Month: July 2022

Even ter herinnering; de laatste Luim sloot ik af met dermatoloog Dr. Tupker. De foto na de behandeling laat ik niet meer zien uit angst dat de boeren een (boeren) martelaar van me maken. Uiteraard, net als onze driekleur, op z’n kop. Uit m’n ooghoek zie ik al de eerste tractor met mest ons tuintje verpletteren. Bij de les blijven nu; Dr. Tupker meldde opgewekt dat ik pas over een jaar terug hoefde te komen. Operatie geslaagd. Na mijn geruststellende mededeling dat hij naald en draad volgens pro bono assistent Astrid naar behoren gehanteerd had, sloot hij tevreden het gesprek af. Dito tevreden verorberde ik m’n bammetje met hagelslag.

Blij dus. Wat ik eigenlijk zeggen wilde is dat ik niet even weg kan gaan of agressieve boeren en Amsterdamse mannelijke corpsbal hoeren (klasse, die toekomstige leiders) beheersen de media. En aangezien ik het over de Liverpool trip met zoon Rick wil hebben, ga ik daar onverdroten mee door! Goed, na ons tegoed te hebben gedaan aan broodjes HEMA worst, die ondanks de warmte zeer goed smaakten, begaven we ons onderweg naar Hoek van Holland, alwaar de door stakingen geplaagde P&O veerboot op ons wachtte. Uurtje in de rij voor paspoortperikelen, waarna Rick behendig zijn luxueuze Audi dek 7 opdraaide. Vervolgens in de lift naar ons dek, en daar werd de toon gezet. Aangezien de lift op elk dek stopte, kon je er echt op wachten. Rick: ‘papa blijf van die knoppen af’. Ik, op zeurderige oude mannentoon: ‘kwil naar Hull’. Verbaasde blikken, wij lacherig. De cabine met twee bunkbedden, douche en toilet was schoon, daar was alles mee gezegd, maar voldoet voor een paar uur. Op onderzoek uit. Irish bar gevonden. Top! ‘Two Guinness, please’. Helaas, dus toch maar Heineken genomen. Na het casino bekeken te hebben en de duty free shop, hunkerde Rick naar een saffie en begaven we ons naar dek 12, het zonnedek. Volle bak vanwege de zwoele avond, maar Rick is niet voor één gat te vangen. Hij bespeurde twee goed uitziende laat veertigers aan een tafel voor vier en speelde zijn troef uit: moi. Of ze ruimte aan hun tafel hadden voor zijn slecht ter been zijnde vader. Om met Aldi te spreken; ‘tuurlijk wel’. Enige mensen, en ze kwamen ook nog eens uit Rotterdam! Sterker nog, aanhangers van Excelsior. Hoe verzin je het dat Sparta, Feyenoord en Excelsior fans aan één tafel zitten?! Dannis en Merieke bleken te gekke mensen te zijn en in minder dan ’n uur voelden we ons als het ware verwant.

Het paar was op weg naar hun studerende dochter in Wales. Ze vertelden ook vol vuur over hun sociale activiteiten in Kralingen. Rick kon het niet laten om met een quasi serieus gezicht te melden hoe hij zijn behoeftige vader op sleeptouw nam. Na de eerste lachbui vertelde hij dat dit zijn cadeau was voor mijn verjaardag in 2021, helaas uitgesteld wegens Covid en stakingen. Maar nu is de Laanenploeg op volle kracht onderweg naar Liverpool met een tussenstop bij vrienden in Leeds. Het was goed dat de bar sloot om 00.00 omdat we op dat moment onsamenhangende teksten aan het uitwisselen waren van o.a. Jaap Fischer (‘Hij was in de wieg gelegd voor cipier’). Top avond, wat een begin van de vakantie. Ondersteund door Rick (onvrijwillig) stommelden we gezamenlijk naar onze ‘ruime’ cabine om daar als blokken in slaap te vallen, totdat we ruw om 06.00 gewekt werden met de mededeling dat het ontbijt geserveerd werd. STOP! Zo wordt deze Luim te lang, wordt woensdag vervolgd met ons verblijf in Leeds en mijn verschrikte reactie op een uitlating van onze gids/chauffeur in Liverpool.

Briljante Rolls Royce bereden door een man met een wereld aan Beatles informatie en een behoorlijke ‘dirty mind’. En ja, ik vergat m’n buik in te houden (de schrik en fish ‘n’ chips).

