Laanen's Luim

Logboek:

Dinsdag 17 februari

09.30 meeting met Kelly Backens. Koele, korte bijeenkomst, ik ga echt een hekel krijgen aan dat hinnekende lachje van haar.

10.00 doornemen e-mail van Frank Monstrey, de Belg, inzake het door hem geplande bezoek aan Ex’pression met Bram Zwagemaker van 1 tot en met 3 maart. Doel: grondige discussie met het management over het 2004 budget (beetje laat) ter voorbereiding van de boardmeeting op 22 maart. Tevens in de diepte voor wat betreft de $4 miljoen kapitaalsuitbreiding door Ex’tent. Niet alleen bevalt het me niet vanwege het bezoek van deze twee sujetten, maar ook niet omdat er voor de zoveelste maal over die $4 miljoen gesproken wordt. Zouden ze het wel hebben? Hoe dan ook, wij zijn de dupe.

11.00 Schrijven personeel update column:

Dat voelt goed, en wordt als zodanig ook door onze medewerkers gewaardeerd. Openheid!

13.30 Bezoek aan wireless microphone ‘buur’ Nady inzake extra parkeerplaatsen, vanwege de uitbreiding, met CFO Espi Sanjana. Vruchtbare discussie met president en eigenaar John Nady.

16.30 Meeting met Busse Design. Design ‘is the name of the game’.

20.00 Bezoek van Jim en Melanie Stielow, Melanie is Ivar’s soccer coach. Lekker luchtige discussies met afsluitende borrel van de dag!

Woensdag 18 februari

08.00 Bezoek aan Ask Jeeves’ HR Director Glen Sunnergren met chamber CEO Bob Canter. We hebben ons voorgesteld en een pitch gedaan om hen bij de Chamber of Commerce aan te laten sluiten. Hoopgevend.

14.30 Viewing video drawing bootcamp; hilarische productie onder leiding van Ex’pression uitblinker Chrystene Ells.

Donderdag 19 februari

09.00 Chamber executive boardmeeting; ging voornamelijk over ledenwerving.

10.00 Meeting met Kelly Backens en Gary Platt. Problemen uitgesproken. Kelly en Gary hadden geen oogcontact, voelde merkwaardig aan. Trouble in paradise?

14.30 Meeting met aannemer Dennis Stearns. Uitbreiding besproken. Geweldig meedenkende kerel.

16.00 Meeting met Dan Regan, nachtclub eigenaar, inzake gebruik van hun faciliteiten in San Francisco.

17.30 Chamber mixer bij Bank of Alameda. Handen schudden en socialiseren.

Vrijdag 20 februari

11.00 Wekelijkse meeting met Bob Canter, update chamber activiteiten.

13.00 Lunch met viervoudig Oscar winnaar Mark Berger, graduation speaker. What a guy!

15.30 Graduation class 23. Feestelijk, als altijd, we kunnen er niet genoeg van krijgen.

19.00 Pokeravond bij Adolpho. Stevig verloren en gedronken!

Zaterdag 21 februari

Gewicht loopt lekker omlaag: 86,5 kg.

Het is tax season. Voorbereidingen getroffen. Saaie ochtend.

17.00 Bezoek van Yee Ju (admission director) en Danny Riddell (visual media teacher), die elkaar hebben leren kennen bij Ex’pression. Super gezellig.

Zondag 22 februari

17.00 Receptie bij honorair consul ter ere van Hans van Maanen. Tikkeltje te formeel.

20.30 Borrel bij Ed Niskanen (plagerig nu Chief Beancounting Officer genoemd) en partner Jay. Ed is na z’n ‘degradatie’ niet echt happy onder nieuwe, strenge CFO Espi Sanjana. Echter, hij weet ook best dat hij z’n plafond bereikt had. Grappig genoeg heet dat in management termen ‘Peter’s principle’. Ik heb beloofd hem te ondersteunen. Met Astrid aan m’n zijde blijft het gezellig.

Volgende aflevering: wegens Mexicaanse perikelen (muy bien) zie ik geen kans om een tweede logboek te produceren omdat de gebeurtenissen daarvoor te uitgebreid zijn (if you know what I mean). 2004 is het jaar dat de alles rap naar een hoogtepunt (dieptepunt?) leidt, dus details doen ertoe! Ergo, tot 6 oktober!

Kan dat, is het eerste dat bij menigeen opkomt. Jazeker, bij de Luim kan alles! Zo: de zaterdag Luim wordt twee weken onderbroken omdat zondag de Mexico-trip wordt aanvaard. Omdat we nog steeds niet de V.S. in mogen, vliegen we rechtstreeks naar California Baja Sur om daar groots het huwelijksfeest van Kaj en Michelle bij te wonen. Mocht ik dan nog een Luim overslaan, dan weten jullie dat shotjes tequila me langer hebben geraakt dan voorzien.

Vanuit Mexico kunnen jullie fraaie plaatjes verwachten op de sociale media. Voor wat betreft ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, kunnen mijn trouwe lezers elk van de drie komende woensdagen een logboek verslag verwachten. Direct afkomstig uit mijn agenda van 2004, en e-mails van de Belg en Bram. De uitnodiging die ik kreeg voor de opening van een hypermodern Esports Space bij het Grafisch Lyceum Rotterdam (GLR) nam ik vol verwachting aan. Ook was ik benieuwd hoe ze dat zouden integreren, aangekondigd als competitief gamen, in de diverse vormen van onderwijs. Voor de zekerheid had ik kennis ‘ingehuurd’ van de drijvende kracht achter Dutch Game Garden; JP van Seventer. Vol aandacht namen we deel aan de openingswoorden en ceremonie van het aftellen, waarbij ons opviel dat het showelement omgekeerd evenredig was aan de ‘top gear’ die we daarna mochten aanschouwen. Na warme woorden te hebben gewisseld met Sjoerd Wanrooij en Marco Zielhuis van GLR, die ik heb leren kennen in San Francisco tijdens de Game Developers Conference (GDC), werden we op sleeptouw genomen door Jeroen den Dunnen. Jeroen is hoofd media, entertainment en technologie bij GLR, en meerdere malen troffen wij elkaar bij shows in San Francisco en Las Vegas. Voor de goede orde: show als in werk! Jeroens medewerkers hebben de prachtige Esports Space gebouwd, en omdat daglicht hier niet is toegestaan, heeft men ons onderstaand ‘spooky’ vastgelegd:

V.l.n.r: ik (‘sprookje, nu vanavond Van Gaal nog’), Jeroen en JP

Vervolgens werden we naar een bolwerk van technologie gevoerd op de 8^e etage. Meerdere malen moest ik een kwijlende (afgunst) JP tot de orde manen. Over één ding waren we het ook eens, bij Ex’pression hadden we hier een wereldspektakel van gemaakt. Soms mag dat Rotterdamse ‘niet lullen maar poetsen’ best met wat bravoure verrijkt worden. Ze mogen zich bij het GLR op de borst kloppen. Zeker weten. Niet te geloven dat ’s avonds het sprookje tegen Turkije ook plaats vond. 6-1; wie had dat gedacht? Even snel: gisterenavond laatste avondmaal bij die lieve mensen van Het Drechthuis (wordt gesloopt) met Mariska van de overkant (en Astrid natuurlijk), vandaag raadselachtige viering van grote broer Hans z’n 80^e, en morgen vliegen we (hopelijk doet Sparta dat ook). We zullen tijdens al deze inspanningen aan jullie denken, zonder het vigerende credo te vergeten; blijf gezond!

De trip van de Belg naar Quad Ventures. Ze voeren wat in hun schild!

De rust is tijdelijk teruggekeerd bij Ex’pression, zo lijkt het. En dan komt er een ‘FYI’ e-mail binnen van Lincoln Frank van Quad Ventures. Ik denk dat hij boos is omdat er geen snipper commentaar van zijn kant aanhangt, alleen de e-mail van Frank Monstrey waarbij hij Lincoln mededeelt dat wegens de slechte weersomstandigheden rond New York hij zijn bezoek uitgesteld heeft. Wat voor spelletje spelen die makkers? Met het oog op de superbowl in Houston, die zondag gespeeld wordt tussen de New England Patriots en de Carolina Panthers, is het luchtverkeer weliswaar enigszins chaotisch, maar geen enkele reden om te annuleren. Die kut Belg houdt Lincoln aan het lijntje, maar tegelijkertijd worden wij de dupe van zijn spelletjes omdat de benodigde $4 miljoen keer op keer weer verder weg wordt geduwd. Voor de uitbreiding met zo’n 2000 vierkante meter hebben wij een ‘letter of credit’ nodig van $370.000 die nu ook in de tocht hangt. Ik zal op m’n knieën moeten voor Shirley Nelson, president en eigenaar van de Summit Bank, om dit te bewerkstelligen. ‘The American Dream’ heeft zo z’n bedenkelijke kantjes. Maar ja, zo bedenk ik me op z’n Amerikaans; ‘beggars can’t be choosers’. En in die stemming neem ik contact op met de Summit Bank. “Sure, Shirley would like to see you next Thursday,” krijg ik vriendelijk te horen van haar P.A. “Mooi, dat gaat goed komen,” mompel ik optimistisch. Ze gaat me immers niet ontvangen om me af te poederen. Geen Belgische spelletjes van haar kant, dat weet ik zeker. De superbowl party bij pokervriend Brian Ambrose is gevuld met voedsel, drank, verkeerde grappen, en bovendien het gokken op de uitslag van de wedstrijd. Volgens de commentator is het met 114 miljoen kijkers de meest bekeken superbowl aller tijden. Ik heb meer aandacht voor het entertainment gedeelte met Janet Jackson en Justin Timberlake. Tot ontsteltenis van veel Amerikanen springt tijdens hun optreden een borst van Janet Jackson tevoorschijn. Weliswaar is de tepel afgetaped, maar die preutse Amerikanen zijn gechoqueerd. Vier seconden voor tijd winnen de Patriots de wedstrijd met een fieldgoal en ik kan m’n inzet op de Panthers gedag zeggen. De ‘pokerboys’ hebben het gniffelend alleen nog maar over ‘nipplegate’. En verdomd, het vult zowaar de kranten op maandag:

Met een knipoog naar Asterix en Obelix; ‘rare jongens die Amerikanen’, in Nederland zouden we het met een geeuw hebben afgedaan. De meeting bij de Summit Bank vindt plaats in Walnut Creek, waar ze begonnen zijn. Shirley Nelson ontvangt me in haar vorstelijk uitgeruste privé kantoor. “Peter, you’re such a loyal customer, let me see whether I can help you,” begint ze vriendelijk, doch zakelijk. Vijf jaar zijn we nu klant, maar voor een krediet begin je als het ware opnieuw. Ik ratel m’n rijtje positieve boodschappen af: accreditatie aan de horizon, de ‘American Idol’ reclame, 17.500 unieke bezoekers van onze website op dagelijkse basis en een Oscar winnaar die onze ‘graduation’ klas 23 gaat toespreken. Daar spitst Shirley, die zich omringt met beroemdheden, haar oren. “Am I invited too when, tell me who, is speaking,” vraagt ze plagerig. “It’s Mark Berger, Shirley,” begin ik enthousiast. “Mark who,” daagt ze me uit. “Best sound Oscar for ‘Apocalypse Now’, ‘The Right Stuff’, ‘Amadeus’ and ‘The English Patient’,” kraai ik er triomfantelijk uit. Shirley klapt in haar handen, staat op en zegt me dat ze het begin volgende week laat weten. Als toetje krijg ik een ongebruikelijk dikke ‘hug’. Ik denk dat het bijwonen van haar partijtjes door Astrid en mij z’n vruchten afwerpt. Maar niets is zeker voordat het groene licht gegeven is, ofschoon ik er wel een goed gevoel over heb. Het goede gevoel over een positieve beslissing van Shirley blijft, maar de e-mail van Gary aan Kelly Backens en mij verstoort m’n gemoedsrust in hoge mate. Hij schrijft dat hij onze P.A. vandaag een ‘hug’ gaf en dat hij nu ruikt alsof hij seks heeft gehad in een Duitse hoerentent. Hij vervolgt dat haar parfum en lichaamsgeur z’n hele wezen beheerst. Tot besluit:

“Oh my God,” is het enige dat ik uit kan brengen. Wanneer dit naar buiten komt, dan wacht ons een proces van hier tot Tokio. En hoe gaat Kelly hier mee om, dat is de hamvraag. Een zorg voor morgen omdat ik als chairman van de ‘chamber of commerce’ aanwezig dient te zijn bij de officiële opening van een ‘welness center’. Lintknippen dus. Het gaat me goed af. Kelly zal tot volgende week moeten wachten omdat ik morgen de opening bijwoon van Northface University in Salt Lake City. Hoewel me accommodatie is aangeboden, sta ik erop om ’s avonds terug te vliegen. Ik heb de jongens beloofd om het honkbalfeest zaterdag bij de A’s bij te wonen, en tussen al het gemieter door laat ik dit niet wegglippen.

