Laanen's Luim

Vrijdag 17 was de dag waar de professionele Nederlands game industrie, niet te verwarren met ex Koning Toto Wesley Sneijder, jaren naar uitgekeken had: INDIGO, het neusje van de zalm op gebied van diverse soorten games en lezingen. Het is een platform voor ontwikkelaars, publishers, investeerders, pers en andere geïnteresseerde partijen om (hernieuwd) met elkaar kennis te maken en nieuwe mogelijkheden te creëren. En als verwacht, het werd een dag vol inspiratie en als het ware een ‘love fest’. Pardon? Even uitleggen; veel van de aanwezigen hadden elkaar vanwege COVID jaren niet ‘live’ getroffen en vielen elkaar gisteren spontaan in de armen. Prachtig! Het werd mijn eerste grote evenement als Chairman van Dutch Game Garden en derhalve had ik me op m’n paasbest uitgedost. Dat is te zeggen, wel in spijkerbroek, en na goedkeuring van Astrid (‘Peet, bij een pin stripe jasje hoort een effen wit overhemd’). Nadat ik twee van de vele interessante lezingen bijgewoond had, laafde ik me in de vreugde van de vele (uitverkocht) deelnemers. Nostalgisch waren de praatjes met de jongelui die ik voor het eerst in San Francisco tijdens de Game Developers Conference mocht ontmoeten, en die nu uitgegroeid waren tot professionals, en sommigen toonden plaatjes van hun gezin (!). Met gloeiende uitleg. Eigenlijk teveel om op te noemen, zie daarvoor de website van www.dutchgamegarden.nl INDIGO eindigde feestelijk als de dag was, met uitreiking van de prijs aan de winnaar van 23 ingediende en gestreamde games: Newstower!

DGG Managing Director JP van Seventer reikte met veel ‘joie de vivre’ de prijs uit, waarna hij ondanks z’n zere voeten kon terugzien op een uiterst geslaagd evenement, mede dankzij z’n ‘partners in crime’ Christel van Grinsven, Aryeh Loeb en Tom Jongens. En, niet te vergeten, de vele in roze t-shirts uitgedoste vrijwilligers. Hulde! En ik? Geïnspireerd door m’n indrukken van de donderdagavond (Captain’s Night) en die fantastische vrijdag, hoop ik met mijn medebestuursleden te bereiken dat DGG professionals meer tijd kunnen besteden aan incubation, en eigenlijk alles waar de game industrie behoefte aan heeft, hetgeen bereikt kan worden middels ‘sustainable’ ondersteuning van de stad en de provincie Utrecht. Pas dan kan ik aan het einde van mijn periode van 8 jaar (ultimo 2024) mijn taak als voltooid zien en de zonsondergang inrijden:

Dit plaatje verwoordde alles aan het einde van elke Lucky Luke story: ‘job completed’. Soms krijg je een pijnlijke herinnering wanneer een voetballer van naam deze aarde verlaat. Jan Klijnjan (77), de man van het verwoestende schot, overleed deze week. Gedurende mijn mislukte coup om bij Sparta een contract te veroveren, we schrijven 1967, kon ik met de selectie onder Wiel Coerver meetrainen. Klijnjan kon me wel passeren, maar ik was sneller dus moest hij dat trucje nogmaals doen. Op enig moment irriteerde hem dat dermate dat hij vanaf korte afstand de bal keihard op m’n lichaam schoot. En ik maar doen alsof er niets aan de hand was. Die blauwe plek is uiteindelijk toch nog verdwenen. RIP Jan Klijnjan. Nadat ik gisterenavond game iconen Kate en Vlad (net als Sting geen achternaam) vermoeid naar Hilversum had gebracht, deed ik knikkebollend met Astrid nog ’n whiskietje. Was een lange dag voor een semi pensionado, maar hartverwarmend als het weer.

Toen we met onze drie koters aan het genieten waren van een feestelijk huwelijksdiner, vooruitlopend op ons daadwerkelijke 35-jarige jubileum in augustus, schoot het me te binnen dat ons trouwjaar eigenlijk een behoorlijk evenementvol jaar was. Ik was te gast bij RUR, spraakmakend TV programma in die jaren van Jan Lenferink, samen Carry Tefsen (Mien Dobbelsteen) en een jeugdige Herman Finkers:

Hoe ik daar kwam is een heel ander verhaal, daar kom ik onder vier ogen nog wel eens op terug. Wat wel leuk was dat ik na de vraag van Lenferink over ‘hoe we over het huwelijk dachten’, na Carry Tefsen’s ‘dat sie ik niet so sitten hoor’, een soort van triomfantelijk kon mededelen dat Astrid en ik later dat jaar in het huwelijk zouden treden. Verbazing alom. Ook verbazing alom toen Astrid het dankwoord deed tijdens ons huwelijksdiner, 28 augustus 1987:

Daarmee werd een signaal gegeven dat, hoe jeugdig dan ook, ze haar m/v stond. Zie hoe haar moeder (Riet) bewonderend naar haar opkijkt. Mooi feest trouwens! 1987 was ook het jaar dat ik m’n eerste, betaalde, Luim het licht liet zien in de AutomatiseringGids.

