Laanen's Luim

Bram gaat zich nu overal mee bemoeien. Overleeft gouverneur Gray Davis de stemming? De Belg is terug en overhandigt ons een forse rekening.

Er zijn van die dagen bij Ex’pression waar zowel de staf als de studenten naar uitzien, één daarvan is ‘Insider Day’. Maandag 6 oktober is zo’n dag. De dag wordt doorgebracht met keien uit de industrie die hun ‘story’ vertellen hoe ze zo ver gekomen zijn, inclusief het ‘blood, sweat and tears’ deel. De studenten kunnen alles vragen en daar wordt geduldig antwoord op gegeven, of daar komen ze persoonlijk op terug. ‘Giving back’ is een mooi en rijk onderdeel van wat meegegeven wordt aan mensen die iets bereikt hebben. Er zijn van die dagen dat het openen van de eerste de beste e-mail al maagzuur veroorzaakt. Dinsdag 7 oktober is zo’n dag. Natuurlijk van Bram. Het heeft te maken met de Eyecatcher, de beeldtelefoon die ‘gratis’ bij ons geïnstalleerd is. Eén van Eckarts paradepaardjes, waarbij je elkaar tijdens een gesprek recht in de ogen kunt kijken.

Archieffoto Mperiod Magazine

Even los van de bruikbaarheid, kost het apparaat circa €50.000 en dien je er een speciale telefoonlijn aan toe te wijzen die duizenden per maand kost. En daar hebben we nou net geen trek meer in. Dat hebben we ze laten weten bij Ex’ovision, de ontwikkel- en verkoopmaatschappij van de Eyecatcher. En wie reageert er? Niet Eckart, niet de Belg, maar fucking Bram. Iedereen staat bij de geadresseerden en de ‘subject line’ leest ‘minor details big frustration’. Bram begint met te schrijven dat hij op de hoogte is gesteld van een ‘gevecht’ tussen Ex’ovision en Ex’pression over de kosten van de Eyecatcher. En dan breekt hij los over het gegeven dat we de Eyecatcher gratis gekregen hebben. Vragen volgen onder andere over al dan niet betaalde importbelasting, gevolgd door de conclusie dat het duidelijk is dat we de Eyecatcher geen stuiver waard vinden. “Waar haalt die windbuil dat vandaan,” vraag ik mezelf hardop af op het moment dat Gary komt binnenvallen. Gary gaat met verwilderde ogen aan m’n bureau zitten terwijl ik met stijgende verbazing lees over de kosten die we, volgens Bram, dankzij de Eyecatcher bespaard hebben. Espi kon op afstand geïnterviewd worden voor de CFO rol, alsmede belangrijke gesprekken met Eckart waar hij niet voor over hoefde te vliegen. Vervolgens draaft hij door met de stelling dat buitenlandse participaties normaal gesproken zouden moeten betalen voor alle kosten van de boardmembers. Het lijkt wel of Gary m’n gedachten kan lezen want hij verwoordt wat ik denk: “no way we would have picked those bozos as boardmembers.” En dat is natuurlijk zo, welke Amerikaanse maatschappij zou boardmembers gekozen hebben uit Europa, die ook nog eens geen verstand hebben van de school business. Bram ratelt nog wat door en besluit door heel arrogant te stellen dat, hoe dan ook, hij argumenten heeft dat wij Ex’ovision moeten helpen zoals Ex’tent ons geholpen heeft. “Gary,” stop ik een woede uitbarsting van Gary, “we’ll pay this one MCI bill, shut the account, and have Espi answer this arrogant bastard.” We hebben haast omdat we een vlucht naar Salt Lake City geboekt hebben voor een tegenbezoek aan Northface University, die ons als voorbeeld gebruikt hebben. Gary mokt omdat hij gereed was voor een potje knokken, maar ik overtuig hem door te stellen dat middels het laten beantwoorden door Espi, wij Bram indirect laten weten dat hij onze aandacht niet waard is. Dat kan Gary wel waarderen. Ik informeer Espi, die met plezier een e-mail gaat concipiëren die enerzijds ‘to the point’ is en anderzijds toont wie hier aan de teugels trekt. En laat dat maar aan Espi over. Nog voordat we ingechecked zijn op Oakland airport ligt er al een concept e-mail. Geweldig. Hij stelt dat uit ‘good sportmanship’ Peter de openstaande rekeningen betaalt, maar dat het daarmee eindigt, en dat de MCI lijn geannuleerd wordt. Mooie slotzin ook: ‘This should put the matter to bed’. Gary glimt en roept, “put it in your pipe and smoke it, Bram.” In opperste beste stemming komen we in Salt Lake City aan, waar we als vorsten worden onthaald door Scott McKinley, de beoogde CEO van Northface University. De eerste zin die volgt is nogal shockerend, “I guess you’ll have a new governor.” Ofschoon nog niet officieel, wijzen de polls uit dat zittend gouverneur Gray Davis ruim verslagen is en dat spierbundel Arnold Schwarzenegger op de troon gehesen gaat worden. Een republikeinse overwinning in Californië, ongelooflijk. Gary gniffelt, maar zegt niets. Scott leidt ons naar het in aanbouw zijnde gebouw van Northface University en vertelt enthousiast over het aantal studenten dat al ingeschreven heeft voor het eerste kwartaal van 2004. En dan, na het passeren van de grote witte mormonen tempel, arriveren we bij een gebouw waar kosten overduidelijk geen rol hebben gespeeld. “These guys have deep pockets,” fluistert Gary me toe. Mooi. Vervolgens worden we getrakteerd op een uitstekend diner, waar alcohol overduidelijk afwezig is. Voordat we naar ons hotel getransporteerd worden, spreken we af om bij het ontbijt mogelijke samenwerkingsvormen te inventariseren. Aangezien de hotelbar uitsluitend non alcoholische dranken serveert, tenzij we erbij eten, lijkt het ons een goed idee om vroeg in de veren te gaan. Is wel eens goed, zo’n alcoholvrije dag. ’s Ochtends, voor het ontbijt, ontvang ik een ‘dankjewel’ e-mail van Pieter Pelletier, CEO sinds januari van Ex’ovision en de opvolger als zodanig van pionier Fred Kappetein, hoewel die niet de laan is uitgestuurd. Pieter bedankt voor het betalen van de MCI rekening, ook namens Ex’tent, en of we nog een lijn over hebben. Ook vraagt hij of we zo teleurgesteld zijn in de Eyecatcher dat we het apparaat nimmer meer willen gebruiken. Dat beantwoord ik morgen wel, in ieder geval behandelt hij ons als een klant, dat noem ik vooruitgang. Tijdens het ontbijt gaan we over elementen die elkaar overlappen en geografische toewijzingen. Voordat we een taxi nemen naar het vliegveld worden we ook uitgenodigd voor de ‘grand opening’ door de gouverneur. Volgens goed mormoons gebruik heeft ze veel kinderen, zeven om precies te zijn. In de taxi kan Gary het niet laten, “these mormons fuck, Pete,” merkt hij op gedempte toon op. Hij ontlokt een lach aan me, dat kan ik niet ontkennen. Na ‘security’ gepasseerd te hebben gaat Gary op zoek naar wat drinkbaars en komt zowaar terug met twee bloody mary’s, en omdat we erbij ook wat moeten eten, twee volwassen pizza’s. Met een vette lach zegt hij, “one doesn’t go without the other.” Ondanks het goede ontbijt hakken we toch nog een halve pizza naar binnen. Met een ferme boer laat Gary weten dat het hem goed gesmaakt heeft, alvorens hij er hartgrondig “goddamn” uitgooit. “Wassup man,” is mijn korte vraag. Gary schuift z’n laptop naar me toe waarop ik lees dat Ex’tent een ‘non-binding’ voorstel heeft gedaan aan Quad Ventures. “Save it Gary, so we can check it out during our flight.” Interessant, met behoorlijk wat pagina’s. Leesvoer over onze toekomst. Nadat we het signaal gekregen hebben dat we weer electronica mogen gebruiken, overhandigt Gary mij z’n laptop; “check it out, big guy,” grijnst hij. Gary houdt niet zo van ambtelijke taal. Dus daar was onze Frank mee bezig tijdens z’n afwezigheid, stel ik vast. In het kort leg ik Gary uit dat Quad Ventures voor een investering van $4 miljoen 17% van ‘preferred’ Ex’pression aandelen verwerft.

