Ik kan er wel naar blijven kijken!

Wat een prachtige foto van het moment dat de leidende mensen van Dutch Game Garden (DGG), Managing Director JP van Seventer en Operational Manager Christel van Grinsven, gedurende een minuten lang durend applaus de Awesome Achievement Award in ontvangst mochten nemen tijdens het ‘Dutch Game Day’ gala ‘powered by’ Control (magazine).

En waarom blijven mijn ogen gefixeerd op dit prentje? Lees de tekst waarmee de jury, mede vertegenwoordigd door leden van branche organisatie Dutch Games Association (DGA), de toekenning toelicht. Tot de laatste regel is het gevoel van trots allesoverheersend, en dan lees je ‘will certainly be missed’. Dus, zo leest een buitenstaander het, gestopt op het hoogtepunt. Om niet verbitterd over te komen, stel ik voor dat ook de insiders het zo lezen. Zodanig dat de vele initiatieven van DGG de komende maanden door partijen worden overgenomen die de game industrie nog dominanter in Nederland op de kaart zetten. Overigens ga ik ervan uit dat het eerstvolgende lunchevenement (1e woensdag november) tot de nok gevuld zal zijn, dus meld je snel aan: https://www.dutchgamegarden.nl/network-lunch/ DGG maakt 2024 af als voorgenomen; beloofd is beloofd! Ten overvloede een mega dankjewel DGA, de organisatie die de awards mogelijk maakt. Even terug naar het afgelopen ‘lange’ weekend, dat ons naar Valkenburg voerde. En waar denk je dan aan?

Precies, Astrid en Peter in de kabelbaan (dat is nog eens rijmen!). Dat was uiteraard niet alles; ook de mergelgrotten werden niet vergeten, en over de moeizame wandeltocht door de ruïne van het kasteel (ziet er in Spangen beter uit) valt ook heel wat te vertellen. Moet wel vermeld worden dat we briljant weer hadden, zodanig dat we een nachtje extra geboekt hebben bij de gastvrije mensen van ons hotel. Heerlijk om gezeten op een terrasje naar alles te kijken dat langs flaneerde en ons inspireerde tot de volgende aankoop:

Toen Astrid aarzelde voor de spiegel, kwam er prachtig zachte ‘g’ commentaar van de verkoopster: “maar mevrouw u ziet er zo mooi mysterieus uit”. Deal! En eerlijk is eerlijk, ze werd menigmaal aangekeken, zo van ‘is dat een BN’er die we gemist hebben?’. Kwam ik er met m’n Sparta petje maar bekaaid vanaf. Elk diner besloten we op een verwarmd terras met een Irish coffee, waarbij de dingen des levens bespraken. Welnu, maandag 7 oktober, toen we de terugtocht aanvaarden, werden we daar volop mee geconfronteerd op NPO1. Hamas, Hezbollah, nog meer Israëlische bombardementen, de demonstraties, Iran, het werd een lange lijst van miserabele incidenten, uiteindelijk heb ik maar een CD opgezet om chauffeur Astrid niet verder te belasten. Moet ik zeggen dat je van Adele ook niet altijd vrolijk wordt, maar zingen kan ze! Thuisgekomen bereikte ons het overlijdensbericht van Hans van Hemert, ruim 40 jaar geleden aandeelhouder bij ‘mijn’ Multi Function Computers. Reeds geruime tijd ziek, zonder verlies van humor, maar toch. Onderstaand een anekdote uit 1984:

Lang verhaal kort: wij (Multi Function) hadden een prijsvraag bedacht die verstopt zat in de tekst van deze single, vervaardigd door Bert Hulleman, die het ook zou inzingen. Bij de opnames werden de zenuwen hem de baas, zodat het resultaat Hans niet beviel. “Ook na drie borreltjes, ontspande Bert niet”, deelde Hans me mede terwijl hij het project afblies. Paniek, de actie was inmiddels ruimschoots aangekondigd en zou tijdens de Efficiency beurs aan de directie van Digital Equipment (achter IBM, de #2 van de wereld) aangeboden worden. Aangezien Hans mede aandeelhouder was bij Multi Function, wees ik hem op z’n plicht als zodanig. Hij zwichtte voor mijn overtuigende argumentatie, onder één voorwaarde: ik moest het inzingen, dan werd het ludiek en gaf het niet de indruk dat hij een nieuwe ster aan het firmament bracht. Dat laatste deed me niets, ik was allang blij dat onze actie gered was. Redelijk snel ingezongen, onder leiding van Hans, maar nu nog een naam. Ah, de afkorting van direkteur, Direk dus! Operatie ‘red actie’ geslaagd!

Efficiency Beurs 1984, v.l.n.r. moi, Hans van Hemert en Bert de Groot, direkteur Digital Equipment.

‘Memories are made of this’, zong Dean Martin, en zo is het. Rust in vrede Hans. Mijn moeder placht te zeggen “het leven is een pijp kaneel, ieder zuigt eraan en krijgt z’n deel”. Helaas, goed bedoeld maar onrechtvaardigheid regeert, nu ook in Nederland verkrijgbaar.

