Laanen's Luim

Behendig draait overbuurman Peter Kamp zijn Porsche de Maasboulevard op. Achter me schuift Astrid naar het raam, ze weet wat er volgen gaat. Ik schraap m’n keel; “wat een prachtige skyline heeft dit Rotterdam toch”, komt bewonderend uit m’n mond. Astrid heeft dit in de 90-er jaren vele malen gehoord wanneer we onderweg waren naar mijn ouders, die aan de Wijnkade woonden. “En toen was het nog niet half zo mooi”, voeg ik eraan toe, hetgeen door Peter en Jolanda beaamd wordt, ook zij hebben een Rotterdams verleden. Vandaag (dinsdag) zijn we op weg naar de theater voorstelling van Waardenberg en De Jong in het Nieuw Luxor theater, net gelegen tegenover de Erasmusbrug. Volgens de affiche heeft het legendarische theaterduo een retrospectief gemaakt van de zes theatershows die ze maakten in de periode 1987-1999. Nou, ik ben benieuwd, daar zat heel wat goors bij. Na op loopafstand geparkeerd te hebben, betraden we na controle van onze QR codes en legitimatiebewijs dit prachtige theater. Vele trappen later, m’n knieën protesteerden hevig, kwamen we pardoes bij vak K aan, waar op de eerste rij gezeten het uitzicht onbelemmerd was. Een wervelende show volgde, waarbij uiteindelijk het goorste act niet ontbrak: de rochelpartij.

Archieffoto

Na elkaar met diep neus ophalen (prima geluid) diverse malen volgens de slapstick methode van Laurel en Hardy bespuugd te hebben, eindigde het (natuurlijk) met doorslikken. Volgens Peter zat er achter hem een man die volop meedeed. Waarschijnlijk op dezelfde manier als mensen meezingen, denk ik. Het duo scheerde langs de rafelige kanten van BLM en #MeToo en spaarde niets en niemand. Tot m’n schande moet ik bekennen dat ik soms ongegeneerd, tranen in de ogen, gelachen heb. Zal nog wel het oerinstinct van de decennia van de vorige eeuw zijn. Nou ja, zolang je nog zin van onzin kunt onderscheiden, niets aan de hand. Waar ik me over verbaasde was wat die mid 60-ers nog voor toeren uithaalden op die respectabele leeftijd. Chapeau! Slim ook van Luxor om de ‘after’ drankjes in de prijs te verdisconteren, zo reguleer je de stroom mensen van een uitverkocht huis. Al met al een bijzondere avond in de stad van mijn geboorte. Kwam trouwens goed uit in een week waarin wespen ons huishouden beheersten. Nadat de verdelging van twee nesten onder het dak een feit was, kregen we tot gisteren aan toe bezoek van honderden zwaar onder de invloed zijnde wespen, die ergens een ingang gevonden hadden. Ze waren echter dermate verdwaasd dat ze qua energie klaarblijkelijk niet meer konden steken, hetgeen het vangen eenvoudig maakte. En de ruiten en luxaflex smerig. Deze ging echter in de aanval!

Broer Rob, de schat, op bezoek, ving wespen om ze buiten vrij te laten, hetgeen nou net niet de bedoeling was. Een echte dierenvriend, dat wel. Alles is weer zo’n beetje bij het oude na onze enerverende weken in Mexico, op genoegdoening bij het ressort na. Komt goed. En, om naar vooruit te kijken, a.s. woensdag aflevering 131 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Aangezien meer en meer advocaten ernaar kijken, moet het spannend zijn (of geld opleveren).

Boven ons hangt de donkere wolk die boardmeeting heet.

Er ontstaat intensief faxverkeer tussen CFO Espi Sanjana en de rechterhand van de Belg, Jan-Ru Muller, over financiële ‘technicalities’, waarbij de ABN-Amro een cruciale rol speelt. Het bevalt me niets, er zit een addertje onder het gras. Na een fabelachtig zondag ‘Open House’ beginnen we maandag 22 maart vol goede moed aan de boardmeeting. Op zich worden alle agendapunten erin ‘no time’ doorheen gejast en is de concentratie volledig op versterking van het vermogen met $4 miljoen. En dan komt de lelijke waarheid op tafel; hier is sprake van een fantoom investering van Ex’tent. Het opwindende gekakel eindigt wanneer het document waarover men positief oordeelt ter tafel komt. Het verplicht ons onder anderen om maar liefst een kleine $1,5 miljoen vooruit te betalen aan 2005 huur. M’n bloed begint te koken, dit betekent dat de uitbreiding niet gefinancierd kan worden, al het geld dat op papier binnenkomt, gaat er even rap weer uit!

En, aankomend als een mokerslag, we moeten tevens een behoorlijk aantal preferente aandelen uitgeven. “Highway robbery,” fluistert Gary me toe. De lening die Eckart me verstrekt heeft voor ons huis zit ook in het pakket. Dadelijk ben ik overgeleverd aan de genade van de Belg wanneer het op aflossen aankomt. Alles wat eventueel risico met zich meebrengt hebben ze op het bordje van Ex’pression gelegd. En wat wanneer de ACCSCT, het orgaan van de accreditatie, hier achter komt? Frank Monstrey leunt als een spinnende kat achterover, hij moet immers de ABN-Amro zo ver hebben gekregen om aan dit potje 360 graden monopoly geld mee te doen? Om maar niet te spreken van de accountants. Het duizelt me. De dagen die volgen, met zalvende woorden van Eckart, een door hen georganiseerde aangeklede borrel en een lunch voor het management team, gaan als een slechte droom aan me voorbij. Ik voel me verneukt, totaal verraden. Twee zaken beheersen m’n gedachten; financiering van de uitbreiding en verkrijging van mijn groene kaart. Oh ja, nu nog even een dapper gezicht opzetten voor de ‘graduates’ van klas 24. En hun ouders en andere geliefden. En wonderwel lukt dit weer, zoals Queen zong; “no time for losers”. Inmiddels komen de brieven ter ondersteuning van mijn ‘geen card’ aanvraag binnen. Ook Anton Geesink doet als IOC lid een duit in het zakje, maar enorm trots ben ik over de ondersteuning van Alan Parsons:

Wanneer je de Beatles kunt aanhalen als een van je projecten, dan ben je een grote! Amerikanen houden van ‘name calling’, dus dit helpt zeker! Het is nu een kwestie van doorbijten, de financiering van de uitbreiding, een ‘must’, moeten we als management regelen met of zonder steun van onze meerderheid aandeelhouder. Uiteindelijk wordt dat ‘the road to profitability’, houd ik mezelf voor. Donderdag om 9 uur verwacht ik Kelly Backens voor onze wekelijkse update bijeenkomst. Helaas. Na een kwartier word ik ongeduldig en vraag Aline, de receptionist, of Kelly al ingecheckt is. En ja hoor, gezien in de ‘slipstream’ van Gary. Ik besluit om haar reactie af te wachten, want hier moet ze wel een zeer dringende reden voor hebben. Ruim na elf uur komt er een ‘can you forgive me’ e-mail van haar binnen. Haar initieel korte meeting met Gary was uit de hand gelopen, maar ze had daarmee wel wat bespreekpunten opgedaan. Kort antwoord ik haar dat het niet om vergeving gaat maar om het gebrek aan respect. Ik krijg later op de middag een waslijst aan punten terug, maar eigenlijk heb ik genoeg van dat mens. Er kan nog wel een hoofdpijn dossier bij. Op het moment dat het woord ‘teringzooi’ m’n mond ontglipt, komt er een artikel binnen van een der leden van de pers- en mediagroep die ons onlangs bezocht. Dit keer van het Dagblad Tubantia, editie Enschede.

Het kon niet op een beter moment komen, zalf voor de gepijnigde ziel. Het inspireert me om m’n maandelijkse update voor de staf te schrijven, waarbij de ‘O’ van CEO staat voor ‘Optimistic’, alsmede mijn ‘Message from the Chair’ voor emeryville.news. De OBM meeting, als gewoonlijk op maandagmorgen, waarvan key managers Gary Platt, Chris Coan en Espi Sanjana de ruggengraat vormen, heeft een meer dan serieuze ondertoon. Vanwege de fantoom investering van $4 miljoen ziet onze balans er weliswaar een stuk beter uit, maar het cashgebrek blijft even groot. Aangezien de salarissen weer uitgekeerd dienen te worden, nemen we het besluit om de salarissen van de OBM leden ‘on hold’ te zetten, hetgeen precies voldoende is om de rest van de staf uit te betalen. Aangezien we al met al hier de hele ochtend over discussiëren, besluiten we de financiering van de uitbreiding bij de lunch te bespreken. Een soort van vastberaden gestemd togen we naar The Townhouse, alwaar we in ‘onze’ hoek plaatsnemen. Na intense discussies nemen we het moedige besluit om de helft van de totale uitbreiding, geschat op $800 duizend, voor onze rekening te nemen, op voorwaarde dat Ex’tent de resterende $400 duizend financiert, en gunstige voorwaarden voor ons. En ja, daar zullen garanties voor gesteld dienen te worden, denk daarbij aan extra hypotheek of borgstelling in de vorm van onze aandelen. Met z’n vieren staan we sterk, en in die stemming rijden we terug naar Ex’pression. Stante pede besluit ik de OBM notulen te maken met onze besluiten, die voor het sluiten van de dag in de digitale postbussen van de heertjes in Nederland en België belanden.

Volgende week: per kerende mail response van de Belg. De planning commission van de City of Emeryville beslist over onze uitbreidingsplannen.

Met excuses voor het late verschijnen van deze Luim, deel ik jullie graag mede hoe dit zo gekomen is. ‘Geïnspireerd’ door de prestatie gisteren van het Nederlandse elftal tegen Bal Op Dak, eh…..Letland, droomde ik vanmorgen dat ik Frenkie de Jong was. En dat nam uren in beslag. Hoe heerlijk was het om lekker balletjes op te pikken, een meter of wat ermee te lopen en dan vervolgens risicoloos naar een medespeler te passen. Af en toe een frivool pirouetje tussendoor, het oog wil ook wat, maar nimmer een splijtende pass (risico!) of een doelpoging. En daar betalen ze me miljoenen voor! Louis ziet het nog steeds in me zitten, en Koetje ook, hoewel ze wel behoorlijk morren in Barcelona. Dat was het moment dat ik wakker schrok en dacht aan de woorden die kenner buurvrouw Mariska sprak; “die Frenkie, dat is een circusvoetballer, zet nooit eens een bal voor maar kan hem waarschijnlijk wel lekker hoog houden”. Met grote vrees zie ik de wedstrijd van maandag tegemoet, Gibraltar komt optimaal gemotiveerd naar de Kuip. Volgens betrouwbare bronnen gaat Louis ervan uit dat Nederland zich massaal ingraaft en hoopt op een sporadische uitval, geleid door Frenkie, die ook nog eens de bevrijdende 1-0 scoort. Niemand begreep het liedje dat Louis neuriede; ‘They’re coming to take me away, Ha-Haaa!’, een song van Napoleon XIV. De tekst moet Louis zeer geraakt hebben.

Neem dan donderdagavond toen de Dutch Game Awards werden uitgereikt aan diverse kleine en grote game companies. Niet alleen werd een traditie door de Dutch Games Association in ere hersteld, maar tevens was het een reünie van de bovenste plank. Mensen die elkaar een jaar of meer niet getroffen hadden, gingen dolenthousiast met elkaar in conclaaf. Het uitreiken van de awards (uiltjes) was een feest op zich, met razend enthousiaste winnaars. De entourage bij ‘Beeld en Geluid’ in Hilversum was uitmuntend, maar nog imposanter was de boodschap van diens algemeen directeur Eppo van Nispen tot Sevenaer.

Eppo van Nispen tot Sevenaer tussen onze sterpresentators

Geestig meldde hij met veel fanfare dat de winnaars van 2021 en volgende jaren in het archief van ‘Beeld en Geluid’ zouden worden opgenomen. In één galerij met Pipo de Clown, Mies Bouwman en al die andere giganten die in dat museum geëerd worden. De game industrie heeft weer een nieuw stadium bereikt in haar zucht naar erkenning. En heel eerlijk, ik ben trots als boardmember van Dutch Game Garden (DGG) daar een onderdeeltje van te zijn. Als geen ander weet ik hoe hard het management van DGG jaar in, jaar uit werkt aan volwassen worden van de bedrijfstak en incubatie van jonge bedrijven. Dromen worden daar gerealiseerd! Geen droom, maar harde werkelijkheid, is dat het R getal weer boven 1 is! Dus, blijf op je hoede en daarmee gezond. Ik verheug me al op maandagavond; de kraker tegen Gibraltar.

