Month: May 2024

Met verwondering heb ik de afgelopen maanden de dames en heren van de politieke partijen gade geslagen die zich in allerlei bochten wrongen om eerder gedane uitspraken in een ander daglicht te plaatsen. Zoals mijn moeder zaliger (1998) placht te zeggen; ‘ze zijn zo glibberig als palingen in een emmer snot’. Wijze vrouw. En dan Wilders, die inmiddels een ijskast vol met ‘geparkeerde’ verkiezingsbeloften heeft, daar past maar één gezegde bij: ‘als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen’. Want, die ijskast gaat weer open zodra Wilders aan de macht is, en dan valt al dat nare ultra rechtse gedachtengoed als een bedwelmende, vochtige winterdeken over ons heen. Moet ik zeggen dat ik deze vergelijkende prent toch wel het leukst vond:

‘Flodder for thought!’. Tot zover het politieke nieuws, nu terug naar ons reguliere programma. Hamvraag: waar hangen de vijf zonen uit? Twee veilig in NL (Rick en Liesbeth gisteren nog voor een bakkie bij ons), één veilig in Sacramento (CA), één op vakantie in Ghana en Bo-Peter probeert ‘wanhopig’ om vanuit Guatemala naar NL te komen. Inmiddels is hij via Houston in New York aanbeland. Reizend op een soort van companion ticket, is hij een van de eersten die van de stand-by lijst geknikkerd wordt wanneer vrije plaatsen verdeeld worden, waarbij mensen met een volledig betaald ticket voorrang hebben. Dus hopen we hem morgen op Schiphol op te kunnen halen, de vierde poging alweer. Na 8 maanden met name in Azië doorgebracht te hebben, dient het ‘kind’ zich thuis te melden, Astrid heeft niet voor niets versieringen aangebracht! Ivar en vriendin Arielle hebben zich ondergedompeld in een supervakantie in Ghana. Een high school vriend van Ivar is hun anker daar, hetgeen het reilen en zeilen ter plekke een stuk eenvoudiger heeft gemaakt. Onderstaand een plaatje van het gelukkige duo met vredig grazende olifanten op de achtergrond.

Inmiddels heeft Ivar ook een potje gevoetbald met de lokale dorpsspelers en Arielle een dansje opgevoerd met wat aandoenlijke meisjes. En ze hebben nog wat aantrekkelijke zaken voor de boeg; genieten dus. Moeten we het nog over Sparta hebben? Broer Rob en ik hebben ons de tandjes geërgerd aan het risicovolle spel van onze Spartanen. Dat moest fout gaan, dat kon een kind zien. Het verlies tegen Utrecht voelde toch wel als een soort van hete luchtballon die doorgeprikt werd. Mooi seizoen geweest, jammerlijk einde. Maar, volgend seizoen zijn we er weer bij! Het blijft toch je cluppie. Eigenlijk is er maar één vurige wens die we momenteel koesteren; gaat het nog zomers worden? Nu hebben we een nieuwe sloep en hebben we er praktisch amper mee kunnen varen. Maar ja, dan bekruipen gedachten je over Gaza en Oekraïne, en al die andere brandhaarden in de wereld, en dan zinkt het in: wat hebben we het toch goed!

Allereerst: vandaag is het precies 8 jaar geleden dat ik officieel mijn rentree in de Lage Landen maakte. Astrid was een paar weken ervoor uit San Francisco afgereisd om als kwartiermeester onze watervilla uiterst comfortabel bewoonbaar te maken. Geslaagd! Toen dwaalden mijn gedachten af naar 18 mei 1974, het jaar dat ik begonnen ben om mijn agenda’s te bewaren.

1974, het jaar van mijn persoonlijke tophit Gigi L’Amoroso van Dalida. Pronkt nog steeds in mijn jukebox. Wat gebeurde er die dag, volgens mijn agenda, exact 50 jaar geleden? Schoonzus Nel bereikte de liefelijke leeftijd van 28 jaar. Ik was werkzaam als divisie manager bij softwarehouse Holland International Computer Services, opgericht door Joep Toth, en had die dag (dinsdag) om 9 uur een afspraak bij Elsevier in Amsterdam met de heer Draper. Tevens had hardware leverancier Datapoint me verzocht de rest van de dag vrij te houden voor een prospect in Emmeloord. Toen reeds hadden we de slogan ‘software makes hardware happen’. Om heel eerlijk te zijn, ben ik met het bewaren begonnen toen ik mezelf confronteerde met een ontkenning mijnerzijds, die later, volgens mijn eigen notities, onjuist bleek te zijn. Derhalve meer vastlegging ter controle van mezelf. Dat ik dat 50 jaar zou volhouden, verraste mij ook, achteraf. Maar goed, ben ik even een kleine twee weken in Californië, gebeurt er van alles en nog wat. Even door elkaar gehusseld; Sparta won uit met 1-0 bij Utrecht (ongehoord) en stelde nacompetitie veilig. Na het verlengen van mijn seizoenkaart, kreeg ik de volgende bevestiging van Sparta:

Daar word je toch vrolijk van! Morgen de laatste wedstrijd van het seizoen, tegen Heerenveen, met broer Rob natuurlijk, en afscheid nemen van onze trouwe mede supporters in De Bosselaar. Tenzij……Sparta Europapa ingaat. En, cameravrouwen krijgen bij ons ruim baan. Vervolgens werd de natte droom van Wilders bewaarheid, hij kon op de valreep een coalitie aankondigen van PVV, BBB, VVD en NSC. Helaas (voor hem) mocht hij geen MP’tje spelen. In de wandelgangen wervelde de naam Plasterk als de ‘beoogde’. Die stuurde vervolgens een ingezonden brief naar De Telegraaf (werd gelijk geplaatst!) om storing tussen hem en Omtzigt van de lijn te halen.

Dat lijkt geen goed idee, want er speelt nog heel wat meer. Plasterk wil zo graag MP worden, dat meer ‘kiss ass’ van hem verwacht mag worden, hoewel je met zo’n bezoedeld blazoen beter vrijwillig afstand kan doen voordat er nog meer lijken uit de kast komen vallen. Dan valt mijn oog op een onroerend goed ‘te koop’ artikel in de Gooi- en Eemlander:

Te koop: appartement zonder berging, want het wás de berging

Het interieur van de voormalige berging. De bank is tevens het bed.© Foto Funda

Sam van Opbergen

Woensdag 15 mei 2024 om 10:16

Gezien de huidige staat van de woningmarkt klinkt 129.750 euro voor een woning in Haarlem niet als veel geld. Toch is de oppervlakte die je daar voor krijgt aan de Spaarndamseweg niet om over naar huis te schrijven: 14 vierkante meter. Voor een voormalige berging.

Niet zo gek dat onze jeugd moord en brand schreeuwt over het huidige huizenbeleid. Hoop, lef en trots dus, volgens Wilders. Even dacht ik aan onze naaste familie, waar we al die vakjes aangekruist hebben. Onderstaande foto van ons gezin, door Astrid als blow-up geproduceerd, is bijvangst van het huwelijk van mijn oudste zoon Rick met zijn Liesbeth, 29 december vorig jaar. Een waar spektakel, en ik kon tevreden constateren dat alle directe nazaten aanwezig waren die eraan voldoen.

Kalender technisch was de trip naar Californië het beginpunt, en ik kan niet weergeven hoezeer ik verwend ben. Van de netto 10 dagen namen Kaj en Michelle het leeuwendeel voor hun rekening en wat hebben we, al dan niet één op één, niet gedaan. Afgevinkt: honkbalwedstrijd, poolgames, wijnproeven, bioscoop, yahtzee, 31, familie Michelle, inclusief diner, goede gesprekken en wat van dies meer zij. Een ‘staatsiefoto’ waardig:

Michelle en Kaj na de wijnproeverij bij Lewis Grace in Placerville. Aanrader. Terwijl Kaj z’n brandweerplicht vervulde, bracht ik twee volle dagen en nachten door bij ‘best friend and pen pall’ Fred van Buiten en diens gade Maria. Een warm bad. Fred had -natuurlijk- de traditionele jaarlijkse poolgame georganiseerd, waarbij hij nipt ten onder ging (dapper gestreden). Lunches georganiseerd met makkers Marnix, Paul en Maarten, en een déja vu toer over de Golden Gate Bridge. BBQ als onderdeel van en, zo lief, studerende kinderen Annamarie en Bastiaan kwamen over van hun resp. universiteiten om ‘uncle’ Peter nog even gedag te zeggen. Zoals de Amerikanen zeggen: ‘priceless’. Onderstaande foto van Fred en Maria is niet vanuit ‘prison’ genomen, maar vanaf de Hoover Tower bij Stanford:

‘Hoop, lef en trots’, aldus Wilders. Voor hem is te hopen dat alvorens hij aan ‘lef’ en ‘trots’ toekomt, hij niet ten onder gaat aan een tegeltjes wijsheid: HOOP IS UITGESTELDE TELEURSTELLING.