Laanen's Luim

Je wordt er cynisch van; Singh wil eruit (na 39 jaar), maar moet blijven en Schreuder wil blijven, maar moet eruit, na ruim een half jaar. Hij krijgt wel ruim twee jaar €€€ mee, hetgeen de pijn behoorlijk verzacht. Wanneer hij het haalt, krijgt Singh ook twee jaar mee in de gevangenis, voordat hij weer opgaat voor ‘parole’. Edwin van der Sar, de ‘grote’ man bij Ajax gaf duidelijk aan waarom Schreuder eruit moest, iets dat wij niet aan hadden zien komen. Ik zei het al, een mens wordt enigszins cynisch. Singhs advocate Rachel Imamkhan gaf niet aan waarom het ‘parole’ geweigerd was, terwijl er een half jaar geleden een positief advies lag. Aangezien ik er al sinds 2015 mee bezig ben, kan er mijns inziens maar één insteek zijn; de familie van Singhs vermoorde vrouw heeft bezwaar aangetekend. Mijn mening. Klaarblijkelijk heeft niemand van de pers daarom gevraagd. Alles in ogenschouw nemend is het geen wonder dat Schreuder onderstaand Singh als het ware voor ‘loser’ uitmaakt.

Naar het zich laat aanzien komt er binnen een half jaar een meerdelige documentaire uit over de ‘zaak’ Singh, geproduceerd door de Emmy Award winnaar Hans Pool. Ik ben ervan overtuigd dat deze grondig tewerk gaande man meer licht over deze zaak doet schijnen. Hoe het ook zij, niemand verdient het om zo lang te zitten! Ik hou jullie op de hoogte. Nu wil het geval dat Astrid en ik donderdagavond al enigszins depri na de volgende voorstelling thuis kwamen:

De nadruk was zo nadrukkelijk op dementie, en niet op opgewekt, dat de enigszins grappige dialogen erbij verbleekten. Aangezien ik een der jongeren in de zaal was, Astrid tel ik niet mee, zag ik heel wat verschrikte gezichten onder die grijze bolletjes. Overigens, aan de acteurs lag het niet, die hebben getracht het behapbaar te maken, maar het lag zo zwaar op de maag! Welnu, na al het voorafgaande snak je naar wat goed nieuws. Heel eerlijk, voor een Rotterdammert (zowel uit West als Zuid) is dat verhaal over Schreuder natuurlijk geen slecht nieuws, maar dit terzijde. Nadat ik van een ochtendvergadering, waar ik in een later stadium gewag van zal maken, mijn Luim aan het voorbereiden was, schreef mijn oudste zoon Rick (die van dat trouwaanzoek bij Café Top 2000) of ik naar ‘Polarsteps’ gekeken had. Aangezien hij de sales kick off van zijn werkgever Orange in Lissabon bijwoonde, en daar diverse foto’s van op ‘Polarsteps’ geplaatst had, dacht ik, ‘zal wel’, maar toch nieuwsgierig opende ik de app. Heeft die gek voor de tweede keer (eerst in 2019) de President’s club bereikt, echt alleen voor de ware toppers. En dat Orange is voorwaar een hele grote internationale onderneming. Nou, dan gloeit deze ouwe gek ook van trots. Aangezien Heineken zijn nieuwe internationale account is, tevens gastspreker in Lissabon, had Rick zich voor het diner een passend colbert aangeschaft:

Enig gevoel voor commercie kan hem niet ontzegd worden! Nu denkt hij in zijn overmoed dat Feyenoord ook nog kampioen wordt, maar mist hij het snel naderende Sparta in de achteruitkijkspiegel. Ajax, doelwit #1, tot op twee punten genaderd, is het volgende prooi op weg naar de top. En dat is dan het moment dat je wakker wordt. Wie is er hier nou overmoedig? Welnee, uiteindelijk gewoon blij!

Zaterdagmorgen, huiverend van de kou produceer ik voor m’n trouwe lezers een verse Luim. Beetje overdreven, maar het was weer zo’n week met louter leuke berichten, dus ik dol nog een beetje. Het andere nieuws laat ik graag over aan de geëigende kanalen met hun eigen ‘juicy’ meningen. Vorige week heb ik op verzoek van Astrid mijn oude profielfoto (met guitig baardje) op Facebook gewijzigd, niet wetend dat er ergens een verborgen knopje zit dat voorkomt dat het als ‘nieuws’ gepubliceerd wordt. Dus een representatieve, niet al te oud smoelwerk aangebracht. Het had veelal leuke commentaren en ongelooflijk veel ‘leuk’ gevonden duimpjes tot gevolg, zelfs hartjes. Het bracht me bijna aan het blozen. Maar het werd nog leuker toen een jongeman, door het leven gaand als Mr. Awesome, zijn uitnodiging gestand deed om me als ‘superconnector’ tijdens een evenement in Groningen aan te laten treden, maar me ook op te laten halen en thuis te brengen. Alex Broekman, die achter Mr. Awesome schuilgaat, was vele jaren geleden bij mij te gast op het consulaat in San Francisco als jonge entrepreneur. Daar onderwees ik hem onder anderen dat bescheidenheid niet bij ‘the American way’ hoorde, en dat heeft hij goed ter harte genomen! Nu kan dat ook gezegd worden van mijn zakelijke naam: The Brand! Plaatsvervangend Consul Generaal Ard van der Vorst is daar voor verantwoordelijk. Na mijn vertrek bij het consulaat lubde hij me erbij om maandelijks een ontbijtsessie onder mijn naam te organiseren. ‘Want’, zo sprak hij profetisch, ‘jij bent je eigen brand’.

