Laanen's Luim

Donderdagmorgen, mistig, trokken onze helden (Astrid en ik) erop uit om kerstmarktstad Düsseldorf te bezoeken, inclusief een overnachting in de Altstadt. Pas bij Oberhausen, file rijdend met Astrid aan het stuur, brak de zon aarzelend door. Echter, ons eerste doel was Oma Moni, de vrouw die in mijn Arcade tijd m’n koffie en vitamientjes verzorgde, en bij tijd en wijle op onze jongens paste. Respect voor het fysiek van deze 82-jarige, bedacht ik, terwijl ik drie trappen beklom naar haar kleine appartement, in het kielzog van Astrid. In de deuropening stond ze al vol ongeduld op ons te wachten. Het ‘Ich kann es nicht glauben’, rolde keer op keer uit haar mond terwijl ze ons omhelsde. In de piepkleine keuken stond een tafeltje voor drie gedekt, waar ze haar zelfgemaakte ‘rijke’ soep opdiende. Astrid overhandigde haar onze kerst-/oud-en-nieuw-kaart, waar ze haar ogen niet vanaf kon houden.

‘Ach guck mal’, fluisterde ze met omfloerste ogen, ‘der Bo-Peter war damals nur 7, und jetzt 32’. Natuurlijk rolde het ene na het andere Arcade verhaal over het tafeltje, maar toen kwam toch het moment van afscheid nemen. En dat viel haar zwaar. Astrid loste het op door wat foto’s te nemen van Moni en mij, waarna ik een plaatje schoot van Moni met Astrid.

Moni zei nog wel even snel dat ze best Astrids moeder had willen zijn; ‘so eine hübsche Frau’. Astrid bloosde nog net niet. Ingepakt en wel, het was koud, troonde Moni ons toch nog even mee naar een kamer met herinneringen van haar leven en liet nogmaals los hoe ze haar drie jaar geleden overleden echtgenoot Karl miste. We moesten nu echt weg, en na wat flinke extra omhelzingen konden we onze weg vervolgen. Wat voelt het goed om iemand na 25 jaar nog blij te maken met een bezoekje. In die gemoedstoestand arriveerden we bij ons hotel in het centrum van Düsseldorf, ideaal voor uitstapjes te voet, gelardeerd met glühwein. De entree viel wat tegen, een trap naar de receptie met tapijt dat z’n beste tijd had gehad, en best wel een stofzuigbeurtje kon gebruiken. Onze kamer bleek ook nog op de 4^e etage te liggen! Daar aangekomen, m’n knieën protesteerden hevig, konden we onze ogen niet geloven toen we naar binnen gingen. Spartaans ingericht deed nog te veel eer aan de beschrijving, laat staan de foto’s bij booking.com. Astrid naar beneden, ik keek verbaasd om me heen. Geen enkele kast om kleren in te bergen. Om een idee te geven, onderstaand het enige ophangpunt (één knaapje):

De flatscreen TV bleek een soort I-Pad te zijn met één kanaal (instellingen), maar wel twee afstandsbedieningen. Inmiddels was Astrid weer terug geklauterd en meldde ‘monter’ dat dit de enige beschikbare kamer was, dus….. Dus besloten we te blijven, ook al omdat we op zeker wisten het slechts te gebruiken als slaapplek (zij het een dure). We stommelden de trappen af en begaven ons in de gezellige drukte van de Altstadt en de Königsallee. Voor Astrid begon het meer en meer te leven, al die plekken waar ze met onze jongens ruim 25 jaar geleden doorgebracht had. Dat schreeuwde in de snerpende kou om een glühwein. Astrid legde me daar vast in een niet al te glorieuze pose; “aber was soll es,” mompelde ik, het was dan ook echt steenkoud, behalve de glühwein!

Na kilometers afgelegd te hebben, kraampje na kraampje, vonden we een prettig restaurant waar de bediening goed was, en………lekker warm. Genieten dus, ik scoorde een mooie Jägerschnitzel, Astrid een Ovenkartoffel mit Rinderstreifen, en daarnaast deden we ons tegoed aan een lekkere sauvignon blanc. Het leven! Omdat ons hotel elk soort van luxe ontbeerde, kochten we een flesje Johnnie Walker om voor het slapen gaan nog van een nachtmutsje te genieten. Gniffelend brachten we met onze kartonnen bekers een toast uit op een geslaagde dag, waarbij we zelf het ‘klink’ geluid produceerden. Na wat slokjes bleken de bekers te lekken, de lijm was niet opgewassen tegen de alcohol. Dat betekende het signaal dat de party over was, maar dankzij Arcade waren we weer even terug in een warme periode van ons leven, en dat kan niemand ons meer afnemen.

Je mag jezelf gelukkig prijzen wanneer je na zoveel omzwervingen, en dito woonplaatsen, gedurende de mooiste tijd van het jaar zoveel warme momenten tegemoet kan zien. En laat dat gisteren al begonnen zijn! In alle vroegte togen een drietal familieleden van kleinzoon Felix naar Woensdrecht om daar de ceremonie bij te wonen van de afronding van 13 weken basis opleiding voor onderofficier van de luchtmacht. In de snerpende koude kwamen de overgebleven kadetten (100 van de 147) ons tegemoet marcheren, voorafgegaan door een fanfare. In gevechtstenue werden ze nog even afgeknepen alvorens ze hun blauwe baret mochten ontvangen en hun kleumende familieleden in de amen konden sluiten. En dat was een mooi moment waar grootvader duidelijk van genoot:

Uiteraard pinkte Rick een traantje weg bij de innige omhelzing. Imelda straalde trots uit toen ze Felix in haar armen nam. De Majoor zag het allemaal vol tevredenheid aan. Wat een begin van de maand! Vervolgens zien we de komst van twee zonen en een schoondochter tegemoet uit resp. Bali en Californië. Tot grote vreugde van Astrid komen ze dus haar verjaardag (1e kerstdag) meevieren. Mooi toch dat alle vijf zonen aanwezig kunnen zijn!

