Laanen's Luim

Zweterig en enigszins verward klauter ik het bed uit. Te midden van kussentjes en pluche beertjes scharrel ik naar het toilet. Hoewel dat in mijn kamer niet te merken was, lijkt de temperatuur inmiddels aanzienlijk gedaald. Eerst maar douchen, ik ruik mezelf. Vanuit het raampje van de badkamer zie ik dat Rick zich al geïnstalleerd heeft in een kolossale tuinstoel. Weldadig opgefrist begeef ik me naar de tuin. Rick vertelt me monter dat hij daar al sinds een uur of vier zit. Kon de slaap niet meer vatten. Beleefd slaan we de aanbieding van Sue af om een Engels ontbijt te verzorgen. De gedachte aan spek op z’n Engels maakt me enigszins week in m’n maag. Gewoon simpel wat brood met beleg en koffie voordat we naar Liverpool vertrekken. Dat gaat er goed in. Tijd om te vertrekken. Maar eerst worden de resterende familieleden bijeengetrommeld voor een staatsiefoto.

Eén is zo te zien uit z’n bed gesleept! Overladen met ‘hugs’ vangen we de rit aan naar Liverpool, waar we vanmiddag om drie uur bij de ‘John Lennon’ Rolls Royce Phantom verwacht worden. ‘Smooth sailing’ met Rick aan het stuur. Na een goede anderhalf uur komen we in de grauwe buitenwijken van Liverpool terecht. Coronation Street op z’n best. Ricks reservering bij de Holiday In Express blijkt een schot in de roos, ‘smack dab in the middle of the action’. Mooie titel voor een lied, mijmer ik bij de koffers, terwijl Rick de Audi parkeert bij het 400 meter verder gelegen Qpark. Keurige kamer met twee ruime bedden. Goedgekeurd. Wel warm, dus even de raampjes openen. Beatles muziek galmt de kamer in. We blijken bovenop de ‘Beatles Experience’ te verblijven. Leuk. Op weg nu naar de parkeerplek van de Rolls Royce Phantom, vlakbij de Ferry (across the Mersey) en het Beatles standbeeld. Een wandeling die Rick en mij zeer bevalt, namelijk gelardeerd met restaurantjes en pubs. We passeren het standbeeld van Billy Fury, één van de weinige artiesten die Rick niet kende, en idool van Sue Arnold. Verkocht net zoveel platen als Elvis en Cliff indertijd, en is evenals Elvis op 42-jarige leeftijd heengegaan. Ah, daar staan de Fab Four. Even foto’tje (laten) schieten.

Zo, nu kan er gesproken worden over de Fab Six! Niet al teveel later komt de Rolls Royce aanzoeven. We spreken wat voor met onze chauffeur/eigenaar/gids Robert. Toen hij erachter kwam dat we uit ‘Holland’ kwamen, meldde hij met een brede glimlach een Amsterdamse vriendin te hebben en een beetje Nederlands te spreken. ‘Lekkar paipen’, kwam er iets te vlot uit.

Nu weet ik niet zeker meer of deze foto voor of na z’n uitspraak genomen is, maar Rick en ik waren duidelijk geschokt. Gelukkig werden we vergezeld door 2 stellen uit Nieuw Zeeland en paste hij z’n taalgebruik enigszins aan. Het werd in ieder geval een fabeltastische 3 uur durende toer. Eleanor Rigby, Strawberry Fields, Penny Lane, geboortehuis Ringo, woningen John, Paul en George, tragische overlijdensgevallen (o.a. Johns moeder), stoppen, uitstappen, kleurrijk verhaal, foto’tje nemen, verder. Veel details vernomen die zelfs voor ons totaal onbekend waren. Dat er tussendoor plotseling nog even van ‘neuken in da keuken’ gewag werd gemaakt, deed ons niets en de Nieuw Zeelanders complimenteerden Robert met z’n Nederlands. Na de toer vroeg ik in alle eerlijkheid aan Rick waarom hij met het hoogtepunt begonnen was. Dit was niet meer te evenaren. Uiteindelijk werd het een onvergetelijk weekje met uiteraard de Cavern Club, de British Music Experience, met een onverwacht optreden van Boy George, zij het als hologram, en de gangsterpub ‘Peaky Blinders’. Om het niet al te lang te maken, gooi ik er nog wat foto’s tegenaan.

Zonder woorden.

Rick vastgelegd voor het standbeeld van Billy Fury. Grootste hit: ‘Halfway to paradise’. Nogmaals te veel om op te noemen en voordat we huiswaarts gingen uiteraard nog even Anfield Road aangedaan.

Ik weet zeker dat Virgil het ons niet zou vergeven wanneer we de FC Liverpool overgeslagen zouden hebben. Wat ook nog even vermeld moet worden is het berichtje dat John Arnold ons nog stuurde: ‘we miss you already’. Welnu, dan komen we toch nog even langs op de terugweg. Omdat we hem inmiddels afgewend hadden, met name Rick, van zijn Brexit geloof, was afgesproken het daar niet meer over te hebben. Komt Rick tijdens de lunch met een muziek quiz. ‘Torture’ vond John, na het zoveelste gemiste antwoord. Tom Jones nog wel, zijn favoriet. De laatste etappe werd na de nodige ‘hugs’ ingezet. Rit van anderhalf uur, douane een uurtje, weer parkeren op dek 7, lopen naar dek 9. Beetje aangerommeld en afgesloten met die fantastische Elvis film, waar de meeste nadruk gelegd wordt op manager Kolonel Parker, de gesjeesde Nederlander. Fast forward, redelijk snel van boord ’s ochtends en ‘genietend’ van het Botlekgebied op weg naar onze geliefden. Ricks cadeau voor mijn 75^e is tot op het bot afgekloven en met name ook zijn steun onderweg (niet van ‘papa blijf van die knoppen af’) mocht er zijn. Ook vergeef ik hem de uitspraak, positief begonnen, dat ik nog redelijk scherp ben -en nu komt het- op het irritante af. Famous last words: we zijn geweldige reiscompanen! En nu terug naar ons reguliere programma: zoon Kaj vierde 2 augustus zijn 30^e verjaardag en werd onderweg naar ‘kantoor’ eh… de brandweerkazerne van achteren zodanig aangereden dat zijn Dodge Dart als verloren beschouwd mag worden. 10 jaar geleden nieuw aangekocht van z’n eigen centjes, dus meer dan een stuk blik.

Hier staat de glunderende 20-jarige eigenaar trots te zijn. We prijzen ons gelukkig dat Kaj zelf geen schrammetje heeft. In ander nieuws, de competitie is begonnen voor Sparta, uit tegen Heerenveen: Nul-Nul. Uniek, Sparta met Heerenveen koploper! Voor Astrid wordt het een drukke baby zomer, Tinley en ik zullen haar goed opvangen. Over opvangen gesproken, doe dat ook zoveel mogelijk om waterverspilling tegen te gaan. Doet ons denken aan Californische perikelen. Hoezo klimaatverandering?

