Month: January 2020

Wat ik altijd zo leuk vond aan de Suske en Wiske albums waren de korte titels zoals ‘De Brullende Berg’ en ‘De Malle Mergpijp’, maar ‘De Brallende Consul Generaal’ ontbrak nog. Na het lezen van de Gerrit “Gerbert” Kunst uitlatingen op ‘Sprout’ van 24 januari moest ik me eerst even achter m’n oor krabben, even slikken, en even nadenken hoe hier over te schrijven. Ik had me immers voorgenomen om aan dit mens geen aandacht meer te besteden.

Gerrit “Gerbert” Kunst in vol ornaat

Maar ja, wanneer ik dan lees dat meneer schaamteloos poneert, en ik citeer: “Nederlandse startups die in Silicon Valley willen groeien, kunnen sinds vorig jaar een beroep doen op ‘Holland in the Valley’, een netwerk van Nederlandse en Amerikaanse ondernemers (mentoren) en contacten bij universiteiten, corporates en overheden.”, dan denk ik het volgende: ‘Holland in the Valley’ was al een factor mid 2013 bij het afzwaaien van Consul Generaal Bart van Bolhuis. Mijn bijdrage van o.a. ‘Do’s and don’ts’ stond zelfs nog in 2017 op de oude site, terwijl ik mid 2014 afgezwaaid ben. Even van man tot man: in wezen, Gerrit, heb je ‘Holland in the Valley’ laten verwelken alvorens het vorig jaar als een gift aan Minister Sigrid Kaag te schenken. Onder druk oude wijn in nieuwe zakken dus! Gerrit vervolgt: “nieuw zijn ook de startup liaison officers……”, daarvan lijkt het profiel wel heel erg op dat van de Chief Reps van de NBSO, toen die nog vanuit de zakenwereld gerekruteerd werden en grotere zelfstandigheid hadden. Maar dat geeft allemaal niet, Gerrit, wanneer je maar eens besefte dat voor jouw tijd er enorm aan de weg is getimmerd, en je derhalve ook wel eens wat krediet aan je voorgangers kunt geven. Al jouw andere narigheden (o.a. Singh, mijn zoon) heb ik je inmiddels vergeven, we zullen maar zeggen dat het wat onbeholpen was, afwijkend van mijn eerdere mening die meer naar machtswellust neigde. Maar probeer dat brallen achterwege te laten, er zijn immers teveel mensen die de feiten kennen. In eerste instantie dacht ik aan deze strip van Dilbert:

Misschien sla ik daar de plank mis en wil je alleen maar de B.V. Nederland verkopen. Wellicht was die ‘Slapjanus’ award die je verdiende ook wat over de top. Zand erover. Misschien maakt het je een beter mens. Dat Los Angeles 10 jaar na sluiting van het consulaat wegens incompetentie eindelijk een NBSO krijgt, kan jou niet aangewreven worden. Bij deze gevrijwaard. Het moest me even van het hart, je kunt niet alles ongecorrigeerd de revue laten passeren! Broer Rob en ik gaan vanmiddag naar één van onze zeldzame uit wedstrijden: FC Twente – Sparta. Familie gerelateerd, dat wel, dus we blijven in Tukkerland slapen. Gaat gezellig worden, zeker wanneer Sparta, net als mijn teer beminde, een hattrick scoort! Wablief? Omdat baby’s komen wanneer ze willen, had ze op enig moment de zorg voor maar liefs drie baby’s. De gedachte alleen benauwt me al. Zo niet Astrid, koeltjes rondde ze de hattrick af. Topper! Woensdag wederom ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ in de digitale brievenbus. #44. Deze serie heet ‘The Ex’pression Years’, logisch vervolg is natuurlijk ‘De Consulaat Jaren’. Verleidelijk, dat wel!

19 juli vorig jaar mocht ik met trots vermelden hoe mijn oudste zoon Rick een memorabele order had binnengesleept waarvoor hij van zijn werkgever Orange, internationale speler op het gebied van telecommunicatie met 266 miljoen klanten wereldwijd, de Orange Winner Trophy ontving. Bleek er dus nog meer op het spel te staan: de President’s club award voor de beste (verkoop) prestatie in zijn categorie. 570 toppers waren in Praag bijeen, het merendeel geroepen, echter niet uitverkoren.

