Laanen's Luim

Dinsdag schreef fijne vriend Fred van Buiten (Menlo Park, Californië) in onze wekelijkse ‘deze week bij ons gebeurd’ uitwisseling het volgende: “ Afgelopen week is er opnieuw een regenfront over de Bay Area getrokken. Op dinsdagochtend begon het flink te waaien en om 1 uur viel de stroom weer uit. Nu was het gelukkig niet zo koud als een paar weken geleden, maar als het donker wordt ben je toch onthand. Niets doet het meer. Enfin, de volgende dag om 11 uur hadden ze de boel weer aan de praat. Toen was mijn humeur al verziekt. Ik kan maar niet begrijpen hoe een land dat kleurenfoto’s kan maken op Mars, het niet voor elkaar krijgt om een peertje te laten branden als het waait”.

Ik hou van de kleurrijke taal van Fred, maar ja, zolang ze nog zoveel van belang zijnde kabels en draden in de lucht laten bengelen, blijven die problemen zich voordoen. Met dank aan PG&E (niet de band). Mijn wekelijkse besognes doe ik hem woensdags toekomen, maar helaas, even vergeten dat Stedin aangekondigd had dat er vanaf 08.00 aan het net gewerkt zou worden, ergo geen elektriciteit. Erger nog: geen koffie! Ook geen bezoek aan het toilet omdat in een ark van tijd tot tijd een pomp het menselijke afval naar het riool transporteert. Wanneer dat niet gebeurt dan…..enfin, dat laat ik even aan de fantasie van de lezer over. En het werd ras kil binnen. Geluk bij een ongeluk, ik had een lunch met een oude strijdmakker bij de Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht. En lekker warm dat het daar was! Zoals altijd ook niets te klagen over het voedsel dat uitbater Gert voorschotelde. Donderdagmorgen: Ziggo down! Dus, internet down, TV down en huistelefoon down. Heb je je door Ziggo laten verleiden om ook Vodafone in het pakket te nemen; game over! Gelukkig hebben wij om dat te vermijden KPN mobiel en konden dapper verder op 4G. Valt niet mee om met die dikke vingers een verhaal te typen op een iPhone. Nu wil het toeval dat ik een business lunch had met Fred Bok, blus expert extraordinaire. Bij Oud Zuid, eveneens in Loenen a/d Vecht. Lekker garnaalkroketjes gegeten en uren met Fred geboomd over zijn Californië avonturen. Thuisgekomen was alles weer pais en vree en trof ik een glimlachende Tinley aan.

Een dagelijks festijn! Maar het voorgaande is om aan te tonen dat het ook in de grond soms hommeles is. In niet gerelateerd nieuws las ik dat het hele KNBSB bestuur is afgetreden (niet schokkend voor deze oud voorzitter), werd mijn jukebox op zondag gerepareerd na een jankpartij van mij, en werd woensdag burendag op Schiphol. Wablief?! Zelf bracht ik buurvrouw Mariska naar Schiphol alwaar ze een vlucht naar Portland, Oregon, geboekt had, kwam buurman Paul terug uit Bogota en vertrok buurman Peter naar Curaçao. De realiteit van die vluchten bracht me terug naar de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998; het Ex’pression businessplan ontleed in de gewelven van Kasteel Moersbergen. Gary wordt baldadig en Peter onderweg naar Florida):

Gary oogt plotsklaps heel relaxed en we beginnen tijdens de maaltijd een interessante discussie over de beoogde school en de bands die we gezamenlijk kennen. Gary is dan ook een ‘somebody’ in zijn wereld. Hij heeft gewerkt met Chicago, Prince, Bon Jovi en vele anderen. Zelfs slaagde hij erin de beroemde basketballer Shaquille O’Neal tot (een soort van rap) zingen te brengen en naar platina status te stuwen.

Inmiddels trekken Eckart en ‘fucking’ New York lawyer Dawn Cardi zich bij tijd en wijle terug om al fluisterend te bespreken of ik wel de aangewezen man ben om Gary Platt verder te begeleiden. Klaarblijkelijk zijn ze tot de slotsom gekomen dat het een schot waard is en wordt mij gevraagd het businessplan, voor zover mogelijk, de volgende dag te herzien. Iedereen trekt zich voldaan terug, de Amerikaanse delegatie in een hotel, en ik in Eckarts gastenkamer. Er is in ieder geval een tussenoplossing gevonden, hetgeen de hele exercitie in ieder geval als nuttig bestempelt.

De gewelven van Kasteel Moersbergen

Daar worden Gary en ik dinsdag 24 maart 1998 ondergebracht om het businessplan te herzien. Gary klapt z’n laptop open en zit bibberend van de kou met twee handen om een beker koffie om z’n vingers toetsenbord gereed te maken. De zomerse temperatuur van Florida en de kilte van Nederland gaan voor hem niet bepaald hand in hand. De avondsessie van gisteren heeft hem goed gedaan en met bravoure nodigt hij me uit om het businessplan door te nemen. Uiteraard gaat die vlieger niet op. Stap voor stap laat ik hem uitleggen hoe een en ander in elkaar gesleuteld is. En dat valt soms niet mee. Af en toe weet hij het gewoon niet en bazelt dan iets van “de uitkomst van deze cel is het aantal Volkswagen dealers gedeeld door de bewoners van de staat Ohio,” en begint vervolgens onbedaarlijk te lachen. Nadat ik hem de sessie van gisteren in herinnering breng, waar hij volledig murw geslagen werd, komt hij tot zichzelf en werkt aandachtig mee. Laat op de middag bekijken we het met digitale pleisters aaneengeplakte resultaat en besluiten dat het in ieder geval iets is dat presentatiewaardig is. Eckart beziet het kritisch en begrijpt dat het een stuk is dat geen schoonheidsprijs verdient, echter, het geeft wel aan dat het beloftevol is. Aangezien Gary de volgende dag vertrekt, vraagt hij mij om de familie Platt in Florida te bezoeken om zodoende kennis te maken met hun dagelijkse leven. Dat is belangrijk voor Eckart. En of dat ook dezelfde week nog kan. Oh ja, en bezoek dan ook Full Sail, het college waar Gary gewerkt heeft en volgens eigen zeggen co-founder was. Woensdagmiddag meld ik me bij Daan op het kasteel om de tickets op te halen. Eckart maakt van de gelegenheid gebruik om zijn boodschappen van gisteren krachtig te herhalen. Tevens dringt hij erop aan dat ik voorlopig de rest van het jaar voor hem reserveer. Bij de uitgang aangekomen kijkt hij me strak in de ogen: “Peter dit is een project waarin ik veel zie, maar zorg ervoor dat het financieel goed onderbouwd wordt. Gary is een creatieve man, maar soms wat wild. Heb een goede reis.” Stilzwijgend stem ik in en aanvaard de terugreis naar Düsseldorf. Met een hoofd vol ideeën en opwinding raffel ik het asfalt af. Donderdag 26 maart neem ik een tikkeltje emotioneel afscheid van Astrid nadat we ons in de tuin hoopvol hebben laten vastleggen bij de gans met de gouden (?) eieren:

 

Vanuit Düsseldorf vertrek ik met de BA8090 naar Londen. De transfer bij het immer te drukke vliegveld Heathrow naar de vlucht richting Orlando gaat voorspoedig, hetgeen ook geldt voor de vlucht zelf. Lokale tijd 16.25, dead on time, land ik in Orlando, Florida. Let the games begin!

Over game gesproken, FRANKRIJK-NL: Kwartet-NUL! Heer Koeman, vergeet uw liefde voor Ajacieden, er zijn nog meer capabele voetballieden! Amen.

En dan volgt nu het weerbericht: orkaan Caroline heeft met ongekende kracht het politieke maaiveld omgewoeld. Nu: stralend groene akkers, met hier en daar een linkse wolk. Terwijl ik in de nacht van woensdag op donderdag met stijgende verbazing naar de uitslagen van de provinciale verkiezing keek, dwarrelden er allerlei gedachten door m’n verwarde hoofd. Nimmer had ik me voor kunnen stellen dat het ideaal uit mijn jeugd, BB, nog met een ‘B’ verbeterd zou kunnen worden. En toch gebeurde dat die avond. Over ‘mijn’ BB werd er indertijd liedjes gezongen waar je je mee kon vereenzelvigen: ‘Brigitte Bardot, Bardot (herken je de drie B’s?), die heeft ze niet xx maar xx’. Woke conform aangepast. Maar dan komt er een regel die hout snijdt: ‘jouw foto aan de muur maakt mij geregeld overstuur’.

Voorstelbaar toch dat een jochie in z’n tienerjaren daar overstuur van raakt, zij het plezierig. Maar wat denk je van al die politici die een foto van Caroline van der Plas aan de muur hebben hangen:

Of die even overstuur raken! Toen schoot er plotsklaps een Nederlands lied in m’n hoofd met veel B’s in het refrein (het was dan ook laat). En het ging ook nog eens over een boer! Inmiddels niet meer zo tam. ‘Hé Boerenbrok, Boere Boere Boerebrok’, ging het refrein.

Nog leuker, de achterkant ‘Samen in bad’ is een zinspeling op de linkse wolk. Dat kan geen toeval zijn! Zie je Kuiken en Klaver al poedelen in een badje op het erf bij tante Caroline. ’s Ochtends weer vroeg de TV aan, lekker in m’n mandje gelegen met een door Astrid aangereikt kopje koffie en een dik met boter gesmeerde ontbijtkoek. STER. Jumbo reclame met als afsluitende slogan ‘Jumbo, da’s leuk boodschappen doen’. Moest ik ineens aan de familie Van Eerd denken, de eigenaren van Jumbo. Om het resultaat van 2022 te vieren beloonden ze zichzelf met een dividend van €50 miljoen. Daar past maar één slogan bij; ‘Jumbo, da’s leuk uitmelken’. Heb je Baudet nog gezien? Forum voor Democratie verliest 10 zetels, en hij vond het ‘prachtig’. Helemaal in de war die gast. Hij dacht natuurlijk aan de hitparade: ‘FvD, van tien naar twee’. Rutte had nog niet begrepen dat deze uitslag maar één boodschap had: ‘Oprutten’. Extra laagje Tefal voldoet volgens hem. En Wopke, ach….. Sport: twee zevenklappers, Manchester City en Feyenoord. Klasse. De tegenstander van City, RB Leipzig, kon de slogan ‘Red Bull geeft je vleugels’ geen eer aan doen. Feyenoord en AZ door in Europa, wie had dat kunnen denken? Eigenlijk conform het BBB succes. Sparta vanavond naar FC BBB in Emmen. Met BB ging ik ver terug, maar nu gaan we wederom naar de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998, het Ex’pression businessplan. Gary wordt verder aangevallen en ‘Peter to the rescue’):

Na veel heen en weer gepingpong wijst Van Mackelenberg hem op enkele onjuistheden in de diverse spread sheets. “Gary,” verhoogt zijn stem zich, “welke sukkel heeft dat geproduceerd?” Gary legt uit dat de ‘sukkel’ helaas niet de lange weg naar Nederland heeft kunnen maken, maar dat het eindresultaat volgens hem wel klopt. Na een korte stilte kijkt Van Mackelenberg Gary met een superieure blik aan en onderwijst hem dat in het land van Excel een afwijking van een cent ook een afwijking van een miljoen kan zijn. Gary is inmiddels zo terneergeslagen dat hij hem bedankt voor de les. Dawn Cardi ruikt bloed, en aangezien ze uiteindelijk door Eckart wordt betaald, draagt zij ook haar steentje bij; “Gary, ik heb je al tientallen malen uitgelegd dat je minder slordig moet zijn.” Cohen voegt er aan toe dat we toch ook met een wat kleinere school kunnen beginnen. Dat laatste is merkwaardigerwijze iets dat Gary niet pikt, en vol vuur kaatst hij de bal terug; “alleen een school met alle toeters en bellen, zoals door mij geformuleerd, kan succesvol zijn, vergeet het anders maar.” Eckart kucht, waarop een stilte intreedt. Priemend glijden zijn blikken langs de aanwezigen, tot hij bij Gary aankomt.

