Vele decennia geleden bezochten we voor het laatst de Keukenhof. Die bloemenpracht stond me nog helder voor de geest toen Astrid plotsklaps woensdag zei; ‘laten we deze zeldzame vrije dag van mij benutten om de Keukenhof te bezoeken’. Zeldzaam omdat, met een knipoog naar een muzikale hit, we rustig ‘it’s raining baby’s’ kunnen zingen. Maar dit terzijde. Mijn prompte instemming verraste Astrid, waarna ze me achterdochtig bestudeerde. Maar ik gaf geen krimp en repte me naar haar vehikel, de babymobiel.
Astrid rijdt en ik voel me wijs omdat ik naast haar het aanzien heb van een dokter. God verhoede dat een plotseling barende vrouw mijn pad kruist. Maar goed, na een voorspoedig ritje doemde het immense Keukenhof parkeerterrein voor ons op. Keurig werden we naar een parkeerplek geleid, waarna een wandelingetje volgde naar de entree. En het moet gezegd, de bloemenzee was een feest voor het oog. Het publiek eigenlijk ook, vreemd genoeg. Onze aardkloot had een diversiteit aan mensen afgescheiden die vreemd genoeg aan de Verenigde Naties deed denken, zij het zonder vetorecht. Na diverse paden bewandeld te hebben, waarbij de zintuigen jubelend aan hun trekken kwamen, werd het tijd voor een gezonde doch voedzame lunch: patat met een saucijzenbroodje. Uiteraard moest er nog een plaatje geschoten worden van mijn eigen bloem:
Niemand zou er toch van opkijken dat de Vriesea Astrid naar haar vernoemd is:
Na deze sessie begaven we ons naar Astrids roze trots. Omdat we niet de enigen waren die huiswaarts keerden, en rondom de Keukenhof rotondes als paddenstoelen uit de grond waren geschoten, stonden we na een half uur nog steeds bij de Keukenhof, zij het aan de andere kant van onze parkeerplek. Op een of andere manier zijn we toch nog thuis gekomen, waar Tinley ons begroette alsof we een wereldreis gemaakt hadden. Dat zou een mooi ‘The End’ hebben kunnen zijn, ware het niet dat Feyenoord donderdagavond aantrad tegen Marseille. M’n oudste zoon Rick, een Feyenoord fan omdat hij door mijn schuld in ‘Zuid’ is opgegroeid, beweert hij, besloot om deze beslissende tweede halve finale wedstrijd in Pa’s Sparta bastion door te brengen. Vóór de wedstrijd demonstreerde hij al dat zijn vertrouwen in het resultaat als een paal boven water stond:
Enigszins irritant, maar weinig op aan te merken met het oog op de précaire situatie van Sparta. En het blijft toch je kind! Over de wedstrijd kunnen we kort zijn; Feyenoord klaarde het karwei en speelt 25 mei in Tirana tegen AS Roma om de cup met de wat kleinere ‘conference’ oren. Ik wens Feyenoord geluk, al was het alleen maar om Rick weer zo gelukkig te zien als donderdagavond. Ik weet niet meer of ik het al gezegd heb, maar het blijft toch je kind. Ivar, ons jongste kind, vertrok gisteren naar Canada om zijn potentiële aanstaande schoonouders ‘live’ de hand te schudden en wellicht om een hand te vragen. Zó romantisch dat joch. Hij meldde even voor vertrek dat er een hele rij voor hem onbezet was, lekker maffen dus en dromen dat Sparta vanavond Groningen verslaat. Leuk toch, zo’n Luim zonder ellende. Dat krijg je wanneer je een gelukkaars aansteekt die je daarvoor in een kandelaar gestopt hebt.