Ietwat brommerig lees ik de slijmerige e-mail die Jane Metcalfe, die nog steeds op haar ‘Wired’ troon zit, gestuurd heeft naar Frank Monstrey. Ze applaudisseert de beslissing van Ex’tent om zelf de kapitaalinjectie van $4 miljoen voor hun rekening te nemen. Ze vraagt zich niet af waar dat geld plotseling vandaan komt en op welke termijn we het mogen verwachten. Kontlikker! Het antwoord van onze Belg laat niet lang op zich wachten. Volgende week wordt een en ander besproken met het Ex’pression management, waarna het voorgelegd wordt aan de boardmembers tijdens de volgende bijeenkomst. Maar dat is een kleine vier weken verder. Dit ruikt naar een vertragingstactiek á la Frank en Bram. CFO Espi Sanjana reageert prompt en adviseert om onze jaarcijfers niet eerder aan het accreditatie comité te verstrekken dan na infusie van de $4 miljoen. Op die manier houdt hij druk op de ketel, immers, accreditatie is het magische station voor wat betreft mega vooruitgang. Met een half oog bezie ik het steekspel tussen de financiële experts en besluit om me te concentreren op de dagelijkse gang van zaken in afwachting van de komst van Bram en Frank. Beide heren rollen maandag 1 maart binnen, waarna marathon bijeenkomsten aanvangen waar zowel staf als management bij tijd en wijle als kinderen behandeld worden. Woensdag ben ik het zo zat dat ik een theoretische benadering van Frank op het whiteboard woedend uitwis. Zelden heb ik Frank zo beteuterd zien kijken. Bram ontbloot even z’n door de nicotine aangetaste gebit. Of het een grijns is of een teken van afkeuring weet ik niet, wel dat de wederzijdse afkeer tussen Frank en mij een dieptepunt bereikt heeft. Het interesseert me geen ruk. Kutbelg. De volgende dag slaat Frank terug door alle correspondentie en acties aan Espi Sanjana te richten, met de rest in kopie. “Over my dead body,” roep ik zo duidelijk dat het tot aan het parkeerterrein te horen is. Ik maak duidelijk dat ik als eindverantwoordelijke eveneens de overeenkomsten moet goedkeuren en besluit; “no way can I act as CEO if the CFO runs the company”. In hoeverre Frank meent dat hij z’n boekje te buiten is gegaan weet ik niet, maar hij reageert per kerende e-mail. In ‘n ‘dear Peter’ e-mail benadrukt hij dat alle betrokkenen de betreffende documenten dienen te ondertekenen, waarna hij besluit met; “so you will definitily be able to act as CEO”. Ik besluit om niet meer olie op het vuur te gooien en dank hem voor de uitleg. Ietwat ongelukkig qua tijdstip, komen broer Aad en schoonzus Nel vandaag aan. We hebben hen uitgenodigd omdat we vonden dat ze wel een andere omgeving konden gebruiken. Nou ja, je kunt niet alles vóór zijn. Na hen opgehaald te hebben, vertrekken ze al redelijk vroeg naar de gastenkamer en hebben Astrid en ik heel even het rijk alleen. Na alle gebeurtenissen doorgenomen te hebben, hecht Astrid toch veel waarde aan de uitspraak van Bram tijdens ons diner van gisteren, gelukkig zonder Frank. Bram heeft bezworen dat er voor ons gezorgd wordt, “no matter what”. Na alles wat er gebeurd is, heb ik daar een hard hoofd in, maar ik laat het erbij. Onder druk van Espi Sanjana moet Frank Monstrey bekennen dat ABN-AMRO ook betrokken is bij de injectie van $4 miljoen en dat er wel aan bepaalde voorwaarden voldaan dient te worden. Die Belgische galbak heeft ons dus al die tijd laten geloven dat Ex’tent het alleen kon. Wat een miesgasser! Echter, ‘The show must go on’, en als zodanig ontvang ik de Nederlandse pers- en mediagroep die ons vrijdag 12 maart bezoekt:

Onder hen twee oude bekenden uit mijn automatiseringstijd; Perlita Fränkel en Peter de Groot, waar we ’s avonds mee gaan dineren. Ik neem aan dat Gary de juiste pillen heeft ingenomen, want hij is in zeer goede doen, zowel qua presentatie als gevoel voor humor. Zoals zijn medewerkers zeggen; “good Gary is in the house”. Het wordt een buitengewoon aangenaam bezoek, hetgeen weerspiegeld wordt in het artikel in het Utrechts Nieuwsblad dat ons als eerste maandag bereikt:

De intentie van burgemeester Deetman van Den Haag wordt ook duidelijk weergegeven. Met het noemen van namen als Pixar en Electronic Arts kunnen we ervan verzekerd van zijn dat het ook de aandacht van Nederlandse studenten zal trekken. PR en aantrekkingskracht in één artikel. M’n dag kan helemaal niet meer stuk wanneer Bob Hughes, lid van de Emeryville Artists’ Coop, me schrijft dat hij voor het eerst pagina twee van het Emeryville News magazine niet overgeslagen heeft. Dat is de pagina waarop mijn Chamber column verschijnt. Hij schrijft dat mijn gedachten en schrijfwijze is ‘like a breath of fresh air’ en dat mijn chairmanship ‘is an excellent addition’. Dat is even lekker achterover leunen! En als kers op de taart vanavond samen met Astrid aanzitten bij het Governors Dinner van het Berkeley Symphonie Orchestra, als speciale gast van Meyer Sound. Wat een eer. Bijkomend voordeel; Aad en Nel passen op de kinderen. Uiteindelijk is het een dag geworden om in te lijsten en dat besef je eens te meer wanneer de volgende dag de vraag per e-mail van Bram komt of de accountants de $4 miljoen al in de jaarcijfers van 2003 hebben opgenomen. Je zou hem toch! Zeker op basis van de betrouwbare informatie van hem en Frank. Eikels.