Tevens krijgt Quad Ventures een boardmembership. Daarna volgt een hoop ‘mumbo jumbo’ over rechten en verplichtingen, en heel belangrijk; het gebouw maakt geen onderdeel van de transactie uit. “Pocketmoney for Wintzen,” sneert Gary. “Wait, there is more,” imiteer ik een goedkope reclame. Gary kijkt me verbluft aan. Ik vertel hem dat de deadline om deze deal te sluiten eind deze maand is, met de conditie dat er een hypotheek van $6 miljoen op het gebouw komt. Dat bedrag gaat direct terug naar de eigenaar, lees Wintzen. “Fucking hell,” stoot Gary uit, “Quad will never accept that.” Precies, Lincoln Frank heeft gesteld daarbij te willen helpen, maar niet als conditie te accepteren. Op dat moment wordt ‘closing of all electronic equipment’ aangekondigd en dalen we met de wetenschap dat ook deze deal grondig door de Belg verknald wordt. Eenmaal aan de grond vernemen we van Espi dat er een rekening onderweg is van het Brusselse advocatenkantoor White & Case van ruim $45.000. “Thank you fucking Frank,” knarsetand ik woedend, iets dat Gary duidelijk niet van mij gewend is, “we’ll fight this till the bitter end.”

Volgende week: ‘Where do we go from here’, dat is de vraag. Management en board staan lijnrecht tegenover elkaar. Veranderend politiek klimaat in Californië.

Vrijdag 25 juni schiep vreugde. Vanwege de versoepelingen werd ik in staat gesteld om mijn verjaardag de zaterdag daarop gepast te vieren, zij het nog steeds beperkt. Desondanks; heerlijk, dankzij een ‘Astrid special’. Vrijdag 9 juli bleken de vrijheden die velen zich aanmatigden regelrecht geleid te hebben tot een massaal aantal besmettingen. Nederland kleurde rood en het duo Rutte/de Jonge ging in paars, oftewel het boetekleed. Ze trokken het geroutineerd aan. De vreugde van de eerste vrijdag werd nu overschaduwd door het naargeestige gevolg van vrijdag 9 juli. Kunnen we nog op tijd aanwezig zijn bij de bruiloft van dit liefelijke koppel?

Michelle en Kaj bezegelen hun verloving in Griekenland (2019)

Onze reis naar Californië om daar het huwelijk van zoon Kaj en verloofde Michelle bij te wonen, staat of valt nu met de toestemming van de Amerikaanse autoriteiten om Amerika in te reizen. Die status was vanaf 6 september positief, nu echter weer ingetrokken. Voor de Amerikanen die naar Nederland willen reizen geldt nu ‘do not travel’, code rood dus. Inmiddels heb ik een smeek e-mail naar de Amerikaanse ambassade gestuurd met de boodschap of deze ouders van een Amerikaanse staatsburger (dat is Kaj ook), asjeblieft, ‘pretty please’, een uitzonderingsstatus kunnen krijgen. Duim met ons mee. Nu wil ik jullie gezellig meeslepen naar iets positiefs, Astrids ‘nieuwe’ sloep (ik mag meevaren). Onderstaand toont ze zich tevreden na een proefvaart met ketelbinkie Tinley.

Over de naam zijn we het nog niet eens. Suggesties zijn welkom. Over de (teleurstellende) EK finale wil ik eigenlijk maar één ding kwijt, wat een ‘loser’ mentaliteit om gelijk na ontvangst van de zilveren medaille die van je nek te halen. Wanneer je (onverwacht) zo ver gekomen bent, mag je er wel wat eerbiediger mee omgaan. Engelsen en penalty’s, het blijft een dingetje. Enfin, daar weet Frank de Boer ook alles van! Ik maak me er vandaag met een ‘Jantje van Leiden’ vanaf, ben een beetje in mineur. Waarschijnlijk veroorzaakt door het ‘Peter R. de Vries’ effect of de narigheid in Limburg en de omringende landen. Plotsklaps weet ik het, onze oudste zoon wordt vandaag 30 en we kunnen dat niet samen vieren. En omdat we hem pas om zes uur vanmiddag feliciteren, is dat zo vroeg nog niet helemaal tot me doorgedrongen. Op dat moment overhandigt zoon Kaj hem in Californië het fotoboek van z’n eerste 30 jaar in dit leven. En zo is het allemaal begonnen:

Lumineus idee van Astrid, waar ik qua scanwerk aan bij mocht dragen. We zagen hem middels al die foto’s weer opgroeien. Mooi en ontroerend. Van harte Bopper, ga zo door, positief als je bent! Weet je wat, nu ik toch zo wakker ben, ga ik alvast aflevering 120 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ voorbereiden, er gebeurde immers heel wat bij Ex’pression in de loop van oktober 2003. Ter afsluiting; wees op je hoede, blijf gezond.

Full Sail komt met een response op ons afkoop bod. Goedkeuring voor onze accreditatie is verplaatst naar 2004, dus meent Bram zich er mee te moeten bemoeien.

