Month: October 2024

In een of andere talkshow gaf een dame hoog op over ‘Lee’, de film die volgens haar een mooi, veelzijdig beeld schetst van de vrijgevochten oorlogsfotograaf Lee Miller.

Kate Winslet als Lee Miller in ‘Lee’ van regisseur Ellen Kuras (Volkskrant)

Ook de recensie in de Volkskrant was lovend: ‘Haar onwaarschijnlijke, fascinerende carrière bevat stof genoeg voor wel vier speelfilms’, jubelde recensent Pauline Kleijer. Des te meer reden om ons te verheugen op een rondje bioscoop, gevolgd door een genoeglijke ‘after’ borrel en snacks bij paviljoen Mout in Hilversum, schuin tegenover bioscoop Vue gelegen. Omdat Hilversum met alle eenrichting verkeer en opbrekingen soms nogal onbegaanbaar is, besloten we vroeg op pad te gaan, en dat was maar goed ook. Eenmaal van ons terrein afgekomen ging het lampje ‘bandenspanning’ aan en voelde Astrid een trilling aan haar kant. Nou ja, tijd genoeg, even bij de BP in Hilversum lucht tanken. Voor €2 waren we weer helemaal het ventje, dachten we. Helaas, het lampje bleef hardnekkig aan. ‘Aha’, constateerde Astrid in de parkeergarage, ‘een grote schroef in de linker voorband’. Wat te doen? We laten de boel de boel, besloten we met een grimas, en gaan eerst de film kijken. Ik moet zeggen dat het begin vrij traag aandeed, met mooie beelden van mooie drinkende en vrijende mensen aan de Middellandse Zee. Zo traag dat een klein snurkje aan mijn linkerkant verraadde dat Astrids ogen gesloten waren. Een klein zetje bracht haar terug bij de film en de vijf andere aanwezigen en ik konden weer ongestoord verder kijken. Ja, interessant, storende beelden, interessante vrouw, maar met wat er nu in de wereld gebeurt, amper schokkend. Tenzij, tenzij, een jongere generatie het gaat aanschouwen, daar zou deze geschiedenisles aan besteed zijn. Onwillekeurig dwaalden mijn gedachten af naar 1940, toen Rotterdam gebombardeerd werd. Want, in Rotterdam, een paar straten van mijn grootouders verwijderd, kenden wij identieke beelden:

Foto Stadsarchief Rotterdam

Zoals iedereen weet, werd er door je ouders heel weinig over de tweede wereldoorlog gesproken, zo ook bij mijn opa en oma, onderstaand geportretteerd voor opa’s kapperszaak in de Josephstraat, in de schaduw van waar later de Lijnbaan gebouwd werd:

Inderdaad, wij zijn van de Laanen tak (anno 1540) die barbiers voortbracht. Opa knipte en schoor tot op hoge leeftijd, dit tot grote angst van de kleinkinderen die hij met bevende handen een bloempot kapsel aanmat. Uiteindelijk maakte Oom Willem in zijn kapperszaak, gelegen aan het Zwaanshals, het karwei af. Wat ik hiermee wil zeggen is dat de beelden uit ‘Lee’ ons niet meer aan het schrikken maken of nog meer verontrusten, zeker niet wanneer je de verschrikkingen in Gaza en Libanon op het oogvlies hebt. Daarnaast hebben wij Normandië bezocht en onlangs nog Westerbork, reden genoeg om te zeggen dat al die snoeiharde lessen niets, maar dan ook niets teweeg hebben gebracht, zoals een tandeloze Verenigde Naties keer op keer bewijst. Maar goed, terug in de triviale werkelijkheid konden we constateren dat de voorband, inclusief schroef, ons nog wel naar huis zou kunnen brengen. Sorry Mout. Met Astrid aan het stuur bereikten we enigszins hobbelend en gespannen de thuishaven. Een wijntje, snacks en door Astrid klaargemaakte mosterdsoep maakten ons nog eens duidelijk hoe goed we het hebben! En nu zit ik bij Arends Bandenservice waar ze de schroef, die de band uiteindelijk op redelijke spanning liet, gaan verwijderen en de band gaan repareren. Gelukzalig lurk ik aan een papieren beker gevuld met redelijke koffie en bedenk me dat het sparen van m’n opa en oma in de tweede wereldoorlog me deze vrijheid heeft opgeleverd (doordenkertje). Laten we de jeugd aansporen om naar ‘Lee’ te kijken, voor hen zal het een leerzame geschiedenisles zijn, gelardeerd met mooie en verschrikkelijke beelden.