Politiek in het Dierenbos

Zoals ik in mijn vorige Luim al aangaf, behandel ik de politiek voortaan alsof het plaatsvindt in een Fabeltjeskrant setting. Zo leek het me aardig om de discussie tussen de Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, Fleur Agema, die twitterde over ‘die hoofddoekjes’, en Minister van Asiel en Migratie, Marjolijn Faber, die het vervolgens heeft over ‘omvolking’ te beschouwen als een onderling praatje pot van de gezusters Hamster.

Dat ging al ras niet op omdat Mira en Martha Hamster (zie boven) bijzonder sociaal en zorgzaam zijn, hetgeen van de twee ministers niet bepaald gezegd kan worden. Dus geef ik maar weer hoe het gelopen zou kunnen zijn. Agema: “deze week echt met eigen ogen gezien dat een bedrijf op een bepaald moment werkzaam was met 11 mensen, waarvan er maar twee Nederlands waren”. Faber: “en dan vinden ze het gek dat ik het over omvolking heb!”. We ‘rewinden’ even terug naar woensdagavond, de wedstrijd Girona-Feyenoord. Astrid vond het leuk, niet te lang hoor, om een paar minuutjes op de sofa mee te pikken. Ze vond het grappig dat er twee Nederlanders bij de Spanjaarden meespeelden, waarop ik gevat antwoordde “bij Feyenoord ook!”. Agema had niet in de gaten dat het Nederlandse bedrijf Feyenoord op het veld stond. Ook niet in de gaten dat de meeste uitblinkende Nederlandse voetballers in het buitenland spelen. Faber daarentegen begreep niet waarom Spanje en Griekenland een omvolking crisis willen uitroepen wegens al die Nederlanders die daar zich willen vestigen. Hou je aan het scenario van de grote leider (we gaan weer terug naar de Fabeltjeskrant setting), Guus Wildebeest, en diens boute uitspraak inzake noodrecht:

Wildebeest: “nog heel lang vrolijk doorgaan wanneer noodrecht niet mag worden toegepast, zit er niet in”. De andere coalitiepartners, behalve BBB, zijn er weer ingetuind, met name Pieter Omtzigt (krijgt nog een Fabeltjeskrant imago), die het wenend aanziet. Ik ben bang dat voordat ik iedereen voorzien heb van een passend dierenimago, de hele handel al verbannen is naar het Enge Bos. Daar zit Bor de Wolf al op ze te wachten. Die was verbannen omdat hij ‘bommetje’ riep toen hij in het zwembad sprong. Dat woord heeft nu zo’n lading (kan ook niet meer) met al die oorlogsellende dat iedereen zich een hoedje schrikt. Mooi, nu begrijpen jullie waarom dit een vroege (korte) Luim is geworden; Astrid en ik gaan een lang weekend tegemoet terwijl broer Rob, die kan blaffen, en schoonzus Mariette de spullen bewaken.

Een week met hoogte- en dieptepunten

De middag na publicatie van mijn vorige Luim togen we naar Beinsdorp, waar mijn oudste zoon Rick en gade Liesbeth een scene van een Italiaanse landdag hadden gecreëerd. Het gegeven dat alle 5 zonen acte de présence konden geven en 3 van de 4 kleinkinderen, deed me meer deugd dan ik ooit had kunnen vermoeden:

Foto chef-kok Rick, lachend op de voorgrond.

En dit zijn dan zo de momenten dat je beseft hoe goed je het eigenlijk hebt met het oog op alle narigheid waar je dagelijks getuige van bent. Warmte, letterlijk en figuurlijk, ook al omdat deze verlate Vaderdag bijeenkomst, vanwege de komst van Kaj uit Californië, op 21 september gezet was. Twijfelachtig weer, niet voorspelbaar, maar we kregen wat we verdienden, een prachtdag. Als ouders is het natuurlijk geweldig dat ’t spul zo bijeen is, en één geheel vormt. Dat Sparta later op de avond in een draak van een wedstrijd 3 punten uit Waalwijk meenam, was de kers op de taart. Kaj bleef overnachten omdat Rick hem zondags als verrassing mee zou nemen naar de Kuip. Daar schijnt Feyenoord te spelen. Helaas speelde die zondag zich een vreselijk voorval af waar we later die week via de volgende informatie kond van kregen:

Daarnaast de naam van mijn nichtje. Heel eerlijk, toen ik het las vormde zich ijswater in mijn aderen. Het ‘waarom’ zal altijd een raadsel blijven, het verdriet bij man en twee jonge kinderen die achterblijven, immens. Het contrast waarmee ik deze Luim begon is zo gigantisch dat ik er niet eens aan begin om er enige duiding aan te geven. Ik ga proberen om in woorden, hoe moeilijk ook, privé enige troost te bieden. Inspiratie moet nog komen. Kaj vloog donderdag huiswaarts na een innige ‘goede reis’ knuffel. Love ging letterlijk ‘in the air’. Direct na aankomst ging hij naar de allerlaatste wedstrijd van de Oakland Athletics, oftewel de A’s, in Oakland. Volgepakt stadion (The Coliseum) waar de fans de A’s toejuichten en de eigenaar vervloekte. Immers, iets wat in Nederland niet mogelijk zou zijn (Feyenoord verkast voor meer geld/stadion naar Den Helder) gebeurt in de V.S.; baseballclub Oakland Athletics verhuist naar Las Vegas, na 57 jaar in Oakland, waar veel triomfen gevierd zijn. Only in America. Bo-Peter, Kaj en Ivar waren al op hele jonge leeftijd superfans:

Het talent spat eraf! Met het oog op de politieke situatie in ons kikkerlandje, denk ik eraan om daar wekelijks enige aandacht aan te besteden. In een soort fabeltjeskrant setting, met gebruikmaking van populaire stripfiguren. Laten we beginnen met Minister President Schoofy:

Gevleugelde uitspraak: “Als extra parlementaire Minister President ben ik vrij om te zeggen wat ik er zelf van vind. Uiteraard na afstemming met mijn influisterschaduw MP, Guus Wildebeest”.