Mocht voor mij persoonlijk dinsdag 23 september 2003 als kersverse ‘chairman’ van de ‘Chamber’ een hoogtepunt in Californië zijn, dan is niet voor te stellen wat voor vreugde het telefoontje van Washington ‘lawyer’ Stan Freeman teweeg brengt. “Congratulations my friend,” begint hij, “Ex’pression is one of the very few schools that are granted an appeal.” Stan laat weten dat ze alle ins en outs nog bestuderen en dat hij dat morgen met me wil bespreken, met name of we alles gereed kunnen hebben voor de november beoordeling. Dat laatste hoor ik niet eens, ik hang op en ben in staat het uit te schreeuwen van geluk. Na met Gary een klein overwinningsdansje gemaakt te hebben, begin ik aan een e-mail om iedereen die ertoe doet te informeren. Met een zucht van pure opwinding druk ik op de ‘send’ knop. Wat een hobbel die we genomen hebben!

Uiteraard wordt de euforie mee naar huis genomen, huize Laanen geniet mee. De conference call met Stan Freeman, woensdagmorgen in alle vroegte, tempert de vreugde enigszins. Hij is de mening toegedaan dat de zaken die opnieuw afgedrukt dienen te worden de minste problemen zullen geven, maar dat uitbreiding van ons programma naar dertig maanden fysiek aangetoond moet worden, hetgeen tot dusver niet kon. Ook cijfermatig. “Peter, let’s take the safe route and defer to February 2004,” besluit hij z’n beredenering. Na wat heen en weer discussie, moet ik toegeven dat hij gelijk heeft, met onze onstuimige groei kraakt onze organisatie sowieso in z’n voegen. De eerste reactie die we vanuit Nederland binnenkrijgen is van Bram, ik lees sarcasme: “Never doubted a moment (sic)”. En de vraag wat we voor dienen te leggen en wanneer. Ik besluit hem, en daarmee de overige geadresseerden, onmiddellijk te beantwoorden en gelijktijdig de februari verschuiving aan te kaarten:

Tot mijn verbazing, teleurstelling moet ik zeggen, geen piep van Eckart of de Belg, laat staan van de overige boardmembers. Deze overwinning is redelijk uniek, zijn ze wellicht teleurgesteld dat ze weer geen stok hebben om me de laan uit te sturen? Het vervolg van donderdag 25 september mag er overigens ook zijn, onze Florida ‘lawyer’ Mayanne Downs meldt triomfantelijk aan de telefoon dat de deal met Full Sail is ‘signed, sealed and delivered’. “Peter,” zegt ze, “for a miserable $5K you got rid of all your Full Sail crap.” Om de euforie niet te verstoren, laat ik even achterwege dat we over deze finale afronding maar liefst anderhalf jaar gehakketakt hebben, nog even los van de ‘genereuze’ facturen die we in de tussentijd mochten ontvangen. Ik dank haar en ben blij; weer een horde genomen. Gefrustreerd door het uitblijven van positieve geluiden van mijn ‘superieuren’, besluit ik het niet te melden, ze bekijken het maar. Te midden van dit alles vergeet ik de kwestie ‘Kelly’ bij Gary en Kelly aan te kaarten, ik was er waarschijnlijk niet in de stemming voor. Nou ja, om eerlijk te zijn, ik wilde m’n goede humeur in stand houden. Na anderhalve week informatie over en weer te hebben uitgewisseld met Bram – geen Belg te bekennen – komt Eckart vrijdag 3 oktober, de dag dat klas 33 binnenmarcheert, ook van z’n poef. Geen woord van appreciatie, slechts de opmerking dat het eerder printen van een catalogus honderdduizenden of zelfs miljoenen dollars verschil kan maken. Hij gaat volkomen voorbij aan de gepresenteerde informatie, en haalt er de makkelijkste brok uit. De recente, door marketing gemaakte, foto op m’n bureau herinnert me qua pose hoe ongemakkelijk we tegenwoordig tegenover elkaar staan:

Geen schim meer van de voormalige automatiseringskameraden. Niet eens meer boos wordend, schrijf ik licht sarcastisch dat wanneer het zo eenvoudig zou zijn, we de catalogus desnoods met de hand geschreven zouden hebben. De ‘go ahead’ ligt bij de accreditatie commissie en bij onze ‘lawyers’, laat ik weten. Wat is er mis met de ‘mensen’ mensch Eckart, vraag ik me af. En heeft die stomme Belg zich plotseling verstopt? M’n aandacht wordt gevraagd voor het vragenuurtje met de ‘newbies’, de nieuwe studenten die op dag één altijd nieuwe vragen hebben. Daar neem ik graag aan deel. Goed om iedere student te leren kennen, en zij mij. Fris en leergierig, zoals het hoort aan het begin van een studierichting die wellicht leidt naar een Emmy, Grammy of zelfs een Oscar. Dat doet me denken aan onze eigen jongens die zich morgen voetballend presenteren in Clayton. Daar verheug ik me nu al op, die hebben nog een heel leven voor zich. Na een laatste vraag beantwoord te hebben en met de belofte er altijd voor hen te zijn, besluit ik m’n bureau leeg te maken en huiswaarts te gaan. Op KCBS gaat het alleen nog maar over een mogelijke ‘recall’ van gouverneur Gray Davis, over wiens politieke toekomst aanstaande dinsdag gestemd wordt. En, sensationeler, gaat hij opgevolgd worden door acteur en republikein Arnold Schwarzenegger. ‘Only in America’, gniffel ik terwijl ik voor ons huis parkeer. Zaterdag begeef ik me met de jongens op pad naar de voetbalvelden achter Clayton Valley High School. Voor de fotosessies zijn de jongens allemaal uniform AYSO gekleed. Astrid wacht inmiddels thuis op de komst van haar vriendinnen Maaike en Odile, studiemaatjes uit Leiden, waar ze een medische O.K. opleiding volgde. De jongens dollen, maar zien toch nog kans voor hun buddyfoto ‘netjes’ glimlachend op de foto te komen:

V.l.n.r. Bo-Peter, Ivar en Kaj

Het voorstel om daarna Ed’s Mudville Grill aan te doen, wordt door de jongens met gejuich begroet. Ook een aantal andere vaders en medespelers begeven zich op weg naar dit populaire sportcafé. Een mooie zaterdag na een uiteindelijk beste week, met hier en daar een donderwolk!

Volgende week: Bram gaat zich nu overal mee bemoeien. Overleeft gouverneur Gray Davis de stemming? De Belg is terug en overhandigt ons een forse rekening.

