Is het slim wat Singhs advocaat Rachel Imamkhan bereikt heeft? Deel 5, reeds door vele duizenden bekeken op NPO Plus, heeft nu een uitzendverbod. Te weinig wederhoor, bepaalde de rechter. Ik ben bang dat het nog meer aandacht zal vestigen op het vermeende seksuele misbruik van Singh jegens vermoorde stiefdochter Daphne. Ik denk dat elke bijdehante journalist een vliegtuig kan pakken naar Texas, waar volgens getuigenis de door Singh aangerande nicht Michelle woont. Enerzijds om haar getuigenis te vernemen, anderzijds om brieven in te zien van een wanhopige Daphne, die gedetailleerd gewag maakt van misbruik. En dat liegt er niet om! Wil je dat in de openbaarheid hebben? Heeft advocaat Imamkhan het gedaan om Singh te helpen of voor eigen glorie? Wij hebben met vrienden en familie getracht om Singh in de gevangenis steun te bieden. Zoals onderstaand een bezoek van zoon Kaj getuigt:
Omdat zowel filmmaker Hans Pool als wij vinden dat niemand het verdient om zo lang gevangen te zitten (we naderen 40 jaar), gaat het niet meer om de schuldvraag, maar om gratie met hopelijk wat gelukkige slotjaren van Singhs leven. Wanneer advocaat Imamkhan betoogt dat het seksuele misbruik irrelevant is en niet bewezen, slaat ze de plank volledig mis: het is de reden waarom Singh na een positieve parole uitslag niet in vrijheid is gesteld. Gelukkig overschaduwden twee fantastische evenementen al deze narigheid. Om met het laatste te beginnen; het jaarlijkse grachtentripje van vermaard Tech en PR Bureau LDJ (Lubbers de Jong). Aankomend bij verzamelplek de Waterkant, werd ik al als het ware teruggeworpen naar de vele partijtjes in de cowboytijd van de automatisering in de 70-er en 80-er jaren. In een van mijn columns in AG heb ik er ooit een beschreven in Privé stijl. Die neiging kreeg ik nu ook, en ik doe het gewoon, zeker ook nadat mijn gade Astrid en zoon Kaj (overgekomen voor Vaderdag) op het achterdek in glamourpose vereeuwigd werden:
Een mooi plaatje, zeker weten. Genoeglijk keuvelden we met de befaamde oprichter van deze onderneming, de gevreesde oud journalist Bert Lubbers, vergezeld door zijn eega Ria Kyvon (VARA). Ook was het goed toeven met oud Commodore (herinnert u zich deze nog, nog…..) kanon Fred van Lemmen. Het was zeer zeker prettig om mooie herinneringen op te halen met Bart van Rheenen, de man achter het uitgebreide importscala van Amerikaanse randapparatuur. Natuurlijk was de charmante Mirjam aan zijn zijde. Ons afscheid van de huidige LDJ eigenaar en gastheer tycoon Peter Keijzer, was dan ook meer dan hartelijk. Genoeg gedold nu, hoewel zeer plezierig. Even een overstap naar Indigo, het klapstuk van de Nederlandse game industrie dat zich dinsdag en woensdag in Utrecht afspeelde. ‘INDIGO is a pretty unique event: It’s a platform for developers, publishers, investors, press, and other interested parties to connect and create new opportunities together’. In één woord geweldig. De industrie liet zich in de breedte van haar beste kant zien, hetgeen eveneens gold voor alle medewerkers bij dit prachtige evenement. In Prins Constantijn kregen we een nieuwe steunpilaar nadat hij als panellid dienst deed bij de Pitch Perfect sessie:
Geheel links Prins Constantijn. Zonder aanziens des persoon wordt ook hij toegesproken door MD JP van Seventer van Dutch Game Garden. Het ‘briljante’ heden is een mooie springplank naar 1998, het incubatiejaar van Ex’pression:
Enerzijds prettig, anderzijds is het me zwaar te moede.
Met de folder van Scandinavian Design in mijn hand, waarop ik de gewenste meubelen heb aangekruist, begeef ik me naar het filiaal in Concord. Gezien mijn hekel aan winkelen heb ik me terdege voorbereid op de route die ik in het immense pand moet nemen. Is het er niet, dan schiet ik een verkoopconsulent aan om te vragen wat er het dichtst bijkomt. 2 uur later, en $3000 verder, heb ik wat leuke meubeltjes en kastjes aangeschaft. Het wordt 2 juni bij het appartement bezorgd. Nu nog even een burger en een wijntje bij Applebee’s ‘Neighborhood Grill and Bar’ scoren. Dat doen ze heel slim, ze profileren zich als hèt restaurant en dè bar van de buurt waarin ze een vestiging hebben, en hangen daar uitrustingen en foto’s neer van de plaatselijke football- en baseballteams, veelal van High Schools.