Bij deze stel ik u voor aan Guus Wildebeest, fractievoorzitter van de Partij van Vreemde Dieren, de PVD. Uiteraard, zonder te overdrijven, komen er nog heel wat creaturen langs de komende tijd; vreemder wordt het niet! Hoop verloren al verloren, is een veel gebezigde uitspraak die soms schouderophalend wordt afgedaan; vandaag sluit ik ermee af. Ik blijf hoopvol dat er een betere toekomst aan de horizon ligt voor velen die nu ondergewaardeerd of achtergesteld worden. Amen.

Het was een week……..

Heel eerlijk, ik zou niet weten waar ik beginnen moet met schrijven over de afgelopen week. Ontploffende piepers Hezbollah las ik in een kop. Mijn eerste gedachten gingen naar aardappeltjes die te lang in het vet lagen. Maar nee, er school wat griezeliger achter. Over griezelig gesproken, wat te denken van Prinsjesdag en die enge minister Faber, die onmiddellijk uit wilde voeren wat ‘Her Master’s Voice’, ja Wilders, haar opdroeg: het parlement buiten werking stellen. Ze had wel een hoedje op, maar ik miste de bezemsteel. Of is ze wellicht de ‘Eva Braun’ van schaduwpremier Wilders? In ieder geval vond ik de politieke prent van Jip van den Toorn in de Volkskrant ‘spot on’!

Een soort van demasqué nadat het schuiven van miljarden ontleed was. Het ging enigszins voorbij aan USA zoon Kaj en gade Michelle die hun 3e huwelijksjaar vierden in het Disney van Nederland; inderdaad, de Efteling. Gierend van de pret deed Michelle kond van alles dat Efteling zo leuk maakt ‘papier hier’ en ‘kleine boodschap’ bijvoorbeeld. Omdat Michelle als kersverse Radioloog Technicus de volgende dag aan een nieuwe baan in Sacramento diende te beginnen, werd dit haar laatste avond in Loosdrecht. Met het oog op het mooie weer gingen Kaj en Michelle, aangevuld met (schoon) moeder Astrid nog even een tochtje Loosdrechtse Plassen met onze trots de “Afternoon Delight’ maken:

Ze ging dan ook met een goed gevoel woensdagmorgen naar Schiphol. Inmiddels waren Astrid en ik op volle toeren (lees Astrid rijdend als Max Verstappen) onderweg naar Pakhuis De Zwijger waar we onze beste buren en goede vrienden uit Concord voor de lunch zouden ontmoeten. Wegens een communicatie misverstand stonden ze bij Schiphol op ons te wachten. Een taxirit en €100 later troffen we elkaar alsnog daar, en toen werd het toch nog gezellig:

Gelukkig konden Brian en Marilyn daarna ongestoord hun Rijnreis naar München (Oktoberfest) voortzetten. Vrienden voor het leven. Omdat Kaj nogal geïnteresseerd is in alles wat te maken heeft met de tweede wereldoorlog, togen we donderdag naar Kamp Westerbork. Bo-Peter toonde ook interesse en werd door ons opgepikt bij NS Breukelen. Een soort familietochtje met een serieuze ondertoon. Want serieus was het. Onderstaand plaatje geeft met 102.000 steentjes symbolisch het aantal mensen weer die na vertrek uit Westerbork in het ‘Oosten’ vermoord werden.

Om koude rillingen van te krijgen. En een waarschuwing voor alle machthebbers (potentaten) die momenteel met zinloze oorlogen bezig zijn. ‘When will they ever learn’. Op de terugweg, langs de Drentsche Hoofdvaart, veel discussie hierover, deels voortgezet tijdens de lunch in een typisch Drents dorpscafé. Grote porties, dat wel, maar voor de mannen geen probleem. De twee dertigers besloten de avond door te brengen in Amsterdam (met Ivar na het werk), waarna Astrid en ik huiswaarts togen. Rust (en Tinley blij). Trouwe lezers hoef ik gelukkig niet meer uit te leggen wie wie is. Gisteren ‘Kaj’ avond met Oom Aldert en tantes Danielle en Wilma uit Vinkeveen en vanmiddag de grote Laanen afsluiting bij oudste zoon Rick en gade Liesbeth, met BBQ. Alle vijf zonen zullen aanwezig zijn, aangevuld met partners, voor zover in NL, en kleinkinderen. Volgende week meer over Dutch Game Garden, de extra 900 miljoen voor Invest.NL en hoe Kaj het Feyenoord gevoel ondergaan heeft dat Rick hem beloofd heeft. Daarna nog enige dagen voordat hij naar San Francisco vertrekt. We missen hem bij voorbaat.