Dit was een van de zeldzame momenten (2012) dat de heertjes feestelijk gekleed compleet waren. Daarnaast hebben de twee ‘buitenlanders’ het zo gepland dat ze de bruiloft van oudste zoon Rick met Liesbeth (dé Top-2000 2022 aankondiging van het jaar) bij kunnen wonen. Vreugde in veler harten. Waar ze niet bij kunnen zijn is de viering van de 50^e (!) huwelijksdag van (Sparta) broer Rob met zijn Mariette. Rob heeft er weer eens (deels) een mysterie middag van gemaakt. Ben benieuwd. We gaan even 50 jaar terug naar een prentje van die heugelijke dag:

Mariette is nog steeds op zoek naar de kapper die deze haardracht mogelijk heeft gemaakt. Even een zijsprong naar Düsseldorf, waar we volgende week de kerstmarkt gaan bezoeken. Gedurende mijn Arcade jaren, tot februari 1998, daar vele plezierige momenten beleefd, en natuurlijk ook de stad waar Astrid beviel van (zwaargewicht) Ivar. De dame die daar de scepter zwaaide over de broodjes en wat van dies meer zij, de nu 82-jarige Monika, bracht me steevast m’n eerste mok koffie ’s ochtends met een glas jus d’orange en een hardgekookt gepeld ei, terwijl ze vrolijk ‘Vitaminchen’ zong. Steeds met haar in contact gebleven, ook vanuit Californië. Dus moeten we haar wel een bezoekje brengen wanneer we Düsseldorf aandoen. Afijn, ik bel haar om dat aan te kondigen: ‘Mit Peter Laanen’. Stilte. ‘Bitte?’. Ik nog een keer ‘Mit Peter Laanen, Dein alte Chef’. Ik heb niet geteld hoeveel keer ze ‘Ich kann es nicht glauben’ eruit gooide, maar dat we welkom zijn is een ding wat zeker is. Omdat ze ook weleens op Bo-Peter, Kaj en Ivar gepast heeft (Mein Buben), kon ik horen hoe ze al de foto albums aan het doorspitten was. Gevonden!

Hoe fantastisch en hartverwarmend na al die jaren. Düsseldorf, here we come.

“We” hebben verbijsterd gekeken naar het uiteindelijke resultaat; bij de PVV leek het wel of Leen Bakker eindeloos Black Friday zetels naar binnen sleepte. Wilders sleepte er zeker 10 weg bij de VVD, z’n oude partij. VVD partijbazin Yesilgöz zal nu kleur moeten bekennen, zij stelde immers niet in een coalitie te willen met Wilders als premier. Maar, het moet gezegd, politici zijn gemaakt uit wilgenhout, ze kunnen behoorlijk meebuigen. Caroline van der Plas, die graag meeregeert, vindt dat Geert dan wel een beetje mee moet bewegen. Ze leert snel. Frans Timmermans gaat met GroenLinks-PvdA vol in de oppositie en ik denk dat Omtzigt zich met NSC door zowel Rechts als Links laat behagen. Met 20 zetels heeft hij een behoorlijk danskaart in handen. Aldus uw politieke correspondent in Loosdrecht. Ach, ik kan er over zeggen wat ik wil, maar enerzijds zal het formeren van de juiste regeringsploeg nogal wat tijd vergen, anderzijds krijgen ze ook nog wat pijndossiers in hun mik (Groningen, zorgtoeslag), die meer vergen dan een toverstaf. Maar vrees niet, premier Wilders lost alles in een handomdraai op:

Cartoon geleend van FD: kruisvaarder Geert de Milde.

Ik ga deze rechtse draai van “Ons” nauwlettend volgen, stay tuned. Overigens, nabrander, een coalitie met GroenLinks-PVDA, VVD, NSC en D66 is ook nog mogelijk, goed voor 78 zetels, een nipte meerderheid dus. Een mogelijkheid wanneer Geert niet meebeweegt. Maar, mark my words, Geert gaat meebewegen, hij is te geil om deze unieke mogelijkheid te laten lopen. Even terug naar ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. De veelgehoorde vraag is wanneer het laatste deel, de spannende post ontslag periode, uitgebracht wordt. Zoals reeds gemeld, ik ben wat voorzichtig geworden na het kort geding dat de voormalige (Amerikaanse) PZ dame tegen me aanspande. Weliswaar er vrij ongeschonden uitgekomen, maar het kostte me toch een paar duizend euro’s. Om een idee te geven waar het over gaat: bij deze wat er speelt rond een van Eckarts vertrouwelingen, Frank Monstrey oftewel de illustere ‘Belg’.

https://www.bnnvara.nl/zembla/artikelen/nederlandse-brievenbusfirmas-spelen-sleutelrol-in-transacties-miljardenfraudeur

Let wel, deze man is goed voor een vermogen van minstens €70 miljoen, dus geen kater om zonder handschoenen aan te pakken. Je begrijpt dat ik me snel het koorddansen eigen heb gemaakt. Gaat zeker een vervolg krijgen. Indertijd begrepen we echt niet waarom ‘groene’ Eckart een band smeedde met ‘fossiel’ Frank. Moeilijk om erachter te komen, ben ik bang, omdat Eckart in 2008 ons ontviel en de ‘Belg’ zeker geen behoefte zal hebben om dit te onthullen.

Bovenstaande foto begeleidde de introductie van de ‘Belg’, door Eckart ‘Manneke Bizz’ gedoopt, bij de bedrijven in Eckarts portfolio. Het begin van een verhaal, rollercoaster eigenlijk, met een open einde. Newsflash: de VVD gaat in de oppositie! Wil wel gedogen. Dat hebben ze dan weer van Geert indertijd geleerd. Caroline van der Plas vindt dat Dilan Yesilgöz best wat meer kan meebewegen. Wat denk je, zou BBB mee willen regeren? De Luim lijkt zo meer op een politiek live blog dan een weekoverzicht. Maar, eerlijk is eerlijk, zo’n sensationele verkiezingsuitslag kan ik me niet heugen. Laat me in ieder geval weten wat je van de voortgang van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ vindt

Het is weer zover, het eind van het jaar is in zicht en in plaats van ontspannend er naartoe te kabbelen, met hier en daar een uitstapje, dient een aantal zaken voor die tijd al dan niet gefiatteerd te worden. En dan hoor ik tijdens de Arbeidsvitaminen Toontje Lager ‘zoveel te doen’ zingen. Gelukkig hoef ik niet te hinkstapspringen op de maan, want een goede tweede kamer keuze maken is al gecompliceerd genoeg. Met al dat debatgeweld in de ether en de sociale media, is één ding me duidelijk geworden; ik ben weer een zwevende kiezer. Dankzij Omtzigt. Iemand die overweegt om met Wilders in de coalitie te gaan, kan ik niet steunen. Uit het zicht, dus. Dan nemen we de zorgverzekering op de korrel. Overstappen? Aanvullend verzekeren? Eigen risico verhogen? Om bij het onderwerp te blijven; een echt hoofdpijndossier. Vervolgens komt de energiemaatschappij aan bod. Variabel blijven of een vast contract nemen? De termen vliegen me rond de oren: prijsplafond, fossielvrije toekomst, energie-app, en……het is allemaal voor me uitgerekend. Af en toe voel ik me inderdaad een menselijk fossiel in deze tijd van het jaar. Ze maken het je makkelijk, zet je handtekening maar bij de X. Over X gesproken, Ex Twitter dus, daar ging mijn parodie op ‘I started a joke’ van de Bee Gees naar de maan. Het begon als volgt: ‘I started a tweet, it started the whole world tweeting…..’. Toen kocht (nou ja) Musk Twitter:

Vervolgens doopte hij het vehikel over het nog warme vogellichaampje X, waarschijnlijk tere ere van zijn in 2020 geboren zoon X Æ A-Xii. Roepnaam X. Toen ik mijn parodie wilde omkatten naar ‘I started an Ex’, kwam Astrid in opstand, dat vond ze een slecht voorteken. Uiteraard ben ik gezwicht, zoals Paul Simon reeds zong ‘who am I to blow against the wind’. Nu we het toch over muziek hebben, waar blijven de protestsongs over de oorlogen die momenteel woeden? Wie staat op als de hedendaagse Bob Dylan, Donovan of onze eigen Boudewijn de Groot (Meneer de President, slaap zacht). Wellicht heerst er teveel angst om voor je mening uit te komen bij dergelijke gewelddadige conflicten. Immers, op de sociale media slijpen ze op voorhand de messen. Daar zijn we dus aanbeland. Treurig. Zo zie je maar, je begint te schrijven over keuzes en voor je het weet ben je beland in schijnbaar onoplosbare affaires. Wie houdt wie de hand boven het hoofd? ‘Verenigde Naties’, hoor ik schoorvoetend achter me als de oplossing. Ach, een instituut dat met het vetorecht van de grote jongens niets voorstelt. Over instituten gesproken, laten we het even hebben over de KNVB. Mijn lieve Sparta, dat zelden of nooit protesteert tegen onrecht, waagde het dit keer om tegen de schorsing van Arno Verschueren -drie wedstrijden onvoorwaardelijk- in beroep te gaan. Natuurlijk, het bleef bij drie wedstrijden. Alle ander gevallen werden gehonoreerd met minstens één voorwaardelijk. Voorbeeld van gisteren:

/ Vitesse hoeft Marco van Ginkel maar één duel (uit tegen Ajax) te missen. De schorsing van de middenvelder,na zijn rode kaart tegen Heerenveen, is door de tuchtcommissie teruggebracht.

Van Ginkel kreeg de kaart omdat hij op het onderbeen van Oliver Braude was gaan staan.De aanklager vroeg om drie duels (1 voorwaardelijk),maar daar ging Vitesse niet mee akkoord.

Kortom het onrecht ligt om de hoek (Zeist). Omdat ik toch te laat was met deze Luim, kreeg ik het droevige nieuw van het overlijden van Ruud Geels (75) gisteren ook mee. Buiten alle (andere) topclubs ook twee seizoenen (1979-1981) voor Sparta gespeeld en maar liefst 35 keer gescoord.

Hier geportretteerd als eerste Spartaan die topscorer werd van de eredivisie. RIP Ruud Geels. Na mijn advocaat in ruste Mr. Joop van Dort gefeliciteerd te hebben in zijn woonplaats Naarden, geflankeerd door Astrid, oudste zoon Rick en eregast dit weekend Robbert Jan, lieten we ons verwennen in Restaurant ’t Bruggetje in Loosdrecht, waar onze jongste spruit Ivar ook aanschoof. Genoeglijk ouderwets samenzijn. Astrid, die gisteren als chauffeur van dienst een recordaantal kilometers aflegde, besloot om Ivar in Abcoude op de trein naar Amsterdam te zetten, waar hij als een der moderators van het Amsterdam filmfestival de afsluitende party ging bijwonen. Thuis aangekomen had ze ook nog eens voor de jarige Robbert Jan wat verrassingen voor zijn 77^e letterlijk en figuurlijk versierd:

De zouteloze pot die Nederland tegen Ierland op de grasmat legde, telde niet mee, uiteindelijk ging het om het resultaat. Volgend jaar EK dus, ik houd m’n hart vast. Gisteren was best een bewogen dag, vandaag houden we het dus kort: Happy Sunday!

‘Zachtjes tikt de regen op m’n zolderraam, het ritme van……’, en daar volgen we de tekst van ‘ritme van de regen’ niet meer. De Mighty Four houdt van het ritme van de gezelligheid. Ze houden van het gisteren uitgebrachte voorstel in Amsterdam: ‘de bruine kroeg als culturele verlenging van de huiskamer’. Waar de aroma van de gehaktbal je bedwelmt zodra je de deur opent. De uitbaatster met een steenkoolstem a la Koot & Bie ‘weet je wel, weet je niet’, je verwelkomt bij binnenkomst. Wel heeft ze een goede keuze voor wat betreft het bedienend personeel; jeugdige vlotte deernen die van wanten weten. Inderdaad, we zijn aanbeland bij Het Regthuys in Breukelen. De Mighty Four kunnen dit keer plaatsnemen aan de stamgastentafel. De eerste ronde kan geserveerd worden. André Hazes blèrt ‘Een beetje verliefd’, terwijl diens meer dan levensgrote harses aan de muur tegenover me, vanaf de onderkin tot de microfoon, intimiderend vele vierkante meters in beslag neemt. De Mighty Four? Excuseer, even wat uitleggen. De aandachtige Luim lezer had natuurlijk al in de gaten dat er een relatie moest zijn met Multi Function (MF). Jawel, de vier leden werkten allemaal bij MF voor 1987, ergo kennen ze elkaar 36+ jaren. De liefde voor de gehaktbal, veelal geserveerd in het betere bruine etablissement, verbindt hen bijna nog meer dan het ‘bruine’ leder dat soms lusteloos (lees Ajax) in arena’s rondgaat. Bij hoge uitzondering mag tijdens de lunch afgeweken worden van de gehaktbal. Het Regthuys heeft een prachtige ossenworst sandwich op het menu, dat door de helft van het gezelschap dan ook gretig verorberd werd.

