Category: Uncategorized

You can never leave’. Beroemd stukje proza uit Hotel California van de Eagles, dat altijd ergens achterin mijn hoofd op de 5 ¼ inch floppy opgeslagen is gebleven. Daar had ik de Luim mee willen beginnen. Maar ja, de overheersende vreugde dat die bullebak van een Trump de Nobelprijs voor de Vrede af moest staan aan een echte heldin, bracht deze kleine koerswijziging teweeg. De winnares, de Venezolaanse oppositieleider Maria Corina Machado, heeft meer moed en fatsoen in haar pink dan Trump in dat vadsige lijf. Overigens, volgens onbevestigde berichten, schijnt onderstaand document ook een rol te hebben gespeeld:

Volgens de Noorse Nobelprijs deskundige Per Ole Madsen komt een persoon die de vrede in zijn/haar eigen land niet kan bevorderen, niet in aanmerking voor deze hoge onderscheiding. Dat frisse vogels als Netanyahu je nominatie steunen, werkt ook niet bepaald in je voordeel. Goed, ‘You can check out any time you like, but you can never leave’. Dat gaat over ons, en onze gemeenschap, en maakt ons onderdeel van de proza, dus moet het op enig moment openbaard worden. In het kort; we leven dus in een gemeenschap waar je datgene wat je bezit (watervilla’s) kunt verkopen, maar je komt niet weg (je ontvangt door tegenwerking niet het overeengekomen bedrag), tenzij……..je de pachter aan wie je huur betaalt voor grond en water, ‘losgeld’ betaalt. Abracadabra? Even vertalen, de pachter dwingt je als het ware ondererfpacht, het ‘losgeld’ dus, mee te verkopen, hetgeen jouw bezit €150.000 tot €200.000 duurder maakt, oftewel onverkoopbaar, tenzij je de koper een royale korting geeft. De pachter mag dit niet doen, maar op z’n Trumps trekt die zich daar niets van aan, hetgeen advocatenwerk (en kosten) met zich meebrengt. Het lijkt op een slecht sprookje, en is het ook met een pachter die klaarblijkelijk heel hard geld nodig heeft en alle voorhanden (kwalijke) trucs gebruikt om zijn doel te bereiken. Voor ons geldt dat we geen enkele behoefte hebben om te verhuizen, maar wanneer je het geld nodig hebt, dan wordt je door de pachter in een hoek gedreven. Op de barricades dus. Inmiddels is Mila 24 weken bij ons en getraind om met ons de strijd aan te gaan:

Oef, wanneer zij haar tanden laat zien, berg je maar! Helaas is Astrid enige tijd uitgeschakeld voor het barricadewerk. Na haar rechter carpaal pols, moest gisteren ook haar linker carpaal pols eraan geloven. En dat tunneltje wilde niet meewerken:

Het betere hak- en breekwerk veroorzaakt nogal wat pijn, hetgeen voor zo’n doordouwer als Astrid moeilijk te behappen is, die wil doen, doen, doen. Haar in-house dokter (ik dus) heeft haar absolute rust voorgeschreven. Moeilijk te handhaven, maar ik ben de baas *gelach op de achtergrond*. Het is de tijd van het jaar, zo lijkt het, dat mensen in het laatste kwartaal overlijden. Ofschoon ik al geruime tijd geen contact meer had met Bert van Aalten, mede vanwege ons langdurige verblijf in het buitenland, viel zijn overlijden me toch rauw op de maag. 75 jaar jong overleed de man die als De Aal, de zingende tandarts, furore maakte tijdens carnaval met zijn hit ‘De Barg’. Wat weinig mensen weten is dat hij ook minderheidsaandeelhouder was bij Multi Function Computers en dat ik hem bij een aantal optredens vocaal ondersteunde:

Links de onvergetelijke Dolf Brouwers met zijn Greet. Via deze weg wensen we Iet en de kinderen alle sterkte die maar te wensen valt. Goed is het om te lezen dat Bert van het leven genoten heeft, en dat ook deelde met familie en vrienden. Bij ons leverde het na een ander sterfgeval nogmaals het goede voornemen op om nimmer boos uiteen te gaan, je weet immers nooit wat voor poets het leven je bakt. Somber einde? Absoluut niet: LEEF!

Vorig jaar overleden dagelijks gemiddeld twintig mensen na een val of struikelpartij (bron VeiligheidNL), met name oude knakkers die op latere leeftijd nog klussen. Nou, op dat punt draag ik niet bij aan cijfers die vermelden dat dagelijks circa 300 mensen spoedeisende hulp nodig hebben na een val. Hoewel, over klussen gesproken, zo’n 9 jaar geleden heb ik na onze terugkomst uit Californië een drietal noodzakelijke projecten uitgevoerd die vandaag de dag nog operationeel zijn. Astrid, die dit stukje onder ogen kreeg, blafte onmiddellijk: “wat dan?”. Met een stralende glimlach liet ik haar deze foto zien:

Een Ikea toiletrolhouder, jawel! “De instructies heb ik nauwlettend gevolgd”, knorde ik tevreden, “dat kan je wel zien”. Daar moest ze wel om lachen, want zij is de klusser binnen ons huwelijk. In Amerika scheppen de mannen op over hun tool box, met name de inhoud. Voor elk specifiek project is er een boortje, priempje, hamertje of schroevendraaier, en ga zo maar door, want verder reikt mijn kennis niet. Wanneer ik vol trots mededeelde dat het Astrids tool box was, werd ik meewarig aangekeken. Zo word ik ook meewarig aangekeken wanneer ik vertel dat ik dagelijks om 10.15 voor de buis sta om mee te doen met ‘Nederland in beweging’. Dan reken ik niet eens de mensen mee die me heimelijk gadeslaan wanneer ik op bevel van Duco bepaalde stapjes doe. Astrid heeft beloofd niet te kijken. Nonsens, alleen zo kan ze constateren hoe soepel ik in de heupen word! Kortom; ik ben geen klusser, wel een beweger (mover/shaker?). Daar komt bij dat ik er een hekel aan heb om onderdeel van een negatieve statistiek te zijn. Vanmiddag naar Sparta tegen het kwakkelende Ajax. Sparta’s vergiet achterhoede tegen een ploeg zonder een greintje zelfvertrouwen, maar wel betere spelers. Mocht Sparta onverhoeds winnen, dan vrees ik voor Heitinga’s dienstverband als trainer bij Ajax. Ik voel me wat geruster om te gaan omdat de chirurgische ingreep, donderdagmorgen rond acht uur, bij Astrid (carpaal) voorspoedig geneest.

Twee dagen van rust, ik heb haar vastgebonden, hebben haar goed gedaan, alsmede mijn liefdevolle aandacht. Overigens, opmerkelijk hoeveel ze nog kan met haar linkerhand. Helaas kan dat niet gezegd worden van de conditie van een van mijn meest favoriete artiesten; Billy Joel (76). Sinds dit voorjaar treedt hij niet meer op wegens NPH, hetgeen een bijzondere vorm van waterhoofd is, gekenmerkt door overtollig hersenvocht in de hersenholtes. Het schijnt een van de weinige vormen van dementie te zijn die verholpen kan worden. Joel heeft moeite o.a. met lopen, zijn balans te houden, zijn gehoor, en is behoorlijk vergeetachtig. Zijn familie hoopt met een chirurgische ingreep het tij voor hem te doen keren. Onderstaande foto, genomen in Boston, voorjaar 1975, beschouw ik als mijn Billy Joel moment:

Daar, tijdens mijn eerste Amerikaanse trip van oostkust naar westkust, leerde ik na mijn eerste honkbalwedstrijd, van de fameuze Boston Red Sox nog wel, de muziek van Billy Joel kennen. In afwachting van de terugkomst van mijn DEC (Digital Equipment Corp.) accountmanager Leo Meijer, speelde ik ‘Piano Man’ wel tien keer in mijn hoofd af. Uiteraard schafte ik onmiddellijk de gelijknamige LP aan. Uiteindelijk ging ik weken later met een loodzware koffer gevuld met LP’s huiswaarts. Ik werd gek wanneer ik een platenzaak inging, zoveel keuze, zoveel goedkoper dan in NL. Overigens, je kunt zien aan de manier waarop ik de tas van Meijer ‘bewaakte’ (niet dus), hoe naïef ik nog was waar het de eerlijkheid van de mens betrof. In alle oprechtheid wens ik de mens Joel, die zoveel mooie muziek heeft gecreëerd het allerbeste, in de hoop dat hij niet verdwijnt in de spelonken van Alzheimer. Vijftig jaar geleden, en ik herinner me het nog als ‘de dag van toen’, een hit uit hetzelfde jaar, maar ook een dementievriendelijke feelgood theater voorstelling. Hoe toevallig!

Het is duidelijk dat mijn kritische politieke duidingen, ahum, beduidend minder lezers trekt dan mijn reguliere wekelijkse beslommeringen, die natuurlijk, zoals mijn aard, up beat zijn. De enige die het echt goed doet in mijn wekelijkse Luim is, inderdaad, Trump. Begrijpelijk wanneer je hem aan het woord zag tijdens zijn V.N. speech. Je kreeg toch sterk de indruk dat een uiterst verward merkwaardig, gelukkig ver familielid de ambulance broeders toesprak even voordat hij getransporteerd werd naar de gesloten afdeling. Onderstaand het generale repetitiemoment van De Don:

Gelukkig is er ook nog een onderzoek naar het mysterie van de stagnerende V.N. roltrap. Vanmorgen eiste hij het ontslag van een (vrouwelijke) topmanager van Microsoft. De man is knettergek, mild uitgedrukt. Terug nu naar het reguliere Luim programma. Tijdens mijn dagelijkse LinkedIn afhandeling van prangende vraagstukken, werd mijn aandacht getrokken door het volgende bericht: ‘Lief van Corrie om een advertentie te plaatsen’. Al lezend bleek het al heel snel duidelijk dat hier meer aan de hand was:

Juicy, toch?! Wel denk ik dat Theo heel wat heeft uit te leggen aan zijn ‘robijnen’ echtgenote. Heb ik in ieder geval nog een leuke cadeautip voor hem:

Dat komt echt wel goed. Vanmorgen, al mijmerend over de Luim van vandaag, gleden mijn blikken over het spiegelgladde water van de Drecht. Gevoed door een vlaag frisse wind, bedacht ik me dat de afgelopen week een voorbode was van het komende kerstseizoen. Beetje vroeg? Welnee, hier en daar worden de etalages al versierd en wordt Sinterklaas overgeslagen. Maar ik bedoel meer een verjaardag die meer betekenis krijgt (jongste broer Rob), een reünie lunch met inhoud (kwartet oude collega’s), een wijn proeverij met een aanstormende scale-up (Amigos Social), maar ook, horend bij het vallen der bladeren, het heengaan van Claudia Cardinale. Ik mocht haar wel. Het laatste kwartaal van dit jaar gaat dat in hoog tempo door, neem dat maar van mij aan. Overigens, wat in hoog tempo verdwijnt, wanneer ze zo doorgaan, zijn de vijf Nederlandse voetbalclubs in de diverse Europese toernooien. Allemaal verloren deze week! Astrid blij, minder voetbal op de buis. Waar ze ook blij mee is, is dat ik deelneem aan ‘Nederland in beweging’. Elke ochtend sta ik trouwhartig om 10.15 voor de buis om samen met omroep Max een kwartier lang diverse oefeningen uit te voeren; stoel en gewichtjes bij de hand. Mila vindt het maar een raar gezicht en is al een paar keer tegen me opgesprongen, zo van ‘doe normaal, man’. Over Mila gesproken; ze is 23 september van puppy naar puber gepromoveerd. Enig, die honderden kleine bloeddruppels die ze nonchalant op haar pad achterlaat! Maar zelf vindt ze dit een uitgelezen moment om lekker lui te zijn maar misnoegd op te kijken wanneer je haar roept:

Het betekent wel dat ze over iets meer dan twee maanden gesteriliseerd wordt. Tot dat moment nog wel al die hitsige reutjes van haar lijf houden!

SGP ziet onze demissionaire minister president, hierna aangeduid als Schoof, ‘als herder die gedreven wordt door schapen’. Een goede Amerikaanse politiek satirische film die zo’n thema heeft, heet ‘Wag the dog’. Zal binnenkort wel door Trump uit de schappen worden gehaald! Maar goed, we hadden het over Schoof. Christen Unie vraagt Schoof een norm te stellen voor het met elkaar omgaan in de politiek. Schoof ziet daarin geen uitgesproken rol voor zichzelf, dat moeten de Kamerleden zelf maar uitzoeken. Dat is natuurlijk spekje voor het bekje van die namaak geblondeerde griezel van een Wilders. Nu kan hij al schofferend zich een weg door de tweede kamer blijven banen. Schoof voegde er nog aan toe niemand toe te wensen om partijloos premier te zijn, iets dat hij indertijd maar wat graag accepteerde, de slapjanus. Ik zat er niet zo lang geleden niet ver naast toen ik hem in mijn cartoonboek de rol van Schoofy toedichtte:

“Ik heb geen partij, dus geen achterban, ik sta hier met lege handen, maar we blijven lachen”, aldus Schoofy. Onze regering en politieke partijen, de zogenaamde hoge heren, hebben geen aanzien meer. Vind je het gek dat het vertrouwen in de politiek sneller bevriest dan dat de poolkappen smelten. ‘Zootje in Den Haag’, klinkt het in de eigen politieke kringen. De nieuwe Messias schijnt Joost Eerdmans te zijn van JA21, momenteel ‘bezitter’ van één zetel. Hij gooit wat rechtse beloften het land in en ziedaar, hij zou zomaar op een zeteltje of tien kunnen rekenen. Deze week was hij te gast bij Eva (Jinek), die hem volledig fileerde. Eerdmans werkt met uitspraken en percentages, maar ongelukkigerwijs (voor hem) kan hij de werkelijke getallen niet oplepelen. Die moeten nog berekend worden, oreert hij! Nou, daar wist Eva wel raad mee. JA21, het lijkt op het kaartspel ‘21’, waar 21 als cijfertotaal je winnende kaarten vertegenwoordigen. Geluk dus, en dat zal hij deze keer hebben, NSC en BBB, zo ook VVD laten genoeg zetels achter, en daar kan JA21 profiteren. Daarna moet Eerdmans leveren, en dat zal niet meevallen. Nu weer terug naar ons reguliere programma. Dit trof ik aan toen ik me naar boven spoedde om een kopje thee voor Astrid te bereiden:

Inderdaad, symbolisch voor de wedstrijd van gisteren, een 1-5 nederlaag tegen Twente. Alsof de Sparta spelers allemaal hierop gevoetbald hadden. En Mila voelde dat haarfijn aan toen ze vannacht aan mijn Kasteelschoenen begon te knagen. Wat eraan voorafging: broer Rob, de lieverd, had een plan bedacht ter vermijding van fileleed op de vrijdagmiddag, Sparta speelde immers om 20.00, dus moet je rond 19.00 op het Kasteel zijn (broodje kroket + kleintje pils). We zouden elkaar treffen in Almere om schoonzus Cintha te feliciteren met haar 80^e verjaardag. Astrid kwam mee om te feliciteren en daarna, na een glaasje en wat snacks, met Rob naar Rotterdam. Uiteindelijk, na ruim anderhalf uur rijden, werd Rotterdam bereikt. ‘Laten we in de Ballentent een hapje eten’, opperde ik. Zo gezegd, zo gedaan. Rob is een soort Google Maps qua stratenkennis van Rotterdam, maar helaas, de Ballentent was nokkie, nokkie, daar kon geen bal meer bij. We vonden een ander tentje, recht tegenover de fietsingang van de Maastunnel, maar wederom helaas, die waren aan het sluiten. Mooi moment, ons werd een biertje aangeboden ter troost, dat maak je ook niet zoveel mee. Hoe het ook zij, 19.00 kwamen we bij het Kasteel aan, waarna om 20.00 onze martelgang tegen Twente begon. Korte samenvatting: onze bejaarden konden het niet meer aan, het spel gerechtvaardigde de term ‘los zand’, de coach werd wakker bij de stand 1-4, en begon toen te wisselen, toen werd het spel frisser en kregen we nog maar één doelpunt tegen. Rob bracht me naar Loosdrecht, en moest toen nog door naar Oirschot, de held. 23.35: Astrid voelde mijn leed aan, oftewel een glas Canadian Whiskey werd met liefde ingeschonken, en ik schopte mijn schoenen uit! Als Rotterdammer (geboren en getogen) deed het me natuurlijk wel wat, het heengaan van Gerard Cox en Joke Bruijs. Dat Cox een fervente Feyenoord aanhanger was, zij hem vergeven. Robert Redford zal ik nimmer vergeten vanwege die fantastische film ‘The Sting’. Hoe het werkt: Ivar de twintiger, opgegroeid met deze jukebox;

die laat ik in een bruine kroeg wedden om kennis van muziek uit de sixties. Ik, gezeten aan de andere kant van de toog, begin met wedden, en win natuurlijk. Vervolgens gaan die oude knarren tussen ons in ook wedden met Ivar, en verliezen natuurlijk. Zijn jukebox kennis is onuitputtelijk, maar daar hebben ze geen notie van. Begrepen? Niet, laat het me weten en ik leg het in Jip en Janneke taal uit. Zo, nu even met de kop schudden en Sparta vergeten, uiteindelijk is het maar een spelletje, aldus Astrid.

Militaire dienstplicht? Laat ik het even tot mezelf beperken, tot mijn nazaten dus. Momenteel hebben we een beroepsleger en wordt er geen gebruik gemaakt van dienstplichtigen (opschorting dienstplicht). Echter, in tijden van nood kan de dienstplicht weer opgetuigd worden. Mijn Laanen tak heeft 6 mannelijke kandidaten tussen de 17 en 45, vier zonen en twee kleinzonen. Je mist nummer zeven (eigenlijk nummer een)? Dat klopt, dat is een vijftiger, een oude hospik die niet meetelt. Goed, zoon 1: veertiger, reservist, officier marine, jurist. Zoon 2: dertiger, burger, digital marketeer. Zoon 3: dertiger, reservist U.S. Navy, firefighter/paramedic. Zoon 4: twintiger, burger, creative strategist/researcher/writer. Met als noot dat zonen 2, 3 en 4 zowel in Nederland als in de Verenigde Staten opgeroepen kunnen worden. Kleinzoon 1: twintiger, burger, topbusiness graduate program. Kleinzoon 2: twintiger, luitenant luchtmacht, in opleiding voor piloot. Een rijtje om als (groot) vader trots op te zijn, maar het liefst in de huidige status, en niet als oorlogs……. Als boegbeeld zoon 3, Kaj, omdat hij zo ver weg woont en dat Navy uniform (bij afstuderen met Michelle) hem zo goed staat:

Hopen dat het niet zo ver komt dat ze allemaal in uniform verschijnen, want dan zijn de poppen (madruska’s) aan het dansen! En ja hoor, die vraag kon niet uitblijven: ‘en jij dan’. Wel, wat wil het geval, ik was de derde zoon en onder de dienstplichtwet hoefde die niet op te komen. Denk aan ‘Saving Private Ryan’. Helaas werd broer Aad afgekeurd en was ik alsnog aan de beurt. Wegens het verstrijken van de tijd en mijn afwezigheid bij een paar keuringen, was ik inmiddels getrouwd en vader van twee kinderen toen men mij opriep voor de LOKS in Breda. Toen werd ik te duur en verbande men mij naar de Bescherming Bevolking, waar ik tot m’n 29^e met onverholen tegenzin maandelijks verscheen. Mijn opleiding aldaar, verzin het maar, brandwacht:

Wegens mijn onhandige omgang met koperen verlengstukken, werd ik als koerier weggepromoveerd. Even een overstapje naar B&B vol liefde. Ook in mijn ‘kringen’ is het nu bon ton om erbij te horen. Met name in Het Gooi, vanwege Bart. Ook in mijn lunchgroepje ‘Free Lunch’ is het een dankbaar onderwerp van gesprek, die details bespaar ik jullie liever. Echter, wil je echt weten of iemand lid van de B&B club is, vraag dan of ze een hug willen bij begroeting of een ‘koesje’. Succes verzekerd. Liefde en oorlog; er zijn zoveel boeken over geschreven dat het onderwerp niet nader geanalyseerd hoeft te worden. Afgelopen zondag, bij redelijk ruw weer, besloten we toch de plassen op te gaan om onze overleden lieveling Tinley de laatste eer te bewijzen en haar as uit te strooien op haar meest favoriete plek. Stuurvrouw Astrid, begeleid door scheepshond in opleiding Mila, begonnen met strakke koppies aan de vaartocht:

Uiteindelijk werd een plekje gevonden waar het water ietwat rustiger was en het as van Tinley uitgestrooid kon worden:

Het was een wonderlijk moment, het leek wel of Tinley’s koppie ons een laatste groet toe blies. Mooie gedachten ook aan de jaren met deze fantastische en liefdevolle huisvriendin. Mila, die inmiddels 20 weken bij ons bivakkeert, is hard op weg om dezelfde hartenbreker te worden, en de schade valt ook mee (volgens mij). We tellen onze zegeningen en hopen met heel ons hart dat de gevechtsuniformen van onze kinderen en kleinkinderen in de kast mogen blijven, en niet alleen voor ons, maar dit geldt voor alle vaders en moeders in dit universum.

Een maand of wat geleden schreef ik een kattenbelletje om mijn kleinzoon van zeven een hart onder de riem te steken. Daar voegde ik een fotootje bij van mij op die leeftijd met mijn opa, die toen 75 was. Moet ik erbij zeggen dat mijn opa’s nooit zo aanspreekbaar waren. Bij verjaardagen, of andere feestelijkheden, werden de kleinkinderen afgezonderd in een belendende kamer en konden daar spelletjes doen. Wel werd ons op het hart gedrukt rustig te zijn en vooral om de ‘grote’ mensen niet te storen. Tijdens wat opschoningactiviteiten stootte ik op mijn MF CEO badge uit 1986 en gedurende een aantal weken heb ik die onder mijn jongensfoto geplaatst.

Bijna elke dag ging door mijn hoofd wat er in die ruim 30 jaar veranderd was, en wat dat joch eigenlijk echt had willen worden. Even kijken naar het pad van ontwikkeling; assistent boekhouder, assistent inkoper, huishaardolie bezorger (Crooswijk), Senior Electric Accounting-Machine Operator (ponskaarten), programmeur (o.a. GESAL) en Divisie Manager software house, voordat ik in 1976 voor mezelf begon. Volgens mij had dat ventje van 7 niets van dit alles in gedachten toen hij daar poseerde. Nee, hij had maar één ding in z’n hoofd; hij wilde voetballer worden.

Hier met de kampioen B jeugd van Steeds Hooger (anno 1906), rechts onder, toch een beetje apart, met (witte) Real Madrid kousen. Clubs die hem (tevergeefs) onderweg naar het walhalla moesten voeren: Sparta, Steeds Hooger, Sparta, Alexandria ’66, SVDP, VV Zuilichem, Graaf Willem II-VAC en tenslotte Hertha, waar een gebroken knieschijf ‘The End’ betekende. Dat gebeurde net op het moment dat je aan het afbouwen bent. Enfin, veel plezier en kampioenschappen meegemaakt, en blij dat ik goed meekon in de maatschappij, ook met veel plezier. Dus spreek ik de hoop uit dat m’n lieve kleinzoon een vrije vogel wordt, zonder een etiket, die weet dat hij bij opa altijd aan kan kloppen voor advies dat hout snijdt. Dat is te zeggen……ik weet niet hoe zijn ouders daar over denken! Overigens, wat te denken van Zeeman, die een laboratorium diamant op de markt heeft gebracht voor €29,99! En ze vlogen als hete broodjes de magazijnen uit. Twee hete broodjes die zich natuurlijke diamanten mogen noemen, zijn m’n broer Hans en schoonzus Cintha. Dadelijk gaan we hun 60-jarige jubileum vieren. Hun uitstapje (ideaal?) uit het leven van administratie en computers was het overnemen van een dieren speciaalzaak. Ik vond dat moedig, maar de levende voorraden baarden best zorgen. Dinsdag heb ik felicitaties telefonisch doorgegeven, donderdag idem met Astrid voor Hans z’n 84^e verjaardag, en vandaag komen Astrid en ik live acte de présence geven. Zoveel contact binnen een week heb ik nog nooit met familie gehad! Plaatje geluk uit 1965:

Heeft de tand des tijds ruimschoots doorstaan! Wat ook de tand des tijds heeft dorstaan: goud. Klaarblijkelijk is de dollar niet meer een geloofwaardige (Trump) commodity om je geld in tijden van stress (Gaza, Oekraïne) in vast te leggen. Afgelopen week noteerde goud $3500 voor 31 gram (troy ounce). Inmiddels heb ik m’n trouwring in de kluis liggen, voordat je het weet ben je een vinger kwijt. Afsluitend op deze mooie zaterdag; het is niet allemaal goud wat er blinkt, maar de ochtendstond heeft wel goud in de mond.

