Laanen's Luim

Hoe je het ook wendt of keert, het blijft een maand die altijd herinneringen teweeg brengt middels aangereikte impulsen. Krijg ik via meerdere oud Ex’pression medewerkers het volgende bericht door:

Dat impliceert dat eigenaar SAE het Ex’pression merk overboord gooit, en daarnaast tevens ‘ons’ prachtige gebouw laat slopen. Volgens welingelichte bronnen worden er appartementen gebouwd. Uiteraard zette het verval zich reeds in toen SAE onze imposante ‘Wall of Fame’ rücksichtslos over liet schilderen. Barbaars! De muur, ondertekend door alle inkomende studenten en grootheden als Dave Grohl, Tori Amis, Bill Champlin, Tears for Fears, Woody Harrelson, Jack Johnson, Train, en natuurlijk Alan Parsons, even nadat we een naar hem vernoemde studio geopend hadden:

Stukje voor beetje werd de Ex’pression cultuur om zeep gebracht, en nu dus ook het gebouw. Het bracht me vreemd genoeg naar de Van der Poelstraat. Hoe dan?! Nou, daar ben ik geboren en heb zowel op nummer 5a als 5b gewoond. En natuurlijk niet al te ver van Sparta! Lang verhaal kort; hier bekroop me het gevoel, na vele jaren, om weer eens een keer nostalgisch de straat te bezoeken en me te vergapen aan de huizen waarin ik opgegroeid ben. Platgegooid dus en vervangen door nieuwbouw. Dat wierp me 58 jaar terug:

Vriend Aat de Boon, rechts naast me, in die goeie oude Van der Poelstraat, waar hij 25 dagen na mijn geboorte zich ook aankondigde. Helaas veel te vroeg overleden. M’n 5 ¼ inch floppy disk in mijn achterhoofd produceerde vervolgens een plaatje van het nieuwbouw hoofdkantoor van Multi Function Computers in Culemborg.

Betrokken in 1981 nadat we kantoren in Zoetermeer en Barneveld bijeen gevoegd hadden. Een goede twee jaar geleden, voor Covid dus, waren Astrid en ik onderweg naar Rob en Mariette, die in Culemborg zijn blijven hangen. In een nostalgisch moment, en omdat we er praktisch langsreden, sloegen we de Plantijnweg in waar we indertijd gevestigd waren. Nummer 22. Straat op en neer, maar dat nummer ontbrak. Om met Kapitein Haddock te spreken; “duizend bommen en granaten!”. Ons prachtige gebouw was een parkeerplaats geworden. En toen kwam Leo Blokhuis er nog bovenop na de Top 2000 quiz van Matthijs van Nieuwkerk. Blokhuis had een programma gemaakt rond het benefiet rock concert in Moskou (1989), waar wat Nederlanders bij betrokken waren, zoals producer Harry de Winter en Veejay Adam Curry. Kapitein Haddock kondigde zich weer aan. Daan, de zoon van Harry en Hanna de Winter (helaas uiteen), heeft bij Ex’pression gestudeerd en een tijdje bij ons ingewoond. Adam Curry en Micky Hoogendijk (helaas uiteen) hebben we in onze Amerikaanse periode regelmatig ontmoet, zowel in San Francisco als Austin, Texas.

SXSW show 2012 in Austin, man met bril is oud collega Gérard Brikkenaar-van Dijk (NBSO Houston)

Maar, daar is de kous nog niet mee af, want in Moskou trad ook Bon Jovi op. Anekdote: na hun optreden bij Ex’pression in de Meyer Sound Hall, lieten ze daar hun handtekeningen achter. Helaas, verwijderd door de schoonmaakploeg onder het motto ‘graffiti moet onmiddellijk verwijderd worden’. Nou ja, anders had SEA het wel overgeverfd. Klap op de vuurpijl, Astrid was de kraamverzorgende voor het kleinkind van opa Blokhuis. En dat alles in één week. Nu zou gesuggereerd kunnen worden waar ik heenga met al dat afbreken en uiteen gaan. Het heeft mooie verbindingen tot stad gebracht. Met de familie en nazaten van Aat de Boon hebben wij nog volop contact, zoals een mooie bijeenkomst dit jaar in Weert. Bij Ex’pression’s voormalige admission director Yee Ju Riddell en man Danny (ook ex Ex’pression) zijn we te gast in Californië tussen kerst en oud en nieuw. Volgende week een lunch met fantastische oud collega’s/vrienden van Multi Function (34 jaar na vertrek). Niets (nou ja bijna) is verbroken qua menselijk contact, al de rest is puur materieel (met hier en daar een traantje). En degene die me daar de laatste 34 (trouw) jaren ondersteund heeft, soms zelf leidend was, kan niet genoeg bedankt worden. Bloemen voor die vrouw!

Ook Astrid ziet natuurlijk uit naar ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ 138, a.s. woensdag!

Eckart komt met een ontluisterende onthulling. Weer een serieuze klacht die je bloed doet koken. De kruik staat op barsten.

Woensdag 20 oktober, 08.00 in Emeryville, 17.00 in Nederland. Eckart meldt zich prompt om de afgesproken tijd op de EyeCatcher en is opvallend rustig. “Ga je gang pik,” moedigt hij me aan. Zonder me te interrumperen, hoe uniek, laat hij me de presentatie afmaken over de gebeurtenissen van het afgelopen jaar. “Peter,” begint hij, “je begrijpt dat ik het meeste al van Bram meegekregen heb.” Ik reageer niet. Dan komt het hoge woord eruit; “na mijn laatste gesprek met Gary hebben we zijn attitude, plus alle e-mails die hij me stuurde naar aanleiding van voorgaande gesprekken, naast elkaar gelegd, en we zijn bang dat Gary bipolar is. In ieder geval iets van een hersenstoring heeft.” Gezien de rollercoaster-Gary die dagelijks m’n pad kruist, verbaast het me niet echt. “Volgens mij heeft hij daar medicijnen voor,” opper ik. “Juist,” concludeert Eckart, “wanneer hij echt iets met Kelly heeft, dan neemt hij ze namelijk niet in.”