Volgende week: boven ons hangt de donkere wolk die boardmeeting heet.

‘Dinsdag 21 september 2021 rond 22.00 plaatselijke tijd in de ‘socios’ bar van Royal Solaris. De sfeer is feestelijk geanimeerd. Vergeten zijn de ergernissen van de eerste dagen zoals niet werkende liften (speciaal een kamer aangevraagd dienaangaande), margarine in plaats van boter, en messen en vorken die voor alle gangen gebruikt dienen te worden. Familieleden en vrienden, zelfs trouwe bar ‘vrienden’, zijn in blijde afwachting waarvoor we gekomen zijn; het huwelijk van Kaj Laanen en Michelle Muth. Rond 23.15 besluiten Astrid en ik om de gang naar onze kamer te aanvaarden, nemen de trap naar de derde verdieping, om op het balkon aan de oceaanzijde nog wat na te praten. De avond is zwoel en Astrid besluit een half uur later voor het naar bed gaan even onder de douche te gaan staan ter opfrissing. Even voor het middernachtelijk uur schop ik m’n teenslippers uit en stap onze kamer binnen. Ik heb nog geen voet binnen of er klinkt een soort van explosie en ik hoor Astrid “oh my god” schreeuwen. Haastig begeef ik me naar de douche waar ik Astrid in de hoek aantref met bloederige wondjes. “Blijf staan”, is het enige dat ik uit kan brengen. Met de handdoek die ze klaar had liggen om zich af te drogen maak ik voorzichtig een soort van looppadje, waarna ik haar een gele strandhanddoek aanreik ter omwikkeling. In alle voorzichtigheid stapt ze uit de douche.

Ze trekt een badjas aan en stapt in haar slippers terwijl ik gehaast de receptie bel ter ondersteuning. Enerzijds moet Astrid medisch geholpen worden, anderzijds kunnen we hier niet blijven slapen. Terwijl de tijd verstrijkt maak ik wat foto’s van de ‘crime scene’ voor eventuele verzekeringsdoeleinden.

Al doende bedenk ik me hoeveel slechter dit had af kunnen lopen. Ik moet ervan rillen. Astrid is het wachten beu en belt nogmaals de centrale. Niet veel later rollen vier mannen naar binnen, medics en security. Ze nemen het serieus, kijken naar de douche en kijken vervolgens naar mij. Het gegeven dat er geen spatje bloed op m’n hagelwitte broek zit, stelt hen klaarblijkelijk gerust. Astrid wordt zorgvuldig gereinigd en bepleisterd.

Ongeduldig als Astrid kan zijn, vraagt ze hen enigszins haast te maken omdat ze omvalt van de slaap. Conform de gelijknamige film gaat het ‘lost in translation’. Rond kwart voor twee worden we van kamer 390 naar kamer 612 getransporteerd. Uiteindelijk vallen we tegen half drie uitgeput in slaap. Niet veel later gaat de wekker omdat ik er bij Astrid op heb aangedrongen om de geplande excursie naar La Paz met tante Wilma door te laten gaan. Ze moet er even uit, dan kan ik, onhandig als ik ben, de verhuizing naar de toegezegde suite regelen. Zo gezegd zo gedaan en het enige plezier wat ik die dag had tijdens het inpakken was de drankjesman te verrassen die aan de deur klopte. Ik opende de deur en liet hem stilzwijgend de onaangeroerde douche scene zien. De man trok wit weg, greep naar z’n telefoon en durfde nog net niet m’n weg te versperren. Eigenlijk wel een beetje morbide. Nu we weer veilig thuis zijn kunnen we constateren dat het geplande huwelijk van Kaj en Michelle in ieder geval een mega succes is geworden. Astrid plukt nog steeds micro stukjes glas uit haar lichaam, maar vervelender is het mini trauma dat opdoemt bij het openen van glazen deuren. Royal Solaris heeft bij monde van manager Emmanuel Cabrera een belachelijk aanbod gedaan ter compensatie. Mijn aanbod om het aimabel op te lossen wordt door het hoofdkwartier in Houston, Texas klaarblijkelijk als een zwaktebod gezien. Mijn antwoord; “Houston, you’ve got a problem”. Wordt vervolgd.

Logboek:

Dinsdag 17 februari

09.30 meeting met Kelly Backens. Koele, korte bijeenkomst, ik ga echt een hekel krijgen aan dat hinnekende lachje van haar.

10.00 doornemen e-mail van Frank Monstrey, de Belg, inzake het door hem geplande bezoek aan Ex’pression met Bram Zwagemaker van 1 tot en met 3 maart. Doel: grondige discussie met het management over het 2004 budget (beetje laat) ter voorbereiding van de boardmeeting op 22 maart. Tevens in de diepte voor wat betreft de $4 miljoen kapitaalsuitbreiding door Ex’tent. Niet alleen bevalt het me niet vanwege het bezoek van deze twee sujetten, maar ook niet omdat er voor de zoveelste maal over die $4 miljoen gesproken wordt. Zouden ze het wel hebben? Hoe dan ook, wij zijn de dupe.

11.00 Schrijven personeel update column:

Dat voelt goed, en wordt als zodanig ook door onze medewerkers gewaardeerd. Openheid!

13.30 Bezoek aan wireless microphone ‘buur’ Nady inzake extra parkeerplaatsen, vanwege de uitbreiding, met CFO Espi Sanjana. Vruchtbare discussie met president en eigenaar John Nady.

16.30 Meeting met Busse Design. Design ‘is the name of the game’.

20.00 Bezoek van Jim en Melanie Stielow, Melanie is Ivar’s soccer coach. Lekker luchtige discussies met afsluitende borrel van de dag!

Woensdag 18 februari

08.00 Bezoek aan Ask Jeeves’ HR Director Glen Sunnergren met chamber CEO Bob Canter. We hebben ons voorgesteld en een pitch gedaan om hen bij de Chamber of Commerce aan te laten sluiten. Hoopgevend.

14.30 Viewing video drawing bootcamp; hilarische productie onder leiding van Ex’pression uitblinker Chrystene Ells.

Donderdag 19 februari

09.00 Chamber executive boardmeeting; ging voornamelijk over ledenwerving.

10.00 Meeting met Kelly Backens en Gary Platt. Problemen uitgesproken. Kelly en Gary hadden geen oogcontact, voelde merkwaardig aan. Trouble in paradise?