“Gary,” vervolgt hij, “dit geheel verdient echt geen schoonheidsprijs, en aangezien we hier over serieus geld praten, is volgens mij een herziening van het businessplan een must. Peter, wat vind jij?” Tot dusver was ik slechts een toeschouwer, klaarblijkelijk wordt er nu iets intelligents van mij verwacht! Het grappige is dat ik dit altijd al heb willen zeggen; “weet je, vroeger waren er goede plannen maar konden de plannenmakers dat niet vertalen in een goed businessplan. Tegenwoordig is dat precies andersom, en je moet verdomd goed opletten om tussen alle slimme marketingpraat en winstgevende spread sheets door nog het plan te herkennen.” Dat hakte er in, en ik vervolg; ”ik vind dit idee goed, het businessplan is lang niet zo slecht als besproken, maar wel slordig en zeker voor verbetering vatbaar.” Niet dat er applaus volgde, maar ik hoorde als het ware instemmend gemompel; behalve bij Van Mackelenberg. Gary ontspant een beetje en omdat ik hem niet aanval, word ik automatisch zijn beste vriend.

Nu snel aan de bak voor iets belangrijks; mijn BBBelasting aangifte!

Wat kan het heerlijk zijn om op een willekeurige zondag, wanneer Sparta uit speelt, je alleen voor de buis te zetten en er helemaal tegenaan te gaan, zonder hinderlijk interrupties van niet kenners (in mijn ogen). Behalve broer Rob natuurlijk (oef!). Uit tegen Excelsior was mijn taalgebruik tot aan de theepauze niet geschikt voor jeugdige kijkers. Binnen een kwartier in de tweede helft gaf het scorebord 1-4 aan, wat een weelde. En wat een ‘boost’ voor mijn humeur. Wanneer het Algemeen Dagblad vervolgens drie Spartanen in het elftal van de week kiest, kan ook de maandag niet meer kapot.

 

Nou ja, wat ik wel merkwaardig vond was dat bondscoach Koeman onze excellerende keeper Olij niet bij de selectie opnam. Nota bene de speler van de maand januari, hetgeen een doelman bijna nooit overkomt. Hij nam bijvoorbeeld wel mislukte Ajax doelman Scherpen in de voorselectie. Uiterst merkwaardig. Maar om mijn humeur nog verder op te krikken, kon ik constateren dat ik nog twee creatieve individuen in mijn directe familie heb: kleinzoon Aren (4), die een prachtige opa tekening met hond maakte, en mijn eega Astrid die er een prachtige volumineuze keramische droppot van maakte. Stralend nam ik die in ontvangst:

Het moge duidelijk zijn dat ik veel vingers in de pap heb! Inmiddels is in Austin, Texas, het SXSW evenement begonnen. ‘South by Southwest® (SXSW®) celebrates the convergence of tech, film, music, education, and culture’. Een aantal bevriende Nederlandse relaties (Mr. Awesome, RAUWcc, Varias) nemen daaraan deel. Zelf had ik de eer om indertijd namens ons Koninkrijk deelnemende Nederlandse bedrijven te ondersteunen. Eén pik ik er even uit omdat ze nú steun nodig hebben. Foto genomen gedurende SXSW 2014 van een toen zorgeloze Taco Carlier, met zijn broer Ties oprichters van VanMoof.

Tomeloos gegroeid, plukken ze daar nu de wrange vruchten van. Geweldig product met ‘umfeld’ problemen. Moet toch oplosbaar zijn, zou je zeggen. Nu we toch met het verleden bezig zijn, gaan we wederom naar de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998, het Ex’pression businessplan, een kasteel en een ‘founder’ die van alle kanten belaagd wordt):

Volgens het business plan moet de beoogde school Ex’pression Center for New Media gaan heten. Eck’s tent, lees Ex’tent is het investeringsvehikel van Eckart Wintzen. Het business plan was enthousiast in elkaar gestoken en de liefde voor educatie droop er af. Hinderlijk waren slordigheden in de financiële spread sheets, waarschijnlijk het gevolg van verkeerde cel formules. Enfin, eerst maar eens de kat uit de boom kijken en uitvinden wat de samenstelling van de delegatie is. Even voor de ophaalbrug van het gebouw waar Ex’tent gevestigd is, kan ik mijn auto parkeren en ik moet zeggen dat wij hier over een echt kasteeltje (Moersbergen) praten, inclusief torens en gracht.

Daan, Eckart’s secretaresse, komt me oprecht stralend tegemoet. Vanachter haar grote brillenglazen blikt ze me olijk in de ogen en meldt dat de meute met ongeduld op me zit te wachten. “Wie zijn er binnen?” vraag ik. “Nou, Eckart natuurlijk, Frans van Mackelenberg, zijn financiële adviseur, Dawn Cardi, zijn advocaat uit New York, en in die functie adviseur van Gary. Dan is er ene Marty Cohen, die door Dawn erbij is gehaald als educatie expert, en Gary, uiteraard. Maar ga nu maar gauw naar binnen.” Ze klopt op de deur en zonder op een antwoord te wachten stapt ze naar binnen. Alle ogen zijn daadwerkelijk gericht op Kwatta. Ik sta in een immens kantoor, met een gigantische vergadertafel, veel verse bloemen en een open haard waar het vuur loeiend huis houdt. Maar ook een spanningsveld om U tegen te zeggen. Voordat Eckart aanstalten maakt om de introductie rituelen aan te vangen, heb ik de participanten al geïdentificeerd; de man met de paardenstaart herken ik onmiddellijk van de foto in het business plan; Gary Platt. Zijn lichaamstaal kan alleen maar geïnterpreteerd worden als een gigantische schreeuw om hulp. Hij zit er daadwerkelijk als een krakeling bij, met zwaar hangende schouders. Aangezien er maar een vrouw in het gezelschap is, moet de pittige zwartharige mid-veertiger Dawn Cardi zijn. De rustige man, die educatie ervaring uitwasemt is natuurlijk Marty Cohen. De slanke man met het knalgele aura (naar Van Kooten en De Bie) kan niemand anders dan Van Mackelenberg zijn. Eckart is zichtbaar opgelucht met de onderbreking en stelt me aan de aanwezigen voor. Zo te zien heeft hij met name voor zijn advocaat een zwak; hij stelt haar voor als mijn ‘fucking New York lawyer’ en staat even stil bij al haar kwaliteiten. De overige aanwezigen worden kortweg geïntroduceerd. Ik word naast Gary gepoot, waarna de aanvallen op het business plan furieus worden voortgezet. Gary geeft af en toe wat timide antwoorden, maar qua lichaamstaal vertegenwoordigt hij meer en meer een gigantische pretzel.