M’n verbazing moet door de EyeCatcher heen komen omdat Eckart eraan toevoegt dat ik dat maar eens na moet trekken op het internet. Bij de afsluiting van ons gesprek laat hij weten, middels een onafhankelijke expert, in een vis-a-vis interview met Gary, boven water te krijgen wat eraan schort. “Wellicht kunnen we hem weer op de juiste weg helpen. Met accreditatie voor de deur kunnen we ons geen trammelant veroorloven. Daarnaast is ook Gary, net als jij, essentieel geweest voor het huidige succes van Ex’pression.” Enigszins verdoofd neem ik afscheid van Eckart. Gary is er vandaag en morgen niet, dus zit ik de admission/marketing meeting voor om 10 uur en de all staff meeting om 11.30. Wel zo rustig. Per e-mail vraagt Eckart me later op de dag om de aan te stellen expert ‘in eerste instantie niet in te lichten over Gary’s ziekte, ik wil dat hij daar zelf achter komt middels zijn interviews’. Lekker, weer zo’n actie die onder de pet dient te blijven. Daar wordt m’n bloeddruk niet beter van. Een onderwerp dat ook de gemoederen behoorlijk bezig houdt, is het dreigement van Steve Jobs om Pixar uit Emeryville te halen wanneer het hekwerk rondom Pixar verwijderd moet worden. Een aantal mensen, nota bene aangestuurd door een groepje buiten Emeryville, dringt er wettelijk op aan om het door Pixar aangelegde eigen gebied rondom hun film studio’s openbaar te maken, na de goedgekeurde uitbreiding, zodat er vrijelijk gewandeld kan worden. Dit wekte zodanig de woede van Steve Jobs op dat hij dreigde zijn liefdesbaby te verhuizen. Voor Emeryville een ramp, ook PR-technisch, zij hebben Emeryville, en daarmee Ex’pression, op de kaart gezet. Een Amerikaanse Kamer van Koophandel, als die in Emeryville, is op basis van vrijwilligheid, oftewel een belangenorganisatie van ondernemingen. En als zodanig hebben wij ook een politieke poot. Samen met Pixar hebben we een campagne op poten gezet om de poging van de oppositie in de kiem te smoren. Daar is een mooie flyer uit voortgekomen die in heel Emeryville verspreid is.

Niet alleen dat, maar ook als voorzitter van de Emeryville Chamber of Commerce dien ik dit krachtig te ondersteunen, hetgeen ik met veel plezier gedaan heb.

2 november vindt de stemming plaats, en heel eerlijk, natuurlijk ook in het belang van Ex’pression met het oog op stagiaire plaatsen bij Pixar. Overigens ziet het er goed uit, inwoners van Emeryville zijn trots op Pixar, met name ook omdat ze vele malen de deuren voor hen hebben opengezet. Inmiddels gaat het gesteggel met Frank Monstrey op de gebruikelijke wijze door. Zo dringt hij aan om de kosten voor het huis van Eckart in Berkeley door Ex’pression te laten betalen. Alleen al $112.000 aan ‘property tax’! Dat is andere koek dan een woz-beschikking in Nederland. Tevens heeft hij weinig respect voor het gegeven dat de uitbouw deels door de managementteam leden gefinancierd wordt. Voor wat betreft de ‘property tax’ waarschuw ik hem dat bij niet betalen weleens een ‘lien’ oftewel beslag op het huis gelegd zou kunnen worden. Hopelijk dringt dat z’n bolle kop binnen. Thuis dienen we als het ware ook een organisatie te leiden: de jongens gaan naar verschillende scholen en activiteiten. Astrid heeft regelmatig, net als vandaag, een twaalf uur 9am – 9pm dienst op de ambulance. Voor mij staat er vandaag naast de gewone gang van zaken een Chamber Executive Board meeting op het programma, lunch met City Manager John Flores, een reguliere Management Team meeting en afsluitend moet ik m’n gezicht nog even laten zien bij een Chamber Mixer, dit keer bij Mavericks. Voordat Astrid op pad gaat om levens te redden, en de boys op verschillende plekken afzet, beloof ik haar met de hand op m’n hart ze weer veilig thuis te brengen. “Vrijdagavond,” zo beloof ik plechtig, “ben ik er voor de familie, scouts honor.” Het lukt, zij het nipt. Even na vier ruk ik me uit een interview om voor de verkeerschaos thuis te zijn. Ofschoon Highway 24 al begint te verstoppen, lukt het me na een klein uur Maplegate te bereiken, waar de boys me uitgelaten aanvallen ter verwelkoming.

Als ze van me afgaan, beloof ik een spelletje ‘Mens erger je niet’ met ze te doen. Maar wel nadat ik door m’n privé e-mails ben gegaan. “Zet het bord maar vast op,” roep ik monter. Veel troep slipt m’n inbox binnen. Dan valt m’n oog op een e-mail van Karen Wertman, onze Marketing Director, gestuurd vanaf haar privé account. ‘Toxic influence’ is het onderwerp. Alras blijkt dat het gaat over de giftige invloed van Gary op marketing stafmensen en studenten die een handje helpen. Ze maakt duidelijk dat ze het van haar privé account naar het mijne stuurt omdat Gary bij tijd en wijle e-mail verkeer onderschept ter controle. Het komt er in het kort op neer dat hij vanmorgen tijdens een beursbijeenkomst iedereen beangstigd heeft met zijn intimiderende, bedreigende manier van optreden. Karen die de beursregels uitlegde, werd telkenmale door Gary onderbroken die dingen luidkeels riep als ‘we’re going to throw it right in the trash’. Op een dictatoriale manier brak hij iedereen af, zodat niemand meer een vraag durfde te stellen, laat staan commentaar. Ze heeft na afloop haar mensen en de studenten op hun gemak moeten stellen. Ze besluit met ‘ENOUGH!’. Na vier jaar en vier maanden, zo stelt ze, zou ik willen schreeuwen; ‘Please don’t let this place we love get any further damaged by one person!’. Ze smeekt om hulp. Het lijkt of er een enorme klem zich op m’n hoofd vastzet. Met Gary bespreken, zo weet ik inmiddels, is zinloos. De betreffende mensen zouden gelijk door hem aangepakt en ondermijnd worden. Eckart en consorten doen ook niets, die willen het eerst onderzocht hebben. Er rest mij één mogelijkheid om hem onschadelijk te maken, hetgeen mij ook onmiddellijk een knoop in mijn maag bezorgt. “Pap,” hoor ik uit de woonkamer, “we zijn er klaar voor.” Ik hijs me uit m’n bureaustoel, recht m’n rug voor een straf spelletje ‘Mens erger je niet’, en probeer de naargeestige oplossing die me voor ogen staat uit m’n geest te bannen. Met enthousiasme word ik aan het speelbord begroet.

Volgende week: het ultieme eindspel wordt in het weekend gewikt en gewogen. Opening nieuwe vleugel door Oakland burgemeester Jerry Brown.

