SGP ziet onze demissionaire minister president, hierna aangeduid als Schoof, ‘als herder die gedreven wordt door schapen’. Een goede Amerikaanse politiek satirische film die zo’n thema heeft, heet ‘Wag the dog’. Zal binnenkort wel door Trump uit de schappen worden gehaald! Maar goed, we hadden het over Schoof. Christen Unie vraagt Schoof een norm te stellen voor het met elkaar omgaan in de politiek. Schoof ziet daarin geen uitgesproken rol voor zichzelf, dat moeten de Kamerleden zelf maar uitzoeken. Dat is natuurlijk spekje voor het bekje van die namaak geblondeerde griezel van een Wilders. Nu kan hij al schofferend zich een weg door de tweede kamer blijven banen. Schoof voegde er nog aan toe niemand toe te wensen om partijloos premier te zijn, iets dat hij indertijd maar wat graag accepteerde, de slapjanus. Ik zat er niet zo lang geleden niet ver naast toen ik hem in mijn cartoonboek de rol van Schoofy toedichtte:
“Ik heb geen partij, dus geen achterban, ik sta hier met lege handen, maar we blijven lachen”, aldus Schoofy. Onze regering en politieke partijen, de zogenaamde hoge heren, hebben geen aanzien meer. Vind je het gek dat het vertrouwen in de politiek sneller bevriest dan dat de poolkappen smelten. ‘Zootje in Den Haag’, klinkt het in de eigen politieke kringen. De nieuwe Messias schijnt Joost Eerdmans te zijn van JA21, momenteel ‘bezitter’ van één zetel. Hij gooit wat rechtse beloften het land in en ziedaar, hij zou zomaar op een zeteltje of tien kunnen rekenen. Deze week was hij te gast bij Eva (Jinek), die hem volledig fileerde. Eerdmans werkt met uitspraken en percentages, maar ongelukkigerwijs (voor hem) kan hij de werkelijke getallen niet oplepelen. Die moeten nog berekend worden, oreert hij! Nou, daar wist Eva wel raad mee. JA21, het lijkt op het kaartspel ‘21’, waar 21 als cijfertotaal je winnende kaarten vertegenwoordigen. Geluk dus, en dat zal hij deze keer hebben, NSC en BBB, zo ook VVD laten genoeg zetels achter, en daar kan JA21 profiteren. Daarna moet Eerdmans leveren, en dat zal niet meevallen. Nu weer terug naar ons reguliere programma. Dit trof ik aan toen ik me naar boven spoedde om een kopje thee voor Astrid te bereiden:
Inderdaad, symbolisch voor de wedstrijd van gisteren, een 1-5 nederlaag tegen Twente. Alsof de Sparta spelers allemaal hierop gevoetbald hadden. En Mila voelde dat haarfijn aan toen ze vannacht aan mijn Kasteelschoenen begon te knagen. Wat eraan voorafging: broer Rob, de lieverd, had een plan bedacht ter vermijding van fileleed op de vrijdagmiddag, Sparta speelde immers om 20.00, dus moet je rond 19.00 op het Kasteel zijn (broodje kroket + kleintje pils). We zouden elkaar treffen in Almere om schoonzus Cintha te feliciteren met haar 80e verjaardag. Astrid kwam mee om te feliciteren en daarna, na een glaasje en wat snacks, met Rob naar Rotterdam. Uiteindelijk, na ruim anderhalf uur rijden, werd Rotterdam bereikt. ‘Laten we in de Ballentent een hapje eten’, opperde ik. Zo gezegd, zo gedaan. Rob is een soort Google Maps qua stratenkennis van Rotterdam, maar helaas, de Ballentent was nokkie, nokkie, daar kon geen bal meer bij. We vonden een ander tentje, recht tegenover de fietsingang van de Maastunnel, maar wederom helaas, die waren aan het sluiten. Mooi moment, ons werd een biertje aangeboden ter troost, dat maak je ook niet zoveel mee. Hoe het ook zij, 19.00 kwamen we bij het Kasteel aan, waarna om 20.00 onze martelgang tegen Twente begon. Korte samenvatting: onze bejaarden konden het niet meer aan, het spel gerechtvaardigde de term ‘los zand’, de coach werd wakker bij de stand 1-4, en begon toen te wisselen, toen werd het spel frisser en kregen we nog maar één doelpunt tegen. Rob bracht me naar Loosdrecht, en moest toen nog door naar Oirschot, de held. 23.35: Astrid voelde mijn leed aan, oftewel een glas Canadian Whiskey werd met liefde ingeschonken, en ik schopte mijn schoenen uit! Als Rotterdammer (geboren en getogen) deed het me natuurlijk wel wat, het heengaan van Gerard Cox en Joke Bruijs. Dat Cox een fervente Feyenoord aanhanger was, zij hem vergeven. Robert Redford zal ik nimmer vergeten vanwege die fantastische film ‘The Sting’. Hoe het werkt: Ivar de twintiger, opgegroeid met deze jukebox;
die laat ik in een bruine kroeg wedden om kennis van muziek uit de sixties. Ik, gezeten aan de andere kant van de toog, begin met wedden, en win natuurlijk. Vervolgens gaan die oude knarren tussen ons in ook wedden met Ivar, en verliezen natuurlijk. Zijn jukebox kennis is onuitputtelijk, maar daar hebben ze geen notie van. Begrepen? Niet, laat het me weten en ik leg het in Jip en Janneke taal uit. Zo, nu even met de kop schudden en Sparta vergeten, uiteindelijk is het maar een spelletje, aldus Astrid.
