Woensdag woonde ik, enigszins in mineur, samen met 143 mensen uit de game industrie het 170e en laatste netwerk lunch evenement van Dutch Game Garden bij. 2025 zal in het teken staan van het ordentelijk afwikkelen van lopende zaken, erop vertrouwend dat de laatste overgebleven Mohikanen, Managing Director JP van Seventer en Operations Manager Christel van Grinsven, aan boord blijven, hetgeen zij toegezegd hebben. Als aftredende chairman -nu stervensbegeleider- ben ik daar, samen met mede bestuursleden Tim Laning en Selma Oors, heel blij mee. Tijdens het enthousiaste geklap van de aanwezigen werd het reguliere programma afgewerkt: aankondigingen van de ‘latest greatest’ uit de industrie en belangrijke evenementen die eraan komen. Daarna nemen bezoekers plaats achter de microfoon om zichzelf te presenteren, of hun product, dan wel hun onderneming. Tijdens de lunch demonstreren ontwikkelaars hun nieuwste games of speelbare concepten. Ontwikkelaars waarderen feedback, met name wanneer het hun game ten goede komt. Kortom, ‘business as usual’, met een zwart randje. Tussen de bedrijvigheid door vind ik Christel van Grinsven die wegens de dringende afwezigheid van JP van Seventer alles in juiste banen leidt. We hoeven niet uitgebreid te praten, dat ligt achter ons. Na wat saillante informatie te hebben uitgewisseld, beweeg ik haar om in fotopose te gaan, uiteindelijk is dit een historisch moment.
Een glimlachje kan er nog net af, een zwanenzang, hoe mooi dan ook, leidt immers naar het einde van het bestaan. Wat gaat de stervende zwaan zingen voor JP en Christel, die nog aan boord zijn? Dan schiet mij de geschiedenis in het hoofd van ‘My last farewell’, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal van een man die zijn eilandengroep moet verlaten om in Engeland zijn executie tegemoet te zien. Vrijelijk geef ik de tekst van ‘The last farewell’ weer: ‘For you (DGG) are beautiful, and I have loved you dearly, more dearly than the spoken word can tell’. Luister naar Roger Whittaker HIER en je begrijpt wat ik bedoel. Tussen de opgewekt babbelend gamers baan ik me een weg naar buiten in de wetenschap dat het maandelijkse evenement overgenomen wordt door DGA (Dutch Games Association), het overkoepelende orgaan van Nederlandse game bedrijven. De DGG afbouwklus kan gaan beginnen, wij gaan onze verantwoordelijkheid niet uit de weg. Later donderdagmiddag is Astrid in een facetime gesprek met zoon Kaj in Sacramento, die haar de tuin wil laten zien, waarop gelijktijdig het water van het zwembad vervaarlijk begint te golven. Zo was Astrid ‘live’ betrokken bij een 7.0 aardbeving, uiteraard op de schaal van Richter. In de door mij beminde plaatsen Berkeley en met name Emeryville (Ex’pression, Chamber of Commerce, Pixar) waarschuwde men voor een te verwachten tsunami:
Gelukkig bleef het geweld uit. Het is alweer drie weken geleden dat ons harige familielid Tinley insliep en men had ons ervoor gewaarschuwd; ‘het moet echt slijten, iedere keer loop je tegen herinneringen aan’. En dat ervaren Astrid en ik nog dagelijks, hoewel de scherpste randjes er af zijn. We kunnen immers bij tijd en wijle hartelijk lachen om sommige van haar schavuitenstreken. Vandaar hier nog een dierbare herinnering:
Waarom deze herinnering? Welnu, Tinley heeft er voor gezorgd dat Astrid haar angst voor honden kwijtraakte, zij was Astrids eerste hond. Met één prangende vraag verlaat ik de Luim vandaag: Tinley was terminaal ziek, de zwaan (lees DGG) kerngezond. Waarom toch laten inslapen?