Er viel natuurlijk gedurende de pandemie weinig te plannen. De verjaardag die ik in m’n hoofd had om mijn ¾ eeuw groots te vieren, viel helemaal in duigen. Alhoewel de versoepelingen precies één week voor m’n verjaardag ingingen (mazzelpik), moest het toch op bescheiden schaal gevierd worden, met een veel geringer aantal mensen dan gepland (in mijn hoofd). Maar zoals altijd wist Astrid het maximale eruit te halen, met als hoogtepunt het verschijnen van een heuse snackkar. Daarnaast had Ivar een bard geregeld die liedjes uit m’n jeugd speelde die ik luidkeels mee kon zingen. En omdat ik jarig was, werden daar geen opmerkingen over gemaakt. Plotsklaps werd er om stilte gevraagd, waarna Astrid het woord nam. Klaarblijkelijk heb ik ooit in een vlaag van verstandsverbijstering gezegd dat ik best een standbeeld verdiende. Welnu, met veel aplomb onthulde ze een door haar geproduceerde buste in wording, waarna applaus volgde.

Uiteraard stond ik paf, hoewel ik de neus wat uit proportie vond. Astrid zegde toe over verkleining na te denken, maar was de mening toegedaan dat ze na bijna 34 jaar huwelijk meer van m’n neus had gezien dan ik. Ik vermoedde dat ze in m’n slaap een gipsafdruk had gemaakt. Echter, ik gloeide van trots, maar wel stiekem gisteren in haar atelier een foto gemaakt om te kijken of er iets aan de neus gewijzigd was. Helaas. Vele bijzondere cadeau’s en herinneringen vielen me ten deel, waarmee ik de komende maanden ‘zoet’ ben. Sommige gedichten en voordrachten deden me daadwerkelijk blozen, en daar heb ik normaliter geen last van. Terwijl ik maandag bezig was om ‘dankjewels’ te schrijven, alsmede antwoorden op de sociale media te geven, verscheen er als bij donderslag een mooie doos voor onze deur. Na uitpakken bleek er een dosis Californië (wijn) opgestuurd te zijn uit Helmond, van origine Rotterdammers.

Onder leiding van vriendin Jeanny (we leerden elkaar 58 jaar geleden kennen) tekende de hele familie de mega verjaardagskaart, inclusief kleizoon Dennis, die bij ons in Californië gelogeerd heeft. Bij onze terugkeer naar Nederland werd bevestigd dat we een aantal vriendschappen voor het leven hebben, en dat is het mooiste cadeau dat je kunt bedenken. Zonder ook maar iemand tekort te willen doen, wist jongste broer Rob met zijn inspanningen de roos te raken. Lees even mee:

Mocht ik ooit nog beroemd worden (niet op gokken), dan hoeven ze bij mijn verscheiden alleen maar de meegeleverde USB stick in de computer te pluggen om m’n hele levensverhaal in te zien, inclusief muziek van de betreffende periode. Moet ik zeggen dat oudste zoon Rick, samen met Liesbeth, ook een goede duit in de zak deed met toekomstige herinneringen:

Liverpool totaal gaan we volgend jaar doen, zo Covid het wil. Ondanks de beperkingen een onvergetelijke verjaardag, met veel dank aan Astrid die m’n gedachten kan lezen (best gevaarlijk). Woensdag weer herinneringen uit 2003 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Lees het in gezondheid, laat je niet besmetten! P.S. Over Peter R. de Vries is alles al geschreven, daar heb ik helaas niets aan toe te voegen.

 De Emeryville Chamber of Commerce installeert een buitenlandse chairman. Gouverneur Gray Davis politieke leven hangt aan een zijden draad.

Niets is mooier en gelukmakend dan terugkijken op een geslaagde personeel- familiebijeenkomst. ‘Happy Valley’ in Berkeley zorgde ervoor dat de hechte Ex’pression ‘family’ band verder versterkt werd. Aan dat front zitten we in ieder geval goed. Aangezien er geen tegenkandidaten zijn, zal ik binnenkort naast m’n betaalde Ex’pression job eveneens als Chairman van de Emeryville Chamber of Commerce door het leven gaan. Ben ik best een beetje trots op, na slechts een kleine vijf jaar aan het roer van Ex’pression. En, als eerste buitenlander. Wat zou m’n moedertje trots op me geweest zijn. Beetje kinderachtige gedachte, maar het kruipt toch onwillekeurig in je systeem. Net toen ik dacht dat een kleine twee weken relatieve rust, tussen de groeipijnen door, bijna onnatuurlijk aandeed, wist Gary het weer te verstoren. En dat net op het moment dat ik klaar stond om de Pixar chamber mixer bij te wonen. In een puntige e-mail verdedigde hij Kelly op het belachelijke af. Eigenlijk ging het over het gegeven dat er vanuit Ex’pression een maximaal aantal mensen de mixer bij konden wonen, en zij daar in haar functie niet bij hoorde. Zij, Kelly, had niet gevraagd om erbij te zijn maar was min of meer uitgenodigd door Yee-Ju, onze admission director. En ik had dat geweigerd. Gary beweert dat het de schijn heeft dat ik de pik op Kelly heb. Het maakt me enorm boos, Gary, president en mede oprichter van Ex’pression, kan het zelfs niet opbrengen om z’n affectie voor Kelly te verbergen. Z’n status onwaardig. Grappig genoeg heb ik dezelfde middag nog met Kelly gelunched naar aanleiding van haar tweejarig dienstverband bij Ex’pression. Geen piep inzake Pixar. Na een diepe zucht verlaat ik Ex’pression, dat appeltje schil ik nog wel met Gary, eerst ervoor zorgen om bij Pixar een gemotiveerde en geïnspireerde indruk achter te laten. De knop gaat om zodra ik het indrukwekkende gebouw van Pixar betreed en begroet wordt door chamber president Bob Canter.

Dollen met Bob Canter voordat de massa arriveert

De mixer loopt als een trein, iedereen wordt magisch getroffen door de karakters uit ‘Finding Nemo’ en ‘Toy Story’. Gary doet alsof z’n neus bloedt en vermijdt oogcontact. Jezus, wat haalt die gast op z’n nek met die Kelly, flitst het door me heen. Gelukkig worden m’n gedachten onderbroken door mensen die me hartelijk danken voor de ontvangst en overwegen om ook lid van de chamber te worden. Mooi, dankzij Pixar is dat precies wat we wilden bereiken. Ondanks het Gary/Kelly akkefietje rijd ik in opperbeste stemming huiswaarts, dit geeft de burger echt moed. Helaas, zondag wordt bedorven door de hele dag die ik door moet brengen in ‘traffic school’ vanwege mijn rode licht bekeuring. Astrid heeft een school gekozen die ‘comedy school’ heet. Nou, m’n humeur wordt er niet beter op na een vol uur cartoon figuren aanschouwd te hebben die allemaal verkeersovertredingen maken, waarna je een testje krijgt. En dit gaat nog de hele dag door! Voor de klas zit een of andere halve zool die bij tijd en wijle door ons gecorrigeerd dient te worden. Hij weet niet meer of objecten in de spiegel groter of kleiner zijn dan dat het schijnt. “What a bozo,” roept een der cursisten tijdens een 5 minuten durende rookpauze buiten uit. Heel toepasselijk uit de mond van iemand die met teveel alcohol op bekeurd is. Aan het einde van de dag zijn we allemaal geslaagd en krijgen we een bewijs dat ervoor zorgt dat onze verzekeringspremie niet omhoog gaat.