Over pretzels gesproken, twee van mijn pretzels zijn jarig vandaag. Party!

Dinsdagmorgen vroeg lag ik warm en tevreden in m’n mandje met Astrid naar het journaal te kijken. Afsluitend: het weerbericht. Toen ik hoorde dat er motsneeuw viel, repte ik me naar het raam om dit spektakel te aanschouwen. Bleek gewoon (in mijn ogen) natte sneeuw te zijn, oftewel je ziet een sneeuwvlok maar op de grond is het gewoon een regendruppel. Ik vroeg me af of er dan ook motijs bestaat en kreeg dit beeld in m’n hoofd:

Schijnbaar heeft motsneeuw te maken met de omvang van de vlok en de hoogte waar de (sneeuw) vlokken een temperatuurgrens van meer dan nul graden overschrijden. Er zijn vier soorten sneeuw: droge sneeuw, natte sneeuw, motsneeuw en poedersneeuw. Heb ik weer, dat zoiets me intrigeert. Vooral de motsneeuw. Ik liet het los op het werkelijke leven. ‘Alles goed met jullie’, is zo’n veelgehoorde vraag. Antwoord: ‘ach, ja, we hebben een motrelatie’. Verbaasde blik: ‘je bedoelt een latrelatie’. Schouderophalend, ‘nee, ik weet niet of het vanavond nog aan is’. De avond van dezelfde dinsdag speelde FC Utrecht een ‘motwedstrijd’ thuis tegen de amateurs van Spakenburg. Alleen wisten ze dat toen nog niet. Verloren met maar liefst 1-4! Beetje leedvermaak hier in Loosdrecht. Waarom? Omdat FC Utrecht verdediger Klaiber de vrijdag daarvoor aanvoerder Auassar van Sparta een rode kaart aannaaide. Domme armzwaai van Auassar, maar toen Klaiber later verklaarde dat hij iets voelde en dacht ‘ik ga maar liggen’, wijzigde ik ietwat mijn standpunt. Ja, ja, je mot wat! Ach, hebben ze gisteren ook verloren? In de serie lunches met oude purkers uit het verleden, had ik afgelopen donderdag een zeer genoeglijke met Koen Bulsing, samen met mij uitkomend voor Alexandria ’66. Op één ‘motmoment’ na bijna perfect. Koen beklaagde zich er over dat hij weer eens in een onduidelijke foto (ererondje) in pak geblesseerd naast me liep. Ook de (bejaarde, maar aardige) serveerster voelde met hem mee. Charmeur Koen aan het werk. Maar goed, vereffen ik bij deze de rekening:

Uiterst rechts, kop boven het maaiveld en zéér geconcentreerd: Koen. Links (ontspannen) de reden waarom Koen het leuk vindt om ‘motgrappen’ over mijn haar te maken. In dezelfde categorie, maar dan oude purkers als in echtparen, waren Martin en Yvon Corsten gisterenmiddag voor een aangeklede borrel bij ons in Loosdrecht. Geen ‘mot afspraak’, loopt altijd goed af. Echter, recent kwam ik bij het ordenen van een serie foto’s een mooie tegen van Martin en mij, aangevuld met Snikkelfrits.

Wat?! Gedurende een aantal jaren gingen Martin en ik van 2^e kerstdag tot nieuwjaarsdag skiën in Kirchberg. Daar kwamen we deze knakker bij een biertje tegen, en daarna regelmatig ook op de piste. De eerste keer kwam hij achter een boom vandaan met z’n jongeheer uit z’n broek. Martin was des duivels en uitte dat door te dreigen z’n skistok er doorheen te jagen. Dat leidde tot meer hilariteit. Het bleef bij een ‘motmomentje’. Ook gisteren werden weer mooie herinneringen gedeeld. Dat brengt me op de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998, Eckart legt het Ex’pression businessplan uit):

Eckart bladert door het plan en stopt bij het programma curriculum. Na een gretige slok vervolgt hij, “de bedoeling is om studenten te werven die in geluid willen gaan of animatie, om ze vervolgens te onderwerpen aan wat wij noemen een leeromgeving van ‘total immersion’, oftewel een omgeving waarin alles dag en nacht ter beschikking is. Niet alleen de apparatuur, maar ook instructeurs en studenten.” Ik kijk hem vragend aan, doch zonder mij een blik waardig te keuren raast hij door en ik vang alleen nog flarden op als; “alleen voor de die-hards…. de kinderen die niet deugen voor de reguliere colleges….. typisch kids met piercings, tatoeages etc.” “Ho, ho,” stop ik hem, “hoe lang ben je hier al mee bezig?” “Wel,” zegt Eckart aarzelend, “een goed jaar, wellicht wat meer.”

Dit werd het begin van het Amerikaanse avontuur.

‘Heb ik weer’, roept een lezer, heb ik die gasten net gisteren op een selfie bij Sparta tegen Utrecht gezien, en nu weer bij m’n ochtendbakkie. Schuld van de KNVB, lieve lezer, die de kleine clubs meestal op tijden laat spelen die hele families ontwrichten. Daarom de selfie van broer Rob en mij alleen op Facebook om het leed te verzachten. Konden we Sparta tot dusver na afgelopen seizoen als Sparta 2.0 aanmerken, tegen Ajax werden ze teruggeworpen naar Sparta versie 1.0. En dan gisterenavond? Zouden ze zich herpakken tegen FC Utrecht, de naaste belager voor de zesde plek. Welnu, ondanks de 0-3 nederlaag ging Sparta met rechte rug en toegezongen door het publiek van het veld. Er was één man die gekomen was om dit belangrijke potje voetbal (kans op Europees voetbal en €€€) te verzieken: scheidsrechter Joey Kooij. Niet alleen zijn warrige manier van fluiten, maar ook zijn onbegrip voor de belangen maakten hem totaal ongeschikt voor deze wedstrijd. Nu denken de complotdenkers dat ik hem de schuld ga geven van het verlies. Nee, 5 minuten na rust zette Sparta Utrecht keihard onder druk en ‘kreeg’ een vrije trap op ongeveer 25 meter van het Utrecht doel. En toen gebeurde het; onze gelouterde aanvoerder Adil Auassar liet zich in de muur provoceren, deelde een elleboogstoot uit en kon na interventie van de VAR verdwijnen. Oliedom! Dat de bal daarna op de lat en de paal kwam en Sparta heroïsch op zoek ging naar de overwinning, deed er niet meer toe, na het eerste tegendoelpunt was het over. Fun fact: Sparta staat nog steeds op de 6e plaats wegens een beter doelsaldo. De scheidrechter deed me aan een serie denken: ‘who pays the ferryman’. Kon ik over AI (Artificieel Intelligence) vorige week vermelden dat ‘goed opletten het devies blijft’, las ik afgelopen week het volgende over de AI chatbot Sydney van Microsoft:

Microsoft grijpt in om de AI-chatbot achter zoekmachine Bing in het gareel te houden. De afgelopen weken gingen de eerste gebruikers volop aan de slag met Sidney, die na verloop van tijd ‘verward’ kon raken, merkwaardige antwoorden gaf en soms zelfs dreigende taal ging uitslaan of uitnodigde om seks te hebben.

Op zich humor om te lachen, maar wel linke soep. Daarom is het wel zo veilig om de Luim te lezen die volledig uit mijn brein en van mijn hand komt. Waarvan akte. Felix, op visite bij opa en ‘oma’ Astrid. En natuurlijk inclusief een nachtje overblijven om weer tot rust te komen. Inmiddels een boomlange kerel die zich monter ’s anderendaags om 10.30 meldde en me vroeg of ik al ontbeten had. ‘Eh, ja, een uur of twee geleden jongen’, antwoordde ik droogjes. ‘Mooi, dan bereid ik zelf wat’, ging hij aan de slag. En voilà, zie onderstaand het resultaat:

Goed om het lichaam te onderhouden 🙂 Nog dezelfde dag kreeg ik een Facebook ‘herinnering’ foto van exact 8 jaar geleden, genomen in San Francisco:

Even andere koek! Nu steekt hij een kop uit boven Pa Rick (links) en mij. Over andere koek gesproken, Astrid heeft weer een mooi artistiek werkje afgeleverd tijdens haar keramiek lessen (in de volksmond kleien genoemd):

De duikkampioene

Toen ze jaren geleden begon, zou dit er ongeveer uitgezien hebben als een aardappel met vier luciferhoutjes, en nu dit. (Sparta) pet af voor m’n muze. De rubriek ‘25 jaar geleden’: (1998, incubatie Ex’pression & California dreamin’):

Bij verkeersknooppunt Oude Rijn haalt mijn ‘Handy’ (Duits voor mobieltje) me uit mijn gepeins; Eckart Wintzen wenst me te spreken. Eckart, volgens eigen zeggen een zakenman die er als een hippie uitziet, maar ook het groene geweten van Nederland en apostel van de breedband. Zijn vermogen, vele honderden miljoenen volgens insiders, heeft hij vergaard door zijn geesteskind BSO (Bureau voor Systeem Ontwikkeling) te laten fuseren met Philips, oktober 1995. Of ik zo goed zou willen zijn even bij hem thuis langs te komen om een business plan op te halen voor de San Francisco Bay Area.

Goed om af te sluiten, met een mooi portret van de veel te vroeg (2008) overleden oude meester.

Hoe ziet zo’n Sparta zondag er nu uit, vraagt men mij weleens. Welnu, dat kan zeer verschillend zijn, zoals die van afgelopen week bijvoorbeeld. Een kwart over twaalf wedstrijd geeft de dag een heel andere dynamiek. Kwam er nog bij dat Astrid die dag werkte en we na de wedstrijd met zeven mannen de 21^e verrassingsverjaardag van kleinzoon Felix zouden gaan vieren. Voordat Astrid om 8.45 vertrekt heb ik haar een bakkie thee bezorgd plus een bammetje met een zacht gekookt ei. Nu niet gelijk denken dat ik zo’n wereldkerel ben, het is slechts een geringe pay back voor alles wat ze voor mij doet. Enfin, Tinley snel uitlaten want die voelt al aan (John Denver speelt) dat er een paar eenzame uren voor haar aanbreken. Pet en sjaal niet vergeten; zeer belangrijke attributen!

Ja, naast het restant van m’n honkbalclub Oakland A’s stoel. Even nostalgie van me afschudden, op naar De Meern. Sparta, begint voor broer Rob en mij rond een uur of tien wanneer we onze auto’s starten. Hij in Culemborg, ik in Loosdrecht. We treffen elkaar bij De Meern (afslag 15) waar we na een dikke knuffel gezamenlijk in één auto naar Spangen reizen. Afgelopen zondag kwamen we rond 11.20 in De Bosselaar aan waar we, afwijkend van de norm, geen bier maar koffie bestelden. Wel een broodje kroket erbij, omdat je niet al teveel moet afwijken van traditionele handelingen. We wisselen wat informatie uit tot het moment dat we ons naar vak 19 op de Kasteel tribune begeven, waar we hartelijk begroet worden door onze mede seizoenkaarthouders. Uiteraard wordt een selfie van de gebroeders op Facebook gezet en dan betreden de spelers van Sparta en Go Ahead Eagles onze mooie grasmat. We zingen al staande luidkeels de Sparta Marsch mee en hopen dat het niet weer zo’n billenknijp wedstrijd wordt. IJdele hoop, maar ‘we’ winnen wel: 2-1, en we zijn inmiddels 10 wedstrijden ongeslagen. Wat een weelde. Rob en ik slaan het pilsje bij De Bosselaar over vanwege de verrassingsbijeenkomst voor kleinzoon Felix. Rob, Rotterdammert kenner, rijdt ons er feilloos heen. Inmiddels bied ik Koen Bulsing, die ik net nog trof bij die smerige pisbakken van Sparta, m’n excuses aan voor onze afwezigheid in De Bosselaar. Koen en ik waren 50 jaar geleden ploegmaatjes bij Alexandria ’66.

Koen geblesseerd in pak (balen) naast mij tijdens een ererondje.

Wij komen als eersten aan bij het gezellige bruine café Le Nord en nemen plaats aan de door Ivar gereserveerde tafel voor 8 mannen. Biertje, wijntje, en dan komt de stiefopa van Felix binnen, de enige niet Laanen. Gezellige peer, houdt ook van voetbal, hetgeen toch een band smeedt. Het verrassingselement wordt teniet gedaan wanneer Felix en vader Rick verschijnen voor de rest. Enfin, nadat de drank- en frituurwalmen opgetrokken zijn, betalen de vier oudste mannen (vanaf 40) de rekening, hetgeen een indicatie gaf van de gezelligheid.

