Month: January 2024

Toen Melanie deze hit in Nederland scoorde, we schrijven 1969, was ik zwaar onder de indruk, zowel van haar uiterlijk als van haar zangtalent. Zo ook toen ze slechts ondersteund door haar gitaar het Wooodstock publiek begeesterde, dat prompt met aangestoken kaarsen haar beloonde. Ja kinderen, dat is wat anders dan iPhone lampjes, maar dit terzijde. Ik was dus best een beetje aangeslagen toen ik vernam dat ze ons ontvallen was. Een beetje als een ver, maar geliefd familielid. Daarom deze herinnering van Woodstock 1969, R.I.P. Melanie Safka.

Overigens had Astrid ‘Animal Crackers’ tot favoriete Melanie song gebombardeerd. Met name het ‘la-la-la’ deel zong ze foutloos en helemaal niet vals mee. Nu we toch in de muziek zitten, vandaag om 12 uur een C&W radioshow op internet station Radio-TNP.com gevoed met mijn 45-toeren plaatjes en geproduceerd door zoon Ivar, a.k.a. E.Varius.

‘Poeh’, zegt Astrid, ‘ik heb weleens betere foto’s van je gezien’. Of Pistol Pete zich laat fotograferen voor Instagram?! Daggut niet. Veel van die plaatjes duren net iets meer dan twee minuten, maar hebben wel allemaal hun eigen verhaal. Hoe is het mogelijk dat vader en zoon, terwijl Johnny Cash er over zingt, kunnen vermelden dat ze allebei San Quentin hebben aangedaan. Wie wil nou niet weten wie er het meest heeft verdiend aan de monster hit ‘You Are’ van Whitney Houston? En ja, het origineel wordt ook gespeeld. Dus dat wordt interessant en dikke pret. Dat laatste zeker voor ons. Over dikke pret gesproken, dat hadden we absoluut toen alle vijf broers tijdens de kerst aanwezig waren. Kaj en Michelle zijn inmiddels al weer hoog en breed in Californië, en gisteren vertrok Bo-Peter naar Vietnam om zijn Azië trip voort te zetten. Wonderlijk hoe snel je een 32-jarige weer als je kind(je) beschouwt, en ook hoe snel je moet beseffen dat zijn wereld er even iets anders is uit gaan zien, en hij jou nog wat kan leren. Eigenlijk iets om blij om te zijn. Het afscheid wordt er niet minder om. Nou ja, die tranentrekker speel ik dadelijk wel, hoewel, niet voor Bo-Peter:

Dat is toch wel het mooie van muziek, je kunt er heel wat van je emoties in kwijt. Waarbij ik moet aantekenen dat het voor mij moeilijk is om een lied te bedenken dat het beeld van die victorie kraaiende crimineel van een Trump uit mijn geheugen wist. Ongelooflijk; elk ander land met zo’n presidentskandidaat zouden we als bananenrepubliek bestempelen. De geschiedenis dreigt zich te herhalen, wat schreef ik in 2016: “Of we er aan willen geloven of niet, Trump wordt de nieuwe Baas van de V.S. Hij mag zich dan wel President gaan noemen, maar dat is hij niet; daar moet je immers Presidentieel voor zijn. Ik hoef niet te herhalen wat overal al geschreven is, dan wel op sociale media etc. ter berde is gebracht. Wel deed het me onmiddellijk denken aan Robert Long’s lied “de letter K”. Niet in het minst door de steun van onderstaande nobele lieden voor Trump:

“In Trump’s geval wordt dat de letter “B” van Baas. Laten we beginnen met “Betrouwbaarheid”. Fact checker, het orgaan dat in Trump’s geval diens uitspraken tegen de waarheid heeft aangehouden gedurende zijn campagne, constateerde maar liefst 59 maal dat hij flagrant gelogen heeft”. Het deed er allemaal niet toe, Trump ging aan de slag, zij het eenmalig. Nu moet hij het, een wonder daargelaten, weer tegen oude baas Biden opnemen. Ik zou bijna zeggen ‘laten we bidden’ dat de oude baas éénmalig een wonderlijke injectie krijgt (Halsema?) die hem in staat stelt Trump van de kaart te vegen. Zo niet, dan raken wij van de kaart. S.O.S. planet Earth.