‘Veel te vroeg’, vond Astrid, terwijl ze me naar Dr. Tupker in het St. Antonius ziekenhuis in Utrecht vervoerde. En gelijk had ze, we waren zeker 20 minuten te vroeg. Maar goed, ik ben liever gespannen in het ziekenhuis dan thuis, waar ik snel geïrriteerd kan raken. Rond 08.30 kwam Dr. Tupker in vol groen chirurgenornaat me ophalen. Het snijden kon beginnen. Een klein uur later verliet ik de behandelkamer en zowel Astrid als wachtende patiënten werden niet teleurgesteld.

Mensen keerden het hoofd af en één man zei ‘zo die heeft je goed toegetakeld’. Mijn antwoord mocht er zijn; ‘moet je die chirurg eens zien’. Alle gekheid op een stokje, gedurende de 40 minuten op de behandeltafel had men mij het zo goed als mogelijk naar de zin gemaakt. Dr. Tupker herinnerde zich ons gesprek over het TV programma van Matthijs van Nieuwkerk met Rob ‘snollebolleke’ Kemps en vond het een goed idee om me tijdens het snij-, brand- en hechtwerk, door Charles Aznavour te laten begeleiden. Het werkte, m’n gedachten vlogen hippend en hoppend naar wat op dat moment in mijn hoofd opborrelde. Bij ‘Hier encore’, in het Engels door Aznavour vertolkt als ‘Yesterday when I was young’, dwaalden m’n gedachten naar de oefenwedstrijd van Sparta tegen m’n oude cluppie Steeds Hooger, waar ik m’n jeugd heb doorgebracht. Op YouTube had ik de beelden gezien; Steeds Hooger werd met 24-0 verpulverd. Dat betekende 1 doelpunt per 3 3/4 minuut! Ik voelde me plaatsvervangend beschaamd over het ‘makke schapen’ gedrag van de Steeds Hooger spelers. Vroeger, waar heb ik dat meer gehoord, rolden we onze mouwen op wanneer we tegen een club op niveau speelden, en kwam er een ‘over mijn lijk’ mentaliteit over ons. Zoals in 1973 bij Alexandria ‘66 toen we Faas Wilkes, één der beroemdste spelers van Nederland, alsmede één der eerste profs, als gastspeler in ons midden hadden:

Dit kunnen we gelijk terugkoppelen naar die knielende speler uiterst links (moi) en huidproblemen, veroorzaakt door de zon. Vooral niet insmeren, daar krijg je een lekker kleurtje van. Overigens ga ik met de knielende speler op de tweede rij, Koen Bulsing, 3 augustus lunchen. Dan vieren we ons jubileum: 50 jaar geleden, traden we gezamenlijk op in het eerste team van Alexandria ‘66. Mooie herinneringen, aangevuld met pittige anekdotes, zullen zeker over de tafel gaan. Inmiddels ging Dr. Tupker gestaag door en waarschuwde me dat er bij het dichtbranden van wat bloedvaatjes geluid geproduceerd zou worden. Niet alleen geluid, ik rook het ook, hetgeen me deed denken aan vloeipapier, en merkwaardigerwijs voerde me dat terug naar Corfu. Immers, onze tweedaagse reünie met Oval Racing aas Frans Wijsman en zijn gade Rizla, was nog niet benoemd. Oval Racing? Heel verhaal, maar wij sponsorden dat indertijd en bij het afscheid van Frans op zijn pensioengerechtigde leeftijd, maakte hij bekend zich definitief op Corfu te vestigen. Aanleiding voor een ‘herinnert u zich deze nog’:

Wel een mooi moment om wat tijd met hen door te brengen. Uiteraard konden we het niet voor ons houden: ‘Rizla, hoe kom je aan die naam?’. Toen zij geboren werd, legde ze uit, was haar vader zo blij dat hij haar zijn mascotte noemde, maar omdat hij daar z’n tabak inrolde, heeft hij haar als Rizla laten inschrijven. Waar verhaal, dat verzin je niet.

Daar hebben we er maar eentje op genomen, met Vitalades Beach als heerlijk décor. Toen ik al die meewarige gezichten in de spreekkamer zag, verlangde ik terug naar de behandelkamer van Dr. Tupker, al was het alleen maar voor muziek en blije beelden. Astrid nam toen de regie in handen en nam de enige juiste beslissing, ze pakte me bij de hand en kocht een saucijzenbroodje voor me. Toen ik daar gretig m’n tanden inzette, wist ze dat het wel goed zat. Die vrouw kent me door en door! Voor het overige een vrij rustig weekje, hoewel…. Dat bewaar ik voor volgende week wilde ik zeggen, maar dan ben ik met oudste zoon Rick in Liverpool (Beatles tour). Dus, zou ik zo zeggen, blader gerust terug naar oude Luimen of vraag dingen die je altijd al had willen weten. Oh ja, en smeer je volgende week goed in, Dr. Tupker zit niet op nieuwe klanten te wachten!