Een omstander legde een en ander professioneel vast, zij had ons herkend. Dat komt omdat de ‘Four’ niet alleen staat voor maximaal vier leden (tot de dood ons scheidt), vier lunches per jaar, maar ook ‘4 anonimiteit’. Jarenlang is Tony B., links voor met bril, zo in en uit het bruine café geglipt:

Dat eist natuurlijk zijn tol. Okay, genoeg gedold, we vormen een hecht viertal, uiteraard wel met de genoemde MF band, die het op prijs stellen om tijdens een viertal lunches ons wel en wee te bespreken. We kennen elkaar zo goed dat er geen echte grenzen zijn, zij het dat we kwalen en dergelijke, we zijn nu eenmaal zeventigers (ja, jij volgend jaar pas Freek), toch tot een minimum beperken. Buitengewoon geestig, onderhoudend, en………..lekker. Vier makkers die van wanten weten. Het leuke was donderdag de bijvangst. Aan onze (stam)tafel werd driemaal met onze instemming een ouder echtpaar (ouder dan wij dus) toegevoegd. Het eerste paar was snel weg. De vrouw vond ons waarschijnlijk te rumoerig en zond mij met name bij tijd en wijle een uiterst zure blik. Aangezien ik vriendelijk teruglachte, gaf ze het na 10 minuten op en rekende af. Het tweede paar was grappig, deed een beetje mee, waarna bij hun vertrek bleek dat man maar liefst 93 was. Wow, wat een voorbeeld. Rob L., tweede van links op de foto, zocht contact met het derde paar en vertelde vol trots dat hij volgende maand zijn 50^e huwelijksdag zou vieren. Relaxed leunden de man en vrouw achterover waarna ze achteloos melding maakten van het feit dat ze 56 jaar geleden in Het Regthuys in den echt verbonden waren. Alle MF’ers mengden zich nu in de discussie (oh ja, die ‘M’ staat ook voor Meatball). Zodanig leuk dat ons een glas wijn werd aangeboden. Freek D., tweede van rechts, was de eerste die ‘helaas’ bedankte, met het argument dat hij moest rijden. Daar had ik geen boodschap aan, tot ik me realiseerde dat ik met hem mee zou rijden. Omstandig namen we afscheid. Topmiddag. Overigens zag ik er wel een TV format in voor ons: ‘De MF stamgasttafel’ waar ‘weet je wel, weet je niet’ argeloze gasten heen zou leiden. ‘Ben je weer aan het dagdromen’, vroeg Astrid bij het avondeten, terwijl ze wat aardappels op mijn bord schepte. ‘Eén of twee ballen?’

Ik moet bekennen dat het weer van de afgelopen dagen verantwoordelijk was voor mijn vrijwillige ban om binnen te blijven. Daardoor miste ik donderdagavond een inspirerend diner georganiseerd door ‘Superconnectors’, een geweldige organisatie, die ervoor zorgt dat startups tijdens door hen georganiseerde evenementen geholpen worden met hun meest prangende behoeften. Geleid door energieke voorman Alex Broekman worden ze gekoppeld aan een ter zake kundige ‘superconnector’. Het diner vond plaats in Rotterdam, vlakbij de Coolsingel, en beloofde veel goeds gelet op het niveau van de aanwezigen. Maar helaas, storm Ciarán beheerste mijn gedachten. En omdat ik sowieso ’s avonds rijden aan me voorbij laat gaan, heb ik me afgemeld. Let wel, wanneer broer Rob niet zou rijden wanneer Sparta ’s avonds speelt, dan zou ik wedstrijden missen. Dat zegt toch wel genoeg! Maar ja, wanneer je dan ’s ochtends de foto’s en lovende woorden tot je neemt, dan denk je……’wat ben ik toch een watje’. Aan de andere kant, beter een watje dan een dood ‘superconnectortje’. Ik heb het idee dat ik mijn 9 verkeerslevens afgevinkt heb. Maar, zo luidt de vraag, hoe doe je dat ’s avonds dan met privé afspraken. Welnu *tromgeroffel* dan heb ik de beste chauffeur ter beschikking: Astrid! Indien je in Californië als Paramedic in staat bent een 911 ambulance naar de plek des onheils te besturen, dan is vervoer in NL een eitje.

Hier in gezelschap van zoon Kaj, die in haar voetsporen trad. Stoer toch?! Nu wordt regen in liedjes bijna nooit geassocieerd met geluk. Rob de Nijs: ‘de regen valt bij stromen het is een trieste dag, want je liet me staan alleen’. Bobby Vinton: ‘then it started raining, you started crying too’. The Ink Spots: ‘into each life some rain must fall, too much is falling in mine’. Dat is wel heel depressief. Supertramp: ‘it’s raining again, oh Lord I’m losing a friend’. Toen dacht ik even aan de verjaardag van Ivar, onze jongste. Geboren op 1 november 1996 in Düsseldorf, en na veel omzwervingen geankerd in Amsterdam. We leverden een bijdrage aan z’n dure multi layer, ondoordringbare coat met nog vele andere eigenschappen, waarbij ik dacht zeker ook als tent te gebruiken, met ingebouwd koffie apparaat en wat van dies meer zij.. Ik dwaal af, Okay, hij meldde ons dat hij zo tevreden was op deze jas dat hij luid zingend in de stromende regen door Amsterdam reed. En toen schoot het me weer te binnen; ‘I’m singin’ in the rain’, die prachtige song van Gene Kelly uit de gelijknamige film.

Kijk, dat is een scene om vrolijk van te worden. Brengt me natuurlijk gelijk bij de mensen die me afgelopen week vervoerd hebben. Een dankjewel is op z’n plaats. Here we go: Broer Rob op zaterdag, vervoer naar Rotterdam (Sparta dus). Astrid zondag, vervoer naar Vinkeveen voor een borrel bij haar zus Danielle en zwager Aldert. Astrid dinsdag voor een verjaardag dinertje met Ivar in Amsterdam. Woensdag op stap met wonderkind Ming-Faraz Khan (digitale geletterdheid), naar Utrecht en Amsterdam. Helaas, geheimhouding. Donderdag had ik bijna Freek Duveen bedankt vanwege ophalen naar onze MF lunch in Breukelen (4 te gekke collega’s van voor 1987), maar Ciarán zorgde ervoor dat de lunch geannuleerd werd (stelletje watjes).Gisteren met buurvrouw Mariska, Astrid en mij naar Loenen a/d Vecht voor een diner bij de Drie Gekroonde Laarsjes. Dank Mariska. Ja hoor, die vraag had ik wel verwacht! En jij dan? Broer Rob tref ik in De Meern, waarna we in één auto naar Het Kasteel rijden. Om en om, dus, ik draag wel degelijk mijn steentje bij. Okay, gelul van een dronken aardbei, ik bedank nogmaals iedereen die me aanziet voor een ’hoedje’ qua rijstijl, en me derhalve beschermt!

Soms wil het weleens uit de hand lopen qua weergave van ‘wat zou kunnen gebeuren’. Afsluitend moet ik zeggen dat humor je van tijd tot tijd op de been houdt; WK2034 in Saoedi-Arabië, dat is toch een joke?!