Na dat uitstapje, en wat prietpraat met de mensen naast mij aan de bar (‘ben je voor de Oakland Athletics of de San Francisco Giants?’), is wat mij betreft Pinksteren voorbij. Maandag 1 juni; 2e Pinksterdag is een mooie kantoordag om de zaken voor te bereiden voordat ik vrijdag naar Nederland vertrek. Om m’n gedachten te ordenen, kalk ik op een whiteboard de zaken die absoluut behandeld dienen te worden: *bankdetails afronden met de Summit Bank *stagiaire gesprekken met Nightwing en Goldleaf *voorgesprek met DPR, de partij waar Steve Jobs namens Pixar mee in zee is gegaan voor het bouwen van hun headquarters in Emeryville *gesprek met KMEL, het radiostation waar we op mikken voor een deel van de roll out van PR golf ‘Rolling Thunder’ *software meeting met KPMG in Oakland *conference meeting met architecten en makelaar voor de gebruiksvergunning van het Sybase gebouw *afronden koopovereenkomst met Sybase via, natuurlijk, een lokale lawyer. Je kunt echt niet zonder, anders word je genaaid waar je bij staat. Niet lekker, wel kwaliteit, en prijzig bovendien! Ik doe een stap naar achteren en bekijk wat ik aan het whiteboard heb toevertrouwd. Veel, maar haalbaar, zij het dat mijn vliegtuig vrijdag rond half twee vertrekt, dus die dag ben ik zo goed als kwijt. Ook nog wat merkspullen voor de boys kopen. Astrid heeft me een lengtemaat doorgegeven van 1.35m. Mocht het niet lukken, dan kan ik het altijd nog iets op het vliegveld kopen, stel ik mezelf gerust. Dinsdagochtend begin ik vol goede moed aan de geprogrammeerde activiteiten van de dag. Feest der herkenning is de bijeenkomst met Phil Cohen van Nightwing op het vliegveld van Oakland, waar hij op doorreis is. Met hem heb ik heel prettig samengewerkt in Tampa, Florida, ten behoeve van UltiFox. Hij gaat onze studenten als stagiaire nemen wanneer ze het afstudeerstadium benaderen. Cool guy! Larry Weinstein van Goldleaf Games belooft me hetzelfde. In de knip! Stephen Ingram van KMEL en zijn collega, de aantrekkelijke Aziatische Jennifer Louie, spiegelen me een beeld voor van het aantal studenten dat we via hun station, en met name hun KMEL Summer Jam concert, binnen kunnen hengelen. Dit jaar zullen daar o.a. Mariah Carey en Mary J. Blige optreden. Enthousiast laten ze beelden van 1997 zien, gemaakt in het Concord Pavillion amphitheater, dat meer tegen R&B aanleunde met sterren als Aaliyah, Dru Hill en Blackstreet.
Aaliyah bewerkt het Concord Pavillion publiek
Het kost me heel wat moeite om hen te overtuigen dat augustus nog wat te vroeg is voor ons. “We are not licensed, yet,” doet het. Zonder licentie valt het moeilijk om studenten aan te nemen, begrijpen ze ook wel. Ze beloven me uit te nodigen voor het augustus concert, zodat ik met eigen ogen en oren kan beleven waar ze het over hebben. Ze nemen met een ‘warm handshake’ afscheid. Laatste van de dag is Craig Stone van DPR, die dik doet over de opdracht die ze van Pixar gekregen hebben. We bezoeken het (nog) Sybase gebouw, waarna hij de verbouwing afdoet als een ‘piece of cake’, een eitje dus, in vergelijk met Pixar. Ik mag hem niet. Wel hangt hij Steve Jobs als een worst voor mijn neus. Hij claimt dat hij me bij Jobs kan introduceren, hetgeen als stagiaireplek voor onze studenten super zou zijn. Ik forceer een beleefde lach en beloof een vervolgafspraak te maken. Leeg, dat ben ik. Dus ben ik de mening toegedaan dat een ‘Townhousje’ verdiend is, en loop vol tevredenheid daarheen. Weer geweldige ontvangst en dito maaltijd. De weg terug naar het Four Points Hotel, over de loopbrug van de spoorweg, is een waar genoegen in de zwoele Emeryville avond. Nog één nacht daar en dan intrek in ons Emery Bay appartement. Als een kind zo blij. Het intrekken is een waar genoegen, de spullen zijn geleverd en het is lekker om alles een plekje te geven. Snel even naar de plaatselijke art store om wat goedkope kunst te kopen om aan de muren te hangen. Wat je allemaal niet vermag met een hamer, wat spijkers, en een muur van gipsplaten. Het begint echt een ‘home’ te worden! Hier en daar moet ik een ‘extra’ gaatje toedekken met additionele art. So what? Gek hè, zo’n hamer leidt soms een leven van zichzelf. Ja toch, niet dan? Met het marketingrapport stevig in mijn koffertje gepropt en vliegtuigtickets in m’n binnenzak, begeef ik me onderweg naar het vliegveld van Oakland. Het wordt een rare vlucht met Martinair 802, niet zozeer vanwege luchtzakken of iets dergelijks, maar wel van de hoeveelheid werk dat nog gedaan dient te worden en het gegeven dat mijn moeder weer in het ziekenhuis opgenomen is, en dat ziet er niet goed uit. M’n gedachten dwalen terug naar het moment dat mijn moeder op een feestje kennis maakte met mijn stiefvader. Ik was bijna 16 en mocht nog steeds graag naast m’n moeder zitten:
Maar liefst 36 jaar geleden! En bijna was ik met het bandje de ‘FBI Stars’ als Cliff Richard imitator naar Duitsland gegaan. De gitarist van de band, die al twee keer was blijven zitten, had me bijna overgehaald. Maar moeder Jo was onverbiddelijk, “eerst school afmaken”.
