Op naar Menlo Park waar Fred me opwacht.
Onderweg op Highway 101, met alle ‘potholes’, kuilen die soms zo groot zijn dat ze een eigen postcode hebben, merk ik pas hoe laag we bij de grond zitten. En niet alleen dat, ook de blikken naar mij, die zich laat rijden door een aantrekkelijke vrouw in een sportauto. Je kunt raden wat ze denken, maar ik trek me er niets van aan en schurk behaaglijk onderuit. 35 minuten later, met de nodige regenbuien, nemen we de afslag naar Menlo Park, slaan af naar de van Buiten residentie, waar we hartelijk worden ontvangen door Fred en diens vrouw Maria. Of we elkaar vorige maand nog gezien hebben, ondanks de meerdere jaren die we noodgedwongen over moesten slaan. Echter, onze tijd is kostbaar, niet alleen wacht de pooltable, maar ook de lunch vooraf bij onze favoriete Turk in Menlo Park. Ondanks de smakelijke schotels, blijkt de zucht naar het groene laken dermate groot dat we het toetje overslaan. Een traditie wordt in ere hersteld. Aangekomen bij Fred’s Place voel ik me toch wat onbehaaglijk.
Wat heeft de grote man naast me, die koeltjes z’n BMW parkeert hiermee van doen? Voordat we beginnen sta ik al met 1-0 achter. Bij het betreden van de bar blijkt het interieur omgekeerd evenredig aan de buitenkant, zij het dat met één man aan de toog en een chagrijnige bartender, de warmte er niet van afstraalt. De warmte komt van Fred, die twee biertjes bestelt en de pooltable reserveert. Game time. Roestig, dat kan rustig van mijn spel gezegd worden. Fred ruikt bloed, hij jaagt me op. Zodanig dat ik de witte bal vóór de ‘8’ bal de zak injaag. Fred leunt comfortabel achteruit. We spelen de ‘best of 5’, en nadat ik twee maal het kunststukje van de eerste partij herhaal, wint Fred afgetekend met 3-0. De troostpartij win ik, ook omdat Fred wat ouwe meuk op de jukebox draait waardoor ik relaxter speel. Opmerkelijk genoeg wisselen we grappen en verhalen uit of we vorige week nog gespeeld hebben. Onze wekelijkse uitwisseling van gebeurtenissen over de laatste vijf jaar speelt daarbij natuurlijk een belangrijke rol. Fred stuurt ons tevreden als een spinnende tijger terug en ere wie ere toekomt, bij deze een poster om in te lijsten:
Fred glorieus op de pooltafel met een pijnlijke voorgeschiedenis
Astrid, die helaas Gilroy niet gehaald heeft, komt me ophalen om de trip naar Sacramento te maken. Na een gezellig uurtje doorgebracht te hebben, nemen we hartelijk afscheid van Fred, Maria en kids Annamarie en Bastiaan. We besluiten om wat eerder aan de twee uur durende trip te beginnen. Het is al vroeg donker, en het miezert. Het wordt een moeilijke tocht, ook omdat soms de belijning ontbreekt en verlichting schaars is. Astrid moet zich tot het uiterste concentreren en ontspant zichtbaar wanneer we het huis van Kaj en Michelle bereiken, en uiterst enthousiast worden ontvangen. Niet alleen door hen, maar ook door Bo-Peter en Tiphanie die ook in Sacramento de kerstdagen doorbrengen. Michelle’s familie sluit even later aan, en gezelligheid kent geen tijd. Tegen middernacht vertrekt Michelle’s familie naar hun woonplaats Martinez en nemen wij voor het naar bed gaan een afzakkertje. De nacht vangt aan, maar de morgen begint met een shocker; Bo-Peter en Tiphanie hebben zich getest en zijn positief. Wat te doen?
Morgen deel 3