Dat zijn koppen die niet zouden misstaan in De Telegraaf. Valentijn Driessen, het Telegraaf voetbalgeweten van Nederland, wist het zeker ‘Ajax wat maatjes te groot voor Maurice Steijn’. Ik geef toe, Steijn werd mijn held toen hij Sparta als een moderne Houdini behoedde voor degradatie in 2022. Mijns inziens paste hij op basis van de uitspraak van Driessen prima bij Ajax, immers, Ajax is wat maatjes te klein voor topvoetbal, hetgeen hem (Driessen) waarschijnlijk op dat moment is ontgaan. Een trainer kan ze er niet zelf inschieten (falen Bergwijn tegen Utrecht) of voorkomen dat de tegenpartij, Utrecht, het winnende doelpunt op een presenteerblaadje aangereikt krijgt. Door een Kroatische international nota bene (Sutalo). Kortom; het blijft makkelijk kritiek uiten vanaf de zijlijn. Goalgetter Klaas-Jan Huntelaar (40) uitgeschakeld middels een burn-out. Het roept de vraag op of doelpunten maken eenvoudiger is dan managerial taken. Al het geld wordt bij Ajax nu gezet op oude knoepers Van Praag en Van Gaal. Het gezegde luidt ‘zoals de ouden zongen, piepen de jongen’, het ziet ernaar uit dat de jonkies even zijn uitgepiept. Even naar de andere kant van de ranglijst, Rotterdam Zuid, waar oudste zoon Rick trots berichtte Jan Boskamp overgehaald te hebben om zijn persoonlijke tips naar Arne Slot over te brengen.

Dat hebben ze geweten bij Lazio, die kregen behoorlijk op hun lazer. Maar dit terzijde. Net nadat honkbal tot Olympische sport werd uitgeroepen in Los Angeles, 2028, haalt team Koninkrijk zeldzamer wijs de finale van het Europees kampioenschap niet. Eén run in de min veroorzaakte dat ze de A-status kwijtraakten en derhalve de tophonkballers hun NOC vergoeding. Tumult alom, met name in de ‘social media’. Niet alleen daarover, maar ook over beleid in het algemeen, en het houden van de Holland Series (kampioenschap van Nederland) in de honkbal onvriendelijke maand oktober. Regen en wind zijn geen vrienden van honk- en softbal. Men wil koppen laten rollen. Waar heb ik dit eerder gehoord?

Tja, 1987, L’histoire se répète Veel wijsheid toegewenst, het is goed toeven in de luwte. Vanuit Sacramento (hoofdstad Californië) kreeg ik de statistiek door dat Emeryville, waar mijn Amerikaanse carrières begon, inmiddels crimineler was dan Amerika’s #1: Detroit. Emeryville, het stadje dat van lelijke eend tot zwaan werd getransformeerd, waar na ‘mijn’ Ex’pression College for Digital Arts ook Pixar zich vestigde. Voornaamste oorzaak de belendende steden Berkeley en Oakland, waar criminaliteit een beroep is en Emeryville een (bijna) weerloos slachtoffer. Het is alsof je tussen twee bully’s van buurmannen als punch bag gebruikt wordt. Pijnlijk om te lezen. Opwekkender waren de berichten van de overige zonen, die zich behalve Rick, allemaal buiten NL bevonden. Op hun site ‘Laanens naar voren’ kon ik meeleven met Bo-Peters leven als ‘digital nomad’ in Bali:

Ja, ja, het leven is lijden! Kaj was inmiddels onderweg van Sacramento naar Salt Lake City voor een verjaardagspartijtje:

Zo te zien al in de juiste stemming aan het raken! En Ivar vertoefde voor een evenement in Geneve en genoot na een gruyère fondue van een glaasje calvados:

Vroeger (u weet wel) zeiden ze van een jongen op een brommer (vliegen is tegenwoordig goedkoper); ‘vaders poen, moeders angst’. Astrid heeft zoals altijd met kerstmis (haar verjaardag) in gedachten vertrouwen, maar toch!

Bidden met handschoenen, lekker warm. Gelukkig piepen onze jongens nog naar hartenlust; hoe heerlijk is dat!

‘Aankomst/Arrivals 2’ op Schiphol voelt aan als een oase van rust te midden van alle onrust en geweld in onze wereld. Je merkt meteen dat niet al te veel mensen wachten op beminden en relaties uit Leeds. De KLM Cityhopper heeft anderhalf uur vertraging opgelopen en is klaarblijkelijk ook nog behoorlijk ver van paspoort controle geparkeerd. Maar dat doet er niet toe, het wachten op goede vrienden wordt helemaal beloond wanneer de schuifdeuren na de douanecheck openen en hun stralende gezichten me onmiddellijk opmerken. Ik moet wel lachen en neurie Stings ‘I’m an alien’ wanneer John brommerig opmerkt dat ze niet gebruik mochten maken van de Europese toegang tot ons gave landje. Mooi daarbij is dat hij vóór Brexit heeft gestemd en zijn vrouw fel tegen. Voilà, maak kennis met onze vrienden, sinds 1976, John en Sue Arnold. Natuurlijk kon Sue het niet nalaten om John onder z’n neus te wrijven dat deze situatie ontstaan is door mensen zoals hij die de Brexiteers geloofden. De hartelijke begroeting maakte een eind aan de discussie en we begaven ons naar ‘Klomp’, parkeerlaag-0, waar ik mijn ‘Note’ geparkeerd had. Helaas, lift kapot. Slim idee, we nemen de roltrap van het World Trade Center naar beneden.

Helaas, die bracht ons naar parkeerlaag -2 terwijl wij op parkeerlaag-0 stonden. Na een kwartiertje rondgedwaald te hebben, besloten we maar weer terug te gaan naar de terminal, parkeerlaag-0, waar we uiteindelijk iemand vonden die ons de route naar ‘Klomp’ kon aanwijzen.

“Schiphol is huge, isn’t it”, probeerde ik de looppijn te verzachten, maar daar waren ze na de halve marathon naar de paspoortcontrole al achter gekomen. Maar goed, 1976, het jaar dat we elkaar leerden kennen, was dus het gedenkwaardige jaar van het ontstaan van MF; Multi Function Computers. Omdat onze toenmalige computerleverancier, DEC, grote levertijdproblemen had, werden wij gedwongen parallelimport uit Engeland te doen. Via, via, kwamen we bij Systime in Leeds terecht alwaar John Arnold fungeerde als Sales Director. Na twee maal mijn intrek te hebben genomen in hotel The Dragonara, leek het John ‘more homey’ voor mij om bij hem thuis te logeren. Sue stemde ook in, haar kende ik als secretaresse van Oprichter/CEO John Gow. En zo braken er gelukkige tijden aan, beeldbuiskinderen. Nou, niet echt. Toen Systime een configuratie op de markt bracht die wij aanprezen en verkochten, zie onderstaand, bleken de meegeleverde schijfeenheden nogal wat fouten te veroorzaken.

