Laanen's Luim

Tot dit jaar was de scheurkalender van Peter van Straaten mijn favoriete morgenlach. Wanneer ik zorgvuldig de oude dag afscheurde, kon ik zorgeloos een nieuwe dag tegemoet zien. Meesterlijke cartoonist. Helaas, 8 jaar na zijn heengaan kreeg ik de indruk dat de scheurkalender gevuld werd met cartoons die hij zelf indertijd afgekeurd had, of waren ze reeds eerder gepubliceerd. Met de kerst mocht ik als vervanging de scheurkalender van OmDenken in ontvangst nemen. Nu, een kleine 6 maanden verder, moet ik zeggen ‘aardig’, soms leuke gezegdes, soms iets meer van oude wijn in nieuwe zakken. Maar donderdag kreeg ik er een te zien, waar ik me volledig mee kon verenigen:

Dat komt omdat ik weleens een foto van mezelf plaats die absoluut Playgirl onwaardig is, volgens Astrid. Zonder filter dus. Vul de rest maar in.

Deze vertegenwoordigt de impressie ‘ochtendhumeur’, waar ik overigens zelden last van heb. Om bij dat thema te blijven, dwaalden mijn gedachten af naar die oranje baal hooi in het Witte Huis, die meer dan één filter gebruikt en zichzelf derhalve als volgt ziet:

Echter, meer en meer ziet de wereld hem ongefilterd:

Het hoge woord moest eruit nadat ik via de radio vernam dat studenten zich weer konden aanmelden bij Amerikaanse universiteiten, mits…………….. Inderdaad, ze hun social media sites vermelden, hetgeen betekent dat kritiek op zwijn Trump en diens fascistenbende, Netanyahu, Poetin en ander geteisem, onherroepelijk leidt naar een definitieve afwijzing. Denk even aan al die buitenlandse studenten die reeds in Amerika zijn en het land niet meer uit durven. Indien ze dat wel doen, en terug willen keren, kan het zijn dat ze geweigerd worden omdat ze bijvoorbeeld deel hebben genomen aan een protestmars. Zover is het dus gekomen met ‘the land of the free’, waar een aftakelende griezel z’n kleine klauwtje op de rode knop van massa vernietiging houdt. Burgeroorlog in de maak? Trump bespreekt dat momenteel met Poetin. Echt? Natuurlijk weet ik dat niet, maar dat die Poetin iets op Trump heeft, is zo goed als zeker. Mijn theorie: indertijd, ver voordat Trump de politiek in ging, opende hij een Trump Tower in Moskou, en neem van mij aan dat die door de KGB volgeplempt werd met camera’s. Trump, met zijn ‘grab ‘em by the pussy’ klauwtjes, is daar bij een seks orgie vastgelegd. Immers, wie anders bij z’n gezonde verstand (daar heb je het al) zou zo’n dictator als Poetin te vuur en te zwaard verdedigen. Goed; in ieder geval is van alle desinformatie het mijne het meest aannemelijk. Moet ik wel lachen om onze voormalige ster instructeur Jack Douglas (bij Ex’pression College), producer van o.a. John Lennon, die Trump onlangs vanwege de geldverslindende militaire parade Private (de laagste militaire rang) Bonespur noemde. ‘Bonespur’ (botgroei), de reden waarom Trump zich liet afkeuren voor militaire dienst. Van alle karikaturen van Trump in uniform, vond ik deze de meest geslaagde:

De insignes geven goed weer waar hij getriomfeerd heeft. Maar, wie of wat kan deze dictator in spé stoppen? Mijns inziens alleen het goede, het pure. Gisteren vierden we 8 weken Mila in ons huishouden, maar ook 8 weken van training om het op te nemen tegen types als Private Evil alias Bonespur. Na een uitgebreide sessie heeft ze zich gisteren vermoeid doch tevreden aan mijn voeten gevleid:

Dromend van victorie in een vredelievende wereld. Toen was geluk heel gewoon!

1001: dan hebben we het over even zoveel beroemde volksverhalen van Perzische, Indiase en Arabische oorsprong, verteld door de mysterieuze Sheherazade. Voor mij betekent het dat ik vandaag Luim 1001 aan den volken presenteer. Verschillen? Dacht het wel:

Het gaat natuurlijk niet om het uiterlijk (hallo!), maar om de inhoud! En, niet onbelangrijk, ik ga door waar Sheherazade het af liet weten. Uiteindelijk werd ze niet geëxecuteerd, maar kreeg ze gratie van haar man, de sjah. Het waarom? Ze had de sjah bedrogen en moest daarom elke nacht een verhaal vertellen om haar leven te redden (korte versie). Na 1001 verhalen uit haar duim gezogen te hebben, legde de sjah haar gratie technisch het zwijgen op (mijn interpretatie). In ons huidige bestaan hoef je niets meer uit je duim te zuigen, het ene verschrikkelijke verhaal na het andere wordt dagelijks geserveerd. Ik ga jullie daar niet mee belasten, de slappe houding van de dames en heren politici inzake prangende situaties, alsmede belachelijke beslissingen, zoals bijvoorbeeld het in drieën knippen van de ministerspost van Asiel en Migratie, bewijzen eens te meer dat we qua bestuurders in zwaar weer verkeren. Maar, buiten schijnt de zon alsof we in een tropisch land leven en verheugen we ons op de 8-0 zege tegen het immer lastige Malta. Woensdagavond ben ik met Astrid mee geweest naar puppy training omdat ze het idee had dat zij de enige daar was met een onhandelbare hond. Kom niet aan Mila, dan krijg je met mij te doen. Mijn observatie: elk baasje of bazin had de meest mogelijke moeite om hun lieveling in het gareel te krijgen. Wat een opluchting! Mila, alweer 7 weken bij ons, hadden we net zo goed Schaduw kunnen noemen, zoals ze je bij iedere stap volgt:

Even naar het toilet. Ik was al bij de tussendeur voordat ze er erg in had, haar sprintje mocht niet baten. Maar bij dat aanzicht smelt je toch? Ik in ieder geval wel, vandaar dat ik de zwakste schakel word genoemd. Het zal me jeuken. Brian Wilson, heel eerlijk, los van zijn briljante muziek, het verbaast me dat hij sowieso 82 is geworden. Maar dit terzijde. Ik groeide op met de surfmuziek van de Beach Boys, zonder ook maar één voet te hebben gezet op een surfboard, maar wel dromend van Californië (‘California Girls’). En dan hadden we natuurlijk ook Jan & Dean met ‘Surf City’ en het onvergetelijke ‘Dead Man’s Curve’. Maar uiteindelijk werd het album ‘Pet Sounds’ het absolute meesterwerk van de Beach Boys, en Brian Wilson. Het album waar de Beatles jaloers op waren. Ik schafte het in 1966 aan voor Fl. 19,95 en heb ademloos groef voor groef beluisterd.

Mijn favoriet, na ‘God Only Knows’, was ‘Wouldn’t It Be Nice’, en dat was het ook, met name dat intro. Met Brian Wilson ging de last Beach Boy ‘standing’ heen, hun muziek gaat mee met Charon, de Griekse veerman die de Beach Boys naar de onderwereld over de rivier de Styx (‘Babe’) brengt. Het lijkt wel geschiedenisles! Maar over veerman gesproken, donderdag was het zover, veervrouw Astrid nam me mee over de Loosdrechtse Plassen voor een genoeglijk rondje met snacks en chardonnay.

Niks onderwereld of executie na deze Luim 1001, nog maar 999 tot ik de 2000 bereikt heb. Mij wacht nog een plezante 20 schrijfjaren met familie, vrienden en kennissen. U bent gewaarschuwd!

Wat een verrassing vanmorgen toen Astrid met deze mooie en smakelijke taart op de proppen kwam ter viering van het publiceren van de 1000^e Luim. Gelijk maar even die punt met ‘1000’ opgepeuzeld.

Eigenlijk meer wanneer je de oorspronkelijke Luimen uit de AutomatiseringGids (AG) meerekent, wat daar is de Luim in 1987 geboren. Zodra ik februari 1987 uitstapte bij de RvB van Multihouse (revolutionaire fusie Multi Function en Minihouse), benaderde AG me met het verzoek een wekelijkse column te schrijven. Luim I dus, 4 maart 1987:

Dat werd best een hit, durf ik te schrijven, waar ik me openhartig uitliet over het wel en wee van de automatiseringswereld in die tijd. Man en paard, inclusief rugnummer, kwamen aan bod wanneer onrecht geconstateerd werd. Dat bracht natuurlijk commotie teweeg en ingezonden stukken, één van een insider die me een clown noemde. Mooi toch, dat betekende dat men reikhalzend uitkeek naar de volgende week met een kakelverse Luim en een kakelvers ‘slachtoffer’. De Luim kwam tot een abrupte stop toen een belangrijke adverteerde klaagde over mijn proza en dreigde te stoppen met adverteren in AG. Interim hoofdredacteur Jan Brogt begon te schrappen in mijn Luim en commandeerde me ‘milder’ te schrijven. ‘Dat nooit’, meldde ik, dit is de vrijheid van een columnist. ‘Doen, of anders……..’, donderde Brogt. Dreigementen brengen het slechtste in mij boven en a la Wilders gingen de handschoenen uit. Er ontstond een uitwisseling van punches, waarna ik besloot niet meer te schrijven voor AG. Wie er gewonnen heeft, oordeel zelf, AG bestaat niet meer (geintje). En zo kon het gebeuren dat 8 november 1988 Hilton Schiphol het decor vormde voor presentatie van de in boekvorm gegoten 50 beste Luimen (plus 1), gebracht door IT sterjournalist Bert Lubbers. Volgens kritische lezer Prof. Dr. Ir. Kolonel B.D. Richard Keijzer heeft men bij AG nooit in de gaten gehad wat de woordspeling op de voorkant inhield: GELUL!