14.30 Meeting met aannemer Dennis Stearns. Uitbreiding besproken. Geweldig meedenkende kerel.

16.00 Meeting met Dan Regan, nachtclub eigenaar, inzake gebruik van hun faciliteiten in San Francisco.

17.30 Chamber mixer bij Bank of Alameda. Handen schudden en socialiseren.

Vrijdag 20 februari

11.00 Wekelijkse meeting met Bob Canter, update chamber activiteiten.

13.00 Lunch met viervoudig Oscar winnaar Mark Berger, graduation speaker. What a guy!

15.30 Graduation class 23. Feestelijk, als altijd, we kunnen er niet genoeg van krijgen.

19.00 Pokeravond bij Adolpho. Stevig verloren en gedronken!

Zaterdag 21 februari

Gewicht loopt lekker omlaag: 86,5 kg.

Het is tax season. Voorbereidingen getroffen. Saaie ochtend.

17.00 Bezoek van Yee Ju (admission director) en Danny Riddell (visual media teacher), die elkaar hebben leren kennen bij Ex’pression. Super gezellig.

Zondag 22 februari

17.00 Receptie bij honorair consul ter ere van Hans van Maanen. Tikkeltje te formeel.

20.30 Borrel bij Ed Niskanen (plagerig nu Chief Beancounting Officer genoemd) en partner Jay. Ed is na z’n ‘degradatie’ niet echt happy onder nieuwe, strenge CFO Espi Sanjana. Echter, hij weet ook best dat hij z’n plafond bereikt had. Grappig genoeg heet dat in management termen ‘Peter’s principle’. Ik heb beloofd hem te ondersteunen. Met Astrid aan m’n zijde blijft het gezellig.

Volgende aflevering: wegens Mexicaanse perikelen (muy bien) zie ik geen kans om een tweede logboek te produceren omdat de gebeurtenissen daarvoor te uitgebreid zijn (if you know what I mean). 2004 is het jaar dat de alles rap naar een hoogtepunt (dieptepunt?) leidt, dus details doen ertoe! Ergo, tot 6 oktober!

Kan dat, is het eerste dat bij menigeen opkomt. Jazeker, bij de Luim kan alles! Zo: de zaterdag Luim wordt twee weken onderbroken omdat zondag de Mexico-trip wordt aanvaard. Omdat we nog steeds niet de V.S. in mogen, vliegen we rechtstreeks naar California Baja Sur om daar groots het huwelijksfeest van Kaj en Michelle bij te wonen. Mocht ik dan nog een Luim overslaan, dan weten jullie dat shotjes tequila me langer hebben geraakt dan voorzien.

Vanuit Mexico kunnen jullie fraaie plaatjes verwachten op de sociale media. Voor wat betreft ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, kunnen mijn trouwe lezers elk van de drie komende woensdagen een logboek verslag verwachten. Direct afkomstig uit mijn agenda van 2004, en e-mails van de Belg en Bram. De uitnodiging die ik kreeg voor de opening van een hypermodern Esports Space bij het Grafisch Lyceum Rotterdam (GLR) nam ik vol verwachting aan. Ook was ik benieuwd hoe ze dat zouden integreren, aangekondigd als competitief gamen, in de diverse vormen van onderwijs. Voor de zekerheid had ik kennis ‘ingehuurd’ van de drijvende kracht achter Dutch Game Garden; JP van Seventer. Vol aandacht namen we deel aan de openingswoorden en ceremonie van het aftellen, waarbij ons opviel dat het showelement omgekeerd evenredig was aan de ‘top gear’ die we daarna mochten aanschouwen. Na warme woorden te hebben gewisseld met Sjoerd Wanrooij en Marco Zielhuis van GLR, die ik heb leren kennen in San Francisco tijdens de Game Developers Conference (GDC), werden we op sleeptouw genomen door Jeroen den Dunnen. Jeroen is hoofd media, entertainment en technologie bij GLR, en meerdere malen troffen wij elkaar bij shows in San Francisco en Las Vegas. Voor de goede orde: show als in werk! Jeroens medewerkers hebben de prachtige Esports Space gebouwd, en omdat daglicht hier niet is toegestaan, heeft men ons onderstaand ‘spooky’ vastgelegd:

V.l.n.r: ik (‘sprookje, nu vanavond Van Gaal nog’), Jeroen en JP

Vervolgens werden we naar een bolwerk van technologie gevoerd op de 8^e etage. Meerdere malen moest ik een kwijlende (afgunst) JP tot de orde manen. Over één ding waren we het ook eens, bij Ex’pression hadden we hier een wereldspektakel van gemaakt. Soms mag dat Rotterdamse ‘niet lullen maar poetsen’ best met wat bravoure verrijkt worden. Ze mogen zich bij het GLR op de borst kloppen. Zeker weten. Niet te geloven dat ’s avonds het sprookje tegen Turkije ook plaats vond. 6-1; wie had dat gedacht? Even snel: gisterenavond laatste avondmaal bij die lieve mensen van Het Drechthuis (wordt gesloopt) met Mariska van de overkant (en Astrid natuurlijk), vandaag raadselachtige viering van grote broer Hans z’n 80^e, en morgen vliegen we (hopelijk doet Sparta dat ook). We zullen tijdens al deze inspanningen aan jullie denken, zonder het vigerende credo te vergeten; blijf gezond!

De trip van de Belg naar Quad Ventures. Ze voeren wat in hun schild!

