Een kaars uit eigen doos voor Johan en een lintje voor DJ Ferry

Voor Johan Derksen een tekst uit zijn tolerante 70-er jaren, die hem nu goed zal doen:

Je bent het werk en de mensen moe, eindelijk weer alleen. 

De trap op naar je kamer toe, de stilte om je heen.

Zet een kaars voor je raam vannacht,  Gijp en Genee weten dan dat jij op ze wacht (vanaf Gijp een Luim interpretatie)                                  

Luister maar naar het origineel van Rob de Nijs: KAARSLIED Eigenlijk wilde ik iets over Vandaag Inside schrijven naar aanleiding van de uitzending van maandagavond. Het totale afzeiken van minder begaafde voetballers, inclusief clipjes, alsmede wederom een aanval op Ten Hag, met name over diens gebrekkige Engels, plus bijbehorend stomme gegrinnik, ging me echt de keel uithangen. Dus, zoals Henny Vrienten met Doe Maar zong; ‘er zit een knop je TV’, weg ermee. Maar ja, dan kiest De Snor ervoor een soort van zelfmoord te plegen. Hoogmoed? Wie maakt me wat? Wel eng. Met het klimmen der jaren heeft wijsheid geen gelijke tred gehouden. Basta, hoeveel Derksen shit kan men velen. De lintjesregen ging niet voorbij aan de man die de Nederlandse dance muziek wereldwijd verder op de kaart zette, Ferry Corsten:

In navolging van Tiësto en Armin van Buuren werd hij benoemd tot Officier in de Orde van Oranje Nassau. Een grote eer. Uiteraard waren beide ouders, Martin en Yvon, ook supertrots!

Men zou zich af kunnen vragen wat Astrid en ik daar dan wel deden. Welnu, dan gaan we eerst een kleine 35 jaar terug; 28 augustus 1987, onze trouwdag, waar de familie Corsten uiteraard ook acte de présence gaf:

En daar staat de fiere officier in spé, helemaal links. Broer Robbert was overigens ook een talentvolle DJ, maar het kwam niet tot een Corsten Brothers ‘in concert’. Volgende vraag is dan natuurlijk waar de band met de ouders begon. Ga er maar eens voor zitten. Een kleine 60 jaar geleden troffen we elkaar bij Dansschool Wuyster in Rotterdam Noord. Ondanks een incident waarbij Martin en z’n maatjes uit Schiebroek me op mijn brommer (Ponette) met vereende krachten tegen hielden, omdat we op hetzelfde meisje aasden (zat in de bus), groeide er een hechte band. Die band leidde tot participatie in een tweetal cabaretgroepen (Martin en ik voor schut gezet bij de KRO), en voor Yvon een platencontract bij Johnny Hoes.

En toen werden we ook nog volwassen, kregen kinderen en carrières, en voordat we het wisten kwam er een Officier voorbij. En wat nou zo leuk is, Astrids vader heeft Ferry nog z’n eerste platenspeler gegeven. Hij heeft ook nog een blauwe maandag bij mij stage gelopen in Düsseldorf (Arcade) en een tijdje bij Hans van Hemert doorgebracht. Van Hemert onderkende Ferry’s talent voor dance muziek en wilde hem inlijven, maar daar zag Ferry geen brood in, die ging succesvol z’n eigen koers varen. Lang verhaal kort; daarom waren wij er ook bij:

Ook leuk is dat wanneer Ferry optreedt in de San Francisco Bay Area, onze zonen Bo-Peter en Kaj lekker backstage mee mogen doen.

En dat begon dus eigenlijk een kleine 60 jaar geleden in de kiem, ongesmoord! Overigens werden de enige kaarsen waar wij mee geconfronteerd werden gebruikt bij de Blasiuszegen (3 februari). Nooit meer last van graten gehad. En nu Vandaag Inside gisteren officieel gestopt is, kun je wel stellen dat het als een nachtkaars is uitgegaan. ‘Candle in the wind’ is hier niet van toepassing.

D66 en Sparta; terug in de tijd

Iedere keer weer verbaast het me hoe mensen een grote broek aantrekken om vervolgens te moeten constateren dat ze eigenlijk beter maatje M hadden kunnen nemen. Neem nu Sigrid Kaag; hoe lang geleden is het nu eenmaal dat ze vol vuur op de tafel danste na de winst van D66 bij de laatste verkiezingen? Hoe lang geleden dat ze, nog steeds in die grote broek, Mark Rutte tartte? Welnu, we weten hoe dat afgelopen is, met Rutte 4 hebben we veel van hetzelfde. Overigens zat in die grote broek ook mijn stem. Daar is nu een eind aan gekomen, de broek begint te krimpen. En dan nu de situatie Van Drimmelen. Zoals geconstateerd kan worden hadden wij (Multi Function automatiseerders) daar al in de 80-er jaren mee te maken!

