Toevallig wel!
Het leven bakt je soms rare poetsen, zo kon het gebeuren dat terwijl ik deze column aan het inkloppen was (klinkt toch beter dan intoetsen, awel?), ik me bedacht dat het er verdacht veel uitzag dat ik een verhaal voor het weekblad Prive aan het schrijven was.
Toch ben ik bang dat het moet, al was het alleen maar om uit te leggen hoe het allemaal zo gekomen is. Toch?!
Zo reed ik dus vrijdag de 20e maart 1997 van Amsterdam naar Dusseldorp.
Zojuist had ik enige zaken afgehandeld met Jos Kuijer (“Sterrenslag”, “Wie van de Drie”) inzake ons Ultifox TV voetbalavontuur in Tampa, Florida. Jos, inderdaad toen nog samen met Patty Harpenau en daarvoor Tineke Verburg’s echtgenoot, sprak bij het afscheid nog monter over een buurmanschap in Florida, indertijd onze droom.
Enfin, in de buurt van Utrecht rinkelt mijn handy. Handy? Ja, zo heet dat in Duitsland alwaar ik voor Arcade de GAS (Germany/Austria/Switzerland) landen van muziek voorzien had.
“Alle 20 supergeil, nur von Arcade!”
Toen wist ook nog niemand dat onze “oude” baas Herman Heinsbroek minister van Economische Zaken zou worden. Hadden we dat geweten, dan hadden we tenminste nog weddenschappen kunnen afsluiten qua tijd: “Nah, meer dan zes maanden geef ik hem niet”. Over weddenschappen gesproken, ik heb nog een krat rose champagne tegoed van Herman. Tijdens een “gezellig” samenzijn met de Wegener top (zo komt Herman aan zijn vermogen) in Marbella, hadden wij een wedje over de omzet van Duitsland over de maand November 1997; DM 10 miljoen. Omzet gehaald, krat nooit gekregen. Foei!
Overigens, geweldige tijd gehad met single artists als Emmylou Harris, DJ Quicksilver (m’n eerste Duitse goud), Lutricia McNeal (m’n tweede Duitse goud) en oude super bands als Chicago en Alan Parson Project, to name a few.
Uiteindelijk neem ik mijn rinkelende handy ter hand en krijg ik Eckart Wintzen aan de telefoon.
Eckart, de meest stroploze automatisering/eco goeroe van de lage landen en in bezit van de Benelux franchise van Ben & Jerry’s, meld mij dat hij een businessplan van een opleidings instituut ontvangen heeft en of ik daar even een blik op wil werpen. Ik had natuurlijk in Zimbabwe kunnen zijn maar toevallig reed ik in de buurt van Utrecht, hetgeen toevallig ook in de buurt van Eckart’s huis ligt.
Aldaar aangekomen, begroet door gillende ganzen, stond in ieder geval een bruisend biertje (merk mij ontschoten) ter consumering gereed.
Eckart, borstelige wenkbrauwen imago handhavend, reikte mij een business plan aan waar hij op de voorpagina zij aan zij gekoppeld was met een hippe, van paardenstaart voorziene super educator ‘in his forties’.
“Ja jongen,” gorgelde hij “laten we eens bezien hoe we dit verder kunnen uitbouwen.”
Zag er mijns inziens leuk uit, doch verdiende nog wel een weekendje bestudering.
“Maandag zijn ze hier,” baste Eckart “met ‘bells on’, zoals ze dat daar uitdrukken.”
“Wat denk je, kan je er bij zijn?”
Aangezien ik toch naar mijn geboortestad Rotterdam moest, mijn moeder was er slecht aan toe, kon ik simpelweg aan dat verzoek voldoen.
Die maandag betrad ik het kasteel in Doorn, waar Eckart’s groene investeringsvehikel Ex’tent gevestigd is. Alles er op en er aan; hert in de velden, de ophaalbrug en de gracht.
Waar zijn de martelkamers, ging het vreemdweg door mijn hoofd.
Het was een beetje een bizarre setting, een laaiend houtvuur, een echte haai van een lawyer uit New York, Eckart’s financiele man, een schooladviseur uit de States en de zichtbaar ongelukkige hippe veertiger met paardenstaart.
Na enige felle woordenwisselingen aangehoord te hebben, vertrok ik naar het Rotterdamse, naar mijn moedertje.
Onderweg ging ik over het business plan heen, grootse opzet, real life studios, een 200 zits theater voor live sound, talloze computer labs voor animator studenten, een unieke studio met 6 control rooms voor een lab van 6 studenten, enz., enz.
“Dreamer, pretty little dreamer”, ging het door mijn hoofd.
Zouden Eckart c.s. daar minstens zo’n $20 miljoen in willen/durven steken.
In een enterprise die pas na een jaar of vier geld zou opbrengen?
Ik benader de 700 woorden (red alert op mijn computer) en ik moet nog terug van Rotterdam naar Eckart’s huis alwaar ik uitgenodigd ben voor het diner, een vervolg op hetgeen eerder die dag plaatsvond.
Arrrrrrrrrrrrrrgggggggggggggg, schrik ik wakker, ik ben bijna 5 jaar in de States, check it out (of het allemaar waar was) op website adres: www.expression.edu