“In ieder geval tot woensdag wanneer ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ aflevering 137 geplaatst wordt”, aldus onderstaande redactieleden:

Waar ze over hadden kunnen schrijven:

*Persconferentie Rutte/de Jong

*Verliezen op z’n Spartaans

*Melancholie bij de Evergreen Top-1000 op NPO5

*De Californië trip

*Boostershot

Of het ooit nog ‘business as usual’ wordt is de vraag. De sfeer wordt grimmig.

Gary en ik begrijpen als geen ander wat het betekent om een ‘celebrity’ als George Takei, Mr. Sulu in de beroemde Star Trek TV series en films, in huis te hebben. Dan gaan we PR-matig gewillig op de foto.

Tussen George Takei en Gary kwam ik er met mijn grimlach bekaaid vanaf. Er zat niet meer in, maar het haalde de pers. ‘Business as usual’ zo lijkt het vrijdag de 24^e wanneer klas 42 binnenkomt. Grappig, een reguliere school had daar 42 jaar over gedaan! Wij zijn pas in ons 6^e jaar. Over snelkoker gesproken. Gary en ik werken het professioneel en zakelijk af, zonder het enthousiasme en plezier van weleer. De ‘newbies’ merken er niets van. ’s Middags zit ik aan bij de lunchbijeenkomst van de ‘admission reps’, puur om er voor zorg te dragen dat de sfeer ongedwongen blijft met Gary aan tafel. Krankzinnig; de CEO als babysitter. Gedurende het weekend wil ik even niet aan Ex’pression denken. In alle vroegte, acht uur, ben ik scheidsrechter bij de wedstrijd van Ivar, waarvoor ik me terwijl het nog donker is in tenue steek.

Daarna spoed ik me met Bo-Peter en Kaj naar American Canyon, 38 kilometer naar het noorden, voor hun middag uitwedstrijd, waar ik nog inval als grensrechter. Wat wel opvalt is dat de ouders zich civiel gedragen, niet van het ‘schoffel ‘m onderuit’, zoals ik diverse malen in Nederland mocht ervaren. Je kunt oproerkraaiers als scheidsrechter zelfs van het veld verbannen. Wat een weelde. Het is alweer zowat donker wanneer we thuis aanbelanden, en ik voel me behoorlijk geradbraakt wanneer ik op de sofa plof. Astrid ziet het meewarig aan, maar verblijdt me wel met een koel glas chardonnay; ‘manna from heaven’. Wanneer maandag aanbreekt, voel ik me echt zo fris als een hoentje; ik kan de hele wereld weer aan! Wanneer dan bij de eerste e-mail de naam van de Belg oppopt, dreigt je humeur alweer om te slaan. Maar nee, Frank verzoekt me heel vriendelijk een ontmoeting met onze accreditatie ‘lawyer’ Stan Freeman te regelen omdat hij vandaag voor andere zaken in Washington is. Het is kort dag, maar ik krijg het geregeld, hij ontmoet Frank vanmiddag in de lobby van het Fairmont hotel. Nou ben ik benieuwd of ik nog een terugkoppeling krijg. En verdomd, dinsdagmorgen ligt er een opbeurende e-mail van Frank waarbij hij z’n enthousiasme uitspreekt voor het werk van Stan Freeman, en sterker nog; zijn vertrouwen dat hij erin zal slagen om ons geaccrediteerd te krijgen. Nu is hij onderweg naar New York om verder te onderhandelen met Harris Nesbitt over de financiering van Ex’pression, en dan volgt er een boodschappenlijstje aan ‘to do’ voor het Ex’pression management. Tevens wil hij het onderhanden zijnde Digital Film programma nu reeds als onderdeel van ons curriculum aanmerken. “Dat is gevaarlijk,” mompel ik, “dat gaan we in deze fase nog niet doen.” Maar goed, we hebben nog tijd zat voor de december boardmeeting. Welnu, denk je dat het even rustig en positief is, bombardeert Bram ons met een barrage aan vragen. Per kerende mail wordt een en ander beantwoord; ‘we’re on a roll’. Hoe de hoge heren samenwerken weet ik niet, maar nu krijg ik in het Nederlands een uitvoerige e-mail van Frank, zonder andere geadresseerden. Hoewel die natuurlijk blind gekopieerd kunnen zijn. Helaas, elke handeling roept vragen of argwaan op. Zo vriendelijk, suikerzoet bijna, met een beleefd verzoek om gesprekken die door ons gevoerd zijn met investeerders en banken te organiseren en te her-activeren. En, wellicht is dit het aas voor mij, of ik de kostprijs wil bepalen voor een Ex’pression vestiging aan de oostkust, gebaseerd op de kosten die we voor het huidige Ex’pression gemaakt hebben. Ik probeer uit alle macht de opwinding die in me opborrelt te bedwingen, het kan alleen maar teleurstelling teweeg brengen. Er volgen nog wat meer gedetailleerde e-mails, waarin Eckart, Bram en Jan-Ru nu wel in gekopieerd zijn. Waar komt dit plotselinge vertrouwen in mij vandaan, vraag ik me af. Ik bespreek dit met Eckart vertrouweling Birgitta van Loon, die Ex’pression met een bezoek vereert. Na alle perikelen aangehoord te hebben, geeft ze aan dat er een vertrouwelijk gesprek met Eckart dient te komen, zonder Bram of Frank. Na mijn non verbale schouderophalen tracht ze me te overtuigen dat een verzoek van haar aan Eckart gehonoreerd wordt. “Okay,” mompel ik, “baat het niet, dan schaadt het niet.” Het lijkt rustig met Birgitta bij Ex’pression, er worden afspraken met elkaar gemaakt hoe met elkaar om te gaan en de graduation ceremony van klas 29 verrukt Birgitta. ‘Ex’pression at its finest’.

Birgitta naast Arne Frager, owner The Plant Studios

In die sfeer vertrekt ze met een ongetwijfeld positieve boodschap voor Eckart. De kerosine luchten zijn nog niet verdampt of Dean of Students Chris Coan stuurt me een furieuze e-mail over het gedrag van Gary in de Education Department meeting. Tegen alle afspraken in nam hij de door Chris voorgezeten vergadering over, ondermijnde zijn positie, beledigde hem en intimideerde alle aanwezigen met zijn bravoure als president. Chris beschrijft de angst die zijn mensen voor Gary hebben en besluit met de mededeling dat hij vanaf heden alle aanvaringen met Gary strak documenteert. Jezus, we hebben vorige week nog afgesproken dat alle top management leden ieders vergadering bij kunnen wonen, maar uitsluitend als toehoorder. Gary kan het niet laten, en ik ben de enige die hem kan stoppen. Misschien een mooi moment nu de sfeer rondom mij vanuit de hoge heren zo vriendelijk is. Klaarblijkelijk is de boodschap van Birgitta bij Eckart goed gevallen omdat hij met me wil spreken, nadat hij met Gary gesproken heeft. Een uitstekend moment om open en bloot de situatie te schetsen, omdat we op een ‘make or break’ moment aanbeland zijn. Dit kan zo niet doorgaan!