Een eerbiedwaardig gezelschap

Allereerst moet me van het hart dat alle berichten uit het ‘veld’ inzake de voorgenomen sluiting van Dutch Game Garden met ingang van 2025, me diep geroerd hebben. Mocht de ‘Provincie Utrecht’ maar een fractie hiervan gelezen en begrepen hebben, dan zou men onverwijld het negatieve subsidiebesluit teruggedraaid hebben. Ik beperk me tot één buitenlandse reactie:Other countries pointed at DGG as the gold standard’. DGG als de goudstandaard in het buitenland! Ik bedoel maar. Overigens geldt die positieve vibe ook voor de media, zowel sociaal als in print. Maar, we hebben nog drie-en-een-halve maand tot 1 januari 2025, dus: “MECENAS, WAAR BLIJF JE?”. Woensdag was het weer zover; de vier eerbiedwaardige heren die voor 1987 met elkaar bij Multi Function Computers werkten, vierden hun kwartaal lunch bijeenkomst. Wederom bij het Regthuys in Breukelen. Na ruim een uur hadden we weliswaar het lichtgewicht kabinet Schoof doorgezaagd, en in de slipstream Depay en Bergwijn, maar na het verslinden van de huisgemaakte bal, keken we elkaar enigszins verbaasd aan. Het werd ons alle vier duidelijk dat in plaats van het prat gaan op realisatie van gecompliceerde automatiseringssystemen, hoofdzakelijk B&B vol liefde onderwerp van het gesprek was geweest. “Die Kwalbert is toch een echte geilneef, of niet soms? En die Mike een narcist eerste klas, die heeft dit programma helemaal niet nodig om aan de vrouw te komen, die pronkt met zichzelf. Anja, dat is eigenlijk de enige die je zo op de markt in Breukelen tegen zou kunnen komen”.

Kwalbert in actie met Joyce (foto G+E)

Zo golfde het B&B gesprek op en neer, waarbij ik gevoelige opmerkingen maar buiten beschouwing laat. Bleek ook dat al onze geliefden eveneens aan de buis gekluisterd waren tijdens de uitzending, een enkele uitzondering daargelaten. De donderdag finale heb ik niet gezien (Astrid wel) maar nadat ze me de transfers had medegedeeld; “Mike heeft nu een ander en Arno zag het toch niet zitten met Niels”, heb ik me teruggetrokken om het boek ‘Het Raadsel Rutte’ uit te lezen. De enige ‘verdachte’ daar is Jort Kelder. Moet ik erbij vermelden dat het ‘onthullende’ deel, als beloofd, niet meer om het lijf had dan de driftbuien van Rutte wanneer hij af en toe met een kopje of glas smeet. Lekker sensationeel! Nou ja, hij is er wel baas van de NAVO mee geworden, de slimmerd.

Deze cartoon vond ik wel toepasselijk. Heel eerlijk; ik denk dat Schoof nooit zo ver zal komen, die mag blij zijn wanneer hij de kerst haalt met dat zooitje ongeregeld. Een blog, column of hoe men het ook noemt, hoort een begin en een eind te hebben, en liefst één thema, heeft men mij meermaals verzekerd. Welnu, voor deze keer zal ik me in ieder geval aan het begin en eind deel houden. DGG (u leeft mee) als droevig liefdevol begin, maar hoop is nog niet helemaal de kop ingedrukt, en tot slot het brokje geluk dat zoon Kaj en schoondochter Michelle eergisteren aan kwamen vliegen uit Californië om ons met een kort bezoek te verblijden. En zichzelf ook, natuurlijk!

Uit het liefde archief: Kaj als kersverse NAVY grad met Michelle

Met de BBQ die mijn oudste zoon Rick aan het voorbereiden is, zullen alle vijf zoons weer bijeen zijn! Trouwens, wat weet u van een happy end? (Gejat van ‘de slimste mens’).

…..and so we face the final curtain!

Vanmorgen lag ik een paar uur te woelen in bed nadat Astrid me rond een uur of vijf uit een vechtpartij had gehaald. Het was niet haar eerste interventie gedurende hoogte- en dieptepunten in mijn werkzame leven. Dit keer werd het veroorzaakt door een mix van liefde en het gevoel dat je langzaam maar zeker naar een afgrond gedrukt wordt. Nadat gisteren het persbericht verscheen dat Dutch Game Garden (DGG) met ingang van januari 2025 de deuren zou moeten sluiten, verschenen er vele tientallen reacties waarin diepe liefde en verdriet tot uiting werden gebracht door mensen die met DGG in de loop der jaren te maken hadden. Het persbericht dat inmiddels ook door veel media geciteerd en becommentarieerd is, geeft hierover uitleg:

https://www.dutchgamegarden.nl/dutch-game-garden-to-close-its-doors/

Mijn laatste jaar als ‘chairman of the board’, waarbij ik na 8 jaar had gehoopt de voorzittershamer over te dragen aan een persoon die steigerend van ongeduld DGG weer verder zou brengen in de vaart der volkeren, krijgt nu meer het karakter van een sterfhuisconstructie. Eerder had ik het over het ‘afgrond’ gevoel, hetgeen waarschijnlijk mijn imaginaire vechtpartij veroorzaakte. Tijdens mijn onrustige gewoel bracht het me terug naar 19 april j.l., de dag waarop het bestuur en management van DGG afgevaardigden van de Provincie Utrecht troffen om een laatste poging tot behoud te wagen. Hoewel het DGG vijfmanschap alle mogelijke argumenten ter berde bracht die hout sneden (o.a. subsidie in België, maar ook in Noord Brabant), werd in de loop van het gesprek duidelijk dat de beslissing onherroepelijk was en dat DGG wederom een aanvraag in zou moeten dienen om met 4 partijen in aanmerking te komen voor subsidiegelden. We voerden nog aan dat het einde van DGG hiermee in zicht was en dat het belang van de mensen bij de organisatie prioriteit 1 zou hebben en derhalve ruim de tijd dienden te krijgen om uit te zien naar nieuwe mogelijkheden. Het werd als een voldongen feit geaccepteerd, financiële hulp voor 2025 werd toegezegd, waarna we als keurige mensen afscheid namen. Eigenlijk had ik uit willen schreeuwen ‘begrijpen jullie wel wat voor een belangrijke organisatie hier de nek wordt omgedraaid?’. Maar het besef dat ik als semi pensionado makkelijk praten heb, en mijn partners in crime door moeten, weerhield me.

Bestuur (deels afgetreden) en staf in betere tijden

Wel wil ik deze ‘cri de coeur’ plaatsen; ‘Mecenas, waar je ook bent, maak 5 jaar lang €250.000 over aan DGG (wordt gematched) en wordt een echte (cartoon) held’! Er moet toch iemand zijn die vele miljoenen gecashed heeft en hier het belang en vreugde van inziet. Mijn grote dank gaat uit naar steunpilaren J.P. van Seventer, Managing Director van DGG, en Christel van Grinsven, Operations Manager DGG.

JP en Christel tijdens presentatie Games Monitor

Uiteraard ook veel dank naar mijn mede bestuursleden Selma Oors en Tim Laning, die menigmaal het traject Leeuwarden – Utrecht v.v. nam ter ondersteuning van DGG, alsmede alle voorgangers/bouwers van DGG. Ik vind het allemaal om te janken, hetgeen ik jullie bespaar, dus sluit ik maar af met de dooddoener ‘er zijn ergere dingen in het leven’.

37 jaar, helemaal niet raar…….of wel?

Het schijnt tegenwoordig apart te zijn wanneer je zowaar 37 jaar in de echt verbonden bent. Vandaar ook wellicht het grote aantal gelukwensen die Astrid en ik mochten ontvangen, waarvoor nogmaals onze hartelijke dank. Mijn oudste broer Hans en jongere broer Rob zijn langer getrouwd, maar dat is een ander verhaal Zoals ik vorige week meldde, heb ik wat met cijfers en gebeurtenissen. Dat is bijvoorbeeld, niet toevalig, het album ‘California 37’ van de band Train:

Niet alleen omdat we het leeuwendeel van de duur van ons huwelijk in Californië doorbrachten, maar ook vanwege het releasejaar van dat album; 2012, het jaar dat we ons zilveren huwelijksjubileum vierden! En niet alleen dat, het was ook het jaar dat ik opgenomen werd ‘ahum’ in de Dutch American Hall of Fame.

Glunderend in Los Angeles, met alle 5 zonen, en stille kracht Astrid aan mijn zijde. Goede vriend Fred van Buiten gaf ook acte de présence, evenals eregast Alan Parsons en Consul Generaal Bart van Bolhuis. In de angst iemand te vergeten, hou ik het hierbij, maar het was een onvergetelijke dag (en nacht). Nu zou je kunnen vragen ‘wat heeft de band Train hier mee te maken?’. Goede vraag! Welnu, in 2001 brachten ze het album ‘Drops of Jupiter (Tell me)’ uit, en waar dacht je dat hun zegetocht begon? Bij ons! Tijdens een TV programma bij (toen nog) Ex’pression Center for New Media in Emeryville. In onze vermaarde Meyer Sound Hall speelden ze de pannen van het dak, en de rest is geschiedenis. Een datum, een gebeurtenis en herinneringen, zo mooi kan terugkijken zijn. En weer iets om te glunderen! Ik heb begrepen dat je daarmee oud kan worden; Google glunderitis maar eens. Maar schijnbaar kan je ook van een vrijdagmorgen peddeltochtje op een SUP kanoboard (of zoiets) een gevoel van geluk krijgen, aldus Astrid, hier vroeg aan de start met buurvrouw Carla:

Na ruim een uur kwam ze terug en bracht een verslag uit als ware het een gedicht: ‘Er hing een lichte mysterieuze nevel over het water met een zon die daar doorheen trachtte te priemen, terwijl het inademen van de zuivere ochtendlucht een tintelend gevoel van opwinding in je longen teweeg bracht’. Glunderitis, een andere verklaring had ik er niet voor. De week afgesloten met de finale van ‘de slimste mens’. Als verwacht won Herman van der Zandt, zij het met de hakken over de sloot. De vragen zijn soms zo divers van aard dat je inderdaad van goede huize moet komen om te winnen. Je vraagt je soms af wanneer alle drie de deelnemers een bepaalde eenvoudige vraag niet kunnen beantwoorden, vanonder welke steen ze vandaan gekropen zijn. Voorbeeld, vraag van een week of twee geleden: bij het klaverjassen heeft troefkaart ‘9’ een naam, welke is dat? Drie maal ‘pas’, mijn mond viel open van verbazing, ik schreeuwde nog naar het scherm ‘de Nel’, maar het mocht niet baten. Mocht dat op zo’n moment 50 seconden opleveren, dan had dat tevens de overwinning kunnen betekenen. Maar heel concreet betekent het dat je (ik dus) in staat bent iets te onthouden van een oeroud kaartspelletje, en daar hoef je niet slim voor te zijn. Overigens heeft Astrid, bij ons op de sofa, de meeste goede antwoorden. En dat laat ze me ook weten! Mochten jullie tevergeefs naar ‘glunderitis’ gezocht hebben, dan ligt de schuld bij onderstaand figuur:

Maarten heeft het tot dusver geblokkeerd omdat hij niet als zodanig bekend wil staan, maar dit seizoen werd het hem soms teveel en viel hij uit z’n rol. Afsluitend; glunder maar lekker door het weekend heen, het wordt heet morgen!

And when I die…….(Blood, Sweat & Tears)

Elke week gebeurt er wel iets dat je gedachtewereld verplaats naar een gearchiveerde gebeurtenis, ergens ver weg in je leven, bijna vergeten. In mijn geval 1967. Oorzaak was het overlijdensbericht van Hans Eijkenbroek (84), de stoere captain van Sparta, en gedurende 12 interlands ook van het Nederlands elftal. Tot ik door een stupide brief mijnerzijds een einde daaraan maakte, mocht ik als amateur aansluiten bij de selectie van Sparta, met Wiel Coerver als hoofdtrainer. Bij mijn eerste trainingssessie, ik was lichtelijk nerveus, werd ik welkom geheten door Hans Eijkenbroek en diens verdedigende kompaan Gerrie ter Horst. Ze waren zo vriendelijk om me ook nog een flesje cola te overhandigen voor de dorst. De enigszins lichte kleur en de lauw aandoende fles droegen er aan bij dat ik schaapachtig lachend ze hartelijk bedankte voor de eer, maar dat ik van cola maagzuur kreeg. Voetbalhumor, niet zo sterk als de kaars van Johan Derksen, maar toch. R.I.P. Hans Eijkenbroek, zoals ik hem graag herinner (foto AD):

Astrid had afgelopen week één dag open tussen twee babydiensten: woensdag. We besloten om onderweg naar de kust het MH17 monument te bezoeken in Vijfhuizen. In eerste instantie een wat kalend ogende vlakte, waarbij je weet dat iedere geplante boom een omgekomen passagier vertegenwoordigt. Dat gaat pas werkelijk leven wanneer je langs zo’n boom loopt, de naam leest, alsmede de leeftijd, soms zo schokkend jong. Wanneer er een portret aan de boom hangt, dan komt het wel heel dichtbij. Het gedenkteken bevat alle namen van de 298 slachtoffers en is indrukwekkend in eenvoud:

De zonnebloemen doen denken aan het veld in Oekraïne waar de MH17 uiteindelijk zijn laatste bestemming vond. Met het groeien van de bomen zal dit monument keer op keer indrukwekkender worden en eer bewijzen aan hen die omkwamen. Aanvankelijk wat stilletjes zetten wij (Astrid aan het stuur) onze weg voort om uiteindelijk bij Bloemendaal aan Zee uit te komen. De wind en de wolken maakten het er niet echt gezellig op en het door ons uitgekozen Beach Chalet was in geen velden of wegen te bekennen. Wel een bord bij een hek met de mededeling dat het herbouwd werd. Geen man overboord, er waren er nog wel een paar. Het werd een rillerige lunch met een glaasje chardonnay wat inderdaad qua inhoud een glaasje was. In eerste instantie dachten we dat het glas nat was! Dat is enigszins overdreven, maar toch dichtbij. We vervolgden onze weg via Zandvoort waar de GP koorts al behoorlijk heerste. Geblokte vlaggen door het hele dorp en geen enkele ‘Zimmer Frei’ te bekennen. Max kan aan de bak. Tijd geleden dat we daar waren, maar het deed toch aan als een enigszins vervallen badplaats. Neem dan Jennifer Lopez, die ziet er niet vervallen uit, kon geconstateerd worden na haar scheiding met Ben Affleck. Twee jaar huwelijk slechts gedurende een knipperlicht soap die ook een twintigtal jaren beslaat. Het brengt me terug naar het jaar 2000, de Grammy’s in Los Angeles, waar Ex’pression sponsor was van het radio deel. Het TV gedeelte, met sterpresentatrice Jennifer Lopez, konden wij ver achterin bekijken. Hij/zij die aflevering 65 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ heeft gelezen, kan dit deel overslaan, hoewel best de moeite waard om het twee keer te lezen. Here we go:

………………hoe ik met mijn ‘All Access Pass’ toegang wist te verschaffen tot ‘backstage’. Het was een gokje met Gary dat ik er met m’n verlopen pas in zou slagen om het toneel te bereiken. We praten nu over het TV gedeelte, we schrijven 23 februari. Gary was ervan overtuigd dat ze me er met kop en schouders uit zouden smijten: “they’ll kick your ass, bud”, grijnsde hij. Ik stopte de pas een klein beetje onder m’n stropdas, precies dat deel waar ‘radio’ op stond, en begaf me onderweg. Toen ik zo’n beetje bij de eerste ‘kleerkast’ van een security man was, klopte m’n hart in m’n keel. Maar kleren en jovialiteit maken de man. “Yo, my man, everything under control”, gooide ik er nonchalant uit. En zowaar, hij keek half op m’n badge en wuifde me vriendelijk door. ‘Kleerkast’ twee, de laatste stop voor het gekrioel bij de bühne, keek niet eens, zo zelfverzekerd zag ik er uit! Tussen het verkeer door van technici, camera’s en gewichtige mannen met ‘headsets’, kom ik tot 20 meter, daar word ik opgehouden. Maar het uitzicht was schitterend omdat de ster presentatrice een opvallend, fris ogende groene jurk droeg

Het doet me nu denken aan het fris ogende gras waar je vanaf het Kasteel op uitkijkt en waar Sparta morgen de strijd aanbindt tegen Feyenoord. Broer Rob wordt vervangen door zoon Ivar, hetgeen me tevens er toe brengt eenieder te bedanken die me beterschap heeft gewenst met mijn opstandige rug. Stevige pijnstillers deden hun werk en inmiddels zit ik alweer in de afkickfase. Maandag bezoek ik een ‘oude’ strijdmakker uit mijn automatisering verleden en wederom zullen heldenverhalen vertaald worden in een lied: ‘Memories are made of this’.

Het seizoen is begonnen!

En oh, oh, wat hadden de gebroeders Laanen zich daar op verheugd. Na wat sport opwarmers, denk daarbij aan Wimbledon, Tour de France en de Olympische Spelen, was het eindelijk de beurt aan Sparta, dat het thuis opnam tegen Heracles Almelo. Almelo, u weet wel, de thuisbasis van Herman Finkers, die zijn bruisende stad als volgt samenvatte; ‘Eén stoplicht springt op rood, een ander weer op groen, In Almelo is altijd wat te doen’.

TV programma RUR 1987 met v.l.n.r. Carry Tefsen, PL en Herman Finkers

Die uitspraak werd uiteindelijk een perfecte weergave van de wedstrijd, en dat was maar goed ook. Aan het gemompel wat nu ontstaat, begrijp ik dat enige uitleg hierbij benodigd is. Welnu, voorafgaand aan zondag begaf mijn rug het. Niet met een oerknal of zo, maar geleidelijk. Optimistisch als ik ben, meende ik dat een jonge klare, aangevuld met een gezonde portie nachtrust, uitkomst zou bieden. En voorwaar, ik stapte zondagmorgen redelijk monter uit bed. Echter, op het moment dat ik me boog om mijn pantoffels aan mijn voeten toe te vertrouwen, kreeg ik het gevoel dat het zwaard van Hercules (oorspronkelijke naam Heracles) horizontaal in en uit mijn onderrug werd getrokken. Uiterst moeizaam kwam ik weer terug in verticale positie. Dit duurde zo lang dat Astrid me inmiddels met ibuprofen en paracetamol terzijde kon staan. Vervolgens broer Rob gebeld met de mededeling dat ik zijn schouder nodig zou hebben om op te steunen wanneer Hercules weer toe zou slaan. En, oh ja, dat ik hoopte dat Sparta niet al te veel zou scoren zodat ik niet per abuis gillend in de lucht zou vliegen van vreugde en…..pijn. Wat dat betreft werd ik op mijn wenken bediend, de brilstand bleef van het begin tot het einde op het scorebord staan. Hartverwarmend was het weerzien met alle Kasteelvrienden, die op hun beurt weer zagen hoe Rob zich als een ware mantelzorger over mij ontfermde. Het werd een ietwat moeizame middag, maar ik had het niet willen missen, al was het alleen maar om de kameraadschap die hoogtij vierde. En, nu komt het; het werd gelijktijdig een gebeurtenis die niet alleen herinneringen met zich meebracht, maar waarbij ook een parallelle Hercules aanval zich voordeed. Ja, ja, dat is wel een onnozel ‘watblief’ waard. Allereerst die foto uit de oude doos van 1987. Carry Tefsen (Mien Dobbelsteen) gaf na een vraag van de uiterst populaire gastheer Jan Lenferink inzake het instituut ‘huwelijk’, als antwoord dat ze daarin niet geloofde. Punt. Toen de vraag bij mij kwam, kon ik vol trots melden dat Astrid en ik de tweede helft van augustus 1987 in het huwelijk zouden treden. Applaus. Zo’n kans laat je niet voorbij gaan. En inderdaad, aandachtige lezer, Astrid en ik zijn dus deze maand 37 jaar getrouwd! Mijn vriend in de buitencategorie, Fred van Buiten, met wie ik sinds ons vertrek naar NL (2016) een wekelijkse interne e-mail uitwisseling heb over wat er ‘gaande’ was, schreef mij dinsdag het volgende: ‘ik ben afgelopen zaterdag door mijn rug gegaan……’. Dezelfde zaterdag! Ergens in het heelal moeten we als eeneiige tweelingen geregistreerd staan. Bizar toch?!