De afgelopen week nam ik me voor om nu eens een Luim te schrijven die louter positief, dan wel opwekkend zou zijn, of humoristisch (in mijn ogen). Laat ik dus maar beginnen met de twee smetjes die dat praktisch onmogelijk maakten, oorlogsgeweld daargelaten. Het Nederlands elftal. Over die wanvertoning is alles al geschreven, toch wil ik wel kwijt wat buurman Paul en ik ervan vonden. ‘Haal alle namen van de ruggen af en laat de eerste 10 minuten tegen Duitsland aan een kenner zien die niet weet wie er spelen’, bedachten we. KKD (Keuken Kampioen Divisie) niveau, rechterrijtje, en dan nog op het nippertje, waren we eenstemmig. Genoeg hierover, dat was #1. Wanneer je aan heksen denkt, wie springt dan gelijk in je gedachten? Juist, minister Faber van ‘ik ben het beleid’, en ‘we werken aan uw terugkeer’. Welk cartoonfiguur voldoet daar aan?

Inderdaad, Eucalypta. Voor de mensen die een hekel hebben aan Frans Timmermans (ik niet) heb ik tevens Paulus de Boskabouter op laten draven. Gebruik je fantasie en laat Eucalypta wat asielzoeker onzin uitkramen. Afgelopen donderdag heb ik genoten van de uitreiking van de Gouden Televisier Ringen, met name van presentator Peter Pannekoek, met Jan Smit aan zijn kleine zijde. Zijn ‘roasting’ van Johan Derksen was in één woord subliem. Paling en Pannekoek sloten een geslaagde avond af, waarbij ik alleen de Gouden Televisier Ring van Frank Lammers zo zo vond in vergelijk met het acteerwerk van Pierre Bokma in ‘De Joodse Raad’. Maar wie ben ik? Inderdaad, Peter, dat ben ik. Zoals meidenkoor Sweet Sixteen zong; ‘Peter is mijn ideaal……..groot en knap en 18 jaar’. En wat schreef management magazine MT/Sprout woensdagmorgen:

De gemiddelde Nederlandse bestuurder is een witte vijftiger en heet Peter

Bestuurders zijn meestal mannen, hebben grijs haar en blauwe ogen, en luisteren naar de naam Peter. Klinkt bekend? Wij hoorden er een echo in van de briljante campagne van BrandedU en Women Inc. van twee jaar terug, waarvoor 500 vrouwen hun naam op LinkedIn in Peter veranderden. De reden: beursgenoteerde bedrijven in Nederland werden vaker geleid door een ceo die Peter heette dan door een vrouw.

Geweldig (en vreemd) toch?! Ben ik jullie natuurlijk een prentje schuldig van mij als 18-jarige:

Eigenlijk niet zo best, ik lig daar op onze gestrande auto, de niet meer te verkrijgen Loyd, waar wijlen broer Aad en wijlen vriend Aat (25 dagen na mij geboren) in Italië vakantie aan het vieren waren. Uiteindelijk kwamen we niet zo glorieus op een aanhanger van de ANWB thuis. Daarom bij deze niet de ‘Peter’ uitvoering van Sweet Sixteen, maar die van Neerlands Hoop, die ook meer bij de realiteit van deze tijd aansluit, klik maar op Peter Laat ik deze Luim afsluiten met bewondering voor het gevoel voor humor dat Hans van Hemert tot op het laatst bewaarde, zie onderstaand de tekst op de uitnodigingskaart voor zijn uitvaart: ‘Op dinsdag 15 oktober nodig ik, Hans van Hemert, je uit om mijn leven te vieren. Helaas ben ik zelf verhinderd.’ Op de kaart stond als dresscode vermeld: ‘als je haar maar goed zit.’