Volgende week: Eckart komt met een ontluisterende onthulling. Weer een serieuze klacht die je bloed doet koken. De kruik staat op barsten.

Het is weer zover; het ‘mis’ lijstje kan weer tevoorschijn worden gehaald. Deels ‘ik mis’, deels ‘wij missen’. Allereerst ‘wij missen’, ja, ja, Sparta-Twente vanavond. Gaat Astrid een keer mee naar Sparta, worden de QR supporters geweerd. Heeft broer Rob goed opgelost door ons uit te nodigen voor een hapje eten met zijn Tukker familie, die in Rotterdam in alle stilte FC Twente zouden komen aanmoedigen.

Rood-wit alert: links naast mij Tukkers Marte en Peter. Achternamen op verzoek achterwege gelaten.

Uitwisselingsprogramma. Wanneer Sparta in Enschede speelt, melden Rob en ik ons bij hen, ook voor logies en ontbijt. Vervelend natuurlijk dat ze vanavond luid kunnen juichen mocht Twente onverhoopt scoren. Het OMT adviseert ons nog welke maatregelen hier van toepassing zijn. ‘Wij missen’ volgende week het wijnfestival in de Amsterdamse Westergasfabriek. ‘Ik mis’ Sparta-Ajax. Op zeker drie punten die op Het Kasteel zouden blijven, dankzij hartstochtelijke ondersteuning van zeer gemotiveerde Sparta supporters. Helaas, het mag niet zo zijn. Ter compensatie hebben Astrid en ik gisterenavond ons even tegoed gedaan bij eetcafé Oud Zuid in het naburige Loenen aan de Vecht. In de knip. Wat ik niet mis is een advocaat die uit alle macht probeert m’n ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ deels te anonimiseren. Bijdragen voor juridische ondersteuning, contant, zie ik graag tegemoet in de Amerikaanse brievenbus voor onze watervilla. Wat ik ook niet mis, is een e-mail van m’n voormalige partner bij Ex’pression College for Digital Arts, die enerzijds om ondersteuning vraagt, alsmede verwijdering van de foto van de HR lady die geanonimiseerd zou moeten worden. Ra, ra politiepet! Vervolgens kraakt hij me aan alle kanten af. Vreemde methode qua opbouw voor een gunst. Zo ken ik hem ook, deels mega creatief, deels bij tijd en wijle van het padje af, zoals bij het maken van persfoto’s:

Lachen tot op zekere hoogte. Gezien het aantal besmettingen ben ik bang dat we nog wel een tijdje met de ‘mis’ lijst opgescheept zitten. Maar goed, ‘better safe than sorry’, zal ik maar zeggen. Volgende week krijg ik m’n ‘booster shot’, dus Californië maak je borst maar nat, over een maand melden Astrid en ik ons bij zonen Bo-Peter en Kaj (plus Tiphanie en Michelle). Gaat een onvergetelijke kerst en oud- en nieuw worden. Tevens wordt de jaarlijkse ‘pooltable’ middag met grote vriend Fred van Buiten in ere hersteld. Zal hij voor de eerste keer in deze marathon kunnen juichen voor de eindprijs?

Ik gun het hem, maar ja….. Natuurlijk ben ik na mijn terugkeer naar ons kikkerlandje stukken milder geworden, maar laten winnen…. Jetlag, ik heb een excuus! Met wat overnachtingen bij goede vrienden gaat dit een té gekke trip worden, waar ‘family quality time’ de boventoon voert. M’n laatste afspraak is met consul generaal Dirk Janssen op het mij zo vertrouwde consulaat in San Francisco. Enerzijds om elkaar nader te leren kennen, anderzijds om de mogelijkheden te bespreken tijdens de Game Developers Conference, volgend jaar maart. In die hoedanigheid vertegenwoordig ik als boardmember incubator Dutch Game Garden. Open vizier! Trouwe lezers, al dan niet met een bakkie pleur, blijf en handel gezond, ik hou van jullie! PS: aflevering 136 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ sleurt ons woensdag naar het einde van het enerverende jaar 2004.

De response van Kelly. Gary zegt van een boardmember te hebben vernomen dat men van Peter af wil.

Kelly ontkent heftig een aantal beschuldigingen in haar e-mail naar Gary, met name dat ze met mij over hem gesproken zou hebben. Ze eindigt haar zin met “Are you trying to get me fired??? What are you doing?”. Ze vraagt hem te stoppen, ook omdat ze geen ander job in het vizier heeft. Ze benadrukt dat ons gesprek, vóór mijn vakantie, met name ging over de vraag of ze het gehad met mij zou hebben over zaken die Gary mij verteld zou hebben. Ze benadrukt dat onze relatie goed is, zij het voor het eerst gedurende een lange periode. Ze stelt dat Gary totaal de zaak opblaast en dat ik niets fout deed door haar die vragen te stellen. Ze besluit door te stellen dat hij zijn persoonlijke gevoelens niet op haar los moet laten op zakelijk niveau. “Please don’t”, is haar laatste smeekbede. Wanneer ik nogmaals de aan mij gerichte e-mail doorlees, zie ik haar voor me als een aangeschoten hert, in de mangel tussen de CEO en de President van Ex’pression. Ofschoon grotendeels haar eigen schuld, mag Gary’s misbruik van zijn positie niet onder het tapijt worden geschoven. Ze benadrukt dat ze Gary gevraagd heeft haar met rust te laten, en dat hij moet stoppen met praatjes over haar rond te strooien, hetgeen Gary hardnekkig ontkent. “Talk about a mountain out of a molehill”, bestempelt ze de hele situatie. Ze verwelkomt me terug met enthousiasme, en een sprekende slotregel: “I had no intention of any of this kind of shit happening at all, much less on your first day back. Ugh”. Ik leun achterover, me afvragend in hoeverre die twee elkaar met rust kunnen laten, maar ook hoe ik Gary tot stoppen kan dwingen zonder steun van Ex’pression’s board. De laatste vakantiedag, gisteren, lijkt alweer heel ver weg. Tijdens het weer ongelooflijk goed gevulde ‘Open House’ op zondag, gedraagt Gary zich weer alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Ik speel het spel mee, maar vertrouwen, ho maar. Maandag, tijdens de OBM meeting, valt me op dat Gary en Kelly klaarblijkelijk de oorlogsbijl begraven hebben gezien de gloedvolle bewoordingen waarmee hij haar HR activiteiten prijst. Hij herhaalt dat tijdens de gezamenlijke lunch. Het Duitse ‘zum kotzen’ borrelt weer in me op. Hij is bezig z’n straatje schoon te poetsen, dat is eenvoudig te herleiden uit de mededeling van admission director Yee Ju Riddell die een e-mail van Gary ontvangen heeft met de boodschap dat zijn naam niet genoemd mag worden in een discussie.