Deze en volgende Luimen brachten heel wat leven in de automatisering brouwerij. Heel eerlijk, niet iedereen was er tevreden over, die konden er niet mee leven dat een columnist scherp moet zijn, onafhankelijk van advertenties. Liep toch slecht af toen de waarnemende hoofdredacteur in m’n Luim begon te schrappen. 1987 werd ook het jaar dat Astrid en ik, als voorzitter KNBSB, vele zelf bekostigde honkbalreizen ondernamen, met als hoogtepunten het Europees Kampioenschap in Barcelona (ticket voor Olympische Spelen 1988 in Seoul) en bijeenkomst in Cuba, gezeten in de schaduw van Fidel Castro, die een echte honkballiefhebber bleek te zijn. Waanzinnig, wel een beetje druk! Het kuchje van Bo-Peter aan onze goed gedekte tafel bij de Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht, bracht me terug in de werkelijkheid van nu. De jongens hadden wat mede te delen over hun ouders. We bloosden nog net niet, maar waren intens tevreden over het gesprokene. 5 gelukkige mensen aan één tafel, waar vind je dat nog?

Even terug naar deze week, en heel iets anders. Donderdag waren goede relatievrienden (Ex’pression College) Paula en Steve Breitbart over uit Californië. Astrid arrangeerde een boottochtje onder de stad Den Bosch, met als eindpunt het museum gewijd aan Jeroen Bosch. De toertocht was echt een belevenis, met dito verhalen door de gids. Een aanrader. Het museum bevat hoogwaardige reproducties van al het werk van Jeroen Bosch. Prachtig. Uiteraard kon ik het niet nalaten om stil te staan bij de ‘Tuin der lusten’.

Het werk is op zich adembenemend en de huidige ‘woke’ beweging zou er zeer veel moeite mee hebben. Jeroen Bosch (geboren van Aken) kwam ter wereld in 1450 en gesteld kan worden dat de normen en waarden in die eeuw heel wat losser waren dan heden ten dage. De bejaarde vrouwelijke gids die ons alle standjes tot in detail uitlegde, had er geen moeite mee, integendeel. Te veel lust of drank voerde naar de hel; dat wel! De Bossche bollen gingen er dan ook goed in. Den Bosch; we komen terug.

Geen quiz, de band die dit zong heette Hedgehoppers Anonymous en in tegenstelling tot mijn week, bevatte de tekst uitsluitend ironische narigheid. De aansprekende melodie werkte verwarrend. Maar ik dwaal af. Toen de 5 zonen vrijdag gezamenlijk op stap gingen, voor het eerst in 5 jaar, kon gesproken worden van een wonderlijke mix. Twee twintigers, ’n dertiger, ’n veertiger en ‘n, naar eigen zeggen, jeugdige vijftiger. De foto’s die doorkwamen getuigden van kameraadschap en vreugde. Onderstaand een sfeerimpressie, waarbij de achtergrond iets heeft van ‘dat deert ons niet’:

Het gegeven dat iedereen gebruik maakte van het openbaar vervoer gaf ook veel rust. Laten we eerlijk zijn, het blijven toch je jochies. Tegen het middernachtelijk uur was er geen sprake meer van enige communicatie, dat kwam pas veel later op zaterdag. Maarrrrrrrrrrrr, hetgeen weergegeven werd; ‘zo enorm waardevol’ en ‘goud waard’, gaf me een gevoel van trots, bloed kan dus dikker zijn dan water. In de loop van woensdag werd ik van vele kanten geïnformeerd over de mogelijke vrijlating van Jaitsen Singh, iets dat Astrid en ik vele weken onder de pet hebben gehouden. Mocht dit over een aantal maanden plaatsvinden, dan zal dit succes vele ouders kennen, waarbij ook wij menen een kiezeltje bij te hebben gedragen. Met name ook om Jaitsen te bezoeken in de gevangenis, waarbij ook de zonen acte de présence gaven:

Ook zag ik dat de site van de Luim vele malen bezocht was op het zoekwoord Singh, waarbij met name het politieke circus van Jeroen Bosch dat in de loop van 7 jaar aan ons is voorbij getrokken, een tophit werd. Zie http://peterlaanen.com/?s=singh Dat wij, met Kaj, de volgende dag uitgenodigd waren bij het huwelijk van Singhs zus Sieta, werd daarmee de kers op de taart. Twee maal werd het huwelijk wegens Covid uitgesteld, dat kan geen toeval zijn!