Iedereen die in deze advertentie de genoemde prijzen en configuratie beziet, lacht zich een kriek. ‘Zo weinig capaciteit voor zoveel geld’, is de meest gehoorde opmerking. Dit was 1977 mensen! Maar, waarom het gaat, is dat Systime betaling opeiste voor niet functionerende computers. Met als dieptepunt een onderhoud in Leeds, waarbij CFO John Parkinson dreigde ons failliet te verklaren. “We’ll bankrupt you, Peter”, siste hij me toe. De man die het voor ons opnam: John Arnold. Koeltjes lichtte hij de mankementen van de schijfeenheden toe. Resultaat: dikke creditnota. Nadat Systime geld verkwistend ten onder ging in de cowboy tijd van Rolls Royces en helikopters, lichtte hij het falen van de topmanagers als echte Brit toe: “everybody speaks bullshit from time to time, the problem was that they believed their own bullshit”. Zo’n man dus, een vriend voor het leven. En dan Sue, die meestentijds het geheel met ducttape bijeen hield. Een echtpaar om van te houden.

1987 was het jaar dat ze onze huwelijksplechtigheid bijwoonden en ook Astrids hart veroverden. Astrid had ons huis dan ook voor hen opengesteld en een warm welkom voorbereid. Woensdag trakteerden we ze op een Amsterdams dagje: ‘Bitterballs’ en een puntzak friet op de Albert Cuyp, lichtshow van en over Dali bij de Fabrique des Lumieres en als klap op de vuurpijl een privé grachtentoer met Pim Brouwer, mijn opvolger als Sinterklaas in San Francisco/Berkeley. Grappig toch hoe de wegen van mensen elkaar wereldwijd kruisen! Dan komt ook de rest van de familie in actie, want John en Sue zijn geliefd. Donderdag nemen broer Rob en schoonzus Mariette voor hun rekening. Lunch in Culemborg, dan over (in mijn ogen) gevaarlijke dijkjes, gelukkig rijdt Rob, naar de glasfabriek in Leerdam. Meesterlijke kunstwerkjes worden daar geblazen. Rob vindt mij een cultuurbarbaar omdat ik dacht dat sommige van de honderden euro’s kostende kunstwerken mislukte vazen waren. Afijn, inmiddels regent het pijpenstelen, hetgeen ons noopt om in de belendende bruine kroeg te genieten van een drankje en ‘Bitterballs’, what else?! De kers op de taart is een heerlijk diner door Rob en Mariette aangeboden in sfeervol Culemborg. John en Sue laten indringend weten dat hun ‘home’ in Yorkshire altijd voor hen open zal staan. Zoon Rick en ik weten wat dat betekent, wij waren immers daar vorig jaar te gast onderweg naar Liverpool:

Happy met John en Sue Arnold. Terug naar Loosdrecht, waar Astrid als achterwacht en chauffeur in moeilijke tijden de lichten aanhoudt, en de temperatuur comfortabel. Het weer werkt niet mee vrijdag, maar het mag de pret niet drukken. John (79) leest z’n vakblaadjes en valt ons van tijd tot tijd lastig met de mededeling dat de terabytes nu wel heel goedkoop geworden zijn. Ja, ja, een fractie van de prijs in vergelijk met onze 1977 advertentie, we weten het. Vrijdagmiddag start Astrid de ‘mighty’ Nissan Note voor een tripje naar De Beinse Zot, de kroeg die Rick gecreëerd heeft in zijn ruime achtertuin. Wederom het feest der herkenning. Muziek ‘galore’, alsmede hapjes en snapjes. HEMA rookworsten gaan erin als….. Rick imponeert met z’n muziekcollectie, waarna zijn aanstaande bruid Liesbeth (29 december), zoon Felix en bonusdochter Charlotte ook nog acte de présence geven. Wederom een waardig slot van de dag. Zaterdag een soort van rustdag, waarbij Sue John verzoekt om die terabytes met rust te laten. Slotdiner thuis met Ivar als storyteller, met name ook over zijn bemoeienissen met Idris Elba, een superster in Engeland. John meldt trots dat hij Ivar, toen nauwelijks vier weken oud, op zijn borst in slaap heeft gekregen. Gelukkig leidt het af van de terabytes. Iedereen naar bed want om 6.15 is het opstaan geblazen. City Hopper tijd! Die eer is mij toegestaan, een slaperige Astrid neemt hartelijk afscheid, terwijl John en Sue nog een ‘sipje’ nemen van de onvermijdelijke ochtendthee. Het is druk op Schiphol, gelukkig hebben we ruim de tijd genomen. Afscheid met een lach en een traan. Vrienden voor het leven. Terug naar huis bedenk ik me dat dit ook een mooi kerstverhaal zou zijn. Maar ja, dan trouwen Rick en Liesbeth, vieren Rob en Mariette hun 50-jarige jubileum en viert Astrid samen met kindeke Jezus haar verjaardag. En morgen (maandag) weer gezellig om 06.15 op, want dan wordt onze ligplek uitgebaggerd en moet onze ark weggesleept worden. Met de slaap nog in onze ogen gaan de mannen van Lam aan de slag. Daar gaat ons hele hebben en houden er vandoor:

Spannende momenten; gemanoeuvreer op de vierkante centimeter, buren die hun adem inhielden en over en weer geschreeuwde aanwijzingen. De spanning was groot en Astrid kon het bij tijd en wijle niet aanzien:

Hier voor de ark van buurman Paul, waar we voor een nacht onderdak hadden gevonden. De volgende dag ging het werk onverdroten door. Rond 16.30 werden we uitgenodigd om gade te slaan hoe onze ark weer veilig aangemeerd lag, maar vooral (spannend!) om te controleren of alle aansluitingen weer naar behoren aangekoppeld waren. Gas, elektriciteit, internet, en wat te denken van de riolering?! Met een diepe zucht constateerden we dat alles naar behoren functioneerde. Wat een professionals, en wat een geweldige buren, die ook twee dagen in een speelfilm leefden, en ons volledig steunden. Het enige dat ontbrak was de huiveringwekkende muziek van ‘Jaws’. Overigens, hoe was jullie week?

Met het oog op input ‘dat ik voorzichtig moet zijn’, plus het ongelooflijk grote aantal page views (meer dan 14.000) en gemiddelde leestijd (7 minuten), heb ik besloten het restant dermate te herzien dat een advocaat er zijn zegen aan kan geven. Zonder overigens de intensiteit verloren te laten gaan. Die grote aantallen kunnen twee dingen betekenen: 1) de voorbode om een boek uit te geven, dan wel een film/documentaire (de wens) 2) een advocaat wroet erin om net als vorig jaar een kort geding aan te spannen, met als doel verdere publicatie te voorkomen.

Alvorens te beginnen met de herziening van het laatste deel van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, plaats ik onderstaand de herziene versie van de laatste aflevering, waar ik mijn ontslag indien.

