Month: March 2018

Gisteren weer een heerlijk avondje beleefd met Sven Ratzke in Het Klooster in Woerden. Extravagant als altijd, maar wat een zang, en wat een komediant.

Leuk ook dat we buren Gonne en Gert (gek, doet me plotsklaps denken aan het liedje Bonny and Clyde) en ex-buren Chris en Marianne (ook fan gemaakt) mee hadden kunnen krijgen. Het is altijd een gokje met Sven Ratzke, er is geen tussenweg, je houdt ervan of niet. Maar ook een inschatting van de mensen die je vraagt mee te gaan. Het werd inderdaad een goede vrijdag. Ook verheugend is dat er weer een Multi Function (Computers) reunie in de maak is. 1976 was het jaar dat ik aan de basis stond –niet alleen hoor- van deze fijne onderneming, 1987 het jaar dat ik er uitstapte. En in de tussentijd gebeurde er heel wat. Een flard (kerstverhaal 1985):

‘Bloedstollend’, en dat was het. We kaapten een computer, en was het niet gelukt, dan was het de ondergang van deze jonge onderneming geweest. Maar de spirit leeft nog steeds en gedurende de reunie, 18 mei a.s., zullen vele andere al dan niet opgepoetste verhalen de revu passeren. Zie er zeer naar uit. Wat dat betreft blijft het verleden, wanneer je niet al teveel bruggen verbrandt, je op de hielen volgen. Berichtje van onze buren uit Californie:

“Hello Mr. Laanen!

I hope all is well with you and Astrid. Just checking to see if you are interested in moving back to Crystyl Ranch any time soon? Looks like your original home is for sale!

I know it is wishful thinking on our part but thought you’d enjoy seeing the flyer below.

Miss you both!”

Het huis waarvan Astrid de bouw zo zorgvuldig begeleid heeft, en waar de jongens heel wat gelukkige jaren hebben doorgebracht. Rillingen over je ruggegraat. En dan wat ik vorige week niet vermeldde in de Eckart Wintzen Luim; hij schonk ons een jonge palmboom als kado voor ons nieuwe onderkomen. 10 jaar na Eckart’s heengaan mag geconstateerd worden dat deze palmboom de schenker gevolgd heeft. Het nieuws en het verleden blijft komen, soms uit onverwachte hoek:

FD: Met vuilnis, video’s en hotels rijk geworden Nederlands-Amerikaanse miljardair overleden

Een foto van Wayne Huizenga uit 2008 in het stadion van de Miami Dolphins (American football). In dat jaar verkocht hij zijn belang van 50% in het footballteam.Foto: AP/Wilfredo Lee/HH

Om heel eerlijk te zijn kende ik Wayne Huizenga tot 2012 alleen maar van een van zijn andere kroonjuwelen; Blockbuster. Op enig moment was hij de videokeizer van Amerika. En zoveel miljardairs zitten er nou ook weer niet in mijn digitale rolodex. Maar wat wil nou het geval, Wayne Huizenga werd in 1998 opgenomen in de Dutch American Hall of Fame in Los Angeles. Vervolgens, in een vlaag van verstandsverbijstering, meende het bestuur dat ook ik daar deel van uit mocht maken. 17 november2012 was het zo ver, en raad eens wie mij feliciteerde in het programma boekje. Inderdaad:

Zo zie je maar dat heden en verleden voor altijd met je verweven blijven. En dat brengt me bij Jaitsen Singh, de man die dit jaar 35 jaar onschuldig vastzit in een Amerikaanse gevangenis en gelukkig penvriendinnen heeft als Margreet Bootsma. Dit schreef ze me:

jaaaaaa!!!!! praaaaachtige brief gehad v onze  Jaitsen!!!! Hij heeft mijn boek Thuis ontvangen!!!!!!! Hij had het in 1 keer uitgelezen en nog paar keer en schreef " wat een fantaserend vermogen heb je!" suuuuuper blij ben ik!!!