En zo begon het; na het eerste geslaagde ontbijt was Laanen ‘The Brand’ geboren. Waar ik ook kwam werd geroepen ‘The Brand is in the house’. Nu was ik in die tijd niet zo uithuizig, dus dat viel wel mee. Terug naar Mr. Awesome. Alex vertelde eenieder dat hij indertijd dermate warmtevol ontvangen was dat het een herinnering voor het leven werd. Dus hij verheugde zich op onze hereniging in Groningen. En voilà, daar lachte m’n badge me al tegemoet, conform afspraak:

En toen kwam het moment dat onze twee helden elkaar konden omhelzen. Vanwege de tranen die vloeiden werd er niet gefotografeerd. Het evenement, met 6 pitchende startups, werd soepel geleid door Alex, en de startups kwamen prima aan hun trekken omdat sommigen zo goed waren dat de ‘superconnectors’ er als het ware om vochten. Zeer geslaagd, en dat kan ook gezegd worden van het aangeboden diner bij Koreaans restaurant Yam Yam, gesponsord door Maarten Reijgersberg, Rotterdamse Eindbaas van RauwCC, en allround toffe peer. Mr. Awesome ondersteunde The Brand in de wat gladde straten rondom de Noorderpoort.

Foto Hessel van Oorschot, Tribe of Noise (oude strijdmakker)

Je zult begrijpen dat geen enkele onverlaat dit dappere duo ook maar een haar durft te krenken. De gezelligheid die daarna ontspon zou alleen al een hele Luim beslaan, dus daar begin ik maar niet aan. Veilig thuisgekomen en onder het genot van een whiskietje met mijn duifje het een en ander doorgenomen. Goed geslapen, dat wel. Per post ontving ik eerder deze week een boek dat geschreven is door een oud student van Ex’pression College, mijn ‘pride and joy’ in Emeryville, Californië. James Cordova is een student uit onze eerste klas (1-2-1999), veel meegemaakt, en altijd in contact gebleven. De persoonlijk tekst in het boek voelde aan als die van een ‘verre’ zoon die weer aanhaakt:

Het boek heeft dus als titel ‘De hersenbreker memoires’, en welllicht heeft dat ook iets te maken met het gegeven dat je nooit weet wat uiteindelijk het resultaat is van je inspanningen. De week kon dus echt niet kapot, trots en verward, zo omschrijf ik het maar. Even een bakkie thee naar Astrid brengen, die alweer zorg heeft gedragen voor een tweetal baby’s in het nieuwe jaar, om vervolgens Tinley naar binnen te halen.

Als Californische hond heeft ze hier niet voor opgetekend, maar haar liefde voor de baasjes maakt alles goed. Jeetje, weer een happy end!

Een week dus waar zoveel zaken anders lopen dan gedacht, of je aandacht plots getrokken wordt door bijzondere informatie, zoals onderstaand teletekstbericht van maandag jl.:

Nu vraag ik me in verwondering af hoe het dan zat met de zaadcellen uit de jaren 60. Ja, het mijne. Immers, uiteindelijk zijn daar zes kinderen uit voortgekomen, hoewel, deels ook over de decennia daarna. Het zet je aan het denken. Logisch toch?! En hoe tellen ze dat? Van die dingen. En dan verneem je diezelfde dag dat je vriend Joop van Dort, jouw voormalige consiglieri, woensdag geëerd wordt met het in ontvangst nemen van de titel ‘Ridder in de Orde van Oranje Nassau’. En hij weet van niets. Natuurlijk je agenda omgooien, dat wil je niet missen. Maar eerst maak je met vrouwlief je zorgen over zoon Kaj, gelouterde firefighter/paramedic in South San Francisco. Californië wordt momenteel geteisterd door hevige regenbuien en daarmee gepaard gaande overstromingen en modderstromen. En dan moeten de mannen van South San Francisco in volle actie komen. Maar eerst nog een plaatje in schone outfit:

Reeds trots door Astrid geplaatst, maar hier kan herhaling geen kwaad, ook al omdat ze door menig Amerikaan als held bestempeld worden. Kaj is wat dat betreft nog een echte Hollandse jongen; “Held, ik? Ik doe waar ze me voor betalen”, is zijn nuchtere kijk hierop. En toen was het pas maandag, en moest er eerst nog getraind worden met de Gympies.

