Laanen's Luim

Laten we wel zijn, 2022 begon voor ons vrijdagmiddag 31 december 15.00 in Sacramento toen de eerste ‘happy’ wensen vanuit Nederland binnen kwamen. En de beelden van afgestoken verboden (ha, ha) vuurwerk. 21.00 nieuwjaar in New York en – eindelijk- drie uur later in Californië. Wanneer 2022 zich zo voortzet als de eerste twee weken, dan staat ons nog heel wat te wachten. Officieel, volgens de Kamer van Koophandel, ging mijn termijn als bestuursvoorzitter van Dutch Game Garden in. Ik mocht daar veel felicitaties voor ontvangen, waarvoor dank, die me soms deden blozen. Vanuit Sacramento trachtte Astrid van de KLM aan de weet te komen hoe te handelen wanneer de PCR test positief zou zijn. ‘Try our social media’, was de boodschap. Via WhatsApp kregen we uiteindelijk na 30 (!) uur een gelukkig positieve response. Moet je dus niet de avond voor je vlucht proberen. Heel veel dank gaat uit naar vriend Maarten Sierhuis, die ons voor de duur van onze vakantie z’n BMW Z4 ter beschikking stelde.

Foto Paul Nijssen

Royaal heb ik hem mijn Nissan Note ter beschikking gesteld, mocht hij binnenkort in Nederland zijn. Kleiner land, kleinere auto. Toch?! De dag voor onze vlucht de spanning of je al dan niet negatief bent na toelating van de zoveelste neus indringer, ook wel PCR test genoemd. Tevens dien je een ‘bevestiging quarantaineverklaring’ bij je te hebben omdat na ons vertrek afgekondigd werd dat reizigers uit de Verenigde Staten 10 dagen in quarantaine moeten. Ter verhoging van de feestvreugde komt ook het bericht binnen dat het kort geding, wegens de quarantaine, via ‘Teams’ gehouden wordt. Bespaart me een ritje naar Lelystad, maar liever had ik me ‘live’ verweerd. Dan de opluchting dat je ‘mag’ vliegen. Helaas is het iets waar we aan zullen moeten wennen. Pas wanneer je opstijgt heb je het idee dat daadwerkelijk de thuisreis aangevangen is. Er is veel mis gegaan, maar het geluk om Kaj en Michelle (en Charlie)

en Bo-Peter en Tiphanie

zo intens en gelukkig mee te maken overheerst. Op Schiphol wordt niets meer gecontroleerd en de quarantaine kan beginnen, met dank aan buurman Peter Kamp die trouwhartig op ons staat te wachten. 11 januari het kort geding. Het gaat over botsende grondrechten; AVG (Algemene Verordening Gegevensbescherming) tegen vrijheid van meningsuiting. AVG wint, Barbertje (Laanen) moet hangen, zij het met een compromis. Er is één persfiguur aanwezig die een on-line stuk schrijft in de Gooi- en Eemlander. Het voelt aan als een opstel van de middelbare school (sorry middelbare scholieren, daar hadden jullie een 5- voor gekregen), waarbij ook nog eens geen hoor en wederhoor is toegepast. Tamelijk irrelevant één van haar opening zinnen:

‘Laanen woont tegenwoordig in Loosdrecht en was in 2018 kandidaat voor D66 tijdens de gemeenteraadsverkiezingen’.

Slotzin: ‘Daarop zegde de man toe dat hij de naam en foto’s uit zijn blog en boek zal verwijderen’.

‘De man’, dat schreef columnist Eva Hoeke in de Volkskrant wanneer ze het over haar echtgenoot had. Geen enkele mening of ik het weleens bij het rechte eind zou kunnen hebben, zij het AVG verboden. Zo worden klokkenluiders ook afgemaakt. Mocht iemand geïnteresseerd zijn in haar broddelwerk, laat het me weten en ik e-mail het. Uiteraard heb ik inmiddels gevolg gegeven aan het overeen gekomene en beraad ik me hoe verder te gaan met het boek dan wel vervolg in blogvorm. Niet getreurd, zo ging het de eerste helft van één maand in 2022, ik zie de rest van het jaar met vertrouwen tegemoet, en nog met een schone lei ook!

De toer begint, de pedalen spinnen, ik ben benieuwd.