The Pride of Hull, 06.00: vanuit mijn bunk bed bedien ik de lichtknop, hetgeen een schrille kreet van Rick in het bovengelegen bunk bed oplevert. Moet ik toegeven, vanuit het pikkedonker naar stadion verlichting valt niet mee. Volgens Rick is er opzet in het spel, hetgeen ik grijnzend negeer. Met het oog op de ruimte gaat Rick zich eerst opfrissen om vervolgens op het bovendek een saffie op te steken. Daarna is het ontbijt aan de beurt. Dat geeft mij de tijd om me ook opgefrist in de kleren te steken. M’n gedachten dwalen af naar John en Sue Arnold, waar we de komende nacht door gaan brengen. Goede vrienden sinds 1976, na een woelige computerperiode met onze toenmalige zakenrelatie, het in Leeds gevestigde Systime. De leiders van Systime waren van plan ons (Multi Function Computers) in 1978 failliet te laten verklaren omdat we weigerden te betalen voor computers met schijven die grove gebreken vertoonden. Even snel terug naar gisteren, onder gierend gelach toverde Rick gisteren voor Dannis en Merieke onderstaande advertentie tevoorschijn:

“92.500 gulden voor een computer met 64K”, snikte Dannis van het lachen, “m’n iPhone heeft meer en kan meer”. Leuk hoor. Het probleem lag ‘em aan de harde schijven van 4,8 Mbytes, een verdubbeling van de voorgaande schijven, echter één brok ellende. Ik zie me nog daar zitten voor hun bestuursraad van drie in Leeds: “we will bankrupt you Peter,” sprak de hoogste financiële man, John Parkinson. En een voor een, onder aanvoering van oprichter en Managing Director John Gow, benadrukten ze dat ze ons echt failliet gingen verklaren wanneer we niet snel met 100.000 Engelse ponden over de brug zouden komen. Op een gegeven moment werd ik het zo beu dat ik de telefoon van Gow’s bureau griste en vol sarcasme zei dat als ze nu gelijk zouden bellen, de deurwaarder misschien morgen nog wel tijd vrij kon maken. John Arnold, verkoopdirecteur, die er als getuige bij moest zijn, bleef koel onder al dit geweld en verklaarde droogjes dat de computers inderdaad kuren vertoonden. Doodse stilte. Uiteindelijk goed afgelopen, zij het dat Systime zelf mid 80-er jaren uit het beeld verdween onder een wolk van zware beschuldigingen, zoals het illegaal leveren van computers aan Rusland. Dat betekende voor de heertjes bestuursleden het einde van hun Rolls Royces en helikopters. Historisch werd de volgende uitspraak van mijn held John Arnold: “everybody talks bullshit once in a while, their problem was that they believed their own bullshit”. M’n gemijmer werd luidruchtig onderbroken door Rick, maar zeer welkom, met een grote beker koffie en een croissant. Een metalen stem meldt niet veel later om ons naar dek 7 te begeven, waar de Audi geparkeerd staat, om ons gereed te maken voor de paspoort controle. Stoere Rick vatte beide koffers beet en liep de trap af vanaf dek 10. In de auto aangekomen en wachtend op onze beurt om van boord te gaan, vond hij me wat stilletjes. Schokschouderend met een glimlach dacht ik aan een soort van zoete wraak naar aanleiding van de advertentie die hij gisteren ‘zomaar’ in zijn mobieltje had. 1986, toen Multi Function 10 jaar bestond, trad Rick op. Bloednerveus en met een kapsel waar hij nu jaloers op is:

Hij zong een aangepaste versie van ‘Multifunctioneel’. Best schattig. Ach, hoe heerlijk, de macht van de pen. Nietsvermoedend stuurde Rick aan de verkeerde kant van de weg zijn voiture naar Darrington, en rijden kan hij. Ruim voor de geplande tijd meldden we ons bij Huize Rosedale, waar we letterlijk en figuurlijk warm werden ontvangen. Ons geluk, we kwamen aan op de heetste dag ooit gemeten in Engeland. “Tea, lads”, vroeg John tevergeefs. Het werd koffie en terwijl Sue de lunch vervaardigde, een goed restaurant waardig, pakte John z’n zorgvuldig door Astrid vervaardigde verjaardagscadeau uit. Allemaal kaasjes en andere lekkernijen omdat John, een voormalig stevige innemer, sinds een jaar of zes droog staat. Landerig brachten we onder een parasol de middag door, met hier en daar een versnapering en vooral foto’s van ons en de woningen waar John en Sue ons bezocht hadden. Van Wilnis, via Loosdrecht, Hilversum, Dusseldorf, Lommel, en de Verenigde Staten (Walnut Creek, Concord, Alamo) terug naar Loosdrecht. Memory Lane, echt wel.

Rond 19.00 was een pub diner georganiseerd wegens John’s aanstaande verjaardag en de komst van de Dutchies. Aanwezig waren inwonende zoon, vrouw en kleindochter, alsmede een inwonende kleinzoon van dochterlief, die later ook aansloot, alsmede de geblesseerd voetballende vriend van kleindochter en een gepensioneerde techneut van Systime. Een bont gezelschap, waarvan ik gelukkig het gros kende, terwijl Rick, absoluut niet schuw, naadloos aansloot. Het was zo ‘bloody hot’ dat de Fish als het ware de Chips voorging qua temperatuur. Maar de moed hielden we erin:

Later was het goed toeven in de tuin met een klein whiskietje, ook goed voor de slaap. De warmte binnen was te intens om zonder slaapmutsje de slaap te vatten. Het leven van een reiziger is soms niet te benijden. STOP, ik ben ver over de grens van m’n aantal woorden. Zaterdag het verhaal afmaken, denk ik. Maar, zoon Kaj is dan niet alleen jarig geweest (gisteren), hij is met zijn geliefde Dodge Dart ook nog eens behoorlijk van achteren aangereden. Zoveel te vertellen, zo weinig tijd!