“Gympies klaar, gymmen maar”, en daar gaan we voor, gemiddeld 78 jaar! En dan te bedenken dat ik de gemiddelde leeftijd nog omlaag haal, maar dit terzijde. Nu werd de woensdag toch nog enigszins gecompliceerd omdat naast de ridderorde van Joop in Naarden, er ook een lunchafspraak bij ‘De Dorpsgek’ in Maarssen op het programma stond, met MF veteranen, en tevens een logeerpartijtje van kleinzoon Felix (20), die ik van station Breukelen zou afhalen. De lunch was een succes, met veel gebral, waarbij de geafficheerde gehaktballen hun reputatie waarmaakten, groot qua omvang, groots qua smaak. Op naar Breukelen waar Felix zowaar eerder aankwam dan aangekondigd. Hij wist dat hij mee zou gaan naar Naarden en vond zo’n uitreiking ook wel interessant. Even terug naar Loosdrecht, waar Astrid zich uitdoste in ‘Orde’ waardige kleding. In Maarssen voegde Rick en Liesbeth (u weet wel van dat Top 2000 huwelijk) zich ook bij ons en onder het genot van een glaasje chardonnay wachtten we op het teken dat we onze opwachting konden maken. En toen dat het geval was, konden we ons vergapen aan het aantal functies die ‘onze’ Joop bekleedt, volgens de sprekers. Daar had de koning bij moeten zijn, hoorde ik hier en daar mompelen. Echter, burgemeester Han ter Heegde (‘VVD, maar als burgervader neutraal’) toonde zich een goede plaatsvervanger.

Joop van Dort wordt gefeliciteerd met zijn lintje op de nieuwjaarsreceptie van de FIN.© Foto Studio Kastermans/Danielle van Coevorden

Overigens mocht de Gooi- en Eemlander kop van daags erna ook zijn:

Economische duizendpoot Joop van Dort benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Naarder is de ’verpersoonlijking van de FIN’

Terwijl Rick en Liesbeth zich bekommerden om Joop (BN’ers onder elkaar), besloot Felix een praatje aan te gaan met de burgemeester:

De burgemeester was zeer geïnteresseerd in de militaire toekomst van Felix. Zelf had hij het tot vaandrig geschopt. Mijn Bescherming Bevolking carrière (ordonnans bij de brandweer) maakte minder, eigenlijk geen, indruk. Wel 6 jaar gedaan, ja! Uit wraak heb ik Felix donderdag met Monopoly vernietigd. Opa slaat genadeloos terug! En dan gisteren, vrijdag de 13^e. Dat lag donderdagavond nog als een maagdelijk pak sneeuw voor ons; helemaal zelf in te vullen. Vrijdagmorgen gaat de telefoon om 07.15; baby in Hilversum, Astrid op ‘full alert’. 08.20 telefoontje van buurman Paul. Lekke band, graag een lift naar de bandenreparatie garage in Loenersloot. Daar een half uurtje wachten, kopje koffie, het arkenbeleid doorgenomen, een weinig gelachen, toen band gerepareerd en terug. 10.30 appje van Gympie Chris dat hij zo in de buurt is, ‘zal ik even bij jou langskomen’. Drie kwartier later gezellig aan de koffie. Praatje pot. Maar wat nou het leuke is, wanneer je zo de hele week beziet, dan gaat het uiteindelijk om mensen. Gaaf toch?!

Hoezeer Pelé de hele wereld beroerde, bleek wel uit de eer die hem ten deel viel uit alle lagen van de maatschappij na zijn heengaan op 82-jarige leeftijd. Zijn opgebaarde lichaam op het veld van Santos, de club waar hij zijn voetballende leven doorbracht, werd een bedevaartoord met een ongelooflijke rij mensen die hem de laatste eer kwamen bewijzen.

Daarna volgde een rondgang in de buurt waar hij opgroeide en waar zijn 100-jarige moeder nog steeds woont. Het ergste dat een moeder kan overkomen is dat een kind vóór haar overlijdt. Maar dat verwacht je niet wanneer een kind 82 wordt. Blijft evenzeer verdrietig. Het bracht me terug naar de tekst van een liedje dat ik op verzoek van Hans van Hemert op papier zette in 1986, en 10 jaar geleden op de 100^e geboortedag van mijn moeder in een Luim vervatte. Nu, op haar 110^e geboortedag deze maand, iets uitgebreider hoe een en ander tot stand kwam. Hans, bekend van o.a. de meidengroep Luv’ en Mouth & MacNeal, maar ook ‘bedenker’ van Vulcano (‘Een beetje van dit….’). Begin 1986 verzocht hij me een tekst te schrijven voor Vulcano op een door hem geschreven melodie. Moederdag moest de leidraad worden. Oh ja, hoe kende ik Van Hemert; welnu hij was aandeelhouder bij het door mij opgerichte systeemhuis Multi Function, en af en toe zong ik mee met door hem geproduceerde artiesten (voor de lol):

