Na de zinderende spanning van afgelopen dinsdag, haalt S10 de finale of niet, de ‘dood of de gladiolen’ wedstrijd van woensdag: Sparta tegen het Zwolse PEC om 20.00. De verliezer zou er of slecht voor staan (Sparta) of degraderen (PEC). Broer Rob en ik namen geen enkel risico; 16.30 afspreken bij De Meern, en vervolgens een hapje eten in Rotterdam. Uiteraard waren beide Laanens op tijd, zelfs iets te vroeg. Na een broederlijke omhelzing, en vaststelling dat Sparta shawls en pet op de achterbank lagen, togen wij richting Rotterdam. Rob had een reservering gemaakt bij De Ballentent in Rotterdam, waar wij ondanks het trage verkeer kwart voor zes aan tafel konden. De Ballentent is een begrip in Rotterdam, daar waar het om de beste ballen gehakt gaat:
Je begrijpt dat we ons, tijdens een glaasje chardonnay en uitzicht op de Maas, verkneukelden op onze superbal met friet, mayonaise en pindasaus. Tegen half zeven werden we wat onrustig en Rob ging op onderzoek uit. Foutje in de keuken. Een briesende Rob rekende af, waarna we maar genoegen zouden moeten nemen met het gebruikelijke broodje kroket bij Sparta. Rob kent de weg als geen ander in Rotterdam, zodat de eerste geopende brug over de Schie bij hem slechts een licht schouderophalen teweeg bracht. Echter, de brug waar de Vierambachtsstraat op uitloopt, voor de hol af naar Spangen (jeugdsentiment), daar was geen ontkomen aan. En de minuten tikten weg. Na de brug genomen te hebben, bleek het ondoenlijk om in de buurt van Het Kasteel een parkeerplek te vinden. Rob, de schat, zette me af bij Sparta en ging onderweg naar de Van Nelle fabriek waar je kunt parkeren. Aangezien Rob traint voor de vierdaagse, had ik daar vrede mee. Bovendien kon ik dan alvast een pilsje en een broodje kroket voor ons bestellen. Hetgeen geschiedde. Nadat een hijgende Rob in De Bosselaar verscheen, genoot hij alsnog van de door mij bestelde waren, zij het dat de kroket inmiddels de temperatuur van het pilsje aantikte. Maar ja, honger maakt rauwe bonnen zoet. Eerst nog een zenuwenplasje in die vieze pisbakken, toen als de drommel naar onze Kasteelplaatsen. We spraken af om voor onze traditionele selfie ons ‘game face’ op te zetten:
Zoals je kunt zien, verschillen we daarover van mening! Afijn, we hebben net met de Sparta Marsch onze longen uit het lijf gezongen en dan komen we met 1-0 voor te staan. Dat is schrikken! Die ouwe Aussar tikt ‘m erin. Lang verhaal kort; we winnen met 2-0, PEC degradeert, het pilsje in de Bosselaar smaakt beter dan ooit, en we weten dat we zondag bij Heracles ons veilig moeten stellen. Even rust in de gelederen. Na de tweede halve songfestival finale van donderdag, gevolgd door de kritiek van de ‘kenners’, dwaalden m’n gedachten naar de Nederlandse winnares van 1959; Teddy Scholten. Haar lied ‘Een beetje’ zou nu door de ‘kenners’ lachenswaardig bevonden worden. Niet alleen dát, ze kwam niet uit de kast, werd niet gepest en zong niet over leed, een omgeving waarin Johan Derksen juist zou gedijen. Een regel als ‘je fluistert mond aan mond; ik zweer je eeuwig trouw’ zou ontleed worden, waarna met name het woordje ‘eeuwig’ belachelijk gemaakt zou worden. In deze tijd, kom nou. Toch zag ik het licht, daar was overigens geen gebrek aan in Turijn: epilepsie tijd! Dit terzijde, dat licht zag ik toen de groep Subwoolfer optrad:
Een even zinnig lied met dito uitrusting zou door Bor de Wolf uit de Fabeltjeskrant gezongen kunnen worden.
‘Want dieren zijn precies als mensen’. En daaraan toegevoegd het leed van het Enge Bos. Tophit! Met Lowieke de Vos als tweede zanger kan je publiek technisch helemaal niet kapot:
Sparta zou het ‘away’ shirt voor aanstaande zondag tegen Heracles Almelo moeten aanpassen aan de klederdracht van San Marino’s aas voor het songfestival, Achille Lauro:
Immers, Lauro en zijn maten van San Marino hebben de finale niet bereikt en doen gaarne afstand van deze sexy outfit. Almelo volgens Herman Finkers: ‘het ene licht staat op rood, het andere op groen, in Almelo is altijd wat te doen’. Dus, daar zullen ze bij Heracles van opkijken, wanneer Sparta zo het veld betreedt. Voordat ze het weten krijgen ze er een om hun oren (hoop ik). Er waren dus heel wat leermomentjes tijdens de halve finales, en vanavond nog meer. Overigens was er ook een hoop baggermuziek, en van presentatrice Laura Pausini moet ik zeggen dat haar muziek gewaardeerd wordt, maar geef haar een bezem en ze doet haar persona eer aan. Dan dit nog; de gemaakte fouten bij Feyenoord-PSV (penalty) en PEC-Utrecht (afgekeurde goal), deed de KNVB af met ‘heel vervelend’. Voor wat betreft PSV jammer, maar voor PEC betekende het uiteindelijk rechtstreekse degradatie. Inderdaad, heel vervelend.