Badge Yee-Ju Riddell

Hij voegt eraan toe dat hij een paar lelijke misverstanden heeft gehad met Kelly op basis van dingen die mensen over hem gezegd zouden hebben. En dat Kelly dat heel persoonlijk neemt. Gary sluit af met “I just want peace in the house”. Yee Ju antwoordt koeltjes met “I really don’t discuss you with Kelly…..no worries”. M’n handen jeuken om Gary onderhanden te nemen, maar dat zal repercussies hebben voor Yee Ju. Ook staat ‘graduation’ van klas 28 vrijdag op het programma. Duivels dilemma. ‘Catch 22’, daar bevind ik me in. Eigenlijk weet ik wat me te doen staat; ‘hij eruit of ik’, maar zonder groene kaart betekent het dat we weleens stante pede dit land zouden moeten verlaten. Steen op m’n borst. Het heeft geen zin om na te gaan waar en hoe ik in dit moeras ben beland, ik moet door, al was het alleen maar om ons gezin te beschermen. Gewoon de schouders rechten en positieve energie putten uit het optimisme dat klas 28 omgeeft. Moet ik zeggen dat de binnenkomst bij de receptie van Gary en Kelly, gezellig babbelend, m’n stemming er niet beter op maakt. “Just picked her up at the dealer, Pete,” raadt Gary m’n gedachten. “Ready for the graduation, big guy,” voegt hij er aan toe, met een licht tikje op m’n stropdas. En verdomd, we flikken het weer, op het oog zonder enige animositeit wordt het weer een feest voor de afgestudeerde studenten en allen die hen lief zijn. Voor het overige begeven we ons tussen de feestvierende mensen, nemen de complimenten in ontvangst, waarna ik me naar het diner haast met ‘celebrity’ producer Harry de Winter en zijn gezin. Astrid vergezelt me en we verheugen ons over de positieve input over Ex’pression van Harry en vrouw Hanna, en de manier waarop zoon Daan zowel door ons als Ex’pression opgenomen is. Een opkikker van jewelste. Wanneer we naar huis rijden, sluiten we als het ware een pact om dit uit te zingen, tenzij het ten koste gaat van mijn gezondheid. En in die stemming vieren we de volgende dag bescheiden ons 17-jarig huwelijksfeest. De weken en dito vergaderingen volgen elkaar in hoog tempo op. We zijn samen met extern adviseur Jim Patch druk bezig om accreditatie te bewerkstelligen. Een helse taak. Voorts natuurlijk de gebruikelijke ups en downs, waar ik niet meer van opkijk. Zelfs de boardmeeting op 21 september verloopt vrij civiel, waarbij ik nogal ontzien word, hetgeen me eerder verontrust dan bemoedigt. Wellicht heeft het ook te maken met de inzinking die Gary vrijdagavond bij Applebee’s had, waarbij hij onwel werd. Zelf claimt hij gebrek aan water na een paar borrels met mij. Merkwaardig. De volgende dag, in de loop van de middag, klopt Chris Coan aan, nadat hij zich ervan overtuigd heeft dat Gary niet aanwezig is.

Archieffoto Chris Coan

Stilzwijgend overhandigt hij me een e-mail die hij ’s ochtends van Gary ontvangen heeft. Van de openingszin begint m’n hart al sneller te kloppen. Klaarblijkelijk had Jane Metcalfe hem uitgenodigd in haar auto, waarna ze hem de vraag had gesteld of hij aan zou blijven wanneer ik ontslagen zou worden.

Dit zou de stemming van gisteren kunnen verklaren. Of is dit achterkamerpolitiek van Gary, waarbij hij tracht Chris aan z’n zij te krijgen. Volgens Gary heeft hij geantwoord dat wanneer ik zou moeten vertrekken, hij waarschijnlijk ook zou gaan. Zeker wanneer ze een andere CEO zouden inbrengen. Alleen wanneer ze iemand in zouden brengen op zijn niveau, en ik tevreden zou zijn met een financieel afscheidspakket, dan zou hij wel aan willen blijven. Hij voegt eraan toe dat ze al drie jaar zeer ontevreden met mij zijn, en dat ik nimmer de verbinding tussen Nederland en de V.S. tot stand heb gebracht, zoals verwacht. Slijmerig voegt hij eraan toe dat hijzelf alleen maar de CEO positie wil bekleden wanneer ik gelukkig ben bij mijn vertrek. Hij sluit af met te melden dat ze hem, Chris, ook dergelijke vragen zullen stellen. Het is duidelijk dat hij aanstuurt op een management trio met Espi en Chris, waarbij hij zichzelf tot CEO bombardeert. Hij heeft buiten de waard gerekend, of moet ik waarden zeggen, Espi en Chris zullen nimmer Gary als CEO dulden. Chris neemt verontschuldigend de e-mail terug, z’n angst voor Gary is voelbaar. ‘Full Sail all over again!’

Volgende week: of het ooit nog ‘business as usual’ wordt is de vraag. De sfeer wordt grimmig.

Hartverwarmend waren de reacties die ik mocht ontvangen na de Luim van vorige week. En dat niet alleen, maar ook geestig:

Monique Jagers-de Boon

“Er is niets fijner dan de zaterdag beginnen Met de luim en een lekker bakkie pleur”

En ’s avonds kwam de bo(o)nus opkikker, Sparta dat totaal onverwacht uit bij Willem II met maar liefst 3-0 won. Een sigaar uit eigen doos voor de Tilburgers! Het weekend kan niet meer stuk. Even dimmen, zondagmiddag overleed onze sportlerares Olinda, waar we -de Gympies- in 2016 mee begonnen zijn, op de jeugdige leeftijd van 57 jaar. Een niet te bevatten verlies.