En geen strafpunten op het rijbewijs, roept de instructeur ons nog na. Terugrijdend naar huis meldt KCBS dat het lot van gouverneur Gray Davis om ‘afgezet’ te worden zeer reëel is. Nog nimmer gebeurd in Californië. Ik maak hier nog eens wat mee. Thuisgekomen kijkt Bo-Peter me schuldbewust aan omdat het rode licht incident gebeurde toen ik hem naar een ‘fundraiser’ van de boy scouts of America bracht. “Was gewoon mijn schuld, gekkie, had ik maar beter uit m’n doppen moeten kijken,” stel ik hem gerust. De afgelopen relatieve rustige weken hebben ook z’n invloed op het gezin, iedereen is ontspannen en oogt vrolijk. Vasthouden die sfeer, neem ik me optimistisch voor. Dinsdagmorgen tref ik om 9 uur ’s ochtends Bob Canter en de aftredende chairman John Gooding bij ‘Ruby’s Can’t Fail Cafe’ in Emeryville om de details van de wisseling van de macht te bespreken. Gooding, zo’n beetje de godfather van Emeryville, voert het woord en stippelt de lijnen uit. Ik benadruk dat ik het als mijn taak zie om de chamber met meer leden uit te breiden en zodoende ons meer ‘say’ te geven naar de City. Ofschoon we met City Manager John Flores een goede relatie hebben, moet toch in het oog worden gehouden dat ambtenaren op dit niveau inwisselbaar zijn. Tegen elf uur rijden we naar de Holiday Inn waar de officiële meeting gaat plaatsvinden. Nou kan je wel zeggen dat ik, om met James Taylor te spreken, ‘fire and rain’ gezien heb, maar toch heb ik wat kriebels in m’n buik. Halverwege de lunch word ik door John Gooding aangekondigd als de inkomende chairman, waarna ik, na nog wat complimenten mijn richting, het spreekgestoelte betreed. En dan valt alles van me af.

In een vurige speech betoog ik mijn liefde voor Emeryville en wat ik de komende jaren voor de chamber denk te bereiken. Dat valt, als te verwachten, goed. Nu nog waarmaken, maar ook daar heb ik ideeën over, zeker ook vanwege alle faciliteiten die Ex’pression te bieden heeft. Het glas wordt geheven, en ik ben geïnstalleerd ‘als het ware’, zou Sjef van Oekel zeggen. Gary glimt en laat me nog snel even weten dat Full Sail ook een dezer dagen een ei legt over onze ‘lawsuit’ die uit de hand dreigde te lopen. Wij hebben een symbolisch afkoop bod gedaan om de zaak te beslechten. Zij weten net zo goed als wij dat dit kan uitdraaien op een bloedblad, dat uiteindelijk alleen verliezers kent. Dat wordt dus weer even duimen draaien. Tevens besluit ik om de affaire Gary/Kelly met ons reguliere overleg a.s. donderdag te bespreken.

Volgende week: Full Sail komt met een response op ons afkoop bod. Goedkeuring voor onze accreditatie is verplaatst naar 2004, dus meent Bram zich er mee te moeten bemoeien.

Ja beste mensen, vandaag is het weer zover, de oude baas is jarig. En hoewel we dat redelijk beperkt kunnen vieren, is er één die uit het minimale het maximale weet te halen: Astrid. Drie zaken die geen toeval kunnen zijn: 1) versoepelingen precies één week voor m’n verjaardag, met dank aan minister de Jonge 2) het Nederlandse elftal speelt niet tegen Denemarken op mijn verjaardag, met dank aan Frank de Boer 3) het wordt vandaag de warmste dag van de week, met dank aan weerman Jan van Radio Noord Holland. Kijk, dat noemen we een echte hattrick! 35 jaar geleden vierden we mijn 40^e verjaardag bij Restaurant Buitenlust in Vinkeveen, Astrids eerste met mij. Dress code: witte uitdossing.

Daarna had Astrid de regie bij alle volgende verjaardagen. Met groot succes, zoals een Mexicaans feest op mijn 65^e in Californië:

Trotser nog ben ik op de manier waarop ze bij terugkeer in Nederland de draad heeft opgepakt, ondanks negatieve geluiden als ‘je komt boven je vijftigste hier niet meer aan de bak’. Het tussenliggende gedeelte zal ik iedereen besparen, ook ter voorkoming van het naast de schoenen lopen, maar zowel de ‘Nieuwsster’ als ‘Weekbladwijdemeren’ maakten gewag van haar sponsorschap van de senioren van Sportivo; ‘Gympies’ geheten. Het artikel zelf, inclusief foto van de ouwe knarren, heeft inmiddels alle sociale media bereikt, daarom onderstaand een kiekje met het bestuur:

V.l.n.r. Mik Lefel, penningmeester, Sponsor Astrid, eigenaar Geboortesupport, en voorzitter Dorothea Krijger

Dorothea en Mik hebben met vereende krachten Sportivo boven water gehouden, waarvoor hulde! Vandaag gaat weer een topdag worden, en dat wilde ik maar even gezegd hebben omdat ik de organisator ken . Afscheid namen we deze week van ons eerste sloepje bij terugkeer, de ‘California Dreamin’.

Na vijf jaar trouwe dienst wordt een nieuwe eigenaar er gelukkig mee gemaakt. Wij zijn zorgvuldig zoekende. Nu ga ik als de sodemieter iets nets aantrekken, zodat Astrid met me kan ‘shinen’ (zeker wanneer ik m’n bolletje scheer). Ten overvloede voor de trouwe lezers; a.s. woensdag aflevering 118 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, waarbij herfst 2003 wordt aangedaan. Zelf ben ik ook benieuwd wat er weer uit het grote archief tevoorschijn komt. Stay cool, en weet dat ze in Amerika na mijn verjaardag altijd ‘4th of July’ vieren!