Geweldig toch?! Dat geeft ons allemaal een fijn Paasgevoel, zeker weten!

Café Weltschmerz: Op 21 maart 2018 is het precies 10 jaar geleden dat Eckart Wintzen overleed. Wintzen (1939-2008) was een van de meest spirituele, creatieve en onorthodoxe ondernemers van Nederland. Zijn ideeën uit het verleden lijken steeds meer de oplossing voor de snel groeiende problemen in het heden. Om die reden heeft Café Weltschmerz drie afleveringen geprogrammeerd waarin zowel zijn persoon als gedachtegoed opnieuw belicht wordt. Speciaal voor deze serie afleveringen hebben wij zijn hechte vriendenfamilie en voormalige medewerkers uitgenodigd om over de drie onderwerpen te praten. In 1976, toen nog vrijwel niemand het woord software kende, startte Wintzen het bureau voor software ontwikkeling BSO. Vanuit het idee dat mensen optimaal werken wanneer ze zich betrokken voelen bij hun werk, hun collega’s en de manier waarop het werk georganiseerd wordt, bedacht hij de ‘celfilosofie’.

De eerste keer dat ik Eckart ontmoette was 12 januari 1977, om precies te zijn om 15.00 bij zijn BSO in Den Haag. Ook ik was in 1976 begonnen met software, zij het in combinatie met hardware van Digital Equipment (DEC), hetgeen ons tot systeemhuis bestempelde. Insteek: wat zouden we voor elkaar kunnen betekenen. Eckart roemde onze bruine Multi Function auto’s (Mazda) en het doorzetten van die kleur tot en met de bruine inkt van onze offertes en fakturen. Dat was nog niet hipster Eckart zoals de meeste mensen hem hebben leren kennen:

Jawel, inclusief heuse stropdas. Het leidde niet tot onmiddellijke samenwerking, maar wel tot een band die tot Eckart’s overlijden standhield, zij het met ups en downs, te vergelijken met een ouder wordend kibbelend echtpaar. Omdat ik reeds het een en ander over Eckart in mijn Luimen geschreven heb, haal ik ze er in de juiste context bij.

10 januari 2009:

Wat maar weinig mensen weten is dat Thyssen-Bornemisza begin 1983 in serieuze onderhandelingen was betrokken met Eckart’s BSO, Tom van der Loo’s Holland Automation International, en ‘ons’ Multi Function (MF) om in een klap Europa te veroveren qua automatisering, met alle disciplines aan boord.

BSO verlangde voor 100% van haar aandelen 12,6 miljoen guldens. De hele transaktie was al in Monte Carlo goedgekeurd, maar werd uiteindelijk tijdens een Board meeting in New York na dagenlang heen en weer gepraat afgewezen. Met een stem verschil! Die stem was van de heer A.H. Heineken! Jawel, Freddy! Diens ontvoering later dat jaar heeft geen enkele relatie met dit verhaal.

PL: ter aanvulling dient gesteld te worden dat Eckart zich naderhand terugtrok uit de procedure en mij (MF) daarvoor 500.000 harde guldens leende, op mijn blauwe ogen, om mijn cashtekort voor de onderhandelingsperiode te overbruggen. Dat leidt naar onderstaand relaas, waarbij de nieuwe investeerder van MF een hoofdrol trachtte te spelen.

1 februari 2009:

Nee, dan kunnen Eckart en ik daar tenminste een echte Cinderella story tegenover zetten. Als jullie bij de les gebleven zijn, dan herinneren jullie zich nog wel de geschiedenis van Tyssen Bornemisza. Indien niet; terugbladeren! Op dat moment was ik met mijn onderneming Multi Function in drukke onderhandeling inzake een kapitaalsinjektie. Eckart haalde mij over om daar mee te wachten omdat de Tyssen deal een kwestie van maanden was. Nadat hij me daartoe overhaalde middels een storting van maar liefst 500.000 gulden (1983!), marcheerden wij door op de ingeslagen weg. Klaarblijkelijk viel dat niet zo goed bij een zijner commissarissen (zie onderstaande geestige brief van Eckart) die dat liever formeel op papier had.