Wat wilde Rick hier als blond zeemeermannetje zeggen? Wanneer je niet vist, dan kan je ook niets vangen? Of eens zie je me terug als kapitein om een grote prijs in de wacht te slepen? Vissen deed hij, maar dat hij als Captain Ricky Depp zou schitteren gedurende het Orange feest met als thema ‘Heroes and Villains’, kon hij niet vermoeden.

Laat staan dat juist die avond de winnaars bekend zouden worden gemaakt. Welnu, de captain werd member van de President’s club en luid gejuich ging op, zowel in Praag als in diverse Nederlandse steden. ‘Change makers’ was het Orange devies voor de afgelopen week en Rick is iemand die in staat is om veranderingen aan te brengen middels zijn werkethiek, commerciële gave en persoonlijke betrokkenheid. Proficiat oudste zoon! Waar ik overigens ook trots op was: Sparta! De enige club uit de eredivisie die het voor elkaar kreeg om Ajax in de slotfase te dwingen tot tijdrekken. In Amsterdam, voor 53.000 mensen! Hopelijk trekken ze dat vanavond door tegen Fortuna Sittard. Inmiddels ben ik bij ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ in 1999 aanbeland, en in dit tempo zou een boek ongeveer 4000 pagina’s dik worden. Zie je het voor je?

Sommige reacties van lezers geef ik graag weer, ook omdat het fijn is dat het gelezen wordt!:

Wouter Verweij via WhatsApp
Zojuist #42 gelezen. Een jongensboek en wederom spannend geschreven! Top en complimenten

Ary Stuifbergen

Ik wil even laten weten, dat ik je “uit de Amerikaanse school geklapt” met veel plezier lees. Ik vermoed dat je nogal veel dagboeken hebt, om dit allemaal zo nauwgezet naar boven te halen. Was je nog van plan er een boek van te maken (Lulu.com tip)?

Theo van der Linden owner at vdlc publishers/consultants

Als ik ‘uit de school geklapt 41’ lees besef ik wel dat ik een redelijk rustig leventje heb geleid de afgelopen jaren…

Lennart Knot Managing Director at Technomed Asia

Weer een mooie cliffhanger! Ik lees deze verhalen elke week met veel plezier.

Tim Laning

Maar die Dawn…djeez.

En 50 kantoren maar liefst! Peter, wat zal jij je nederig gevoeld hebben

Hilbert – hippe88@yahoo.com

Ah wat leuk! 2 bekende namen. Olli Sondermann was een prachtvent en Lutricia Mc Neall met die wereldhit! Heerlijk om te lezen

Rob Roef Altijd leuk! Ik dacht ‘waarom begeeft Peter zich smorgens naar de fitnessruimte van het hotel om zijn e-mails door te nemen?’ -> blijkt het een businessruimte.

Gerard Nelck Die single heb ik nog met die hoes. Een zwaar verhaal met bruine basterd stem “gecrooned” over een ‘rechtvaardigde’ moord. Ringo

Rob Roef Érg leuk om te lezen weer Peter! – digitale pleisters

Freek Duveen Spannend! Even off the record: voor die $ 25,000 zat er verdorie toch wel een koelkastje in de directieburelen?? 

Sebastiaan Hooft DJ & Author of Redesign: Becoming a Happy, Healthy, and Successful Entrepreneur

Dat zijn prijzige klaslokalen 😉

Patrick Ulenberg MD BTI Studios Hilversum

Mooie verhalen dit, Peter!

Groeneveld Marianne Zo herkenbaar Peter dat stukje over je moeder. De bezoekjes omlijst met een whiskey’tje voor Chris en zij een jenevertje. En maar praten over wat er in de wereld gebeurde en vooral niet over haar!

Richard Keijzer En dan denk je een hoop nieuws te horen over je neef Hans, en dan staat er alleen maar “Hans vroeg mij een refrein te schrijven”… Plus een foto van de zingende bekkensmid die niets met het verhaal te maken heeft. Zo iemand kun je gewoon croppen hoor.Het mes er in, van de foto af.

Richard Keijzer Over klifhenger gesproken… “alle ballen op…” Dit hou ik geen week uit, chef!

Peter Herman Loïs Lane? Jij wel ……….

Albert Kerstholt knappe man ook die Laanen, in ieder geval destijds.
Luimman.

Bob van Luijt  1st degree connection1stFounder of SeMI

Ik lees ze met plezier Peter! Ben benieuwd naar het vervolg

Theo van der Linden leest als een thriller, nu al een beetje suspense, je voelt dat er onheil dreigt

Adriaan Meij Zweet memories with Eckart I recently published concerning his BOW.