Luidkeels zingen we ‘Sweet Caroline’ mee met Neil Diamond, en uiteraard op het juiste moment gooien we het ‘pom, pom, pom’ eruit. Leuk ook voor de buren! We rijden richting het Capitool en vinden daar onze eerste ‘rustplek’, oftewel ‘wine o’ clock’ want hoewel we op een bierfiets zijn, kiest het merendeel toch voor een glas wijn, want zo warm is het nou ook weer niet, bewijst deze foto:

Astrid heeft er zin in, ik kikker. Op naar de volgende aanlegplek, het gaat ons goed af. Laten ze daar nou ook nog ‘garlic fries’ hebben. Met veel plezier komen we weer aan op de plek van vertrek en belonen onze skipper met een ruime fooi. Huiswaarts nu voor het oudejaar gevoel. Snacks, diner en spelletjes volgen elkaar in hoog tempo op. Om negen uur vieren we op TV het nieuwe jaar van New York mee en drie uur later in Californië. Er wordt voorzichtig geknuffeld. Rond 00.30 vertrekt Michelle’s familie naar Martinez terwijl wij nog een drankje, een oliebol en een spelletje doen. Rond kwart over drie gaat het licht uit, letterlijk en figuurlijk. Na wat langzaam opkrabbelen nieuwjaarsdag, beginnen we met een mimosa, altijd een puik recept. We gaan door waar we gebleven zijn met een potje 31. Daarna in de middag een film bekeken die we met de jongens misschien wel tien keer bekeken hebben: ‘wedding crashers’. Af en toe vraag je je af waarom we toen gelachen hebben. Pizza op het menu gevolgd door……potje 31. Iedereen druppelt naar bed, waarna Kaj en ik nog één afzakkertje nemen en gelukkig zijn dat we ondanks de Covid narigheid lekker veel met elkaar zijn omgegaan.

Toevallig wel!

We bereiden ons voor om de terugweg naar San Francisco te aanvaarden, maar niet nadat Astrid er voor gezorgd heeft dat alles netjes achtergelaten wordt. Michelle, die dienst heeft, hebben we vroeg gedag gezegd en bedankt, vooral ook omdat ze veel meer schoonouders op bezoek heeft gekregen dan gepland (familie en vis). Onderweg naar Bo-Peter en Tiphanie doen we eerst Vacaville aan (outlets!), waarna we onze weg vervolgen via Paul en Lenore in El Sobrante. Die moesten we eerder afzeggen. Nu we net uit quarantaine zijn, kan het ‘last minute’. Hartelijke ontvangst die we helaas te snel moeten afbreken. Nu het nog enigszins licht is, rap, rap, Maartens BMW aftanken en retourneren in zijn garage. We hebben Bo-Peter ingeseind dat we er rond half zes zijn, waarna we tot volle tevredenheid hem en de ‘peach’ aantreffen. Het wordt een avond met een sushi diner en informatieve toekomstpraat. De volgende ochtend dienen we om negen uur een PCR test te ondergaan om bij het inchecken morgen aan te kunnen tonen dat we vrij zijn van besmetting. Best spannend. Wederom is Bo-Peter paraat en brengt ons gezwind naar het lab. Bijna geen mensen, dus snel geholpen. Het wachten kan beginnen. ’s Middags neem ik een Uber naar het consulaat voor een bijpraatsessie met consul generaal Dirk Janssen. Ik ben iets vroeger en besluit om even te kijken hoe het staat met onze stamkroeg; Murphy’s Pub. Helaas, heeft de ‘lock down’ in San Francisco niet overleefd.

Het gesprek met Dirk Janssen was zeer positief, en voor jonge bedrijven kunnen ze zeker iets betekenen. Beneden in de receptie wacht Othmar Witteveen, grote man in het faciliteren van bedrijven qua hotels en vervoer, op me. We gaan bijpraten bij een glaasje wijn. Dat viel niet mee, wegens Murphy’s doen we het om de hoek gelegen Belden aan, waar zo’n 7 restaurants huizen. Alles gesloten, een aantal voorgoed. Na wat heuvel op geloop niets kunnen vinden; wat een wereldstad, ze mogen namelijk open zijn. Uiteindelijk eindigen we in een hotel met een cappuccino en een goed gesprek. Inmiddels is de miezer overgegaan in een fikse regenbui terwijl ik mijn Uber afwacht. Een dikke Lexus, toe maar. Die brengt me voor $16,95 naar Saturn, waar Bo-Peter en Tiphanie huizen. Binnen wacht een verrassing, Kaj is speciaal overgekomen om ons goede reis te wensen. De schat. Gespannen wachten we op de PCR uitslag en wanneer die van Astrid negatief binnenkomt, weten we dat het wel snor zit en er valt een pak van ons hart. Alle documentatie hebben we nu voor elkaar, we weten dat we thuis in quarantaine moeten, maar zijn zeer dankbaar dat we zoveel tijd hebben kunnen doorbrengen met zonen en aanhang. Zoals een bekende Amsterdammer ooit zei ‘elk nadeel heeft z’n voordeel’. Bo-Peter brengt ons liefdevol naar SFO, waarna alles goed komt, want aan de andere kant wacht buurman Peter Kamp ons op. Quarantaine kan beginnen, hoewel, vandaag is de 10^e dag. Hoera!

Uiteraard zijn we zeer benieuwd wat Kaj voor ons in petto heeft als verrassing.

