Laanen's Luim

Dat de Luim ver reikt is bekend, en menigmaal mag ik her en der op de sociale media commentaar ontvangen, maar nimmer zo’n uitgebreide e-mail over ‘ons’ Oranje. Gezeten in een café in San Francisco om acht uur ’s ochtends kon Othmar Witteveen, een Bay Area veteraan, z’n gevoel over het onmachtige optreden van het Nederlands elftal niet langer verkroppen en reageerde als volgt:

“Heb je laatste Luim weer trouw gelezen en deze keer wilde ik toch reageren op wat je over het NL voetbal team schreef. HELEMAAL mee eens! Nog nooit heb ik zo’n lui en ongeïnteresseerd stelletje bij elkaar gezien! En dan die tronie van de coach van Gaal!! (je zult zo’n vent s’nachts alleen op straat tegenkomen!) Maar vertel me, jij als ex-voetballer, hoe het mogelijk is dat het Oranje team jaar in, jaar uit dit tik-tak-back to the keeper-tik-tak voetbal blijft spelen. Wat bezielt de voetballerij in NL om dit te blijven handhaven? Ga eens lekker via de flanken aanvallen, give a Hail Mary pass en zie waar je uitkomt!! Solution; fire all these old fart coaches en begin he-le-maal opnieuw; vanaf de zeer jonge jeugdclub teams en begin dan meteen met een new mind-set; AANVALLEND voetbal!!! Anyway, sorry for my ranting; maar als je met andere NL’ers in een café zit in je oranje shirtje en je ziet dit tafereel dan trek dat oranje shirtje maar heel snel uit. Quote me maar in je Luim want het is triest!”

Bij deze dus, in ieder geval lucht het op! En laten we eerlijk zijn, wanneer je dan toch in een kroeg in den vreemde zit om trots van ‘jouw’ Nederlands elftal te genieten, dan wil je dit gevoel hebben:

Zonen en vrienden (Amerikanen, ojee) in Murphy’s Pub, schuin tegenover het consulaat. WK 2014: 5-1 zege tegen Spanje, beginnend met de vliegende kopbal van Van Persie. Bo-Peter stuurde me een foto (appje) dat hij en Tiphanie ook in San Francisco naar Nederland-Qatar hadden gekeken.

En toen hoorde ik Van Gaal in een interview plechtig beweren dat systeem tegen systeem, NL-Qatar dus, de overwinning had bezegeld. Wacht even, speelden we tegen de aanstaande wereldkampioen of tegen de #50 (geflatteerd) van de wereld, ofschoon die spelers heus wel leuk mee zouden kunnen in de Keuken Kampioen Divisie. Vanmiddag ga ik er lekker voor zitten, ik heb er echt zin in, want ik ga ervan uit dat de oranjemouwen nu eindelijk eens opgestroopt worden. Geloof me USA, #16 van de wereld, gaat het ons echt moeilijk maken. Kijk maar eens wat een ravage #24, Japan, heeft aangericht! Even iets heel anders; hoewel veel mensen denken dat de vervanging van mijn knieën veroorzaakt is door mijn gebroken rechterknieschijf (1980, verdediger die in mijn schijnbeweging trapte), doe ik hier uit de doeken dat de grootste schade aangericht is in mijn Sinterklaastijd in de Bay Area. Op enig moment waren de fans niet te houden, en wat doe je dan?

Juist, je laat ze. En degene die zo uitbundig op mijn rechterknie zit te lachen, Mariska H, die woont nu tegenover ons. M’n rechterknie begint alweer op te spelen nu ik me bedenk dat we vanavond met z’n drietjes gaan dineren. Ze kan niet verliezen, ze houdt zowel van NL als team USA, en die vindt ze ook nog leuker spelen. Even een zijsprong naar een uitgesteld diner varieté met Ivar en Arielle in ’t Sluisje te Amsterdam. Nadat Astrid en ik de totaal opgebroken en met rommel bezaaide Spui waren doorgeworsteld, namen we gezamenlijk plaats en kon de Drag Queen show beginnen:

In één woord geweldig. In het met een man/vrouw/non binair volgepakt café/restaurant gingen de pannen van het dak. En plotsklaps zong Arielle ‘All I want for Christmas is you’ (wijzend naar Ivar) en mocht op een flinke hug rekenen.

Aanrader, maar je moet wel tegen wat schunnige taal kunnen en leuk Amsterdams meezingen (sprak de geboren en getogen Rotterdammer). Ik sluit af, ik ben aan het aftellen naar 16.00, en na de huilbui van Suarez bij de afgang van Uruguay heb ik zo het idee dat niets meer zeker is. Behalve bij Van Gaal (‘Holland wint de wereldcup’).

Ik heb 5 zonen, waarvan de laatste ordentelijke foto met mij 10 jaar geleden (2012) genomen werd tijdens een feestelijke bijeenkomst in Los Angeles:

Eerder dit jaar (2022) waren de heertjes zonder mij met z’n vijven op stap, hetgeen een minder gedisciplineerd plaatje voortbracht.

Opgave: zet ze in de zelfde volgorde als de eerste foto!