Olinda Woning, achter de bloemen, temidden van haar ‘senioren’

Wanneer we maandag afscheid van haar nemen, op haar verjaardag, is één ding zeker, de goede herinneringen zullen nimmer vervagen. We weten het allemaal, dit is het leven, maar wreed is het. Nog wat te mekkeren over de corona maatregelen? Persoonlijk niet, maar er zullen heel wat partijen zijn die zich in hun kuif gepikt voelen. Donderdag m’n griepprik gehaald, over twee weken m’n covid ‘booster’ prik, en ofschoon ik me enigszins ga voelen als een speldenkussen, doet het me goed. Laat die 2G maatregel maar ingaan. Blijft natuurlijk overeind staan dat elke dag dichter bij 21 december, de dag dat we naar onze jongens in Californië vertrekken, ons de hoop brengt dat we ook inderdaad kunnen gaan. Mocht Amerika het ‘rode’ Nederland uiteindelijk niet toelaten, dan is ons standpunt dat er ergere dingen zijn in het leven. Eens waait dit over, ‘mark my words’. En dan hebben we altijd nog de fantastische herinnering aan onze Mexico trip, waar we het huwelijk van onze zoon Kaj en zijn bruid Michelle bijwoonden.

Michelle en Kaj, met op de achtergrond juichende familie, vrienden en de oceaan

Kunnen ze ons niet meer afnemen. Eén vriendelijk advies, mocht je het nog niet gedaan hebben; laat je lekker inenten, dan kunnen een heleboel mensen (ook zakelijk) rustiger slapen.

De beladen meeting bij Bram. Gary leest Kelly de les.

Donderdag 5 augustus 2004: na een paar heerlijk ontspannende dagen bij familie en vrienden, inclusief Hollandse kost en veel bitterballen, is het dan zo ver, in onze gehuurde Opel Vectra stationwagen begeven we ons op weg naar huize Zwagemaker. Grappig, het is rond kwart over acht ’s avonds, en nog licht, dat zijn we in Californië niet gewend. Astrid onderbreekt mijn niet ter zake doende gemijmer; “pas je erop niet kwaad te worden, Peter,” waarschuwt ze me zonder inleiding. “Het hangt ervan af welke Bram ons ontvangt,” luidt mijn rappe response. Haar vragende blik beantwoord ik door aan te geven dat je te maken kunt hebben met ‘corporate’ Bram of joviale Bram en dat je iedere keer uit dient te vinden welke van de twee het beste met je voor heeft. “Of niet,” besluit ik mijn betoog, “maar kwaad worden, ho maar,” voeg ik eraan toe. Wanneer we bij de statige woning aanbellen, voelt de temperatuur weldadig aan. Zo ook de verwelkoming van Bram, die duidelijk in de joviale stand is. Hij leidt ons naar de serre, waar diens vrouw Lidy-Ann ons ook hartelijk welkom heet. Na een slok genomen te hebben van een perfect gekoeld glas sancerre, alsmede enige beleefde openingszinnen, besluit ik om te beginnen met de heetste aardappel; Gary Platt. Bram leest mijn aantekeningen vluchtig door, waarna hij me in een woordenbrij duidelijk probeert te maken dat Gary en ik in wezen getrouwd zijn en noodzakelijk als duo om accreditatie te bewerkstelligen, maar ook eventuele kapitaalsuitbreiding. “Je moet niet zeiken, Peet, je wist met wie je in zee ging,” nart hij er achteraan. “Gelul, Bram, we zijn ruim zes jaar verder, en de situatie is niet vergelijkbaar,” riposteer ik, m’n woede inhoudend. Lidy-Ann probeert het voorzichtig voor me op te nemen, maar Bram breekt dat met een ongeduldig handgebaar af. “Next,” vraagt hij kortaf. Astrid zit er als bevroren bij. “Communicatie met Frank Monstrey, en,” verder kom ik niet, Bram legt in een lang betoog uit hoe briljant Frank is en hoe hij Eckart uit de shit gehaald heeft met opschoning van diens wankele investeringsportefeuille. Astrid en ik staan als afgesproken, zo lijkt het, gelijktijdig op. “We moesten maar eens verder gaan,” zegt ze, “m’n ouders wachten ook op ons, we kunnen het niet te laat maken.” Bram begeleidt ons naar de deur en laat enig reparatiewerk op ons los; “weet je Peet, zit dit uit, wanneer we uitbreiden naar een andere staat kun je daar weer aan het roer staan. Zonder Gary.” Ik pers er een wrange glimlach uit en neem naast Astrid plaats, die de auto al gestart heeft. Tranen staan in haar ogen, “wat een bully,” is het enige dat ze zegt. We weten dat we inderdaad door moeten zetten totdat onze aanvraag voor een ‘green card’ gehonoreerd is. Hopelijk in de loop van 2005. De bom staat echter op barsten, zoveel is wel duidelijk. Zondag vliegen we terug en kunnen we ons verheugen op de Las Vegas trip met de kinderen, maar op dit moment is de stemming in de Opel Vectra net als de kleur: grijs. Eén ding heb ik besloten, dit zing ik uit en wanneer Gary mijn vijand is, dan hou ik me aan een oud gezegde; ‘houd je vrienden dicht en je vijanden dichter’. De volgende morgen blijkt hoe we inmiddels gehard zijn door de jaren heen: een nieuwe dag, een nieuwe kans, we zijn goedgehumeurd. Vandaag is de traditionele broertjesdag. Minstens één maal per jaar, wanneer ik over ben uit Californië, onder het motto niet alleen broers, maar ook vrienden. Vandaag heeft jongste broer Rob een vaartochtje op de Linge georganiseerd.

