Het resultaat was als verwacht, Poetin bespeelde Trump weer als een ukelele en won zo weer de nodige tijd om Oekraïne verder uit te putten. Mijn ‘OMdenken’ kalender bracht vanmorgen de volgende tekst: ‘Wanneer een clown in een paleis trekt, wordt hij geen koning. Het paleis wordt een circus’.
Wat een toevallige doch ongelofelijke timing. En deze clown hunkert naar de Nobelprijs voor de Vrede, geïntroduceerd door die corrupte Netanyahu. Dat is hetzelfde als Douwe Bob de ‘Echtgenoot van het Jaarprijs’ toekennen. Politiek; daar wil ik eigenlijk nooit mee beginnen, maar omdat dit het laatste nieuws van mijn week was, waar ik eigenlijk niets van verwachtte, maar stilletjes… Zoals gewoonlijk bleek ook deze hoop weer uitgestelde teleurstelling. Goed, er gebeurde toch nog heel wat deze week dat aanleiding af voor een lach en een traan. Omdat we later deze maand 38 jaar getrouwd zijn, en ik meestal iets koop wat geruild moet worden, togen Astrid en ik maandagmiddag op pad om een armband te bekijken die we online mooi vonden. Vol goede moed stapten we de winkel in waar al dit moois uitgesteld stond. Jonge juffrouw wikkelt achter een toonbank een gesprek af, zonder ons een blik waardig te gunnen. Nog net niet zuchtend zocht ze voor ons de armband op die helaas veel ieler eruit zag dan op het beeldscherm. Op onze vraag of er een groter model was, antwoordde ze dat ze die dan wel uit het zakje moest halen. ‘We komen nog wel terug’, besloot Astrid kortaf. ‘Is goed hoor’, was het dynamische antwoord. Een goed begin… Aangekomen bij de Skechers winkel trad ons een jongeman tegemoet die waarschijnlijk net de lagere schoolbanken had verlaten. Kijkend naar mijn twee jaar oude witte afgetrapte Skechers, berichtte hij kortaf dat dit model niet meer verkocht werd. Niets van ‘probeert u dit model eens’, of ‘wat denkt u van de automatische instappers’, nee, hij liet ons zo gaan. Na nog een tweetal teleurstellende winkelbezoekjes, besloten we maar een terrasje aan te doen. Altijd een plek van troost. Ook daar moesten we de serverende jongelui praktisch attaqueren om iets te bestellen. Wellicht ligt het hier aan:
Zijn we gewoon niet meegegaan met de tijd, of zijn we (ik dan) zeurende oudjes? Enfin, we zijn geslaagd voor de armband in ons vertrouwde Breukelen, waar twee oudere dames ons als royalty behandelden. Het kan dus wel! En we kochten nog meer ook! Ja, die ‘pool’ titanenstrijd van woensdag, met supervriend Fred van Buiten uit Californië, dat liep nog lelijk af voor me. Na een hoopvol begin moest ik uiteindelijk met een 3-1 nederlaag mijn meerdere erkennen in Fred. Die beweerde, sportief als altijd, dat het maar een spelletje is, maar daar trap ik niet in. Hoewel, bij moeilijke situaties zag ik Fred meerdere malen naar de uitgang kijken, waarna hij vervolgens de bal in de juiste zak deponeerde. Toen ik na afloop van de best-of-five zijn broer binnen zag komen, raakte ik enigszins verward. ‘Ja, die brengt me naar huis’, brak Fred de spanning.
Twee van die grote gasten; kunnen ze wel tegen een bejaarde?! Woensdag was een superdag, geen wonder dat we Fred ooit onze kinderen toevertrouwden, mocht er wat gebeuren met ons tweetjes. In ieder geval heb ik mijn keu aan de wilgen gehangen en mijn ESPN contract opgezegd. Rust in de tent. Zondag komt Ivar me ophalen om gezamenlijk ons naar Het Kasteel te begeven en daar de wederopstanding van Sparta te aanschouwen tegen FC Utrecht. Ja, na de 6-1 schrobbering tegen PSV klinkt dat als ‘wishful thinking’, maar soms doet hoop toch leven! En Astrid leverde mijn kleinkinderen daar het levende bewijs van toen ze met gefrituurde lekkernijen aan kwam zetten:
Eind goed, al goed op het Patateiland van Loosdrecht, alleen per boot te bereiken!