De rust is tijdelijk teruggekeerd bij Ex’pression, zo lijkt het. En dan komt er een ‘FYI’ e-mail binnen van Lincoln Frank van Quad Ventures. Ik denk dat hij boos is omdat er geen snipper commentaar van zijn kant aanhangt, alleen de e-mail van Frank Monstrey waarbij hij Lincoln mededeelt dat wegens de slechte weersomstandigheden rond New York hij zijn bezoek uitgesteld heeft. Wat voor spelletje spelen die makkers? Met het oog op de superbowl in Houston, die zondag gespeeld wordt tussen de New England Patriots en de Carolina Panthers, is het luchtverkeer weliswaar enigszins chaotisch, maar geen enkele reden om te annuleren. Die kut Belg houdt Lincoln aan het lijntje, maar tegelijkertijd worden wij de dupe van zijn spelletjes omdat de benodigde $4 miljoen keer op keer weer verder weg wordt geduwd. Voor de uitbreiding met zo’n 2000 vierkante meter hebben wij een ‘letter of credit’ nodig van $370.000 die nu ook in de tocht hangt. Ik zal op m’n knieën moeten voor Shirley Nelson, president en eigenaar van de Summit Bank, om dit te bewerkstelligen. ‘The American Dream’ heeft zo z’n bedenkelijke kantjes. Maar ja, zo bedenk ik me op z’n Amerikaans; ‘beggars can’t be choosers’. En in die stemming neem ik contact op met de Summit Bank. “Sure, Shirley would like to see you next Thursday,” krijg ik vriendelijk te horen van haar P.A. “Mooi, dat gaat goed komen,” mompel ik optimistisch. Ze gaat me immers niet ontvangen om me af te poederen. Geen Belgische spelletjes van haar kant, dat weet ik zeker. De superbowl party bij pokervriend Brian Ambrose is gevuld met voedsel, drank, verkeerde grappen, en bovendien het gokken op de uitslag van de wedstrijd. Volgens de commentator is het met 114 miljoen kijkers de meest bekeken superbowl aller tijden. Ik heb meer aandacht voor het entertainment gedeelte met Janet Jackson en Justin Timberlake. Tot ontsteltenis van veel Amerikanen springt tijdens hun optreden een borst van Janet Jackson tevoorschijn. Weliswaar is de tepel afgetaped, maar die preutse Amerikanen zijn gechoqueerd. Vier seconden voor tijd winnen de Patriots de wedstrijd met een fieldgoal en ik kan m’n inzet op de Panthers gedag zeggen. De ‘pokerboys’ hebben het gniffelend alleen nog maar over ‘nipplegate’. En verdomd, het vult zowaar de kranten op maandag:

Met een knipoog naar Asterix en Obelix; ‘rare jongens die Amerikanen’, in Nederland zouden we het met een geeuw hebben afgedaan. De meeting bij de Summit Bank vindt plaats in Walnut Creek, waar ze begonnen zijn. Shirley Nelson ontvangt me in haar vorstelijk uitgeruste privé kantoor. “Peter, you’re such a loyal customer, let me see whether I can help you,” begint ze vriendelijk, doch zakelijk. Vijf jaar zijn we nu klant, maar voor een krediet begin je als het ware opnieuw. Ik ratel m’n rijtje positieve boodschappen af: accreditatie aan de horizon, de ‘American Idol’ reclame, 17.500 unieke bezoekers van onze website op dagelijkse basis en een Oscar winnaar die onze ‘graduation’ klas 23 gaat toespreken. Daar spitst Shirley, die zich omringt met beroemdheden, haar oren. “Am I invited too when, tell me who, is speaking,” vraagt ze plagerig. “It’s Mark Berger, Shirley,” begin ik enthousiast. “Mark who,” daagt ze me uit. “Best sound Oscar for ‘Apocalypse Now’, ‘The Right Stuff’, ‘Amadeus’ and ‘The English Patient’,” kraai ik er triomfantelijk uit. Shirley klapt in haar handen, staat op en zegt me dat ze het begin volgende week laat weten. Als toetje krijg ik een ongebruikelijk dikke ‘hug’. Ik denk dat het bijwonen van haar partijtjes door Astrid en mij z’n vruchten afwerpt. Maar niets is zeker voordat het groene licht gegeven is, ofschoon ik er wel een goed gevoel over heb. Het goede gevoel over een positieve beslissing van Shirley blijft, maar de e-mail van Gary aan Kelly Backens en mij verstoort m’n gemoedsrust in hoge mate. Hij schrijft dat hij onze P.A. vandaag een ‘hug’ gaf en dat hij nu ruikt alsof hij seks heeft gehad in een Duitse hoerentent. Hij vervolgt dat haar parfum en lichaamsgeur z’n hele wezen beheerst. Tot besluit:

“Oh my God,” is het enige dat ik uit kan brengen. Wanneer dit naar buiten komt, dan wacht ons een proces van hier tot Tokio. En hoe gaat Kelly hier mee om, dat is de hamvraag. Een zorg voor morgen omdat ik als chairman van de ‘chamber of commerce’ aanwezig dient te zijn bij de officiële opening van een ‘welness center’. Lintknippen dus. Het gaat me goed af. Kelly zal tot volgende week moeten wachten omdat ik morgen de opening bijwoon van Northface University in Salt Lake City. Hoewel me accommodatie is aangeboden, sta ik erop om ’s avonds terug te vliegen. Ik heb de jongens beloofd om het honkbalfeest zaterdag bij de A’s bij te wonen, en tussen al het gemieter door laat ik dit niet wegglippen.

En laten we eerlijk zijn, wanneer je die enthousiaste smoeltjes ziet, na alle hot dogs en ‘fries’, dan kun je alleen maar constateren dat het de inspanning meer dan waard was. Enthousiasme ook bij het binnenmarcheren van een nieuwe lading studenten; ‘class 36 is in the house’. Inmiddels wordt bijna elke dag beheerst door accreditatie perikelen, waarbij het plezierige bericht dat de Summit Bank de ‘letter of credit’ geaccordeerd heeft met bovenmatig enthousiasme begroet wordt. CFO Espi Sanjana legt uitbundig uit dat de papieren getekend zijn door Shirley Nelson na mijn bezoek en voegt er ten overvloede aan toe, “She loves Peter”. Oorverdovende stilte vanuit ons beminde hoofdkwartier, met één uitzondering, Eckart reageert uitbundig:

Geen enkele felicitatie voor het gegeven dat de uitbreiding nu van start kan gaan. Het is weer zo’n ‘Oh well’ moment. Voor de zoveelste keer schiet de uitspraak van Winston Churchill in m’n hoofd: “if you’re going through hell, keep going”. En laten we eerlijk zijn, om in die beeldspraak te blijven, we zijn inmiddels een treetje hoger, oftewel het vagevuur. Tijd nu voor een babbeltje met Kelly en Gary in onze reguliere vergadering. Helaas, Gary laat het afweten dus krijgt Kelly het volledige ‘German whore house’ verhaal op haar bordje. Ze haalt haar schouders op, “don’t know what to do Peter, I am not able to correct the president,” zegt ze verongelukt. Ik beheers me, eigenlijk zou ik tegen haar willen schreeuwen, “just stop fucking him”. “Find a way,” zeg ik koeltjes, “also, don’t let Gary ask for a golf foursome on your behalf.” Kelly opent haar mond, maar voordat ze ook maar iets kan uitbrengen, dirigeer ik haar mijn kantoor uit. Haar gedrag hangt me behoorlijk de keel uit en ik overweeg om HR als zodanig bij CFO Espi Sanjana onder te brengen. Espi denkt behoorlijk zwartwit, hetgeen voor hittepetitje Kelly geen kwaad kan. Heb ik ook minder gedonder met Gary, hoewel de ‘whore house’ situatie nog wel tot escalatie zou kunnen leiden.

Komende weken: logboeken van Peter 1^e kwartaal 2004

Om te beginnen met de viering van onze 34^e huwelijksdag. Als verrassing had Astrid een high tea lunch gearrangeerd bij de plek waar het allemaal begon; Kasteel Sypesteyn in Loosdrecht. En gelukkig had ze de Jonkheer versie besteld. Met bubbels dus! Als bonus mocht ik ’s avonds ook nog naar Go Ahead Eagles tegen ‘ons’ Sparta kijken. Dat liep uit op een deceptie. We hebben een Belgische verdediger (Heylen) die kans ziet om in twee wedstrijden (de eerste keer tegen Utrecht) binnen tien minuten een tegendoelpunt te veroorzaken en een Luxemburger (Pinto) die kort na rust een rode kaart krijgt. Zwaai maar dag met je handje naar de Benelux gedachte. Resultaat: 17^e plaats met één punt. Om het karwei af te maken doet Sparta ook deze week nog twee van z’n beste spelers van de hand, Harroui en Duarte. Om het leed te verzachten hebben ze een of andere vage Griek gehuurd. De allerlaatste plaats komt akelig dichtbij. En die pisbakken op Het Kasteel blijven even smerig als altijd. Ik moest nog even aan een uitgekleed Sparta denken toen Astrid en ik van een heerlijke lunch genoten bij Hemingway’s, gelegen aan het strand bij Bergen aan Zee:

Overigens smaakte m’n ‘fish and chips’ voortreffelijk. Leuker zijn de verjaardagen deze week; gisteren die van Yvon Corsten, die als Yvon Tolenaar furore maakte met ‘Quand le soleil’:

Menigmaal heeft ze dit op feesten en partijen gezongen, met name ook bij m’n onderneming Multi Function Computers. Al 57 jaar goede vrienden! En vandaag, tromgeroffel, de 80^e verjaardag van oudste broer Hans:

Scene uit 1952: Hans, oma Laanen met baby broer Rob, Pa Laanen, Aad, opa Laanen, Peter in communiepakje en ma Laanen

Hans: grote broer, trakteerder van biertjes voor armoedzaaier Peter, regisseur van onze eerste cabaretgroep ‘The Acting Tens’, beschermer van het vaderland in Nieuw Guinea, uitbater van een dierenspeciaalzaak, goede echtgenoot voor Cintha, en nog veel meer. Maar bovenal smeuïge verhalenverteller, met groot gevoel voor detail. Van harte Pater Familias. Overigens heb ik me ook behoorlijk gestoord aan het gegeven dat Van Gaal tegen Noorwegen geen enkele invaller gebruikte tegen het eind van de wedstrijd. Hij speelde echt om niet te verliezen. En ook nog strontmazzel dat Montenegro tegen Turkije in de 97^e minuut de gelijkmaker scoorde. Met zoveel geluk kom je er wel. Of gaan we eerst voor Max Verstappen en Prins Bernard juichen? Allemaal: ‘We gaan naar Zandvoort aan de Zee’. Moet je wel een ontheffing meenemen! Mooi, ook weer gehad. Woensdag weer een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, vanavond Nederland tegen Montenegro (dankzij een gele kaart mag die falende Daley Blind gelukkig niet meespelen) en wij zorgen er met z’n allen voor Corona-vrij te blijven. Toch?!

Het bezoek van Bram Zwagemaker. Due diligence is ‘the name of the game’, en Kelly Backens wil een ‘foursome’.

En een afgeladen Open House was het, jeminee, het leek wel werk! Gary en Peter, de hogepriesters van het nieuwe onderwijs ‘on stage’. Het zijn van die momenten dat je alle ‘hoempapa’ van de ‘Brammen’ van deze wereld aan je laars lapt. ‘On steroids’ reden we vervolgens naar San Jose waar we uitgenodigd waren voor een informele cocktail en diner bijeenkomst van High Tech Connections 2004, een initiatief van het Ministerie van Buitenlandse Zaken en de Amerikaanse ambassade in Nederland, met als doel om intensiever samen te werken op het gebied van technologie en ontwikkeling van nieuwe producten. Alle grote clubs waren er, IBM, Microsoft, Oracle en Philips, om er maar een paar te noemen, en in één adem werden ze genoemd met Ex’pression. Wat een eer. “Rubbing shoulders, Pete, and bitterballs”, meldde Gary vol goede moed na de uitnodiging. En zo ging het ook, het is ook veel leuker wanneer je wat te melden hebt. Inmiddels meer dan 110 full time employees, over de zeshonderd afgestudeerde studenten en dertienhonderd ingeschreven. Onze allereerste TV commercial wordt uitgezonden tijdens het uiterst populaire programma ‘American Idol’. Mensen worden er stil van, wij kunnen niet ophouden met erover te praten. Na deze dagdromerij is de nieuwe week begonnen met intensieve voorbereiding met alles wat maar ook in de buurt komt van accreditatie en ‘due diligence’. En ook daar is onze Washington, DC lawyer Stan Freeman ten nauwste bij betrokken. Even voor het weekend vindt de jaarlijks ‘State of the City’ lunch plaats waarbij dignitarissen van Emeryville inzicht geven over het afgelopen jaar en de toekomst van ‘booming’ Emeryville. Ook het moment waarbij ik in mijn functie van Chair van de Chamber ‘the outstanding community award’ mag uitreiken aan Pixar.

