Month: December 2019

Dat klinkt altijd lekker dramatisch…..de laatste van iets. Zijn veel liedjes over gemaakt: ‘Save the last dance for me’, ‘the last waltz’, ‘your’re my first, you’re my last’, enz., enz. Meestal heeft het iets te maken met een goede afloop, tenzij er een weigering komt (zou kunnen gebeuren bij ‘save the last dance’). Overigens, een ‘laatste‘ waar we niet geheel en al het vertrouwen van een goede afloop hadden, was de laatste wedstrijd van Sparta in 2019. Inderdaad ja, die tegen koploper AZ. Vooraf mijmerden broer Rob en ik in de ‘Bosselaar’, waar we van ons biertje en het traditionele broodje kroket genoten, dat een kleine nederlaag eervol zou zijn. Maar niets van dit alles, de bal bleek toch rond te zijn en geholpen door AZ keeper Bizot (rood), sleepten de ‘onzen’ er zowaar een 3-0 overwinning uit, extra zoet door de drie punten die daarmee hand in hand gaan (zonder de kameraden). Hopelijk méér volgend jaar. Wat op zeker voortgezet wordt in de 20-er jaren is de Luim. 4 januari 2020 komt er weer een kakelverse. Maar, eerst even lekker de jaarwisseling in Portugal (Algarve) doorbrengen bij oude strijdmakkers uit onze Loïs Lane periode, begin 90-er jaren: Marja en Jan Abbing, oftewel het countrystel MM & JJJohns:

Gaat weer ouderwets en gezellig galmen worden bij een van hun drie jukeboxen. Jammer genoeg is er in de kleine week dat we er zijn geen optreden van country star JJJohns, maar ja, wie weet in kleine kring! We maken ook nog even een klein tussendoortje bij vrienden Freek en Oscar, die nog geen half uur verdervan tijd tot tijd in Lagos wonen. Pure pret, zeker weten.

Freek (rechts) was in de 80-er jaren HR Manager bij het door mij opgerichte IT bedrijf Multi Function Computers. Net als met veel ex MF-ers elkaar nooit uit het oog verloren. Super goeie gast. Onze watervilla zal tijdens onze afwezigheid bewaakt worden door Tinley (foto Lucienne de Bood):

Daar kom je niet 1-2-3 langs! Het geheel onder supervisie van jongste zoon Ivar, al dan niet ondersteund door een aantal internationale makkers van de Erasmus Universiteit. De flessen zijn gemarkeerd en geteld, dat wel!

Solidair als Ivar is, heeft hij zich tijdens de kerstdagen ook een snor aangemeten. Na de ‘stare down’ was hij bereid om te poseren. Over de kerstdagen gesproken, 1^e kerstdag, Astrids verjaardag, was super met de juiste familieleden om het mee te vieren. Lekker positief, lekker feestelijk, en genieten van alle lekkernijen die Astrid uit de hoge hoed getoverd had. Ik vond het wel een jaar met een brei aan ‘vrije wereld’ leugens (Donald Trump, Boris Johnson met een scheutje Rutte), van drama (Brexit), maar ook een wonderlijk klimaat prinsesje (Greta Thunberg). Nu we een nieuw decennium ingaan hoop ik van ganser harte dat de kloof tussen rijk en arm serieus vernauwd gaat worden. Waarschuwing: de 40^e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ komt pas 8 januari digitaal ter beschikking, dit als voorzorg om nieuwjaarsdag niet gelijk met een brok in de keel te laten beginnen! Hele fijne jaarwisseling en maak er wat moois van in 2020!

Donderdag sloot mijn eega Astrid haar tweede ZZP-jaar als kraamverzorgende en doula af met haar 44^e baby (in 2019

dus)! Nu schijnt 44 het atoomnummer te zijn van het scheikundig element ruthenium (RU). Het is een zilverwit overgangsmetaal. Nu weet ik niet precies meer hoe ik daar op kom, wellicht ben ik wat geschrokken van het onverwachte overlijden van Sparta icoon en nachtburgemeester van Rotterdam, Jules Deelder. Enfin #43 doet je hier aan denken:

Kan…..maar aan #45 wil je niet eens denken!

Ik dwaal af, mijn vrouw verdient een standbeeld met wat ze gepresteerd heeft, mij ondersteund heeft, en daarbovenop ook nog eens drie kinderen heeft grootgebracht. Het heeft ons gevoerd van Wilnis naar Loosdrecht, via omweg Vinkeveen naar Hilversum, vandaar naar Düsseldorf, waarna zo’n 8 maanden het Belgische Lommel ons domicilie was. Toen de grote sprong naar Californië, kortstondig Berkeley, daarna Walnut Creek, tweemaal Concord en als slotaccoord Alamo. Uiteindelijk in 2016 terug in Loosdrecht. De meeste van die verhuizingen werden georganiseerd door Astrid, evenals de afscheidsfeestjes. Back home dus, en nu volgt een nuttige herhaling: Paramedic papieren heeft ze op zak en meer dan 12 jaar ervaring bij American Medical Response (AMR) in 911 dienst. Vergelijkbaar met 112, maar dan gevaarlijker.