En laten we eerlijk zijn, wanneer je die enthousiaste smoeltjes ziet, na alle hot dogs en ‘fries’, dan kun je alleen maar constateren dat het de inspanning meer dan waard was. Enthousiasme ook bij het binnenmarcheren van een nieuwe lading studenten; ‘class 36 is in the house’. Inmiddels wordt bijna elke dag beheerst door accreditatie perikelen, waarbij het plezierige bericht dat de Summit Bank de ‘letter of credit’ geaccordeerd heeft met bovenmatig enthousiasme begroet wordt. CFO Espi Sanjana legt uitbundig uit dat de papieren getekend zijn door Shirley Nelson na mijn bezoek en voegt er ten overvloede aan toe, “She loves Peter”. Oorverdovende stilte vanuit ons beminde hoofdkwartier, met één uitzondering, Eckart reageert uitbundig:

Geen enkele felicitatie voor het gegeven dat de uitbreiding nu van start kan gaan. Het is weer zo’n ‘Oh well’ moment. Voor de zoveelste keer schiet de uitspraak van Winston Churchill in m’n hoofd: “if you’re going through hell, keep going”. En laten we eerlijk zijn, om in die beeldspraak te blijven, we zijn inmiddels een treetje hoger, oftewel het vagevuur. Tijd nu voor een babbeltje met Kelly en Gary in onze reguliere vergadering. Helaas, Gary laat het afweten dus krijgt Kelly het volledige ‘German whore house’ verhaal op haar bordje. Ze haalt haar schouders op, “don’t know what to do Peter, I am not able to correct the president,” zegt ze verongelukt. Ik beheers me, eigenlijk zou ik tegen haar willen schreeuwen, “just stop fucking him”. “Find a way,” zeg ik koeltjes, “also, don’t let Gary ask for a golf foursome on your behalf.” Kelly opent haar mond, maar voordat ze ook maar iets kan uitbrengen, dirigeer ik haar mijn kantoor uit. Haar gedrag hangt me behoorlijk de keel uit en ik overweeg om HR als zodanig bij CFO Espi Sanjana onder te brengen. Espi denkt behoorlijk zwartwit, hetgeen voor hittepetitje Kelly geen kwaad kan. Heb ik ook minder gedonder met Gary, hoewel de ‘whore house’ situatie nog wel tot escalatie zou kunnen leiden.

Komende weken: logboeken van Peter 1^e kwartaal 2004

Om te beginnen met de viering van onze 34^e huwelijksdag. Als verrassing had Astrid een high tea lunch gearrangeerd bij de plek waar het allemaal begon; Kasteel Sypesteyn in Loosdrecht. En gelukkig had ze de Jonkheer versie besteld. Met bubbels dus! Als bonus mocht ik ’s avonds ook nog naar Go Ahead Eagles tegen ‘ons’ Sparta kijken. Dat liep uit op een deceptie. We hebben een Belgische verdediger (Heylen) die kans ziet om in twee wedstrijden (de eerste keer tegen Utrecht) binnen tien minuten een tegendoelpunt te veroorzaken en een Luxemburger (Pinto) die kort na rust een rode kaart krijgt. Zwaai maar dag met je handje naar de Benelux gedachte. Resultaat: 17^e plaats met één punt. Om het karwei af te maken doet Sparta ook deze week nog twee van z’n beste spelers van de hand, Harroui en Duarte. Om het leed te verzachten hebben ze een of andere vage Griek gehuurd. De allerlaatste plaats komt akelig dichtbij. En die pisbakken op Het Kasteel blijven even smerig als altijd. Ik moest nog even aan een uitgekleed Sparta denken toen Astrid en ik van een heerlijke lunch genoten bij Hemingway’s, gelegen aan het strand bij Bergen aan Zee:

Overigens smaakte m’n ‘fish and chips’ voortreffelijk. Leuker zijn de verjaardagen deze week; gisteren die van Yvon Corsten, die als Yvon Tolenaar furore maakte met ‘Quand le soleil’:

Menigmaal heeft ze dit op feesten en partijen gezongen, met name ook bij m’n onderneming Multi Function Computers. Al 57 jaar goede vrienden! En vandaag, tromgeroffel, de 80^e verjaardag van oudste broer Hans:

Scene uit 1952: Hans, oma Laanen met baby broer Rob, Pa Laanen, Aad, opa Laanen, Peter in communiepakje en ma Laanen

Hans: grote broer, trakteerder van biertjes voor armoedzaaier Peter, regisseur van onze eerste cabaretgroep ‘The Acting Tens’, beschermer van het vaderland in Nieuw Guinea, uitbater van een dierenspeciaalzaak, goede echtgenoot voor Cintha, en nog veel meer. Maar bovenal smeuïge verhalenverteller, met groot gevoel voor detail. Van harte Pater Familias. Overigens heb ik me ook behoorlijk gestoord aan het gegeven dat Van Gaal tegen Noorwegen geen enkele invaller gebruikte tegen het eind van de wedstrijd. Hij speelde echt om niet te verliezen. En ook nog strontmazzel dat Montenegro tegen Turkije in de 97^e minuut de gelijkmaker scoorde. Met zoveel geluk kom je er wel. Of gaan we eerst voor Max Verstappen en Prins Bernard juichen? Allemaal: ‘We gaan naar Zandvoort aan de Zee’. Moet je wel een ontheffing meenemen! Mooi, ook weer gehad. Woensdag weer een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, vanavond Nederland tegen Montenegro (dankzij een gele kaart mag die falende Daley Blind gelukkig niet meespelen) en wij zorgen er met z’n allen voor Corona-vrij te blijven. Toch?!

