You can never leave’. Beroemd stukje proza uit Hotel California van de Eagles, dat altijd ergens achterin mijn hoofd op de 5 ¼ inch floppy opgeslagen is gebleven. Daar had ik de Luim mee willen beginnen. Maar ja, de overheersende vreugde dat die bullebak van een Trump de Nobelprijs voor de Vrede af moest staan aan een echte heldin, bracht deze kleine koerswijziging teweeg. De winnares, de Venezolaanse oppositieleider Maria Corina Machado, heeft meer moed en fatsoen in haar pink dan Trump in dat vadsige lijf. Overigens, volgens onbevestigde berichten, schijnt onderstaand document ook een rol te hebben gespeeld:
Volgens de Noorse Nobelprijs deskundige Per Ole Madsen komt een persoon die de vrede in zijn/haar eigen land niet kan bevorderen, niet in aanmerking voor deze hoge onderscheiding. Dat frisse vogels als Netanyahu je nominatie steunen, werkt ook niet bepaald in je voordeel. Goed, ‘You can check out any time you like, but you can never leave’. Dat gaat over ons, en onze gemeenschap, en maakt ons onderdeel van de proza, dus moet het op enig moment openbaard worden. In het kort; we leven dus in een gemeenschap waar je datgene wat je bezit (watervilla’s) kunt verkopen, maar je komt niet weg (je ontvangt door tegenwerking niet het overeengekomen bedrag), tenzij……..je de pachter aan wie je huur betaalt voor grond en water, ‘losgeld’ betaalt. Abracadabra? Even vertalen, de pachter dwingt je als het ware ondererfpacht, het ‘losgeld’ dus, mee te verkopen, hetgeen jouw bezit €150.000 tot €200.000 duurder maakt, oftewel onverkoopbaar, tenzij je de koper een royale korting geeft. De pachter mag dit niet doen, maar op z’n Trumps trekt die zich daar niets van aan, hetgeen advocatenwerk (en kosten) met zich meebrengt. Het lijkt op een slecht sprookje, en is het ook met een pachter die klaarblijkelijk heel hard geld nodig heeft en alle voorhanden (kwalijke) trucs gebruikt om zijn doel te bereiken. Voor ons geldt dat we geen enkele behoefte hebben om te verhuizen, maar wanneer je het geld nodig hebt, dan wordt je door de pachter in een hoek gedreven. Op de barricades dus. Inmiddels is Mila 24 weken bij ons en getraind om met ons de strijd aan te gaan:
Oef, wanneer zij haar tanden laat zien, berg je maar! Helaas is Astrid enige tijd uitgeschakeld voor het barricadewerk. Na haar rechter carpaal pols, moest gisteren ook haar linker carpaal pols eraan geloven. En dat tunneltje wilde niet meewerken:
Het betere hak- en breekwerk veroorzaakt nogal wat pijn, hetgeen voor zo’n doordouwer als Astrid moeilijk te behappen is, die wil doen, doen, doen. Haar in-house dokter (ik dus) heeft haar absolute rust voorgeschreven. Moeilijk te handhaven, maar ik ben de baas *gelach op de achtergrond*. Het is de tijd van het jaar, zo lijkt het, dat mensen in het laatste kwartaal overlijden. Ofschoon ik al geruime tijd geen contact meer had met Bert van Aalten, mede vanwege ons langdurige verblijf in het buitenland, viel zijn overlijden me toch rauw op de maag. 75 jaar jong overleed de man die als De Aal, de zingende tandarts, furore maakte tijdens carnaval met zijn hit ‘De Barg’. Wat weinig mensen weten is dat hij ook minderheidsaandeelhouder was bij Multi Function Computers en dat ik hem bij een aantal optredens vocaal ondersteunde:
Links de onvergetelijke Dolf Brouwers met zijn Greet. Via deze weg wensen we Iet en de kinderen alle sterkte die maar te wensen valt. Goed is het om te lezen dat Bert van het leven genoten heeft, en dat ook deelde met familie en vrienden. Bij ons leverde het na een ander sterfgeval nogmaals het goede voornemen op om nimmer boos uiteen te gaan, je weet immers nooit wat voor poets het leven je bakt. Somber einde? Absoluut niet: LEEF!