Eckart stelt wat ‘vaderlijke woorden’ kwijt te willen. Ons verzoek voor een management buy-out beschouwt hij als een verkapte motie van wantrouwen. Hij neemt aan dat het management niet $50 miljoen uit eigen zak kan ophoesten en derhalve andere aandeelhouders moet zoeken. Dus, stelt hij, ‘dan wil je met andere bazen verder’. Dan volgt de waarschuwing; ‘je zou je baan te grabbel gooien wanneer je niet succesvol zou zijn met het zoeken van de financiering voor een MBO’. Duidelijke taal, en dat meld ik hem ook. Echter, wanneer hij bereid is om ons in z’n geheel te verkopen, dan krijgen we toch ook andere bazen, stel ik quasi onnozel. Dat hij Gary buiten de conversatie laat wekt geen verbazing meer, Gary wordt te fragiel bevonden, hetgeen bevestigd wordt door de door hem ingehuurde HR goeroe uit z’n BSO tijd.. Ik besluit om de hele affaire uit te stellen tot de boardmeeting van 9 december, we kunnen zo niet verder blijven schipperen, er moet een beslissing worden genomen. Binnenkort wel iets om naar uit te kijken, de inwijding van de Jimi Hendrix studio door zijn zus Janie en zijn sound engineer, de fameuze Eddie Kramer. Het is wonderbaarlijk hoe snel een prettige gedachte kan vervliegen. Shiloh Hobel, onze ‘class’ director of sound placement, stuurt me een e-mail van de assistente van Janie Hendrix. Allereerst voelt Janie zich vereerd dat de legende van haar broer Jimi Hendrix zo in stand wordt gehouden en dat ze de ceremonie graag bij zal wonen. Echter, Eddie Kramer zal tot z’n grote spijt verstek laten gaan. Een akkefietje met Gary, hij spreekt van ‘ill treatment’, zonder excuus van hem. Het heeft hem doen besluiten, zoals hij zegt, ‘to sit this one out’. Perstechnisch natuurlijk ook een ramp. We verwachten immers ook ‘celebrities’ Jack Douglas, Narada Michael Walden en Merl Saunders. Dit schreeuwt om een executive decision. Ik besluit om Gary te elimineren van het evenement voordat hij nog meer brokken maakt. Aangezien ik gewend raak aan de manier waarop hij uit kan vallen, kan er nog wel een bij. Shiloh reageert plezierig verrast; “can you do that,” vraagt ze voor alle zekerheid. Mijn standvastig “yes”, stelt haar gerust. Nu eerst het rapport maken inzake de bevindingen van de site visit.

Veel complimenten, maar ook punten ter verbetering, zoals ontbrekende diploma’s: een ontbrekend master degree voor de director of education en ongeldige bachelor degrees van sommige leraren. Daar zijn we simpele oplossingen voor aan het realiseren, we hebben immers met Eric Stilling iemand onder ons dak die de juiste kwalificaties heeft. De leraren kunnen we voorlopig als labinstructors inzetten. Kwalijker is dat het restitueren van gelden in 63% van de gevallen te laat plaats vindt. Enerzijds vanwege een systeemwijziging, anderzijds veroorzaakt door cashflow problemen. Maar, ook oplosbaar. Tenslotte waren sommige van onze advertenties niet toepasselijk voor een opleidingsinstituut als bijvoorbeeld ‘I’d rather mix music than drinks’.

Daar waren we zelf nogal opgetogen over! Onze consultant, de excellente Jim Patch, noemde het een gunstig rapport. De verwachting is dat we met een beetje geluk en aantoonbare verbeteringen ergens in het voorjaar van 2005 onze accreditatie tegemoet kunnen zien. Ik teken af als Chief Executive Optimistic, want zo zullen ze mijn voorspelling wel beschouwen. Terwijl hier aan gewerkt wordt, tobben Gary en ik de maand november door. In wezen ontlopen we elkaar. Astrid en ik gebruiken het lange Thanksgiving weekend om met de boys tot zondag Lake Tahoe onveilig te maken. Heerlijk zonder zorgen, nou ja, geskied.

’s Avonds rozig, en met de kinderen in bed, voorzichtig de nabije toekomst besproken. Met de naderende boardmeeting is het voor mij van het grootste belang om een CEO rapport te maken waarin alle details behandeld worden, inclusief datgene waar ikzelf ook niet helemaal aan de bal was. Mijn optimisme heeft soms een nadelig boemerang effect. 6 december 2004: het begin van de week voelt aan of er dreiging in de lucht hangt. Niet alleen vanwege de boardmeeting, maar ook vanwege de bijeenkomst van het nieuwe Ex’pression management team vanavond in The Townhouse. Gary, Espi, Chris en ik, aangevuld met Eric Stilling. Gary vertrouwt Eric niet, hij vindt diens relatie met Eckart te innig. Dan volgen er ontwikkelingen die ik in eerste instantie niet helemaal kan plaatsen. Eckart belt me in een staat van opwinding die ik niet van hem ken. Het heeft iets te maken met een waarneming die hij in alle onschuld met zijn voormalige HR goeroe gedeeld heeft over Gary, waarna de situatie totaal geëscaleerd is. Voorlopig hoeven we op Gary niet te rekenen. Ik sta perplex. Eckart breekt af met, “ik kom er snel op terug, en zal voor Gary zorgen”. Er moet weer eens voor Gary gezorgd worden, het zal toch niet. Onze bijeenkomst in The Townhouse is kort en somber, we zijn het er over eens dat de komende dagen opheldering zullen brengen, ‘good or bad’. Donderdag 7 december nodig ik Eckart’s HR man uit voor een lunch bijeenkomst, aangevuld met Chris en Espi. Stilling wil ik nog niet belasten met oude shit. Hij legt uit dat op zich zijn inventarisatie naar behoren ging, maar dat een verkeerd uitgevallen, goed bedoeld, telefoongesprek geleid heeft tot de huidige crisis. Hij wil er verder niets over kwijt, behalve dat Gary Eckart onder uit de zak heeft gegeven. Verder dan “Jesus, what a fuck up”, komen we niet en hoe we het ook proberen, hij blijft gesloten als een oester. Naar huis rijdend passeren tal van scenario’s m’n hoofd, maar ik moet meer te weten komen. Ik ben nog niet binnen of ik krijg een telefoontje van de HR man. Hoorbaar geëmotioneerd laat hij me weten hoe hij door Gary geestelijk in elkaar getrapt is. Ondanks m’n aandringen laat hij verder niets los, wel is duidelijk dat er in de persoonlijke sfeer iets totaal is misgegaan en dat Eckart uit alle macht probeert dit te repareren. Na ruim een kwartier hangt hij met trillende stem op. Astrid ziet aan me dat zich een kwaadheid van me meester maakt die ik amper kan beheersen. Met zachte dwang leidt ze me naar m’n kantoortje en trekt zich terug om voor de boys te zorgen. Alle goede en slechte dingen van zowel Eckart als Gary trekken in m’n hoofd voorbij. Hoogte- en dieptepunten, tot dusver zijn we er doorheen gekomen, maar nu is er een grens gepasseerd. Ik bezie de risico’s wanneer ik m’n ontslag indien, met name wanneer de groene kaart niet op tijd binnenkomt. Geen groene kaart, geen verblijfsvergunning, zo simpel is het. Na enigszins gekalmeerd te zijn, dineren we gezamenlijk aan tafel en ik kan er zowaar nog wat goed bedoelde grappen uitgooien. De jongens zijn wat stilletjes, ze kennen deze spanning. Na wat gestoei trek ik me weer terug en bezie mijn opties. Ik heb nog een jaar op m’n contract, dus binnen die tijd moet een en ander gerealiseerd zijn. Ook nog genoeg tijd om de accreditatie af te ronden en al doende met opgeheven hoofd te vertrekken. Ondanks de sluimerende boosheid in me, weet ik een ontslag boodschap aan de boardmembers en het management team te concipiëren dat hout snijdt. Ik laat weten dat: ‘After today’s incident regarding our president and co-founder (how far is one willing to go?) I decided it’s best for me (and my family) to resign as CEO per 1/1/2006. Given the innuendo, the leaking of information, intimidation of staff etc., there isn’t really room for collaboration between the two of us. As a professioal I would like to guide the organization through the accreditation and equity infusion phase. And, since you know me well, I will do that to the best of my…well, I’ll give it my utmost. Sincerely, Peter Laanen, 967 Maplegate CT, Concord, CA 94521 Nog twee maal herlees ik de indiening van mijn ontslag voordat ik met een diepe zucht ‘send’ indruk. Het eens zo dynamische duo is niet meer.