Sieta en Laurens werden door hun gasten ontvangen met een muur van liefde (en zeepbellen) en waren daar zichtbaar beduusd van. Een Lochemse ambtenaar verrichtte op onderkoeld komische wijze de plechtigheden, waarna bij prachtig weer genoten kon worden van het statige kasteeltje en diverse lekkernijen. Topdag! Dan blijkt dat de week, die al zo mooi begonnen was, nog meer verrassingen voor ons in petto had; Nederland vernederde België gisteren in Brussel met maar liefst 1-4. Ter afsluiting, wat me veel deugd deed, leidde ons pad naar biljartpaleis Hippo in Hilversum via de Taludweg. ‘Ons’ is in dit geval Bo-Peter, Kaj en ‘moi’. Ik wilde hun een kijkje geven op het laatste huis in Nederland waar ze hun kleuterjaren doorgebracht hebben, en waar Astrid grotendeels de opvoeding op haar schouders heeft genomen. Ook het laatste huis waar we in gezinsverband samen hebben gewoond alvorens we Duitsland, België en Californië aandeden.

Best wel een emotioneel moment (zeker voor mij). Daarna ‘business as usual’; sportief gevecht aan de ‘pooltable’, bittergarnituur, biertje, en het gegeven dat ik qua spel niet meer tegen die kwajongens op kan. Met elk van de voorafgaande onderwerpen had ik normaal gesproken een hele Luim kunnen vullen, maar deze week, zo volgeladen, wilde ik toch met iedereen delen. Nou ja, nog één foto voor de lekkere, moeder en zoon feestelijk bij huwelijk Sieta en Laurens:

Fijne pinksterdagen.

Te midden van alle narigheid in deze wereld, kon afgelopen dinsdag door ons niet anders aangemerkt worden als hoogtepunt; Bo-Peter en Kaj kwamen met de KL606 vanuit San Francisco aan op Schiphol. Uiteraard had ik gerekend op drukte, maar deze zee van auto’s in de parkeergarage had ik niet voorzien. Gelukkig had ik net voor een kleine €80 m’n Note volgetankt, zodat ik tijdens het zoeken naar een parkeerplaats geen angst hoefde te hebben om droog te komen staan. Nadat ik m’n auto geparkeerd had op ‘Haring’, het uiterste puntje van de parkeergarage, tegenover het Hilton hotel, begon ik m’n voetrace tegen de tijd. De jongens waren immers al een half uur daarvoor geland. Aangezien ik niet een van de snelsten ben, duurde het ruim een kwartier voordat ik ‘Aankomst 2’ bereikte. Maar gelukkig, de marechaussee werkte ‘mee’, het duurde nog ruim een half uur voordat onze bloedjes van kinderen tussen de schuifdeuren opdoken. Ik was zo confuus dat ik vergat een foto te maken. De hugs, na elkaar een kleine vijf maanden niet gezien te hebben, waren er niet minder om. Nadat ik de parkeerkaart afrekende, moest ik ze aanmanen om haast te maken om te voorkomen dat de ‘genade’ periode van de parkeerkaart zou verstrijken. Was even vergeten dat ik de langzaamste ben! Enfin, binnen de vrije tijd de garage verlaten om ons naar Loosdrecht te begeven. Ze konden niet geloven dat we tot dusver ongelooflijk mooi weer hadden. ‘Wees maar blij dat het regent, anders zouden we hier net als in Californië bosbranden hebben’, besloot ik krachtig. Daar hadden ze niet van terug, of was het de jetlag? Het vooruitzicht van bitterballen monterde hen aanzienlijk op en jawel, na de innige omhelzing met ‘mamsie’ en Tinley kwamen die dan ook op tafel. Genieten!

Nadat de zon zich waterig aankondigde, werd ter verhoging van de feestvreugde, en voorkoming van inslapen, besloten om een rondje Loosdrechtse Plassen met de ’Babyboomer’ te maken. Suggestie van oud journalist Richard Keijzer om onze sloep zo te dopen. U kunt wel raden waarom. Indien niet, denk dan ook aan Astrids professie en niet alleen aan mijn geboorteperiode. Iedereen meer dan opgefrist, en tot Astrids schrik leidde dat ’s avonds nog tot een uitgebreide pot Monopoly. Tegen twee middernacht zocht ik m’n mandje op waar Astrid al tevreden lag te knorren. En zo brak niet veel later woensdag aan, de dag waar de drie in vrede met elkaar levende gebroeders Laanen met aanhang ‘broertjesdag’ vierden. Buiten het gezellige deel tijdens de hapjes en snapjes, viel op dat de verfoeilijke traditie van onze tantes, aangevuld met ons moeder, op een of andere manier door ons overgenomen was. Wablief?! Het doorzagen over ziektes en medicijnen. Voor de volgende bijeenkomst moet hier echt paal en perk aan gesteld worden, bijvoorbeeld maximaal één kwartier, maar alleen als er sprake is van nieuwe kwalen of serieuze complicaties. Nu wil het geval dat ’s avonds Feijenoord voor de Conference Cup speelde tegen A.S. Roma. Oudste zoon Rick, u weet wel, of nog (2 Luimen geleden), behaagde het om de zege te vieren in Sparta bolwerk Loosdrecht. Werd een moeizame avond, begrijpelijk. Maar hij had het kunnen weten, wanneer je een Sparta hond als Tinley een Feyenoord shawl omdoet, dan verzoek je de goden!