Na een wat hangerige ochtend gaan we op pad in Kaj’s 9 jaar oude Dodge Dart. Kaj is wat dat betreft een echte spaarzame Hollander. Hij heeft niet, net als zijn collega’s bij de brandweer, een stoere pick-up truck gekocht, maar z’n spaarcentjes bewaard voor de aanbetaling van z’n huis. Moeders trots! Inmiddels rijden we over een zeer smal weggetje en Kaj rijdt alsof hij onderweg is naar een brand. Angstig kijk ik naar rechts, waar het niet goed afstorten is. Gelukkig bereiken we niet veel later de plaats van bestemming: ‘Old Sugar Mill’.

En wat blijkt, daar hebben 14 wijnboeren een plekje gevonden waar geproefd kan worden. En uit ervaring weet ik dat wijnen uit Californië tot de beste ter wereld behoren. Er wacht ons een tafel bij de Three Wine Company. Nadat we een ‘tasting’ (5) rood of wit hebben uitgekozen, worden de bijbehorend hapjes besteld en kan de pret beginnen. We tuiten de lippen, laten het in de mond circuleren en…..genieten. Wat een lekker tripje was dit. Thuisgekomen gaat het vizier weer op Coach Ted Lasso omdat ik ook (asjeblieft) de tweede serie nog af wil kijken. Even voorstellen:

‘Believe’ is zijn grootste wapen wegens zijn onkunde waar het voetbal betreft. Weer genoten. De dag is nog niet voorbij (arme Michelle) en we laten ons door Kaj vervoeren naar het centrum van Sacramento voor een diner met z’n viertjes bij Zocalo, een mooi Mexicaans restaurant met veel te luide muziek. Klaarblijkelijk is het devies bij het (lekkere) eten ‘niet lullen maar doorkauwen!’ Thuisgekomen weer aan het ‘Mens erger je niet’, waar mijn zwarte pionnen genadeloos toeslaan. Michelle drukte het voor het naar bed gaan goed uit; ‘the black rider strikes again’. Donderdag 30 december: per e-mail zijn de documenten voor het kort geding binnengekomen. Oh, wat een pret. Gelukkig arriveren Bo-Peter en Tiphanie weer, dat neemt wat van de irritatie af. Omdat Michelle iets anders aan haar hoofd heeft, kunnen we met z’n vijven in één auto naar Old Town Sacramento. Pittoresk, eerst maar eens lekker van ‘garlic fries’ genoten. Een bar ontdekt met de ‘best Irish Coffee of Sacramento’, dat moet gekeurd worden;

Viel zeker niet tegen. Na nog wat ‘shopping’ huiswaarts, waar Bo-Peter een maaltje Chili con en sin carne maakt. Lekker zeg (con carne voor mij). Daarna wordt iedereen een beetje melig en danst Astrid met mijn kartonnen baseball gelijkenis:

Spelletjes tot ver na middernacht, dikke pret wederom met een winnende Tiphanie. Het wordt een lekker luie morgen op de 31^e. Weer mooi weer. Inmiddels komt Michelle’s familie ook aan voor de viering van oud en nieuw. In twee auto’s naar Sacramento waar het volgende evenement op ons staat te wachten; de bierfiets. Vol enthousiasme neemt iedereen plaats aan de trappers, behalve Cindy, Michelle’s moeder, en ik. Wij mogen op de bok. De stuurman geeft aan bij welk signaal van zijn bel wát moet worden gedaan. Geestige kerel, die vervolgens zijn gettoblaster met volle kracht meezingliederen uit laat braken. De toer begint, de pedalen spinnen, ik ben benieuwd.

Morgen slot.

We kijken elkaar aan; ‘wat nu’, roepen we gelijktijdig.

Eerst maar eens de Amerikaanse COVID-regels checken. In ieder geval is het eerste dat bovenaan de regels staat, en wat we onmiddellijk gaan uitvoeren: afspraken afzeggen. Pijnlijk, met name daar waar we een diner afspraak met overnachting hebben. Wel vinden we veel begrip en medeleven. Iedereen heeft van dichtbij wel iets dergelijks meegemaakt. Kaj is al vertrokken voor zijn 48 uur shift bij de brandweer en is reeds vroeg vertrokken naar South San Francisco, zo’n kleine twee uur rijden. Bo-Peter en Tiphanie gaan ook huiswaarts, om daar hun quarantaine uit te zitten. ‘And then there were three’ (Genesis), schiet me ongevraagd te binnen. Zoals Astrid altijd zegt; nutteloze kennis die op de vreemdste momenten de kop opsteekt. Maar dit terzijde. Astrid, die toch niet stil kan zitten gaat in de tuin aan de slag en is lekker productief. Ik bereid me enigszins voor op het kort geding dat 11 januari dient, maar kan m’n gedachten er moeilijk bijhouden. We bekijken met Michelle een zoetige kerstfilm alvorens we een kipmaaltijd consumeren. Daarna een serieuze film op Netflix; ‘Don’t look up’, waarin Leonardo di Caprio een hoofdrol speelt als een wetenschapper met een boodschap voor de wereld: een meteoriet dreigt de aarde te vernietigen.