Het beladen board diner. Eckart probeert met z’n ‘make love not war’ e-mail vrede te stichten, hetgeen totaal averechts uitpakt.

The morning after. Deze woensdagmorgen brengt kopzorgen, vrees ik. De Nederlandse boarddelegatie heeft zich onder leiding van Eckart teruggetrokken in de vergaderruimte. Het diner was niet als voorheen de afsluiting van een boardmeeting met optimisme en spirit, ondanks dat vorige boardmeetings ook niet altijd even soepel verliepen. De stemming was bedrukt en onze aanwezige stafmedewerkers gaven alleen antwoord als hen iets gevraagd werd, maar hielden zich voor de rest koest. De enige die de tafel bewerkte door al dwarrelend deze en gene aan te spreken was Kelly Backens. Haar irritante lachje bij elk gesprekje hinderde me meer dan ooit. Gary deelde me na afloop, onderweg naar huis, mede dat hij op z’n tandend bijtend van boosheid en rugpijn in ieder geval van Kelly tijdens een cocktail aan de bar een opkikker had gekregen. M’n zwijgen negerend zei hij dat Kelly niet begreep waarom Eckart tijdens een boardmeeting, die helemaal niet zo slecht liep, juist hem had uitgepikt om aan te pakken. “Eckart has an axe to grind with you, Gary, and nobody else”, had ze vol sympathie gezegd. Hij weet hoe ik over Kelly denk en drong verder niet aan. Ik vraag me af hoe dit verder moet gaan omdat Eckart, Bram en Frank om half twee vertrekken voor een zeer belangrijke meeting in New York. Met wie die meeting is willen ze me niet vertellen, maar ik durf er een honderdje op te zetten dat het met Quad Ventures is. Gary wordt geacht in de vergadering van onze Nederlandse ‘hot shots’ te verschijnen, maar op een of andere manier wordt zijn aanwezigheid niet op prijs gesteld. Rond half twaalf gooit Eckart de deur van ons gezamenlijke entree halletje open en roept kwaad naar Gary, “man you sure know how to piss me off.” Het ontaardt in een heen en weer geschreeuw van “fuck you’s” die ik onderbreek door Gary te herinneren aan onze plotseling verzonnen lunchafspraak. Gary begrijpt het, pakt z’n Ex’pression jack, loopt met een strak gezicht langs Eckart heen en zegt, “let’s go Pete.”

Gary tegen Eckart: “talk to the hand”

In ‘The Townhouse’ bied ik Gary een ‘Manhattan’ aan en neem zelf een chardonnay. “What to do, Pete,” zegt hij na onze toast. Het voor wie dan ook opnemen is op dit moment onmogelijk, dus deel ik mijn vermoeden met hem inzake de trip naar Quad Ventures, voor wie wij cruciale elementen zijn wanneer ze financiering offreren. Gary is het daarmee eens en zegt, “when that happens, we’ll strike and have them at the balls.” Daar ben ik het, zeker voor het moment, volledig mee eens en we rijden terug naar Ex’pression in het geloof dat het nobele trio onderweg zou zijn naar New York. Niets is minder waar. Vanuit Gary’s kantoor hoor ik een heftig “fucking hell” van Gary en nadat ik Eckarts e-mail open begrijp ik het ‘waarom’.

The ‘subject’ regel ‘make love not war’, moet hem reeds razend hebben gemaakt. Typisch Eckart, zoete broodjes bakken na eerst roekeloos met gestrekt been erin te gaan. Maar zeker één ding moet ik hem nageven, een Amerikaanse baas had ons er waarschijnlijk al lang uitgeflikkerd. Aan de andere kant waren dan miesgassers als de Belg en Bram niet ten tonele verschenen. Ik voel me nu voor iedereen verantwoordelijk, maar het meest nog voor mijn familie. Opstappen betekent inpakken; oftewel terug naar Nederland. “Never, nooit,” mompel ik. Ik lees verder dat ook Bram en Frank vonden dat z’n toon wat milder had kunnen zijn, maar zeker niet beledigend was. Eckart meent dat een controverse als deze bij ons ‘a storm in a glass of water’ wordt genoemd. Tja….. Hij besluit door te zeggen dat hij niet de intentie had om Gary af te zeiken maar dat het bedoeld was om bepaalde verbeteringen aan te geven. Als een p.s. voegt hij eraan toe dat ze de vlucht naar morgen hebben uitgesteld. In het kantoor naast me hoor ik Gary al nijdig op het toetsenbord tekeer gaan. Ik loop even over en smeek hem als het ware om het beschaafd te houden. Gary bromt wat en tikt voort. Klaarblijkelijk heeft hij toch gehoord wat ik gezegd heb want ook na mijn meeting met CFO Espi Sanjana over studentenfinancieringen, heb ik nog geen antwoord gezien. Te vroeg gejuicht, rond kwart voor vijf komt zijn antwoord, waar ik blind op gekopieerd word. De eerste regel vertoont al niet veel goeds: ‘YOU who must start looking at your own ego’. Hij heeft erover nagedacht, want het is nu geschreven in een soort kille woede waarbij hij bijna van minuut tot minuut het onrecht beschrijft wat hem is aangedaan. Jammer is dat hij uitdrukkelijk Kelly Backens erbij haalt als een objectieve outsider die niet begrijpt waarom Eckart het zo op hem gemunt heeft. Hij besluit met ‘You can’t just say oh let’s be friends, make love not war. The war is not with me – it is with Eckart himself’. Goed geschreven, ook als een mogelijk exit bericht. Dat vraag ik dan ook aan Gary, die dat beslist afwijst. “Pete, I heard what you said about us as sitting management. For now they need us, that’s for sure,” zegt hij vastberaden. Juist op dat moment meldt Eckart zich, die een op een met Gary wil spreken. “Fine with me,” is mijn response, ik ga lekker naar huis, die twee komen er vast wel uit. Een joint is nooit ver weg, en zolang ze maar niet binnen Ex’pression ‘blowen’ zal het me worst zijn. En ik zat er niet ver naast, de volgende dag leek het wel of die lelijke scenes nimmer hadden plaatsgevonden. Ik noem het maar even ‘the magic of Eckart’ en kan me nu concentreren op de personeelspicnic van aanstaande zondag, die georganiseerd wordt door onze duizendpoot Kappi Hommert. Uiteraard besef ik dat hoewel de kou uit de lucht is, het probleem niet verdwenen is, maar nu gaat het erom om onze staf en hun familieleden een superzondag te bezorgen. Dankzij hen draait onze briljante 24/7 school met tevreden studenten op volle toeren.

Tilden Park, Berkeley, 7 september 2003: een tevreden Kappi Hommert overziet met Gary, Peter en de immer nieuwsgierige Kaj Laanen de gecreëerde ‘happy valley’.