Gisteren was (of is) er weer een broertjesdag, die van 5 zonen. Dat er niet over ziektes en pillen gesproken wordt is zeker, hopelijk maken ze wel een fatsoenlijke foto, zodat ik die naast die mooie van 5 jaar geleden kan hangen:

Wat een koppies toen, ben benieuwd nu (na een avondje stappen)!

Nadat Sparta de veilige voorsprong van 9 punten, die Heracles had, middels 3 gewonnen wedstrijden terugbracht tot 2, wachtte de krachtmeting der krachtmetingen afgelopen zondag in Almelo. ‘Kenner’ Robert Maaskant had bij ESPN al voorspeld dat Heracles zich veilig zou stellen en Sparta rechtstreeks zou degraderen. Heracles zorgde ervoor dat Sparta’s 12^e man, de fans, de wedstrijd in Almelo niet bij konden wonen. Psychologische oorlogsvoering avant la lettre. Het had ESPN behaagd om de grote drie, u weet wel, rechtstreeks uit te zenden, hoewel daar geen enkel sportief belang bij gediend was. Broer Rob en ik moesten derhalve knarsetandend genoegen nemen met het schakelprogramma. Iedere keer wanneer men dan schakelt naar ‘onze’ wedstrijd krijg je het gevoel ‘het zal toch niet’. Maar het werd ‘het zal toch wel’, Sparta stelde zich veilig met een 1-3 overwinning, veroordeelde Heracles tot de nacompetitie en Robert Maaskant moest zijn woorden inslikken. De 2500 op heilige grond van het Kasteel en de 2 in Loosdrecht konden hun geluk niet op, dat begrijpt u.

Eerder genoemde Robert Maaskant kon het niet nalaten om bij Radio Rijnmond te spreken over, ik vat het samen, een sneu Sparta feestje met weinig mensen. Klaarblijkelijk had hij na al zijn verkeerde voorspellingen, ook Fortuna Sittard had hij mis, behoefte om Sparta en de fans te kleineren. Okay, over sneu gesproken. Carrière Robert Maaskant: ontslagen, niet verlengd of op non actief geplaatst bij Willem II (2005), RBC (2007), Wislaw Krakau (2011), Dinamo Minsk (2013), Groningen (2013), NAC (2015) en VVV (2019). Lekker rijtje. Hij zal toch ook wel successen hebben, vraagt u zich af. Zal wel, maar aangezien ik niet zo’n kenner ben als Maaskant, waag ik me daar niet aan. Grappig is wel dat ik met zijn vader Bob, ook trainer van NAC geweest, gevoetbald heb bij het Amerikaanse leger in Rotterdam, waar wij werkzaam waren. Sterkste bedrijfselftal van de regio met Joop Langhorst (rechtsback Sparta), Wimpie ‘Pingel’ de Kreek (linksbuiten DFC) en Bram Geilman (reservekeeper Feyenoord). Ik mocht de penalty’s nemen. Jawel! Nu even iets heel anders. Oh, oh, wat kunnen we toch lachen over Belgenmoppen. Voorbeeld: ‘Waarom vloog de Belgische luchtmacht niet uit tijdens de tweede wereldoorlog? De piloot was ziek!’. Dat was een mop, maar dit is Nederlandse realiteit:

De Ketheltunnel, onderdeel van de A4, is maandagochtend bijna de hele ochtendspits lang dicht geweest. Volgens Rijkswaterstaat was er niet genoeg personeel om de tunnel te bedienen. Twee medewerkers meldden zich vanmorgen ziek en het was niet mogelijk om op korte termijn vervanging te regelen. Als gevolg van de afsluiting was sprake van een zware ochtendspits bij Rotterdam en elders in Zuid-Holland.

Schoon leeg, schandalig! En nu hebben de Belgen ook nog eens uitgevonden welk wismechaniek MP Rutte gebruikte:

Daar was de Tweede Kamer nog niet van op de hoogte! Wel heeft men uitgevonden waarom de Nokia van Rutte zo weinig appjes vast kon houden. De bron was er heel duidelijk over:

‘Die katapulten worden geleverd, president Zelensky!’. Duidelijk is dat we ons achter de oren mogen krabben met dit soort ontwikkelingen in ons toffe Rutteland. Aan de andere kant, soms moet je ook gelukkig zijn met de kleine successen in het leven:      SP-AR-TA!

Na de zinderende spanning van afgelopen dinsdag, haalt S10 de finale of niet, de ‘dood of de gladiolen’ wedstrijd van woensdag: Sparta tegen het Zwolse PEC om 20.00. De verliezer zou er of slecht voor staan (Sparta) of degraderen (PEC). Broer Rob en ik namen geen enkel risico; 16.30 afspreken bij De Meern, en vervolgens een hapje eten in Rotterdam. Uiteraard waren beide Laanens op tijd, zelfs iets te vroeg. Na een broederlijke omhelzing, en vaststelling dat Sparta shawls en pet op de achterbank lagen, togen wij richting Rotterdam. Rob had een reservering gemaakt bij De Ballentent in Rotterdam, waar wij ondanks het trage verkeer kwart voor zes aan tafel konden. De Ballentent is een begrip in Rotterdam, daar waar het om de beste ballen gehakt gaat:

Je begrijpt dat we ons, tijdens een glaasje chardonnay en uitzicht op de Maas, verkneukelden op onze superbal met friet, mayonaise en pindasaus. Tegen half zeven werden we wat onrustig en Rob ging op onderzoek uit. Foutje in de keuken. Een briesende Rob rekende af, waarna we maar genoegen zouden moeten nemen met het gebruikelijke broodje kroket bij Sparta. Rob kent de weg als geen ander in Rotterdam, zodat de eerste geopende brug over de Schie bij hem slechts een licht schouderophalen teweeg bracht. Echter, de brug waar de Vierambachtsstraat op uitloopt, voor de hol af naar Spangen (jeugdsentiment), daar was geen ontkomen aan. En de minuten tikten weg. Na de brug genomen te hebben, bleek het ondoenlijk om in de buurt van Het Kasteel een parkeerplek te vinden. Rob, de schat, zette me af bij Sparta en ging onderweg naar de Van Nelle fabriek waar je kunt parkeren. Aangezien Rob traint voor de vierdaagse, had ik daar vrede mee. Bovendien kon ik dan alvast een pilsje en een broodje kroket voor ons bestellen. Hetgeen geschiedde. Nadat een hijgende Rob in De Bosselaar verscheen, genoot hij alsnog van de door mij bestelde waren, zij het dat de kroket inmiddels de temperatuur van het pilsje aantikte. Maar ja, honger maakt rauwe bonnen zoet. Eerst nog een zenuwenplasje in die vieze pisbakken, toen als de drommel naar onze Kasteelplaatsen. We spraken af om voor onze traditionele selfie ons ‘game face’ op te zetten:

Zoals je kunt zien, verschillen we daarover van mening! Afijn, we hebben net met de Sparta Marsch onze longen uit het lijf gezongen en dan komen we met 1-0 voor te staan. Dat is schrikken! Die ouwe Aussar tikt ‘m erin. Lang verhaal kort; we winnen met 2-0, PEC degradeert, het pilsje in de Bosselaar smaakt beter dan ooit, en we weten dat we zondag bij Heracles ons veilig moeten stellen. Even rust in de gelederen. Na de tweede halve songfestival finale van donderdag, gevolgd door de kritiek van de ‘kenners’, dwaalden m’n gedachten naar de Nederlandse winnares van 1959; Teddy Scholten. Haar lied ‘Een beetje’ zou nu door de ‘kenners’ lachenswaardig bevonden worden. Niet alleen dát, ze kwam niet uit de kast, werd niet gepest en zong niet over leed, een omgeving waarin Johan Derksen juist zou gedijen. Een regel als ‘je fluistert mond aan mond; ik zweer je eeuwig trouw’ zou ontleed worden, waarna met name het woordje ‘eeuwig’ belachelijk gemaakt zou worden. In deze tijd, kom nou. Toch zag ik het licht, daar was overigens geen gebrek aan in Turijn: epilepsie tijd! Dit terzijde, dat licht zag ik toen de groep Subwoolfer optrad:

Een even zinnig lied met dito uitrusting zou door Bor de Wolf uit de Fabeltjeskrant gezongen kunnen worden.

‘Want dieren zijn precies als mensen’. En daaraan toegevoegd het leed van het Enge Bos. Tophit! Met Lowieke de Vos als tweede zanger kan je publiek technisch helemaal niet kapot:

Sparta zou het ‘away’ shirt voor aanstaande zondag tegen Heracles Almelo moeten aanpassen aan de klederdracht van San Marino’s aas voor het songfestival, Achille Lauro:

Immers, Lauro en zijn maten van San Marino hebben de finale niet bereikt en doen gaarne afstand van deze sexy outfit. Almelo volgens Herman Finkers: ‘het ene licht staat op rood, het andere op groen, in Almelo is altijd wat te doen’. Dus, daar zullen ze bij Heracles van opkijken, wanneer Sparta zo het veld betreedt. Voordat ze het weten krijgen ze er een om hun oren (hoop ik). Er waren dus heel wat leermomentjes tijdens de halve finales, en vanavond nog meer. Overigens was er ook een hoop baggermuziek, en van presentatrice Laura Pausini moet ik zeggen dat haar muziek gewaardeerd wordt, maar geef haar een bezem en ze doet haar persona eer aan. Dan dit nog; de gemaakte fouten bij Feyenoord-PSV (penalty) en PEC-Utrecht (afgekeurde goal), deed de KNVB af met ‘heel vervelend’. Voor wat betreft PSV jammer, maar voor PEC betekende het uiteindelijk rechtstreekse degradatie. Inderdaad, heel vervelend.

Vele decennia geleden bezochten we voor het laatst de Keukenhof. Die bloemenpracht stond me nog helder voor de geest toen Astrid plotsklaps woensdag zei; ‘laten we deze zeldzame vrije dag van mij benutten om de Keukenhof te bezoeken’. Zeldzaam omdat, met een knipoog naar een muzikale hit, we rustig ‘it’s raining baby’s’ kunnen zingen. Maar dit terzijde. Mijn prompte instemming verraste Astrid, waarna ze me achterdochtig bestudeerde. Maar ik gaf geen krimp en repte me naar haar vehikel, de babymobiel.

Astrid rijdt en ik voel me wijs omdat ik naast haar het aanzien heb van een dokter. God verhoede dat een plotseling barende vrouw mijn pad kruist. Maar goed, na een voorspoedig ritje doemde het immense Keukenhof parkeerterrein voor ons op. Keurig werden we naar een parkeerplek geleid, waarna een wandelingetje volgde naar de entree. En het moet gezegd, de bloemenzee was een feest voor het oog. Het publiek eigenlijk ook, vreemd genoeg. Onze aardkloot had een diversiteit aan mensen afgescheiden die vreemd genoeg aan de Verenigde Naties deed denken, zij het zonder vetorecht. Na diverse paden bewandeld te hebben, waarbij de zintuigen jubelend aan hun trekken kwamen, werd het tijd voor een gezonde doch voedzame lunch: patat met een saucijzenbroodje. Uiteraard moest er nog een plaatje geschoten worden van mijn eigen bloem:

Niemand zou er toch van opkijken dat de Vriesea Astrid naar haar vernoemd is:

Na deze sessie begaven we ons naar Astrids roze trots. Omdat we niet de enigen waren die huiswaarts keerden, en rondom de Keukenhof rotondes als paddenstoelen uit de grond waren geschoten, stonden we na een half uur nog steeds bij de Keukenhof, zij het aan de andere kant van onze parkeerplek. Op een of andere manier zijn we toch nog thuis gekomen, waar Tinley ons begroette alsof we een wereldreis gemaakt hadden. Dat zou een mooi ‘The End’ hebben kunnen zijn, ware het niet dat Feyenoord donderdagavond aantrad tegen Marseille. M’n oudste zoon Rick, een Feyenoord fan omdat hij door mijn schuld in ‘Zuid’ is opgegroeid, beweert hij, besloot om deze beslissende tweede halve finale wedstrijd in Pa’s Sparta bastion door te brengen. Vóór de wedstrijd demonstreerde hij al dat zijn vertrouwen in het resultaat als een paal boven water stond:

Enigszins irritant, maar weinig op aan te merken met het oog op de précaire situatie van Sparta. En het blijft toch je kind! Over de wedstrijd kunnen we kort zijn; Feyenoord klaarde het karwei en speelt 25 mei in Tirana tegen AS Roma om de cup met de wat kleinere ‘conference’ oren. Ik wens Feyenoord geluk, al was het alleen maar om Rick weer zo gelukkig te zien als donderdagavond. Ik weet niet meer of ik het al gezegd heb, maar het blijft toch je kind. Ivar, ons jongste kind, vertrok gisteren naar Canada om zijn potentiële aanstaande schoonouders ‘live’ de hand te schudden en wellicht om een hand te vragen. Zó romantisch dat joch. Hij meldde even voor vertrek dat er een hele rij voor hem onbezet was, lekker maffen dus en dromen dat Sparta vanavond Groningen verslaat. Leuk toch, zo’n Luim zonder ellende. Dat krijg je wanneer je een gelukkaars aansteekt die je daarvoor in een kandelaar gestopt hebt.

Voor Johan Derksen een tekst uit zijn tolerante 70-er jaren, die hem nu goed zal doen:

Luister maar naar het origineel van Rob de Nijs: KAARSLIED Eigenlijk wilde ik iets over Vandaag Inside schrijven naar aanleiding van de uitzending van maandagavond. Het totale afzeiken van minder begaafde voetballers, inclusief clipjes, alsmede wederom een aanval op Ten Hag, met name over diens gebrekkige Engels, plus bijbehorend stomme gegrinnik, ging me echt de keel uithangen. Dus, zoals Henny Vrienten met Doe Maar zong; ‘er zit een knop je TV’, weg ermee. Maar ja, dan kiest De Snor ervoor een soort van zelfmoord te plegen. Hoogmoed? Wie maakt me wat? Wel eng. Met het klimmen der jaren heeft wijsheid geen gelijke tred gehouden. Basta, hoeveel Derksen shit kan men velen. De lintjesregen ging niet voorbij aan de man die de Nederlandse dance muziek wereldwijd verder op de kaart zette, Ferry Corsten:

In navolging van Tiësto en Armin van Buuren werd hij benoemd tot Officier in de Orde van Oranje Nassau. Een grote eer. Uiteraard waren beide ouders, Martin en Yvon, ook supertrots!

Men zou zich af kunnen vragen wat Astrid en ik daar dan wel deden. Welnu, dan gaan we eerst een kleine 35 jaar terug; 28 augustus 1987, onze trouwdag, waar de familie Corsten uiteraard ook acte de présence gaf:

En daar staat de fiere officier in spé, helemaal links. Broer Robbert was overigens ook een talentvolle DJ, maar het kwam niet tot een Corsten Brothers ‘in concert’. Volgende vraag is dan natuurlijk waar de band met de ouders begon. Ga er maar eens voor zitten. Een kleine 60 jaar geleden troffen we elkaar bij Dansschool Wuyster in Rotterdam Noord. Ondanks een incident waarbij Martin en z’n maatjes uit Schiebroek me op mijn brommer (Ponette) met vereende krachten tegen hielden, omdat we op hetzelfde meisje aasden (zat in de bus), groeide er een hechte band. Die band leidde tot participatie in een tweetal cabaretgroepen (Martin en ik voor schut gezet bij de KRO), en voor Yvon een platencontract bij Johnny Hoes.

En toen werden we ook nog volwassen, kregen kinderen en carrières, en voordat we het wisten kwam er een Officier voorbij. En wat nou zo leuk is, Astrids vader heeft Ferry nog z’n eerste platenspeler gegeven. Hij heeft ook nog een blauwe maandag bij mij stage gelopen in Düsseldorf (Arcade) en een tijdje bij Hans van Hemert doorgebracht. Van Hemert onderkende Ferry’s talent voor dance muziek en wilde hem inlijven, maar daar zag Ferry geen brood in, die ging succesvol z’n eigen koers varen. Lang verhaal kort; daarom waren wij er ook bij:

Ook leuk is dat wanneer Ferry optreedt in de San Francisco Bay Area, onze zonen Bo-Peter en Kaj lekker backstage mee mogen doen.

En dat begon dus eigenlijk een kleine 60 jaar geleden in de kiem, ongesmoord! Overigens werden de enige kaarsen waar wij mee geconfronteerd werden gebruikt bij de Blasiuszegen (3 februari). Nooit meer last van graten gehad. En nu Vandaag Inside gisteren officieel gestopt is, kun je wel stellen dat het als een nachtkaars is uitgegaan. ‘Candle in the wind’ is hier niet van toepassing.

Iedere keer weer verbaast het me hoe mensen een grote broek aantrekken om vervolgens te moeten constateren dat ze eigenlijk beter maatje M hadden kunnen nemen. Neem nu Sigrid Kaag; hoe lang geleden is het nu eenmaal dat ze vol vuur op de tafel danste na de winst van D66 bij de laatste verkiezingen? Hoe lang geleden dat ze, nog steeds in die grote broek, Mark Rutte tartte? Welnu, we weten hoe dat afgelopen is, met Rutte 4 hebben we veel van hetzelfde. Overigens zat in die grote broek ook mijn stem. Daar is nu een eind aan gekomen, de broek begint te krimpen. En dan nu de situatie Van Drimmelen. Zoals geconstateerd kan worden hadden wij (Multi Function automatiseerders) daar al in de 80-er jaren mee te maken!

Terug in de tijd (80-er jaren), met dank aan Peter van Straaten. Even raden welk politiek figuur die uitspraak deed. Kaag was ‘too close’ met de in ongenade gevallen Van Drimmelen om hem te willen aanpakken, zo simpel ligt het. Vervolgens probeerde ze met technische ontkenningen t.a.v. het rapport daar onderuit te komen. Schande! Het gezegde ‘de vis begint aan de kop te stinken’ doet hier opgeld. Mijn D66 geschiedenis is sinds onze terugkeer naar NL is eigenlijk ook als zodanig bergafwaarts gegaan. In 2018 stond ik nog op de (niet verkiesbaar) kandidatenlijst van onze gemeente:

Ook toen stond transparantie hoog in het vaandel! Toen kwam het gratis appartement van ‘leider’ Pechtold om de hoek kijken. In mijn Luim van 30 juni 2018 schreef ik het volgende: ‘Zodra D66 in de coalitie kwam veranderde Heer Pechtold als een blad aan een boom, dan wel ‘zo de wind waait, waait mijn rokje’. Waar is die frisse oppositieleider gebleven? En niet alleen dat, dan is er ook nog zijn geschenkflatje van ruim €160.000 dat door hem als privé bestempeld wordt. Wie krijgt dat nou? Heeft een van jullie al in de vriendenkring gesondeerd of dat wel meer voorkomt? Ook al zou die gulle Canadese gever zijn holmaat zijn geweest, so what?! Wees er open over, daarmee schakel je de roddelmachine uit’. Ik zegde mijn lidmaatschap op maar bleef D66 stemmen, en daar is nu dankzij Kaag ook een eind aan gekomen. Huidige status: zwevend, neigend naar links. Zwart wit? Dat doet me denken aan Sparta merchandise, mijn pet, en het Sparta embleem.

