Month: September 2025

Het is duidelijk dat mijn kritische politieke duidingen, ahum, beduidend minder lezers trekt dan mijn reguliere wekelijkse beslommeringen, die natuurlijk, zoals mijn aard, up beat zijn. De enige die het echt goed doet in mijn wekelijkse Luim is, inderdaad, Trump. Begrijpelijk wanneer je hem aan het woord zag tijdens zijn V.N. speech. Je kreeg toch sterk de indruk dat een uiterst verward merkwaardig, gelukkig ver familielid de ambulance broeders toesprak even voordat hij getransporteerd werd naar de gesloten afdeling. Onderstaand het generale repetitiemoment van De Don:

Gelukkig is er ook nog een onderzoek naar het mysterie van de stagnerende V.N. roltrap. Vanmorgen eiste hij het ontslag van een (vrouwelijke) topmanager van Microsoft. De man is knettergek, mild uitgedrukt. Terug nu naar het reguliere Luim programma. Tijdens mijn dagelijkse LinkedIn afhandeling van prangende vraagstukken, werd mijn aandacht getrokken door het volgende bericht: ‘Lief van Corrie om een advertentie te plaatsen’. Al lezend bleek het al heel snel duidelijk dat hier meer aan de hand was:

Juicy, toch?! Wel denk ik dat Theo heel wat heeft uit te leggen aan zijn ‘robijnen’ echtgenote. Heb ik in ieder geval nog een leuke cadeautip voor hem:

Dat komt echt wel goed. Vanmorgen, al mijmerend over de Luim van vandaag, gleden mijn blikken over het spiegelgladde water van de Drecht. Gevoed door een vlaag frisse wind, bedacht ik me dat de afgelopen week een voorbode was van het komende kerstseizoen. Beetje vroeg? Welnee, hier en daar worden de etalages al versierd en wordt Sinterklaas overgeslagen. Maar ik bedoel meer een verjaardag die meer betekenis krijgt (jongste broer Rob), een reünie lunch met inhoud (kwartet oude collega’s), een wijn proeverij met een aanstormende scale-up (Amigos Social), maar ook, horend bij het vallen der bladeren, het heengaan van Claudia Cardinale. Ik mocht haar wel. Het laatste kwartaal van dit jaar gaat dat in hoog tempo door, neem dat maar van mij aan. Overigens, wat in hoog tempo verdwijnt, wanneer ze zo doorgaan, zijn de vijf Nederlandse voetbalclubs in de diverse Europese toernooien. Allemaal verloren deze week! Astrid blij, minder voetbal op de buis. Waar ze ook blij mee is, is dat ik deelneem aan ‘Nederland in beweging’. Elke ochtend sta ik trouwhartig om 10.15 voor de buis om samen met omroep Max een kwartier lang diverse oefeningen uit te voeren; stoel en gewichtjes bij de hand. Mila vindt het maar een raar gezicht en is al een paar keer tegen me opgesprongen, zo van ‘doe normaal, man’. Over Mila gesproken; ze is 23 september van puppy naar puber gepromoveerd. Enig, die honderden kleine bloeddruppels die ze nonchalant op haar pad achterlaat! Maar zelf vindt ze dit een uitgelezen moment om lekker lui te zijn maar misnoegd op te kijken wanneer je haar roept:

Het betekent wel dat ze over iets meer dan twee maanden gesteriliseerd wordt. Tot dat moment nog wel al die hitsige reutjes van haar lijf houden!

SGP ziet onze demissionaire minister president, hierna aangeduid als Schoof, ‘als herder die gedreven wordt door schapen’. Een goede Amerikaanse politiek satirische film die zo’n thema heeft, heet ‘Wag the dog’. Zal binnenkort wel door Trump uit de schappen worden gehaald! Maar goed, we hadden het over Schoof. Christen Unie vraagt Schoof een norm te stellen voor het met elkaar omgaan in de politiek. Schoof ziet daarin geen uitgesproken rol voor zichzelf, dat moeten de Kamerleden zelf maar uitzoeken. Dat is natuurlijk spekje voor het bekje van die namaak geblondeerde griezel van een Wilders. Nu kan hij al schofferend zich een weg door de tweede kamer blijven banen. Schoof voegde er nog aan toe niemand toe te wensen om partijloos premier te zijn, iets dat hij indertijd maar wat graag accepteerde, de slapjanus. Ik zat er niet zo lang geleden niet ver naast toen ik hem in mijn cartoonboek de rol van Schoofy toedichtte:

“Ik heb geen partij, dus geen achterban, ik sta hier met lege handen, maar we blijven lachen”, aldus Schoofy. Onze regering en politieke partijen, de zogenaamde hoge heren, hebben geen aanzien meer. Vind je het gek dat het vertrouwen in de politiek sneller bevriest dan dat de poolkappen smelten. ‘Zootje in Den Haag’, klinkt het in de eigen politieke kringen. De nieuwe Messias schijnt Joost Eerdmans te zijn van JA21, momenteel ‘bezitter’ van één zetel. Hij gooit wat rechtse beloften het land in en ziedaar, hij zou zomaar op een zeteltje of tien kunnen rekenen. Deze week was hij te gast bij Eva (Jinek), die hem volledig fileerde. Eerdmans werkt met uitspraken en percentages, maar ongelukkigerwijs (voor hem) kan hij de werkelijke getallen niet oplepelen. Die moeten nog berekend worden, oreert hij! Nou, daar wist Eva wel raad mee. JA21, het lijkt op het kaartspel ‘21’, waar 21 als cijfertotaal je winnende kaarten vertegenwoordigen. Geluk dus, en dat zal hij deze keer hebben, NSC en BBB, zo ook VVD laten genoeg zetels achter, en daar kan JA21 profiteren. Daarna moet Eerdmans leveren, en dat zal niet meevallen. Nu weer terug naar ons reguliere programma. Dit trof ik aan toen ik me naar boven spoedde om een kopje thee voor Astrid te bereiden:

Inderdaad, symbolisch voor de wedstrijd van gisteren, een 1-5 nederlaag tegen Twente. Alsof de Sparta spelers allemaal hierop gevoetbald hadden. En Mila voelde dat haarfijn aan toen ze vannacht aan mijn Kasteelschoenen begon te knagen. Wat eraan voorafging: broer Rob, de lieverd, had een plan bedacht ter vermijding van fileleed op de vrijdagmiddag, Sparta speelde immers om 20.00, dus moet je rond 19.00 op het Kasteel zijn (broodje kroket + kleintje pils). We zouden elkaar treffen in Almere om schoonzus Cintha te feliciteren met haar 80^e verjaardag. Astrid kwam mee om te feliciteren en daarna, na een glaasje en wat snacks, met Rob naar Rotterdam. Uiteindelijk, na ruim anderhalf uur rijden, werd Rotterdam bereikt. ‘Laten we in de Ballentent een hapje eten’, opperde ik. Zo gezegd, zo gedaan. Rob is een soort Google Maps qua stratenkennis van Rotterdam, maar helaas, de Ballentent was nokkie, nokkie, daar kon geen bal meer bij. We vonden een ander tentje, recht tegenover de fietsingang van de Maastunnel, maar wederom helaas, die waren aan het sluiten. Mooi moment, ons werd een biertje aangeboden ter troost, dat maak je ook niet zoveel mee. Hoe het ook zij, 19.00 kwamen we bij het Kasteel aan, waarna om 20.00 onze martelgang tegen Twente begon. Korte samenvatting: onze bejaarden konden het niet meer aan, het spel gerechtvaardigde de term ‘los zand’, de coach werd wakker bij de stand 1-4, en begon toen te wisselen, toen werd het spel frisser en kregen we nog maar één doelpunt tegen. Rob bracht me naar Loosdrecht, en moest toen nog door naar Oirschot, de held. 23.35: Astrid voelde mijn leed aan, oftewel een glas Canadian Whiskey werd met liefde ingeschonken, en ik schopte mijn schoenen uit! Als Rotterdammer (geboren en getogen) deed het me natuurlijk wel wat, het heengaan van Gerard Cox en Joke Bruijs. Dat Cox een fervente Feyenoord aanhanger was, zij hem vergeven. Robert Redford zal ik nimmer vergeten vanwege die fantastische film ‘The Sting’. Hoe het werkt: Ivar de twintiger, opgegroeid met deze jukebox;

die laat ik in een bruine kroeg wedden om kennis van muziek uit de sixties. Ik, gezeten aan de andere kant van de toog, begin met wedden, en win natuurlijk. Vervolgens gaan die oude knarren tussen ons in ook wedden met Ivar, en verliezen natuurlijk. Zijn jukebox kennis is onuitputtelijk, maar daar hebben ze geen notie van. Begrepen? Niet, laat het me weten en ik leg het in Jip en Janneke taal uit. Zo, nu even met de kop schudden en Sparta vergeten, uiteindelijk is het maar een spelletje, aldus Astrid.