Honkballen bij de Oakland A’s met Fred, een ware vriend!

In niet gerelateerd nieuws maakte bondscoach Koeman bekend niet verder te gaan met Wijnaldum en Blind, en eigenlijk ook niet met Depay. Dat hij De Luim niet vermeldde als adviseur deerde me niet, uiteindelijk gaat het om het resultaat. Buitenland: Noord Korea staat weer open voor toerisme. Veel geluk. Amerika: Trump jankt continu dat zijn favoriete boksbal, Joe Biden, hem de facto ‘de oude man’ heeft gemaakt nu Kamala Harris zijn concurrent is voor het presidentschap van de Verenigde Staten. Eén ding is zeker, we (ik) gaan goed geLuimd het weekend in (de voorgeschreven pijnstillers werken).

If you’re going to San Francisco…….

Dat zingt iedereen toch mee! Zeker de ‘boomers’ die in de 60-er jaren opgroeiden. Maar in deze Luim gaat het over het beruchte San Francisco in Colombia, niet de Verenigde Staten. Het is zo bijzonder omdat Ivar, onze jongste, ter plekke filmopnamen heeft gemaakt met een lokale ploeg. De mini documentaire (12 minuten) kwam donderdag uit en heeft inmiddels al meer dan 300.000 kijkers mogen begroeten. Ivar is niet alleen de (co) regisseur en schrijver, hij neemt ook nog eens de ‘voice over’ voor zijn rekening. In dit waar gebeurde verhaal neemt hij je mee naar San Francisco in Colombia, een mooi bergdorp, dat zo’n drie uur buiten Medellin ligt. Aan het begin van deze eeuw leden ze ongelooflijk onder het drugsgeweld dat in Colombia woedde.

Bijna iedereen in San Francisco werkt in de landbouw en niemand heeft een bankrekening. De documentaire vertelt het verhaal van een geïsoleerd dorp in Colombia waar nieuwe economische mogelijkheden zich aandienen, die deels te danken zijn aan een Australische entrepreneur met de naam Zac Borrowdale. Het is het verhaal van een avontuurlijk ‘Aussie’ die zich door een ‘cash only’ gemeenschap manoeuvreert, en hoe een doelgerichte kogel in zijn borst diezelfde gemeenschap er toe bracht om crypto te omarmen. Het is waar dat crypto bij veel mensen een slecht imago heeft, maar het huidige financiële systeem heeft tal van nadelen die crypto oplost voor mensen die leven zonder wezenlijke toegang tot essentiële bankzaken. Daarom moest deze documentaire gemaakt worden, om aan te tonen dat crypto problemen oplost die door banken genegeerd worden of onoplosbaar zijn. Maar kijk voor jezelf:

https://www.youtube.com/watch?v=aaClTluc3AU 

Herinner je Oscar nog, de jongen in Ghana waar Ivar geld voor ophaalde (dankjewel Luim lezers) zodat hij een laptop kon aanschaffen? Welnu, Zac betaalt de mensen die voor hem werken identiek aan de wijze waarop Ivar de donaties aan Oscar zond, dankzij crypto. Laat me weten of je geïnteresseerd bent hoe dat in zijn werk gaat, dan mail ik je dat toe. Deze documentaire bracht me ertoe om Ivar in het zonnetje te zetten, Astrid en ik zijn echt trots op hem, en, niet onbelangrijk, hij blijft met beide benen stevig op de grond staan. Nou ja, hier in de boot, met zijn muse Arielle.

De bond van broers (mijn overige vier zonen) staan volledig achter deze lofzang en wachten ongeduldig op hun (zon) beurt. Rick (de oudste) is voorlopig niet aan de beurt nadat hij mij woensdag op de pooltafel genadeloos met 3-0 versloeg. De pen is machtiger dan het zwaard! #2, Eric, is aan het verhuizen, dus niet lastigvallen. #3, Bo-Peter, heeft op zijn verjaardag o.a. een door Astrid vervaardigde poster mogen ontvangen van zijn 7 maanden durende trip door Azië:

U begrijpt het; digital nomad is omgedoopt tot Bo-Mad. #4, Kaj, is met neefje Felix (jongste zoon van #1) in Californië op toer gegaan.

In een bar, hoe kan dat nou? Felix legt uit aan de barkeeper dat hij echt ouder is dan 21. Oom Kaj bevestigt dat. En nu nog een uitsmijter, de naar Nederland teruggekeerde Mariska Henneberque (ark schuin tegenover ons), is vandaag 80 jaar geworden, Hieperdepiep! Onderstaande foto bewijst dat de Sint (hier nog in Berkeley) met Mariska op schoot, wensen inwilligt:

Duidelijk moge zijn dat de Sint het ook niet altijd even makkelijk heeft. We sluiten af met een onverwachte gouden medaille voor Ivar als debutant regisseur, identiek aan die van het 3×3 basketbaltrio.