Pixar had wederom recentelijk ongelooflijk gescoord met de heldenfilm ‘The Incredibles’ en is een juweel voor Emeryville. En Ex’pression, gniffel ik erachteraan, denkend aan ons stagiaire programma met hen. Alles valt op z’n plek want morgen verhuizen we naar onze nieuwe woning in Maplegate Court. Schoonmoeder Riet is speciaal overgekomen om een handje te helpen, die is zo sterk als een os. En handig met naald en draad, dus daar heb je wat aan.

Auto’s uit de weg, het groen komt eraan

Ook moeten de sleutels van Eckarts ‘convertible’ Chrysler Sebring naar Hilgard gebracht worden omdat zondag Bram Zwagemaker arriveert. Ex’pression staat bij voorbaat op stelten. Na een inspannend weekend wacht me maandag een geplande lunch met Bram. Ik ben er klaar voor. Waar ik niet klaar voor ben is het gegeven dat zowel Kelly als Gary maar weer eens gelijktijdig een snipperdag hebben opgenomen. Moeilijk te verkopen aan de staf gedurende de diverse management meetings. Het rollen van sommige ogen zegt me genoeg. Anderen slaken een zucht van verlichting. Ook een kwalijk teken. Ik negeer de uitingen van ongenoegen en zorg ervoor niet opgefokt te worden voordat ik met Bram ga lunchen bij The Town House. Breed grijnzend tref ik Bram al paffend aan in het rookgedeelte bij de ingang van Ex’pression. Hij drukt z’n peuk uit en stapt bij me in. “Town House, neem ik aan,” opent hij. Ik knik alleen maar. Misschien verbeeld ik het me, maar het lijkt wel of m’n interieur plotsklaps bezwangerd is met de geur van nicotine. Bram vult het ritje naar m’n favoriete restaurant met ditjes en datjes, wachtend tot we aangeschoven zijn aan onze tafel. “Peet, je weet dat ik hier ben om ervoor te zorgen dat de ‘due diligence’ vlekkeloos verloopt. Niet alleen vanwege de accreditatie, maar ook vanwege de miljoenen die we op willen halen.” Hij stopt even, neemt een slokje van z’n glas chardonnay, en vervolgens overdondert hij me door te melden dat Ex’tent waarschijnlijk zelf de benodigde $4 miljoen op gaat hoesten. “No way,” hakkel ik, “en jullie hadden geen cent te makken.” Bram geniet en ontbloot z’n door de nicotine aangeslagen tanden. “Het bod van Quad Ventures is een goede indicatie voor andere partijen,” vervolgt hij, “en op het gebouw kunnen we nu wegens de verbeterende positie van Ex’pression inmiddels genoeg hypotheek krijgen, of we doen een ‘sale and lease back’.” Tevreden leunt hij achterover. Nonchalant vraagt hij of alles goed gaat met de verhuizing. Inmiddels zijn onze ‘burgers’ gearriveerd, die we stilzwijgend naar binnen hakken. “Dus daarom mochten wij onder geen beding Quad Ventures benaderen, de partij die wij nota bene aangebracht hebben,” begin ik beschuldigend. Bram schudt z’n hoofd, “het gaat om de knikkers Peet, niet om het spel.” Bram glorieert en deelt de laatste punch uit; “oh ja, Frank bezoekt Quad eind van de maand in New York, wellicht kan hij er nog wat meer uit wringen.” Ik reken af, dit moet ik allemaal even verwerken. Met name de ‘sale and lease back’ bevalt me niet, daarmee verliezen we de greep op ons gebouw. De week verloopt koortsachtig met de verhuizing, diverse vergaderingen met Bram, een steigerende Gary naar aanleiding van de ‘sale and lease back’ constructie, en eindigt met een diner met Bram en Astrid bij Vic Stewart’s steakhouse in Walnut Creek. Bram is op een charme offensief, hij probeert opzichtig Astrid in te pakken. Tussen de regels door valt ook op te maken dat mijn teneur wellicht ergens in 2005 afgerond dient te worden. Dan dient er een meer op de continuïteit ingestelde CEO aangesteld te worden. Astrid is niet echt geschokt, zeker ook omdat Bram bezweert dat er voor mij, en de familie, gezorgd zal worden, zeker ook omdat eraan gedacht wordt om tegen die tijd Ex’pression New York op te richten. “En wie beter dan Peter om dat op te starten,” suikert Bram alle boodschappen die hij impliciet die avond op ons losgelaten heeft. En zo gaan we het weekend in, niet geheel ontevreden, maar nog steeds met de gewaarwording dat alleen een groene kaart ons onafhankelijk maakt. New York klinkt aantrekkelijk, eveneens als het feit dat ze me minstens nog nodig hebben totdat de accreditatie een feit is. Niet geheel ontevreden glijden we het weekend door, met het besef dat je te allen tijde je eigen kracht moet genereren. De nieuwe week begint vervelend met de zoveelste ziekmelding van onze PA Melissa, en dat net in deze bar drukke tijd. Dat Gary weer helemaal terug is bij z’n onbezorgde zelf bewijst z’n e-mail aan mij, die hij stuurt naar aanleiding van een verzoek van Kelly Backens om een ‘foursome’ te vormen bij een golftoernooi van de Chamber:

Grappig lijkt het, maar zo’n trio suggestie kan natuurlijk hélemaal niet. Beseft hij dan niet dat onze IT afdeling, onder leiding van Eli Novin, overal inkijk kan hebben. En dan de HR Director die haar e-mail aan de president afsluit met een ‘Xo van Kel’. Lekker professioneel allemaal. 29 januari noteer ik met grote letters in mijn agenda: ‘BZ naar SFO’. Oftewel, persoonlijk breng ik Bram naar het vliegveld van San Francisco. Bram voelt het aan, “ben jij effe blij dat ik oprot,” zegt hij opgewekt. Even opgewekt riposteer ik, “ik bel ook de toren nog wanneer KL606 in de lucht is, om er zeker van te zijn dat je aan boord bent.” Dat kan Bram wel waarderen, hij voelt zich immers toch de sterkste.

Volgende week: de trip van de Belg naar Quad Ventures. Ze voeren wat in hun schild!