Anders had men nimmer de advertentie geplaatst, beweerde Keijzer. Broer Rob was verantwoordelijk voor alle puntige karikaturen van befaamde automatisering guru’s die mij witheet achtervolgden. Rebel Tom van der Loo, oprichter van Holland Automation International (HAI), reikte het eerste boek uit met een geestige speech. Vervolgens leidde mijn pad met muze Astrid, tevens engelbewaarder, in mijn kielzog via Duitsland en België naar Californië (1998). In de tussentijd publiceerde ik wel, maar niet met de Luim als merk. Dat begon in 2008, met als doel kennissen en vrienden op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen in ‘Sunny California’ via peterlaanen.com (dank Paul Claessen). Luim II. En dat is enigszins uit de hand gelopen omdat uiteindelijk geen onderwerp onbespreekbaar was; van familie tot politiek. Met name Trump heb ik veel op de hak genomen, ook al omdat ik hem van meet af aan (‘You’re fired’) meemaakte in de V.S. Toen hij in 2016 de verkiezingen won, kon ik het niet nalaten om hem als volgt (geleend) te portretteren:

In de Luim schreef ik indertijd ‘Amerika hijst Bulshitter #1 op de troon’. Laten we het maar niet hebben over vandaag de dag. Mocht men echt bij mijn ESTA visum aanvraag naar mijn social media sites kijken, dan ben ik bang dat ik geweigerd word of in San Francisco linea recta weer op een terugvlucht gezet wordt. Nou ja, alles beter dan in El Salvador te eindigen. Abrupte switch naar gelukkige familiemomenten:

Eén van mijn favoriete geluk uitstralende familiefoto’s, met onze vorig jaar heengegane sweetheart Tinley. Natuurlijk zijn er momenten genoeg die gelukkige momenten weerspiegelen van onze behoorlijk grote familie, maar ik wil het niet te eentonig (geluk) maken. Nou ja, eentje dan nog, omdat ik het zo leuk vond. Mijn oudste zoon Rick had mij voor mijn 75^e verjaardag een trip naar Liverpool geschonken, de stad waar veel van mijn muzikale helden hun wieg hadden staan. Natuurlijk mocht een foto met de Fab 4 niet ontbreken (Rick houdt z’n buik in):

Geweldig lang weekend van twee muziekkameraden! Vele serieuze zaken kwamen aan bod, zoals 9/11, Kabinet Schoof, Sparta (natuurlijk), maar ook 139 afleveringen van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, mijn aanzet tot een non fictie boek over de realiteit van het opzetten en beheren van een college in Californië. De investering kwam van de puissant rijke ‘groene’ Guru Eckart Wintzen:

Voor de zekerheid: Eckart staat rechts van mij.

Ex’pression College werd door de affaire van de president met de dame van PZ bijna de afgrond ingeduwd. Als CEO kon ik dat verhinderen, maar na wat bedreigingen en een week persoonlijke bescherming, vergaat het lachen je wel. Maar goed, om kort te gaan, er werd een kort geding tegen me aangespannen door de PZ dame en hoewel ik niet verloor (‘we noteren een drie’), kostte het me toch een duizendje of wat. Daarnaast herleefde Astrid de situatie(s) weer en verzocht me dringend niet verder te gaan met publiceren. Dat respecteer ik dus, maar wel goed geschreven, vind ik, wanneer je er weer rillingen van krijgt. Mocht er een filmaanbod komen, dan haal ik haar wel weer over wanneer ik het script mag schrijven. Over script gesproken, ik sluit af, ik heb nog heel wat taart te verorberen en heb toch nog iets te melden over het Trump Poetin telefoongesprek:

Trump: ‘Vlad, wat moet ik nou met die Musk?’. Poetin: ‘Bij ons vallen ze van het balkon, Don’. Wrange grap, inderdaad. Daar sluit ik dus niet mee af, ter ontwranging (nieuw werkwoord) een Schultz weergave van twee van mijn comic book helden; Snoopie (Mila als achterwacht) en Charlie Brown:

If a picture paints a thousand words………………………

Dat ik een snoeper ben (geen grappen over mijn leeftijd), is niet het geval, maar van tijd tot tijd gaat er wel eens iets lekkers in. En wanneer dat wat later op de middag is, wil ik wel eens wegdoezelen. Zo ook woensdagmiddag. Ik had een heerlijke droom met als hoogtepunt uitreiking van een oorkonde met een begeleidende, speciaal geslagen munt. Het werd haarscherp in mijn brein geëtst:

Plotsklaps kwam er een hond in beeld die haar scherpe tanden met verwoestende kracht in de munthouder zette. ‘Nee,’ brulde ik, dat hoogtepunt van de dag mocht niet vernietigd worden. Ik stortte me op de wegglippende hond, maar kreeg in ieder geval de aangevreten munthouder te pakken.

Trillend van opwinding opende ik het kleinood en net toen ik de glanzende munt eruit wilde peuteren, werd ik gewekt door het geluid van mijn pillenwekker (dat is een ander verhaal). Was ik aan het hallucineren? Immers, voor mij lag de oorkonde, maar ook de munt was duidelijk zichtbaar, en voelbaar.

Mijn verwarde ogen richtten zich op het zakje snoep dat verfomfaaid op het bijzettafeltje lag. ‘Haribo Happy Cola Fizz’, las ik hardop. Daar had ik toch iets over gelezen?!

Ja, wereldwijd nog wel; cannabis in de ‘Happy Cola’, geweldig! Maar dat kan ik niet gegeten hebben, ik ben meer een man van ‘de bitterbal’. Grappig, de droom zelf is niet gebeurd, de eervolle gebeurtenissen tijdens Indigo, het belangrijkste business game evenement in de Benelux, waar ontwikkelaars, publishers, investeerders en industrie professionals elkaar treffen, dus wel. En dit jaar in het beursgebouw van de WTC in Rotterdam, waar het pronkstuk van Dutch Game Garden een veilige haven heeft gevonden. Het zoemde en gonsde van de energie en als kers op de taart werden de laatste vier DGG Mohikanen bedankt en geëerd op de vloer waar het allemaal gebeurde. Ook de DGG voorgangers werden niet vergeten qua oorkonde en speciaal geslagen munt. Maar, wacht eens even, dat van die hond was weliswaar een stuk van de droom, maar de munthouder was wel degelijk aangevreten. Ik had het kunnen weten, Mila, onze persoonlijke sloopploeg, had weer toegeslagen en Astrid wist met een katachtige beweging het doosje uit haar bek te peuteren. Hoewel, de afgelopen week (de vijfde) viel het reuze mee, slechts een paar schoenen werd de dupe en buiten wat kleine inkepingen veroorzaakte ze meer last door twee maal in een stinkende sloot te springen.

Ze vraagt hier beleefd of ze er asjeblieft in mag. Astrid heeft haar beide keren onder de douche gezet, hetgeen ze zich rustig laat welgevallen, wetend dat de bazin anders korte metten met haar maakt. Dat Mila leven in de brouwerij brengt, moge duidelijk zijn, maar een aanwinst is het. En zo sluiten we vandaag de meimaand af: ik gisteren met een droom scenario, je jongste zoon die je met zijn pasverworven rijbewijs op komt halen in de Tesla van zijn baas, en je bovendien op een terraslunch trakteert. Voor voetballiefhebbers vanavond de Champions League finale om 21.00 (ik hoor veel vrouwen, en sommige mannen, al ‘nee toch’ jeremiëren), maar voor alle niet voetballiefhebbers wacht een heerlijke zomer aanvoelende dag. Ik zou zeggen, besteed even aandacht aan wat er in de wereld plaatsvindt en tel je zegeningen.

‘Verloren van PSV, nou en?’ Slenterend naar Sparta’s zeer ondermaatse toiletten, m’n blik afgewend van feestvierende Brabanders, al was het alleen maar om niet uit te glijden over halve weggesmeten kroketten en met mosterd besmeurde servetten, bedenk ik me dat ik het toch ga missen de komende maanden. Best tevreden over de inzet vandaag en het gegeven dat we volgend jaar weer een jaartje eredivisie meemaken. Met welke spelers weten we nog niet. Helaas zijn we inmiddels onze beste verdediger, Mike Eerdhuijzen, kwijt aan FC Utrecht voor een miezerig miljoen. Wie volgt? Daar moeten we ons maar niet druk over maken, want SP-AR-TA gaat nooit verloren. Buiten handhaving heb ik nog maar één wens; Sparta zorg ervoor dat die armzalige pisbakken onder het Kasteel eens vervangen worden door iets waar het enigszins hygiënisch ontlasten is. Ten einde betekent ook afscheid nemen van de trouwe mede seizoenkaarthouders. Naast Rob zetelt Simone, die al geruime tijd trouwhartig voor elke thuiswedstrijd van Rob en mij een foto maakt. Zie onder onze laatste selfie, dan begrijp je dat het hele Kasteel dat de beste oplossing vond!

Naast mij Ed, de kleine Italiaan (onze versie), de 80-er die volgens eigen zeggen op de middenstip gebaard is. Met de Berkelaren, 6 – 8 man/vrouw voor ons, hebben we inmiddels een hechte band gekregen. Hugs en handdrukken worden uitgewisseld met de wetenschap dat we elkaar over een kleine drie maanden weer zien. Ik mis ze nu al. Woensdag weer in Rotterdam, nu voor de Superconnectors summit. Zeven startups die presenteren voor een hongerige roedel van Superconnectors die tegen elkaar opbieden wie hen de beste connectie kan bezorgen. ‘Paying forward’ of ‘giving back’, noem het wat je het beste lijkt, maar dat het functioneert staat als een paal boven water. Bijvangst, ik blijf ook lekker op de hoogte. Ik heb het meerdere malen geantwoord op de vraag waarom ik zo behoorlijk bij blijf (ze bedoelen als ouwe lul); ‘ik voel me als Dracula die z’n tanden in de nekken van die jeugdige entrepreneurs zet en dat ondernemersenergie eruit zuigt’. Onderstaand de grote man achter dit geheel, Alex Broekman:

Alex is inmiddels succesvol bezig Superconnectors uit te breiden tot een internationale organisatie. Oh ja, Kino, de locatie waar een en ander plaatsvond, is twee straten verwijderd van de kapperszaak waar opa Laanen tot z’n 80^e mensen knipte en schoor. Letterlijk. Ik stam uit een roemrijk geslacht van barbiers en schoenmakers, allemaal een soort ZZP’er avant la lettre. En nog iets, alles afgelegd met het openbaar vervoer. Ik, bevlogen autorijder, van Breukelen met de NS naar Rotterdam Centraal, en vandaar twee haltes met lijn 8. Nu ik erover nadenk, sta ik er zelf paf van. Mila is inmiddels vier weken bij ons en heeft afgelopen week haar eerste kappersbeurt ondergaan, dat reduceerde haar omvang met 40%:

Maar wat een lief stuk ondeugend huisgenootje hebben we met haar in huis gehaald. Ze weet zo donders goed wanneer ze kattenkwaad uithaalt, dat ze, wanneer je haar erop aanspreekt, door haar ‘ik ben onschuldig’ aangenomen pose buitengewoon moeilijk boos op haar kan worden. Op z’n Rotterdams; ‘is hier wat gebeurt dan, daar weet ik niks van’. Ik wil haar niet eens beoordelen (rapportcijfer) na alle rottigheid die ook de afgelopen week weer het nieuws beheerste. Mila is zo puur als maar zijn kan, oftewel omgekeerd evenredig aan de man die in een dwangbuis hoort:

Helaas laat de wereld zich door deze man ‘piepelen’, maar de Mila’s van deze wereld zullen het tij doen keren. Op z’n Rotterdams: ‘is hier wat gebeurt dan, daar rossen we effe tegenan’.

Ik vraag me echt af waar de protestsongs zijn gebleven. Vroeger werden het hits met een boodschap. Nu: niet te bekennen. Laat me liedjesschrijvers op weg helpen met oude, ietwat gemodificeerde titels. Diverse artiesten: ‘Where have all the flowers gone’. Niets meer aan doen, kan je zo gebruiken. Boudewijn de Groot: ‘Meneer de President, slaap zacht’. Wijzigen naar smaak. Mash: ‘Genocide is painless’. De plek(ken) is bekend. Bob Dylan: ‘The times they are a-changin’. Van alle tijden. Barry McGuire: ‘The eve of destruction’. We naderen dat punt sneller dan je denkt. Waar blijft die geweldenaar met dat lied dat iedereen aan het denken (en handelen) zet. Voor nu laat ik het geweld even achter me; het is niet meer om aan te zien, al dat opzettelijke bloedvergieten. Ik beperk me tot de aanvallen van Trump op de universiteiten. Daarom geef ik hem de middelvinger door me uit te dossen met attributen van twee Californische universiteiten;

Bo-Peter, die zijn Bachelor studie afrondde bij UC Berkeley (vandaar mijn ‘dad’ sweater), keek misprijzend naar me toen ik me vertoonde met de Stanford pet op mijn hoofd, dat schuurt in normale tijden. Dit geschenk van mijn grote vriend Fred van Buiten (Menlo Park), draag ik ter ondersteuning van de universiteiten in de V.S. die door de dementerende oranje man in het Witte Huis aangevallen worden. Hij past met zijn kompanen in mijn aangepaste versie van Matteüs 5:3: ‘Zalig de armen van geest, want aan hen behoort het Rijk van de Hel’. Arm van geest zijn, betekent weten dat je ten diepste afhankelijk bent van de duivel. De duivel houdt niet van wetenschap dus proberen zijn discipelen onder leiding van Trump dat met de grond gelijk te maken. Harvard was als eerste aan de beurt en werd beboet met stopzetten van miljarden aan subsidies omdat ze niet genoeg gedaan zouden hebben om de pro Palestina protesten te smoren. Trump verdedigt zijn vriendje Netanyahu, de Israëlische oorlogsmisdadiger (Internationaal Gerechtshof) te vuur en te zwaard. Bijkomend voordeel, het volk wordt dom gehouden en dan kun je mensen als minister benoemen die, die…… zoals in Nederland, de gevoelloze minister Faber, die Trumps genadeloze capriolen ademloos op de voet volgt. Aan haar moest ik plotsklaps denken bij de Finse inzending tijdens het Eurovisie songfestival. Zij, Trumps superfan, zittend op haar sofa kreunend ‘Ich Komme’. Zero Points. Daarom moeten de Amerikaanse universiteiten één gezamenlijke vuist maken en elkaar alleen bestrijden op het sportveld, zoals hier in de ‘Big Game’, de Cal Bears van Berkeley tegen de Stanford Cardinal:

Waanzinnig goed bekeken wedstrijden die nu mooi gebruikt kunnen worden om een boodschap van eenheid ten toon te spreiden. Over wedstrijden gesproken; wat denk je van Sparta-PSV morgen? Gaat Sparta op het Kasteel het onverwachte presteren door gelijk te spelen en Ajax de titel te ‘schenken’ of verrast Twente Ajax in Amsterdam en gaan daar de tranen rijkelijk vloeien? In ieder geval ben ik morgen in Rotterdam, vergezeld door onze oudste zoon Bo-Peter (broer Rob verzaakt). Spannend! Aan het Mila front gaat alles naar wens, met hier en daar een lichte vernieling.

Ze is nu drie weken bij ons en heeft meer empathie in haar rechter voorpoot dan Faber vanaf haar fraai gekapte kapsel in één rechte lijn naar haar grote teen, waar ze alles uit zuigt (duim is opgezogen). Daarom voor Marjolein Faber de slotnoot van de BeeGees: ’She started a joke, it started the whole world crying…….’. Haar antwoord op een persvraag dienaangaande: ‘ik ben de joke’.

Mila’s tweede week kenmerkte zich als ontdekkingsweek. Vol trots presenteerde ze alles dat onderweg haar interesse wekte: de deurmat, een lakschoen van Astrid, mijn ‘Norway’ pet, een mandje met boodschappentasjes en tussen de bedrijven door begroette ze bezoekers met groot enthousiasme. De kreet ‘MILA, NEE!’ is inmiddels ingeburgerd in ons hondvriendelijke wijkje. Ook is ze inmiddels dikke maatjes geworden met buurhond Noortje, waarmee ze onvervaard drassig grasland doorstruint. Zodanig dat Astrid enigszins uit haar humeur (het is vroeg) thuiskomt met een zeer modderige puppy, die vervolgens dapper doorstapt op onze houten vloer, onderweg naar een nieuw avontuur. Maar ja, wat doe je dan wanneer ze bij haar speelmandje staat en je vragend aankijkt, zo van ‘heb jij m’n favoriete botje gezien’.

Ja, dan vergeet je even het geluid van de stofzuiger waarmee Astrid een kilo of wat zand wegwerkt. Overigens weet ze inmiddels blindelings de weg naar huis te vinden, is zindelijk en beperkt de schade aan ‘gevonden’ voorwerpen tot een minimum; een compliment waard. In deze week van de paus herdoop ik haar tot Mila I omdat het rugnummer van onze vorig jaar heengegane, beminde Tinley gepensioneerd is. Moet ik zeggen dat de nieuwe paus een passend rugnummer heeft gekozen: 14! Daar zal Johan Cruijff in de voetbalhemel zeer trots op zijn. Iets wat het gros van jullie niet weet, is het gegeven dat ik ruim drie jaar misdienaar ben geweest. Ook wilde ik priester worden. Maar toen ik van de miswijn begon te proeven (N.B.: vóór de mis) en meisjes in beeld kwamen, liet ik dat snode plan varen. Broer Rob moet ook die gedachte gekoesterd hebben toen hij zich als de bliksem als paus vermomde:

Ja, dat is wat anders dan een Sparta outfit! Maar goed, ik dwaal af. In diepe gedachten verzonken, vroeg ik me af wat ik als paus zou doen met de naam Leo, zonder een nummer te willen zijn. Uiteraard zou ik het in de muziek zoeken! Na een hele rits namen van zangers, waaronder Dikke Leo, kwam ik op de naam Sayer: Leo Sayer, oftewel Leo Timmerman (klinkt dat bekend in de oren?). En nu de hamvraag; hoe zou ik (Leo) dat vieren? Natuurlijk met ‘red, red wine’. Na vele uren van research kwam ik uiteindelijk bij Ria Valk terecht. Huh?!

Ja, daar valt met ‘Leo’ ((je bent vannacht weer dronken geweest) door andere artiesten niet aan te tippen. En de B-kant slaat helemaal op Mila! Dat zou nog eens leuk zijn, de aanstaande paus die de nacht voordat hij ingewijd wordt eens helemaal uit z’n bol gaat, een soort van bachelors party. Nu hoor ik sommige mensen al mompelen ‘wat een gekke Luim’. En dat klopt, we leven inmiddels in een gekke wereld, waar iedereen, zo lijkt het, elkaar naar het leven staat. De duiders, influencers en ervaringsdeskundigen vullen de programma’s op alle beschikbare media met doemscenario’s, en ik weiger daaraan mee te doen, zonder m’n ogen te sluiten voor al dat nodeloze geweld. Wel wil ik de dagelijkse gang van zaken opfleuren met mijn niemendalletjes. Bij deze.

Gisteren, precies een week geleden, kwamen we terug uit het Brabantse Zeeland met een nog naamloze 4,5 maand oude labradoodle. In een vlaag van verliefdheid noemden we haar Mila, van Slavische herkomst en vrij vertaald ‘geliefd, zacht en vriendelijk’. Hoe kijken we daar na een volle week tegenaan? Minstens twee van de drie kunnen we al afvinken. Mooie score zou Meat Loaf zingen met “Two out of three ain’t bad”. Laten we eerst maar even de balans opmaken. Allereerst kom ik ogen tekort om die kleine dondersteen in de gaten te houden, hoewel Astrid daar minder problemen mee had:

Als te doen gebruikelijk was ze (Astrid) gehuld in uitgaanskledij. Mila’s aanvankelijke schuwheid smolt weg naarmate de dagen vorderden en zij meer en meer aan ons gewend raakte. Zo’n peuterhond moet nog veel leren, en volgens de kenners (Astrid, Bo-Peter en Ivar), ben ik te zachtmoedig, oftewel de zwakste schakel. Maar, wat bedraagt de schade nou helemaal? Tandafdrukken (melktandjes) in wat schoenen van Astrid, tafelpoten die een likje verf behoeven (was sowieso nodig), rolwieltjes onder mijn bureaustoel rollen minder soepel (goede oefening) en geringe schade aan wat kunstbloemen. Al met al zeer overzichtelijk, zeker wanneer je in ogenschouw neemt dat mijn bestraffende ‘NEE’s meer en meer effect sorteren. Volgens de kenners niet bestraffend genoeg. Heel eerlijk, ik moet zeggen dat ik week word wanneer ze na zo’n NEE naar me opkijkt:

Moet ik erbij zeggen dat Astrid kordaat(er) optreedt wanneer ik sta te pielen om haar riem aan te doen. Mila moet namelijk nog leren om aan een leiband te lopen, hetgeen door Astrid zonder pardon aangepakt wordt. Eerste rapport: Mila heeft de afgelopen week grote vooruitgang geboekt, het is een schat, een liedje waardig. Wacht even, alleen haar naam bevat al twee noten: ‘Do, re, MI……LA…do’. Hoe mooi is dat! Net nadat ik over wil gaan naar het reguliere Luim programma, en me verder van wat koffie wil voorzien, zie ik de pootjes van mijn tweede leesbril merkwaardig uit elkaar staan, nee, er ontbreekt een en ander. Ook de glazen liggen verspreid op de grond me toe te blinken. FUBAR* volgens goed Amerikaanse ‘slang’. Niet meer te repareren dus. Dat gaat punten kosten. Hoe nu verder? Er liggen zoveel wereldproblemen op ons pad, met zoveel ervaringsdeskundigen, dat ik me daar niet over hoef te bekommeren. Daarnaast word je er nogal depressief van. Sparta – Twente morgen? Daar maak ik me geen zorgen over, de Tukkers zijn te pakken. Even tussendoor, wel leuk natuurlijk dat Rotterdam, na de promotie van Excelsior, volgend jaar drie eredivisieclubs heeft. ‘In your face, Amsterdam’! Het beste lijkt me een positieve boodschap ter afsluiting van deze Luim van opa Laanen (ik dus), gericht aan mijn kleinzoon Aren die gisteren 7 jaar werd. Allereerst een foto van mij op die leeftijd naast mijn opa Laanen:

Mijn moeder placht te zeggen, wanneer ze mijn capriolen aanschouwde, dat ik niet bepaald het buskruit had uitgevonden. Gelukkig heeft ze nog mee kunnen maken dat het best is meegevallen. Mijn wens is dat Aren bij zal dragen aan een betere toekomst van dit land, deze wereld.

+Fucked Up Beyond Any Recognition

Verward word ik in de nacht van woensdag op donderdag wakker; tijd voor een plasje. Hoe kan dat nou, normaal gesproken positioneer ik altijd de locatie van het toilet scherp in mijn geheugen, waar ik ook ben, voordat ik naar bed ga. Zachtjes, om Astrid niet wakker te maken, werk ik me langs een hometrainer en bedenk me dat we zo’n ding thuis ook hebben. Merkwaardig hoe de inrichting op de onze in Loosdrecht lijkt! Pas in de badkamer besef ik dat ik thuis ben. Het was me dan ook wel een ritje terug van Bali. Nadat we van Rick en Liesbeth, die nog twee weken Bali voor zich hadden, tijdens de brunch bij Smorgas afscheid namen, met dank voor de uiterst gezellige 5 dagen die we gezamenlijk doorgebracht hebben, begon het laatst inpakwerk (lees Astrid). Onze man Raka stond prompt op tijd op ons te wachten om ons te vervoeren naar Denpasar Airport. Even kort: vertrek 20.40 naar Singapore, vliegtijd rond 2,5 uur. In Singapore uit het vliegtuig voor een rondje Immigration met de vrolijke mededeling dat het bezit van drug gerelateerde middelen bestraft kon worden met de dood. Na een uurtje weer terug in hetzelfde vliegtuig, waar inmiddels ook nieuwe passagiers plaats hebben genomen. Geen plek onbezet. ‘Time to destination (Amsterdam)’: 12,5 uur. Plaatsen ingenomen, ik aan het gangpad, Astrid in het midden, maar wel comfort plus, zij het naast het toilet. Filmtijd. ‘Like a complete unknown’ over Bob Dylan. Goede film, aanbevelenswaardig, tenzij je niet van Bod Dylan houdt. Na de film bleek de resterend reistijd nog ‘maar’ 10,5 uur te bedragen. Enfin, zo worstelden we de tijd door tot Schiphol, onderbroken door een heftige overgeefpartij van een achter ons zittende passagier, gelukkig nog net in het toilet, en een stoel waar spontaan in de zitting kiezelsteentjes ontstonden. Overigens, hulde voor de KLM crew. Gelukkig stond buurvrouw Jolanda op ons te wachten om ons veilig naar huis te brengen. In ieder geval verklaart dat mijn verwarring. Vanmorgen wekte Astrid me met een kopje koffie, daarop een smeltende stroopwafel, lekkah, en de mededeling dat Mila niet uit haar bench wilde komen. ‘Mila….bench….’ circuleerde door mijn hoofd. Ah, gisteren hebben we een nieuw familielid opgehaald in Zeeland, gelegen in West Brabant, een 4,5 maand oude naamloze labradoodle. Schatje, gelijk verliefd. Honderden namen doorgenomen en uiteindelijk gekozen voor Mila, hetgeen o.a. staat voor lieflijk. Aan mij de taak om Mila uit haar bench te lokken, en hoewel ze me in den beginne argwanend aankeek, lukte het prima.

Ze past zich heel snel aan, en Astrid en ik waren er aan toe nu we het heengaan van Tinley (14-11-24) een plekje hebben gegeven. Bali was super (weer), had ik dat al verteld? Ondanks de lengte van de reistijd, konden we ons voorstellen toch nog een derde bezoek te brengen aan dit mooie, zij het drukke, eiland met z’n vriendelijke mensen, heerlijk voedsel, fijne stranden en duizenden winkel(tjes). Waarschuwing: ga niet zelf scooter rijden tussen de honderdduizenden zoemende, grommende en brommende voertuigen die je links en rechts, zittend in een auto, passeren. Alleen toeristen veroorzaken ongelukken, weet men. Toen Astrid en ik deze toast uitbrachten, wisten we nog niet dat ‘geliefd’, oftewel Mila, ons pad zou kruisen.

Bali en Mila, twee onvergetelijke 4 letter namen.