Terug in de tijd (80-er jaren), met dank aan Peter van Straaten. Even raden welk politiek figuur die uitspraak deed. Kaag was ‘too close’ met de in ongenade gevallen Van Drimmelen om hem te willen aanpakken, zo simpel ligt het. Vervolgens probeerde ze met technische ontkenningen t.a.v. het rapport daar onderuit te komen. Schande! Het gezegde ‘de vis begint aan de kop te stinken’ doet hier opgeld. Mijn D66 geschiedenis is sinds onze terugkeer naar NL is eigenlijk ook als zodanig bergafwaarts gegaan. In 2018 stond ik nog op de (niet verkiesbaar) kandidatenlijst van onze gemeente:

Ook toen stond transparantie hoog in het vaandel! Toen kwam het gratis appartement van ‘leider’ Pechtold om de hoek kijken. In mijn Luim van 30 juni 2018 schreef ik het volgende: Zodra D66 in de coalitie kwam veranderde Heer Pechtold als een blad aan een boom, dan wel ‘zo de wind waait, waait mijn rokje’. Waar is die frisse oppositieleider gebleven? En niet alleen dat, dan is er ook nog zijn geschenkflatje van ruim €160.000 dat door hem als privé bestempeld wordt. Wie krijgt dat nou? Heeft een van jullie al in de vriendenkring gesondeerd of dat wel meer voorkomt? Ook al zou die gulle Canadese gever zijn holmaat zijn geweest, so what?! Wees er open over, daarmee schakel je de roddelmachine uit’. Ik zegde mijn lidmaatschap op maar bleef D66 stemmen, en daar is nu dankzij Kaag ook een eind aan gekomen. Huidige status: zwevend, neigend naar links. Zwart wit? Dat doet me denken aan Sparta merchandise, mijn pet, en het Sparta embleem.

Waar is het rood dat bezongen wordt in het clublied, en dat in ons bloed zit? Iemand zal het wel mooi gevonden hebben, maar het voerde me terug naar Steeds Hooger, waar ik met zowel het jeugd B-team als het eerste drie kampioenschappen mee mocht maken. In dat zwart witte tenue!

B kampioentjes, raad maar wie ik ben!

Steeds Hooger, niet zo oud als Sparta, maar toch respectabele ouderdom: 1907. Lager opererend in de 3e klas, maar ook in degradatiegevaar. En, een steenworp verwijderd van Sparta. Gisteren de uitwedstrijd tegen Twente, kansloze 2-0 nederlaag; wat zal ik daarover zeggen? Het leek wel of het rood op bevel van hogerhand langzaam in mijn embleem terug druppelde:

Bloed aan de bal? Nee, parallel van vernedering naar mijn hoofd gestegen. Nu moéten ‘we’ over een week winnen van AZ om op een play off plek te blijven. In de naam van Jules Deelder; Sparta herrijs!

Musk wil Twitter kopen, en ik……..

Toen ik het bericht las dat Elon Musk maar liefst $41,4 miljard bood voor Twitter, dwaalden mijn gedachten terug naar de film ‘Fiddler On The Roof’ uit 1967, waarin Chaim Topol verwoordde wat hij zou doen indien rijkdom hem ten deel zou vallen. In het liedje ‘If I Were A Rich Man’, zong hij het volgende:

I’d build a big, tall house with rooms by the dozen
Right in the middle of the town
A fine tin roof with real wooden floors below
There would be one long staircase just going up
And one even longer coming down
And one more leading nowhere, just for show

Hij zou dus een groot hoog huis willen bouwen met tientallen kamers, in het midden van de stad (opscheppen dus). Met monumentale gescheiden trappen om op en neer te gaan, en één die nergens heen zou gaan, alleen voor de show.

Chaim Topol

Maar daar bleef het niet bij:

I’d fill my yard with chicks and turkeys and geese and ducks
For the town to see and hear
Squawking just as noisily as they can, as if to say, “Here lives a wealthy man”

Chaim zou z’n tuin dus vullen met kippen, kalkoenen, geiten en eenden die gezamenlijk lekker lawaai zouden maken, zodat iedereen wist dat daar een rijk man woonde. Dat is even andere koek dan de wens van Elon Musk, ’s werelds rijkste mens (Tesla, SpaceX), met een geschat vermogen van $274 miljard.