Nou ja, het Tyssen verhaal flopte en toen kwam mijn nieuwe aandeelhouder dus op de proppen met het verhaal dat we bij de heer Wintzen best een aardige korting op de lening konden bedingen. Mijn ogen blikten kaarsrecht in de staalblauwe ogen van de heer E.D.J. van Roosmalen en fier mompelde ik “dat nooit”. Dat had Edje nog niet eerder gehoord van iemand. Na enige strijd (bloedneus, blauw oog, oor half afgescheurd) werd het ronde bedrag van 500.000 overgeboekt naar BSO, en Eckart en ik hadden een band voor het leven. Mooi he (vochtige ogen mag).

PL: Onderstaande Luim beschrijft het begin van ons avontuur in de Verenigde Staten.

20 december 2008:

Enfin, in de buurt van Utrecht rinkelt mijn handy. Handy? Ja, zo heet dat in Duitsland alwaar ik voor Arcade de GAS (Germany/Austria/Switzerland) landen van muziek voorzien had. “Alle 20 supergeil, nur von Arcade!” Uiteindelijk neem ik mijn rinkelende handy ter hand en krijg ik Eckart Wintzen aan de telefoon. Eckart, de meest stroploze automatisering/eco goeroe van de lage landen en in bezit van de Benelux franchise van Ben & Jerry’s, meld mij dat hij een businessplan van een opleidings instituut ontvangen heeft en of ik daar even een blik op wil werpen. Ik had natuurlijk in Zimbabwe kunnen zijn maar toevallig reed ik in de buurt van Utrecht, hetgeen toevallig ook in de buurt van Eckart’s huis ligt. Aldaar aangekomen, begroet door gillende ganzen, stond in ieder geval een bruisend biertje (merk mij ontschoten) ter consumering gereed. Eckart, borstelige wenkbrauwen imago handhavend, reikte mij een business plan aan waar hij op de voorpagina zij aan zij gekoppeld was met een hippe, van paardenstaart voorziene super educator ‘in his forties’. “Ja jongen,” gorgelde hij “laten we eens bezien hoe we dit verder kunnen uitbouwen.” Zag er mijns inziens leuk uit, doch verdiende nog wel een weekendje bestudering. “Maandag zijn ze hier,” baste Eckart “met ‘bells on’, zoals ze dat daar uitdrukken.” “Wat denk je, kan je er bij zijn?” Aangezien ik toch naar mijn geboortestad Rotterdam moest, mijn moeder was er slecht aan toe, kon ik simpelweg aan dat verzoek voldoen. Die maandag betrad ik het kasteel in Doorn, waar Eckart’s groene investeringsvehikel Ex’tent gevestigd is. Alles er op en er aan; hert in de velden, de ophaalbrug en de gracht. Waar zijn de martelkamers, ging het vreemdweg door mijn hoofd.

Het was een beetje een bizarre setting, een laaiend houtvuur, een echte haai van een lawyer uit New York, Eckart’s financiele man, een schooladviseur uit de States en de zichtbaar ongelukkige hippe veertiger met paardenstaart. Na enige felle woordenwisselingen aangehoord te hebben, vertrok ik naar het Rotterdamse, naar mijn moedertje. Onderweg ging ik over het business plan heen, grootse opzet, real life studios, een 200 zits theater voor live sound, talloze computer labs voor animator studenten, een unieke studio met 6 control rooms voor een lab van 6 studenten, enz., enz. “Dreamer, pretty little dreamer”, ging het door mijn hoofd. Zouden Eckart c.s. daar minstens zo’n $20 miljoen in willen/durven steken. In een enterprise die pas na een jaar of vier geld zou opbrengen?

PL: Het gebeurde, en ik werd CEO van een van de hipste scholen in de Verenigde Staten.

Door omstandigheden vertroebelde onze relatie na 2005, hetgeen we op miraculeuze wijze vrijdag 12 oktober 2007, gedurende een urenlang verhelderend gesprek in zijn gezellige onderkomen in Berkeley, recht hebben gezet. Het onderkomen dat door mijn beminde egaa Astrid zo ‘Eckeriaans’ was ingericht:

Uiteraard superblij dat ruim een half jaar voor Eckart’s heengaan we de narigheid achter ons hebben gelaten en dat het positieve overheerste. Afsluitend; wat zou hij me hebben kunnen helpen met het vrij krijgen van Jaitsen Singh, hij kende immers alles en iedereen in Den Haag, zo ook gouverneur Brown in Californie. Ecky, ik zal net zoals de vele malen in Berkeley en Emeryville (Town House) er een paar op je nemen. Prut!

Allereerst een prettig afscheid in deze tijd waarin, helaas, toch heel wat mensen het loodje leggen. Bon Vivant Frans Wijsman, een van de twee gebroeders Wijsman die wij sponsorden bij het indertijd razend populaire oval racing, nam afscheid van Nederland. Hij nodigde een aantal getrouwen uit voor een prettig tochtje op de Berenboot, gelardeerd met een hapje en een snapje, vertrekkend vanuit –waar anders- Rotterdam. Omdat hij, minimalistisch als hij is, geen kado’s wenste, had ik toch vanuit die oval racing tijd een leuke prent bijeen gerommeld. Vond ik zelf dus, met ‘veel geluk’ in het Grieks.

Op naar Corfu met z’n tweetjes, dacht ik. Tot ik er achter kwam dat de vriendin van Frans achterbleef. Ze gaan elkaar van tijd tot tijd bezoeken. “Um….Frans, wanneer je het papier eraf haalt dan….”. Frans moest erom lachen, het was zijn doel voor ze elkaar kenden, en in Franswereld gaat dat dan ook gewoon door! Heerlijke reunie, dat wel! Na het door miljoenen mensen bekeken succes van de Luizenmoeder, staat ons een nieuwe kraker te wachten; de Luiermoeder. Naar een idee van Linda de Hol. Aangezien ik de primeur heb, en derhalve de titels van enige afleveringen prijs mag geven, wil ik toch even gezegd hebben dat sommige beelden schokkend kunnen zijn. De Luiermoeder, starring:

Eh, helaas mag ik de naam van deze rijzende ster nog niet prijsgeven. Onderstaand enige episodes, waarbij het gerenommeerde productiebedrijf John van de Mollen meende dat het goed zou zijn om een en ander te baseren op spreekwoorden. Episode 1, Komisch drama: ‘Wie een volle luier niet eert, is een kind niet weerd’

2) Reality: ‘Beter 1 luier in de hand dan de lucht van 10’

3) Drama: ‘Een luier te ver’

4) Komedie: ‘Die luier past ons allemaal ’

5) Drama: ‘And now, the end is near’

Uiteraard hebben we het een en ander aan bloopers eruit gesneden:

Kortom, dit wordt smullen, waarbij de volgende episodes in bewerking zijn: ‘Geen luier zo schoon of er zit wel een vlekje op’, ‘Grote luiers vangen veel wind’ en ‘Zo de wind waait, waait mijn luier’. Het themalied van de serie ‘Ik krijg een heel apart gevoel daaronder’ van Corry Konings is gekozen uit tientallen inzenders. Omroep MAX zal in ieder geval deze serie niet uitzenden. Meer kan ik echt niet prijsgeven. Men vroeg mij deze week, na mijn uiting op sociale media over diens Sprout interview, of ik iets tegen CG Kunst heb. Heel eerlijk gezegd, ik ken de man niet persoonlijk, maar heb met hem te maken o.a. vanwege, mag ik nu wel zeggen, “ons aller” gevangene Singh, en een akkefietje met mijn zoon. Echter reageerde ik met name fel toen hij, omdat iets hem niet zinde, Singh’s maandelijkse toelage van €30 inhield. Daarna ben ik redelijk stil gebleven tot eerder genoemd Sprout interview. De manier waarop hij zich presenteerde als uitvinder van het NL ecosysteem ter plekke sloeg nergens op, en dan heb ik het niet eens over de onjuistheden. Het ging eigenlijk meer over het gegeven dat hij zijn voorgangers dankbaar mag zijn dat ze zo’n mooi bedje voor hem hebben opgemaakt, en hij derhalve best wat nederiger mag zijn. Succes kent vele ouders! Soit! Inmiddels wappert op onze compound fier de Laanenvlag:

Deze zomer zal het een uiting zijn van onze verbondenheid met het buurtje waar wij wonen, en de buren die we koesteren. Nog even een herinnering, zodat we hem niet vergeten, hoe Jaitsen Singh er uitzag toen we hem voor het eerst bezochten:

Dat is er niet beter op geworden, meldde vriend en trouwe bezoeker Paul Nijssen me. Het lopen gaat hem steeds moeilijker af en een klap, die hij een jaar geleden op zijn hoofd kreeg, blijft hem hinderen. Dat geldt ook voor het steeds mindere zicht in een van zijn ogen. Gratie schijnt steeds meer het toverwoord te zijn om Singh nog een aantal levenswaardige jaren te bezorgen. In voetbaltermen scoren, oftewel “alle ballen op minister Blok”. Over voetballen gesproken; morgen Sparta-Ajax. Wish me luck!

Ik wilde maar eens met gisteren beginnen, waar ik na me uitvoerig gebadderd te hebben een overhemd uit wilde zoeken dat geschikt was voor mijn presentatie bij de erestudenten van de RSM (Rotterdam School of Management). Hierover meer later. Even uitbundig zoeken in mijn overhemdenkast:

Tevreden constateerde ik dat mijn Sparta overhemd trots de rij aanvoerde, maar naarmate ik meer naar achter ‘bladerde’ bekroop mij een naargeestig gevoel. En daar trof ik een overhemd dat ik amper ooit gedragen heb. Ik trok het naar me toe en van schrik viel het overhemd bijna op de vloer nadat ik het label zag:

Geen wonder dat ik het nooit droeg, Astrid moet het ergens in Californie bij een soort van Zeeman voor een prikje gekocht hebben. Een geintje van haar kant. Toch nieuwsgierig geworden, even kijken waar het gefabriceerd is. Zal toch wel ergens in de Verenigde Staten zijn:

Ah, Indonesie, dat verklaart het! Lubach had met zijn filmpje ‘America first, the Netherlands second’ gelijk, immers voor Trump, met zijn gelimiteerde kennis van geschiedenis, behoorde Indonesie nog steeds tot Nederland. Briljant! Toch maar voor de zekerheid even op het BBQ vuur gooien:

Want dat kan weer, de winter is voorbij. Vorige week plotsklaps een drietal behoorlijke vriesdagen en voila, iedereen bestormde het ijs. Het was mooi om te zien hoe dat verbroedert, alhoewel Tinley hier Astrid kordaat mededeelt dat een hond van Californie niet op het ijs thuishoort!

Na dus een passend overhemd uitgekozen te hebben (“dat Spartahemd”, hoorde ik mijn broer Rob nog piepen) voor mijn “do’s and don’ts” presentatie, togen overbuurman Peter Kamp en ik Rotterdamwaarts.

Het was, als altijd, verfrissend om een dertigtal hongerige studenten toe te spreken die eind van deze maand Silicon Valley aan gaan doen. Het geeft me echt energie, alsof ik als een Dracula op leeftijd het jonge bloed tot me neem. Maar wel werd mij door professor Hulsink als dank iets anders roods overhandigd:

De kaars heb ik er voor de sfeer, romanticus als ik ben, naast geplaatst. Professor Hulsink vernam ook nog tot z’n schrik dat ik verklapte dat hij al 5 jaar oud was toen ik mijn eerste automatiseringsbaan begon bij het Amerikaanse leger in 1967. Een leuk weetje voor de studenten, toch?! Kleinzoon Rico, die als eerstejaars student opa’s presentatie mocht bijwonen, vermaakte zich ook volgens mij. Geestig om een zoon en kleinzoon op dezelfde universiteit te hebben. Uiteindelijk eindigde het net als na de Sparta wedstrijden bij Kade4 aan de Oude Haven, waar Ivar me voorstelde aan zijn Italiaanse “schoonmoeder”. Een vader maakt wat mee. Californische vriend Paul Nijssen wipte ‘s ochtends nog even aan om het laatste nieuws van Jaitsen Singh te brengen. Fysiek gaat het steeds minder met hem, hetgeen betekent dat ik bij mijn volgende geplande bezoek bij BuZa er op aan moet dringen dat ondersteuning van de nieuwe minister, Stef Blok, bittere noodzaak is.

13 is mijn geluksgetal en eigenlijk zou men voor gratie dienen te gaan bij Gouverneur Brown van Californie. Immers, zelfs wanneer het parool toegekend wordt komt Singh pas maart volgend jaar vrij. Bij gratie is dat onmiddellijk. Hij heeft lang (35 jaar) genoeg onschuldig vastgezeten, HELP hem. Na alle mooie dingen van deze week, toch weer even terug naar een stukje bittere realiteit. Nu de rug weer rechten en vol goede moed het weekend in!

Hoe leuk is dat, je verkneukelt je op een (wellicht) laatste dag van ijspret (blokparty) en dan komt in alle vroegte het nieuws binnenrollen dat zoon Kaj na anderhalf jaar (!) jaar proeftijd zijn vaste aanstelling heeft gekregen. Firefighter/Paramedic Kaj Laanen is nu een volwaardig lid van de firefighter (klinkt toch beter dan brandweer) eenheid van South San Francisco. We stralen van trots!

Even afkoelen nu! Allereerst het waarom dat we het zo geweldig vinden om aan het (bevroren) water te wonen. Omdat je zowel zomer als winter vanaf je eigen tuin in of op het water stapt. En geweldige buren, natuurlijk!

Lekker toch?! In ieder geval staan de lekkernijen klaar om er een gezellig middagje ijspret van te maken! Gisteren van een heerlijke (en dure) lunch genoten bij Lakes in Hilversum met Rob Spijkers van Hamilton Roche. Kwamen we tot onze schrik erachter dat we elkaar 40 jaar geleden hebben leren kennen in de computer business. Toen verkochten we eigen software en hardware van Systime uit Leeds, Engeland:

Nipple pink werd de kleur genoemd, oftewel tepel rose. Zo’n opstelling als bovenstaand, met minder capaciteit dan een iPhone, kwam al gauw tegen de 100.000 gulden! Nou ja, cowboy verhalen te over, zo raast zo’n lunch voorbij. We maken het vandaag kort omdat er voorbereidingen te treffen zijn, als u begrijpt wat ik bedoel. Morgen naar Sparta-ADO (Sparta MOET winnen) met business vriend en ADO fan George Freriks, en uiteraard met broer Rob, let op de winnende selfie, en “baby” zoon Ivar. Spannend! Volgende maand weer een Singh bezoek bij BuZa en hopelijk kunnen we ons dan concentreren op een vroegere paroolzitting. In ieder geval bezoekt vriend Paul Nijssen morgen Jaitsen persoonlijk. Wanneer ik dit zo teruglees, zie ik alleen maar positieve berichten. Hoe heerlijk! Daar past dan ook een mooie afsluiter bij van ons meisje thuis:

Een heel fijn weekend blaft Tinley jullie toe.