Volgende week: de Emeryville Chamber of Commerce installeert een buitenlandse chairman. Gouverneur Gray Davis politieke leven hangt aan een zijden draad.

Vannacht om 00.01 werden de meeste beperkingen overboord gegooid en konden de negatief geteste en dito volledig gevaccineerde mensen aan de rol gaan. Mooi! Gisteren mocht ik reeds van de vrijheid genieten bij het virtuele Indigo festival, georganiseerd door gereputeerde game incubator Dutch Game Garden (DGG). Virtueel en toch vrijheid? Jawel, de presentatoren en deelnemende game vertegenwoordigers mochten aanwezig zijn, hetgeen eveneens gold voor de mensen die de techniek verzorgden. Al met al dus zo’n 60 aanwezigen, hetgeen precies voldoende was voor de juiste sfeer, uiteraard na een sneltest voor iedereen die aan het evenement deelnam. Maar wat deed jij daar dan, hoor ik al iemand vragen. Welnu, sinds mijn terugkeer uit de V.S., een goede vijf jaar geleden, ben ik bestuurslid van DGG en derhalve vertegenwoordigde ik gisteren het bestuur (man in jasje). Het evenement werd ‘gestreamed’ naar 1000+ mensen in den lande en er kon ook live gechat worden. Ik was bij het betreden van het pand reeds onder de indruk van de batterij aan schermen en mensen die er voor zorgden dat alle parallelle presentaties en demonstraties in goede banen geleid werden. Dit geheel was in handen van Ziva Events, en nu komt het leuke van dit soort evenementen, de oprichter, Berry van Engelen, bleek in de radio piratenjaren ook DJ te zijn geweest bij Mi Amigo en Veronica. We hebben menig anekdote de revue laten passeren. Hetgeen ook gold voor een behoorlijk aantal presentatoren en game ontwikkelaars die ik in de loop der jaren in San Francisco op het consulaat op de 31^e etage mocht begroeten (of in Murphy’s Pub). Maar ook verfrissende ‘newbies’ die me vol trots hun vers ontwikkelde game lieten zien. Zonder ook maar iemand tekort te doen deed het me veel genoegen om de bezielende (opgeluchte) krachten achter dit spektakel vast te leggen:

 

JP van Seventer, MD, en Christel van Grinsven, Operations Manager

Wat moet de afsluitende BBQ hen gesmaakt hebben! Meer weten? Ga naar www.dutchgamegarden.nl Wat me ook goed deed is het gegeven dat menigeen ook ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ volgt. Mooi toch?! En dan de zekerheid dat a.s. woensdag aflevering 117 digitaal in de bus komt. Met deze geruststellende gedachte kan er werkelijk van een bevrijdingsweekend gesproken worden. Geniet!

Het verhelderende gesprek met Lincoln Frank over de investeringsgesprekken tussen hem en de Belg. De verbijsterende houding van Eckart na ‘Burning Man’ verziekt de boardmeeting.

De vlucht naar Providence met United Express heeft iets weg van stijgen en kort daarna dalen, zo snel is het voorbij. Onderweg naar ons hotel raken we onder de indruk van karakteristieke 18^e en 19^e eeuwse huizen op onze route. De taxichauffeur meldt vol trots dat Providence een der oudste steden van New England is. En zo voelt ook Hotel Providence aan, dankzij een mengeling van Europese en Amerikaanse flair. Gary vindt het met 20 graden in augustus maar killetjes en spoedt zich naar z’n kamer om een sweater aan te trekken. Tijdens een licht laat diner besluiten we met Lincoln Frank morgen volledig open kaart te spelen om te kunnen beoordelen of hij al dan niet aan boord komt. Met dat voornemen gaan we de nacht in. 10 uur donderdagmorgen is het zover, stipt als van een voormalige topbankier verwacht mag worden, meldt Lincoln zich. Vervolgens windt hij er geen doekjes om. Eigenlijk is hij nog steeds verontwaardigd over de actie van Belgische ‘vriend’ Frank, die hem in Las Vegas als het ware overviel door $6 miljoen extra te eisen ten behoeve van Ex’tent. Wel is hij zich bewust van de waarde van Ex’pression, maar ook wil hij inzicht hebben over de houdbaarheid van het zittende management. M’n wenkbrauwen gaan omhoog, waarop Lincoln droogjes zegt, “Frank Monstrey had no issue replacing management when I asked that question.” Er valt even een stilte die doorbroken wordt door Gary; “tell me Lincoln, is there a possibility to get the $6 million issue off the table,” is zijn ter zake doende vraag. Het is duidelijk dat Quad niet bereid is om het geld zelf in te brengen, dus ‘brainstormen’ we in het wilde weg door alle opties op tafel te gooien. “Mortgage,” schreeuw ik het bijna uit. Het januari rapport van Ernst & Young, waarbij nog sprake is van meer dan twintig ondernemingen waar Ex’tent belang in heeft, vermeldt onder andere ook het Ex’pression gebouw, waar nog geen hypotheek op zit. Lincolns ogen lichten geïnteresseerd op achter z’n typische bankbril met rond montuur. “Yes,” reageert hij bedachtzaam, “we can help there, without being involved.” Het uur daarna werken we allerhande scenario’s uit, zeer tot genoegen van Lincoln, tot het punt dat hij genoeg weet en zegt een voorstel uit te werken. “It’ll be in the hands of the Ex’tent folks early October,” belooft hij. “One thing though, you guys gotta stay put,” besluit hij, ons meer of min quasi dreigend aankijkend. Nou ja zeg, een investeerder die ons ‘dwingt’ te blijven, wat een verschil met onze eigen aandeelhouders. We nemen warm afscheid van elkaar, waarna ik in de taxi de gelegenheid te baat neem om Astrid een warm gelukkig zestienjarige huwelijksdag toe te wensen. M’n enthousiasme over ons gesprek met Lincoln Frank maakt een hoop goed voor mijn afwezigheid. Eerst nu nog de United Express naar Washington en daarna United 235 naar Oakland. “The things we do for love,” mompel ik. “10 CC,” komt het rap uit Gary’s mond. Onze eeuwigdurende muziekquiz mentaliteit gaat onverdroten door. Eén ding is zeker, we zijn zeer in onze nopjes met de omweg die we naar Providence gemaakt hebben. Leuke dagen volgen, maar wat gaan ze rap voorbij. Zelfs tijdens de scheidsrechtertraining, zaterdagmiddag, werd er spontaan gelachten om mijn opmerking na de mededeling dat een official ‘never ever’ een kind alleen in z’n auto mocht hebben, wanneer de ouders er nog niet waren. Ik visualiseerde een kind in de stromende regen op de middenstip in het licht van de koplampen van de auto van een begeleider. Dat was scoren, hetgeen ook gold voor het heerlijke diner dat Astrid en ik verorberden bij gourmet steakrestaurant Ruth’s Chris in Walnut Creek. Met name ook het vooruitzicht om Quad Ventures aan boord te krijgen, gaf behoorlijk ‘peace of mind’. Echt een weekend dat er zijn mocht met ‘happy wife’ en ‘happy kids’. En dat al drie dagen aaneen, als dat maar goed gaat. Met de boardmeeting vanmiddag voor de boeg, goed voorbereid, wat kan er fout gaan, vraag ik mezelf af. En dan doemt Eckart voor me op, koffiemok in z’n hand, arrogantie uitwasemend. Wellicht had Gary gelijk en heeft hij teveel van de ‘good stuff’ genoten tijdens ‘Burning Man’.

