Month: May 2022

Te midden van alle narigheid in deze wereld, kon afgelopen dinsdag door ons niet anders aangemerkt worden als hoogtepunt; Bo-Peter en Kaj kwamen met de KL606 vanuit San Francisco aan op Schiphol. Uiteraard had ik gerekend op drukte, maar deze zee van auto’s in de parkeergarage had ik niet voorzien. Gelukkig had ik net voor een kleine €80 m’n Note volgetankt, zodat ik tijdens het zoeken naar een parkeerplaats geen angst hoefde te hebben om droog te komen staan. Nadat ik m’n auto geparkeerd had op ‘Haring’, het uiterste puntje van de parkeergarage, tegenover het Hilton hotel, begon ik m’n voetrace tegen de tijd. De jongens waren immers al een half uur daarvoor geland. Aangezien ik niet een van de snelsten ben, duurde het ruim een kwartier voordat ik ‘Aankomst 2’ bereikte. Maar gelukkig, de marechaussee werkte ‘mee’, het duurde nog ruim een half uur voordat onze bloedjes van kinderen tussen de schuifdeuren opdoken. Ik was zo confuus dat ik vergat een foto te maken. De hugs, na elkaar een kleine vijf maanden niet gezien te hebben, waren er niet minder om. Nadat ik de parkeerkaart afrekende, moest ik ze aanmanen om haast te maken om te voorkomen dat de ‘genade’ periode van de parkeerkaart zou verstrijken. Was even vergeten dat ik de langzaamste ben! Enfin, binnen de vrije tijd de garage verlaten om ons naar Loosdrecht te begeven. Ze konden niet geloven dat we tot dusver ongelooflijk mooi weer hadden. ‘Wees maar blij dat het regent, anders zouden we hier net als in Californië bosbranden hebben’, besloot ik krachtig. Daar hadden ze niet van terug, of was het de jetlag? Het vooruitzicht van bitterballen monterde hen aanzienlijk op en jawel, na de innige omhelzing met ‘mamsie’ en Tinley kwamen die dan ook op tafel. Genieten!

Nadat de zon zich waterig aankondigde, werd ter verhoging van de feestvreugde, en voorkoming van inslapen, besloten om een rondje Loosdrechtse Plassen met de ’Babyboomer’ te maken. Suggestie van oud journalist Richard Keijzer om onze sloep zo te dopen. U kunt wel raden waarom. Indien niet, denk dan ook aan Astrids professie en niet alleen aan mijn geboorteperiode. Iedereen meer dan opgefrist, en tot Astrids schrik leidde dat ’s avonds nog tot een uitgebreide pot Monopoly. Tegen twee middernacht zocht ik m’n mandje op waar Astrid al tevreden lag te knorren. En zo brak niet veel later woensdag aan, de dag waar de drie in vrede met elkaar levende gebroeders Laanen met aanhang ‘broertjesdag’ vierden. Buiten het gezellige deel tijdens de hapjes en snapjes, viel op dat de verfoeilijke traditie van onze tantes, aangevuld met ons moeder, op een of andere manier door ons overgenomen was. Wablief?! Het doorzagen over ziektes en medicijnen. Voor de volgende bijeenkomst moet hier echt paal en perk aan gesteld worden, bijvoorbeeld maximaal één kwartier, maar alleen als er sprake is van nieuwe kwalen of serieuze complicaties. Nu wil het geval dat ’s avonds Feijenoord voor de Conference Cup speelde tegen A.S. Roma. Oudste zoon Rick, u weet wel, of nog (2 Luimen geleden), behaagde het om de zege te vieren in Sparta bolwerk Loosdrecht. Werd een moeizame avond, begrijpelijk. Maar hij had het kunnen weten, wanneer je een Sparta hond als Tinley een Feyenoord shawl omdoet, dan verzoek je de goden!

Gisteren was (of is) er weer een broertjesdag, die van 5 zonen. Dat er niet over ziektes en pillen gesproken wordt is zeker, hopelijk maken ze wel een fatsoenlijke foto, zodat ik die naast die mooie van 5 jaar geleden kan hangen:

Wat een koppies toen, ben benieuwd nu (na een avondje stappen)!

Nadat Sparta de veilige voorsprong van 9 punten, die Heracles had, middels 3 gewonnen wedstrijden terugbracht tot 2, wachtte de krachtmeting der krachtmetingen afgelopen zondag in Almelo. ‘Kenner’ Robert Maaskant had bij ESPN al voorspeld dat Heracles zich veilig zou stellen en Sparta rechtstreeks zou degraderen. Heracles zorgde ervoor dat Sparta’s 12^e man, de fans, de wedstrijd in Almelo niet bij konden wonen. Psychologische oorlogsvoering avant la lettre. Het had ESPN behaagd om de grote drie, u weet wel, rechtstreeks uit te zenden, hoewel daar geen enkel sportief belang bij gediend was. Broer Rob en ik moesten derhalve knarsetandend genoegen nemen met het schakelprogramma. Iedere keer wanneer men dan schakelt naar ‘onze’ wedstrijd krijg je het gevoel ‘het zal toch niet’. Maar het werd ‘het zal toch wel’, Sparta stelde zich veilig met een 1-3 overwinning, veroordeelde Heracles tot de nacompetitie en Robert Maaskant moest zijn woorden inslikken. De 2500 op heilige grond van het Kasteel en de 2 in Loosdrecht konden hun geluk niet op, dat begrijpt u.

Eerder genoemde Robert Maaskant kon het niet nalaten om bij Radio Rijnmond te spreken over, ik vat het samen, een sneu Sparta feestje met weinig mensen. Klaarblijkelijk had hij na al zijn verkeerde voorspellingen, ook Fortuna Sittard had hij mis, behoefte om Sparta en de fans te kleineren. Okay, over sneu gesproken. Carrière Robert Maaskant: ontslagen, niet verlengd of op non actief geplaatst bij Willem II (2005), RBC (2007), Wislaw Krakau (2011), Dinamo Minsk (2013), Groningen (2013), NAC (2015) en VVV (2019). Lekker rijtje. Hij zal toch ook wel successen hebben, vraagt u zich af. Zal wel, maar aangezien ik niet zo’n kenner ben als Maaskant, waag ik me daar niet aan. Grappig is wel dat ik met zijn vader Bob, ook trainer van NAC geweest, gevoetbald heb bij het Amerikaanse leger in Rotterdam, waar wij werkzaam waren. Sterkste bedrijfselftal van de regio met Joop Langhorst (rechtsback Sparta), Wimpie ‘Pingel’ de Kreek (linksbuiten DFC) en Bram Geilman (reservekeeper Feyenoord). Ik mocht de penalty’s nemen. Jawel! Nu even iets heel anders. Oh, oh, wat kunnen we toch lachen over Belgenmoppen. Voorbeeld: ‘Waarom vloog de Belgische luchtmacht niet uit tijdens de tweede wereldoorlog? De piloot was ziek!’. Dat was een mop, maar dit is Nederlandse realiteit:

De Ketheltunnel, onderdeel van de A4, is maandagochtend bijna de hele ochtendspits lang dicht geweest. Volgens Rijkswaterstaat was er niet genoeg personeel om de tunnel te bedienen. Twee medewerkers meldden zich vanmorgen ziek en het was niet mogelijk om op korte termijn vervanging te regelen. Als gevolg van de afsluiting was sprake van een zware ochtendspits bij Rotterdam en elders in Zuid-Holland.

Schoon leeg, schandalig! En nu hebben de Belgen ook nog eens uitgevonden welk wismechaniek MP Rutte gebruikte:

Daar was de Tweede Kamer nog niet van op de hoogte! Wel heeft men uitgevonden waarom de Nokia van Rutte zo weinig appjes vast kon houden. De bron was er heel duidelijk over:

‘Die katapulten worden geleverd, president Zelensky!’. Duidelijk is dat we ons achter de oren mogen krabben met dit soort ontwikkelingen in ons toffe Rutteland. Aan de andere kant, soms moet je ook gelukkig zijn met de kleine successen in het leven:      SP-AR-TA!