Geweldige film met een niet serieus genomen boodschap. Meryl Streep als ijdele president van Amerika in een geweldige bijrol. Daarna zoeken we ons mandje op in afwachting van nieuwe ontwikkelingen. Maandag 27 december, we worden wakker met redelijk zonnig weer. Schept vreugde na al die miezerige dagen. Astrid gaat weer als een razende door met klussen, niet te stoppen. Ik dobber de dag door met veel nieuws, waarbij met name San Francisco in de ‘picture’ komt met de kop ‘omicron raast door San Francisco’. Niet zo vreemd dat we besmet zijn. Michelle die haar schoonouders langer in huis heeft dan voorzien, is lief en medelevend. Voor het naar bed gaan een deel van ‘Get Back’ bekeken, het gedetailleerde creatieve proces van de Beatles in de studio. De volgende dag gaan we op stap voor een PCR test die we nodig hebben mochten we positief testen de dag voor onze terugreis. Dan kunnen we 10 dagen na deze test in ieder geval reizen. Moet je wel eerst de KLM kunnen bereiken om dat te bewerkstelligen. Onbereikbaar! Op naar de CalExpo ‘drive through’. Even aansluiten:

Ruim anderhalf uur later, en in de zenuwen over de benzinemeter die zwaar in het rood staat, zijn we aan de beurt. Lekker hoog in de neus aangebracht! Gered, benzinepomp op 1,1 kilometer. Inmiddels is Kaj ook weer gezellig thuisgekomen en doen we ’s avonds de speciaal verlichte straten van Sacramento aan. Thuisgekomen even een foto met de mama voor het uitbundig verlichte huis van Kaj en Michelle:

Na nog wat afleveringen van coach Ted Lasso is het mooi geweest, de luiken vallen dicht. De eerste uren van woensdag brengen we in bed door met het beantwoorden van behoorlijk wat e-mails en boodschappen op social media. Uiteraard zijn we zeer benieuwd wat Kaj voor ons in petto heeft als verrassing.

Morgen deel 5.

Bo-Peter en Tiphanie hebben zich getest en zijn positief. Wat te doen?

Verwarring. We zijn allemaal negatief aan onze bijeenkomsten begonnen. Toch het Spaanse restaurant? Hoe het ook zij, we moeten een standpunt innemen. Allereerst testen Astrid en Michelle zich; negatief. Ik acht me veilig met m’n booster en Kaj is reeds als brandweerman/paramedic aan alles blootgesteld. Om de sfeer niet te bederven besluiten we gezamenlijk dat Bo-Peter en Tiphanie gewoon blijven, maar……constant hun mondkapjes dragen en redelijk afstand houden. Eigenlijk bizar, maar ja, je moet wat. We brengen de dag door met spelletjes en op Apple TV start Kaj de voetbalserie Coach Ted Lasso. Geweldig plot, een Engelse eigenares van een premier league voetbalclub, overgehouden uit haar scheiding, wil wraak nemen op haar ex echtgenoot door zijn speeltje, nu haar eigendom, te laten degraderen. Daartoe huurt ze de Amerikaanse football coach Ted Lasso in, die geen pepernoot verstand heeft van voetbal. Buitengewoon amusant. De eerste drie afleveringen achterelkaar bekeken. ‘Basta’, zeiden de dames toen. Mijn kartonnen image, die Bo-Peter en Kaj bij de Oakland A’s op de tribune hadden geplaatst toen ook daar geen publiek was toegestaan, deed de ronde. Wanneer een honkbal op jouw plek terecht zou komen, dan werd die met handtekening jouw bezit. Helaas. Is wel met Kaj en Michelle ‘on the road’ geweest tijdens hun vakantie, waarna ik bij elke plek die ze aandeden een foto van drie kreeg. Lang verhaal kort; even met de schoondochters een dansje gemaakt:

V.l.n.r. ik in karton, Michelle, Tiphanie en live ik

Na een lekker hapje vierden we verdeling van de kerstkado’s, uitgereikt door de desbetreffende ‘mystery santa’. Dikke pret. Daarna gingen de oogjes langzaam dicht en de snaveltjes toe. Eerste kerstdag, ook wel de verjaardag van Astrid genoemd, begon met het nare nieuws dat de familie van Michelle het niet aandurfde om, vanwege de besmetting, het kerstdiner bij te wonen. Wel een domper, ook al omdat Kaj behoorlijk wat voedsel had ingeslagen en als voortreffelijke amateurkok z’n ingrediënten al klaar had. Soit, we zullen doorgaan. Het ontbijt gaat gepaard met cadeau’s voor Astrid. Ze wordt door haar jongens zeer goed bedacht. Inmiddels hebben we besloten om ons bezoek en ‘sleep over’ voor tweede kerstdag, boxing day hier, af te zeggen wegens de angst voor het virus van de gastvrouw. Kaj en Michelle blijven met ons opgescheept. Inmiddels hebben die zich verkleed om cadeau’s naar de kinderen van een bevriend echtpaar te brengen:

Michelle en Kaj, ‘cute couple’

We dobberen met wat spelletjes de middag door en zetten ons daarna welgemoed aan het door Kaj geprepareerde diner. Uitstekend. Daarna wordt het tijd voor Coach Ted Lasso, vrijelijk gebabbel en nog een paar nabranders, lees drankjes, ook wel ‘nightcaps’ genoemd, en het functioneert. ’s Ochtends 26 december gaat Astrid een thuistest doen en komt na een kwartier de slaapkamer weer in; ‘ik ben positief’ zegt ze verbaasd. ‘Jouw beurt’, duwt ze me de keuken in. Nou, het duurde niet lang voordat ik ook positief verklaard werd. We kijken elkaar aan; ‘wat nu’, roepen we gelijktijdig.

Morgen deel 4

Op naar Menlo Park waar Fred me opwacht.

Onderweg op Highway 101, met alle ‘potholes’, kuilen die soms zo groot zijn dat ze een eigen postcode hebben, merk ik pas hoe laag we bij de grond zitten. En niet alleen dat, ook de blikken naar mij, die zich laat rijden door een aantrekkelijke vrouw in een sportauto. Je kunt raden wat ze denken, maar ik trek me er niets van aan en schurk behaaglijk onderuit. 35 minuten later, met de nodige regenbuien, nemen we de afslag naar Menlo Park, slaan af naar de van Buiten residentie, waar we hartelijk worden ontvangen door Fred en diens vrouw Maria. Of we elkaar vorige maand nog gezien hebben, ondanks de meerdere jaren die we noodgedwongen over moesten slaan. Echter, onze tijd is kostbaar, niet alleen wacht de pooltable, maar ook de lunch vooraf bij onze favoriete Turk in Menlo Park. Ondanks de smakelijke schotels, blijkt de zucht naar het groene laken dermate groot dat we het toetje overslaan. Een traditie wordt in ere hersteld. Aangekomen bij Fred’s Place voel ik me toch wat onbehaaglijk.

Wat heeft de grote man naast me, die koeltjes z’n BMW parkeert hiermee van doen? Voordat we beginnen sta ik al met 1-0 achter. Bij het betreden van de bar blijkt het interieur omgekeerd evenredig aan de buitenkant, zij het dat met één man aan de toog en een chagrijnige bartender, de warmte er niet van afstraalt. De warmte komt van Fred, die twee biertjes bestelt en de pooltable reserveert. Game time. Roestig, dat kan rustig van mijn spel gezegd worden. Fred ruikt bloed, hij jaagt me op. Zodanig dat ik de witte bal vóór de ‘8’ bal de zak injaag. Fred leunt comfortabel achteruit. We spelen de ‘best of 5’, en nadat ik twee maal het kunststukje van de eerste partij herhaal, wint Fred afgetekend met 3-0. De troostpartij win ik, ook omdat Fred wat ouwe meuk op de jukebox draait waardoor ik relaxter speel. Opmerkelijk genoeg wisselen we grappen en verhalen uit of we vorige week nog gespeeld hebben. Onze wekelijkse uitwisseling van gebeurtenissen over de laatste vijf jaar speelt daarbij natuurlijk een belangrijke rol. Fred stuurt ons tevreden als een spinnende tijger terug en ere wie ere toekomt, bij deze een poster om in te lijsten:

Fred glorieus op de pooltafel met een pijnlijke voorgeschiedenis

Astrid, die helaas Gilroy niet gehaald heeft, komt me ophalen om de trip naar Sacramento te maken. Na een gezellig uurtje doorgebracht te hebben, nemen we hartelijk afscheid van Fred, Maria en kids Annamarie en Bastiaan. We besluiten om wat eerder aan de twee uur durende trip te beginnen. Het is al vroeg donker, en het miezert. Het wordt een moeilijke tocht, ook omdat soms de belijning ontbreekt en verlichting schaars is. Astrid moet zich tot het uiterste concentreren en ontspant zichtbaar wanneer we het huis van Kaj en Michelle bereiken, en uiterst enthousiast worden ontvangen. Niet alleen door hen, maar ook door Bo-Peter en Tiphanie die ook in Sacramento de kerstdagen doorbrengen. Michelle’s familie sluit even later aan, en gezelligheid kent geen tijd. Tegen middernacht vertrekt Michelle’s familie naar hun woonplaats Martinez en nemen wij voor het naar bed gaan een afzakkertje. De nacht vangt aan, maar de morgen begint met een shocker; Bo-Peter en Tiphanie hebben zich getest en zijn positief. Wat te doen?