Overigens, de verhalen die hardnekkig nadruppelden over die stapavond, bevestigden dat beeld! Stel, je wilt er een 6^e zoon bijplakken die qua kleurrijkheid ook in dat beeld past, dan denk je toch aan een voetballer, zeker nu het WK in volle hevigheid losgebarsten is. Een artikel in de Gooi- en Eemlander bracht hem ‘natuurlijk’ in beeld: George Best, één van de beste spelers die nooit op een WK voetbal heeft geacteerd omdat hij geboren is in Noord-Ierland.

Spelers als George Best zijn er nu niet meer. De voetballer stond namelijk niet alleen bekend om zijn fabuleuze spel op het veld, maar ook om zijn reputatie als levensgenieter buiten het stadion. Het leven van Best is het beste samen te vatten in een paar beroemde quotes van de voetballer. “In 1969 gaf ik vrouwen en alcohol op. Het waren de slechtste twintig minuten van mijn leven.” Ik laat er maar een paar achterwege, maar deze meende hij serieus: “Pelé noemde me de grootste voetballer ter wereld. Dat is de ultieme groet aan mijn leven.” Helaas, met zijn levensstijl kon hij niet oud worden, hij overleed in 2005 op 59-jarige leeftijd. Ik herinner me dat nog zo goed omdat ik toen de 59 aantikte, zij het met een veel evenwichtiger levensstijl, dat begrijpt u. Best blijft altijd 59! Dat zijn surrogaat broers niet helemaal dezelfde weg zijn ingeslagen (een beetje voetbalkunde was wel fijn geweest), heeft te maken met het volgende plaatje:

Juist, moeder Astrid als symbool voor de moeders die de 5 zonen op het rechte pad hebben gehouden. Ik hou een 7^e zoon in reserve en, nee, nee, kom nou niet met Gerard Joling aandraven. Het WK; wat leuk dat die oud Spartaan, Craig Goodwin, voor Australië de 1-0 tegen Frankrijk scoorde. Toch nog een kandidaat als 7^e zoon! Naast alle nationaliteiten van de schoondochters, Verenigde Staten, Canada en Frankrijk, misstaat een Australiër niet. Terwijl ik ‘misstaat’ intoets, borrelt een George Best quote weer boven: “Vroeger werd ik veel vermist… Miss Canada, Miss Groot-Brittannië, Miss World.” Afijn, even terug naar Nederland tegen La Tri, oftewel Ecuador. Iedereen vroeg zich af of er weer een daverende verrassing uit de hoge hoed zou komen. Wel, bijna, een triest opererend Nederlands elftal had alle geluk van de wereld dat er nog een punt aan de strijkstok bleef hangen, en daarmee zo goed als zeker overgang naar de volgende ronde. Tenzij Qatar dinsdag roet (smeergeld) in het eten gooit. Terug naar de zonen: van de 5 zijn er 4 de laatste weken (en 3 met kerst) met aanhang in beeld op de ark, daarom een extra plaatje van onze firefighter/paramedic Kaj, die met Michelle al deze Hollandse gezelligheid moet missen.

Staatsiefoto met een lach, daar houden we van. Dadelijk breng ik Bo-Peter en Tiphanie naar Schiphol en als ik zo naar hun reisschema kijk, inclusief 6 maanden Azië, dan zien we hen pas weer terug wanneer ze naar Amsterdam verhuizen, april 2024. Hete tranen, maar wel geweldige weken achter de rug. Wat wel heerlijk is, is dat ik een lezerspubliek heb waar ik het mee kan delen, dat lucht op. En met die opbeurende gedachte worden de donkere dagen voor kerst betreden.

Omdat ‘DWDD’ van alle tijden is, onderstaand nogmaals een weergave van een eerdere Luim uit 1987. Het betreft één gebeurtenis, maar daar bleef het niet bij. In ieder geval heb ik geprobeerd het satirisch te verpakken.

Inderdaad, Het Goede Doel, maar nu gaat het over Naomi van der Linden, u weet wel, de ster die in Harper’s Bazaar het predicaat kreeg ‘Rising Star’ van het jaar 2022. Zie deze glamourfoto:

Vanwaar mijn aandacht, borrelt het in diverse hoofden. Welnu, net als gemeld bij de geridderde DJ Ferry Corsten, houden we van jongelingen die als het ware opgegroeid zijn met onze kinderen en zichzelf zijn gebleven. Geen verwaande naast hun schoenen lopende engnekken dus. Naomi is van jeugdvriendinnetje een ster geworden zonder sterallures. Met dank aan hun ouders. Deze foto van 16 jaar geleden geeft dezelfde stralende lach weer als bij Harper’s Bazaar.

Geloof me, met links van haar Kaj, rechts Bo-Peter en daarnaast broer Bob, was het ook toen dikke pret. Nog even een stukje motivatie van de jury:

‘Als zingende actrice en als vernieuwende regisseur bestormt ze alle podia die er zijn. Ze werd genomineerd voor een musical award voor haar hoofdrol in The Color Purple, maar ze kiest niet de makkelijke weg. Als die al bestaat. Deze vrouw kiest telkens voor nieuwe uitdagingen. 300 kinderen regisseren op het podium van de Nationale Opera? Een solo-voorstelling? Locatietheater met een oer-Twents verhaal in Hanna van Hendrik? Ook daarin schittert ze. Als vrouw van kleur tussen de koeien en tukkers. En ja, dat benoemen we, want zoals Naomi verkondigt: we zijn niet kleurenblind. Sommige deuren lijken toch gesloten voor vrouwen van kleur. Die deuren duwt ze open, lachend. Haar kracht is dat ze echt altijd positief is en in alles een vrolijke les ziet. We gaan nog jaren naar haar kijken en luisteren en haar voorstellingen bewonderen. Deze vrouw geeft licht, en ze is pas net begonnen.’ -Jurylid Anna Drijver

Dat liegt er niet om. Tussen twee haakjes, moeder Maaike en Astrid kennen elkaar sinds 1985 van de O.K. opleiding in Academisch Ziekenhuis Leiden.

