Month: October 2025

Je merkt pas wanneer je een geliefde echt mist wanneer je hem/haar in de armen sluit. Dankzij de goede kant van social media en techniek, heb je niet in de gaten hoeveel tijd er verstreken is tussen de omhelzing van gisteren en van……meer dan een jaar geleden. Het voelt zo vertrouwd aan de ene kant en zo nalatig aan de andere kant. Had je tussendoor niet even naar Californië kunnen vliegen? Heel eerlijk; Astrid was druk en ik had geen zin om naar Trumps Amerika te komen. Maar goed, genoeg gejeremieerd, gisteren kwamen Kaj en Michelle aan op Schiphol waar Astrid ze als goede (schoon) moeder stond op te wachten. En eenmaal weer thuis kwam er geen eind aan de hugs, schouderklopjes en mooie woorden. Om de reizigers (Michelles neefje Ethan was er ook bij) wakker te houden, had Astrid een tafel inclusief lunchplank (aanrader) gereserveerd bij de Viersprong in Vinkeveen.

Dat ging er met bijpassend drankje goed in. Het kon niet uitblijven dat broers Bo-Peter en Ivar een dringend verzoek deden om ook nog acte de présence te geven. Na enig gedol waren ze ook wel bereid om even te poseren:

Uiteraard waren de boys niet alleen gekomen, hun dames waren er ook bij en tijdens het nemen van een foto schoot het door me heen dat in deze roerige tijden, zachtjes uitgedrukt, de wereld er zo uit zou moeten zien:

Van links naar rechts: Ileana, geboren in Guatemala, Amerikaanse staatsburger, woont in Amsterdam/Californië. Bo-Peter, geboren in Hilversum, Nederlandse staatsburger, woont in Amsterdam/soms in Californië. Arielle, geboren in de Filippijnen, Canadese staatsburger, woont in Amsterdam. Ivar, geboren in Düsseldorf, Nederlandse staatsburger, woont in Amsterdam. Kaj, geboren in Hilversum, Nederlandse staatsburger, woont in Sacramento. Michelle, geboren in Martinez, Amerikaanse staatsburger, woont in Sacramento. ‘Wacht eens, wacht eens’, hoor ik in mijn achterhoofd (floppy disk) ‘hoor ik daar een liedje’? Inderdaad, ‘Melting Pot’ van Blue Mink. Zo mooi kan het worden, kerst is nog een goede twee maanden van ons verwijderd, hoewel je dat in sommige winkels niet kan merken, maar ‘Vrede op aarde’ is de propaganda van deze Luim. Volgende week sluiten nog twee Laanen broers met aanhang aan en, wie weet, schiet me nog een ander liedje te binnen. Om maar weer op aarde te blijven, gaan Kaj en ik vanmiddag een potje ‘pool’ doen bij Hippo in Hilversum. Rijden we nog even voorbij onze voormalige woonstee, vlakbij de Oude Haven. Morgen gaan we (verplichte kost) op de sofa naar Sparta-Groningen kijken. Ik hoop dat Sparta in ieder geval wat leuks op de grasmat legt, zeker ook omdat ik Kaj enige tijd geleden gewezen heb op het toch enigszins armetierige niveau van het Amerikaanse voetbal. Het in de tweede divisie acterende Sacramento Republic FC was onderwerp van mijn kritiek. Misschien werd ik ook beïnvloed door de prijs van het bier: $18. Dat zouden ze in de Bosselaar niet durven te rekenen! We gaan nog een paar leuke weken tegemoet, zeker weten, waarbij ik het vermoeden heb dat Astrid en ik weinig stille, heilige nachten mee zullen maken.