The Pride of Hull, 06.00: vanuit mijn bunk bed bedien ik de lichtknop, hetgeen een schrille kreet van Rick in het bovengelegen bunk bed oplevert. Moet ik toegeven, vanuit het pikkedonker naar stadion verlichting valt niet mee. Volgens Rick is er opzet in het spel, hetgeen ik grijnzend negeer. Met het oog op de ruimte gaat Rick zich eerst opfrissen om vervolgens op het bovendek een saffie op te steken. Daarna is het ontbijt aan de beurt. Dat geeft mij de tijd om me ook opgefrist in de kleren te steken. M’n gedachten dwalen af naar John en Sue Arnold, waar we de komende nacht door gaan brengen. Goede vrienden sinds 1976, na een woelige computerperiode met onze toenmalige zakenrelatie, het in Leeds gevestigde Systime. De leiders van Systime waren van plan ons (Multi Function Computers) in 1978 failliet te laten verklaren omdat we weigerden te betalen voor computers met schijven die grove gebreken vertoonden. Even snel terug naar gisteren, onder gierend gelach toverde Rick gisteren voor Dannis en Merieke onderstaande advertentie tevoorschijn:

“92.500 gulden voor een computer met 64K”, snikte Dannis van het lachen, “m’n iPhone heeft meer en kan meer”. Leuk hoor. Het probleem lag ‘em aan de harde schijven van 4,8 Mbytes, een verdubbeling van de voorgaande schijven, echter één brok ellende. Ik zie me nog daar zitten voor hun bestuursraad van drie in Leeds: “we will bankrupt you Peter,” sprak de hoogste financiële man, John Parkinson. En een voor een, onder aanvoering van oprichter en Managing Director John Gow, benadrukten ze dat ze ons echt failliet gingen verklaren wanneer we niet snel met 100.000 Engelse ponden over de brug zouden komen. Op een gegeven moment werd ik het zo beu dat ik de telefoon van Gow’s bureau griste en vol sarcasme zei dat als ze nu gelijk zouden bellen, de deurwaarder misschien morgen nog wel tijd vrij kon maken. John Arnold, verkoopdirecteur, die er als getuige bij moest zijn, bleef koel onder al dit geweld en verklaarde droogjes dat de computers inderdaad kuren vertoonden. Doodse stilte. Uiteindelijk goed afgelopen, zij het dat Systime zelf mid 80-er jaren uit het beeld verdween onder een wolk van zware beschuldigingen, zoals het illegaal leveren van computers aan Rusland. Dat betekende voor de heertjes bestuursleden het einde van hun Rolls Royces en helikopters. Historisch werd de volgende uitspraak van mijn held John Arnold: “everybody talks bullshit once in a while, their problem was that they believed their own bullshit”. M’n gemijmer werd luidruchtig onderbroken door Rick, maar zeer welkom, met een grote beker koffie en een croissant. Een metalen stem meldt niet veel later om ons naar dek 7 te begeven, waar de Audi geparkeerd staat, om ons gereed te maken voor de paspoort controle. Stoere Rick vatte beide koffers beet en liep de trap af vanaf dek 10. In de auto aangekomen en wachtend op onze beurt om van boord te gaan, vond hij me wat stilletjes. Schokschouderend met een glimlach dacht ik aan een soort van zoete wraak naar aanleiding van de advertentie die hij gisteren ‘zomaar’ in zijn mobieltje had. 1986, toen Multi Function 10 jaar bestond, trad Rick op. Bloednerveus en met een kapsel waar hij nu jaloers op is:

Hij zong een aangepaste versie van ‘Multifunctioneel’. Best schattig. Ach, hoe heerlijk, de macht van de pen. Nietsvermoedend stuurde Rick aan de verkeerde kant van de weg zijn voiture naar Darrington, en rijden kan hij. Ruim voor de geplande tijd meldden we ons bij Huize Rosedale, waar we letterlijk en figuurlijk warm werden ontvangen. Ons geluk, we kwamen aan op de heetste dag ooit gemeten in Engeland. “Tea, lads”, vroeg John tevergeefs. Het werd koffie en terwijl Sue de lunch vervaardigde, een goed restaurant waardig, pakte John z’n zorgvuldig door Astrid vervaardigde verjaardagscadeau uit. Allemaal kaasjes en andere lekkernijen omdat John, een voormalig stevige innemer, sinds een jaar of zes droog staat. Landerig brachten we onder een parasol de middag door, met hier en daar een versnapering en vooral foto’s van ons en de woningen waar John en Sue ons bezocht hadden. Van Wilnis, via Loosdrecht, Hilversum, Dusseldorf, Lommel, en de Verenigde Staten (Walnut Creek, Concord, Alamo) terug naar Loosdrecht. Memory Lane, echt wel.

Rond 19.00 was een pub diner georganiseerd wegens John’s aanstaande verjaardag en de komst van de Dutchies. Aanwezig waren inwonende zoon, vrouw en kleindochter, alsmede een inwonende kleinzoon van dochterlief, die later ook aansloot, alsmede de geblesseerd voetballende vriend van kleindochter en een gepensioneerde techneut van Systime. Een bont gezelschap, waarvan ik gelukkig het gros kende, terwijl Rick, absoluut niet schuw, naadloos aansloot. Het was zo ‘bloody hot’ dat de Fish als het ware de Chips voorging qua temperatuur. Maar de moed hielden we erin:

Later was het goed toeven in de tuin met een klein whiskietje, ook goed voor de slaap. De warmte binnen was te intens om zonder slaapmutsje de slaap te vatten. Het leven van een reiziger is soms niet te benijden. STOP, ik ben ver over de grens van m’n aantal woorden. Zaterdag het verhaal afmaken, denk ik. Maar, zoon Kaj is dan niet alleen jarig geweest (gisteren), hij is met zijn geliefde Dodge Dart ook nog eens behoorlijk van achteren aangereden. Zoveel te vertellen, zo weinig tijd!

Even ter herinnering; de laatste Luim sloot ik af met dermatoloog Dr. Tupker. De foto na de behandeling laat ik niet meer zien uit angst dat de boeren een (boeren) martelaar van me maken. Uiteraard, net als onze driekleur, op z’n kop. Uit m’n ooghoek zie ik al de eerste tractor met mest ons tuintje verpletteren. Bij de les blijven nu; Dr. Tupker meldde opgewekt dat ik pas over een jaar terug hoefde te komen. Operatie geslaagd. Na mijn geruststellende mededeling dat hij naald en draad volgens pro bono assistent Astrid naar behoren gehanteerd had, sloot hij tevreden het gesprek af. Dito tevreden verorberde ik m’n bammetje met hagelslag.

