Month: June 2022

Vrijdag 17 was de dag waar de professionele Nederlands game industrie, niet te verwarren met ex Koning Toto Wesley Sneijder, jaren naar uitgekeken had: INDIGO, het neusje van de zalm op gebied van diverse soorten games en lezingen. Het is een platform voor ontwikkelaars, publishers, investeerders, pers en andere geïnteresseerde partijen om (hernieuwd) met elkaar kennis te maken en nieuwe mogelijkheden te creëren. En als verwacht, het werd een dag vol inspiratie en als het ware een ‘love fest’. Pardon? Even uitleggen; veel van de aanwezigen hadden elkaar vanwege COVID jaren niet ‘live’ getroffen en vielen elkaar gisteren spontaan in de armen. Prachtig! Het werd mijn eerste grote evenement als Chairman van Dutch Game Garden en derhalve had ik me op m’n paasbest uitgedost. Dat is te zeggen, wel in spijkerbroek, en na goedkeuring van Astrid (‘Peet, bij een pin stripe jasje hoort een effen wit overhemd’). Nadat ik twee van de vele interessante lezingen bijgewoond had, laafde ik me in de vreugde van de vele (uitverkocht) deelnemers. Nostalgisch waren de praatjes met de jongelui die ik voor het eerst in San Francisco tijdens de Game Developers Conference mocht ontmoeten, en die nu uitgegroeid waren tot professionals, en sommigen toonden plaatjes van hun gezin (!). Met gloeiende uitleg. Eigenlijk teveel om op te noemen, zie daarvoor de website van www.dutchgamegarden.nl INDIGO eindigde feestelijk als de dag was, met uitreiking van de prijs aan de winnaar van 23 ingediende en gestreamde games: Newstower!

DGG Managing Director JP van Seventer reikte met veel ‘joie de vivre’ de prijs uit, waarna hij ondanks z’n zere voeten kon terugzien op een uiterst geslaagd evenement, mede dankzij z’n ‘partners in crime’ Christel van Grinsven, Aryeh Loeb en Tom Jongens. En, niet te vergeten, de vele in roze t-shirts uitgedoste vrijwilligers. Hulde! En ik? Geïnspireerd door m’n indrukken van de donderdagavond (Captain’s Night) en die fantastische vrijdag, hoop ik met mijn medebestuursleden te bereiken dat DGG professionals meer tijd kunnen besteden aan incubation, en eigenlijk alles waar de game industrie behoefte aan heeft, hetgeen bereikt kan worden middels ‘sustainable’ ondersteuning van de stad en de provincie Utrecht. Pas dan kan ik aan het einde van mijn periode van 8 jaar (ultimo 2024) mijn taak als voltooid zien en de zonsondergang inrijden:

Dit plaatje verwoordde alles aan het einde van elke Lucky Luke story: ‘job completed’. Soms krijg je een pijnlijke herinnering wanneer een voetballer van naam deze aarde verlaat. Jan Klijnjan (77), de man van het verwoestende schot, overleed deze week. Gedurende mijn mislukte coup om bij Sparta een contract te veroveren, we schrijven 1967, kon ik met de selectie onder Wiel Coerver meetrainen. Klijnjan kon me wel passeren, maar ik was sneller dus moest hij dat trucje nogmaals doen. Op enig moment irriteerde hem dat dermate dat hij vanaf korte afstand de bal keihard op m’n lichaam schoot. En ik maar doen alsof er niets aan de hand was. Die blauwe plek is uiteindelijk toch nog verdwenen. RIP Jan Klijnjan. Nadat ik gisterenavond game iconen Kate en Vlad (net als Sting geen achternaam) vermoeid naar Hilversum had gebracht, deed ik knikkebollend met Astrid nog ’n whiskietje. Was een lange dag voor een semi pensionado, maar hartverwarmend als het weer.

Toen we met onze drie koters aan het genieten waren van een feestelijk huwelijksdiner, vooruitlopend op ons daadwerkelijke 35-jarige jubileum in augustus, schoot het me te binnen dat ons trouwjaar eigenlijk een behoorlijk evenementvol jaar was. Ik was te gast bij RUR, spraakmakend TV programma in die jaren van Jan Lenferink, samen Carry Tefsen (Mien Dobbelsteen) en een jeugdige Herman Finkers:

Hoe ik daar kwam is een heel ander verhaal, daar kom ik onder vier ogen nog wel eens op terug. Wat wel leuk was dat ik na de vraag van Lenferink over ‘hoe we over het huwelijk dachten’, na Carry Tefsen’s ‘dat sie ik niet so sitten hoor’, een soort van triomfantelijk kon mededelen dat Astrid en ik later dat jaar in het huwelijk zouden treden. Verbazing alom. Ook verbazing alom toen Astrid het dankwoord deed tijdens ons huwelijksdiner, 28 augustus 1987:

Daarmee werd een signaal gegeven dat, hoe jeugdig dan ook, ze haar m/v stond. Zie hoe haar moeder (Riet) bewonderend naar haar opkijkt. Mooi feest trouwens! 1987 was ook het jaar dat ik m’n eerste, betaalde, Luim het licht liet zien in de AutomatiseringGids.