Met mijn moeder in gedachten, en wetend dat het refrein de ‘hook’ van het liedje moet zijn, vloeide het volgende uit mijn ‘pen’: ‘Lieve mamama, lieve mamama, met je kreukeltjesgezicht/ lieve mamama, lieve mamama, vele lijntjes, één gedicht/ m’n whisky glijdt naar binnen, ik bedaar/ als ik dadelijk thuis ben bezoek ik haar/ lieve mamama, lieve mamama, het wordt weer gezellig aan de bar’. Nu nog de intro. Deze favoriete jeugdfoto van mij met m’n moeder werd de bron van inspiratie:

Donderdagavond keek ik op NPO1 naar het programma ‘Uit het leven’ en mijmerde enigszins mistroostig dat wanneer je het gros van de mensen (her)kent die ons het afgelopen jaar ontvallen zijn, dan je toch echt op leeftijd bent. Daar wilde ik vandaag over schrijven, immers melancholie en het huidige weer gaan goed samen. Toen werd er roet in het eten gegooid middels twee gebeurtenissen. Allereerst kwam gisteren het bericht over het heengaan van één van mijn grootste voetbal helden: Pelé. Grootheden als Neymar, Messi en Mbappé reageerden in koor waar het de grootheid van de voetballer Pelé betrof, gelardeerd met een foto van hen naast de maestro. Laat ik nou ook een Pelé verhaal hebben, zij het in karikatuur, maar wel naast hem.

Toen ik in 1989 aftrad als voorzitter van de KNBSB, schonk men mij als afscheidscadeau een te vervaardigen karikatuur naar keuze van de topper in dat genre: Dik Bruynesteyn. Tijdens een mini interview vroeg hij me in welke richting ik dacht. “Didi, Vava, Garrincha en Pelé”, riep ik vol geestdrift. “Wablief”, stamelde Dik. Ik legde hem uit dat de karikaturen van deze spelers indertijd deel uitmaakten van de (nota bene) door hem vervaardigde kwartetkaarten van alle deelnemende WK teams van 1958. Wereldkampioen Brazilië was natuurlijk de grote favoriet, en je moest heel wat kauwgum kauwen (en kopen) voordat je een kwartet bij elkaar had. Onmiddellijk na de door Brazilië gewonnen finale tegen Zweden gingen we op straat voetballen, waarbij de putten als doelpalen gebruikt werden. Eén van de weinige auto’s in de (Van der Poel) straat die ons het voetballen enigszins belemmerde, was van meneer Hoogstraten. Die beloofde ons een flinke opdoffer wanneer we z’n auto zouden raken. Gelukkig was zijn loopsnelheid omgekeerd evenredig aan z’n slagkracht. Maar goed, iedereen wilde Pelé zijn (niemand keeper). Dat vond Dik een mooi verhaal en aldus creëerde hij deze dierbare prent. En dan te bedenken dat Pelé maar zes jaar ouder was dan ik, en zeven jaar ouder dan Cruyff. Nu toch nog even terug naar 1^e kerstdag, de verjaardag van het kindeke……eh, Astrid. Is toch mooi wanneer er niet alleen berichten van de zoons in Californië je bereiken, maar ook bijvoorbeeld een paar mooie leren handschoenen van oudste zoon Bo-Peter. Nou, dan wil mama in haar rode kerstoutfit wel poseren.

Het werd een mooie dag met ontroerende cadeaus, waarbij het geschreven woord van deze en gene (je weet wie je bent) ook een traantje teweeg bracht. Machtig mooi. Dan kom ik nu toe aan de tweede gebeurtenis die me emotioneel van m’n stuk bracht. Zit ik afgelopen woensdag met m’n oudste zoon Rick op zijn uitnodiging (maakt het nog lekkerder) te lunchen bij Oud Zuid in Loenen, waarbij hij me nonchalant mededeelt donderdagavond aanwezig te zijn bij Top 2000 Café in Hilversum. Leuk, we zijn zeer gesteld op muziek. Of ik het in de gaten wilde houden, geinig om naar te kijken op een of ander Ziggo kanaal. “Tuurlijk”, beloofde ik achter m’n bal gehakt in jus. Helemaal door mijn hoofd gegaan, Astrid en ik zaten in een goed gesprek bij een aperitiefje en hadden de TV uitgezet. Wanneer ik langer op was gebleven, had dit bericht mij als een ‘love is all you need’ mokerslag geraakt:

En volgens betrouwbare getuigen was dit inderdaad het geval:

Nu natuurlijk nog verantwoording afleggen bij (schoon) vader, dat begrijpt u! Het moge duidelijk zijn dat we heel blij zijn, uiteindelijk is 15 jaar een hele tijd, maar het goede nieuws is dat de aanhouder wint. Na al het nieuws op de (sociale) media van het gelukkige stel, ben ik inmiddels de ‘vader van’ geworden, en zo hoort het ook. Eind goed al goed, en zo gestemd rij ik op m’n witte hengst de zonsondergang tegemoet!

Mijn openingszin voor deze Luim pakte na het gebeuren van gisterenavond wel even anders uit. Als radartje in het kraamzorgimperium Geboortesupport, door Astrid opgericht in 2016, hou ik me parttime bezig met het inkleuren van de maanden waar het geplande geboorte van baby’s betreft. Planning dus, en soms komen die rakkers ook nog op tijd! Prachtig spreadsheet, waar ik met trots naar kijk, maar helaas met het oog op privacy niets van mag laten zien. Wat wil het geval, week na week loop ik te mokken dat die personeelsdiners tegenwoordig mooi aan m’n neus voorbij gaan. Astrid reageerde daar gepast op met een driegangen diner, bestaande uit een soupe de tomates, gevolgd door saumon fumé maison met toebehoren, en als dessert glace sur un baton. Elke vorm van kritiek werd hiermee tot zwijgen gebracht. Maar dit was niet alles. Astrid verzocht het personeel (hond van dienst Tinley en ik) zich een vijftal minuten terug te trekken in afwachting van een verrassing. En dat werd het; de planner werd geëerd met een prachtig geschreven bericht, waarna Astrid een cadeau in keramiek onthulde met een ouderwetse ganzenveer (zo snel typ ik ongeveer).

M’n bek viel los, ook omdat ik weet hoeveel tijd daaraan besteed moet zijn. M-maar dat ‘vitriool’, stotterde ik. Geduldig legde ze uit dat wanneer ik onrecht bestreed in mijn Luim, waar overheidsdienaren soms het slachtoffer van zijn, precies dat voor mijn voeten gegooid wordt. En toen kwam ze met de kers op de taart; een heupflacon Jack Daniel’s!

Ik geef het toe, daar moet je echt wel diepe zakken voor hebben, of flinke heupen! Enfin, ik had eigenlijk willen beginnen met de op borgstelling vrijgelaten crypto fraudeur Sam Bankman-Fried. Mijn stelling zou zijn ‘bent u ook de mening toegedaan dat in Amerika met geld alles te koop is’. Let wel; miljarden in rook opgegaan. Hoogte van de borgstelling: $250 miljoen! Lust u nog peultjes? Nu mag hij bij papa en mama thuis z’n vonnis afwachten. Ook een veroordeelde moordenaar in Nederland mocht thuis z’n vonnis afwachten. Het werd 20 jaar, waarna hij zich moest melden bij de gevangenis. Je hoeft geen waarzegger te zijn om te voorspellen dat hij de benen nam. Wie is er nu slimmer, Amerika dat in zo’n geval $250 miljoen overhoudt of Nederland dat met een doorgeknipte enkelband opgescheept wordt? Toen dacht ik, waar bemoei ik me mee, en concentreerde me op mijn kerst job bij Gall en Gall, waar ik klanten moet aantrekken:

Ja, de mensen denken dat het een klus van niets is, maar niets is minder waar, het vereist sowieso een serieus gezicht, maar ervaring als potloodventer is geen vereiste. En dan is het na gedane arbeid echt heerlijk om de kerst top-10 voor mijn jukebox te selecteren. Voilà!

Lekker geluid, met hier en daar een nostalgisch krasje. Waarschuwing: wanneer oma in de buurt is (morgen) S1 niet draaien. Voor het overige wens ik de hele wereld N1. Heb het goed de komende dagen en wees lief voor elkaar.

Met zoveel onderwerpen kom je een week wel door. Wat te denken van een scheidsrechter die een overduidelijke handsbal van Messi door de Spaanse vingers ziet? Qatarwaardig, dat is zeker. Spannend voor het einde van het jaar: de 1^e Kamer dient een wet goed te keuren die voorkomt dat huiseigenaren de huurprijzen te kust en te keur kunnen verhogen. De voortgang is in de handen van de VVD gelegd. ‘Inch’Allah’ zong Adamo reeds in 1966. Moet gisteren gebeurd zijn (!) zodat men in de 1^e Kamer er dinsdag 20 december over kan beslissen. Weer een kwestie van de broekriem al dan niet verder aanhalen. Sommigen moeten er tijdens het aanhalen nog wat gaatjes bij prikken, zover stijgt de nood. Concert Rob de Nijs: donderdagavond op MAX, dat was best een tranentrekker. Oude hits uit mijn jukebox collectie, zoals ‘Ritme van de regen’, passeerden de revue.

‘Ritme van de regen’ werd de hit, maar ‘Voor Sonja doe ik alles’ vond ik eigenlijk (toen zeker) nog leuker. Ik pieker me suf of ik indertijd een vriendinnetje had die Sonja heette, maar zonder resultaat. Daar heb ik dus geen actieve herinnering aan. Aan wie doet dat me nou weer denken?

Eh, nou ja, laat maar. Hopelijk laat Rob de Nijs zich niet overhalen om nog een extra, extra concert te geven. Dit was mooi en kan niet verbeterd worden. IJspret, een waar genoegen. IJzel donderdagavond wat minder. Komend uit een van onze favoriete restaurantjes, De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht, alwaar ik in goed gezelschap van een luie zeetong, want gefileerd, had genoten, ging ik bij het naar buitengaan bijna op m’n aangezicht. De ijzel had ik niet onderschat, maar toch. Voor hetzelfde geld hoor je bij de wandelaars die in het ziekenhuis beland zijn, aldus het NOS journaal. Kerst: gisteren, één dag na haar laatste babyklus, ging Astrid, als gedwongen door een in haar woedende oerkracht, er vol tegenaan. Kerstsfeer diende zo spoedig mogelijk haar intrede te doen in ons onderkomen. En, voilà, ik mocht haar zowaar vastleggen:

Met een blik van ‘durf er eens wat van te zeggen’ poseerde ze. Ik had het lef niet om wat dan ook te zeggen, na alle door mij bekeken WK wedstrijden was mijn krediet zo goed als op. Over WK gesproken; vanavond Marokko tegen Kroatië. Ik hoop dat de fysiek aangeslagen Marokkanen zich nog eenmaal kunnen opladen; ik gun het ze. Een derde plaats zou echt als sensationeel beschouwd worden, vooral als het gepaard gaat met vredelievende viering in de diverse landen. Morgen de ‘big one’, Frankrijk tegen Argentinië. Superstar Mbappé tegen superstar Messi, ploeggenoten bij PSG en grootverdieners. Ik gok op Frankrijk (moet ik ook wel want Bo-Peter z’n vriendin is een Française). Onlangs nog hier en uiteraard nog even voor het nageslacht vastgelegd:

Lief toch?! Waar was ik? Oh ja, Ivar’s advertentie tekst, in opdracht van en met PopcornBrain, voor Stellar’s unieke blockchain toepassing, werd pagina groot in de New York Times afgedrukt.

De New York Times nota bene! Ik schreef columns voor de Automatisering Gids, Keuken Kampioen Divisie, zeg maar. Astrid en ik blijven een beetje trots verdwaasd achter, Ivar zegt ‘Next’. Moet ik zeggen dat ik er zoveel energie uit putte dat ik eraan dacht om me voor een schaatsmarathon op te geven. Helaas, mijn hockeyschaatsen had ik reeds enige tientallen jaren geleden aan oudste zoon Rick cadeau gedaan. Dromen mag toch?! Famous last words: ‘if your dreams don’t scare you, you don’t dream big enough’.

Het voelt vreemd aan zo tussen 5 december (Sint) en 25 december (Santa). Je weet dat beide bebaarde sujetten niet bestaan. Toch?! Echt, het zijn twee omgekatte buren. Nog een sprookje; Nederland-Brazilië halve finalisten WK Qatar 2022.

Dus wordt in de decembermaand van Sint en Santa het WK voetbal gespeeld in een land waar geen vlok sneeuw valt. En de wind waait er niet tussen de bomen, hooguit tussen de enorme bouwwerken. Ook hebben onze makkers inmiddels hun wild geraas gestaakt na het afzien van de ‘One Love’ armband. En dan gisteren de Nederlandse mannen van Louis tegen de Argentijnse mannen van Lionel. Wat zal ik zeggen (schrijven)? In ieder geval was er de hoop dat het een enerverende wedstijd zou worden tussen twee getalenteerde teams. Alsjeblieft geen penalty’s! Wederom teleurstelling en de wetenschap dat Van Gaal het hele toernooi op het verkeerde paard gewed heeft: Memphis. Die kreeg nog z’n zin ook toen hij stelde beter te spelen met Bergwijn. Niet dus. En ook Frenkie de Jong stelde teleur met z’n tikkies breed en terug. Lionel Messi, door sommigen schamper ¾ Messi genoemd, glorieerde. Bij ons was dat Weghorst. Toen die het veld in kwam zei iedereen als in koor ‘dan moet je wel wanhopig zijn’. En dat was Van Gaal dan ook, de ogen kwellende manier waarop ‘zijn’ team voetbalde bracht geen succes, dus een noodgreep. Luc de Jong en Wout Weghorst werden in stelling gebracht met ouderwetse voorzetten, en verdomd het werkte. Er ontbreekt nog één figuur tussen de kerstman en sinterklaas; Louis van Gaal. Hij bestaat wel, maar ook hij vertelt sprookjes: ‘ik zie je wel terug in de finale’ tegen een journalist. Laatste opmerking mijnerzijds; de spelers van Ajax waren uit vorm, en dat waren ze grotendeels ook bij Oranje. Louis zou ze wel in vorm krijgen. Waterverf! Overigens zie je zelden zo’n slechte scheidsrechter (19 gele kaarten). Aan onze zonen in San Francisco lag het in ieder geval niet:

Bo-Peter, rechts op de foto, schreef nog ‘en nu is het 2 uur en sta ik dronken op straat’. Leek zo gunstig; een lunchwedstrijd. Vanmiddag ga ik met veel interesse naar Marokko tegen Portugal kijken. Ik denk dat daar ook een behoorlijk aantal gele kaarten uitgedeeld gaat worden. Leuk ook dat Marokko drie Nederlanders in de opstelling heeft. Ik sta achter Nedrokko. Voor Astrid is het jaar nog niet afgelopen, tussen baby’s in verwent ze ons tijdens de voetbalwedstrijd met de nodige snacks. Werelds, want ze moet ook nog eens ons voetbalcommentaar, niet altijd oorstrelend, en luidkeels gejuich (bij de 2-2) aanhoren. Inmiddels is ook de winter ingetreden qua weer, het lijkt wel een totaalpakket met Qatar aan de andere kant van het spectrum. Onze Californische wachtbeer bibbert voor de deur van de kou:

Vandaag ook de verjaardag van mijn oudste vriend in dienstjaren: Martin Corsten, 60 jaar geleden leren kennen op dansles. Vrienden voor het leven. Vooruit dan maar, ook een foto in de sneeuw.

Halverwege ons leven, nog als een dolle skiënd en nog niet bang om een heup te breken. ‘Ja m’n schat we worden ouder’. Ik had nog een interessant stuk over een wonderbaarlijke app, maar op een of andere manier ben ik enigszins katterig, dus dat gaat over. Helaas. Afsluitend met Van Gaal; ‘we didn’t cum a long end’.

Dat de Luim ver reikt is bekend, en menigmaal mag ik her en der op de sociale media commentaar ontvangen, maar nimmer zo’n uitgebreide e-mail over ‘ons’ Oranje. Gezeten in een café in San Francisco om acht uur ’s ochtends kon Othmar Witteveen, een Bay Area veteraan, z’n gevoel over het onmachtige optreden van het Nederlands elftal niet langer verkroppen en reageerde als volgt:

“Heb je laatste Luim weer trouw gelezen en deze keer wilde ik toch reageren op wat je over het NL voetbal team schreef. HELEMAAL mee eens! Nog nooit heb ik zo’n lui en ongeïnteresseerd stelletje bij elkaar gezien! En dan die tronie van de coach van Gaal!! (je zult zo’n vent s’nachts alleen op straat tegenkomen!) Maar vertel me, jij als ex-voetballer, hoe het mogelijk is dat het Oranje team jaar in, jaar uit dit tik-tak-back to the keeper-tik-tak voetbal blijft spelen. Wat bezielt de voetballerij in NL om dit te blijven handhaven? Ga eens lekker via de flanken aanvallen, give a Hail Mary pass en zie waar je uitkomt!! Solution; fire all these old fart coaches en begin he-le-maal opnieuw; vanaf de zeer jonge jeugdclub teams en begin dan meteen met een new mind-set; AANVALLEND voetbal!!! Anyway, sorry for my ranting; maar als je met andere NL’ers in een café zit in je oranje shirtje en je ziet dit tafereel dan trek dat oranje shirtje maar heel snel uit. Quote me maar in je Luim want het is triest!”

Bij deze dus, in ieder geval lucht het op! En laten we eerlijk zijn, wanneer je dan toch in een kroeg in den vreemde zit om trots van ‘jouw’ Nederlands elftal te genieten, dan wil je dit gevoel hebben:

Zonen en vrienden (Amerikanen, ojee) in Murphy’s Pub, schuin tegenover het consulaat. WK 2014: 5-1 zege tegen Spanje, beginnend met de vliegende kopbal van Van Persie. Bo-Peter stuurde me een foto (appje) dat hij en Tiphanie ook in San Francisco naar Nederland-Qatar hadden gekeken.

En toen hoorde ik Van Gaal in een interview plechtig beweren dat systeem tegen systeem, NL-Qatar dus, de overwinning had bezegeld. Wacht even, speelden we tegen de aanstaande wereldkampioen of tegen de #50 (geflatteerd) van de wereld, ofschoon die spelers heus wel leuk mee zouden kunnen in de Keuken Kampioen Divisie. Vanmiddag ga ik er lekker voor zitten, ik heb er echt zin in, want ik ga ervan uit dat de oranjemouwen nu eindelijk eens opgestroopt worden. Geloof me USA, #16 van de wereld, gaat het ons echt moeilijk maken. Kijk maar eens wat een ravage #24, Japan, heeft aangericht! Even iets heel anders; hoewel veel mensen denken dat de vervanging van mijn knieën veroorzaakt is door mijn gebroken rechterknieschijf (1980, verdediger die in mijn schijnbeweging trapte), doe ik hier uit de doeken dat de grootste schade aangericht is in mijn Sinterklaastijd in de Bay Area. Op enig moment waren de fans niet te houden, en wat doe je dan?