Blij dus. Wat ik eigenlijk zeggen wilde is dat ik niet even weg kan gaan of agressieve boeren en Amsterdamse mannelijke corpsbal hoeren (klasse, die toekomstige leiders) beheersen de media. En aangezien ik het over de Liverpool trip met zoon Rick wil hebben, ga ik daar onverdroten mee door! Goed, na ons tegoed te hebben gedaan aan broodjes HEMA worst, die ondanks de warmte zeer goed smaakten, begaven we ons onderweg naar Hoek van Holland, alwaar de door stakingen geplaagde P&O veerboot op ons wachtte. Uurtje in de rij voor paspoortperikelen, waarna Rick behendig zijn luxueuze Audi dek 7 opdraaide. Vervolgens in de lift naar ons dek, en daar werd de toon gezet. Aangezien de lift op elk dek stopte, kon je er echt op wachten. Rick: ‘papa blijf van die knoppen af’. Ik, op zeurderige oude mannentoon: ‘kwil naar Hull’. Verbaasde blikken, wij lacherig. De cabine met twee bunkbedden, douche en toilet was schoon, daar was alles mee gezegd, maar voldoet voor een paar uur. Op onderzoek uit. Irish bar gevonden. Top! ‘Two Guinness, please’. Helaas, dus toch maar Heineken genomen. Na het casino bekeken te hebben en de duty free shop, hunkerde Rick naar een saffie en begaven we ons naar dek 12, het zonnedek. Volle bak vanwege de zwoele avond, maar Rick is niet voor één gat te vangen. Hij bespeurde twee goed uitziende laat veertigers aan een tafel voor vier en speelde zijn troef uit: moi. Of ze ruimte aan hun tafel hadden voor zijn slecht ter been zijnde vader. Om met Aldi te spreken; ‘tuurlijk wel’. Enige mensen, en ze kwamen ook nog eens uit Rotterdam! Sterker nog, aanhangers van Excelsior. Hoe verzin je het dat Sparta, Feyenoord en Excelsior fans aan één tafel zitten?! Dannis en Merieke bleken te gekke mensen te zijn en in minder dan ’n uur voelden we ons als het ware verwant.

Het paar was op weg naar hun studerende dochter in Wales. Ze vertelden ook vol vuur over hun sociale activiteiten in Kralingen. Rick kon het niet laten om met een quasi serieus gezicht te melden hoe hij zijn behoeftige vader op sleeptouw nam. Na de eerste lachbui vertelde hij dat dit zijn cadeau was voor mijn verjaardag in 2021, helaas uitgesteld wegens Covid en stakingen. Maar nu is de Laanenploeg op volle kracht onderweg naar Liverpool met een tussenstop bij vrienden in Leeds. Het was goed dat de bar sloot om 00.00 omdat we op dat moment onsamenhangende teksten aan het uitwisselen waren van o.a. Jaap Fischer (‘Hij was in de wieg gelegd voor cipier’). Top avond, wat een begin van de vakantie. Ondersteund door Rick (onvrijwillig) stommelden we gezamenlijk naar onze ‘ruime’ cabine om daar als blokken in slaap te vallen, totdat we ruw om 06.00 gewekt werden met de mededeling dat het ontbijt geserveerd werd. STOP! Zo wordt deze Luim te lang, wordt woensdag vervolgd met ons verblijf in Leeds en mijn verschrikte reactie op een uitlating van onze gids/chauffeur in Liverpool.

Briljante Rolls Royce bereden door een man met een wereld aan Beatles informatie en een behoorlijke ‘dirty mind’. En ja, ik vergat m’n buik in te houden (de schrik en fish ‘n’ chips).

‘Veel te vroeg’, vond Astrid, terwijl ze me naar Dr. Tupker in het St. Antonius ziekenhuis in Utrecht vervoerde. En gelijk had ze, we waren zeker 20 minuten te vroeg. Maar goed, ik ben liever gespannen in het ziekenhuis dan thuis, waar ik snel geïrriteerd kan raken. Rond 08.30 kwam Dr. Tupker in vol groen chirurgenornaat me ophalen. Het snijden kon beginnen. Een klein uur later verliet ik de behandelkamer en zowel Astrid als wachtende patiënten werden niet teleurgesteld.

Mensen keerden het hoofd af en één man zei ‘zo die heeft je goed toegetakeld’. Mijn antwoord mocht er zijn; ‘moet je die chirurg eens zien’. Alle gekheid op een stokje, gedurende de 40 minuten op de behandeltafel had men mij het zo goed als mogelijk naar de zin gemaakt. Dr. Tupker herinnerde zich ons gesprek over het TV programma van Matthijs van Nieuwkerk met Rob ‘snollebolleke’ Kemps en vond het een goed idee om me tijdens het snij-, brand- en hechtwerk, door Charles Aznavour te laten begeleiden. Het werkte, m’n gedachten vlogen hippend en hoppend naar wat op dat moment in mijn hoofd opborrelde. Bij ‘Hier encore’, in het Engels door Aznavour vertolkt als ‘Yesterday when I was young’, dwaalden m’n gedachten naar de oefenwedstrijd van Sparta tegen m’n oude cluppie Steeds Hooger, waar ik m’n jeugd heb doorgebracht. Op YouTube had ik de beelden gezien; Steeds Hooger werd met 24-0 verpulverd. Dat betekende 1 doelpunt per 3 3/4 minuut! Ik voelde me plaatsvervangend beschaamd over het ‘makke schapen’ gedrag van de Steeds Hooger spelers. Vroeger, waar heb ik dat meer gehoord, rolden we onze mouwen op wanneer we tegen een club op niveau speelden, en kwam er een ‘over mijn lijk’ mentaliteit over ons. Zoals in 1973 bij Alexandria ‘66 toen we Faas Wilkes, één der beroemdste spelers van Nederland, alsmede één der eerste profs, als gastspeler in ons midden hadden:

Dit kunnen we gelijk terugkoppelen naar die knielende speler uiterst links (moi) en huidproblemen, veroorzaakt door de zon. Vooral niet insmeren, daar krijg je een lekker kleurtje van. Overigens ga ik met de knielende speler op de tweede rij, Koen Bulsing, 3 augustus lunchen. Dan vieren we ons jubileum: 50 jaar geleden, traden we gezamenlijk op in het eerste team van Alexandria ‘66. Mooie herinneringen, aangevuld met pittige anekdotes, zullen zeker over de tafel gaan. Inmiddels ging Dr. Tupker gestaag door en waarschuwde me dat er bij het dichtbranden van wat bloedvaatjes geluid geproduceerd zou worden. Niet alleen geluid, ik rook het ook, hetgeen me deed denken aan vloeipapier, en merkwaardigerwijs voerde me dat terug naar Corfu. Immers, onze tweedaagse reünie met Oval Racing aas Frans Wijsman en zijn gade Rizla, was nog niet benoemd. Oval Racing? Heel verhaal, maar wij sponsorden dat indertijd en bij het afscheid van Frans op zijn pensioengerechtigde leeftijd, maakte hij bekend zich definitief op Corfu te vestigen. Aanleiding voor een ‘herinnert u zich deze nog’:

Wel een mooi moment om wat tijd met hen door te brengen. Uiteraard konden we het niet voor ons houden: ‘Rizla, hoe kom je aan die naam?’. Toen zij geboren werd, legde ze uit, was haar vader zo blij dat hij haar zijn mascotte noemde, maar omdat hij daar z’n tabak inrolde, heeft hij haar als Rizla laten inschrijven. Waar verhaal, dat verzin je niet.