Morgen deel 3

21 december, 06.24: zwager Aldert meldt zich met een stralend gezicht, gereed om ons naar Schiphol te brengen. Met zoveel enthousiasme aan de deur begint de reis in ieder geval goed. Op Schiphol sluiten Astrid en ik aan bij de lange rij die zich reeds gevormd heeft bij de check-in balie. Voornaamste aandacht; hebben we alle documenten paraat. Tegenwoordig is de grootste zorg om te reizen een negatieve PCR test. Ondanks alles wacht je toch met spanning de uitslag af. Enfin; negatief. Na inchecken nog een paar uur ‘tax free’ rondhuppelen alvorens we aan boord gaan. Op tijd weg, denken we. Het heeft gevroren, de vleugels moeten ‘de-iced’ worden. Kost een half uurtje, en dat halen we wel in. Prettige vlucht, en om 12.23 lokale tijd zet de KL605 de landing in. Plotsklaps loeien de motoren op volle kracht en maakt de piloot een doorstart. Schrikken. Vanuit de cockpit wordt bekend gemaakt dat er een vliegtuig op onze landingsbaan staat en dat we gedwongen rondjes gaan draaien om San Francisco. Ruim een half uur later landen we alsnog en bereiden ons voor op de Amerikaanse immigratie procedure. Helaas; de loopbrug naar het vliegtuig functioneert niet, er wordt hard aan gewerkt. Astrid houdt contact met Bo-Peter die ons op komt halen. Na 35 minuten is het zover, we kunnen naar buiten. Een kleine twee uur na de eerste landingspoging staan we met bagage op Bo-Peter te wachten die zich rap met een stralende glimlach meldt. ‘Hugs and kisses’. De lang naar uitgeziene vakantie in Californië is nu echt begonnen. Na een meter of 50 springen Kaj en Michelle achter een pilaar vandaan; wat een verrassing. ‘Hugs, tears and kisses’. We proppen ons met z’n vijven in de ‘peach’, oftewel de perzik kleurige Toyota Yaris van Bo-Peter. Het voelt als weer thuiskomen, highway 101 is nog niets veranderd qua ‘potholes’. Aangevuld met Tiphanie dineren we om 18.00 in een Spaans restaurant, heerlijk. Een paar uur later gaat het licht uit, we vallen in een diepe slaap. Het druilerige weer dat we in Nederland verlieten heeft zich woensdag vermenigvuldigd in San Francisco. Ik maak even een foto van ons uitzicht:

We doen een toertje in de stad en eindigen voor een drankje bij een ‘Cheers’ aandoende bruine kroeg. ‘Where everybody knows your name’. Wanneer ik na wat gezelligheid m’n creditcard aanbied krijg ik te horen ‘cash only’. Ook goed, we hebben wat van dat groene spul bij ons gestoken. De tip verwachting is inmiddels gestegen tot 20%; lust u nog peultjes? We brengen de avond door met een drankje en een paar potjes Yatzee, terwijl het buiten blijft regenen. Ik hoor Rob de Nijs zachtjes in m’n hoofd zingen hoe de regen tegen het zolderraam tikt. Gezellig, en het voelt goed wanneer je ziet hoe Bo-Peter en Tiphanie zich ook op hun gemak voelen:

Toegegeven, ze zijn in hun eigen huis! Vandaag de grote dag; ‘pooltable contest’ met Fred van Buiten. Maar eerst brengt Bo-Peter ons naar het huis van Maarten Sierhuis, die ons grootmoedig z’n BMW Z4 voor de duur van de vakantie heeft toegezegd. De procedure om het vehikel uit de garage te transporteren is nauwgezet door hem vastgelegd en in no-time kruipt Astrid achter het stuur.

Foto Paul Nijssen

Ook ik schoenlepel me erin. Op naar Menlo Park waar Fred me opwacht.

Deel 2 morgen.