 

Reüniefoto ziekenhuisheldinnen: v.l.n.r. Astrid, Odile, Ingeborg en Maaike.

Zoals de kinderen van Astrid en Maaike weten, met die twee valt niet te spotten! Waar ook niet mee te spotten valt zijn die Qatar wetten. Eerst was alcohol toegestaan, maar nu weer niet. De fans zijn binnen, dus kan het feest beginnen, zij het zonder alcohol.

Gefopt! Nu we toch in Qatar zijn; ik was helemaal vergeten waarom Louis van Gaal mislukt was bij Manchester United, totdat…… Totdat ik hem gisteren in het Engels de buitenlandse pers toe hoorde spreken.

Op de vraag hoe hij de kansen van Oranje inschatte, antwoordde hij “we have a good sjans to becum wurldsjampion”. Ik betwijfel dat, maar daarom zit ik dan ook thuis op de sofa. Nu las ik van de week dat in Amerika de toegestane woordenschat van Scrabble met 500 woorden is uitgebreid, waaronder een behoorlijk aantal die als Bargoens aangemerkt kunnen worden, danwel straattaal. Zie je de scene voor je in Portugal wanneer Louis een potje Scrabble speelt met Truus en hij triomfantelijk ‘wurldsjampion’ neerlegt en euforisch kraait “dubbele woordwaarde”. Ieder ander zou het bord toornig omver gegooid hebben; zo niet Truus. Liefdevol omklemt ze het hoofd van Louis, drukt een kus op z’n voorhoofd en lispelt “hoe heerlijk om getuige te mogen zijn van jouw eenvoud”.

Inderdaad, grote gebeurtenissen werpen hun schaduw vooruit. Qatar zal ook na het WK de gemoederen nog hevig bezighouden. Ik ben zo vrij me voor het moment buiten de hypocritische beschouwingen te laten, maar verkneukelde me wel over een advertentie van BrewDog, de multinationale biebrouwer uit Schotland. Zich voorstellend als trotse Anti Sponsor van het WK, halen ze de twee via corruptie tot stand gekomen WK’s erbij (Rusland en Qatar) om vervolgens droogjes te vermelden dat ze niet af kunnen wachten tot het moment daar is dat Noord Korea gekozen wordt als WK locatie.

Meesterlijk! De volgende grote gebeurtenis is Kerstmis, ook al omdat ik Sinterklaas met paard en al even op stal heb gezet. Je moet Astrid heten om een advertentie uit het Amerikaanse Target op te pikken waar een Kerst Tinley aangeprezen wordt. Vervolgens werd zoon Kaj in Sacramento in stelling gebracht om het pronkstuk te kopen, waarna Astrid het tijdens onze laatste trip zorgvuldig in een harde koffer ‘propte’ en via Mexico naar huis bracht. En voilà, ze kon niet wachten om Tinley’s evenbeeld ver voor Kerst te laten ‘shinen’:

Tegen een kleine vergoeding (mag ook een botje zijn) zijn beide Tinleys bereid zich met de gulle gever in een selfie vast te laten leggen. Even een wetenswaardigheidje; zowel bij Vitesse-Sparta als Ajax-Vitesse vielen er vier doelpunten. Wel lief dat Ajax ze in de sfeer van Sinterklaas deelde met Vitesse. Foei Sparta om Vitesse in hun eigen huis zo voor schut te zetten. Gisteren was het andere koek tegen FC Twente. Met Tukkerfamilie van schoonzus Mariette togen we om 16.00 Kasteelwaarts vanaf ontmoetings- en soms plaspunt De Meern. We besloten zo vroeg op pad te gaan om de drukte te ontlopen en eerst een hapje in Rotterdam te gaan eten bij Loos, een traditioneel Rotterdams begrip. Jaarlijkse traditie dus, broer Rob en ik gaan 23 april naar Enschede wanneer Sparta daar z’n kunsten vertoont, en brengen daar dan ook de nacht door. Wel heb ik het idee dat Rob en ik beter tegen ons verlies kunnen dan…….. Hier stop ik even om op een heel ander chapiter te belanden. Een trouwe lezer die wat achterliep, qua Luimen dan, merkte op dat er hier en daar een gat in opeenvolgende weken zat. Ja, dat klopt, er zijn nu eenmaal mensen die niet doorhebben wanneer het om satire gaat, en niet direct over hullie. Groot bezwaar? Dan ga ik niet eens meer in discussie maar verwijder ik de Luim. De meeste van mijn trouwe lezers hebben het dan al gelezen en voor mij is de lol eraf. Hoe kwam ik daar ook alweer op? Oh ja, verlies van FC Twente en daar tegen kunnen. Welnu, gisteren was dat niet aan de orde, op een uitverkocht sfeervol Kasteel werden de punten in een vrij rommelige wedstrijd gedeeld. Ook Peter en Marte, na een lange dag Enschede-Culemborg-Rotterdam, konden zich daar in vinden. Rob en ik hebben dit keer onze broederfoto laten maken:

Doen we niet meer, te zoet, volgend jaar weer selfie van de rauwe werkelijkheid. Het meest saillante detail overigens was de maker van het doelpunt van Twente: Sem Steijn, nota bene de zoon van onze coach! Ik ga ervan uit dat het gedonderd heeft in huize Steijn en dat Sems zakgeld dit weekend ingehouden is. Zou ik bijna nog de selectie van Louis van Gaal vergeten. Laat ik kort zijn, wanneer hij daar ver mee komt, dan is hij een echte tovenaar. Mocht ik sommige keuzes/afvallers niet begrijpen, dan is de keuze van Kenneth Taylor het meest onbegrijpelijk, die speelt de laatste tijd als een natte krant, totaal uit vorm. Zal me benieuwen of deze godenzoon slaagt. Maar goed, de bal is rond, hetgeen betekent dat de komende 6 weken in Qatar alles rechtgezet kan worden wat daar fout is. Uiteraard moeten alle goden van alle religies dan wel samenwerken. Maar ook dat kerstmis daadwerkelijk het feest van de vrede wordt. Wat dat betreft voel ik me met Udo Jürgens verwant:

Ja, de harde Sparta kern begreep er niets van; ‘hoe kan je nou een wedstrijd van Sparta verkwanselen voor een Bluesband?!’ Dat is zo’n moment dat je wartaal uit gaat slaan…..eh….dat-ie nog niet vaststond aan het begin van het seizoen met het oog op Qatar, en dat er verkeerde Jumbo bouwvakkers in het spel waren, maar niet te vergeten de 50 oranje supporters die positief gratis naar het WK mogen, zolang ze maar niet over enge dingen schrijven. Ik geef het toe, bijeengeraapte argumenten. Lang verhaal kort; vanuit Corfu zijn we in Heiloo terecht gekomen via Rolina Boekel, bestuurslid van de Cultuurkoepel. Zij, met haar man Lex, genoten evenals Astrid en ik van dit Griekse eiland, hoewel we daar in een spannend verhaal belandden. Deze zinsnede uit mijn Luim van 8 juli geeft wel aan dat we in eerste instantie hen nogal verdacht vonden: ‘Tijdens het afrekenen kwamen we er tot onze verbazing achter dat we gade werden geslagen door cyberexpert Lex B. en diens vrouw Rolina. Reden zij in de auto die ons steeds hinderlijk volgde?’ Dat bleek dus behoorlijk mee te vallen en uiteindelijk boekten we een concert van CCC Inc. op een zaterdagavond die in mijn elektronische agenda vrijstond. NIET DUS! Maar, zoals mijn moeder altijd stelde, de eerste afspraak geldt. En we hebben er geen spijt van gehad. Daar stonden 6 ras muzikanten op het toneel in een prachtig verbouwde kerk die de pannen van het dak speelden. Met een gemiddelde leeftijd van 75 jaar stonden ze maar liefs ruim twee uur de zaal van een flinke portie blues te voorzien.

Het plezier spatte eraf. Helemaal links op het wasbord Ernst Jansz, voormalig Doe Maar lieveling, die ooit voor duizenden gillende meisjes speelde, nu voor een zaal van 450 op z’n best. Ook Joost Belinfante, met petje en wit t-shirt, begeesterde de zaal, niet alleen met z’n vioolspel, maar ook met z’n geestige woordspelingen. Stiekempjes keek ik tussen het foto’s maken door naar Teletekst 818: ‘yes, Sparta heeft met 3-1 gewonnen’. De vreugde op mijn gezicht werd gezien als overgave aan de muziek. Astrid wist wel beter. Dank Rolina en Lex voor de warme ontvangst, nimmer zal ik nog een slecht woord over jullie schrijven (denk ik). Omdat dit weer een Luim dient te zijn van normale omvang, raas ik even door de week heen. Deze week twee heugelijke verjaardagen in de familie, Tinley 10 en Ivar 26. Astrid nam in bruine kroeg ’t Sluisje in Amsterdam Noord (gestoord), waar we van een verjaardag borrel en bitterballen genoten, een foto van Ivar en mij.

‘Spitting image’, noemen de Engelsen dat. Persoonlijk denk ik dat we een tweeling zijn, waarvan één eitje 50 jaar later is uitgekomen. Volgens Astrid heb ik wel meer rare ideeën, hoewel zij per ongeluk Ivars haar gemillimeterd had. Dat kwam de foto natuurlijk wel ten goede! Om de balans in evenwicht te brengen, onderstaand moeder en zoon:

Lief toch?! Uit San Francisco kwamen gisteren Bo-Peter en partner Tiphanie aan, die wat dagen bij ons doorbrengen en bij familie in Frankrijk (foto’s volgen). Dit weekend gaan ze o.a. per fiets Amsterdam doorkruisen om te bezien waar ze zich april 2024 willen vestigen. Uiteraard biedt Ivar de helpende hand. Goed gevoel, nu Kaj nog. Hey, dromen mag! In ieder geval hoop ik dat we met 4 van de 5 zonen (plus aanhang) 21 november een klein oranje feestje kunnen beleggen wanneer Nederland tegen Senegal het WK opent. ‘One Love’ zal het thema zijn van deze internationale multiraciale groep geliefden, en trots worden gedragen door de tienjarige Tinley:

Een goede nachtrust doet wonderen. Nog een goede dag San Francisco en morgen de vlucht naar San José del Cabo in Mexico. Kaj brengt ons naar Bo-Peter en Tiphanie in S.F. en onderweg gaan we Michelle bij haar oma in Pinole ophalen. Kaj is trots op z’n nieuwe auto, een Toyota Rav4 Hybrid, die hij aan heeft moeten schaffen nadat zijn allereerste auto, de Dodge Dart, een tweetal maanden geleden total loss werd gereden door een onachtzame chauffeur, die hem van achteren ramde. Gelukkig geen persoonlijk letsel, en nu een auto die veel voordeliger rijdt. Ook in de V.S. wordt steen en been geklaagd over de sterk gestegen benzineprijzen. Na een goed uur pikken we Michelle op en rijden door naar Kaj’s brandweerkazerne in South San Francisco, waar we gastvrij ontvangen worden door de shift supervisor. En ja hoor, Astrid kan het niet laten om met Kaj nog een keertje in de ambulance te poseren:

‘When in Rome’…… Na een hartelijk afscheid van de brandweerfamilie tuffen we in het trage verkeer naar het appartement van Bo-Peter en Tiphanie. Vanmiddag ontvangen we daar de enige gasten van deze trip, Maria en Fred van Buiten. Fred is m’n grote buddy in Californië en sinds onze ‘home coming’ in NL, 2016, wisselen we wekelijks onze bevindingen van die week uit. Zou als boek gepubliceerd kunnen worden, maar er zijn fragmenten……. De opmerkzame lezer zal onmiddellijk opmerken dat dit dezelfde Fred moet zijn die ik jaarlijks op de pooltable versloeg, tot….. Juist, dat is hem. Astrid had groots ingekocht en bereidde een mooie collage voor van heerlijke snacks terwijl de boys met aanhang zich anderszins vermaakten. Het werd weer het feest van de herkenning, waarbij menig anekdote de revue passeerde. Fred, die Bo-Peter en Tiphanie complimenteerde met hun prachtige appartement, was uiteindelijk het meest trots op het gegeven dat hij voor het eerst in z’n leven een pitbull durfde aan te halen:

Een Laanen pitbull, Sukie geheten, door Kaj en Michelle meegenomen, heeft ook hun DNA; warmte dus voor de echte vrienden. Moet ik wel zeggen dat het zich op de foto laat aanzien dat pitbull Sukie echt ontzag heeft voor Fred! Wetend dat je elkaar wederom vele maanden niet zal zien, is het afscheid van Fred en Maria enigszins weemoedig, maar wel getuigend van ware vriendschap. Om in stijl ons Bay Area bezoek af te sluiten, geven we ons zessen nog eenmaal over aan een paar potjes 31. Daarna werd het tijd om afscheid te nemen van Kaj en Michelle, een traantje wordt weggepinkt. Dinsdagmorgen afscheid van Tiphanie, hoewel we die nog in november zullen zien. Bo-Peter startte de ‘Peach’, laadde onze koffers in en bracht ons naar SFO, waar we met een Alaska vlucht naar Mexico zouden vertrekken. Niet alleen Schiphol dus, ook daar was behoorlijk sprake van chaos. Aangezien de ‘buitenlanders’ niet online konden inchecken, kwamen we in een optocht terecht met o.a. mensen die een vlucht gemist hadden, en met slechts twee balies open bewogen we voetje voor voetje voort. De beveiliging ging op zich vrij vlot, we werden als een kudde voortgedreven, dat wel. Maar m’n twee kunstknieën brachten merkwaardige piepgeluiden voort. Individuele check dus van mijn lichaam, maar daar werd, als gewoonlijk, ook niets gevaarlijks aangetroffen. Daarna liep alles op rolletjes, zo ook de kleine drie uur durende vlucht naar San José del Cabo. Na alle plichtplegingen moesten we eerst nog in de aankomsthal alle Mexicanen van ons afschudden die ons voor weinig dollars ‘waar dan ook’ heen wilden brengen voordat we ons eigen Solarisbusje bereikten. Het ritje was vermakelijk met de joviale Amerikanen Bob, Tammy, Jim en Linda. Voordat we het wisten stonden we in de lobby van resort Solaris, waar we als oude vrienden werden begroet; ‘welcome home amigos’. Nieuwsgierig naar de kamer die ze ons na het douchedeur incident toegezegd hadden, gingen we inchecken. Even een flashback:

Ja, dat zag er inderdaad uit als een ‘crime scene’, en dat bloed is van Astrid. Kamer 512 werd het, en gelijktijdig hadden ze ons ingeschreven voor het galadiner die avond. Okay, we gaan het zien. Welnu, het openen van de deur en de welkomstdrankjes gaven reeds een goede indicatie wat we de komende 9 dagen mochten verwachten:

Ja, ja, ik heb de foto van de flessen genomen na een initieel slokje ‘Jack’. Goede ruime kamer met fijn balkon. Tevredenheid alom. Na wat rustige uren maakten we ons gereed voor het gala, waar we aan een lege tafel voor 10 gezet werden. Daar bleef het bij, wij met z’n tweetjes. Isolatie? Nu was het wel zo dat de live muziek van de violist en de dame aan de harp dermate luid was dat een goed gesprek sowieso niet mogelijk zou zijn geweest. Witte wijn was van het gehalte azijn, dan maar rood, maar de soep was prima. Zo ook de kwaliteit van de ‘surf en turf’, zij het dat het op z’n best lauw was. De dame, meisje eigenlijk, die ons bediende vond het ook jammer, zo te zien aan de uitdrukking op haar gezicht, maar deed er verder niets aan. Ons Spaans was ook niet toereikend, helaas. Echter, dit zijn kleine bultjes onderweg die we sinds dat we er komen (2005) met een korrel zout genomen hebben omdat we in de voortreffelijke restaurants voor de leden (socios) toch wel aan onze trekken komen. Zie hier Astrid smullen van mijn sterrenbeeld bij ons lievelingsrestaurant Marco Polo:

En zo begon voor ons een supervakantie, waarbij het merendeel van het personeel ons persoonlijk kwam verwelkomen, zo lang werken die daar al. Een goed teken. Heerlijk lange dagen met veel lezen, Astrid op het strand onder de palapa’s, ik veelal in mijn kantoor (moet van Dr. Tupker zoveel mogelijk uit de zon blijven):

Zo wist men mij ook te vinden: ‘Señor Laanen? Si, officina’. Met uitzicht op de kooplieden op het strand. Aan voedsel geen gebrek, veelal de dag afsluitend in de ‘sociosbar’, waar we met nieuwe vrienden kennismaakten. ‘Dolce far niente’, zeker weten. Op een ander werelddeel te weten komen dat Sparta met 3-1 van Emmen wint, werd gepast gevierd met een vino blanco. Astrid maakte een wandelingetje naar het dorp (mij te heet) en scoorde nog wat snuisterijen voor het thuisfront. Er wordt ons ook nog een carnavalesk galabal voorgeschoteld waar we kennismaken met een tweetal Amerikanen met een eigen wijngaard in Napa Valley. Hebben van de door hen meegebrachte chardonnay genoten. ‘Friends with benefits’. Bij de ‘sociosbar’ probeert een jeugdige Amerikaan uit Bakersville aan te pappen met Astrid. Ondanks dat ik vlak naast haar zit, doet hij z’n uiterste best om indruk op haar te maken. Uiteindelijk poeiert Astrid hem vakkundig af. Ik vond het wel geinig, is uiteindelijk een mooi compliment. De volgende dag komt die eikel naar me toe en vraagt waar ‘my wife’ is. Ik heb hem toen maar gezegd dat ze dacht dat hij nog in de ‘kid’s club’ was. Ach ja! Die dag is er een massage voor 2 voor de prijs van 1. Hollandser kan het niet, wij zijn erbij! En ik moet zeggen dat m’n lichaam na afloop jubelde. En dan komt Bo-Peter ons gezelschap houden. Hij heeft een bruiloft in Cabo San Lucas en het leek hem leuk om ons nog drie dagen gezelschap te houden. Het werk kon dat niet verhinderen, dat kan overal waar goed internet is. Het bewijs:

Relaxter kan het niet! ’s Anderendaags gaat hij met Astrid ziplinen, hetgeen ik aan me voorbij laat gaan, immers, reeds teveel levens van mijn negen opgebrand. Wel genoten van hun verhalen. Hoe je het ook wendt of keert, er breekt een laatste volle dag aan. Bo-Peter speelt nog een partijtje volleybal, vanuit mijn kantoor goed te volgen, en Astrid trekt nog een baantje in de ‘adultpool’.

Feestelijk slotdiner bij Marco Polo, ontroerend afscheid van maître Victor en hup, de laatste trip naar de ‘sociosbar’. Daar is het behoorlijk druk met Canadese ‘socios’, die al enigszins boven hun theewater zijn. De stemming is goed. Astrid wil zich voorbereiden (pakken) op de vlucht van morgen en besluit na twee drankjes naar de kamer te gaan. Inmiddels heeft Bo-Peter zich meester gemaakt van de muziekapparatuur. Eerst maar even wat Canadese artiesten lijkt ons het beste. De keus valt op Gordon Lightfoot en Bryan Adams. Dat slaat aan. Vervolgens gaat Bo-Peter muziek draaien die meer bij deze tijd past (dank u!) en de menigte komt echt in beweging. Zo ook bartender Alfonzo. Om 00.30 besluiten Bo-Peter en ik de Canadezen te verlaten, dit dreigt drank technisch behoorlijk uit de hand te lopen. Ik wil niet zeggen dat er tranen vloeien, maar wel deden ze hun uiterste best ons ter plekke te houden. Wij houden voet bij stuk en zoeken onze kamer op. Mooi geweest. Ja, en dan wacht de andere dag het busje om ons naar het vliegveld te brengen, de laatste dollars aan fooien wisselen van eigenaar en niet veel later gaan we aan boord van een Delta vlucht naar Salt Lake City. Daar hebben we een overstap naar Amsterdam (3 uur wachttijd) en dan zijn we aanbeland bij het begin van ’Terug van weggeweest-1’. Een ‘loop’ als je het mij vraagt. Volgende week weer een reguliere slanke Luim. Veel plezier van het weekend (SP-AR-TA).