Loosdrecht, 28 augustus 1987, het begin. Loosdrecht, 28 augustus 2025, #38 en de 10^e keer na terugkeer in Loosdrecht. Eigenlijk een jubileum in een jubileum. Tussendoor gevierd in drie andere landen, waaronder Californië. Gezien de politieke situatie in de V.S., beschouw ik Californië als een zelfstandig land. Dat betekende dus een achttal verhuizingen die meestal qua organisatie op de schouders van één persoon terecht kwamen. Astrid dus. En dan de symboliek bij het begin in Vinkeveen:

Bridge over troubled water? Over de brug komen? Een brug te ver? Gelukkig hebben we dit plaatje nog, want deze brug naar Astrids ouderlijk huis is niet meer. En, helaas voor de pessimisten onder de aanwezigen op die gedenkwaardige dag in 1987; ‘dat huwelijk houdt geen stand met dát leeftijdsverschil’, het hield wel stand, en hoe! Wel zodanig dat we ons 12 ½ jarig jubileum in 2000 aangegrepen hebben om in Las Vegas nogmaals in het huwelijk te treden.

Lust je nog peultjes? Over peultjes gesproken; uit ons huwelijk kwamen ook nog eens drie mooie jongens voort, inmiddels 34, 33 en 28. Als het even kan maken we een gezinsplaatje hoewel dat niet even eenvoudig is. Op enig moment vertoefde Kaj in Sacramento, zwierf Bo-Peter door Azië, en was Ivar met een documentaire bezig in Columbia. We konden ons met z’n vijven eindelijk vast laten leggen tijdens het spectaculaire huwelijk van mijn oudste zoon Rick met zijn Liesbeth. We schrijven 29 december 2023. Deze staatsfoto kwam toen tot stand:

We hopen de volgende in scene te krijgen wanneer Kaj en Michelle ons bezoeken in oktober, en we de rest van de boys vast kunnen houden. De partners vergeten we zeker niet. Al met al knijpen we in onze handen dat we in harmonie dit bereikt hebben, met uiteraard hier en daar een rimpel. Middels deze Luim mag ik mijn levenspartner Astrid bedanken voor al wat zij gedaan heeft de afgelopen 38 jaar, vol liefde, en zichzelf bij tijd en wijle wegcijferend. De liefde is uiteraard wederzijds, de inspanningen kwamen soms op het bordje van één persoon, die desondanks terug in NL een succesvolle ZZP’er werd in de kraamzorg. Ode aan Astrid dus? Volmondig JA! Beetje zoet? ‘Sweets for my sweets’, neurie ik tevreden, het is uiteindelijk mijn Luim, mag ik? Tevens een ode aan mijn vijf zonen die ook in harmonie met elkaar omgaan, waar ter wereld ze ook zijn. En dat met een leeftijdsverschil tussen #1 en #5 van 30 jaar. Het Laanenbloed klotst waar het niet gaan kan! In overig nieuws, dit gaat niet over Sparta, dient treurig vastgesteld te worden dat de naar PSV vertrokken oranje klant Olij op de reservebank vastgekleefd zit en ook niet meer geselecteerd is voor oranje. Kortom; goed voor de portemonnee, niet voor de carrière. Belangrijker; Mila is nu 18 weken in onze ‘BenB Vol Liefde’ en heeft alle kandidaten weggeblazen:

Lekker het weekend in. Kan Sparta zondag verrassen tegen Feyenoord? Ivar haalt me op, waarna we naar De Meern rijden en (oom) Rob ophalen. De Bosselaar wacht ons met een pilsje en een broodje kroket. ‘Rood-wit is onze glorie’, hoe mooi is dat?!

Badend in het zweet word ik wakker, mompelend ‘nee, nee, niet weer’. 37 jaar geleden heb ik het van me afgeschreven met het publiceren van mijn Luimenboek GELUL. Eén van die Luimen ging over de man van het ‘risicogeld’, ene Edje, geweldig vastgelegd door mijn broer Rob:

En nu is er een zekere Appie in m’n leven die niet alleen dezelfde tactieken hanteert, maar ook nog eens sprekend op Edje lijkt. ‘1988 all over again’! We hebben het over types die geen middel ongebruikt laten om hun doel te bereiken. Denk aan leugens, halve waarheden, angst aanjagen, schermen met advocaten, manipuleren, en om het af te maken; een totaal gebrek aan empathie. Contracten; daar hebben ze schijt aan, ze proberen je dood te procederen. Daarnaast herkent Appie zich in creaturen als Trump, Wilders en Wierd Duk (Telegraaf), waar hij zich aan vastklampt. Geen leugen gaat hen immers te ver. Dat maakt Appie de listige Edje 2.0. Reïncarnatie, ik heb er nooit in geloofd, maar ik ben aan het twijfelen geslagen. Op de barricade, dat wel! Dat is andere koek dan op bezoek gaan bij zoon Bo-Peter, Astrid achter het stuur, om zijn net betrokken appartement te bewonderen. Hartje Amsterdam met een tuintje zelfs. Wat een luxe, en dat voor die prijs. Een soort Jumboprijs, maar dan andersom. Echt leuk en warm ingericht. Astrid en Bo-Peter zetten nog de puntjes op de i terwijl ik een glaasje chardonnay kreeg, zodat ik niet in de weg zou lopen. Want -tromgeroffel- de volgende dag komt zijn grote liefde Ileana aan om de komende maanden met hem het appartement te delen, en dan moet een en ander er ‘spic & span’ uitzien. Onze opvoeding (Astrid) betaalt zich af. Ook nog lekker gegeten, toe maar. En ja hoor, afgelopen woensdag omhelsden de jong geliefden elkaar innig op Schiphol:

Het geluk straalt van hen af. Hoe mooi voor ons ouders van nu! Donderdag bezoek van bonus kleindochter Charlotte met vriend Jesse. Lekker gevaren op de plassen, waar het ‘verkeer’ dankzij het wisselvallige weer zeer licht te noemen was. Gewoon aangenaam, wijntje, biertje, chipje, behalve voor de schipper natuurlijk, die krijgt een 0.0. Jesse en Charlotte bleken zich te ontpoppen als daadwerkelijke ‘dog whisperers’. Mila, inmiddels 17 weken bij ons, luisterde geduldig naar het ‘pootje, pootje’ om zich vervolgens genoeglijk tegen Charlotte aan te nestelen:

Een prachtig plaatje van twee mooie meiden. Dat bracht onze discussie weer terug bij het 17-jarige meisje dat op gruwelijke wijze vermoord is. Geen woorden, het enige dat je weet als (groot) ouders dat het verdriet in Abcoude onpeilbaar is. Na het vertrek van Charlotte en Jesse babbelden Astrid en ik nog wat na over de genoeglijke middag en avond die we met hen doorbrachten. Ook keken we terug op de plezierige middag de week daarvoor met zoon en schoondochter, alsmede hun twee donderstenen van 4 en 7. We trokken de conclusie dat ons onderkomen een ‘compound’ zou moeten zijn voor onze kinderen, partners en kleinkinderen. Enerzijds om te genieten van het buitenleven en de plassen, anderzijds als plek waar je problemen kunt bespreken, een veilige haven dus. Met die gedachte zijn we naar bed gegaan om vervolgens te genieten van de slaap der rechtvaardigen.

Het resultaat was als verwacht, Poetin bespeelde Trump weer als een ukelele en won zo weer de nodige tijd om Oekraïne verder uit te putten. Mijn ‘OMdenken’ kalender bracht vanmorgen de volgende tekst: ‘Wanneer een clown in een paleis trekt, wordt hij geen koning. Het paleis wordt een circus’.

Wat een toevallige doch ongelofelijke timing. En deze clown hunkert naar de Nobelprijs voor de Vrede, geïntroduceerd door die corrupte Netanyahu. Dat is hetzelfde als Douwe Bob de ‘Echtgenoot van het Jaarprijs’ toekennen. Politiek; daar wil ik eigenlijk nooit mee beginnen, maar omdat dit het laatste nieuws van mijn week was, waar ik eigenlijk niets van verwachtte, maar stilletjes… Zoals gewoonlijk bleek ook deze hoop weer uitgestelde teleurstelling. Goed, er gebeurde toch nog heel wat deze week dat aanleiding af voor een lach en een traan. Omdat we later deze maand 38 jaar getrouwd zijn, en ik meestal iets koop wat geruild moet worden, togen Astrid en ik maandagmiddag op pad om een armband te bekijken die we online mooi vonden. Vol goede moed stapten we de winkel in waar al dit moois uitgesteld stond. Jonge juffrouw wikkelt achter een toonbank een gesprek af, zonder ons een blik waardig te gunnen. Nog net niet zuchtend zocht ze voor ons de armband op die helaas veel ieler eruit zag dan op het beeldscherm. Op onze vraag of er een groter model was, antwoordde ze dat ze die dan wel uit het zakje moest halen. ‘We komen nog wel terug’, besloot Astrid kortaf. ‘Is goed hoor’, was het dynamische antwoord. Een goed begin… Aangekomen bij de Skechers winkel trad ons een jongeman tegemoet die waarschijnlijk net de lagere schoolbanken had verlaten. Kijkend naar mijn twee jaar oude witte afgetrapte Skechers, berichtte hij kortaf dat dit model niet meer verkocht werd. Niets van ‘probeert u dit model eens’, of ‘wat denkt u van de automatische instappers’, nee, hij liet ons zo gaan. Na nog een tweetal teleurstellende winkelbezoekjes, besloten we maar een terrasje aan te doen. Altijd een plek van troost. Ook daar moesten we de serverende jongelui praktisch attaqueren om iets te bestellen. Wellicht ligt het hier aan:

Zijn we gewoon niet meegegaan met de tijd, of zijn we (ik dan) zeurende oudjes? Enfin, we zijn geslaagd voor de armband in ons vertrouwde Breukelen, waar twee oudere dames ons als royalty behandelden. Het kan dus wel! En we kochten nog meer ook! Ja, die ‘pool’ titanenstrijd van woensdag, met supervriend Fred van Buiten uit Californië, dat liep nog lelijk af voor me. Na een hoopvol begin moest ik uiteindelijk met een 3-1 nederlaag mijn meerdere erkennen in Fred. Die beweerde, sportief als altijd, dat het maar een spelletje is, maar daar trap ik niet in. Hoewel, bij moeilijke situaties zag ik Fred meerdere malen naar de uitgang kijken, waarna hij vervolgens de bal in de juiste zak deponeerde. Toen ik na afloop van de best-of-five zijn broer binnen zag komen, raakte ik enigszins verward. ‘Ja, die brengt me naar huis’, brak Fred de spanning.