All hell breaks loose. M’n computerscherm gaat op zwart, m’n mobiele telefoon wordt uitgeschakeld en de landlijn gaat op het antwoordapparaat. Eindelijk rust in m’n hoofd.

Naschrift: hierbij bleef het natuurlijk niet, een onrustig maar spannend jaar volgt. Accreditatie en groene kaart staan op het spel en op een zeker moment heb ik persoonlijke beveiliging nodig.

Woensdag teruggekomen na een vlucht die, waarschijnlijk gevoelsmatig, langer duurde dan de heenvlucht. Onzin natuurlijk, maar toch. In ieder geval waren we toen we de landing inzetten al 30 uur op. Broer Rob stond ons trouwhartig op te wachten om ons naar Loosdrecht te brengen, waar gade Mariette ons wakker hield met koffie en worstenbroodjes. Uiteindelijk stond de eindstand qua ‘op’ uren op 45 toen we ons mandje opzochten. Dat is nog eens een lange introductie om aan te geven dat de Luim behoorlijk laat verschijnt, waarvoor verschoning. Merkwaardig hoor wanneer je onderweg over o.a. Irak en Iran vliegt naar Bali, met als tussenstop Kuala Lumpur, waar je de reis vervolgt met een MH vlucht (u weet wel). Uiteraard volgen nu alleen wat impressies omdat het anders op een dagboek lijkt. Aangekomen op Denpasar wachtte ons een chauffeur op die ons naar Ubud zou brengen, onze eerste verblijfplaats. Onderweg werden we links en rechts ingehaald door met name scooters. Volgens de chauffeur was het een rustig moment van de dag.

Naarmate onze reis vorderde bleek hij gelijk te hebben, veel kamikaze piloten, weinig ongelukken. Bo-Peter en vriendin Tiphanie bleken een heerlijke verblijfplaats in Ubud te hebben gekozen; ruime slaapkamer met terras aan het zwembad, m’n liefje wat wil je nog meer? Ontbijt natuurlijk, hetgeen ’s ochtends op bestelling keurig op het terras werd geserveerd. Inclusief! Ubud bleek retedruk te zijn, echt toeristisch met veel eetstalletjes, meuk om te kopen (wel afdingen), maar ook heerlijke eetgelegenheden. Uiteraard ‘moesten’ we het ‘monkey forest’ bezoeken, waar je aangeraden wordt om zaken als brillen en mobieltjes veilig op te bergen, omdat die aapjes uiterst brutaal zijn. En naast het bezoeken van rijstterrassen, een waterval en bezoek bij echte Balinezen thuis (dankzij Yvonne van ’t Bruggetje, die ons introduceerde bij Adi), hebben we ook nog een kookles ondergaan, waar een strenge meesteres ons het vervaardigen van ‘satay ajam’ bijbracht:

Ze meldde zover gekomen te zijn dankzij haar MBA. “Wat?” Married By Accident (met vermogende man). Op naar de volgende verblijfplaats: Lovina. Daar wachtte ons een waar mini landgoed met vier slaapkamers, uitgebreid stuk grond met prachtig zwembad, zonder dat het je budget geweld aandeed. Nog een plus; in het dorp bleek een geweldig restaurant aanwezig, The Tenth Table, gerund door een Belgische eigenaar. Geweldige kerel, geweldige spijzen en dranken. Aanrader, evenals een bijgewoonde ‘sunset’, sessie op het strand. Klokke 18.15 verdwijnt de grote gele bal in het water. Voordat ik het vergeet te melden; de mensen zijn zo aardig hier, en absoluut niet opdringerig. Niet getreuzeld, op weg nu naar onze eindbestemming: Sanur. Het 101 hotel ontving ons zeer gastvrij en we voelden ons gelijk thuis, zij het dat we niet begrepen wat de bedoeling was van het ‘kooi’ balkon. Demonstratie van Astrid:

Ik heb me er niet eens aan gewaagd. Buiten was het heerlijk wandelen en winkelen, en ik voelde me zeer thuis bij de vele tempeltjes en hun hoeders:

Sanur bleek voor ons een plek te zijn waar we een der komende jaren best een maand door zouden kunnen brengen. Moet ook gezegd worden dat Astrid er mooi bij past:

Soms maak ik foto’s waar ik best trots op ben (sprak hij bescheiden). Tijdens een diner bij restaurant The Cork merkten we tot onze verbazing dat er een biefstuk ‘Loetje’ op het menu stond, evenals een voorgerecht ‘bitterballen’. Plotsklaps begrepen we waarom Loetje een biefstuk ‘Bali’ op het menu heeft. Bo-Peter en Astrid bekeken vervolgens hier waar hij de komende maanden in Azië gaat verblijven:

In de tussentijd maakte ik me druk over het vervolg van de Ex’pression saga, waar ik aanstaande woensdag kond van zal doen. Maar goed, deze Luim heb ik toch maar kort gehouden, want Bali moet je ervaren. Wij zijn er in ieder geval aan gehecht.