Rechts feestvarken Felix, met naast hem oom Ivar en oom Eric.

Warm afscheid genomen en met Rob vervolgens de omgekeerde rit gemaakt. De Meern zal voor eeuwig in onze herinneringen een plaatsje krijgen! Wat ook een verpletterende indruk op me maakte was de lezing tijden het ‘Schuurspons’ evenement bij RAUWcc, het meest Rotterdamste bureau van de wereld.

Onwaarschijnlijk wat je momenteel met Artificial Intelligence (AI) kan doen. Mensen als het ware klonen en boodschappen in diverse talen, inclusief lipsynchronisatie, de wereld in toeteren. Teksten maken die vervolgens in beelden worden vertaald en andersom. En de gevaren natuurlijk. Een verhaal automatisch genereren met input dat het hele internet bestrijkt, kan simpelweg leiden tot racisme. Goed opletten blijft dus het devies. Neemt niet weg dat ik meende dat het goed zou zijn voor mijn neefje, top DJ Ferry Corsten, om hier ook kennis van te nemen. Neefje niet qua bloed, maar ik heb hem als het ware geboren zien worden. Tijdens mijn vele omzwervingen (ahum) maakte ik kennis met de AI disc jockey. Tijd voor een demonstratie. En zo geschiedde:

Ferry Corsten vergezeld door rechts Erik van Awaves en links, nou ja…….

Te lange Luim eigenlijk, maar toch even de rubriek 25 jaar geleden (1998):

De overweging om Amerikaanse artiesten over te halen, middels mijn via Arcade opgedane relaties, klinkt aantrekkelijker. Het Belgische Lommel, waar onze vrienden Jan en Marja Abbing reeds vele jaren hun domicilie hebben, zal dan als basis dienen voor toekomstige activiteiten. Jan treedt suksesvol op onder de naam JJ Johns, voor het merendeel in het country muziek vriendelijke België.

Altijd goed om met een cowboy af te sluiten: Yihaa!

Nadat ik oudste zoon Rick (huwelijk met Liesbeth 29 december) informeerde dat na mijn check up van dinsdag de dokter me informeerde dat ik zijn huwelijk echt wel zou halen, reageerde hij nogal gevoelig. Was even vergeten dat hij er een week of wat geleden mee begon, toen hij me vriendschappelijk in m’n maag porde en zei ‘je piept er niet tussenuit hé?’. Nou ben ik dat helemaal niet van plan, maar dan volgt er zo’n Dean Martin-week van ‘memories are made of this’. Woensdag had ik een lunchafspraak met Martin Corsten, oudste vriend in dienstjaren (60+). Bij mijn favoriete restaurant, De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen, werd het verleden en ‘wat als’ situaties uitbundig besproken. Het is natuurlijk een beetje een koe in z’n reet kijken, maar toch. Met Martin als aangever kon je ons wel uittekenen op toneel:

Ja, die linker met dat haar ben ik echt. Uiteindelijk leidde dat tot een auditie bij de KRO in Hilversum. We zouden daar een satirisch stukje uitvoeren over Vietnam. Nadat ons werd gevraagd om de bladmuziek, zonk de moed ons in de schoenen en flopte onze auditie. Buitengekomen schreeuwden wij uit onmacht ‘Katholieke Rot Omroep’. Het gebouw zweeg in alle talen. Maar achteraf geen ‘wat als’, in ieder geval hebben we het geprobeerd. Zo volgden nog het een en ander, hetgeen ik jullie bespaar. Thuisgekomen meldde LinkedIn dat er een bericht op hun site stond waar ik in genoemd werd. Uiteraard nieuwsgierig. De blog van Mr. Awesome raakte me zeer, juist omdat het 10 jaar geleden begon in San Francisco. Hier de link naar het artikel https://misterawesome.nl/life-after-startup-the-value-of-slow-connections/ zodat jezelf kunt besluiten of je het al dan niet wil lezen, anders lijkt het teveel op zelfpijperij (kan dit nog?). Nieuws van gisteren in honkbalsoftbal.nl:

Bondscoach Hensley Meulens heeft de selectie voor Team Kingdom of the Netherlands voor de vijfde editie van de World Baseball Classic rond. Supersterren als Xander Bogaerts, Didi Gregorius, Jonathan Schoop, Jurickson Profar en Andrelton Simmons vertegenwoordigen ook in deze editie het Koninkrijksteam.

Ook een aantal hoofdklassers uit de Nederlandse competitie zijn geselecteerd. Jongens met een gewoon baantje dus. Daar bedoel ik niets mee, maar toch even een vergelijk met Xander Bogaerts. Recent maakte de San Diego Padres bekend dat er overeenkomst bereikt was met Xander Bogaerts voor de komende 11 jaar voor een bedrag van (ga even zitten) $280 miljoen. Doet toch een beetje denken aan de film ‘De prins en de pauper(s)’. Maar goed, het gaat om bondscoach Hensley Meulens die we hebben leren kennen als een zeer aimabele kerel. Hij werd tot ridder benoemd in het Giants Stadion door (toen) consul generaal Bart van Bolhuis, die me bijna smeekte om tijdens de ceremonie niet mijn A’s pet te dragen. Ook hier de ‘memory’. Ivar en ik bezochten in 2013 in Arizona de lentetraining van ons favoriete honkbalteam de Oakland Athletics (A’s). Eén van de oefenwedstrijden was tegen grote concurrent San Francisco Giants waar Hensley toen hittingcoach was. Na de door de A’s gewonnen wedstrijd (12-5) wilden we Hensley even gedag zeggen en marcheerden langs een rij van hatelijke Giantfans. In het Nederlands riepen we Hensley aan, die ons onmiddellijk herkende en tot totaal onbegrip van zijn fans vrolijk in het Nederlands terug klepte.