9 april 2016: Astrid begint aan haar laatste AMR shift

Dus, dan wacht een ambulance baan in Nederland, toch?! Optimistisch gestemd belde ze BIG. BIG staat voor Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg, in leven geroepen om de kwaliteit van de zorg te controleren. Omdat ik erbij zat, en het graag parodieer bij presentaties, geef ik het gesprek weer zoals het in mijn oren klonk: “Met BIG.” “Ja, goedemorgen met Astrid Laanen, ik wil……” De hele santekraam legt ze voor en uit. “Nou mevrouwtje, dat gaat niet lukken,” sprak de man van BIG kordaat. “Ja maar,” probeerde Astrid, “wanneer ik mijn diploma’s naar BIG stuur, dan hoor ik welke cursussen ik moet nemen om wel bevoegd te zijn.” Zucht aan de andere kant. “Mevrouwtje, dan komt dat op mijn bureau terecht, dus wordt het niets.” Verbluft hangt Astrid op, nou ja, ze klikt op het rode telefoontje. Niet uit de weg te slaan betreedt ze vervolgens het kraampad (Doula was ze al), haalt haar diploma’s in recordtijd en voila: een prachtige #44 in 2019 is het resultaat:

Stralende moeder van #44, Astrid en mooitje #44

Dus: bloemen voor die vrouw (oh ja, ze is 1^e kerstdag ook nog jarig)!

Heineken op de achtergrond heeft er niets mee te maken, maar alles met de losbol die dit ‘neergepend’ heeft! Kortom, beste mensen, zie je ergens haar bedrijfsauto voor de deur staan, dan weet je dat moeder en baby in goede handen zijn!

Let op! Aanstaande woensdag, kerst of niet, komt aflevering 39 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ digitaal binnen uw bereik. Zoals altijd; explosief en een lekker tussendoortje bij een eeuwigdurend kerstdiner! Fijne kerstdagen.

Donderdag, bij de boardmeeting van de Dutch Game Garden (DGG), besefte ik eens te meer wat een gezegend mens ik ben dat ik bij zo’n bruisende, jeugdige organisatie iets van mijn decennia opgedane ervaring ‘kwijt’ kan. We keken terug op een jaar waar DGG als incubator weer heel wat betekend heeft voor jeugdige game ontwikkelaars. Maar ook een jaar dat de overheid overtuigd moest worden van het belang van DGG voor het ECO systeem, met name ook voor de stad Utrecht en de provincie. Na afloop van onze reguliere boardmeeting was het de beurt aan het aantal (minimale) stafleden en stagiaires om een woordje tot ons te richten, en ook dat was in sommige gevallen een echte ‘eye opener’. Met een biertje, een chippie en een glaasje wijn sloten we 2019 informeel af, waarbij een oud en nieuw prentje niet mocht ontbreken (heeft niets met nieuwjaar te maken).

Zonder wie dan ook maar tekort te doen, toch maar de twee drijvende krachten voorstellen: 4^e van links JP van Seventer, Managing Director, en 4^e van rechts Christel van Grinsven, Operational Manager.

Gisteren onverwacht met vroegere NBSO Houston collega Gérard Brikkenaar van Dijk het jaar uitgeluid middels een zeer onderhoudende en prettige lunch. Uiteraard van genoten bij mijn favoriete restaurant: Het Drechthuis, om de hoek, bij ons aan het water. Hoewel zijn komst naar Nederland van droevige aard was, hebben we er toch nog een zilveren randje aan kunnen geven. In ieder geval was er geen gebrek aan praatstof met het oog op alle bedrijven, delegaties en hoogwaardigheidsbekleders die we mochten ontvangen.

Gérard: “Hey Peter, ben je door die knieoperatie gekrompen?”

Het is dat we beiden nog een en ander te doen hadden, want tijd glipte als los zand door onze vingers. Overigens was het sowieso een vrijdag van belang, ondanks dat het de 13^e was. Het waarom ligt in het gegeven dat ik als gevolmachtigde van een Amerikaanse vriendin de aankoop bij de notaris van haar tegenover ons liggende woonark af mocht ronden. Trots kon ik haar een e-mail sturen met een foto van de ontvangen huissleutels (net zo goed een kunstwerk als die banaan onder ducttape):

Lekker toch, om zo je buren zelf uit te kunnen kiezen! De vorige eigenaren wensten mij (!) geluk en namen na 43 jaar met weemoed afscheid van hun ark. Ook daar werd een tijdperk afgesloten. Naar het zich laat aanzien nemen we ook definitief afscheid van de Britten nu die namaak Trump (BoJo) de verkiezingen gewonnen heeft. Dit ook met dank aan dat rare kiessysteem, waarmee je de meerderheid kunt hebben qua zetels zonder de meerderheid aan kiezers. Overigens hebben de Amerikanen dat van de Britten overgenomen. Ben benieuwd hoe dit weer uit gaat pakken. God please save not only the Queen…… janken de Labour mensen. Fast forward naar a.s. woensdag wanneer aflevering 38 verschijnt van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Het doet me goed om veel bemoedigende commentaren en complimenten te mogen ontvangen. Ik ben ook maar een mens!

De jongste zus van mijn moeder (helft tweeling) gaat dat begin januari vieren. En ze is nog zo scherp als een scheermes, en leest nog zonder bril. Even terug in de tijd: maart 1959, Tante Bep en Oom Adrie vieren hun 12 ½ jarig huwelijk. In de voorste rij zitten v.l.n.r. ik zei de gek (mocht o.a. met sigaren rondgaan, zou je nu eens mee moeten aankomen), twee plekken naar rechts neef John (zoon van) en daarnaast broer Rob. Achter broer Rob zit Tante Bep, met links naast haar wijlen Oom Adrie.

Wat is nu zo bijzonder aan bovenstaande prent, behalve veel andere beminde en veel helaas niet meer onder ons zijnde familieleden? Welnu, goed 60 jaar later bezoeken broer Rob en ik juni j.l. de dan 99-jarige Tante Bep, waarbij neef John de serverende taken voor z’n rekening neemt (u weet wel) en Tante Bep fier verkondigt uit te zien naar haar 100 jaar feessie. Dat creëert onderstaand weer zo’n memorabel plaatje:

V.l.n.r. neef John, Tante Bep, broer Rob en de selfie man.

60 jaar later ‘and still going strong’! Gaat een prima partijtje worden in Rotterdam! Brengt me naar een ander partijtje, het 75-jarig bestaan van de NAVO. Lijkt ook net een familie met al dat gekibbel, waarbij ze ook roddelen over dat achterlijke neefje uit Amerika wiens naam we niet zullen noemen (Trump).

Macron: “Donald, het antwoord staat al op het bord”.

Wereldleiders waar je naar op zou moeten kijken. Helaas! Nu de Sint plaats heeft gemaakt voor de kerstman, kan ik met trots de overbrugging laten zien die beide zijden van het Eendengat met elkaar verbindt. Onderstaand ‘the making of’, waarbij men niet de gedachte mag krijgen dat buurman Peter K. zich een toeziende taak had toebedeeld, hij is namelijk een keiharde werker!

Maar, eerlijk is eerlijk, het avondresultaat mocht er wezen:

Vanwege mijn ietwat verminderde mobiliteit, heb ik toch een manier gevonden om thee met een cracker naar mijn beminde Astrid te brengen alvorens ze weer een baby rijker gezin te hulp schiet. De z.g. Samoerai methode (kinderen, probeer dit niet thuis):

De kruk zit stevig in de ceintuur, de linkerhand bevat kop thee met daarop de cracker, de rechterhand zorgt ervoor de leuning vooral niet los te laten. De eerste keer dat ik dit deed bezorgde Astrid bijna een beroerte, maar de lust naar heerlijk ochtend gepeuzel heeft de slag gewonnen. Helaas laat deze selfie geen verdere details toe wegens verzekeringstechnische risico’s. Het weer is niet om over naar huis te schrijven maar bezorgt toch dat knusse, tenminste, wanneer je niet buiten hoeft te zijn, van ‘buiten waait de wind rond het huis’, oftewel: ‘toen was geluk heel gewoon’. Althans bij mij. Heerlijk muziekje aan, beetje revalidatie, tussen de buien door Tinley uitlaten en wanneer Astrid van Baywatch eh…. Babywatch terugkomt een lekker glaasje wijn. M’n liefje wat wil je nog meer? Vanwege het gegeven dat we spaarzaam om moeten gaan met materialen, had ik mijn gymkluppie gevraagd om het been dat mij vorig jaar geschonken werd naar aanleiding van de vervanging van mijn rechterknie, wederom te gebruiken en alleen te laten tekenen door nieuwe leden of door hen die indertijd afwezig waren. Voila, zo geschiedde:

Het werd mij trots door gymmaatje Chris G. overhandigd tijdens onze evaluatie ronde. Dit was echt zo’n duizend + 1 dingen week, maar woensdag is er weer een serieuze aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, #37: ‘When the shit hits the fan’. Zo, gooi die maar eens door het vertaalprogramma van Google!