Rob Laanen Een spannend begin. Wel jammer dat ik weet hoe het allemaal gaat aflopen. Maar… Ik laat me verrassen. Heel veel succes met je nieuwste geesteskind. Héél spannend. ik kan het weten!

Mary Joyce Many thanks for this post, Peter. The ending may not have been what we wanted, but in between there were many great and matchless days for those who followed the piper. Cheers to him, and to you!

Henny Neys Heel veel sukses peter maar jou kennende zal het zeker goed lukken

Gertjan Leijdekkers Leuk Peter, herinner mij nu weer dat Eckart mij een keer via jouw introductie bij mijn toenmalige software bedrijfje BMS kwam opzoeken als multimiljonair rijdend in zijn Renault 5, ha, ha,

Aan de andere kant van het gelukspectrum bezocht ik de afgelopen week een oude makker, 67 slechts, die opgegeven is. Door te praten over mooie punten uit het verleden, hadden we toch nog een gelukkig uurtje. Wel een beetje dramatisch om afscheid voor altijd te nemen. Gelukkig heeft hij ook nog een broer en schoonzus die 4 keer per week met hem bezig zijn: familie samaritanen! En dan komt a.s. woensdag digitaal #43 uit van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Fijn weekend.

Tja, hersenspinsels krijgen vorm wanneer de week vordert. Mocht ik met de Luim van 6 december vastleggen hoe de overbrugging met kerstboom in het midden van het water werd opgetuigd, zo vond j.l. zaterdag de aftuiging plaats:

Wederom met buurman Peter K. en Astrid actief op de plek des onheils. Maar eigenlijk was het ook een symbolische afsluiting van de oude kerst. En op een of andere manier werd dat “oude” de afgelopen week het thema, mede na het 100 jaar feessie van Tante Bep, en de 70^e verjaardag party donderdag van vriend, schrijfheer en schilder Gerard Nelck. Zaterdagavond woonden Astrid en ik de reünie bij van de tak van haar moeder: Driehuis. Aangezien we hier over 11 kinderen praten, dan mag het geen wonder heten dat er van hen en de nazaten, plus de koude kant, maar liefst 68 aanwezig waren, van jong tot oud. Het werd onder leiding van Ome Dick een groot succes. Maandag mijn eerste aantreden weer bij ons gymcluppie, hetgeen de nieuwe knie opzienbarend goed volhield. Vanmiddag onze winterbijeenkomst bij lid Henk in de pittoreske bossen van Hilversum. Aangezien ik voor de muziek zorg, veel goud van oud:

Kijken of de twist er nog lekker uitkomt! Het leukste deze week overkwam me dinsdag. Na mijn fysio afspraak (krachttraining, fietsen en balanceren), kwam ik de lift uit en trof een groepje bejaarden (ouder dan ik dus) onder begeleiding aan, die ik beleefd “goedemorgen” wenste. Komt een lieve jonge begeleidster me achterna en vraagt: “mag ik u wat zeggen, meneer?”. Ik: “maar natuurlijk”. “U kwam net voorbij en u ruikt zo lekker”. Roze wolk! Meer dan “Van Gils” en een bedankje kreeg ik er niet uit, ik vond dit zo on Nederlands. In Californië was dit niet ongewoon, moet ik zeggen. Complimenteus zijn, bedoel ik. Toen bedacht ik me dat ik 125 mensen in mijn agenda heb opgetekend wiens leeftijden ik bij wil houden. Familie, vrienden en goede kennissen (en enige vijanden). Ik hou van statistieken en ook wanneer ik de 100-jarige (Tante Bep) er afschrap, evenals mijn 2-jarige kleinzoon, dan kom ik nog op een gemiddelde leeftijd van 58. Dat dit nog, kijkend naar mezelf, jeugdig lijkt komt door Astrids invloed, evenals de business vrienden. In de categorie 41 t/m 60 jaar scoor ik 45 agendamensen met een gemiddelde leeftijd van 51,8 jaar. De grootste groep vormt de ‘boomers’, 61 t/m 80, want daar scoor ik 59 agendamensen met een gemiddelde leeftijd van 70,8 jaar. Is dat erg? Welnee, want deze groep bevat een behoorlijk aantal mensen die al decennialang echte vrienden zijn, en niet alleen wanneer ik win! Enfin, wat gebeurt er in de tussentijd, wanneer ik al deze ‘belangrijke’ informatie verzamel, met de plek in mijn bed:

Doet me denken aan een liedje van Simon and Garfunkel (pietsie mijn tekst, raad maar welke het is): “I got up to write my Luim, when I came back to bed someone’s taken my place, Tinley, you’re breaking my heart….”. Woensdag is-ie er weer: aflevering 42 van ‘uit de Amerikaanse school geklapt’.