V.l.n.r. Aad (61), Peter (58), Hans (62) en Rob (51)

Buitengewoon geslaagd, ook om de zinnen te verzetten. In opperst beste stemming brengen we met de kinderen de laatste dagen in Nederland door, hoewel er bij het afscheid op Schiphol best wel wat traantjes vloeien. De jongens verheugen zich echter ook op de trip die we via wat omwegen naar Las Vegas gepland hebben, en dus zijn de tranen snel opgedroogd. En voordat we het weten is het zover; Astrid heeft de Jeep volgeladen met alles wat onderweg van pas kan komen, in ieder geval tot onze eerste stop, Bakersfield, ‘home’ van country icoon Buck Owens. Ik ga alvast ‘I’ve got a tiger by the tail’ repeteren, hetgeen Astrid in de auto geen goed idee vindt. Voorts staan ook de Hooverdam en Death Valley op het programma. En eenmaal in Las Vegas aanbeland, gaan we op zeker het riddertoernooi in Excalibur bijwonen, ‘life is good’. 18 augustus 2004: nog nagenietend van de vakantie, bereid ik me voor op de start van klas 41. “Biggest ever,” jubelt admission director Yee-Ju Riddell. Tijdens de oriëntatie procedure valt me op dat Gary niet bij de les is, me ontwijkt. Nog opvallender is dat Kelly gedurende de dag Gary totaal negeert, en dat ze zelfs vuile blikken met elkaar uitwisselen. Dit moet in de kiem gesmoord worden. De beste remedie is om dat te doen tijdens een cocktail bij The Townhouse, waar Gary me voor uitgenodigd heeft.

Terwijl hij aan z’n ‘Manhattan’ lurkt, letterlijk, lijkt het of hij iets kwijt wil, maar er niet aan toe komt. Tot dusver komen we niet verder dan wat ‘small talk’. Ik trek de stoute schoenen aan; “what’s between you and Kelly that she is ignoring you,” is zover als ik durf te gaan. Ik voeg eraan toe dat ik voor mijn vakantie een goed gesprek met haar heb gevoerd. “So I’m told,” is het verbazende antwoord van Gary, gevolgd door ”maybe she’s having her period.” Dat laatste is redelijk grof, zelfs uit Gary’s mond. Het gesprek valt dood en ik besluit om bij Ex’pression m’n spullen op te halen. Koeltjes nemen we afscheid van elkaar, het gesprek heeft niets opgeleverd. Vluchtig ga ik over m’n ongeopende e-mails, waarbij m’n nieuwgierigheid wordt gewekt door een e-mail van Kelly die ze me tijdens de borrel gestuurd heeft. Al lezend vallen de stukken op hun plaats. Gary stuurde even voordat we naar The Townhouse gingen een e-mail naar Kelly waarbij hij stelt dat ik ‘way out of line’ was om Kelly buiten kantooruren te spreken. Hij maakt haar uit voor ‘junior HR person’, dat ze geen ‘guts’ heeft, dat ze me had moeten vertellen ‘to hell’ te gaan. Hij maakt haar verder nog uit voor een ‘weak person’ en besluit met ‘how small are you Kelly?’ Tussendoor meldt hij nog dat hij mij in The Townhouse zal vertellen ‘to hell’ te gaan. Het laatste is niet gebeurd, wellicht begreep Gary op het juiste moment dat ik uiteindelijk zijn baas ben en slikte het in. Dit is echter puur machtsmisbruik waar het een ondergeschikte betreft, en hoe denigrerend. Maar wie is er nog te vertrouwen, aan wie kan ik dit kwijt? M’n kalmte verbaast mezelf. Aandachtig lees ik Kelly’s response naar Gary, en vervolgens haar kijk op dit alles naar mij. Jezus, gaat het door m’n hoofd, wanneer dit een soap zou zijn, dan zou het als ongeloofwaardig bestempeld worden.

Volgende week: de response van Kelly. Gary zegt van een boardmember te hebben vernomen dat men van Peter af wil.

Toen ik begin 2010 vanuit de V.S. de Luim in ere herstelde, was het voornamelijk te doen om onze familie, vrienden en (vage) kennissen op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen in Californië. Na onze terugkeer naar de lage landen is dat gehandhaafd, zij het wat kritischer, met name in de periode Trump, en meer gericht op ons lokale hebben en houden. Nu het lezersbestand gegroeid is tot 1000+, wereldwijd, valt het niet mee om wekelijks met iets van interesse of humor te komen. Voorbeeld: zo begon ik vanmorgen met het intoetsen van mijn gevoelens tijdens de winnende goal van Feyenoord tegen Sparta. Toen dacht ik, ja dat kennen ze inmiddels wel, dat gevoel om in de laatste minuut te verliezen. Vervolgens spuide ik wat ideeën over hoe nu verder te gaan met het boek ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Ook met het oog op de advocaat die de toenmalige HR Director (personeelszaken 2004) op m’n dak heeft gestuurd. Wellicht hebben jullie, m’n trouwe lezers, daar vileine gedachten over. Uiteraard komt a.s. woensdag aflevering 134 uit. Hoe boeiend (NOT!) is het om te vermelden dat Astrid vindt dat ik tegenwoordig wel héél veel voetbal kijk. Gezien het aanbod valt het percentueel wel mee, meende ik. Nou dat argument viel op dovemansoren. Zou natuurlijk heel wat pro en contra discussies kunnen opleveren, maar is dat Luim-waardig? Past meer in die ‘juicy’ instagram influencers’ blogs. Terwijl ik dit inklop bekruipt me het gevoel om zo’n ‘juicy’ e-mail van die 2004 HR Director op ‘insta’ los te laten. “Niet doen,” zegt het engeltje op m’n rechterschouder. Het duiveltje links sputtert behoorlijk tegen. En zo vul je wel een blog, maar of het interessant is, valt te betwijfelen. Daarom wil ik met deze aflevering, 800, mooi rond getal, beloven alleen nog maar met een Luim te komen waar ik persoonlijk volledig achtersta, hetgeen betekent dat op sommige zaterdagen het scherm (symbolisch) op zwart staat.

Peter L. demissionair blogger

Schiet me ineens iets te binnen, stel je nou eens voor dat ik alle namen in het boek moet anonimiseren (ja, zo heet dat), wat krijg je dan? De Belg wordt Mank Frontstee en Bram wordt Ab Wagenmaker. Andere geinige combinaties liggen voor het grijpen. Het enige probleem is dat alleen de trouwe lezers de ‘link’ kunnen leggen naar de bijbehorende documentatie. Zie je nu wel, nu val ik jullie weer lastig met mijn gedachtenkronkels. Het boek kan mid volgend jaar verschijnen en zal rond de €20 gaan kosten. Ben ik natuurlijk wel benieuwd wie zo’n kostelijk, waar gebeurd, smeuïg leerboek aan gaat schaffen. Laat het me weten, ook in Loosdrecht moet de schoorsteen (CO2 vrij) roken.

De housewarming party bij ons thuis krijgt een merkwaardige wending. Pittige gesprekken zijn onontkoombaar.

Zondag 2 mei; Astrid heeft alle voorbereidingen minutieus uitgevoerd, het ziet er ‘spick and span’ uit, de ‘Ex’pression only’ housewarming party kan beginnen.