Twee van die grote gasten; kunnen ze wel tegen een bejaarde?! Woensdag was een superdag, geen wonder dat we Fred ooit onze kinderen toevertrouwden, mocht er wat gebeuren met ons tweetjes. In ieder geval heb ik mijn keu aan de wilgen gehangen en mijn ESPN contract opgezegd. Rust in de tent. Zondag komt Ivar me ophalen om gezamenlijk ons naar Het Kasteel te begeven en daar de wederopstanding van Sparta te aanschouwen tegen FC Utrecht. Ja, na de 6-1 schrobbering tegen PSV klinkt dat als ‘wishful thinking’, maar soms doet hoop toch leven! En Astrid leverde mijn kleinkinderen daar het levende bewijs van toen ze met gefrituurde lekkernijen aan kwam zetten:

Eind goed, al goed op het Patateiland van Loosdrecht, alleen per boot te bereiken!

Het moest ervan komen, zolang de oranje crimineel aan de macht is en hij landen, afhankelijk van zijn humeur, trakteert op importtarieven wanneer iets hem niet bevalt, shop ik voor whisky in Canada. Even een aantal flessen besteld waaraan ik weleens genipt heb om mijn eerste keus te bepalen.

Met een wat wrange glimlach neem ik afscheid van Jack Daniel’s. Zo, dat zal hem leren, crisis in het Witte Huis. Wellicht groeit mijn sneeuwbal uiteindelijk uit tot een lawine. Oh ja, en voor de mensen die beweren dat Trump toch al veel bereikt heeft met onderhandelen; het is moeilijk onderhandelen met een pistool op je slaap. Denk daar maar eens over na. Zo, dat lucht op zeg. Dat wil zeggen, dan hebben we het nog niet over Musk gehad, of eigenlijk de bestuurders van Tesla. Om hem te behouden, hebben ze hem een aandelenpakket aangeboden van maar liefst $29 miljard. Laat dat eens even inzinken. Bedenk eens wat dat krankzinnige geniale creatuur van een soort mens voor goeds met dat geld zou kunnen doen wanneer hij enigszins menselijk zou blijken te zijn. En dan toch nog honderden miljarden in z’n achterzak zou hebben. Helaas, dat zal altijd een pijpdroom blijven, Musk is typisch iemand die de hele dag naar De La Soul’s hit ‘Me, Myself and I’ luistert om gelijktijdig als Dagobert Duck in z’n geld te rollen met maar één gedachte; méér, méér!

Zo, nu weer even terug naar de ‘normale’ wereld, zo die bestaat. Gisterenmiddag een lekker partijtje ‘pool’ met Bo-Peter gespeeld bij Hippo in Hilversum. Geen schijn van kans, normaal gesproken, maar uiteindelijk kleine nederlaag (3-2). Wel een goede opwarmbeurt wanneer Fred van Buiten, mijn NL/USA pen pall, volgende week even over is uit Californië voor een serieuze zaak, maar ook een dag uitgetrokken heeft om met mij te lunchen (uitbundig) en……………..een partijtje ‘ pool’ te spelen. Het doet me deugd om één van zijn zeldzame overwinningen vastgelegd te hebben:

Hippo is inmiddels uitverkocht voor deze titanenstrijd, maar er is sprake van het opzetten van giga monitoren bij Grand Hotel Gooiland. Blijf het nieuws volgen, zou ik zo zeggen. Overigens, waar ik wel mee van Bo-Peter won, was het consumeren van bittergarnituur lekkernijen. Ervaring wint het daar van jeugdige overmoed. Over titanenstrijd gesproken, wat denk je vanavond van PSV-Sparta. Ze hebben het dan wel over de bejaardenploeg van Sparta met Martens Indi (33), Toornstra (36) en De Guzman (37), maar ook daar geldt dat je ze niet 1-2-3 voorbij komt. Paul de Leeuw: ‘wie staan er altijd in de weg, dat zijn bejaarden’. Even serieus, het zou toch sensationeel zijn wanneer Sparta een of drie punten uit Eindhoven meeneemt. Nu we toch bij voetbal aanbeland zijn, wat te denken van Vitesse, de een na oudste professionele voetbalclub in Nederland. Ze houden op te bestaan, het resultaat van mismanagement gedurende een langdurige periode. Je zou toch denken dat er in Arnhem en omgeving financiers allang een reddingsplan voorhanden zouden hebben om de club te redden. Niet dus, alleen maar gebakken lucht in de pers. Ben ik even blij dat ik een seizoenkaart heb bij de oudste (1888) professionele club van Nederland! Ik moet zeggen, de weken razen voorbij, Mila is alweer 15 weken bij ons en Astrid ging zo-even op pad om te zorgen voor de 27^e moeder en baby dit jaar. Mijn verjaardag lijkt alweer ver weg in de achteruitkijkspiegel en mijn 2026 kroonjaar komt er angstaanjagend snel aan. Vanmorgen vroeg was het heerlijk buiten, het rook naar een prikkelende herfstochtend, alsof de ‘Indian Summer’ al was begonnen. Met dat heerlijke gevoel ga ik het weekend in, en dat wens ik jullie ook! Canada, eh?!