Militaire dienstplicht? Laat ik het even tot mezelf beperken, tot mijn nazaten dus. Momenteel hebben we een beroepsleger en wordt er geen gebruik gemaakt van dienstplichtigen (opschorting dienstplicht). Echter, in tijden van nood kan de dienstplicht weer opgetuigd worden. Mijn Laanen tak heeft 6 mannelijke kandidaten tussen de 17 en 45, vier zonen en twee kleinzonen. Je mist nummer zeven (eigenlijk nummer een)? Dat klopt, dat is een vijftiger, een oude hospik die niet meetelt. Goed, zoon 1: veertiger, reservist, officier marine, jurist. Zoon 2: dertiger, burger, digital marketeer. Zoon 3: dertiger, reservist U.S. Navy, firefighter/paramedic. Zoon 4: twintiger, burger, creative strategist/researcher/writer. Met als noot dat zonen 2, 3 en 4 zowel in Nederland als in de Verenigde Staten opgeroepen kunnen worden. Kleinzoon 1: twintiger, burger, topbusiness graduate program. Kleinzoon 2: twintiger, luitenant luchtmacht, in opleiding voor piloot. Een rijtje om als (groot) vader trots op te zijn, maar het liefst in de huidige status, en niet als oorlogs……. Als boegbeeld zoon 3, Kaj, omdat hij zo ver weg woont en dat Navy uniform (bij afstuderen met Michelle) hem zo goed staat:

Hopen dat het niet zo ver komt dat ze allemaal in uniform verschijnen, want dan zijn de poppen (madruska’s) aan het dansen! En ja hoor, die vraag kon niet uitblijven: ‘en jij dan’. Wel, wat wil het geval, ik was de derde zoon en onder de dienstplichtwet hoefde die niet op te komen. Denk aan ‘Saving Private Ryan’. Helaas werd broer Aad afgekeurd en was ik alsnog aan de beurt. Wegens het verstrijken van de tijd en mijn afwezigheid bij een paar keuringen, was ik inmiddels getrouwd en vader van twee kinderen toen men mij opriep voor de LOKS in Breda. Toen werd ik te duur en verbande men mij naar de Bescherming Bevolking, waar ik tot m’n 29^e met onverholen tegenzin maandelijks verscheen. Mijn opleiding aldaar, verzin het maar, brandwacht:

Wegens mijn onhandige omgang met koperen verlengstukken, werd ik als koerier weggepromoveerd. Even een overstapje naar B&B vol liefde. Ook in mijn ‘kringen’ is het nu bon ton om erbij te horen. Met name in Het Gooi, vanwege Bart. Ook in mijn lunchgroepje ‘Free Lunch’ is het een dankbaar onderwerp van gesprek, die details bespaar ik jullie liever. Echter, wil je echt weten of iemand lid van de B&B club is, vraag dan of ze een hug willen bij begroeting of een ‘koesje’. Succes verzekerd. Liefde en oorlog; er zijn zoveel boeken over geschreven dat het onderwerp niet nader geanalyseerd hoeft te worden. Afgelopen zondag, bij redelijk ruw weer, besloten we toch de plassen op te gaan om onze overleden lieveling Tinley de laatste eer te bewijzen en haar as uit te strooien op haar meest favoriete plek. Stuurvrouw Astrid, begeleid door scheepshond in opleiding Mila, begonnen met strakke koppies aan de vaartocht:

Uiteindelijk werd een plekje gevonden waar het water ietwat rustiger was en het as van Tinley uitgestrooid kon worden:

Het was een wonderlijk moment, het leek wel of Tinley’s koppie ons een laatste groet toe blies. Mooie gedachten ook aan de jaren met deze fantastische en liefdevolle huisvriendin. Mila, die inmiddels 20 weken bij ons bivakkeert, is hard op weg om dezelfde hartenbreker te worden, en de schade valt ook mee (volgens mij). We tellen onze zegeningen en hopen met heel ons hart dat de gevechtsuniformen van onze kinderen en kleinkinderen in de kast mogen blijven, en niet alleen voor ons, maar dit geldt voor alle vaders en moeders in dit universum.

