Month: August 2025

Loosdrecht, 28 augustus 1987, het begin. Loosdrecht, 28 augustus 2025, #38 en de 10^e keer na terugkeer in Loosdrecht. Eigenlijk een jubileum in een jubileum. Tussendoor gevierd in drie andere landen, waaronder Californië. Gezien de politieke situatie in de V.S., beschouw ik Californië als een zelfstandig land. Dat betekende dus een achttal verhuizingen die meestal qua organisatie op de schouders van één persoon terecht kwamen. Astrid dus. En dan de symboliek bij het begin in Vinkeveen:

Bridge over troubled water? Over de brug komen? Een brug te ver? Gelukkig hebben we dit plaatje nog, want deze brug naar Astrids ouderlijk huis is niet meer. En, helaas voor de pessimisten onder de aanwezigen op die gedenkwaardige dag in 1987; ‘dat huwelijk houdt geen stand met dát leeftijdsverschil’, het hield wel stand, en hoe! Wel zodanig dat we ons 12 ½ jarig jubileum in 2000 aangegrepen hebben om in Las Vegas nogmaals in het huwelijk te treden.

Lust je nog peultjes? Over peultjes gesproken; uit ons huwelijk kwamen ook nog eens drie mooie jongens voort, inmiddels 34, 33 en 28. Als het even kan maken we een gezinsplaatje hoewel dat niet even eenvoudig is. Op enig moment vertoefde Kaj in Sacramento, zwierf Bo-Peter door Azië, en was Ivar met een documentaire bezig in Columbia. We konden ons met z’n vijven eindelijk vast laten leggen tijdens het spectaculaire huwelijk van mijn oudste zoon Rick met zijn Liesbeth. We schrijven 29 december 2023. Deze staatsfoto kwam toen tot stand:

We hopen de volgende in scene te krijgen wanneer Kaj en Michelle ons bezoeken in oktober, en we de rest van de boys vast kunnen houden. De partners vergeten we zeker niet. Al met al knijpen we in onze handen dat we in harmonie dit bereikt hebben, met uiteraard hier en daar een rimpel. Middels deze Luim mag ik mijn levenspartner Astrid bedanken voor al wat zij gedaan heeft de afgelopen 38 jaar, vol liefde, en zichzelf bij tijd en wijle wegcijferend. De liefde is uiteraard wederzijds, de inspanningen kwamen soms op het bordje van één persoon, die desondanks terug in NL een succesvolle ZZP’er werd in de kraamzorg. Ode aan Astrid dus? Volmondig JA! Beetje zoet? ‘Sweets for my sweets’, neurie ik tevreden, het is uiteindelijk mijn Luim, mag ik? Tevens een ode aan mijn vijf zonen die ook in harmonie met elkaar omgaan, waar ter wereld ze ook zijn. En dat met een leeftijdsverschil tussen #1 en #5 van 30 jaar. Het Laanenbloed klotst waar het niet gaan kan! In overig nieuws, dit gaat niet over Sparta, dient treurig vastgesteld te worden dat de naar PSV vertrokken oranje klant Olij op de reservebank vastgekleefd zit en ook niet meer geselecteerd is voor oranje. Kortom; goed voor de portemonnee, niet voor de carrière. Belangrijker; Mila is nu 18 weken in onze ‘BenB Vol Liefde’ en heeft alle kandidaten weggeblazen:

Lekker het weekend in. Kan Sparta zondag verrassen tegen Feyenoord? Ivar haalt me op, waarna we naar De Meern rijden en (oom) Rob ophalen. De Bosselaar wacht ons met een pilsje en een broodje kroket. ‘Rood-wit is onze glorie’, hoe mooi is dat?!

Badend in het zweet word ik wakker, mompelend ‘nee, nee, niet weer’. 37 jaar geleden heb ik het van me afgeschreven met het publiceren van mijn Luimenboek GELUL. Eén van die Luimen ging over de man van het ‘risicogeld’, ene Edje, geweldig vastgelegd door mijn broer Rob:

En nu is er een zekere Appie in m’n leven die niet alleen dezelfde tactieken hanteert, maar ook nog eens sprekend op Edje lijkt. ‘1988 all over again’! We hebben het over types die geen middel ongebruikt laten om hun doel te bereiken. Denk aan leugens, halve waarheden, angst aanjagen, schermen met advocaten, manipuleren, en om het af te maken; een totaal gebrek aan empathie. Contracten; daar hebben ze schijt aan, ze proberen je dood te procederen. Daarnaast herkent Appie zich in creaturen als Trump, Wilders en Wierd Duk (Telegraaf), waar hij zich aan vastklampt. Geen leugen gaat hen immers te ver. Dat maakt Appie de listige Edje 2.0. Reïncarnatie, ik heb er nooit in geloofd, maar ik ben aan het twijfelen geslagen. Op de barricade, dat wel! Dat is andere koek dan op bezoek gaan bij zoon Bo-Peter, Astrid achter het stuur, om zijn net betrokken appartement te bewonderen. Hartje Amsterdam met een tuintje zelfs. Wat een luxe, en dat voor die prijs. Een soort Jumboprijs, maar dan andersom. Echt leuk en warm ingericht. Astrid en Bo-Peter zetten nog de puntjes op de i terwijl ik een glaasje chardonnay kreeg, zodat ik niet in de weg zou lopen. Want -tromgeroffel- de volgende dag komt zijn grote liefde Ileana aan om de komende maanden met hem het appartement te delen, en dan moet een en ander er ‘spic & span’ uitzien. Onze opvoeding (Astrid) betaalt zich af. Ook nog lekker gegeten, toe maar. En ja hoor, afgelopen woensdag omhelsden de jong geliefden elkaar innig op Schiphol:

Het geluk straalt van hen af. Hoe mooi voor ons ouders van nu! Donderdag bezoek van bonus kleindochter Charlotte met vriend Jesse. Lekker gevaren op de plassen, waar het ‘verkeer’ dankzij het wisselvallige weer zeer licht te noemen was. Gewoon aangenaam, wijntje, biertje, chipje, behalve voor de schipper natuurlijk, die krijgt een 0.0. Jesse en Charlotte bleken zich te ontpoppen als daadwerkelijke ‘dog whisperers’. Mila, inmiddels 17 weken bij ons, luisterde geduldig naar het ‘pootje, pootje’ om zich vervolgens genoeglijk tegen Charlotte aan te nestelen:

Een prachtig plaatje van twee mooie meiden. Dat bracht onze discussie weer terug bij het 17-jarige meisje dat op gruwelijke wijze vermoord is. Geen woorden, het enige dat je weet als (groot) ouders dat het verdriet in Abcoude onpeilbaar is. Na het vertrek van Charlotte en Jesse babbelden Astrid en ik nog wat na over de genoeglijke middag en avond die we met hen doorbrachten. Ook keken we terug op de plezierige middag de week daarvoor met zoon en schoondochter, alsmede hun twee donderstenen van 4 en 7. We trokken de conclusie dat ons onderkomen een ‘compound’ zou moeten zijn voor onze kinderen, partners en kleinkinderen. Enerzijds om te genieten van het buitenleven en de plassen, anderzijds als plek waar je problemen kunt bespreken, een veilige haven dus. Met die gedachte zijn we naar bed gegaan om vervolgens te genieten van de slaap der rechtvaardigen.

Het resultaat was als verwacht, Poetin bespeelde Trump weer als een ukelele en won zo weer de nodige tijd om Oekraïne verder uit te putten. Mijn ‘OMdenken’ kalender bracht vanmorgen de volgende tekst: ‘Wanneer een clown in een paleis trekt, wordt hij geen koning. Het paleis wordt een circus’.

Wat een toevallige doch ongelofelijke timing. En deze clown hunkert naar de Nobelprijs voor de Vrede, geïntroduceerd door die corrupte Netanyahu. Dat is hetzelfde als Douwe Bob de ‘Echtgenoot van het Jaarprijs’ toekennen. Politiek; daar wil ik eigenlijk nooit mee beginnen, maar omdat dit het laatste nieuws van mijn week was, waar ik eigenlijk niets van verwachtte, maar stilletjes… Zoals gewoonlijk bleek ook deze hoop weer uitgestelde teleurstelling. Goed, er gebeurde toch nog heel wat deze week dat aanleiding af voor een lach en een traan. Omdat we later deze maand 38 jaar getrouwd zijn, en ik meestal iets koop wat geruild moet worden, togen Astrid en ik maandagmiddag op pad om een armband te bekijken die we online mooi vonden. Vol goede moed stapten we de winkel in waar al dit moois uitgesteld stond. Jonge juffrouw wikkelt achter een toonbank een gesprek af, zonder ons een blik waardig te gunnen. Nog net niet zuchtend zocht ze voor ons de armband op die helaas veel ieler eruit zag dan op het beeldscherm. Op onze vraag of er een groter model was, antwoordde ze dat ze die dan wel uit het zakje moest halen. ‘We komen nog wel terug’, besloot Astrid kortaf. ‘Is goed hoor’, was het dynamische antwoord. Een goed begin… Aangekomen bij de Skechers winkel trad ons een jongeman tegemoet die waarschijnlijk net de lagere schoolbanken had verlaten. Kijkend naar mijn twee jaar oude witte afgetrapte Skechers, berichtte hij kortaf dat dit model niet meer verkocht werd. Niets van ‘probeert u dit model eens’, of ‘wat denkt u van de automatische instappers’, nee, hij liet ons zo gaan. Na nog een tweetal teleurstellende winkelbezoekjes, besloten we maar een terrasje aan te doen. Altijd een plek van troost. Ook daar moesten we de serverende jongelui praktisch attaqueren om iets te bestellen. Wellicht ligt het hier aan:

Zijn we gewoon niet meegegaan met de tijd, of zijn we (ik dan) zeurende oudjes? Enfin, we zijn geslaagd voor de armband in ons vertrouwde Breukelen, waar twee oudere dames ons als royalty behandelden. Het kan dus wel! En we kochten nog meer ook! Ja, die ‘pool’ titanenstrijd van woensdag, met supervriend Fred van Buiten uit Californië, dat liep nog lelijk af voor me. Na een hoopvol begin moest ik uiteindelijk met een 3-1 nederlaag mijn meerdere erkennen in Fred. Die beweerde, sportief als altijd, dat het maar een spelletje is, maar daar trap ik niet in. Hoewel, bij moeilijke situaties zag ik Fred meerdere malen naar de uitgang kijken, waarna hij vervolgens de bal in de juiste zak deponeerde. Toen ik na afloop van de best-of-five zijn broer binnen zag komen, raakte ik enigszins verward. ‘Ja, die brengt me naar huis’, brak Fred de spanning.

Twee van die grote gasten; kunnen ze wel tegen een bejaarde?! Woensdag was een superdag, geen wonder dat we Fred ooit onze kinderen toevertrouwden, mocht er wat gebeuren met ons tweetjes. In ieder geval heb ik mijn keu aan de wilgen gehangen en mijn ESPN contract opgezegd. Rust in de tent. Zondag komt Ivar me ophalen om gezamenlijk ons naar Het Kasteel te begeven en daar de wederopstanding van Sparta te aanschouwen tegen FC Utrecht. Ja, na de 6-1 schrobbering tegen PSV klinkt dat als ‘wishful thinking’, maar soms doet hoop toch leven! En Astrid leverde mijn kleinkinderen daar het levende bewijs van toen ze met gefrituurde lekkernijen aan kwam zetten:

Eind goed, al goed op het Patateiland van Loosdrecht, alleen per boot te bereiken!

Het moest ervan komen, zolang de oranje crimineel aan de macht is en hij landen, afhankelijk van zijn humeur, trakteert op importtarieven wanneer iets hem niet bevalt, shop ik voor whisky in Canada. Even een aantal flessen besteld waaraan ik weleens genipt heb om mijn eerste keus te bepalen.

Met een wat wrange glimlach neem ik afscheid van Jack Daniel’s. Zo, dat zal hem leren, crisis in het Witte Huis. Wellicht groeit mijn sneeuwbal uiteindelijk uit tot een lawine. Oh ja, en voor de mensen die beweren dat Trump toch al veel bereikt heeft met onderhandelen; het is moeilijk onderhandelen met een pistool op je slaap. Denk daar maar eens over na. Zo, dat lucht op zeg. Dat wil zeggen, dan hebben we het nog niet over Musk gehad, of eigenlijk de bestuurders van Tesla. Om hem te behouden, hebben ze hem een aandelenpakket aangeboden van maar liefst $29 miljard. Laat dat eens even inzinken. Bedenk eens wat dat krankzinnige geniale creatuur van een soort mens voor goeds met dat geld zou kunnen doen wanneer hij enigszins menselijk zou blijken te zijn. En dan toch nog honderden miljarden in z’n achterzak zou hebben. Helaas, dat zal altijd een pijpdroom blijven, Musk is typisch iemand die de hele dag naar De La Soul’s hit ‘Me, Myself and I’ luistert om gelijktijdig als Dagobert Duck in z’n geld te rollen met maar één gedachte; méér, méér!

Zo, nu weer even terug naar de ‘normale’ wereld, zo die bestaat. Gisterenmiddag een lekker partijtje ‘pool’ met Bo-Peter gespeeld bij Hippo in Hilversum. Geen schijn van kans, normaal gesproken, maar uiteindelijk kleine nederlaag (3-2). Wel een goede opwarmbeurt wanneer Fred van Buiten, mijn NL/USA pen pall, volgende week even over is uit Californië voor een serieuze zaak, maar ook een dag uitgetrokken heeft om met mij te lunchen (uitbundig) en……………..een partijtje ‘ pool’ te spelen. Het doet me deugd om één van zijn zeldzame overwinningen vastgelegd te hebben:

Hippo is inmiddels uitverkocht voor deze titanenstrijd, maar er is sprake van het opzetten van giga monitoren bij Grand Hotel Gooiland. Blijf het nieuws volgen, zou ik zo zeggen. Overigens, waar ik wel mee van Bo-Peter won, was het consumeren van bittergarnituur lekkernijen. Ervaring wint het daar van jeugdige overmoed. Over titanenstrijd gesproken, wat denk je vanavond van PSV-Sparta. Ze hebben het dan wel over de bejaardenploeg van Sparta met Martens Indi (33), Toornstra (36) en De Guzman (37), maar ook daar geldt dat je ze niet 1-2-3 voorbij komt. Paul de Leeuw: ‘wie staan er altijd in de weg, dat zijn bejaarden’. Even serieus, het zou toch sensationeel zijn wanneer Sparta een of drie punten uit Eindhoven meeneemt. Nu we toch bij voetbal aanbeland zijn, wat te denken van Vitesse, de een na oudste professionele voetbalclub in Nederland. Ze houden op te bestaan, het resultaat van mismanagement gedurende een langdurige periode. Je zou toch denken dat er in Arnhem en omgeving financiers allang een reddingsplan voorhanden zouden hebben om de club te redden. Niet dus, alleen maar gebakken lucht in de pers. Ben ik even blij dat ik een seizoenkaart heb bij de oudste (1888) professionele club van Nederland! Ik moet zeggen, de weken razen voorbij, Mila is alweer 15 weken bij ons en Astrid ging zo-even op pad om te zorgen voor de 27^e moeder en baby dit jaar. Mijn verjaardag lijkt alweer ver weg in de achteruitkijkspiegel en mijn 2026 kroonjaar komt er angstaanjagend snel aan. Vanmorgen vroeg was het heerlijk buiten, het rook naar een prikkelende herfstochtend, alsof de ‘Indian Summer’ al was begonnen. Met dat heerlijke gevoel ga ik het weekend in, en dat wens ik jullie ook! Canada, eh?!

Je mag toch aannemen dat iedereen dit iconische nummer kent. Echter, kan hetzelfde gezegd worden van het honkbaljargon dat erin gespuid werd? Op het eind van de song is de loper (hopelijk niet Meatloaf) onderweg van het derde honk naar homeplate om een punt te scoren. Dubbelzinnig dus, want dit wordt geacht een vleselijk punt te zijn. De speaker gilt ‘holy cow, I think he’s gonna make it!’, maar hij haalt het niet want plotseling verschijnt Ellen Foley ten tonele die schreeuwt ‘stop right there’. Zoiets hadden wij in 1987 (EK honkbal Barcelona) ook bij de hand met een aanstormende Italiaan die onze catcher, totaal geen gelijkenis met Ellen Foley, van zijn sokkel liep. Zie onderstaand stukje uit een verslag in De Telegraaf van 21 juli 1987:

En gaar waren de rapen, terwijl Carelli nog aan het overdenken was welk blok beton hij geraakt had, waren zijn woedende ploeggenoten bezig hun dug-out te verbouwen. Dat verstoorde toch enigszins hun concentratie, hetgeen in de 16-1 nederlaag tot uiting kwam. En vergeet niet, dit was de 5^e en beslissende wedstrijd. Europees kampioen Nederland verdiende zo een ticket voor de Olympische Spelen 1988 in Seoul. Astrid en ik zaten op de voorste rij te genieten, wat een weelde. Gerlach Halderman zat ook achter de plaat in Seoul, en het was mij een eer en genoegen hem gisteren de catcher figurine uit te reiken bij ‘De Drie Gekroonde Laarsjes’:

Moeiteloos overbrugden we de 35 jaar die we elkaar niet gezien hebben. Priceless! Om maar bij honkbal te blijven, en softbal natuurlijk; daags daarvoor waren Astrid, m’n oudste zoon Rick en ik te gast bij het Honkbal en Softbal museum in Haarlem. Voorzitter Samuel de Leeuw heette ons welkom en stelde trots bestuur en vrijwilliger(s) voor. Na de koffie, thee en anekdotes nam Samuel de replica kroon in ontvangst die sinds de Olympische Spelen van 1988 van Seoul naar Loosdrecht ging, vervolgens naar Hilversum, door naar Düsseldorf, dan Lommel om vervolgens de plas over te gaan naar Californië (Walnut Creek, Concord, Alamo) en uiteindelijk de grote terugkeer in 2016 naar Loosdrecht.

Het plechtige moment in beeld. Daarna een toertje museum met o.a. de eregalerij waar de erevoorzitters ‘hangen’. Rick kon het niet laten: ‘Pap, waarom hang jij daar niet bij?’. ‘Dat weet je best, dat erevoorzitterschap heb ik teruggegeven’, antwoordde ik onmiddellijk. Rick: ‘maar wat moet ik nu de kleinkinderen vertellen. Opa was een dwarsligger?’. *zucht*: ‘je doet maar’. Maar wat een leuk museum(pje), waar ze bijna uitbarsten, praktisch elke centimeter is benut. En ik geniet van de toewijding van die mensen, gelukkig heeft Rick, lastig maar ook nuttig, ze goed vastgelegd:

Kijk, daar geniet ik van, zo blijft waardevolle geschiedenis intact. Vandaag word ik gelijk ‘Vriend van het Nederlands Honkbal en Softbal Museum’. Neem zelf maar eens een kijkje op www.honkbalensoftbalmuseum.nl en wordt voor een luttel bedrag ‘Vriend’. Allerhartelijks deed Samuel ons uitgeleide, waarna Rick voorstelde om het bezoek in de kerk af te sluiten. De Jopenkerk in Haarlem, wel te verstaan, daar hebben ze de hostie ingeruild voor de bitterbal; wat een vondst om de gelovigen vast te houden!