Musk wil Twitter hervormen. Klinkt als heropvoeding, lees Oeigoeren. Ik weet het, spreek de man met de microfoon in een theater nooit tegen, of ga niet op de eerste rij zitten bij een scherpe komiek. Maar, een man die z’n kind X AE A-XII noemt, kun je niet altijd even serieus nemen, hoe rijk dan ook. Ook ik zou weleens willen zingen ‘If I Were A Rich Man’, om vervolgens nonchalant, als onderstaand uitgedost, een bod uit te brengen op……

Sparta natuurlijk. Voordat we een team gaan opbouwen dat niet elk jaar voor lijfsbehoud speelt, gaan we eerst de pisbakken oplappen. Die hebben nog het niveau ‘Abraham van Stolkweg’ toen ik daar met de Steeds Hooger B junioren in 1960 speelde. Goor. Op de schop dus. Nu even tellen hoeveel miljoen eruit getrokken dient te worden om een goed team samen te stellen, waarbij we de eigen opleiding niet vergeten, hetgeen nu weleens te wensen overlaat. Te veel jong talent wordt of niet onderkend, of verlaat Sparta voor een habbekrats. Nu nog wat infrastructuur miljoentjes, en dan wordt het tijd voor een nieuw liedje: ‘I Am Not A Rich Man’. Realiteit dient zich aan, hoewel je voor een dergelijke overname geen Musk nodig hebt, dan toch wel iemand die over de nodige miljoenen beschikt, en het kan missen. En…..een Sparta hart. Absoluut geen dictator! Kortom, het wordt vanavond weer billen knijpen wanneer Sparta aantreedt in Sittard, alsmede dinsdag gedurende de laatste 6 minuten in Arnhem, met voorlopig drie punten in de tas. Maar ja, het blijft allemaal klein bier in vergelijk met de situatie in Oekraïne. Mocht Musk daar iets aan willen doen, dan draag ik graag z’n koffertje.

Arbeidsvitaminen: ‘I like to be in America’

Inderdaad, wanneer ik zo ’s ochtends een beetje aanrommel met ‘things to do’, heb ik NPO Radio 5 op de computer gedurende de ‘Arbeidsvitaminen’. Lekkere ouwe meuk waarvan ik meestal de muziek en de artiesten ken, waarmee ik gelijk gekwalificeerd ben voor de pub quiz van Omroep Max, maar dit terzijde. Toen Trini Lopez voorbij kwam met ‘I like to be in America’, uiteraard bekend van de West Side Story, gingen mijn gedachten terug naar onze laatste Californië trip, begin dit jaar. Tijdens de rit van San Francisco (verblijfplaats zoon Bo-Peter) naar Sacramento (verblijfplaats zoon Kaj) verbaasden we ons over de vele tentenkampen die zich naast en zelfs tussen ‘highways’ genesteld hadden. Veel ‘homeless’ mensen hadden zelfs BBQ’s en kleine solar panels op de vangrails gezet. Ook de wegen zelf waren nog even slecht onderhouden als zes jaar geleden, toen we terugkeerden naar Nederland. De afslag Ashby/Shellmound, voerend naar Berkeley en Emeryville, ziet er nu zo uit:

Waarom ik juist deze afslag erbij haal? Welnu, in mijn CEO rol van Ex’pression College (1998-2005), komend van Concord, was dit mijn dagelijkse afslag naar het gebouw waar we een prachtig bedrijf opgebouwd hebben. Links na de afslag naar Berkeley, rechts naar Emeryville waar na 150 meter aan de rechterkant ons gebouw opdoemde, 6601 Shellmound:

Toen: schone afslag, prachtig gebouw. Nu: een voorbeeld van wat de tegenstellingen in de huidige Amerikaanse maatschappij teweeg hebben gebracht. Het loopt vanaf Oakland tussen alle bruggen en viaducten door, en kan natuurlijk niet zonder problemen bestaan. Een foto samenvatting:

Oakland Fire Crews Contain Wood Street Encampment Blaze

5 Displaced, 2 Dogs Die in Latest West Oakland ‘Safe RV‘ Area Fire

Latest Wood Street Homeless Encampment Fire Claims One Life

Het kon natuurlijk niet uitblijven, mensenlevens gaan verloren. We gingen toch wat bedompt huiswaarts, ondanks een heerlijk verblijf bij onze zonen en schoondochters, onderbroken door een buitje Covid. M’n gedachten dwalen verder af naar m’n allereerste trip naar de V.S. in 1975. Met bonkend hart en vol energie werd Amerika van Boston naar New Orleans, en heel wat tussendoor, aangedaan. Kennismaking met honkbal op het hoogste niveau bij de Boston Red Sox en even uitrusten in de zon, na kennismaking met de ‘top brass’ van Digital Equipment Corp. (DEC), toen na IBM de nummer twee van de wereld.