You can never leave’. Beroemd stukje proza uit Hotel California van de Eagles, dat altijd ergens achterin mijn hoofd op de 5 ¼ inch floppy opgeslagen is gebleven. Daar had ik de Luim mee willen beginnen. Maar ja, de overheersende vreugde dat die bullebak van een Trump de Nobelprijs voor de Vrede af moest staan aan een echte heldin, bracht deze kleine koerswijziging teweeg. De winnares, de Venezolaanse oppositieleider Maria Corina Machado, heeft meer moed en fatsoen in haar pink dan Trump in dat vadsige lijf. Overigens, volgens onbevestigde berichten, schijnt onderstaand document ook een rol te hebben gespeeld:

Volgens de Noorse Nobelprijs deskundige Per Ole Madsen komt een persoon die de vrede in zijn/haar eigen land niet kan bevorderen, niet in aanmerking voor deze hoge onderscheiding. Dat frisse vogels als Netanyahu je nominatie steunen, werkt ook niet bepaald in je voordeel. Goed, ‘You can check out any time you like, but you can never leave’. Dat gaat over ons, en onze gemeenschap, en maakt ons onderdeel van de proza, dus moet het op enig moment openbaard worden. In het kort; we leven dus in een gemeenschap waar je datgene wat je bezit (watervilla’s) kunt verkopen, maar je komt niet weg (je ontvangt door tegenwerking niet het overeengekomen bedrag), tenzij……..je de pachter aan wie je huur betaalt voor grond en water, ‘losgeld’ betaalt. Abracadabra? Even vertalen, de pachter dwingt je als het ware ondererfpacht, het ‘losgeld’ dus, mee te verkopen, hetgeen jouw bezit €150.000 tot €200.000 duurder maakt, oftewel onverkoopbaar, tenzij je de koper een royale korting geeft. De pachter mag dit niet doen, maar op z’n Trumps trekt die zich daar niets van aan, hetgeen advocatenwerk (en kosten) met zich meebrengt. Het lijkt op een slecht sprookje, en is het ook met een pachter die klaarblijkelijk heel hard geld nodig heeft en alle voorhanden (kwalijke) trucs gebruikt om zijn doel te bereiken. Voor ons geldt dat we geen enkele behoefte hebben om te verhuizen, maar wanneer je het geld nodig hebt, dan wordt je door de pachter in een hoek gedreven. Op de barricades dus. Inmiddels is Mila 24 weken bij ons en getraind om met ons de strijd aan te gaan:

Oef, wanneer zij haar tanden laat zien, berg je maar! Helaas is Astrid enige tijd uitgeschakeld voor het barricadewerk. Na haar rechter carpaal pols, moest gisteren ook haar linker carpaal pols eraan geloven. En dat tunneltje wilde niet meewerken:

Het betere hak- en breekwerk veroorzaakt nogal wat pijn, hetgeen voor zo’n doordouwer als Astrid moeilijk te behappen is, die wil doen, doen, doen. Haar in-house dokter (ik dus) heeft haar absolute rust voorgeschreven. Moeilijk te handhaven, maar ik ben de baas *gelach op de achtergrond*. Het is de tijd van het jaar, zo lijkt het, dat mensen in het laatste kwartaal overlijden. Ofschoon ik al geruime tijd geen contact meer had met Bert van Aalten, mede vanwege ons langdurige verblijf in het buitenland, viel zijn overlijden me toch rauw op de maag. 75 jaar jong overleed de man die als De Aal, de zingende tandarts, furore maakte tijdens carnaval met zijn hit ‘De Barg’. Wat weinig mensen weten is dat hij ook minderheidsaandeelhouder was bij Multi Function Computers en dat ik hem bij een aantal optredens vocaal ondersteunde:

Links de onvergetelijke Dolf Brouwers met zijn Greet. Via deze weg wensen we Iet en de kinderen alle sterkte die maar te wensen valt. Goed is het om te lezen dat Bert van het leven genoten heeft, en dat ook deelde met familie en vrienden. Bij ons leverde het na een ander sterfgeval nogmaals het goede voornemen op om nimmer boos uiteen te gaan, je weet immers nooit wat voor poets het leven je bakt. Somber einde? Absoluut niet: LEEF!