Daar zou je een beetje depri van kunnen worden; je opent de gordijnen en dan is het ’s ochtend buiten net zo donker als binnen! En dan komen ze tevoorschijn, de krenten in de pap van die week, de lichtpuntjes zogezegd. Allereerst de 100^e verjaardag vanTante Bep, de jongste zus van mijn moeder:

En wat werd het feessie gezellig afgelopen zondag in Café Restaurant Kaandorp, gelegen aan de Maas, met uitzicht op de Willemsbrug. Inderdaad, Rotterdamser kon het niet! Tante Bep was op haar best, declameerde Goethe, zong een duet met een Franse zanger en herkende iedereen nog. Het was ook een waar genoegen om alle ‘verloren’ neven en nichten weer eens een keer te zien, en dit keer bij een heugelijke gebeurtenis! Laat Ome Henk me nu het trouwboekje van zijn ouders (mijn grootouders) hebben nagelaten, omdat ik nogal bewaarderig ben. Astrid heeft hiervan een collage gemaakt waarvan Tante Beps geboorte inschrijving een onderdeel van uitmaakte:

Tante Bep op 6, mijn moeder op 3 en Ome Henk op 4. Op 1 Tante Cor en op 5 Tante Beps tweelingzus Tante Jet. Ik herinner me deze zachtaardige tante, Bep dus, als streng toen ik nog een jochie was. Dat brengt je weer tot jezelf: hoe heeft zij mij zien opgroeien. Welnu:

Bovenaan toen en nu, daaronder de verjaring, of zo u wilt, de verharing. Een tikje Elvis of Cliff, een snufje Beatles en de rijpwording, hoewel mijn moeder altijd zei dat een man nooit ouder wordt dan 12. Ook werd ik nog zakenman, ondanks Boudewijn de Groots “…..maar liever dat nog (voetballer) dan het bord voor de kop van de zakenman”. En nu een tevreden semi pensionado in Loosdrecht, met Astrid aan mijn zijde en kinderen verspreid over Nederland en de Verenigde Staten. Heeft Tante Bep mijn ontwikkeling ook zo gezien? Ga ik haar nog een keer vragen. In mijn ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ saga die ik elke woensdag publiceer, schreef ik j.l. woensdag het volgende: 13 januari 1999 “Plotseling valt ons oog op een geparkeerde pick up truck waarin wat beweegt. Argwanend naderen we het voertuig, waar achter de ruit plotsklaps het slaperige hoofd van een jonge man verschijnt die zich beleefd voorstelt: “Brian Johnson, gentlemen, I drove three days ago from Detroit to be here on time for my class tomorrow.” De verbazing moet van onze gezichten af te lezen zijn omdat hij niet in ons systeem voorkomt. Maar wat een doorzetter!” Daarna vermeldde ik nog dat ik blij was dat ik hem de volgende dag verfrist uit het toilet zeg komen. Heeft deze jongeman (21 jaar later!) het vertaald en gaf hij op facebook de volgende response:

Brian Johnson Nice… “Glad to see him coming from the toilet, refreshed”…
I imagine I was pretty stinky after three days in my truck. I am very happy you and Gary welcomed me into the school. Thank you Peter.

Hij kon zich voorstellen dat hij behoorlijk stonk na drie dagen in zijn truck te hebben gereden. En hij bedankt ons dat we hem tot de school hebben toegelaten. Nou, dan kunnen die gordijnen voor wat mij betreft wel open, een zonnestraal vindt altijd zijn weg!