Juist, je laat ze. En degene die zo uitbundig op mijn rechterknie zit te lachen, Mariska H, die woont nu tegenover ons. M’n rechterknie begint alweer op te spelen nu ik me bedenk dat we vanavond met z’n drietjes gaan dineren. Ze kan niet verliezen, ze houdt zowel van NL als team USA, en die vindt ze ook nog leuker spelen. Even een zijsprong naar een uitgesteld diner varieté met Ivar en Arielle in ’t Sluisje te Amsterdam. Nadat Astrid en ik de totaal opgebroken en met rommel bezaaide Spui waren doorgeworsteld, namen we gezamenlijk plaats en kon de Drag Queen show beginnen:

In één woord geweldig. In het met een man/vrouw/non binair volgepakt café/restaurant gingen de pannen van het dak. En plotsklaps zong Arielle ‘All I want for Christmas is you’ (wijzend naar Ivar) en mocht op een flinke hug rekenen.

Aanrader, maar je moet wel tegen wat schunnige taal kunnen en leuk Amsterdams meezingen (sprak de geboren en getogen Rotterdammer). Ik sluit af, ik ben aan het aftellen naar 16.00, en na de huilbui van Suarez bij de afgang van Uruguay heb ik zo het idee dat niets meer zeker is. Behalve bij Van Gaal (‘Holland wint de wereldcup’).

Ik heb 5 zonen, waarvan de laatste ordentelijke foto met mij 10 jaar geleden (2012) genomen werd tijdens een feestelijke bijeenkomst in Los Angeles:

Eerder dit jaar (2022) waren de heertjes zonder mij met z’n vijven op stap, hetgeen een minder gedisciplineerd plaatje voortbracht.

Opgave: zet ze in de zelfde volgorde als de eerste foto!

Overigens, de verhalen die hardnekkig nadruppelden over die stapavond, bevestigden dat beeld! Stel, je wilt er een 6^e zoon bijplakken die qua kleurrijkheid ook in dat beeld past, dan denk je toch aan een voetballer, zeker nu het WK in volle hevigheid losgebarsten is. Een artikel in de Gooi- en Eemlander bracht hem ‘natuurlijk’ in beeld: George Best, één van de beste spelers die nooit op een WK voetbal heeft geacteerd omdat hij geboren is in Noord-Ierland.

Spelers als George Best zijn er nu niet meer. De voetballer stond namelijk niet alleen bekend om zijn fabuleuze spel op het veld, maar ook om zijn reputatie als levensgenieter buiten het stadion. Het leven van Best is het beste samen te vatten in een paar beroemde quotes van de voetballer. “In 1969 gaf ik vrouwen en alcohol op. Het waren de slechtste twintig minuten van mijn leven.” Ik laat er maar een paar achterwege, maar deze meende hij serieus: “Pelé noemde me de grootste voetballer ter wereld. Dat is de ultieme groet aan mijn leven.” Helaas, met zijn levensstijl kon hij niet oud worden, hij overleed in 2005 op 59-jarige leeftijd. Ik herinner me dat nog zo goed omdat ik toen de 59 aantikte, zij het met een veel evenwichtiger levensstijl, dat begrijpt u. Best blijft altijd 59! Dat zijn surrogaat broers niet helemaal dezelfde weg zijn ingeslagen (een beetje voetbalkunde was wel fijn geweest), heeft te maken met het volgende plaatje:

Juist, moeder Astrid als symbool voor de moeders die de 5 zonen op het rechte pad hebben gehouden. Ik hou een 7^e zoon in reserve en, nee, nee, kom nou niet met Gerard Joling aandraven. Het WK; wat leuk dat die oud Spartaan, Craig Goodwin, voor Australië de 1-0 tegen Frankrijk scoorde. Toch nog een kandidaat als 7^e zoon! Naast alle nationaliteiten van de schoondochters, Verenigde Staten, Canada en Frankrijk, misstaat een Australiër niet. Terwijl ik ‘misstaat’ intoets, borrelt een George Best quote weer boven: “Vroeger werd ik veel vermist… Miss Canada, Miss Groot-Brittannië, Miss World.” Afijn, even terug naar Nederland tegen La Tri, oftewel Ecuador. Iedereen vroeg zich af of er weer een daverende verrassing uit de hoge hoed zou komen. Wel, bijna, een triest opererend Nederlands elftal had alle geluk van de wereld dat er nog een punt aan de strijkstok bleef hangen, en daarmee zo goed als zeker overgang naar de volgende ronde. Tenzij Qatar dinsdag roet (smeergeld) in het eten gooit. Terug naar de zonen: van de 5 zijn er 4 de laatste weken (en 3 met kerst) met aanhang in beeld op de ark, daarom een extra plaatje van onze firefighter/paramedic Kaj, die met Michelle al deze Hollandse gezelligheid moet missen.

Staatsiefoto met een lach, daar houden we van. Dadelijk breng ik Bo-Peter en Tiphanie naar Schiphol en als ik zo naar hun reisschema kijk, inclusief 6 maanden Azië, dan zien we hen pas weer terug wanneer ze naar Amsterdam verhuizen, april 2024. Hete tranen, maar wel geweldige weken achter de rug. Wat wel heerlijk is, is dat ik een lezerspubliek heb waar ik het mee kan delen, dat lucht op. En met die opbeurende gedachte worden de donkere dagen voor kerst betreden.