Na de zinderende spanning van afgelopen dinsdag, haalt S10 de finale of niet, de ‘dood of de gladiolen’ wedstrijd van woensdag: Sparta tegen het Zwolse PEC om 20.00. De verliezer zou er of slecht voor staan (Sparta) of degraderen (PEC). Broer Rob en ik namen geen enkel risico; 16.30 afspreken bij De Meern, en vervolgens een hapje eten in Rotterdam. Uiteraard waren beide Laanens op tijd, zelfs iets te vroeg. Na een broederlijke omhelzing, en vaststelling dat Sparta shawls en pet op de achterbank lagen, togen wij richting Rotterdam. Rob had een reservering gemaakt bij De Ballentent in Rotterdam, waar wij ondanks het trage verkeer kwart voor zes aan tafel konden. De Ballentent is een begrip in Rotterdam, daar waar het om de beste ballen gehakt gaat:

Je begrijpt dat we ons, tijdens een glaasje chardonnay en uitzicht op de Maas, verkneukelden op onze superbal met friet, mayonaise en pindasaus. Tegen half zeven werden we wat onrustig en Rob ging op onderzoek uit. Foutje in de keuken. Een briesende Rob rekende af, waarna we maar genoegen zouden moeten nemen met het gebruikelijke broodje kroket bij Sparta. Rob kent de weg als geen ander in Rotterdam, zodat de eerste geopende brug over de Schie bij hem slechts een licht schouderophalen teweeg bracht. Echter, de brug waar de Vierambachtsstraat op uitloopt, voor de hol af naar Spangen (jeugdsentiment), daar was geen ontkomen aan. En de minuten tikten weg. Na de brug genomen te hebben, bleek het ondoenlijk om in de buurt van Het Kasteel een parkeerplek te vinden. Rob, de schat, zette me af bij Sparta en ging onderweg naar de Van Nelle fabriek waar je kunt parkeren. Aangezien Rob traint voor de vierdaagse, had ik daar vrede mee. Bovendien kon ik dan alvast een pilsje en een broodje kroket voor ons bestellen. Hetgeen geschiedde. Nadat een hijgende Rob in De Bosselaar verscheen, genoot hij alsnog van de door mij bestelde waren, zij het dat de kroket inmiddels de temperatuur van het pilsje aantikte. Maar ja, honger maakt rauwe bonnen zoet. Eerst nog een zenuwenplasje in die vieze pisbakken, toen als de drommel naar onze Kasteelplaatsen. We spraken af om voor onze traditionele selfie ons ‘game face’ op te zetten:

Zoals je kunt zien, verschillen we daarover van mening! Afijn, we hebben net met de Sparta Marsch onze longen uit het lijf gezongen en dan komen we met 1-0 voor te staan. Dat is schrikken! Die ouwe Aussar tikt ‘m erin. Lang verhaal kort; we winnen met 2-0, PEC degradeert, het pilsje in de Bosselaar smaakt beter dan ooit, en we weten dat we zondag bij Heracles ons veilig moeten stellen. Even rust in de gelederen. Na de tweede halve songfestival finale van donderdag, gevolgd door de kritiek van de ‘kenners’, dwaalden m’n gedachten naar de Nederlandse winnares van 1959; Teddy Scholten. Haar lied ‘Een beetje’ zou nu door de ‘kenners’ lachenswaardig bevonden worden. Niet alleen dát, ze kwam niet uit de kast, werd niet gepest en zong niet over leed, een omgeving waarin Johan Derksen juist zou gedijen. Een regel als ‘je fluistert mond aan mond; ik zweer je eeuwig trouw’ zou ontleed worden, waarna met name het woordje ‘eeuwig’ belachelijk gemaakt zou worden. In deze tijd, kom nou. Toch zag ik het licht, daar was overigens geen gebrek aan in Turijn: epilepsie tijd! Dit terzijde, dat licht zag ik toen de groep Subwoolfer optrad:

Een even zinnig lied met dito uitrusting zou door Bor de Wolf uit de Fabeltjeskrant gezongen kunnen worden.

‘Want dieren zijn precies als mensen’. En daaraan toegevoegd het leed van het Enge Bos. Tophit! Met Lowieke de Vos als tweede zanger kan je publiek technisch helemaal niet kapot:

Sparta zou het ‘away’ shirt voor aanstaande zondag tegen Heracles Almelo moeten aanpassen aan de klederdracht van San Marino’s aas voor het songfestival, Achille Lauro:

Immers, Lauro en zijn maten van San Marino hebben de finale niet bereikt en doen gaarne afstand van deze sexy outfit. Almelo volgens Herman Finkers: ‘het ene licht staat op rood, het andere op groen, in Almelo is altijd wat te doen’. Dus, daar zullen ze bij Heracles van opkijken, wanneer Sparta zo het veld betreedt. Voordat ze het weten krijgen ze er een om hun oren (hoop ik). Er waren dus heel wat leermomentjes tijdens de halve finales, en vanavond nog meer. Overigens was er ook een hoop baggermuziek, en van presentatrice Laura Pausini moet ik zeggen dat haar muziek gewaardeerd wordt, maar geef haar een bezem en ze doet haar persona eer aan. Dan dit nog; de gemaakte fouten bij Feyenoord-PSV (penalty) en PEC-Utrecht (afgekeurde goal), deed de KNVB af met ‘heel vervelend’. Voor wat betreft PSV jammer, maar voor PEC betekende het uiteindelijk rechtstreekse degradatie. Inderdaad, heel vervelend.

Vele decennia geleden bezochten we voor het laatst de Keukenhof. Die bloemenpracht stond me nog helder voor de geest toen Astrid plotsklaps woensdag zei; ‘laten we deze zeldzame vrije dag van mij benutten om de Keukenhof te bezoeken’. Zeldzaam omdat, met een knipoog naar een muzikale hit, we rustig ‘it’s raining baby’s’ kunnen zingen. Maar dit terzijde. Mijn prompte instemming verraste Astrid, waarna ze me achterdochtig bestudeerde. Maar ik gaf geen krimp en repte me naar haar vehikel, de babymobiel.

Astrid rijdt en ik voel me wijs omdat ik naast haar het aanzien heb van een dokter. God verhoede dat een plotseling barende vrouw mijn pad kruist. Maar goed, na een voorspoedig ritje doemde het immense Keukenhof parkeerterrein voor ons op. Keurig werden we naar een parkeerplek geleid, waarna een wandelingetje volgde naar de entree. En het moet gezegd, de bloemenzee was een feest voor het oog. Het publiek eigenlijk ook, vreemd genoeg. Onze aardkloot had een diversiteit aan mensen afgescheiden die vreemd genoeg aan de Verenigde Naties deed denken, zij het zonder vetorecht. Na diverse paden bewandeld te hebben, waarbij de zintuigen jubelend aan hun trekken kwamen, werd het tijd voor een gezonde doch voedzame lunch: patat met een saucijzenbroodje. Uiteraard moest er nog een plaatje geschoten worden van mijn eigen bloem:

Niemand zou er toch van opkijken dat de Vriesea Astrid naar haar vernoemd is:

Na deze sessie begaven we ons naar Astrids roze trots. Omdat we niet de enigen waren die huiswaarts keerden, en rondom de Keukenhof rotondes als paddenstoelen uit de grond waren geschoten, stonden we na een half uur nog steeds bij de Keukenhof, zij het aan de andere kant van onze parkeerplek. Op een of andere manier zijn we toch nog thuis gekomen, waar Tinley ons begroette alsof we een wereldreis gemaakt hadden. Dat zou een mooi ‘The End’ hebben kunnen zijn, ware het niet dat Feyenoord donderdagavond aantrad tegen Marseille. M’n oudste zoon Rick, een Feyenoord fan omdat hij door mijn schuld in ‘Zuid’ is opgegroeid, beweert hij, besloot om deze beslissende tweede halve finale wedstrijd in Pa’s Sparta bastion door te brengen. Vóór de wedstrijd demonstreerde hij al dat zijn vertrouwen in het resultaat als een paal boven water stond:

Enigszins irritant, maar weinig op aan te merken met het oog op de précaire situatie van Sparta. En het blijft toch je kind! Over de wedstrijd kunnen we kort zijn; Feyenoord klaarde het karwei en speelt 25 mei in Tirana tegen AS Roma om de cup met de wat kleinere ‘conference’ oren. Ik wens Feyenoord geluk, al was het alleen maar om Rick weer zo gelukkig te zien als donderdagavond. Ik weet niet meer of ik het al gezegd heb, maar het blijft toch je kind. Ivar, ons jongste kind, vertrok gisteren naar Canada om zijn potentiële aanstaande schoonouders ‘live’ de hand te schudden en wellicht om een hand te vragen. Zó romantisch dat joch. Hij meldde even voor vertrek dat er een hele rij voor hem onbezet was, lekker maffen dus en dromen dat Sparta vanavond Groningen verslaat. Leuk toch, zo’n Luim zonder ellende. Dat krijg je wanneer je een gelukkaars aansteekt die je daarvoor in een kandelaar gestopt hebt.