Waar is het rood dat bezongen wordt in het clublied, en dat in ons bloed zit? Iemand zal het wel mooi gevonden hebben, maar het voerde me terug naar Steeds Hooger, waar ik met zowel het jeugd B-team als het eerste drie kampioenschappen mee mocht maken. In dat zwart witte tenue!

B kampioentjes, raad maar wie ik ben!

Steeds Hooger, niet zo oud als Sparta, maar toch respectabele ouderdom: 1907. Lager opererend in de 3^e klas, maar ook in degradatiegevaar. En, een steenworp verwijderd van Sparta. Gisteren de uitwedstrijd tegen Twente, kansloze 2-0 nederlaag; wat zal ik daarover zeggen? Het leek wel of het rood op bevel van hogerhand langzaam in mijn embleem terug druppelde:

Bloed aan de bal? Nee, parallel van vernedering naar mijn hoofd gestegen. Nu moéten ‘we’ over een week winnen van AZ om op een play off plek te blijven. In de naam van Jules Deelder; Sparta herrijs!

Toen ik het bericht las dat Elon Musk maar liefst $41,4 miljard bood voor Twitter, dwaalden mijn gedachten terug naar de film ‘Fiddler On The Roof’ uit 1967, waarin Chaim Topol verwoordde wat hij zou doen indien rijkdom hem ten deel zou vallen. In het liedje ‘If I Were A Rich Man’, zong hij het volgende:

I’d build a big, tall house with rooms by the dozen
Right in the middle of the town
A fine tin roof with real wooden floors below
There would be one long staircase just going up
And one even longer coming down
And one more leading nowhere, just for show

Hij zou dus een groot hoog huis willen bouwen met tientallen kamers, in het midden van de stad (opscheppen dus). Met monumentale gescheiden trappen om op en neer te gaan, en één die nergens heen zou gaan, alleen voor de show.

Chaim Topol

Maar daar bleef het niet bij:

I’d fill my yard with chicks and turkeys and geese and ducks
For the town to see and hear
Squawking just as noisily as they can, as if to say, “Here lives a wealthy man”

Chaim zou z’n tuin dus vullen met kippen, kalkoenen, geiten en eenden die gezamenlijk lekker lawaai zouden maken, zodat iedereen wist dat daar een rijk man woonde. Dat is even andere koek dan de wens van Elon Musk, ’s werelds rijkste mens (Tesla, SpaceX), met een geschat vermogen van $274 miljard.

Musk wil Twitter hervormen. Klinkt als heropvoeding, lees Oeigoeren. Ik weet het, spreek de man met de microfoon in een theater nooit tegen, of ga niet op de eerste rij zitten bij een scherpe komiek. Maar, een man die z’n kind X AE A-XII noemt, kun je niet altijd even serieus nemen, hoe rijk dan ook. Ook ik zou weleens willen zingen ‘If I Were A Rich Man’, om vervolgens nonchalant, als onderstaand uitgedost, een bod uit te brengen op……

Sparta natuurlijk. Voordat we een team gaan opbouwen dat niet elk jaar voor lijfsbehoud speelt, gaan we eerst de pisbakken oplappen. Die hebben nog het niveau ‘Abraham van Stolkweg’ toen ik daar met de Steeds Hooger B junioren in 1960 speelde. Goor. Op de schop dus. Nu even tellen hoeveel miljoen eruit getrokken dient te worden om een goed team samen te stellen, waarbij we de eigen opleiding niet vergeten, hetgeen nu weleens te wensen overlaat. Te veel jong talent wordt of niet onderkend, of verlaat Sparta voor een habbekrats. Nu nog wat infrastructuur miljoentjes, en dan wordt het tijd voor een nieuw liedje: ‘I Am Not A Rich Man’. Realiteit dient zich aan, hoewel je voor een dergelijke overname geen Musk nodig hebt, dan toch wel iemand die over de nodige miljoenen beschikt, en het kan missen. En…..een Sparta hart. Absoluut geen dictator! Kortom, het wordt vanavond weer billen knijpen wanneer Sparta aantreedt in Sittard, alsmede dinsdag gedurende de laatste 6 minuten in Arnhem, met voorlopig drie punten in de tas. Maar ja, het blijft allemaal klein bier in vergelijk met de situatie in Oekraïne. Mocht Musk daar iets aan willen doen, dan draag ik graag z’n koffertje.