Daar hebben we er maar eentje op genomen, met Vitalades Beach als heerlijk décor. Toen ik al die meewarige gezichten in de spreekkamer zag, verlangde ik terug naar de behandelkamer van Dr. Tupker, al was het alleen maar voor muziek en blije beelden. Astrid nam toen de regie in handen en nam de enige juiste beslissing, ze pakte me bij de hand en kocht een saucijzenbroodje voor me. Toen ik daar gretig m’n tanden inzette, wist ze dat het wel goed zat. Die vrouw kent me door en door! Voor het overige een vrij rustig weekje, hoewel…. Dat bewaar ik voor volgende week wilde ik zeggen, maar dan ben ik met oudste zoon Rick in Liverpool (Beatles tour). Dus, zou ik zo zeggen, blader gerust terug naar oude Luimen of vraag dingen die je altijd al had willen weten. Oh ja, en smeer je volgende week goed in, Dr. Tupker zit niet op nieuwe klanten te wachten!

Even nadat ik in de groezelige WC m’n handen ontdaan had van de kleverige resten van de cornetto, zag ik Joop van D. in de zinderende hitte naar z’n huurauto lopen. Hij stapte in en voordat ik ook maar iets kon vragen riep hij me toe dat hij de meiden ging ophalen. Zonder me aan te kijken reed hij vervolgens langs me heen. Hem nastarend leek het wel of ik een groot pak op de achterbank zag liggen. Was dit echt of werd het veroorzaakt door een luchtspiegeling? Speelde de warmte me parten? Schouderophalend betrad ik weer het lege pension annex minimarkt.

Beetje desolaat zo, het leek me beter om onze kamer op te zoeken om daar Astrid op te wachten. Gewoontegetrouw pakte ik de leuning beet om m’n kunstknieën te ondersteunen op de weg naar boven. Nou dat viel niet mee, de metalen pijp was inmiddels gloeiend heet geworden. Ik ben niet zo van de vloekerige, maar nu floepte er een flinke uit. De eerste handeling op de kamer aanbeland betrof de airco, het best functionerende deel. Na een uur of twee diende Astrid zich aan. Ze vond het merkwaardig dat Joop van D. hen op moest halen van Mary de K., taxi’s genoeg. Ik vroeg alleen maar of er een pak op de achterbank lag. Ze begreep de vraag niet, en ik liet het erbij. ’s Avonds gingen we met z’n vieren uit dineren, alcoholvrije Joop van D. reed, en alras vonden we tussen de talloze restaurants aan de Ionische Zee er één die ons aanstond: Riverside geheten. Het was prima voedsel, zeker weten, zij het dat de aantrekkelijk geprijsde zeetong (€20) gold voor twee personen per tong. Toegegeven, toen ze ons de hele tong lieten zien, kon men spreken van een knoeperd, dus die €40 was welbesteed. De muzikanten die vervolgens ongevraagd het restaurant van muziek gingen voorzien (‘Nooit op zondag’) deden Astrid verzuchten dat ze in de laatste 35 jaar hun repertoire niet echt vernieuwd hadden. Tijdens het afrekenen kwamen we er tot onze verbazing achter dat we gade werden geslagen door cyberexpert Lex B. en diens vrouw Rolina. Reden zij in de auto die ons steeds hinderlijk volgde? Terwijl Astrid later op de avond de slaap der rechtvaardigen sliep, bracht ik de nacht al woelend door. Er klopte iets niet. Het werd er niet beter op toen Ana B. tijdens het ontbijt koeltjes mededeelde dat haar man tijdelijk uitgeschakeld was en hij ’s avonds helaas ook niet deel kon nemen aan het feestdiner. Met een rilling over m’n rug moest ik weer denken aan dat imaginaire pak op de achterbank, en hoe ik dat, zonder reden overigens, koppelde aan Rudi H. Inmiddels hadden internationaal uitgewaaierde Griekse familieleden van pensionhouder Mixalis zich vrij luid ingecheckt. Er werd een mengelmoes van Schots, Duits en Grieks gesproken. Heel verwarrend. Na een dag of wat leken er twee vrij kleine mannen te zijn die een luidruchtige hoofdrol speelden; een bebrilde ‘Duitse’ Griek die me aan de intrigant van Asterix en Obelix deed denken, en een kleine ‘Schotse’ gifkikker met een slechte dronk. Een giftige mix. Inmiddels werden we uitgenodigd om ons bij het groepje te voegen aan het strandje bij Elektra. Ik begaf me daar wat later heen, uitgerust met wat leesmateriaal. Na me moeizaam (gevaarlijk) naar beneden gewerkt te hebben, zag ik de meute liggen. Echter, een levensgevaarlijke trap zonder leuning, bestaande uit ongelijke mega brokken steen, met hier en daar een ontbrekend stuk, werd me teveel. Astrid bevestigde het gevaar. Ik besloot het daarbij te laten en van mijn boek te genieten bij een glaasje wijn, uitzicht op de baai en me gedachten te maken over de merkwaardige situatie die ontstaan was.