Het leven was opwindend, evenals de vooruitzichten. DEC werd overgenomen door Compaq, Compaq vervolgens door Hewlett Packard (HP), en zo ging het in een rotvaart tot nu, het huidige Amerika. Als geïnspireerd door mijn gedachten zingt David Bowie ‘This is not America’, en denkend aan Oekraïne voel ik me op een of andere manier gesterkt met het idee hoe rijk m’n leven al was, en wat ik eventueel kan bijdragen ter ondersteuning van de slachtoffers daar of hier. Niet alleen geld dus!

De Chairman’s eerste optreden (lekker belangrijk)

Na vijf jaar Dutch Game Garden, dé incubator van de Nederlandse game industrie, van dienst te zijn geweest als boardmember, voelde ik me vereerd toen mij gevraagd werd om per 1 januari voor de komende drie jaar de rol van Chairman op me te nemen. Vele felicitaties vielen me ten deel, waarvoor alsnog mijn dank. Helaas moest mijn ‘maiden’ optreden van 11 maart j.l. geannuleerd worden wegens een tweetal gevallen van Covid binnen het bestuur. Vergadering verzet naar gisteren, 1 april dus. Wakker geworden was dit het eerste wat ik buiten aantrof, zij het niet onverwacht:

Dat wordt een videovergadering, mompelde ik teleurgesteld, want het is natuurlijk het leukste om samen met je medebestuurders aan de versterking van de ‘Garden’ te werken. Veel mensen hebben de indruk dat zo’n titel borg staat voor een glamoureus takenpakket. Niets is minder waar. Enige vergaderpunten om dat te onderbouwen: vaststelling van de agenda, accorderen notulen vorige vergadering, subsidiebeleid, cashflow, enz. Sexy toch?! W.v.t.t.k. heeft me vanaf dag één geïntrigeerd, krijg ik eindelijk wat te bikken, dacht ik in het begin van mijn lange loopbaan. Betekent dus ‘wat verder ter tafel komt’. In de begindagen wil je dan altijd nog iets slims bedenken om op te vallen, maar dat hoef ik bij m’n slimme(re) medebestuurders niet te proberen, die zijn gepokt en gemazeld. Dus eigenlijk loopt zo’n vergadering op rolletjes, niemand hoeft wie dan ook de loef af te steken. Boze tongen beweren dat mijn kennis van de gamewereld niet ver genoeg terug gaat, welnu onderstaand het bewijs van een kleine 50 jaar geleden:

Samen met jongste broer Rob, m’n Sparta maatje, speel ik een verwoed partijtje ‘Pong’. Lang verhaal kort; ik ben aanwezig om er mede voor te zorgen dat ook de noodzakelijke randzaken naar behoren verlopen. En hopelijk ervoor te zorgen dat de dagelijks aanwezige professionals het werk kunnen doen waar DUTCHGAMEGARDEN voor staat, niet allerlei papieren rompslomp. Uiteindelijk gaat het om het wel en wee van de jonge gamebedrijven die bij ons intrekken, dan wel de schoolverlaters die dringend om advies verlegen zitten. Ik zeg het nog één keer; ‘ik heb nooit gedroomd van succes, ik heb er hard voor gewerkt’. Gisteren ook een hele belangrijke jarige: Sparta! Opgericht 1 april 1888. 134 jaar jong, en ik mocht de helft daarvan fan zijn. Ook in den beginne nog, de betere jaren. Het laatste landskampioenschap was een tijdje geleden (seizoen ’58-’59), maar eens je cluppie, altijd je cluppie. 1888 ook de oprichtingsdatum van een bourbon die er goed bij me ingaat:

Onze terugkeer uit Normandië liep via Fécamp, even na Le Havre, waar we het ‘Palais Bénédictine’ wilden bezoeken. Helaas, laag seizoen, dus ‘fermé’ voor wat betreft de toer. Niet uit het veld geslagen begaven we ons naar het proeflokaal. Likeur Bénédictine met een mixje van cognac, dat leek ons wel wat, met name ook vanwege het jaartal!

Nu ik dit opschrijf, krijg ik al de kriebels voor morgen wanneer Sparta op Het Kasteel Heerenveen ontvangt. Winnen ‘we’ die wedstrijd, dan kan er daadwerkelijk omhoog gekeken worden. Ik geef toe dat met alles wat er nu gaande is, de Luim ‘klein bier’ is, maar de grootspraak laat ik aan BN’ers over, zij het dat ik onderstaand hart wederom onder de riem van Zelensky wil plaatsen: