‘Verloren van PSV, nou en?’ Slenterend naar Sparta’s zeer ondermaatse toiletten, m’n blik afgewend van feestvierende Brabanders, al was het alleen maar om niet uit te glijden over halve weggesmeten kroketten en met mosterd besmeurde servetten, bedenk ik me dat ik het toch ga missen de komende maanden. Best tevreden over de inzet vandaag en het gegeven dat we volgend jaar weer een jaartje eredivisie meemaken. Met welke spelers weten we nog niet. Helaas zijn we inmiddels onze beste verdediger, Mike Eerdhuijzen, kwijt aan FC Utrecht voor een miezerig miljoen. Wie volgt? Daar moeten we ons maar niet druk over maken, want SP-AR-TA gaat nooit verloren. Buiten handhaving heb ik nog maar één wens; Sparta zorg ervoor dat die armzalige pisbakken onder het Kasteel eens vervangen worden door iets waar het enigszins hygiënisch ontlasten is. Ten einde betekent ook afscheid nemen van de trouwe mede seizoenkaarthouders. Naast Rob zetelt Simone, die al geruime tijd trouwhartig voor elke thuiswedstrijd van Rob en mij een foto maakt. Zie onder onze laatste selfie, dan begrijp je dat het hele Kasteel dat de beste oplossing vond!
Naast mij Ed, de kleine Italiaan (onze versie), de 80-er die volgens eigen zeggen op de middenstip gebaard is. Met de Berkelaren, 6 – 8 man/vrouw voor ons, hebben we inmiddels een hechte band gekregen. Hugs en handdrukken worden uitgewisseld met de wetenschap dat we elkaar over een kleine drie maanden weer zien. Ik mis ze nu al. Woensdag weer in Rotterdam, nu voor de Superconnectors summit. Zeven startups die presenteren voor een hongerige roedel van Superconnectors die tegen elkaar opbieden wie hen de beste connectie kan bezorgen. ‘Paying forward’ of ‘giving back’, noem het wat je het beste lijkt, maar dat het functioneert staat als een paal boven water. Bijvangst, ik blijf ook lekker op de hoogte. Ik heb het meerdere malen geantwoord op de vraag waarom ik zo behoorlijk bij blijf (ze bedoelen als ouwe lul); ‘ik voel me als Dracula die z’n tanden in de nekken van die jeugdige entrepreneurs zet en dat ondernemersenergie eruit zuigt’. Onderstaand de grote man achter dit geheel, Alex Broekman:
Alex is inmiddels succesvol bezig Superconnectors uit te breiden tot een internationale organisatie. Oh ja, Kino, de locatie waar een en ander plaatsvond, is twee straten verwijderd van de kapperszaak waar opa Laanen tot z’n 80e mensen knipte en schoor. Letterlijk. Ik stam uit een roemrijk geslacht van barbiers en schoenmakers, allemaal een soort ZZP’er avant la lettre. En nog iets, alles afgelegd met het openbaar vervoer. Ik, bevlogen autorijder, van Breukelen met de NS naar Rotterdam Centraal, en vandaar twee haltes met lijn 8. Nu ik erover nadenk, sta ik er zelf paf van. Mila is inmiddels vier weken bij ons en heeft afgelopen week haar eerste kappersbeurt ondergaan, dat reduceerde haar omvang met 40%:
Maar wat een lief stuk ondeugend huisgenootje hebben we met haar in huis gehaald. Ze weet zo donders goed wanneer ze kattenkwaad uithaalt, dat ze, wanneer je haar erop aanspreekt, door haar ‘ik ben onschuldig’ aangenomen pose buitengewoon moeilijk boos op haar kan worden. Op z’n Rotterdams; ‘is hier wat gebeurt dan, daar weet ik niks van’. Ik wil haar niet eens beoordelen (rapportcijfer) na alle rottigheid die ook de afgelopen week weer het nieuws beheerste. Mila is zo puur als maar zijn kan, oftewel omgekeerd evenredig aan de man die in een dwangbuis hoort:
Helaas laat de wereld zich door deze man ‘piepelen’, maar de Mila’s van deze wereld zullen het tij doen keren. Op z’n Rotterdams: ‘is hier wat gebeurt dan, daar rossen we effe tegenan’.