Wat een prachtige foto van het moment dat de leidende mensen van Dutch Game Garden (DGG), Managing Director JP van Seventer en Operational Manager Christel van Grinsven, gedurende een minuten lang durend applaus de Awesome Achievement Award in ontvangst mochten nemen tijdens het ‘Dutch Game Day’ gala ‘powered by’ Control (magazine).

En waarom blijven mijn ogen gefixeerd op dit prentje? Lees de tekst waarmee de jury, mede vertegenwoordigd door leden van branche organisatie Dutch Games Association (DGA), de toekenning toelicht. Tot de laatste regel is het gevoel van trots allesoverheersend, en dan lees je ‘will certainly be missed’. Dus, zo leest een buitenstaander het, gestopt op het hoogtepunt. Om niet verbitterd over te komen, stel ik voor dat ook de insiders het zo lezen. Zodanig dat de vele initiatieven van DGG de komende maanden door partijen worden overgenomen die de game industrie nog dominanter in Nederland op de kaart zetten. Overigens ga ik ervan uit dat het eerstvolgende lunchevenement (1^e woensdag november) tot de nok gevuld zal zijn, dus meld je snel aan: https://www.dutchgamegarden.nl/network-lunch/ DGG maakt 2024 af als voorgenomen; beloofd is beloofd! Ten overvloede een mega dankjewel DGA, de organisatie die de awards mogelijk maakt. Even terug naar het afgelopen ‘lange’ weekend, dat ons naar Valkenburg voerde. En waar denk je dan aan?

Precies, Astrid en Peter in de kabelbaan (dat is nog eens rijmen!). Dat was uiteraard niet alles; ook de mergelgrotten werden niet vergeten, en over de moeizame wandeltocht door de ruïne van het kasteel (ziet er in Spangen beter uit) valt ook heel wat te vertellen. Moet wel vermeld worden dat we briljant weer hadden, zodanig dat we een nachtje extra geboekt hebben bij de gastvrije mensen van ons hotel. Heerlijk om gezeten op een terrasje naar alles te kijken dat langs flaneerde en ons inspireerde tot de volgende aankoop:

Toen Astrid aarzelde voor de spiegel, kwam er prachtig zachte ‘g’ commentaar van de verkoopster: “maar mevrouw u ziet er zo mooi mysterieus uit”. Deal! En eerlijk is eerlijk, ze werd menigmaal aangekeken, zo van ‘is dat een BN’er die we gemist hebben?’. Kwam ik er met m’n Sparta petje maar bekaaid vanaf. Elk diner besloten we op een verwarmd terras met een Irish coffee, waarbij de dingen des levens bespraken. Welnu, maandag 7 oktober, toen we de terugtocht aanvaarden, werden we daar volop mee geconfronteerd op NPO1. Hamas, Hezbollah, nog meer Israëlische bombardementen, de demonstraties, Iran, het werd een lange lijst van miserabele incidenten, uiteindelijk heb ik maar een CD opgezet om chauffeur Astrid niet verder te belasten. Moet ik zeggen dat je van Adele ook niet altijd vrolijk wordt, maar zingen kan ze! Thuisgekomen bereikte ons het overlijdensbericht van Hans van Hemert, ruim 40 jaar geleden aandeelhouder bij ‘mijn’ Multi Function Computers. Reeds geruime tijd ziek, zonder verlies van humor, maar toch. Onderstaand een anekdote uit 1984:

Lang verhaal kort: wij (Multi Function) hadden een prijsvraag bedacht die verstopt zat in de tekst van deze single, vervaardigd door Bert Hulleman, die het ook zou inzingen. Bij de opnames werden de zenuwen hem de baas, zodat het resultaat Hans niet beviel. “Ook na drie borreltjes, ontspande Bert niet”, deelde Hans me mede terwijl hij het project afblies. Paniek, de actie was inmiddels ruimschoots aangekondigd en zou tijdens de Efficiency beurs aan de directie van Digital Equipment (achter IBM, de #2 van de wereld) aangeboden worden. Aangezien Hans mede aandeelhouder was bij Multi Function, wees ik hem op z’n plicht als zodanig. Hij zwichtte voor mijn overtuigende argumentatie, onder één voorwaarde: ik moest het inzingen, dan werd het ludiek en gaf het niet de indruk dat hij een nieuwe ster aan het firmament bracht. Dat laatste deed me niets, ik was allang blij dat onze actie gered was. Redelijk snel ingezongen, onder leiding van Hans, maar nu nog een naam. Ah, de afkorting van direkteur, Direk dus! Operatie ‘red actie’ geslaagd!

Efficiency Beurs 1984, v.l.n.r. moi, Hans van Hemert en Bert de Groot, direkteur Digital Equipment.

‘Memories are made of this’, zong Dean Martin, en zo is het. Rust in vrede Hans. Mijn moeder placht te zeggen “het leven is een pijp kaneel, ieder zuigt eraan en krijgt z’n deel”. Helaas, goed bedoeld maar onrechtvaardigheid regeert, nu ook in Nederland verkrijgbaar.

Zoals ik in mijn vorige Luim al aangaf, behandel ik de politiek voortaan alsof het plaatsvindt in een Fabeltjeskrant setting. Zo leek het me aardig om de discussie tussen de Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, Fleur Agema, die twitterde over ‘die hoofddoekjes’, en Minister van Asiel en Migratie, Marjolijn Faber, die het vervolgens heeft over ‘omvolking’ te beschouwen als een onderling praatje pot van de gezusters Hamster.

Dat ging al ras niet op omdat Mira en Martha Hamster (zie boven) bijzonder sociaal en zorgzaam zijn, hetgeen van de twee ministers niet bepaald gezegd kan worden. Dus geef ik maar weer hoe het gelopen zou kunnen zijn. Agema: “deze week echt met eigen ogen gezien dat een bedrijf op een bepaald moment werkzaam was met 11 mensen, waarvan er maar twee Nederlands waren”. Faber: “en dan vinden ze het gek dat ik het over omvolking heb!”. We ‘rewinden’ even terug naar woensdagavond, de wedstrijd Girona-Feyenoord. Astrid vond het leuk, niet te lang hoor, om een paar minuutjes op de sofa mee te pikken. Ze vond het grappig dat er twee Nederlanders bij de Spanjaarden meespeelden, waarop ik gevat antwoordde “bij Feyenoord ook!”. Agema had niet in de gaten dat het Nederlandse bedrijf Feyenoord op het veld stond. Ook niet in de gaten dat de meeste uitblinkende Nederlandse voetballers in het buitenland spelen. Faber daarentegen begreep niet waarom Spanje en Griekenland een omvolking crisis willen uitroepen wegens al die Nederlanders die daar zich willen vestigen. Hou je aan het scenario van de grote leider (we gaan weer terug naar de Fabeltjeskrant setting), Guus Wildebeest, en diens boute uitspraak inzake noodrecht:

Wildebeest: “nog heel lang vrolijk doorgaan wanneer noodrecht niet mag worden toegepast, zit er niet in”. De andere coalitiepartners, behalve BBB, zijn er weer ingetuind, met name Pieter Omtzigt (krijgt nog een Fabeltjeskrant imago), die het wenend aanziet. Ik ben bang dat voordat ik iedereen voorzien heb van een passend dierenimago, de hele handel al verbannen is naar het Enge Bos. Daar zit Bor de Wolf al op ze te wachten. Die was verbannen omdat hij ‘bommetje’ riep toen hij in het zwembad sprong. Dat woord heeft nu zo’n lading (kan ook niet meer) met al die oorlogsellende dat iedereen zich een hoedje schrikt. Mooi, nu begrijpen jullie waarom dit een vroege (korte) Luim is geworden; Astrid en ik gaan een lang weekend tegemoet terwijl broer Rob, die kan blaffen, en schoonzus Mariette de spullen bewaken.