Een maand of wat geleden schreef ik een kattenbelletje om mijn kleinzoon van zeven een hart onder de riem te steken. Daar voegde ik een fotootje bij van mij op die leeftijd met mijn opa, die toen 75 was. Moet ik erbij zeggen dat mijn opa’s nooit zo aanspreekbaar waren. Bij verjaardagen, of andere feestelijkheden, werden de kleinkinderen afgezonderd in een belendende kamer en konden daar spelletjes doen. Wel werd ons op het hart gedrukt rustig te zijn en vooral om de ‘grote’ mensen niet te storen. Tijdens wat opschoningactiviteiten stootte ik op mijn MF CEO badge uit 1986 en gedurende een aantal weken heb ik die onder mijn jongensfoto geplaatst.

Bijna elke dag ging door mijn hoofd wat er in die ruim 30 jaar veranderd was, en wat dat joch eigenlijk echt had willen worden. Even kijken naar het pad van ontwikkeling; assistent boekhouder, assistent inkoper, huishaardolie bezorger (Crooswijk), Senior Electric Accounting-Machine Operator (ponskaarten), programmeur (o.a. GESAL) en Divisie Manager software house, voordat ik in 1976 voor mezelf begon. Volgens mij had dat ventje van 7 niets van dit alles in gedachten toen hij daar poseerde. Nee, hij had maar één ding in z’n hoofd; hij wilde voetballer worden.

Hier met de kampioen B jeugd van Steeds Hooger (anno 1906), rechts onder, toch een beetje apart, met (witte) Real Madrid kousen. Clubs die hem (tevergeefs) onderweg naar het walhalla moesten voeren: Sparta, Steeds Hooger, Sparta, Alexandria ’66, SVDP, VV Zuilichem, Graaf Willem II-VAC en tenslotte Hertha, waar een gebroken knieschijf ‘The End’ betekende. Dat gebeurde net op het moment dat je aan het afbouwen bent. Enfin, veel plezier en kampioenschappen meegemaakt, en blij dat ik goed meekon in de maatschappij, ook met veel plezier. Dus spreek ik de hoop uit dat m’n lieve kleinzoon een vrije vogel wordt, zonder een etiket, die weet dat hij bij opa altijd aan kan kloppen voor advies dat hout snijdt. Dat is te zeggen……ik weet niet hoe zijn ouders daar over denken! Overigens, wat te denken van Zeeman, die een laboratorium diamant op de markt heeft gebracht voor €29,99! En ze vlogen als hete broodjes de magazijnen uit. Twee hete broodjes die zich natuurlijke diamanten mogen noemen, zijn m’n broer Hans en schoonzus Cintha. Dadelijk gaan we hun 60-jarige jubileum vieren. Hun uitstapje (ideaal?) uit het leven van administratie en computers was het overnemen van een dieren speciaalzaak. Ik vond dat moedig, maar de levende voorraden baarden best zorgen. Dinsdag heb ik felicitaties telefonisch doorgegeven, donderdag idem met Astrid voor Hans z’n 84^e verjaardag, en vandaag komen Astrid en ik live acte de présence geven. Zoveel contact binnen een week heb ik nog nooit met familie gehad! Plaatje geluk uit 1965:

Heeft de tand des tijds ruimschoots doorstaan! Wat ook de tand des tijds heeft dorstaan: goud. Klaarblijkelijk is de dollar niet meer een geloofwaardige (Trump) commodity om je geld in tijden van stress (Gaza, Oekraïne) in vast te leggen. Afgelopen week noteerde goud $3500 voor 31 gram (troy ounce). Inmiddels heb ik m’n trouwring in de kluis liggen, voordat je het weet ben je een vinger kwijt. Afsluitend op deze mooie zaterdag; het is niet allemaal goud wat er blinkt, maar de ochtendstond heeft wel goud in de mond.