Planet column-2 (eerder gepubliceerd)

Origineel waar!

We schrijven 6 maart 2003, 5 uur ‘s middags, rush hour in San Francisco.

Terwijl ik afwezig naar de gedragen stem van Bush luister, die nogmaals verklaart dat hij regelmatig de Heer aanspreekt voor wijsheid inzake Irak (doorbidden George), dwalen mijn gedachten af naar Nederland. En dat eigenlijk naar aanleiding van alle Nederlandse blaadjes die ik tijdens mijn ski vakantie doorgenomen heb. Grappig, we praten dik over multimedia, en via kranten.com volg ik zo’n beetje de aktuele Nederlandse berichtgeving, maar toch geeft de geur van drukinkt nog steeds het Van Kooten en De Bie gevoel (“Toen was geluk heel gewoon”). Het enige is dat er zoveel onzin gedrukt wordt en dat reageren (zoals op deze column) wel kan, maar veelal mosterd na de maaltijd betekent.

Neem nou “Weekend” over Patty Harpenau, Jos Kuyer en Tineke Verburg, ik citeer:

“Toch nam Tineke het Jos destijds enorm kwalijk dat hij verliefd was geworden op Patty Harpenau. Hij was niet meer welkom thuis, en toen Jos zijn persoonlijke spullen kwam halen had zij deze alvast in de tuin gezet (onjuist). Toen Jos de dozen openmaakte, ontdekte hij dat Tineke uit pure woede de knoopjes van zijn overhemd had geknipt! (onjuist) ‘Ik heb gehoord dat je nieuwe vriendin zo goed kan naaien,’ voegde ze Jos boos toe…(onjuist)”. Vrienden, daar heeft Tineke nu eenmaal te veel klasse voor.

Waarom weet ik hier het fijne van? Simpel, Tineke had alle spullen bij ons thuis in Hilversum gedumpt, inklusief een originele Harpenau die in huize Kuyer/Verburg niet meer welkom was. Die knoopjes waren er inderdaad afgeknipt, echter door een vriendin die genoemde tekst, op een blaadje geschreven, toegevoegd had. Een iets ander verhaal, toch?! Nou zeggen we natuurlijk, ja, hallo, we praten hier wel over “Weekend”. Zekers, maar daar kom ik zo op terug. Bonter (dommer) maakte “Prive” het. En ik citeer weer: “De ‘gouwe ouwe’ zender Radio 192 had de Bee Gee Robin Gibb uitgenodigd voor het zondagmiddag programma Sangria maar al wie er kwam, Robin Gibb was in geen velden of wegen te bekennen”. En dan later: “Mogelijk heeft het overlijden van zijn tweelingbroer Maurice roet in het eten gegooid…..”. Roet in het eten gegooid! Da’s nog eens echt dom. Maar ja, we praten hier wel over “Prive”, wordt er gemompeld.

Okay, okay, hoe zat dat dan met Tony Blair die het Britse volk toesprak inzake Irak met een 6 jaar oude, door een student geschreven scriptie. Of die plaatjes van Colin Powell inzake grondaktiviteiten in Irak. Plaatjes die wij bij ons op college nog veel geloofwaardiger kunnen animeren. Of al die politici die jokken over hun diplomas en achtergrond. Kortom, wie kan je nog geloven? Prinses Margarita? De Paus? Bush?

Nou, de laatste zeker niet, de bekende acteur/komediant Robin Williams zei onlangs: “De mensen zeggen dat satire dood is, aan me hoela, satire is springlevend en woont in Washington’s Witte Huis”.

En Jay Leno: “George Bush zat de afgelopen week in een denktank, hij was bijna verdronken”. Zo wordt dus in z’n algemeenheid over Bush gedacht. Origineel waar.

En natuurlijk staaft het drama Albert Hein mijn verhaal, een grootgrutter die de winst met zo’n $500 miljoen aandikte. Hallo! Prive, Weekend, Story, Tony Blair, George Bush, Albert Hein, Enron, Arthur Andersen, wie kan je nog vertrouwen?

Yours truly, jazeker. Teveel meegemaakt om het naadje van de kous niet te weten. Iemand wist mij zelfs te vertellen wie die Beach Boy was die anoniem op m’n eerste column (negatief) reageerde. Da’s toch de macht van gewoon weten en ouder worden.

En, dankzij de power van internet is de wereld zo klein geworden dat bijna niets meer geheim blijft. Wie weet, wellicht kan de wereldbevolking zo nog een oorlog voorkomen.

Heel eerlijk? Ik heb er een hard hoofd in, Bush heeft zich in een onmogelijke hoek gemanoevreerd en kan zich niet veroorloven zijn kleine 300.000 soldaten onverrichterzake terug naar huis te sturen. Konden we nu maar een verhaal a la Prive bedenken met een gelukkige afloop. Ik zou de eerste zijn om het voor zoete koek aan te nemen. “Meneer de President, slaap zacht.”

Planet Column-1 (eerder gepubliceerd)

Toevallig wel!