De laatste zaterdag Luim van het jaar. Was toch weer een bewogen jaar, zeker muzikaal, als je het mij vraagt. We hebben sowieso een Stone (Charlie Watts) verloren, en recentelijk een Monkee (Michael Nesmith). Daarvoor o.a. Graeme Edge (Moody Blues), Alan Lancaster (Status Quo), Don Everly (Everly Brothers), Mary Wilson (Supremes), Hilton Valentine (The Animals) en Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers). Veel meer natuurlijk, maar met die bands of vocale groepen had ik wat. Ze raakten een snaar. Komt bij dat ze ook allemaal, ondanks hun rock and roll leefwijze, toch nog een respectabele leeftijd wisten te bereiken. Muziek vormt dus een sleutelrol bij het klimmen der jaren, daar hou ik me aan vast. Zeker wanneer een triviaal kort geding voor de deur staat. Mijn non fictie geschiedenis ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ heeft bij de voormalige HR Director niet een snaar geraakt, maar een zenuw. Haar privacy is aangetast, claimt ze. Van iemand die haar privacy ten toon heeft gespreid op het e-mail bestand van haar werkgever, ongelooflijk hoog van de toren geblazen. Echter, leg je geld op tafel, dan kan het allemaal. Qua financiering denk ik het aan te pakken door het eerste hoofdstuk, waar het allemaal begon, als NFT (voor uitleg zie https://en.wikipedia.org/wiki/Non-fungible_token ) te verkopen. Kan een vermogen waard worden voor degene die dit gokje waagt. Roept U maar, daar zit tenminste muziek in. Precies over een week vieren we kerst en Astrids verjaardag bij zoon Kaj en kersverse echtgenote Michelle in Sacramento.

Ook Bo-Peter en partner Tiphanie geven acte de présence. Eindelijk weer eens een ‘onder ons’ bijeenkomst in Californië. Tegelijkertijd zullen Ivar en Arielle bij ons intrekken, al dan niet vergezeld van wat vrienden en vriendinnen. De flessen zijn gemerkt, dat ze ‘t weten! Mooie tijd ook voor honden Tinley en Tinkerbell. Eigenlijk moet ik het hier bij laten, meer te openbaren muziek zat er deze week niet in, zij het dat enige fraaie lunchpartijtjes wel een mooie opmaat vormden voor onze trip naar San Francisco. Moet ik zeggen dat ruim tien uur met een mondkapje op me ook niet echt aanlokt. Echter, mag wel af wanneer je eet of drinkt. Mooi, ik weet wat mij te doen staat. Rest mij eenieder geweldige kerstdagen en een fabeltastisch oud en nieuw te wensen. En laat je niet gek maken door al die complotdenkers, gebruik je gezonde verstand. Slotadvies; blijf zingen onder de douche, dan leef je het langst.

Kan dat wel samen? Jawel, het leven vraagt daar om! Muzikaal: allereerst Arie Ribbens, van wie het meest opmerkelijke was dat hij, ondanks zijn carnavalskrakers, niets met carnaval ophad. Evergreen uitspraak: ‘bij Hoevelaken linksaf’. John Miles, wiens grootste hit ‘Music’ was. Prachtig wanneer hij zingt: ‘music is my first love, and it’ll be my last’. Ze zullen beiden ‘boven’ met trompetgeschal onthaald worden. Te betreuren uit de borrelende en tomeloze wereld van de automatisering uit de 70’er en 80’er jaren, de wereld waar ik als mens in opgegroeid ben, en iedereen elkaar kende. Cees van den Herik (ADP) ontviel ons recent. Geestig was dat hij na m’n TV optreden bij RUR in 1987 in de Automatiseringgids me als volgt afschilderde, ik citeer: ‘ik word zo down van die clown’. Dit alles om zijn toenmalige zwager, John Kimmel, als een soort van grote broer te beschermen tegen mijn pennenvruchten. Mijn broer Rob schetste dat als volgt in mijn gebundelde Luimen (G.E.L.U.L.) uit 1988:

Al met al werd daar goedmoedig om gelachen, geen kinnesinne, en we gingen over tot de orde van de dag. Rust zacht Cees. Eén der opmerkelijke pioniers van de automatisering: Theo Mulder. Aanvankelijk een conculega in de wereld van Digital Equipment, later m’n (grotere) fusiepartner.

En ja, we hebben ook weleens tegenover elkaar gestaan vanwege de fusie (leek wel of deze foto daar een voorbode van was). Geen kwaad woord over deze vriendelijke, integere, intelligente man. Rust zacht Theo. Om nu maar met John Cleese te spreken; ‘and now for something completely different’. Inderdaad een cliché, maar het leven gaat wel door. Vandaar nu deze wenskaart voor de kerst en het om de hoek glurende jaar 2022. Ik heb me omringd met allemaal mij bekende jonge familiemensen om zo een soort jeugdelixer tot me te nemen en de gemiddelde leeftijd te drukken.

Laat ik ze toch maar even voorstellen: v.l.n.r. Bo-Peter, Tiphanie, Michelle, Kaj, Astrid, de oude baas, Arielle en Ivar.

Dat gunnen we iedereen en daar mag best wel op gedronken worden; ‘vive la vie!’. Woensdag verschijnt de afsluiter van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, details ‘hoe nu verder’ volgen zaterdag 18 december. Voor nu: geniet van het weekend, blijf voorzichtig en lééf (niet zoals Hazes jr.).

