Month: June 2024

Het leek wel of binnen een week na terugkomst de gedachte aan een heerlijke tocht op de ‘Rotterdam’ naar het noordelijkste puntje van Europa (de Noordkaap) terug via wat Schotse eilanden (denk whisky) alweer aan het vervagen was. Totdat ik toeschouwer werd bij het debat tussen twee kibbelende bejaarden op CNN. Juist; het ‘presidentiële’ debat tussen Biden en Trump. M’n gedachten vlogen terug naar de eerste dagen op de ‘Rotterdam’, onderweg naar Noorwegen. Wat me opviel was dat er veel passagiers waren die qua spraak aan Biden deden denken, en aan de andere kant menig grootbek (en opschepper) die zo voortgekomen kon zijn uit de Trump dynastie. Had ik niet gedacht, maar nu begreep ik waarom men dit soort cruises vereenzelvigt met ‘oude’ mensen. Het rollend materieel was dan ook overdadig aanwezig bij de diverse voedselpunten:

Niet dat ik nou zo snel ben met m’n knotsknieën, maar het zicht hiervan bracht me toch naast alle geplande activiteiten aan boord op wat additionele ideeën, bijvoorbeeld de Femke Bol horderace voor rollators en de Max Verstappen scootmobiel race. Geinig toch?! Astrid besloot bij de vraag naar haar leeftijd zichzelf wat ouder te maken; ‘volgend jaar word ik zestig’ hetgeen technisch klopt. Wanneer we in de dinerzaal of specialty restaurant naar onze tafel werden geleid, zag je de mensen denken ‘ouwe viezerik’ (veelal vrouwen), maar dat deed ons niets, ruim 38 jaar bijeen spreekt boekdelen, alsmede onze glamour foto aan boord:

Ach, gelukkig aan boord, wat wil je nog meer? De diverse uitstapjes in Noorwegen (deels koud, trollen, dure Noorse truien, fjorden) en Schotland (ook mooie natuur en mooie murals), deden ons goed en soms kwam de muziek weer om de hoek, zoals bij het aanzicht van een roze muur. ‘Lady in red’ van Chris de Burgh werd simpelweg omgedoopt naar ‘Lady in pink’, zodra Astrid daar plaats nam:

Maar het leek wel of de afgelopen week meer reuring bracht dan de twee weken op zee. Het Nederlandse elftal ging door de hoeven tegen Oostenrijk, en daar is alles over gezegd, terwijl Tinley door haar achterhoeven ging en plotsklaps niet meer op kon staan. Dat gaf meer ontsteltenis dan het EK voetbal echec. Gelukkig verblijft Bo-Peter tijdelijk in huize Laanen, en die kon Tinley naar de auto dragen, zodat we haar naar de dierenarts konden vervoeren. Het schrikbeeld van inslapen komt op je netvlies. Een familielid! Gelukkig, na een injectie en wat oefeningen kwam de constatering dat een of ander voorval dit veroorzaakt moest hebben. En nu komt het, toen Bo-Peter en Astrid uit varen gingen, begaf Tinley zich plotsklaps in het water en begon te zwemmen, iets wat zij sinds mensenheugenis niet gedaan had. Lourdes waardig!

Graag deel ik een verhaal van Ivar (met het grote hart) tijdens zijn verblijf in Ghana: “Ik was aan het wandelen in een stadje in Ghana, Kyebi genaamd, toen ik voor de tweede keer Oscar tegenkwam, een jongen van 18 jaar. Bescheiden groette hij me, en ik vroeg hem of hij me kon helpen bij het vinden van een winkel waar ze scheerschuim verkopen, omdat ik het nergens kon vinden. Terwijl we door het stadje liepen, naar een plek die hij kende, vroeg ik hem hoe zijn leven in elkaar stak. Hij vertelde me dat hij zijn laatste jaar doorbracht in High School, waar hij voor een diploma computer hardware studeerde, met de droom om bij een universiteit computerwetenschap te gaan studeren. Omdat het maandagmorgen was, vroeg ik hem waarom hij niet op school was. Hij zei dat hij geen geld had om naar school te gaan, die dag, en dat hij probeerde om telefoonminuten van zijn moeders telefoon om te zetten in cedis, de lokale munteenheid. Klaarblijkelijk moet je bij aanvang van elke schooldag de leerkracht 25 cedis (€ 1,60) geven voordat je kan participeren. Ik gaf hem 50 cedis zodat hij minstens twee dagen naar school kon. We wisselden telefoonnummers uit, waarbij ik de gedachte had dat ik hem wellicht kon helpen met gratis computerwetenschap bronnen en wat van dies meer zij. Teruggekomen in Nederland bleef ik in contact met Oscar. Hij deelt een telefoon met zijn broers hetgeen betekent dat wij sporadisch contact hebben, maar wanneer hij schrijft is dat vol passie. Zo is Oscar, vol inspiratie en vastbesloten om iets van zijn leven te maken, en daarbij wil ik hem helpen. Vandaag de dag heeft hij geen toegang tot een eigen computer, maar wanneer we met z’n allen beetje bij beetje leggen, kunnen we er een voor hem kopen en toezien hoe ver hij komt. Ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat ik niet iedereen kan helpen, maar wel een specifiek iemand als Oscar. Hopelijk willen jullie ook wat bijdragen”. Via deze link kan bijgedragen worden:

https://diensten.asnbank.nl/online/betaalverzoek/#/v2/39586df3-0428-4cfa-8cf9-c6297a357544/bmzSeXOmNdnpzwbnaYWvU5J1n4haa3Or

Eventueel inplakken in taakbalk.

 Ivar en ik staan persoonlijk garant dat het geld op de juiste bestemming terecht komt.

Afsluitend; Xi in Peking en Poetin in Moskou moeten zich een kriek hebben gelachen bij de show van Biden en Trump, leiders van een wereldmacht onwaardig!

Het is zover, vandaag gaat de Luim goedgeluimd aan twee zorgeloze vakantieweken beginnen. Je weet dat je dan nog enige taken moet voltooien om mensen niet teleur te stellen. En hoe je het ook wendt of keert, de actualiteit is nooit ver weg. Met de enorme kinderellende in Gaza en Oekraïne op mijn netvlies, reikte Astrid me gisteren een formulier aan met het verzoek om dat in de planning spreadsheet te verwerken. In mijn takenpakket als CBO (Chief Baby Officer) is dat mijn voornaamste verantwoordelijkheid. Vol trots presenteer ik dan ook mijn visitekaartje aan mensen die een kind verwachten:

Wanneer ik de verwachte geboortedatum zie, weet ik wat mij te doen staat: spreadsheet 2025 aanmaken. En daar zit ik dan, 7 juni 2024, aan mijn computer om de naam van een zwangere moeder in te toetsen die volgend jaar januari een kind verwacht. Optimist als ik ben, betekent dat echte hoop, ik kan het niet helpen. Misschien gaat dit kindje de anti Trump/Wilders worden, wie weet? Voor nu kunnen we alleen maar hopen dat er een STOP komt aan al dat nutteloze uitroeien, hoewel we weten dat ook deze hoop een flinke portie uitgestelde teleurstelling met zich meebrengt. Maar goed, welgemoed vertrekken Astrid en ik vanmiddag richting Noorwegen vanuit Rotterdam. Aangezien zoon Bo-Peter thuis samen met Tinley de scepter gaat zwaaien, heeft Astrid hem alle fijne kneepjes van onze nieuwe aanwinst bijgebracht:

 

Begeleid door loods Zwaan, onder toeziend oog van bodyguard Tinley, zet de ………. koers naar de Loosdrechtse Plassen. Juist; ……… betekent dat we nog over de naam van ons nieuwe bezit twijfelen. ‘Afternoon Delight’ heeft momenteel de voorkeur. Hebben jullie suggesties? We vernemen het graag voordat we 22 juni weer voet aan wal zetten. Twee weken geen Luim dus, maar wellicht wel wat updates wanneer mijn dikke duimen zinnige woorden uit mijn iPhone kunnen persen. Anders maar wat oude koeien uit de sloot halen. Famous last words: hopelijk hoeven we aan boord niet de EK wedstrijden van Nederland te missen. Nou ja ‘we’, ik bedoel ‘ik’. Indien niet, dan blijft het toch vrede tussen Astrid en mij, het resultaat van (bijna) 37 jaar huwelijk. Het kan dus wel!

Op voorhand wist ik dat de afgelopen week er een zou worden van ‘memories are made of this’. Maar dat verleden en toekomst zo verweven zouden zijn in één ingenieus geprogrammeerde summit, daar had ik geen benul van. Net zo min als van het gegeven dat ik tijdens de opening van de summit in het zonnetje gezet zou worden door de grote man achter dit spektakel; Alex Broekman:

Aangezien de stap naar boven wat groot was voor m’n klutsknieën, ben ik er maar bij gaan zitten. Hoe ik Alex in 2013 op het consulaat in San Francisco heb leren kennen, laat ik hem in z’n eigen woorden vertellen: https://misterawesome.nl/life-after-startup-the-value-of-slow-connections/ Even tussendoor, toen Astrid deze foto zag zei ze, ‘waarom heb je die rare pet niet afgedaan’? Ik: ‘je weet wat de dermatoloog zei, wanneer er sprake is van een zonnetje, pet op’. Daar nam ze geen genoegen mee, en waar is waar, ik stond gewoon argeloos tussen de menigte (van fijne mensen). Afijn, ik zit dus daar, en omdat Alex Sparta ook bij mijn introductie had genoemd, begon ik spontaan ‘Rood Wit is onze glorie’ te zingen, waarna ik in het kort vertelde hoe ik Alex had leren kennen en uiteraard hoe trots ik was op wat er die dag te gebeuren stond. Nu ben ik nooit te weten gekomen of Alex de microfoon uit m’n hand wilde grissen of dat hij in de lach schoot. Maar goed, de verfrissende formule waarbij Superconnectors tegen elkaar opbieden wie het beste een (jong) bedrijf voort kan helpen in de vaart der volken, werkt. Superconnectors willen daadwerkelijk op z’n Amerikaans ‘teruggeven’. Dat er veel aanwezigen zouden zijn die ik eerder in Californië had ontmoet, wist ik, maar het respect en de warmte waar over en weer sprake van was, was in één woord hartverwarmend. Te veel namen om op te noemen, dus noem ik behalve Alex niemand uit angst er een te vergeten. Waarom Alex? Enerzijds omdat hij het meest het spotlight verdient, en anderzijds omdat hij sinds Groningen vorig jaar beschouwd mag worden als mijn evenementen mantelzorger. Nog iets; ook het grote aantal vrouwen mag genoemd worden, alsmede hun van belang zijnde inbreng.

In het segment dat ik bijwoonde ‘access to market’, werden twee van de drie ereplaatsen door energieke vrouwen ingenomen. Nr. 1, Mathys van Abbe, vertelde in het interview niet dat hij zowel in 2011 als 2013 ons bezocht had in San Francisco. Werd daar de basis gelegd voor zijn afgetekende overwinning? Overigens, over afgetekend gesproken, geheel rechts de energieke, taalsoepele moderator Maarten Reijgersberg. Kortom; een geweldig evenement en wil je er op een of andere manier onderdeel van uitmaken; bezoek www.superconnectors.io Heel eerlijk wat was er deze week veel om over te schrijven; de paus en homo’s, Schoof, Olij, rellen bij FC Utrecht, en ga zo maar door. Omwille van de lengte van de Luim beperk ik me tot een ander evenement waarbij twee ‘power women’ de show gestolen hebben. Het evenement werd georganiseerd door de ROM, de ontwikkelingsmaatschappij van Utrecht, geleid door de dynamische leidsman, directeur Arjan van den Born.

Eva de Mol benoemde al de belangrijke topics waar een startup/scale-up mee te maken heeft, inclusief de risico’s. Haar studie bij UC Berkeley gaf haar ook veel inzicht in de Amerikaanse VC wereld, alsmede de risico’s die men daar durft te nemen, hetgeen in ons kikkerlandje niet bepaald ‘bon ton’ is. Heel verfrissend, vooral met het oog op de soms nogal gladde praat dat volgde. Geen gladde praat van Annemarie Jorritsma, die met haar interactieve reflectie op het geheel de zaal nogal eens aan het lachen kreeg. Na afloop sprak ik haar over haar bezoek aan Ex’pression College en onze investeerder Eckart Wintzen. Zij was indertijd burgemeester van Almere en werd vergezeld door Job Cohen, op dat moment burgemeester van Amsterdam, die de stellige wens had om een school als Ex’pression in Amsterdam te starten.

Zowel Annemarie als Job hebben deze foto op de schoorsteenmantel staan. Aan één herinnering uit die tijd barstte Annemarie wederom in schaterlachen uit. ’s Avonds, we schrijven 18 mei 2005, vond de officiële opening plaats van de Supperclub in San Francisco, het restaurant waar je o.a. in een bed dineren kon, oorspronkelijk gestart in Amsterdam. Cohen had als verrassing een Amsterdammertje meegebracht en wegens zijn onhandige manier van uitpakken (gebruik je verbeelding) en de triple X, dacht men dat het een fallus was. Hilariteit alom. Grappig genoeg kwam er als afsluiting van de week nog een element bij toen Jos Kuijer bij ons een hapje kwam eten. Annemarie is deelnemer geweest van Sterrenslag, het TV programma dat door Jos gepresenteerd werd, ook daar liet ze van zich spreken! Kortom; wat een week. Echter, zondagmorgen sloeg alles toen zoon Bo-Peter na vier pogingen vanuit Guatemala via Houston en New York alsnog op Schiphol aankwam. Een gelukkiger moeder kon die dag niet gevonden worden. Eind goed al goed!