Het bezoek van Bram Zwagemaker. Due diligence is ‘the name of the game’, en Kelly Backens wil een ‘foursome’.

En een afgeladen Open House was het, jeminee, het leek wel werk! Gary en Peter, de hogepriesters van het nieuwe onderwijs ‘on stage’. Het zijn van die momenten dat je alle ‘hoempapa’ van de ‘Brammen’ van deze wereld aan je laars lapt. ‘On steroids’ reden we vervolgens naar San Jose waar we uitgenodigd waren voor een informele cocktail en diner bijeenkomst van High Tech Connections 2004, een initiatief van het Ministerie van Buitenlandse Zaken en de Amerikaanse ambassade in Nederland, met als doel om intensiever samen te werken op het gebied van technologie en ontwikkeling van nieuwe producten. Alle grote clubs waren er, IBM, Microsoft, Oracle en Philips, om er maar een paar te noemen, en in één adem werden ze genoemd met Ex’pression. Wat een eer. “Rubbing shoulders, Pete, and bitterballs”, meldde Gary vol goede moed na de uitnodiging. En zo ging het ook, het is ook veel leuker wanneer je wat te melden hebt. Inmiddels meer dan 110 full time employees, over de zeshonderd afgestudeerde studenten en dertienhonderd ingeschreven. Onze allereerste TV commercial wordt uitgezonden tijdens het uiterst populaire programma ‘American Idol’. Mensen worden er stil van, wij kunnen niet ophouden met erover te praten. Na deze dagdromerij is de nieuwe week begonnen met intensieve voorbereiding met alles wat maar ook in de buurt komt van accreditatie en ‘due diligence’. En ook daar is onze Washington, DC lawyer Stan Freeman ten nauwste bij betrokken. Even voor het weekend vindt de jaarlijks ‘State of the City’ lunch plaats waarbij dignitarissen van Emeryville inzicht geven over het afgelopen jaar en de toekomst van ‘booming’ Emeryville. Ook het moment waarbij ik in mijn functie van Chair van de Chamber ‘the outstanding community award’ mag uitreiken aan Pixar.

Pixar had wederom recentelijk ongelooflijk gescoord met de heldenfilm ‘The Incredibles’ en is een juweel voor Emeryville. En Ex’pression, gniffel ik erachteraan, denkend aan ons stagiaire programma met hen. Alles valt op z’n plek want morgen verhuizen we naar onze nieuwe woning in Maplegate Court. Schoonmoeder Riet is speciaal overgekomen om een handje te helpen, die is zo sterk als een os. En handig met naald en draad, dus daar heb je wat aan.

Auto’s uit de weg, het groen komt eraan

Ook moeten de sleutels van Eckarts ‘convertible’ Chrysler Sebring naar Hilgard gebracht worden omdat zondag Bram Zwagemaker arriveert. Ex’pression staat bij voorbaat op stelten. Na een inspannend weekend wacht me maandag een geplande lunch met Bram. Ik ben er klaar voor. Waar ik niet klaar voor ben is het gegeven dat zowel Kelly als Gary maar weer eens gelijktijdig een snipperdag hebben opgenomen. Moeilijk te verkopen aan de staf gedurende de diverse management meetings. Het rollen van sommige ogen zegt me genoeg. Anderen slaken een zucht van verlichting. Ook een kwalijk teken. Ik negeer de uitingen van ongenoegen en zorg ervoor niet opgefokt te worden voordat ik met Bram ga lunchen bij The Town House. Breed grijnzend tref ik Bram al paffend aan in het rookgedeelte bij de ingang van Ex’pression. Hij drukt z’n peuk uit en stapt bij me in. “Town House, neem ik aan,” opent hij. Ik knik alleen maar. Misschien verbeeld ik het me, maar het lijkt wel of m’n interieur plotsklaps bezwangerd is met de geur van nicotine. Bram vult het ritje naar m’n favoriete restaurant met ditjes en datjes, wachtend tot we aangeschoven zijn aan onze tafel. “Peet, je weet dat ik hier ben om ervoor te zorgen dat de ‘due diligence’ vlekkeloos verloopt. Niet alleen vanwege de accreditatie, maar ook vanwege de miljoenen die we op willen halen.” Hij stopt even, neemt een slokje van z’n glas chardonnay, en vervolgens overdondert hij me door te melden dat Ex’tent waarschijnlijk zelf de benodigde $4 miljoen op gaat hoesten. “No way,” hakkel ik, “en jullie hadden geen cent te makken.” Bram geniet en ontbloot z’n door de nicotine aangeslagen tanden. “Het bod van Quad Ventures is een goede indicatie voor andere partijen,” vervolgt hij, “en op het gebouw kunnen we nu wegens de verbeterende positie van Ex’pression inmiddels genoeg hypotheek krijgen, of we doen een ‘sale and lease back’.” Tevreden leunt hij achterover. Nonchalant vraagt hij of alles goed gaat met de verhuizing. Inmiddels zijn onze ‘burgers’ gearriveerd, die we stilzwijgend naar binnen hakken. “Dus daarom mochten wij onder geen beding Quad Ventures benaderen, de partij die wij nota bene aangebracht hebben,” begin ik beschuldigend. Bram schudt z’n hoofd, “het gaat om de knikkers Peet, niet om het spel.” Bram glorieert en deelt de laatste punch uit; “oh ja, Frank bezoekt Quad eind van de maand in New York, wellicht kan hij er nog wat meer uit wringen.” Ik reken af, dit moet ik allemaal even verwerken. Met name de ‘sale and lease back’ bevalt me niet, daarmee verliezen we de greep op ons gebouw. De week verloopt koortsachtig met de verhuizing, diverse vergaderingen met Bram, een steigerende Gary naar aanleiding van de ‘sale and lease back’ constructie, en eindigt met een diner met Bram en Astrid bij Vic Stewart’s steakhouse in Walnut Creek. Bram is op een charme offensief, hij probeert opzichtig Astrid in te pakken. Tussen de regels door valt ook op te maken dat mijn teneur wellicht ergens in 2005 afgerond dient te worden. Dan dient er een meer op de continuïteit ingestelde CEO aangesteld te worden. Astrid is niet echt geschokt, zeker ook omdat Bram bezweert dat er voor mij, en de familie, gezorgd zal worden, zeker ook omdat eraan gedacht wordt om tegen die tijd Ex’pression New York op te richten. “En wie beter dan Peter om dat op te starten,” suikert Bram alle boodschappen die hij impliciet die avond op ons losgelaten heeft. En zo gaan we het weekend in, niet geheel ontevreden, maar nog steeds met de gewaarwording dat alleen een groene kaart ons onafhankelijk maakt. New York klinkt aantrekkelijk, eveneens als het feit dat ze me minstens nog nodig hebben totdat de accreditatie een feit is. Niet geheel ontevreden glijden we het weekend door, met het besef dat je te allen tijde je eigen kracht moet genereren. De nieuwe week begint vervelend met de zoveelste ziekmelding van onze PA Melissa, en dat net in deze bar drukke tijd. Dat Gary weer helemaal terug is bij z’n onbezorgde zelf bewijst z’n e-mail aan mij, die hij stuurt naar aanleiding van een verzoek van Kelly Backens om een ‘foursome’ te vormen bij een golftoernooi van de Chamber:

Grappig lijkt het, maar zo’n trio suggestie kan natuurlijk hélemaal niet. Beseft hij dan niet dat onze IT afdeling, onder leiding van Eli Novin, overal inkijk kan hebben. En dan de HR Director die haar e-mail aan de president afsluit met een ‘Xo van Kel’. Lekker professioneel allemaal. 29 januari noteer ik met grote letters in mijn agenda: ‘BZ naar SFO’. Oftewel, persoonlijk breng ik Bram naar het vliegveld van San Francisco. Bram voelt het aan, “ben jij effe blij dat ik oprot,” zegt hij opgewekt. Even opgewekt riposteer ik, “ik bel ook de toren nog wanneer KL606 in de lucht is, om er zeker van te zijn dat je aan boord bent.” Dat kan Bram wel waarderen, hij voelt zich immers toch de sterkste.

Volgende week: de trip van de Belg naar Quad Ventures. Ze voeren wat in hun schild!

Precies vandaag, en na alle omzwervingen weer terug waar het begon: Loosdrecht. Menigeen die toen het hoofd schudde van ‘als dat maar goedkomt’, buigt nu het hoofd in deemoed. Het zij hen vergeven, veel minder standvastige vrouwen dan Astrid zouden het wellicht niet uitgehouden hebben met die over de aardkloot zwervende business avonturier. Romantischer dan het begin kon niet; twee gelukkige mensen (vooral die snor) op Kasteel Sypesteyn in Loosdrecht:

Het vestigen eerder dat jaar in Loosdrecht (Boomhoek), komend vanuit een woonark in Wilnis, werd daarmee een soort van officieel bekrachtigd. Ook onze oudste twee kinderen, Bo-Peter (30) en Kaj (29), brachten daar hun eerste levensjaren door. Allengs werd duidelijk dat de prachtige locatie voor kinderen twee dodelijke bedreigingen had; aan de ene kant, direct aan het huis, De Stille Plas, en aan de andere kant de Nieuw-Loosdrechtsedijk, die af en toe aan een racebaan deed denken. Alles uiteindelijk weer opgepakt en ‘alley oop’ in de verhuiswagen naar Hilversum. Terwijl deze schrijver zich in Florida bezig hield met het maken van voetbal instructiefilmpjes voor de Amerikaanse jeugd, tezamen met compagnon Jos Kuijer, kwam het verhuizen en inrichten dus neer op de schouders van Astrid. Aan de Taludweg werd weer een heerlijk ‘home’ gecreëerd.

Taludweg, Hilversum, witte kerst 1995

Maar ook daar kwam een eind aan toen deze zwerfpaal, na een aantal maanden gewoond te hebben in Hotel Lessing, van waaruit ik Arcade Duitsland aanstuurde, een huis aangeboden werd in Düsseldorf. We schrijven 1996, Astrid regelde alles, inclusief een zwangerschap waaruit 1 november in Düsseldorf ons jonkie Ivar (24) geboren werd. Daar stopte het niet mee; in 1998 kwam de verhuizing naar Lommel in België en 1999 ‘the big one’ naar Californië. Zij die de story van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ volgen, begrijpen ook wel dat Astrid daar een rol van betekenis heeft gespeeld terwijl ze tussen neus en lippen door ook nog paramedic werd, inclusief een niet geheel risicovrije baan op de ‘911’ ambulance. Voordat we terugverhuisden, voegde ze ook nog drie verhuizingen binnen Californië eraan toe, ik word al moe terwijl ik het intoets! Dutch/American overbuurvrouw Mariska kwam gisteren een bakkie doen en hield me nog even voor dat ik een bofkont ben. Maar, niet onbelangrijk; we houden ook echt van elkaar. Daarom sluit ik af met de laatste regels van dat mooie liedje van Reinhard May: “Net als de dag van toen”. “En wat, wat er ook gebeuren mag, ik hou nog meer van jou, als toen die dag (28-08-1987)”. Net op het moment dat ik deze Luim de ‘cloud’ in wil jagen, hoor ik dat er een bos bloemen bij de receptie ligt. Ik denk dat er een waas voor m’n ogen kwam bij het lezen van het kaartje, wellicht komen jullie eruit:

Een nieuw jaar, nieuwe kansen. Helaas, niet met deze mensen, er is praktisch gelijk weer trammelant.

Januari 2004: oud en nieuw viering bij de Platts was zeer genoeglijk, de vuurpit deed ons goed, evenals de door Gary nogal sterk gemixte Margarita’s. Onze gezamenlijke afkeer van de Belg verbindt ons. Lichtelijk in de lorum keren we kort na middernacht met een taxi huiswaarts, de jongens ginnegappend in ons kielzog. Nieuwjaar valt op donderdag dus hebben we vrij, wat een luxe, tot maandag. Donderdag en vrijdag worden we bezocht dor de voormalige super HR manager van Eckart, Robbert Jan Schalekamp, die begeleid wordt door z’n blinde levenspartner Jay. Vele dramatische en levenswijze koeien worden uit de sloot gehaald, hetgeen gevolgd wordt door een prettig weekend met schaatsen op een speciaal aangelegd parcours in het hartje van San Francisco. Heel speciaal.