Er zijn mindere plekken om de balans op te maken! Met Astrid klauterde ik wat later weer naar boven om ons voor te bereiden op een maaltijd ‘ergens’ langs de kust. Inmiddels brak zaterdag aan en vernamen we dat Ana B. met haar man, Rudi H. dus, met Mixalis aan het stuur, onderweg was naar het vliegveld. Geen enkele kans gekregen om afscheid te nemen. Merkwaardig. ’s Middags verwachtten we oude vrienden die zich op Corfu gevestigd hadden, en vanwege de ‘oude koeien’ hadden we om 14.00 een tafel gereserveerd aan het water bij restaurant Panorama. Ze waren iets later en Astrid toog alvast onderweg om de tafel vast te houden. Ze was nog maar net weg toen Mixalis en Ana B. voor kwamen rijden. Mixalis begon allerlei pakken uit te laden die volgens Ana B., die zich op afstand aan mijn tafeltje nestelde, afkomstig waren van de groothandel die ze op de terugweg aangedaan hadden. Uitbundig vertelde ze hoe ze Rudi H. ingecheckt had en dat ze zich eigenlijk niet zo lekker voelde. We werden onderbroken door de komst van onze vrienden, waarna ze zich naar haar kamer begaf. Ook Ana B. zouden we gedurende ons verblijf op Corfu niet meer zien. Zondagavond besloten we samen met Lex en Rolina B. het afscheidsdiner van Joop van D. en Mary de K. op te luisteren. Op de keuze van de wijn na en het missen van wat bestellingen door de kelner, was het goed toeven aan de kust. Uiteraard kwam een en ander wel ter sprake, zij het beschaafd. De band met Lex en Rolina B. was inmiddels dermate kameraadschappelijk geworden dat we maandagavond bij ‘Elena’ besloten nog een afscheidsflesje te nuttigen, alsmede wat ouzo. De stemming bij het groepje internationale Grieken was gespannen, mede veroorzaakt door de kleine gifkikker, die te pas en te onpas het woord ‘fucking’ aan z’n zinnen verbond. Enigszins geamuseerd bekeken we het schouwspel, tot de bebrilde Griek ten tonele verscheen en de gifkikker hem aan wilde vliegen. Mixalis kwam tussenbeide en nam de bebrilde Griek mee naar de straat terwijl de vrouwen inpraatten op de gifkikker. De zaak leek gesust totdat Mixalis met de bebrilde Griek terugkwam en men met moeite de twee kemphanen van elkaar kon scheiden. Dat werd het moment waarop een vrouw van formaat, letterlijk en figuurlijk, uitgedost in een felgroene outfit het woord nam. Het woord, wat heet, alsof ze sprak via een megafoon. Ze ‘beloofde’ als dit zo door zou gaan om brillemans naar Duitsland te schoppen en gifkikker naar Schotland. Vervolgens sommeerde ze gifkikker, haar man, naar z’n kamer te verdwijnen. Tot onze verbazing gehoorzaamde hij schaapachtig, maar niet zonder brillemans nog even ‘fucking asshole’ toe te bijten. Ook gifkikker werd niet meer gesignaleerd. Ofschoon we af en toe ons lachen niet in konden houden, hielden we ons gezicht op stand ‘beleefd’. Rolina B. kwam met de suggestie dat ze wellicht onenigheid hadden gekregen over de verdeling van de opbrengst van een klus. Mixalis had met brillemans gesproken, schoot het door m’n hoofd, en Mixalis had Rudi H. samen met Ana B. naar het vliegveld vervoerd. Toeval? Hartelijk namen we afscheid van Lex en Rolina B., die gaan we zeker weer zien. Na de ‘horror’ rit met Mixalis en een vlotte check in op het vliegveld van Kerkyra, stapten we in een KLM kist met een Transavia bemanning, waarbij we ook geboekt hadden.

Alles ging naar wens en ik doezelde wat weg. Plotsklaps zat ik rechtop in m’n stoel, veroorzaakt door een hevige klap. De gezagvoerder heette ons van harte welkom in Rotterdam, het was dus een heftige landing. Zou die Transavia piloot gedacht hebben dat het toch maar een KLM leasebak was?! Wel schoot plotseling alles op z’n plek, ik was eruit. Normaal gesproken is dit het punt waarop ik naar volgende week verwijs, echter, om af te zijn van de vele mensen die me anders als het ware willen dwingen (soms met geld) om het vervolg te melden, bij deze de epiloog. Het was een bijzondere vakantie, dat moge duidelijk zijn. Een vakantie die vele interpretaties had qua gebeurtenissen, waarvan er een behoorlijk aantal ook daadwerkelijk plaats hebben gevonden. Een aantal heb ik met behulp van met name Astrid en Lex en Rolina B., bulderend van het lachen, nadere invulling gegeven. Even rechtzetten: Rudi H. zat in een vlucht naar Madrid, daarna hebben we hem niet meer getraceerd. Ana B. meldde zich bij haar broer na een uitgebreide yogasessie, en heeft zich inmiddels bij Rudi H. in Spanje gevoegd. Mixalis rijdt nog steeds alsof de duivel hem op de hielen zit, en eigenlijk is gifkikker de enige die spoorloos is. Inmiddels heeft Joop van D. zich gemeld als advocaat van brillemans. Stop, m’n fantasie gaat weer met me aan de haal. Moet ik zeggen dat een paar weken in een hoekje bij Pension Elena veel inspiratie oplevert. Eigenlijk is de moraal van dit verhaal dat wanneer je fantasie met je op de loop gaat, dit soort verhalen kunnen ontstaan. Hoewel, het had waar kunnen zijn. Griezelig toch?!

Dramatisering van een waar gebeurde vakantieweek! Deel 1: Pensionhouder Mixalis stond stipt vijf uur klaar om ons op de bloedhete laatste dinsdagmiddag van juni naar het vliegveld van Corfu te vervoeren. Hij deed dit op de gebruikelijke wijze; borden negerend die een maximale snelheid aangaven of ‘stop’, auto’s passerend met een bocht in het zicht dat naderend verkeer aan het oog onttrok, en zonder respect voor voortkruipend verkeer als daar zijn fietsers en voetgangers. Echter, voortrazend over de smalle kustweg, met de steile helling naar de Ionische Zee griezelig dicht aan mijn zijde, moest hij in de remmen toen plotsklaps een fors uit de kluiten gevelde boom hem de weg versperde. Wat te doen? Daar dacht onze ‘held’ geen moment over na, hij schakelde in z’n achteruit en reed vele kilometers op volle snelheid (herinner je die DAF-races nog?) naar een keerpunt. Astrid en ik keken rechts naar beneden, deden een schietgebedje en……..ontwaakten uit een nachtmerrie. Zo zou het verhaal moeten gaan, maar dit was realiteit en een kopie van de rit die we een week daarvoor maakten van Kerkyra naar pension Elena, met uitzondering van het achteruit rijden. De boomlange Mixalis leverde ons ook toen veilig af, zij het ‘shaky’.

Eén van de twee mannen die ons opwachtten (waarom eigenlijk?) was mijn ‘long time’ advocaat Joop van D., bezig aan z’n laatste actieve jaar. De ander kwam mij vaag bekend voor. Toen hij zich voorstelde als IE (Intellectueel Eigendom) autoriteit Rudi H., viel het kwartje, we waren verbonden op LinkedIn. Ze hadden onze vlucht gevolgd en vonden het leuk om ons welkom te heten namens de groep die hier de 70^e verjaardag ging vieren van Spaans grootgrondbezitter Ana B. Na het uitwisselen van wat beleefdheden, liet Rudi H. nog wel even weten dat Ana B. zijn eega was. Eerst maar eens even opfrissen, meenden wij. Kamer 9 werd ons toegewezen en tot onze vreugde bleek die te voldoen aan onze reinheidnormen. De douche daarentegen leek gemaakt voor een persoon van middelmatige hoogte met een gewicht van maximaal 65 kilo. Met veel moeite wist Astrid me erin te wringen en kon de afspoelpret beginnen. Helaas bleef het toilet doorspoelen, maar ook daar wist Astrid via het indrukken van beide spoelknoppen een antwoord op te vinden. Groot pluspunt bij deze hitte: functionerende airco. Het voorstellen aan de groep, waarin wij als indringers gedoogd werden, kon beginnen. Joops vriendin Mary de K., vermaard globetrotter, met Dubai lange tijd als thuisbasis en vluchtige kennis van Roger Moore in Gstaad, kenden we al geruime tijd.