Dinsdag 16 januari gingen Astrid en ik, stemmig gekleed, op weg naar Ugchelen om definitief afscheid te nemen van haar Oom Rob, die net niet de 66 jaar mocht halen. Toen we ’s ochtends de deur openden, troffen we vers gevallen sneeuw aan:

Auto sneeuwvrij maken en vroeger op pad om er zeker van te zijn tijdig aan te komen. Met Astrid achter het stuur en wegen die na het strooien van miljoenen kilo’s zout goed berijdbaar waren, kwamen we ruim op tijd aan bij crematorium Heidehof. Natuur technisch was alles geregeld om Rob een mooi afscheid te bezorgen: sneeuw knisperde onder onze voeten, de zon scheen en de boomtakken waren versierd met vers gevallen glinsterende sneeuw. Een brok in de keel toen we zagen hoe Lucienne dapper voortstapte achter de rouwauto waarin haar Rob lag voor zijn laatste rit. In de stilteruimte voor de aula het aanvankelijk gefluisterde medeleven bij binnenkomst en een toepasselijke knuffel. Typisch Nederlands; het stiltebord gaat aan en (bijna) iedereen heeft er maling aan. De ceremonie begint; iedereen heeft op verzoek een bloem meegenomen en steekt die in de rand die rondom de kist is aangebracht. Een mooie collage van bloemen en kleuren ontstaat. De drie toespraken veroorzaken ieder op hun eigen wijze kippenvel. Dochter Elisa, door Rob liefkozend z’n kleine smurf genoemd, ontroerde met haar terugblik, met name hoe ze naar haar vader toegegroeid was. Schoonzus Mariska bracht een overzicht van met name het laatste jaar, inclusief de niets ontziende grappen en grollen die haar man, broer Ton, en Rob wekelijks telefonisch uitwisselden. Tot het laatste moment. Ton was te geroerd, vandaar dat hij bleef zitten. Lucienne wist op heldhaftige wijze, tussen het snikken door, een gedicht voor te dragen. Tijdens het dramatische ‘Time to say goodbye’ van Sarah Brightman liep iedereen langs de kist voor een laatste vaarwel. Zoals Rob het gewild zou hebben, werd nadien in de koffiekamer geen koffie gedronken, maar het glas op hem geheven. Nu maar hopen dat de mensen die haar liefhebben de tijd nemen om Lucienne langdurig te steunen en dat het niet na een maand of wat aan verwatering onderhevig is. Woensdagochtend 17 januari is het flink krabben geblazen om de auto ijsvrij te krijgen. Ver hoef ik niet, want bij carpool Vinkeveen wacht Alex Broekman op me. De grote roerganger van Superconnectors neemt het op zich om me te vervoeren naar het door hem georganiseerde evenement in Groningen. Een evenement waar ik graag ‘reclame’ voor maak:

In Amsterdam voegt Superconnector Alix Armour zich bij ons, jeugdige oprichter van Recraft Ventures en medeoprichter van Super73. Tijdens de rit blijkt dat ze heel wat te maken heeft met fat bikes en ook inmiddels het klappen van de zweep heeft leren kennen van de bij tijd en wijle wrede boardroom. Al pratend lijkt Groningen dichterbij dan gedacht. Aldaar aangekomen wordt begonnen met de opbouw van geluid en beeld bij ‘Rooftop Eten en Drinken’ met wijds uitzicht over Groningen. De Superconnectors stromen binnen en Alex schraapt z’n keel ten teken dat het evenement op het punt staat te beginnen. Er gaan zes bedrijven pitchen voor een veelvoud van Superconnectors. En nu het grappige, oftewel de crux, in tegenstelling tot veelbelovende bedrijven die snakken om support, gaan de Superconnectors als het ware in een veilingachtige sfeer met elkaar bieden wie het bedrijf de beste ingang kan bieden onderweg naar succes. Er is behoefte aan financiering, introductie bij de overheid, behoefte aan commercie, etc. etc. Onderstaand een beeld:

De namen van bekende financiers, waarvan sommige in de ruimte aanwezig, vliegen in het rond, alsmede staatssecretarissen, medische ‘kanonnen’, kortom bijna iedereen heeft wel een overtreffende trap in zijn/haar bagage. Zeer vermakelijk en gunstig voor de pitchende onderneming. Uiteindelijk mag die één voor hem meest gunstige Superconnector kiezen. Waanzinnig leuk concept en zeer vakkundig vol humor in de juiste banen geleid door Alex, die hier een vloeibare prijs uitgereikt heeft:

Ook volgend jaar staat Groningen weer in mijn agenda. Duidelijk moge zijn hoe verschillend van aard een bijeenkomst van de ene op de andere dag is. Vrijdag 26 januari: uh…..dat is volgende week. Klopt, dan wordt er ‘Country and Western’ muziek op vinyl gedraaid

Het station waar jongste zoon Ivar normaal alternatieve muziek het internet instuurt is: https://radio-tnp.com/ maar volgende week van 11.00 – 13.00 staan vader en zoon aan de draaitafel met ‘C&W’ 45 toerenplaatjes en bijbehorende intrigerende praatjes. Stay tuned!

Vorige week ben ik er niet over begonnen, waarschijnlijk wilde ik het nog even verwerken, of verdringen. Vrijdag 5 januari: Rick en Liesbeth, amper 4 heerlijke wittebrood dagen in Phuket, gaan onderuit met hun gehuurde scooter en belanden tegen een geparkeerde auto. Het lijkt op het eerste oog mee te vallen, veel blauwe plekken. Bij nader inzien blijkt Liesbeth 4 gebroken ribben opgelopen te hebben. Niet veel later komt het bericht dat de vader van Liesbeth is overleden. Hoewel niet onverwacht, toch geschokt. We leven mee. Niet veel later krijgt Astrid het bericht dat haar jongste oom (Rob, 65), waar ze het meest mee gemeen heeft, op z’n best nog maar dagen te leven heeft. De beste wensen voor 2024, luiden de meeste teksten, hoe bitter. We gaan zondag op pad naar Apeldoorn om afscheid te nemen. Rob ligt uitgeput en moegestreden op bed. Hij ziet Astrid binnenkomen en zegt; “Akkebak, je bent gekomen”. Hij komt op dit moeilijke moment met haar koosnaam op de proppen. Sinds jaar en dag niet meer in gebruik. Tranen prikken in ieders ogen. Om mijn knieën te sparen wil hij zelfs naar beneden komen, hetgeen ten enenmale onmogelijk is. Woorden, zinnen, worden emotioneel uitgewisseld, waarna een betraande afscheidsknuffel volgt. Laat hem in Godsnaam niet langer lijden, is de wens van ieder die hem lief is. Dat einde komt maandag, twee weken voor zijn 66^e verjaardag. Dinsdag zullen we hem met Lucienne, Elisa en vele liefhebbende familieleden een behouden vaart toewensen; een goed mens is heengegaan.

Inmiddels zien Rick en Liesbeth in Phuket kans om hun vakantie eerder af te breken, zodat ze de afscheidsceremonie van haar vader bij kunnen wonen. Na een laatste scan krijgt Liesbeth tot grote opluchting het groene licht om te mogen vliegen. Gisteren zijn ze aangekomen, vandaag wacht er nog een samenzijn met de familie om waardig afscheid te kunnen nemen. Met het voortschrijden van de tijd zal onderstaand beeld van de eerste gelukkige dagen op Phuket hopelijk de overhand krijgen:

Wat een gemeenplaats, ‘het leven gaat door’. Helaas een waarheid als een koe. Over tegenstellingen gesproken; Astrid is inmiddels in dit prille jaar bezig haar tweede baby (en moeder) te verzorgen en ondersteunen. Als Geboortesupport gaat ze volgende maand haar 7^e jaar in. Hulde! Een bericht dat me overigens terugwierp naar de sixties was het faillissement van Clarks. De schoen die je droeg op je Puch, de schoen (half laarsje) van suède die gedragen werd door Rockstars, het maakte je tot wat ze zongen in de West Side Story: ‘little boy, you’re a man, little man, you’re a king’!

Opgericht in 1825, net de twee eeuwen niet gehaald. Ik zoek naar een passend einde van deze Luim. Is moeilijk met zo’n begin. Leuk is in ieder geval dat Bo-Peter nog twee weken bij ons logeert. Over twee weken zet hij zijn Azië trip voort, allereerst in Vietnam. Hij daagde me uit voor een partijtje pool bij Hippo in Hilversum en dreigde me in te maken. Hahahahahahaha…………… Hij had gelijk, hij won the-best-of-seven met 4-2. Hij scratchte twee keer, vandaar mijn twee winstpartijen. Omdat ik een slechte verliezer ben, en we het toch over rockers hadden, plaats ik een foto van Bo-Peter als jonkie met een Bill Haley kuif(je).

Lief menneke, toch?! Met gemengde gevoelens ga ik dit weekend in, maar met de wetenschap dat ik (we) het in vergelijk met veel andere mensen of landen heel goed hebben. Stichtelijke afsluiter: ‘Als op de zee van het leven de stormwind om je loeit / als je tevergeefs je arme hart vermoeit / tel dan al je zegeningen één voor één / en je zegt verwonderd: <vul hier je god in> liet me nooit alleen!’

Deze foto bij het afscheid van Rick en Liesbeth in de nacht van 29 op 30 december was voor ons de afsluiting van 2023. Voor hen wittebroodsweken in Phuket, voor ons (tijdelijk) afscheid nemen van geliefden en vrienden.

Daarom hadden Astrid en ik ons voorgenomen na een feestelijke doch intensieve maand december met z’n tweetjes 2024 in te stappen. En dat lukte, inclusief de bubbels om middernacht en een dikke omhelzing als voorbode voor een intiem 2024. En Astrid zou Astrid niet geweest zijn als ze op oudejaarsdag niet was begonnen om een moeder met baby te ondersteunen! Zo vredig als wij het vierden, was helaas niet het geval in den lande. Maar liefst 12 jongens moeten een hand of een deel daarvan missen vanwege vuurwerk. Omdat ik zo anti vuurwerk ben (nou ja, sterretjes), leidde dat tot een wat wrede grap van mij: ‘quatre main op piano wordt nu soms gespeeld door drie personen of zoveel meer als achter de piano passen’. Maar goed, zo erg als bij sommige beelden van Gaza werd het niet, ofschoon de ME bij tijd en wijle flink moest ingrijpen. Hoewel ook ons park niet ontkwam aan vandalisme:

Ja, zult u zeggen, wat is daar mis? Welnu, net als bij Kwik, Kwek en Kwak, waren ze met z’n drieën: Papier, Afval, Fles. PAF! De laatste twee opgeblazen, en wonder boven wonder was Papier nog smeulende. ‘Wie doet nou zoiets’, zoemt het door onze gemeenschap. Wraak van een uitgezette chaletbewoner? Lieden met teveel vuurwerk die het kwijt moesten? Of ‘gewoon’ vandalisme? Er waren zelfs geen lieden met een bivakmuts gesignaleerd! Zo dagdroomde ik een beetje voor me uit terwijl ik op nieuwjaarsdag de vaatwasser ledigde (Astrid was ‘on the -baby- job’). Net zoals vroeger (u weet wel, met de hand afdrogen) had ik lekkere luister- en meezingmuziek aan. Plotsklaps kwam ‘Wrecking Ball’ van Emmylou Harris voorbij, ik verstijfde zo leek het wel. Ik werd als het ware terug gesleurd naar 1995, het jaar dat ik voor Arcade in Düsseldorf ging werken. Er stonden twee belangrijke releases voor de deur; ‘On Air’ van Alan Parsons en ‘Wrecking Ball’ van Emmylou Harris.

Ik was koud aan boord en Emmylou Harris ging 28 november optreden in Aschaffenburg, een verhaal dat ik jullie niet kan onthouden. Het bijzondere aan dit album was dat het afweek van de country muziek die men gewend was van country vedette Emmylou Harris. Het was dan ook door niemand minder geproduceerd dan Daniel Lanois, bekend van met name U2, waarvoor hij ‘The Joshua Tree’ produceerde, waarmee hij een Grammy won als album van het jaar. Heerlijk wanneer je professioneel gaat, maar ook als muziekliefhebber. Aschaffenburg ligt in Beieren, dus niet naast de deur, vanaf Düsseldorf een kleine drie uur rijden. Autobahn snelheid, dat wel! Productmanager Doris Dlugos bracht me op de hoogte voor wat betreft het PR- en marketingplan ter ondersteuning van het album en voordat we het wisten kwamen we bij de Unterfrankenhalle aan. Groot, en uitgerust alsof het Oktoberfest nog plaats moest vinden. Wel goed Duits georganiseerd, en ook onze ‘all acces area’ badges lagen al klaar.

Wel werd ons duidelijk gemaakt dat Emmylou ons pas na het concert wilde spreken. “Klar,” sprak Doris, “trinken Wir mal ein Schnaps”. Lang verhaal kort; er werd al gefluisterd dat Lanois en Harris een verhouding hadden, vandaar dat hij haar begeleidde met zijn band. En toen, tot onze stomme verbazing, gebeurde het volgende: een fotograaf die op toneel de bandleden aan het fotograferen was, werd op hoge toon door Harris gecommandeerd onmiddellijk de benen te nemen. Vervolgens haalde Lanois de fotograaf weer terug en dat herhaalde zich enkele malen. Zo onprofessioneel. Bleek dat ze net voor aanvang van het concert knallende ruzie hadden. Tot overmaat van ramp druppelden bijna de helft van de ‘Lederhosen’ de zaal uit, niet zozeer vanwege de scene op de bühne, maar meer vanwege de muziek; dit was niet hun country godin. Toen we uiteindelijk bij Emmylou toegelaten werden, leek het of zij ook door een ‘wrecking ball’ oftewel sloopkogel geraakt was. Ze stond zodanig in de deuropening dat ze duidelijk wilde maken dat we niet echt welkom waren en dat we kort moesten zijn. Na wat prietpraat werd ze wat geïnteresseerder bij de PR die we voor ogen hadden, maar na 10 minuten maakte ze er een eind aan: “I’m tired folks, have a good one”. Voordat Doris op de weg terug in slaap viel, beantwoorde ze m’n vraag over de speciale kapper die met Emmylou meereisde. Klaarblijkelijk hadden de vele facelifts hun tol geëist achter haar oren en wilde ze daarom niet dat een lokale kapper haar zou behandelen. Ook om ‘gossip’ nieuws uit te bannen. “Klar, oder”? Wel namen we ons voor om het album meer naar het midden te promoten, minder country dus. Uiteindelijk won het album een Grammy in de categorie ‘contemporary folk’, geen kattenpis. Na 25+ jaren mag zoiets wel gedeeld worden, lijkt me. Er komen er vast nog wel meer aan, geloof me, maar in de tussentijd houden Astrid en ik ons vast aan de mooie herinneringen die de afgelopen maand ons bracht.