwijl we de hoofdgerechten bestudeerden, viel ons oog op een typisch Nederlands gerecht; de Dutch Combo. Proestend van het lachen las Astrid het voor:

‘Een ware cholesterolbom’, sprak ze met plechtige stem. Kroketten, bitterballen, frikandellen en kipnuggets, de Nederlandse keuken tentoongesteld in het buitenland. De avond even chic besloten met een glaasje Calvados. Het was goed slapen, dat wel. De volgende dag hebben we de hoofdstad aangedaan, keurig kilometers gewandeld, inclusief wat shopping, waarbij Astrid het niet schroomde me op een terras te parkeren, hetgeen ik mokkend aanvaarde. Zo’n tevreden dag, die ook zo besloten werd. Om jullie niet al te zeer te vervelen maak ik het kort, maar moet ik zeker vertellen hoe onze terugweg verliep. Op aanraden van onze Eendengat buren Bart en Marcia deden we shoppingcenter Massen aan in Wernperhardt (nooit van gehoord), waar ze klaarblijkelijk nogal wat soorten whisky’s zouden hebben tegen aantrekkelijke prijzen. Inderdaad, meer dan 1000!

Als een kind in een speelgoedwinkel liep ik amechtig rond. We wisten ons te beheersen, maar met prijzen die in sommige gevallen 40% lager zijn dan in Nederland, viel het niet mee. Nou ja, de Nissan Note trok het nog net. Vrolijk gestemd, ondanks de gestaag neervallende regen, stuurde Astrid ons huiswaarts. En we leefden nog lang en gelukkig. Nee, nee, nog meer goed nieuws; Bo-Peter kondigde donderdag aan dat hij en vriendin Tiphanie voornemens zijn om zich april 2024 in Amsterdam te vestigen. Onze ouderharten deden een horlepiep. Nu Kaj nog met vervroegd pensioen naar Nederland. Okay hij is pas 30, maar toch. Michelle is er uiteindelijk ook niet op tegen. Leuk zo’n Luim zonder problemen, Sparta niet meegerekend. ‘Ik heb getwijfeld over Luxemburg’, zong Het Goede Doel reeds, nou wij niet!

Het cijfer 75 domineerde mijn week, zo leek het. Zaterdag nam het een aanvang met de 75^e verjaardag van Yvon Corsten, oudste vriendin in dienstjaren. Deze maand, precies 60 jaar geleden, leerde ik haar kennen op dansles, samen met echtgenoot Martin die haar daar veroverde (en vasthield). Muziek zit in haar genen, en als zodanig werd ze gecontracteerd door Johnny Hoes op zijn Telstar label. Maar, ik wist nog een huiskamerfoto van haar te produceren om aan te tonen dat de omgeving en slechts een handjevol fans haar niets deed; er moest gezongen worden!

Ze nam het me niet kwalijk dat ik een tikje eerder het feestgedruis verliet, ze kent m’n Sparta verslaafdheid. Broer Rob was zaterdag de chauffeur van dienst van de Sparta-express, en als gebruikelijk stipt op tijd. Middels een ingewikkeld auto schema kon Astrid met eigen vervoer later huiswaarts keren. Over de wedstrijd tegen Volendam kunnen we kort zijn, Sparta boekte een van de grootste overwinningen van de laatste jaren: 4-0. Het Kasteel bevatte alleen maar grijnzende koppen. Iets ingetogener werd zondag de verjaardag gevierd van mijn oudste broer Hans, die de 75 al ruimschoots gepasseerd is (81). 75% van de broers aanwezig die het nog goed met elkaar kunnen vinden; mooi toch?! Thuis, tijdens de door Astrid vaardig gehanteerde BBQ, bereikte me het droeve bericht dat Chris Coan, m’n oude strijdmakker en COO bij Ex’pression College for Digital Arts, overleden was. Hij werd 75 jaar. Het raakte me diep. In onze roller coaster jaren bij Ex’pression, bereikten we schouder aan schouder ons grootste succes in 2005; accreditatie. Daadwerkelijk plengden we bloed, zweet en tranen. De ‘bloed’ band die al ontstaan was middels de aanduiding OG1 (Peter) en OG2 (Chris), kreeg nog meer symbolische betekenis. Ter verduidelijking, OG staat voor Old Geezer, oftewel Oude Knar. OG3 werd onze Director of Admissions, Yee-Ju Riddell, weliswaar te jong, maar wel degelijk behept met de OG ‘fever’.

OG2 is niet meer. Zowel als acteur, zanger en onderwijs deskundige behaalde dit multi getalenteerde mens successen. Daarnaast is met hem een sprankelend, flamboyant mens van ons heengegaan. Hij maakte het leven kleurrijk en heeft gegarandeerd in stijl afscheid genomen:

Chris Coan in stijl. Foto met dank aan Computable.

De derde 75-er is Lucy, een oude schoolvriendin van me (niet erotisch, we waren nog kinderen), waar ik via sociale media weer mee in contact was gekomen.

Via ‘messenger’ haalden we heel wat herinneringen op en kwamen we tot een afspraak. Grappig, waar ik met Yvon 60 jaar geleden kennis had gemaakt, had ik Lucy 60 jaar niet gezien. Parallel was wel dat ook zij, net als Yvon met Martin, met haar jeugdvriend Jacques, die ik ook ken van dezelfde school, getrouwd is. Lijkt een beetje op ‘Grease’. Maar goed, donderdag was het zover, ik belde aan, de deur werd geopend en tot onze verbazing waren we nog geen spetter veranderd. Stop, m’n fantasie neemt het weer over. Het onthaal mocht er zijn, heerlijke hapjes gelardeerd met mooie droge wijn. Uren hebben we doorgebracht met herinneringen en gebeurtenissen (kinderen en kleinkinderen), en uren hadden we nog door kunnen gaan ware het niet dat een vergadering mijn aanwezigheid vereiste. Het was mooi zo, en in de auto kon ik er nog goed over nadenken. Ook besefte ik hoe ik niet meer gewend ben aan file rijden rond een uur of vijf. Uiteindelijk kostte het me 2,5 uur om van Hoogvliet naar Loosdrecht te komen. Piet Schrijvers piepte er de afgelopen week ook op 75-jarige leeftijd uit. Die beul van een keeper heb ik echt leren waarderen en ik vond de documentaire rondom zijn dementia even zielig als het einde van zijn carrière bij PEC toen hij ‘de bolle van Zwolle’ werd genoemd en ‘het lek van PEC’. Het kan verkeren. R.I.P. Piet Schrijvers. Mijn theorie: kom je de 75 door, dan wordt je waarschijnlijk ook wel 96! De koningin is dood, leve de koning! Koning Charles (73); ben benieuwd!

Die kreeg ik dus van mijn eveneens 35 jaar gehuwde evenknie. Zo’n koffergrammofoon die mijn iets oudere nicht Ton had, waar ze de godganse dag ‘Buona Sera’ van Louis Prima op speelde. Veel meer 45 toerenplaten had ze dan ook niet. En wij jonkies zaten er bewonderend omheen. Die staat nu te pronken in de huiskamer annex TV ‘room’. En je begrijpt dat ‘Grease’ de eerste LP was die gedraaid werd na het overlijden van Olivia Newton-John.

Het is niet het beste geluid, maar illustratief voor de tijd van ‘toen’. En Olivia klinkt zelfs nog goed als je haar met een spijker speelt (i.p.v. een diamant naald). Wat een verlies. Dat brengt me terug naar dinsdagavond toen ik met de even uit Curaçao overgewipte buurman Peter Kamp naar het programma ‘1 Kilo’ van Kasper van der Laan keek. Hoewel hij er volgens mij niet al teveel aan vond, beet hij zich er dapper doorheen. Het leuke was dat Kasper als een rode draad een stukje ‘Grease’ door zijn conference had lopen. Toen viel het oog van Peter op een LP die vooraan het stapeltje stond:

‘Ja, die herinner ik me zeer goed,’ sprak hij vol kennis. Kijk, dat vond ik echt leuk. Tot hij opmerkte dat die van zijn ouders was. Ach ja, toen was hij pas 13 en mocht nog niet naar liedjes luisteren als de letter “K”:

De letter “K” die staat voor kroeg
De letter “K” die staat voor kerk
De letter “K” die staat voor kut en kapitaal
Het zijn in feite zware drugs want ze verslaven nogal sterk
Ze zijn lichamelijk of geestelijk fataal

Toch bekeek ik Peter enigszins argwanend, had hij het leeftijdsverschil subtiel (nou ja) even aan willen tonen? Snel door met de week, een week vol met lunches. Maar hoe leuk. Donderdag het trio waar ik bij Multi Function Computers heb samengewerkt, meer dan 35 jaar geleden. Hoewel ik de oudste ben, toch meer in mijn leeftijdsklasse. We doen dit zo’n 4 keer per jaar, en overal waar minstens een goede bal gehakt geserveerd wordt. Nu dus bij ’t Bruggetje, met een glimlach naar eigenares en buurvrouw Yvonne van der Monde. We waren weer eens een keer zo druk in gesprek dat ik vergat een foto te laten maken. Fijne bal, dat wel. Freek, Ton en Rob (volgorde van betalen), bedankt. Voor de goede orde hierbij Freek Duveen, voormalig PZ icoon, die de (bal) financiering verzorgde:

Gisteren ook een hele fijne bij De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen aan de Vecht. In 2011 heb ik naar eer en geweten een jonge man geholpen met een job in Chicago. Het liep door nare privé omstandigheden niet als gewenst, maar hij heeft er wel z’n echtgenote aan overgehouden en drie mooie kinderen. Welnu, deze man, Remco Rutte geheten, leest in de Luim over mijn dermatoloog sores, inclusief uitbundige bepleistering en besluit me op te monteren, ‘for old times sake’, en ziet er ook geen been in om Amsterdam voor Loenen in te ruilen. Weer zo’n geweldige lunch waar we maar liefst ruim 10 jaar overbrugd hebben. Mooie carrière, ook!

Zoals ik hem reeds mededeelde; ‘mooi dat je aan deze oude soldaat denkt (they just fade away)’. Wordt herhaald, binnen afzienbare tijd. Helaas kan niet alles in de Luim, ondanks dat deze bijeenkomst (waar ik dus niets over kan vertellen) zeer bijzonder en prettig was. Sorry! Inspiratie voor de Luim kreeg ik van deze twee dames:

Logisch toch!

Zoals ik in de vorige Luim al berichtte, kregen we bezoek van de toekomstige schoonouders van Ivar, helemaal overgekomen uit Canada. Om ze nog meer van het Nederlandse landschap te laten genieten, had Ivar ze in de laatste etappe naar onze watervilla met de buurtbus naar Loenen aan de Vecht getransporteerd. Aldaar aangekomen volgde een korte wandeling naar de lokale molen, die van wiek tot molensteen bezichtigd werd. Met Ivar aan kop werd de wandeling naar onze woning ingezet, hetgeen onder normale omstandigheden 20 minuten in beslag neemt. Overweldigd door de schoonheid van de Vecht en de flora en fauna in de provincies Utrecht en Noord Holland (en dat allemaal binnen 20 minuten), nam het uiteindelijk drie kwartier in beslag nadat al dit moois op de diverse camera’s was vastgelegd. Maar wat een leuke mensen, en de warmte die ze uitstralen. Dat willen we vastgelegd hebben!

Voor de goede orde; Ivar staat uiterst rechts en Arielle staat tussen Astrid en mij. Er zijn veel satirische films gemaakt van schoonfamilies die elkaar ontmoeten, zoals ‘Meet the Fockers’. Lachen, gieren, brullen. Niets van dit alles, van meet af aan wederzijds respect en groeiende genegenheid. Natuurlijk mocht een tripje met de sloep op de Loosdrechtse Plassen niet ontbreken, hetgeen door ideale schoonzoon Ivar energiek aan het roer ter hand genomen werd.

Onder het toeziend oog van havenmeester Tinley kiest de ‘Babyboomer’ het ruime sop. Astrid zorgde er inmiddels voor dat de BBQ op stand-by stond, vergezeld van een rijke hoeveelheid aan voedsel. En ze werd niet teleurgesteld, na terugkomst van de familie deed het aanzicht van de uitgestalde lekkernijen hen reeds watertanden. Nadat de rookwolken waren opgetrokken en iedereen tevreden naar zijn of haar buik keek, waren we blij dat Ivar ons vooraf geïnformeerd over de eetlust van onze gasten. Aan de andere kant drinken ze geen druppel alcohol! Was dat wel het geval geweest, en identiek aan hun eetlust, dan waren de aandelen Gall en Gall die week ‘sky high’ geweest! Mijn voornaamste vraag in dit geheel; waar laten ze het allemaal in die ranke lijfjes? Afsluitend; we gaan zeker een tegenbezoek brengen in Canada, en iedereen mocht willen zulke schoonouders te krijgen. Na deze topdag volgde Sparta-Ajax, oftewel Klein Duimpje tegen Goliath. En het grootkapitaal had het verdomd moeilijk op die zinderende zondag. De laatste tien minuten van de wedstrijd moesten ze tijdrekken om de 0-1 overwinning over de streep te trekken. En dan te bedenken dat één speler van Ajax meer waarde heeft dan het hele elftal van Sparta. Zo zie je maar dat je met werklust en onvervaardheid een heel end komt! Daar had PSV, met dat namaak Sparta shirt, van de week nog heel wat van kunnen leren. Zeker die huilebalk van een Joey Veerman. Wat een griezel. Morgen weer zo’n belangrijke dag voor mij, met deze dame:

Ja, ja, dan vieren we onze koralen bruiloft. En symbolisch zie je aan mijn feestsokken dat ik er klaar voor ben, maar ook wie inmiddels aan het stuur zit van ons huwelijksbootje. Het was de afgelopen week ongelooflijk goed toeven op het water en we mogen dankbaar zijn om in die positie te zijn. Mooie afsluiting voor het weekend, beetje bijbels.

‘Zoals je daar nu zit met betraande ogen, wat is er mis……….’, zong Frank Boeijen en toen ik de ‘cover’ van de nieuwe Linda zag, en mijn oog viel op TITS ‘R’ US, dacht ik ook wat is er mis met Linda. Allereerst moet je wel ongelooflijk creatief gemankeerd zijn om hiermee te komen.

Zo klef en goedkoop maak je het zelden mee. TOYS ‘R’ US, waar het van gejat is, zou wat dat betreft beter passen bij shirtsponsor EasyToys, u weet wel. Je denkt terug aan de tijd van Chick en Candy, maar die waren toen een soort van baanbrekend. En dan die andere kleffe lokteksten! Ik ga mee met haar trant van denken en behandel elke tekst op navenante wijze. ‘Jetsers nog aan toe. We vieren de tiet’. Met het carnaval om de hoek denkt Ria Valk na ‘Worstjes op mijn borstjes’ hoge ogen te gooien met ‘Jetsers vangen ketsers’. Barry Hay: ‘Gelukkig word ik nog elke dag wakker met een erectie’. Doorgehaalde oorspronkelijke tekst in het interview: ‘wel jammer dat die ODOL na m’n ochtendplasje even snel weer verdwenen is’. Aan de borst: ‘Mijn zoon van zeven drinkt twee keer per dag’. Nog afgezien van de vurige wens dat zijn vriendjes daar niet van op de hoogte zijn, weet je nu waar het begrip melkmuil vandaan komt. Maar nu de kraker. Nu Linda klaarblijkelijk weer herenigd is met Jeroen, moest ze als de wiedeweerga inspiratiebron verwijderen. Als volgt: ‘deze uitgave is gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van mijn ex, Jeroen Tietbergen’. Wéér die subtiele verwijzing, zó creatief. Overigens kan ik me niet voorstellen dat al die lieve mevrouwen wisten dat ze voor het goede doel (Linda?) in hun blote ‘boobies’ achter die ranzige teksten zouden staan. Gelukkig heeft Astrid dit discountabonnement gelijk weer opgezegd. Even naar a.s. zondag: Sparta-Ajax. Mijn stille wens is dat Ajax oppermachtig is maar op een of andere manier het leder niet in het Spartaanse doel krijgt. Geholpen door paal en lat houdt keeper Olij het doel schoon. En dan, 90+6, schiet invaller Engels vanaf de middenlijn de winnende treffer voor Sparta over de te ver voor zijn doel staande goalie Pasveer. Er wordt zelfs niet meer afgetrapt. Die dingen gebeuren. Echt waar! De eerste overwinning met 1-0 van Sparta tegen Ajax die ik me kan herinneren was van 25 maart 1956. Als jochie van 9 zag ik Tonny van Ede scoren. Even naar de oude doos voor een elftalfoto van dat seizoen:

Linksonder Tonny van Ede. Bij Ajax stond Eddy Pieters Graafland nog in de goal. Eddy PG ging in 1958 voor het recordbedrag van fl. 134.000 naar Rotterdam Zuid. Maar goed, dat heeft niets te maken met komende zondag. Foto’tje van m’n broer Robbie en mij traditiegetrouw vóór de wedstrijd op facebook, dan zijn we in ieder geval nog vrolijk. Vandaag wordt ook een vrolijke dag, dan krijgen we bezoek van de toekomstige schoonouders van Ivar, die gisteren uit Canada overgekomen zijn. Des te heuglijker omdat zijn aanstaande, Arielle, woensdag de verlossende beslissing van de IND kreeg dat ze de komende vijf jaar sowieso kan rekenen op een verblijfsvergunning. Ik heb begrepen dat de ouders van Arielle niet drinken, maar dáár moet toch een toast op worden uitgebracht. Ook schijnen het goede eters te zijn, terwijl Arielle’s beide zussen ook meekomen. En Ivar en Arielle kunnen er ook wat van! Astrid is op alles voorbereid, ‘la grande bouffe’ kan beginnen!

Geintje. Jullie begrijpen het, de stemming zit erin, het optimisme eveneens, en hopelijk kan ik hetzelfde van jullie zeggen.

Ja, denk je dan wanneer je eenmaal aan het schrijven bent; wat is normaal? Na al het Beatles geweld lijkt het teruggaan naar de dagelijkse gang van zaken de normaalste zaak van de wereld. Niets is minder waar, het lijkt of achter elke gebeurtenis een stuk geschiedenis schuilt. Voorbeeld: j.l. zondag van de BBQ genoten bij schoonzus Danielle en zwager Aldert. Lekker, maar bijzonder omdat Astrid en ik deze maand 35 jaar geleden vanaf die plek in Vinkeveen het huwelijksbootje ingestapt zijn:

Ook bijzonder omdat schoonvader Toon daar in 1937 geboren is, en daar tot zijn heengaan in 2008 met schoonmoeder Riet gewoond heeft. Inmiddels hebben Danielle en Aldert, niet zonder slag of stoot, er hun eigen eigenzinnige paleisje opgebouwd.

Anders, maar wel met de oude familiewortels. Terwijl Astrid zich in het zweet des aanschijns werkte, onderhield ik donderdag in de tussentijd oude vrienden Martin en Yvon Corsten met een drankje en door Astrid geprepareerde snacks. Het is 60 jaar geleden dat we elkaar hebben leren kennen op dansles. Dan passeren heel wat oude verhalen de revue, zoals over Roos waar iedereen op verliefd was. Of over jongens die naderhand beweerden dat ze bij onze ‘cool’ groep behoorden. Echter, weer bijzonder, hun beroemde onlangs geridderde zoon DJ Ferry Corsten (ik was net niet bij de geboorte zelf aanwezig) ‘draaide’ gisteren in San Francisco.

Voor een uitverkocht huis waar als vrienden/gasten onze oudste zoon Bo-Peter met vriendin Tiphanie ook hun ‘dance moves’ maakten. En niet voor de eerste keer. Dit als direct gevolg van, let op, oude vriendenwortels! We wortelen nog even verder want tussen alle buien door waren we nog even vergeten dat ‘broertje’ Rob, die dit jaar ook de zeven kruisjes aantikt, z’n 5^e vierdaagse liep. Hier met nichtje Marte tevreden aan het eind van de rit, hoewel hij het wel heel jammer vond dat wegens extreme hitte de eerste dag geschrapt werd.

Mocht er een eregalerij van de Laanens komen, dan past Rob daar glansrijk in. Even terug naar de Liverpool trip en in bijzonder de ‘pint’ die we genoten bij Peaky Blinders. Zeer serieus bespraken Rick en ik de zo door zwager Aldert veel gebruikte uitspraak ‘beter met de warme hand dan met de koude hand’. In dit geval ging het om mijn LP vinyl collectie, waarvan ik het leuk zou vinden om die te verdelen onder de vinyl liefhebbers van de zonen. De zonen geraadpleegd om voorkeuren te peilen, waarna een afspraak tot stand kwam waarbij met de oudste en de jongste zoon de verdeling plaats zou vinden. Als een soort Maarten van Rossem, brommend en al, zou ik de rechten van de overige drie waarborgen. Bijzonder in dit geheel was dat Rick in zijn ‘Beinse Zot’ kroeg een speciale ‘Papa vinyl’ hoek installeert, waar ik op dagen van melancholie mag draaien. Gisterenmiddag vond dit historische gebeuren plaats, waar niet alleen de verdeling plaatsvond, maar ook met sappige details gesmeten werd. Sommige verdelingen vonden plaats via het opgooien van een munt, sommige door ingrijpen van de jury, en soms werd er om geknokt, zoals hier bij een LP van Kate Bush:

30 jaar verschil tussen Rick en Ivar, heerlijk toch! Zo werd het toch nog een bijzonder weekje, met bijzonder weer en met een bijzondere Rotterdamse koploper in de eredivisie. Nu volgende week nog wat bijzondere regen, dan kunnen we allemaal weer bijzonder rustig gaan slapen.

Zweterig en enigszins verward klauter ik het bed uit. Te midden van kussentjes en pluche beertjes scharrel ik naar het toilet. Hoewel dat in mijn kamer niet te merken was, lijkt de temperatuur inmiddels aanzienlijk gedaald. Eerst maar douchen, ik ruik mezelf. Vanuit het raampje van de badkamer zie ik dat Rick zich al geïnstalleerd heeft in een kolossale tuinstoel. Weldadig opgefrist begeef ik me naar de tuin. Rick vertelt me monter dat hij daar al sinds een uur of vier zit. Kon de slaap niet meer vatten. Beleefd slaan we de aanbieding van Sue af om een Engels ontbijt te verzorgen. De gedachte aan spek op z’n Engels maakt me enigszins week in m’n maag. Gewoon simpel wat brood met beleg en koffie voordat we naar Liverpool vertrekken. Dat gaat er goed in. Tijd om te vertrekken. Maar eerst worden de resterende familieleden bijeengetrommeld voor een staatsiefoto.

Eén is zo te zien uit z’n bed gesleept! Overladen met ‘hugs’ vangen we de rit aan naar Liverpool, waar we vanmiddag om drie uur bij de ‘John Lennon’ Rolls Royce Phantom verwacht worden. ‘Smooth sailing’ met Rick aan het stuur. Na een goede anderhalf uur komen we in de grauwe buitenwijken van Liverpool terecht. Coronation Street op z’n best. Ricks reservering bij de Holiday In Express blijkt een schot in de roos, ‘smack dab in the middle of the action’. Mooie titel voor een lied, mijmer ik bij de koffers, terwijl Rick de Audi parkeert bij het 400 meter verder gelegen Qpark. Keurige kamer met twee ruime bedden. Goedgekeurd. Wel warm, dus even de raampjes openen. Beatles muziek galmt de kamer in. We blijken bovenop de ‘Beatles Experience’ te verblijven. Leuk. Op weg nu naar de parkeerplek van de Rolls Royce Phantom, vlakbij de Ferry (across the Mersey) en het Beatles standbeeld. Een wandeling die Rick en mij zeer bevalt, namelijk gelardeerd met restaurantjes en pubs. We passeren het standbeeld van Billy Fury, één van de weinige artiesten die Rick niet kende, en idool van Sue Arnold. Verkocht net zoveel platen als Elvis en Cliff indertijd, en is evenals Elvis op 42-jarige leeftijd heengegaan. Ah, daar staan de Fab Four. Even foto’tje (laten) schieten.

Zo, nu kan er gesproken worden over de Fab Six! Niet al teveel later komt de Rolls Royce aanzoeven. We spreken wat voor met onze chauffeur/eigenaar/gids Robert. Toen hij erachter kwam dat we uit ‘Holland’ kwamen, meldde hij met een brede glimlach een Amsterdamse vriendin te hebben en een beetje Nederlands te spreken. ‘Lekkar paipen’, kwam er iets te vlot uit.

Nu weet ik niet zeker meer of deze foto voor of na z’n uitspraak genomen is, maar Rick en ik waren duidelijk geschokt. Gelukkig werden we vergezeld door 2 stellen uit Nieuw Zeeland en paste hij z’n taalgebruik enigszins aan. Het werd in ieder geval een fabeltastische 3 uur durende toer. Eleanor Rigby, Strawberry Fields, Penny Lane, geboortehuis Ringo, woningen John, Paul en George, tragische overlijdensgevallen (o.a. Johns moeder), stoppen, uitstappen, kleurrijk verhaal, foto’tje nemen, verder. Veel details vernomen die zelfs voor ons totaal onbekend waren. Dat er tussendoor plotseling nog even van ‘neuken in da keuken’ gewag werd gemaakt, deed ons niets en de Nieuw Zeelanders complimenteerden Robert met z’n Nederlands. Na de toer vroeg ik in alle eerlijkheid aan Rick waarom hij met het hoogtepunt begonnen was. Dit was niet meer te evenaren. Uiteindelijk werd het een onvergetelijk weekje met uiteraard de Cavern Club, de British Music Experience, met een onverwacht optreden van Boy George, zij het als hologram, en de gangsterpub ‘Peaky Blinders’. Om het niet al te lang te maken, gooi ik er nog wat foto’s tegenaan.

Zonder woorden.

Rick vastgelegd voor het standbeeld van Billy Fury. Grootste hit: ‘Halfway to paradise’. Nogmaals te veel om op te noemen en voordat we huiswaarts gingen uiteraard nog even Anfield Road aangedaan.

Ik weet zeker dat Virgil het ons niet zou vergeven wanneer we de FC Liverpool overgeslagen zouden hebben. Wat ook nog even vermeld moet worden is het berichtje dat John Arnold ons nog stuurde: ‘we miss you already’. Welnu, dan komen we toch nog even langs op de terugweg. Omdat we hem inmiddels afgewend hadden, met name Rick, van zijn Brexit geloof, was afgesproken het daar niet meer over te hebben. Komt Rick tijdens de lunch met een muziek quiz. ‘Torture’ vond John, na het zoveelste gemiste antwoord. Tom Jones nog wel, zijn favoriet. De laatste etappe werd na de nodige ‘hugs’ ingezet. Rit van anderhalf uur, douane een uurtje, weer parkeren op dek 7, lopen naar dek 9. Beetje aangerommeld en afgesloten met die fantastische Elvis film, waar de meeste nadruk gelegd wordt op manager Kolonel Parker, de gesjeesde Nederlander. Fast forward, redelijk snel van boord ’s ochtends en ‘genietend’ van het Botlekgebied op weg naar onze geliefden. Ricks cadeau voor mijn 75^e is tot op het bot afgekloven en met name ook zijn steun onderweg (niet van ‘papa blijf van die knoppen af’) mocht er zijn. Ook vergeef ik hem de uitspraak, positief begonnen, dat ik nog redelijk scherp ben -en nu komt het- op het irritante af. Famous last words: we zijn geweldige reiscompanen! En nu terug naar ons reguliere programma: zoon Kaj vierde 2 augustus zijn 30^e verjaardag en werd onderweg naar ‘kantoor’ eh… de brandweerkazerne van achteren zodanig aangereden dat zijn Dodge Dart als verloren beschouwd mag worden. 10 jaar geleden nieuw aangekocht van z’n eigen centjes, dus meer dan een stuk blik.

Hier staat de glunderende 20-jarige eigenaar trots te zijn. We prijzen ons gelukkig dat Kaj zelf geen schrammetje heeft. In ander nieuws, de competitie is begonnen voor Sparta, uit tegen Heerenveen: Nul-Nul. Uniek, Sparta met Heerenveen koploper! Voor Astrid wordt het een drukke baby zomer, Tinley en ik zullen haar goed opvangen. Over opvangen gesproken, doe dat ook zoveel mogelijk om waterverspilling tegen te gaan. Doet ons denken aan Californische perikelen. Hoezo klimaatverandering?

The Pride of Hull, 06.00: vanuit mijn bunk bed bedien ik de lichtknop, hetgeen een schrille kreet van Rick in het bovengelegen bunk bed oplevert. Moet ik toegeven, vanuit het pikkedonker naar stadion verlichting valt niet mee. Volgens Rick is er opzet in het spel, hetgeen ik grijnzend negeer. Met het oog op de ruimte gaat Rick zich eerst opfrissen om vervolgens op het bovendek een saffie op te steken. Daarna is het ontbijt aan de beurt. Dat geeft mij de tijd om me ook opgefrist in de kleren te steken. M’n gedachten dwalen af naar John en Sue Arnold, waar we de komende nacht door gaan brengen. Goede vrienden sinds 1976, na een woelige computerperiode met onze toenmalige zakenrelatie, het in Leeds gevestigde Systime. De leiders van Systime waren van plan ons (Multi Function Computers) in 1978 failliet te laten verklaren omdat we weigerden te betalen voor computers met schijven die grove gebreken vertoonden. Even snel terug naar gisteren, onder gierend gelach toverde Rick gisteren voor Dannis en Merieke onderstaande advertentie tevoorschijn:

“92.500 gulden voor een computer met 64K”, snikte Dannis van het lachen, “m’n iPhone heeft meer en kan meer”. Leuk hoor. Het probleem lag ‘em aan de harde schijven van 4,8 Mbytes, een verdubbeling van de voorgaande schijven, echter één brok ellende. Ik zie me nog daar zitten voor hun bestuursraad van drie in Leeds: “we will bankrupt you Peter,” sprak de hoogste financiële man, John Parkinson. En een voor een, onder aanvoering van oprichter en Managing Director John Gow, benadrukten ze dat ze ons echt failliet gingen verklaren wanneer we niet snel met 100.000 Engelse ponden over de brug zouden komen. Op een gegeven moment werd ik het zo beu dat ik de telefoon van Gow’s bureau griste en vol sarcasme zei dat als ze nu gelijk zouden bellen, de deurwaarder misschien morgen nog wel tijd vrij kon maken. John Arnold, verkoopdirecteur, die er als getuige bij moest zijn, bleef koel onder al dit geweld en verklaarde droogjes dat de computers inderdaad kuren vertoonden. Doodse stilte. Uiteindelijk goed afgelopen, zij het dat Systime zelf mid 80-er jaren uit het beeld verdween onder een wolk van zware beschuldigingen, zoals het illegaal leveren van computers aan Rusland. Dat betekende voor de heertjes bestuursleden het einde van hun Rolls Royces en helikopters. Historisch werd de volgende uitspraak van mijn held John Arnold: “everybody talks bullshit once in a while, their problem was that they believed their own bullshit”. M’n gemijmer werd luidruchtig onderbroken door Rick, maar zeer welkom, met een grote beker koffie en een croissant. Een metalen stem meldt niet veel later om ons naar dek 7 te begeven, waar de Audi geparkeerd staat, om ons gereed te maken voor de paspoort controle. Stoere Rick vatte beide koffers beet en liep de trap af vanaf dek 10. In de auto aangekomen en wachtend op onze beurt om van boord te gaan, vond hij me wat stilletjes. Schokschouderend met een glimlach dacht ik aan een soort van zoete wraak naar aanleiding van de advertentie die hij gisteren ‘zomaar’ in zijn mobieltje had. 1986, toen Multi Function 10 jaar bestond, trad Rick op. Bloednerveus en met een kapsel waar hij nu jaloers op is:

Hij zong een aangepaste versie van ‘Multifunctioneel’. Best schattig. Ach, hoe heerlijk, de macht van de pen. Nietsvermoedend stuurde Rick aan de verkeerde kant van de weg zijn voiture naar Darrington, en rijden kan hij. Ruim voor de geplande tijd meldden we ons bij Huize Rosedale, waar we letterlijk en figuurlijk warm werden ontvangen. Ons geluk, we kwamen aan op de heetste dag ooit gemeten in Engeland. “Tea, lads”, vroeg John tevergeefs. Het werd koffie en terwijl Sue de lunch vervaardigde, een goed restaurant waardig, pakte John z’n zorgvuldig door Astrid vervaardigde verjaardagscadeau uit. Allemaal kaasjes en andere lekkernijen omdat John, een voormalig stevige innemer, sinds een jaar of zes droog staat. Landerig brachten we onder een parasol de middag door, met hier en daar een versnapering en vooral foto’s van ons en de woningen waar John en Sue ons bezocht hadden. Van Wilnis, via Loosdrecht, Hilversum, Dusseldorf, Lommel, en de Verenigde Staten (Walnut Creek, Concord, Alamo) terug naar Loosdrecht. Memory Lane, echt wel.

Rond 19.00 was een pub diner georganiseerd wegens John’s aanstaande verjaardag en de komst van de Dutchies. Aanwezig waren inwonende zoon, vrouw en kleindochter, alsmede een inwonende kleinzoon van dochterlief, die later ook aansloot, alsmede de geblesseerd voetballende vriend van kleindochter en een gepensioneerde techneut van Systime. Een bont gezelschap, waarvan ik gelukkig het gros kende, terwijl Rick, absoluut niet schuw, naadloos aansloot. Het was zo ‘bloody hot’ dat de Fish als het ware de Chips voorging qua temperatuur. Maar de moed hielden we erin:

Later was het goed toeven in de tuin met een klein whiskietje, ook goed voor de slaap. De warmte binnen was te intens om zonder slaapmutsje de slaap te vatten. Het leven van een reiziger is soms niet te benijden. STOP, ik ben ver over de grens van m’n aantal woorden. Zaterdag het verhaal afmaken, denk ik. Maar, zoon Kaj is dan niet alleen jarig geweest (gisteren), hij is met zijn geliefde Dodge Dart ook nog eens behoorlijk van achteren aangereden. Zoveel te vertellen, zo weinig tijd!

The Pride of Hull, 06.00: vanuit mijn bunk bed bedien ik de lichtknop, hetgeen een schrille kreet van Rick in het bovengelegen bunk bed oplevert. Moet ik toegeven, vanuit het pikkedonker naar stadion verlichting valt niet mee. Volgens Rick is er opzet in het spel, hetgeen ik grijnzend negeer. Met het oog op de ruimte gaat Rick zich eerst opfrissen om vervolgens op het bovendek een saffie op te steken. Daarna is het ontbijt aan de beurt. Dat geeft mij de tijd om me ook opgefrist in de kleren te steken. M’n gedachten dwalen af naar John en Sue Arnold, waar we de komende nacht door gaan brengen. Goede vrienden sinds 1976, na een woelige computerperiode met onze toenmalige zakenrelatie, het in Leeds gevestigde Systime. De leiders van Systime waren van plan ons (Multi Function Computers) in 1978 failliet te laten verklaren omdat we weigerden te betalen voor computers met schijven die grove gebreken vertoonden. Even snel terug naar gisteren, onder gierend gelach toverde Rick gisteren voor Dannis en Merieke onderstaande advertentie tevoorschijn:

“92.500 gulden voor een computer met 64K”, snikte Dannis van het lachen, “m’n iPhone heeft meer en kan meer”. Leuk hoor. Het probleem lag ‘em aan de harde schijven van 4,8 Mbytes, een verdubbeling van de voorgaande schijven, echter één brok ellende. Ik zie me nog daar zitten voor hun bestuursraad van drie in Leeds: “we will bankrupt you Peter,” sprak de hoogste financiële man, John Parkinson. En een voor een, onder aanvoering van oprichter en Managing Director John Gow, benadrukten ze dat ze ons echt failliet gingen verklaren wanneer we niet snel met 100.000 Engelse ponden over de brug zouden komen. Op een gegeven moment werd ik het zo beu dat ik de telefoon van Gow’s bureau griste en vol sarcasme zei dat als ze nu gelijk zouden bellen, de deurwaarder misschien morgen nog wel tijd vrij kon maken. John Arnold, verkoopdirecteur, die er als getuige bij moest zijn, bleef koel onder al dit geweld en verklaarde droogjes dat de computers inderdaad kuren vertoonden. Doodse stilte. Uiteindelijk goed afgelopen, zij het dat Systime zelf mid 80-er jaren uit het beeld verdween onder een wolk van zware beschuldigingen, zoals het illegaal leveren van computers aan Rusland. Dat betekende voor de heertjes bestuursleden het einde van hun Rolls Royces en helikopters. Historisch werd de volgende uitspraak van mijn held John Arnold: “everybody talks bullshit once in a while, their problem was that they believed their own bullshit”. M’n gemijmer werd luidruchtig onderbroken door Rick, maar zeer welkom, met een grote beker koffie en een croissant. Een metalen stem meldt niet veel later om ons naar dek 7 te begeven, waar de Audi geparkeerd staat, om ons gereed te maken voor de paspoort controle. Stoere Rick vatte beide koffers beet en liep de trap af vanaf dek 10. In de auto aangekomen en wachtend op onze beurt om van boord te gaan, vond hij me wat stilletjes. Schokschouderend met een glimlach dacht ik aan een soort van zoete wraak naar aanleiding van de advertentie die hij gisteren ‘zomaar’ in zijn mobieltje had. 1986, toen Multi Function 10 jaar bestond, trad Rick op. Bloednerveus en met een kapsel waar hij nu jaloers op is:

Hij zong een aangepaste versie van ‘Multifunctioneel’. Best schattig. Ach, hoe heerlijk, de macht van de pen. Nietsvermoedend stuurde Rick aan de verkeerde kant van de weg zijn voiture naar Darrington, en rijden kan hij. Ruim voor de geplande tijd meldden we ons bij Huize Rosedale, waar we letterlijk en figuurlijk warm werden ontvangen. Ons geluk, we kwamen aan op de heetste dag ooit gemeten in Engeland. “Tea, lads”, vroeg John tevergeefs. Het werd koffie en terwijl Sue de lunch vervaardigde, een goed restaurant waardig, pakte John z’n zorgvuldig door Astrid vervaardigde verjaardagscadeau uit. Allemaal kaasjes en andere lekkernijen omdat John, een voormalig stevige innemer, sinds een jaar of zes droog staat. Landerig brachten we onder een parasol de middag door, met hier en daar een versnapering en vooral foto’s van ons en de woningen waar John en Sue ons bezocht hadden. Van Wilnis, via Loosdrecht, Hilversum, Dusseldorf, Lommel, en de Verenigde Staten (Walnut Creek, Concord, Alamo) terug naar Loosdrecht. Memory Lane, echt wel.

Rond 19.00 was een pub diner georganiseerd wegens John’s aanstaande verjaardag en de komst van de Dutchies. Aanwezig waren inwonende zoon, vrouw en kleindochter, alsmede een inwonende kleinzoon van dochterlief, die later ook aansloot, alsmede de geblesseerd voetballende vriend van kleindochter en een gepensioneerde techneut van Systime. Een bont gezelschap, waarvan ik gelukkig het gros kende, terwijl Rick, absoluut niet schuw, naadloos aansloot. Het was zo ‘bloody hot’ dat de Fish als het ware de Chips voorging qua temperatuur. Maar de moed hielden we erin:

Later was het goed toeven in de tuin met een klein whiskietje, ook goed voor de slaap. De warmte binnen was te intens om zonder slaapmutsje de slaap te vatten. Het leven van een reiziger is soms niet te benijden. STOP, ik ben ver over de grens van m’n aantal woorden. Zaterdag het verhaal afmaken, denk ik. Maar, zoon Kaj is dan niet alleen jarig geweest (gisteren), hij is met zijn geliefde Dodge Dart ook nog eens behoorlijk van achteren aangereden. Zoveel te vertellen, zo weinig tijd!