Omdat we slechts 4,5 dag in de Bay Area zouden zijn, en die tijd eigenlijk zo goed mogelijk willen besteden met onze jongens en aanhang, hebben we onze komst zorgvuldig privé gehouden. We houden van te veel mensen die we niet willen kwetsen, en die wellicht het idee zouden kunnen krijgen dat we hen niet willen ontmoeten. Goed, dat is van mijn hart. Met z’n viertjes in de Toyota Yaris Hybrid, vanwege de kleur ‘Peach’ gedoopt, op weg naar Kaj en Michelle in Sacramento. Even na de Bay Bridge passeren we de afslag Berkeley/Emeryville, een afslag die ik honderden malen genomen heb om dan na zo’n 200 meter bij Ex’pression aan te komen, waar de pers al heel snel liefdevol over schreef:

Nu is de afslag bezaaid met tenten waar daklozen een onderkomen hebben gevonden. Even terug naar wat ik nog steeds barbaars vind, onze aansprekende ‘wall of fame’ is door AES vernietigd. AES is de partij die Ex’pression voor een grijpstuiver (zelfs ettelijke miljoenen durf ik zo te noemen) heeft overgenomen. Dé muur waarop studenten, staf en beroemde artiesten als Bon Jovi, Train, Jack Johnson en Alan Parsons hun handtekening achterlieten.

Links Marc Bode, student van het eerste uur, rechts Alan Parsons.

AES, in de wandelgangen als diplomafabriek bestempeld, had geen boodschap aan historie, zelfs niet aan de Oscar winnaar die eruit voortgekomen is. Wat had het anders kunnen lopen, weten de lezers van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. In ieder geval zou onze durfinvesteerder wijlen Eckart Wintzen zich in z’n urn omgedraaid hebben. Dieper in Contra Costa County aanbeland, is het Astrid die Memory Lane aandoet. Hier heeft ze bij haar afscheid van AMR in 2016, met collega paramedic Kaj in de ambulance, haar laatste rit gemaakt.

Leuker kan het toch niet, moeder en zoon die later in de ambulance luidkeels ‘een beetje verliefd’ van André Hazes eruit zouden persen. Terug naar de realiteit, de skyline van Sacramento komt in zicht en Bo-Peter geeft aan dat de temperatuur nu al naar 30 graden kruipt. Behendig manoeuvreert hij ons naar Kaj’s trots, de mooie alleenstaande woning die hij met Michelle bijna twee jaar geleden gekocht heeft. Op z’n Amerikaans; met zwembad. Kaj moet bij de deur gestaan hebben, zodra Bo-Peter de ‘Peach’ geparkeerd heeft, komt hij met een lach van oor tot oor ons begroeten. Echte liefde! Michelle is zich nog even aan het verfraaien bij de nagelboer, mijn interpretatie van de manicure, omdat we vandaag tevens haar 29^e verjaardag vieren. Haar ouders sluiten wat later aan. Het wordt een typisch Amerikaanse verjaardag viering, zodra schoonouders David en Cindy gearriveerd zijn. In gezelschap van hun dochter Julie en kleinzoon Nathan, begeven we ons naar een mega outdoor Pizza tent. Bestellen met QR code en ieder voor zich. Daar moeten we nog steeds aan wennen, ondanks dat we er 18 jaar gewoond hebben. De schoonouders, ‘in-laws’ dus, hebben wel een machtig mooie taart meegenomen, die we later op de dag bij het zwembad nuttigen. Nadat ze vertrokken zijn, besluiten we de avond met een potje……inderdaad, thirty-one voor Michelle, en voor Tiphanie trente-et-une. Of we onze talen spreken! Voordat we de nacht ingaan klinkt nog menigmaal het eindsignaal voor 31; carbid! Zondag moeten we redelijk vroeg op pad, nou ja 10.30, omdat Kaj voor ons 12 kilometer ‘railroad biking’ had gearrangeerd. Ja hoor, fietsen op de rails van een hopelijk niet meer in gebruik zijnde spoorbaan. En we gingen wonderbaarlijk snel, met snelheden oplopend tot tegen de 50 kilometer.

De jongeren gingen daar nog knap overheen, maar eerlijk is eerlijk, Astrid nam bij ons het leeuwendeel van het trapwerk voor haar rekening. Oh ja, een elektro motortje nam ook bij tijd en wijle over, maar dat mocht geen naam hebben. Na dit inspannende evenement werd het tijd voor een ontspannende lunch aan het water, en dat kan je aan Kaj overlaten. Aan de Sacramento River had hij een plek voor zes gereserveerd bij Alamar Marina, waar het retedruk was.

Maar niet voor ons (vette grijnslach). Even op Tiphanie’s t-shirt letten: ‘Life is sweeter with Bo-Peter’, is dat lief of wat?! Ik mag wel zeggen dat we uitgebreid gelunched hebben, dus toe waren aan wat uitbuiken bij het zwembad van Kaj en Michelle, hetgeen ons moeiteloos afging. Voordat Bo-Peter en Tiphanie de weg terug naar San Francisco in zouden slaan, stonden ze erop nog wat spelletjes 31 te doen, hetgeen we mokkend aanvaarden. De nacht kwam als een welkome vriend; heerlijk geslapen.