Joop van D. en Mary de K. later die week in Kerkyra

Een echtpaar in USA status (dochter en schoonzoon Ana B.) laten we vooralsnog buiten beschouwing, maar zeer interessant was het echtpaar B. Lex cyberexpert, broer van Ana B., en Rolina, partner van een cultuurkoepel. Al met al een intrigerende groep, en dat zou ook blijken. Het boottochtje op de Ionische Zee, daags erna, liep in eerste instantie op (zee) rolletjes. Wel vonden we het vreemd dat Lex en Rolina B. niet meegingen en ons uitzwaaiden als een soort ‘Last Farewell’. Maar goed, misschien zag ik spoken. De stemming was uitstekend en met uitzondering van Rudi H. en uw schrijverd, begaf eenieder zich te water.

Na de lunch zette de boot koers naar Notos Beach, waar Joop van D., Rudi H. en ik aan wal gingen. De dames koersten nog even door om elders aan wal te gaan, wellicht uit op lokale snuisterijen. Merkwaardig was dat zodra wij achtergelaten waren op land, aan boord de champagne rond ging. Rudi H. trok zich al excuserend vermoeid terug naar z’n kamer, waarna Joop van D. trakteerde op een cornetto. Al peuzelend aan de snel smeltende ijslekkernij konden we niet vermoeden dat dit de laatste keer was dat we Rudi H. in Corfu zouden zien. Volgende week deel 2: welke rol speelt Ana B. en waarom willen internationale Griekse familieleden van Mixalis in het pension met elkaar op de vuist gaan. Nog wel even vermelden dat het een zaligheid was om vanaf Rotterdam naar Corfu te vertrekken. Kan geen toeval zijn! En om rond het middernachtelijk uur warm in je eigen huis ontvangen te worden door broer Rob en schooonzus Mariette, is liefde zonder grenzen.

Vrijdag 17 was de dag waar de professionele Nederlands game industrie, niet te verwarren met ex Koning Toto Wesley Sneijder, jaren naar uitgekeken had: INDIGO, het neusje van de zalm op gebied van diverse soorten games en lezingen. Het is een platform voor ontwikkelaars, publishers, investeerders, pers en andere geïnteresseerde partijen om (hernieuwd) met elkaar kennis te maken en nieuwe mogelijkheden te creëren. En als verwacht, het werd een dag vol inspiratie en als het ware een ‘love fest’. Pardon? Even uitleggen; veel van de aanwezigen hadden elkaar vanwege COVID jaren niet ‘live’ getroffen en vielen elkaar gisteren spontaan in de armen. Prachtig! Het werd mijn eerste grote evenement als Chairman van Dutch Game Garden en derhalve had ik me op m’n paasbest uitgedost. Dat is te zeggen, wel in spijkerbroek, en na goedkeuring van Astrid (‘Peet, bij een pin stripe jasje hoort een effen wit overhemd’). Nadat ik twee van de vele interessante lezingen bijgewoond had, laafde ik me in de vreugde van de vele (uitverkocht) deelnemers. Nostalgisch waren de praatjes met de jongelui die ik voor het eerst in San Francisco tijdens de Game Developers Conference mocht ontmoeten, en die nu uitgegroeid waren tot professionals, en sommigen toonden plaatjes van hun gezin (!). Met gloeiende uitleg. Eigenlijk teveel om op te noemen, zie daarvoor de website van www.dutchgamegarden.nl INDIGO eindigde feestelijk als de dag was, met uitreiking van de prijs aan de winnaar van 23 ingediende en gestreamde games: Newstower!

DGG Managing Director JP van Seventer reikte met veel ‘joie de vivre’ de prijs uit, waarna hij ondanks z’n zere voeten kon terugzien op een uiterst geslaagd evenement, mede dankzij z’n ‘partners in crime’ Christel van Grinsven, Aryeh Loeb en Tom Jongens. En, niet te vergeten, de vele in roze t-shirts uitgedoste vrijwilligers. Hulde! En ik? Geïnspireerd door m’n indrukken van de donderdagavond (Captain’s Night) en die fantastische vrijdag, hoop ik met mijn medebestuursleden te bereiken dat DGG professionals meer tijd kunnen besteden aan incubation, en eigenlijk alles waar de game industrie behoefte aan heeft, hetgeen bereikt kan worden middels ‘sustainable’ ondersteuning van de stad en de provincie Utrecht. Pas dan kan ik aan het einde van mijn periode van 8 jaar (ultimo 2024) mijn taak als voltooid zien en de zonsondergang inrijden:

Dit plaatje verwoordde alles aan het einde van elke Lucky Luke story: ‘job completed’. Soms krijg je een pijnlijke herinnering wanneer een voetballer van naam deze aarde verlaat. Jan Klijnjan (77), de man van het verwoestende schot, overleed deze week. Gedurende mijn mislukte coup om bij Sparta een contract te veroveren, we schrijven 1967, kon ik met de selectie onder Wiel Coerver meetrainen. Klijnjan kon me wel passeren, maar ik was sneller dus moest hij dat trucje nogmaals doen. Op enig moment irriteerde hem dat dermate dat hij vanaf korte afstand de bal keihard op m’n lichaam schoot. En ik maar doen alsof er niets aan de hand was. Die blauwe plek is uiteindelijk toch nog verdwenen. RIP Jan Klijnjan. Nadat ik gisterenavond game iconen Kate en Vlad (net als Sting geen achternaam) vermoeid naar Hilversum had gebracht, deed ik knikkebollend met Astrid nog ’n whiskietje. Was een lange dag voor een semi pensionado, maar hartverwarmend als het weer.

Toen we met onze drie koters aan het genieten waren van een feestelijk huwelijksdiner, vooruitlopend op ons daadwerkelijke 35-jarige jubileum in augustus, schoot het me te binnen dat ons trouwjaar eigenlijk een behoorlijk evenementvol jaar was. Ik was te gast bij RUR, spraakmakend TV programma in die jaren van Jan Lenferink, samen Carry Tefsen (Mien Dobbelsteen) en een jeugdige Herman Finkers:

Hoe ik daar kwam is een heel ander verhaal, daar kom ik onder vier ogen nog wel eens op terug. Wat wel leuk was dat ik na de vraag van Lenferink over ‘hoe we over het huwelijk dachten’, na Carry Tefsen’s ‘dat sie ik niet so sitten hoor’, een soort van triomfantelijk kon mededelen dat Astrid en ik later dat jaar in het huwelijk zouden treden. Verbazing alom. Ook verbazing alom toen Astrid het dankwoord deed tijdens ons huwelijksdiner, 28 augustus 1987:

Daarmee werd een signaal gegeven dat, hoe jeugdig dan ook, ze haar m/v stond. Zie hoe haar moeder (Riet) bewonderend naar haar opkijkt. Mooi feest trouwens! 1987 was ook het jaar dat ik m’n eerste, betaalde, Luim het licht liet zien in de AutomatiseringGids.