Kaj doet z’n uiterste best op de gladde ijzers

We gaan op ‘full speed’ 5 januari het nieuwe jaar in met de komst van klas 35. Wat een uitbarsting van energie. Minder mooi is de mededeling dat Kelly Backens bij een vage ‘happening’ in Arizona haar pols gebroken heeft. Onze nieuwe PA, Melissa, heeft een halve dag nodig voor een bezoekje aan de dokter. ‘Hangover’, maar die gedachte verdring ik snel, geen negativiteit zo vroeg in het jaar. Lincoln Frank van Quad Ventures stuurt een e-mail naar Frank Monstrey waarbij hij z’n spijt betuigt over het feit dat ze het eens waren over de investering van $4 miljoen, maar helaas niet over de geldbehoefte van Ex’tent. Echter, hij geeft niet op en vraagt de Belg om diens ideeën dienaangaande. Een man naar m’n hart. Ik besluit om een positieve update naar alle stakeholders te sturen, met als belangrijkste mededeling dat we in de traditioneel slechtste week van het jaar maar liefst 15 inschrijvingen gescoord hebben. Een uur of wat later krijgt de rits van geadresseerden response van Eckart waarbij hij, al nadenkend onder de douche, zich realiseerde dat een en ander waarschijnlijk tot stand was gekomen door een ‘last minute’ discount. Het is 6 januari en het azijn zeiken is weer begonnen. Alle voorafgaande correspondentie is waarschijnlijk aan hem voorbij gegaan. Ik ga er maar weer eens voor zitten en probeer het in Jip en Janneke taal uit te leggen:

Uiteraard kan ik het niet nalaten om impliciet te melden dat ze nalatig zijn inzake goedkeuring van ons budget voor 2004. Zal me benieuwen wat hier nu weer op volgt. En dan volgt een e-mail van Bram Zwagemaker waar je steil van achterover slaat. Net twee dagen na de hartenkreet van Lincoln Frank komt Bram met de mededeling dat Ex’tent er zeer in gelooft aan de vooravond te staan van een deal met Quad Ventures. Vervolgens schrijft hij hoe we ons terdege moeten voorbereiden zodat we de aankondiging van de participatie kunnen doen vóór de beslissing over accreditatie. “What the fuck happened,” hoor ik Gary ‘next door’ uitroepen. En dan komt het; het is Brams voornemen om persoonlijk zeer betrokken te zijn bij dit proces. Sterker nog, hij arriveert in Emeryville zondag 18 januari. Onwillekeurig ontsnapt me een lichte kreun. Zo van wát krijg ik ? Hier heb je een bult. Wanneer iedereen volledig meewerkt, verwacht hij het met twee weken af te ronden. Van het hoogste belang voor Ex’pression en Ex’tent, besluit hij. Twee weken chaos, voor de $6 miljoen die Ex’tent nodig heeft. Voor Ex’pression was de deal allang rond, bedenk ik me wrang. Maar goed, we rechten de schouders in de hoop dat 2004 niet verziekt wordt door Ex’tent. Natuurlijk plast ook onze Belg er nog overheen. Hij verzoekt, eist, volledige vertrouwelijkheid en daarbovenop dat we absoluut geen contact mogen hebben met Quad Ventures. Nota bene de partij die wij aangebracht hebben. Of het toeval is weet ik niet, maar de volgende dag melden Gary en Melissa dat ze ziek zijn. Ik hoop vurig dat met name Gary morgen beter is wanneer klas 22 afstudeert. Overigens hebben we vrijdagmorgen nog privé iets anders aan ons hoofd, we tekenen de papieren voor de overdracht van ons huis aan Ambleside. Spannend, want volgende week verhuizen we naar ons nieuwe onderkomen, de Maplegate compound, met de goede hoop dat gezien de vooruitzichten de geldstroom ook blijft vloeien. En, niet geheel onbelangrijk, dat we wellicht voor het eind van het jaar ‘green card’ houders worden, hetgeen ons onafhankelijk maakt qua werkgever. Kortom, terwijl we zwierig onze handtekeningen zetten, heerst er een opgewekte stemming. En nu de ‘graduation’ van klas 22 nog. Tot mijn tevredenheid is Gary ‘back in the race’, zonder noemenswaardig snuifje, hoewel, of kuchje. Voor de 22^e keer ervaren we hoe gelukkig de ‘graduates’, ouders en geliefden zijn. Het geeft een geweldige kick, uiteraard ook gevoed door het gegeven dat we op afzienbare tijd een infuus van $4 miljoen kunnen verwachten. Hoewel we nog altijd een onderbuikgevoel hebben dat iets niet klopt. Aan de andere kant, worden we niet al te achterdochtig? Moeilijk te zeggen met een Bram en een Frank aan boord. Opstomen naar zondag voor een nieuw uitverkocht Open House. ‘Never a dull moment’.

Volgende week: het bezoek van Bram Zwagemaker. Due diligence is ‘the name of the game’, en Kelly Backens wil een ‘foursome’.

Wanneer een leeftijdgenoot als Gerd Müller het loodje legt, dan raakt het je op een of andere manier meer. Natuurlijk was hij ook mijn leeftijdgenoot toen hij 7 juli 1974 Duitsland tegen Nederland naar het wereldkampioenschap schoot. Het beste team van WK’74 verloor. Het bleek een Nederlands trekje te worden. Het was ook de wedstrijd waarin de ‘Schwalbe’ z’n oorsprong vond, immers, Hölzenbein liet zich vallen en kreeg een penalty mee. Later door hem ook bevestigd. Der Kaiser benutte de pingel onberispelijk. Huilen dus. Het werd sowieso een huiljaar, daarom staat het zo in m’n hersens gegrift. 21 juni verhuisden we naar Zuilichem, gelegen in de Bommelerwaard. Van een flat in Rotterdam Ommoord naar een twee-onder-één-kap in het land van Maas en Waal. Het zou uiteindelijk het begin van het einde worden van m’n eerste huwelijk. Wel het seizoen afgemaakt bij VIOS Zuilichem, waarvoor ik zaterdags vanuit Den Haag overkwam om tegen ploegen uit de omgeving als Brakel of Zaltbommel te spelen. Ik hoor nog luid en duidelijk het “schup ‘m voor de bast”, vanaf de zijlijn. We zagen er best sjiek uit in onze gesponsorde trainingspakken:

Memory Lane, met ‘dank’ aan Der Bomber. Het overkwam me nogmaals deze week toen ik President Biden hoorde zeggen “Mission accomplished” over terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Afghanistan. Met droge ogen. M’n achting voor hem tuimelde nog niet tot het niveau Trump, maar toch behoorlijk. Tijdens de Vietnam oorlog werkte ik voor het Amerikaanse leger in Rotterdam, officieel uitgeleend door ons Ministerie van Oorlog. Wij verwerkten daar alle inkomende goederen vanuit de hele wereld, bestemd voor in Europa gelegerde Amerikaanse soldaten, middels inkomende ponskaarten. Die werden verwerkten op een IBM 407 accounting machine:

Groter dan een bankstel en minder capaciteit dan een iPhone!

