Badend in het zweet word ik wakker, mompelend ‘nee, nee, niet weer’. 37 jaar geleden heb ik het van me afgeschreven met het publiceren van mijn Luimenboek GELUL. Eén van die Luimen ging over de man van het ‘risicogeld’, ene Edje, geweldig vastgelegd door mijn broer Rob:
En nu is er een zekere Appie in m’n leven die niet alleen dezelfde tactieken hanteert, maar ook nog eens sprekend op Edje lijkt. ‘1988 all over again’! We hebben het over types die geen middel ongebruikt laten om hun doel te bereiken. Denk aan leugens, halve waarheden, angst aanjagen, schermen met advocaten, manipuleren, en om het af te maken; een totaal gebrek aan empathie. Contracten; daar hebben ze schijt aan, ze proberen je dood te procederen. Daarnaast herkent Appie zich in creaturen als Trump, Wilders en Wierd Duk (Telegraaf), waar hij zich aan vastklampt. Geen leugen gaat hen immers te ver. Dat maakt Appie de listige Edje 2.0. Reïncarnatie, ik heb er nooit in geloofd, maar ik ben aan het twijfelen geslagen. Op de barricade, dat wel! Dat is andere koek dan op bezoek gaan bij zoon Bo-Peter, Astrid achter het stuur, om zijn net betrokken appartement te bewonderen. Hartje Amsterdam met een tuintje zelfs. Wat een luxe, en dat voor die prijs. Een soort Jumboprijs, maar dan andersom. Echt leuk en warm ingericht. Astrid en Bo-Peter zetten nog de puntjes op de i terwijl ik een glaasje chardonnay kreeg, zodat ik niet in de weg zou lopen. Want -tromgeroffel- de volgende dag komt zijn grote liefde Ileana aan om de komende maanden met hem het appartement te delen, en dan moet een en ander er ‘spic & span’ uitzien. Onze opvoeding (Astrid) betaalt zich af. Ook nog lekker gegeten, toe maar. En ja hoor, afgelopen woensdag omhelsden de jong geliefden elkaar innig op Schiphol:
Het geluk straalt van hen af. Hoe mooi voor ons ouders van nu! Donderdag bezoek van bonus kleindochter Charlotte met vriend Jesse. Lekker gevaren op de plassen, waar het ‘verkeer’ dankzij het wisselvallige weer zeer licht te noemen was. Gewoon aangenaam, wijntje, biertje, chipje, behalve voor de schipper natuurlijk, die krijgt een 0.0. Jesse en Charlotte bleken zich te ontpoppen als daadwerkelijke ‘dog whisperers’. Mila, inmiddels 17 weken bij ons, luisterde geduldig naar het ‘pootje, pootje’ om zich vervolgens genoeglijk tegen Charlotte aan te nestelen:
Een prachtig plaatje van twee mooie meiden. Dat bracht onze discussie weer terug bij het 17-jarige meisje dat op gruwelijke wijze vermoord is. Geen woorden, het enige dat je weet als (groot) ouders dat het verdriet in Abcoude onpeilbaar is. Na het vertrek van Charlotte en Jesse babbelden Astrid en ik nog wat na over de genoeglijke middag en avond die we met hen doorbrachten. Ook keken we terug op de plezierige middag de week daarvoor met zoon en schoondochter, alsmede hun twee donderstenen van 4 en 7. We trokken de conclusie dat ons onderkomen een ‘compound’ zou moeten zijn voor onze kinderen, partners en kleinkinderen. Enerzijds om te genieten van het buitenleven en de plassen, anderzijds als plek waar je problemen kunt bespreken, een veilige haven dus. Met die gedachte zijn we naar bed gegaan om vervolgens te genieten van de slaap der rechtvaardigen.