Let op, ‘never the twain shall meet’ gaat weer eens niet op. Ivar was in z’n nopjes. Maar vanwege al die ‘memories’ en ‘wat als’ situaties, kreeg ik zo’n beklemmend gevoel van ‘er zal me toch niets gebeuren’. Dat stopte pas toen een ‘wat als’ situatie uit 1986 me duidelijk maakte wat een geluksvogel ik ben. ‘Wat als’ de toenmalige vriend van Astrid wel was meegekomen naar de reünie van Radio Ronde Venen? Had Foxy Foxtrot (ik dus) dan wel z’n kans kunnen grijpen om er met de hoofdprijs, stoere Astrid, vandoor te gaan?

Ik ben blij het grote leed van nu even te doorbreken om dit met jullie te mogen delen. Om het grote leed af te kappen, mag iedereen zijn ‘wat als’ als wens gebruiken en bidden (hopen) dat die daarna uitkomt.

Wanneer je zo’n bericht leest gaat je bloed toch koken!

Hoe zitten die lui van het Shell management in de boardroom met elkaar te lullen, vraag je jezelf af. Zo stel ik me dat voor: “kerels, sorry Sinead,” begint CEO Wael Sawan, “zoals nummer 14 al zei, elk nadeel heeft z’n voordeel.” Tevreden vervolgt hij, “de volgende crisis mogen wij met dit prachtige resultaat van $40 miljard niet aan onze neus voorbij laten gaan. Suggesties?” Verwachtingsvol blik hij in de rondte. Chairman Andrew Mackenzie schraapt z’n keel en steekt van wal: “Wael, als volgt, informeer het Financieel Dagblad dat Europa voorlopig nog in de shit zit, dat lijkt me voldoende om ook dit jaar weer een prachtig resultaat te boeken.” CFO Sinead Gorman zwijgt in alle talen, maar je kunt haar als een tevreden poes horen spinnen bij het idee dat er weer ettelijke miljarden haar kant uitkomen. Als superboekhouder weet ze daar wel raad mee. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar een greintje empathie is voor al die consumenten die de hoofdprijs betalen. Ik krijg meer het beeld van een polonaise rondom de gigantische vergadertafel al zingend, “een crisis, een crisis, een crisis, in heel Europa verdient er niemand meer dan wij.” (op de wijs van ‘m’n Opa’uit Ja zuster, nee zuster). Vervolgens lekker met al die boardmembers skiën op Mount Greed:

*Zucht* Hoe leuk is het dan om van onze twee oudste zonen een foto te ontvangen uit het skigebied van Lake Tahoe, waar ze naar hartenlust boarden en skiën, zonder inhalige bijgedachten.

Gaat het hart sneller van kloppen. Mooi ook om gade te slaan dat de (mega) investering in hun jeugd van beugels z’n vruchten heeft afgeworpen, maar dit terzijde. Astrid mocht veel positieve commentaren ontvangen naar aanleiding van het 5-jarig bestaan van haar Geboortesupport. En ook voor mij als planner (hoewel plannen met baby’s redelijk ondoenlijk is) pakte het niet ongunstig uit. Niet alleen genoot ik van een heerlijk diner bij De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht (sole meunière, yummie), maar ik mocht ook een vliegticket in ontvangst nemen naar onze zoons in Californië. Wow, ik ben nog in de war, maar blij als een baby in Astrids armen.

Wat zeg ik, twee baby’s. Ik heb ze geteld; 213 baby’s heeft ze de laatste 5 jaar bijgestaan in hun jonge bestaan. Maar ook de gelukkige ouders zijn daarbij niet vergeten; troost bij een lange huilnacht, advies over de voeding, te grote instroom van visite afkappen en vaders erop wijzen dat niet elk wissewasje een Google oplossing biedt. En dit alles zonder haar stem te verheffen. Je zou bijna zeggen dat ze ervoor geboren is. Wat heeft dat met Sparta te maken? Niets natuurlijk, maar deze vraagstelling heb ik geleerd bij ‘de slimste mens’. Gisteren op bezoek bij Fortuna Sittard liepen ze bijna tegen de eerste zeperd aan sinds mensenheugenis. Maar ondanks het verlies van jeugdige middenvelder Mijnans (€€€ naar AZ) hield Sparta goed stand. Helaas kan ik de Sparta Marsch, A5 op de jukebox, niet draaien omdat mijn Seeburg de geest (tijdelijk) gegeven heeft. Mijn luidkeelse ‘Rood Wit is onze glorie’ kwam niet zo goed aan bij Astrid, plotseling kon ze haar stem wel verheffen!

Je wordt er cynisch van; Singh wil eruit (na 39 jaar), maar moet blijven en Schreuder wil blijven, maar moet eruit, na ruim een half jaar. Hij krijgt wel ruim twee jaar €€€ mee, hetgeen de pijn behoorlijk verzacht. Wanneer hij het haalt, krijgt Singh ook twee jaar mee in de gevangenis, voordat hij weer opgaat voor ‘parole’. Edwin van der Sar, de ‘grote’ man bij Ajax gaf duidelijk aan waarom Schreuder eruit moest, iets dat wij niet aan hadden zien komen. Ik zei het al, een mens wordt enigszins cynisch. Singhs advocate Rachel Imamkhan gaf niet aan waarom het ‘parole’ geweigerd was, terwijl er een half jaar geleden een positief advies lag. Aangezien ik er al sinds 2015 mee bezig ben, kan er mijns inziens maar één insteek zijn; de familie van Singhs vermoorde vrouw heeft bezwaar aangetekend. Mijn mening. Klaarblijkelijk heeft niemand van de pers daarom gevraagd. Alles in ogenschouw nemend is het geen wonder dat Schreuder onderstaand Singh als het ware voor ‘loser’ uitmaakt.