De boardmeeting, en het einde van het jaar 2003 is roeriger dan verwacht.

Donderdagmorgen 11 december, een paar uur voordat de boardmeeting begint, is de sfeer toch iets gespannener dan normaal. Wellicht omdat dit keer elk boardmember daadwerkelijk acte de présence geeft. Wellicht heeft Eckart er bij hen aangedrongen om de laatste van het jaar bij te wonen omdat hij wil scoren. Wat helpt om de stemming wat te verluchtigen is de e-mail die binnen komt van Scott McKinley, de CEO van Northface University, die ons gisteren bezocht heeft met zijn team. Over Gary en mij schrijft hij; ‘it is tremendous what you two have built from scratch. You are to be commended. I’m in awe!’. Vlak voor de boardmeeting meldt Gary zich, “that compliment by itself gives me a hard-on Pete,” grijnst hij van oor tot oor. Ginnegappend als teenagers gaan we de boardmeeting in. Na de inleidende schermutselingen en waarschuwingen van Eckart, waarbij z’n borstelige wenkbrauwen bij tijd en wijle vervaarlijk op en neer dansen, verraadt de toon toch dat het diner van gisteren tot een milde stemming heeft geleid. Vervolgens komen Gary en ik aan het woord met ‘the good news’ berichten. Met name het plaatsen van afgestudeerde studenten in banen wordt door ons flink aangedikt. Het ‘over all’ percentage van rond de 80% vergelijken we handig met dat van het fameuze UC Berkeley, dat net de 30% haalt. Natuurlijk heeft de Belg wat te mekkeren omdat we in zijn ogen de 80% niet halen. En Jane Metcalfe valt hem nota bene bij. Onze uitleg dat statistisch gezien een vast percentage van stagiaires tot banen leidt, wordt morrend geaccepteerd. Ook onze schatting dat we tegen het eind van het jaar honderd inschrijvingen kunnen verwachten, wordt met de nodige scepsis ontvangen. Maar, met 81 in de hand weten we waar we over praten, hoewel we dat niet prijs geven. De overige agendapunten worden door Eckart geroutineerd door de vergadering geleid, waarna hij, toch wel tot onze verbazing, ons complimenteert met de progressie van het afgelopen jaar. Zij het dat betere samenwerking met het hoofdkantoor op prijs zou worden gesteld. Voordat we hier ook maar repliek op kunnen geven, hamert hij de vergadering af. Ook goed, Gary en ik kunnen sowieso tevreden zijn, gelet op de narigheid die voorgaande boardmeetings teweeg brachten. Dat is ook de boodschap waar ik mee thuiskom, hetgeen ons gerust stelt over onze volgende verhuisstap, een paar straten van onze huidige woonplek, maar wat ruimer en een tikkeltje hogerop. De heuvel natuurlijk! Het interview met de Oakland Tribune loopt voortreffelijk, waarna ze vrij zijn om kriskras in het gebouw rond te lopen om loslopende studenten en leraren te interviewen. Het interview zal tussen kerst en oud en nieuw worden geplaatst. Hoewel deze aanpak niet zonder risico is, zien we het met een goed gevoel tegemoet. Na diverse ‘Xmas parties’ die week, maken we ons gereed voor de Ex’pression kerstparty die we uitbundig vrijdag de 19^e gaan vieren. Voor de gelegenheid rij ik naar huis om me daar samen met Astrid feestelijk uit te dossen, zoals we ook aan al het personeel gevraagd hebben. En voorwaar, onze jongens prijzen ons de hemel in, snakkend naar een avond zonder ouderlijk toezicht. En een feest is het, georganiseerd door onze eigen Kappi Hommert, met alles erop en eraan:

Mevrouw en meneer Laanen worden aan het lachen gemaakt

Ook mijn korte speech slaat aan, conform het concept dat een Amerikaan me ooit cadeau gaf: “like a miniskirt, short and exciting”. In ieder geval wordt het een avond waarbij iedereen met iedereen praat en luid gelach meer dan eens losbarst. In opperste stemming, zij het ietwat luid, keren we huiswaarts. Daar aangekomen lijkt het of de jongens niet veel eerder hun slagveld verlaten hebben, hetgeen bij ons wat gegiechel teweeg brengt. Wanneer je zo tevreden en vol goede gedachten de nacht ingaat, weet je dat alles uitermate geslaagd is. Na nog wat al dan niet verplichte recepties, breekt kerstmis aan, dus ook Astrids 38^e verjaardag, en dat gaat me toch een gezellig feestje worden! Maar ’s avonds daarvoor natuurlijk pakjes onder de kerstboom voor de jongens, die dan behoorlijk uitbundig kunnen zijn:

Kaj en Ivar. Bo-Peter absent, schaamt zich waarschijnlijk voor die gekkies

Misschien een moeilijke dag om jarig te zijn, maar sinds jaar en dag hebben wij het idee dat menigeen het als excuus gebruikt om even bij ons langs te komen om zodoende een soort van bedompte familie bijeenkomst te ontlopen. Niets mis mee. En, niet verwacht, toch kijken we wat zenuwachtig uit naar de verschijning van het artikel in de Oakland Tribune. 29 december is het zover, m’n hart gaat er sneller van kloppen. De kop is fantastisch, dan kan het artikel alleen maar positief zijn, bedenk ik me.

Het is een duidelijke parodie op de succesfilm ‘School of rock’, die van Jack Black eerder dit jaar een nog grotere ster maakte. ‘The real’ in het rood als voorloper van de kop is het grootste compliment dat we kunnen krijgen. Het artikel beslaat anderhalve pagina en elke geïnterviewde spreekt vol lof over ons programma. In m’n eentje gloei ik van trots en besluit het onmiddellijk naar de boardmembers en andere belanghebbenden te sturen via de Oakland Tribune site. Eckart is de eerste die reageert met een uit het hart ‘whaoow, great publcity!! Well done’. Een dag later, 31 december, reageren Jane Metcalfe en Frank Monstrey. Jane is het met Eckart eens, ‘fantastic’ en nog meer mooie woorden. Maar, helaas, daar laat ze het niet bij, ze vraagt zich af of het wel verstandig is om te benoemen dat Eckart $30 miljoen geïnvesteerd zou hebben en of 80% plaatsing wel voldoende is wanneer ouders $50 duizend betalen voor de educatie van hun kind. Ze heeft waarschijnlijk Eckarts eigen interviews niet gelezen waarin hijzelf als ‘miljardair’ tycoon ook bedragen noemt. Soit, ze besluit met de volgende volzin; ‘the overall impression from the article is overwhelmingly positive’. En zo is het. ‘Vriend’ Frank is het helemaal met haar eens over het noemen van bedragen, de sukkel. Hij stelt voor om het voortaan te ‘deleten’ van persinterviews. Dan meent hij dat het plaatsingspercentage ook minder is dan 80% en dat we ook daar voorzichtig mee moeten zijn. Wat een azijnzeiker, er komt dan ook geen enkel positief woord uit dat Belgische strotje. Terwijl mijn blikken nogmaals over zijn e-mail gaan, zie ik dat het uilskuiken een ‘reply all’ heeft gegeven, dus is het ook naar de Oakland Tribune gegaan! Ik besluit gniffelend, ondanks het potentiële persprobleem, om een eindejaar overzicht te sturen, beginnend met een sneer naar Frank:

Tevens geef ik aan dat het plaatsingspercentage gaat over de eerste 16 afgestudeerde klassen buiten de wettelijke tijdlimiet. Subtiel geef ik ten overvloede de 30% plaatsing van UC Berkeley aan. Oh ja, dat is waar ook, inmiddels hebben we 105 inschrijvingen, iets meer dan de 100 waar we het over hadden tijdens de boardmeeting. Mijn slot luidt; ‘Team Ex’pression feels very good about 2004! Happy 2004’. Meer doe ik niet vandaag, de jaarwisseling vieren we vanavond bij de Platts, hetgeen goed is omdat ik bang ben dat wanneer Gary en ik niet als één team opereren, we het wel kunnen vergeten. Niet zozeer vanwege de samenstelling van ons board, maar met name wegens de persoon die geacht wordt ons te leiden; de Belg.

Volgende week: een nieuw jaar, nieuwe kansen. Helaas, niet met deze mensen, er is praktisch gelijk weer trammelant.

Terwijl ik driftig onder leiding van meesteres, eh….. fysiotherapeute Mandy, knietje hef oefeningen uitvoer, hetgeen me in eerste instantie deed denken aan de dressuur bij de Olympische Spelen, dwalen mijn gedachten naar de zomer van 2021. Wat hebben we een tekort aan boottripjes gehad:

Skipper Ivar met z’n internationale aanhang, zwaaiend naar fotograaf papa.

Afgelopen zondag nog een mooie BBQ bij vriendin Ri-Jo, met hier en daar een bui. En plotsklaps kregen we een aantal echt zomerse dagen, en wat voelde dat goed. Niet alleen qua temperatuur en zonneschijn, maar ook het geluid van gelukkige mensen op het water en flarden muziek die van her en der kwamen. Zal het af en toe wat te luid geweest zijn, so what? Het gaf aan dat ons humeur, na alle misère die we achter de rug hebben, vele graden omhoog gaat wanneer de natuur ons toelacht, hetgeen tegenwoordig niet meer als vanzelfsprekend beschouwd mag worden. Mandy onderbreekt kortaf m’n dagdromen en kondigt looppas aan: “rechterschouder omhoog, rechterheup naar buiten,” commandeert ze. Gewillig past m’n lichaam zich aan, hoewel nog enigszins gebutst van de grootvader-zoon-kleinzoon sessie van woensdag in het Linnaeushof. Wat een grote speeltuin zeg! In mijn beleving bestond de onze vroeger (70 jaar geleden) uit een wipwap, een zandbakje en wat trieste schommels. Genadeloos jaagt Mandy me naar het klimrek, waar ik me aan vast mag houden wanneer ik omver dreig te vallen bij de ‘op één been staan’ oefeningen. Blij ben ik dat komend weekend de voetbalcompetitie weer begint, nou ja, de eredivisie. Voor ons Spartanen ligt inmiddels de Keukenkampioen Divisie, voorheen Jupiler Divisie, een eeuw achter ons. Utrecht uit, geen eitje. Maar hoe leuk is het dat drie (oud) Spartanen Nederland naar het WK in Qatar gaan loodsen!

Trotse Spartanen die de oudste profclub van Nederland (AD 1888) als speler gediend hebben.

Mandy fluit af, we maken een nieuwe afspraak. Haar vriendelijke ogen boven het mondkapje (nog steeds verplicht bij Fysio Vechtstreek) knipperen me bemoedigend toe, terwijl ze zegt dat ik goed vooruit ga. Hetzelfde effect wanneer ik Tinley een snoepje geef, maar helaas, ook ik heb een mondkapje op. Wel vraag ik nog even of haar ouders fans van Barry Manilow waren. Vóór de tijd van een laat twintiger, maar ze zal het haar ouders vragen. Heb ik haar tenminste ook nog wat huiswerk gegeven. Ha! Vervolgens krijgt Astrid de melding van twee geboren baby’s die onder haar hoede vallen, de een wat te laat, de ander wat te vroeg. ‘Double duty’ de komende week. Zoals Donna Summer zong; “she works hard for the money”. Inmiddels breek ik m’n hoofd wat ik moet publiceren gedurende de ruim twee weken die we in Mexico vertoeven. Nou ja, eerst maar zorgen dat aflevering 124 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ woensdag digitaal op popt! Zoals altijd; ‘keep it cool’, blijf gezond!