Het leven bakt je soms rare poetsen, zo kon het gebeuren dat terwijl ik deze column aan het inkloppen was (klinkt toch beter dan intoetsen, awel?), ik me bedacht dat het er verdacht veel uitzag dat ik een verhaal voor het weekblad Prive aan het schrijven was.

Toch ben ik bang dat het moet, al was het alleen maar om uit te leggen hoe het allemaal zo gekomen is. Toch?!

Zo reed ik dus vrijdag de 20e maart 1997 van Amsterdam naar Dusseldorp.

Zojuist had ik enige zaken afgehandeld met Jos Kuijer (“Sterrenslag”, “Wie van de Drie”) inzake ons Ultifox TV voetbalavontuur in Tampa, Florida. Jos, inderdaad toen nog samen met Patty Harpenau en daarvoor Tineke Verburg’s echtgenoot, sprak bij het afscheid nog monter over een buurmanschap in Florida, indertijd onze droom.

Enfin, in de buurt van Utrecht rinkelt mijn handy. Handy? Ja, zo heet dat in Duitsland alwaar ik voor Arcade de GAS (Germany/Austria/Switzerland) landen van muziek voorzien had.

“Alle 20 supergeil, nur von Arcade!”

Toen wist ook nog niemand dat onze “oude” baas Herman Heinsbroek minister van Economische Zaken zou worden. Hadden we dat geweten, dan hadden we tenminste nog weddenschappen kunnen afsluiten qua tijd: “Nah, meer dan zes maanden geef ik hem niet”. Over weddenschappen gesproken, ik heb nog een krat rose champagne tegoed van Herman. Tijdens een “gezellig” samenzijn met de Wegener top (zo komt Herman aan zijn vermogen) in Marbella, hadden wij een wedje over de omzet van Duitsland over de maand November 1997; DM 10 miljoen. Omzet gehaald, krat nooit gekregen. Foei!

Overigens, geweldige tijd gehad met single artists als Emmylou Harris, DJ Quicksilver (m’n eerste Duitse goud), Lutricia McNeal (m’n tweede Duitse goud) en oude super bands als Chicago en Alan Parson Project, to name a few.

Uiteindelijk neem ik mijn rinkelende handy ter hand en krijg ik Eckart Wintzen aan de telefoon.

Eckart, de meest stroploze automatisering/eco goeroe van de lage landen en in bezit van de Benelux franchise van Ben & Jerry’s, meld mij dat hij een businessplan van een opleidings instituut ontvangen heeft en of ik daar even een blik op wil werpen. Ik had natuurlijk in Zimbabwe kunnen zijn maar toevallig reed ik in de buurt van Utrecht, hetgeen toevallig ook in de buurt van Eckart’s huis ligt.

Aldaar aangekomen, begroet door gillende ganzen, stond in ieder geval een bruisend biertje (merk mij ontschoten) ter consumering gereed.

Eckart, borstelige wenkbrauwen imago handhavend, reikte mij een business plan aan waar hij op de voorpagina zij aan zij gekoppeld was met een hippe, van paardenstaart voorziene super educator ‘in his forties’.

“Ja jongen,” gorgelde hij “laten we eens bezien hoe we dit verder kunnen uitbouwen.”

Zag er mijns inziens leuk uit, doch verdiende nog wel een weekendje bestudering.

“Maandag zijn ze hier,” baste Eckart “met ‘bells on’, zoals ze dat daar uitdrukken.”

“Wat denk je, kan je er bij zijn?”

Aangezien ik toch naar mijn geboortestad Rotterdam moest, mijn moeder was er slecht aan toe, kon ik simpelweg aan dat verzoek voldoen.

Die maandag betrad ik het kasteel in Doorn, waar Eckart’s groene investeringsvehikel Ex’tent gevestigd is. Alles er op en er aan; hert in de velden, de ophaalbrug en de gracht.

Waar zijn de martelkamers, ging het vreemdweg door mijn hoofd.

Het was een beetje een bizarre setting, een laaiend houtvuur, een echte haai van een lawyer uit New York, Eckart’s financiele man, een schooladviseur uit de States en de zichtbaar ongelukkige hippe veertiger met paardenstaart.

Na enige felle woordenwisselingen aangehoord te hebben, vertrok ik naar het Rotterdamse, naar mijn moedertje.

Onderweg ging ik over het business plan heen, grootse opzet, real life studios, een 200 zits theater voor live sound, talloze computer labs voor animator studenten, een unieke studio met 6 control rooms voor een lab van 6 studenten, enz., enz.

“Dreamer, pretty little dreamer”, ging het door mijn hoofd.

Zouden Eckart c.s. daar minstens zo’n $20 miljoen in willen/durven steken.

In een enterprise die pas na een jaar of vier geld zou opbrengen?

Ik benader de 700 woorden (red alert op mijn computer) en ik moet nog terug van Rotterdam naar Eckart’s huis alwaar ik uitgenodigd ben voor het diner, een vervolg op hetgeen eerder die dag plaatsvond.

Arrrrrrrrrrrrrrgggggggggggggg, schrik ik wakker, ik ben bijna 5 jaar in de States, check it out (of het allemaar waar was) op website adres: www.expression.edu