Deze en volgende Luimen brachten heel wat leven in de automatisering brouwerij. Heel eerlijk, niet iedereen was er tevreden over, die konden er niet mee leven dat een columnist scherp moet zijn, onafhankelijk van advertenties. Liep toch slecht af toen de waarnemende hoofdredacteur in m’n Luim begon te schrappen. 1987 werd ook het jaar dat Astrid en ik, als voorzitter KNBSB, vele zelf bekostigde honkbalreizen ondernamen, met als hoogtepunten het Europees Kampioenschap in Barcelona (ticket voor Olympische Spelen 1988 in Seoul) en bijeenkomst in Cuba, gezeten in de schaduw van Fidel Castro, die een echte honkballiefhebber bleek te zijn. Waanzinnig, wel een beetje druk! Het kuchje van Bo-Peter aan onze goed gedekte tafel bij de Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht, bracht me terug in de werkelijkheid van nu. De jongens hadden wat mede te delen over hun ouders. We bloosden nog net niet, maar waren intens tevreden over het gesprokene. 5 gelukkige mensen aan één tafel, waar vind je dat nog?

Even terug naar deze week, en heel iets anders. Donderdag waren goede relatievrienden (Ex’pression College) Paula en Steve Breitbart over uit Californië. Astrid arrangeerde een boottochtje onder de stad Den Bosch, met als eindpunt het museum gewijd aan Jeroen Bosch. De toertocht was echt een belevenis, met dito verhalen door de gids. Een aanrader. Het museum bevat hoogwaardige reproducties van al het werk van Jeroen Bosch. Prachtig. Uiteraard kon ik het niet nalaten om stil te staan bij de ‘Tuin der lusten’.

Het werk is op zich adembenemend en de huidige ‘woke’ beweging zou er zeer veel moeite mee hebben. Jeroen Bosch (geboren van Aken) kwam ter wereld in 1450 en gesteld kan worden dat de normen en waarden in die eeuw heel wat losser waren dan heden ten dage. De bejaarde vrouwelijke gids die ons alle standjes tot in detail uitlegde, had er geen moeite mee, integendeel. Te veel lust of drank voerde naar de hel; dat wel! De Bossche bollen gingen er dan ook goed in. Den Bosch; we komen terug.

Geen quiz, de band die dit zong heette Hedgehoppers Anonymous en in tegenstelling tot mijn week, bevatte de tekst uitsluitend ironische narigheid. De aansprekende melodie werkte verwarrend. Maar ik dwaal af. Toen de 5 zonen vrijdag gezamenlijk op stap gingen, voor het eerst in 5 jaar, kon gesproken worden van een wonderlijke mix. Twee twintigers, ’n dertiger, ’n veertiger en ‘n, naar eigen zeggen, jeugdige vijftiger. De foto’s die doorkwamen getuigden van kameraadschap en vreugde. Onderstaand een sfeerimpressie, waarbij de achtergrond iets heeft van ‘dat deert ons niet’:

Het gegeven dat iedereen gebruik maakte van het openbaar vervoer gaf ook veel rust. Laten we eerlijk zijn, het blijven toch je jochies. Tegen het middernachtelijk uur was er geen sprake meer van enige communicatie, dat kwam pas veel later op zaterdag. Maarrrrrrrrrrrr, hetgeen weergegeven werd; ‘zo enorm waardevol’ en ‘goud waard’, gaf me een gevoel van trots, bloed kan dus dikker zijn dan water. In de loop van woensdag werd ik van vele kanten geïnformeerd over de mogelijke vrijlating van Jaitsen Singh, iets dat Astrid en ik vele weken onder de pet hebben gehouden. Mocht dit over een aantal maanden plaatsvinden, dan zal dit succes vele ouders kennen, waarbij ook wij menen een kiezeltje bij te hebben gedragen. Met name ook om Jaitsen te bezoeken in de gevangenis, waarbij ook de zonen acte de présence gaven:

Ook zag ik dat de site van de Luim vele malen bezocht was op het zoekwoord Singh, waarbij met name het politieke circus van Jeroen Bosch dat in de loop van 7 jaar aan ons is voorbij getrokken, een tophit werd. Zie http://peterlaanen.com/?s=singh Dat wij, met Kaj, de volgende dag uitgenodigd waren bij het huwelijk van Singhs zus Sieta, werd daarmee de kers op de taart. Twee maal werd het huwelijk wegens Covid uitgesteld, dat kan geen toeval zijn!

Sieta en Laurens werden door hun gasten ontvangen met een muur van liefde (en zeepbellen) en waren daar zichtbaar beduusd van. Een Lochemse ambtenaar verrichtte op onderkoeld komische wijze de plechtigheden, waarna bij prachtig weer genoten kon worden van het statige kasteeltje en diverse lekkernijen. Topdag! Dan blijkt dat de week, die al zo mooi begonnen was, nog meer verrassingen voor ons in petto had; Nederland vernederde België gisteren in Brussel met maar liefst 1-4. Ter afsluiting, wat me veel deugd deed, leidde ons pad naar biljartpaleis Hippo in Hilversum via de Taludweg. ‘Ons’ is in dit geval Bo-Peter, Kaj en ‘moi’. Ik wilde hun een kijkje geven op het laatste huis in Nederland waar ze hun kleuterjaren doorgebracht hebben, en waar Astrid grotendeels de opvoeding op haar schouders heeft genomen. Ook het laatste huis waar we in gezinsverband samen hebben gewoond alvorens we Duitsland, België en Californië aandeden.

Best wel een emotioneel moment (zeker voor mij). Daarna ‘business as usual’; sportief gevecht aan de ‘pooltable’, bittergarnituur, biertje, en het gegeven dat ik qua spel niet meer tegen die kwajongens op kan. Met elk van de voorafgaande onderwerpen had ik normaal gesproken een hele Luim kunnen vullen, maar deze week, zo volgeladen, wilde ik toch met iedereen delen. Nou ja, nog één foto voor de lekkere, moeder en zoon feestelijk bij huwelijk Sieta en Laurens:

Fijne pinksterdagen.