Kale Hoofdje

Even, voordat ik met de Holland story begin.

WK voetbal 2010!

Dan komen ze dus met die kinderen aan de hand het veld oplopen; houden een bord vast tegen racisme en geven elkaar vervolgens een hand.

Het vervolg, zodra het fluitsignaal het begin van de wedstrijd betekent, is in concert met wat tijdens het handenschudden tegen elkaar gemompeld wordt.

Niet alleen bij Studio Sport kan men liplezen (Van Persie); wij kunnen er ook wat van.

Vriendelijk lachje voorafgaand aan:

“ik schop je onder de zoden”

“Mijn elleboog heeft nog nooit zo’n lelijk gezicht geraakt”

“Heb je wel eens noppen in je rug gehad?”

Origineel waar hoor!

Wat een kado op de dag voor mijn verjaardag; Wesley Sneijder scoort met het kale hoofdje en Nederland staat in de halve finale.

Tegen Uruguay, dat zonder de geschorste Suarez moet aantreden.

Ik zag onmiddellijk wat hij bedoelde toen hij naar zijn doeltreffende knikker wees.

Zelf mocht ik ook altijd het genoegen smaken om de laatste man tegen de voorstopper te horen zeggen; “Kees, dek jij die kale”.

Wat heerlijk om na een gescoord doelpunt de laatste man een tikje op de billen te geven onder het mompelen van; “he, niet zo slecht van die kale”.

Dat kon dan nog wel eens een lelijk trapje opleveren, maar veel slechter dan de scheidsrechters op het WK 2010 waren de mannen in het zwart nou ook niet. Alhoewel, de Japanner hield het bij NL – Brazilie goed in de hand.

clip_image002

clip_image004

Mooi hoor; zitten en staan we daar op het Consulaat Generaal met zo’n 70 in oranje verpakte lieden doodsangsten uit, bonken onze harten van opwinding, en feliciteren we elkaar alsof we zelf gescoord hebben.

Iemand die onlangs bovenstaande foto bekeek merkte op dat mensen toen nog in hun pak langs de zijlijn stonden (sport voor heren?).

Tja, de vuvuzela werd immers nog niet aangewend voor voetbaldoeleinden, en de pletterpet was nog in de beta fase bij Heineken.

En wat was ik blij dat ‘onze’ jongens weer lekker in oranje op kwamen draven.

Voetballers zijn zo bijgelovig als de neten, dus vooral niets aan hun plunje veranderen.

Heel eerlijk gezegd beheerst het WK ons leven zo’n beetje in de V.S.

Tijdens mijn geweldige verjaardagsfeestje stonden de Amerikaanse vrienden ademloos onze escapades te aanschouwen met “Holland, Holland” en “Oranje wat kan je”, om over Andre’s “Nederland, oh Nederland” maar te zwijgen.

We spreken een dapper woordje mee en toen we begonnen te zingen van “What are these Germans quiet”, begreep elke Amerikaan dat we op een missie waren.

Zoals de patient tegen de arts zei voor aanvang van zijn colonoscopy; “dit punt heeft geen enkele Nederlander tot dusver bereikt!”.

Stay tuned; dinsdag wordt de volgende horde genomen en ‘we’ spelen nu volledig in oranje.

Ik moet zeggen, het was even doordrammen maar het heeft gewerkt.