Naar het zich laat aanzien komt er binnen een half jaar een meerdelige documentaire uit over de ‘zaak’ Singh, geproduceerd door de Emmy Award winnaar Hans Pool. Ik ben ervan overtuigd dat deze grondig tewerk gaande man meer licht over deze zaak doet schijnen. Hoe het ook zij, niemand verdient het om zo lang te zitten! Ik hou jullie op de hoogte. Nu wil het geval dat Astrid en ik donderdagavond al enigszins depri na de volgende voorstelling thuis kwamen:

De nadruk was zo nadrukkelijk op dementie, en niet op opgewekt, dat de enigszins grappige dialogen erbij verbleekten. Aangezien ik een der jongeren in de zaal was, Astrid tel ik niet mee, zag ik heel wat verschrikte gezichten onder die grijze bolletjes. Overigens, aan de acteurs lag het niet, die hebben getracht het behapbaar te maken, maar het lag zo zwaar op de maag! Welnu, na al het voorafgaande snak je naar wat goed nieuws. Heel eerlijk, voor een Rotterdammert (zowel uit West als Zuid) is dat verhaal over Schreuder natuurlijk geen slecht nieuws, maar dit terzijde. Nadat ik van een ochtendvergadering, waar ik in een later stadium gewag van zal maken, mijn Luim aan het voorbereiden was, schreef mijn oudste zoon Rick (die van dat trouwaanzoek bij Café Top 2000) of ik naar ‘Polarsteps’ gekeken had. Aangezien hij de sales kick off van zijn werkgever Orange in Lissabon bijwoonde, en daar diverse foto’s van op ‘Polarsteps’ geplaatst had, dacht ik, ‘zal wel’, maar toch nieuwsgierig opende ik de app. Heeft die gek voor de tweede keer (eerst in 2019) de President’s club bereikt, echt alleen voor de ware toppers. En dat Orange is voorwaar een hele grote internationale onderneming. Nou, dan gloeit deze ouwe gek ook van trots. Aangezien Heineken zijn nieuwe internationale account is, tevens gastspreker in Lissabon, had Rick zich voor het diner een passend colbert aangeschaft:

Enig gevoel voor commercie kan hem niet ontzegd worden! Nu denkt hij in zijn overmoed dat Feyenoord ook nog kampioen wordt, maar mist hij het snel naderende Sparta in de achteruitkijkspiegel. Ajax, doelwit #1, tot op twee punten genaderd, is het volgende prooi op weg naar de top. En dat is dan het moment dat je wakker wordt. Wie is er hier nou overmoedig? Welnee, uiteindelijk gewoon blij!

Zaterdagmorgen, huiverend van de kou produceer ik voor m’n trouwe lezers een verse Luim. Beetje overdreven, maar het was weer zo’n week met louter leuke berichten, dus ik dol nog een beetje. Het andere nieuws laat ik graag over aan de geëigende kanalen met hun eigen ‘juicy’ meningen. Vorige week heb ik op verzoek van Astrid mijn oude profielfoto (met guitig baardje) op Facebook gewijzigd, niet wetend dat er ergens een verborgen knopje zit dat voorkomt dat het als ‘nieuws’ gepubliceerd wordt. Dus een representatieve, niet al te oud smoelwerk aangebracht. Het had veelal leuke commentaren en ongelooflijk veel ‘leuk’ gevonden duimpjes tot gevolg, zelfs hartjes. Het bracht me bijna aan het blozen. Maar het werd nog leuker toen een jongeman, door het leven gaand als Mr. Awesome, zijn uitnodiging gestand deed om me als ‘superconnector’ tijdens een evenement in Groningen aan te laten treden, maar me ook op te laten halen en thuis te brengen. Alex Broekman, die achter Mr. Awesome schuilgaat, was vele jaren geleden bij mij te gast op het consulaat in San Francisco als jonge entrepreneur. Daar onderwees ik hem onder anderen dat bescheidenheid niet bij ‘the American way’ hoorde, en dat heeft hij goed ter harte genomen! Nu kan dat ook gezegd worden van mijn zakelijke naam: The Brand! Plaatsvervangend Consul Generaal Ard van der Vorst is daar voor verantwoordelijk. Na mijn vertrek bij het consulaat lubde hij me erbij om maandelijks een ontbijtsessie onder mijn naam te organiseren. ‘Want’, zo sprak hij profetisch, ‘jij bent je eigen brand’.

En zo begon het; na het eerste geslaagde ontbijt was Laanen ‘The Brand’ geboren. Waar ik ook kwam werd geroepen ‘The Brand is in the house’. Nu was ik in die tijd niet zo uithuizig, dus dat viel wel mee. Terug naar Mr. Awesome. Alex vertelde eenieder dat hij indertijd dermate warmtevol ontvangen was dat het een herinnering voor het leven werd. Dus hij verheugde zich op onze hereniging in Groningen. En voilà, daar lachte m’n badge me al tegemoet, conform afspraak:

En toen kwam het moment dat onze twee helden elkaar konden omhelzen. Vanwege de tranen die vloeiden werd er niet gefotografeerd. Het evenement, met 6 pitchende startups, werd soepel geleid door Alex, en de startups kwamen prima aan hun trekken omdat sommigen zo goed waren dat de ‘superconnectors’ er als het ware om vochten. Zeer geslaagd, en dat kan ook gezegd worden van het aangeboden diner bij Koreaans restaurant Yam Yam, gesponsord door Maarten Reijgersberg, Rotterdamse Eindbaas van RauwCC, en allround toffe peer. Mr. Awesome ondersteunde The Brand in de wat gladde straten rondom de Noorderpoort.

Foto Hessel van Oorschot, Tribe of Noise (oude strijdmakker)

Je zult begrijpen dat geen enkele onverlaat dit dappere duo ook maar een haar durft te krenken. De gezelligheid die daarna ontspon zou alleen al een hele Luim beslaan, dus daar begin ik maar niet aan. Veilig thuisgekomen en onder het genot van een whiskietje met mijn duifje het een en ander doorgenomen. Goed geslapen, dat wel. Per post ontving ik eerder deze week een boek dat geschreven is door een oud student van Ex’pression College, mijn ‘pride and joy’ in Emeryville, Californië. James Cordova is een student uit onze eerste klas (1-2-1999), veel meegemaakt, en altijd in contact gebleven. De persoonlijk tekst in het boek voelde aan als die van een ‘verre’ zoon die weer aanhaakt:

Het boek heeft dus als titel ‘De hersenbreker memoires’, en welllicht heeft dat ook iets te maken met het gegeven dat je nooit weet wat uiteindelijk het resultaat is van je inspanningen. De week kon dus echt niet kapot, trots en verward, zo omschrijf ik het maar. Even een bakkie thee naar Astrid brengen, die alweer zorg heeft gedragen voor een tweetal baby’s in het nieuwe jaar, om vervolgens Tinley naar binnen te halen.

Als Californische hond heeft ze hier niet voor opgetekend, maar haar liefde voor de baasjes maakt alles goed. Jeetje, weer een happy end!