“Mogge pik, klaar voor de boardmeeting,” vraagt hij spottend. “Zeker Eck, op een haar na alles in orde,” antwoord ik al doorlopend. “Je zult het nodig hebben,” roept hij me nog na. Wat hij daarmee bedoelt mag Joost weten, afwachten maar. Na de inkomende boardmembers begroet te hebben, opent Eckart de vergadering en vanaf het moment dat hij z’n mond opent barst de kritiek op ons los. En dat niet alleen, ook op onze stafleden. “He’s out of his fucking mind,” fluistert Gary me toe. Zonder enig bewijs daartoe te leveren overigens, ratelt Eckart door. Tijdens de presentatie van Gary, die hij voortdurend onderbreekt met z’n “get to the point” en “hurry up” kreten, laat hij ook niet na om te vermelden dat zonder hem Ex’pression nooit tot stand gekomen zou zijn. Ik kan het niet nalaten om te vermelden dat hetzelfde geldt voor Gary en mij. Zijn geld is pokon, wij zijn de ‘people business’, op dit moment zeker de drijvende factor. Eckart is even van z’n stuk, kijkt de boardmembers een voor een aan, en komt dan met iets dat klaarblijkelijk z’n meesterzet is. “I organized a secret survey, and it showed there’s a lot of room for improvement at Ex’pression.” Tevreden kijkt hij de tafel rond, genietend van de afschuw op onze gezichten en het ongemak bij het gros van de boardmembers. “You did what,” vraag ik vol ongeloof over zoveel achterbaksheid. Het is niet zozeer dat ik zoiets afkeur, maar dat de man die openheid zo hoog in z’n vaandel heeft staan meent dat hij wat dat betreft boven de wet staat, slaat alles. De sfeer is bedorven, dat is zeker. ‘Burning Man’ heeft toegeslagen, bedenk ik vol wrok. Na nog wat lichtvoetige onderwerpen er doorgehamerd te hebben, sluit Eckart de vergadering, bedankt de boardmembers, en verdwijnt met Bram en Frank in z’n kantoor. Gary volgt me naar m’n kantoor en barst dan los, “this fucking idiot is putting us down left and right while grandstanding in front of the other boardmembers. I hate that guy.” Weg is al het positieve van vorige week, ofschoon ik Gary ervan overtuig dat wij met z’n tweetjes essentieel zijn voor investeerders als Quad Ventures. “Pete, my back is killing me, I won’t make it to the boarddinner tonight,” waarschuwt hij me. Slecht idee. “Take your painkillers, Gary, please, our staffmembers need us.” Gary stemt toe, ik beloof hem na het diner naar huis te rijden en morgenvroeg weer op te halen. Gary knikt slechts als een aangeslagen bokser.

Volgende week: het beladen board diner. Eckart probeert met z’n ‘make love not war’ e-mail vrede te stichten, hetgeen totaal averechts uitpakt.

Vandaar dat ik nu pas, te laat, in staat ben om slaperig mijn Luim in te kloppen. Zo kon het gebeuren dat ik afgelopen donderdag aanschoof bij de elite van Buitenzotters, de extensie van de inmiddels fameuze, door zoon Rick opgerichte, Beinse Zot. Aanleiding: Nederland-Oostenrijk. Vaccinatiegraad: hoog. Buurzot Ron verzorgde via eindeloze kabels dat deze beladen wedstrijd in de buitenlucht geconsumeerd kon worden. De opmerking dat mijn met oranje leeuw gedecoreerde stropdas (hierover meer later) nog nimmer een overwinning had opgeleverd, leverde kreten van afschuw op. Maar, beweerde ik standvastig, statistieken zijn er om verbroken te worden. Voordat de wedstrijd begon konden we €5 inzetten op de uitslag van de wedstrijd. Spannend.

Impressie van de Buitenzot bijeenkomst

Leuk is het dan om te constateren dat kluszot Klaas zich 11 minuten lang kon verheugen op de opbrengst van de gokpot. Helaas, toen Depay vanaf de stip scoorde, viel zijn financiële droom in duigen. Maar ja, 0-0 is ook wat magertjes, en Nederland moet je ook laten winnen. Datzelfde gold ook voor bromzot Marius die 1-1 had voorspeld. Inmiddels bediende frituurzot Marco ons van overheerlijk oranje bitterballen en dito krokante driehoekjes. Toen Dumfries in de 63^e minuut 2-0 op het scorebord bracht, was de vreugde groter dan het vertoonde spel. De kandidaat voor de pot werd toen zoonzot Rick, die vervolgens tot 90+4 bleef beweren dat consolideren nu aan de orde was. En zo kon het gebeuren dat middels de winst van Rick mijn vaderdag cadeau financieel gewaarborgd was. Met deze geruststellende gedachte ging deze introzot huiswaarts. Daar aangekomen kwam Astrid nog even haar mandje uit om met een klein whiskietje de avond af te sluiten. Vrijdagmorgen, slaap in de ogen, bezag ik de monumentale oranjeviering van overbuurman Peter. Mijn remedie: de stropdasleeuw, die kon na de overwinning op Oostenrijk geen kwaad meer doen.

Twee maal oranje belooft veel goeds voor de rest van het toernooi!

Met een gerust geweten gingen we met ‘oude’ buren Chris en Marianne op pad naar het museum van de 20^e eeuw in Hoorn. Geweldige dag, helaas overschaduwd door dit historische document in het museum:

Een gruwelijke gedachte maakte zich van me meester; ‘was ik een onderdeel van dit systeem?’ Ook Chris ondervond dit, maar gelukkig zorgde een goede lunch bij de haven van het pittoreske Hoorn voor opluchting. Bij Marianne en Astrid hingen gedachtenbubbels met ‘ja, ja,’ boven hun hoofd. Fijne vaderdag!