Brian Johnson in Contra Costa Times 9 januari 2000

Eindhoven 28 december 2019: wat een geluk dat Astrid uit voorzorg speciale assistentie had aangevraagd in verband met het nog niet geheel naar behoren functionerende linkerbeen. Nadat we als een soort kudde naar de betreffende uitgang werden verordonneerd (een uur vertraagd), kreeg ik vanwege die assistentie een stoel aangeboden naast de twee dienstdoende ticket controleurs. En die zeiden iets tussen hun breedsprakige conversatie door dat m’n oren op volle ontvangst zette: “ja, Ryanair verkoopt budget reizen, dan krijg je ook een budget behandeling”. Zo, die hakte er in, en hoewel niet geheel ten onrechte, leek het me niet de taak van de twee heren om dat zo luid ten gehore te brengen. Omdat de Boeing 737 dicht bij de gate stond, ben ik voor de zekerheid er maar met Astrid als lieve pakezel heen gehobbeld. Stel je voor dat die rolstoel ook budget is…… Portugal was super, met heerlijk zonnig weer. Wanneer je aankomt op de JJJ Ranch, met de gelijknamige JJ Johns Boulevard, dan weet je dat er over je gewaakt wordt:

Al rondscharrelend, uiteraard moest ik blijven oefenen, zag ik achter me de tevreden gastheer en gastvrouw aan hun glaasje nippen, en dan voel je zowel de warmte van de Portugese zon als de gastvrijheid.

Voordat we naar Freek en Oscar in Lagos vertrokken de 30^e, beleefden we een heerlijke warme dag waar, sorry Marja en Astrid, muziek een hoofdrol speelde. We speelden heel wat muziek af op Jan’s favoriete AMI jukebox, terwijl Astrid van de zon genoot aan de rand van het zwembad.

Mijn oog viel op wat goede B-kantjes van de 100 selecties in de jukebox, die ik dan ook intoetste. En of het daaraan lag weet ik niet, maar wel is zeker dat er plotsklaps een doodse stilte viel. Ook even tussen Jan en mij, en wat Jan ook probeerde, no go. Gelukkig dat er nog twee Wurlitzers waren. Hierover later meer. De volgende dag de trip naar Lagos dus, waar we uiterst hartelijk door Freek en Oscar ontvangen werden in hun Casa da Papoilas.

V.l.n.r. Freek, Oscar, man die een zonnebril nodig heeft, en Astrid

Na hun prachtige woning ‘geïnspecteerd’ te hebben, met een bijbehorend openingswijntje, stelde Freek voor om aan het strand van een lokaal drankje te genieten terwijl Oscar op de bestelde loodgieter zou wachten. Het genieten werd bewaarheid, de loodgieter echter niet, hetgeen niet ongebruikelijk schijnt te zijn in Portugese kringen. Dat was het moment dat het Trio Portugesa een dansje inzette (soort van).

We kregen er geen Oscar voor, maar het plezier was er niet minder om. Over Oscar gesproken, die had een heerlijke maaltijd bereid waarin konijn een hoofdrol speelde. De rest van de avond vulde zich met veel anekdotes, aangevuld met whisky. Wat een combinatie! Voordat we de volgende dag de pas er weer inzette naar Silves, namen we als echte ouwe makkers afscheid: hugs and kisses. Oudjaar op de JJJ Ranch werd in eerste instantie gevierd onder een stralende zon, waarbij aanvankelijk ook de dochter des huizes, Nathalie, en haar partner Paul bij aanwezig waren, alsmede vrienden Eric en Joyce. Alles ging van een leien dakje met muziek uit Wurlitzer I, tot ik wat titels op Wurlitzer II intoetste. NIETS! Wederom oorverdovende stilte. Het werd toch nog een gezellige avond en om elf uur vierden we het eerste nieuwjaarsfeestje, omdat Nederland een uur voorloopt, en daarna Portugees nieuwjaar, met vuurwerk in de omgeving. Omdat deze Luim qua aantal woorden uit de hand gaat lopen, wil ik wel kwijt dat we gezellig nog even in Silves centrum gezeten hebben, en dat dit plaatje ter afronding de sfeer in de JJJ Ranch qua diversiteit goed weergeeft:

Tenslotte (1) moet mij van het hart (1) dat de warme Portugese assistentie op het vliegveld van Faro me zeer raakte, daar kunnen ze in Eindhoven nog een puntje aan zuigen. Hart (2), speciale dank aan Astrid die met alle bagage zeulde. Topvrouw. Tenslotte (2): woensdag is-ie er weer, aflevering 40 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. De Luim wenst u tenslotte (3) een fabeltastisch 2020! Oh ja, Ryanair was op de terugweg op tijd, met vriendelijke bemanning. Hulde!