Laatste aflevering (zaterdag): terug naar San Francisco en de Mexico trip.

Wanneer komt dat nog voor? Je vertrekt uit Mexico (San Jose del Cabo) om in de V.S. (Salt Lake City) een tussenstop van drie uur te maken, om exact op de geplande tijd, na 5 uur aan de grond en 11,5 uur in de lucht, op Schiphol aan te komen. We schrijven 15 oktober, 14.25. Broer Rob, u weet wel, die van Sparta, staat reeds aan de andere kant van het glas op ons te wachten. Nu de bagage nog even en we gaan onderweg naar ‘home, sweet home’. Dat is te zeggen, na een uur wachten verschijnt er een koffertje op het scherm boven de bagageband ten teken dat de koffers eraan komen. Vreugde alom. Helaas, het betekent dat de koffers inmiddels uit het vliegtuig (dreamliner) geladen zijn, zo meldt ons een grondstewardess. En yes, na nog een klein uur verschijnen de koffers, die door Astrid met kracht van de band verwijderd worden. Je bent inmiddels voor wat betreft Schiphol al zover dat je blij bent wanneer de koffers daadwerkelijk aankomen. We vallen Rob in de armen en gaan huiswaarts. Het gaat erop lijken dat een perfecte vakantie toch nog een zwart randje krijgt. Nee, niet vanwege de koffers, maar omdat die zaterdag de moeder van zwager Aldert op 79-jarige leeftijd is overleden, alsmede Patrick de Zeeuw, vader des vaderlands voor vele honderden startups. Hij mocht slechts 54 jaar worden. R.I.P.

Patrick de Zeeuw 1968-2022

Hoe het begon: stipt om 07.00 bracht buurvrouw Jolanda ons 29 september deftig met de Porsche naar Schiphol. Ruim op tijd ter plekke. Ons vertrek naar San Francisco kon na redelijk snel inchecken van de bagage niet meer fout gaan. Ruim op tijd ook aan boord, dus vooruit met de geit (zwaan?). Maar nee, toch vertraging. Dit keer niet vanwege beveiliging of bagage afhandeling, maar omdat er geen ‘push off’ voertuig ter beschikking was. Vijf kwartier later dan gepland vertrokken we alsnog om uiteindelijk redelijk op tijd (windvoordeel) in San Francisco aan te komen, waar Bo-Peter ons met een ‘big smile’ opwachtte. Net Cool Blue! Als de sodemieter via de nog steeds slecht onderhouden highway 101 naar het mooie appartement in San Francisco, waar Tiphanie ons opwachtte met een der betere chardonnays; La Crema.

Nou, dan wil je wel wakker blijven, weg met de jetlag. Om er zeker van te zijn dat we nog wakker zouden zijn, hadden ze een Japans restaurant gereserveerd om 18.00. En nu de waarschuwing voor iedereen die San Francisco aan gaat doen, zowel privé als zakelijk, de prijs die je ziet, is niet de prijs die uiteindelijk berekend wordt. In dit geval stond onderaan dat de prijs van het gerecht ($30) vermeerderd zou worden met gratuity (fooi ad 20%) en stadsbelastingen (circa 16%), hetgeen betekent dat je dus voor dit hapje zo’n $41 neertelt. Lust u nog peultjes?!Fooi was vroeger tussen de 15 en 20%, indien je tevreden was, nu dus verplicht. Is niet overal zo, maar pas op! Zeker nu de dollar circa €1,04 waard is. Na wat potjes 31 gespeeld te hebben, kropen we dik tevreden ons mandje in. Vrijdag moet Tiphanie aan de (Dropbox) bak en togen Bo-Peter, Astrid en ik met een dekentje en wijn naar een gratis bluegrass festival in het Golden Gate Park. Geweldige atmosfeer, mooie vogels in zonderlinge kledij en 3 podia, waarbij wij kozen voor het bijwonen van het concert van de Rainbowgirls. Dekentje gespreid, wijntje ingeschonken en genieten maar. En dat deed het nobele trio!

De girls deden een geweldige show, politiek getint, maar hey, dit is San Francisco, niet bepaald een Trump bastion. Nadat het applaus weg geklaterd was, rolde de San Francisco ‘fog’ in, hetgeen betekent dat het kil wordt. Na nog wat rondgescharreld te hebben, keerden we huiswaarts waar Tiphanie de raclette reeds op scherp had gezet. Smullen met kaas dus. Wederom dient het potje kaarten dat 31 heet als slot activiteit van de avond. “Carbid” kraait Bo-Peter terwijl hij triomfantelijk z’n drie kaarten op tafel smijt. ‘Carbid’ is het woord dat z’n veel te vroeg overleden Opa Toon (2008) gebruikte om aan te tonen dat hij 31 in z’n handen had. Ter zijner nagedachtenis leeft het eeuwig voort.

Volgende aflevering (een dezer dagen): de weg naar Sacramento.

Life ain’t easy for a boy named Luim!

Volgende dikke Luim 22 oktober a.s. tenzij er iets heel dringends plaatsvindt, en dat kan altijd!