Vorig jaar overleden dagelijks gemiddeld twintig mensen na een val of struikelpartij (bron VeiligheidNL), met name oude knakkers die op latere leeftijd nog klussen. Nou, op dat punt draag ik niet bij aan cijfers die vermelden dat dagelijks circa 300 mensen spoedeisende hulp nodig hebben na een val. Hoewel, over klussen gesproken, zo’n 9 jaar geleden heb ik na onze terugkomst uit Californië een drietal noodzakelijke projecten uitgevoerd die vandaag de dag nog operationeel zijn. Astrid, die dit stukje onder ogen kreeg, blafte onmiddellijk: “wat dan?”. Met een stralende glimlach liet ik haar deze foto zien:

Een Ikea toiletrolhouder, jawel! “De instructies heb ik nauwlettend gevolgd”, knorde ik tevreden, “dat kan je wel zien”. Daar moest ze wel om lachen, want zij is de klusser binnen ons huwelijk. In Amerika scheppen de mannen op over hun tool box, met name de inhoud. Voor elk specifiek project is er een boortje, priempje, hamertje of schroevendraaier, en ga zo maar door, want verder reikt mijn kennis niet. Wanneer ik vol trots mededeelde dat het Astrids tool box was, werd ik meewarig aangekeken. Zo word ik ook meewarig aangekeken wanneer ik vertel dat ik dagelijks om 10.15 voor de buis sta om mee te doen met ‘Nederland in beweging’. Dan reken ik niet eens de mensen mee die me heimelijk gadeslaan wanneer ik op bevel van Duco bepaalde stapjes doe. Astrid heeft beloofd niet te kijken. Nonsens, alleen zo kan ze constateren hoe soepel ik in de heupen word! Kortom; ik ben geen klusser, wel een beweger (mover/shaker?). Daar komt bij dat ik er een hekel aan heb om onderdeel van een negatieve statistiek te zijn. Vanmiddag naar Sparta tegen het kwakkelende Ajax. Sparta’s vergiet achterhoede tegen een ploeg zonder een greintje zelfvertrouwen, maar wel betere spelers. Mocht Sparta onverhoeds winnen, dan vrees ik voor Heitinga’s dienstverband als trainer bij Ajax. Ik voel me wat geruster om te gaan omdat de chirurgische ingreep, donderdagmorgen rond acht uur, bij Astrid (carpaal) voorspoedig geneest.

Twee dagen van rust, ik heb haar vastgebonden, hebben haar goed gedaan, alsmede mijn liefdevolle aandacht. Overigens, opmerkelijk hoeveel ze nog kan met haar linkerhand. Helaas kan dat niet gezegd worden van de conditie van een van mijn meest favoriete artiesten; Billy Joel (76). Sinds dit voorjaar treedt hij niet meer op wegens NPH, hetgeen een bijzondere vorm van waterhoofd is, gekenmerkt door overtollig hersenvocht in de hersenholtes. Het schijnt een van de weinige vormen van dementie te zijn die verholpen kan worden. Joel heeft moeite o.a. met lopen, zijn balans te houden, zijn gehoor, en is behoorlijk vergeetachtig. Zijn familie hoopt met een chirurgische ingreep het tij voor hem te doen keren. Onderstaande foto, genomen in Boston, voorjaar 1975, beschouw ik als mijn Billy Joel moment:

Daar, tijdens mijn eerste Amerikaanse trip van oostkust naar westkust, leerde ik na mijn eerste honkbalwedstrijd, van de fameuze Boston Red Sox nog wel, de muziek van Billy Joel kennen. In afwachting van de terugkomst van mijn DEC (Digital Equipment Corp.) accountmanager Leo Meijer, speelde ik ‘Piano Man’ wel tien keer in mijn hoofd af. Uiteraard schafte ik onmiddellijk de gelijknamige LP aan. Uiteindelijk ging ik weken later met een loodzware koffer gevuld met LP’s huiswaarts. Ik werd gek wanneer ik een platenzaak inging, zoveel keuze, zoveel goedkoper dan in NL. Overigens, je kunt zien aan de manier waarop ik de tas van Meijer ‘bewaakte’ (niet dus), hoe naïef ik nog was waar het de eerlijkheid van de mens betrof. In alle oprechtheid wens ik de mens Joel, die zoveel mooie muziek heeft gecreëerd het allerbeste, in de hoop dat hij niet verdwijnt in de spelonken van Alzheimer. Vijftig jaar geleden, en ik herinner me het nog als ‘de dag van toen’, een hit uit hetzelfde jaar, maar ook een dementievriendelijke feelgood theater voorstelling. Hoe toevallig!