Deze en volgende Luimen brachten heel wat leven in de automatisering brouwerij. Heel eerlijk, niet iedereen was er tevreden over, die konden er niet mee leven dat een columnist scherp moet zijn, onafhankelijk van advertenties. Liep toch slecht af toen de waarnemende hoofdredacteur in m’n Luim begon te schrappen. 1987 werd ook het jaar dat Astrid en ik, als voorzitter KNBSB, vele zelf bekostigde honkbalreizen ondernamen, met als hoogtepunten het Europees Kampioenschap in Barcelona (ticket voor Olympische Spelen 1988 in Seoul) en bijeenkomst in Cuba, gezeten in de schaduw van Fidel Castro, die een echte honkballiefhebber bleek te zijn. Waanzinnig, wel een beetje druk! Het kuchje van Bo-Peter aan onze goed gedekte tafel bij de Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht, bracht me terug in de werkelijkheid van nu. De jongens hadden wat mede te delen over hun ouders. We bloosden nog net niet, maar waren intens tevreden over het gesprokene. 5 gelukkige mensen aan één tafel, waar vind je dat nog?

Even terug naar deze week, en heel iets anders. Donderdag waren goede relatievrienden (Ex’pression College) Paula en Steve Breitbart over uit Californië. Astrid arrangeerde een boottochtje onder de stad Den Bosch, met als eindpunt het museum gewijd aan Jeroen Bosch. De toertocht was echt een belevenis, met dito verhalen door de gids. Een aanrader. Het museum bevat hoogwaardige reproducties van al het werk van Jeroen Bosch. Prachtig. Uiteraard kon ik het niet nalaten om stil te staan bij de ‘Tuin der lusten’.

Het werk is op zich adembenemend en de huidige ‘woke’ beweging zou er zeer veel moeite mee hebben. Jeroen Bosch (geboren van Aken) kwam ter wereld in 1450 en gesteld kan worden dat de normen en waarden in die eeuw heel wat losser waren dan heden ten dage. De bejaarde vrouwelijke gids die ons alle standjes tot in detail uitlegde, had er geen moeite mee, integendeel. Te veel lust of drank voerde naar de hel; dat wel! De Bossche bollen gingen er dan ook goed in. Den Bosch; we komen terug.

Geen quiz, de band die dit zong heette Hedgehoppers Anonymous en in tegenstelling tot mijn week, bevatte de tekst uitsluitend ironische narigheid. De aansprekende melodie werkte verwarrend. Maar ik dwaal af. Toen de 5 zonen vrijdag gezamenlijk op stap gingen, voor het eerst in 5 jaar, kon gesproken worden van een wonderlijke mix. Twee twintigers, ’n dertiger, ’n veertiger en ‘n, naar eigen zeggen, jeugdige vijftiger. De foto’s die doorkwamen getuigden van kameraadschap en vreugde. Onderstaand een sfeerimpressie, waarbij de achtergrond iets heeft van ‘dat deert ons niet’:

Het gegeven dat iedereen gebruik maakte van het openbaar vervoer gaf ook veel rust. Laten we eerlijk zijn, het blijven toch je jochies. Tegen het middernachtelijk uur was er geen sprake meer van enige communicatie, dat kwam pas veel later op zaterdag. Maarrrrrrrrrrrr, hetgeen weergegeven werd; ‘zo enorm waardevol’ en ‘goud waard’, gaf me een gevoel van trots, bloed kan dus dikker zijn dan water. In de loop van woensdag werd ik van vele kanten geïnformeerd over de mogelijke vrijlating van Jaitsen Singh, iets dat Astrid en ik vele weken onder de pet hebben gehouden. Mocht dit over een aantal maanden plaatsvinden, dan zal dit succes vele ouders kennen, waarbij ook wij menen een kiezeltje bij te hebben gedragen. Met name ook om Jaitsen te bezoeken in de gevangenis, waarbij ook de zonen acte de présence gaven:

Ook zag ik dat de site van de Luim vele malen bezocht was op het zoekwoord Singh, waarbij met name het politieke circus van Jeroen Bosch dat in de loop van 7 jaar aan ons is voorbij getrokken, een tophit werd. Zie http://peterlaanen.com/?s=singh Dat wij, met Kaj, de volgende dag uitgenodigd waren bij het huwelijk van Singhs zus Sieta, werd daarmee de kers op de taart. Twee maal werd het huwelijk wegens Covid uitgesteld, dat kan geen toeval zijn!

Sieta en Laurens werden door hun gasten ontvangen met een muur van liefde (en zeepbellen) en waren daar zichtbaar beduusd van. Een Lochemse ambtenaar verrichtte op onderkoeld komische wijze de plechtigheden, waarna bij prachtig weer genoten kon worden van het statige kasteeltje en diverse lekkernijen. Topdag! Dan blijkt dat de week, die al zo mooi begonnen was, nog meer verrassingen voor ons in petto had; Nederland vernederde België gisteren in Brussel met maar liefst 1-4. Ter afsluiting, wat me veel deugd deed, leidde ons pad naar biljartpaleis Hippo in Hilversum via de Taludweg. ‘Ons’ is in dit geval Bo-Peter, Kaj en ‘moi’. Ik wilde hun een kijkje geven op het laatste huis in Nederland waar ze hun kleuterjaren doorgebracht hebben, en waar Astrid grotendeels de opvoeding op haar schouders heeft genomen. Ook het laatste huis waar we in gezinsverband samen hebben gewoond alvorens we Duitsland, België en Californië aandeden.

Best wel een emotioneel moment (zeker voor mij). Daarna ‘business as usual’; sportief gevecht aan de ‘pooltable’, bittergarnituur, biertje, en het gegeven dat ik qua spel niet meer tegen die kwajongens op kan. Met elk van de voorafgaande onderwerpen had ik normaal gesproken een hele Luim kunnen vullen, maar deze week, zo volgeladen, wilde ik toch met iedereen delen. Nou ja, nog één foto voor de lekkere, moeder en zoon feestelijk bij huwelijk Sieta en Laurens:

Fijne pinksterdagen.