Hoe je het ook wendt of keert, het blijft een maand die altijd herinneringen teweeg brengt middels aangereikte impulsen. Krijg ik via meerdere oud Ex’pression medewerkers het volgende bericht door:

Dat impliceert dat eigenaar SAE het Ex’pression merk overboord gooit, en daarnaast tevens ‘ons’ prachtige gebouw laat slopen. Volgens welingelichte bronnen worden er appartementen gebouwd. Uiteraard zette het verval zich reeds in toen SAE onze imposante ‘Wall of Fame’ rücksichtslos over liet schilderen. Barbaars! De muur, ondertekend door alle inkomende studenten en grootheden als Dave Grohl, Tori Amis, Bill Champlin, Tears for Fears, Woody Harrelson, Jack Johnson, Train, en natuurlijk Alan Parsons, even nadat we een naar hem vernoemde studio geopend hadden:

Stukje voor beetje werd de Ex’pression cultuur om zeep gebracht, en nu dus ook het gebouw. Het bracht me vreemd genoeg naar de Van der Poelstraat. Hoe dan?! Nou, daar ben ik geboren en heb zowel op nummer 5a als 5b gewoond. En natuurlijk niet al te ver van Sparta! Lang verhaal kort; hier bekroop me het gevoel, na vele jaren, om weer eens een keer nostalgisch de straat te bezoeken en me te vergapen aan de huizen waarin ik opgegroeid ben. Platgegooid dus en vervangen door nieuwbouw. Dat wierp me 58 jaar terug:

Vriend Aat de Boon, rechts naast me, in die goeie oude Van der Poelstraat, waar hij 25 dagen na mijn geboorte zich ook aankondigde. Helaas veel te vroeg overleden. M’n 5 ¼ inch floppy disk in mijn achterhoofd produceerde vervolgens een plaatje van het nieuwbouw hoofdkantoor van Multi Function Computers in Culemborg.

Betrokken in 1981 nadat we kantoren in Zoetermeer en Barneveld bijeen gevoegd hadden. Een goede twee jaar geleden, voor Covid dus, waren Astrid en ik onderweg naar Rob en Mariette, die in Culemborg zijn blijven hangen. In een nostalgisch moment, en omdat we er praktisch langsreden, sloegen we de Plantijnweg in waar we indertijd gevestigd waren. Nummer 22. Straat op en neer, maar dat nummer ontbrak. Om met Kapitein Haddock te spreken; “duizend bommen en granaten!”. Ons prachtige gebouw was een parkeerplaats geworden. En toen kwam Leo Blokhuis er nog bovenop na de Top 2000 quiz van Matthijs van Nieuwkerk. Blokhuis had een programma gemaakt rond het benefiet rock concert in Moskou (1989), waar wat Nederlanders bij betrokken waren, zoals producer Harry de Winter en Veejay Adam Curry. Kapitein Haddock kondigde zich weer aan. Daan, de zoon van Harry en Hanna de Winter (helaas uiteen), heeft bij Ex’pression gestudeerd en een tijdje bij ons ingewoond. Adam Curry en Micky Hoogendijk (helaas uiteen) hebben we in onze Amerikaanse periode regelmatig ontmoet, zowel in San Francisco als Austin, Texas.

SXSW show 2012 in Austin, man met bril is oud collega Gérard Brikkenaar-van Dijk (NBSO Houston)

Maar, daar is de kous nog niet mee af, want in Moskou trad ook Bon Jovi op. Anekdote: na hun optreden bij Ex’pression in de Meyer Sound Hall, lieten ze daar hun handtekeningen achter. Helaas, verwijderd door de schoonmaakploeg onder het motto ‘graffiti moet onmiddellijk verwijderd worden’. Nou ja, anders had SEA het wel overgeverfd. Klap op de vuurpijl, Astrid was de kraamverzorgende voor het kleinkind van opa Blokhuis. En dat alles in één week. Nu zou gesuggereerd kunnen worden waar ik heenga met al dat afbreken en uiteen gaan. Het heeft mooie verbindingen tot stad gebracht. Met de familie en nazaten van Aat de Boon hebben wij nog volop contact, zoals een mooie bijeenkomst dit jaar in Weert. Bij Ex’pression’s voormalige admission director Yee Ju Riddell en man Danny (ook ex Ex’pression) zijn we te gast in Californië tussen kerst en oud en nieuw. Volgende week een lunch met fantastische oud collega’s/vrienden van Multi Function (34 jaar na vertrek). Niets (nou ja bijna) is verbroken qua menselijk contact, al de rest is puur materieel (met hier en daar een traantje). En degene die me daar de laatste 34 (trouw) jaren ondersteund heeft, soms zelf leidend was, kan niet genoeg bedankt worden. Bloemen voor die vrouw!

Ook Astrid ziet natuurlijk uit naar ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ 138, a.s. woensdag!