Rond half twee druppelen de eerste collega’s, al dan niet vergezeld door hun partner, binnen. Rond een uur of twee is iedereen binnen, de muziek schalt, er wordt enthousiast ingenomen, waarbij de zon er lustig op los schijnt. Waar het door komt is ongewis, maar plotseling ligt Kelly pardoes, volledig gekleed, in ons zwembad. Gary is er als de kippen bij om haar eruit te halen en troostend toe te spreken. Vrouw Debbie ziet het met argusogen knarsetandend aan. Na een kleine zucht van schrik, keert iedereen lacherig terug naar de conversatie die ze aan het voeren waren. Debbie zet zich op het betonnen zitnijlpaard en kijkt beteuterd naar de zwembad scene. Die is niet blij. Het werpt toch wel een schaduw over de party, zeker ook met het oog op de geruchten die rondgaan en de treurige aanblik van Debbie. Tegen vijven heeft zo’n beetje iedereen Maplegate verlaten en kan het opruimen beginnen, hetgeen we enigszins hoofdschuddend doen. Eén ding is zeker, het is afgelopen met gezamenlijke Kelly/Gary meetings. 31 juli 2004, SFO: de KL606 staat op het punt om te vertrekken naar Schiphol. De kinderen en Astrid zijn eerder deze week vertrokken, met als uitgangspunt een onbezorgde vakantie in Nederland. Met bloedend hart herlees ik de A4’tjes aan aantekeningen die ik gemaakt heb om met Bram te bespreken. Gaat dit het begin van het einde worden? Een paar dagen geleden was ik het zo zat met Gary’s gedrag, en alle tot niets leidende gesprekken die we daarover gevoerd hebben, dat ik uit pure frustratie alles wat in me opkwam neerkalkte. Zonder enige pauze werd het een diarree aan woorden:

Ook zijn jojo gedrag ten aanzien van Kelly hangt me de keel uit. Dat moet gekomen zijn nadat ze een soort van ‘verkering’ kreeg met ene Matt, uit de aandelenstal van Eckart. Wat ik ook geprobeerd heb, een lang gesprek bijvoorbeeld tijdens onze New Mexico trip begin juni, waar ze Ex’pression aan boord willen halen, het is allemaal paarlen voor de zwijnen. Het lijkt wel of z’n ‘pot’ afhankelijkheid groter en groter wordt. Na elk eyecatcher gesprek met Eckart barst hij in woede uit en bezigt uitspraken als “I will ruin Ex’pression and start a school next door”. Hij flipt wanneer in de juli uitgave van Emerce zijn foto ontbreekt naast die van Eckart en mij, alhoewel die in postzegelformaat zijn.

Het ontgaat hem dat we streven naar goede publiciteit en dat hier gezocht is naar de Nederlandse ‘touch’. Mensen als Kelly Backens brengt hij in problemen wegens zijn schaamteloze gedrag. Erger nog, gedurende een ‘Open House’ heb ik hem uit mijn kamer moeten vloeken omdat hij niet pikte dat ik hem ‘on stage’ corrigeerde voor de zoveelste verkeerde uitspraak. Vandaar dat mensen mij toevertrouwen dat ze doodsbang zijn om kritiek te uiten wanneer hij aan het woord is. De maat is vol, iemand van onze boardmensen zal in moeten grijpen, vandaar dat ik met Bram ga praten, zij het met tegenzin. Frank is überhaupt geen optie en Jane Metcalfe brieft gelijk alles aan Eckart door. Voor de zekerheid zal ik Astrid meenemen, zodat ze me tot rust kan manen wanneer Bram weer een van z’n schampere, schofferende uitspraken doet. Had ik liever niet gedaan, de hele situatie begint toch al op haar zenuwen te werken. Maar ja, om met Van Kooten en de Bie te spreken; ‘ook aan mijn pik komt een end’. Eckart laten we erbuiten, die beschermt Gary links en rechts, hoewel ze interessante ‘oorlogs’ e-mails uitwisselen. Merkwaardig koppel. Eckart stuurde me wel een lieve verjaardagwens; buiten het gebruikelijke schrijft hij ‘gelukkig blijf jij eeuwig jong’. Zoals ik me nu voel, is eeuwig vrij tijdelijk. Ik maak het moment van opstijgen amper mee, ik doezel weg, maar niet voor lang. De stewardess reikt me glimlachend een glas witte wijn aan en wat macadamia nootjes. Lekker. Tijdens het knabbelen overdenk ik de ‘rollercoaster’ maanden achter me. Eckart die achter m’n rug een afspraak maakte met Kelly. De hartverwarmende brieven die ik ontving ter ondersteuning van mijn ‘green card’. De binnenkomende ‘newbies’ en de overweldigende ‘open houses’. En dan weer een naargeestige boardmeeting tussen alle inspanningen door ter verkrijging van onze accreditatie. En dan nog een uitgebreide e-mail van Gary, klagend over het gegeven dat Kelly niet mee mocht naar het golftoernooi van de chamber of commerce. En dat ik haar waarschijnlijk niet mocht. Oh ja, en mocht ik denken dat er iets was tussen hem en haar, dan zat ik ernaast. Waarom bracht hij dat op? Schuldig? Op redelijke wijze heb ik hem getracht te beantwoorden, met name dat ik niet Kelly’s vader ben, of zoiets:

Zinloos natuurlijk. Na mijn response stuurt hij dezelfde dag nog een e-mail naar Frank Monstrey, plotsklaps zijn vriend, om zijn beklag over mij te doen, waarbij hij aantekent dat Kelly erover denkt Ex’pression te verlaten omdat ik haar niet mag. Wat een ‘backstabber’! Dat we in de tussentijd ook nog aan normale werkzaamheden toekomen mag een wonder heten. Tussen wat drankjes en hapjes door doe ik wat hazenslaapjes, maal nog wat over de meeting met Bram, waarna Schiphol opdoemt en het off boarding proces kan beginnen. Astrid wacht me op met een brede lach, en zegt me dat alles bij haar ouders in gereedheid is om Kaj’s 12^e verjaardag te vieren. Onderweg naar Vinkeveen praat ik haar bij over de laatste ontwikkelingen en het belang van de meeting bij Bram, waarbij diens vrouw Lidy-Ann ook aanwezig zal zijn. Astrid zwijgt, ze ziet er duidelijk tegenop.

Volgende week: de beladen meeting bij Bram. Gary leest Kelly de les.